Μιανμάρ (Βιρμανία) Βιρμανία

[go2dbeach]

Ερση πεθανα στα γελια πρωι πρωι . Καλα που το χαρισατε , αλλιωs πωs θα το κουβαλαγατε πισω στην Ελλαδα το στρωμα.
Περιμενω τη συνεχεια με ζωντανια και χιουμορ

 

[StellAnna]

Προς τα που πηγαιναμε; Ω! απο εκει ξεκινουσε το καλυτερο κομματι του ταξιδιου- για μενα τουλαχιστον...

Δηλαδή? Ποιο μέρος? Και μας λες ότι ήταν και το καλλίτερο κομμάτι
Πάλι με την ψυχή στο στόμα μας αφήνεις.
Αύριο είναι Σάββατο.... γράψε κάτι και για μας.

 

[ΕΡΣΗ]

Ακουω και υπακουω λοιπον. Το αυτοκινητο μας μας αφησε στη λασπωμενη οχθη του ποταμου Irrawady (πως προφερεται ο εν λογω ποταμος δεν εχω καταλαβει επακριβως, κατι σαν Αιραγουαντι). Εκει περιμεναμε μαζι με τα μπαγκαζια μας και χωρις το υπερδιπλο, υπερμοντερνο και ορθοπεδικο στρωμα που ευγενως μας ειχε προσφερει το ξενοδοχειο Sedona οπου ειχαμε διαμεινει. (Αν προσπαθωντας να τιμησει το ονομα του, το ξενοδοχειο μας ειχε προσφερει σεντονια εννοειται πως θα τα ειχαμε ασμενως δεχθει). Τελος παντων σιγα- σιγα αρχισαν να μαζευονται και αλλοι δυτικοι με τα μπαγκαζια τους. (Μερικοι ηταν με καποια πολυ μεγαλα δεματα, τοσο που αναρωτιομουνα, αυτοι τι να ειχαν κερδισει στα ξενοδοχεια τους). Ηταν καποιοι Γαλλοι, ενας κυριος Γερμανος συνοδευοντας δυο κυριες και που οι αποσκευες του δηλωναν προς ολες τις κατευθυνσεις οτι ηταν Professor, ενα ζευγαρι Γαλλων, ενα Ιταλων, μια μεγαλη παρεα αμερικανων με δυο μικρα παιδακια, μια κυρια αγγλιδα με τους δυο εφηβους γιους της, κανα δυο ζευγαρια αμερικανων ακομα. Περιμεναμε ακομα κατω απο τον ηλιο, εμεις καθησυχασμενοι που εφταναν σιγα σιγα και αλλοι και ειμαστε συνεπως στο σωστο σημειο, αλλα με αρκετη αδημονια πια. Σιγα σιγα αρχισαν να μαζευονται και οι ντοπιοι. Και ξαφνικα φανηκε. Το ποταμοπλοιο ηταν απο ξυλο τικ, ανακατασκευασμενο σαν εκεινα που επι αγγλικης αποικιοκρατιας εκαναν δρομολογια στο ποταμι. Εριξε μια σχοινενια σκαλα και ανεβηκαμε. Με αυτο το ποταμοπλοιο θα ταξιδευαμε επι δυο ημερες κατα μηκος του ποταμου μεχρι να φτασουμε στο Bagan. Η αποσταση δεν ειναι και τοσο μεγαλη, τα πλοια της γραμμης τη διανυουν σε μια μερα απο το πρωι ως το βραδυ, αλλα εμεις ειπαμε να το απολαυσουμε, να παμε αργα και ανετα. (Ειμαστε αλλωστε και απο τη Θεσσαλλλλονικη και ειμαστε χαλλλλαροι τυποι). Η ατμοσφαιρα στο καταστρωμα του ποταμοπλοιου συντομα αρχισε να μοιαζει με αστυνομικο εργο της Αγκαθα Κριστι. Ποιος θα ηταν το θυμα μονο δεν ξεραμε, υποθεσεις καναμε. Αμεσως οι φυλες χωριστηκαν: οι απομακροι γερμανοι, οι σνομπ γαλλοι, οι φιλικοι αμερικανοι, οι φωνακλαδες ιταλοι, και εμεις οι ελληνες πως ταχα να φαινομαστε; Καταρχην εξωτικοι. Οι περισσοτεροι περασαν μια δοση να μας ρωτησουν τι ειμαστε: Πορτογαλλοι μηπως η Ισπανοι (Αυτες οι εθνικοτητες δεν ετυχε να αντιπροσωπευονται). Φυσικα οι γαλλοι καλημερα δε μας ειπαν. Το απογευμα το περασαμε στο καταστρωμα απολαμβανοντας τη θεα απο το μεσο του ποταμου προς τη ξηρα. Βλεπαμε παραλληλα με εμας να πλεουν σχεδιες φορτωμενες