Γουατεμάλα και... βλέπουμε

[delmem2233]

Ο καιρός στη Xela είναι πιο προβλέψιμος κι από “ελεύθερες”, “δημοκρατικές” εκλογές σε χώρες που στην πραγματικότητα κουμάντο κάνει ο στρατός, και τις εκλογές τις “στήνουν” απλά και μόνο για τα μάτια των διεθνών παρατηρητών... Κατά τις εφτά και κάτι που ανοίγω τα μάτια κάθε πρωί, ο ουρανός είναι γαλανός, και ο ήλιος ζεσταίνει ένα μέρος του τοίχου της αυλής της σχολής μου, γύρω από την οποία είναι αραδιασμένα μισή ντουζίνα συμπαθητικά δωματιάκια. Μέχρι τις δύο το μεσημέρι ο ουρανός έχει καλυφθεί από σύννεφα, όχι όμως... καταθλιπτικά σύννεφα, όχι εκείνο το μουντό γκρι που νομίζεις ότι σου πλακώνει την καρδιά, αλλά σύννεφα... διαφόρων “τόνων” του μαύρου, του γκρι, και του άσπρου. Μία βουνοκορφή τριγύρω μπορεί να είναι καλυμμένη από ένα γκρίζο σύννεφο, μία άλλη από μαύρο, άλλη από... κατάμαυρο, ενώ μία άλλη μπορεί να σου κλείνει το μάτι, έχοντας ξεφύγει -προσωρινά- από το... φάσκιωμα με το οποίο έχουν περιποιηθεί σύννεφα άλλες κορυφές. Then again, έχεις κορυφές που ναι μεν μπορείς να τις δεις, όχι όμως επειδή δεν έχει σύννεφα στην πλευρά τους, αλλά επειδή το σύννεφο έχει “καθίσει” κάτω από την κορυφή, δίνοντας στην όλη εικόνα μία σχεδόν... απόκοσμη αίσθηση. Δείχνει λοιπόν το ρολόι δύο το μεσημέρι. Μέχρι τις δύο και μισή καλά θα έχεις κάνει να έχεις τρυπώσει κάπου, επειδή αρχίζει να βρέχει. Τις πρώτες ημέρες κυκλοφορούσα με ένα αδιάβροχο, έχοντας διαβάσει ότι από το μεσημέρι και μετά ο καιρός θα αλλάζει αυτήν την εποχή στη Xela. Εδώ και μερικές ημέρες κυκλοφορώ με αδιάβροχο ΚΑΙ ομπρέλα, μια και το αδιάβροχο μόνο του... πάπαλα. Όταν ρίχνει καρεκλοπόδαρα, το αδιάβροχο μπορείς κάλλιστα να το βγάλεις και να το... μην πω τι να το κάνεις, και ρίξω το επίπεδο της αφήγησης. Με αδιάβροχο ΚΑΙ ομπρέλα, ψιλοπαλεύεται η κατάσταση. Εννοείται ότι το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να συμβιβαστείς με το γεγονός ότι, πολύ απλά, για μερικές ώρες κάθε απόγευμα είναι κακή ιδέα το να τριγυρνάς στους δρόμους. Έτσι απλά, σκύβεις το κεφάλι, βρίσκεις στέκια για να περνάς ευχάριστα εκείνες τις ώρες (από συμπαθητικά στέκια η Xela... να φάνε κι οι κότες), και περιμένεις... Εκεί που νομίζεις ότι Κάποιος άνοιξε τη βρύση εκεί πάνω και απλά... ξέχασε να την κλείσει, σταματάει να βρέχει. Συνήθως είναι γύρω στις εφτάμιση. Από τις οκτώ και μετά μπορείς άνετα να κυκλοφορείς με κοντομάνικο από κάτω κι ένα φλισάκι από πάνω, χωρίς αδιάβροχο, χωρίς ομπρέλα. Χρειάζεται μόνο να προσέχεις τα αυτοκίνητα, όχι μόνο να μη σε κτυπήσουν, αλλά και να μη σε κάνουν λούτσα έτσι όπως περνούν με χίλια από δίπλα σου, τσαλαβουτώντας με δύναμη στις αμέτρητες λίμνες που έχει αφήσει πίσω της η βροχή. Αυτό είναι το σκηνικό, κάθε, μα κάθε, μα κάθε μέρα, εδώ και μία βδομάδα, από την ημέρα που πρωτοπάτησα το πόδι μου στη Xela. Κι αυτό θα συνεχίσει να είναι το σκηνικό μέχρι και τον Οκτώβριο. Μετά οι βροχές περιορίζονται στο ελάχιστο. Que bien, ε; Αμ δε. Τότε είναι που πέφτει η θερμοκρασία, και παραμένει χαμηλά μέχρι τα τέλη Απριλίου, όταν δώσ' του πάλι από την αρχή κι αρχίζει να βρέχει κάθε μέρα (τουλάχιστον δεν κάνει κρύο. Η βροχή μου αρέσει. Το κρύο είναι εκείνο που σιχαίνομαι).
