liz
Member
- Μηνύματα
- 159
- Likes
- 343
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γύρος του κόσμου
Περιεχόμενα
Roadtrip (συν.)
Εισάγουμε τον επόμενο προορισμό στο GPS κι ακολουθούμε τις οδηγίες της εκνευριστικής γυναικείας φωνής που βαφτίσαμε Μαρίκο προς τιμήν της κοπέλας του οδηγού μας και φτάνουμε στην κεντρική παραλία της Noosa. Ακολουθούμε την γνωστή διαδικασία: μαγιώ, πετσέτα, τάβλα στην άμμο και το βραδάκι βόλτες στην περιοχή. Στην Αυστραλία, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί κανείς συναντά κι από ένα εθνικό πάρκο και η Noosa δεν αποτελεί εξαίρεση. Έτσι το επόμενο πρωϊνό επισκεφθήκαμε το Noosa National Park. Πήραμε μια από τις διαδρομές και για λίγες ώρες απολαμβάναμε το γνώριμο σκηνικό: δάσος και θάλασσα, ηρεμία διανθισμένη με τον ήχο των πουλιών και των κυμάτων και περιστασιακές συναντήσεις με άλλους επισκέπτες ή ντόπιους που έκαναν ως συνήθως το πρωϊνό τους τρέξιμο ή σερφάρισμα.
Νωρίς το απόγευμα μπαίνουμε στο αυτοκίνητο για το τελευταίο κομμάτι του roadtrip μέρους του ταξιδιού. Ο Κινέζος θα επέστρεφε την επόμενη μέρα στο Σύδνεϋ για να βρει την Γιαπωνέζα του που γυρνούσε κι αυτή μετά από έναν μήνα στο Μπαγκλαντές (κοινώς μας πούλησε για την γκόμενα) και θα συνεχίζαμε το ταξίδι με άλλα μέσα. Φτάσαμε λοιπόν στο Hervey Bay, ένα από τα δύο βασικά σημεία εκκίνησης για το Fraser Island, τη μεγαλύτερη αμμώδη νήσο του πλανήτη, κι αφού εισακούστηκαν οι προσευχές του Ολλανδού και κανείς δεν πρόσεξε την γρατζουνιά που είχε κάνει στο αμάξι, το αποχαιρετήσαμε και πήγαμε στο χόστελ μας.
«Επιτέλους κρεβάτι!» αναφώνησε ο Πορτογάλος, χοροπηδάμε στα κρεβάτια μας για λίγο, ρίχνουμε και μια βουτιά στην πισίνα και πηγαίνουμε στην ενημερωτική συνάντηση που απευθυνόταν σε όσους θα επισκέπτονταν το νησί την επόμενη μέρα. Μετά από κάποια ατυχήματα που συνέβησαν σε άτομα που είχαν νοικιάσει δικά τους οχήματα για να το επισκεφθούν μεμονωμένα (μπορεί να πάει κανείς μόνο με 4Χ4), μπορεί να πάει κάποιος πλέον μόνο οργανωμένα. Αυτό που κάνουν οι περισσότεροι, κι αυτό που κάναμε κι εμείς ήταν να μπούμε σε ένα γκρουπ των 8 ατόμων. Την επόμενη μέρα θα ξεκινούσαμε μαζί με 2 ακόμη ισάριθμα γκρουπ που το καθένα τους θα είχε το δικό του όχημα. Σε κάθε όχημα 2 από τα μέλη θα αναλάμβαναν την οδήγηση και θα ακολουθούσαν το πρώτο όχημα όπου θα βρισκόταν ο «επίσημος» οδηγός μας. Κατά τη διάρκεια της συνάντησης μας χώρισαν σε ομάδες, μας έδειξαν ενημερωτικά βίντεο για το νησί, την οδήγηση σε αυτό και κάποιους κανόνες ασφαλείας.
