-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Μάρτιο - Αύγουστο 2020 !
Τέταρτη μέρα-Πρέστη
Αυτή τη μέρα αποφασίσαμε να την αφιερώσουμε στην Πρέστη. Ξεκινήσαμε λοιπόν από την εβραική συναγωγή και περπατώντας φτάσαμε στη Βασιλική του Αγ. Στεφάνου. Αρνητική εντύπωση μάς έκανε ότι στην είσοδο για να μπεις στην εκκλησία είχαν επιγραφή που έγραφε να κάνεις "δωρεά" 1 ευρώ πριν μπεις. Η πλατεία μπροστά από την εκκλησία ήταν σε φουλ γιορτινό κλίμα κ γεμάτη από ξύλινα σπιτάκια με μαγειρευτό φαγητό, μπύρες και ζεστό κόκκινο κρασί.
Μετά, συνεχίσαμε προς το Κοινοβούλιο, περνώντας από την πλατεία Ελευθερίας και θαυμάζοντας τα αξιοθέατα και τα πανέμορφα κτίρια από τα οποία είναι γεμάτη η περιοχή. Συνεχίσαμε τη βόλτα μας δίπλα κατά μήκος του Δούναβη και φτάνοντας στη γέφυρα Margit Hid τη διασχίσαμε και φτάσαμε στο νησάκι Μargitsziget για έναν περίπατο και εκεί. Αφού φτάσαμε μέχρι εκεί, δε χάσαμε την ευκαιρία να περάσουμε κι απέναντι και να πάρουμε μια γεύση από την Οβούδα. Δεν μας ενθουσίασε κι έτσι αποφασίσαμε να μην πάμε μέχρι την περιοχή varga για να δούμε τα εργα του Ιμρε Βάργκα και να γυρίσουμε πάλι στην Πρέστη. Προηγουμένως, όμως, κάτσαμε σε ένα ισπανικό εστιατόριο για tapas και κρασί από τη Rioha, το pata negra. Το βρήκαμε κατά τύχη ψάχνοντας ένα άλλο που πρότεινε ο ταξιδιωτικός οδηγός που είχαμε μαζί (χαρτοπόλεις, εκδόσεις Ταξιδευτής) και το οποίο(τι πρωτότυπο) δεν υπήρχε!
Γυρίσαμε λοιπόν πάλι στην Πρέστη φτάνοντας στο εμπορικό West End City Center, το οποίο είναι πραγματικά τεράστιο με πάρα πολλά καταστήματα, αλλά δεν αγοράσαμε κάτι γιατί οι τιμές δεν διέφεραν καθόλου από τις δικές μας. Φεύγοντας, από την Terez Korut φτάσαμε στην Αndrassy ut, όπου είχαμε δώσει ραντεβού με έναν φίλο μας από κει για να πάμε για ποτό. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι οι ντόπιοι πάνε συνήθως σε 2 μπαράκια όλα κι όλα, το Szimpla και το Godor. Πήγαμε στο πρώτο,το οποίο ήταν ουσιαστικά μια μονοκατοικία με αυλή και μπαλκόνια,είσοδος κανονική δεν υπήρχε, είχε κάτι πλαστικές λωρίδες που κρέμονταν και περνούσες ανάμεσά τους, έμπαινες σε έναν σκοτεινό διάδρομο, σε δεύτερες λωρίδες κ μετά βρισκόσουν στον "εσωτερικό" χώρο. Ηταν self service, η διακόσμηση ήταν ό,τι μπορούσες (ή δεν μπορούσες) να φανταστείς και ήταν ένα μέρος σαν...περατζάδα, ερχόταν δηλαδή κάποιος με το σκύλο του, έβλεπε την παρέα του, έφευγε, ερχόταν κάποια με σακούλες γεμάτες μπαχαρικά κ βοτάνια που δεν καταλάβαμε αν τα είχε αγοράσει ή τα πουλούσε, γενικά επικρατούσε ένα κλίμα ευχάριστο και πολύ χύμα. Οι τιμές, όπως και σε όλα τα μπαρ που πήγαμε ήταν εξωφρενικά καλές. Για 5 ποτήρια κρασί και 1 ποτήρι τεκίλα δώσαμε 9 ευρώ!
