Rosa Mundial
Member
- Μηνύματα
- 617
- Likes
- 85
- Επόμενο Ταξίδι
- ελα ντε
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ταϋλάνδη
Περιεχόμενα
ΣΥΝΕΧΕΙΑ... ΜΕΡΑ ΤΡΙΤΗ...
Η τρίτη μέρα μας στη Ρώμη ξεκίνησε όμορφα, αλλά με αρκετή συννεφιά. Αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε από την περίφημη πλατεία Campo dei Fiori , και τη διάσημη υπαίθρια αγορά της, που ήταν όμορφη και λιτή, αλλά όχι εντυπωσιακή.
Επόμενος σταθμός το Πάνθεον, που πλέον θα μπορούσαμε να επισκεφθούμε! Το εσωτερικό του εντυπωσιακό, μεγαλοπρεπές , με τον τεράστιο τρούλο του να δεσπόζει στην κορυφή και το κρύο να ….θερίζει. Το Πάνθεον είναι ένα μνημείο που μπορείς να κλείσεις σε μία ματιά. Δε χρειάζεται περισσότερο από αυτή, μία μόνο αρκεί να για να σου μείνει αποτυπωμένη η εικόνα του για πάντα.
Συνεχίσαμε με κατεύθυνση το Termini , τον τερματικό σταθμό της πόλης, που θέλαμε, κυρίως από περιέργεια, να επισκεφθούμε.
Το Termini πιστεύεται ότι είναι η Ομόνοια της Ρώμης. Χιλιάδες μεταναστών και τουριστών συχνάζουν αναγκαστικά εκεί , μέρα-νύχτα. Προσωπικά , το Termini δε μου θύμισε Ομόνοια. Ένοιωθες παντού ασφάλεια, έριχνες απλά μια κλεφτή ματιά πού και πού στο πορτοφόλι σου.
Αυτό που μου άρεσε εκεί ήταν κάτι υπαίθριες αντικερί σε μία πλατεία λίγο πιο πέρα, όπου κανείς μπορούσε να βρει μεγάλης αξίας παλιά αντικείμενα, βιβλία και νομίσματα σε εξευτελιστικές τιμές. Αυτά τα καταστήματα, μάλιστα, πωλούσαν και DVD ακατάλληλου περιεχομένου, ενώ η πλειοψηφία των πελατών είχε πάει για αυτά! Μου φάνηκε αξιοπερίεργη η άνεση των κουστουμαρισμένων και μεσηλίκων, σοβαρών Ρωμαίων στην αναζήτηση και αγορά αυτών των DVD. Εμείς, αρκεστήκαμε σε κάποια παλιά νομίσματα και συνεχίσαμε τη βόλτα μας….
Σε αυτό το σημείο αποφασίσαμε να επισκεφθούμε τη Fontana di Trevi. Πραγματικά δεν περιμέναμε να δούμε τόσο κόσμο εκεί. Εκατοντάδες τουριστών χαλούσαν την εικόνα. Δώσαμε υπόσχεση για μία βραδινή επιστροφή, όπου τα πράγματα θα ήταν σαφώς καλύτερα…..
Κάπου εκεί ο καιρός, που τόσες ώρες μας προειδοποιούσε, μας τα χάλασε. Η βροχή άρχισε να πέφτει καταρρακτωδώς. Οι συμπαθείς ασιάτες με τις ομπρέλες ξετρύπωσαν σαν τα σαλιγκάρια (όπως ακριβώς κι εδώ!)
Μπορώ να πω ότι η βροχή ταιριάζει στη Ρώμη. Της δίνει έναν άλλο αέρα, μια επιπρόσθετη μεγαλοπρέπεια. Δε με χάλασε καθόλου. Το φθινοπωρινό τοπίο κυριολεκτικά ‘έδεσε’ στα μάτια μου με την πόλη.
Αυτό που δε μου άρεσε (και αναφέρομαι σε όλο το διάστημα της ημέρας, που γενικά ήταν βροχερή) ήταν το κομφούζιο που επικράτησε στους δρόμους. Κυριολεκτικά ακούγαμε μονίμως τη σειρήνα ενός ασθενοφόρου. Πρωτόγνωρο συναίσθημα ακόμα και για τους Αθηναίους.
