Βιετνάμ Μαλαισία Σιγκαπούρη Βιετνάμ γιέ γιέ.

[Travelliaris]

Αααααχχχχ!!!!!

 

[evaT]

Αααααχχχχ!!!!!

Πάμε για finish! Δυνατά...

 

[evaT]

Batu Caves? έχω πάει!

Η τελευταία μέρα του ταξιδιού και τα υπόλοιπα της Κουάλα Λουμπούρ

'Οταν σχεδίαζα το ταξίδι, έβαλα την τελευταία διανυκτέρευση στη Μαλαισία, όσο πιο κοντά στο αεροδρόμιο γινόταν, για να αποφύγουμε το έξτρα άγχος το πρωί της αναχώρησης, αφού το αεροδρόμιο απέχει αρκετά από την πόλη.
Τότε μου φάνηκε έξυπνη ιδέα, τώρα που ήμουν όμως εκεί, δεν είχα χορτάσει, δεν ήθελα να φύγω από εκείνο το σούπερ δωμάτιο, χρειαζόμουν άλλο ένα βράδι να πάμε σ ένα skybar για ποτό με θέα τους κατάφωτους ουρανοξύστες. Άει στο καλό.
Ήταν ο Τάσος που με επανάφερε, πάψε να αυτομαστιγώνεσαι μου είπε, τη σωστή απόφαση πήρες, αυτό είναι, αυτό θα κάνουμε.

Απρόθυμα κλείσαμε ξανά μανά τις βαλίτσες το πρωί, τις αφήσαμε για φύλαξη στη ρεσεψιόν και φύγαμε για τα Batu Caves.
Είχα διαβάσει ότι είναι καλύτερα να πας πρωί πρωί, για να αποφύγεις τη ζέστη και τον κόσμο.
Τώρα το πρωί έχει διαφορετική έννοια για κάθε άνθρωπο, εμείς πάντως ως τις 9.30 που είμασταν εκεί στην είσοδο, ήδη έλιωνες από τη ζέστη και ο κόσμος ήταν πολύς, πάρα πολύς.
Μπροστά μας απλωνόταν ένα ατελείωτο πολύχρωμο λεφούσι Ινδών-τουρίστα δε βλέπαμε πουθενά, όμως οι Ινδοί ήταν εκατοντάδες.

Δεν ξέρω αν αυτό συνέβαινε επειδή ήταν Σάββατο, ή ήταν κάποια ινδουιστική γιορτή, πάντως ήταν όλοι ντυμένοι παραδοσιακά και κουβαλούσαν με κατάνυξη τα τάματά τους, εμείς παρατηρούσαμε τα τελετουργικά τους, ήταν ξεχωριστή εμπειρία.

η εντυπωσιακή είσοδος

Το τεράστιο άγαλμα των 42 μέτρων του θεού Murugan και πίσω τα 277 πολύχρωμα σκαλιά που οδηγούν σε μια σειρά από σπήλαια ναούς.
Το Batu Caves είναι ο σπουδαιότερος ινδουιστικός χώρος λατρείας εκτός Ινδίας.

Υπήρχαν Ναοί και πριν ανέβεις. Αφήνουν σαγιονάρα απέξω και μπαίνουν ξυπόλητοι (όχι ότι έπαιζε μεγάλο ρόλο, πολλοί περπατούσαν ξυπόλητοι και στο δρόμο)

κρυφοκοιτάζοντας μέσα

Πήραμε βαθιές ανάσες να αρχίσουμε την ανάβαση.
Εγώ δεν πρόλαβα να ανέβω 10 σκαλιά κ έφαγα πόρτα.
Που πας με το μίνι κυρά μου;
Μου έδωσαν πασμίνα να τη δέσω στη μέση, ευτυχώς είχαμε κάποια ρίγκιτ σε μετρητά, 3 ευρώ κόστισε και το κρατάς. Problem solved.
Στο μεταξύ ήταν τόσο όμορφο, υπέροχη υφή και χρώματα, θα γίνει ένα ωραιότατο παρεό το καλοκαίρι για τις παραλίες.

Οι Ινδές με τα τάματα στο κεφάλι και το σκουπιδαριό. Όμως τι όμορφα μαλλιά που έχουν οι άτιμες! Μακριά και στιλπνά.

Η ανάβαση ήταν πακέτο.
Ζέστη και ατμόσφαιρα αποπνικτική, κάθε 10 σκαλιά σταματούσαμε για ανάσες. Οι Ινδοί με τις στάμνες στο κεφάλι ανέβαιναν ψέλνοντας κ αγκομαχώντας.

και βιντεάκι γιατί μπορεί ο κάπτεν να μας είχε αφήσει από μέρες, αλλά μας άφησε και το χούι του.
Βatu Caves

Μέχρι να πιάσουμε κορυφή μας είχε βγει η γλώσσα απέξω, πάλι καλά που ήταν νωρίς αλλιώς έπαιζαν λιποθυμίες. Μέχρι να το σκεφτώ, ένα κοριτσάκι 15-16 χρονών, Ινδούλα έχασε τις αισθήσεις της, ποιός ξέρει γιατί, κι έτρεχαν όλοι να το συνεφέρουν.

Ευτυχώς ο ιδρώτας έπιασε τόπο, το σπήλαιο με το ιερό ήταν πραγματικά εντυπωσιακό

Μαιμούδι

Στο κατέβα είχαν προλάβει να μαζευτούν και οι τουρίστες, γινόταν πια πανικός . Μέχρι την έξοδο δε, υπήρχαν δεκάδες καντίνες με ινδικό φαγητό, βαριές μυρωδιές, ήταν και νωρίς ακόμη, ανακατεύτηκα.

Περπατήσαμε ως το σταθμό του τρένου και από τους 35 βαθμούς μπήκαμε στους 15...Πολικό εξπρές.
Ενημερωμένη για τις παλαβές αποκλίσεις τους μέσα-έξω, είχα μαζί μου μπουφανάκι, βόλεψα και την πασμίνα στα πόδια και κουκουλώθηκα να γλυτώσω την ψύξη.

Κατεβήκαμε σε μια στάση όσο πιο κοντά γινόταν στην πλατεία Dataran και το πήραμε με το πόδι.
H πλατεία Ανεξαρτησίας της Μαλαισίας κοσμείται από ένα υπέροχο κυβερνητικό κτίριο το Sultan Abdul Samand κι ένα τεράστιο γήπεδο....κρίκετ! Αγγλική επιρροή γαρ...

Το γήπεδο το είχαν κλείσει με αυτά τα διαχωριστικά αλλά μπήκα μέσα για να τραβήξω αυτή τη φωτό

Βόλτα με ντάλα ήλιο δύσκολο, τα είδαμε γρήγορα και περνώντας από τα ποταμάκια, την κοπανήσαμε, βγήκαμε σ έναν πιο κεντρικό δρόμο να πάρουμε grab για να πάμε στον πύργο της τηλεόρασης KL.