Απέναντι ακιβώς από αυτό το μπαρ ήταν κάποιο που λεγόταν fashion bar και ήταν κάτι μεταξύ καταστήματος μόδας κ καφέ μπαρ. Στις 11 το βράδυ είχε ήδη κλείσει. Ο συγκεκριμένος δρόμος (kazinsczy) είχε μερικά μπαράκια μαζεμένα, πήγαμε και σε κάποιο που ήταν διακοσμημένο με εξώφυλλα δίσκων βινυλίου των 70's (Αμάντα Λιρ, Χούλιο Ιγκλέσιας, Αμπα, Ντόνα Σάμερ κλπ.). Γενικά, τα μπαρ τους έχουν μια ταυτότητα όσον αφορά τη διακόσμηση, αλλά και μια ...ψυχράδα όον αφορά τον κόσμο. Οπως είπες κι ο Ούγγος φίλος μας, "στην Ισπανία θεωρείται αγένεια να μη μιλήσεις σε κάποιον, εδώ θεωρείται αγένεια το να μιλήσεις".
Αυτή τη μέρα αποφασίσαμε να την αφιερώσουμε στην Πρέστη. Ξεκινήσαμε λοιπόν από την εβραική συναγωγή και περπατώντας φτάσαμε στη Βασιλική του Αγ. Στεφάνου. Αρνητική εντύπωση μάς έκανε ότι στην είσοδο για να μπεις στην εκκλησία είχαν επιγραφή που έγραφε να κάνεις "δωρεά" 1 ευρώ πριν μπεις. Η πλατεία μπροστά από την εκκλησία ήταν σε φουλ γιορτινό κλίμα κ γεμάτη από ξύλινα σπιτάκια με μαγειρευτό φαγητό, μπύρες και ζεστό κόκκινο κρασί.
Μετά, συνεχίσαμε προς το Κοινοβούλιο, περνώντας από την πλατεία Ελευθερίας και θαυμάζοντας τα αξιοθέατα και τα πανέμορφα κτίρια από τα οποία είναι γεμάτη η περιοχή. Συνεχίσαμε τη βόλτα μας δίπλα κατά μήκος του Δούναβη και φτάνοντας στη γέφυρα Margit Hid τη διασχίσαμε και φτάσαμε στο νησάκι Μargitsziget για έναν περίπατο και εκεί. Αφού φτάσαμε μέχρι εκεί, δε χάσαμε την ευκαιρία να περάσουμε κι απέναντι και να πάρουμε μια γεύση από την Οβούδα. Δεν μας ενθουσίασε κι έτσι αποφασίσαμε να μην πάμε μέχρι την περιοχή varga για να δούμε τα εργα του Ιμρε Βάργκα και να γυρίσουμε πάλι στην Πρέστη. Προηγουμένως, όμως, κάτσαμε σε ένα ισπανικό εστιατόριο για tapas και κρασί από τη Rioha, το pata negra. Το βρήκαμε κατά τύχη ψάχνοντας ένα άλλο που πρότεινε ο ταξιδιωτικός οδηγός που είχαμε μαζί (χαρτοπόλεις, εκδόσεις Ταξιδευτής) και το οποίο(τι πρωτότυπο) δεν υπήρχε!
Γυρίσαμε λοιπόν πάλι στην Πρέστη φτάνοντας στο εμπορικό West End City Center, το οποίο είναι πραγματικά τεράστιο με πάρα πολλά καταστήματα, αλλά δεν αγοράσαμε κάτι γιατί οι τιμές δεν διέφεραν καθόλου από τις δικές μας. Φεύγοντας, από την Terez Korut φτάσαμε στην Αndrassy ut, όπου είχαμε δώσει ραντεβού με έναν φίλο μας από κει για να πάμε για ποτό. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι οι ντόπιοι πάνε συνήθως σε 2 μπαράκια όλα κι όλα, το Szimpla και το Godor. Πήγαμε στο πρώτο,το οποίο ήταν ουσιαστικά μια μονοκατοικία με αυλή και μπαλκόνια,είσοδος κανονική δεν υπήρχε, είχε κάτι πλαστικές λωρίδες που κρέμονταν και περνούσες ανάμεσά τους, έμπαινες σε έναν σκοτεινό διάδρομο, σε δεύτερες λωρίδες κ μετά βρισκόσουν στον "εσωτερικό" χώρο. Ηταν self service, η διακόσμηση ήταν ό,τι μπορούσες (ή δεν μπορούσες) να φανταστείς και ήταν ένα μέρος σαν...περατζάδα, ερχόταν δηλαδή κάποιος με το σκύλο του, έβλεπε την παρέα του, έφευγε, ερχόταν κάποια με σακούλες γεμάτες μπαχαρικά κ βοτάνια που δεν καταλάβαμε αν τα είχε αγοράσει ή τα πουλούσε, γενικά επικρατούσε ένα κλίμα ευχάριστο και πολύ χύμα. Οι τιμές, όπως και σε όλα τα μπαρ που πήγαμε ήταν εξωφρενικά καλές. Για 5 ποτήρια κρασί και 1 ποτήρι τεκίλα δώσαμε 9 ευρώ!
