liz
Member
- Μηνύματα
- 159
- Likes
- 343
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γύρος του κόσμου
Whitsundays
Το φως της ανατολής του ήλιου μας ξύπνησε λίγο πριν φτάσουμε στην Airlie beach, το σημείο εκκίνησης των περισσότερων εκδρομών για τα νησιά Whitsundays κι όπου θα κάναμε αναγκαστική στάση. Εκεί περάσαμε τη μέρα μας κάνοντας βόλτες στην περιοχή (δυο δρόμοι όλοι κι όλοι) και βουτιές στην παραθαλάσσια πισίνα. Συναντήσαμε κάποιους από τους συνταξιδιώτες μας από Fraser Island, παίξαμε ξανά βόλεϋ χαζεύοντας τους πολύχρωμους τροπικούς παπαγάλους που πετούσαν κοπαδιαστά πάνω από τα κεφάλια μας το δειλινό και ξενυχτήσαμε στις τοπικές παμπ.
Τα 74 νησιά που αποτελούν τα Whitsundays βρίσκονται στο νότιο τμήμα του Μεγάλου Κοραλλιογενούς Φράγματος και σε κάποια από αυτά επιτρέπεται το κάμπινγκ για συγκεκριμένο αριθμό ατόμων (μπορεί κανείς να κατασκηνώσει ακόμη και στο νησί Whitsunday) αρκεί να πληρώσει μέσω διαδικτύου ένα μικρό αντίτιμο για να βγάλει άδεια. Εμείς μιας και είμασταν τρία άτομα, επιλέξαμε ένα μικρό νησάκι που θα είχαμε όλο δικό μας. Χαράματα της επόμενης μέρας πήγαμε λοιπόν στο Shute Harbor και πήραμε τη βάρκα για να πάμε στο νησί της επιλογής μας : το έδαφός του σκληρό, όλο πέτρες και βότσαλα και στα 10 μέτρα φαινόταν το δάσος που καταλάμβανε την υπόλοιπη έκταση του. Νιώθοντας λίγο σαν μικροί εξερευνητές, λίγο σαν πρωταγωνιστές στο Lost, βρίσκουμε το μέρος όπου θα στήναμε την σκηνή μας και κοιτάμε περίεργοι ένα μικρό μονοπάτι που οδηγούσε σε μια τσίγκινη κατασκευή λίγα μέτρα μακριά «έχει γούστο...», σκέφτομαι. Και ναι, μπορεί να μην υπήρχε άλλη ψυχή τριγύρω, ακόμη και στα απέναντι μικρά νησάκια, ούτε καμιά υποδομή, προδιαθέτοντάς μας με λίγη φαντασία να νιώθουμε σαν ναυαγοί, μπορεί να πρέπει να έχει κανείς μαζί του όσα τρόφιμα, νερό και οτιδήποτε άλλο χρειαστεί για τις μέρες που θα κατασκηνώσει, όμως εδώ είναι Αυστραλία κι έτσι είχαμε την όλοδική μας υπαίθρια τουαλέτα, ανοιχτή από τη μια πλευρά και με αράχνες του δάσους να μας συντροφεύουν καθισμένες στους ιστούς τους στις γωνιές. «Δεν το πιστεύω πως έχουμε δική μας τρύπα» είπε ένας από μας και την αποθανάτισε.
Διαλέξαμε από ένα κλαδί ο καθένας για μαγκούρα κι επιχειρήσαμε να κάνουμε τον γύρο του νησιού. Η μέρα πέρασε ανέμελα: καθισμένοι στα βράχια είδαμε πάλι μια φάλαινα να πετάγεται έξω από το νερό, ο Πορτογάλος προσπαθούσε επί ώρες ν’ ανοίξει μια καρύδα και συζητούσαμε για το αν τελικά θα κολυμπήσουμε ως το απέναντι νησί, μέχρι που τελικά μας πήρε ο ύπνος στην άμμο. Μόλις νύχτωσε χαζεύαμε όπως συνήθως τ’αστέρια συζητώντας περί ανέμων και υδάτων ώσπου ο Πορτογάλος πήγε στη σκηνή να φέρει κι άλλο φαγητό. «Αν σου επιτεθεί τίποτα φώναξε», λέει ο Ολλανδός. Μετά από λίγο ακούμε την φωνή του πρώτου «παιδιά, ελάτε! γρήγορα!». Πεταγόμαστε, προσπαθούμε να βρούμε τον δρόμο μας μες στο σκοτάδι και τη στιγμή που φτάνουμε, τον βλέπουμε να πηδάει στον αέρα κάνοντας μια αυτοσχέδια πολεμική φιγούρα, βγάζοντας παράλληλα μια κωμική ιαχή . Την ίδια στιγμή το καημένο ζωντανό που βρισκόταν απέναντί του και που μάλλον ήταν μια από τις γαλοπούλες που συναντώνται παντού εδώ, το έβαλε στα πόδια. Εμείς μόνο που δεν κατουρηθήκαμε από τα γέλια, η κακόμοιρη η γαλοπούλα μόνο που δεν κατουρήθηκε πάνω της (και κατά σύμπτωση έτρεχε και προς την κατεύθυνση της τουαλέτας). Πάντως κατάφερε να πάρει λάφυρο μια ολόκληρη φέτα ψωμί, κι ας το ‘χαμε καλά τυλιγμένο, και να μας αφήσει ενθύμιο μια ωραιότατη τρύπα στην σκηνή.