To grab δεν μας την έκανε τη χάρη, γενικά δούλευε αρκετά πιο δύσκολα στη Μαλαισία, είχε πολύ λιγότερα διαθέσιμα αυτοκίνητα και ενώ σου έδειχνε ότι απέχει 11 λεπτά, τα 11 γινόντουσαν, 15, μετά 20, μέχρι που βαριόσουν να περιμένεις και το ακύρωνες.
Αυτό κάναμε και μεις. 3 χιλιόμετρα ήταν ως τον πύργο, σε κανονικές συνθήκες δεν είναι κάτι φοβερό, υπό τις παρούσες όμως ήθελε κουράγιο.
Βρήκα ένα starbacks και παρήγγειλα κάτι σαν φρέντο να δροσίζομαι στο δρόμο, αλλά μαζί με τα παγάκια βρήκα και το Δημαρχείο της πόλης που δεν το έψαχνα!
Τι λες τώρα; να μην πω ένα γκουντμόρνιγκ στους συναδέλφους στη Μαλαισία;

Σπάσε πλάκα να είναι γραφεία όλα αυτά!

Στην ευθεία πήγαινε καλά, αλλά έλα που στη βάση του πύργου μας περίμενε ανηφόρα. Και μετά κι άλλη ανηφόρα. Όλα τα είχε η μαριορή...Άλλά εκεί που φτάσαμε κ αυτό θα το κάναμε, ανεβήκαμε και αφού δεν είχαμε λιποθυμίσει ως εκεί το πήραμε ως καλό σημάδι σε σχέση με το καρδιοαναπνευστικό μας σύστημα. Τεστ κοπώσεως και τουρισμός δύο σε ένα.

Περάσαμε από το πάρκιγκ και πέσαμε πάνω σ αυτό το καθημερινό, λιτό λεωφορείο που μεταφέρει Ινδούς, δεν είναι σιγουράκι αλλά πόσο έξω να έπεσα;;
σας περισσεύει κανένα σεμεδάκι;

Στον πύργο είχαμε δύο οψιόν.
Η μία ήταν να ανέβουμε ως το observation deck με τιμή 12 ευρώ το άτομο και η δεύτερη στο μπαλκόνι γύρω γύρω όπου έχουν κ ένα σημείο με διάφανο πάτο, στέκεσαι εκεί κ από κάτω χάσκει το χάος
Ο Τάσος που είναι φήαρλες ψήθηκε να πάρει την κουρτίνα δύο, αλλά τον έσωσε που είχαν αναμονή και γλύτωσε το 20ρικο.

Ανεβήκαμε στο ντεκ και χαζέψαμε τη θέα της πόλης από ψηλά.
Μανχάταν;

Ο Merdeka 118

Φαίνονται και οι Πετρόνας

Η Κουάλα Λουμπούρ των 2 εκατ. κατοίκων, μητροπολιτικό και οικονομικό κέντρο της χώρας, με υψηλό ρυθμό ανάπτυξης και πλήθος πολιτιστικών και αθλητικών διοργανώσεων διεθνούς κύρους όπως το παγκόσμιο πρωτάθλημα φόρμουλα 1, το 2017 και άλλα πολλά.
Να θυμίσω ότι στη Θεσσαλονίκη ακόμα συζητάμε για το αν θα γίνει ο πρώτος ουρανοξύστης στο χώρο του παλιού Αλλατίνη;
Αλλά τι να συγκρίνω τώρα....ΘΛΙΨΗ και μόνο.

Τελευταία μας βόλτα ήταν η ημερήσια επίσκεψη στους Πετρόνας.

Είδαμε κάποιον να σφουγγαρίζει στον 1ο όροφο που είχαμε οπτική, δηλαδή να έρθεις να νοικιάσεις γραφείο στους Πετρόνας και να είσαι στον πρώτο όροφο; Κάποιος σε τρολλάρει...

Συμφωνήσαμε ότι τη μέρα είναι εντυπωσιακοί αλλά πραγματικά εκθαμβωτικοί είναι φωτισμένοι τη νύχτα.

Αποκαμωμένοι από το χιλιόμετρο και τη ζέστη, σφυρίξαμε τη λήξη της ξενάγησης και ξεχυθήκαμε στα εμπορικά για σβήσιμο της κάψας και της δίψας.
Μπαίνοντας μέσα στον παγετώνα του εμπορικού, λογικά εδώ μετράνε καθημερινά νεκρούς, εύστοχα παρατήρησε ο Τάσος, 35 έξω, 15 μέσα, τι διάολο δεν πλευριτώνονται; Τουλάχιστον! Από οικολογική συνείδηση πάντως σκίζουν....

Σάββατο μεσημέρι ο κόσμος ήταν ξαμολημένος. Οι δρόμοι φρακαρισμένοι, τα μαγαζιά φισκαρισμένα και γενικά ο πληθυσμός κυκλοφορούσε. Από τη μία τους λυπήθηκα που έχουν τέτοιες θερμοκρασίες και βράζουν μέσα στην πόλη. Αλλά δεν μπορώ να εκφέρω άποψη, δεν έχω ιδέα αν υπάρχει παραλία σε λογική απόσταση, ή αν δεν τους ενδιαφέρει καν επειδή το καλοκαίρι τους διαρκεί για πάντα.

Εγώ πάλι είχα φάει ένα σκάλωμα να δοκιμάσω το ντόπιο ρότι κανάι . Είχα διαβάσει ότι πέρσι το έβγαλαν 2ο καλύτερο πρωινό στον κόσμο. Με 4η τη μπουγάτσα! Πρώτο ήταν το pasteis de belem που έχω ήδη δοκιμάσει και 3ο κάτι από το Μεξικό που φιλοδοξώ να γευτώ σε επόμενο ταξίδι
Ρωτάω από δω, ρωτάω από κει, άλλοι δεν καταλάβαιναν τι θέλω, άλλοι μου έδειχναν προς μία κατεύθυνση, το προσπάθησα για λίγο, αλλά εκεί που με έστελναν δεν υπήρχε τίποτα και σύντομα εγκατέλειψα την προσπάθεια, θα ζήσω και χωρίς να το φάω, κάποια στιγμή έπρεπε να φεύγουμε.

Καλέσαμε ένα grab να μας πάει στο ξενοδοχείο να φορτώσουμε βαλίτσες και από κει στο διαμέρισμα που είχα κλείσει κάπου στη Sepang, ώστε να είμαστε κοντά στο αεροδρόμιο.
Τουλάχιστον αυτή ήταν η πρόθεση.
Στην πράξη πειραματίστηκα με την εφαρμογή να παραγγείλω τριγωνική διαδρομή, μόνο που αντί να βάλω το ξενοδοχείο της Κουάλα πρώτο, το έβαλα τελευταίο και το κατάλαβα όταν είμασταν ήδη σε αυτοκινητόδρομο και έβλεπα την πόλη πίσω μας. Μαντάρα τα έκανα

Θα μας πήγαινε δηλαδή στη Σέπαγκ και μετά θα μας γύριζε πίσω στην πόλη!
Το έσωσε ο ταρίφας, που ήταν ένας συνεσταλμένος πιτσιρικάς, συνεργάστηκε αμέσως, δεν ήταν πολύ εύκολο να το πάρει ανάποδα, αλλά το έκανε, ευτυχώς που είχαμε άπλα χρόνου και γλυτώσαμε τη φρίκη. Αν ήταν να φεύγει το αεροπλάνο να μας έβλεπα....