Fuentes Georginas... Ο υ ά ο υ... Πρώτα απ' όλα, μέχρι να φθάσεις εκεί, περνάς ένα μισάωρο στον δρόμο, πηγαίνοντας ζιγκ-ζαγκ ανάμεσα σε μικρές πόλεις που είναι κτισμένες μισές στον... πάτο χαραδρών, μισές στις μύτες βράχων. Κάποια στιγμή παίρνεις την τελευταία στροφή προς τις Πηγές. Στα επόμενα 10-15 λεπτά βλέπεις δεξιά κι αριστερά ντόπιους να δουλεύουν σε χωράφια, και λέγοντας “χωράφια” εννοώ εκτάσεις γης που είναι στην ουσία βουνοπλαγιές, σε μερικά σημεία μάλιστα τόσο απότομες που νομίζεις ότι αν το κρεμμύδι( που κρατάει εκείνη η πολύ συμπαθητική Μαγια-γιαγιούλα 20-25 μέτρα πάνω από τον δρόμο, δουλεύοντας στο χωράφι της, αν λοιπόν της πέσει, θα χρειαστεί να κλείσεις το παράθυρο για να μην το φας στα μούτρα. Οι άνθρωποι εκμεταλλεύονται ΣΤΟ ΕΠΑΚΡΟ τη γη, έχουν σπείρει ακόμη και σε επιφάνειες ελάχιστων τετραγωνικών μέτρων πάνω σε στροφές του δρόμου. Μόνο σε ένα σημείο κατάφερε ο οδηγός μας να σταματήσει στην άκρη για να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες. Τα υπόλοιπα σημεία στα οποία θα μπορούσε ένας οδηγός να σταματήσει χωρίς να δυσχεραίνει την κίνηση, ήταν καλυμμένα από καλλιέργειες. Παρατηρείς δε ένα ατελείωτο... δίκτυο λευκών καλωδίων-μίνι σωληνών. Σαν κάποιος να ξεκίνησε για τσάρκα στα χωράφια με ένα τρύπιο σακί αλεύρι στην πλάτη του, αφήνοντας τα ίχνη του παντού. Ο τύπος μάλιστα έχει και... υπερφυσικές ικανότητες, μια και σε πολλά σημεία κάνει τρελά σάλτα από τη μια βουνοπλαγιά στην άλλη, σαν σπάιντερμαν, επεκτείνοντας εκείνο το άσπρο δίχτυ που άρχισα να περιγράφω. Πολύ απλά πρόκειται για... το αρδευτικό σύστημα των ντόπιων, ο τρόπος με τον οποίο μεταφέρουν νερό μέχρι και στα πιο απομακρυσμένα σημεία. ΤΟ χάιλαϊτ όμως, if you ask me, της διαδρομής τουλάχιστον, και όχι του χρόνου που πέρασα στις πηγές, ήταν η εικόνα μιας ντουζίνας γυπών να κάθονται πάνω σε ένα ηλεκτρικό καλώδιο, δίπλα σε μία γέφυρα που περάσαμε διασχίζοντας μία μικρή πόλη ονόματι Zunil. Δεν ξέρω... Μου φάνηκε “γύπες! Γύπες!”, αλλά φρόντισα να συγκρατήσω τον ενθουσιασμό μου για να μη γίνω θέαμα στο βανάκι. Στη Θεσσαλονίκη βγάζω καμιά φορά φωτογραφίες από πουλιά που κάθονται πάνω σε καλώδια της ΔΕΗ, με αγαπημένο μου σημείο εκεί όπου η Εγνατία κόβει την Αριστοτέλους. Εδώ οι άνθρωποι όταν σηκώνουν το κεφάλι βλέπουν ΓΥΠΕΣ να κάθονται πάνω στα ηλεκτρικά καλώδια... Θυμήθηκα τις μαϊμούδες στους δρόμους του Mysore, στην Ινδία, και πώς είχα μείνει... άναυδος βλέποντας “αδέσποτες” μαϊμούδες σε κέντρο πόλης...
Όσο για το τρίωρο που πέρασα στις πηγές, άλλο να σας το περιγράψω κι άλλο να το δείτε με τα μάτια σας, και κυρίως άλλο να το αισθανθείτε στο δερματάκι σας. Το νερό είναι ΖΕΣΤΟ (δεν γράφω “καυτό” για να μην ακουστώ υπερβολικός, όμως αν κάποιος άλλος το περιέγραφε ως “καυτό”, θα του έδινα δίκιο). Δεν είδα άνθρωπο να μένει μέσα στο νερό για περισσότερο από δέκα σερί λεπτά. Παρομοίως όμως, δεν είδα άνθρωπο να μην βουτάει πάλι στο νερό μετά από λίγα λεπτά έξω. Τέλειο μέρος για μαζοχιστές. Το όλο “πακέτο” θα το χαρακτήριζα εντυπωσιακό. Ο χώρος είναι πανέμορφος, η βλάστηση τροπική, οι ατμοί που βγαίνουν από το νερό κάνουν την όλη ατμόσφαιρα ακόμη πιο εντυπωσιακή, ενώ επειδή ήταν πρωί την ώρα που ήμουν εκεί, ο ουρανός μία καθάριζε και μπορούσες να δεις γαλάζιο εκεί που τελείωνε η πυκνή βλάστηση, και μία πλάκωναν σύννεφα που σκέπαζαν τα πάντα, πριν μας αδειάσουν τη γωνιά πάλι και μας αφήσουν (στο τέλος), να λιάσουμε πετσέτα και μαγιό για να μην κάνουμε το βανάκι κατά την επιστροφή στη Xela... λίμνη.
