Γουατεμάλα και... βλέπουμε

[mary_a]

άλλο ένα πρωί που σκέφτομαι ότι πρέπει να πάρω τους δρόμους-τα βουνά..!!
βλέπω την Πατησίων από το παράθυρο!! και δε μ αρεσει καθόλου!
αχ βρε Δημητρη τι μας κάνεις!

 

[Dorotija]

ΟΥΦ! Εγώ που βλέπω την Αθηνών- Λαμίας ...
Καλημέρα και από μένα!

 

[ΕΡΣΗ]

Ααχχ! Ελειψα για μια εκδρομουλα και τι καλα που εχω τωρα τετοια μεγαλη δοση απο Γουατεμαλα!

 

[go2dbeach]

Πολλες οι δοσεις απο Γουατεμαλα τελευταια , και δε βλεπω να αντεχουμε..θα παρουμε τους δρομους!!
Περιμενω τη δοση μου αυριο Δημητρη!!

 

[delmem2233]

Χθες συνειδητοποίησα ότι ζω σε έναν τελείως δικό μου κόσμο, έναν κόσμο ονειρικά πλασμένο, στον οποίο όλοι είναι καλοπροαίρετοι και φιλικοί, κακό δεν υπάρχει, όλοι είμαστε μία τεράστια παρέα που φροντίζουμε ο ένας για τον άλλον, κι άλλα τέτοια... Κατά τη διάρκεια του διαλείμματος χθες το πρωί, τέσσερις τύποι, μάλλον σαλβαδορένιος, όχι ντόπιοι, ήρθαν στη σχολή, προσποιήθηκαν ότι ενδιαφέρονταν να κάνουν μαθήματα Αγγλικών επειδή και καλά θα πάνε να δουλέψουν στις ΗΠΑ, οι τρεις εξ αυτών απασχόλησαν την ιδιοκτήτρια της σχολής, κι ο τέταρτος τρύπωσε σε μία από τις αίθουσες και “τσίμπησε” το netbook που είχε αφήσει αφύλακτο μία Αυστραλέζα που κάνει μαθήματα εδώ. Όταν το κατάλαβε η κοπέλα, στο τέλος του διαλείμματος, ήταν πολύ αργά... Περιττό να “πω” ότι ήταν απαρηγόρητη. Δεν την πόνεσε η απώλεια της συσκευής αυτή καθεαυτή, την έχει ασφαλισμένη, την πόνεσε όμως ότι έχασε σχεδόν όλες τις φωτογραφίες του ταξιδιού της μέχρι στιγμής, που τις είχε σωσμένες στο netbook, κι έχασε επίσης το μέσο με το οποίο καθημερινά, μέσω skype, επικοινωνούσε με τους φίλους και συγγενείς της. Είπε (και την καταλαβαίνω απόλυτα, επειδή πριν από πέντε χρόνια βρέθηκα σε παρόμοια, όχι ίδια, μόνο παρόμοια, θέση), ότι ξαφνικά αισθάνθηκε “ξεκομμένη” από τον κόσμο “της”, κι ήθελε να γυρίσει αμέσως στην πατρίδα της. Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι αν χθες ο δάσκαλός μου δεν με είχε πάρει μετά το τέλος της πρώτης ώρας, και δεν είχαμε πάει σε μία κοντινή πόλη για να κάνουμε outdoors μάθημα, κατά πάσα πιθανότητα το δικό μου netbook είναι εκείνο που θα είχε κάνει φτερά. Το γραφείο στο οποίο καθόμαστε με τον δάσκαλό μου κάθε πρωί είναι το πρώτο που βλέπει κανείς μπαίνοντας στον χώρο της σχολής. Χρησιμοποιώ το netbook κατά τη διάρκεια του μαθήματος για να γράφω (η καλομαθημένη αφεντιά μου δεν... μπαίνει στον κόπο να γράψει στο χέρι), στα διαλείμματα το αφήνω (όπα, διόρθωση, το ΑΦΗΝΑ) αφύλακτο, θεωρώντας απίθανο να συμβεί κάτι, και θα ήταν πολύ εύκολο για τους χθεσινούς “επισκέπτες” μας να τσιμπήσουν το δικό μου μηχανηματάκι, και όχι της κοπέλας που το είχε στο βάθος της αυλής, σε άλλη αίθουσα...
Σαν να μην έφθανε αυτό, ήρθε το απόγευμα στη σχολή ένας Αμερικάνος που κάνει μαθήματα εδώ μαζί με τη σύζυγό του. Εκείνος φυσιοθεραπευτής, εκείνη γιατρός, συνδυάζουν τα μαθήματα Ισπανικών με εθελοντική εργασία σε νοσοκομείο. Κάθε πρωί πηγαίνουν στο νοσοκομείο με μίνιβαν, που εδώ χρησιμοποιούνται σαν λεωφορεία. Χθες λοιπόν, μας είπε ότι σε άλλο μίνιβαν της ίδιας γραμμής, οπλοφόρος επιτέθηκε στον οδηγό, του ζήτησε τις εισπράξεις της ημέρας, ο οδηγός αντέδρασε, το πλήρωσε με μία σφαίρα στα πλευρά, κι ο τύπος με το όπλο αντί να κωλώσει μετά τον πυροβολισμό, αντί να εξαφανιστεί με τη μία, έστρεψε το όπλο στους επιβάτες και τους “ξελάφρωσε” απ' ό,τι είχαν μαζί τους... Μίνιβαν άλλης γραμμής πήραμε χθες με τον δάσκαλό μου, επιστρέφοντας από το Σαν Φρανσίσκο Ελ Άλτο, όπου πήγαμε επειδή κάθε Πέμπτη (και Παρασκευή) στήνεται η δεύτερη μεγαλύτερη υπαίθρια αγορά της Γουατεμάλας...