με γεννηματα η φορτηγιδες με εμπορευματα η καποιες βαρκες των ψαραδων. Οι οχθες φαινοντουσαν ακατοικητες γιατι τα χωρια τους τα καλυπτει η βλαστηση και δε φαινονται. Κρατουσα ενα βιβλιο στα γονατα ταχα μου να χαλαρωσω και να διαβασω αλλα η ομορφια του τοπιου δε με αφηνε να σταυρωσω γραμμη. Το παρατησα λοιπον το αθλημα και απορροφηθηκα απο αυτα που εβλεπα. Δυστυχως δεν εχω και καμια δυνατη πεννα για να σας μεταδοσω την ομορφια και κυριως τη γαληνη που απεπνεε το τοπιο αυτο. Δεν ηταν τοπιο που ενεπνεε δεος, αλλα ηρεμια και γλυκυτητα. Ξαφνου αρχισε να σουρουπωνει και ειχες την αισθηση οτι ολος ο ουρανος και το ποταμι πηραν φωτια:Ολα γιναν κοκκινα και χρυσα. Και μετα το κοκκινο εγινε πορτοκαλι και μετα βιολετι και στο τελος σκοτεινιασε. Και βγηκαν τα αστερια. Ποσα χρονια ειχα να δω αστερια! Επρεπε να φτασω στην ακρη του κοσμου για να τα δω ετσι εντονα. Στη μεση του ποταμου, μακρια απο καθε φως πολης τα αστερια ελαμπαν αλλιως. Μαγεμενη, ξεχασα να παω για φαγητο. Ο καλος μου ηρθε να με φωναξει. Εκει που μου μιλουσε ενας αλλος κυριος (απο την παρεα των Αμερικανων) που καθοταν και αυτος μονος μεσα στο σκοταδι, μας πλησιασε μας χαιρετησε ελληνικα και μας ρωτησε απο ποιο μερος της Ελλαδας ειμαστε. Ξεροι εμεις. Στη μεση ενος ποταμου της Βιρμανιας μας μιλα ενας αμερικανος στη γλωσσα μας!!! Τι αλλο θα ακουσουμε! (αλλη φορα δε θα εχουμε κλισε στο κεφαλι μας οτι οι αμερικανοι δε μιλουν τιποτε αλλο περα απο αγγλικα με αμερικανικη προφορα, γραψαμε τιμωρια 100 φορες ο καθενας το βραδι στην καμπινα μας). Ο κυριος ειχε υπηρετησει οταν ξεκινουσε την καριερα του στη Θεσσαλονικη, στην Αμερικανικη Γεωργικη Σχολη και τοτε ηταν το πρωτο του ταξιδι εκτος ΗΠΑ. Λατρεψε απο τοτε τα ταξιδια και αποφασισε να το συνδυασει με επαγγελμα, οποτε στη συνεχεια εδωσε εξετασεις και προσληφθηκε στο διπλωματικο σωμα. Εκεινη την εποχη ηταν διορισμενος στην πρεσβεια τους στην Bangkok και ταξιδευε στη Βιρμανια με τη γυναικα του, τα δυο παιδακια του και κατι φιλους του που ειχαν ερθει απο τη Αμερικη για επισκεψη Χριστουγενων. Ο κυριος αυτος οχι μονο μιλουσε τα ελληνικα μια χαρα αλλα και τα ταυλανδεζικα! συντομα γιναμε ολοι μια μεγαλη ευθυμη παρεα που τα κοπανουσε στο μπαρ του ποταμοπλοιου. Καποια στιγμη κατι χρειαστηκα και πηγα στην καμπινα μου. Οταν πηγα να βγω ειδα οτι ολο το παραθυρο της καμπινας ηταν σκεπασμενο απο εκατομυρια εντομα που ζουζουνιζαν προσπαθωντας να μπουν μεσα προσελκυομενα απο το φως του δωματιου. Τετραγωνικο εκατοστο δεν ειχε μεινει ελευθερο στο παραθυρο. Ευτυχως που υπηρχε σιτα. Βγαινοντας εξω τα ειδα να χορευουν γυρω απο ενα εξωτερικο φαναρι του πλοιου. Ακομη και αυτα τα εντομα που στην αρχη με εκαναν να ανατριχιασω, εκει εξω ηταν πανεμορφα: Το φως αντανακλουσε στα ιριδιζοντα φτερα τους και πετουσαν λαμψεις και χρωματα συνεχως. Δεν ξερω αν το φως τα σκοτωνε η αν ειναι εφημερα, παντως το πρωι οι καμαρωτοι με τις σκουπες μαζευαν σε σωρους τα αιθερια σωματα τους.
Συνεχιζεται....