Κάποτε αποφάσισα να πάω για ύπνο, όμως όποτε έκλειναν τα βλέφαρά μου ο ένας από τους δυο ανήσυχους συνταξιδιώτες μου δεν μ’άφηνε να κοιμηθώ «Λίζα, το ακούς αυτό?» «ναι, σε δάσος είμαστε τί περιμένεις?» «αν μας επιτεθεί τίποτα?» «θα κοιμόμαστε και δεν θα το καταλάβουμε, έλα δεν είμαστε σε καμιά ζούγκλα» «μα πώς γίνεται να είσαι τόσο αναίσθητη?» «Γίνεται. Μπορείς κι εσύ, άσε τους ήχους να σε νανουρίσουν», είπα και ξεράθηκα. Κανένα πτηνό δεν ξαναεπιχείρησε να μας ληστέψει, κι έτσι το πρωϊνό περιμέναμε την βάρκα που μας παρέλαβε και μας γύρισε στο Shute harbor. Από εκεί ξαναπήγαμε στην Airlie beach όπου επιβιβαστήκαμε σε ένα πλεούμενο μαζί με άλλα 7 άτομα, ξεκινώντας για την δεύτερη εξόρμησή μας στα νησιά.
Ο καπετάνιος μας, μας κάλεσε να μαζευτούμε τριγύρω του στο αμπάρι και να ψηφίσουμε. Το δίλημμα ήταν το έξης «είναι ήδη 3-4 το απόγευμα. Είτε πηγαίνουμε τώρα στο νησί Hook ώστε να δούμε αύριο το πρωϊ σπηλαιογραφίες Αβορίγινων και να επισκεφτούμε αργότερα το νησί Whitsunday, είτε πηγαίνουμε τώρα στο δεύτερο κι αύριο πρωϊ-πρωϊ είμαστε οι πρώτοι επισκέπτες στο νησί και πηγαίνουμε αργότερα στο νησί Hook για snorkeling».
Ψηφίστηκε το δεύτερο, βάλαμε πλώρη, κι ο κάπτεν μας ενημέρωσε για τους κανόνες του σκάφους: «Το νερό είναι λίγο, αν θέλετε να μπανιαριστείτε έχετε 3 λεπτά ο καθένας. Ε, δυο μέρες είναι όλες κι όλες και να μην κάνετε καθόλου δεν θα πάθετε τίποτα. Επίσης, όσον αφορά την τουαλέτα: τρία μόνο πράγματα χωράνε στην τουαλέτα μου, και τα τρία αρχίζουν από Π (στ’ αγγλικά εννοείται, δεν θα επεκταθώ σε λεπτομέρειες). Έτσι και πετάξετε τίποτ’ άλλο μέσα, μάλλον θα βουλώσει κι αφού ο δικός μου καρπός είναι πολύ χοντρός για να χωρέσει στον σωλήνα, μαντέψτε ποιος θα πρέπει να βάλει το χεράκι του για να τον ξεβουλώσει...», λέει και μας κοιτάει με νόημα. «Ακόμη, τις βλέπετε αυτές τις σκάλες? (δείχνει τις δυο εσωτερικές σκάλες που ανέβαζαν στο κατάστρωμα). Ανεβοκατεβαίνουμε πάντα έχοντάς τες φάτσα-κάρτα. Έτσι και πιάσω κανέναν ν’ ανεβοκατεβαίνει έχοντάς τες πλάτη...» λέει και βγάζει ένα βαζάκι vegemite, αηδιαστικό αυστραλέζικο προϊόν που το αλείφουν στο ψωμί, για το οποίο υπάρχει η φήμη μεταξύ των επισκεπτών της χώρας πως «είτε το μισείς, είτε το λατρεύεις» - οι περισσότεροι το σιχαίνονται - ανοίγει το καπάκι, βουτάει ένα κουτάλι μέσα παίρνοντας μια γενναιόδωρη ποσότητα και συνεχίζει «όποιον πιάσω λοιπόν να παρακούει, θα τιμωρηθεί τρώγοντας μια ολόκληρη, γεμάτη κουταλιά», λέει καταπίνοντάς το μονοκοπανιά «mmm...I love this shit!» (πάντα κομψός).
