monalisa
Member
- Μηνύματα
- 19
- Likes
- 24
- Επόμενο Ταξίδι
- Ιταλία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βέλγιο χωρίς επιστροφή...
Άνοιξη, λίγο πριν το Πάσχα και αποφασίσαμε να κάνουμε ένα ταξιδάκι με τον φίλο μου, έτσι για να ξεφύγουμε λίγο. Καταλήξαμε να πάμε 4 μέρες στο Βελιγράδι , ο προορισμός υποσχόταν μια ήσυχη πόλη (έτσι νομίζαμε τουλάχιστον) κάτι που είχαμε ανάγκη και το πακέτο ήταν σχετικά πολύ φθηνό. Έτσι λοιπόν ετοιμάσαμε τις βαλίτσες μας και στις 5 το πρωί ξεκινήσαμε με πούλμαν του τουριστικού γραφείου και μία τσάντα μπισκότα, κρουασάν και χυμούς (το ταξίδι αναμενόταν μακρύ! ). Αφού μας καλωσόρισε ο υπάλληλος του γραφείου, μας άφησε να κλείσουμε για λίγο τα μάτια μας μέχρι να φτάσουμε στα σύνορα. Εκεί κάναμε στάση στα αφορολόγητα (τι πρωτότυπο!) και σύντομα φτάσαμε στα σύνορα των Σκοπίων. Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι πιο θρασείς ανθρώπους από τους υπαλλήλους των Σκοπιανών συνόρων δεν έχω ξανασυναντήσει. Αφού μπήκαν στο πούλμαν να δουν τα διαβατήριά μας με τα όπλα ανα χείρας και αφού τους δώσαμε ενα μπουκάλι ουίσκι , κάτι τσιγάρα και 50 ευρώ (σε διαφορετική περίπτωση το σενάριο έλεγε 3-4ωρη παραμονή για ''έλεγχο'') περάσαμε στα Σκόπια. Το τοπίο απλά μίζερο και καταθλιπτικό. Περνάω λοιπόν πολυυυυυυ γρήγορα την διαδρομή αυτή (που το μόνο καλό της ήταν τα υπέροχα κουλουράκια που μας πρόσφερε μια κυρία που καθόταν με τον άντρα της στο πίσω κάθισμα) και φτάνω στα σύνορα της Σερβίας! Ο ήλιος είχε αρχίσει να γαργαλάει τα παράθυρα, τα βλέμματα όλων είχαν αρχίσει να γίνονται πιο χαμογελαστά και ένας ευγενικός αλλά πολύ σοβαρός Σέρβος υπάλληλος πλησίαζε το πουλμανάκι μας. Ένας γρήγορος έλεγχος των διαβατηρίων και των αποσκευών μας και ξεκίνησε η διαδρομή μας προς το Βελιγράδι.. Καθώς το φως του ήλιου γινόταν όλο και πιο δυνατό, ένας άλλος κόσμος ξεδιπλωνόταν μπροστά μας! Νιώθαμε σα να σταμάτησε ο χρόνος! Το τοπίο καταπράσινο με λόφους και λοφίσκους να ξεπροβάλλουν εδώ και κει, σπαρμένα χωραφάκια (ακόμα και δίπλα στον δρόμο) , δέντρα, λουλούδια, χρώματα παντού! Όλα φαίνονταν να πειθαρχούν σε μια απόλυτη τάξη και παράλληλα όλα φαίνονταν τόσο ανέμελα πραγματικά υπέροχα και αρμονικά...
Βέβαια ψυχή ζώσα δεν είδαμε μέχρι να φτάσουμε στην πρωτεύουσα αυτό να το πω αλλά γενικά αυτό το ''καλωσόρισμα'' της χώρας υποσχόταν πολλά. Μπαίνοντας λοιπόν στην πρωτεύουσα μετά από ένα αρκετά κουραστικό ταξίδι και ψυχές ζώσες είδαμε και απ όλα! Μάλιστα καταλάβαμε ότι το Βελιγράδι ήταν μια συνηθισμένη πρωτεύουσα, με κίνηση, ανθρώπους να πηγαίνουν και να έρχονται κτλ (πόσο λάθος είχαμε κάνει) . Χωρίς να παρατηρήσουμε πολλά παραπάνω και όντας ήδη αργά το απόγευμα φτάσαμε στο άνετο ξενοδοχείο μας και ούτε λίγο ούτε πολύ πέσαμε σε έναν βαθύ ύπνο.
