Γουατεμάλα και... βλέπουμε

[delmem2233]

Ένας από τους λόγους για τους οποίους είμαι περήφανος για τον πατέρα μου, είναι ότι μπορεί να μην τελείωσε ποτέ το Δημοτικό, όμως μιλάει πάνω από μισή ντουζίνα γλώσσες. Πιτσιρικάς μετανάστευσε στη Γερμανία, κι έμαθε Γερμανικά τόσο καλά που πολλές φορές οι Γερμανοί τον κοιτούσαν παράξενα, επειδή η άψογη χρήση της γλώσσας και η προφορά του δεν συμβάδιζαν με τα εντελώς μεσογειακά χαρακτηριστικά της εμφάνισής του (το έχω τσεκάρει με Έλληνες που πέρασαν χρόνο μαζί του στη Γερμανία). Μετά μετακόμισε στην Ολλανδία, όπου έμαθε Ολλανδικά(!). Το θαυμαστικό κολλάει στο πόσο δύσκολη γλώσσα θεωρώ τα Ολλανδικά. Μετά, Ιταλία. Εκεί είναι που... οργίασε. Τον έχω ακούσει αμέτρητες φορές να μιλάει στο τηλέφωνο με φίλους του στην Ιταλία, και... δεν έχω λόγια... Ο μπαρμπούλης μου δεν παίζεται... Χωρίς ίχνος υπερβολής, λέω ότι μιλάει τα Ιταλικά εξίσου καλά με τα Ελληνικά. Για να μην τα πολυλογώ, ζώντας και δουλεύοντας στο εξωτερικό, έμαθε ακόμη Βουλγαρικά, Ρουμανικά και Σερβοκροάτικα (τη γλώσσα που σήμερα στη Σερβία αποκαλούν “Σερβικά”, στην Κροατία “Κροατικά”, και στη Βοσνία “Βοσνιακά”, άσχετα αν ουσιαστικά πρόκειται για την ίδια -κατά βάση- γλώσσα). Μέχρι και στα Αγγλικά μπορεί να συνεννοηθεί, έχοντας μάθει ό,τι έχει μάθει παρακολουθώντας ταινίες.

Όοοολη αυτή η εισαγωγή, για να καταλήξω στο ότι από πιτσιρικάς μού έλεγα ότι για να μάθει κανείς πραγματικά μία γλώσσα, πρέπει να περάσει χρόνο σε χώρα όπου ομιλείται αυτή η γλώσσα, ή να τη σπουδάσει και να τη δουλέψει ΠΟΛΥ, επί χρόνια, χωρίς απαραίτητα να πάει σε χώρα όπου μιλούν τη συγκεκριμένη γλώσσα (δική μου περίπτωση, με τα Αγγλικά). Ξυπνάω το πρωί στη Γουατεμάλα, και το πρώτο που κάνω είναι να έχω μία κουβεντούλα με τους chapines του σπιτιού κατά τη διάρκεια του πρωινού. Δεν υπάρχει περίπτωση να τελειώσει κουβέντα μου μαζί τους χωρίς να έχω μάθει κάποια νέα λέξη, κάποια νέα έκφραση (σήμερα μου έμαθαν το “aguevado”, που είναι αυτός που δεν έχει “huevos”, αυγά. Εν προκειμένω, όχι αυγά, αλλά... “αυγά” ). Τους έχω δε... βισματώσει, ακόμη και τους patojos του σπιτιού, τα πιτσιρίκια, να με διορθώνουν κάθε φορά που κάνω κάποιο λάθος. Ο Σέρχιο, ο μεγαλύτερος γιος, άλλο που δεν θέλει. Έχουμε κάνει συμφωνία. Κάθε φορά που με διορθώνει, του μαθαίνω κάτι στα Ελληνικά . Μετά πηγαίνω στο μάθημα (το Α Π Ο Λ Α Υ Σ Α σήμερα), και ακόμη και σε εκείνα τα πέντε λεπτά που περπατάω μέχρι τη σχολή, κάτι μαθαίνω, κάτι πιάνει το αυτί μου, κάτι πιάνει το μάτι μου. Για παράδειγμα, στη Xela έχει πολλούς τοίχους κτιρίων στους οποίους μπορείς να διαβάσεις “no seas coche”, με το “coche” γραμμένο στο... στομάχι ενός γουρουνιού, ζωγραφιά του οποίου συνοδεύει το γραμμένο μήνυμα. Getxowoman, να σε φανταστώ να κοιτάς την οθόνη του υπολογιστή σου με απορία αυτήν τη στιγμή; “Coche” στη Γουατεμάλα είναι το γουρούνι, κι όχι το αυτοκίνητο όπως είχα μάθει στην Ελλάδα. Εδώ αυτοκίνητο είναι το “carro”. Το δε “no seas coche”, έχει να κάνει με την κακιά συνήθεια των chapinitos να... εεεεμ, “ουρούν” όπου βρουν. Έχω βαρεθεί να παίρνω στροφές και ξαφνικά να βλέπω μπροστά μου νεαρούς, κυρίως, να την έχουν βγάλει και να... ποτίζουν κάποιον τοίχο, έναν στύλο της τοπικής “ΔΕΗ”, χορταράκι, και πάει λέγοντας... Προβλέπεται και “multa”, 50 κετσάλες, λιγότερο από πέντε ευρώ, όμως... αυτό να δω κι ας πεθάνω, αστυνομικό να δω να κόβει... ούρηση πιτσιρικά στη μέση, και να κόβει πρόστιμο...

“Έλεγα” λοιπόν ότι ανά πάσα στιγμή μπορείς να “πιάσεις” κάτι εδώ. Στο μάθημα είναι αυτονόητο ότι είμαι συγκεντρωμένος εκεί. Ακόμη και στο διάλειμμα όμως, μιλώντας με την Ίλσι, πιτσιρίκα που δουλεύει στη σχολή, τρελή και παλαβή για το ποδόσφαιρο(!), η οποία μάλιστα είναι γεννημένη την ίδια μέρα με μένα, 20 Νοεμβρίου, απλά... δώδεκα χρόνια αργότερα, το 1987, κάθε μέρα κάτι μαθαίνω. Γενικά αποφεύγω να μιλάω με άλλους μαθητές κατά τη διάρκεια του διαλείμματος, επειδή οι περισσότεροι είναι native English speakers, και το γυρνάνε αμέσως στα Αγγλικά, τα οποία προσπαθώ να αποφύγω. Επιστροφή στο μάθημα, άλλες δύο ώρες βουτιάς στα βαθιά, και για να μην τα πολυλογώ, στη Γουατεμάλα περνάω 24 ώρες την ημέρα ακούγοντας Ισπανικά, διαβάζοντας (εφημερίδες, ταμπέλες στον δρόμο) Ισπανικά, ρουφώντας τα πάντα, ακόμη και ατάκες στο γήπεδο, παρακολουθώντας κάτι στην τηλεόραση, ακούγοντας τους διαλόγους των πιτσιρικιών στην αυλή του σπιτιού “μου” την ώρα που παίζουν, όπως τώρα... Αυτή είναι η τεράστια, αυτονόητη διαφορά μεταξύ του να μαθαίνεις Ισπανικά στην Ελλάδα, και του να μαθαίνεις Ισπανικά στη Γουατεμάλα, ή σε οποιαδήποτε ισπανόφωνη χώρα.