Απέναντι ακιβώς από αυτό το μπαρ ήταν κάποιο που λεγόταν fashion bar και ήταν κάτι μεταξύ καταστήματος μόδας κ καφέ μπαρ. Στις 11 το βράδυ είχε ήδη κλείσει. Ο συγκεκριμένος δρόμος (kazinsczy) είχε μερικά μπαράκια μαζεμένα, πήγαμε και σε κάποιο που ήταν διακοσμημένο με εξώφυλλα δίσκων βινυλίου των 70's (Αμάντα Λιρ, Χούλιο Ιγκλέσιας, Αμπα, Ντόνα Σάμερ κλπ.). Γενικά, τα μπαρ τους έχουν μια ταυτότητα όσον αφορά τη διακόσμηση, αλλά και μια ...ψυχράδα όον αφορά τον κόσμο. Οπως είπες κι ο Ούγγος φίλος μας, "στην Ισπανία θεωρείται αγένεια να μη μιλήσεις σε κάποιον, εδώ θεωρείται αγένεια το να μιλήσεις".
Πέμπτη μέρα-αγορές
Σήμερα αποφασίσαμε να πάμε στη μεγάλη τους αγορά με τα μπαχαρικά, τα αλλαντικά και τα διακοσμητικά για να αγοράσουμε τα αναμνηστκά μας και τα δωράκια μας. Στο γυρισμό, ανακαλύψαμε ένα κατάστημα που είχε κάποια παπούτσια από την Καλιφόρνια, στύλ all star, με φερμουάρ στη βάση.Δηλαδή, αγοράζεις τη βάση του παπουτσιού και όσα σχέδια θες για κάλυμα, κι έτσι είναι σα να έχεις πολλά διαφορετικά ζευγάρια. Εννοείται, αγοράσαμε;:xmas_razz:
Η μέρα ήταν ηλιόλουστη κι έτσι αποφασίσαμε να ξανακάνουμε τη βόλτα μας στη Βούδα για να τη δούμε και χωρίς ομίχλη, αλλά και για να φωτογραφίσουμε το Κοινοβούλιο και την Πρέστη καθαρά πλέον. Ηταν λες και κάναμε διαφορετική βόλτα, βλέπαμε αξιοθέατα που δεν θυμόμασταν ότι τα είχαμε δει και το ανακαλύψαμε μετά κοιτώντας τις φωτογραφίες, γιατί την πρώτη φορά ήταν χιονισμένα.Δεν το μετανιώσαμε καθόλου που περπατήσαμε τόσομ πολύ και μας πήρε το βραδάκι, γιατί τα φωτισμένα αξιοθέατα κάνουν αυτή την πόλη παραμυθένια. Ανακαλύψαμε βέβαια την τελευταία βραδυά ότι στις 12 τα μεσάνυχτα νταν σβήνουν όλα τα φώτα από τα αξιοθέατα, κι εκεί που περπατάς στη γέφυρα και λες τι ωραία φωτισμένα που είναι όλα, φουπ, εξαφανίζονται όλα ταυτόχρονα και μαζί τους και το παραμύθι.
Γυρνώντας στην Πρέστη το βράδυ,πήγαμε για φαγητό στο ιταλικό la copolla που ήταν ε-ξαι-ρε-τι-κό! Χειροποίητα ζυμαρικά, μπουκιά και συγχώριο! Φάγαμε μέχρι σκασμού και είπιαμε υπέροχο σισιλιάνικο κρασί. Το συνιστώ ανεπιφύλαχτα.