«Το μέρος που θα επισκεφθείτε είναι αβορίγινη γη (αχέμ...), οπότε πρέπει ν’ακολουθήσετε κάποιους κανόνες και να σεβαστείτε κάποια πράγματα: απαγορεύεται να σφυρίζετε και να φτύσετε σε φωτιά. Πιστεύεται πως έτσι προσελκύονται κακά πνεύματα. Απαγορεύεται να φέρετε μαζί σας γυαλί, γιατί στους κατοίκους αρέσει πολύ να περπατούν ξυπόλητοι κι αν δείτε ντίνγκο, έχετε κατά νου πως όσο χαριτωμένα κι αν φαίνονται, δεν είναι κατοικίδια μα άγρια ζώα. Απαγορεύεται να τα ταϊζετε και πρέπει πάντα να περπατάτε δυο-δυο ακόμη κι όταν πηγαίνετε προς νερού σας, ειδικά οι μικροκαμωμένοι. Αν τυχόν βρεθείτε κάπου μόνοι και συναντήσετε κάποιο μην δείξετε φόβο, σε καμία περίπτωση μην γυρίσετε την πλάτη κι αρχίσετε να τρέχετε, αλλά σταθείτε αυστηρά μπροστά του με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος».
Πετάγεται μια κοπέλα «και φίδια?»
«Έχουμε κι από αυτά! Κάποια μάλιστα πολύ δηλητηριώδη, αλλά μην ανησυχείτε, δεν είχαμε ποτέ περιστατικό δαγκώματος. Ξέρετε άλλωστε πως αποφεύγουν τους ανθρώπους, απλά προσέχετε πού πατάτε κι αν δείτε καμιά ύποπτη ουρίτσα να κουνιέται στο έδαφος κάντε πίσω και περιμένετε, θα φύγει. Αν είστε τόσο άτυχοι και σας δαγκώσει κάποιο, μην πανικοβληθείτε, καθίστε όσο πιο ήρεμοι γίνεται κάπου, φουμάρετε και τίποτα (γελάει), χαλαρώστε και θα σας παρέχουμε τις πρώτες βοήθειες. Και τώρα ακούστε μια ιστορία...»
«Την εποχή του ονείρου (Dreamtime, ο καιρός της δημιουργίας κατά την αβορίγινη μυθολογία), το γκοάνα ήταν ο φόβος κι ο τρόμος όλων των πλασμάτων γιατί είχε στην κατοχή του το δηλητήριο. Κάποτε αποφάσισαν όλα μαζί να συναντηθούν και να καταστρώσουν ένα σχέδιο για να του το αρπάξουν. Εκεί που συζητούσαν μην μπορώντας να βρουν λύση, ακούγεται μια ψιλή φωνή «αφήστε με να προσπαθήσω να το πάρω εγώ». Γυρνούν όλοι τα βλέμματα τους υποτιμητικά στο έδαφος κι αντικρύζουν το φίδι «χα! Εσύ, τόσο μικρό κι αδύναμο, πώς θα μπορέσεις να τα βάλεις μαζί του?». Αφού το χλεύασαν γι’αρκετή ώρα, το φίδι αποχώρησε και κίνησε γλιστρώντας προς τη φωλιά του γκοάνα. Καθώς αυτό κοιμόταν, του άρπαξε αθόρυβα το δηλητήριο κι επέστρεψε στο μέρος όπου οι υπόλοιποι ακόμα συνεδρίαζαν, δείχνοντάς τους το θριαμβευτικά. «Ωραία», του είπαν «τώρα μοιράσου το μαζί μας». «Πριν με κοροϊδεύατε...δεν πρόκειται να σας το δώσω». Τους γύρισε την ουρά και μοιράστηκε το λάφυρο μόνο με τα υπόλοιπα φίδια (εύθικτο το φίδι).
Και τώρα πηγαίνετε για ύπνο, αύριο έχουμε εγερτήριο στις έξι!»
Παραμύθι-μύθι-μύθι το κουκί και το ρεβύθι, μας πήρε όλους ο Μορφέας για να μας ξυπνήσει λίγες ώρες μετά το βάρβαρο ξυπνητήρι, που όποτε το ακούω μου ‘ρχεται να το πετάξω απ’το παράθυρο. «Για να σβήσει τα χαμόγελα των εραστών εκπαίδευσε ο διάβολος τα κοκόρια να λαλούν στις πέντε το πρωϊ», μου ‘ρχεται στο μυαλό ατάκα από βιβλίο κι αφήνοντας πίσω μου όνειρα με φίδια, γκοάνα και τοτέμ υπό τους ήχους του «got the poison» που έσκασαν σαν μπουρμπουλήθρες με το που άνοιξα τα μάτια, άρπαξα τον σάκο μου και βγήκα από το δώματιο. Η νήσος Fraser μας περίμενε...