Τώρα , το μεσημέρι έφθανε στο τέλος του και η πείνα μάς είχε κυριολεκτικά θερίσει. Όντας άριστα ενημερωμένοι ήδη πριν το ταξίδι μας, είχαμε πάρει την απόφαση να επισκεφθούμε την Osteria da Giovanni, ένα παλιό ιταλικό παραδοσιακό μαγειρείο στη Via della Lungara.
Η via della Lungara δεν ήταν δύσκολο να βρεθεί. Δύσκολο ήταν να βρεθεί το μαγαζί που θέλαμε επί της οδού. Τι αρίθμηση ήταν αυτή? Άρχιζε , τέλειωνε, ξανάρχιζε, άλλαζε φορά, δεν υπήρχαν μονά-ζυγά…..μπέρδεμα! Ευτυχώς βρήκαμε έναν ταχυδρόμο (!) και μας κατατόπισε (και ναι, κι αυτός μπερδεύτηκε αρχικά!).
Το παραδοσιακό οινομαγειρείο ήταν κυριολεκτικά φίσκα. Συνταξιούχοι (μάλλον εργένηδες), εργαζόμενοι που έκαναν το διάλειμμά τους και κάποιοι νεαροί Ιταλοί φοιτητές έτρωγαν εκεί σαν το σπίτι τους. Όλα φαίνονταν ιδανικά για ένα τυπικό ιταλικό γεύμα , αλλά οι προσδοκίες δυστυχώς δεν επαληθεύτηκαν.
Ο σερβιτόρος ήταν απίστευτα αναιδής. Μάλλον αδιάφορος , αφού αναιδή δύσκολα μπορείς να πεις κάποιον που δε σου μιλάει καν. Μας αγνοούσε για ένα τέταρτο επιδεικτικά (χωρίς να έχει κάτι άλλο να κάνει) και δυστυχώς επιμείναμε και δε φύγαμε τότε που ήταν ευκαιρία.
Και λέω δυστυχώς, γιατί το φαγητό δεν ήταν καλό και οι τιμές πέρασαν τα όρια του φυσιολογικού. Παραγγείλαμε fettuccine al sugo, trippa alla romana και ένα μοσχάρι με μανιτάρια. Οι μερίδες τουλάχιστον γελοίες, φύγαμε απίστευτα πεινασμένοι. Μα είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσο μικρές μερίδες σε οινομαγειρείο και μάλιστα παραδοσιακό? Εδώ τέτοιες ποσότητες δε συναντάς ΟΥΤΕ σε gourmet εστιατόρια. Όσο για την περιβόητη trippa alla romana, οκ, καλό, αλλά μακράν καλύτερος ο δικός μας πατσάς και η μαγειρίτσα. Αλλά καλό.
Πετάξαμε 23 ευρώ και φύγαμε πεινασμένοι (ναι, εκ των υστέρων τα κατατάσσω στα μοναδικά άχρηστα λεφτά του ταξιδιού μας). Στο δρόμο είδαμε ένα τούρκικο (?) ντονεράδικο και είπαμε να φάμε μία αραβική με ντονέρ. Η τιμή της στα 3.5 ευρώ , η ποσότητα καλούτσικη, αλλά μάλλον ακριβή θα τη χαρακτήριζα.
Συνεχίσαμε προς το ξενοδοχείο και ξαφνικά αποφασίσαμε μία γρήγορη στάση σε μία gelateria, για να δοκιμάσω επιτέλους το περίφημο ιταλικό παγωτό. Επέλεξα γεύσεις fior di latte και κανέλλα και ζήτησα να μου προσθέσει και Panna. To fior di latte είναι το ανθόγαλο, λατρεμένη γεύση που προσωπικά γνωρίζω από την Κρήτη (μάλλον οι Ιταλοί μάς τη μάθανε!). Το παγωτό ήταν τέλειο και άκρως πετυχημένο. Ήταν η ‘παγωμένη απόδοση’ της γεύσης. Η κανέλλα το ίδιο νόστιμη. Η panna τελικά, δε μου άρεσε, για το γεγονός ότι ήταν άγλυκη. Οι Ιταλοί, απ’ ό,τι κατάλαβα από όσα γλυκά δοκίμασα, δε συμπαθούν ιδιαίτερα τα λιγωτικά επιδόρπια και προσπαθούν με διάφορες μεθόδους να ‘εξουδετερώνουν’ τη γλύκα τους.
