Βιετνάμ Μαλαισία Σιγκαπούρη Βιετνάμ γιέ γιέ.

[evaT]

Έχω γελάσει, έχω χαζέψει με τις φωτογραφίες, έχω αγχωθεί με τη βίζα σας αλλά εκεί που έμεινα είναι στον Μεκόνγκ. Τέλεια φάση, εκεί αφήστε με όταν πάμε Βιετνάμ!

Ας πάμε και σ αφήνουμε όπου θέλεις

 

[psilos3]

Από τις πιο ωραίες μέρες του ταξιδιού αυτή η βουτιά στη μαύρη ιστορία και τον ανταρτοπόλεμο των Βιετκονγκ. Θυμήθηκα κι εγώ την επίσκεψη μου στα Chu Chi Tunnels, όχι ότι θα ξεχαστεί και ποτέ φυσικά!

αν τύχει και πάω προς Χαλάστρα μεριά (οι Σαλονικείς ξέρουν), να ξαφνιάσω τα εγχώρια κουνούπια

Θα 'θελες, τα κουνούπια στη Χαλάστρα είναι σαν περιστέρια πλέον!

 

[poised]

(παιδιά cu chi, όχι chu chi, θυμηθείτε την "κουτσή")

 

[nerig7]

Πολύ ωραία η αφήγηση σου Εύα. Χαιρετίσματα σε όλα τα παιδιά από τον Κρητικό απο τα Cu Chi

 

[evaT]

Πολύ ωραία η αφήγηση σου Εύα. Χαιρετίσματα σε όλα τα παιδιά από τον Κρητικό απο τα Cu Chi

Έλα ρε σύντεκνε, μας βρήκες;
Ορίστε δεν πάει άδικα η διαφήμιση του φόρουμ
Όλα καλά, σε βρίσκουμε Ελλάδα;

 

[Travelliaris]

Κούκλος βγήκε ο Αντώνης, άμα είναι καλλιτέχνης ο άνθρωπος....
Πες και για τα ύψη των στοών, 1,50 η μεγάλη, 1,30 η μεσαία και 0,80 η ζμολ!

 

[Travelliaris]

Πολύ ωραία η αφήγηση σου Εύα. Χαιρετίσματα σε όλα τα παιδιά από τον Κρητικό απο τα Cu Chi

γεια σου και σένα σύντεκνε!!!!

 

[ANASTAPAP]

Cu Chi Tunnels ή πως πολεμούν οι ανίσχυροι

Επιστρέψαμε στα (πολύ) πρωινά ξυπνήματα για να προλάβουμε την τελευταία μας εκδρομή, την οποία είχα κλείσει μέσω του klook.com, πολύ απλά γιατί την είχαν φθηνότερα από παντού-κάπου στα 18€/άτομο. Πολλά είχαμε ήδη ξοδέψει εδώ και κει και στο τέλος με έπιασαν οι τσιγκουνιές μου.

Μόνο που από τα sleeper bus με όλα τα κομφόρ, πέσαμε σε μισοδιαλυμένο σαπάκι, με εκείνα τα δερμάτινα καθίσματα που κολάν επάνω σου με τη ζέστη και αναρτήσεις που σε κάθε λακούβα πονούσες από τα τραντάγματα. Το μόνο πράγμα που δούλευε σχετικά καλά ήταν ο κλιματισμός. Μας λυπήθηκε ο Βούδας.

Ο ξεναγός μας-ο ψηλότερος Βιετναμέζος που είδα σε όλο το ταξίδι- καβάτζωνε το 1,85 και θα μπορούσε να άνετα παίζει στην εθνική μπάσκετ;
Χαμογελαστός και κεφάτος, πίστευε ότι μιλάει καλά αγγλικά και δεν έβαζε γλώσσα μέσα. Στην πραγκατικότητα, όπως τους περισσότεερους, τον καταλάβαινες με μεγάλη προσπάθεια
Μας μάζεψε καμιά 30ριά άτομα διαφόρων εθνικοτήτων-βαβέλ όλων των αποχρώσεων σε δέρμα και τρίχα και ξεκινήσαμε.