Μιλώντας για μαζοχιστές και Ινδία, σήμερα, για πρώτη φορά στη ζωή μου, άφησαν μπροστά μου φαγητό, και πέρασαν μερικά λεπτά μέχρι να αρχίσω να τρώω. Πήγα σε ένα ινδικό ρεστοράν που είχα στα υπόψη από την πρώτη βόλτα μου στη Xela. Παρήγγειλα “thali vegetariano”, σήμα κατατεθέν της νότιας Ινδίας, περίεργος να δω αν η γεύση του θα ήταν πραγματικά ινδική. Ω ήταν... Ok, μου σέρβιραν το φαγητό σε -μεγάλο- πιάτο, όχι σε δίσκο με φύλλο μπανανιάς στον πάτο του, και, Ok, μου έφεραν πιρούνι, δεν βρήκα το θάρρος να χρησιμοποιήσω το δεξί -μόνο, και ποτέ το αριστερό- χέρι για να “παίξω” με το ρύζι και τα συνοδευτικά του πιάτου, όμως από μυρωδιά... Έσκυψα πάνω από το πιάτο, έκλεισα τα μάτια (χωρίς πλάκα), ρούφηξα τη μυρωδιά, και πρέπει να έσκασα ένα πολύ χαζό χαμόγελο, επειδή όταν άνοιξα ξανά τα μάτια μία Αμερικάνα που καθόταν παραδίπλα με τον δάσκαλό της (πρέπει να τον κέρασε, ευχαριστώντας τον για τα μαθήματα Ισπανικών) με κοιτούσε, χαμογελούσε, και μου είπε “you've been to India, right?” Yes indeed... Εννοείται ότι πέρασα είκοσι λεπτά δακρύζοντας (όχι από τη συγκίνηση), με τη μύτη μου επίσης να τρέχει (συγγνώμη για το... άκομψο της εικόνας), με άλλα λόγια “τιμωρήθηκα” με τα κλασικά συμπτώματα που παρουσιάζω κάθε φορά που τρώω κάτι spicy, όμως... διαβάστε νοερά τα χείλη μου, “το πιάτο το έγλειψα”. Όταν η Ινδή συνιδιοκτήτρια του ρεστοράν μου έγνεψε από μακριά ρωτώντας με αν όλα ήταν εντάξει, σήκωσα το πιάτο, το έγειρα στην πλευρά της, και ήταν τόσο άσπρο λες και μόλις είχε πλυθεί... Ήταν με διαφορά το ακριβότερο γεύμα μου στη Γουατεμάλα (για να είμαι ακριβής, όχι το “ακριβότερο”, αλλά το “λιγότερο φθηνό”), με 70 κετσάλες (εφτά ευρώ, το φαγητό μαζί με μπουκάλι νερό και καφέ στο τέλος) θα μπορούσα να είχα φάει ΤΕΣΣΕΡΑ γεύματα σε μαγαζιά με ντόπια κουζίνα, όμως... όπως έγραψα και τις προάλλες, άνεργος-άνεργος, αλλά στη Γουατεμάλα έχω ακόμη κι εγώ την πολυτέλεια να κάνω στον εαυτό μου μερικά “δώρα”, εκμεταλλευόμενος τις χαμηλές τιμές εδώ...
Κλείνοντας το σημερινό κομμάτι, έχω να “πω” τούτο, που είναι πολύ πιο σημαντικό (για μένα), από οτιδήποτε άλλο έχω γράψει όλες αυτές τις ημέρες του ταξιδιού. Πολύ απλά, είμαι “πολύ χαρούμενος” που είμαι εδώ και που κάνω αυτό το ταξίδι. Αισθάνομαι δε ότι σύντομα θα είμαι σε θέση να αντικαταστήσω το “πολύ χαρούμενος” με το “ευτυχισμένος”, για το οποίο χρειάζομαι ακόμη μερικά σκαλοπάτια, που τα ανεβαίνω σιγά-σιγά. Ξυπνάω κάθε πρωί κι αισθάνομαι ότι μπροστά μου έχω 24 ώρες που αξίζει να τις ζήσω. Στη Θεσσαλονίκη, εδώ και μήνες, για να μην πω χρόνια, παρά το γεγονός ότι μου άρεσε η δουλειά μου, παρά το γεγονός ότι είχα συναδέλφους με τους οποίους κάναμε πολύ χαβαλέ και γενικά περνούσα καλά στη δουλειά, υπήρχαν αμέτρητα πρωινά που άνοιγα τα μάτια και η πρώτη -μη- αντίδρασή μου ήταν να τα ξανακλείσω, “πέφτοντας” ψυχολογικά στην ιδέα και μόνο ότι μπροστά μου είχα άλλες 16-17 ώρες μέχρι να πέσω ξανά στο κρεβάτι, να κλείσω τα μάτια, και να “σωθώ” κοιμώμενος. Ταξίδευα συχνά, και για αρκετές ημέρες, όμως... αλλιώς ταξιδεύεις όταν ξέρεις ότι σε Χ μέρες πρέπει να επιστρέψεις στη βαρετή μικρή καθημερινή ζωούλα σου (εκτός φυσικά κι αν η καθημερινή ζωούλα σου δεν είναι βαρετή), κι αλλιώς ταξιδεύεις όταν ξέρεις ότι είσαι ελεύθερος από υποχρεώσεις... Φυσικά, επίσης, αλλιώς ταξιδεύεις ξέροντας ότι επιστρέφοντας στο σπίτι σου θα βρεις έναν ακόμη (καλούτσικο) μισθό να σε περιμένει στον τραπεζικό λογαριασμό σου, κι αλλιώς ταξιδεύεις ξέροντας ότι κατά τη διάρκεια του ταξιδιού έχεις ΜΟΝΟ έξοδα, και καθόλου έσοδα, αλλά... ας μην είμαστε και πλεονέκτες... Δε γίνεται να τα έχουμε ΟΛΑ (γιατί όχι ρε γαμώτο;...)


