Αυτή τη μέρα αποφασίσαμε να την αφιερώσουμε στην Πρέστη. Ξεκινήσαμε λοιπόν από την εβραική συναγωγή και περπατώντας φτάσαμε στη Βασιλική του Αγ. Στεφάνου. Αρνητική εντύπωση μάς έκανε ότι στην είσοδο για να μπεις στην εκκλησία είχαν επιγραφή που έγραφε να κάνεις "δωρεά" 1 ευρώ πριν μπεις. Η πλατεία μπροστά από την εκκλησία ήταν σε φουλ γιορτινό κλίμα κ γεμάτη από ξύλινα σπιτάκια με μαγειρευτό φαγητό, μπύρες και ζεστό κόκκινο κρασί.
Μετά, συνεχίσαμε προς το Κοινοβούλιο, περνώντας από την πλατεία Ελευθερίας και θαυμάζοντας τα αξιοθέατα και τα πανέμορφα κτίρια από τα οποία είναι γεμάτη η περιοχή. Συνεχίσαμε τη βόλτα μας δίπλα κατά μήκος του Δούναβη και φτάνοντας στη γέφυρα Margit Hid τη διασχίσαμε και φτάσαμε στο νησάκι Μargitsziget για έναν περίπατο και εκεί. Αφού φτάσαμε μέχρι εκεί, δε χάσαμε την ευκαιρία να περάσουμε κι απέναντι και να πάρουμε μια γεύση από την Οβούδα. Δεν μας ενθουσίασε κι έτσι αποφασίσαμε να μην πάμε μέχρι την περιοχή varga για να δούμε τα εργα του Ιμρε Βάργκα και να γυρίσουμε πάλι στην Πρέστη. Προηγουμένως, όμως, κάτσαμε σε ένα ισπανικό εστιατόριο για tapas και κρασί από τη Rioha, το pata negra. Το βρήκαμε κατά τύχη ψάχνοντας ένα άλλο που πρότεινε ο ταξιδιωτικός οδηγός που είχαμε μαζί (χαρτοπόλεις, εκδόσεις Ταξιδευτής) και το οποίο(τι πρωτότυπο) δεν υπήρχε!
Γυρίσαμε λοιπόν πάλι στην Πρέστη φτάνοντας στο εμπορικό West End City Center, το οποίο είναι πραγματικά τεράστιο με πάρα πολλά καταστήματα, αλλά δεν αγοράσαμε κάτι γιατί οι τιμές δεν διέφεραν καθόλου από τις δικές μας. Φεύγοντας, από την Terez Korut φτάσαμε στην Αndrassy ut, όπου είχαμε δώσει ραντεβού με έναν φίλο μας από κει για να πάμε για ποτό. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι οι ντόπιοι πάνε συνήθως σε 2 μπαράκια όλα κι όλα, το Szimpla και το Godor. Πήγαμε στο πρώτο,το οποίο ήταν ουσιαστικά μια μονοκατοικία με αυλή και μπαλκόνια,είσοδος κανονική δεν υπήρχε, είχε κάτι πλαστικές λωρίδες που κρέμονταν και περνούσες ανάμεσά τους, έμπαινες σε έναν σκοτεινό διάδρομο, σε δεύτερες λωρίδες κ μετά βρισκόσουν στον "εσωτερικό" χώρο. Ηταν self service, η διακόσμηση ήταν ό,τι μπορούσες (ή δεν μπορούσες) να φανταστείς και ήταν ένα μέρος σαν...περατζάδα, ερχόταν δηλαδή κάποιος με το σκύλο του, έβλεπε την παρέα του, έφευγε, ερχόταν κάποια με σακούλες γεμάτες μπαχαρικά κ βοτάνια που δεν καταλάβαμε αν τα είχε αγοράσει ή τα πουλούσε, γενικά επικρατούσε ένα κλίμα ευχάριστο και πολύ χύμα. Οι τιμές, όπως και σε όλα τα μπαρ που πήγαμε ήταν εξωφρενικά καλές. Για 5 ποτήρια κρασί και 1 ποτήρι τεκίλα δώσαμε 9 ευρώ!
Απέναντι ακιβώς από αυτό το μπαρ ήταν κάποιο που λεγόταν fashion bar και ήταν κάτι μεταξύ καταστήματος μόδας κ καφέ μπαρ. Στις 11 το βράδυ είχε ήδη κλείσει. Ο συγκεκριμένος δρόμος (kazinsczy) είχε μερικά μπαράκια μαζεμένα, πήγαμε και σε κάποιο που ήταν διακοσμημένο με εξώφυλλα δίσκων βινυλίου των 70's (Αμάντα Λιρ, Χούλιο Ιγκλέσιας, Αμπα, Ντόνα Σάμερ κλπ.). Γενικά, τα μπαρ τους έχουν μια ταυτότητα όσον αφορά τη διακόσμηση, αλλά και μια ...ψυχράδα όον αφορά τον κόσμο. Οπως είπες κι ο Ούγγος φίλος μας, "στην Ισπανία θεωρείται αγένεια να μη μιλήσεις σε κάποιον, εδώ θεωρείται αγένεια το να μιλήσεις".