Τρεις ώρες, μας ενημέρωσε ότι θα διαρκούσε η διαδρομή και φρίκαρα...αλλά πως να μην κάνεις 3 ώρες αφού τη μιάμιση τη χρειάζεσαι για να βγεις από την πόλη τους.
Για να περάσει η ώρα, μας έλεγε ότι του κατέβαινε, πρώτα από όλα ζήτησε να μάθει από που κρατάει η σκούφια του καθένα.
Ακούγαμε Ινδία, Ινδία, Γαλλία (πολλοί Γάλλοι γενικώς στη χώρα), Σιγκαπούρη, Μαλαισία, Ινδία, Ελλάδα...ακούμε από μπροστά....επππππ πατριώτης;
'Ελα ρε καρντάσι, πετύχαμε έναν Ρεθυμνιώτη Κρητικό που ταξίδευε σόλο και προερχόταν από 12ωρη λεωφορειάδα, Καμπότζη μεριά. Τον βάλαμε στο γκρουπ μας και κάναμε γαλαρία.
Ινδία ξανά, μπλα μπλα, και από κάπου ακούγεται να λένε Αμερική.
Αμερική;; 'Ελα ρε παιδιά, λέει ο Τάσος, πάτε να δείτε την &@#$^ που φάγατε στα Τούνελ ε;;;

Λίγο πριν φτάσουμε, είχαμε στάση σ ένα εργαστήριο όπου απασχολούνται θύματα του πολέμου- απόγονοι που κουβαλούν γενετικό πρόβλημα.
Ξεναγηθήκαμε στα εργαστήρια όπου φιλοτεχνούν εκπληκτικά αντικείμενα, θαυμάσαμε την υπέροχη δουλειά τους, καλαίσθητα διακοσμητικά, κάδρα, κεραμικά και απεικονίσεις της χώρας, τα περισσότερα όμως ογκώδη και πολύ-πολύ ακριβά.

Στον τελικό προορισμό φτάσαμε, όπως μας είχε υποσχεθεί πάνω κάτω στο τρίωρο-είχαμε μπαιλντίσει μέσα στο σαράβαλο λεωφορείο, μόνο που έξω παραμόνευε η αδυσώπητη ζέστη της ζούγκλας. Ευτυχώς δεν είχε τόση υγρασία όσο περίμενα κ έτσι η κατάσταση ήταν σχετικά υποφερτή.
Κάποιοι ρώτησαν για κουνούπια, ναι μεν δεν βρισκόμασταν στην υγρή εποχή αλλά καλού κακού αν έχετε λέει κάτι, ψεκαστείτε.
Είχα προμηθευτεί ένα σπρέι με deet από το Μεκόνγκ και ψέκασα όσους βρήκα μπροστά μου, το υπόλοιπο το γύρισα Ελλάδα, αν τύχει και πάω προς Χαλάστρα μεριά (οι Σαλονικείς ξέρουν), να ξαφνιάσω τα εγχώρια κουνούπια, που με τα γνωστά μπαιγκοναουτάν ξεκαρδίζονται στα γέλια.

Η περιήγηση ξεκινούσε με τα βαριά άρματα που σώζονται λίγο έξω από την είσοδο στη ζούγκλα
View attachment 455370
View attachment 455371

Μπήκαμε στα μονοπάτια και λίγο λίγο μας έδιναν της πληροφορίες για τον τρόπο που λειτουργούσε όλο το σύστημα των Βιετγκόγκ.
Ζούγκλα
View attachment 455374 View attachment 455375
View attachment 455404

Εδώ σε ρέπλικα όλο το σύστημα των τούνελ. O πρώτος όροφος ήταν στα 3 μέτρα κάτω από τη γη, ο δεύτερος στα 6 και ο τρίτος στα 12 και περισσότερο.
Σας θυμίζει κάτι; Από που παραδειγματίστηκε ίσως η Χαμάς;
View attachment 455372

Το δε σύστημα ήταν ιδιοφυές. Μαγείρευαν σ ένα σημείο αλλά είχαν σκάψει με τέτοιο τρόπο την έξοδο της καμινάδας ώστε ο καπνός έβγαινε παραπλανητικά, σε τελείως διαφορετική κατεύθυνση.
Τρύπες εξόδου του ατμού από το μαγείρεμα.
View attachment 455400
Τα τούνελ την εποχή του πολέμου κάλυπταν περισσότερα από 200 χιλιόμετρα απόσταση!
Οι είσοδοι ήταν στενές καταπακτές καλά καμουφλαρισμένες μέσα στην ζούγκλα, ιδανικές για τους μικρόσωμους βιετναμέζους, όπως άλλωστε και οι στοές, ενώ οι μεγαλόσωμοι χοντροκ&^$##δες Αμερικάνοι ήταν σχεδόν αδύνατο να χωρέσουν.

