Γουατεμάλα και... βλέπουμε

[delmem2233]

(Ακολουθώντας σχετική προτροπή του spor_os, ανοίγω νέο θέμα, μια και το “Phila had me at hello” δεν... κολλάει με τη Γουατεμάλα και γενικά την Κεντρική Αμερική στην οποία σκοπεύω να περάσω τουλάχιστον δύο μήνες).

Κουβεντιάζαμε πριν από λίγο με τον ιδιοκτήτη του ξενώνα μου στην Πόλη της Γουατεμάλας (είναι Αμερικάνος και μου εξηγούσε γιατί δεν “πάει” τον Ομπάμα...), και ξαφνικά τον είδα να κοιτάζει το ταβάνι και μετά τους τοίχους, σταματώντας στη μέση μία πρότασή του. Με ρώτησε αν αισθανόμουν το σπίτι να κουνιέται(!). Η αλήθεια είναι ότι δεν το αισθανόμουν, ίσως επειδή ήμουν όρθιος. Anyhow, προφανώς είχαμε έναν μικρό σεισμό, τίποτα σημαντικό, όμως με αφορμή αυτόν τον μικρό σεισμό ο Αμερικάνος άρχισε να μου λέει για τον χθεσινό, τον δυνατό, για τον οποίο φυσικά ιδέα δεν είχα. Δεν ξέρω πόσο δυνατός ήταν πραγματικά ο σεισμός χθες, ελπίζω όμως να μην είναι πια ΤΟΣΟ δυνατός ώστε να έπαιξε σαν θέμα στις ειδήσεις στην Ελλάδα. Έχω τους δικούς μου να καρδιοχτυπούν για αυτόν τον ιό που έχει κάνει αγνώριστη την Πόλη του Μεξικού, αν τους έχω να ανησυχούν και για φυσικές καταστροφές, θα γυρίσω κάποια μέρα στη Θεσσαλονίκη και θα τους βρω και τους δύο με μία χούφτα χάπια στο χέρι...

Ιός... Στο σύγχρονο και πολύ φινετσάτο οφείλω να ομολογήσω αεροδρόμιο της Πόλης της Γουατεμάλας, το “καλώς ορίσατε” μας το είπαν γλυκύτατες κοπέλες-υπάλληλοι του αεροδρομίου με μάσκες στο πρόσωπο και φυλλάδια στα χέρια. Πριν περάσουμε από έλεγχο διαβατηρίων έπρεπε να απαντήσουμε σε ερωτήσεις σχετικά με την κατάσταση της υγείας μας τις τελευταίες ημέρες, να πούμε μεταξύ άλλων αν είχαμε πυρετό, μυικούς πόνους, πονοκεφάλους, stuff like that...

Επιστρέφοντας στα περί γλυκύτητας, στο τέλος της πρώτης μέρας μου στη Γουατεμάλα, το γενικό σχόλιο που έχω να κάνω για τον κόσμο, είναι ότι όντως τον χαρακτηρίζει η γλυκύτητα. Σε μία πόλη τριών (και πλέον) εκατομμυρίων, σαφώς και είδα φάτσες που μου έφερναν στο μυαλό βαρυποινίτες που την κοπάνησαν από τη φυλακή και είναι στη γύρα για το επόμενο θύμα τους, όμως σε γενικές γραμμές, επιμένω, διέκρινα μία γλυκύτητα. Πρώτα απ' όλα, οι περισσότεροι είναι κοντούληδες, με φατσούλες πολύ συμπαθητικές. Πάρτε τον τύπο που μου έφτιαξε τα... ούτε ξέρω πώς λέγονται, κάτι mixtas, “σάντουιτς” με κρέας και διάφορα έξτρα, σε έναν πάγκο, κοντά στην κεντρική πλατεία. Κοντούλης, πολύ συμπαθητικούλης, με ένα πρόσωπο που θα μπορούσε άνετα να ανήκει σε ήρωα κινουμένων σχεδίων, και το λέω με πολύ φιλική διάθεση, κάθε άλλο παρά περιπαικτική. Όπως καθόμουν στην κεντρική πλατεία, ένα παιδί ήρθε και μου έπιασε κουβέντα, ρωτώντας με τα κλασικά, πώς μου φαίνεται η Γουατεμάλα και πώς είναι η ζωή στη χώρα μου. Τα είπαμε μια χαρά, σηκώθηκα, αποχαιρετιστήκαμε, όλα καλά. Μπήκα σε μισή ντουζίνα τράπεζες για να αλλάξω ευρώ σε quetzales (μόνο δύο σε όλη την πόλη δέχονται ευρώ, η Citibank και η Industrial, σύμφωνα τουλάχιστον με υπαλλήλους διαφόρων τραπεζών που είδα σήμερα). Σε όλες τις τράπεζες με υποδέχθηκαν με ένα χαμόγελο και με έναν πολύ ευγενικό χαιρετισμό, από τους άνδρες της ασφαλείας μέχρι τις κοπέλες που έχουν “επί της υποδοχής” (σε ρωτούν τι ακριβώς θέλεις και σε οδηγούν στο κατάλληλο γκισέ). Ίσως όμως αυτή η εντύπωση που μου άφησε η Πόλη της Γουατεμάλας την πρώτη μέρα μου εδώ, να αποτελεί απλά προϊόν της... υποδοχής που είχα στον ξενώνα.

Τον λειτουργεί ένα ζευγάρι, κι έχουν ένα πιτσιρίκι με δύο απίστευτα μπλε ματάκια. Ο μπόμπιρας με τσέκαρε με το που με είδε, κόλλησε να με κοιτάζει σαν κάτι αξιοπερίεργο με τον γνωστό τρόπο των μωρών (δεν είναι πάνω από δύο ετών), και σαν να μην έφθανε αυτό (έχω τρελή αδυναμία στα μωρά), η κυρία που καθάριζε το μπάνιο είχε έρθει με το δικό της μωρό, το οποίο ήταν εξίσου τρισχαριτωμένο, μπουσουλούσε (τι μπουσουλούσε που... σαν να είχε τουρμπίνα και κίνηση στους τέσσερις “τροχούς” ήταν), και σταμάτησε για να με τσεκάρει κι εκείνο. Τα Γουατεμαλτάκια είναι τόοοοοσο χαριτωμένα, σαν κουκλάκια...

