mikrh tsopana
Member
- Μηνύματα
- 1.750
- Likes
- 8.160
- Επόμενο Ταξίδι
- Ελλάδα-Παλέρμο-Μπιλμπάο
- Ταξίδι-Όνειρο
- θα το αποφασίσω αύριο
Εν αρχή ην ο λόγος
Eν αρχή ην ο λόγος...Μα στ' αλήθεια,χρειάζεται κανείς λόγο για να ταξιδέψει,για να φύγει απ την καθημερινότητά του και να γνωρίσει κάτι καινούριο;
Εγώ σίγουρα όχι.Ειδικά αν πρόκειται για σχολικό πρόγραμμα που ξέρεις ότι θα είσαι με φίλους.Έτσι και χωρίς δεύτερη σκέψη δήλωσα συμμετοχή στο πρόγραμμα ανταλλαγής μαθητών του σχολείου μου με Gymnasium του Αmberg της Γερμανίας.
Αφού λοιπόν μες στη χρονιά κανονίσαμε τα διαδικαστικά και τον Ιούνιο (21-28/06/2007) φιλοξενήσαμε τα γερμανάκια,ήρθε η σειρά μας να επισκευτούμε την αδελφή-πόλη.Θα μέναμε εκεί μια βδομάδα συν μια μέρα που θα περνούσαμε στο Μόναχο.
Η ανυπομονησία μεγάλη,μιας και ήταν το πρώτο ταξίδι εκτός Ελλάδας.
Ήδη δύο βδομάδες πριν το ταξίδι άρχισα να σημειώνω τί θα χρειαστώ (η μάνα μου είναι τρελή!),να ψωνίζω δώρα για την οικογένεια που θα με φιλοξενήσει.Παρ'όλα αυτά και μιας και είμαι της-πολύ-τελευταίας στιγμής, 4 ώρες πριν το ταξίδι δεν είχα ξεκινήσει να πακετάρω.
Μετά από κάποιες μικροατυχίες(δε χωρούσαν τα πράγματα στη βαλίτσα,η βαλίτσα ζύγιζε πολύ κλπ) ξεκινάμε στις 2 τα ξημερώματα από Τρίκαλα για το αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης.
Φτάνουμε εκεί μετά από λίγες ώρες και περιμένουμε την πτήση μας περιφερόμενοι στα duty free.
Να σημειώσω εδώ πως ήμασταν γύρω στα 15-20 άτομα,όλοι γνωστοί και φίλοι μεταξύ μας.
Φτάνει η ώρα να επιβιβαστούμε στο αεροπλάνο και η χαρά γιγαντώνεται.Η θέση μου δεν ήταν παράθυρο,ήταν όμως της φίλης μου,κι επειδή ήμουν η μόνη απ την αγία Τριάδα(θα αναφέρομαι συνήθως σε δύο φίλες μου,την Σ. και την Γ.) που ήθελε παράθυρο,αλλάξαμε.
Το αεροπλάνο απογειώνεται στις 9 το πρωί.Κατά την απογείωση κι ενώ το αεροπλάνο ανέβαινε κι ανέβαινε κι όλες οι θέσεις ήταν..στη θέση τους, η δική μου έπεφτε κι έπεφτε κι εγώ με ύφος "what the fuck???" κοιτούσα δεξιά αριστερά.
Όταν η απογείωση έλαβε τέλος και το αεροπλάνο απέκτησε μια κάπως οριζόντια θέση το μυστήριο λύθηκε:η Σ. επειδή φοβάται τα αεροπλάνα,όση ώρα απογειωνόμασταν κρατούσε με δύναμη το μπράτσο δίπλα από τη θέση της,στο οποίο υπήρχε κουμπί για τη ρύθμιση της δικής μου θέσης.
Δύο ωρίτσες ταξιδάκι και φτάνουμε στο αεροδρόμιο του Μονάχου,αποβιβαζόμαστε,συγκεντρωνόμαστε,μπαίνουμε στα λεωφορεία για το Μόναχο.Στη διαδρομή βλέπουμε το γήπεδο της Bayern.