 

[KIKI]

Ερση συνεχισε σε παρακαλω... Το οδοιπορικο με το πλοιο καταπληκτικο!
Ειχες παει οργανωμενα με γκρουπ η οικογενειακα?

 

[ΕΡΣΗ]

Τα ειχα οργανωσει με πρακτορειο απο εδω αφου πρωτα ειχα ψαξει σχετικα και ηξερα τι να ζητησω και τελικα φαινεται οτι ειχα ζητησει παρα πανω πραγματα απο οτι ειχα καταλαβει γιατι ξαφνικα εκει διαπιστωσαμε οτι η Σουση η ξεναγος μας θα μας ακολουθουσε σε ολο το ταξιδι και δε θα αλλαζαμε ξεναγο απο μερος σε μερος. Ολη τη διαδρομη μεσα στη Βιρμανια την καναμε μονοι μας με τη Σουση και ενα βαν με οδηγο ειμαστε εντελως μονοι μας. Η μονη φορα που ηρθαμε σε επαφη με τους δυτικους ηταν στο κρουαζιεροπλοιο. Το κρουαζιεροπλοιο το βρηκα σε ενα ιντερνετικο ψαξιμο και ζητησα να μου το κλεισουν και αυτο.
Θα συνεχισω αργοτερα τωρα μετα τον κυκλωνα μου ερχεται λιγο καπως...

 

[ΕΡΣΗ]