Προσωπικά αισθάνομαι ότι ΠΟΛΥ με έχει βοηθήσει η μουσική. Ο δάσκαλός σου μπορεί να σου πει κάτι, να σου διδάξει κάτι, και φυσικά μπορείς να το μάθεις, όμως είναι πολύ πιο εύκολο, κατά τη γνώμη μου, να μάθεις κάτι συνδέοντάς το με κάποιον στίχο τραγουδιού, ή ακόμη και με κάτι που διάβασες στην εφημερίδα, κάτι δηλαδή που το είδες να χρησιμοποιείται σε κείμενο (αν μπορεί να θεωρήσει κανείς “κείμενο” τους στίχους ενός τραγουδιού). Το νούμερο ένα χιτ στη Γουατεμάλα -και όχι μόνο- τις τελευταίες βδομάδες, το τραγουδάκι που κάνει τους chapines να κουνιούνται δεξιά-αριστερά, είναι το “No eres para mí”, “Δεν είσαι για μένα”, της Φάνι Λου, μίας κούκλας από την Κολομβία. Αν άκουγα στην Ελλάδα τραγούδι με παρόμοιους στίχους στα Ελληνικά, είτε θα έσκαγα στα γέλια, είτε θα έκλεινα τα αυτιά μου από τα νεύρα μου. Εδώ όμως, τους στίχους του συγκεκριμένου τραγουδιού τους έχω αντιμετωπίσει σαν... “ιερό κείμενο” . Κάθε στίχος είναι σαν ένας γλόμπος που ανάβει και φωτίζει το κουτορνίθικο μυαλό μου. “Quiero que tú sepas que tú no eres para mí”, “θέλω να ξέρεις ότι δεν είσαι για μένα”. Ντινγκ! Λαμπάκι αναμμένο. Quierer + que + subjuntivo. Sepas, και όχι sabes. “Siempre supe pero no hice caso”, “πάντα το ήξερα, όμως δεν είχα δώσει πραγματικά σημασία, προσοχή“. Άρπα τη φρασούλα σου... “Hacer caso”. “Que ni se te ocurra aparecer por aquí”, “ούτε να σου περάσει από το μυαλό να εμφανιστείς εδώ, να περάσεις από το σπίτι μου”. Πάλι subjuntivo. Και πάει λέγοντας... Κι αυτό είναι μόνο ένα από τα πολλά τραγούδια που πρωτοάκουσα εδώ, στη Γουατεμάλα, και με έχουν βοηθήσει πολύ να μάθω πράγματα, εύκολα κι ευχάριστα...
Το κόβω εδώ με τα Ισπανικά, για να μην ξενερώσω κάποιους ΤΕΛΕΙΩΣ...

Χθες πήγα εκδρομή στο κοντινό Totonicapán. Όπως πάντα, η διαδρομή ήταν... μία κατηγορία εμπειριών μόνη της. Αξίζει να πάρεις ένα “chicken bus” απλά και μόνο για το χάζι της διαδρομής, χωρίς απαραίτητα να πηγαίνεις σε κάποιον συγκεκριμένο προορισμό. Μου αρέσει να κάθομαι πίσω-πίσω, για να κόβω κίνηση με την άνεσή μου, και να βγάζω φωτογραφίες χωρίς να φέρνω κανέναν σε δύσκολη θέση. Αγαπημένοι μου “επιβάτες” είναι οι ψιλικατζήδες που πηδάνε στο λεωφορείο κάθε φορά που κάνει στάση, μέσα σε μισό λεπτό έχουν πάει πάνω-κάτω στο λεωφορείο, έχουν πουλήσει από... enchiladas μέχρι “θαυματουργά” χάπια που θεραπεύουν τα πάντα, από πονοκέφαλο μέχρι καρκίνο (λέμε τώρα...), και μετά πηδάνε έξω, την ώρα που ο οδηγός έχει ήδη ξεκινήσει. Από τους επιβάτες-επιβάτες, αγαπημένες μου είναι οι γιαγιακούλες Μάγια, με τις πολύχρωμες φορεσιές τους, και τα πιτσιρίκια. Τα πιτσιρίκια είναι κουκλάκια σκέτα. Και ΠΟΛΛΑ! Όσο για το “Toto”, μου φάνηκε πολύ “συμπαθητικό”, ίσως επειδή ήταν Κυριακή, είχε πολύ κόσμο που έκανε περατζάδα στο κεντρικό πάρκο, και ο καιρός ήταν καρα-καλοκαιρινός. Λάτρεψα ένα “κιόσκι” σε μία άκρη του πάρκου, στο οποίο ανέβηκα και είχα... πανοραμική θέα, βγάζοντας φωτογραφίες με την άνεσή μου, χρησιμοποιώντας το μεγάλο οπτικό ζουμ της μίας εκ των τριών καμερών που πάντα κουβαλάω μαζί μου (δε πάω καλά...).
Έχοντας κοιμηθεί πολύ λίγο τα τρία προηγούμενα βράδια, το απόγευμα χθες έπεσα για ύπνο μετά το μεσημεριανό γεύμα στο σπίτι, και με ξύπνησαν μετά από ώρες για το βραδινό . Ο οργανισμός μου με σιχτίριζε, κι αφού δεν του πρόσφερα τις ώρες ύπνου που χρειαζόταν, πήρε την κατάσταση στα... χέρια του. Το βράδυ πέρασε με τον Δημήτρη να κάνει αμέεεετρητες ασκήσεις, μια και σήμερα το πρωί με περίμενε τετράωρο μάθημα, με βιβλίο γραμματικής και ασκήσεων που έφερα από την Ελλάδα.