Προσπάθησαν με κάθε τρόπο να διαλύσουν το σύστημα, βομβάρδιζαν ανελέητα την περιοχή αλλά το μόνο που κατάφεραν ήταν να ισοπεδώσουν το έδαφος, ενώ οι στοές έμειναν άθικτες.
Κάποτε έστειλαν έναν ειδικό ιχνηλάτη-αρχιτέκτονα ο οποίος κατάφερε μερικώς να βγάλει άκρη, μόνο που χωρίς λεπτομερή πληροφόρηση έπεσε σε αδιέξοδο τούνελ και πέθανε από ασιτία....
Δοκίμασαν να πλημμυρίσουν τις σήραγγες διοχετεύοντας μεγάλες ποσότητες νερού, το είχαν όμως προβλέψει και αυτό στο σχεδιασμό, έτσι το νερό έφυγε προς το ποτάμι και οι Βιετναμέζοι έστειλαν ευχαριστήρια επιστολή προς τη Διοίκηση του Αμερικανικού στρατού.... Ευχαριστούμε για το ντουζ

Απομεινάρια των βομβών
View attachment 455373
View attachment 455376
Κάποια στιγμή οι Αμερικάνοι έστησαν εν αγνοία τους, όλο τους το στρατιωτικό επιτελείο ακριβώς πάνω από τις σήραγγες των Βιετναμέζων! Γεγονός που συνέχισαν να αγνοούν ως το τέλος του πολέμου.
Βεβαίως και οι Βιετναμέζοι αντιμετώπιζαν σοβαρότατα προβλήματα, πολλές φορές έπρεπε να επιβιώνουν για πολλούς μήνες μέσα στις στοές, υποσιτισμένοι, ενώ συχνά πέθαιναν από τσιμπήματα φιδιών και σκορπιών ή από ασθένειες που εξαπλώνονταν λόγω των δύσκολων συνθηκών διαβίωσης.

Στην αυθεντική είσοδο καταπακτής που περισώζεται. Ο ξεναγός μας προέτρεψε να μπούμε αρκεί να χωράμε να περάσουμε από την τρύπα. Μόνο ζυγαριά δεν έβγαλε να μας ζυγίσει. Οι περισσότεροι έκαναν τον....Αμερικάνο, ενώ οι Ινδές που είχαν μπαμπάτσικα- πλούσια τα ελέη, έκαναν βήμα πίσω. Βρήκα ευκαιρία εγώ, έχουν και τα θετικά τους οι αδύνατες, τι να σας κάνω που το τρώτε όλο σας το φαγητό
View attachment 455377
η τρύπα
View attachment 455381
Τα τούνελ που περισώζονται σήμερα έχουν διαπλατυνθεί και υποστηλωθεί για τουριστικούς λόγους.
Είχε αρκετά σημεία όπου μπορούσες να μπεις, να συρθείς για μερικά μέτρα και να βγεις λίγο πιο πέρα.
View attachment 455378 View attachment 455379

View attachment 455380

Εγώ παιδιά ούτε καν! Δεν είμαι για τέτοιους κλειστοφοβικούς χώρους. Από την άλλη είμαι περίεργη, μπήκα στην τρύπα να δω πως είναι, μόλις κατάλαβα πόσο στενά είναι και δεν έβλεπα καν φως την έκανα, μεταβολή και πίσω.
Μόνο που δεν γινόταν ούτε στροφή να κάνω-σφήνωσα. Έξυσα λίγο τον ώμο μου στο ταβάνι για να στρίψω και βγαίνοντας μου την είχαν στημένη.

βιντεάκι
- YouTube

Η φωτογραφία είναι από το πιο βαθύ επίπεδο όπου υπήρχαν τα δωμάτια που συνεδρίαζαν οι στρατηγοί. (την έβγαλε ο Αντωνάκης)
View attachment 455382
Σ όλο το χώρο υπήρχαν ομοιόματα βιετναμέζων με τον τρόπο ζωής, περίθαλψης και άλλα,
View attachment 455383 View attachment 455384
Ο σιδεράς φτιάχνει όπλα από απομεινάρια των βομβών που έπεφταν!
View attachment 455385
από τα ελαστικά των οχημάτων του αμερικάνικου στρατού έφτιαχναν τα σανδάλια τους
View attachment 455386
Δείτε εδώ. Τεχνική του ανάποδου σανδαλιού. Το φορούσαν δηλαδή με ανάποδη φορά ώστε τα ίχνη τα μπερδεύουν τον εχθρό. Ανταρτοπόλεμος.
View attachment 455387
Τραυματιοφορείς
View attachment 455388
Νοσοκομείο
View attachment 455389
Βιετκόγκες
View attachment 455390
Αυτός ρε παιδιά νόμισα ότι ήταν ρέπλικα και όταν πήγα να βγάλω φωτογραφία μου χαμογέλασε και σκιάχτηκα. Μα το Βούδα!
View attachment 455391
Η ταπιόκα ήταν η κύρια τροφή τους. Πλούσια σε υδατάνθρακα και θρεπτική, τους κρατούσε στη ζωή όταν δεν υπήρχε τίποτε άλλο. Μας έδωσαν να δοκιμάσουμε, εμένα δεν μου άρεσε (αλλά αν πέθαινα της πείνας θα έτρωγα κ αυτό και πολλά άλλα)
View attachment 455401
Φυσικά μυηθήκαμε και στις πολεμικές παγίδες που έστηναν στους Αμερικάνους.
Μετά την φρίκη που βιώσαμε αντικρύζοντας τις δεκάδες φωτογραφίες παραμορφωμένων παιδιών, νιώθαμε τουλάχιστον ικανοποίηση βλέποντας πόσο ευρηματικά κορόιδευαν μέσα στα μούτρα τους, τον αμερικανικό στρατό, την πλέον ισχυρή πολεμική μηχανή επί γης.