Πέρασαν πολλοί μήνες, κοντεύει χρόνος σχεδόν από τότε που την ξεκίνησα και ακόμη να τελειώσω τη Βιρμανία. Ας ξανακάνω μια προσπάθεια μπας και…
Είχα ξεμείνει πάνω στο κρουαζιερόπλοιο στον Irrawady ποταμό. Ωραίο σημείο για να αναπαυθεί κανείς…
Την επομένη το κρουαζιερόπλοιο έκανε στάση σε ένα χωριό το οποίο ειδικευμένο στο να κατασκευάζει πήλινα κιούπια μεγάλου μεγέθους. Καθόλου πρακτικό είδος για μια μανιασμένη με τις τοπικές αγορές όπως εγώ. Το χωριό ήταν ψιλοάδειο μια και όλοι οι ενήλικες ήταν στα χωράφια.
Μας ξενάγησαν στο τοπικό σχολείο το οποίο είχε κατασκευασθεί με χρήματα που έδινε η εταιρεία στην οποία ανήκε το κρουαζιερόπλοιο, δηλαδή ένα μικρό ποσοστό του ναύλου μας. Δε θυμάμαι πια αν με τα χρήματα αυτά πληρωνόταν και ο δάσκαλος. Το σχολείο ήταν ένα όμορφο ξύλινο κτίσμα, φρεσκοβαμμένο. Τα παιδάκια μας υποδέχθηκαν με βιρμανέζικα τραγούδια. Ενδεχομένως όμως να τραγούδησαν και τον ύμνο της εταιρείας, όπως συνέβη στο Βαγγέλη στα Gili Islands, δεν το θεωρώ καθόλου απίθανο. Η αλήθεια είναι ότι τα είχα πάρει με την εταιρεία. Βλέπετε όταν περιμέναμε στην όχθη του ποταμού για να επιβιβασθούμε κάποιοι χωρικοί μας είχαν πλησιάσει και μας είχαν πει- μέσω της ξεναγού μας, φυσικά – ότι η περιοχή αυτή θα γινόταν αποβάθρα για τα κρουαζιερόπλοια και υπήρχε διαταγή η οποία τους υποχρέωνε να απομακρυνθούν από εκεί, να εγκαταλείψουν δηλαδή το χωριό τους και τα κτήματά τους και να μετεγκατασταθούν κάπου αλλού, μακρύτερα από το ποτάμι, όπου τα χωράφια ήταν λιγότερο εύφορα, χωρίς άλλη αποζημίωση. Και αντί η εταιρεία να τους αποζημιώσει έστω και μερικά, επειδή οσονούπω δε θα τους έβλεπε τουρίστα μάτι αυτούς τους ταλαίπωρους, δεν έδωσαν δυάρα. Με εκνεύρισε, δηλαδή, αυτή η υποκρισία μέσα στο πλαίσιο του politically correct του δυτικού ταξιδιώτη, δεν έχω πρόβλημα που το συγκεκριμένο χωριό απέκτησε σχολείο, μακάρι όλα τα χωριά της Βιρμανίας και όχι μόνο να αποκτήσουν σχολείο, αλλά ας μην αγνοούν και τις ευθύνες τους απέναντι σε εκείνους οι οποίοι περιήλθαν σε δυσμενέστερη θέση εξαιτίας τους και εξαιτίας μας. Επιπλέον μας ζήτησαν αν θέλαμε να δώσουμε προαιρετικά έξτρα χρήματα για τον εξοπλισμό του σχολείου.
Στη συνέχεια του ταξιδιού το τοπίο ήταν περίπου το ίδιο, ήρεμο και γλυκό. Το απόγευμα φθάσαμε σε επόμενο χωριό το οποίο παρασκεύαζε τα τοπικά πούρα τα cheroot. Αυτό το χωριό ήταν πιο ζωντανό: οι ενήλικες είχαν επιστρέψει από τη δουλειά στα χωράφια και τα παιδιά έτρεχαν ξοπίσω μας με περιέργεια. Μόλις εντόπισαν την δωδεκαετή κόρη μας τα μικρά ενθουσιάστηκαν, φαίνεται δυτικό παιδί δεν ήταν και πολύ σύνηθες φαινόμενο, αν και οι αμερικανοί φίλοι μας είχαν δύο χαριτωμένα αγοράκια τεσσάρων και επτά χρονών μαζί τους και μάλιστα ξανθά. Την έστρωσαν λοιπόν σε ένα τραπέζι που υπήρχε στο πλάτωμα του χωριού και άρχιζαν να τη στολίζουν με λουλούδια που έκοβαν από τριγύρω. Τι στεφάνια και περιδέραια και βραχιόλια λουλουδένια της έφτιαξαν δε λέγεται. Αντάλλαξαν τα ονόματα τους και μετά έπεσε μια σιωπή γιατί η δυνατότητα επικοινωνίας μεταξύ τους ήταν περιορισμένη. Η κόρη μου ένιωσε αμήχανη που όλα τα παιδιά την παρατηρούσαν και τη σχολίαζαν, αλλά προσπάθησε να της εξηγήσω ότι εφόσον εμείς βρισκόμαστε εκεί για να δούμε τους ανθρώπους αυτούς είναι απολύτως ισότιμο να μας παρατηρούν ενδελεχώς και αυτοί με τη σειρά τους. Η μικρή δεν ήταν απόλυτα σύμφωνη: «Καλύτερα να μην τους παρατηρούμε, αν δε μπορούμε να μιλήσουμε» αποφάνθηκε. Τι να πεις, δεν νομίζω ότι έχει άδικο. Κατόπιν επισκεφθήκαμε το μοναστήρι του χωριού, εδώ υπήρχε και μοναστήρι, το οποίο παρείχε θρησκευτικού τύπου εκπαίδευση στα παιδιά του χωριού. Οπότε μια και δεν υπήρχε λόγος να κτισθεί σχολείο από την εταιρεία που λειτουργούσε το κρουαζιερόπλοιο, τα όβολα τα εισέπρατταν οι μοναχοί. Αφού γίναμε μάρτυρες της καταβολής του σχετικού ποσού προς τον ηγούμενο και λάβαμε τη σχετική ευλογία από τον σοφολογιότατο, επιστρέψαμε πίσω στο καράβι μας, όπου επαναλήφθηκαν τα ίδια της προηγουμένης: πύρινα ηλιοβασιλέματα, λαμπεροί αστερισμοί στο στερέωμα, δείπνο με τους νέους μας φίλους και ξανά στο μπαρ όπου τα κοπανήσαμε γερά. Την επομένη κατά τις 10 το πρωί φθάσαμε στο Bagan.
Όπου Bagan, μια πεδιάδα δίπλα στο ποτάμι, και όπου ήταν κτισμένη η πρωτεύουσα της πρώτης αυτοκρατορίας των βιρμανών και σηματοδοτεί και την έλευση του βουδισμού στη χώρα. Ο βασιλιάς, ο οποίος πρώτος ασπάσθηκε το βουδισμό και τον εισήγαγε στην περιοχή, και ως προσήλυτος, προέβη σε ένα όργιο κατασκευής παγόδων, έκτισε δηλαδή γύρω στις 4.500 περίπου. Δυστυχώς στις ημέρες μας σώζονται περίπου 2.500, διότι οι υπόλοιπες καταστράφηκαν από έναν πολύ ισχυρό σεισμό. Από την παλιά πρωτεύουσα δε σώζεται τίποτε διότι οι κατασκευές ήταν όλες ξύλινες και αυτές δεν είναι καθόλου ανθεκτικές στο χρόνο, ειδικά με το τόσο υγρό κλίμα. Αυτόν τον αρχαιολογικό χώρο ήρθαμε να επισκεφθούμε και εμείς, αφού πρώτα αφήσαμε τις αποσκευές μας στο ξενοδοχείο. Η Σούση είχε κανονίσει να επισκεφθούμε τις παγόδες με άμαξα με άλογο. Ο καλός μου αφιονίστηκε. Αν και καταστράφηκαν όπως σας είπα οι μισές περίπου, επέμενε να επισκεφθούμε όλες τις υπόλοιπες. Ξεκινήσαμε λοιπόν από τις μεγαλύτερες, τις ωραιότερες αρχιτεκτονικά και τις πιο καλοδιατηρημένες και μετά κάναμε βόλτες με το παετόνι στον τεράστιο αρχαιολογικό χώρο, ουσιαστικά απολύτως ολομόναχοι. Κάπου κάπου κατεβαίναμε από την άμαξα και ανεβαίναμε σε κάποια παγόδα που μας άρεσε για να αγναντέψουμε την περιοχή με το ποτάμι στο βάθος. Πώς μας έπαιρναν μυρουδιά οι μικροπωλητές, ποτέ δεν κατάλαβα. Μετά από λίγο στο βάθος του ορίζοντα φαινόταν μια κηλίδα η οποία μεγάλωνε, ήταν κάποιος ποδηλάτης. Όταν έφτανε κοντά, ξέδενε από τη σέλα του την πραμάτεια του και την άπλωνε στα πόδια της παγόδας και περίμενε να κατεβούμε. Μετά από λίγο ερχόταν και δεύτερος και τρίτος. Όσο καθυστερούσαμε να κατέβουμε, τόσο μεγαλύτερη αγορά στηνόταν στα πόδια μας.

