Γαλλία Ασπρόμαυρη Χριστουγεννιάτικη ιστορία (Γαλλική κουλτούρα στο Παρίσι)

[Aquarius]

μοιραστείς

Γράφω πολυ στην επαγγελματική μου ζωή, οπότε εδώ προτιμω το ρόλο του αναγνώστη - σχολιαστή.

 

[psilos3]

Τα «διάσημα» του Παρισίου



Ένα ζευγάρι Βραζιλιάνων που μάλλον έχει κατέβει από το τουριστικό λεωφορείο με βγάζει φωτογραφία με χαμόγελο, ζητώντας μου να κάνω κι εγώ το ίδιο με τη σειρά μου. Λέμε και δυο λόγια για το καλό, μιας και ήξεραν κατά που πέφτει η Ελλάδα. Έχω διασχίσει μόλις το πάρκο Champ de Mars και βρίσκομαι μπροστά σε ένα από τα πιο πολυφωτογραφημένα και γνωστότερα κτήρια ολόκληρου του κόσμου.

Συνεχίζω τη κάθοδο μου από το χωμάτινο στο σημείο εκείνο πάρκο, φτάνοντας μέχρι και τη περιφραγμένη βάση του πύργου του Αΐφελ, κάνοντας το γύρο της και αγνοώντας τους άπειρους μικροπωλητές που βρίσκονται στο σημείο, απαντώντας ευγενικά μεν, στα ελληνικά δε. Δοκιμασμένη συνταγή αποφυγής.

Μπορεί να φταίει η ομίχλη που κόβει το σύνολο του, περίμενα όμως λίγο μεγαλύτερο το συγκεκριμένο οικοδόμημα. Ίσως να το χα διαφορετικό κατά νου, μικρή σημασία έχει φυσικά κάτι τέτοιο. Θα είχα άλλωστε την ευκαιρία να έχω καλύτερη εικόνα περνώντας τη γέφυρα Pont d'Iéna που οδηγεί απέναντι στους κήπους του Trocadéro, κάτι που έκανα ευθύς αμέσως.

Ήταν το πρώτο σημείο που συναντούσα αυξημένη σχετικά κίνηση από κόσμο και άκουσα εκτός των άλλων και πολλά Ελληνικά. Δε ξέρω τι μπορεί να γίνεται εκεί σε ιδανικές τουριστικά συνθήκες εκτός πανδημίας, μπορώ όμως να φανταστώ.

Διαβαίνω τη γέφυρα κοιτάζοντας, φωτογραφίζοντας και βιντεοσκοπώντας προς όλες τις πιθανές κατευθύνσεις, βλέποντας παράλληλα τις εντυπωσιακές εικόνες της πόλης. Από τη μία τα σιντριβάνια των κήπων και τα σκαλιά που οδηγούν ψηλότερα στο λόφο, δεξιά κι αριστερά ο Σηκουάνας απέναντι ο πύργος (τώρα μάλιστα, πολύ καλύτερα) και στο τέλος όλων οι παπατζήδες…

Κι όμως, υπάρχουν ακόμα τουρίστες που τη πατάνε σαν πουλιά μ’ αυτόν εδώ τον τρόπο, σε ένα σπορ που ευδοκιμεί για δεκαετίες. Εντάξει, μπορεί να μην είναι ακριβώς ο «παππάς» το παιχνίδι και να διεξάγεται με κάτι ξενέρωτα μπαλάκια, η λογική όμως παραμένει η ίδια και η αυτή. Σφυρίζω το τραγούδι του Ζαγοραίου με τον απόλυτα ταιριαστό στίχο «επήγες κι έπεσες μες στους ατσίδες και σου τα φάγανε οι παπατζήδες» και ανεβαίνω σιγά – σιγά τα σκαλιά, προσπαθώντας να βγάλω και μερικές φωτογραφίες.

