Γιατί δεν ταξιδεύει ο κόσμος;

[vasilios]

Καλημερα σε ολους.θα ηθελα να εκφερω και εγω την αποψη μου.Λοιπον ενα μεγαλο ποσοστο που δεν ταξιδευει,οπως αναφερανε και αλλοι συμφορουμιτες, εχει να κανει με θεμα νοοτροπιας και χαρακτηρα.Βεβαια υπαρχουν και ζευγαρια με υποχρεωσεις(παιδια...φροντιστηρια κτκ) αλλα και ατομα που απλα δεν εχουν την οικονομικη δυνατοτητα να πανε ενα ταξιδι εξωτερικο και γενικοτερα.Θα ηθελα να δωσω καποια παραδειγματα για θεματα νοοτροπιας και χαρακτηρα...πριν μια εβδομαδα βρεθηκα με φιλαρακι(μισθος γυρω στα 900 ευρω και η κοπελα του 800 ευρω με την οποια συζουνε σε σπιτι χωρις ενοικιο),και συζητουσαμε για καλοκαιρινες διακοπες.οταν του ανεφερα οτι θα παω εξωτερικο αυτος μου ειπε οτι θα παει σε νησι...του προτεινα να παει εξωτερικο να δει κατι διαφορετικο και η απαντηση ηταν οτι δεν ξερω να ψαχνω ιντερνετ,και πως θα κινουμε εκει,και γιατι να μην παω Ελλαδα κτλ(ετων 36 αυτος και 33 η κοπελα του)..αλλη περιπτωση εχω ατομα στον χωρο εργασιας μου με μεσο μισθο 900 ευρω τα οποια μενουν με τους γονεις τους...οταν τους ανακοινωσα οτι θα παω εξωτερικο , οπως εκανα και περυσι δεχτηκα απαντησεις του τυπου: "ελα μωρε θες και εξωτερικο..λες και στην Ελλαδα πηγες", "εγω θα πηγαινω αυθημερον για μπανιο στο.... και μετα σπιτι(μενω σε επαρχιακη πολη με 25 λεπτα την θαλασσα)...", "Σαν την Ελλαδα πουθενα...τι θες εξωτερικο?"...οπως ειπα θεμα νοοτροπιας και χαρακτηρα...καλα ταξιδια να εχουμε

 

[turms]

ναι...κλασσικη ατακα αυτη...
θες και εξωτερικο...στο χωριο σου πηγαινατε και ταξιδια εξωτερικο?

εγω απο ενα σημειο και μετα ειχα σταματησει να ασχολουμαι...δεν ελεγα τιποτα πλεον ουτε προσπαθουσα να πεισω κανεναν οτι υπαρχουν και αλλα μερη εκτος απο την χαλκιδικη...

 

[coco_]

Η γνώμη μου είναι ότι δεν μπορούμε να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα μονοσήμαντα κ καταλήγουμε να τσουβαλιάζουμε. Για μένα παίζει ρόλο και ο χρόνος και το χρήμα κ η κουλτούρα, ανάλογα την φάση.

Ναι ο μέσος Έλληνας, τουλάχιστον μέχρι πρότεινος τουλάχιστον, δεν είχε τα ταξίδια στην κουλτούρα του και δεν μετέδιδε αυτή την φιλοσοφία στα παιδιά του, νομίζω κυρίως από φόβο για το άγνωστο και από άγνοια. πχ. φίλοι μου που ζουν στο εξωτερικό στο λύκειο πηγαίναν summer camps σε άλλες χώρες, erasmus στις σπουδές, εξωτερικό για καλοκαιρινές διακοπές με backpack ως φοιτητές. Την ίδια ώρα που οι περισσότεροι Έλλληνες γονείς μπορεί να διαθέτουν τα ίδια χρήματα στην Ελλάδα για διακοπές στα νησιά αλλά τους φαίνεται αδιανόητο το παιδί τους να ταξιδέψει μόνο του σε αυτή την ηλικία. Αυτό συνεχίζει και σήμερα που όταν λέω σε φίλους ότι πήγα ΣΚ στο Λονδίνο με κοιτάνε λες και είμαι μπλεγμένη σε παρανομες δραστηριότητες και ξέπλυμα μαυρου χρήματος, ενώ έχει στοιχίσει λιγότερο από το δικό τους ταξιδάκι στο Πήλιο. Απέχουμε σε σχέση με τους υπόλοιπους ευρωπαίους στην ταξιδιωτική κουλτουρα, αλλά νομίζω ότι έχει να κάνει κ με την γεωγραφική θέση. Πχ κάποιος στην κεντρική ευρωπη έχει πιο θελτικους τουριστικά προορισμους τριγυρω του, τους οποίους μπορεί να επισκεφτεί με τρένα, αυτοκίνητο κλπ οπότε μπορεί να ανακαλύψει νωρίς και εύκολα την Ευρώπη και να μπει το ταξιδιωτικό μικρόβιο μέσα του νωρίς, ενώ ο Έλληνας μέχρι πρότεινος έπρεπε να μετακινείται κυρίως αεροπορικώς (ειδικά από την κεντρική κ νότια Ελλάδα) οπότε το ταξίδι ήταν κάτι μακρινό και ξένο. Αλλά αυτό έχει πλεόν σχετικά αλλάξει για τα Ευρωπαικά ταξίδια κυρίως λόγω της παρουσίας των low cost.