Δύο ώρες στο υπερτεράστιο Deutsches Museum (Μουσείο επιστήμης) του Μονάχου,λίγο happy hour στο λούνα παρκ απ έξω και μετά ελεύθεροι στην πόλη.Κάπου εκεί ήταν που χάσαμε και μια κοπέλα απ το πρόγραμμα και δημιουργήθηκε ολόκληρος πανικός.Άντε βρες την εσύ σ ολόκληρο
Μόναχο.Αφού λύθηκε και αυτό καθίσαμε σε ένα ζαχαροπλαστείο-καφετέρια,όπου καθότι κουρασμένοι,μας πήρε ο ύπνος στο τραπέζι.Μιας κι ήταν το πρώτο γερμανικό μαγαζί που επισκεπτόμουν,μου έκανε εντύπωση που στη τουαλέτα έπρεπε να αφήσεις φιλοδώρημα για τις καθαρίστριες
(μετά έμαθα ότι αυτό γίνεται και στην Ελλάδα,παιδί της επαρχίας γαρ) και το ότι η καθαρίστρια άρχισε να με φωνάζει που έριξα λίγο νερό έξω από το νεροχύτη καθώς έπλενα τα χέρια μου.
Έπειτα φύγαμε για Amberg.Στη διαδρομή το μόνο που έβλεπες δεξιά κι αριστερά του δρόμου ήταν τα χρυσαφί κριθάρια που τον πλαισίωναν και τίποτα άλλο.
Επιτέλους φτάνουμε και απ το λεωφορείο μπορούσες να διακρίνεις τις οικογένειες που μας περιμένουν.Το ανεξήγητο σφύξιμο που ποτέ δεν μπόρεσα να εξηγήσω,ήταν εκεί,όπως και κάθε φορά που βλέπω ή κάνω κάτι μετά από καιρό.Αφού χαιρετήσαμε τα παιδιά και γνωρίσαμε τις οικογένειές
τους φύγαμε ο καθένας για το "σπίτι" του.
Τί σπίτι δηλαδή;Σπιταρώνα κανονική,που απ ότι έμαθα αργότερα,δεν ήταν και η μόνη.Το σπίτι ήταν δυόροφη μονοκατοικία με υπόγειο κατοικήσιμο (που ποτέ δεν έμαθα τί κρύβει) και κυριολεκτικά τεράστια αυλή,με τραμπολίνο(!).Η θέα ήταν εκπληκτική!Το καταπράσινο βαυαρικό δάσος ήταν πολύ κοντά
και γενικά όλο το μέρος είχε πολύ φύση.Το δωμάτιό μου ήταν στη σοφίτα.Είχε πλαγιαστή οροφή και παράθυρο στον ουρανό,ήταν φοβερό.Αφού άφησα τα πράγματά μου,πήγαμε στους γείτονες που ήταν όλοι μαζεμένοι.Απ ότι μου είπαν,είναι κάτι που συνηθίζουν, να μαζεύονται μια φορά την εβδομάδα στο
σπίτι ενός γείτονα,κάτι που βρήκα πολύ ωραίο.Με υποδέχτηκαν θερμά μπορώ να πω και,καθώς είμαι λαλίστατη,πιάσαμε αμέσως κουβέντα.Τότε είχα μόνο Zertifikat και οι εν λόγω κύριοι μιλούσαν Βαυαρικά,που όπως με πληροφόρησαν δυσκολεύουν ακόμη και τους νέους γερμανούς,οπότε η συνεννόηση έγινε κατα κύριο λόγο στα αγγλικά με εξαίρεση κάτι σχεδόν αποτυχημένες προσπάθειες να μιλήσω γερμανικά.Πριν κλείσω να πω μια αστεία λεπτομέρεια.Η οικογένεια ήταν κλασική γερμανική ντερεκοοικογένεια,με μάνα όχι κάτω από 1,80 και 3 γιους,αυτός που φιλοξενούσα εγώ 2,05, ο άλλος κάπου εκεί όπως και ο πατέρας,και ο τρίτος γιος 1,56 και μόλις 9 χρονών.Δεδομένου ότι εγώ είμαι εξαιρετικά μικροκαμωμένη (1,53) ήμουν σα νανάκι στην κοινωνία των γιγάντων.Αυτό βέβαια μου είπαν ότι τους άρεσε πολύ,γιατί πρώτον δεν είχαν κόρη και δεύτερον τους φαινόμουν πολύ γλυκούλα με το μικρό του ύψους μου.
To be continued...
ΚΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΔΙΣΕΚΤΑ...
Μετά το γερμανικό ύπνο στο τεράστιο κρεβάτι "μου" πήραμε πρωινό όλοι σαν μια ευτυχισμένη οικογένεια.Ήταν στην ουσία η πρώτη μου επαφή μαζί τους και μπορώ να πω πως αισθανόμουν κυρίως τρία πράγματα:παράξενα,άβολα κι ωραία.
Παράξενα γιατί είχα υιοθετηθεί εν μία νυκτί από μια ξένη οικογένεια κάτι που φυσικά μου άρεσε αλλά δεν έπαυε να είναι κάτι καινούριο.Άβολα γιατί μέσα μου σύγκρινα τη δική τους φιλοξενία με τη δική μου.Στη συνέχεια,αν και η οικογένεια ήταν πολύ καλή,συμπέρανα πως προτιμώ τη δική μας φιλοξενία,με μια πρώτη ματιά όμως ένιωσα λίγο μειονεκτικά.Αυτό γιατί στη δική μου οικογένεια και λόγω του ότι οι γονείς μου δουλέυουν πολλές ώρες δεν έχουμε πάρει ποτέ όσο θυμάμαι μαζί πρωινό,ούτε και όταν ήταν ο γερμανός-αδελφός. Τέλος,πώς να μη νιώσει κανείς πολύ ωραία,όταν ξυπνάει και πάει βουρ στο πρωινό;Και μάλιστα πρωινό με μαρμελάδες σπιτικές από τη "μαμά",γαλατάκι δροσερό να κατεβεί κάτω η μπουκιά και νόστιμο βουτυράκι.Και το καλύτερο:πρωινό στην αυλή,πρωινό με θέα το καταπράσινο δάσος!Για την ιστορία,αυτό ήταν το πρώτο και τελευταίο πρωινό που απόλαυσα στην αυστηρή Γερμανία.
Γενικά η Κυριακή ήταν η πρώτη και τελευταία μέρα που καλόφαγα εκεί στα ξένα μιας και κάθε πρωί δεν έτρωγα πρωινό επειδή ήμασταν πολλά άτομα και τις καθημερινές έπρεπε να ετοιμαστώ σε ένα τέταρτο.Η φαμίλια τη Δευτέρα με ρώτησε αν θέλω πρωινό να το πάρω μαζί μου.Είπα όχι κι αυτοί το έδεσαν σκοινί κορδόνι και δε με ξαναρώτησαν τις επόμενες.Κρίμα και διέκρινα στο τραπέζι με την άκρη του ματιού μου Νουτέλα λαχταριστή.Άχ!Την υπόλοιπη μέρα έπεφτε επίσης πείνα μιας και η Γερμανία είναι κρεατοχώρα κι εγώ δεν είμαι και πολύ φίλος.Αλλά θα επεκταθώ ίσως αργότερα.
Όταν τέλειωσε το γιάμι γιάμι πρωινό ετοιμάστηκα και πήγαμε να δούμε στο γήπεδο της πόλης έναν αγώνα ποδοσφαίρου στον οποίο έπαιζε ο μικρός αδερφός "μας".Φυσικά το όλο θέαμα μου ήταν παντελώς αδιάφορο,αφού είμαι της άποψης ότι το ποδόσφαιρο αξίζει μόνο όταν οι ποδοσφαιριστές πανηγυρίζουν (βγάζουν τις μπλούζες τους!) και φυσικά δεν είναι 9 και 10 χρονών.
Αφού το μαρτύριο έλαβε τέλος πήγαμε στο σπίτι μιας άλλης αδελφής οικογένειας,που φιλοξενούσε τη Σ., να φάμε.Ήμασταν σχεδόν όλα τα παιδιά και οι οικογένειές "μας".Το μόνο που θυμάμαι να τρώω είναι σουβλάκι από μπέικον και φυσικά σαλάτα,τα άλλα όλα απλά δεν υπήρξαν ποτέ στο τραπέζι.Κι ενώ εμείς στην Ελλάδα είχαμε άφθονο φαγητό μέχρι να σκάσουν τα γερμανάκια ,αυτοί είχαν αρκετό αλλά όχι τόσο όσο να χορτάσουν οι-πώς να το κάνουμε-φαγανοί Έλληνες.Πράγμα που σχολίασαν και οι ίδιοι οι Γερμανοί,πως εμείς τρώμε πάρα πολύ.Ούστ!