“Μιλώντας” για το μάθημα, όπως έγραψα και νωρίτερα, το Α Π Ο Λ Α Υ Σ Α. Το είχα φανταστεί “κάπως”, και συνήθως αυτό που τελικά συμβαίνει είναι να αναγκάζεσαι να συμβιβαστείς με κάτι λιγότερο από τις πολύ υψηλές προσδοκίες σου, όμως το σημερινό ήταν εξαίρεση στον κανόνα. Δεν ήταν τόσο σούπερ όσο το είχα φανταστεί (να έχω έναν συγκεκριμένο δάσκαλο να διορθώνει τα λάθη μου στις ασκήσεις που ήδη είχα ετοιμάσει, και να μου εξηγεί λεπτομέρειες που κανένα βιβλίο δεν μπορεί να σου εξηγήσει διεξοδικά). Ήταν ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ. Και για να είμαι ειλικρινής, “φτιάχτηκα” ακόμη-ακόμη περισσότερο διαπιστώνοντας ότι είχα κάνει ασύγκριτα λιγότερα λάθη απ' όσα νόμιζα ότι είχα κάνει (βλέπε “χαμηλή αυτοπεποίθηση”). Πέρασε το τετράωρο και ήμουν σαν... “OK, καλό ήταν το ορεκτικό, ας περάσουμε τώρα στο κυρίως γεύμα”, όμως το γεύμα είχε ολοκληρωθεί, και τώρα πρέπει να περιμένω μέχρι αύριο για να ικανοποιήσω ξανά την πείνα μου...

Επίσης, μου άρεσε ΠΟΛΥ το ότι ήμουν πάλι, μετά από δέκα μέρες, στο πολύ γνώριμο και φιλικό περιβάλλον της πρώτης σχολής μου στη Xela. Έχω την τάση να δένομαι με μέρη, πολύ περισσότερο απ' ότι με ανθρώπους. Τη δεύτερη φορά που πήγα στο Tallinn, στην Εσθονία, η Εσθονή φίλη μου είχε μετακομίσει, και στην πρώτη σόλο βόλτα μου στην πόλη, “τραβήχτηκα” σε μία γειτονιά μακριά από το κουκλίστικο κέντρο για να δω, έστω κι από κάτω, από τον δρόμο, το κτίριο, και το παράθυρο του δωματίου όπου είχα περάσει δέκα μέρες λίγους μήνες νωρίτερα. Πριν από έξι μήνες, στη Μελβούρνη, στο τρίτο ταξίδι μου εκεί, ένα από τα πρώτα “μέρη” που πήγα να δω ήταν το συγκρότημα διαμερισμάτων όπου το 2004, σε δύο διαφορετικά ταξίδια, πέρασα συνολικά πάνω από δύο μήνες. Μέχρι που συγκινήθηκα, φέρνοντας στο μυαλό μου όσα πέρασα εκεί, μερικές από τις καλύτερες αλλά και τις χειρότερες μέρες της ζωής μου... Εδώ, το ίδιο... Το έχω “κουβεντιάσει” με τον εαυτό μου, έχω καταλήξει στο γιατί έχω αυτήν την τάση να δένομαι τόσο με κάποια μέρη, όμως... χαλαρώστε, θα σας τη χαρίσω, θα κρατήσω τα μακροσκελή αποτελέσματα της αυτο-ψυχανάλυσής μου για τον εαυτό μου .

Κλείνω... Πριν από δύο περίπου βδομάδες, έγραψα ότι αισθανόμουν “πολύ χαρούμενος” που βρισκόμουν στη Xela κι έκανα αυτό το ταξίδι. Έγραψα επίσης ότι χρειαζόμουν μερικά ακόμη σκαλοπάτια να ανέβω μέχρι να μπορώ να πω ότι είμαι “ευτυχισμένος”. Σήμερα μπορώ να “πω” ότι έχω φθάσει τόσο κοντά στο ψηλότερο σκαλοπάτι, που αν σηκωθώ λίιιγο στις μύτες των ποδιών, μέχρι που μπορώ να δω αν υπάρχει κάτι πεσμένο στην επιφάνειά του... Το ταξίδι αυτό το κάνω όχι μόνο για να βελτιώσω τα Ισπανικά μου, όχι απλά για τη χαρά του ταξιδιού αυτή καθεαυτή, αλλά κι επειδή σαν άτομο έχω κάποια χαρακτηριστικά που δε μου αρέσουν, και θέλω να τα δω να αλλάζουν. Κάποια δεν περιμένω να αλλάξουν, μια και θεωρώ ότι στα 33-34 κάποιος δύσκολα αλλάζει τα... πολύ-πολύ βασικά τού χαρακτήρα του, εκτός κι αν του συμβεί κάτι πολύ “δυνατό”, μία near-death experience, για παράδειγμα (θα ρωτήσω αύριο τον δάσκαλό μου πώς λέγεται στα Ισπανικά το “near-death”). Κάποια επιμέρους όμως, πιστεύω ότι μπορούν να αλλάξουν, βλέπω ότι υπάρχουν τα περιθώρια να αλλάξουν, αλλάζουν, κι αυτό με κάνει να αισθάνομαι ότι άξιζε/αξίζει η απόφαση που πήρα να μαζέψω τις οικονομίες μου και να κάνω αυτό το ταξίδι μετά την απώλεια της δουλειάς μου, αντί να μείνω στη Θεσσαλονίκη και να ψάξω αμέσως για άλλη δουλειά, όπως νομίζω ότι θα έκανε κάθε... λογικό και... υπεύθυνο (απέναντι στους γονείς του που περιμένουν οικογένεια και παιδιά ) άτομο στα 33-34 του...
Αυτά (τα όχι και τόσο ολίγα).