Για να περάσεις όμως στο ευ ζην πρέπει πρώτα να λύσεις το θέμα του ζην. Άρα ένας νέος (πλέον και όχι μόνο) ο οποίος δεν έχει καβάτζα από γονείς (είτε χρηματική, είτε με την μορφή εξασφάλισης στέγης) μπαίνει στην αγορά εργασίας με 700-800Ε. Οπότε αν θέλει να έχει μια μορφή ανεξαρτησίας και να συντηρήσει ένα σπίτι (ακόμα κ με την μορφή συγκατοίκησης), στην φάση της ζωής του που δεν έχει συνήθως λοιπές οικογενειακές υποχρεώσεις αλλά προσπαθεί να μπει στην αγορά εργασίας και πρέπει παράλληλα να λύσει το θέμα της επιβίωσής του, το να ταξιδέψει είναι αρκετά δύσκολο, αν μιλάμε για μακρινούς προορισμούς και πολυήμερα ταξίδια.

Όταν έχεις φτιάξει κάπως το θέμα των επαγγελματικών, προκύπτει το θέμα του χρόνου. Εκτός από συγκεκριμένα επαγγέλματα, ελάχιστοι μπορούν να λείψουν πάνω από 2 βδομάδες σερί και συνήθως συγκεκριμένη περίοδο του χρόνου. Για μια μέση περίπτωση όπου κάποιος έχει μεν μια νορμάλ ποιότητα ζωής που το εξασφαλίζει ένας καλός μισθός, το να λέμε στην Ελλάδα πάρε άδεια άνευ αποδοχών ή παραιτήσου για έξι μήνες είναι τουλάχιστον ουτοπικό. Σε κάθε τέτοια πρόταση προς τον εργοδότη, η απάντηση είναι συνήθως η πόρτα της εξόδου. Είμαι μπλοκάκιας σε εταιρεία και δεν κατάφερα να πάρω άδεια ούτε μετά την γέννα, πόσο μάλλον για ταξίδι. Μπορούσα να ζήσω κάποιους λίγους μήνες ανευ αποδοχών, αλλά όταν στην ουρά περιμένουν άλλοι 10, το δύσκολο κάποιες φορές δεν είναι να επιβιώσεις χωρίς έσοδα λίγους μήνες, αλλά να μείνεις ζωντανός στην αγορά εργασίας για να είσαι σε θέση να καλύψεις τρέχουσες ανάγκες πέρα απο το διάστημα που έχεις προκαθορίσει (συναδέλφισσες μου αντίστοιχα που πήραν άδεια ανευ αποδοχών έμειναν εκτός 2-3 χρόνια παλεύοντας να βρουν δουλεια).

 

[Robert]

Γιατί βαριούνται.Να ψάχνουν εισιτήρια,ξενοδοχεία,πού να πάνε,πώς να πάνε.Το ταξίδι θέλει και προεργασία.Αλλά 'ωχ αδερφέ δε βαριέσαι...'.Επίσης πάρα πολλοί δεν ξέρουν και καθόλου αγγλικά.

Εδώ πολλοί Έλληνες το πιο μακρινό ταξίδι που έχουν κάνει είναι...στον διπλανό νομό.

 

[Delmem38110]

Γιατί βαριούνται.Να ψάχνουν εισιτήρια,ξενοδοχεία,πού να πάνε,πώς να πάνε.Το ταξίδι θέλει και προεργασία.Αλλά 'ωχ αδερφέ δε βαριέσαι...'.Επίσης πάρα πολλοί δεν ξέρουν και καθόλου αγγλικά.

Εδώ πολλοί Έλληνες το πιο μακρινό ταξίδι που έχουν κάνει είναι...στον διπλανό νομό.