Τελειώνει το φαγητό,τελειώνει και η ξενάγηση στο επίσης τεράστιο σπίτι και βγαίνουμε στη σχεδόν πόλη του Άμπεργκ.Όμορφη μικρή πόλη,με ανθρώπους φιλικούς(που με περνούσαν για ισπανίδα,όλε!) μα βρε παιδάκι μου,τί μανία κι αυτή να πίνουν σόδα αντί για νερό!Ο Ιούλιος δε χαμπάριαζε από Βορρά κι έτσι τις πρώτες μέρες ο ήλιος ήταν κάτι παραπάνω από βασανιστικός.Δεν μπορούσε κανείς να αντέξει πολύ ώρα χωρίς νερό,ιδίως αν είχε φάει,μα νερό "χωρίς μπουρμπουλήθρες" πουθενά εκεί τριγύρω κι έτσι είπαμε το νερό νεράκι.Φυσικά δεν αντέξαμε πολλή ώρα και στο τέλος αρχίσαμε να κουνάμε τις σόδες να φύγει το ανθρακικό.Έπειτα πήγαμε στο ποτάμι που περνάει μέσα απ την πόλη-νομίζω το λέγαν Βιλς-και κάναμε μια βόλτα με μηχανοκίνητη βάρκα,την οποία ο καψερός ο οδηγός μου έδωσε να οδηγήσω(για λίγο ευτυχώς).
Στη συνέχεια πήγαμε για παγωτό,αν και εγώ δεν πήρα τίποτα γιατί δε μου άρεσαν.Είχε spaghetti ice cream που το πήραν η Σ. και η Γ. που δεν είχα ξαναδεί,ούτε ξανάδα,πότε στη ζωή μου.Το βραδάκι παρτάκι σ ένα σπίτι, με πίτσες και μπύρες και μπύρες με λεμόνι(εγώ δεν έπινα τότε,ήμουν μικρή) και απολογισμό μια σπασμένη πόρτα που έσπασε η φίλη μου η Α. κατά λάθος και φυσικά δε μαθεύτηκε ποτέ ποιός την έκανε την κουτσουκέλα.Ρουφιάνοι δε γινόμαστε!
Δε ξέρω αν ήταν η καλύτερη ήταν σίγουρα όμως η πιο χορταστική στην κυριολεξία μέρα στη Γερμανία.
Eν αρχή ην ο λόγος...Μα στ' αλήθεια,χρειάζεται κανείς λόγο για να ταξιδέψει,για να φύγει απ την καθημερινότητά του και να γνωρίσει κάτι καινούριο;
Εγώ σίγουρα όχι.Ειδικά αν πρόκειται για σχολικό πρόγραμμα που ξέρεις ότι θα είσαι με φίλους.Έτσι και χωρίς δεύτερη σκέψη δήλωσα συμμετοχή στο πρόγραμμα ανταλλαγής μαθητών του σχολείου μου με Gymnasium του Αmberg της Γερμανίας.
Αφού λοιπόν μες στη χρονιά κανονίσαμε τα διαδικαστικά και τον Ιούνιο (21-28/06/2007) φιλοξενήσαμε τα γερμανάκια,ήρθε η σειρά μας να επισκευτούμε την αδελφή-πόλη.Θα μέναμε εκεί μια βδομάδα συν μια μέρα που θα περνούσαμε στο Μόναχο.
Η ανυπομονησία μεγάλη,μιας και ήταν το πρώτο ταξίδι εκτός Ελλάδας.
Ήδη δύο βδομάδες πριν το ταξίδι άρχισα να σημειώνω τί θα χρειαστώ (η μάνα μου είναι τρελή!),να ψωνίζω δώρα για την οικογένεια που θα με φιλοξενήσει.Παρ'όλα αυτά και μιας και είμαι της-πολύ-τελευταίας στιγμής, 4 ώρες πριν το ταξίδι δεν είχα ξεκινήσει να πακετάρω.
Μετά από κάποιες μικροατυχίες(δε χωρούσαν τα πράγματα στη βαλίτσα,η βαλίτσα ζύγιζε πολύ κλπ) ξεκινάμε στις 2 τα ξημερώματα από Τρίκαλα για το αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης.
Φτάνουμε εκεί μετά από λίγες ώρες και περιμένουμε την πτήση μας περιφερόμενοι στα duty free.
Να σημειώσω εδώ πως ήμασταν γύρω στα 15-20 άτομα,όλοι γνωστοί και φίλοι μεταξύ μας.
