Τσεχική Δημοκρατία Για μπύρες στην Πράγα, πιο γραφικός κι απ’ τα Χριστούγεννα

[psilos3]

Γιάννη θα πάω μια βόλτα σε δύο βδομάδες, αν μπορείς γράψε τα νυχτερινά σποτάκια τύπου της μπυραρίας που πέτυχες να περάσουμε και εμείς να πούμε ένα γεια.

Βεβαίως, μέχρι τότε θα έχει σίγουρα ολοκληρωθεί η ιστορία οπότε θα μπορείς να δεις και με εικόνες όσα επισκέφτηκα εγώ, όχι μόνο για βράδυ. Ξεκινώντας από το μεσημέρι και πάει λέγοντας...

το ερωτημα παραμενει : εχει η τσεχια ωραιες γυναικες η ειναι μυθος?

Αν έβλεπα λίγο περισσότερο ντόπιους θα σου απαντούσα. Η συντριπτική πλειοψηφία που κυκλοφορεί στην παλιά πόλη είναι τουρίστες, οπότε δεν έχω ξεκάθαρη άποψη.

κανουμε αναλυση λες και πηγαμε σε ιατρικο συνεδριο

Ανεβαίνει το επίπεδο στην ιστορία και δε θα ξέρω πως να το διαχειριστώ...

 

[psilos3]

Στα ψηλά της Πόλης



Μετά από έναν ευχάριστο ύπνο κι ένα πρωινό μέχρι σκασμού, ντύθηκα νομίζοντας ότι θα συναντήσω κρύο (ούτε καν) και ξεχύθηκα στους ήρεμους σχετικά δρόμους της πόλης:

Προχώρησα όλη την ευθεία προς τα δυτικά του ξενοδοχείου μου, έχοντας συγκεκριμένο πρόγραμμα στο μυαλό μου, το οποίο βέβαια δεν ήξερα πως θα βγει χρονικά. Όχι πολλή ώρα μετά περνούσα το πάρκο Karlově náměstí το οποίο υποθέτω πως τις ημέρες της άνοιξης θα είναι απείρως θελκτικότερο απ’ ότι στα τέλη του Δεκέμβρη:

Η ομορφιά της πόλης ήταν καταφανέστατη σε κάθε σημείο, με την εκκλησία του αγίου Ιγνάτιου στη μέση περίπου του πάρκου να ξεχωρίζει:

Συνέχισα το περπάτημα έχοντας μπροστά μου πλέον τον ποταμό, βλέποντας το επόμενο αξιοθέατο της λίστας που ομολογώ πως δε κατάλαβα γιατί είναι αξιοθέατο σε μια τόσο όμορφη πόλη. Γούστα είν’ αυτά, προσωπικά πάντως το Tančící dům δε μου είπε κάτι:

Ο ποταμός Vltava διασχίζει το μεγαλύτερο μέρος της Τσεχίας περνώντας φυσικά κι από την Πράγα, μεταξύ των όχθων του οποίου βρίσκονται αρκετές γέφυρες και πεζογέφυρες, όπως η Jiráskův Most που περνούσα κι εγώ εκείνη τη στιγμή:

Βρισκόμουν πλέον στο 5ο διαμέρισμα της πόλης (ναι έχει και η Πράγα τέτοια, όχι μόνο το Παρίσι) θαυμάζοντας κι εκεί την όμορφη αρχιτεκτονική της και τα κανάλια δίπλα στο ποτάμι με πλοιαράκια γεμάτα κόσμο που ξεκινούσαν τη βόλτα τους:

Η δική μου κατεύθυνση ήταν τώρα Βόρεια αρχικά παράλληλα με το ποτάμι και κατόπιν αριστερά όταν και είδα την είσοδο του πάρκου Petrin και του ομώνυμου λόφου «Vrch Petřín»

Αποφασίζοντας βλέπετε ν’ ακολουθήσω «ανορθόδοξο» πρόγραμμα σε σχέση με τη πλειοψηφία, θεώρησα καλό να ξεκινήσω ανεβαίνοντας κι έπειτα να κατέβω προς το κέντρο της πόλης. Τι δεν υπολόγισα; Τον πολύ καλό καιρό και την απότομη ανηφόρα, που μ’ έκαναν να ιδροκοπήσω απότομα:

Το πάρκο είναι ιδανικό για βόλτα εντός αστικού ιστού, ιδιαίτερα τις μέρες με ηλιοφάνεια, με τη θέα από το λόφο να αποζημιώνει το κάθε βήμα που κάνεις προκειμένου ν’ ανέβεις εκεί:

Δεν άργησα ευτυχώς να φτάσω στην κορυφή παρατηρώντας τους κήπους και τα κτίσματα που βρίσκονται σ' αυτό, όπως το αστεροσκοπείο «Štefánikova hvězdárna» και τον πύργο «Petřínská rozhledna».