Από κει και μετά η μέρα πήρε δύσκολη τροπή.
Γυρίσαμε πίσω, πήραμε τις βαλίτσες και ξανά προς τη δόξα τραβά....Φτάσαμε σκασμένοι σ ένα τεράστιο κτίριο, από ότι καταλάβαμε είχε διαμερίσματα διαφόρων ιδιοκτησιών-κάποια από αυτά τα διέθεταν για μόνιμους ενοικιαστές και κάποια στους τουρίστες.

Το μόνο που ήθελα εκείνη την ώρα ήταν να αράξω για το υπόλοιπο στην τεράστια πισίνα που έβλεπα στην κράτησή μου, να πιώ μια παγωμένη μπύρα και να προετοιμαστώ ψυχολογικά για την αναχώρηση.

Αυτό που βρήκα όμως, ήταν μια άνευ λόγου και αιτίας ταλαιπωρία, όταν ο ρεσεψιονίστ μας ενημέρωσε ότι η κράτησή μας ήταν άκυρη. Σε κατάλυμα πληρωμένο!!
Ολόκληρο το ταξίδι βγήκε με απλές κρατήσεις δίχως να έχω προπληρώσει τίποτα και είχαν πάει όλα ρολόι.
Αυτό που είχε εξοφληθεί, μας έλεγαν ότι δεν υπάρχει. Βρήκα την απόδειξη πληρωμής, τίποτα πάλι. Επικοινώνησαν με τον ιδιοκτήτη ο οποίος επέμενε ότι δεν έχει κράτηση και μας παρέπεμψε στην booking.
Ευτυχώς που είχα αγοράσει σιμ και μπορούσα να κάνω κλήσεις.
'Εμπλεξα σε μία ατελείωτη συνομιλία, να προσπαθώ να εξηγήσω σε υπάλλήλους της Booking αυτό που συνέβαινε, το έβλεπαν κ αυτοί ότι έχω πληρώσει, αλλά επέμεναν ότι τα πρωτόκολλά τους επιβάλλουν να επικοινωνούν πρώτα με τον ιδιοκτήτη.
Ο μάγκας προφανώς είχε δώσει το διαμέρισμα αλλού και έκανε την πάπια. Τώρα τι συνέπειες μπορεί να έχει από την πλατφόρμα δεν έχω ιδέα.

Εμείς πάντως επί ένα τρίωρο τρώγαμε ξύλο....
Μιλούσα ατελείωτα, έστελνα μέιλ και περίμενα να βγει άκρη.
Τελικά μου έστειλαν λινκ από ένα διαμέρισμα στο ίδιο κτίριο, πολύ μεγαλύτερο από όσο μπορεί να χρειαζόμασταν, με διαφορά τιμής που θα κάλυπτε η Booking. Πάτησα αποδοχή να ξεμπερδεύουμε και ξεθεωμένοι ανεβήκαμε, το σπίτι ήταν τεράστιο, πεντακάθαρο και γωνιακό με θέα ως εκεί που έφτανε το μάτι.
Αν ήμουν στα καλά μου θα το αγόραζα, σε κείνη τη φάση απλά διαλέξαμε από ένα δωμάτιο και κατεβαίνοντας στο μάρκετ του ισογείου να βρούμε κάτι για φαγητό, περάσαμε από την πισίνα που ήταν η φαντασίωση για το τελευταίο απόγευμα.
Κόντεψα να βάλω τα κλάματα όταν είδα τι χάσαμε, αλλά...ήταν αργά πια για δάκρυα, έτσι βολεύτηκα με ένα ωραιότατο ντουζ και απλώθηκα στεγνή από ενέργεια και άκεφη, διαγώνια, στο υπέρδιπλο στρώμα μου.

Το δωμάτιο είχε δύο κάθετες τζαμαρίες αντί για τοίχους, με θέα breathtaking που λένε στο χωριό μου, και ήταν η παρηγοριά μου το βράδι εκείνο, όταν ξάπλωσα στο σκοτεινό δωμάτιο, να βλέπω έξω τη γηπεδάρα με τα παιδιά να παίζουν αδιάκοπα ως αργά, χαρίζοντάς μου την όμορφη αυτή εικόνα. Την τελευταία της χώρας.

'Οσοι με ξέρουν καταλαβαίνουν.

Το πρωί χρειαστήκαμε περίπου 15 λεπτά μέχρι το αεροδρόμιο, είχα προνοήσει να έχουμε τουλάχιστον ένα 3ωρο "αέρα" πριν από την πτήση, ανησυχώντας για τις καθυστερήσεις στο τεράστιο αεροδρόμιο. Κυριακή πρωί με πολύ κόσμο, όλα κύλησαν όμως γρηγορότερα και δεν υπήρξαν άλλα απρόοπτα.
Ύστερα από τη 12ωρη πτήση μέχρι την Κωνσταντινούπολη, 5ωρη αναμονή στο Ατατούρκ και πτήση για Θεσσαλονίκη, φτάσαμε στα σπίτια μας, επιστροφή στο χειμώνα και την κανονικότητα.

Τέλος λοιπόν για το ταξίδι, που για μένα δεν τελείωσε στα τέλη του Γενάρη, αλλά συνέχισα να ταξιδεύω νοερά όσο τα περιέγραφα, όσο ξαναβουτούσα στις αναμνήσεις για να ανασύρω τα γεγονότα. Ταξίδευα ακόμη και η αυλαία θα πέσει με την τελευταία τελεία.

Μένει ένα κεφάλαιο ακόμη, closure, επίλογος με συμπεράσματα και με όσα πρακτικά μπορέσω να θυμηθώ για να βοηθήσω αυτούς που πρόκειται να ταξιδέψουν.

Ευχαριστώ όσους με ακολουθήσατε ως εδώ, φιλοδοξώ να σας πήρα και εσάς λιγάκι μαζί μας, μια όμορφη βόλτα στις περιπλανήσεις μας.

 

[poised]

Μου θύμισες ταξίδι με το τρένο στη Μαλαισία που παρόλο που είχα προετοιμαστεί με κλειστά αθλητικά παπούτσια, τζιν και πουκάμισο πάνω από το t-shirt, είχα παγώσει τόσο που στη διαδρομή είχα βγάλει άλλα δύο t-shirt να φορέσω από πάνω,το καπέλο στο κεφάλι και στο τέλος πήρα και αγκαλιά το backpack ενώ είχαν παγώσει τα ακροδάκτυλά μου από το aircondition. Δεν έχουν το θεό τους, σε μία πόλη με 35 βαθμούς κυκλοφορούν με πέτσινο μπουφάν σε κλειστούς χώρους, οικολογικά ντροπή.