Φτάνει η ώρα να επιβιβαστούμε στο αεροπλάνο και η χαρά γιγαντώνεται.Η θέση μου δεν ήταν παράθυρο,ήταν όμως της φίλης μου,κι επειδή ήμουν η μόνη απ την αγία Τριάδα(θα αναφέρομαι συνήθως σε δύο φίλες μου,την Σ. και την Γ.) που ήθελε παράθυρο,αλλάξαμε.
Το αεροπλάνο απογειώνεται στις 9 το πρωί.Κατά την απογείωση κι ενώ το αεροπλάνο ανέβαινε κι ανέβαινε κι όλες οι θέσεις ήταν..στη θέση τους, η δική μου έπεφτε κι έπεφτε κι εγώ με ύφος "what the fuck???" κοιτούσα δεξιά αριστερά.
Όταν η απογείωση έλαβε τέλος και το αεροπλάνο απέκτησε μια κάπως οριζόντια θέση το μυστήριο λύθηκε:η Σ. επειδή φοβάται τα αεροπλάνα,όση ώρα απογειωνόμασταν κρατούσε με δύναμη το μπράτσο δίπλα από τη θέση της,στο οποίο υπήρχε κουμπί για τη ρύθμιση της δικής μου θέσης.
Δύο ωρίτσες ταξιδάκι και φτάνουμε στο αεροδρόμιο του Μονάχου,αποβιβαζόμαστε,συγκεντρωνόμαστε,μπαίνουμε στα λεωφορεία για το Μόναχο.Στη διαδρομή βλέπουμε το γήπεδο της Bayern.
Δύο ώρες στο υπερτεράστιο Deutsches Museum (Μουσείο επιστήμης) του Μονάχου,λίγο happy hour στο λούνα παρκ απ έξω και μετά ελεύθεροι στην πόλη.Κάπου εκεί ήταν που χάσαμε και μια κοπέλα απ το πρόγραμμα και δημιουργήθηκε ολόκληρος πανικός.Άντε βρες την εσύ σ ολόκληρο
Μόναχο.Αφού λύθηκε και αυτό καθίσαμε σε ένα ζαχαροπλαστείο-καφετέρια,όπου καθότι κουρασμένοι,μας πήρε ο ύπνος στο τραπέζι.Μιας κι ήταν το πρώτο γερμανικό μαγαζί που επισκεπτόμουν,μου έκανε εντύπωση που στη τουαλέτα έπρεπε να αφήσεις φιλοδώρημα για τις καθαρίστριες
(μετά έμαθα ότι αυτό γίνεται και στην Ελλάδα,παιδί της επαρχίας γαρ) και το ότι η καθαρίστρια άρχισε να με φωνάζει που έριξα λίγο νερό έξω από το νεροχύτη καθώς έπλενα τα χέρια μου.
Έπειτα φύγαμε για Amberg.Στη διαδρομή το μόνο που έβλεπες δεξιά κι αριστερά του δρόμου ήταν τα χρυσαφί κριθάρια που τον πλαισίωναν και τίποτα άλλο.
Επιτέλους φτάνουμε και απ το λεωφορείο μπορούσες να διακρίνεις τις οικογένειες που μας περιμένουν.Το ανεξήγητο σφύξιμο που ποτέ δεν μπόρεσα να εξηγήσω,ήταν εκεί,όπως και κάθε φορά που βλέπω ή κάνω κάτι μετά από καιρό.Αφού χαιρετήσαμε τα παιδιά και γνωρίσαμε τις οικογένειές
τους φύγαμε ο καθένας για το "σπίτι" του.