Κάποια φορά παρατηρήσαμε μια φασαρία από κάτω μας και τη Σούση να ανακατεύετε και να τους φωνάζει. Μετά κάποιοι με ένα ξύλο μάζεψαν κάτι που εμάς πάνω μας φάνηκε σαν σκουπίδι και το πέταξαν προς μεγάλο εκνευρισμό της ξεναγού μας στα χόρτα δίπλα μας. Αφού κατεβήκαμε κάτω τη ρωτήσαμε τι έγινε. «Βρήκαν μια μικρή, νεογέννητη σχεδόν κόμπρα και αντί να τη σκοτώσουν την πέταξαν στα χόρτα δίπλα τους. Η πρώτη αιτία θανάτου στη Βιρμανία είναι τα φίδια- και η δεύτερη ο στρατός- οπότε δεν υπάρχει λόγος προστασίας τους. Η μικρή κόμπρα σήμερα κακό δεν κάνει, αλλά αύριο;» « Και τι σου είπαν;» ρωτήσαμε. «ότι θα έπρεπε να ξέρω, σύμφωνα με τη βουδιστική διδασκαλία, ότι τουλάχιστον τα μικρά δεν πρέπει να τα σκοτώνουμε» μας είπε και μετά πρόσθεσε « αλλά άμα δεν τα σκοτώσεις μικρά δε μπορείς να τα σκοτώσεις μεγάλα». Πολύ δυτικοποιημένη σκέψη μου φάνηκε.