Εισάγουμε τον επόμενο προορισμό στο GPS κι ακολουθούμε τις οδηγίες της εκνευριστικής γυναικείας φωνής που βαφτίσαμε Μαρίκο προς τιμήν της κοπέλας του οδηγού μας και φτάνουμε στην κεντρική παραλία της Noosa. Ακολουθούμε την γνωστή διαδικασία: μαγιώ, πετσέτα, τάβλα στην άμμο και το βραδάκι βόλτες στην περιοχή. Στην Αυστραλία, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί κανείς συναντά κι από ένα εθνικό πάρκο και η Noosa δεν αποτελεί εξαίρεση. Έτσι το επόμενο πρωϊνό επισκεφθήκαμε το Noosa National Park. Πήραμε μια από τις διαδρομές και για λίγες ώρες απολαμβάναμε το γνώριμο σκηνικό: δάσος και θάλασσα, ηρεμία διανθισμένη με τον ήχο των πουλιών και των κυμάτων και περιστασιακές συναντήσεις με άλλους επισκέπτες ή ντόπιους που έκαναν ως συνήθως το πρωϊνό τους τρέξιμο ή σερφάρισμα.
Νωρίς το απόγευμα μπαίνουμε στο αυτοκίνητο για το τελευταίο κομμάτι του roadtrip μέρους του ταξιδιού. Ο Κινέζος θα επέστρεφε την επόμενη μέρα στο Σύδνεϋ για να βρει την Γιαπωνέζα του που γυρνούσε κι αυτή μετά από έναν μήνα στο Μπαγκλαντές (κοινώς μας πούλησε για την γκόμενα) και θα συνεχίζαμε το ταξίδι με άλλα μέσα. Φτάσαμε λοιπόν στο Hervey Bay, ένα από τα δύο βασικά σημεία εκκίνησης για το Fraser Island, τη μεγαλύτερη αμμώδη νήσο του πλανήτη, κι αφού εισακούστηκαν οι προσευχές του Ολλανδού και κανείς δεν πρόσεξε την γρατζουνιά που είχε κάνει στο αμάξι, το αποχαιρετήσαμε και πήγαμε στο χόστελ μας.
«Επιτέλους κρεβάτι!» αναφώνησε ο Πορτογάλος, χοροπηδάμε στα κρεβάτια μας για λίγο, ρίχνουμε και μια βουτιά στην πισίνα και πηγαίνουμε στην ενημερωτική συνάντηση που απευθυνόταν σε όσους θα επισκέπτονταν το νησί την επόμενη μέρα. Μετά από κάποια ατυχήματα που συνέβησαν σε άτομα που είχαν νοικιάσει δικά τους οχήματα για να το επισκεφθούν μεμονωμένα (μπορεί να πάει κανείς μόνο με 4Χ4), μπορεί να πάει κάποιος πλέον μόνο οργανωμένα. Αυτό που κάνουν οι περισσότεροι, κι αυτό που κάναμε κι εμείς ήταν να μπούμε σε ένα γκρουπ των 8 ατόμων. Την επόμενη μέρα θα ξεκινούσαμε μαζί με 2 ακόμη ισάριθμα γκρουπ που το καθένα τους θα είχε το δικό του όχημα. Σε κάθε όχημα 2 από τα μέλη θα αναλάμβαναν την οδήγηση και θα ακολουθούσαν το πρώτο όχημα όπου θα βρισκόταν ο «επίσημος» οδηγός μας. Κατά τη διάρκεια της συνάντησης μας χώρισαν σε ομάδες, μας έδειξαν ενημερωτικά βίντεο για το νησί, την οδήγηση σε αυτό και κάποιους κανόνες ασφαλείας.
«Το μέρος που θα επισκεφθείτε είναι αβορίγινη γη (αχέμ...), οπότε πρέπει ν’ακολουθήσετε κάποιους κανόνες και να σεβαστείτε κάποια πράγματα: απαγορεύεται να σφυρίζετε και να φτύσετε σε φωτιά. Πιστεύεται πως έτσι προσελκύονται κακά πνεύματα. Απαγορεύεται να φέρετε μαζί σας γυαλί, γιατί στους κατοίκους αρέσει πολύ να περπατούν ξυπόλητοι κι αν δείτε ντίνγκο, έχετε κατά νου πως όσο χαριτωμένα κι αν φαίνονται, δεν είναι κατοικίδια μα άγρια ζώα. Απαγορεύεται να τα ταϊζετε και πρέπει πάντα να περπατάτε δυο-δυο ακόμη κι όταν πηγαίνετε προς νερού σας, ειδικά οι μικροκαμωμένοι. Αν τυχόν βρεθείτε κάπου μόνοι και συναντήσετε κάποιο μην δείξετε φόβο, σε καμία περίπτωση μην γυρίσετε την πλάτη κι αρχίσετε να τρέχετε, αλλά σταθείτε αυστηρά μπροστά του με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος».