Σήμερα αποφασίσαμε να πάμε στη μεγάλη τους αγορά με τα μπαχαρικά, τα αλλαντικά και τα διακοσμητικά για να αγοράσουμε τα αναμνηστκά μας και τα δωράκια μας. Στο γυρισμό, ανακαλύψαμε ένα κατάστημα που είχε κάποια παπούτσια από την Καλιφόρνια, στύλ all star, με φερμουάρ στη βάση.Δηλαδή, αγοράζεις τη βάση του παπουτσιού και όσα σχέδια θες για κάλυμα, κι έτσι είναι σα να έχεις πολλά διαφορετικά ζευγάρια. Εννοείται, αγοράσαμε;:xmas_razz:
Η μέρα ήταν ηλιόλουστη κι έτσι αποφασίσαμε να ξανακάνουμε τη βόλτα μας στη Βούδα για να τη δούμε και χωρίς ομίχλη, αλλά και για να φωτογραφίσουμε το Κοινοβούλιο και την Πρέστη καθαρά πλέον. Ηταν λες και κάναμε διαφορετική βόλτα, βλέπαμε αξιοθέατα που δεν θυμόμασταν ότι τα είχαμε δει και το ανακαλύψαμε μετά κοιτώντας τις φωτογραφίες, γιατί την πρώτη φορά ήταν χιονισμένα.Δεν το μετανιώσαμε καθόλου που περπατήσαμε τόσομ πολύ και μας πήρε το βραδάκι, γιατί τα φωτισμένα αξιοθέατα κάνουν αυτή την πόλη παραμυθένια. Ανακαλύψαμε βέβαια την τελευταία βραδυά ότι στις 12 τα μεσάνυχτα νταν σβήνουν όλα τα φώτα από τα αξιοθέατα, κι εκεί που περπατάς στη γέφυρα και λες τι ωραία φωτισμένα που είναι όλα, φουπ, εξαφανίζονται όλα ταυτόχρονα και μαζί τους και το παραμύθι.
Γυρνώντας στην Πρέστη το βράδυ,πήγαμε για φαγητό στο ιταλικό la copolla που ήταν ε-ξαι-ρε-τι-κό! Χειροποίητα ζυμαρικά, μπουκιά και συγχώριο! Φάγαμε μέχρι σκασμού και είπιαμε υπέροχο σισιλιάνικο κρασί. Το συνιστώ ανεπιφύλαχτα.
Μία και σήμερα!
Υποσχεθήκαμε στους εαυτούς μας άλλη μια επίσκεψη στα θερμά λουτρά τους κι αυτή τη φορά στα szechenyi. Μιας και ο καιρός ήταν ηλιόλουστος, πήγαμε περπατώντας απόντον εμπορικό δρόμο andrassy για να φωτογραίσουμε και τα ωραία τους κτίρια. Φτάσαμε την πλατεία Ηρώων, χαζέψαμε το παγοδρόμιο, αλλά δεν βρήκαμε το δρόμο με τα έργα γκράφιτι του Μπάκσι. Επειδή ήταν ήδη μεσημέρι και τα λουτρά ήταν ανοιχτά ως τις 7, δε θέλμε να χάνουμε χρόνο και πήγαμε. Γινόταν ο τρελός πανικός. Από την κεντρική είσοδο μάς είπαν ότι η πτέρυγα αυτή δε βγάζει άλλα εισιτήρια γιατί γέμισαν όλα τα lockers κι έτσι πήγαμε στην πίσω. Τα αποδυτήρια δεν ήταν σε τόσο καλή κατάσταση όσο τα gellert baths που είχαμε επισκεφτεί. Αφού βάλαμε τα μαγιώ, βγήκαμε στον εξωτερικό χώρο, από τον οποίο περνάς έτσι κι αλλιώς, για να πας στις εσωτερικές πισίνες. Ευτυχώς, εκείνη τη μέρα είχε 6 βαθμούς και ήλιο, επομένως μπορούσες για λίγο να αντέξεις γυμνός το κρύο, μέχρι δηλαδή να φτάσεις στην εξωτερική πισίνα με 38 βαθμούς και να βουτήξεις μέσα. Δίπλα είχε άλλη μια πισίνα μεγαλύτερη για κολύμπι και παραδίπλα άλλη μια με 36 βαθμούς, με τζακούζι και ένα κυκλικό "κτίσμα" στη μέση της πισίνας με δυνατή ροή νερού, που έτσι κι έμπαινες σε γύρναγε το νερό γύρω γύρω. Αυτό ήταν το πιο διασκεδαστικό, γιατί ήταν ο ένας πίσω από τον άλλον, κάποιοι έχαναν την ισορροπία τους και έπεφτε ο ένας πάνω στον άλλον και είχε γέλιο.