Τα τσιράκια τους σε διατεταγμένη υπηρεσία, όπου πέρα απ’ το να μαδάνε ανυποψίαστους μου φωνάζουν «no photos sir» λες και το μέρος τους ανήκει, παίρνοντας την απάντηση σε άψογα πάντα Γαλλικά «ρε άντε κάντε μου τη χάρη σιγά μη σας ρωτήσω», αδιαφορώντας. Εξάλλου δε θα καθόμουν περισσότερο καθώς ανέβηκα στο υψηλότερο επίπεδο παράλληλα με τη πλατεία, βλέποντας τους πλέον από πάνω, αφού εκείνος ο χώρος είναι αφιερωμένος στους καλλιτέχνες που ζωγραφίζουν επιτόπου αλλά και στους τουρίστες, που επιδίδονται σε φωτογράφιση μιας και το σημείο είναι ίσως το καλύτερο για κάτι τέτοιο.

Κάπου εκεί μου έρχεται στη μνήμη και η ασύλληπτη σκηνή από τη «Χαρτορίχτρα» με τους παπατζήδες και γελάω μόνος μου. Κοίτα κάτι πράγματα που συμβαίνουν στο Τροκαντερό!

Αγνοώ επιδεικτικά τη καντίνα με τις αλμυρές γεύσεις και τις ακόμα πιο αλμυρές τιμές που βρίσκεται στα δεξιά μου, όπως και τη boulangerie που συναντώ στη πλατεία και συνεχίζω παίρνοντας τη λεωφόρο Kléber κατηφορίζοντας προς τη κυκλική πλατεία της αψίδας που θυμίζει και τιμά τις νίκες του Ναπολέοντα.

Η περιοχή που ανάμεσα στο 16ο και το 8ο διαμέρισμα που βρισκόμουν ήταν εξίσου εντυπωσιακή, να χαίρεσαι να τη περπατάς στα πεζοδρόμια και τα σοκάκια της, το φωτογραφικό μου ένστικτο όμως μου υπέβαλλε να μείνω καταμεσής του κεντρικού δρόμου δικαιώνοντας με απόλυτα εκ του αποτελέσματος. Ευτυχώς να λέω που δεν είχε κίνηση.

Η αλήθεια να λέγεται, αν θέλει κάποιος να φωτογραφίσει με επιτυχία το εντυπωσιακό οικοδόμημα πρέπει να ξέρει να ελίσσεται, ανάμεσα σε διερχόμενα αυτοκίνητα και τουρίστες με την ίδια (μπορεί και μεγαλύτερη) μούρλα.

Είμαι τόσο κοντά πλέον που συγκινούμαι, ενθυμούμενος κάποια κάδρα που βλέπω στο σπίτι μου από μικρή ηλικία με αυτή την εικόνα που πλέον βλέπω και από κοντά, ολοζώντανα. Είμαι έτοιμος να κατηφορίσω συνεχίζοντας όταν ξανακάνω τη σκέψη και ψέγω αμέσως τον εαυτό μου για το γεγονός ότι έφτασα ως εδώ και δε πήγα να δω το μνημείο από κοντά. Μα είναι δυνατόν;

Χρησιμοποιώ την υπόγεια διάβαση μιας και δεν υπάρχει απευθείας πρόσβαση απ’ το δρόμο, υπό τους ήχους βιολιού της πλανόδιας βιολίστριας που παίζει μέσα στη στοά, κάνοντας την όλη εμπειρία ακόμα πιο ατμοσφαιρική. Προσπερνάω τους σεκιούριτι και την έντονη για κάποιο λόγο παρουσία της αστυνομίας και βγαίνω στην επιφάνεια προκειμένου να θαυμάσω από κοντά τις εξαιρετικές λεπτομέρειες της αψίδας του θριάμβου, αρχικής κατασκευής του 1806 παρακαλώ.