Τί σπίτι δηλαδή;Σπιταρώνα κανονική,που απ ότι έμαθα αργότερα,δεν ήταν και η μόνη.Το σπίτι ήταν δυόροφη μονοκατοικία με υπόγειο κατοικήσιμο (που ποτέ δεν έμαθα τί κρύβει) και κυριολεκτικά τεράστια αυλή,με τραμπολίνο(!).Η θέα ήταν εκπληκτική!Το καταπράσινο βαυαρικό δάσος ήταν πολύ κοντά
και γενικά όλο το μέρος είχε πολύ φύση.Το δωμάτιό μου ήταν στη σοφίτα.Είχε πλαγιαστή οροφή και παράθυρο στον ουρανό,ήταν φοβερό.Αφού άφησα τα πράγματά μου,πήγαμε στους γείτονες που ήταν όλοι μαζεμένοι.Απ ότι μου είπαν,είναι κάτι που συνηθίζουν, να μαζεύονται μια φορά την εβδομάδα στο
σπίτι ενός γείτονα,κάτι που βρήκα πολύ ωραίο.Με υποδέχτηκαν θερμά μπορώ να πω και,καθώς είμαι λαλίστατη,πιάσαμε αμέσως κουβέντα.Τότε είχα μόνο Zertifikat και οι εν λόγω κύριοι μιλούσαν Βαυαρικά,που όπως με πληροφόρησαν δυσκολεύουν ακόμη και τους νέους γερμανούς,οπότε η συνεννόηση έγινε κατα κύριο λόγο στα αγγλικά με εξαίρεση κάτι σχεδόν αποτυχημένες προσπάθειες να μιλήσω γερμανικά.Πριν κλείσω να πω μια αστεία λεπτομέρεια.Η οικογένεια ήταν κλασική γερμανική ντερεκοοικογένεια,με μάνα όχι κάτω από 1,80 και 3 γιους,αυτός που φιλοξενούσα εγώ 2,05, ο άλλος κάπου εκεί όπως και ο πατέρας,και ο τρίτος γιος 1,56 και μόλις 9 χρονών.Δεδομένου ότι εγώ είμαι εξαιρετικά μικροκαμωμένη (1,53) ήμουν σα νανάκι στην κοινωνία των γιγάντων.Αυτό βέβαια μου είπαν ότι τους άρεσε πολύ,γιατί πρώτον δεν είχαν κόρη και δεύτερον τους φαινόμουν πολύ γλυκούλα με το μικρό του ύψους μου.
To be continued...
ΚΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΔΙΣΕΚΤΑ...
Μετά το γερμανικό ύπνο στο τεράστιο κρεβάτι "μου" πήραμε πρωινό όλοι σαν μια ευτυχισμένη οικογένεια.Ήταν στην ουσία η πρώτη μου επαφή μαζί τους και μπορώ να πω πως αισθανόμουν κυρίως τρία πράγματα:παράξενα,άβολα κι ωραία.
Παράξενα γιατί είχα υιοθετηθεί εν μία νυκτί από μια ξένη οικογένεια κάτι που φυσικά μου άρεσε αλλά δεν έπαυε να είναι κάτι καινούριο.Άβολα γιατί μέσα μου σύγκρινα τη δική τους φιλοξενία με τη δική μου.Στη συνέχεια,αν και η οικογένεια ήταν πολύ καλή,συμπέρανα πως προτιμώ τη δική μας φιλοξενία,με μια πρώτη ματιά όμως ένιωσα λίγο μειονεκτικά.Αυτό γιατί στη δική μου οικογένεια και λόγω του ότι οι γονείς μου δουλέυουν πολλές ώρες δεν έχουμε πάρει ποτέ όσο θυμάμαι μαζί πρωινό,ούτε και όταν ήταν ο γερμανός-αδελφός. Τέλος,πώς να μη νιώσει κανείς πολύ ωραία,όταν ξυπνάει και πάει βουρ στο πρωινό;Και μάλιστα πρωινό με μαρμελάδες σπιτικές από τη "μαμά",γαλατάκι δροσερό να κατεβεί κάτω η μπουκιά και νόστιμο βουτυράκι.Και το καλύτερο:πρωινό στην αυλή,πρωινό με θέα το καταπράσινο δάσος!Για την ιστορία,αυτό ήταν το πρώτο και τελευταίο πρωινό που απόλαυσα στην αυστηρή Γερμανία.
Γενικά η Κυριακή ήταν η πρώτη και τελευταία μέρα που καλόφαγα εκεί στα ξένα μιας και κάθε πρωί δεν έτρωγα πρωινό επειδή ήμασταν πολλά άτομα και τις καθημερινές έπρεπε να ετοιμαστώ σε ένα τέταρτο.Η φαμίλια τη Δευτέρα με ρώτησε αν θέλω πρωινό να το πάρω μαζί μου.Είπα όχι κι αυτοί το έδεσαν σκοινί κορδόνι και δε με ξαναρώτησαν τις επόμενες.Κρίμα και διέκρινα στο τραπέζι με την άκρη του ματιού μου Νουτέλα λαχταριστή.Άχ!Την υπόλοιπη μέρα έπεφτε επίσης πείνα μιας και η Γερμανία είναι κρεατοχώρα κι εγώ δεν είμαι και πολύ φίλος.Αλλά θα επεκταθώ ίσως αργότερα.