Η θέα στην πόλη γινόταν ακόμα καλύτερη, αν και ο μόνος τρόπος να τη δεις ήταν μέσα από τα κλαδιά των δέντρων:

Προχώρησα φτάνοντας μπροστά απ’ τον πύργο και την εκκλησία «Katedrální chrám sv. Vavřince», στου οποίου τη βάση λειτουργεί και καφέ. Μ’ ένα σχετικό αντίτιμο μπορείς φυσικά ν’ ανέβεις και πάνω.

Προσωπικά δεν είχα τέτοια πρόθεση, ακολουθώντας τον χωμάτινο δρόμο που οδηγούσε στη βάση του λόφου, με την κλίση να είναι πλέον κατηφορική:

Βρισκόμουν στα όρια με το πρώτο διαμέρισμα της πόλης, εκεί όπου βρίσκεται και το επισκέψιμο μοναστήρι «Strahovský klášter» με τη διάσημη βιβλιοθήκη του:

Το δικό μου μάτι όμως είχε πέσει απέναντι, στο «Pivovar Strahov» που με τραβούσε εκείνη την ώρα σαν μαγνήτης:

Μπήκα αριστερά στο μπαρ (δεξιά ήταν το εστιατόριο) και κάθισα παραγγέλνοντας φυσικά μια τοπική βαρελίσια από τις δεξαμενές που έβλεπα απέναντι μου:

Τόσο κόπο είχα κάνει, το χρειαζόμουν…

 

[Smaragda53]

Συνέχισα το περπάτημα έχοντας μπροστά μου πλέον τον ποταμό, βλέποντας το επόμενο αξιοθέατο της λίστας που ομολογώ πως δε κατάλαβα γιατί είναι αξιοθέατο σε μια τόσο όμορφη πόλη. Γούστα είν’ αυτά, προσωπικά πάντως το Tančící dům δε μου είπε κάτι:

Φρεντ Αστέρ και Τζίντζερ Ρότζερ, έτσι δεν τα ονομάζουν χαιδευτικά? ΄Η κάνω λάθος? Δεν θυμάμαι πια. Εμένα πάλι πολύ μου άρεσαν, είναι ένα παιχνίδισμα μοντέρνας αρχιτεκτονικής, κάτι που δεν έχει συνέχεια, αλλά σου κλείνει το μάτι.

 

[psilos3]

Το κάστρο της Πράγας



Η απαραίτητη στάση και η ακόμα πιο απαραίτητη μπύρα με συνέφεραν, δίνοντας μου δυνάμεις για τη συνέχεια. Βγήκα στο δροσερό αέρα και κατεβαίνοντας λίγα σκαλιά βρέθηκα αντιμέτωπος μ’ αυτήν εδώ τη θέα:

Προχωρούσα πλέον στην περιοχή Hradčany, μια ακόμη όμορφη από τις πολλές της πόλης, κατεβαίνοντας με κατεύθυνση το κάστρο:

Βέβαια ακόμα και μια τόσο μικρή διαδρομή όπως αυτή ήθελε τις απαραίτητες στάσεις της. Αφενός για να θαυμάσω την εκκλησία Narození Páně

Αφετέρου για να ψωνίσω μερικά αναμνηστικά και να χαζέψω σε μια υπαίθρια αγορά στημένη σε μια μεγάλη αυλή, συνεχίζοντας λίγο μετά το δρόμο μου:

Είχα φτάσει κιόλας στην πλατεία Hradčanské που προηγείται του κάστρου, χαζεύοντας προς στιγμήν μια κολώνα με το πρόγραμμα των συναυλιών του ερχόμενου καλοκαιριού. Βρε λες;

Η πύλη Matyášova brána που ήταν μπροστά μου οδηγούσε στα ενδότερα του κάστρου. Κοντοστάθηκα γι’ άλλη μια φορά προκειμένου να θαυμάσω τη θέα:

Πριν προχωρήσω για τον προβλεπόμενο (!) έλεγχο αεροδρομιακού τύπου τον οποίο είχα διαβάσει και περίμενα, δε κατάλαβα όμως το λόγο του:

Η είσοδος στην εσωτερική αυλή μ’ έφερε αντιμέτωπο με την εντυπωσιακή πίσω όψη του καθεδρικού του Αγίου Βίτου (Katedrála Sv. Víta), στο σημαντικότερο ίσως κτίσμα που βρίσκεται εκεί:

Έκανα αμέσως τον γύρο προκειμένου να φτάσω από την άλλη μεριά και να καταφέρω με επιμονή να πάρω μια ολοκληρωμένη φωτογραφία.