πολλοί Έλληνες ξέρουν παραπάνω από μια γλώσσα και η νέα γενιά οπωσδήποτε αγγλικά.
πιστεύω πάμε πολύ καλά από ξένες γλώσσες συγκριτικά με άλλους λαούς..

 

[thanos75]

Η γνώμη μου είναι ότι δεν μπορούμε να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα μονοσήμαντα κ καταλήγουμε να τσουβαλιάζουμε. Για μένα παίζει ρόλο και ο χρόνος και το χρήμα κ η κουλτούρα, ανάλογα την φάση.

Ναι ο μέσος Έλληνας, τουλάχιστον μέχρι πρότεινος τουλάχιστον, δεν είχε τα ταξίδια στην κουλτούρα του και δεν μετέδιδε αυτή την φιλοσοφία στα παιδιά του, νομίζω κυρίως από φόβο για το άγνωστο και από άγνοια. πχ. φίλοι μου που ζουν στο εξωτερικό στο λύκειο πηγαίναν summer camps σε άλλες χώρες, erasmus στις σπουδές, εξωτερικό για καλοκαιρινές διακοπές με backpack ως φοιτητές. Την ίδια ώρα που οι περισσότεροι Έλλληνες γονείς μπορεί να διαθέτουν τα ίδια χρήματα στην Ελλάδα για διακοπές στα νησιά αλλά τους φαίνεται αδιανόητο το παιδί τους να ταξιδέψει μόνο του σε αυτή την ηλικία. Αυτό συνεχίζει και σήμερα που όταν λέω σε φίλους ότι πήγα ΣΚ στο Λονδίνο με κοιτάνε λες και είμαι μπλεγμένη σε παρανομες δραστηριότητες και ξέπλυμα μαυρου χρήματος, ενώ έχει στοιχίσει λιγότερο από το δικό τους ταξιδάκι στο Πήλιο. Απέχουμε σε σχέση με τους υπόλοιπους ευρωπαίους στην ταξιδιωτική κουλτουρα, αλλά νομίζω ότι έχει να κάνει κ με την γεωγραφική θέση. Πχ κάποιος στην κεντρική ευρωπη έχει πιο θελτικους τουριστικά προορισμους τριγυρω του, τους οποίους μπορεί να επισκεφτεί με τρένα, αυτοκίνητο κλπ οπότε μπορεί να ανακαλύψει νωρίς και εύκολα την Ευρώπη και να μπει το ταξιδιωτικό μικρόβιο μέσα του νωρίς, ενώ ο Έλληνας μέχρι πρότεινος έπρεπε να μετακινείται κυρίως αεροπορικώς (ειδικά από την κεντρική κ νότια Ελλάδα) οπότε το ταξίδι ήταν κάτι μακρινό και ξένο. Αλλά αυτό έχει πλεόν σχετικά αλλάξει για τα Ευρωπαικά ταξίδια κυρίως λόγω της παρουσίας των low cost.

Για να περάσεις όμως στο ευ ζην πρέπει πρώτα να λύσεις το θέμα του ζην. Άρα ένας νέος (πλέον και όχι μόνο) ο οποίος δεν έχει καβάτζα από γονείς (είτε χρηματική, είτε με την μορφή εξασφάλισης στέγης) μπαίνει στην αγορά εργασίας με 700-800Ε. Οπότε αν θέλει να έχει μια μορφή ανεξαρτησίας και να συντηρήσει ένα σπίτι (ακόμα κ με την μορφή συγκατοίκησης), στην φάση της ζωής του που δεν έχει συνήθως λοιπές οικογενειακές υποχρεώσεις αλλά προσπαθεί να μπει στην αγορά εργασίας και πρέπει παράλληλα να λύσει το θέμα της επιβίωσής του, το να ταξιδέψει είναι αρκετά δύσκολο, αν μιλάμε για μακρινούς προορισμούς και πολυήμερα ταξίδια.

