Rosa Mundial
Member
- Μηνύματα
- 617
- Likes
- 85
- Επόμενο Ταξίδι
- ελα ντε
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ταϋλάνδη
Περιεχόμενα
ΣΥΝΕΧΕΙΑ... ΜΕΡΑ ΔΕΥΤΕΡΗ...
Το πρωί μάς βρήκε να ξυπνάμε στις 8, να τρώμε βιαστικά το τίμιο πλην ταπεινό πρωινό μας και να ξεκινάμε την περιήγησή μας στην πόλη. Γεμίσαμε γρήγορα τα μπουκαλάκια μας σε μία βρύση έξω από το πανδοχείο μας (υπάρχουν άφθονες στην πόλη με συνέπεια να μην ξέρω καν πόσο κοστίζει το περίφημο ‘πανάκριβο’ νερό της Ρώμης). Πρώτος σταθμός , η Piazza Venezia, η πιο επιβλητική πλατεία της Ρώμης , που φαντάζει εξαιρετική υπό το φως του ηλίου (το ‘νυχτερινό‘ Πάνθεον και η πρωινή Piazza Venezia είναι τελικά τα αγαπημένα μου!) , δίπλα της το Campidoglio και παραπέρα το θέατρο Marcello. Γυρίσαμε να θαυμάσουμε άλλη μια φορά την πλατεία και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε , αφήνοντας πίσω μας να αχνοφαίνεται το Κολοσσαίο, που θα το επισκεπτόμασταν για το μεσημεριανό μας γεύμα.
Λίγο πιο πέρα , ο καλός μου αποφάσισε να δοκιμάσει έναν αυθεντικό ιταλικό espresso στα όρθια. Η ποσότητα του ελάχιστη και η τιμή του στο 1 ευρώ. Έβαλε μέσα ένα ολόκληρο φακελάκι ζάχαρης και –εκεί ήταν που – πείστηκα να δοκιμάσω, αν και απεχθάνομαι τον καφέ. Τι να πω? Σκέτο φαρμάκι! Οι λάτρεις , πάντως, σίγουρα θα τον επαινέσουν!
Σε αυτό το σημείο ήταν που αποφασίσαμε ότι είναι καλή ώρα να επισκεφθούμε την Κρύπτη των Καπουτσίνων στη Via Veneto , ένα αξιοθέατο – με όλη την έννοια της λέξης- που θα αφαιρούσε μόνο 10 λεπτά από το χρόνο μας και 1 ευρώ από την τσέπη μας. Το θέαμα απλά εντυπωσιακό. Οστά 4000 μοναχών , τοποθετημένα με μοναδικό τρόπο, να αποτελούν ουσιαστικά το διάκοσμο της Κρύπτης. Μακάβριο, ανατριχιαστικό , άγριο θέαμα , που αξίζει να δείτε …
Επόμενη σταση μας η Piazza di Spagna.
Να τονίσω σε αυτό το σημείο ότι στη διαδρομή μας προς τα εκεί ανακαλύψαμε την οδική συμπεριφορά των Ιταλών. Οι οδηγοί είναι μάλλον το ίδιο επιπόλαιοι και ανεύθυνοι με εδώ . Η σήμανση και τα φανάρια της πόλης , όμως, ευνοούν τον οδηγό, αφήνοντας στην άκρη τον πέζο , που , κυριολεκτικά πράττει κατά βούληση. Στα φανάρια της πόλης, άλλωστε, υπάρχει και πορτοκαλί ανθρωπάκι για τον πεζό , που τον προειδοποιεί να σταματήσει. Το αποτέλεσμα? Τα επικρατούντα χρώματα για τους πεζούς είναι το πορτοκαλί και το κόκκινο, ενώ το πράσινο σπάνια συναντάται. Η συνέπεια? Ενώ οι οδηγοί έχουν την ίδια συμπεριφορά με τους Έλληνες, οι πεζοί έχουν μακρά χειρότερη της ελληνικής, αφού , οι άμοιροι, βρίσκονται μονίμως στο περιθώριο. Στους δρόμους της Ρώμης επικρατεί κομφούζιο.-
Να τονίσω επίσης ότι στη Ρώμη υπάρχει ελλιπέστατη σήμανση, δηλαδή οι τουρίστες θα βρουν πολύ δύσκολα πινακίδες που θα τους καθοδηγούν στα σημαντικά αξιοθέατα της πόλης.