Οι εσωτερικές πισίνες ήταν χειρότερες από εκείνες στα gellert, πολύ μικρές, τίγκα στον κόσμο, κολυμπήθρες του Σιλωάμ. Το ίδιο και οι σάουνες. Γεμάτες από κόσμο, η πόρτες ανοιγόκλειναν συνεχώς με αποτέλεσμα να μην μπορεί να φτάσει η θερμοκρασία στο σωστό επίπεδο. Γι'αυτό και μετά από την πρώτη γρήγορη εξερεύνηση, αφήσαμε εντελώς τον εσωτερικό χώρο.
Αλλωστε, οι εξωτερικές πισίνες ήταν πιο ατμοσφαιρικές, είχαν περισσότερο νέο κόσμο και όσο βράδυαζε φωτίζονταν πανέμορφα. Το ευτράπελο είναι ότι στο μέσα-έξω καταφέραμε κάποια στιγμή να χαθούμε κι επειδή έπρεπε κάποια στιγμή να βρούμε ένα από τα άτομα της παρέας για να φύγουμε, θέλαμε να κάνουμε μια ανακοίνωση. Κι αφού ρωτήσαμε καμμιά δεκαριά άτομα που γυρνούσαν εκεί για να επιβλέπουν και δε μιλούσαν αγγλικά για να συνεννοηθούμε, βρήκαμε μια κοπέλα που μιλούσε και μας είπε ότι έπρεπε να πληρώσουμε 500 φιορίνια για να κάνουμε την ανακοίνωση. Την κάναμε φυσικά, αλλά μετά, αφού βρεθήκαμε, είπαμε να μη φύγουμε και να συνεχίσουμε στην πισίνα με το τζακούζι και το γύρω-γύρω όλοι, και τελικά μείναμε μέχρι τις 8κ μισή. Δεν έκλεισαν στις 7 γιατί κάθε Σάββατο έχουν πάρτι μετά μουσικής στις εξωτερικές πισίνες.
Αφού λοιπόν, γυρίσαμε στο ξενοοχείο, ανανεωμένοι, ετοιμαστήκαμε και πήγαμε για φαγητό ξανά στο la copolla και μετά, βόλτα στο Δούναβη, για να χαρούμε την γιορτινή Βουδαπέστη για τελευταία βραδυά.
Υποσχεθήκαμε στους εαυτούς μας άλλη μια επίσκεψη στα θερμά λουτρά τους κι αυτή τη φορά στα szechenyi. Μιας και ο καιρός ήταν ηλιόλουστος, πήγαμε περπατώντας απόντον εμπορικό δρόμο andrassy για να φωτογραίσουμε και τα ωραία τους κτίρια. Φτάσαμε την πλατεία Ηρώων, χαζέψαμε το παγοδρόμιο, αλλά δεν βρήκαμε το δρόμο με τα έργα γκράφιτι του Μπάκσι. Επειδή ήταν ήδη μεσημέρι και τα λουτρά ήταν ανοιχτά ως τις 7, δε θέλμε να χάνουμε χρόνο και πήγαμε. Γινόταν ο τρελός πανικός. Από την κεντρική είσοδο μάς είπαν ότι η πτέρυγα αυτή δε βγάζει άλλα εισιτήρια γιατί γέμισαν όλα τα lockers κι έτσι πήγαμε στην πίσω. Τα αποδυτήρια δεν ήταν σε τόσο καλή κατάσταση όσο τα gellert baths που είχαμε επισκεφτεί. Αφού βάλαμε τα μαγιώ, βγήκαμε στον εξωτερικό χώρο, από τον οποίο περνάς έτσι κι αλλιώς, για να πας στις εσωτερικές πισίνες. Ευτυχώς, εκείνη τη μέρα είχε 6 βαθμούς και ήλιο, επομένως μπορούσες για λίγο να αντέξεις γυμνός το κρύο, μέχρι δηλαδή να φτάσεις στην εξωτερική πισίνα με 38 βαθμούς και να βουτήξεις μέσα. Δίπλα είχε άλλη μια πισίνα μεγαλύτερη για κολύμπι και παραδίπλα άλλη μια με 36 βαθμούς, με τζακούζι και ένα κυκλικό "κτίσμα" στη μέση της πισίνας με δυνατή ροή νερού, που έτσι κι έμπαινες σε γύρναγε το νερό γύρω γύρω. Αυτό ήταν το πιο διασκεδαστικό, γιατί ήταν ο ένας πίσω από τον άλλον, κάποιοι έχαναν την ισορροπία τους και έπεφτε ο ένας πάνω στον άλλον και είχε γέλιο.