Δεύτερη μέρα, φάγαμε το υπέροχο και πολύ πλούσιο πρωινό μας και ξεκινήσαμε να γνωρίσουμε την Λευκή πόλη (Beograd). Επισκεφθήκαμε τον μεγαλύτερο Ορθόδοξο ναό των Βαλκανίων τον Άγιο Σάββα ο οποίος είναι ακόμη υπό ανέγερση , το Μνημειακό κέντρο του Τίτο (στο οποίο πληρώσαμε το εξωφρενικό ποσό των 100 δηναρίων (1 ευρώ)) και τέλος το φρούριο Καλέμεγκνταν ένα υπέροχο χώρο με τις πολλές πύλες αφιερωμένες η κάθε μια σε κάτι άλλο ,από τον οποίο έβλεπες όλο το Βελιγράδι από ψηλά καθώς και το ένωμα του Δούναβη με έναν παραπόταμό του... Στον δρόμο όλων αυτών είδαμε και τα κτήρια τα οποία βομβαρδίστηκαν, δεν τα έχουν φτιάξει ακόμη, άλλοι λένε γιατί δεν θέλουν και άλλοι γιατί δεν έχουν τα χρήματα. Όπως και να χει σήμερα αποτελούν και αυτά ένα μνημείο της πόλης. Κατεβαίνοντας από το Φρούριο βρεθήκαμε σε ένα υπέροχο πάρκο , καταπράσινο, με δέντρα και ένα πανέμορφο συντριβανάκι στη μέση. ΟΙ Σέρβοι φαίνονταν να κάθονται αμέριμνοι, ήσυχοι και χαμογελαστοί λες και καμία έννοια δεν ταλάνιζε το μυαλό τους. Αυτό και αν μου έκανε εντύπωση!
Είχε έρθει μεσημέρι και κάποιος είχε αρχίσει να γουργουρίζει (έ τόση ανηφόρα λογικό !) και κατευθυνθήκαμε προς τον πιο γνωστό πεζόδρομο της πόλης την Knez-Mihailova. Δυσκολευτήκαμε πολύ η αλήθεια είναι να βρούμε εστιατόριο εκεί και τελικά καταλήξαμε σε ένα υπόγειο από το οποίο περάσαμε δυο φορές από μπροστά χωρίς να το προσέξουμε και την τρίτη που το προσέξαμε αν και το φοβηθήκαμε στην αρχή είπαμε να το τολμήσουμε μια και δεν είχαμε βρει εναλλακτικές επιλογές. Ευτυχώς λέω και ξαναλέω διότι μπαίνοντας συναντήσαμε ένα πολύ όμορφο και ζεστό χώρο με ελάχιστα τραπέζια και ένα κουστουμαρισμένο κύριο να έρχεται προς το μέρος μας. Το φαγητό ήταν θεσπέσιο και τα υλικά φρεσκότατα, αν και δυσκολευτήκαμε λιγάκι στην παραγγελία γιατί ο κύριος τα αγγλικά δεν τα είχε σε μεγάλη εκτίμηση, μας ευχαρίστησε όμως όπως μπορούσε και μάλιστα μας έβαλε και ελληνικά τραγούδια χωρίς να το ζητήσουμε! Σερβική φιλοξενία σημειώσατε 1! Αφού λοιπόν τελειώσαμε το πλούσιο γεύμα μας και πληρώσαμε 20 ευρώ με τα ποτά μαζί κάναμε μια βολτίτσα στον πεζόδρομο. Τα μαγαζιά είναι σχεδόν όλα από γνωστούς οίκους μόδας (μην ξεχνάτε είμαστε στην καρδιά της πρωτεύουσας) και δεν δώσαμε πολύ σημασία. Μας άρεσε όμως που οι καλλιτέχνες της πόλης είχαν απλώσει εδώ στις άκρες του πεζόδρομου τις δημιουργίες τους και τις διέθεταν προς πώληση στους φιλότεχνους Σέρβους (οι τουρίστες δεν ήταν πολλοί). Τέλος αγοράσαμε γλυκά από το καλύτερο ζαχαροπλαστείο της πόλης (αν κρίνω απ' τις τιμές) και κατευθυνθήκαμε προς το δωμάτιο μας για να ξεκουραστούμε. Και πάλι είχαμε ένα προβληματάκι με τα αγγλικά διότι αντί για κουτάλια, μας έφεραν σαπούνι (spoon ζητήσαμε shoap μας έφεραν) και αναγκαστήκαμε να δείξουμε τις πάστες για να καταλάβει η κατά τα άλλα χαριτωμένη κυρία ότι θέλαμε να φάμε και όχι να πλυθούμε ... Ξεκούραση... Το βράδυ κάναμε μια κρουαζιέρα στον Δούναβη..τίποτα το ιδιαίτερο..