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι η Κουάλα Λουμπούρ είναι για όσο είδατε. Αν είχατε μείνει μία μέρα ακόμα ίσως να μετριαζόταν η άποψή σου από μάλλον αδιάφορα μέρη όπως η chinatown ενώ αν μένατε και μία παραπάνω δεν θα ξέρετε τι να κάνετε εκτός από βόλτες σε εμπορικά με την εξουθενωτική ζέστη και κίνηση να κάνουν τα πάντα δύσκολα.

Η Μαλαισία έχει πολλά να δώσει εκτός της KL. Παρθένες ζούγκλες στα κεντρικά (όσο προλαβαίνει κανείς, σύντομα η "παρθενία" θα έχει παραβιαστεί παρά φύση από τις φυτείες για palm oil που αντικαθιστούν τα πάντα), τροπικά νησιά στα δυτικά που έχουν προλάβει ακόμα τον υπερτουρισμό λόγω έλλειψης υποδομών που σταδιακά φτιάχνονται, απίστευτα δάση στα κεντρικά βουνά. Ακόμα και τα τουριστικά νησιά στα βόρειο ανατολικά και η κάπως γραφική πρώην αποικιοκρατική πόλη και περιοχή της Μαλάκα είναι καλύτερα από την KL.

 

[evaT]

Η Μαλαισία έχει πολλά να δώσει εκτός της KL. Παρθένες ζούγκλες στα κεντρικά (όσο προλαβαίνει κανείς, σύντομα η "παρθενία" θα έχει παραβιαστεί παρά φύση από τις φυτείες για palm oil που αντικαθιστούν τα πάντα), τροπικά νησιά στα δυτικά που έχουν προλάβει ακόμα τον υπερτουρισμό λόγω έλλειψης υποδομών που σταδιακά φτιάχνονται, απίστευτα δάση στα κεντρικά βουνά. Ακόμα και τα τουριστικά νησιά στα βόρειο ανατολικά και η κάπως γραφική πρώην αποικιοκρατική πόλη και περιοχή της Μαλάκα είναι καλύτερα από την KL.

O τέταρτος της παρέας περιοδεύει στη χώρα τώρα, θα πάει στα μέρη που αναφέρεις αλλά και στο Βόρνεο. Οπότε θα έχω καλύτερη πληροφόρηση.
Για την Κουάλα Λουμπούρ συμφωνώ. Ένα απόγευμα περισσότερο ήθελα, εγώ σε τέτοιο κλίμα δε λειτουργώ, τα malls τα αντιπαθώ, δε νομίζω ότι θα ζούσα χαρούμενη για πολύ σε τέτοιο μέρος.

 

[Kyriakao]

Δέλτα του ποταμού Μεκόγκ - Τα ψιψιψίνια και τα κοκοκόψαρα

Ακόμη ένα βάρβαρο ξύπνημα στις 6 το πρωί για να προλάβουμε το πρωινό λεωφορείο για το Μεκόγκ.
Το σύστημα των υπεραστικών λεωφορείων στη Χο Τσι Μιν είναι σχετικά παράξενο και λειτουργεί ως εξής:
Το google maps μας έδινε στίγμα για το σταθμό των υπεραστικών λεωφορείων στο District 1, 200 μέτρα από το σημείο που είχα κλείσει τη διαμονή μας, ωστόσο όταν φτάσαμε εκεί δεν είδαμε τίποτα, ψαχνόμασταν αρκετή ώρα σαν χωριάτες που έφτασαν στην πόλη, ρωτούσαμε αριστερά-δεξιά, αλλά κανείς δε φαινόταν να ξέρει ή να καταλαβαίνει τι ρωτούσαμε.
Τελικά μπήκα σε ένα πρακτορείο ταξιδίων που μας εξήγησε το έργο.
Στο σημείο που έψαχνα εγώ υπήρχε απλά κάτι σαν υποσταθμός. Εκδίδεις εισιτήριο, σε παραλαμβάνει βανάκι το οποίο σε μεταφέρει δωρεάν στο μεγάλο σταθμό λεωφορείων που βρίσκεται έξω από την πόλη.
Αυτά, αν φυσικά θέλεις να κινηθείς με τη δημόσια συγκοινωνία.
Αν κλείσεις ιδιωτικό τουρ προφανώς σε παραλαμβάνουν από το κατάλυμά σου.
Το δικό μας τουρ ήταν κλεισμένο να μας παραλάβει από το ξενοδοχείο στο Μεκόγκ, έτσι έψαξα τα FUTA BUSES όπως λέγονται τα τοπικά ΚΤΕΛ.

Το βανάκι μας πάστωσε τον έναν πάνω στον άλλον, εμείς και κάτι ευτραφούλες γερμανιδούλες που με ζουλούσαν κι έγινα χαλκομανία πάνω στην πόρτα του αυτοκινήτου.
Αντίθετα το λεωφορείο ήταν ένα υπεράνετο sleeper bus, ένα 3ωρο δρόμος ήταν μέχρι τον Μεκόγκ,
λουκούμι μετά το πρωινό εγερτήριο.
Μπαίνοντας στο λεωφορείο βγάζεις παπούτσια, τα βάζεις σε σακούλα που σου δίνουν και περπατάς με τις κάλτσες ή ξυπόλυτος. 'Ετσι γλυτώνουν το σφουγγάρισμα.
Κουρτινάκια για την ιδιωτικότητα.
View attachment 455061
Βολευτήκαμε μια χαρά και γω και τα χαριτωμένα μου ελεφαντάκια..
View attachment 455062
Ενώ οι συνταξιδιώτες μου για την ιδιωτικότητα δεν ενδιαφέρονται. Απλά στα 5 λεπτά ροχάλιζαν! Το οποίο συνέβαινε σχεδόν παντού.
View attachment 455063
Στη μέση της διαδρομής υπήρχε στάση για ξεμούδιασμα. Σου έδιναν σαγιονάρες για να βγεις και τις ξαναμάζευαν στο έμπα.
Πρέπει να προσέχεις να μην έχει τρύπα η κάλτσα σου και ρεζιλευτείς.
View attachment 455064

Το λεωφορείο έκανε τέρμα στην σχετικά μεγάλη πόλη του Can Tho. 1.200.000 κατοίκους έχει αυτή η πόλη, αλλά ευτυχώς είμασταν στα όρια της πόλης κι έτσι σύντομα βρεθήκαμε σε έρημους επαρχιακούς δρόμους. Στα 11 περίπου χιλιόμετρα μέχρι το ξενοδοχείο μας, ο ταρίφας χτυπούσε την κόρνα ανά 1 λεπτό, ασχέτως αν ερχόταν κάποιος ή όχι. Προσπαθούσα να καταλάβω αν υπήρχε κάποιος παραλληλισμός, κορνάριζε μήπως τις πινακίδες; τα δέντρα; Κάτι άλλο; έμεινα με την απορία.