Όταν τέλειωσε το γιάμι γιάμι πρωινό ετοιμάστηκα και πήγαμε να δούμε στο γήπεδο της πόλης έναν αγώνα ποδοσφαίρου στον οποίο έπαιζε ο μικρός αδερφός "μας".Φυσικά το όλο θέαμα μου ήταν παντελώς αδιάφορο,αφού είμαι της άποψης ότι το ποδόσφαιρο αξίζει μόνο όταν οι ποδοσφαιριστές πανηγυρίζουν (βγάζουν τις μπλούζες τους!) και φυσικά δεν είναι 9 και 10 χρονών.
Αφού το μαρτύριο έλαβε τέλος πήγαμε στο σπίτι μιας άλλης αδελφής οικογένειας,που φιλοξενούσε τη Σ., να φάμε.Ήμασταν σχεδόν όλα τα παιδιά και οι οικογένειές "μας".Το μόνο που θυμάμαι να τρώω είναι σουβλάκι από μπέικον και φυσικά σαλάτα,τα άλλα όλα απλά δεν υπήρξαν ποτέ στο τραπέζι.Κι ενώ εμείς στην Ελλάδα είχαμε άφθονο φαγητό μέχρι να σκάσουν τα γερμανάκια ,αυτοί είχαν αρκετό αλλά όχι τόσο όσο να χορτάσουν οι-πώς να το κάνουμε-φαγανοί Έλληνες.Πράγμα που σχολίασαν και οι ίδιοι οι Γερμανοί,πως εμείς τρώμε πάρα πολύ.Ούστ!
Τελειώνει το φαγητό,τελειώνει και η ξενάγηση στο επίσης τεράστιο σπίτι και βγαίνουμε στη σχεδόν πόλη του Άμπεργκ.Όμορφη μικρή πόλη,με ανθρώπους φιλικούς(που με περνούσαν για ισπανίδα,όλε!) μα βρε παιδάκι μου,τί μανία κι αυτή να πίνουν σόδα αντί για νερό!Ο Ιούλιος δε χαμπάριαζε από Βορρά κι έτσι τις πρώτες μέρες ο ήλιος ήταν κάτι παραπάνω από βασανιστικός.Δεν μπορούσε κανείς να αντέξει πολύ ώρα χωρίς νερό,ιδίως αν είχε φάει,μα νερό "χωρίς μπουρμπουλήθρες" πουθενά εκεί τριγύρω κι έτσι είπαμε το νερό νεράκι.Φυσικά δεν αντέξαμε πολλή ώρα και στο τέλος αρχίσαμε να κουνάμε τις σόδες να φύγει το ανθρακικό.Έπειτα πήγαμε στο ποτάμι που περνάει μέσα απ την πόλη-νομίζω το λέγαν Βιλς-και κάναμε μια βόλτα με μηχανοκίνητη βάρκα,την οποία ο καψερός ο οδηγός μου έδωσε να οδηγήσω(για λίγο ευτυχώς).
Στη συνέχεια πήγαμε για παγωτό,αν και εγώ δεν πήρα τίποτα γιατί δε μου άρεσαν.Είχε spaghetti ice cream που το πήραν η Σ. και η Γ. που δεν είχα ξαναδεί,ούτε ξανάδα,πότε στη ζωή μου.Το βραδάκι παρτάκι σ ένα σπίτι, με πίτσες και μπύρες και μπύρες με λεμόνι(εγώ δεν έπινα τότε,ήμουν μικρή) και απολογισμό μια σπασμένη πόρτα που έσπασε η φίλη μου η Α. κατά λάθος και φυσικά δε μαθεύτηκε ποτέ ποιός την έκανε την κουτσουκέλα.Ρουφιάνοι δε γινόμαστε!
Δε ξέρω αν ήταν η καλύτερη ήταν σίγουρα όμως η πιο χορταστική στην κυριολεξία μέρα στη Γερμανία.
Last edited by a moderator:
Ωραια αρχη και απο μενα.....αλλα πιο πολυ μ`αρεσει η αντιστροφη μετρηση που εχεις!!!