Εδώ το καμουφλάζ
View attachment 455392
Μόλις πατούσε ο γιάνκης άνοιγε,
View attachment 455393
έπεφτε μέσα
View attachment 455394
και γινόταν greek souvlaki....
View attachment 455395

Αυτό παρακάτω το λένε "σουβενίρ"
Περπατούσε αμέριμνος ο στρατιώτης στην περίπολο, υποχωρούσε το καμουφλάζ και έμπαιναν τα καρφιά στο πόδι, τρυπώντας την αρβύλα. Μη μπορώντας να τα αφαιρέσουν επιτόπου, κουβαλούσε όλο το κουτί με το ποδάρι του πίσω στη μονάδα για να μπει χειρουργείο. Καταλάβατε; Σουβενίρ....
View attachment 455396

και άλλα τέτοια ανάλογα
View attachment 455397 View attachment 455398

Αυτά παθαίνεις αν πας να πολεμήσεις χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα σου χωρίς να ξέρεις ακριβώς το λόγο. Οι άλλοι είχαν μια πατρίδα να προστατέψουν , ένα ιδεώδες.

Γύρω στις 500.000 Αμερικάνοι κουβαλήθηκαν σε όλο το Βιετνάμ στο πηκ του πολέμου. Μαζί με ό,τι πιο τεχνολογικά εξελιγμένο άρμα και μέσο υπήρχε εκείνη την εποχή.
Που όμως αποδείχθηκαν ελάχιστα αποτελεσματικά στη ζούγκλα.
Οι ντόπιοι είχαν το πλεονέκτημα, γνώριζαν πως να κινηθούν, οι εισβολείς όχι. Κατέληξαν να βομβαρδίζουν τυφλά, σκορπώντας το θάνατο μέσω της χημείας δίχως να ακουμπούν την ουσιαστική δομή του ανταρτοπόλεμου των Βιετκόγκ.

Το πόσο ντροπιαστικά αποχώρησαν οι κατακτητές το γνωρίζουμε όλοι. Οι συνέπειες όμως ήταν τρομαχτικές για όλους. Τόσες ταινίες έχουμε δει για τα βαριά ψυχολογικά θέματα των βετεράνων του Βιετνάμ από τον πόλεμο. Η δική μας εμπειρία στον τόπο, μας βοήθησε να καταλάβουμε καλύτερα τους λόγους.
Και το συζητήσαμε εκτενώς.

Ρώτησα τον ξεναγό αν υπήρξε κάποιου είδους αποκατάσταση από την ΗΠΑ.
Απάντησε πως ο Ομπάμα επισκέφτηκε τη χώρα και τις πληγείσες από τον πόλεμο περιοχές και έδωσε γενναίες αποζημιώσεις στα θύματα του πολέμου ενώ πλέον έχουν αναπτύξει πολύ καλές εμπορικές και οικονομικές σχέσεις.
Κάτι μου λέει πως ό,τι δεν πήραν οι Αμερικάνοι από τον συμβατικό πόλεμο, το παίρνουν πια με το παραπάνω μέσω του χρήματος. Δεν υπάρχει ελπίδα τελικά.

Αυτό ήταν ένας κρατήρας από έκρηξη βόμβας
View attachment 455399

Η επιστροφή ήταν εξουθενωτική. Πέσαμε στο σχόλασμα με την κίνηση ακόμα χειρότερη από την πρωινή. Χιλιόμετρα το μποτιλιάρισμα.
Φτάσαμε ημιθανείς....ούτε πισίνες, ούτε τίποτα σήμερα. Ντουζ και απογευματινή ντάγκλα.
Τέλος οι ξεναγήσεις, τέλος οι εκδρομές, άδειαζε πια με ταχύ ρυθμό η κλεψύδρα του ίδιου του ταξιδιού.