Τη δύση του ηλίου όπου ο ήλιος έπεφτε κάπου μακριά, πέρα από το ποτάμι την παρατηρήσαμε από τη κορυφή μιας άλλης παγόδας. Ξανά οι ίδιες σκηνές που κινδυνεύουν να γίνουν κλισέ: όλη η χρωματική γκάμα του κόκκινου και του πορτοκαλί, του μοβ και του χρυσού. Ξανά τα άστρα να λαμπυρίζουν στη νυχτιά κλπ κλπ. Το ξέρω οτι επαναλαμβάνομαι αφόρητα, αλλά δε μπορώ να περιγράψω αλλιώς τη δύση- υπερπαραγωγή που έζησα.
Το βράδυ βρεθήκαμε με τους καινούργιους αμερικάνους φίλους μας και δειπνήσαμε μαζί στο ξενοδοχείο μας το οποίο είχε πολύ όμορφους κήπους δίπλα στο ποτάμι. Ανταλλάξαμε τις εμπειρίες μας για το τι είδαμε και σας διαβεβαιώ ότι τόσο επαγγελματικά όσο εμείς, κανείς άλλος δεν το είχε πάρει το θέμα. Τι επαγγελματικά, να πω καλύτερα σταχανοβίτικα το είχαμε δει.
Την επόμενη μέρα το ξύπνημα ήταν πολύ πρωινό. Η μικρή ιδέα δεν είχε. Της επιφυλάσσαμε έκπληξη. Αξημέρωτα έφυγαν και πήγαν να δουν την ανατολή του ηλίου σε αερόστατο πάνω από τον αρχαιολογικό χώρο του Bagan. Εγώ έκλαιγα τη μοίρα μου. Υψοφοβία, ακροφοβία και όλα τα σχετικά με βασανίζουν. Η αλήθεια είναι ότι μπήκα στον πειρασμό να σφίξω τα δόντια και να ανεβώ, αλλά τελικά μετά από ωριμότερη σκέψη αποφάσισα να μην ακολουθήσω γιατί αν πάθαινα καμιά κρίση τι μου έφταιγαν οι υπόλοιποι να χαλάσουν τη βόλτα τους; Οπότε έμεινα πίσω. Κανένα δίωρο αργότερα κατέφθασαν ενθουσιασμένοι: Περιγραφές μαγικές για μια λίμνη ασημένιας ομίχλης η οποία απλωνόταν κάτωθέ τους και όσο σηκωνόταν ο ήλιος τόσο και περισσότερες κορυφές και μύτες από τις παγόδες ξεπρόβαλλαν. Μετά από λίγο αργυρά φίδια αργοτυλίγονταν ανάμεσα από τις παγόδες κόβοντας την ανάσα. Και όταν προχώρησε η ημέρα και διαλύθηκε η ομίχλη τότε το αερόστατο πέταξε πάνω από το ποτάμι τόσο χαμηλά που λες και το καλάθι ακουμπούσε το νερό. Η μικρή φώναξε ότι θα μπορούσε κανείς να μαζεύει και λουλούδια έτσι και ο πιλότος της έκανε την χάρη, τους πήγε μέχρι ένα χωράφι όπου πέταξε τόσο χαμηλά ώστε η νεαρά σκύβοντας έξω μάζεψε λίγα αγριολούλουδα τα οποία και τα έφερε να μου τα προσφέρει ως παρηγοριά. Να πω ότι δεν έσκασα, λίγο είναι.
Στη συνέχεια ξανανεβήκαμε στην άμαξα και βαλθήκαμε να καλύψουμε ξανά όσες παραπάνω παγόδες μπορούσαμε. Κάποια στιγμή δε θυμάμαι πώς, καταφέραμε και αποσπάσαμε τον καλό μου από 118η παγόδα που βλέπαμε εκείνη τη στιγμή και προσήλθαμε στην αγορά του νέου Bagan όπου ειδικεύονται στις λάκες. Κουτιά από λάκα, δίσκοι από λάκα, καθώς και κάτι άλλα δικά τους σκεύη. Οι παλιές λάκες ήταν ματ και ακριβές οι καινούργιες ήταν γυαλιστερές και φθηνές. Περιττό να σας πω ότι μου άρεσαν οι παλιές, αλλά διαφωνούσα εξαιρετικά με την τιμή τους. Τελικά βρήκα κάποιες καινούργιες ματ οι οποίες όπως μου είπαν θεωρούνται ελαττωματικές και χαρήκαμε αμφότερες οι δύο πλευρές. Ο μαγαζάτορας γιατί ξεφορτωνόταν σκάρτο εμπόρευμα και εγώ γιατί αγόρασα σε αστεία τιμή κάτι ακριβώς όπως το ήθελα. Νομίζω ότι η συμπεριφορά μου θα του έβαζε ιδέες στο μέλλον να πουλά τη δεύτερη ποιότητά του ως αντίκες. Φορτωμένοι με τις λάκες προσήλθαμε στο αεροδρόμιο για να πετάξουμε προς Yangon τη τελευταία στάση του ταξιδιού μας. Μέσα από το αεροπλάνο αποχαιρετήσαμε από ψηλά τον αρχαιολογικό χώρο του Bagan.