Αυτή τη φορά με βοηθάει στη φωτογράφιση μια παρέα Ισπανο-κάτι, που δεν ήταν τόσο κοινωνικοί όσο οι Βραζιλιάνοι νωρίτερα, αλλά το αποτέλεσμα είναι που μετράει. Έχοντας καλύψει σε απόλυτο βαθμό έως τώρα το πρόγραμμα μπαινοβγαίνω στη στοά που οδηγεί προς τη μπλε γραμμή Μετρό Μ2 της πόλης, ερχόμενος για πρώτη φορά σ’ επαφή με το δαιδαλώδη σχηματισμό των σταθμών της πόλης, χωρίς να διαπιστώσω τη κακή μυρωδιά που επικαλούνται όλοι.

Να ναι καλά η μάσκα…

 

[psilos3]

Φωτογραφίες τρίτου κεφαλαίου:

Ωπ, έφτασα

Εντυπωσιακός ακόμα και με ομίχλη

Τον περίμενα όμως λίγο ψηλότερο

Περαστικοί και μικροπωλητές

Τροκαντερό & οι πρώτες ματιές στο Σηκουάνα

Νάτα και τα σιντριβάνια

Τώρα μάλιστα, πολύ καλύτερα

Είμαστε και καλλιτέχνες πως να το κάνουμε

Ωπ, είναι κι άλλοι καλλιτέχνες εδώ

Να ο παππάς. Που είναι ο παππας; Η κάπως έτσι...

Αλμυρές γεύσεις και τιμές

Κατεβαίνοντας τη Kléber

Όχι πείτε μου τώρα εσείς ότι δεν αξίζουν οι ασπρόμαυρες (καταμεσής του δρόμου)

Όχι πείτε μου

Υπό τους ήχους του βιολιού

Gracias για τη φωτογραφία

Αξιοθαύμαστες λεπτομέρειες

Ήρθε και το τρένο μου, ώρα να πηγαίνω

 

[Iris_90]

Πολύν ατμοσφαιρικές οι φωτογραφίες σου Γιάννη !!! Περιμένουμε και από τη Μονμάρτη !!!

 

[psilos3]

Πολύν ατμοσφαιρικές οι φωτογραφίες σου Γιάννη !!!

Σ' ευχαριστώ πολύ!

Περιμένουμε και από τη Μονμάρτη !!!

Ξέρεις άραγε που πάει το μετρό που φαίνεται στη τελευταία φωτογραφία;

 

[Iris_90]

Σ' ευχαριστώ πολύ!

Ξέρεις άραγε που πάει το μετρό που φαίνεται στη τελευταία φωτογραφία;

Λέγε μου τέτοια λέγε μου τέτοια , το πιάσαμε το υπονοούμενο !!!

 

[Elena2508]

Πολύ όμορφη ιστορία Γιάννη και πολύ ατμοσφαιρικές οι φωτογραφίες σου!! Τελικά του πάει το ασπρόμαυρο του Παρισιού!!
Αυτό που μου κανει εντύπωση είναι οι λεπτομέρειες της περιγραφής σου!!
Πως τα καταφέρνεις και θυμάσαι τόσες λεπτομέρειες με δρόμους και μικρά συμβάντα;
Τα μαγνητοφωνείς ή κρατάς σημειώσεις;
Και το ρωτώ με παράπονο γιατί τελικά μόνο οτι φωτογραφίζω μου μένει ως ανάμνηση, ενω όλες οι αλλες λεπτομέρειες του καθε ταξιδιού μου σβήνουν δυστυχώς πάρα πολύ γρήγορα απο τη μνήμη μου...

 

[psilos3]

Πολύ όμορφη ιστορία Γιάννη και πολύ ατμοσφαιρικές οι φωτογραφίες σου!! Τελικά του πάει το ασπρόμαυρο του Παρισιού!!

Ευχαριστώ πολύ για όσα λες. Νομίζω ότι είναι η ιδανική πόλη για τέτοιου τύπου φωτογράφιση.