Στην τελευταία στροφή ήταν σα να μπήκαμε απότομα στη ζούγκλα.
Πυκνή βλάστηση παντού, ποταμάκια και ο δρόμος τελείωνε.
Εδώ είναι, μας δείχνει.
Δεν φαινόταν τίποτε.
Του κάνω νόημα να περιμένει και περπατάω μερικά μέτρα όταν βλέπω δύο βιετναμεζούλες με τα καπελάκια τους, με τις γνωστές υποκλίσεις και τα welcome. Εντάξει λέω, εδώ είμαστε.
Προχωρήσαμε σ ένα μονοπάτι και ξαφνικά βρεθήκαμε σε ένα μέρος, που στα μάτια μου φάνταζε ό,τι πιο κοντινό σε αυτό έχω στο μυαλό μου ως παράδεισο.
Σκέφτηκα να με τσιμπήσω να δω αν είναι αλήθεια ή όνειρο.
Ιδού η όαση
View attachment 455065
Τα lodges
View attachment 455066
View attachment 455067
View attachment 455068

Κι επειδή όταν η πραγματικότητα ξεπερνάει τη φαντασία καλό είναι να αναφέρονται τα καταλύματα, δείτε εδώ

Το δωμάτιό μας ήταν έτσι...
View attachment 455069
Ενώ ξετρελάθηκα με το open air μπάνιο
View attachment 455070
αν και την ώρα που μπανιαριζόμουν, σκέφτηκα τι θα κάνω αν πεταχτεί ξαφνικά κανένα φιδάκι από την ανοιχτή οροφή όσο ήμουν ακόμη με τις σαπουνάδες

Λέγαμε μεταξύ μας, τι ζούμε πάλι και δεν το πιστεύαμε.
Και τα καλύτερα ήταν μπροστά μας.
Παρατήσαμε τα πράγματα και τσακιστήκαμε για μια βουτιά στην δροσερή πισίνα
View attachment 455071

και λίγο αραλίκι στις ξαπλώστρες με παγωμένες tiger. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Στις 2.30 το μεσημέρι είμασταν στη ρεσεψιόν όπου μας παρέλαβε ο ξεναγός μας, το τουρ είχε ποδηλατάδα στην περιοχή και επισκέψεις σε σπίτια ντόπιων, λαχανόκηπους και συναφή.
Είχα τσεκάρει δεκάδες ανάλογα τουρ, μονοήμερα και διήμερα, μου είχαν φανεί όλα παρεμφερή και από τιμές, ο καθένας ζητούσε ό,τι ήθελε. Τελικά έκλεισα αυτό που έκρινα ως πιο κοντινό στα ενδιαφέροντά μας, δεν ήταν φθηνό, αλλά τουλάχιστον ήταν βολικό και δε χρειαζόταν να τρέχουμε από το ένα μέρος στο άλλο για να βρούμε το γκρουπ.
Το πόσο απίθανο βγήκε στην πράξη ήταν κάτι που δεν το φανταζόμουν.

Καβαλήσαμε τα ποδηλατάκια και ξεκινήσαμε τη βόλτα.
Ο ξεναγός μας εξήγησε ότι θα περάσουμε με φέρυ τον ποταμό για να δούμε τα χωριά και τη ζωή των ντόπιων. Ενδιαφέρον ακούστηκε, πάμε λοιπόν.

Πιάσαμε κάτι χωματόδρομους και σύντομα βρεθήκαμε στην όχθη ενός παραποτάμου να περιμένουμε το φέρυ μαζί με ντόπιους και μηχανάκια.
Σίγουρα δεν περιμέναμε να έρθει το Hellenic Seaways, ίσως ένα μικρό φέρυ, μια μαούνα ναι, αλλά αυτό;
View attachment 455114

Δείτε εδώ για να καταλάβετε...
Mekong river ferry boat

Για κάτι τέτοια σκηνικά ζούμε, αρχίσαμε τη σαχλαμάρα και τα γέλια κι ο καημένος ο ξεναγός προσπαθούσε να μας μαζέψει.

Στη συνέχεια μας πήγε στο σπίτι του σιδερά.
Βγήκε ο μάστορας με τη μπάμπω στην αυλή και μας έδειξαν την τέχνη τους κ έφτιαξαν ένα σιδερένιο μαχαίρι μπροστά μας
View attachment 455073
View attachment 455076

Συνεχίσαμε την ποδηλατάδα σ ένα ονειρεμένο τοπίο. Παράλληλα με το ποτάμι, και ανάμεσα στις σκόρπια σπίτια των ντόπιων απολαμβάνοντας το πιο αυθεντικό σκηνικό όλου του ταξιδιού.
View attachment 455078
View attachment 455079
View attachment 455115
Μπουγάδα
View attachment 455080
View attachment 455081
View attachment 455116 View attachment 455117
Μας πήγε σ ένα κήπο με μηλιές να μας δείξει πως καλλιεργούν τα μήλα, πως τα τυλίγουν σε σακούλες για να τα προστατέψουν από τα έντομα, πως είναι βιολογικής καλλιέργειας χωρίς λιπάσματα και μας έδωσε το ελεύθερο να κόψουμε και να φάμε.
Μας εξηγούσε για όλων των ειδών τις καλλιέργειες και τα φρούτα τις περιοχής, θα σας πάω είπε και σ άλλους οπωρόκηπους.

Αφού κλέψαμε δηλαδή τα μήλα, θα κλέβαμε κ άλλα φρούτα Μάλιστα. Από το καλό στο καλύτερο αυτή η βόλτα.
View attachment 455084

Η ποδηλατάδα καθοδόν έκρυβε διάφορες εκπλήξεις.
Αυτά είναι σούπερ μάρκετ επάνω στο δρόμο, shop and go.
View attachment 455082
View attachment 455085
View attachment 455086
Συνεχίσαμε...
View attachment 455087 View attachment 455088 View attachment 455089
Τρομερό μέρος!
Η επόμενη στάση ήταν στο σπίτι μιας οικογένειας όπου μας έφτιαξαν χυμό ζαχαροκάλαμου
Στο οποίο ρίχνουν και μισό λάιμ για να σπάσει η γλυκατζούρα.
Φυσικά το ήπιαμε αφού μας έδειξαν όλη τη διαδικασία παραγωγής του.
View attachment 455090

Κάναμε περισσότερα από 10-15 χιλιόμετρα στους δρόμους αυτούς και θεωρώ πια ότι ήταν από τα καλύτερα κομάτια του ταξιδιού.
Δεν υπήρχε τουρίστας πουθενά ούτε για δείγμα, προφανώς και οι δραστηριότητες ήταν στημένες, όμως μπήκαμε σε αληθινά σπίτια ντόπιων, κρυφοκοιτάξαμε λίγο μέσα στις ζωές τους.