Η Piazza di Spagna με τα επιβλητικά σκαλιά της δεσπόζει αγέρωχη και φωτογραφίζεται , όχι άδικα , από δεκάδες τουριστών. Συννεφιασμένο τοπίο, δένει άψογα με την εικόνα και το αποτέλεσμα είναι μαγευτικό!
Στη συνέχεια κατευθυνόμαστε προς τη Via Condotti , τη Βουκουρεστίου της Ρώμης , με πανάκριβα μαγαζιά και πλήθος κόσμου να χαζεύει τις βιτρίνες . Εκεί παρατήρησα ότι οι ιταλικοί οίκοι μόδας έχουν τα καταστήματα τους στα καλύτερα σημεία του δρόμου. Ακολουθούν όλα τα υπόλοιπα μαγαζιά. Πολλά καταστήματα ήταν ανοιχτά εκείνη τη μέρα (Κυριακή) , αλλά όχι όλα. Μάλλον στην Ιταλία εφαρμόζεται ο νόμος ‘ανοιχτά κατά βούληση’. Ο κόσμος, πολύς (όπως στην Ερμού τα Χριστούγεννα) , αλλά τα μαγαζιά άδεια!
Ο δρόμος μάς έβγαλε στην Piazza di Popolo. Απόκριες στη Ρώμη και εκεί ήταν κυριολεκτικά το μοναδικό σημείο που μας το υπενθύμισε. Καλλιτέχνες του δρόμου, μασκαράδες και ντυμένα παιδάκια με υστερικές μαμάδες πλημμύριζαν την πλατεία ,που πέραν του αιγυπτιακού οβελίσκου, μάλλον δεν είχε κάτι άλλο το αξιοπρόσεκτο.
Βιαστικά ανηφορίσαμε προς το πάρκο Borghese , όπου δεσπόζει η διάσημη βίλα-μουσείο. Η είσοδος στο πάρκο είναι δωρεάν , η είσοδος στο μουσείο όχι. Οι Ρωμαίοι έκαναν τον κυριακάτικο περίπατό τους στο βοτανικό πάρκο, με τα πολλά δένδρα , το χαλίκι και τις λιμνούλες, μία πραγματική όαση , περισσότερο για τους ντόπιους.
Τότε ήταν που το στομάχι μας άρχισε να γουργουρίζει παραπονεμένα και πήραμε το δρόμο της επιστροφής , με κατεύθυνση τον διάσημο Luzzi του Κολοσσαίου.
Το Κολοσσαίο είναι όσο επιβλητικό φαντάζεται κανείς. Ένα μεγαλειώδες κτήριο που στη γοητεία του κρύβει τη φρίκη και την απέχθεια για τα άλλοτε εκεί τεκταινόμενα . Ο κόσμος που το περιτριγύριζε πολύς, μάλλον υπερβολικός, οι φωτογραφικές μηχανές στο χέρι και η βαβούρα αναπόφευκτη.