Αυτό που μου κανει εντύπωση είναι οι λεπτομέρειες της περιγραφής σου!!
Πως τα καταφέρνεις και θυμάσαι τόσες λεπτομέρειες με δρόμους και μικρά συμβάντα;
Τα μαγνητοφωνείς ή κρατάς σημειώσεις;

Δεν έχω και τη καλύτερη μνήμη, ωστόσο βοηθάει το γεγονός ότι η ιστορία γράφτηκε γρήγορα, λίγο μόλις καιρό μετά το ταξίδι. Στις άλλες μου ιστορίες που είχαν μεγάλη χρονική απόσταση δεν ισχύει το ίδιο.

Σημειώσεις κρατάω σπάνια, κατά κύριο λόγο στις καλοκαιρινές περιηγήσεις που βλέπω πολλά μέρη & παραλίες και είναι αδύνατο να θυμάμαι. Στα ταξίδια του εξωτερικού βοηθάει πολύ το google maps, εφόσον αποθηκεύονται στο χάρτη τα σημεία ενδιαφέροντος είναι πολύ εύκολο.
Είναι καλή ιδέα αυτό με τη μαγνητοφώνηση, ζηλεύω το κόσμο που το κάνει γιατί είναι άμεσο και βοηθάει όντως να κρατάς στιγμές, θα το επιχειρήσω κι εγώ.

 

[psilos3]

Στη γειτονιά των καλλιτεχνών



Το ταμπελάκι γράφει Anvers και με κάνει να κινητοποιηθώ κατεβαίνοντας από το συρμό. Βιώνω πολύ έντονα την αίσθηση του μέρους σε σχέση άλλες Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, όταν βγαίνοντας στην επιφάνεια ανακαλύπτω την ιστορική περιοχή που έχω έρθει, κάτι που θυμάμαι να συμβαίνει το ίδιο έντονα προ τεσσάρων περίπου ετών στη Ρώμη.

Προχωράω σχεδόν αποσβολωμένος το εκπληκτικό στενάκι κάνοντας μόνο στάση για φωτογραφίες στη βάση του λόφου της Μονμάρτης που ξεκινούσε μπροστά στα πόδια μου και στα τριγύρω όμορφα μαγαζιά. Η φιγούρα της Βασιλικής της Ιερής Καρδιάς βεβαίως επισκιάζει τα πάντα, οδηγώντας με σχεδόν μηχανικά σ’ αυτήν.

Βλέπω τα πολύ όμορφα καφέ πριν την είσοδο του πάρκου και σκέφτομαι να κάνω στάση, ωστόσο κοιτώντας το ρολόι είναι κάτι που -σοφά- αποφεύγω, ξεκινώντας τη μικρή ανάβαση από τα σκαλιά δίπλα στο καρουζέλ. Πολύς συγκεντρωμένος κόσμος για δεύτερη φορά εντός της ημέρας με ωθεί στο να φορέσω τη μάσκα μου υπενθυμίζοντας τους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε.

Το έχω πάρει ζεστά και ανεβαίνω αδιάκοπα, όσο κι αν η θέα με προκαλεί για φωτογράφιση, καταλήγοντας να βγάλω φευγαλέα μερικές. Υπάρχει χρόνος γι’ αυτό φτάνοντας στο ψηλότερο σημείο, δίπλα από τις σιδεριές με τα αμέτρητα λουκέτα, σ’ ένα έθιμο που τείνει να μονιμοποιηθεί σε κάθε τέτοιου είδους μέρος.

Βαδίζω περιμετρικά πλέον του ναού όταν αντιλαμβάνομαι πως δεν ήταν επισκέψιμος εκείνη την ημέρα και διαπιστώνω ότι οι περισσότεροι ήταν τελικά διερχόμενοι σαν εμένα, κατευθυνόμενοι προς τις κεντρικές πλατείες της περιοχής. Το ίδιο κάνω κι εγώ, κινούμενος ανάμεσα από καλαίσθητα αν και τουριστικά καφέ και ζαχαροπλαστεία.

