Αρμενία Αρμένικη βίζιτα

[hydronetta]

Δε μου λες βρε αδηφαγο γουρουνι (ή μήπως πάτερ Υδρονέτιος?) για να εχουμε και το καλό το ερώτημα: Με ράσα πήγατε ή με χρυσοποίκιλτα άμφια? Γιατί τόσο μοναστήρι και εκκλησιά δεν τα αντεχει ούτε ο αδελφος εν Χριστώ Ακάκιος
υγ Θα σου κλέψω την φωτογραφική μηχανή. Να το ξερεις.

ευλογία τέκνον μου, χαίρομαι που επανακάμπτεις δριμύτατη. Και πού είσαι ακόμα, δεν τα τελειώσαμε...

Τι μεγαλειωδη που ειναι τα χιονισμενα αυτα βουνα στις φωτογραφιες !!!! Ομως το δεντρο πανω τους το ψαχνεις με το κυαλι...μου αρεσει η βλαστηση..βεβαια αν θυμαμαι καλα εσυ προτιμας την ξεραιλα.. και τα ορη στο Αφγανισταν ετσι ξερα ηταν...Οντως ...τα μοναστηρια ψιλοεμοιαζαν μεταξυ τους. Καλα που εισαι εσυ βρε γουρουνι και μαθαινουμε για ιδιαιτερους προορισμους ..πολυτιμοτατο το φωτογραφικο υλικο σου...βαλε κι αλλο...μπορεις !!!!!!!

Κλεό μου, δεν ήταν και η καλύτερη εποχή για την περιοχή. Στα ψηλά δεν φύτρωνε ούτε μαϊντανός, αλλά σε πολλά μέρη υπήρχαν δέντρα όμως χωρίς φύλλα λόγω του χειμώνα. Τέλη Μαϊου- αρχές Ιουνίου η φύση θα είναι καταπράσινη κι είναι ίσως η καλύτερη εποχή. Αλλά και πάλι το μοναστήρι μοναστήρι. Αυτό δεν το γλιτώνεις. Γι'αυτό τα γράφω, να έχει κάποιος μια ιδέα τι εστί Αρμενία. Όχι μόνο μέσω του κειμένου μου που είναι υποκειμενικό, αλλά κυρίως μέσω των φωτογραφιών που μιλούν από μόνες τους.
Το επαναλαμβανω με τον κίνδυνο να γίνω κουραστικός. Αν κάτι θα επέλεγα από τη περιοχή θα ήταν η Γεωργία. Πήραμε μια μικρή γεύση κι οι εντυπώσεις ήταν καλές.

 

[pigi_dikaiou]

Ταξιδι ιδιαιτερο..απευθυνεται σε ανησυχους ταξιδευτες...αυτους που θελουν να ξεφευγουν απο τα πεπατημενα και τα τετριμμενα..Δεν μπορω ομως διαβαζοντας να μην αναφωνησω(παραφραζοντας σαφως)
Αχ..Αρμενια..που έδυ σου το κάλλος!!!!!

 

[hydronetta]

Eίπαμε πριν ξεκινήσουμε το μακρύ δρόμο προς το βορρά, νά κάνουμε μια μικρή βόλτα στο συμπαθητικό Goris. Συμπαθητικό για τα δεδομένα των πόλεων στην Αρμενία, όμως η εικόνα εγκατάλειψης ήταν εμφανής και στα κεντρικότερα σημεία. Το γρασίδι στην κεντρική πλατεία περίμεναν μάλλον κανά κοπάδι πρόβατα να έρθει να το κουρέψει. Ο δε κόσμος μου έδινε την εντύπωση ότι βόλταρε άσκοπα, αφού ούτε ένας καφενές δεν υπήρχε να καθήσει κανείς.

Τελικός προορισμός της ημέρας ήταν το ορεινό Dilijan (σε μια περιοχή που αποκαλείται η Ελβετία της Αρμενίας- το γράφω μπας και σας τουμπάρω να διαβάσετε τη συνέχεια), μέσω της Sevan, της μεγαλύτερης λίμνης της χώρας, Εκεί θα διανυκτερεύαμε για 2 βραδιές πριν περάσουμε πλέον τα σύνορα για Γεωργία.
Διασχίσαμε το πρώτο ορεινό πέρασμα και μετά αρχίσαμε ν’ανηφορίζουμε για το δεύτερο πριν κατηφορίσουμε προς τη λίμνη Sevan.

Στη διαδρομή, πάνω από τα 2,000 μέτρα υψόμετρο όπου τα χιόνια δεν είχαν λειώσει εντελώς, εμείς και τα πρώτα minivan με τουρίστες που συναντήσαμε, επισκεφθήκαμε το Selim Caravanserai. Υπήρξαν εποχές που ο δρόμος του μεταξιού προς την Ευρώπη περνούσε από δω. Το 1332μΧ, ο πρίγκηπας ονόματι Orbelian έφτιαξε αυτό το καραβανσεράι για ν’αναπαύονται οι έμποροι από το μακρύ τους ταξίδι. Η μακρόστενη αίθουσα φιλοξενούσε στο κεντρικό της τμήμα, τα υπερπολύτιμα ζώα με τις πραμάτειες. Δεν αποσαφήνισα αν στις διπλανές αίθουσες διαχείμαζαν και οι ιδιοκτήτες τους…

Από τα χιόνια του ορεινού περάσματος, μ'ένα γλυκό ήλιο να ζεσταίνει τα κορμιά μας, βρεθήκαμε πλέον στη λίμνη Sevan, στα 1,900 μέτρα υψόμετρο. Mαζί με τη λίμνες Van και Urmia αποτελούσαν τις “Θάλασσες του Βασιλείου της Αρμενίας”. Στην επικράτεια του σημερινού αρμενικού κράτους απέμεινε μόνο η Sevan. Η Sevan υπέστει παρεμβάσεις ανάλογες με εκείνες της λίμνης Αράλης που την συρρίκνωσαν, όμως με το τέλος της Σταλινικής εποχής αναθεωρήθηκαν τα projects και αποσοβήθηκε ευτυχώς η οικολογική καταστροφή. Σήμερα είναι ένα ήρεμο μέρος, όπου στις όχθες του θα δει κανείς απομεινάρια ημιτελών μεγαλεπίβολων σχεδίων τουριστικής ανάπτυξης σοβιετικής αισθητικής. Μόνο σαν ο υδράργυρος χτυπάει κόκκινο, τα καλοκαίρια συρρέουν μαζικά οι ντόπιοι για τα μπάνια τους.