Ο μητροπολιτικός καθεδρικός ναός σε γοτθικό στυλ είναι ο τρίτος από μια σειρά θρησκευτικών κτηρίων στην ίδια τοποθεσία και βρίσκεται εκεί από τον 14ο αιώνα:

Κατεβαίνοντας λίγα μέτρα πιο κάτω βρήκα (τι άλλο) και την Χριστουγεννιάτικη αγορά του κάστρου με αρκετό κόσμο να περιφέρεται σ’ αυτήν:

Διακριτικός στολισμός, πάγκοι με αναμνηστικά, ζεστό κρασί, ανάμεσα σε κάπνα από τις ψησταριές με τις γουρουνοπούλες που στριφογύριζαν. Ωραία πράγματα:

Αντ’ αυτού εγώ συνέχισα (απορώ πως) απερίσπαστος το δρόμο μου, διαπιστώνοντας ότι πολλές διακλαδώσεις του δρόμου είχαν ξεχωριστή είσοδο κι απαιτούσαν εισιτήριο:

Βγήκα από την κάτω πύλη του κάστρου κι αμέσως πήγα στο μπαλκονάκι απέναντι για φωτογράφιση, βλέποντας αρκετό κόσμο που είχε την ίδια σκέψη με μένα:

Έχω την εντύπωση πως αυτό το σημείο που θα βρείτε στους χάρτες ως «Vyhlídka Na Opyši» είναι ένα από τα καλύτερα για φωτογράφιση, έχοντας απρόσκοπτη θέα προς το μεγαλύτερο μέρος της πόλης:

Είχα κατέβει πλέον και απομακρυνθεί από το λόφο του κάστρου, περνώντας από το πάρκο park Holubička, που φιλοξενεί και αρκετές μινιατούρες -αν μπορώ να το θέσω έτσι- από κτήρια της πόλης:

Η οδός Valdštejnská στην οποία περπατούσα μέσα σε σχεδόν απόλυτη ησυχία μου άρεσε ιδιαίτερα, έτσι όπως κινούμουν ανάμεσα σε πολύ όμορφα κτήρια κάτω ακριβώς από το κάστρο, στις παρυφές του λόφου:

Θέλοντας να βρεθώ κάπως κεντρικότερα συνέχισα προς την πολύβουη πλέον Dražického, που σε κάποια φάση όπως είδα γινόταν ένα με την προέκταση του δρόμου που συνεχίζεται από τη γέφυρα του Καρόλου:

Δεν είχα κανένα σκοπό να βρεθώ εκείνη την ώρα στη γέφυρα, μένοντας να κοιτάζω τη θεόρατη εκκλησία Mikuláše που βρισκόταν απέναντι μου:

Μόλις εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα πως βρισκόμουν έξω από το «U Glaubiců», ρεστοράν και κυριότερα μπυραρία με τη χαρακτηριστική σήμανση της μπύρας από δεξαμενή:

Μπήκα χωρίς σκέψη βρίσκοντας ένα σταντάκι, διαπιστώνοντας παράλληλα ότι επρόκειτο για ένα μαγαζί που βγαίνανε πολλοί ντόπιοι για τη μεσημεριανή τους μπυρίτσα, κάτι που θα έκανα κι εγώ ευθύς αμέσως. Pilsner Urquell φυσικά από δεξαμενή, τι άλλο, σε τιμή που δε σου επιτρέπει να πιείς μόνο μία. 39Kč ή αλλιώς 1,65€ το ποτήρι. Ωραία πράγματα!