Όταν έχεις φτιάξει κάπως το θέμα των επαγγελματικών, προκύπτει το θέμα του χρόνου. Εκτός από συγκεκριμένα επαγγέλματα, ελάχιστοι μπορούν να λείψουν πάνω από 2 βδομάδες σερί και συνήθως συγκεκριμένη περίοδο του χρόνου. Για μια μέση περίπτωση όπου κάποιος έχει μεν μια νορμάλ ποιότητα ζωής που το εξασφαλίζει ένας καλός μισθός, το να λέμε στην Ελλάδα πάρε άδεια άνευ αποδοχών ή παραιτήσου για έξι μήνες είναι τουλάχιστον ουτοπικό. Σε κάθε τέτοια πρόταση προς τον εργοδότη, η απάντηση είναι συνήθως η πόρτα της εξόδου. Είμαι μπλοκάκιας σε εταιρεία και δεν κατάφερα να πάρω άδεια ούτε μετά την γέννα, πόσο μάλλον για ταξίδι. Μπορούσα να ζήσω κάποιους λίγους μήνες ανευ αποδοχών, αλλά όταν στην ουρά περιμένουν άλλοι 10, το δύσκολο κάποιες φορές δεν είναι να επιβιώσεις χωρίς έσοδα λίγους μήνες, αλλά να μείνεις ζωντανός στην αγορά εργασίας για να είσαι σε θέση να καλύψεις τρέχουσες ανάγκες πέρα απο το διάστημα που έχεις προκαθορίσει (συναδέλφισσες μου αντίστοιχα που πήραν άδεια ανευ αποδοχών έμειναν εκτός 2-3 χρόνια παλεύοντας να βρουν δουλεια).

Νομίζω coco τα είπες πραγματικά όλα! Είναι ακριβώς όλα αυτά. Να προσθέσω μόνο πως και η οικονομική κρίση που βίωσε την δεκαετία του 10 η χώρα μας (και ακόμα σε μεγάλο βαθμό βιώνει) έβαλε το σημαντικοτατο λιθαράκι της. Πάνω που την ακριβώς προηγούμενη δεκαετία (του 00) είχε αρχίσει περισσότερος κόσμος να βάζει το ταξίδι στη ζωή του, το κλίμα αβεβαιότητας που δημιουργήθηκε την περίοδο της κρίσης αποθαρρυνε πολλούς! Ακόμα και ανθρώπους που έβγαζαν κάποια χρήματα, αλλά την ίδια στιγμή είχαν και ανασφάλεια για την επόμενη ημέρα. Όταν σκέφτεσαι ότι την επόμενη ημέρα μπορεί να είσαι άνεργος η εξαιρετικά χαμηλομισθος αρχίζεις κ λειτουργείς με τη νοοτροπία "ας έχω στην άκρη for a rainy day", παρά να ξοδεύω για "πολυτέλειες"

 

[Robert]

πολλοί Έλληνες ξέρουν παραπάνω από μια γλώσσα και η νέα γενιά οπωσδήποτε αγγλικά.
πιστεύω πάμε πολύ καλά από ξένες γλώσσες συγκριτικά με άλλους λαούς..

Αν μας συγκρίνεις με μεσογειακούς λαούς,Ιταλούς κτλ θα συμφωνήσω.Αλλά οι βόρειοι μιλάνε σχεδόν όλοι τέλεια αγγλικά,απο παιδιά μέχρι γέρους

 

[SugarBlue]

Θα συμφωνήσω οτι ειναι κυρίως θεμα νοοτροπίας. Οι περισσότεροι γνωστοί μου θεωρούν οτι τα ταξίδια ειναι ενα ακριβό χόμπι και άλλοι οτι οσοι ταξιδευουν εξωτερικο είναι ψωνισμενοι. Μάταια προσπαθώ να τους πείσω ότι κάποιες φορές βγαίνει πιο φθηνο από διακοπές στην Ελλάδα ή ότι είναι θέμα προτεραιοτήτων. Εγώ προτιμώ να έχω μέτριο αυτοκίνητο και σπίτι και να ταξιδεύω γιατί με γεμίζει. Άλλοι προτιμούν τα υλικά αγαθά. Υπάρχουν και περιπτώσεις που μου λένε ότι φοβούνται..οκ το δέχομαι κι αυτό, για πολλούς είναι αγχωτικό να αφήνουν τα ίδια γνωστά τους μερη και την άνεση τους.