Βάλαμε τ’ αδιάβροχά μας, ανεβήκαμε στο κατάστρωμα (με το πρόσωπο στα σκαλιά πάντα) και χαζεύαμε την θάλασσα όταν βλέπουμε ξαφνικά στο βάθος μια φάλαινα να πηδάει έξω από το νερό «φάλαινα στα 200 μέτρα!», φωνάζει κάποιος. Μεμιάς αλλάζουμε ρότα και πηγαίνουμε προς τα εκεί. Αφού περάσαμε λίγα λεπτά παρατηρώντας την να μανουβράρει επιδέξια τον τεράστιο όγκο της, συνεχίσαμε τον δρόμο μας.
Δεν άργησε να νυχτώσει και ξαναμαζευτήκαμε γύρω από τον καπετάνιο τρώγοντας με το ζόρι, λόγω ναυτίας, το βραδινό μας. «Λοιπόν, ας παίξουμε ένα παιχνίδι... το κάνω κάθε φορά με όσους έρχονται. Θα πάρετε όλοι από ένα κομμάτι χαρτί και θα γράψετε μια φαντασίωσή σας με όποιον διάσημο θέλετε (πάνε οι αθώες εποχές του «ζώα, φυτά, πράγματα»...). Θέλω όμως ν’ αφήσετε την φαντασία σας τελείως ελεύθερη κι αχαλίνωτη, τα πάντα είναι δυνατά! Κάποτε μια κοπέλα είχε τόση έμπνευση που έγραφε το μισό βράδυ και γέμισε σελίδες ολόκληρες στο ταξιδιωτικό της ημερολόγιο. Ακόμη, μια από αυτές που θυμάμαι ήταν ενός τύπου...πετάει λέει ψηλά στον ουρανό κρατώντας με το ένα χέρι την Τζέσικα Άλμπα και με το άλλο την Μέγκαν Φοξ, τις πηγαίνει βόλτα στο διάστημα, χαζεύουν τους πλανήτες, κάνουν αγώνα δρόμου με τους κομήτες και ξαφνικά σε δευτερόλεπτα τις κατεβάζει με ιλλιγιώδη ταχύτητα στο κέντρο της γης. Εκεί, πάνω σ’ έναν βράχο, ενώ δίπλα ανάβλυζαν καυτά ποτάμια λάβας, ζευγάρωνε μαζί τους κι όποτε μια από τις δυο έφτανε στην κορύφωση, τα γύρω ηφαίστεια εκρηγνύονταν (θεός
)».
Η φωνή του καπετάνιου ήταν που με ξύπνησε το επόμενο πρωϊ «οι πέντε πρώτοι στο κατάστρωμα πατάνε πρώτοι στο νησί!». Πετάγομαι με την τσίμπλα στο μάτι, ακολουθούν ο Ολλανδός και ο Πορτογάλος και μαζί με δυο ακόμα άτομα μπαίνουμε στη βάρκα κι αποβιβαζόμαστε στο Tongue bay. Από εκεί ακολουθήσαμε μια σύντομη διαδρομή για να φτάσουμε σε 20 λεπτά στο Hill Inlet Lookout για ν’αντικρύσουμε αποσβολωμένοι την πιο ωραία παραλία που έχουμε δει ως τώρα, μια από τις εικόνες που με στοίχειωναν τακτικά από τότε που άρχισα να προγραμματίζω τον ερχομό μου στην Αυστραλία. «Εδώ θέλω να κάνω skydiving! Αλλά χωρίς αλεξίπτωτο! Να είναι αυτό το τελευταίο πράγμα που θα δω και μετά να γίνω χαλκομανία». Κοιτάμε στραβά τον Ολλανδό χαμογελώντας καθότι μέχρι τότε δήλωνε λάτρης του βουνού και δεν έτρεφε ιδιαίτερο ενθουσιασμό για τη θάλασσα. Πήραμε ένα άλλο μονοπάτι και μετά από λίγα λεπτά φτάσαμε στο Tongue Point και πατήσαμε με τα ίδια μας τα πόδια την πολυφωτογραφισμένη αμμουδιά που αποτελείται κατά 98% από silica. Η αίσθηση του να είσαι ολομόναχος σε ένα μέρος που ονειρευόσουν καιρό να δεις, αν και δεν κράτησε πάνω από ένα μισάωρο, μέχρι να φτάσουν οι υπόλοιποι του σκάφους, απερίγραπτη. Δεν θα ξεχάσω τις στιγμές που καθόμουν στην άκρη της γλώσσας άμμου χαζεύοντας τις αποχρώσεις της θάλασσας που εναλλάσονταν από απαλό σε βαθύ γαλάζιο, ανάλογα με το βάθος του νερού, καθώς εισέρχονταν στο νησί, ακούγοντας μόνο το σφύριγμα το δυνατού, δροσερού αέρα. Οι δυο συνταξιδιώτες μου έφτασαν στο σημείο όπου βρισκόμουν λίγα λεπτά αργότερα και ο παλιμπαιδισμός ξανάρχισε: βουτιές, φωτογραφίες, τρέξιμο πάνω-κάτω, κατακόρυφοι κι όλα αυτά χωρίς να βγάλουμε κουβέντα, μόνο γελούσαμε σαν χαζοχαρούμενα. Προτού φύγουμε ξαναπεράσαμε από το Hill Inlet Lookout για να ξαναδούμε τη θέα από ψηλά και γυρίσαμε στο σκάφος που είχαν στο μεταξύ περικυκλώσει θαλάσσιες χελώνες.