Τι να “πω”;... Ειλικρινά, τι να “πω”;... Το ηθικό μου δέχθηκε... διπλό πλήγμα χθες, δυστυχώς όμως εξακολουθώ να έχω την ψευδαίσθηση ότι... εντάξει, συμβαίνουν αυτά, όμως... σε άλλους, όχι σε μένα. Δυστυχώς, μετά από σχεδόν 50 ταξίδια στο εξωτερικό, έχει φυτρώσει για τα καλά στο μυαλό μου η εντύπωση ότι δεν πρόκειται ποτέ να μου συμβεί το παραμικρό, οπουδήποτε κι αν πάω, οτιδήποτε κι αν κάνω. Κι αυτό νομίζω ότι είναι επικίνδυνο.
Τέλος πάντων... Στον αντίποδα, μπορώ άνετα να “πω” ότι η σημερινή ήταν η καλύτερη, με διαφορά, μέρα μου στη Xela. Το μάθημα πήγε καλύτερα από όλα τα προηγούμενα, και στη βόλτα που έκανα μετά ανακάλυψα κάτι “διαμαντάκια” που θα τα τιμήσω δεόντως όσο καιρό ακόμη μείνω στη Xela. Ειδικά ένα μαγαζί που ειδικεύεται στις σοκολάτες (ροφήματα), όχι απλά το λάτρεψα, αλλά... λίγο ήθελα να αρχίσω να αγκαλιάζω τις καρέκλες, τα τραπέζια, τις παλιές φωτογραφίες της Xela στους τοίχους, ένα παμπάλαιο γραμμόφωνο τοποθετημένο σε μία γωνιά, και πάει λέγοντας... Είναι το μαγαζί στο οποίο, υποτίθεται τουλάχιστον, φτιάχτηκε η πρώτη σοκολάτα στη Γουατεμάλα, από έναν κύριο που πριν από πολλάαααα χρόνια μετακόμισε εδώ από το Μιτσοακάν (Μεξικό). Το μαγαζί λειτουργεί παράλληλα σαν μουσείο (βρίσκεις οτιδήποτε παλιό, από γραμμόφωνα μέχρι... ανεμιστήρες που είχαν ήδη βγει ΠΕ (Πέραν Επισκευής, για να θυμηθώ τις μέρες μου στον στρατό) όταν η Xela ισοπεδώθηκε από τον μεγάλο σεισμό (αρχές του προηγούμενου αιώνα).
Κατά τα άλλα, το έχω ρίξει στο φαΐ, πληρώνοντας φυσικά το αντίστοιχο... τίμημα. Και δεν εννοώ χρηματικό, αλλά... εεε... πώς να το θέσω... ας πούμε ότι τις τελευταίες ημέρες έχω γίνει “επισκέπτης της εβδομάδας” στην τουαλέτα της σχολής. Αλλά τι να κάνω; Περπατάω, βλέπω τσούρμο κόσμο να τρώει κάτι είτε σε μαγαζί είτε σε cart (μου διαφεύγει η λέξη στα Ελληνικά), στήνομαι στο τέλος της ουράς, παραγγέλνω, ρωτάω πώς λέγεται αυτό που πρόκειται να φάω, και το κατεβάζω βγάζοντας κάτι παρατεταμένα “μμμμμμ”. Τι empanadas, τι dobladas, τι granizadas, τι hilachas, τι horchatas, τι tacos, τι γεμιστές tortillas, τι, τι, τι... Η έκπληξη πάντως της ημέρας σήμερα συγκεκριμένα, ήταν η... απίθανη “Super-Cola”, “producto centroamericano, hecho en Guatemala”, όπως έγραφε το κουτί, προϊόν φτιαγμένο εδώ, το οποίο μπορώ άνετα να “πω” ότι είναι η καλύτερη, μα η καλύτερη, απομίμηση της Coca-Cola που έχω δοκιμάσει ποτέ. Το κουτάκι το αγόρασα από ένα μαγαζί με... ξύλινους τοίχους και λαμαρίνα μπροστά, στη μέση μίας καραλασπωμένης αυλής (την είδα όπως περνούσα από μπροστά, σε ένα σοκάκι), με μισή ντουζίνα κοτούλες να σουλατσάρουν και να με κοιτάζουν λοξά-λοξά όπως πλησίαζα το “μαγαζί”... Γουατεμαλτέκα εμπειρία με τα όλα της...
Οκτώ και δέκα το βράδυ, στο μικροσκοπικό, πλην όμως “χαριτωμένο” δωμάτιό μου. Αύριο το πρωί έχω πρωινό ξύπνημα για να πάω εκδρομή στις Fuentes Georginas. Μία μίνι έρευνα στο google θα... σας τα πει όλα. Το ξύπνημα όμως δεν θα είναι ΤΟΣΟ πρωινό που να μην μπορώ να πάω απόψε σε ένα μαγαζί με ζωντανή “trova” μουσική. Ένας τύπος τραγουδάει και παίζει κιθάρα. Καλό ακούγεται, ειδικά αν είσαι χαμηλών τόνων (το “χαμηλών τόνων” διαβάζεται, ενίοτε, όχι πάντα και για όλους, και “ξενέρωτος του κερατά”).