Το κυπελλάκι κοστολογήθηκε στα 2.5 ευρώ.
Γρήγορα φθάσαμε στο δωμάτιο μας όπου θα ξεκουραζόμασταν για μία ώρα περίπου και θα ξαναβγαίναμε στο σεργιάνι!
Μόλις ξυπνήσαμε, αποφασίσαμε να επισκεφθούμε για άλλη μια φορά την Piazza Venezia, μία πλατεία που με είχε ενθουσιάσει. Από εκεί, συνεχίζοντας τη βόλτα μας, βρεθήκαμε σε μία διαφορετική γειτονιά της Ρώμης, που μου άρεσε πάρα πολύ. Δεν ξέρω ποια ακριβώς είναι αυτή η γειτονιά, θυμάμαι, όμως, έναν δρόμο ‘via panisperna’και το φίλο μου να μου λέει ότι αυτό το μέρος του θύμιζε έντονα Valencia.
Το σκοτάδι αναπόφευκτα έπεσε για άλλη μια φορά. Κατευθυνθήκαμε προς το Πάνθεον , στα στενάκια του οποίου αναζητήσαμε μία πασίγνωστη Gelateria, το ‘Giollitti’, στο οποίο θελήσαμε να γευτούμε παγωτό ιταλικό για άλλη μια φορά. Επιλέξαμε από γεύσεις φοντάν σοκολάτας, ρύζι και nutella (αυτή η nutella βρισκόταν κυριολεκτικά παντού , κανονική τουριστική παγίδα!). Οι δύο πρώτες γεύσεις ήταν οκ, τίποτα το ιδιαίτερο και , κλασικά, άγλυκες (το δε φοντάν σοκολάτας παίζει να μην είχε καθόλου ζάχαρη….). H nutella, όμως, ήταν το κάτι άλλο. Α-Π-Ι-Σ-Τ-Ε-Υ-Τ-Η-! Δοκιμάσαμε από περιέργεια και αλλού, μόνο εκεί ήταν πετυχημένη. Μετά από μία μισάωρη βόλτα, δεν άντεξα. Ξαναεπέστρεψα για άλλο ένα χωνάκι μόνο nutella! Ναι , μέσα σε μία ώρα είχα φάει 3 παγωτά μες στο καταχείμωνο! Το κυπελλάκι νομίζω πάλι κυμαινόταν στα 2.5 ευρώ.
Πεινασμένοι (ναι, πεινασμένοι) κατευθυνθήκαμε στο Trastevere για να βιώσουμε την ιταλική εμπειρία του aperitivo. Στο Freni e Frizioni πληρώσαμε 6 ευρώ το κρασί μας και φάγαμε του σκασμού από έναν μπουφέ που περιείχε ζυμαρικά, ρύζια και σαλάτες. Ωραία ατμόσφαιρα , νεαρός κόσμος. Στα 30 λεπτά μάς είχαν διώξει, επειδή ‘το τραπέζι ήταν πιασμένο’!
Τότε αποφασίσαμε να κάνουμε μία βολτίτσα στο Βατικανο, που το είχαμε παραγκωνίσει , η αλήθεια είναι. Το Βατικανό το βράδυ είναι ωραίο, ήσυχο, με αρκετούς άστεγους να το περιτριγυρίζουν. Επιβλητικός ο ναός, ωραίος ο φωτισμός…….
Όπως καταλαβαίνετε, δεν…..ενθουσιαστήκαμε κιόλας και βιαστικά επιστρέψαμε στο Trastevere ,όπου κάναμε μία ακόμα βόλτα στα όμορφα σοκάκια της αυθεντικής αυτής γειτονιάς. Το Trastevere το περίμενα πιο τουριστικοποιημένο. Σίγουρα ήταν, αλλά σαν την Πλάκα δεν ήταν . Καλό αυτό.
Γρήγορα νοστάλγησα μια βόλτα στα πέριξ της Piazza Navona. Αυθεντική ατμόσφαιρα, αινιγματικά σοκάκια και φασαριόζοι Ιταλοί σε ένα μέρος που ανθεί το βράδυ (κατά τη γνώμη μου, πάντα).