Επόμενη στάση το νησί Hook, όπου κάποιοι θα έκαναν κατάδυση και κάποιοι snorkeling. Κατάδυση δεν είχε κάνει κανείς μας, οπότε μπήκαμε στη βάρκα των πρωτάρηδων που δεν είχε ξανακάνει τίποτα από τα δύο, φορώντας τις στολές και τις μάσκες μας. Φτάνουμε στο σημείο όπου θα βουτούσαμε, ο καπετάνιος μας εξηγεί σύντομα πώς πρέπει ν’αναπνέουμε, μας κοιτάει και ρωτάει «οκ ποιος θέλει να βουτήξει πρώτος?». Μεμιάς οι τέσσερις μαντράχαλοι της βάρκας δείχνουν με το δάχτυλο την μοναδική κοπέλα «προδότες!δειλοί!», φωνάζω και κουνάω το κεφάλι καταφατικά. Ο καπετάνιος με αρπάζει από το σβέρκο και με βουτάει στο νερό «όλα οκ?». Γνέφω πως ναι και με τον Πορτογάλο που ακολούθησε βυθιστήκαμε στη μαγεία του βυθού μην μπορώντας να πιστέψουμε πως όλ’αυτά τα ψάρια και τα κοράλλια ζωγραφισμένα με όλα τα χρώματα της παλέτας της φύσης βρίσκονταν τόσο καιρό από κάτω μας. Έπρεπε ν’αρχίσουμε να τρέμουμε από το κρύο και να γίνουν τα χείλη μας μπλε για ν’αποφασίσουμε να βγούμε έξω και ν’αναρωτηθούμε «μα που χάθηκε ο Ολλανδός?». Τον βρήκαμε στο σκάφος ξεθεωμένο «βγήκα μετά από πέντε λεπτά, δεν την πάλευα, δεν μπορούσα ν’αναπνεύσω και να κολυμπήσω σωστά» και μας περιέγραψε πώς άρχισε να φωνάζει ένας εκπαιδευτής όταν τον είδε να μην μπορεί να κουμαντάρει τα πόδια του και να κλωτσάει δεξιά-αριστερά ότι έβρισκε στο διάβα του «Σταματήστε τον! Καταστρέφει τον ύφαλο!». «Πού να ‘βλεπες και τον καρχαρία που ήθελες!», λέμε πειράζοντάς τον.
Το βράδυ μας βρήκε πτώματα από την κούραση και την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε τον δρόμο της επιστροφής. Ο αέρας δυνατός κι επειδή το στομάχι μου το ένιωθα σαν πλυντήριο όσο καθόμουν κάτω, προτίμησα να περάσω τις ώρες του γυρισμού στο κατάστρωμα και να γίνω παγάκι ύστερα από λίγη ώρα. Το μικρό μας σκάφος μου έδινε την εντύπωση καρυδότσουφλου έτσι όπως έγερνε δεξιά κι αριστερά από τα κύματα και τον άνεμο. «Φάλαινα!» φωνάζει μια κοπέλα και βλέπουμε την τεράστια ουρά της να βγαίνει πέντε μέτρα από τα μάτια μας. «Δελφίνια!» φωνάζει ξανά όταν μετά από μερικά λεπτά ξεπρόβαλλε ένα κοπάδι με καμιά δεκαριά από δαύτα τρέχοντας προς το σκάφος, πηδώντας απόλυτα συγχρονισμένα έξω απ’το νερό, ξανά και ξανά για λίγη ώρα, ώσπου πέρασαν από κάτω του και χάθηκαν από τα μάτια μας.
Τα στομάχια μας ήρθαν στη θέση τους όταν φτάσαμε πίσω στην Airlie beach. Εκεί περάσαμε την τελευταία μας μέρα και τα χαράματα πήραμε την πτήση της επιστροφής για Σύδνεϋ από το νησί Hamilton. Μοναδικό μας παράπονο πριν πετάξουμε ήταν πως θα χάναμε τον μαξιλαροπόλεμο που είχε προγραμματιστεί στην πόλη εκείνη την μέρα. Φτάνοντας μάθαμε πως είχε ακυρωθεί και δεν είχαμε χάσει τίποτα. Σε 24 ώρες θα ξεκινούσε το επόμενο εξάμηνο αλλά εμάς φυσικά τα μυαλά μας ήταν αλλού...