Εκτροχιάστηκα... Υποτίθεται πως θα έγραφα για την πρώτη μέρα μου στη Γουατεμάλα, όχι για την διπλή δόση χαζοχαρουμενιάς (κάτσε καλά λέξη) που παίρνω κάθε φορά που βλέπω ένα χαριτωμένο μωρό...

Πρώτη μέρα στη Γουατεμάλα, και αισθάνομαι ότι είμαι σε ένα τεράστιο καρπουζοκρέβατο (τί;!). Εξηγούμαι: το καρπούζι είναι το αγαπημένο μου φρούτο, έχω περάσει μέρες και μέρες είτε στη Θεσσαλονίκη είτε ταξιδεύοντας τρώγοντας καρπούζι για πρωινό, μεσημεριανό, απογευματινό, βραδινό και “τρεις-μετά-τα-μεσάνυχτα-ινό”. Σήμερα λοιπόν, αισθάνομαι ότι είμαι αραγμένος σε ένα τεράστιο κρεβάτι που είναι φτιαγμένο από καρπούζι, κι όπως γυρίσω πλευρό και τεντώνομαι και χουζουρεύω και δώσ' του ένα ακόμη τέντωμα και άντε πάλι γύρισμα πλευρού, τσιμπάω λίγο κάθε φορά που κινούμαι, αφήνοντας στο υπόλοιπο, το ακίνητο διάστημα, τη μυρωδιά του καρπουζιού να τρυπώνει στη μύτη μου, μαζί με τα ζουμιά από το κομμάτι ακριβώς δίπλα στη -μεγάλη, ζωή να' χει- μύτη μου. Τι με κάνει να αισθάνομαι ότι πέθανα κι έχω πάει στον παράδεισο; Το ότι είμαι σε μία χώρα όπου μιλάνε Ισπανικά. Τόσο απλά. Τη ΛΑΤΡΕΥΩ αυτήν τη γλώσσα, και δε βλέπω την ώρα να πάω στο Κετσαλτενάνγκο την Κυριακή, και να αρχίσω μαθήματα τη Δευτέρα.

Κατά τα άλλα, η πρώτη μέρα μου στην Πόλη της Γουατεμάλας ήταν μία... κλασική πρώτη μέρα σε έναν νέο προορισμό, πρώτες ημέρες κατά τις οποίες είμαι σαν την κοπελίτσα που πρωταγωνιστούσε στο “Enchanted”, Amy... κάτι, δεν θυμάμαι το επίθετό της. Τα βλέπω όλα με μάτια ορθάνοιχτα, γεμάτος ενθουσιασμό και καλή προδιάθεση, βλέπω τα πάντα λες και τα βλέπω για πρώτη φορά.

Για να πω την αλήθεια πάντως, είδα όντως σήμερα πράγματα που δεν είχα δει ποτέ πριν. Σε μία τράπεζα, όσο περίμενα για να μου πουν τελικά ότι δεν δέχονταν ευρώ, παρά μόνο δολάρια, πρόσεξα ότι πάνω από τα γκισέ υπήρχε μία παλιά τηλεόραση, στην οποία ο κόσμος, πελάτες της τράπεζας, έβλεπαν... America's Funniest Home Videos(!). Όχι, πείτε μου, έχετε δει τράπεζα στην Ελλάδα ή οπουδήποτε αλλού να ψυχαγωγεί τους πελάτες της δείχνοντάς τους America's Funniest Home Videos; Σε άλλη τράπεζα, συγκεκριμένα στη Citibank, το μπροστά μισό του καταστήματος είναι... κατάστημα ηλεκτρικών. Μπαίνεις στην τράπεζα, περνάς από ανιχνευτή μετάλλων, σε υποδέχεται μία γλυκύτατη κοπέλα, σε οδηγεί στο σημείο που πρέπει να περιμένεις για να εξυπηρετηθείς, όμως για να φθάσεις εκεί, στο πίσω μισό του καταστήματος, περνάς από έναν χώρο στον οποίο φιλοξενούνται ψυγεία, καταψύκτες, στερεοφωνικά συγκροτήματα, και άλλα σχετικά. Αν κατάλαβα καλά, είναι δώρα που παίρνουν όσοι συμμετέχουν και κερδίζουν σε κάποια προγράμματα της τράπεζας, αλλά έστω κι έτσι, το μισό υποκατάστημα της Citibank μοιάζει με... Κωτσόβολο.