Οι εσωτερικές πισίνες ήταν χειρότερες από εκείνες στα gellert, πολύ μικρές, τίγκα στον κόσμο, κολυμπήθρες του Σιλωάμ. Το ίδιο και οι σάουνες. Γεμάτες από κόσμο, η πόρτες ανοιγόκλειναν συνεχώς με αποτέλεσμα να μην μπορεί να φτάσει η θερμοκρασία στο σωστό επίπεδο. Γι'αυτό και μετά από την πρώτη γρήγορη εξερεύνηση, αφήσαμε εντελώς τον εσωτερικό χώρο.
Αλλωστε, οι εξωτερικές πισίνες ήταν πιο ατμοσφαιρικές, είχαν περισσότερο νέο κόσμο και όσο βράδυαζε φωτίζονταν πανέμορφα. Το ευτράπελο είναι ότι στο μέσα-έξω καταφέραμε κάποια στιγμή να χαθούμε κι επειδή έπρεπε κάποια στιγμή να βρούμε ένα από τα άτομα της παρέας για να φύγουμε, θέλαμε να κάνουμε μια ανακοίνωση. Κι αφού ρωτήσαμε καμμιά δεκαριά άτομα που γυρνούσαν εκεί για να επιβλέπουν και δε μιλούσαν αγγλικά για να συνεννοηθούμε, βρήκαμε μια κοπέλα που μιλούσε και μας είπε ότι έπρεπε να πληρώσουμε 500 φιορίνια για να κάνουμε την ανακοίνωση. Την κάναμε φυσικά, αλλά μετά, αφού βρεθήκαμε, είπαμε να μη φύγουμε και να συνεχίσουμε στην πισίνα με το τζακούζι και το γύρω-γύρω όλοι, και τελικά μείναμε μέχρι τις 8κ μισή. Δεν έκλεισαν στις 7 γιατί κάθε Σάββατο έχουν πάρτι μετά μουσικής στις εξωτερικές πισίνες.
Αφού λοιπόν, γυρίσαμε στο ξενοοχείο, ανανεωμένοι, ετοιμαστήκαμε και πήγαμε για φαγητό ξανά στο la copolla και μετά, βόλτα στο Δούναβη, για να χαρούμε την γιορτινή Βουδαπέστη για τελευταία βραδυά.
Μέρα επιστροφής-συνολική εντύπωση
Μετά το πλούσιο πρωινό του ξενοδοχείου, κάναμε check out, κλείσαμε ταξί για τις 4 το απογευμα, αφήσαμε τις βαλίτσες και ξεκινήσαμε την τελευταία μας βόλτα στη Βουδαπέστη. Περπατήσαμε τη vaci utca και σε όλους τους παράπλευρους τουριστικούς δρόμους, φάγαμε στα υπαίθρια κιόσκια λαχανοντολμάδες, ήπιαμε ζεστό κρασί με κανέλα και γαρύφαλο, αλλά δεν παραλείψαμε να φάμε και το θεσπέσιο παγωτό από το gelarto rosa, που το βάζουν σε χωνάκι με τέτοιο τρόπο που μοιάζει με τριαντάφυλλο.