Πετάγεται μια κοπέλα «και φίδια?»
«Έχουμε κι από αυτά! Κάποια μάλιστα πολύ δηλητηριώδη, αλλά μην ανησυχείτε, δεν είχαμε ποτέ περιστατικό δαγκώματος. Ξέρετε άλλωστε πως αποφεύγουν τους ανθρώπους, απλά προσέχετε πού πατάτε κι αν δείτε καμιά ύποπτη ουρίτσα να κουνιέται στο έδαφος κάντε πίσω και περιμένετε, θα φύγει. Αν είστε τόσο άτυχοι και σας δαγκώσει κάποιο, μην πανικοβληθείτε, καθίστε όσο πιο ήρεμοι γίνεται κάπου, φουμάρετε και τίποτα (γελάει), χαλαρώστε και θα σας παρέχουμε τις πρώτες βοήθειες. Και τώρα ακούστε μια ιστορία...»
«Την εποχή του ονείρου (Dreamtime, ο καιρός της δημιουργίας κατά την αβορίγινη μυθολογία), το γκοάνα ήταν ο φόβος κι ο τρόμος όλων των πλασμάτων γιατί είχε στην κατοχή του το δηλητήριο. Κάποτε αποφάσισαν όλα μαζί να συναντηθούν και να καταστρώσουν ένα σχέδιο για να του το αρπάξουν. Εκεί που συζητούσαν μην μπορώντας να βρουν λύση, ακούγεται μια ψιλή φωνή «αφήστε με να προσπαθήσω να το πάρω εγώ». Γυρνούν όλοι τα βλέμματα τους υποτιμητικά στο έδαφος κι αντικρύζουν το φίδι «χα! Εσύ, τόσο μικρό κι αδύναμο, πώς θα μπορέσεις να τα βάλεις μαζί του?». Αφού το χλεύασαν γι’αρκετή ώρα, το φίδι αποχώρησε και κίνησε γλιστρώντας προς τη φωλιά του γκοάνα. Καθώς αυτό κοιμόταν, του άρπαξε αθόρυβα το δηλητήριο κι επέστρεψε στο μέρος όπου οι υπόλοιποι ακόμα συνεδρίαζαν, δείχνοντάς τους το θριαμβευτικά. «Ωραία», του είπαν «τώρα μοιράσου το μαζί μας». «Πριν με κοροϊδεύατε...δεν πρόκειται να σας το δώσω». Τους γύρισε την ουρά και μοιράστηκε το λάφυρο μόνο με τα υπόλοιπα φίδια (εύθικτο το φίδι).
Και τώρα πηγαίνετε για ύπνο, αύριο έχουμε εγερτήριο στις έξι!»
Παραμύθι-μύθι-μύθι το κουκί και το ρεβύθι, μας πήρε όλους ο Μορφέας για να μας ξυπνήσει λίγες ώρες μετά το βάρβαρο ξυπνητήρι, που όποτε το ακούω μου ‘ρχεται να το πετάξω απ’το παράθυρο. «Για να σβήσει τα χαμόγελα των εραστών εκπαίδευσε ο διάβολος τα κοκόρια να λαλούν στις πέντε το πρωϊ», μου ‘ρχεται στο μυαλό ατάκα από βιβλίο κι αφήνοντας πίσω μου όνειρα με φίδια, γκοάνα και τοτέμ υπό τους ήχους του «got the poison» που έσκασαν σαν μπουρμπουλήθρες με το που άνοιξα τα μάτια, άρπαξα τον σάκο μου και βγήκα από το δώματιο. Η νήσος Fraser μας περίμενε...
)
τι ωραία αφήγηση!!τι φωτο όμορφες!!κοάλα και καγκουρώ....αχ σε ζηλεύω Λιζάκι!