'Οταν πεινάσαμε ψάξαμε φαγητό εκεί γύρω, στη γειτονιά. Ούτε ζωγραφιστά θέλαμε να δούμε πλέον ρύζια και νουντλς, βρήκα μια ιταλική πιτσαρία την οποία θυμήθηκα να τσεκάρω και από τα σχόλια και φάγαμε καταπληκτική (για την περιοχή) πίτσα, με ανανά που έτρωγα για πρώτη φορά πάνω σε πίτσα κι ενθουσιάστηκα.
Το δείπνο ήταν κερασμένο από τα αγόρια, για την όλη οργάνωση του ταξιδιού, μεταξύ μας, το γουστάρω τόσο να το στήνω, που ίσως θα έπρεπε να τους πληρώσω από πάνω που μου δίνουν λευκό χαρτί.... εγώ είχα ξεκινήσει να ταξιδεύω πολύ πριν το Γενάρη που εκείνοι μπήκαν στο αεροπλάνο.
Τέλος πάντως, δεν τα λέμε αυτά, να μην τα ξέρουν, για να ξανακεράσουν στο επόμενο, πολύ κουράστηκα να τα ετοιμάσω όλα, τι μελέτη έριξα, τι ξενύχτι, πωπω δεν πληρώνεται αυτό, δεν πληρώνεται

Μετά το φαγητό και εφόσον είχαμε φτάσει ως εκείνο το σημείο μυοσκελετικά υγιείς, ήρθε η ώρα να καθίσουμε στα χαμηλά τους τα σκαμνάκια για την τελευταία μπύρα.
Το θέμα τόσες μέρες βέβαια δεν ήταν πως να καθίσουμε. 'Αντε θα κάτσεις. Πως σηκώνεσαι είναι το ζήτημα. Γεράματα...

Γεγονός είναι ότι τα καταφέραμε περίφημα, και κάπου εκεί (ο Τάσος και γω) αποχαιρετούσαμε με ανάμεικτα συναισθήματα το πολύχρωμο Βιετνάμ.

Ο άλλος περίμενε να ξεκουμπιστούμε για να συνεχίσει σε άλλη κατεύθυνση. Να φύγετε. Να πάτε αλλού.
Τέτοιο τσίρκο που είναι, του έβαλα και το ανάλογο αυτοκόλλητο!
View attachment 455402

Άντε στην υγειά σας ρε παιδιά, όσοι είστε που αντέχετε ακόμη και συνεχίζετε την ιστορία αυτή μαζί μου....

Μόνο αντέχουμε;έχουμε παθιαστεί να λες!

 

[evaT]

Μόνο αντέχουμε;έχουμε παθιαστεί να λες!

Είμαστε ταξιδιάρες ψυχές τι να κάνουμε . Σ ευχαριστώ

 

[evaT]

@Travelliaris ξέχασα να αναφέρω για τις βολές με το πολυβόλο στα Τούνελ.
Ενημέρωσα το κεφάλαιο, κρίμα να μη δει ο κόσμος την πρωτοκαθεδρία μας

 

[nerig7]

Έλα ρε σύντεκνε, μας βρήκες;
Ορίστε δεν πάει άδικα η διαφήμιση του φόρουμ
Όλα καλά, σε βρίσκουμε Ελλάδα;

γεια σου και σένα σύντεκνε!!!!

Καλα παιδια, Ναι Ελλάδα μεροκάματο .

Να περνάτε καλά και να συνεχίζετε να γράφετε. Έχει πολυ καλό content το forum.

 

[evaT]

Και τώρα Κουάλα Λουμπούρ

"Ενας ένας από το γκρουπ σου, σε εγκαταλείπει" με τρόλαρε ο Τάσος το πρωί, που ξεκινoύσαμε για το αεροδρόμιο. Το τραμπούκισμα έπεφτε σύννεφο.

Αποχαιρετήσαμε τον Αντωνάκη που θα παρέμενε στο Βιετνάμ, να ανακαλύψει με την ησυχία του όσα δεν προλάβαμε παρέα, και με τον τον έναν που μου απέμεινε, συνέχισα για την τελευταία χώρα, πριν τη μεγάλη επιστροφή για το σπίτι.

Η πτήση με Vietjet Air στην ώρα της,

Είχα παραθυράκι, σε μιάμιση ωρίτσα φτάσαμε και τραβούσα φωτογραφίες από ψηλά.

Αντίο Σαιγκόν...

Μαλαισία από ψηλά

ω ρε βλάστηση!

Μέχρι την προσγείωση πήγαιναν όλα καλά. Με είχαν προειδοποιήσει για το χάος του συγκεκριμένου αεροδρομίου, ωστόσο ξαφνιάστηκα όταν μας φόρτωσαν στα λεωφορεία για να αλλάξουμε τέρμιναλ και να παραλάβουμε αποσκευές από αλλού, πηγαίναμε και πηγαίναμε, δίχως να βλέπω τέρμα, μέχρι που φρίκαρα ότι μπορεί να είχαμε μπει σε λάθος λεωφορείο και ταξιδεύαμε ήδη προς την πόλη;
Ηρέμησε μαρή, μου λέει Τάσος, στο αεροδρόμιο είμαστε δε βλέπεις τα αεροπλάνα;
Την τύφλα μου μέσα...