Τότε θυμηθήκαμε την υπόσχεση που είχαμε δώσει στη Fontana di Trevi. Επιστρέψαμε στο όμορφο σιντριβάνι.
Μου άρεσαν αφάνταστα τα ιταλικά σιντριβάνια. Ακόμα και το νερό που τρέχει μέσα τους σου δίνει την αίσθηση του διαφορετικού, του πεντακάθαρου, του γάργαρου. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με το χρώμα του μαρμάρου και της πέτρας των σιντριβανιών , αλλά το νερό που βλέπεις μέσα τους έχει ένα μαγευτικό χρώμα, το οποίο μόνο στις διαυγείς θάλασσες του Ιονίου έχω συναντήσει (λέτε να εμπνεύστηκαν από’κει οι Ιταλοι?!). Η εικόνα σε σχεδόν κάθε σιντριβάνι είναι υπέροχη.
Με την ησυχία μας, τώρα, πετάξαμε μέσα το νόμισμά μας , κάνοντας μια ευχή (όχι και τόσο …σημαντική, μιας και την προηγούμενη φορά δεν είχε πραγματοποιηθεί) και ελπίσαμε στιγμιαία κάποια στιγμή όντως να επιστρέψουμε στην πόλη. Εκ των υστέρων μάθαμε ότι το νόμισμα δεν το πετάξαμε με τον ορθό τρόπο (έπρεπε να γυρίσουμε την πλάτη και να το ρίξουμε πάνω από τον δεξιό ώμο, νομίζω) , αλλά δεν πτοηθήκαμε!
Στην επιστροφή, ζήτησα ικετευτικά από το φίλο μου να περάσουμε για άλλη μία φορά από την Piazza Venezia, για να την αποχαιρετήσω. Μου έκανε το χατίρι.
Η συγκεκριμένη πλατεία είναι σίγουρα ωραία και το βράδυ, αλλά , κατά τη γνώμη μου, η όψη της αναδεικνύεται καλύτερα υπό το φως του ηλίου.
Τα πόδια μας δε μας βαστούσαν άλλο. Κουρασμένοι γυρίσαμε στο πανδοχείο μας , ρυθμίσαμε το ξυπνητήρι στις 5 το πρωί και κοιμηθήκαμε.
Η τρίτη μέρα μας στη Ρώμη ξεκίνησε όμορφα, αλλά με αρκετή συννεφιά. Αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε από την περίφημη πλατεία Campo dei Fiori , και τη διάσημη υπαίθρια αγορά της, που ήταν όμορφη και λιτή, αλλά όχι εντυπωσιακή.
Επόμενος σταθμός το Πάνθεον, που πλέον θα μπορούσαμε να επισκεφθούμε! Το εσωτερικό του εντυπωσιακό, μεγαλοπρεπές , με τον τεράστιο τρούλο του να δεσπόζει στην κορυφή και το κρύο να ….θερίζει. Το Πάνθεον είναι ένα μνημείο που μπορείς να κλείσεις σε μία ματιά. Δε χρειάζεται περισσότερο από αυτή, μία μόνο αρκεί να για να σου μείνει αποτυπωμένη η εικόνα του για πάντα.
Συνεχίσαμε με κατεύθυνση το Termini , τον τερματικό σταθμό της πόλης, που θέλαμε, κυρίως από περιέργεια, να επισκεφθούμε.
Το Termini πιστεύεται ότι είναι η Ομόνοια της Ρώμης. Χιλιάδες μεταναστών και τουριστών συχνάζουν αναγκαστικά εκεί , μέρα-νύχτα. Προσωπικά , το Termini δε μου θύμισε Ομόνοια. Ένοιωθες παντού ασφάλεια, έριχνες απλά μια κλεφτή ματιά πού και πού στο πορτοφόλι σου.
Αυτό που μου άρεσε εκεί ήταν κάτι υπαίθριες αντικερί σε μία πλατεία λίγο πιο πέρα, όπου κανείς μπορούσε να βρει μεγάλης αξίας παλιά αντικείμενα, βιβλία και νομίσματα σε εξευτελιστικές τιμές. Αυτά τα καταστήματα, μάλιστα, πωλούσαν και DVD ακατάλληλου περιεχομένου, ενώ η πλειοψηφία των πελατών είχε πάει για αυτά! Μου φάνηκε αξιοπερίεργη η άνεση των κουστουμαρισμένων και μεσηλίκων, σοβαρών Ρωμαίων στην αναζήτηση και αγορά αυτών των DVD. Εμείς, αρκεστήκαμε σε κάποια παλιά νομίσματα και συνεχίσαμε τη βόλτα μας….