Η αίσθηση γνώριμου μέρους που με διακατέχει όλη την ημέρα ενισχύεται φτάνοντας στη πλατεία du Tertre, την οποία θα έπαιρνα όρκο ότι έχω ξαναδεί, χωρίς να μπορώ φυσικά να εξηγήσω από πού προκύπτει όλο αυτό. Ζωγράφοι και σκιτσογράφοι στέκονται ολόγυρα προσπαθώντας να προσελκύσουν υποψήφιους πελάτες που θέλουν μια αναμνηστική προσωπογραφία απ’ το Παρίσι, κάτι που καταφέρνουν ομολογουμένως μ’ ευκολία.

Ρουφάω εικόνες ασταμάτητα, όπως η κάμερα της φωτογραφικής και του κινητού μου, περιφερόμενος μέσα στα στενάκια για να πετύχω τις καλύτερες λήψεις, ευτυχώς μ’ ελάχιστη κίνηση. Χωρίς να το έχω στα υπόψιν μου φτάνω και ως το καφέ Le Consulat, σύμβολο της περιoχής της Μονμάρτης επί δεκαετίες, με τους ουκ ολίγους διάσημους ανθρώπους των τεχνών να αποτελούν το πελατολόγιο του επί χρόνια.

Ψωνίζω ένα μαγνητάκι από το διακριτικό σχετικά σουβενιράδικο κι αφήνω πίσω μου τη πιο όμορφη σίγουρα περιοχή του λόφου και του 18ου διαμερίσματος, προκειμένου να προχωρήσω για να δω και την υπόλοιπή. Τα σκαλιά και ο δρόμος με οδηγούν στη πλατεία Jehan-Rictus όπου έχει στηθεί Χριστουγεννιάτικη αγορά, απευθυνόμενη κυρίως στα πιτσιρίκια, οπότε και δε κάνω στάση αν και ποθούσα να πιώ κάτι. Αντ’ αυτού ακολουθώ το διπλανό πεζόδρομο, προς εύρεση κάποιου μπαρ αλλά και για λίγη ακόμη φωτογράφιση.

Απ’ ότι κατάλαβα δεν είναι και πολύ εύκολη υπόθεση να πιείς μια μπύρα σαν άνθρωπος τα Χριστούγεννα στο Παρίσι, τουλάχιστον όχι όπως την έχω στο μυαλό μου, έτσι αρκέστηκα στην αναγνώριση της περιοχής και στο πρόγραμμα μου, μιας και η ώρα με κυνηγούσε πλέον ως προς το φως της ημέρας.

Κατεβαίνω από ένα στενάκι προς το κεντρική λεωφόρο de Clichy, τσεκάροντας για κάποιο λόγο ένα γκρουπ με ξεναγό έξω από ένα ζαχαροπλαστείο, ίσως με ιστορική διάσταση. Αμέσως πιο κάτω συναντώ για πρώτη φορά ουρά, που παραδόξως δεν απευθύνεται στα τεστ αλλά στα περίφημα γλυκίσματα της πόλης, που μπορείς να δεις τη παρασκευή τους διερχόμενος από το δρόμο.

Η αναζήτηση κάποιου μπαρ συνεχίστηκε για λίγο ακόμη, αναποτελεσματικά ως αναμενόταν, κάνοντας δύο πέρα – δώθε στη νησίδα. Βρίσκομαι πλέον ακριβώς απέναντι από το θρυλικό Moulin Rouge και σπάω πλάκα βλέποντας δύο συμπατριώτισσες ινφλουένσερ να παλεύουν για τη σωστή φωτογραφία σχολιάζοντας.

Έχει πλάκα να μη ξέρουν ότι είσαι Έλληνας κάτι τέτοιες στιγμές...