Ο Luzzi είχε πολύ κόσμο στην αναμονή . Μιλάμε για δεκάδες. Ο χρόνος που μείναμε όρθιοι, όμως, δεν ξεπέρασε τα 5 λεπτά. Νεαροί, ντόμπροι (και όχι αγενείς , ως λέγεται) σερβιτόροι , κάνουν τα κουμάντα τους. Τρως γρήγορα, αξιοπρεπώς, οικονομικά. Φαγαμε λαζάνια με κρέας, μία pizza 4 formaggi και μία ναπολιτάνικη με αντσούγια! Μου έκανε εντύπωση η πίτσα με αντσούγια (ναι, αυτή που τρώνε τα χελωνονιντζάκια!) που θεωρητικά μού ακουγόταν αηδιαστική , στην πράξη, όμως, ήταν τουλάχιστον απολαυστική . Εδώ παρατηρησα και για πρώτη φορά ότι οι Ιταλοί γενικά τρώνε πιο ανάλατο από εμάς το φαγητό τους. Τουλάχιστον πιο ανάλατο απ’ό,τι το τρώω εγώ. Τέλος, ο λογαριασμός , με μισό κιλό χύμα κρασί (2.5 ευρώ, παρακαλω!) ανήλθε στα 21 ευρώ συνολικά , χωρις χρέωση του περίφημου coperto!
Ο πόθος για επιδόρπιο διακαής και η συνέχεια μάς βρήκε στο μετρό με κατεύθυνση την Pompi και τη διάσημη τιραμισού της! Σταση Re di Roma, περπάτημα 2 λεπτών, επιλογή κλασικής τιραμισού και γεύση μπανάνας-νουτέλα (3.5 ευρώ το κομμάτι) και φύγαμε! Οφείλω να ομολογήσω ότι γευστικά δε με κάλυψε το γλυκό, καθώς περίμενα πολλά περισσότερα. Η τιραμισού είναι το αγαπημένο μου επιδόρπιο και επιθυμώ να γεύομαι σε κάθε κουταλιά την πικράδα του κακάο, την ένταση του καφέ και το κάψιμο του κονιάκ , να σβήνουν απαλά από το δροσιστικό μασκαρπόνε. Η τιραμισού της Pompi δεν τα κατάφερε…
Καπου εκεί περιμέναμε και το λεωφορείο για το κέντρο της Ρώμης , το οποίο δεν άργησε να φθάσει. Οι συγκοινωνίες θυμίζουν τις δικές μας (με εξαίρεση το μετρό που είναι οικτρό σε εμφάνιση). Μάθαμε μάλιστα ότι βρισκόμασταν σε μία ασιατική συνοικιά της πόλης, οπότε δεν εκπλαγήκαμε που μέσα στο λεωφορείο υπήρχαν κυρίως μετανάστες, που μάλλον πήγαιναν στις δουλειές τους. Στη διαδρομή είδαμε μία Πυραμίδα, ενώ παρατηρήσαμε ότι γενικά η πόλη έχει αρκετό πράσινο.
Το λεωφορείο μας άφησε ακριβώς μπροστά από το ξενοδοχείο , ακολουθώντας τη διαδρομή του τραμ και πατώντας πάνω στις ράγες του (!), που εκεί μάλλον αποτελούν λεωφορειο-τραμλωρίδες , και εμείς, εξουθενωμένοι πηραμε το μεσημεριανό μας υπνάκο.
Το απόγευμα βρήκε εμένα και τον καλό μου να πίνουμε βιαστικά ένα εσπρεσάκι (αυτός να πίνει, δηλαδή) των 80 λεπτών στο καφέ της γειτονιάς και να συνεχίζουμε τη βόλτα μας, στη μαγευτική πόλη, όπου είχε ήδη απλωθεί το σκοτάδι.
Θαυμάσαμε το ποταμόπλοιο που δέσποζε σε μία μεριά του Τίβερη και πλησιάσαμε σε απόσταση αναπνοής την Νήσο Tiberina , που αποπνέει μία απίστευτη γαλήνη. Συνεχίσαμε στις αγαπημένες πλατείες , που είχαμε ξανά επισκεφθεί την προηγουμένη, και καταλήξαμε στα σοκάκια του γραφικού Campo dei Fiori και στη συνέχεια του Trastevere.
To Trastevere είναι πραγματικά μια συνοικία βγαλμένη από άλλη εποχή , που ζει στους δικούς της ρυθμούς, που αυξάνουν κυρίως το βραδυ. Χιλιάδες μπαράκια, φούρνοι , εστιατόρια, ταβέρνες , που μοιάζουν τόσο αυθεντικά που δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις.