Απολαμβάνοντας και τις εικόνες από το ποτάμι
View attachment 455091 View attachment 455092
Αυτό ήταν κάτι σα γέφυρα.
View attachment 455093
Εννοείται πως την σκαρφαλώσαμε, όχι που θα την αφήναμε.
View attachment 455095

Τελευταία επίσκεψη στο σπίτι μιας θείας όπου φτιάξαμε όλοι μαζί παρέα ένα κέηκ καρύδας.
Εγώ ανέλαβα να ζουλήξω κάτι μπανάνες, ο Αντώνης ζουπούσε το ψαχνό της καρύδας να βγει το γάλα, ο Τάσος ανακάτευε το αλεύρι με τα υπόλοιπα υλικά και η θεία έσκαγε στα γέλια με τα χάλια μας.
Στο τέλος το έψησε σ έναν ξυλόφουρνο και στρωθήκαμε στην αυλή να το φάμε.
Πριν από αυτό μας έμπασε σπίτι της κ έδωσε το ελεύθερο να φωτογραφίσουμε
Κρεβατοκάμαρα
View attachment 455097
Τραπεζαρία με τα τιπς.
View attachment 455098
Εικονοστάσι που έπιανε το μισό δωμάτιο με τη φωτογραφία του μακαρίτη.
Τους τάφους δε, τους έχουν κάπου μέσα στις αυλές τους. Μας είπαν πως θεωρούν ότι ο νεκρός δεν φεύγει με το θάνατο, η ψυχή του τριγυρίζει εκεί, άρα εξακολουθεί να είναι οικόσιτος.
View attachment 455099
λαμαρίνες στα πλαινά του δωματίου και στην οροφή ελενίτ; πιθανώς...
View attachment 455104
Το παιδικό από τα εγγονάκια της. Μένουν όλοι μαζί με το ζευγάρι, πολύ συνηθισμένο στο Βιετνάμ, οι γονείς δουλεύουν και οι παππούδες προσέχουν τα παιδιά. Τώρα που κοιμόταν αυτή, που το ζευγάρι, δεν το καταλάβαμε.
View attachment 455100
Η κουζίνα όπου εκτυλίχθηκε το μαγειρικό όργιο
View attachment 455101
View attachment 455119
και η μαρμίτα. το έβαλε μέσα σ ένα ταψάκι και ψήθηκε
View attachment 455102
πίσω αυλίτσα όνειρο
View attachment 455103
Η τελική μορφή του γλυκού. Νόστιμο ήταν, στο πιατάκι δίπλα είχε ένα ντιπ από τζίτζερ που του έδινε ένα πιο πικάντικο τατς.
View attachment 455105

Απίθανη όλη η βόλτα, τι να λέμε, στο γυρισμό έβγαιναν τα παιδάκια από τα σπίτια και μας χαιρετούσαν. Βασικά όλη η γειτονιά βγήκε να μας γνωρίσει, είμασταν το γεγονός της ημέρας.
'Ο,τι πιο αυθεντικό ζήσαμε, νομίζω ρούφηξα κάθε λεπτό αυτής της μέρας.
Στεναχωρεθήκαμε που δεν είχαμε τον κάπτεν να το χαρεί μαζί μας. "Τουλάχιστον 200 βίντεο θα έφτιαχνε όλη μέρα" είπε ο Τάσος λυπημένος

Μιλήσαμε αρκετά και με τον αραχνούφαντο ξεναγό μας. Αραχνούφαντος γιατί ήταν τόσο αδυνατούλης που το χεράκι του ήταν σαν παιδικό. Βάλαμε και στοίχημα για την ηλικία του, τελικά ήταν 32 ετών ενώ φυσικά έδειχνε με το ζόρι 20-22.

Τελειώσαμε τη βόλτα λίγο πριν νυχτώσει κ ανανεώσαμε το ραντεβού για τα χαράματα της επόμενης μέρας για να μπούμε σε βάρκες και να δούμε τις περίφημες πλωτές αγορές.

Φάγαμε βραδινό στο ξενοδοχείο, μόλις έπεφτε το σκοτάδι δεν είχες και πολλά να κάνεις, αλλά εμείς οι περίεργοι αποφασίσαμε να βγούμε παραέξω στο δρόμο πάραυτα, να εξερευνήσουμε μην τυχόν και υπήρχε ίχνος νυχτερινής ζωής.
Προς τα δεξιά του δρόμου δεν κουνιόταν φύλλο. Μαύρα σκοτάδια παντού.
Γυρίσαμε πίσω προς τα αριστερά και είδαμε φώτα.
Πλησιάσαμε να δούμε καλύτερα, είδαμε κόσμο μαζεμένο και δυνατές φωνές, πήγαμε πιο κοντά, είχαν στρωμένα τραπέζια και φαγοπότι, μας πήραν πρέφα και μας φώναξαν να μπούμε στην αυλή.

Λέμε κανένας γάμος μήπως, αρραβώνας;
Ούτε γάμος, ούτε αρραβώνας.... σε κηδεία πέσαμε
Και τι κηδεία!
Τρώγαν, πίναν του σκασμού, το γέλια τι χάχανα, μέχρι ένας με μακιγιάζ αποκριάς ήρθε και μας προυπάντησε.
'Αντε τώρα να τα αποκρυπτογραφήσεις όλα αυτά.
View attachment 455112
Η θειά που άφησε το μάταιο τούτο κόσμο
View attachment 455113
Σκεφτήκαμε ότι με τόσα γέλια, μάλλον δεν την πολυσυμπαθούσαν τη θειά ή άφησε την περιουσία σε άλλο σόι...

Δεν φάγαμε πάντως μαζί τους, ούτε ψύλλος στον κόρφο μας με τόσο θανατικό...
Γυρίσαμε πίσω και περάσαμε το τελευταίο κομμάτι της βραδιάς (κανένα μισάωρο που αντέξαμε ακόμη) αράζοντας στις ξαπλώστρες της πισίνας, κουβεντιάζοντας για όλα τα καταπληκτικά πράγματα που είχαμε ζήσει, ενώ ο μόνος ήχος που ακουγόταν εκτός από εμάς ήταν ένας ξεκούρδιστος βάτραχος που προσπαθούσε να πιάσει ρυθμό στο κράξιμό του.
View attachment 455118

Πολυ ωραία η ποδηλατάδα αυτή στο Μεκονγκ ! Στην επομένη επίσκεψη μου στο Βιετναμ (γιατί σίγουρα θα υπάρξεις ) θα είναι η σειρά σου να μου δωσεις πληροφορίες!!