 

[psilos3]

Φωτογραφίες 4ου κεφαλαίου:

Απίστευτο συναίσθημα

Γλυκά. Παντού γλυκά

Ανεβαίνοντας το λόφο

Ωραία θέα έχει τελικά από δω πάνω, δε μου λέγαν ψέματα

Λουκέτα, πολλά λουκέτα

Περιμετρικά του ναού

Αφού όλοι πηγαίνουν προς τα δω, κάτι θα χει

Α μάλιστα!

Κι άλλα γλυκά

Να κι ένα καφέ στο τέλος του δρόμου, διάσημο κι αυτό όπως οι επισκέπτες του

Ακόμη καλύτερα

Να κατεβώ σιγά-σιγά;

Χριστουγεννιάτικη αγορά χωρίς μπύρες! Που ακούστηκε;

Για πάμε παρακάτω να δούμε τι θα δούμε

Για να έχει κόσμο εδώ απ' έξω μάλλον κάτι θα ΄ναι

Ακόμα πιο πολλά γλυκά

Με έφαγε το πέρα δώθε στη νησίδα της De Clichy

Ο λόγος της απέναντι πολυκοσμίας

 

[Señor_Nada]

Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι είχες τόσο λίγο χρόνο. Περιμένω να δω αν πήγες σε όλα τα μέρη που σημείωσες στο χάρτη θα έχεις κάνει άθλο αν τα κατάφερες!

Ψωνίζω ένα μαγνητάκι από το διακριτικό σχετικά σουβενιράδικο κι αφήνω πίσω μου τη πιο όμορφη σίγουρα περιοχή του λόφου και του 18ου διαμερίσματος, προκειμένου να προχωρήσω για να δω και την υπόλοιπή.

Δεν ξέρω αν θα σε ξαφνιάσω, η Μονμάρτη είναι απ'τις αγαπημένες μου περιοχές και το κομμάτι με place du Tertre και τα δρομάκια με τα σουβενιράδικα, τους κράχτες στα εστιατόρια και τους ζωγράφους δεν μου αρέσει καθόλου. Μου χαλάει η διάθεση αν περάσω από εκεί. Αντίθετα έχει φανταστικά δρομάκια σκέτες ζωγραφιές, όπως είναι η rue de l'abreuvoir ή πολύ μικρά δρομάκια όπως ή Villa Léandre. Ο υπέροχος ανεμόμυλος moulin de la galette πιο εντυπωσιακός από moulin rouge κατά τη γνώμη μου. Το αμπέλι που βγάζει κρασί μέχρι σήμερα. Είναι και ακριβό και όσους ξέρω που έχουν δοκιμάσει (εκτός απ'τους Παριζιάνους) λένε ότι είναι σκέτο ξύδι. Έχει φανταστική πλατειάρα Émile-Goudeau (εκεί ζούσε ο Πικάσσο). Και πολλά ακόμα. Νομίζω ότι ιδανικά θέλει ένα γεμάτο απόγευμα. Λέω απόγευμα γιατί αξίζει η θέα το βράδυ.

Για να έχει κόσμο εδώ απ' έξω μάλλον κάτι θα ΄ναι

Έχει γυριστεί η ταινία Amelie σε αυτό το καφέ. Οι φήμες λένε ότι τρόμαξαν να τον πείσουν να το δώσει κι απ'όταν έκανε την επιτυχία και μάζευε κόσμο το άφησε ίδιο και απαράλλαχτο όπως στην ταινία.

Σ'ευχαριστούμε για την ιστορία.

 

[Iris_90]

Πόσο όμορφη η Μονμάρτη , πόσο μετάνιωσα που δεν αγόρασα ένα , δύο , πέντε , δέκα μαγνητάκια από τα πανέμορφα μαγαζάκια εκεί ... Γιάννη να σαι καλά που μας ξαναταξιδεύεις με το δικό σου τρόπο εκεί ... Όπως και να το κάνουμε το Παρίσι είναι MUST !!!