Περιμένω από την επόμενη βδομάδα να έχω πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα να μοιραστώ, μια και ρίχνομαι -οριστικά- στο traveling. Περιμένω τη Βελγίδα κοπελιά στην οποία αναφέρθηκα μία-δύο φορές να έρθει στη Xela την Παρασκευή, και την Κυριακή θα πάμε μαζί στη λίμνη Atitlán. Μετά από δύο μέρες θα μείνω μόνος, και ήδη έχω καταστρώσει σχέδιο πού θα πάω και για πόσο καιρό. Έτσι όπως είχα μπροστά μου τον Lonely Planet για την Κεντρική Αμερική και έκανα “ξεκαθάρισμα”, ποια μέρη στη Γουατεμάλα θα πάω να δω και ποια όχι, σκέφτηκα κάποια στιγμή, “και γιατί πρέπει να κάνω ξεκαθάρισμα; Έχω χρόνο, με παίρνει οικονομικά, θα πάω σε όλα!” Θα περάσω μια βδομάδα στη λίμνη χρησιμοποιώντας δύο διαφορετικές πόλεις σαν βάση για ημερήσιες εκδρομές, από εκεί βόρεια, μέχρι μία περιοχή που είναι αποκλειστικά Μάγια, μετά ανατολικά και βόρεια, μέχρι το... θρυλικό Tikal (αν η ΝΕΤ βάλει επανάληψη το επεισόδιο του “Ταξιδεύοντας”, με την Τσόκλη, από Γουατεμάλα, θυμηθείτε με ), και μετά νοτιοανατολικά, μέχρι το Livingston και το Puerto Barrios, στις ακτές της Καραϊβικής. Περιμένω να μου πάρει τρεις με τέσσερις εβδομάδες, ανάλογα με το πόσο θα θελήσω να μείνω σε κάθε μέρος, και πόσα off the beaten track μέρη θα με βάλουν σε πειρασμό να ξεφύγω από το πλάνο μου για να τα συμπεριλάβω στο itinerary μου. Μετά από αυτές τις τρεις-τέσσερις εβδομάδες; Ό,τι ξέρετε, ξέρω... Εξαρτάται από το πώς θα ξυπνήσει ο αλλοπρόσαλλος Δημήτρης το τελευταίο πρωινό...


Hasta pronto! (λέω να ξετεμπελιάσω και να γράφω κάθε μέρα, εκεί κολλάει το “pronto”, το “σύντομα”).

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 13
• 14
• 15
• 16
• 17
• …

  Go to chapter

  Go
• 27

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 15 of 27

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[delmem2233]