Σκεφτόμουν... χθες ήμουν στη Νέα Υόρκη και χρησιμοποιούσα τον υπόγειό της μοιραζόμενος βαγόνι με στελέχη επιχειρήσεων και κόσμο που ήταν ντυμένος με GAP και Calvin Klein και άκουγε μουσική σε iPod τελευταίας τεχνολογίας και και και, και σήμερα για να πάω από τον ξενώνα μου στο κέντρο της Πόλης της Γουατεμάλας πήρα ένα λεωφορείο που ήταν παλιό ήδη την εποχή που η γιαγιά μου έπαιρνε το τραμ στη Θεσσαλονίκη, στα νιάτα της... Για να παραφράσω μία από της αγαπημένες μου ατάκες του Χάρρυ Κλυνν για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, όταν φτιάχτηκαν τα λεωφορεία που πήρα σήμερα στη Γουατεμάλα, η Νεκρά Θάλασσα ήταν ακόμη άρρωστη (την πρώτη φορά που άκουσα αυτήν την ατάκα του Χάρρυ Κλυνν για κάποιο λόγο μου φάνηκε τόσο αστεία που χρειάστηκε να με χαστουκίσει η μάνα μου για να σταματήσω το υστερικό το γέλιο μου... Ααχ, τι πάω και θυμάμαι...). Anyhow, τα αστικά λεωφορεία B-class πόλεων-χωρών τα λατρεύω, επειδή είναι γεμάτα “φυσιογνωμίες”. Βλέπεις τον κόσμο σε ένα αστικό λεωφορείο στην Πόλη της Γουατεμάλας, και νομίζεις ότι από το πρόσωπο του παππού που κάθεται δίπλα σου, από τις χαρακιές σε αυτό, μπορείς να γράψεις ολόκληρο βιβλίο. Παίρνεις λεωφορείο ή χαμηλής κατηγορίας τρένο στην Ινδία, και νομίζεις ότι μπορείς να γράψεις νέα... Ραμαγιάνα (από πλευράς μάκρους του κειμένου σου).

Η μαύρη αλήθεια πάντως είναι ότι η Πόλη της Γουατεμάλας είναι (στα μάτια μου τουλάχιστον), μία από τις λιγότερο όμορφες πόλεις που έχω δει (αποφεύγω επιμελώς να χρησιμοποιήσω τις λέξεις “απέραντο θεοβρόμικο μπιπμπιπχανείο”). Μετά από πέντε λεπτά βόλτας αισθάνεσαι ότι αν τραβήξεις μια γραμμή στο αριστερό μπράτσο σου με τον δείκτη του δεξιού χεριού σου, θα μαζέψεις ένα εκατοστό καυσαεριο-μαυρίλα. Ο θόρυβος και τα... καλούδια των “τελευταία-φορά-που-πέρασα-από-έλεγχο-κουμάντο-στη-χώρα-έκαναν-ακόμη-οι-Μάγια” εξατμίσεων των αυτοκινήτων δημιουργούν μία ατμόσφαιρα που την αντέχεις αν είσαι ανέμελος ταξιδιώτης που βλέπεις ομορφιά ακόμη και σε έναν υπόνομο, όμως... για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, σε κανέναν δεν αρέσει να είναι παγιδευμένος σε στενούς δρόμους πνιγμένος σε ένα μαύρο σύννεφο καυσαερίων...

Όσο για την κεντρική πλατεία, χωρίς να το θέλω τη συνέκρινα με το Zocalo της Πόλης του Μεξικού (κακώς. Τα μεγέθη, ακόμη και σαν χώρες, δεν είναι συγκρίσιμα) κι έτσι μου φάνηκε... “λίγη”. Γενικά, καταλήγοντας, θα “πω” ότι πέφτοντας για ύπνο απόψε, θα με συνοδεύουν σκέψεις για το πόσο φιλικοί, εξυπηρετικοί, ευγενικοί και γλυκοί είναι οι κάτοικοι αυτής της πόλης (τουλάχιστον αυτοί με τους οποίους χρειάστηκε να ανταλλάξω κάποιες λέξεις για κατευθύνσεις και όχι μόνο), και πόσο... μουντή είναι, κατά τα άλλα, η Πόλη της Γουατεμάλας, έτσι ακριβώς όπως την περιγράφουν οι ταξιδιωτικοί οδηγοί. Για την ακρίβεια, μου φάνηκε ΤΟΣΟ μουντή, που σκέφτομαι ότι για να τη “βγάλω” με ωραίες αναμνήσεις αύριο και μεθαύριο θα επιδιώξω να συναντήσω μέλη ενός σάιτ μέσω του οποίου συναντάς κόσμο όπου και να ταξιδεύεις. Αφού τον κόσμο της θεωρώ κύριο asset αυτής της πόλης, θα επιδιώξω να περάσω χρόνο με ντόπιους.

Μετά από μία βραδιά που την πέρασα άγρυπνος (δεν κατάφερα να κοιμηθώ στο Λα Γκουάρντια, το αεροδρόμιο. Η πτήση μου ήταν στις έξι και μισή το πρωί, και πήγα στο αεροδρόμιο από τα μεσάνυχτα), το κρεβάτι μου στον πολύ συμπαθητικό ξενώνα που επέλεξα στην Πόλη της Γουατεμάλας φαντάζει σαν το καλύτερο σημείο του κόσμου αυτήν τη στιγμή (πόσο δε μάλλον από τη στιγμή που πρόκειται για... καρπουζοκρεβάτι).


Un abrazo a todos

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 27

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 27

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[delmem2233]