Το φως της ανατολής του ήλιου μας ξύπνησε λίγο πριν φτάσουμε στην Airlie beach, το σημείο εκκίνησης των περισσότερων εκδρομών για τα νησιά Whitsundays κι όπου θα κάναμε αναγκαστική στάση. Εκεί περάσαμε τη μέρα μας κάνοντας βόλτες στην περιοχή (δυο δρόμοι όλοι κι όλοι) και βουτιές στην παραθαλάσσια πισίνα. Συναντήσαμε κάποιους από τους συνταξιδιώτες μας από Fraser Island, παίξαμε ξανά βόλεϋ χαζεύοντας τους πολύχρωμους τροπικούς παπαγάλους που πετούσαν κοπαδιαστά πάνω από τα κεφάλια μας το δειλινό και ξενυχτήσαμε στις τοπικές παμπ.
Τα 74 νησιά που αποτελούν τα Whitsundays βρίσκονται στο νότιο τμήμα του Μεγάλου Κοραλλιογενούς Φράγματος και σε κάποια από αυτά επιτρέπεται το κάμπινγκ για συγκεκριμένο αριθμό ατόμων (μπορεί κανείς να κατασκηνώσει ακόμη και στο νησί Whitsunday) αρκεί να πληρώσει μέσω διαδικτύου ένα μικρό αντίτιμο για να βγάλει άδεια. Εμείς μιας και είμασταν τρία άτομα, επιλέξαμε ένα μικρό νησάκι που θα είχαμε όλο δικό μας. Χαράματα της επόμενης μέρας πήγαμε λοιπόν στο Shute Harbor και πήραμε τη βάρκα για να πάμε στο νησί της επιλογής μας : το έδαφός του σκληρό, όλο πέτρες και βότσαλα και στα 10 μέτρα φαινόταν το δάσος που καταλάμβανε την υπόλοιπη έκταση του. Νιώθοντας λίγο σαν μικροί εξερευνητές, λίγο σαν πρωταγωνιστές στο Lost, βρίσκουμε το μέρος όπου θα στήναμε την σκηνή μας και κοιτάμε περίεργοι ένα μικρό μονοπάτι που οδηγούσε σε μια τσίγκινη κατασκευή λίγα μέτρα μακριά «έχει γούστο...», σκέφτομαι. Και ναι, μπορεί να μην υπήρχε άλλη ψυχή τριγύρω, ακόμη και στα απέναντι μικρά νησάκια, ούτε καμιά υποδομή, προδιαθέτοντάς μας με λίγη φαντασία να νιώθουμε σαν ναυαγοί, μπορεί να πρέπει να έχει κανείς μαζί του όσα τρόφιμα, νερό και οτιδήποτε άλλο χρειαστεί για τις μέρες που θα κατασκηνώσει, όμως εδώ είναι Αυστραλία κι έτσι είχαμε την όλοδική μας υπαίθρια τουαλέτα, ανοιχτή από τη μια πλευρά και με αράχνες του δάσους να μας συντροφεύουν καθισμένες στους ιστούς τους στις γωνιές. «Δεν το πιστεύω πως έχουμε δική μας τρύπα» είπε ένας από μας και την αποθανάτισε.
Διαλέξαμε από ένα κλαδί ο καθένας για μαγκούρα κι επιχειρήσαμε να κάνουμε τον γύρο του νησιού. Η μέρα πέρασε ανέμελα: καθισμένοι στα βράχια είδαμε πάλι μια φάλαινα να πετάγεται έξω από το νερό, ο Πορτογάλος προσπαθούσε επί ώρες ν’ ανοίξει μια καρύδα και συζητούσαμε για το αν τελικά θα κολυμπήσουμε ως το απέναντι νησί, μέχρι που τελικά μας πήρε ο ύπνος στην άμμο. Μόλις νύχτωσε χαζεύαμε όπως συνήθως τ’αστέρια συζητώντας περί ανέμων και υδάτων ώσπου ο Πορτογάλος πήγε στη σκηνή να φέρει κι άλλο φαγητό. «Αν σου επιτεθεί τίποτα φώναξε», λέει ο Ολλανδός. Μετά από λίγο ακούμε την φωνή του πρώτου «παιδιά, ελάτε! γρήγορα!». Πεταγόμαστε, προσπαθούμε να βρούμε τον δρόμο μας μες στο σκοτάδι και τη στιγμή που φτάνουμε, τον βλέπουμε να πηδάει στον αέρα κάνοντας μια αυτοσχέδια πολεμική φιγούρα, βγάζοντας παράλληλα μια κωμική ιαχή . Την ίδια στιγμή το καημένο ζωντανό που βρισκόταν απέναντί του και που μάλλον ήταν μια από τις γαλοπούλες που συναντώνται παντού εδώ, το έβαλε στα πόδια. Εμείς μόνο που δεν κατουρηθήκαμε από τα γέλια, η κακόμοιρη η γαλοπούλα μόνο που δεν κατουρήθηκε πάνω της (και κατά σύμπτωση έτρεχε και προς την κατεύθυνση της τουαλέτας). Πάντως κατάφερε να πάρει λάφυρο μια ολόκληρη φέτα ψωμί, κι ας το ‘χαμε καλά τυλιγμένο, και να μας αφήσει ενθύμιο μια ωραιότατη τρύπα στην σκηνή.