Τρίτη μέρα και το πρόγραμμα είχε ημερήσια εκδρομή στο πανέμορφο Νοβισαντ. Μετά από δύο περίπου ώρες διαδρομής φτάσαμε σε μια κουκλίστικη πόλη που τίποτα δεν φαινόταν να είναι αληθινό αλλά παραμυθένιο! Δεν το περίμενα ειλικρινά αλλά αυτή η πόλη μας έκανε τέτοια εντύπωση όσο καμία άλλη. Όχι για τα αξιοθέατα της αλλά για την αίσθηση που σου έδινε ότι ξαφνικά κάποιος σε έστειλε σε μια άλλη εποχή. Αναγεννησιακή να την πεις, Βaroque να την πεις ,Rococo να την πεις ... Ή και όλα μαζί... Ο κόσμος πολύς και η πλατεία της πόλης γεμάτη από γονείς που βόλταραν με τα πιτσιρίκια τους, ζευγάρια, παρέες με νέους καθώς και έναν ηλικιωμένο κύριο ο οποίος τάιζε τα εκατοντάδες περιστέρια που βρίσκονταν γύρω του. Τα κτήρια που μας περιτριγύριζαν είχαν όλα μια ιστορία να διηγηθούν όπως μας είπε η τοπική ξεναγός, το ένα ως δημαρχείο, το άλλο ως αρχοντικό κ.α καθώς και ένα καθεδρικός ναός ο οποίος δυστυχώς ήταν κλειστός. Θέλαμε να ανακαλύψουμε αυτήν την πόλη πέρα απ’ την πλατεία της και έτσι ακολουθήσαμε τα στενά στα οποία οδηγούσε ένας παράδρομος του πεζόδρομου. Αν και περιμέναμε το αντίθετο οι γειτονιές και τα κτήρια δεν έχαναν καθόλου από την λάμψη των προηγούμενων μόνο που γίνονταν πιο χρωματιστά! Μπλε, κόκκινα και κίτρινα σπίτια συνέθεταν το μωσαϊκό της πόλης… Κάπου εκεί στα στενά το μάτι μας έπιασε (βοήθησε και η μύτη βέβαια) ένα ψητοπωλείο να το πω 2*3 το οποίο πουλούσε μπέργκερς τα οποία έφτιαχνε επί τόπου η κυρία εκεί με φρέσκα μπιφτέκια που έπλαθε η ίδια μπροστά μας! Μας ρώτησε κιόλας τι μέγεθος θέλαμε S, Mή L ! Υπέροχο πραγματικά υπέροχο! Κάπως έτσι τελείωσε και η περιήγησή μας εκεί… Γυρίσαμε στο Βελιγράδι και πήγαμε απευθείας στο ξενοδοχείο για ξεκούραση. Το βράδυ το αρχικά πήγαμε για φαγητό με το υπόλοιπο γκρουπ σε έναν πολύ φημισμένο δρόμο για τα εστιατόριά του την Σκαργαντρίλια ή κάπως έτσι. Το περιβάλλον μου φάνηκε ζεστό και παραδοσιακό αλλά αρκετά τουριστικό, έτσι κι αλλιώς είχαμε άλλα σχέδια. Μας είχαν πει για ένα μαγαζί που παίζει live οπερέτες και καμιά φορά και jazzμουσική. Το βρήκαμε εύκολα αφού ήταν κοντά στο κέντρο και μπαίνοντας μας υποδέχτηκε μια γλυκύτατη νεαρή σερβιτόρα η οποία μας έδωσε ένα ήσυχο τραπεζάκι , μας σέρβιρε ένα μπουκάλι κρασί και ορεκτικά και μας άφησε να απολαύσουμε την μουσική. Ο χώρος ήταν διαμορφωμένος σαν όπερα με τραπέζια που βρίσκονταν σε θεωρεία! Η ατμόσφαιρα πολύ ρομανική, ίσως το καλύτερο κομμάτι του ταξιδιού μας…