Η βόλτα μάς άνοιξε την όρεξη και μείναμε με το στόμα ανοιχτό , μπροστά από το Carlo Menta , ένα εστιατόριο που ανέφερε ότι η Pizza margarita κοστίζει 3 ευρώ , ενώ η marinara μόλις 2! Καθίσαμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Παραγγείλαμε μία carbonara και ένα gnocchi al pesto, καθώς και μία pizza capricciosa και μια marinara. Όλα ήταν υπέροχα! Η carbonara, αυθεντική, al dente, με πανσέτα, αυγό και μπόλικο πιπέρι, τα gnocchi μαλακά , με μία σάλτσα πέστο απίστευτα πετυχημένη. Η pizza marinara (πίτσα με σκόρδο, σάλτσα ντομάτας και βασιλικό) αναδείκνυε το μεγαλείο της απλότητας! Η pizza capricciosa, αντίθετα , ενώ ήταν νόστιμη, ήταν το πιο άδυναμο πιάτο, κυρίως λόγω των πολλών υλικών. Εδώ ήταν που εννόησα την έννοια της cucina povera και την γαστρονομικής απλότητας της ιταλικής κουζίνας . Ο λογαριασμός ήταν να έλθει στα 16 ευρώ για τα παραπάνω, ανήλθε, όμως, στα 21, λόγω προσθηκης coperto και μπουκαλιού νερού. Και πάλι βρίσκω την τιμή εξαιρετική και κατατάσσω το συγκεκριμένο γεύμα στην κορυφή της νοερής λίστας των γευμάτων μου στην Αιώνια Πόλη.
Η νύχτα μάς βρήκε να περιπλανιόμαστε στα σοκάκια του Trastevere, να θαυμάζουμε την Santa Maria di Trastevere και να νοσταλγούμε άλλες εποχές…..
Κουρασμένοι , αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο του γυρισμού, παίρνωντας ένα suppli (τηγανιτή κροκέτα ρυζιού με λιωμένη mozzarela) στο χέρι και βγάζοντας το πρόγραμμα της αυριανής….
Το πρωί μάς βρήκε να ξυπνάμε στις 8, να τρώμε βιαστικά το τίμιο πλην ταπεινό πρωινό μας και να ξεκινάμε την περιήγησή μας στην πόλη. Γεμίσαμε γρήγορα τα μπουκαλάκια μας σε μία βρύση έξω από το πανδοχείο μας (υπάρχουν άφθονες στην πόλη με συνέπεια να μην ξέρω καν πόσο κοστίζει το περίφημο ‘πανάκριβο’ νερό της Ρώμης). Πρώτος σταθμός , η Piazza Venezia, η πιο επιβλητική πλατεία της Ρώμης , που φαντάζει εξαιρετική υπό το φως του ηλίου (το ‘νυχτερινό‘ Πάνθεον και η πρωινή Piazza Venezia είναι τελικά τα αγαπημένα μου!) , δίπλα της το Campidoglio και παραπέρα το θέατρο Marcello. Γυρίσαμε να θαυμάσουμε άλλη μια φορά την πλατεία και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε , αφήνοντας πίσω μας να αχνοφαίνεται το Κολοσσαίο, που θα το επισκεπτόμασταν για το μεσημεριανό μας γεύμα.
Λίγο πιο πέρα , ο καλός μου αποφάσισε να δοκιμάσει έναν αυθεντικό ιταλικό espresso στα όρθια. Η ποσότητα του ελάχιστη και η τιμή του στο 1 ευρώ. Έβαλε μέσα ένα ολόκληρο φακελάκι ζάχαρης και –εκεί ήταν που – πείστηκα να δοκιμάσω, αν και απεχθάνομαι τον καφέ. Τι να πω? Σκέτο φαρμάκι! Οι λάτρεις , πάντως, σίγουρα θα τον επαινέσουν!