 

[taver]

Το πρώτο ερώτημα που πρέπει να απαντήσουμε δεν έιναι το "γιατί δεν ταξιδεύει ο κόσμος" του θέματος, αλλά το αντίθετο: Γιατί ταξιδεύει ο κόσμος;
Γιατί προφανώς, δεν ταξιδεύουμε όλοι με την ίδια φιλοσοφία ή με τον ίδιο σκοπό. Από αντιλήψεις σαν την παρακάτω, για παράδειγμα, εγώ είμαι μίλια μακριά:

Επειδή το ακούω από πολύ κόσμο, θες 2-3 μέρες να ξεκουραστείς για να πας διακοπές, δλδ για να πας να ξεκουραστείς; Μα για αυτό ακριβώς το λόγο δεν πάμε διακοπές; Δλδ πριν πάμε ταβέρνα τρώμε πρώτα κάτι γιατί δεν κάνει να τρώμε με άδειο στομάχι...;

Όταν δλδ πας διακοπές ή όταν παίρνεις 2-3 μέρες άδεια, το κάνεις για να ξεκουράσεις τους μυς ή το μυαλό; Ο στόχος των διακοπών είναι η αποσυμπίεση, η διακοπή της ρουτίνας, και η φυγή από καταναγκασμούς και υποχρεώσεις. Μελέτες τονίζουν ότι όσοι στην άδεια τους δεν πάνε διακοπές, έχουν οκτώ φορές περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν σωματικά και ψυχικά προβλήματα από εκείνους που κάνουν διακοπές τουλάχιστον μια φορά τον χρόνο.

Όχι, δεν ταξιδεύω για να κάνω διακοπές, για να ξεκουραστώ, ούτε σωματικά ούτε πνευματικά. Μπορεί να συμβεί κι αυτό καμμιά φορά, αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός μου (άσε το τι λέω στη δουλειά για να μου δώσουν άδεια ). Ταξιδεύω γιατί έχω κι εγώ το μικρόβιο, να θέλω να γνωρίζω συνεχώς νέα μέρη, ανθρώπους, κουλτούρες, μνημεία. Γιατί θέλω να βιώσω εμπειρίες, γεύσεις κλπ. Πρώτα πρέπει να απαντήσουμε λοιπόν για το ποιά κατηγορία ταξιδιών μιλάμε, για ποιό σκοπό μας ενδιαφέρει αν ταξιδεύουν ή όχι οι άνθρωποι, και μετά να δούμε το γιατί δεν (μπορούν να) το κάνουν.

Για το σκοπό των ταξιδιών μου, λοιπόν, επειδή κι εγώ εργαζόμενος με πενθήμερη εργασία και 25 ημέρες άδεια είμαι, εξαντλώ όσο δεν πάει το διαθέσιμο χρόνο που έχω. Προφανώς ΓΙΑ ΜΕΝΑ ο πρώτος περιοριστικός παράγοντας είναι η υγεία (γεράσαμε, δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα μπορώ...) και ο δεύτερος είναι ο χρόνος. Δεν αφήνω ούτε τριήμερο να πάει χαμένο. 20 Σάββατοβραδα είχε ως τώρα το 2022, τα 12 από αυτά εγώ ταξίδευα. Ευτυχώς, τα εισοδήματά μου, που κατευθύνονται σε πολύ μεγάλο μέρος στα ταξίδια, επαρκούν για να ταξιδεύω με ένα συγκριτικά καλό επίπεδο, αλλά και να μην επαρκούσαν, απλά θα κατέβαζα τα στάνταρντ μου για να φτάσουν (μέχρις ένα όριο πάντα).

Και μια φορά στη ζωή μου, τώρα με τον Covid μάζεψα μπόλικη άδεια, βρήκα και μια ευκαιρία στη δουλειά που μπορούσα να πάρω συνεχόμενη άδεια, και κατάφερα και πήγα ένα μεγάλο ταξίδι 7 εβδομάδων. Αυτό είναι το απόλυτο ταβάνι για μένα, και δε θα ξανασυμβεί στο ορατό μέλλον. Ζηλέυω αυτούς που μπορούν και κάνουν ταξίδια 8 μηνών, για μένα αυτό είναι εντελώς άπιαστο όνειρο, ίσως αν κάποια στιγμή πάρω σύνταξη, αν κερδίσω το τζακ-ποτ ή αν ανακαλυφθεί πετρέλαιο σε κάποιο χωράφι μου.

Για το γιατί δεν ταξιδεύουν (με τον τρόπο που εγώ το εννοώ, πάντα), πρέπει να ξεκινήσουμε από θέματα κουλτούρας. Όταν έχουμε γαλουχηθεί με αντιλήψεις όπως ότι ζούμε στην κοιτίδα του παγκόσμιου πολιτισμού, την ομορφότερη χώρα του κόσμου, που όταν εμείς (=αυτοί που ζούσαν τότε εδώ, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση) χτίζαμε παρθενώνες οι άλλες χώρες μάζευαν βελανίδια κ.ο.κ., επόμενο είναι να μην έχουμε καν το ενδιαφέρον να αναζητήσουμε το κάτι διαφορετικό. Βοηθάει και το εκπαιδευτικό μας σύστημα εδώ, που όχι μόνο δε διδάσκει και δεν επιβραβεύει αλλά ενίοτε τιμωρεί κιόλας την αναζήτηση και την έρευνα.