Σε αυτό το σημείο αποφασίσαμε να επισκεφθούμε τη Fontana di Trevi. Πραγματικά δεν περιμέναμε να δούμε τόσο κόσμο εκεί. Εκατοντάδες τουριστών χαλούσαν την εικόνα. Δώσαμε υπόσχεση για μία βραδινή επιστροφή, όπου τα πράγματα θα ήταν σαφώς καλύτερα…..
Κάπου εκεί ο καιρός, που τόσες ώρες μας προειδοποιούσε, μας τα χάλασε. Η βροχή άρχισε να πέφτει καταρρακτωδώς. Οι συμπαθείς ασιάτες με τις ομπρέλες ξετρύπωσαν σαν τα σαλιγκάρια (όπως ακριβώς κι εδώ!)
Μπορώ να πω ότι η βροχή ταιριάζει στη Ρώμη. Της δίνει έναν άλλο αέρα, μια επιπρόσθετη μεγαλοπρέπεια. Δε με χάλασε καθόλου. Το φθινοπωρινό τοπίο κυριολεκτικά ‘έδεσε’ στα μάτια μου με την πόλη.
Αυτό που δε μου άρεσε (και αναφέρομαι σε όλο το διάστημα της ημέρας, που γενικά ήταν βροχερή) ήταν το κομφούζιο που επικράτησε στους δρόμους. Κυριολεκτικά ακούγαμε μονίμως τη σειρήνα ενός ασθενοφόρου. Πρωτόγνωρο συναίσθημα ακόμα και για τους Αθηναίους.
Τώρα , το μεσημέρι έφθανε στο τέλος του και η πείνα μάς είχε κυριολεκτικά θερίσει. Όντας άριστα ενημερωμένοι ήδη πριν το ταξίδι μας, είχαμε πάρει την απόφαση να επισκεφθούμε την Osteria da Giovanni, ένα παλιό ιταλικό παραδοσιακό μαγειρείο στη Via della Lungara.
Η via della Lungara δεν ήταν δύσκολο να βρεθεί. Δύσκολο ήταν να βρεθεί το μαγαζί που θέλαμε επί της οδού. Τι αρίθμηση ήταν αυτή? Άρχιζε , τέλειωνε, ξανάρχιζε, άλλαζε φορά, δεν υπήρχαν μονά-ζυγά…..μπέρδεμα! Ευτυχώς βρήκαμε έναν ταχυδρόμο (!) και μας κατατόπισε (και ναι, κι αυτός μπερδεύτηκε αρχικά!).
Το παραδοσιακό οινομαγειρείο ήταν κυριολεκτικά φίσκα. Συνταξιούχοι (μάλλον εργένηδες), εργαζόμενοι που έκαναν το διάλειμμά τους και κάποιοι νεαροί Ιταλοί φοιτητές έτρωγαν εκεί σαν το σπίτι τους. Όλα φαίνονταν ιδανικά για ένα τυπικό ιταλικό γεύμα , αλλά οι προσδοκίες δυστυχώς δεν επαληθεύτηκαν.
Ο σερβιτόρος ήταν απίστευτα αναιδής. Μάλλον αδιάφορος , αφού αναιδή δύσκολα μπορείς να πεις κάποιον που δε σου μιλάει καν. Μας αγνοούσε για ένα τέταρτο επιδεικτικά (χωρίς να έχει κάτι άλλο να κάνει) και δυστυχώς επιμείναμε και δε φύγαμε τότε που ήταν ευκαιρία.