 

[Smaragda53]

Πράγματι ταξιδέψαμε μαζί σου και ήταν τέλεια! Πολύ ζωντανή διήγηση! Εντωμεταξύ με τόσον κόσμο τι γίνεται εκει με την επιδημία? Απ ότι βλέπω στις φωτο κανεις δε φοράει μασκα

 

[evaT]

Πράγματι ταξιδέψαμε μαζί σου και ήταν τέλεια! Πολύ ζωντανή διήγηση! Εντωμεταξύ με τόσον κόσμο τι γίνεται εκει με την επιδημία? Απ ότι βλέπω στις φωτο κανεις δε φοράει μασκα

Στο Βιετνάμ τις φορούσαν αρκετά αλλά κυρίως για την ποιότητα του αέρα και επειδή δε θέλουν να μαυρίζουν!
Υποθέτω δεν έχουν έξαρση ιώσεων στην περιοχή λόγω κλίματος, τώρα για τους Ινδούς δεν ξέρω τι είδους ιδεοληψίες κουβαλούν, τι πιστεύουν και τι όχι.

 

[Kyriakao]

Ίσως το πιο συγκλονιστικό «μουσείο» που 'χω δει στη ζωή μου.
Αφού σε κάποια φάση (το γράφω και στην ιστορία μου) δεν άντεξα, άρχισα ν' ανακατεύομαι και βγήκα έξω στον καθαρό αέρα...

Ακομα θυμαμαι και ανατριχιάζω να ειμαι στο μουσείο αυτό ,να ακούγεται το Imagine από τα ηχεια και τριγύρω μου Αμερικανοί τουρίστες επισκέπτες να βλέπουν τις θηριωδίες που εχει κανει η χωρα τους.
Η ιστορία δεν διδάσκει...δυστυχώς

 

[evaT]

να ακούγεται το Imagine από τα ηχεια και τριγύρω μου Αμερικανοί τουρίστες

Καλά αν άκουγα κανα imagine εκεί ήμουν ικανή να βαλαντώσω από το κλάμα!

 

[psilos3]

Καλά αν άκουγα κανα imagine εκεί ήμουν ικανή να βαλαντώσω από το κλάμα!

Μετά τη λήξη της περιήγησης στις στοές των Βιετκόνγκ, ο Βιετναμέζος ξεναγός για να μας χαιρετήσει/ευχαριστήσει άρχισε να τραγουδάει το «Hey Jude» που καταλήξαμε να το λέμε όλο το γκρουπ παρέα.
Το 'χουνε μάλλον με τους Beatles στη χώρα, τι να πω!

 

[evaT]

Επίλογος – Λοιπά συμπεράσματα.


Kαι πως χαρακτηρίζουμε ένα ταξίδι απόλυτα επιτυχημένο;

Αν μπει θέμα στο φόρουμ θα δούμε πολλές διαφορετικές απαντήσεις. Άλλος γιατί είδε όσα περίμενε και παραπάνω, άλλος επειδή δεν του έτυχε τίποτα περίεργο, άλλος επειδή γουστάρει τις χλίδες και το ρηλάξ και άλλος γιατί πάτησε τo κάθε κορφοβούνι.

Εγώ πάλι με τα δικά μου μυαλά, έχω κάθε λόγο να δηλώνω απόλυτα ικανοποιημένη. Ένα μεγάλο ταξίδι με πολλά παρακλάδια και το βάρος του οργανωτικού να πέφτει αυτούσιο επάνω μου.

Πρώτα από όλα είμαι χαρούμενη γιατί το φέραμε εις πέρας υγιείς, δίχως να κλατάρουμε σοβαρά, γι αυτό και μόνο κερδίζουμε βραβείο.

Επόμενη υποκειμενική παράμετρος οι προσδοκίες. Ο καθένας μας είχε κάτι διαφορετικό στο μυαλό του, τέσσερις άνθρωποι , τέσσερις προσωπικότητες, χούγια, παραξενιές, μοναδικότητα.

Αυτό που μας δένει και μας σώζει ως παρέα και ταξιδιώτες, είναι ότι μας αρέσει η εναλλαγή, ταξιδεύουμε με ρυθμό, απολαμβάνουμε όταν πρέπει, αλλά οι σφιχτοί χρόνοι μας βγαίνουν εύκολα και δε νιώσαμε ότι χάσαμε κάτι σημαντικό.

Πολλοί με ρώτησαν αν με κουράζει να ταξιδεύω με τόσα άτομα. Κατηγορηματικά ΟΧΙ. Δεν ένιωσα ούτε στιγμή ότι με κούρασαν, ότι βαρέθηκα ή ότι αποζητώ την ησυχία μου. Ελπίζω και κείνοι το ίδιο.

Υπερισχύει ότι περάσαμε όμορφα, γελάσαμε μέχρι δακρύων, απολαύσαμε στιγμές, συγκινηθήκαμε, κουραστήκαμε, νευριάσαμε, το ζήσαμε.

Για το Βιετνάμ, θεωρώ ότι ήταν εξαιρετική επιλογή σαν πρώτη επαφή με την Ασία. Μεγάλη χώρα, με αντιθέσεις, όαση στα μάτια του ταξιδευτή που ψάχνει τροφή για σκέψη, διαφορετικός πολιτισμούς, νοοτροπίες, φύση, αξιοθέατα, κλίμα.

Αναγκαστικά έμειναν πολλά απέξω, όμως πήραμε μία χορταστική δόση από πόλεις και τοπία, εδώ συνοπτικά τις εντυπώσεις μου από κάθε προορισμό.