Κάποτε αποφάσισα να πάω για ύπνο, όμως όποτε έκλειναν τα βλέφαρά μου ο ένας από τους δυο ανήσυχους συνταξιδιώτες μου δεν μ’άφηνε να κοιμηθώ «Λίζα, το ακούς αυτό?» «ναι, σε δάσος είμαστε τί περιμένεις?» «αν μας επιτεθεί τίποτα?» «θα κοιμόμαστε και δεν θα το καταλάβουμε, έλα δεν είμαστε σε καμιά ζούγκλα» «μα πώς γίνεται να είσαι τόσο αναίσθητη?» «Γίνεται. Μπορείς κι εσύ, άσε τους ήχους να σε νανουρίσουν», είπα και ξεράθηκα. Κανένα πτηνό δεν ξαναεπιχείρησε να μας ληστέψει, κι έτσι το πρωϊνό περιμέναμε την βάρκα που μας παρέλαβε και μας γύρισε στο Shute harbor. Από εκεί ξαναπήγαμε στην Airlie beach όπου επιβιβαστήκαμε σε ένα πλεούμενο μαζί με άλλα 7 άτομα, ξεκινώντας για την δεύτερη εξόρμησή μας στα νησιά.
Ο καπετάνιος μας, μας κάλεσε να μαζευτούμε τριγύρω του στο αμπάρι και να ψηφίσουμε. Το δίλημμα ήταν το έξης «είναι ήδη 3-4 το απόγευμα. Είτε πηγαίνουμε τώρα στο νησί Hook ώστε να δούμε αύριο το πρωϊ σπηλαιογραφίες Αβορίγινων και να επισκεφτούμε αργότερα το νησί Whitsunday, είτε πηγαίνουμε τώρα στο δεύτερο κι αύριο πρωϊ-πρωϊ είμαστε οι πρώτοι επισκέπτες στο νησί και πηγαίνουμε αργότερα στο νησί Hook για snorkeling».
Ψηφίστηκε το δεύτερο, βάλαμε πλώρη, κι ο κάπτεν μας ενημέρωσε για τους κανόνες του σκάφους: «Το νερό είναι λίγο, αν θέλετε να μπανιαριστείτε έχετε 3 λεπτά ο καθένας. Ε, δυο μέρες είναι όλες κι όλες και να μην κάνετε καθόλου δεν θα πάθετε τίποτα. Επίσης, όσον αφορά την τουαλέτα: τρία μόνο πράγματα χωράνε στην τουαλέτα μου, και τα τρία αρχίζουν από Π (στ’ αγγλικά εννοείται, δεν θα επεκταθώ σε λεπτομέρειες). Έτσι και πετάξετε τίποτ’ άλλο μέσα, μάλλον θα βουλώσει κι αφού ο δικός μου καρπός είναι πολύ χοντρός για να χωρέσει στον σωλήνα, μαντέψτε ποιος θα πρέπει να βάλει το χεράκι του για να τον ξεβουλώσει...», λέει και μας κοιτάει με νόημα. «Ακόμη, τις βλέπετε αυτές τις σκάλες? (δείχνει τις δυο εσωτερικές σκάλες που ανέβαζαν στο κατάστρωμα). Ανεβοκατεβαίνουμε πάντα έχοντάς τες φάτσα-κάρτα. Έτσι και πιάσω κανέναν ν’ ανεβοκατεβαίνει έχοντάς τες πλάτη...» λέει και βγάζει ένα βαζάκι vegemite, αηδιαστικό αυστραλέζικο προϊόν που το αλείφουν στο ψωμί, για το οποίο υπάρχει η φήμη μεταξύ των επισκεπτών της χώρας πως «είτε το μισείς, είτε το λατρεύεις» - οι περισσότεροι το σιχαίνονται - ανοίγει το καπάκι, βουτάει ένα κουτάλι μέσα παίρνοντας μια γενναιόδωρη ποσότητα και συνεχίζει «όποιον πιάσω λοιπόν να παρακούει, θα τιμωρηθεί τρώγοντας μια ολόκληρη, γεμάτη κουταλιά», λέει καταπίνοντάς το μονοκοπανιά «mmm...I love this shit!» (πάντα κομψός).