Μας ξεφόρτωσαν αλλού και σειρά είχε το immigration. Τόση ουρά μόνο στην Αμερική έχω συναντήσει...
Μιάμιση ώρα μείναμε παστωμένοι εκεί, ενώ η εμφάνιση της μαντήλας στα γυναικεία κεφάλια, μας θύμισε ότι το Ισλάμ είναι κυρίαρχο στη Μαλαισία.

Στην αρχή δούλευαν 5-6 γκισέ και η ουρά "έτρεχε", λίγο λίγο ο ένας μετά τον άλλον εγκατέλειπαν, μείναμε με δύο γκισέ, μετά πάλι τρία και γενικώς τα νεύρα κορδόνια.
Ευτυχώς που ήρθαμε όμως σε χώρα που μιλάνε αγγλικά, και μπορούμε να συνεννοηθούμε! Εσύ το λες αυτό....Βεβαίως μιλούν αγγλικά, ουδεμία σύγκριση με το Βιετνάμ.
Μόνο που εδώ, αυτούς τους Μαλέι, τους ας πούμε αυθεντικούς Μαλαισιανούς, άντε να τους καταλάβεις. Αγγλικά μεν, με κινέζικη προφορά δε, βγάλε άκρη.

'Οταν ήρθε η σειρά μου, με ρώτησε ο υπάλληλος χαμογελαστός. Πόσο καιρό θα μείνετε στη χώρα μας.
Ήταν για δύο μέρες, απάντησα, αλλά με τόσο χασομέρι, έγινε με το ζόρι μιάμιση, κι έφυγα μέσα στα νεύρα, ενώ είχαμε ήδη χρεωθεί σχεδόν το διπλάσιο από την ταξιτζού που μας περίμενε απέξω και είχαμε ξεπεράσει κατά πολύ την ώρα του ραντεβού.
Πριν βγούμε στην έξοδο φορτώσαμε και από μια σιμ στα κινητά. Διαδικασία τσακ μπαμ και πληρώσαμε από 4,5 ευρώ, αστείο ποσό έστω και αν ήταν μόνο για 1-2 μέρες.

Στα πενήντα λεπτά που χρειαστήκαμε ως την πόλη, καταφέραμε κάπως να ηρεμήσουμε, κουβεντιάζοντας με την λαλίστατη ταξιτζού μας, σχετικά με την πόλη και την κουλτούρα των ντόπιων.
Ενθουσιάστηκε δε, όταν έμαθε ότι είμαστε Έλληνες και ακόμα περισσότερο όταν την ενημερώσαμε ότι στην Ελλάδα τέτοια εποχή έχουμε χειμώνα. Αχ τι ωραία είπε, χειμώνας! Εδώ έχουμε πάντα ζέστη και βροχή.
Αν είχαν απλά ζέστη και βροχή θα ήταν καλά, συμπληρώνω εγώ, στην πραγματικότητα έχουν μια σκέτη αηδία, βγαίνεις έξω και σε δύο λεπτά κολλάς πατόκορφα, υγρασία στο 80%, αναπνέεις πάλι σαν άνθρωπος όταν μπεις σε εσωτερικό χώρο που κλιματίζεται.

Από την πρώτη επαφή με την πόλη όμως καταλάβαινες το μέγεθος της ανάπτυξης που επικρατεί. Ουρανοξύστες παντού, ολόκληρες νεόκτιστες γειτονιές στα προάστια, ειλικρινά δεν το περίμενα, δεν είχα μελετήσει πολλά για την πόλη, δεν ξέρω τι ακριβώς περίμενα, πάντως στο μυαλό μου είχα κάτι που τελικά δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Περάσαμε από την Ινδική συνοικία

Και απογευματάκι πια φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Μπήκαμε στο δωμάτιο και είδαμε αυτό.
Μείναμε να κοιτάζουμε σα χάνοι με το στόμα ορθάνοιχτο.

Αυτή ήταν η θέα μας!
Στο δωμάτιο των 35ευρώ βλέπαμε από το πλάι τον ένα από τους Πετρόνας, τον πύργο της τηλεόρασης KL και καμιά δεκαριά ουρανοξύστες ακόμη, έτσι για πλάκα.
'Ελα και πιο κοντά...

Πετάξαμε τα πράγματα, βάλαμε μαγιώ και ανεβήκαμε στην πισίνα να δροσιστούμε, όσο κρατούσε έξω η μέρα.
Με αυτή τη θέα πάλι, θα τρελαθώ σας λέω!