Que tengamos una buena semana! Καλή βδομάδα να έχουμε!

 

[LULLU]

αξιζει καθε λεπτο να ζεις αυτο που θες και αξιζει καθε λεπτο που σε διαβαζουμε!!!!!!!!!!

 

[ΕΡΣΗ]

Σημερα το κεμενο σου ηταν σκετη απολαυση!

 

[getxowoman]

Διαβασε νοερα τα χειλη μου: το ρουφηξα το σημερινο κομματι...

 

[go2dbeach]

Δεν ξερω πως , αλλα σημερα το πρωι σκεφτομουν τις ανταποκρισεις απο Γουατεμαλα! Μαλλον το μυαλο μου εψαχνε τον καλυτερο τροπο για να αποδρασει απο την κινηση της Μεσογειων ,τα κορναρισματα , το αγχος και τα νευρα που εβλεπα παντου γυρω μου. Και τα καταφερε

Que te vaya bien!

 

[LULLU]

....που εισαι καλε τωρα και μας αφησες στα κρυα του λουτρου???????????????????

 

[Pandora]

Δημήτρη, κοντεύουν 6 μέρες απουσίας...

και μας καλόμαθες στις ανταποκρίσεις...

Πού είσαι? Περιμένουμε...

 

[go2dbeach]

Το σκεφτομουν κι εγω..ευχομαι να περναει τοσο καλα που μας ξεχασε..για λιγο ομως! Συντομα να μας ξαναθυμηθει

 

[Rosa]

Τι να γίνεται άραγε σήμερα στην ωραία Χela??? Πάνε μέρες κι ανησυχώ.....
(Δημήτρη, σόρι, είμαι σίγουρη πως είσαι καλά κι εσύ και το λαπτοπ σου, αλλά με ξέρεις...με ξανάπιασε το μαμαδίστικο....)

 

[delmem2233]