Σε αυτό το σημείο ήταν που αποφασίσαμε ότι είναι καλή ώρα να επισκεφθούμε την Κρύπτη των Καπουτσίνων στη Via Veneto , ένα αξιοθέατο – με όλη την έννοια της λέξης- που θα αφαιρούσε μόνο 10 λεπτά από το χρόνο μας και 1 ευρώ από την τσέπη μας. Το θέαμα απλά εντυπωσιακό. Οστά 4000 μοναχών , τοποθετημένα με μοναδικό τρόπο, να αποτελούν ουσιαστικά το διάκοσμο της Κρύπτης. Μακάβριο, ανατριχιαστικό , άγριο θέαμα , που αξίζει να δείτε …
Επόμενη σταση μας η Piazza di Spagna.
Να τονίσω σε αυτό το σημείο ότι στη διαδρομή μας προς τα εκεί ανακαλύψαμε την οδική συμπεριφορά των Ιταλών. Οι οδηγοί είναι μάλλον το ίδιο επιπόλαιοι και ανεύθυνοι με εδώ . Η σήμανση και τα φανάρια της πόλης , όμως, ευνοούν τον οδηγό, αφήνοντας στην άκρη τον πέζο , που , κυριολεκτικά πράττει κατά βούληση. Στα φανάρια της πόλης, άλλωστε, υπάρχει και πορτοκαλί ανθρωπάκι για τον πεζό , που τον προειδοποιεί να σταματήσει. Το αποτέλεσμα? Τα επικρατούντα χρώματα για τους πεζούς είναι το πορτοκαλί και το κόκκινο, ενώ το πράσινο σπάνια συναντάται. Η συνέπεια? Ενώ οι οδηγοί έχουν την ίδια συμπεριφορά με τους Έλληνες, οι πεζοί έχουν μακρά χειρότερη της ελληνικής, αφού , οι άμοιροι, βρίσκονται μονίμως στο περιθώριο. Στους δρόμους της Ρώμης επικρατεί κομφούζιο.-
Να τονίσω επίσης ότι στη Ρώμη υπάρχει ελλιπέστατη σήμανση, δηλαδή οι τουρίστες θα βρουν πολύ δύσκολα πινακίδες που θα τους καθοδηγούν στα σημαντικά αξιοθέατα της πόλης.
Η Piazza di Spagna με τα επιβλητικά σκαλιά της δεσπόζει αγέρωχη και φωτογραφίζεται , όχι άδικα , από δεκάδες τουριστών. Συννεφιασμένο τοπίο, δένει άψογα με την εικόνα και το αποτέλεσμα είναι μαγευτικό!
Στη συνέχεια κατευθυνόμαστε προς τη Via Condotti , τη Βουκουρεστίου της Ρώμης , με πανάκριβα μαγαζιά και πλήθος κόσμου να χαζεύει τις βιτρίνες . Εκεί παρατήρησα ότι οι ιταλικοί οίκοι μόδας έχουν τα καταστήματα τους στα καλύτερα σημεία του δρόμου. Ακολουθούν όλα τα υπόλοιπα μαγαζιά. Πολλά καταστήματα ήταν ανοιχτά εκείνη τη μέρα (Κυριακή) , αλλά όχι όλα. Μάλλον στην Ιταλία εφαρμόζεται ο νόμος ‘ανοιχτά κατά βούληση’. Ο κόσμος, πολύς (όπως στην Ερμού τα Χριστούγεννα) , αλλά τα μαγαζιά άδεια!
Ο δρόμος μάς έβγαλε στην Piazza di Popolo. Απόκριες στη Ρώμη και εκεί ήταν κυριολεκτικά το μοναδικό σημείο που μας το υπενθύμισε. Καλλιτέχνες του δρόμου, μασκαράδες και ντυμένα παιδάκια με υστερικές μαμάδες πλημμύριζαν την πλατεία ,που πέραν του αιγυπτιακού οβελίσκου, μάλλον δεν είχε κάτι άλλο το αξιοπρόσεκτο.