Το εκπαιδευτικό σύστημα έχει και δεύτερο ρόλο. Στην εποχή μου, το σχολείο δε διδασκε (καθόλου) Ευρωπαϊκή ή παγκόσμια ιστορία, ελάχιστη γεωγραφία κι αυτή παπαγαλία, και δεν υπήρχε και πρόσβαση στο internet για χάρτες, φωτογραφίες κλπ. Σήμερα δεν ξέρω αν και πως έχουν βελτιωθεί τα πράγματα, αλλά σίγουρα υπάρχει μια γεννιά κατεστραμένων 40-60αρηδων σήμερα, που είναι οι σημερινοί γονείς, που δεν έχουν παρά ελάχιστη επαφή με τον κόσμο έξω από τα σύνορα της Ελλάδας και αντιμετωπίζουν ανάλογα και τα ταξίδια των παιδιών τους. Επειδή οι άνθρωποι αυτοί είναι και το κύριο target group του προϊόντος "Ειδήσεις" στα ΜΜΕ, η εσωστρέφεια ανακυκλώνεται, με μηδενικό σχεδόν εξωτερικό δελτίο, και ανακύκλωση της ίδιας εσωστρέφειας και στις άλλες γεννιές.

Επίσης, οι Έλληνες είμαστε γενικά μαθημένοι να ταξιδεύουμε με παρέα, να κινούμαστε μαζι, να μένουμε σε ξενοδοχεία, και γενικά να είμαστε κλειστή παρέα. Το solo ταξίδι, η συγκατοίκηση (σε hostel) κλπ είναι εντελώς έξω από την κουλτούρα μας. Πάμε συνήθως 2+ άτομα σε ένα μέρος, και δε μιλάμε σε κανένα άλλο πέρα από την παρέα μας (παρά μόνο σε καμμιά κοπέλα, αν έχουμε "στόχο"). Δε διαννοούμαστε σχεδόν να ταξιδέψουμε χωρίς το όποιο "έτερον ήμισυ", αν υπάρχει. Σε ένα σωρό hostel στην κεντρική Αμερική, οι πάντες μου έλεγαν ότι είμαι ο πρώτος Έλληνας που συναντάνε. Και δε γίνεται να μην έχουν πάει Έλληνες πουθενά, δε βγαίνουν καν τα νούμερα. Απλά δε γνώρισαν κανένα, πολύ απλά γιατί οι Έλληνες ακόμα κι όταν ταξιδεύουν, δε μιλάνε σε κανένα... Όταν λοιπόν δεν είμαστε καθόλου ανοικτοί, λογικό είναι να δίνουμε και την εντύπωση ότι δεν ταξιδεύουμε.

 

[Viaggi]

Το πρώτο ερώτημα που πρέπει να απαντήσουμε δεν έιναι το "γιατί δεν ταξιδεύει ο κόσμος" του θέματος, αλλά το αντίθετο: Γιατί ταξιδεύει ο κόσμος;
Γιατί προφανώς, δεν ταξιδεύουμε όλοι με την ίδια φιλοσοφία ή με τον ίδιο σκοπό. Από αντιλήψεις σαν την παρακάτω, για παράδειγμα, εγώ είμαι μίλια μακριά:



Όχι, δεν ταξιδεύω για να κάνω διακοπές, για να ξεκουραστώ, ούτε σωματικά ούτε πνευματικά. Μπορεί να συμβεί κι αυτό καμμιά φορά, αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός μου (άσε το τι λέω στη δουλειά για να μου δώσουν άδεια ). Ταξιδεύω γιατί έχω κι εγώ το μικρόβιο, να θέλω να γνωρίζω συνεχώς νέα μέρη, ανθρώπους, κουλτούρες, μνημεία. Γιατί θέλω να βιώσω εμπειρίες, γεύσεις κλπ. Πρώτα πρέπει να απαντήσουμε λοιπόν για το ποιά κατηγορία ταξιδιών μιλάμε, για ποιό σκοπό μας ενδιαφέρει αν ταξιδεύουν ή όχι οι άνθρωποι, και μετά να δούμε το γιατί δεν (μπορούν να) το κάνουν.