What where the chances?... Στον ξενώνα που μένω στην Πόλη της Γουατεμάλας ήρθε σήμερα ένας Αμερικάνος, γεννημένος στο Κίεβο, στην Ουκρανία. Μαντέψτε πώς τον λένε... Dimitri(!!!). Στον ξενώνα τον έφερε ένας ταξιτζής, ο οποίος έπιασε κουβέντα στον Dimitri όση ώρα ήταν στο ταξί. Ποιο είναι το δεύτερο μικρό όνομα του ταξιτζή;... Demetrios(!!!!!!). Seriously, where were the chances?... Πρόπερσι σε ένα χόστελ στο Χόλιγουντ κοιμήθηκα το πρώτο βράδυ σε ένα κρεβάτι στο οποίο το προηγούμενο βράδυ είχε κοιμηθεί ένας Γιάννης, από Θεσσαλονίκη. That was it... Αυτό ήταν το πιο “κουφό” που μου είχε τύχει, μιλώντας για συμπτώσεις που παρέπεμπαν σε Ελλάδα. Όχι ότι αυτή η σύμπτωση με τα ονόματά μας παραπέμπει τόσο πολύ σε Ελλάδα, αλλά... ΕΙΝΑΙ κουφό... Don't you think?
Guatemala City... I figured out (τις δύο τελευταίες ημέρες πέρασα πολύ χρόνο με τον Αμερικάνο ιδιοκτήτη του ξενώνα μου και μου βγαίνουν πάλι τα Αγγλικά...) γιατί αυτή η πόλη μού φαίνεται ΤΟΣΟ μουντή και... well... όσο και να προσπαθώ να αποφύγω να χρησιμοποιήσω αυτήν τη λέξη, άσχημη, ΑΣΧΗΜΗ... Δεν είναι τόσο τα άθλιας αισθητικής κτίρια (με μερικές -ελάχιστες- εξαιρέσεις, φυσικά), δεν είναι τα μαύρα σύννεφα που ξεπηδούν από σχεδόν κάθε εξάτμιση κάθε αυτοκινήτου, αλλά πρώτα και κύρια είναι αυτά τα καταθλιπτικά χοντρά μαύρα καλώδια που σου δίνουν την εντύπωση ότι ολόκληρη η πόλη έχει πιαστεί στον ιστό μίας τεράστιας αιμοβόρας αράχνης, η οποία απλά... is having fun επεκτείνοντας το δίχτυ της, taking her time before eating the whole city... Και στη Θεσσαλονίκη έχουμε καλώδια της ΔΕΗ, όμως... καμίιιια σχέση.
Επιπλέον, η Πόλη της Γουατεμάλας δεν έχει ποτάμι, δεν είναι κτισμένη γύρω από κάποια λίμνη, δεν είναι παραλιακή, δε βλέπεις νερό πουθενά, κάτι που επιδεινώνει την εικόνα της, μια και... ίσως συμφωνείτε μαζί μου, το νερό, είτε πρόκειται για νερό ποταμού, λίμνης, θάλασσας, “κάτι” δίνει σε κάθε πόλη, κάποια έστω μικρή γοητεία τής προσδίδει...
Έστω κι έτσι, αύριο το πρωί που θα πάρω το “chicken bus” (παλιά αμερικάνικα σχολικά λεωφορεία που χρησιμοποιούνται στη Γουατεμάλα για μετακινήσεις μεταξύ πόλεων από ντόπιους που δεν έχουν χρήματα για ακριβότερα λεωφορεία, και τουρίστες σαν εμένα που θέλουν να συνδυάσουν εξοικονόμηση χρημάτων και first class people watching) για Αντίγουα, θα αφήσω την Πόλη της Γουατεμάλας με όμορφες αναμνήσεις, κατά 90% λόγω του κόσμου, των γ λ υ κ ή τ α τ ω ν ντόπιων που συνάντησα εδώ και είχα σύντομες συνομιλίες. Τα έγραψα προχθές, και δε μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι, όμως... πρέπει. Χθες, ο εισπράκτορας (ο τύπος που κρέμεται από την μπροστά ανοικτή πόρτα και ξελαρυγγιάζεται φωνάζοντας τον προορισμό του λεωφορείου προκειμένου να τραβήξει όσους γίνεται περισσότερους πελάτες από τον δρόμο) σε ένα αστικό λεωφορείο που πήρα, με ακολούθησε πάνω στο λεωφορείο για να μου επιστρέψει τα περισσότερα από το απαραίτητο χρήματα που είχα κατά λάθος δώσει στον οδηγό για το εισιτήριο. I mean... give me a break... Ο μέσος Γουατεμαλτέκος βγάζει περίπου 140 δολάρια τον μήνα (τουλάχιστον αυτοί που κάνουν τις... απλούστερες των απλούστερων δουλειών βγάζουν τόσα), κι όμως, ο “εισπράκτορας” με ακολούθησε πάνω στο λεωφορείο για να μου επιστρέψει χρήματα... Ναι, μου έκανε τεράστια εντύπωση...
Talking about buses, βγάζω το καπέλο και υποκλίνομαι μπροστά στους μικροπωλητές που βγάζουν το ψωμί τους πουλώντας διάφορα μπιχλιμπίδια πάνω στα αστικά λεωφορεία της Πόλης της Γουατεμάλας... Πέφτω και παίρνω κάμψεις για χάρη τους κυρίως επειδή για να ακουστούν πάνω στα λεωφορεία χρειάζεται σχεδόν να ουρλιάζουν, λόγω του εκκωφαντικού θορύβου που κάνουν οι μηχανές των παμπάλαιων λεωφορείων, για να μην αναφερθώ στην εντυπωσιακή ισορροπία που επιδεικνύουν, καταφέρνοντας να σταθούν όρθιοι σε λεωφορεία που τη μία τρέχουν σαν τρελά (οι οδηγοί τους, για την ακρίβεια, για να μην κατσαδιάζω άδικα τα καημένα τα σαραβαλάκια), και την άλλη, out of nowhere, φρενάρουν λες και υπάρχει “προσοχή: νάρκη” ταμπέλα μπροστά τους. Οι τύποι πουλάνε... I don't know... από μαστίχες και σοκολάτες μέχρι... βιβλιαράκια με την ιστορία της Γουατεμάλας, ή... μικρές συρραπτικές μηχανές, μπρελόκ, ξυραφάκια, you name it... Οι αγαπημένοι μου είναι εκείνοι που κάνουν πρακτική επίδειξη πάνω στο λεωφορείο, του πόσο καλή είναι η πραμάτεια τους. Ο τύπος με τα ξυραφάκια θα μου μείνει αξέχαστος...