What where the chances?... Στον ξενώνα που μένω στην Πόλη της Γουατεμάλας ήρθε σήμερα ένας Αμερικάνος, γεννημένος στο Κίεβο, στην Ουκρανία. Μαντέψτε πώς τον λένε... Dimitri(!!!). Στον ξενώνα τον έφερε ένας ταξιτζής, ο οποίος έπιασε κουβέντα στον Dimitri όση ώρα ήταν στο ταξί. Ποιο είναι το δεύτερο μικρό όνομα του ταξιτζή;... Demetrios(!!!!!!). Seriously, where were the chances?... Πρόπερσι σε ένα χόστελ στο Χόλιγουντ κοιμήθηκα το πρώτο βράδυ σε ένα κρεβάτι στο οποίο το προηγούμενο βράδυ είχε κοιμηθεί ένας Γιάννης, από Θεσσαλονίκη. That was it... Αυτό ήταν το πιο “κουφό” που μου είχε τύχει, μιλώντας για συμπτώσεις που παρέπεμπαν σε Ελλάδα. Όχι ότι αυτή η σύμπτωση με τα ονόματά μας παραπέμπει τόσο πολύ σε Ελλάδα, αλλά... ΕΙΝΑΙ κουφό... Don't you think?
Guatemala City... I figured out (τις δύο τελευταίες ημέρες πέρασα πολύ χρόνο με τον Αμερικάνο ιδιοκτήτη του ξενώνα μου και μου βγαίνουν πάλι τα Αγγλικά...) γιατί αυτή η πόλη μού φαίνεται ΤΟΣΟ μουντή και... well... όσο και να προσπαθώ να αποφύγω να χρησιμοποιήσω αυτήν τη λέξη, άσχημη, ΑΣΧΗΜΗ... Δεν είναι τόσο τα άθλιας αισθητικής κτίρια (με μερικές -ελάχιστες- εξαιρέσεις, φυσικά), δεν είναι τα μαύρα σύννεφα που ξεπηδούν από σχεδόν κάθε εξάτμιση κάθε αυτοκινήτου, αλλά πρώτα και κύρια είναι αυτά τα καταθλιπτικά χοντρά μαύρα καλώδια που σου δίνουν την εντύπωση ότι ολόκληρη η πόλη έχει πιαστεί στον ιστό μίας τεράστιας αιμοβόρας αράχνης, η οποία απλά... is having fun επεκτείνοντας το δίχτυ της, taking her time before eating the whole city... Και στη Θεσσαλονίκη έχουμε καλώδια της ΔΕΗ, όμως... καμίιιια σχέση.
Επιπλέον, η Πόλη της Γουατεμάλας δεν έχει ποτάμι, δεν είναι κτισμένη γύρω από κάποια λίμνη, δεν είναι παραλιακή, δε βλέπεις νερό πουθενά, κάτι που επιδεινώνει την εικόνα της, μια και... ίσως συμφωνείτε μαζί μου, το νερό, είτε πρόκειται για νερό ποταμού, λίμνης, θάλασσας, “κάτι” δίνει σε κάθε πόλη, κάποια έστω μικρή γοητεία τής προσδίδει...
Έστω κι έτσι, αύριο το πρωί που θα πάρω το “chicken bus” (παλιά αμερικάνικα σχολικά λεωφορεία που χρησιμοποιούνται στη Γουατεμάλα για μετακινήσεις μεταξύ πόλεων από ντόπιους που δεν έχουν χρήματα για ακριβότερα λεωφορεία, και τουρίστες σαν εμένα που θέλουν να συνδυάσουν εξοικονόμηση χρημάτων και first class people watching) για Αντίγουα, θα αφήσω την Πόλη της Γουατεμάλας με όμορφες αναμνήσεις, κατά 90% λόγω του κόσμου, των γ λ υ κ ή τ α τ ω ν ντόπιων που συνάντησα εδώ και είχα σύντομες συνομιλίες. Τα έγραψα προχθές, και δε μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι, όμως... πρέπει. Χθες, ο εισπράκτορας (ο τύπος που κρέμεται από την μπροστά ανοικτή πόρτα και ξελαρυγγιάζεται φωνάζοντας τον προορισμό του λεωφορείου προκειμένου να τραβήξει όσους γίνεται περισσότερους πελάτες από τον δρόμο) σε ένα αστικό λεωφορείο που πήρα, με ακολούθησε πάνω στο λεωφορείο για να μου επιστρέψει τα περισσότερα από το απαραίτητο χρήματα που είχα κατά λάθος δώσει στον οδηγό για το εισιτήριο. I mean... give me a break... Ο μέσος Γουατεμαλτέκος βγάζει περίπου 140 δολάρια τον μήνα (τουλάχιστον αυτοί που κάνουν τις... απλούστερες των απλούστερων δουλειών βγάζουν τόσα), κι όμως, ο “εισπράκτορας” με ακολούθησε πάνω στο λεωφορείο για να μου επιστρέψει χρήματα... Ναι, μου έκανε τεράστια εντύπωση...
Talking about buses, βγάζω το καπέλο και υποκλίνομαι μπροστά στους μικροπωλητές που βγάζουν το ψωμί τους πουλώντας διάφορα μπιχλιμπίδια πάνω στα αστικά λεωφορεία της Πόλης της Γουατεμάλας... Πέφτω και παίρνω κάμψεις για χάρη τους κυρίως επειδή για να ακουστούν πάνω στα λεωφορεία χρειάζεται σχεδόν να ουρλιάζουν, λόγω του εκκωφαντικού θορύβου που κάνουν οι μηχανές των παμπάλαιων λεωφορείων, για να μην αναφερθώ στην εντυπωσιακή ισορροπία που επιδεικνύουν, καταφέρνοντας να σταθούν όρθιοι σε λεωφορεία που τη μία τρέχουν σαν τρελά (οι οδηγοί τους, για την ακρίβεια, για να μην κατσαδιάζω άδικα τα καημένα τα σαραβαλάκια), και την άλλη, out of nowhere, φρενάρουν λες και υπάρχει “προσοχή: νάρκη” ταμπέλα μπροστά τους. Οι τύποι πουλάνε... I don't know... από μαστίχες και σοκολάτες μέχρι... βιβλιαράκια με την ιστορία της Γουατεμάλας, ή... μικρές συρραπτικές μηχανές, μπρελόκ, ξυραφάκια, you name it... Οι αγαπημένοι μου είναι εκείνοι που κάνουν πρακτική επίδειξη πάνω στο λεωφορείο, του πόσο καλή είναι η πραμάτεια τους. Ο τύπος με τα ξυραφάκια θα μου μείνει αξέχαστος...