Πόλεις-Τοποθεσίες

• Σιγκαπούρη. Ότι και να πεις είναι λίγο. Η πληθωρική χάι τεκ πόλη που εντυπωσιάζει και τον πιο ταξιδεμένο. Ιδανική για stopover και ξεκίνημα ταξιδιού.
• Ανόι. Αν πετάξεις από Σιγκαπούρη, πέφτεις κατευθείαν στα βαθιά. Μια βόλτα στο Οld Quarter έχει τα πάντα. Τα περισσότερα μηχανάκια που θα δεις στη ζωή σου, κόρνες και φασαρία, η ζωή τους όλη σε κοινή θέα στο πεζοδρόμιο, μαγείρεμα, καφές, μουχαμπέτι, κράχτες, εμπορεύματα, καλώς ήρθε το δολάριο. Παραέξω οι περίτεχνοι φορτωμένοι βουδιστικοί και άλλοι ναοί όπως και το μοναδικό Μαυσωλείο μονοπωλούν το ενδιαφέρον σε μια αχανή πόλη με βρώμικο αέρα και δύσκολη επιβίωση.
• Nih Bihn η επιβλητική φύση της επαρχίας με τον ποταμό Tam Coc και το περίεργο στυλ κωπηλασίας. Πανέμορφη εκδρομή στο ποτάμι, θεόρατοι κάθετοι βράχοι μέσα στο νερό και στα καπάκια 500 σκαλιά ανάβαση στο ψηλότερο σημείο με καταπληκτική θέα και ένα δράκο. Άχαστο.
• Halong Bay. Οι θεόρατοι βράχοι στη θάλασσα αυτή τη φορά. Το ινσταγκραμικό χαιλάιτ του βορρά, χάρμα οφθαλμών και λοιπών αισθήσεων. Το κάναμε με στυλ και χλίδα και φυσικά το απολαύσαμε.
• Χουέ. Η παλιά πρωτεύουσα είναι κυρία με τα όλα της και το δείχνει. Με την πανέμορφη σπουδαία αυτοκρατορική της πόλη , ποτάμι και ωραίο φαγητό, της αξίζει μια βόλτα (τουλάχιστον)
• BanaHills . Η Ντίσνευλαντ στις κορυφογραμμές. Όλοι ξέρουν τη golden bridge με τις χερούκλες, αλλά αυτό που ενθουσιάζει είναι το γενικότερο πρότζεκτ που συναντάς πάνω στο βουνό. Είναι τρελοί αυτοί οι Βιετναμέζοι (αν και το έχτισαν Γάλλοι)
• Χόι Αν. Αν πας βραδάκι και δεν γοητευτείς από τα βαρκάκια, φαναράκια και την μαγεία στην ατμόσφαιρα, ο εσωτερικός σου κόσμος έχει θέμα, δες ένα γιατρό να σου το λύσει.
• Ντανάγκ. Ευχάριστη έκπληξη, δεν πουλάει παλιά πόλη και βρώμα, αλλά εξάγει ουρανοξύστες και digital nomads. Διαθέτει και παραλιάρα με κοκοφοίνικες.
• Χο Τσι Μιν. Το Ανόι με ουρανοξύστες. Δηλαδή η πόλη φόρεσε μοντέρνο πρόσωπο, φάρδυνε τους δρόμους, έπεσε και ο σχετικός παράς, όμως η ζωή, η νοοτροπία και τα μηχανάκια παρέμειναν τα ίδια. Το Μουσείο πολέμου σε γονατίζει…
• Μεκόγκ Δέλτα. Το κάναμε διήμερο και ήταν από τις καλύτερες επιλογές του ταξιδιού. Η ποδηλατάδα κατά μήκος του ποταμού και οι επισκέψεις στα σπίτια, ήταν ό,τι πιο αυθεντικό ζήσαμε, το συστήνω δαγκωτό.
• Κουάλα Λουμπούρ. Λίγος ο χρόνος αλλά αρκετός για να μας καταπλήξει, η ανάπτυξη φωνάζει από μακριά, ενώ το μπεν μιξ πολιτισμικό προφίλ των κατοίκων, της προσδίδει χαρακτήρα. Μεγάλο αρνητικό το σιχαμερό κλίμα.

Μετακινήσεις

• Πήραμε αεροπλάνα, τρένα, πλοία, λεωφορεία, βάρκες. Όλα στην ώρα τους και ποιοτικά (για τη βάρκα δεν παίρνω όρκο όμως).
• Τα ιδιωτικά τράνσφερ με κάτι θηριώδη Suv και την εκδρομή στα BaNaHills μας τα οργάνωσε η γλυκύτατη Kieu, από το Sea Travel και τη συστήνω με κλειστά τα μάτια.

SeA Travel

Κουζίνα

Το Βιετνάμ είναι εκτός των άλλων γαστριμαργικός προορισμός. Φάγαμε πολύ ενδιαφέροντα πιάτα, ξεχώρισα την εθνική τους σούπα Pho, το Bun Cha (ζητείστε να σας το προφέρουν οι ντόπιοι θα το διασκεδάσετε) κεφτεδάκια με ρύζι, το Com Tam και παραλλαγές ρύζι, νουντλς με κρέας ή κοτόπουλο, οι μπαγκέτες Ban Mi, ψητή πάπια, ενώ είναι παράδεισος για τους αστακογαριδοφάγους (που δεν είμαι). Τιμές ξεφτιλέ ολέ! Με ένα 10ρικο τρως όλο το μαγαζί.

‘Ανθρωποι

Το μεγάλο ατού της χώρας. Συνεσταλμένοι αλλά περήφανοι, ευγενικοί μέχρι αηδίας, πάνω που αρχίζεις να φορτώνεις από τα υπερβολικά πληζ και θένκ γιου κάτι θα κάνουν οι μπαγάσηδες για να σε σκλαβώσουν. Χαμογελαστοί, αεικίνητοι, αν δεν ήταν τόσο πρήχτες θα τους λάτρευα.

Ασφάλεια

Κινδυνεύεις μόνο από τα μηχανάκια. Κατά τ άλλα δεν είδα, δεν άκουσα. Βέβαια εμείς κυκλοφορούμε ρεμάλια, χωρίς τσάντες και κρεμαστούλια, τα κινητά δεμένα στο λαιμό, να κλέψουν τι; Έχω ακούσει για πορτοφολάδες και τσαντάκηδες, αλλά νομίζω ακόμη κι αν το σκέφτηκαν, το ξέχασαν όπως τους ήρθε. Πόσοι Βιετναμέζοι χρειάζονται για να ρίξουν κάτω 3 γομάρια και να φτάσουν σε μένα; Κουίζ.

Χρήματα

Revolut όπως παντού. Όχι δεν πληρώνεις με κάρτα, δε τη βγάλαμε πουθενά (στο Βιετνάμ). Αλλά μόλις αλλάξαμε τα ευρώ που είχαμε μαζί, σε τουριστικά πρακτορεία και στα καταλύματα (αλλάζουν παντού), βγάζαμε ντονγκ από τα ΑΤΜ με τις ρέβο. Προμήθεια είτε 0 ή ανάξια λόγου (κάτι λεπτά του ευρώ). Η ισοτιμία είναι 1 ευρώ κάπου 26.000 ντονγκ, χάναμε το μπούσουλα με τα μηδενικά.

Κόστος

Τα πάντα όλα όπως τα διαβάσατε κόστισαν χωρίς τα ψώνια (που ήταν αρκετά) στα 2100-2200€/άτομο, 20 μέρες και μοιράζονται ως εξής:

• 1.050€ όλα τα μεταφορικά μέσα (αεροπλάνα, τρένα και λεωφορεία)
• 523€ κρουαζιέρα και λοιπά καταλύματα
• 226€ εκδρομές, είσοδοι και ξεναγήσεις
• 80€ βίζα και ασφάλεια
• 300€ φαγητά, ποτά, καφέδες κλπ

Μόνο εξελάκι δε σας έβαλα!

Από εμένα, Over and Out.
Για άλλη μια φορά ευχαριστώ όσους με διαβάζουν κι εύχομαι υγεία σε όλους, να έχουμε κουράγια να ταξιδεύουμε και να επιστρέφουμε να σας τα λέμε.

Για όποιον, είναι τραβελστόρις τζάνκι και θέλει κ άλλο, σας βάζω λινκ με τις ιστορίες του Αντωνάκη που συνεχίζει ακόμη στην Ασία και γράφει για όλες τις διαδρομές μαζί μας και τα υπόλοιπα τα δικά του, εδώ