Τα λέμε αύριο, αφού πρώτα στεγνώσω από το δίωρο... μούλιασμά μου στις Fuentes Georginas (είπαμε... Googleάρετέ το για να δείτε με λεπτομέρειες περί τίνος πρόκειται. Οι φωτογραφίες που θα εμφανιστούν κατά την αναζήτηση μιλάνε από μόνες τους).

 

[Rosa]

Δημήτρη, δε μπορώ, το έβγαλες το μαμαδίστικο από μέσα μου, και θα σκάσω αν δε σου πω 'να προσέχεις, και να 'χεις τα μάτια σου 14, και να μην αφήνεις το μηχάνημα μόνο, και να μην τρως πολλά γλυκά, και να ακολουθείς πάντα το δάσκαλο, και να μη μείνεις πολλή ώρα μες στην (απίθανη -τι ωραίο μέρος είναι αυτό?) λιμνούλα, μη μας πουντιάσεις και χάσουμε εσύ τα μαθήματα ισπανικών κι εμείς την ανταπόκριση', αλλά δε θα σου τα πω όλα αυτά, γιατί η ζωή είναι πράγματι ωραία και όλα πάνε πάντα δεξιά γι ανθρώπους με θετικό μυαλό και αισιόδοξη σκέψη....
καλή διασκέδαση αύριο στα fuentes, κι όταν οι άκρες των δαχτύλων σου επανέλθουν στο φυσιολογικό τους ύστερα από το πολύωρο παπάριασμα, μας γράφεις και πώς τα πέρασες!

 

[mary_a]

αχ και πάλι αχ εχω να πω..!!!
και να προσέχεις βεβαίως βεβαίως!!

 

[Dorotija]

Δημητρη αγνοια κινδυνου λεγεται αυτο- και μια μικρη δοση ειναι παντα απαραιτητη γιατι αλλιως δεν θα καναμε τιποτα το συναρπαστικο!
Παρολα αυτα, κοιτα εσυ μη χασεις το laptop και δεν μπορεις μετα να μας γραφεις..!!

 

[ΕΡΣΗ]

Σαν καλο να φαινεται αυτο το Fuentes Georginas. Ελπιζω να περασεις καλα. Και να προσεχεις τη σωστη στιγμη και να χαλαρωνεις τις υπολοιπες, καλη συμβουλη, πως εφαρμοζεται στην πραξη ειναι το θεμα. Απο την αλλη οταν ειμαστε σε ταξιδια μεγενθυνουμε γεγονοτα που στη πατριδα δε θα τους διναμε την αναλογη σημασια, λογικο και αυτο.