Αφήνοντας στην άκρη την εξαιρετική εντύπωση που μου έκανε ο κόσμος στην “Γουάτε”, highlight αυτών των τριών ημερών που πέρασα εδώ θεωρώ το διάστημα τρεις με πέντε το απόγευμα, χθες. Ο ουρανός άρχισε να γεμίζει κατάμαυρα σύννεφα (η περίοδος των βροχών έχει έρθει, μόλις άρχισε), όμως ο ήλιος βρήκε τρύπα και φώτισε την κεντρική πλατεία (όπου έτρωγα γεμιστές τορτίγιας με ενάμιση κετσάλ τη μία, όπου ενάμιση κετσάλ περίπου 15 λεπτά του ευρώ, και “μιλάω”για τόσο χορταστικές τορτίγιας που τη δεύτερη μόλις που την άγγιξα, και ντρέπομαι που το “λέω” αλλά μπούκωσα τόσο που την πέταξα... Ντροπή μου που πέταξα φαγητό, I know), προσδίδοντας πολύ ζεστά χρώματα στην πρόσοψη του καθεδρικού ναού της πόλης, και του “Εθνικού Παλατιού”, του πιο επιβλητικού κτιρίου της πόλης. Έβγαλα τις φωτογραφίες μου (ο συνδυασμός φωτισμένων προσόψεων και κατάμαυρου ουρανού ήταν... σκέτη παραγγελιά για ωραίες φωτογραφίες), και πριν προλάβω να σηκωθώ άρχισε να βρέχει. Μέχρι να πάω στο σημείο απ' όπου ήξερα ότι μπορούσα να πάρω το λεωφορείο για το μέρος της πόλης όπου βρίσκεται ο ξενώνας μου η βροχή είχε δυναμώσει τόσο που είχα γίνει παπί, πασχίζοντας να προφυλάξω όχι τον εαυτό μου, αλλά την τσάντα που είχα μαζί μου, με τις τρεις φωτογραφικές μηχανές (σκοτίστηκα για μένα... Οι μηχανές με ενδιέφεραν, αυτές που στην Ουάσινγκτον λίγο έλειψε να με βάλουν σε τρελούς μπελάδες πριν από δύο βδομάδες, αλλά... περασμένα-ξεχασμένα). Ανέβηκα στο λεωφορείο (για την ακρίβεια πήδηξα στο εν κινήσει λεωφορείο, κάθισα, κι είπα μέσα μου, “Ok, μέχρι να φθάσουμε στον ξενώνα μου θα έχει σταματήσει”. Πέντε λεπτά αργότερα, η βροχή ήταν τόσο δυνατή και οι σταγόνες τόσο χοντρές και πυκνές που με το ζόρι έβλεπες στα δέκα μέτρα. Πέντε λεπτά αργότερα πρόσεξα ότι τα αυτοκίνητα που περνούσαν από την απέναντι πλευρά του δρόμου είχαν νερό μέχρι το μισό ύψος των τροχών τους(!). Άλλα πέντε λεπτά αργότερα, (η διαδρομή διαρκεί περίπου μισή ώρα), έτσι όπως καθόμουν δίπλα σε παράθυρο από την πλευρά των πορτών, πρόσεξα ότι κάθε φορά που κάποιος κατέβαινε από το λεωφορείο, προσγειωνόταν σε μία λίμνη, με το νερό να καλύπτει ολόκληρο το παπούτσι, να ξεπερνάει τον αστράγαλο. Αποκορύφωση; Φθάνοντας στον ξενώνα, που βρίσκεται 500 μέτρα από το αεροδρόμιο, πολύ απλά, δεν υπήρχαν πλέον δρόμοι. Το μόνο που έβλεπες ήταν χείμαρροι, και αυτοκίνητα σταματημένα, με εξαίρεση τα λεωφορεία, που προφανώς επειδή έχουν τη μηχανή ψηλότερα, μπορούσαν ακόμη να κινούνται. Ήταν τρελό... Για να κατέβω από το λεωφορείο και να αποφύγω να κολυμπήσω σε μία λίμνη νερού το έπαιξα Τσάτουμας και... πήδηξα όσο πιο μακριά μπορούσα. Τρύπωσα κάτω από ένα υπόστεγο, και απλά περίμενα. Το ίδιο έκαναν όλοι, απλά στέκονταν κάτω από υπόστεγα, περιμένοντας, περιμένοντας, περιμένοντας (τη βροχή επιτέλους να κοπάσει). Βάζοντας το χέρι στην καρδιά, “λέω” ότι τέτοια βροχή δεν θυμάμαι να έχω δει στη Θεσσαλονίκη. Στα μάτια του ταξιδιώτη αυτά που βλέπει on the road τείνουν πολλές φορές να παίρνουν... μυθικές διαστάσεις, ο ταξιδιώτης καμιά φορά ξεπερνάει ακόμη και τους ναυτικούς στο να μεγαλοποιεί καταστάσεις-εμπειρίες του από ταξίδια, όμως ειλικρινά, βροχή σαν τη χθεσινή δεν, δεν, δεν θυμάμαι να έχω δει στη Θεσσαλονίκη. Τα παιδιά που λειτουργούν τον ξενώνα, όταν με είδαν παπί, να στάζω, με μία κοιλιά τούμπανο (κάλυψα την τσάντα με το μπλουζάκι που φορούσα, και έτρεξα τα τελευταία μέτρα γερμένος μπροστά για να καλύψω με το σώμα την τσάντα), απλά μου είπαν “welcome to Guatemala's rainy season”... Oookkk...
Κατά τα άλλα, καλό το ταξίδι, καλό το sightseeing, καλοί γλυκοί και άγιοι οι Γουατεμαλτέκοι, αλλά στη μία παρά τέταρτο το μεσημέρι, σήμερα, τοπική ώρα στη Γουατεμάλα, είχα ήδη ολοκληρώσει την πρωινή βόλτα μου, και ήμουν στημένος μπροστά στην τηλεόραση του ξενώνα. Τσέλσι-Μπαρσελόνα. Είπαμε... Καλό το ταξίδι, αλλά... Τσέλσι-Μπαρσελόνα. Είμαι άρρωστος “blaugrana” εδώ και πολλά χρόνια, οπότε ο καθένας μπορεί να φανταστεί πώς πανηγύρισα το γκολ μας στο 93΄... Ήταν δύο απολαυστικές ώρες, άσχετα αν από το 9΄ χάναμε, και στο 66΄ μείναμε και με παίκτη λιγότερο. Το παιχνίδι το παρακολούθησα στο ισπανόφωνο ESPN, με τη μετάδοση να γίνεται από έναν Μεξικάνο (you could tell by his accent) σπίκερ, κι έναν Αργεντινό (ΕΚΕΙΝΟΥ ήταν που η προφορά έκανε καρα-μπαμ) σχολιαστή. Επαναληπτικός ημιτελικός Τσάμπιονς Λιγκ, σε ισπανόφωνο κανάλι, αραγμένος σε αναπαυτικό καναπέ ξενώνα στη Γουατεμάλα. Η ζωή δεν είναι τόσο άσχημη, τελικά... (ειδικά από τη στιγμή που τα παλικάρια μου προκρίθηκαν στον τελικό...).
Κλείνω... Το όνομα του Bed & Breakfast μου στη Γουάτε είναι Guatefriend's. Το βρήκα μέσω hostelbookers και το διάλεξα επειδή έχει το highest rating,κι επειδή είναι δίπλα στο αεροδρόμιο, σε ασφαλή περιοχή, με το pick-up από το αεροδρόμιο να είναι δωρεάν (σημαντικό, αν κουβαλάς, ή έστω σέρνεις -ανοήτως- πολύ βαριά αποσκευή). Η κάθε βραδιά σε κοιτώνα με τέσσερα κρεβάτια (τον οποίο όμως τον είχα για πάρτη μου μόνο, μια και αυτό το διάστημα δεν έχουν πολύ κόσμο εδώ) μου βγήκε 12,50 ευρώ, όχι και λίγα για τα δεδομένα της Γουατεμάλας, σχεδόν 50% περισσότερο απ' όσο μπορούσα να είχα δώσει για δωμάτιο σε Bed & Breakfast στο κέντρο της πόλης, όμως το Guatefriend's το συστήνω ανεπιφύλακτα, κυρίως λόγω της ατμόσφαιράς του. Μοιράζεσαι τον χώρο με την οικογένεια που λειτουργεί τον ξενώνα, το νεαρό ζευγάρι και το μωράκι τους, και από την πρώτη κιόλας ημέρα αισθάνεσαι ότι είσαι μέλος της οικογένειας, αφού τους έχεις δει σε... όλες τις φάσεις, από το να ταΐζουν το μωρό το πρωί, μέχρι να... κουβεντιάζουν για τα οικογενειακά τους. Τη δε κυρία που καθαρίζει το σπίτι, μέχρι και να βυζαίνει το δικό της μωρό είδα (σκηνή που είδα και στο κέντρο, σε έναν πάγκο μικροπωλητή, δίπλα στον οποία μία κοπέλα βύζαινε το μωρό της, έτσι, στον δρόμο, δίπλα στον πάγκο του άντρα της -υποθέτω).
Proxima estacion (ακόμη να μάθω πώς μπαίνουν οι τόνοι στο netbook μου), Antigua...