Την τελευταία μέρα είχαμε αρκετό χρόνο το πρωί για τα τελευταία ψώνια μας και σουβενίρ, ψάξαμε μάταια για το μουσείο του NicolaTesla(που είχε πάει δεν ξέρω), πήγαμε ακόμη και μια βόλτα στο πάρκο που συναντήσαμε την δεύτερη μέρα, προμηθευτήκαμε 10 ειδών πίτες προς 50 λεπτά τη μία και πολύ χυμό μήλο για τον δρόμο καθώς και χίλιες αναμνήσεις από αυτό το ταξίδι… Πραγματικά κλέψαμε λίγη απ’ την μαγεία αυτής της πόλης, λίγο απ’ τα μόνιμα χαμόγελα των κατοίκων της και λίγη απ’ την ξεγνοιασιά του και αν’ αυτού αφήσαμε μια υπόσχεση ˙ πως θα γυρίζαμε σίγουρα κάποια στιγμή.
_____________________________________________________________
photo by wikipedia.org
Αυτό το αρχείο εικόνας διανέμεται με τους όρους της άδειας Creative Commons / Αναφορά - Παρόμοια Διανομή 3.0 Unported
Βέβαια ψυχή ζώσα δεν είδαμε μέχρι να φτάσουμε στην πρωτεύουσα αυτό να το πω αλλά γενικά αυτό το ''καλωσόρισμα'' της χώρας υποσχόταν πολλά. Μπαίνοντας λοιπόν στην πρωτεύουσα μετά από ένα αρκετά κουραστικό ταξίδι και ψυχές ζώσες είδαμε και απ όλα! Μάλιστα καταλάβαμε ότι το Βελιγράδι ήταν μια συνηθισμένη πρωτεύουσα, με κίνηση, ανθρώπους να πηγαίνουν και να έρχονται κτλ (πόσο λάθος είχαμε κάνει) . Χωρίς να παρατηρήσουμε πολλά παραπάνω και όντας ήδη αργά το απόγευμα φτάσαμε στο άνετο ξενοδοχείο μας και ούτε λίγο ούτε πολύ πέσαμε σε έναν βαθύ ύπνο.
Δεύτερη μέρα, φάγαμε το υπέροχο και πολύ πλούσιο πρωινό μας και ξεκινήσαμε να γνωρίσουμε την Λευκή πόλη (Beograd). Επισκεφθήκαμε τον μεγαλύτερο Ορθόδοξο ναό των Βαλκανίων τον Άγιο Σάββα ο οποίος είναι ακόμη υπό ανέγερση , το Μνημειακό κέντρο του Τίτο (στο οποίο πληρώσαμε το εξωφρενικό ποσό των 100 δηναρίων (1 ευρώ)) και τέλος το φρούριο Καλέμεγκνταν ένα υπέροχο χώρο με τις πολλές πύλες αφιερωμένες η κάθε μια σε κάτι άλλο ,από τον οποίο έβλεπες όλο το Βελιγράδι από ψηλά καθώς και το ένωμα του Δούναβη με έναν παραπόταμό του... Στον δρόμο όλων αυτών είδαμε και τα κτήρια τα οποία βομβαρδίστηκαν, δεν τα έχουν φτιάξει ακόμη, άλλοι λένε γιατί δεν θέλουν και άλλοι γιατί δεν έχουν τα χρήματα. Όπως και να χει σήμερα αποτελούν και αυτά ένα μνημείο της πόλης. Κατεβαίνοντας από το Φρούριο βρεθήκαμε σε ένα υπέροχο πάρκο , καταπράσινο, με δέντρα και ένα πανέμορφο συντριβανάκι στη μέση. ΟΙ Σέρβοι φαίνονταν να κάθονται αμέριμνοι, ήσυχοι και χαμογελαστοί λες και καμία έννοια δεν ταλάνιζε το μυαλό τους. Αυτό και αν μου έκανε εντύπωση!