Συνεχίζεται…

 

[NTINA]

Χαλάλι η αναμονή!!
Μας αποζημίωσες με το παραπάνω!!
Μην ξεχαστείς όμως.....

 

[go2dbeach]

Τι ωραια εκπληξη μας περιμενε σημερα! Διαβαζα με χαμογελο..τοσο ζωντανες εικονες!
Τι ομορφες εμπειριες εζησε η κορη σας σε αυτο το ταξιδι..θα τη συντροφευουν μια ζωη!

 

[xenos]

Ερση με ταξιδεψες,ειδα και την υπεροχη φωτο που ειχες βαλει απο το Bagan τις προαλλες στο 'που ειναι στον κοσμο' και μου βαζεις ιδεες.!!!

 

[varioAthens]

Ευτυχώς που την είχες ξεχάσει γιατί σήμερα που την συνέχισες τη διάβασα και εγώ και ενθουσιάστηκα με τη Βιρμανία!!! Πολύ ωραίες εικόνες!!!

 

[ΕΡΣΗ]

Ναι την ειχα ξεχασει τη Βιρμανια, ως travelstory δηλαδη γιατι κατα τα αλλα ειναι αξεχαστος προορισμος, μια και ασχοληθηκα λιγο με την Travelpedia και την ψιλοαφησα. Τη φωτογραφια απο το Bagan την ξεσηκωσα απο ενα φωτογρφικο site. Ο φωτογραφος του εχει τραβηξει καταπληκτικες φωτογρφιες απο παρα πολλα μερη της Ασιας και δεν χορταινω να τις κοιταζω. Matthew Herschmann's Photo Galleries at pbase.com

 

[ΕΡΣΗ]

Τι ομορφες εμπειριες εζησε η κορη σας σε αυτο το ταξιδι..θα τη συντροφευουν μια ζωη!

Η κορη μας ειναι ταξιδεμενη για την ηλικια της και αρκετα ταξιδεμενη και εκτος Ευρωπης. (Κωνσταντινουπολη, Αιγυπτο, Ταυλανδη και Βιρμανια). Το ταξιδι που αναπολει ως το πιο μαγεμενο και μαλιστα και ως το πιο ομορφο μερος ειναι, περιττο να το πω, η Βιρμανια. Το θυμαται ακομη και τωρα που πατησε τα δεκαοκτω, λεγοντας οτι τοτε εζησε ενα ονειρο.