Και πριν προλάβω να συνέλθω μου φωνάζει ο Τάσος, έλα μη χαλαρώνεις γύρνα το κεφάλι σου από την άλλη, για κοίτα από δω...
Γυρίζω και βγάζω ένα παρατεταμένο αααααα....αφού αντίκρυσα αυτό!

που είναι ο Merdeka118, δεν είναι επισκέψιμος ακόμη, αλλά οσονούπω θα ανοίξει, ο μεγαλύτερος ουρανοξύστης της Μαλαισίας.

Τι πληρώσαμε ρε συ Εύα μου λέει ο Τάσος, είσαι σίγουρη για τα 35 ευρώ;

Αυτό ήταν, πριζώθηκα. Εμπρός λοιπόν καλά μου ποδαράκια, η πόλη έχει ψωμί και ο χρόνος ήταν ελάχιστος.
Ο στόχος για την πρώτη μέρα ήταν να κατέβουμε στους πύργους βραδάκι ώστε να τους δούμε φωτισμένους, ίσως και την Πλατεία Ανεξαρτησίας αν το παλεύαμε, μήπως και την αποφεύγαμε ημέρα με τη ζέστη.

Περπατήσαμε μέχρι τους πύργους, περνώντας από το εντυπωσιακό Mall Pavillion, στο οποίο συμφωνήσαμε να βολτάρουμε αργότερα-είχαμε και μια σύσταση για φαγητό εκεί, όπως μας κάτσει.

Η πρώτη μας αίσθηση ήταν επιτέλους....ησυχία!! Από την κόλαση των πόλεων του Βιετνάμ, σε δρόμους όπου οι κίνηση ακολουθεί τον ΚΟΚ, δεν κορνάρει κανείς και τα αυτοκίνητα είναι υβριδικά, ηλεκτροκίνητα, ήταν τέτοια η αντίθεση, που ήταν σα να με πέταξαν από το χειρότερο δρόμο του κόσμου, ας πούμε το κέντρο του Κάιρου; από ένα άναρχο χάος κίνησης και θορύβου, κατευθείαν στην έρημο....Σαχάρα να είμαι μονάχη μου, εγώ, η άμμος και ο ουρανός, Τέτοια η διαφορά.

Στο δρόμο είχαμε μικρές εκπλήξεις...
Πρώτα είδαμε την αντανάκλαση του KL

Και σε λίγο, αυτοπροσώπως!

που ήταν απλά τα ορεκτικά. Το κυρίως πιάτο μας ήρθε λίγο αργότερα στη θέα των Πετρόνας.
Νομίζω το "έπεσα ξερή" από την σαστιμάρα, είναι το πιο κοντινό στο να περιγράψει την κατάστασή μας.
Είναι απίστευτο το δέος που σου βγάζουν, θεόρατοι και κατάφωτοι-όχι άδικα το ωραιότερα φωτισμένο κτίριο στον κόσμο.
Μείναμε αρκετή ώρα, προσπαθώντας να το πιστέψουμε ότι είμαστε εκεί, ότι το ζούμε, πηγαίνοντας πάνω κάτω με τα κεφάλια ψηλά να χαζεύουμε και να μην έχουμε καταλάβει από που μας είχε έρθει...

Τι να λέει μια πτωχή φωτογραφία από κινητό...

Σχεδόν ξαπλωμένη στο πλακόστρωτο για να βγουν ολόκληροι!

Το ίδιο έκανε και ο Τάσος για να με βγάλει, κανονικότατα το σκουπίσαμε το πάρκο τους

Ξεκάθαρα από εκείνες τις στιγμές, τις αποχαυνωτικές, σ ένα ταξίδι, που σκέφτεσαι (στην περίπτωσή μας μάλιστα φωναχτά) πωπω από που ξεκίνησα, που ήρθα και που βρίσκομαι, δυσκολεύεσαι να συνειδητοποιήσεις τι βλέπεις, τι αισθάνεσαι, απλά στέκεσαι εκεί μπροστά, νιώθοντας πολύ μικρός αλλά πάλι, τόσο τυχερός που ο δρόμος σου ήταν μακρύς και σ έβγαλε ως εκεί.
Το "τι ζούμε" ακούστηκε τελικά πολλές φορές (και) σε αυτό το ταξίδι.

Μετά είχε και σόου με τα νερά
Light Show Petronas KLCC

Δεν ήταν σαν της Σιγκαπούρης αλλά συμπαθητικό κι αυτό...