Μια μπυραρία βεβαίως που συνέχιζε σε πολλαπλά επίπεδα κάτω από το έδαφος, κάτι που δε φαινόταν εκ πρώτης.
Κι αν έχετε την απορία πως είναι οι δεξαμενές φιλοξενίας της μπύρας, θα σας δείξω και πάλι εγώ. Κάπως έτσι:

 

[paefstra]

Η διακλαδωση που θελει εισιτηριο ειναι το Χρυσο Δρομακι των Αλχημιστων οπου βρισκεται ενα απο τα σπιτια που εζησε ο Καφκα και ειναι επισκεψιμο. Δεν ξερω αν εβαλαν κι αλλου οι φραγκοφονιαδες οι Τσεχοι.

 

[Sassenach77]

Η διακλαδωση που θελει εισιτηριο ειναι το Χρυσο Δρομακι των Αλχημιστων οπου βρισκεται ενα απο τα σπιτια που εζησε ο Καφκα και ειναι επισκεψιμο. Δεν ξερω αν εβαλαν κι αλλου οι φραγκοφονιαδες οι Τσεχοι.

Οτιδήποτε είναι επισκέψιμο εσωτερικά έχει εισιτήριο. Εξωτερικά μόνο το δρομάκι των Αλχημιστών έχει είσοδο. Το μοναδικό πράγμα που μπορείς να κάνεις δωρεάν στο κάστρο είναι η απλή βόλτα στο κεντρικό δρόμο εντός του

 

[psilos3]

οι φραγκοφονιαδες οι Τσεχοι

ο μοναδικό πράγμα που μπορείς να κάνεις δωρεάν στο κάστρο είναι η απλή βόλτα

Φραγκοφονιάδες όμως! Το να έχεις εισιτήριο σε εξωτερικό χώρο και μάλιστα σε δρομάκι (δε μιλάμε για έκθεση ή μουσείο) δε το χω ξαναδεί. Μαγκιά τους.

 

[Sassenach77]

Φραγκοφονιάδες όμως! Το να έχεις εισιτήριο σε εξωτερικό χώρο και μάλιστα σε δρομάκι (δε μιλάμε για έκθεση ή μουσείο) δε το χω ξαναδεί. Μαγκιά τους.

Το δρομάκι των Αλχημιστών είναι μουσειακός χώρος! Δεν περνάς απλά το δρομάκι για να δεις εξωτερικά τα σπίτια. Σε κάποια απο αυτά μπαίνεις εσωτερικά και σε κάποια άλλα υπάρχει τζάμι για να δεις το εσωτερικό τους (στα πολύ μικρά), ενώ κάποια άλλα είναι μαγαζάκια που πωλούν διάφορα (αλίμονο). Και μερικά είναι τελείως κλειστά. Αλλά όλα είναι αναστυλωμένα.

Κατά τ' άλλα οι Τσέχοι είναι τέρμα φραγκοφονιάδες!!! Δεν έχουν αφήσει τίποτα ανεκμετάλλευτο και μάλιστα έχουν "στήσει" μουσιακούς χώρους καθαρά θεατρινίστικους!....Για να μην πω στο φαγητό τι γίνεται.....

 

[psilos3]

Η βροχή και η …νύχτα των Ιρλανδών



Ξαναβγήκα προς τη γέφυρα του Καρόλου αρκούμενος μόνο σ' ένα πέρασμα στην αρχή της, παρόλο που ο κόσμος είχε λιγοστέψει αισθητά:

Είχα εξάλλου άλλα σχέδια, μιας και ήταν η ώρα που σουρούπωνε με τα φώτα της πόλης ν’ ανάβουν σιγά σιγά:

Έκανα δεξιά λοιπόν στο στενάκι και σταμάτησα για να φωτογραφίσω άλλη μια εκκλησία, την Panny Marie pod řetězem

Όπως και λίγο αργότερα το περίφημο τείχος του John Lennon που βρίσκεται μερικά μέτρα πιο κάτω:

Κατέβαινα νότια, παράλληλα με τον Vltava, σε απόσταση βολής από την γέφυρα του Καρόλου, βλέποντας και τον χαρακτηριστικό νερόμυλο:

Είχα σκοπό να εξερευνήσω όλο αυτό το κομμάτι σε τούτη την όχθη του ποταμού, σ’ ένα αντίθετο δρομολόγιο απ’ αυτό που έκανα το πρωί, ερχόμενος όμως από την ίδια πλευρά. Κάθε λίγο σταματούσα κι έπαιρνα φωτογραφίες, από τις εντυπωσιακές εικόνες στο σούρουπο:

Πέρασα κι από ένα καφέ όπου οι περισσότεροι ντόπιοι προτιμούσαν να κάθονται έξω, την ίδια ώρα που οι πάπιες ξεκίνησαν την απογευματινή τους βόλτα στον ποταμό:

Το μονοπάτι οδηγούσε σ’ ένα μπαλκονάκι όπου είχα απέναντι όλη την γέφυρα και την παλιά πόλη, φωτισμένη σ’ ένα φαντασμαγορικό σκηνικό. Καρτ ποστάλ από την Πράγα:

Ήταν τόση η συγκίνηση που κάπως έπρεπε να τη ρεγουλάρω, κάνοντας μια απαραίτητη στάση στο μπαρ ενός κλασσικού εστιατορίου όπως το Kolkovna Olympia. Ωραίος, στυλάτος και κλασσικός χώρος με μπύρα φυσικά από δεξαμενή:

Γύρω στις έξι περνούσα τη γέφυρα Legií, κάνοντας φιλότιμή αλλά μάλλον αποτυχημένη προσπάθεια βραδινής λήψης απέναντι. Ένα μίνι παγοδρόμιο φιλοξενούνταν στο νησί κάτω από τη γέφυρα, χωρίς ιδιαίτερο κόσμο:

Ακριβώς απέναντι και επί της παραλιακής οδού (αν μπορώ να τη θέσω έτσι) βρίσκεται και το επιμελώς φωτισμένο Εθνικό θέατρο της πόλης:

Οι χάρτες μου με οδηγούσαν με ακρίβεια στην επόμενη στάση μου, μέσα από τα στενάκια λίγα μέτρα μετά:

Η μπυραρία – εστιατόριο U Fleků, με τις 8 ξεχωριστές αίθουσες, το χώρο στην αυλή και το κατάστημα αναμνηστικών, φημολογείται ότι είναι η πιο παλιά μπυραρία της πόλης. Προσωπικά αρκέστηκα σε μια σύντομη μπυρίτσα στο μπαρ κι αναχώρησα για το ξενοδοχείο:

Ανεβαίνοντας πέρασα και μπροστά από το παρκάκι με την προτομή του Vítězslav Hálek, Τσέχου ποιητή, συγγραφέα και δημοσιογράφου, με φόντο τον πύργο του Neviditelná výstava:

Μετά από μια σύντομη ξεκούραση ετοιμάστηκα και βγήκα γύρω στις 9 και πάλι στο δρόμο. Ένιωσα αμέσως μια ψιχάλα με το που βγήκα απ’ το ξενοδοχείο, αλλά η χαρακτηριστική ανευθυνότητα που με διακρίνει δε μ’ έκανε να γυρίσω για να πάρω ομπρέλα. Μπόρα είναι θα περάσει είπα…

Προχώρησα γύρω στο χιλιόμετρο, με τη βροχούλα να δυναμώνει σταδιακά. Λίγο πριν φτάσω στην Wenceslas άρχισα να το ξανασκέφτομαι για την ομπρέλα, είχα όμως ήδη απομακρυνθεί αρκετά. Ας είναι σκέφτηκα, δε πίνω καμιά μπύρα εδώ στην Rocky O Reillys που βρέθηκε κατά τύχη μπροστά μου μέχρι να κοπάσει; Προφανώς και ήπια τοπική, στην Τσεχία βρισκόμουν, θα ήταν αμαρτία να πιώ κάτι άλλο:

Την ώρα που βγήκα όχι μόνο δεν είχε σταματήσει να βρέχει, αλλά είχαν ανοίξει στην κυριολεξία οι ουρανοί, κάτι που μαρτυράει και η άδεια εικόνα της πλατείας μιας και ο κόσμος είχε στριμωχτεί κάτω από τις μεγάλες ομπρέλες της ανοικτής αγοράς:

Το ίδιο έκανα κι εγώ, βρίσκοντας ευκαιρία να χτυπήσω κι ένα σαντουιτσάκι με τοπικό λουκάνικο, ίσα να φρενάρει λίγο προκειμένου να συνεχίσω το βράδυ μου:

Η βροχή δεν έλεγε να ηρεμήσει με τίποτα, κι εγώ δε γινόταν να μένω για ώρα κάτω από μια ομπρέλα μες τα νερά της πλατείας, έτσι αποφάσισα να το πάρω τρέχοντας προκειμένου να βρω μια Pub, με την πλησιέστερη να είναι και πάλι Ιρλανδική όπως μου έδειχναν οι χάρτες. Δε βαριέσαι…

