Όλα αυτά που κατάφερες μόνο στα όνειρά μου θα τα τολμούσα. Μπράβο σου !!!Κορίτσια μου! Στα είκοσι έβλεπα ράγες τραίνου και έτρεμα από το φόβο μου. Το ίδιο και με το αεροπλάνο. Το έτρεμα. Δε μπορούσα να ταξιδέψω με κανένα μέσο. Είχα απίστευτες φοβίες. Πίστευα όμως ανέκαθεν ότι οι φοβίες είναι ο δρόμος πάνω στον οποίο πρέπει να βαδίσουμε για να εξελιχθούμε. Ξεκίνησα δειλά δειλά να παίρνω αεροπλάνα και τραινα με παρέα. Ούτε μπορούσα να σκεφτώ το ενδεχόμενο να ταξιδέψω μόνη μου.
Ωστόσο ήταν κάτι που ανέκαθεν θαύμαζα σε άλλους ανθρώπους που το τολμούσαν.
Μέχρι τα 26 μου πήρα την απόφαση και ταξίδεψα μόνη μου με τραίνο και αεροπλάνο και κατάλαβα ότι οι φοβίες μου ήταν πλέον παρελθόν. Το 2011 έκανα το βήμα και βγήκα εκτός Ελλάδας μόνη μου, επισκεπτόμενη τη Στοκχόλμη. Έχω γράψει και μια από τις πρώτες μου ιστορίες εδώ στο φόρουμ, πριν επτά χρόνια. Ιστορία που εξελίχθηκε σε βαθιά ενδοσκόπηση και με έκανε να συνειδητοποιήσω πολλά πράγματα για το μέσα μου. Αυτή την αίσθηση της ελευθεριας του πρώτου ταξιδιού δε θα την ξεχάσω ποτε.
https://www.travelstories.gr/community/threads/Το-Σύνδρομο-της-Στοκχόλμης.33528/
Στη συνέχεια έκανα κάθε φορά και πιο περίπλοκα ταξίδια, πήγα σε όλη τη Βαλτική, άλλαξα αεροπλάνα τραινα ΚΤΕΛ πλοία, βρέθηκα μόνη σε τεράστιες πόλεις, στριμώχτηκα σε τραμ στην Πόλη, κοιμήθηκα σε μια γωνιά σε αεροδρόμιο της Ιταλίας και άλλα πολλά. Κάποτε αποφάσισα να βγω μόνη μου και εκτός Ευρώπης. Επισκέφτηκα την Αρμενία και πέρασα υπέροχα. Συνέχισα με την Κολομβια το Καζακστάν το Κιργισταν, κάθε φορά ανακαλύπτοντας νέα πράγματα, γίνομαι λίγο πιο σοφή, πιο ελεύθερη, πιο κοντά στον πραγματικό εαυτό μου.
Έτσι εκλαμβάνω το ταξίδι, σαν απελευθέρωση.