Είχε έρθει μεσημέρι και κάποιος είχε αρχίσει να γουργουρίζει (έ τόση ανηφόρα λογικό !) και κατευθυνθήκαμε προς τον πιο γνωστό πεζόδρομο της πόλης την Knez-Mihailova. Δυσκολευτήκαμε πολύ η αλήθεια είναι να βρούμε εστιατόριο εκεί και τελικά καταλήξαμε σε ένα υπόγειο από το οποίο περάσαμε δυο φορές από μπροστά χωρίς να το προσέξουμε και την τρίτη που το προσέξαμε αν και το φοβηθήκαμε στην αρχή είπαμε να το τολμήσουμε μια και δεν είχαμε βρει εναλλακτικές επιλογές. Ευτυχώς λέω και ξαναλέω διότι μπαίνοντας συναντήσαμε ένα πολύ όμορφο και ζεστό χώρο με ελάχιστα τραπέζια και ένα κουστουμαρισμένο κύριο να έρχεται προς το μέρος μας. Το φαγητό ήταν θεσπέσιο και τα υλικά φρεσκότατα, αν και δυσκολευτήκαμε λιγάκι στην παραγγελία γιατί ο κύριος τα αγγλικά δεν τα είχε σε μεγάλη εκτίμηση, μας ευχαρίστησε όμως όπως μπορούσε και μάλιστα μας έβαλε και ελληνικά τραγούδια χωρίς να το ζητήσουμε! Σερβική φιλοξενία σημειώσατε 1! Αφού λοιπόν τελειώσαμε το πλούσιο γεύμα μας και πληρώσαμε 20 ευρώ με τα ποτά μαζί κάναμε μια βολτίτσα στον πεζόδρομο. Τα μαγαζιά είναι σχεδόν όλα από γνωστούς οίκους μόδας (μην ξεχνάτε είμαστε στην καρδιά της πρωτεύουσας) και δεν δώσαμε πολύ σημασία. Μας άρεσε όμως που οι καλλιτέχνες της πόλης είχαν απλώσει εδώ στις άκρες του πεζόδρομου τις δημιουργίες τους και τις διέθεταν προς πώληση στους φιλότεχνους Σέρβους (οι τουρίστες δεν ήταν πολλοί). Τέλος αγοράσαμε γλυκά από το καλύτερο ζαχαροπλαστείο της πόλης (αν κρίνω απ' τις τιμές) και κατευθυνθήκαμε προς το δωμάτιο μας για να ξεκουραστούμε. Και πάλι είχαμε ένα προβληματάκι με τα αγγλικά διότι αντί για κουτάλια, μας έφεραν σαπούνι (spoon ζητήσαμε shoap μας έφεραν) και αναγκαστήκαμε να δείξουμε τις πάστες για να καταλάβει η κατά τα άλλα χαριτωμένη κυρία ότι θέλαμε να φάμε και όχι να πλυθούμε ... Ξεκούραση... Το βράδυ κάναμε μια κρουαζιέρα στον Δούναβη..τίποτα το ιδιαίτερο..