Μετά, συνεχίσαμε προς το Κοινοβούλιο, περνώντας από την πλατεία Ελευθερίας και θαυμάζοντας τα αξιοθέατα και τα πανέμορφα κτίρια από τα οποία είναι γεμάτη η περιοχή. Συνεχίσαμε τη βόλτα μας δίπλα κατά μήκος του Δούναβη και φτάνοντας στη γέφυρα Margit Hid τη διασχίσαμε και φτάσαμε στο νησάκι Μargitsziget για έναν περίπατο και εκεί. Αφού φτάσαμε μέχρι εκεί, δε χάσαμε την ευκαιρία να περάσουμε κι απέναντι και να πάρουμε μια γεύση από την Οβούδα. Δεν μας ενθουσίασε κι έτσι αποφασίσαμε να μην πάμε μέχρι την περιοχή varga για να δούμε τα εργα του Ιμρε Βάργκα και να γυρίσουμε πάλι στην Πρέστη. Προηγουμένως, όμως, κάτσαμε σε ένα ισπανικό εστιατόριο για tapas και κρασί από τη Rioha, το pata negra. Το βρήκαμε κατά τύχη ψάχνοντας ένα άλλο που πρότεινε ο ταξιδιωτικός οδηγός που είχαμε μαζί (χαρτοπόλεις, εκδόσεις Ταξιδευτής) και το οποίο(τι πρωτότυπο) δεν υπήρχε!
Γυρίσαμε λοιπόν πάλι στην Πρέστη φτάνοντας στο εμπορικό West End City Center, το οποίο είναι πραγματικά τεράστιο με πάρα πολλά καταστήματα, αλλά δεν αγοράσαμε κάτι γιατί οι τιμές δεν διέφεραν καθόλου από τις δικές μας. Φεύγοντας, από την Terez Korut φτάσαμε στην Αndrassy ut, όπου είχαμε δώσει ραντεβού με έναν φίλο μας από κει για να πάμε για ποτό. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι οι ντόπιοι πάνε συνήθως σε 2 μπαράκια όλα κι όλα, το Szimpla και το Godor. Πήγαμε στο πρώτο,το οποίο ήταν ουσιαστικά μια μονοκατοικία με αυλή και μπαλκόνια,είσοδος κανονική δεν υπήρχε, είχε κάτι πλαστικές λωρίδες που κρέμονταν και περνούσες ανάμεσά τους, έμπαινες σε έναν σκοτεινό διάδρομο, σε δεύτερες λωρίδες κ μετά βρισκόσουν στον "εσωτερικό" χώρο. Ηταν self service, η διακόσμηση ήταν ό,τι μπορούσες (ή δεν μπορούσες) να φανταστείς και ήταν ένα μέρος σαν...περατζάδα, ερχόταν δηλαδή κάποιος με το σκύλο του, έβλεπε την παρέα του, έφευγε, ερχόταν κάποια με σακούλες γεμάτες μπαχαρικά κ βοτάνια που δεν καταλάβαμε αν τα είχε αγοράσει ή τα πουλούσε, γενικά επικρατούσε ένα κλίμα ευχάριστο και πολύ χύμα. Οι τιμές, όπως και σε όλα τα μπαρ που πήγαμε ήταν εξωφρενικά καλές. Για 5 ποτήρια κρασί και 1 ποτήρι τεκίλα δώσαμε 9 ευρώ!
Απέναντι ακιβώς από αυτό το μπαρ ήταν κάποιο που λεγόταν fashion bar και ήταν κάτι μεταξύ καταστήματος μόδας κ καφέ μπαρ. Στις 11 το βράδυ είχε ήδη κλείσει. Ο συγκεκριμένος δρόμος (kazinsczy) είχε μερικά μπαράκια μαζεμένα, πήγαμε και σε κάποιο που ήταν διακοσμημένο με εξώφυλλα δίσκων βινυλίου των 70's (Αμάντα Λιρ, Χούλιο Ιγκλέσιας, Αμπα, Ντόνα Σάμερ κλπ.). Γενικά, τα μπαρ τους έχουν μια ταυτότητα όσον αφορά τη διακόσμηση, αλλά και μια ...ψυχράδα όον αφορά τον κόσμο. Οπως είπες κι ο Ούγγος φίλος μας, "στην Ισπανία θεωρείται αγένεια να μη μιλήσεις σε κάποιον, εδώ θεωρείται αγένεια το να μιλήσεις".