 

[mary_a]

να το και το σημερινό κομμάτι! είσαι κάθε πρωί η "εφημερίδα" που διαβάζω με τον καφέ μου στη δούλεια!! Περιμένουμε νέα από Antigua..

 

[marydim]

Μάλλον, έχω χάσει ένα επεισόδιο από Γουατεμάλα αλλά θα το διορθώσω αυτό το λάθος!
Πραγματικά, είναι σαν να παρακολουθώ ταινία οι αφηγήσεις σου.

 

[Rosa]

Μπράβο, Δημήτρη, σ' ευχαριστώ, το καταφχαριστήθηκα το σημερινό!!! Μου θύμησες και πράγματα που έχω ζήσει κι εγώ, όπως τα δημόσια λεωφορεία με τους αυτόχειρες εισπράκτορες!!! Γουατεμάλα, Εκουαδόρ, παγκόσμια η πατέντα, βλέπω!

 

[chrikky]

με γεια το νεο thread! γεια σου ρε δημήτρη barcelonista !!!

2 μήνες ε??? άψογα!!! βλέπω να μας φτιάχνεις τη μέρα κάθε πρωί με τα κείμενά σου!

 

[LULLU]

..περιμενω τις εντυπωσεις σου απο Αντιγκουα τη πολη που με δυσκολια εγκατελειψα και εγω προπερσυ..............