[FONT=DejaVu Sans Condensed, sans-serif] Σαν αρκούδα, έπεσα σε χειμερία νάρκη... Χειμερία, Μάη μήνα; Σας παραπέμπω στο πρωτοσέλιδο της Prensa Libre (μεγαλύτερη σε κυκλοφορία εφημερίδα της Γουατεμάλας), μία από τις πρώτες ημέρες μου στη χώρα: “ο χειμώνας είναι ήδη εδώ”. Από τον Μάιο μέχρι τον Οκτώβριο η θερμοκρασία είναι -σημαντικά- υψηλότερη -ειδικά στη Xela και τα highlands της Γουατεμάλας- απ' ότι τους μήνες από τον Νοέμβριο μέχρι τον Μάρτιο-Απρίλιο, όμως εδώ “χειμωνιάτικους” θεωρούν τους μήνες που βρέχει, κι όχι εκείνους στους οποίους η θερμοκρασία κάνει βουτιά. Χμμμ... Ενδιαφέρον... Επίσης, μου είπαν ότι στη Γουατεμάλα “πόλη” θεωρείται μία... εεε... πόλη, αν είναι σημαντική από οικονομικής άποψης. Τον τίτλο της “πόλης” μπορεί για παράδειγμα να τον πάρει μία κωμόπολη -για τα ελληνικά δεδομένα- λίγων χιλιάδων κατοίκων, αν για παράδειγμα καλλιεργούν κάτι στη γύρω περιοχή, κάτι που φέρνει σημαντικά έσοδα στους κατοίκους της. Αντίθετα, μία “κωμόπολη” με διπλάσιο αριθμό κατοίκων, αν δεν παράγει πλούτο, την... τρώει η ανωνυμία, και υποβιβάζεται στη δεύτερη κατηγορία, εκείνη των “χωριών”. Χμμμ... Ενδιαφέρον... (II, the sequel).
“ Υποβιβασμός”, “δεύτερη κατηγορία”, ελαφρώς ποδοσφαιρικό το λεξιλόγιό μου σήμερα, μια και το πρωί (στις έντεκα! Για να αποφύγουμε τις βροχές που πλακώνουν από το μεσημέρι και μετά), πήγα στο γήπεδο της Xela, για να δω τη θρυλική Xelaju να τα δίνει όλα κόντρα στην πρωτοπόρο Municipal, θέλοντας τη νίκη για να βελτιώσει τη θέση της ενόψει “liguilla” (προέκταση της κανονικής διάρκειας του Πρωταθλήματος που έληξε σήμερα, κάτι σαν τα δικά μας πλέι-οφ). Πριν από ενάμιση μήνα, μία Κυριακή, έγραψα από τη Φιλαδέλφεια (των ΗΠΑ, και όχι τη Νέα...) ότι εκείνη η Κυριακή ήταν η... απόλυτη τεμπέλικη και χαλαρή Κυριακή, λόγω του συνδυασμού του καιρού και της όλης χχααλλλλλααρρήηςς ατμόσφαιρας στην “Φίλι”. Ομοίως, μπορώ να γράψω ότι σήμερα ήταν η απόλυτη ποδοσφαιρική Κυριακή, ο ορισμός του πώς θα έπρεπε να είναι κάθε ποδοσφαιρική Κυριακή. Συστατικό πρώτο, φανταστικός καιρός. Μη... μασάτε με τα περί βροχής που γράφω σήμερα και που έχω γράψει κι άλλες μέρες από τη Xela... Η θερμοκρασία, ειδικά τα πρωινά, είναι ανοιξιάτικη προς καλοκαιρινή, και ειδικά σήμερα ήταν “γαμώτο... Ήταν ανάγκη να βάλω μακρύ παντελόνι; Και ΠΑΛΙ ξέχασα το αντηλιακό στο δωμάτιο!!” Συστατικό δεύτερο, συμμετοχή του κόσμου. Η μισή Xela φόρεσε σήμερα τα κόκκινά της, και ανηφόρισε στο γήπεδο (το γήπεδο είναι στο τέλος της ανηφόρας από το κέντρο προς το upper part της πόλης, αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι...). Κόσμος και κοσμάκης... Οικογένειες αμέτρητες, ζευγαράκια πιασμένα χέρι-χέρι, μπαμπάδες με μπόμπιρες στους ώμους, αρκετοί ξένοι (παραδόξως κυρίως κοπέλες, ντυμένες κι εκείνες στα κόκκινα, προφανώς επειδή οι περισσότεροι ξένοι που έρχονται στη Xela για μαθήματα Ισπανικών ή για να ασχοληθούν στις τοπικές NGOs δεν έρχονται για μια βδομάδα, αλλά για καιρό, και από ένα σημείο και μετά γίνονται λίγο... ντόπιοι), μέχρι και αυτόχθονες με τις παραδοσιακές φορεσιές τους(!). Συστατικό τρίτο, η τσίκνα από τα “βρόμικα” που έκαναν κατάληψη στους γύρω δρόμους, αλλά και εντός του γηπέδου. Τσίκνα που να σου σπάει τη μύτη... Την τιμητική τους απ' ότι είδα είχαν τα “τσουράσκος”, κρέας, συνοδευόμενα από “αλοιφή” φασολιών, και φυσικά τορτίγιας. Επίσης, πολύ λουκάνικο, αλλά και πίτσα Domino's(!). Μισή ντουζίνα παιδιά πήγαιναν δεξιά-αριστερά όλη την ώρα φωνάζοντας “πίτσα-πίτσα”, κουβαλώντας μία σάκα που κρατούσε (με ερωτηματικό... Θα έβαζα ερωτηματικό αλλά κάθε φορά που βάζω ένα μέσα σε παρένθεση, στην οθόνη του TS εμφανίζεται ένα παράξενο πρόσωπο...) τα κομμάτια της πίτσας ζεστά. Οι αγαπημένοι μου πωλητές όμως ήταν εκείνοι που σουλατσάριζαν με κάτι ξύλινους μικρούς πάγκους κρεμασμένους γύρω από τον λαιμό τους. Δέκα-έντεκα χρονών το μεγαλύτερο από αυτά τα πιτσιρίκια. Μαστίχες, γλειφιτζούρια, μπισκότα, και τσιγάρα με το κομμάτι(!), όχι με το πακέτο. Κάθε δευτερόλεπτο και μια εικόνα που άξιζε να τη σώσεις στον σκληρό δίσκο του μυαλού σου... Η χαρά του people watcher...