Και λέω δυστυχώς, γιατί το φαγητό δεν ήταν καλό και οι τιμές πέρασαν τα όρια του φυσιολογικού. Παραγγείλαμε fettuccine al sugo, trippa alla romana και ένα μοσχάρι με μανιτάρια. Οι μερίδες τουλάχιστον γελοίες, φύγαμε απίστευτα πεινασμένοι. Μα είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσο μικρές μερίδες σε οινομαγειρείο και μάλιστα παραδοσιακό? Εδώ τέτοιες ποσότητες δε συναντάς ΟΥΤΕ σε gourmet εστιατόρια. Όσο για την περιβόητη trippa alla romana, οκ, καλό, αλλά μακράν καλύτερος ο δικός μας πατσάς και η μαγειρίτσα. Αλλά καλό.
Πετάξαμε 23 ευρώ και φύγαμε πεινασμένοι (ναι, εκ των υστέρων τα κατατάσσω στα μοναδικά άχρηστα λεφτά του ταξιδιού μας). Στο δρόμο είδαμε ένα τούρκικο (?) ντονεράδικο και είπαμε να φάμε μία αραβική με ντονέρ. Η τιμή της στα 3.5 ευρώ , η ποσότητα καλούτσικη, αλλά μάλλον ακριβή θα τη χαρακτήριζα.
Συνεχίσαμε προς το ξενοδοχείο και ξαφνικά αποφασίσαμε μία γρήγορη στάση σε μία gelateria, για να δοκιμάσω επιτέλους το περίφημο ιταλικό παγωτό. Επέλεξα γεύσεις fior di latte και κανέλλα και ζήτησα να μου προσθέσει και Panna. To fior di latte είναι το ανθόγαλο, λατρεμένη γεύση που προσωπικά γνωρίζω από την Κρήτη (μάλλον οι Ιταλοί μάς τη μάθανε!). Το παγωτό ήταν τέλειο και άκρως πετυχημένο. Ήταν η ‘παγωμένη απόδοση’ της γεύσης. Η κανέλλα το ίδιο νόστιμη. Η panna τελικά, δε μου άρεσε, για το γεγονός ότι ήταν άγλυκη. Οι Ιταλοί, απ’ ό,τι κατάλαβα από όσα γλυκά δοκίμασα, δε συμπαθούν ιδιαίτερα τα λιγωτικά επιδόρπια και προσπαθούν με διάφορες μεθόδους να ‘εξουδετερώνουν’ τη γλύκα τους.
Το κυπελλάκι κοστολογήθηκε στα 2.5 ευρώ.
Γρήγορα φθάσαμε στο δωμάτιο μας όπου θα ξεκουραζόμασταν για μία ώρα περίπου και θα ξαναβγαίναμε στο σεργιάνι!
Μόλις ξυπνήσαμε, αποφασίσαμε να επισκεφθούμε για άλλη μια φορά την Piazza Venezia, μία πλατεία που με είχε ενθουσιάσει. Από εκεί, συνεχίζοντας τη βόλτα μας, βρεθήκαμε σε μία διαφορετική γειτονιά της Ρώμης, που μου άρεσε πάρα πολύ. Δεν ξέρω ποια ακριβώς είναι αυτή η γειτονιά, θυμάμαι, όμως, έναν δρόμο ‘via panisperna’και το φίλο μου να μου λέει ότι αυτό το μέρος του θύμιζε έντονα Valencia.
Το σκοτάδι αναπόφευκτα έπεσε για άλλη μια φορά. Κατευθυνθήκαμε προς το Πάνθεον , στα στενάκια του οποίου αναζητήσαμε μία πασίγνωστη Gelateria, το ‘Giollitti’, στο οποίο θελήσαμε να γευτούμε παγωτό ιταλικό για άλλη μια φορά. Επιλέξαμε από γεύσεις φοντάν σοκολάτας, ρύζι και nutella (αυτή η nutella βρισκόταν κυριολεκτικά παντού , κανονική τουριστική παγίδα!). Οι δύο πρώτες γεύσεις ήταν οκ, τίποτα το ιδιαίτερο και , κλασικά, άγλυκες (το δε φοντάν σοκολάτας παίζει να μην είχε καθόλου ζάχαρη….). H nutella, όμως, ήταν το κάτι άλλο. Α-Π-Ι-Σ-Τ-Ε-Υ-Τ-Η-! Δοκιμάσαμε από περιέργεια και αλλού, μόνο εκεί ήταν πετυχημένη. Μετά από μία μισάωρη βόλτα, δεν άντεξα. Ξαναεπέστρεψα για άλλο ένα χωνάκι μόνο nutella! Ναι , μέσα σε μία ώρα είχα φάει 3 παγωτά μες στο καταχείμωνο! Το κυπελλάκι νομίζω πάλι κυμαινόταν στα 2.5 ευρώ.