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για τις βαλίτσες, το ταξί ήταν στην ώρα του, μας πήγε αεροδρόμιο με 4000 φιορίνια, κάναμε το check in και κατευθυνθήκαμε στα dutty free που, αντίθετα με ό,τι διάβασα σε κάποια ιστορία, ηταν τέλεια και είχαν τα πάντα! Τα ποτά είχαν όντως καλές τιμές σσχέση με τις τιμές εδώ και σε αλλα dutty free, πολλά κρασιά και προιόντα της Ουγγαρίας. Ψωνίσαμε πάρα πολλά!
Γενικά, λοιπόν, θα έλεγα ότι:
Η βουδαπέστη με εντυπωσίασε για την ομορφιά της πάρα πολύ.Είναι διαφορετική με ήλιο και διαφορετική με χιόνι, αλλά πάντα πανέμορφη.
Θέλει κάποιος 2 μέρες σίγουρα για να περπατήσει και να χαρεί τη Βούδα και την Οβούδα κι άλλες 2 μέρες για την Πέστη και επίσκεψη στα θερμά λουτρά. Οσο περισσότερες όμως μέρες μπορεί να αφιερώσει κανείς, τόσο καλύτερα.
Νυχτερινή ζωή δεν έχει, τουλάχιστον σαν αυτή που έχουμε συνηθίσει εμείς.
Οι τιμές όμως, στα μπαρ και τα καφέ είναι πολύ πιο φτηνές από τις δικές μας.Στα εστιατόρια, τα καταστήματα και τα σούπερ μάρκετ είναι στα ίδια επίπεδα, εκτός του νερού που είναι ακριβότερο.
Η κουζίνα τους είναι κάπως βαριά, με πολύ λουκάνικο, χοιρινό και πάπια, αλλά νόστιμη και με πολλές επιλογές.
Οι άνθρωποι όταν κυκλοφορούν, τουλάχιστον οι νέοι, είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν και μιλούν με χαμόγελο.Αυτοί όμως που δουλεύουν κάπου είναι συνήθως απρόσωποι, τυπικοί και αγέλαστοι.
Δέχονται και φιορίνια και ευρώ, και οπουδήποτε-πλην μικρών αγορών-δέχονταν πιστωτική κάρτα.
Το ξενοδοχείο ήταν το Eurostars Budapest Center. Eίναι σε εξαιρετική θέση στην Πρέστη, κοντά στη γέφυρα Ελισάβετ που σε περνάει στη Βούδα, κοντά στην τουριστική περιοχή της Πρέστης, κοντά στα μπαρ και τα εστιατόρια,την όπερα, τα αξιοθέατα κλπ. Είχε μεγάλα δωμάτια, καταπληκτικά κρεβάτια, ήταν πολύ ζεστό και είχε πάρα πολύ πλούσιο πρωινό(σημαντικό, αφού πολλές φορές δε χρειαζόταν να φάμε κάτι για μεσημέρι και τρώγαμε μια και καλή το βράδι). Υστερούσε μόνο στις παροχές μπάνιου (είχε μόνο αφρόλουτρο και σαπουνάκι), παρόλο που είχε μπανιέρα και ήταν αρκετά μεγάλο σε μέγεθος.Συμπεριλαμβανομένου του πρωινού και των φόρων, το δίκλινο κόστισε 530 ευρώ για 6 βραδιες.
Τώρα, απομένει να την επισκεφτώ και Ανοιξη για να δω και το ηλιόλουστο κ ανθισμένο πρόσωπό της, αλλά και όσα δεν πρόλαβα να δω αυτή τη φορά.:xmas_rolleyes:
Μετά το πλούσιο πρωινό του ξενοδοχείου, κάναμε check out, κλείσαμε ταξί για τις 4 το απογευμα, αφήσαμε τις βαλίτσες και ξεκινήσαμε την τελευταία μας βόλτα στη Βουδαπέστη. Περπατήσαμε τη vaci utca και σε όλους τους παράπλευρους τουριστικούς δρόμους, φάγαμε στα υπαίθρια κιόσκια λαχανοντολμάδες, ήπιαμε ζεστό κρασί με κανέλα και γαρύφαλο, αλλά δεν παραλείψαμε να φάμε και το θεσπέσιο παγωτό από το gelarto rosa, που το βάζουν σε χωνάκι με τέτοιο τρόπο που μοιάζει με τριαντάφυλλο.