Τρίτη μέρα και το πρόγραμμα είχε ημερήσια εκδρομή στο πανέμορφο Νοβισαντ. Μετά από δύο περίπου ώρες διαδρομής φτάσαμε σε μια κουκλίστικη πόλη που τίποτα δεν φαινόταν να είναι αληθινό αλλά παραμυθένιο! Δεν το περίμενα ειλικρινά αλλά αυτή η πόλη μας έκανε τέτοια εντύπωση όσο καμία άλλη. Όχι για τα αξιοθέατα της αλλά για την αίσθηση που σου έδινε ότι ξαφνικά κάποιος σε έστειλε σε μια άλλη εποχή. Αναγεννησιακή να την πεις, Βaroque να την πεις ,Rococo να την πεις ... Ή και όλα μαζί... Ο κόσμος πολύς και η πλατεία της πόλης γεμάτη από γονείς που βόλταραν με τα πιτσιρίκια τους, ζευγάρια, παρέες με νέους καθώς και έναν ηλικιωμένο κύριο ο οποίος τάιζε τα εκατοντάδες περιστέρια που βρίσκονταν γύρω του. Τα κτήρια που μας περιτριγύριζαν είχαν όλα μια ιστορία να διηγηθούν όπως μας είπε η τοπική ξεναγός, το ένα ως δημαρχείο, το άλλο ως αρχοντικό κ.α καθώς και ένα καθεδρικός ναός ο οποίος δυστυχώς ήταν κλειστός. Θέλαμε να ανακαλύψουμε αυτήν την πόλη πέρα απ’ την πλατεία της και έτσι ακολουθήσαμε τα στενά στα οποία οδηγούσε ένας παράδρομος του πεζόδρομου. Αν και περιμέναμε το αντίθετο οι γειτονιές και τα κτήρια δεν έχαναν καθόλου από την λάμψη των προηγούμενων μόνο που γίνονταν πιο χρωματιστά! Μπλε, κόκκινα και κίτρινα σπίτια συνέθεταν το μωσαϊκό της πόλης… Κάπου εκεί στα στενά το μάτι μας έπιασε (βοήθησε και η μύτη βέβαια) ένα ψητοπωλείο να το πω 2*3 το οποίο πουλούσε μπέργκερς τα οποία έφτιαχνε επί τόπου η κυρία εκεί με φρέσκα μπιφτέκια που έπλαθε η ίδια μπροστά μας! Μας ρώτησε κιόλας τι μέγεθος θέλαμε S, Mή L ! Υπέροχο πραγματικά υπέροχο! Κάπως έτσι τελείωσε και η περιήγησή μας εκεί… Γυρίσαμε στο Βελιγράδι και πήγαμε απευθείας στο ξενοδοχείο για ξεκούραση. Το βράδυ το αρχικά πήγαμε για φαγητό με το υπόλοιπο γκρουπ σε έναν πολύ φημισμένο δρόμο για τα εστιατόριά του την Σκαργαντρίλια ή κάπως έτσι. Το περιβάλλον μου φάνηκε ζεστό και παραδοσιακό αλλά αρκετά τουριστικό, έτσι κι αλλιώς είχαμε άλλα σχέδια. Μας είχαν πει για ένα μαγαζί που παίζει live οπερέτες και καμιά φορά και jazzμουσική. Το βρήκαμε εύκολα αφού ήταν κοντά στο κέντρο και μπαίνοντας μας υποδέχτηκε μια γλυκύτατη νεαρή σερβιτόρα η οποία μας έδωσε ένα ήσυχο τραπεζάκι , μας σέρβιρε ένα μπουκάλι κρασί και ορεκτικά και μας άφησε να απολαύσουμε την μουσική. Ο χώρος ήταν διαμορφωμένος σαν όπερα με τραπέζια που βρίσκονταν σε θεωρεία! Η ατμόσφαιρα πολύ ρομανική, ίσως το καλύτερο κομμάτι του ταξιδιού μας…
Την τελευταία μέρα είχαμε αρκετό χρόνο το πρωί για τα τελευταία ψώνια μας και σουβενίρ, ψάξαμε μάταια για το μουσείο του NicolaTesla(που είχε πάει δεν ξέρω), πήγαμε ακόμη και μια βόλτα στο πάρκο που συναντήσαμε την δεύτερη μέρα, προμηθευτήκαμε 10 ειδών πίτες προς 50 λεπτά τη μία και πολύ χυμό μήλο για τον δρόμο καθώς και χίλιες αναμνήσεις από αυτό το ταξίδι… Πραγματικά κλέψαμε λίγη απ’ την μαγεία αυτής της πόλης, λίγο απ’ τα μόνιμα χαμόγελα των κατοίκων της και λίγη απ’ την ξεγνοιασιά του και αν’ αυτού αφήσαμε μια υπόσχεση ˙ πως θα γυρίζαμε σίγουρα κάποια στιγμή.
_____________________________________________________________
photo by wikipedia.org
Αυτό το αρχείο εικόνας διανέμεται με τους όρους της άδειας Creative Commons / Αναφορά - Παρόμοια Διανομή 3.0 Unported
monalisa,πολύ όμορφη περιγραφή,τελικά μου φαίνεται όσοι πηγαίνουν στο 