 

[go2dbeach]

Να'σαι καλα Δημητρη για τις ανταποκρισεις σου. Περιμενω κι εγω την Αντιγουα που πιστευω θα σε αποζημιωσει οντας μια ευχαριστη αλλαγη μετα τη μουντη Γουατεμαλα.
Hasta mañana

 

[getxowoman]

Buenos dias!

Καλα οι σημερινες εικονες,ειδικα της βροχης παει γαντι με τη μουντιλα που εχουμε εδω!
Καλη συνεχεια στο ταξιδι!

Cuidate!

 

[delmem2233]

Δηλώνω “τσιμπημένος” με την Antigua... Για να το θέσω διαφορετικά, ήδη σήμερα πέρασα αρκετή ώρα πηγαίνοντας από σχολή Ισπανικών σε σχολή Ισπανικών, βλέποντας πώς ακριβώς είναι οι εγκαταστάσεις κάθε σχολής, με την ιδέα να περάσω το δεύτερο “σετ” τριών εβδομάδων μαθημάτων (μετά το πρώτο που σίγουρα θα το περάσω στο Quetzaltenango) εδώ, στην Antigua. Ο παραλληλισμός “μπάζει” από αρκετές πλευρές, όμως έστω κι έτσι, θα “πω” ότι στα μάτια μου η Antigua είναι η Μονεμβασιά της Γουατεμάλας. Από πλευράς μορφολογίας, καμία σχέση. Επίσης, εδώ κυκλοφορούν αυτοκίνητα, ακόμη και γύρω από την κεντρική πλατεία. Όσο για την αρχιτεκτονική, φυσικά και ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ. Αλλά επιμένω... Δε βλέπεις “παραφωνίες” στην Antigua, δεν βλέπεις ξέμπαρκα κτίρια που δεν έχουν καμία σχέση με την όλη... αρχιτεκτονική φιλοσοφία της πόλης. Η Κυβέρνηση έχει θεσπίσει αυστηρούς κανόνες, και κάθε νέο κτίριο ακολουθεί αναγκαστικά το ήδη υπάρχον αρχιτεκτονικό -ισπανοαποικιακό- στιλ. Επιπλέον, σε σημαντικό κομμάτι της πόλης οι τοπικές αρχές έχουν κάνει φιλότιμες προσπάθειες να εξαφανίσουν τα καλώδια, κάτι (την έλλειψη καλωδίων) που ΛΑΤΡΕΨΑ στη Μονεμβασιά.
Έχει ΤΟΣΟΥΣ τουρίστες κι έχει “τουριστικοποιηθεί” ΤΟΣΟ που να καταντάει... ενοχλητικό; Ταπεινή μου άποψη, όχι. Then again, το τελευταίο δίμηνο ο τουρισμός στη Γουατεμάλα έχει κάνει... βουτιά, οπότε αυτήν τη στιγμή στην Antigua δεν έχει τις ορδές τουριστών που περίμενα να δω. Αυτό που είδα ήταν ντουζίνες, ΝΤΟΥΖΙΝΕΣ παιδιά με τις χαριτωμένες στολές των σχολείων τους να έχουν κάνει κατάληψη στους δρόμους (έφθασα την ώρα που προφανώς σχολούσαν), εικόνα που από μόνη της είναι αρκετή για να σου δώσει την εντύπωση ότι βρίσκεσαι σε ένα πολύ ζωντανό και κάθε άλλο παρά -τουριστογκετοποιημένο- μέρος.
Επιπλέον, σηκώνεις το κεφάλι και αυτό που βλέπεις είναι βουνά, κορυφές, μέσα στο πράσινο, παντού τριγύρω, κι εσύ στη μέση, σε μία επίπεδη πόλη, με όλα τα κτίρια να έχουν ομοιόμορφο ύψος, επιτρέποντάς σου συνέχεια να χαζεύεις τις τριγύρω κορυφές. Ειδικά σήμερα που οι κορυφές ήταν καλυμμένες από σύννεφα, είχα την εντύπωση ότι ήμουν σε ένα... κρυμμένο από τον υπόλοιπο κόσμο μέρος, κάπου ψηλά, μοιραζόμενος ένα μυστικό (το πόσο ελκυστική είναι αυτή η πόλη) με τους υπόλοιπους τυχερούς κατοίκους και επισκέπτες της Antigua.
Κάτι άλλο που συνέβαλε στο να... “τσιμπηθώ”με την Antigua σήμερα, είναι το ότι αυτή η πόλη είναι γεμάτη... εκπλήξεις. Οι κεντρικές πύλες πολλών κτιρίων οδηγούν σε “κρυφές” αυλές, αρκετές από τις οποίες έχουν μικρά σιντριβάνια, και τριγύρω είτε καταστήματα, είτε καθίσματα και καρέκλες, όλες μέσα στο πράσινο, μέσα στα λουλούδια, μέσα στα καλαίσθητα έπιπλα.
Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, έχεις την εντυπωσιακή -κατ' εμέ- αντιμετώπιση των ντόπιων. Τα πιτσιρίκια που έρχονταν κάθε λίγο και λιγάκι στο παγκάκι μου στην κεντρική πλατεία και με ρωτούσαν πώς με λένε και από πού είμαι, με τα τόοοοοσο χαριτωμένα μουτράκια τους, τα περνάω σε δεύτερη μοίρα. Αναφέρομαι κυρίως στον κόσμο που ζει από τον τουρισμό, κόσμος που στην Antigua το ποσοστό του είναι συντριπτικό, αν προσθέσει κανείς στους άμεσα απασχολούμενους σε τουριστικές επιχειρήσεις, εκείνους που έμμεσα επωφελούνται από το πολύ καλά δομημένο τουριστικό προφίλ της πόλης. Για να το θέσω απλά, σήμερα έμεινα με την εντύπωση ότι ο κόσμος εδώ εκτιμά τον πελάτη που αγοράζει ένα αναμνηστικό, που παίρνει ένα γεύμα, που “τσιμπάει” ένα γλυκό, που αφήνει τα ρούχα του για πλύσιμο, που, που, που... Δεν έμεινα ούτε μία στιγμή με την εντύπωση ότι με κοιτούσαν σαν κινούμενη τσέπη. Ήθελα να καθίσω κάπου; Φρόντιζαν να κάνουν τον χρόνο μου στο μαγαζί τους όσο πιο ευχάριστο γινόταν. Επέλεγα να συνεχίσω τη βόλτα μου και να μην καθίσω, ή να μην αγοράσω κάτι; Ni problema... Δεν είναι “pushy”, δεν σε πιέζουν, δεν σου κολλάνε, δεν σε κυνηγάνε, και φυσικά βγαίνουν κερδισμένοι, αφού κανείς δεν έρχεται στην Antigua για μία μόνο μέρα (κάτι που κατά κανόνα συμβαίνει με τους επισκέπτες της Πόλης της Γουατεμάλας). Είναι αδύνατο να γευματίσεις πέντε φορές την ίδια μέρα, όμως κρατάς στο πίσω μέρος του μυαλού σου ένα ρεστοράν στο οποίο μπήκες, τσέκαρες ατμόσφαιρα, κι έφυγες χωρίς να καθίσεις, και την επομένη θα πας εκεί, και θα ακουμπήσεις τα χρήματά σου.
Καταλήγοντας εκεί απ' όπου άρχισα, ναι, “τσιμπήθηκα” με την Antigua...
Περιττό να “πω” ότι τη στιγμή που μπαίνεις στην πόλη προερχόμενος από την “Γουάτε”, την Πρωτεύουσα, αναρωτιέσαι αν βρίσκεσαι ακόμη στην ίδια χώρα. Η έκπληξή μου μάλιστα θα ήταν πολλάκις μεγαλύτερη αν δεν είχα κάνει το... homework μου, αν δεν είχα διαβάσει για το τι εστί Antigua, και για το πόσο διαφορετική είναι από την Πρωτεύουσα, άσχετα αν τις δύο πόλεις χωρίζουν μόλις 45 χιλιόμετρα.
Όσο για το πώς ήρθα στην Antigua, επέτρεψα στον καλομαθημένο πισινό μου μία μικρή πολυτέλεια, κι αντί να πάρω το “chicken bus” πήρα “servicio coletivo”, μίνιβαν, το οποίο ήρθε στον ξενώνα μου στην Γουάτε, με... φόρτωσε μαζί με τα 30 κιλά των αποσκευών μου, και με έφερε μέχρι την πόρτα του ξενώνα μου στην Antigua για δώδεκα δολάρια (λιγότερα από δέκα ευρώ). Συνήθως αυτά τα μίνιβαν έχουν κόσμο, κι είσαι απλά ένας από τους επιβάτες. Ο οδηγός του ήταν... απαρηγόρητος σήμερα. Ευγενέστατος, μιλούσε αργά για να τον καταλαβαίνω και δεν γέλασε με κανένα από τα τρία δις λάθη που έκανα στα Ισπανικά μου όση ώρα του μιλούσα, μου είπε, εμένα, τον ΜΟΝΑΔΙΚΟ πελάτη του, ότι ο τουρισμός στη χώρα το τελευταίο δίμηνο έχει... τραβήξει χειρόφρενο, κάτι που κατάλαβα και τις προηγούμενες ημέρες. Στον ξενώνα μου στην Γουάτε συνήθως φιλοξενούνται 15-18 άτομα τη βραδιά, ειδικά τον Μάιο, που θεωρείται ένας από τους μήνες της high season. Το πρώτο βράδυ στον ξενώνα ήμασταν τρία άτομα, το δεύτερο βράδυ ήμουν ΜΟΝΟΣ, και χθες ήμασταν δύο, εγώ και ο... Dimitri (ακόμη να το χωνέψω...). Παρεμπιπτόντως, στη Νέα Υόρκη συνάντησα μία Γιαπωνεζούλα που είχε κλείσει κι εκείνη μαθήματα Ισπανικών στη Γουατεμάλα, όμως άλλαξε την ημερομηνία στο εισιτήριό της λόγω του ιού. Υποθέτω ότι δεν είναι η μόνη... Εύχομαι ο κόσμος σύντομα να αρχίσει να έρχεται ξανά στη Γουατεμάλα... Είμαι μόνο τέσσερις ημέρες εδώ, όμως... δεν ξέρω... τον κόσμο τον έχω κατασυμπαθήσει, και με πιάνω ώρες-ώρες να σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι εδώ αξίζουν κάθε βοήθεια...
Είναι εφτά και κάτι, έχει πέσει σκοτάδι, ψιλοβρέχει, όμως... κανένα πρόβλημα. Οι δρόμοι είναι λιφόστρωτοι, τα πεζοδρόμια είναι σε πολύ καλή κατάσταση, επομένως ακόμη και να βρέχει δεν έχεις κίνδυνο να... χαθείς σε κάποια λίμνη νερού, όπως στη Γουάτε, ή να κολλήσεις σε λάσπες. Αυτή η πόλη υπάρχει για να την επισκέπτεσαι και να χαίρεσαι τον χρόνο σου εδώ, με μηδαμινές σκοτούρες. Μέχρι και ασφαλής είναι(!), κάτι ανήκουστο για τα δεδομένα της χώρας. Όχι ότι δεν... συμβαίνουν κι εδώ “διάφορα”, όμως ο αριθμός των συμβάντων είναι τόσο μικρός, πλέον, τώρα, μετά τη λήψη έξτρα μέτρων από τις τοπικές αρχές τους τελευταίους μήνες, που είναι σχεδόν αμελητέο. Υπάρχουν αρκετά μαγαζιά με ζωντανή μουσική και φθηνές Gallo (η νούμερο ένα μπίρα στη Γουατεμάλα), μαζί με τη βραζιλιάνικη Brahma, παραδόξως, και θα τιμήσω ένα από αυτά, πριν επιστρέψω οριστικά για... νανάκια στον συμπαθητικό ξενώνα μου. Ω ναι, σκυλίσια ζωή δεν θα πείτε τίποτα...


Χαιρετίσματα σε όλους, και για χιλιοστή φορά ευχαριστώ ειδικά εκείνους που μπαίνουν στον κόπο να μου γράψουν δυο γραμμές... Η παρέα σας μου φτιάχνει ακόμη περισσότερο τη διάθεση κάθε φορά που μπαίνω στο ίντερνετ για να ανεβάσω τη νέα ιστορία μου!

 

[StellAnna]

Δημήτρη, έχεις τόσο δίκιο!!!
Η Αντίγουα είναι κάτι σαν ... από αλλού.
Υπέροχη, νοσταλγική, πανέμορφη, με κατοίκους που πάντα χαμογελούν.
Μέσα από τα υπέροχα κείμενά σου, ξαναζώ τις στιγμές στην πόλη.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ

 

[mary_a]

Η παρέα σας μου φτιάχνει ακόμη περισσότερο τη διάθεση

όσα γράφεις να δεις πως φτιάχνουν τη δική μας διάθεση!