Αφήνοντας στην άκρη την εξαιρετική εντύπωση που μου έκανε ο κόσμος στην “Γουάτε”, highlight αυτών των τριών ημερών που πέρασα εδώ θεωρώ το διάστημα τρεις με πέντε το απόγευμα, χθες. Ο ουρανός άρχισε να γεμίζει κατάμαυρα σύννεφα (η περίοδος των βροχών έχει έρθει, μόλις άρχισε), όμως ο ήλιος βρήκε τρύπα και φώτισε την κεντρική πλατεία (όπου έτρωγα γεμιστές τορτίγιας με ενάμιση κετσάλ τη μία, όπου ενάμιση κετσάλ περίπου 15 λεπτά του ευρώ, και “μιλάω”για τόσο χορταστικές τορτίγιας που τη δεύτερη μόλις που την άγγιξα, και ντρέπομαι που το “λέω” αλλά μπούκωσα τόσο που την πέταξα... Ντροπή μου που πέταξα φαγητό, I know), προσδίδοντας πολύ ζεστά χρώματα στην πρόσοψη του καθεδρικού ναού της πόλης, και του “Εθνικού Παλατιού”, του πιο επιβλητικού κτιρίου της πόλης. Έβγαλα τις φωτογραφίες μου (ο συνδυασμός φωτισμένων προσόψεων και κατάμαυρου ουρανού ήταν... σκέτη παραγγελιά για ωραίες φωτογραφίες), και πριν προλάβω να σηκωθώ άρχισε να βρέχει. Μέχρι να πάω στο σημείο απ' όπου ήξερα ότι μπορούσα να πάρω το λεωφορείο για το μέρος της πόλης όπου βρίσκεται ο ξενώνας μου η βροχή είχε δυναμώσει τόσο που είχα γίνει παπί, πασχίζοντας να προφυλάξω όχι τον εαυτό μου, αλλά την τσάντα που είχα μαζί μου, με τις τρεις φωτογραφικές μηχανές (σκοτίστηκα για μένα... Οι μηχανές με ενδιέφεραν, αυτές που στην Ουάσινγκτον λίγο έλειψε να με βάλουν σε τρελούς μπελάδες πριν από δύο βδομάδες, αλλά... περασμένα-ξεχασμένα). Ανέβηκα στο λεωφορείο (για την ακρίβεια πήδηξα στο εν κινήσει λεωφορείο, κάθισα, κι είπα μέσα μου, “Ok, μέχρι να φθάσουμε στον ξενώνα μου θα έχει σταματήσει”. Πέντε λεπτά αργότερα, η βροχή ήταν τόσο δυνατή και οι σταγόνες τόσο χοντρές και πυκνές που με το ζόρι έβλεπες στα δέκα μέτρα. Πέντε λεπτά αργότερα πρόσεξα ότι τα αυτοκίνητα που περνούσαν από την απέναντι πλευρά του δρόμου είχαν νερό μέχρι το μισό ύψος των τροχών τους(!). Άλλα πέντε λεπτά αργότερα, (η διαδρομή διαρκεί περίπου μισή ώρα), έτσι όπως καθόμουν δίπλα σε παράθυρο από την πλευρά των πορτών, πρόσεξα ότι κάθε φορά που κάποιος κατέβαινε από το λεωφορείο, προσγειωνόταν σε μία λίμνη, με το νερό να καλύπτει ολόκληρο το παπούτσι, να ξεπερνάει τον αστράγαλο. Αποκορύφωση; Φθάνοντας στον ξενώνα, που βρίσκεται 500 μέτρα από το αεροδρόμιο, πολύ απλά, δεν υπήρχαν πλέον δρόμοι. Το μόνο που έβλεπες ήταν χείμαρροι, και αυτοκίνητα σταματημένα, με εξαίρεση τα λεωφορεία, που προφανώς επειδή έχουν τη μηχανή ψηλότερα, μπορούσαν ακόμη να κινούνται. Ήταν τρελό... Για να κατέβω από το λεωφορείο και να αποφύγω να κολυμπήσω σε μία λίμνη νερού το έπαιξα Τσάτουμας και... πήδηξα όσο πιο μακριά μπορούσα. Τρύπωσα κάτω από ένα υπόστεγο, και απλά περίμενα. Το ίδιο έκαναν όλοι, απλά στέκονταν κάτω από υπόστεγα, περιμένοντας, περιμένοντας, περιμένοντας (τη βροχή επιτέλους να κοπάσει). Βάζοντας το χέρι στην καρδιά, “λέω” ότι τέτοια βροχή δεν θυμάμαι να έχω δει στη Θεσσαλονίκη. Στα μάτια του ταξιδιώτη αυτά που βλέπει on the road τείνουν πολλές φορές να παίρνουν... μυθικές διαστάσεις, ο ταξιδιώτης καμιά φορά ξεπερνάει ακόμη και τους ναυτικούς στο να μεγαλοποιεί καταστάσεις-εμπειρίες του από ταξίδια, όμως ειλικρινά, βροχή σαν τη χθεσινή δεν, δεν, δεν θυμάμαι να έχω δει στη Θεσσαλονίκη. Τα παιδιά που λειτουργούν τον ξενώνα, όταν με είδαν παπί, να στάζω, με μία κοιλιά τούμπανο (κάλυψα την τσάντα με το μπλουζάκι που φορούσα, και έτρεξα τα τελευταία μέτρα γερμένος μπροστά για να καλύψω με το σώμα την τσάντα), απλά μου είπαν “welcome to Guatemala's rainy season”... Oookkk...
Κατά τα άλλα, καλό το ταξίδι, καλό το sightseeing, καλοί γλυκοί και άγιοι οι Γουατεμαλτέκοι, αλλά στη μία παρά τέταρτο το μεσημέρι, σήμερα, τοπική ώρα στη Γουατεμάλα, είχα ήδη ολοκληρώσει την πρωινή βόλτα μου, και ήμουν στημένος μπροστά στην τηλεόραση του ξενώνα. Τσέλσι-Μπαρσελόνα. Είπαμε... Καλό το ταξίδι, αλλά... Τσέλσι-Μπαρσελόνα. Είμαι άρρωστος “blaugrana” εδώ και πολλά χρόνια, οπότε ο καθένας μπορεί να φανταστεί πώς πανηγύρισα το γκολ μας στο 93΄... Ήταν δύο απολαυστικές ώρες, άσχετα αν από το 9΄ χάναμε, και στο 66΄ μείναμε και με παίκτη λιγότερο. Το παιχνίδι το παρακολούθησα στο ισπανόφωνο ESPN, με τη μετάδοση να γίνεται από έναν Μεξικάνο (you could tell by his accent) σπίκερ, κι έναν Αργεντινό (ΕΚΕΙΝΟΥ ήταν που η προφορά έκανε καρα-μπαμ) σχολιαστή. Επαναληπτικός ημιτελικός Τσάμπιονς Λιγκ, σε ισπανόφωνο κανάλι, αραγμένος σε αναπαυτικό καναπέ ξενώνα στη Γουατεμάλα. Η ζωή δεν είναι τόσο άσχημη, τελικά... (ειδικά από τη στιγμή που τα παλικάρια μου προκρίθηκαν στον τελικό...).
Κλείνω... Το όνομα του Bed & Breakfast μου στη Γουάτε είναι Guatefriend's. Το βρήκα μέσω hostelbookers και το διάλεξα επειδή έχει το highest rating,κι επειδή είναι δίπλα στο αεροδρόμιο, σε ασφαλή περιοχή, με το pick-up από το αεροδρόμιο να είναι δωρεάν (σημαντικό, αν κουβαλάς, ή έστω σέρνεις -ανοήτως- πολύ βαριά αποσκευή). Η κάθε βραδιά σε κοιτώνα με τέσσερα κρεβάτια (τον οποίο όμως τον είχα για πάρτη μου μόνο, μια και αυτό το διάστημα δεν έχουν πολύ κόσμο εδώ) μου βγήκε 12,50 ευρώ, όχι και λίγα για τα δεδομένα της Γουατεμάλας, σχεδόν 50% περισσότερο απ' όσο μπορούσα να είχα δώσει για δωμάτιο σε Bed & Breakfast στο κέντρο της πόλης, όμως το Guatefriend's το συστήνω ανεπιφύλακτα, κυρίως λόγω της ατμόσφαιράς του. Μοιράζεσαι τον χώρο με την οικογένεια που λειτουργεί τον ξενώνα, το νεαρό ζευγάρι και το μωράκι τους, και από την πρώτη κιόλας ημέρα αισθάνεσαι ότι είσαι μέλος της οικογένειας, αφού τους έχεις δει σε... όλες τις φάσεις, από το να ταΐζουν το μωρό το πρωί, μέχρι να... κουβεντιάζουν για τα οικογενειακά τους. Τη δε κυρία που καθαρίζει το σπίτι, μέχρι και να βυζαίνει το δικό της μωρό είδα (σκηνή που είδα και στο κέντρο, σε έναν πάγκο μικροπωλητή, δίπλα στον οποία μία κοπέλα βύζαινε το μωρό της, έτσι, στον δρόμο, δίπλα στον πάγκο του άντρα της -υποθέτω).
Proxima estacion (ακόμη να μάθω πώς μπαίνουν οι τόνοι στο netbook μου), Antigua...