Βάλαμε τ’ αδιάβροχά μας, ανεβήκαμε στο κατάστρωμα (με το πρόσωπο στα σκαλιά πάντα) και χαζεύαμε την θάλασσα όταν βλέπουμε ξαφνικά στο βάθος μια φάλαινα να πηδάει έξω από το νερό «φάλαινα στα 200 μέτρα!», φωνάζει κάποιος. Μεμιάς αλλάζουμε ρότα και πηγαίνουμε προς τα εκεί. Αφού περάσαμε λίγα λεπτά παρατηρώντας την να μανουβράρει επιδέξια τον τεράστιο όγκο της, συνεχίσαμε τον δρόμο μας.
Δεν άργησε να νυχτώσει και ξαναμαζευτήκαμε γύρω από τον καπετάνιο τρώγοντας με το ζόρι, λόγω ναυτίας, το βραδινό μας. «Λοιπόν, ας παίξουμε ένα παιχνίδι... το κάνω κάθε φορά με όσους έρχονται. Θα πάρετε όλοι από ένα κομμάτι χαρτί και θα γράψετε μια φαντασίωσή σας με όποιον διάσημο θέλετε (πάνε οι αθώες εποχές του «ζώα, φυτά, πράγματα»...). Θέλω όμως ν’ αφήσετε την φαντασία σας τελείως ελεύθερη κι αχαλίνωτη, τα πάντα είναι δυνατά! Κάποτε μια κοπέλα είχε τόση έμπνευση που έγραφε το μισό βράδυ και γέμισε σελίδες ολόκληρες στο ταξιδιωτικό της ημερολόγιο. Ακόμη, μια από αυτές που θυμάμαι ήταν ενός τύπου...πετάει λέει ψηλά στον ουρανό κρατώντας με το ένα χέρι την Τζέσικα Άλμπα και με το άλλο την Μέγκαν Φοξ, τις πηγαίνει βόλτα στο διάστημα, χαζεύουν τους πλανήτες, κάνουν αγώνα δρόμου με τους κομήτες και ξαφνικά σε δευτερόλεπτα τις κατεβάζει με ιλλιγιώδη ταχύτητα στο κέντρο της γης. Εκεί, πάνω σ’ έναν βράχο, ενώ δίπλα ανάβλυζαν καυτά ποτάμια λάβας, ζευγάρωνε μαζί τους κι όποτε μια από τις δυο έφτανε στην κορύφωση, τα γύρω ηφαίστεια εκρηγνύονταν (θεός
)». Η φωνή του καπετάνιου ήταν που με ξύπνησε το επόμενο πρωϊ «οι πέντε πρώτοι στο κατάστρωμα πατάνε πρώτοι στο νησί!». Πετάγομαι με την τσίμπλα στο μάτι, ακολουθούν ο Ολλανδός και ο Πορτογάλος και μαζί με δυο ακόμα άτομα μπαίνουμε στη βάρκα κι αποβιβαζόμαστε στο Tongue bay. Από εκεί ακολουθήσαμε μια σύντομη διαδρομή για να φτάσουμε σε 20 λεπτά στο Hill Inlet Lookout για ν’αντικρύσουμε αποσβολωμένοι την πιο ωραία παραλία που έχουμε δει ως τώρα, μια από τις εικόνες που με στοίχειωναν τακτικά από τότε που άρχισα να προγραμματίζω τον ερχομό μου στην Αυστραλία. «Εδώ θέλω να κάνω skydiving! Αλλά χωρίς αλεξίπτωτο! Να είναι αυτό το τελευταίο πράγμα που θα δω και μετά να γίνω χαλκομανία». Κοιτάμε στραβά τον Ολλανδό χαμογελώντας καθότι μέχρι τότε δήλωνε λάτρης του βουνού και δεν έτρεφε ιδιαίτερο ενθουσιασμό για τη θάλασσα. Πήραμε ένα άλλο μονοπάτι και μετά από λίγα λεπτά φτάσαμε στο Tongue Point και πατήσαμε με τα ίδια μας τα πόδια την πολυφωτογραφισμένη αμμουδιά που αποτελείται κατά 98% από silica. Η αίσθηση του να είσαι ολομόναχος σε ένα μέρος που ονειρευόσουν καιρό να δεις, αν και δεν κράτησε πάνω από ένα μισάωρο, μέχρι να φτάσουν οι υπόλοιποι του σκάφους, απερίγραπτη. Δεν θα ξεχάσω τις στιγμές που καθόμουν στην άκρη της γλώσσας άμμου χαζεύοντας τις αποχρώσεις της θάλασσας που εναλλάσονταν από απαλό σε βαθύ γαλάζιο, ανάλογα με το βάθος του νερού, καθώς εισέρχονταν στο νησί, ακούγοντας μόνο το σφύριγμα το δυνατού, δροσερού αέρα. Οι δυο συνταξιδιώτες μου έφτασαν στο σημείο όπου βρισκόμουν λίγα λεπτά αργότερα και ο παλιμπαιδισμός ξανάρχισε: βουτιές, φωτογραφίες, τρέξιμο πάνω-κάτω, κατακόρυφοι κι όλα αυτά χωρίς να βγάλουμε κουβέντα, μόνο γελούσαμε σαν χαζοχαρούμενα. Προτού φύγουμε ξαναπεράσαμε από το Hill Inlet Lookout για να ξαναδούμε τη θέα από ψηλά και γυρίσαμε στο σκάφος που είχαν στο μεταξύ περικυκλώσει θαλάσσιες χελώνες.