Παραφωνία, η ποιότητα του ποδοσφαίρου. Και το σημερινό δεν ήταν εξαίρεση στον κανόνα, αλλά μέρος του κανόνα. Το ποδόσφαιρο στη Γουατεμάλα είναι πολύ χαμηλού επιπέδου, κι υποτίθεται ότι σήμερα είδα δύο από τις καλύτερες ομάδες. Αισθάνθηκα ότι αν ήμουν δέκα χρόνια νεότερος, κι όχι παππούς -ποδοσφαιρικά- στα 33-34 μου, θα μπορούσα να παίζω σε μία από τις δύο ομάδες, βασικός, για να μη γράψω και “αναντικατάστατος” και φανώ πολύ full of myself... Το χάζι όμως στις κερκίδες, αλλά και έξω από το γήπεδο, σε αποζημιώνει για το “πονάνε τα μάτια μου” θέαμα. Και με το “έξω από το γήπεδο” δεν εννοώ την περιοχή γύρω από το γήπεδο... Το “Mario Camposeco” δεν είναι... Camp Nou ή Old Trafford, κερκίδα ουσιαστικά έχει μόνο στο ένα “πέταλο”, γενικά θυμίζει μία πολύ πιο λιτή εκδοχή του γηπέδου στον Κορυδαλλό, όμως... τελευταία φορά που τσέκαρα, από την καλύτερη θέση στην καλύτερη κερκίδα του Camp Nou, όταν σηκώνεις το κεφάλι, δε βλέπεις τριγύρω δέκα βουνοκορφές, με κάποιες από αυτές να είναι κορυφές ηφαιστείων... Είναι... πώς να το θέσω;... Είναι σαν να είσαι στο Λιτόχωρο, κάτω από τον Όλυμπο, και να παρακολουθείς ένα παιχνίδι, έχοντας όμως σαν θέα όχι μία-δύο βουνοκορφές, αλλά δέκα(!), και κάποιες από αυτές να μην απλά κορυφές βουνών, αλλά ηφαιστείων, κάτι που κάνει στο μυαλό σου τη θέα ακόμη πιο “ουάουου”...
Το δίωρο πέρασε, η τεράστια Xelaju νίκησε, κι ο κόσμος έφυγε χαρούμενος για να απολαύσει το υπόλοιπο της Κυριακής. Το ίδιο έκανα κι εγώ...
Μετά από δύο βδομάδες στην ίδια σχολή και στον ίδιο ξενώνα, χθες έκρινα ότι είχε έρθει η ώρα για... φρεσκάρισμα. Αύριο αρχίζω μαθήματα σε άλλη σχολή, και σήμερα “μετακόμισα” σε σπίτι οικογένειας. Το σκεφτόμουν... Το σκεφτόμουν πολύ... Είμαι... δύσκολος (για να μην πω ανυπόφορος...). Έχω μάθει να μένω μόνος, και κυρίως έχω μάθει με εξαίρεση τις ώρες που περνούσα στη δουλειά να είμαι τελείως μόνος, χωρίς παρέες και... κύκλο γνωριμιών για καφεσυναντήσεις και μπαρότσαρκα τα βράδια. Ειδικά τα πρωινά είμαι... “μη μου μιλάτε, ούτε καλημέρα μη μου λέτε, pretend I don't exist”. Επειδή λοιπόν με ξέρω, το σκέφτηκα πολύ πριν αποφασίσω να μείνω με οικογένεια, πόσο δε μάλλον επειδή δε μιλάω τη γλώσσα (εντάξει, έχω κάνει άλματα στα Ισπανικά αυτές τις δύο εβδομάδες, αλλά... παραμένω μαγκωμένος όταν χρειάζεται να μιλήσω). Μέσα σε μισή ώρα μετά την άφιξή μου στο σπίτι όπου θα περάσω τουλάχιστον μια βδομάδα, οι αναστολές μου είχαν πάει στο... καλό. Πρώτα απ' όλα, η Νόρμα, η μαμά του σπιτιού, είναι αξιολάτρευτη, μία κυρία που τον περισσότερο χρόνο έχει ένα όμορφο και ζεστό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της. Μετά, τα πιτσιρίκια της, ο Κάρλος και η Αλεχάντρα. Ο μικρός μού είπε ότι ήθελε να παίξουμε μπάλα . Η μικρή με τάραξε στις ερωτήσεις για το από πού είμαι, τι γλώσσες μιλάω, και τα σχετικά. Είναι δε η πρώτη Γουατεμαλτέκα που μου είπε ότι της αρέσει το όνομά μου και δεν... σούφρωσε τα φρύδια ακούγοντάς το. Για κάποιον λόγο, το Dimitris φαίνεται πολύ δύσκολο στους Γουατεμαλτέκους να το προφέρουν και να το θυμούνται. Εκεί όμως που... λύγισαν τα γόνατά μου, ήταν όταν είδα το δωμάτιό “μου” και το κρεβάτι “μου”... Μου ήρθε να πέσω στα γόνατα και να φιλήσω το στρώμα... Χοντρό, ΧΟΝΤΡΟ, ολοκαίνουργιο (του... πήρα την παρθενιά το απόγευμα), ούτε πολύ σκληρό ούτε πολύ μαλακό, το τέλειο στρώμα για να ξαπλώσεις και να... κατεβάσεις για μερικές ώρες τον διακόπτη, ειδικά μετά από δύο βδομάδες “ύπνου” σε ένα κρεβάτι ουσιαστικά πέτρινο. Το στρώμα ήταν λεπτό, και ο ύπνος... πολύ άβολη υπόθεση, με την κατάσταση να “επιβαρύνεται” από το πόσο λεπτοί ήταν οι τοίχοι στον ξενώνα που ήμουν τις δύο περασμένες βδομάδες... Εδώ είμαι... βασιλιάς... Το δε δωμάτιο είναι σχεδόν τόσο μεγάλο όσο ολόκληρο το στούντιο που νοίκιαζα τα πέντε τελευταία χρόνια στη Θεσσαλονίκη... Προσθέστε σε όλα αυτά το γεγονός ότι έναντι σχεδόν εξευτελιστικού αντιτίμου θα έχω κάθε μέρα τρία γεύματα μαγειρεμένα από την κυρία Νόρμα (σούπερ στην κουζίνα, είχα ήδη σήμερα την ευκαιρία να το... γευθώ και να το μυρίσω), ε... δεν ήθελα πολύ να αρχίσω να σκέφτομαι να κάνω δύο τη μία βδομάδα που είχα σκοπό να περάσω εδώ...