 

[mary_a]

να το και το σημερινό κομμάτι! είσαι κάθε πρωί η "εφημερίδα" που διαβάζω με τον καφέ μου στη δούλεια!! Περιμένουμε νέα από Antigua..

 

[marydim]

Μάλλον, έχω χάσει ένα επεισόδιο από Γουατεμάλα αλλά θα το διορθώσω αυτό το λάθος!
Πραγματικά, είναι σαν να παρακολουθώ ταινία οι αφηγήσεις σου.

 

[Rosa]

Μπράβο, Δημήτρη, σ' ευχαριστώ, το καταφχαριστήθηκα το σημερινό!!! Μου θύμησες και πράγματα που έχω ζήσει κι εγώ, όπως τα δημόσια λεωφορεία με τους αυτόχειρες εισπράκτορες!!! Γουατεμάλα, Εκουαδόρ, παγκόσμια η πατέντα, βλέπω!

 

[chrikky]

με γεια το νεο thread! γεια σου ρε δημήτρη barcelonista !!!

2 μήνες ε??? άψογα!!! βλέπω να μας φτιάχνεις τη μέρα κάθε πρωί με τα κείμενά σου!

 

[LULLU]

..περιμενω τις εντυπωσεις σου απο Αντιγκουα τη πολη που με δυσκολια εγκατελειψα και εγω προπερσυ..............

 

[go2dbeach]

Να'σαι καλα Δημητρη για τις ανταποκρισεις σου. Περιμενω κι εγω την Αντιγουα που πιστευω θα σε αποζημιωσει οντας μια ευχαριστη αλλαγη μετα τη μουντη Γουατεμαλα.
Hasta mañana

 

[getxowoman]

Buenos dias!

Καλα οι σημερινες εικονες,ειδικα της βροχης παει γαντι με τη μουντιλα που εχουμε εδω!
Καλη συνεχεια στο ταξιδι!

Cuidate!