Επόμενη στάση το νησί Hook, όπου κάποιοι θα έκαναν κατάδυση και κάποιοι snorkeling. Κατάδυση δεν είχε κάνει κανείς μας, οπότε μπήκαμε στη βάρκα των πρωτάρηδων που δεν είχε ξανακάνει τίποτα από τα δύο, φορώντας τις στολές και τις μάσκες μας. Φτάνουμε στο σημείο όπου θα βουτούσαμε, ο καπετάνιος μας εξηγεί σύντομα πώς πρέπει ν’αναπνέουμε, μας κοιτάει και ρωτάει «οκ ποιος θέλει να βουτήξει πρώτος?». Μεμιάς οι τέσσερις μαντράχαλοι της βάρκας δείχνουν με το δάχτυλο την μοναδική κοπέλα «προδότες!δειλοί!», φωνάζω και κουνάω το κεφάλι καταφατικά. Ο καπετάνιος με αρπάζει από το σβέρκο και με βουτάει στο νερό «όλα οκ?». Γνέφω πως ναι και με τον Πορτογάλο που ακολούθησε βυθιστήκαμε στη μαγεία του βυθού μην μπορώντας να πιστέψουμε πως όλ’αυτά τα ψάρια και τα κοράλλια ζωγραφισμένα με όλα τα χρώματα της παλέτας της φύσης βρίσκονταν τόσο καιρό από κάτω μας. Έπρεπε ν’αρχίσουμε να τρέμουμε από το κρύο και να γίνουν τα χείλη μας μπλε για ν’αποφασίσουμε να βγούμε έξω και ν’αναρωτηθούμε «μα που χάθηκε ο Ολλανδός?». Τον βρήκαμε στο σκάφος ξεθεωμένο «βγήκα μετά από πέντε λεπτά, δεν την πάλευα, δεν μπορούσα ν’αναπνεύσω και να κολυμπήσω σωστά» και μας περιέγραψε πώς άρχισε να φωνάζει ένας εκπαιδευτής όταν τον είδε να μην μπορεί να κουμαντάρει τα πόδια του και να κλωτσάει δεξιά-αριστερά ότι έβρισκε στο διάβα του «Σταματήστε τον! Καταστρέφει τον ύφαλο!». «Πού να ‘βλεπες και τον καρχαρία που ήθελες!», λέμε πειράζοντάς τον.
Το βράδυ μας βρήκε πτώματα από την κούραση και την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε τον δρόμο της επιστροφής. Ο αέρας δυνατός κι επειδή το στομάχι μου το ένιωθα σαν πλυντήριο όσο καθόμουν κάτω, προτίμησα να περάσω τις ώρες του γυρισμού στο κατάστρωμα και να γίνω παγάκι ύστερα από λίγη ώρα. Το μικρό μας σκάφος μου έδινε την εντύπωση καρυδότσουφλου έτσι όπως έγερνε δεξιά κι αριστερά από τα κύματα και τον άνεμο. «Φάλαινα!» φωνάζει μια κοπέλα και βλέπουμε την τεράστια ουρά της να βγαίνει πέντε μέτρα από τα μάτια μας. «Δελφίνια!» φωνάζει ξανά όταν μετά από μερικά λεπτά ξεπρόβαλλε ένα κοπάδι με καμιά δεκαριά από δαύτα τρέχοντας προς το σκάφος, πηδώντας απόλυτα συγχρονισμένα έξω απ’το νερό, ξανά και ξανά για λίγη ώρα, ώσπου πέρασαν από κάτω του και χάθηκαν από τα μάτια μας.
Τα στομάχια μας ήρθαν στη θέση τους όταν φτάσαμε πίσω στην Airlie beach. Εκεί περάσαμε την τελευταία μας μέρα και τα χαράματα πήραμε την πτήση της επιστροφής για Σύδνεϋ από το νησί Hamilton. Μοναδικό μας παράπονο πριν πετάξουμε ήταν πως θα χάναμε τον μαξιλαροπόλεμο που είχε προγραμματιστεί στην πόλη εκείνη την μέρα. Φτάνοντας μάθαμε πως είχε ακυρωθεί και δεν είχαμε χάσει τίποτα. Σε 24 ώρες θα ξεκινούσε το επόμενο εξάμηνο αλλά εμάς φυσικά τα μυαλά μας ήταν αλλού...