Όσο για τα μαθήματα και τη βελτίωσή μου στα Ισπανικά, μπορώ με χαρά να πω ότι εδώ και μέρες έχω φθάσει στο σημείο να αντιδράω αυθόρμητα με λέξεις στα Ισπανικά, σε πράγματα που βλέπω γύρω μου, δείγμα του πόσο... κολλημένος έχω γίνει με τη γλώσσα. Περνάω τις περισσότερες ώρες κάθε μέρα διαβάζοντας τις γραμματικές που έφερα μαζί μου, τοπικές εφημερίδες, ψάχνοντας στο λεξικό λέξεις που είδα κάπου, οπουδήποτε, μέχρι και σε ταμπέλες καταστημάτων, ενώ με έχει βοηθήσει ΠΟΛΥ μία Βελγίδα που δουλεύει εθελοντικά σε ένα σχολείο κοντά στην Γουάτε, την Πρωτεύουσα. Με βρήκε μέσω ενός σάιτ στο ίντερνετ, μου έγραψε στα Ισπανικά (πέρασε χρόνια στην Ισπανία), κι εδώ και μία βδομάδα μπορώ να πω ότι είναι η δεύτερη δασκάλα μου, μαθαίνοντάς μου μάλιστα πράγματα που δεν υπήρχε περίπτωση να μου τα μάθει κανείς “επίσημος” δάσκαλος σε καμία σχολή (αμέτρητους ιδιωματισμούς). Φυσικά, ικανοποιημένος ΔΕΝ είμαι. Αλλοπρόσαλλος και ανισόρροπος, ναι. Ικανοποιημένος, τσούκου. Περίμενα από τον εαυτό μου περισσότερα, όμως είναι ο ίδιος ο εαυτός μου που αποτελεί τροχοπέδη στην προσπάθειά μου να μάθω πραγματικά ΠΟΛΥ καλά Ισπανικά. Το επίπεδό μου μετά από δύο βδομάδες στη Xela θα ήταν ΠΟΛΥ υψηλότερο αν περνούσα χρόνο είτε με ντόπιους (είχα ευκαιρίες), είτε με ξένους που μαθαίνουν τη γλώσσα και ψάχνονται διαρκώς για practice με άλλους ξένους. Δυστυχώς -και- στη Γουατεμάλα μού βγαίνει ο... μονόχνοτος κλασικός εαυτός μου, βρίσκω μονίμως αφορμές για να turn down προσκλήσεις για εξόδους, και κάπως έτσι περιορίζεται ο χρόνος που μιλάω Ισπανικά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον χρόνο που θα χρειαστώ μέχρι να σταματήσω να κάνω κάτι ανόητα λάθη που με βάση το επίπεδο των θεωρητικών γνώσεών μου αυτήν τη στιγμή δεν θα έπρεπε να κάνω...
Κατά τ' άλλα, χθες πήγα σε δύο μικρές πόλεις εδώ γύρω, την Almolonga και το Zunil. Τα... είχα βάλει στο μάτι από την περασμένη Κυριακή, όταν πήγα στις Fuentes Georginas. Ο καιρός ήταν ά ψ ο γ ο ς, η διαδρομή με το “chicken bus” (παλιά αμερικάνικα σχολικά λεωφορεία) εμπειρία από μόνη της (τα συγκεκριμένα λεωφορεία έχουν ΠΟΛΥ χάζι, αλλά και μουσικούλα, με τα ηχεία να σου κάνουν παρέα με τις τελευταίες επιτυχίες της τοπικής ποπ σκηνής, κυρίως όμως με κομμάτια ρεγκετόν, που στη Γουατεμάλα κάνει θραύση, αν και μη “τοπικό προϊόν”). Και στις δύο πόλεις είδα εκατοντάδες αυτόχθονες με τις πολύχρωμες ενδυμασίες τους, χάρηκα τις βόλτες και το πάγκος-shopping (εκ του window- shopping), όμως από ένα σημείο και μετά άρχισα να αισθάνομαι κάπως άβολα... Ήμουν ο μόνος “δυτικός”, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την προσοχή που μοιραία τραβάς πάνω σου. Δεν αισθάνθηκα ότι τα βλέμματα γύρω μου ήταν... μη φιλικά, σε καμία περίπτωση, απλά... ήταν πολύ έντονα, και κάποια στιγμή αισθάνθηκα ότι θα ήθελα να ήμουν μέλος ενός γκρουπ ξένων, μέσα στο οποίο θα μπορούσα να “χαθώ”, ελαφρώς, να περάσω σχεδόν απαρατήρητος, άρα και να βγάλω περισσότερες και καλύτερες φωτογραφίες, πιο καλοσυγκροτημένες φωτογραφίες, κι όχι βιαστικές.
Χθες επίσης, και με αυτό κλείνω, ήταν η πρώτη φορά που πέρασα αρκετό χρόνο με τον Lonely Planet μου στα χέρια, σκεπτόμενος “what next?” Αρχίζει η τρίτη βδομάδα μου στη Xela. Και μετά; Σκέφτομαι διάφορα... Να αφήσω τον... βράχο μου (διαβάζεται και “αποσκευή”) εδώ, να βάλω στον μικρότερο σάκο ΜΟΝΟ τα ΑΠΟΛΥΤΩΣ απαραίτητα, και να το ρίξω στη γύρα, εδώ, στη Γουατεμάλα, αλλά και στις Ονδούρες και στο Ελ Σαλβαδόρ, κάνοντας κατά κάποιον τρόπο έναν κύκλο. Μετά, να επιστρέψω στη Xela, να κάνω ίσως περισσότερα μαθήματα, και μετά να τραβήξω για Μεξικό και Κούβα. Είχα καλά νέα από Θεσσαλονίκη προχθές, αντί να πληρώσω χρήματα στην εφορία έχω μία μικρή επιστροφή φόρου(!), which means έχω περισσότερα χρήματα για “φάγωμα” απ' όσα υπολόγιζα, οπότε με παίρνει να συνδυάσω λίγο Κεντρική Αμερική, λίγο Κούβα, συνδυασμό που μέχρι προχθές θεωρούσα απίθανο, λόγω... οικονομικής στενότητας. Ο χρόνος θα δείξει... Προβλήματα που έχω κι εγώ ο άνθρωπος... Τεράστιο δίλημμα... Να μείνω περισσότερο στη Γουατεμάλα κάνοντας μαθήματα, ή να το ρίξω στο traveling around; Με λυπάστε, το ξέρω, και το εκτιμώ...
Κλείνοντας, ευχαριστώ όσους μου έγραψαν αυτήν τη βδομάδα της... χειμέριας νάρκης μου. Κατά βάθος ο λόγος που δεν έγραφα ήταν ότι είχα κολλήσει στο διάβασμα, κι αισθανόμουν ότι η καθημερινότητά μου εδώ, όσο ευχάριστη κι αν ήταν για μένα, λόγω της... εμμονής μου με τα Ισπανικά, δεν μου έδινε τροφή για να γράψω κείμενα άξια να διαθέσει κανείς χρόνο να τα διαβάσει. Αυτό ήταν όλο...