Βιαστικά ανηφορίσαμε προς το πάρκο Borghese , όπου δεσπόζει η διάσημη βίλα-μουσείο. Η είσοδος στο πάρκο είναι δωρεάν , η είσοδος στο μουσείο όχι. Οι Ρωμαίοι έκαναν τον κυριακάτικο περίπατό τους στο βοτανικό πάρκο, με τα πολλά δένδρα , το χαλίκι και τις λιμνούλες, μία πραγματική όαση , περισσότερο για τους ντόπιους.
Τότε ήταν που το στομάχι μας άρχισε να γουργουρίζει παραπονεμένα και πήραμε το δρόμο της επιστροφής , με κατεύθυνση τον διάσημο Luzzi του Κολοσσαίου.
Το Κολοσσαίο είναι όσο επιβλητικό φαντάζεται κανείς. Ένα μεγαλειώδες κτήριο που στη γοητεία του κρύβει τη φρίκη και την απέχθεια για τα άλλοτε εκεί τεκταινόμενα . Ο κόσμος που το περιτριγύριζε πολύς, μάλλον υπερβολικός, οι φωτογραφικές μηχανές στο χέρι και η βαβούρα αναπόφευκτη.
Ο Luzzi είχε πολύ κόσμο στην αναμονή . Μιλάμε για δεκάδες. Ο χρόνος που μείναμε όρθιοι, όμως, δεν ξεπέρασε τα 5 λεπτά. Νεαροί, ντόμπροι (και όχι αγενείς , ως λέγεται) σερβιτόροι , κάνουν τα κουμάντα τους. Τρως γρήγορα, αξιοπρεπώς, οικονομικά. Φαγαμε λαζάνια με κρέας, μία pizza 4 formaggi και μία ναπολιτάνικη με αντσούγια! Μου έκανε εντύπωση η πίτσα με αντσούγια (ναι, αυτή που τρώνε τα χελωνονιντζάκια!) που θεωρητικά μού ακουγόταν αηδιαστική , στην πράξη, όμως, ήταν τουλάχιστον απολαυστική . Εδώ παρατηρησα και για πρώτη φορά ότι οι Ιταλοί γενικά τρώνε πιο ανάλατο από εμάς το φαγητό τους. Τουλάχιστον πιο ανάλατο απ’ό,τι το τρώω εγώ. Τέλος, ο λογαριασμός , με μισό κιλό χύμα κρασί (2.5 ευρώ, παρακαλω!) ανήλθε στα 21 ευρώ συνολικά , χωρις χρέωση του περίφημου coperto!
Ο πόθος για επιδόρπιο διακαής και η συνέχεια μάς βρήκε στο μετρό με κατεύθυνση την Pompi και τη διάσημη τιραμισού της! Σταση Re di Roma, περπάτημα 2 λεπτών, επιλογή κλασικής τιραμισού και γεύση μπανάνας-νουτέλα (3.5 ευρώ το κομμάτι) και φύγαμε! Οφείλω να ομολογήσω ότι γευστικά δε με κάλυψε το γλυκό, καθώς περίμενα πολλά περισσότερα. Η τιραμισού είναι το αγαπημένο μου επιδόρπιο και επιθυμώ να γεύομαι σε κάθε κουταλιά την πικράδα του κακάο, την ένταση του καφέ και το κάψιμο του κονιάκ , να σβήνουν απαλά από το δροσιστικό μασκαρπόνε. Η τιραμισού της Pompi δεν τα κατάφερε…
Καπου εκεί περιμέναμε και το λεωφορείο για το κέντρο της Ρώμης , το οποίο δεν άργησε να φθάσει. Οι συγκοινωνίες θυμίζουν τις δικές μας (με εξαίρεση το μετρό που είναι οικτρό σε εμφάνιση). Μάθαμε μάλιστα ότι βρισκόμασταν σε μία ασιατική συνοικιά της πόλης, οπότε δεν εκπλαγήκαμε που μέσα στο λεωφορείο υπήρχαν κυρίως μετανάστες, που μάλλον πήγαιναν στις δουλειές τους. Στη διαδρομή είδαμε μία Πυραμίδα, ενώ παρατηρήσαμε ότι γενικά η πόλη έχει αρκετό πράσινο.