 

[go2dbeach]

Φαινεται ομορφο το σκηνικο στο Fuentes Georginas! Περνα καλα και περιμενουμε ξανα ανταποκριση Επισυναπτω φωτο για να ζηλεψουμε λιγο

 

[varioAthens]

Καλά να περάσεις και πρόσεχε! Μη σου πώ να προσέχεις και το δάσκαλο και μην ξανοίγεσαι σε outdoor μαθήματα...ποτέ δεν ξέρεις!:roll:

 

[delmem2233]

Στο πρώτο κείμενό μου από τη Xela έγραψα ότι υπάρχουν τόποι που τους ερωτεύεσαι με τη μία, άλλοι που χρειάζεται να πάρεις τον χρόνο σου μέχρι να αρχίσεις να τους εκτιμάς όσο τους αξίζει, κι άλλοι που όσο και να το παλέψεις, δεν τους... “πας” με τίποτα. Έγραψα ότι ελπίδα μου ήταν η Xela να αποδειχθεί ότι ανήκει στη δεύτερη κατηγορία, τουλάχιστον στη δεύτερη, μια και στην πρώτη, δεν, δεν, δεν... Μου πήρε μέρες, χθες όμως, για πρώτη φορά, με έπιασα να αισθάνομαι πολύ-πολύ-πολύ καλά για το ότι είμαι εδώ, σε αυτήν συγκεκριμένα την πόλη, με όλα τα καλά και τα στραβά της. Είναι δώδεκα παρά κάτι, το βράδυ, το πρωί έχω να ξυπνήσω στις εφτά, τα μάτια μου κλείνουν, δεν είναι η στιγμή να εξηγήσω με λεπτομέρειες τι ακριβώς εστί Xela, γι' αυτό και θα το θέσω σύντομα κάπως έτσι: αν η Antigua είναι ένα ανέκδοτο που το πιάνεις με τη μία επειδή είναι πολύ προφανές, πολύ απλό, πολύ ξεκάθαρο, η Xela είναι ένα ανέκδοτο που για να το πιάσεις χρειάζεται να είσαι συγκεντρωμένος στο πρόσωπο που σου το λέει, να προσέχεις αυτά που λέει, να παρακολουθείς το ανέκδοτο έτσι όπως... κορυφώνεται, και να είσαι έτοιμος στο τέλος να “πιάσεις” την punch line. Ή για να το θέσω αλλιώς, αν είσαι έμπορος μεταχειρισμένων αυτοκινήτων, το carro (και όχι coche στη Γουατεμάλα) που λέγεται Antigua το αγοράζεις από έναν ιδιώτη, κι είναι τόσο τσίλικο που δεν χρειάζεται ούτε καν στο πλυντήριο να το στείλεις πριν το βάλεις σε περίοπτη θέση στην έκθεση αυτοκινήτων σου, ξέροντας ότι μέσα σε μισή ώρα θα το έχεις πουλήσει, επειδή, όπως λένε και οι Αμερικάνοι, “it sells itself”, δεν χρειάζεται να καταβάλεις την προσπάθεια για να πείσεις κάποιον να το αγοράσει. Αντίθετα, η Xela είναι αυτοκίνητο που το αγοράζεις από ιδιώτη που το είχε για χρόνια, και δεν ήταν φοβερά επιμελής στη συντήρησή του. Κατά βάθος το αμαξάκι είναι power, όμως χρειάζεται να το... σουλουπώσεις αρκετά πριν το παρουσιάσεις στους πελάτες σου, πιθανούς αγοραστές του. Όποιος το πάρει, θα έχει κτυπήσει κελεπούρι, δίνοντας μάλιστα πολύ λιγότερα χρήματα από αυτά που θα έχει δώσει ο αγοραστής του μοντέλου “Antigua” (τα πάντα στη Xela είναι πιο φθηνά απ' ότι στην Antigua). Το καλό στην περίπτωσή μου είναι ότι έχω την... πολυτέλεια να... οδηγήσω και τα δύο. Ανά πάσα στιγμή μπορώ να πάρω τα μπογαλάκια μου και να πάω στην Antigua για μαθήματα, όμως μετά τη χθεσινή θεαματική μεταστροφή της διάθεσής μου, με βλέπω να μένω εδώ ίσως και περισσότερο από τρεις βδομάδες. Ο χρόνος θα δείξει...


Hasta mañana, amigos preciosos...