Για το σκοπό των ταξιδιών μου, λοιπόν, επειδή κι εγώ εργαζόμενος με πενθήμερη εργασία και 25 ημέρες άδεια είμαι, εξαντλώ όσο δεν πάει το διαθέσιμο χρόνο που έχω. Προφανώς ΓΙΑ ΜΕΝΑ ο πρώτος περιοριστικός παράγοντας είναι η υγεία (γεράσαμε, δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα μπορώ...) και ο δεύτερος είναι ο χρόνος. Δεν αφήνω ούτε τριήμερο να πάει χαμένο. 20 Σάββατοβραδα είχε ως τώρα το 2022, τα 12 από αυτά εγώ ταξίδευα. Ευτυχώς, τα εισοδήματά μου, που κατευθύνονται σε πολύ μεγάλο μέρος στα ταξίδια, επαρκούν για να ταξιδεύω με ένα συγκριτικά καλό επίπεδο, αλλά και να μην επαρκούσαν, απλά θα κατέβαζα τα στάνταρντ μου για να φτάσουν (μέχρις ένα όριο πάντα).

Και μια φορά στη ζωή μου, τώρα με τον Covid μάζεψα μπόλικη άδεια, βρήκα και μια ευκαιρία στη δουλειά που μπορούσα να πάρω συνεχόμενη άδεια, και κατάφερα και πήγα ένα μεγάλο ταξίδι 7 εβδομάδων. Αυτό είναι το απόλυτο ταβάνι για μένα, και δε θα ξανασυμβεί στο ορατό μέλλον. Ζηλέυω αυτούς που μπορούν και κάνουν ταξίδια 8 μηνών, για μένα αυτό είναι εντελώς άπιαστο όνειρο, ίσως αν κάποια στιγμή πάρω σύνταξη, αν κερδίσω το τζακ-ποτ ή αν ανακαλυφθεί πετρέλαιο σε κάποιο χωράφι μου.

Για το γιατί δεν ταξιδεύουν (με τον τρόπο που εγώ το εννοώ, πάντα), πρέπει να ξεκινήσουμε από θέματα κουλτούρας. Όταν έχουμε γαλουχηθεί με αντιλήψεις όπως ότι ζούμε στην κοιτίδα του παγκόσμιου πολιτισμού, την ομορφότερη χώρα του κόσμου, που όταν εμείς (=αυτοί που ζούσαν τότε εδώ, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση) χτίζαμε παρθενώνες οι άλλες χώρες μάζευαν βελανίδια κ.ο.κ., επόμενο είναι να μην έχουμε καν το ενδιαφέρον να αναζητήσουμε το κάτι διαφορετικό. Βοηθάει και το εκπαιδευτικό μας σύστημα εδώ, που όχι μόνο δε διδάσκει και δεν επιβραβεύει αλλά ενίοτε τιμωρεί κιόλας την αναζήτηση και την έρευνα.

Το εκπαιδευτικό σύστημα έχει και δεύτερο ρόλο. Στην εποχή μου, το σχολείο δε διδασκε (καθόλου) Ευρωπαϊκή ή παγκόσμια ιστορία, ελάχιστη γεωγραφία κι αυτή παπαγαλία, και δεν υπήρχε και πρόσβαση στο internet για χάρτες, φωτογραφίες κλπ. Σήμερα δεν ξέρω αν και πως έχουν βελτιωθεί τα πράγματα, αλλά σίγουρα υπάρχει μια γεννιά κατεστραμένων 40-60αρηδων σήμερα, που είναι οι σημερινοί γονείς, που δεν έχουν παρά ελάχιστη επαφή με τον κόσμο έξω από τα σύνορα της Ελλάδας και αντιμετωπίζουν ανάλογα και τα ταξίδια των παιδιών τους. Επειδή οι άνθρωποι αυτοί είναι και το κύριο target group του προϊόντος "Ειδήσεις" στα ΜΜΕ, η εσωστρέφεια ανακυκλώνεται, με μηδενικό σχεδόν εξωτερικό δελτίο, και ανακύκλωση της ίδιας εσωστρέφειας και στις άλλες γεννιές.