Οι πύργοι με τα βαθύτερα λόγω σαθρότητας του εδάφους θεμέλια στον κόσμο, ολοκληρώθηκαν το 1998 από τον κορυφαίο Κρητικό αρχιτέκτονα Μανώλη Βελιβασάκη (α ρε τιμημένη Κρήτη τι βγάζεις!).
Η γυάλινη κ ατσαλένια πρόσοψη του κτιρίου των 88 ορόφων, έχει τεχνοτροπία με μοτίβα εμπνευσμένα από την κυρίαρχη μουσουλμανική θρησκεία της χώρας.

Ούτε η ζέστη κατάφερνε να μειώσει τη συγκίνησή μας, ωστόσο η δροσιά που βρήκαμε μέσα στο πολυτελές εμπορικό SURIA στη βάση των πύργων ήταν παραπάνω από επιβεβλημένη,

Γυρίσαμε πίσω προς το άλλο εμπορικό το εξίσου εντυπωσιακό Pavillion και πέσαμε με τα μούτρα σε κάτι μπέργκερ που μας είχαν συστήσει. Μας είχε θερίσει η πείνα και παρότι είχαμε σκοπό να κάνουμε μια περατζάδα από την street food market, είπαμε δεν τρώμε κάτι καλύτερα μην τυχόν και ξεμείνουμε αργότερα; Να ξεμείνουμε λέει....

Όσο πλησιάζαμε, ξεκινούσε ο κακός χαμός, μποτιλιάρισμα και ορδές κόσμου.
Ενώ η περιοχή πλέον εμφανώς πιο υποβαθμισμένη, παλιά και ασυντήρητα κτίρια και πληθυσμός τουρλού. Μαλέι, Κινέζοι,Μαντήλες, Ινδοί, κάτι άλλο, τουρίστες, προκλητικά μίνι και σορτς, χωνευτήρι των πάντων.
Να λοιπόν που η Κουάλα Λουμπούρ εκτός από ουρανοξύστες και τρελή ανάπτυξη, έχει κ δυνατό vibe! Μια wannabe Σιγκαπούρη, που δεν είναι όμως αποστειρωμένη κ ξενέρωτη, αλλά όπως σύντομα διαπιστώσαμε, παίζει δυνατά σε πολλά ταμπλώ...

Φτάσαμε στη Jaan Alor street food όπου επικρατούσε το αδιαχώρητο

και μετάνιωσα που ήμουν πια χορτάτη, θα ήθελα πολύ να δοκιμάσω κάτι από αυτά.

Ο Τάσος σερνόταν από την κούραση. Και τον έβλεπα ανόρεχτο. Τον ζόρισα λίγο να επιμηκύνουμε τη βόλτα, αλλά έβλεπα ότι δεν τραβούσε και συμφωνήσαμε να καθίσουμε απλά για μια μπύρα, η αλήθεια είναι πως νιώθαμε και οι δύο εξαντλημένοι, πλέον βάραινε πάνω μας όλη η κούραση των σχεδόν τριών εβδομάδων τρελού ρυθμού που είχαμε συμπληρώσει στο δρόμο.

Λίγο πιο έξω από το χαμό είχε υπέροχες μπυραρίες με τις αντίστοιχες ροκιές. Ιδανικό κλείσιμο.
Εκεί που καθόμουν με τη μπύρα μου, έβλεπα από απέναντι το εξής

Από όλα έχει ο μπαξές!


Γυρίσαμε στο δωμάτιο, από νωρίτερα όμως υποψιαζόμουν ότι θα δυσκολευόμουν πολύ να κλείσω μάτι, το βράδυ εκείνο.
Ο λόγος;
Αυτό!

Ξαπλώσαμε ανάποδα στα κρεβάτια μας γυρισμένοι προς το παράθυρο, αμίλητοι, με το βλέμμα αιχμάλωτο της απίθανης εικόνας, το ανήσυχο μυαλό μου από τη μία ρουφούσε αυτό που έβλεπε, από την άλλη πάλι έκανε εικόνα του μπαλκονιού της γειτόνισσας που είναι η συνηθισμένη, πεζή μου θέα στο σπίτι μου στη Χαριλάου και προσπάθησα να διώξω την κατάθλιψη που έβλεπα ότι μου ερχόταν. Πως θα φύγω από δω, μου λέτε;

Με λύτρωσε ο χρονοδιακόπτης ηλεκτροδότησης της Κουαλαλουμπουριανής ΔΕΗ. Στη 1 ακριβώς έσβησε ο ένας πύργος και κάπου εκεί νικήθηκα, τα βαριά μου βλέφαρα έκλεισαν πέφτοντας σε βαθύ ύπνο γαληνεμένη, επειδή τα είχα καταφέρει ως εδώ, δεν είχα χάσει ούτε λεπτό από τη μέρα, την είχα ζήσει και την είχα χαρεί με όσα μπόρεσα κ όσα είχα, έτσι όπως της άξιζε.