 

[delmem2233]

Δηλώνω “τσιμπημένος” με την Antigua... Για να το θέσω διαφορετικά, ήδη σήμερα πέρασα αρκετή ώρα πηγαίνοντας από σχολή Ισπανικών σε σχολή Ισπανικών, βλέποντας πώς ακριβώς είναι οι εγκαταστάσεις κάθε σχολής, με την ιδέα να περάσω το δεύτερο “σετ” τριών εβδομάδων μαθημάτων (μετά το πρώτο που σίγουρα θα το περάσω στο Quetzaltenango) εδώ, στην Antigua. Ο παραλληλισμός “μπάζει” από αρκετές πλευρές, όμως έστω κι έτσι, θα “πω” ότι στα μάτια μου η Antigua είναι η Μονεμβασιά της Γουατεμάλας. Από πλευράς μορφολογίας, καμία σχέση. Επίσης, εδώ κυκλοφορούν αυτοκίνητα, ακόμη και γύρω από την κεντρική πλατεία. Όσο για την αρχιτεκτονική, φυσικά και ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ. Αλλά επιμένω... Δε βλέπεις “παραφωνίες” στην Antigua, δεν βλέπεις ξέμπαρκα κτίρια που δεν έχουν καμία σχέση με την όλη... αρχιτεκτονική φιλοσοφία της πόλης. Η Κυβέρνηση έχει θεσπίσει αυστηρούς κανόνες, και κάθε νέο κτίριο ακολουθεί αναγκαστικά το ήδη υπάρχον αρχιτεκτονικό -ισπανοαποικιακό- στιλ. Επιπλέον, σε σημαντικό κομμάτι της πόλης οι τοπικές αρχές έχουν κάνει φιλότιμες προσπάθειες να εξαφανίσουν τα καλώδια, κάτι (την έλλειψη καλωδίων) που ΛΑΤΡΕΨΑ στη Μονεμβασιά.
Έχει ΤΟΣΟΥΣ τουρίστες κι έχει “τουριστικοποιηθεί” ΤΟΣΟ που να καταντάει... ενοχλητικό; Ταπεινή μου άποψη, όχι. Then again, το τελευταίο δίμηνο ο τουρισμός στη Γουατεμάλα έχει κάνει... βουτιά, οπότε αυτήν τη στιγμή στην Antigua δεν έχει τις ορδές τουριστών που περίμενα να δω. Αυτό που είδα ήταν ντουζίνες, ΝΤΟΥΖΙΝΕΣ παιδιά με τις χαριτωμένες στολές των σχολείων τους να έχουν κάνει κατάληψη στους δρόμους (έφθασα την ώρα που προφανώς σχολούσαν), εικόνα που από μόνη της είναι αρκετή για να σου δώσει την εντύπωση ότι βρίσκεσαι σε ένα πολύ ζωντανό και κάθε άλλο παρά -τουριστογκετοποιημένο- μέρος.
Επιπλέον, σηκώνεις το κεφάλι και αυτό που βλέπεις είναι βουνά, κορυφές, μέσα στο πράσινο, παντού τριγύρω, κι εσύ στη μέση, σε μία επίπεδη πόλη, με όλα τα κτίρια να έχουν ομοιόμορφο ύψος, επιτρέποντάς σου συνέχεια να χαζεύεις τις τριγύρω κορυφές. Ειδικά σήμερα που οι κορυφές ήταν καλυμμένες από σύννεφα, είχα την εντύπωση ότι ήμουν σε ένα... κρυμμένο από τον υπόλοιπο κόσμο μέρος, κάπου ψηλά, μοιραζόμενος ένα μυστικό (το πόσο ελκυστική είναι αυτή η πόλη) με τους υπόλοιπους τυχερούς κατοίκους και επισκέπτες της Antigua.
Κάτι άλλο που συνέβαλε στο να... “τσιμπηθώ”με την Antigua σήμερα, είναι το ότι αυτή η πόλη είναι γεμάτη... εκπλήξεις. Οι κεντρικές πύλες πολλών κτιρίων οδηγούν σε “κρυφές” αυλές, αρκετές από τις οποίες έχουν μικρά σιντριβάνια, και τριγύρω είτε καταστήματα, είτε καθίσματα και καρέκλες, όλες μέσα στο πράσινο, μέσα στα λουλούδια, μέσα στα καλαίσθητα έπιπλα.
Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, έχεις την εντυπωσιακή -κατ' εμέ- αντιμετώπιση των ντόπιων. Τα πιτσιρίκια που έρχονταν κάθε λίγο και λιγάκι στο παγκάκι μου στην κεντρική πλατεία και με ρωτούσαν πώς με λένε και από πού είμαι, με τα τόοοοοσο χαριτωμένα μουτράκια τους, τα περνάω σε δεύτερη μοίρα. Αναφέρομαι κυρίως στον κόσμο που ζει από τον τουρισμό, κόσμος που στην Antigua το ποσοστό του είναι συντριπτικό, αν προσθέσει κανείς στους άμεσα απασχολούμενους σε τουριστικές επιχειρήσεις, εκείνους που έμμεσα επωφελούνται από το πολύ καλά δομημένο τουριστικό προφίλ της πόλης. Για να το θέσω απλά, σήμερα έμεινα με την εντύπωση ότι ο κόσμος εδώ εκτιμά τον πελάτη που αγοράζει ένα αναμνηστικό, που παίρνει ένα γεύμα, που “τσιμπάει” ένα γλυκό, που αφήνει τα ρούχα του για πλύσιμο, που, που, που... Δεν έμεινα ούτε μία στιγμή με την εντύπωση ότι με κοιτούσαν σαν κινούμενη τσέπη. Ήθελα να καθίσω κάπου; Φρόντιζαν να κάνουν τον χρόνο μου στο μαγαζί τους όσο πιο ευχάριστο γινόταν. Επέλεγα να συνεχίσω τη βόλτα μου και να μην καθίσω, ή να μην αγοράσω κάτι; Ni problema... Δεν είναι “pushy”, δεν σε πιέζουν, δεν σου κολλάνε, δεν σε κυνηγάνε, και φυσικά βγαίνουν κερδισμένοι, αφού κανείς δεν έρχεται στην Antigua για μία μόνο μέρα (κάτι που κατά κανόνα συμβαίνει με τους επισκέπτες της Πόλης της Γουατεμάλας). Είναι αδύνατο να γευματίσεις πέντε φορές την ίδια μέρα, όμως κρατάς στο πίσω μέρος του μυαλού σου ένα ρεστοράν στο οποίο μπήκες, τσέκαρες ατμόσφαιρα, κι έφυγες χωρίς να καθίσεις, και την επομένη θα πας εκεί, και θα ακουμπήσεις τα χρήματά σου.