Το λεωφορείο μας άφησε ακριβώς μπροστά από το ξενοδοχείο , ακολουθώντας τη διαδρομή του τραμ και πατώντας πάνω στις ράγες του (!), που εκεί μάλλον αποτελούν λεωφορειο-τραμλωρίδες , και εμείς, εξουθενωμένοι πηραμε το μεσημεριανό μας υπνάκο.
Το απόγευμα βρήκε εμένα και τον καλό μου να πίνουμε βιαστικά ένα εσπρεσάκι (αυτός να πίνει, δηλαδή) των 80 λεπτών στο καφέ της γειτονιάς και να συνεχίζουμε τη βόλτα μας, στη μαγευτική πόλη, όπου είχε ήδη απλωθεί το σκοτάδι.
Θαυμάσαμε το ποταμόπλοιο που δέσποζε σε μία μεριά του Τίβερη και πλησιάσαμε σε απόσταση αναπνοής την Νήσο Tiberina , που αποπνέει μία απίστευτη γαλήνη. Συνεχίσαμε στις αγαπημένες πλατείες , που είχαμε ξανά επισκεφθεί την προηγουμένη, και καταλήξαμε στα σοκάκια του γραφικού Campo dei Fiori και στη συνέχεια του Trastevere.
To Trastevere είναι πραγματικά μια συνοικία βγαλμένη από άλλη εποχή , που ζει στους δικούς της ρυθμούς, που αυξάνουν κυρίως το βραδυ. Χιλιάδες μπαράκια, φούρνοι , εστιατόρια, ταβέρνες , που μοιάζουν τόσο αυθεντικά που δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις.
Η βόλτα μάς άνοιξε την όρεξη και μείναμε με το στόμα ανοιχτό , μπροστά από το Carlo Menta , ένα εστιατόριο που ανέφερε ότι η Pizza margarita κοστίζει 3 ευρώ , ενώ η marinara μόλις 2! Καθίσαμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Παραγγείλαμε μία carbonara και ένα gnocchi al pesto, καθώς και μία pizza capricciosa και μια marinara. Όλα ήταν υπέροχα! Η carbonara, αυθεντική, al dente, με πανσέτα, αυγό και μπόλικο πιπέρι, τα gnocchi μαλακά , με μία σάλτσα πέστο απίστευτα πετυχημένη. Η pizza marinara (πίτσα με σκόρδο, σάλτσα ντομάτας και βασιλικό) αναδείκνυε το μεγαλείο της απλότητας! Η pizza capricciosa, αντίθετα , ενώ ήταν νόστιμη, ήταν το πιο άδυναμο πιάτο, κυρίως λόγω των πολλών υλικών. Εδώ ήταν που εννόησα την έννοια της cucina povera και την γαστρονομικής απλότητας της ιταλικής κουζίνας . Ο λογαριασμός ήταν να έλθει στα 16 ευρώ για τα παραπάνω, ανήλθε, όμως, στα 21, λόγω προσθηκης coperto και μπουκαλιού νερού. Και πάλι βρίσκω την τιμή εξαιρετική και κατατάσσω το συγκεκριμένο γεύμα στην κορυφή της νοερής λίστας των γευμάτων μου στην Αιώνια Πόλη.
Η νύχτα μάς βρήκε να περιπλανιόμαστε στα σοκάκια του Trastevere, να θαυμάζουμε την Santa Maria di Trastevere και να νοσταλγούμε άλλες εποχές…..
Κουρασμένοι , αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο του γυρισμού, παίρνωντας ένα suppli (τηγανιτή κροκέτα ρυζιού με λιωμένη mozzarela) στο χέρι και βγάζοντας το πρόγραμμα της αυριανής….