Επίσης, οι Έλληνες είμαστε γενικά μαθημένοι να ταξιδεύουμε με παρέα, να κινούμαστε μαζι, να μένουμε σε ξενοδοχεία, και γενικά να είμαστε κλειστή παρέα. Το solo ταξίδι, η συγκατοίκηση (σε hostel) κλπ είναι εντελώς έξω από την κουλτούρα μας. Πάμε συνήθως 2+ άτομα σε ένα μέρος, και δε μιλάμε σε κανένα άλλο πέρα από την παρέα μας (παρά μόνο σε καμμιά κοπέλα, αν έχουμε "στόχο"). Δε διαννοούμαστε σχεδόν να ταξιδέψουμε χωρίς το όποιο "έτερον ήμισυ", αν υπάρχει. Σε ένα σωρό hostel στην κεντρική Αμερική, οι πάντες μου έλεγαν ότι είμαι ο πρώτος Έλληνας που συναντάνε. Και δε γίνεται να μην έχουν πάει Έλληνες πουθενά, δε βγαίνουν καν τα νούμερα. Απλά δε γνώρισαν κανένα, πολύ απλά γιατί οι Έλληνες ακόμα κι όταν ταξιδεύουν, δε μιλάνε σε κανένα... Όταν λοιπόν δεν είμαστε καθόλου ανοικτοί, λογικό είναι να δίνουμε και την εντύπωση ότι δεν ταξιδεύουμε.

Ο λόγος και ο τρόπος που ταξιδεύεις δεν είναι ούτε ο κανονας ούτε η εξέρεση, είναι απλά ο δικός σου τρόπος. Η ουσία όμως παραμένει η ίδια, στόχος των διακοπών είναι η αποσυμπίεση, η διακοπή της ρουτίνας, και η φυγή από καταναγκασμούς και υποχρεώσεις. Και αν το θες ακόμα πιο προσωπικό, άρχισα να ταξιδεύω για πολύ συγκεκριμένο λόγο και ένιωσα ότι αυτό γεμίζει τις δικές μου ανάγκες. Ταξιδεύω γιατί κάνει καλό σ εμένα για τους λόγους που εγώ ξέρω, δεν είμαι ούτε πιο έξυπνος ούτε πιο ανόητος που δεν μένω σε χοστελ, μιλάω με όσους ανθρώπους μου δίνετε η ευκαιρία γιατί μου αρέσει να είμαι κοινωνικός, δοκιμάζω γεύσεις στους τόπους που ταξιδεύω γιατί και για αυτό το λόγο ταξιδεύω και τέλος εξαιτίας των ταξιδιών μου έχω γνωρίσει 1 ανθρώπο που δεν θα τον γνώριζα αν δεν ταξίδευα. 1 ανθρώπο μοναδικό. Κάποιοι θεωρούν τους εαυτούς τους Μαγγελανους γιατί έκαναν μερικά ταξίδια παραπάνω και όπου σταθούν και όπου βρεθούν διαλαλούν τα κατορθώματα τους. Κρίνουν αυτούς που κάνουν μόνο οργανωμένα ταξίδια σαν παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Αγαπητέ δεν θα απαντησω σε τυχόν επόμενο μνμ σου._

 

[soudianos]

Λπν, τη Δευτέρα που μας έρχεται μ έχουν καλέσει να μιλήσω σ' ένα νηπιαγωγείο στην Αλικαρνασσό του Ηρακλείου με θέμα τα ταξίδια! Που με βρήκαν? Η νηπιαγωγός που έχει διαβάσει το βιβλίο μου θεώρησε καλό να ενημερώσει τα νήπια ότι υπάρχουν κι άλλες χώρες κλπ κλπ. Τώρα τι θα καταλάβουν και τι θα θυμούνται τα νήπια αργότερα είναι άλλο ζήτημα!

Οι φτηνές πτήσεις είναι γεμάτες από νεολαίους, μαθητές, φοιτητές κ.α. Που βλέπετε ότι δεν ταξιδεύει ο κόσμος. Μην έχουμε απαιτήσεις από κάποιές κατηγορίες ηλικιωμένων, ούτε ξένη γλώσσα έμαθαν ούτε PC. Βολεύονται με τα πρακτορεία ή με τα ταξίδια που τους οργανώνουν οι ενορίες τους...

 

[turms]

ενα αλλο που παιζει ρολο αρνητικα ειναι ως ενα σημειο η πιεση "τελειωσες το σχολειο, να σπουδασεις να βρεις δουλεια" κλπ κλπ
σε αλλες χωρες και λαους παιζει πολυ μετα το σχολειο η γενικα πριν ξεκινησουν τις σπουδες η καπακι μολις τις τελειωσουν να παρινουνε 6 μηνες η 1 χρονο "αδεια" και να ταξιδευουν....
οχι ολοι και οχι παντου αλλα παιζει πολυ...
εδω δεν ειναι εφικτο...απο την μια η πιεση της οικογενειας κλπ, παιζει ρολο για τους νεους και η στρατιωτικη θητεια κλπ....