Καταλήγοντας εκεί απ' όπου άρχισα, ναι, “τσιμπήθηκα” με την Antigua...
Περιττό να “πω” ότι τη στιγμή που μπαίνεις στην πόλη προερχόμενος από την “Γουάτε”, την Πρωτεύουσα, αναρωτιέσαι αν βρίσκεσαι ακόμη στην ίδια χώρα. Η έκπληξή μου μάλιστα θα ήταν πολλάκις μεγαλύτερη αν δεν είχα κάνει το... homework μου, αν δεν είχα διαβάσει για το τι εστί Antigua, και για το πόσο διαφορετική είναι από την Πρωτεύουσα, άσχετα αν τις δύο πόλεις χωρίζουν μόλις 45 χιλιόμετρα.
Όσο για το πώς ήρθα στην Antigua, επέτρεψα στον καλομαθημένο πισινό μου μία μικρή πολυτέλεια, κι αντί να πάρω το “chicken bus” πήρα “servicio coletivo”, μίνιβαν, το οποίο ήρθε στον ξενώνα μου στην Γουάτε, με... φόρτωσε μαζί με τα 30 κιλά των αποσκευών μου, και με έφερε μέχρι την πόρτα του ξενώνα μου στην Antigua για δώδεκα δολάρια (λιγότερα από δέκα ευρώ). Συνήθως αυτά τα μίνιβαν έχουν κόσμο, κι είσαι απλά ένας από τους επιβάτες. Ο οδηγός του ήταν... απαρηγόρητος σήμερα. Ευγενέστατος, μιλούσε αργά για να τον καταλαβαίνω και δεν γέλασε με κανένα από τα τρία δις λάθη που έκανα στα Ισπανικά μου όση ώρα του μιλούσα, μου είπε, εμένα, τον ΜΟΝΑΔΙΚΟ πελάτη του, ότι ο τουρισμός στη χώρα το τελευταίο δίμηνο έχει... τραβήξει χειρόφρενο, κάτι που κατάλαβα και τις προηγούμενες ημέρες. Στον ξενώνα μου στην Γουάτε συνήθως φιλοξενούνται 15-18 άτομα τη βραδιά, ειδικά τον Μάιο, που θεωρείται ένας από τους μήνες της high season. Το πρώτο βράδυ στον ξενώνα ήμασταν τρία άτομα, το δεύτερο βράδυ ήμουν ΜΟΝΟΣ, και χθες ήμασταν δύο, εγώ και ο... Dimitri (ακόμη να το χωνέψω...). Παρεμπιπτόντως, στη Νέα Υόρκη συνάντησα μία Γιαπωνεζούλα που είχε κλείσει κι εκείνη μαθήματα Ισπανικών στη Γουατεμάλα, όμως άλλαξε την ημερομηνία στο εισιτήριό της λόγω του ιού. Υποθέτω ότι δεν είναι η μόνη... Εύχομαι ο κόσμος σύντομα να αρχίσει να έρχεται ξανά στη Γουατεμάλα... Είμαι μόνο τέσσερις ημέρες εδώ, όμως... δεν ξέρω... τον κόσμο τον έχω κατασυμπαθήσει, και με πιάνω ώρες-ώρες να σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι εδώ αξίζουν κάθε βοήθεια...
Είναι εφτά και κάτι, έχει πέσει σκοτάδι, ψιλοβρέχει, όμως... κανένα πρόβλημα. Οι δρόμοι είναι λιφόστρωτοι, τα πεζοδρόμια είναι σε πολύ καλή κατάσταση, επομένως ακόμη και να βρέχει δεν έχεις κίνδυνο να... χαθείς σε κάποια λίμνη νερού, όπως στη Γουάτε, ή να κολλήσεις σε λάσπες. Αυτή η πόλη υπάρχει για να την επισκέπτεσαι και να χαίρεσαι τον χρόνο σου εδώ, με μηδαμινές σκοτούρες. Μέχρι και ασφαλής είναι(!), κάτι ανήκουστο για τα δεδομένα της χώρας. Όχι ότι δεν... συμβαίνουν κι εδώ “διάφορα”, όμως ο αριθμός των συμβάντων είναι τόσο μικρός, πλέον, τώρα, μετά τη λήψη έξτρα μέτρων από τις τοπικές αρχές τους τελευταίους μήνες, που είναι σχεδόν αμελητέο. Υπάρχουν αρκετά μαγαζιά με ζωντανή μουσική και φθηνές Gallo (η νούμερο ένα μπίρα στη Γουατεμάλα), μαζί με τη βραζιλιάνικη Brahma, παραδόξως, και θα τιμήσω ένα από αυτά, πριν επιστρέψω οριστικά για... νανάκια στον συμπαθητικό ξενώνα μου. Ω ναι, σκυλίσια ζωή δεν θα πείτε τίποτα...


Χαιρετίσματα σε όλους, και για χιλιοστή φορά ευχαριστώ ειδικά εκείνους που μπαίνουν στον κόπο να μου γράψουν δυο γραμμές... Η παρέα σας μου φτιάχνει ακόμη περισσότερο τη διάθεση κάθε φορά που μπαίνω στο ίντερνετ για να ανεβάσω τη νέα ιστορία μου!

 

[StellAnna]

Δημήτρη, έχεις τόσο δίκιο!!!
Η Αντίγουα είναι κάτι σαν ... από αλλού.
Υπέροχη, νοσταλγική, πανέμορφη, με κατοίκους που πάντα χαμογελούν.
Μέσα από τα υπέροχα κείμενά σου, ξαναζώ τις στιγμές στην πόλη.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ

 

[mary_a]

Η παρέα σας μου φτιάχνει ακόμη περισσότερο τη διάθεση

όσα γράφεις να δεις πως φτιάχνουν τη δική μας διάθεση!