Πεινασμένοι (ναι, πεινασμένοι) κατευθυνθήκαμε στο Trastevere για να βιώσουμε την ιταλική εμπειρία του aperitivo. Στο Freni e Frizioni πληρώσαμε 6 ευρώ το κρασί μας και φάγαμε του σκασμού από έναν μπουφέ που περιείχε ζυμαρικά, ρύζια και σαλάτες. Ωραία ατμόσφαιρα , νεαρός κόσμος. Στα 30 λεπτά μάς είχαν διώξει, επειδή ‘το τραπέζι ήταν πιασμένο’!
Τότε αποφασίσαμε να κάνουμε μία βολτίτσα στο Βατικανο, που το είχαμε παραγκωνίσει , η αλήθεια είναι. Το Βατικανό το βράδυ είναι ωραίο, ήσυχο, με αρκετούς άστεγους να το περιτριγυρίζουν. Επιβλητικός ο ναός, ωραίος ο φωτισμός…….
Όπως καταλαβαίνετε, δεν…..ενθουσιαστήκαμε κιόλας και βιαστικά επιστρέψαμε στο Trastevere ,όπου κάναμε μία ακόμα βόλτα στα όμορφα σοκάκια της αυθεντικής αυτής γειτονιάς. Το Trastevere το περίμενα πιο τουριστικοποιημένο. Σίγουρα ήταν, αλλά σαν την Πλάκα δεν ήταν . Καλό αυτό.
Γρήγορα νοστάλγησα μια βόλτα στα πέριξ της Piazza Navona. Αυθεντική ατμόσφαιρα, αινιγματικά σοκάκια και φασαριόζοι Ιταλοί σε ένα μέρος που ανθεί το βράδυ (κατά τη γνώμη μου, πάντα).
Τότε θυμηθήκαμε την υπόσχεση που είχαμε δώσει στη Fontana di Trevi. Επιστρέψαμε στο όμορφο σιντριβάνι.
Μου άρεσαν αφάνταστα τα ιταλικά σιντριβάνια. Ακόμα και το νερό που τρέχει μέσα τους σου δίνει την αίσθηση του διαφορετικού, του πεντακάθαρου, του γάργαρου. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με το χρώμα του μαρμάρου και της πέτρας των σιντριβανιών , αλλά το νερό που βλέπεις μέσα τους έχει ένα μαγευτικό χρώμα, το οποίο μόνο στις διαυγείς θάλασσες του Ιονίου έχω συναντήσει (λέτε να εμπνεύστηκαν από’κει οι Ιταλοι?!). Η εικόνα σε σχεδόν κάθε σιντριβάνι είναι υπέροχη.
Με την ησυχία μας, τώρα, πετάξαμε μέσα το νόμισμά μας , κάνοντας μια ευχή (όχι και τόσο …σημαντική, μιας και την προηγούμενη φορά δεν είχε πραγματοποιηθεί) και ελπίσαμε στιγμιαία κάποια στιγμή όντως να επιστρέψουμε στην πόλη. Εκ των υστέρων μάθαμε ότι το νόμισμα δεν το πετάξαμε με τον ορθό τρόπο (έπρεπε να γυρίσουμε την πλάτη και να το ρίξουμε πάνω από τον δεξιό ώμο, νομίζω) , αλλά δεν πτοηθήκαμε!
Στην επιστροφή, ζήτησα ικετευτικά από το φίλο μου να περάσουμε για άλλη μία φορά από την Piazza Venezia, για να την αποχαιρετήσω. Μου έκανε το χατίρι.
Η συγκεκριμένη πλατεία είναι σίγουρα ωραία και το βράδυ, αλλά , κατά τη γνώμη μου, η όψη της αναδεικνύεται καλύτερα υπό το φως του ηλίου.
Τα πόδια μας δε μας βαστούσαν άλλο. Κουρασμένοι γυρίσαμε στο πανδοχείο μας , ρυθμίσαμε το ξυπνητήρι στις 5 το πρωί και κοιμηθήκαμε.