Χαιρετίσματα σε όλους στην προεκλογική Ελλάδα!


(Το κείμενο γράφτηκε Κυριακή βράδυ, αργά, και το “ανέβασα” Δευτέρα πρωί, ή Δευτέρα απόγευμα για εσάς. Έχουμε εννιά -ζωή να 'χουν- ώρες διαφορά).

 

[getxowoman]

Λοιπον Dimitris καιρο ειχαμε να σε διαβασουμε...και για αλλη μια φορα πολυ ομορφες εικονες μας μετεφερες.. ακομα και μουσικες...

Πραγματικα το διλημμα σου ειναι αρκετα δυσκολο,πωπωπω ρε παιδακι μου...

Λοιπον ριχτο στη γυρα,μεξικο,κουβα αλλωστε το καλυτερο σχολειο ειναι η επαφη με τον κοσμο...

Αν δεν εχεις ορεξη να μας γραφεις καθε μερα,λογικο το βρισκω,μπορεις να μας γραφεις δυο λογια οτι εισαι καλα κτλ...διοτι οντως η σιωπη σου τοσες μερες λιγο μας ανησυχησε..

Besos desde Bilbao

 

[mariath]

Κάλλιο αργά παρά ποτέ
Χαρήκαμε που είσαι καλά και που μας θυμήθηκες. Ό,τι και αν αποφασίσεις τελικά, φρόντισε να το απολαύσεις όσο μπορείς περισσότερο!