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για τις βαλίτσες, το ταξί ήταν στην ώρα του, μας πήγε αεροδρόμιο με 4000 φιορίνια, κάναμε το check in και κατευθυνθήκαμε στα dutty free που, αντίθετα με ό,τι διάβασα σε κάποια ιστορία, ηταν τέλεια και είχαν τα πάντα! Τα ποτά είχαν όντως καλές τιμές σσχέση με τις τιμές εδώ και σε αλλα dutty free, πολλά κρασιά και προιόντα της Ουγγαρίας. Ψωνίσαμε πάρα πολλά!
Γενικά, λοιπόν, θα έλεγα ότι:
Η βουδαπέστη με εντυπωσίασε για την ομορφιά της πάρα πολύ.Είναι διαφορετική με ήλιο και διαφορετική με χιόνι, αλλά πάντα πανέμορφη.
Θέλει κάποιος 2 μέρες σίγουρα για να περπατήσει και να χαρεί τη Βούδα και την Οβούδα κι άλλες 2 μέρες για την Πέστη και επίσκεψη στα θερμά λουτρά. Οσο περισσότερες όμως μέρες μπορεί να αφιερώσει κανείς, τόσο καλύτερα.
Νυχτερινή ζωή δεν έχει, τουλάχιστον σαν αυτή που έχουμε συνηθίσει εμείς.
Οι τιμές όμως, στα μπαρ και τα καφέ είναι πολύ πιο φτηνές από τις δικές μας.Στα εστιατόρια, τα καταστήματα και τα σούπερ μάρκετ είναι στα ίδια επίπεδα, εκτός του νερού που είναι ακριβότερο.
Η κουζίνα τους είναι κάπως βαριά, με πολύ λουκάνικο, χοιρινό και πάπια, αλλά νόστιμη και με πολλές επιλογές.
Οι άνθρωποι όταν κυκλοφορούν, τουλάχιστον οι νέοι, είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν και μιλούν με χαμόγελο.Αυτοί όμως που δουλεύουν κάπου είναι συνήθως απρόσωποι, τυπικοί και αγέλαστοι.
Δέχονται και φιορίνια και ευρώ, και οπουδήποτε-πλην μικρών αγορών-δέχονταν πιστωτική κάρτα.
Το ξενοδοχείο ήταν το Eurostars Budapest Center. Eίναι σε εξαιρετική θέση στην Πρέστη, κοντά στη γέφυρα Ελισάβετ που σε περνάει στη Βούδα, κοντά στην τουριστική περιοχή της Πρέστης, κοντά στα μπαρ και τα εστιατόρια,την όπερα, τα αξιοθέατα κλπ. Είχε μεγάλα δωμάτια, καταπληκτικά κρεβάτια, ήταν πολύ ζεστό και είχε πάρα πολύ πλούσιο πρωινό(σημαντικό, αφού πολλές φορές δε χρειαζόταν να φάμε κάτι για μεσημέρι και τρώγαμε μια και καλή το βράδι). Υστερούσε μόνο στις παροχές μπάνιου (είχε μόνο αφρόλουτρο και σαπουνάκι), παρόλο που είχε μπανιέρα και ήταν αρκετά μεγάλο σε μέγεθος.Συμπεριλαμβανομένου του πρωινού και των φόρων, το δίκλινο κόστισε 530 ευρώ για 6 βραδιες.
Τώρα, απομένει να την επισκεφτώ και Ανοιξη για να δω και το ηλιόλουστο κ ανθισμένο πρόσωπό της, αλλά και όσα δεν πρόλαβα να δω αυτή τη φορά.:xmas_rolleyes:
skoumpi
Member
- Μηνύματα
- 1.206
- Likes
- 1.101
Ωραία.... σε ευχαριστούμε για την περιγραφή!!!!
Κάναμε μαζί σου και εμείς μια βόλτα στη Χιονισμένη Βουδαπέστη. Αντε και καλά ταξίδια και το '13
Κάναμε μαζί σου και εμείς μια βόλτα στη Χιονισμένη Βουδαπέστη. Αντε και καλά ταξίδια και το '13
Εκπομπές Travelstories