Τουλάχιστον η McCarthy's Irish Pub ήταν ένας πολύ ωραίος χώρος με Live μουσική (και εδώ) και πολλές παγωμένες Krušovice. Ωραία πράγματα:

Βγήκα αρκετή ώρα μετά και πάλι στο δρόμο, με τη βροχή να έχει επιτέλους σταματήσει, κάνοντας επιτέλους μ’ ευχαρίστηση τη βόλτα μου προς αναζήτηση κάποιου άλλου bar

Έφτασα ως το αστρονομικό ρολόι και κατέβηκα αμέσως τα σκαλιά απέναντι περνώντας την πόρτα του ξενοδοχείου, προκειμένου να κατέβω σ’ ένα από τα πιο γνωστά ίσως μπαρ της Πράγας, το περίφημο Black Angel's Bar Εξαιρετικός χώρος αλλά λίγο η αναμονή, λίγο η πόρτα, λίγο η γκαρνταρόμπα με ξενέρωσαν, αναγκάζοντας με να βγω και πάλι έξω.

Ένα μπαρ γεμάτο αψέντια που είπα να δοκιμάσω δε με ενθουσίασε επίσης, καθώς ήθελε παρέα και κάθισμα σε τραπέζι, έτσι συνέχισα ως την οδό Dlouhá που στις σημειώσεις μου είχε μερικά βραδινά μαγαζιά. Δυστυχώς τα περισσότερα ήταν club κι ακόμα κι αν με προκάλεσε ιδιαίτερα ένα Metal club που βρήκα, δεν έκανα το βήμα όντας μόνος γυρίζοντας και πάλι προς τα πίσω.

Ξαφνικά έξω από ένα μπαρ μου άνοιξε τη πόρτα ένας σερβιτόρος μόνο και μόνο που με είδε να κοιτάω προς τα ‘κει, λέγοντας μου ένα χαμογελαστό «περάστε», κάτι που έκανα χωρίς καλά - καλά να το καταλάβω. Μόνο όταν πέρασα την πόρτα διαπίστωσα ότι βρισκόμουν και πάλι σε Ιρλανδική, κάνοντας το 3 στα 3 στη βραδιά μου. Τι να κάνεις ήταν το τυχερό!

Οι τοπικές μπύρες της Caffrey's Irish Pub ήρθαν σα βάλσαμο μετά από τέτοια περιήγηση, δίνοντας ένα ωραίο κλείσιμο στη βραδιά μου, ακούγοντας κι εδώ -όπως και στις άλλες δύο- ζωντανή μουσική:

Η ώρα κόντευε 2 όταν βγήκα στην κεντρική πλατεία, ίσως η μόνη ώρα που μπορούσες να τη δεις σχεδόν άδεια.

Ώρα για επιστροφή…

 

[Iris_90]

Ευτυχώς που δεν πήγα σε αυτά τα τέρμα τουριστικά θεατρινίστικα σόους της κακιάς ώρας που ξεπερνάνε τα όρια του κιτς (εννοώ αυτά στις υπόγειες ταβέρνες και τους χορούς πάνω σε βαρέλια) ...

Γιάννη ελπίζω να αγόρασες σουβενίρ , γιατί εγώ μετάνιωσα την ώρα και τη στιγμή που δεν πήρα έστω ένα μαγνητάκι από τη Πράγα (τουλάχιστον αγόρασα μια ωραία ματριόσκα (μπάμπουσκα) και μετριάστηκε λίγο ο καημός ...

 

[psilos3]

Γιάννη ελπίζω να αγόρασες σουβενίρ , γιατί εγώ μετάνιωσα την ώρα και τη στιγμή που δεν πήρα έστω ένα μαγνητάκι από τη Πράγα

Χωρίς μαγνητάκι δε φεύγω από την πόλη, εννοείται αυτό.
Όσο για τα shows που περιγράφεις, δε μπήκα καν στον κόπο να τα ψάξω, μου φάνηκαν όπως λες.

 

[Iris_90]

Χωρίς μαγνητάκι δε φεύγω από την πόλη, εννοείται αυτό.
Όσο για τα shows που περιγράφεις, δε μπήκα καν στον κόπο να τα ψάξω, μου φάνηκαν όπως λες.

Ευτυχώς που δεν τα παρακολούθησα γιατί από το τόσο κιτς θα μου μενε ψυχικό τραύμα ...