Στις όχθες της λίμνης κάναμε 3 στάσεις:

Στo κοιμητήριο Noratus στο ομώνυμο χωριό, όπου βρίσκεται μια από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις σε katchkars, διαφόρων εποχών, με το αρχαιότερο να χρονολογείται από τον 10ο αιώνα. Η περιοχή είναι σαν ένα ιδιόμορφο υπαίθριο μουσείο. Η παράδοση λέει ότι σαν προήλαυνε ο Ταμερλάνος, οι χωρικοί φόρεσαν κράνη και σπαθιά στα katchkars έτσι ώστε από μακρυά να δίνουν εντύπωση ενός δυνατού πολυπληθούς στρατού. Το κόλπο φαίνεται πως έπιασε!

Στο μοναστήρι Ηayravank, του 9-12ου αιώνα, με όμορφα katchkars στα σκαλιά προς την είσοδό του. Αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει είναι οι χρυσοκίτρινοι ηφαιστειογενείς πορόλιθοι που κυριαρχούν στο τοπίο και η θέση της μονής σχεδόν πάνω στη λίμνη Sevan.

Στο έτερο αλλά δημοφιλέστερο μοναστήρι της λίμνης είναι το Sevanavank.
Το μοναστηριακό σύμπλεγμα βρίσκεται πάνω σε μια χερσόνησο κοντά στην πόλη Sevan που κατά πώς φαίνεται ανήκε στο βαρύ πυροβολικό των θερινών διακοπών των αρμενίων. Τώρα μη φανταστείτε τίποτα resorts. Όλο το σκηνικό μοιάζει καθηλωμένο στις ένδοξες μέρες της σοβιετικής δημοκρατίας της Αρμενίας.

Στο πάρκινγκ, πριν ανηφορίσουμε τα σκαλιά προς το μοναστηριακό σύμπλεγμα, γινόταν ο κακός χαμός από αυτοκίνητα. Εντοπίσαμε ένα με μια τεράστια μπον μπον καρδιά στο καπό του (άρα σήμερα γάμος γίνεται) αλλά κι ένα με μια ...βαλσαμωμένη αλεπού (η συνεννόηση με τις καλές κυρίες απέβει άκαρπη για να σας ενημερώσω για τη σημασία ύπαρξης μιας αλεπούς πάνω σ'ένα αμάξι, πάντως είχε να κάνει με τη γαμήλια τελετή).

Αφού προσπεράσαμε το ταφικό μνημείο του διοικητή της ρωσικής αρμάδας που περιέπλεε τη λίμνη Sevan (άγνωστο γιατί), προχωρήσαμε στο χώρο όπου κυριαρχούν οι δύο εκκλησίες (μια από τα ίδια μη ψάχνετε κάτι διαφορετικό) κι απολαμβάνουν πανοραμική θέα προς τα αδιατάρακτα νερά της λίμνης.

Οι καλεσμένοι του γάμου είχαν κάνει κατάληψη παντού, καθώς το ζεύγος φωτογραφιζόταν με φόντο τη λίμνη και τις εκκλησιές. Ομολογώ ότι τα σχόλια για τις ενδυματολογικές επιλογές πήραν και δώσαν. Κύριος με άσπρο πουκάμισο, άσπρη(!) γραβάτα, άσπρο μεταξωτό παντελόνι, άσπρο σκαρπίνι και για τσαχπινιά μαύρο σακάκι από πάνω. Kυρίες που είχαν μετατρέψει τα μαλλιά τους τους σαν τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας, είχαν απλώσει στο πρόσωπό τους τόνους απ’όποιο καλλυντικό κυκλοφορεί και λάνσαραν τουαλέτες σε φαντεζί χρώματα λίγο πριν τα όρια του κιτς. Oι δε μύτες;;; έπαιρναν κι έδιναν!!!!!

Από τη λίμνη τρυπώνοντας μέσ’από τούνελ (ναι έχει και τούνελ η Αρμενία) καταλήξαμε στην «Ελβετική» Αρμενία του Dilijan, το οποίο αδυνατεί να μιμηθεί αντίστοιχα θέρετρα της κεντροευρωπαϊκής χώρας. Η ίδια απογοητευτική εικόνα, εξωραϊσμένη απλώς από το όμορφο φυσικό τοπίο, έστω κι αν μας έλειπαν τα φυλλαράκια στα δένδρα για να'ναι καταπράσινος ο τόπος.
Η διαμονή μας αποφασίστηκε στο Villarest Cottage Complex, αρκετά εκτός κέντρου της πόλης, κάπου στα ψηλά και στα χαμένα ανάμεσα στα δέντρα, με άπλετη θέα όμως προς τα βουνά και τα δάση. Αποτελούμενο από δωμάτια στο κεντρικό ξενοδοχείο και σαλέ διάσπαρτα τριγύρω, ήταν μια σοφή επιλογή φυγής μέσα στην αγκαλιά της φύσης. Μόνο που πλην ημών κι άντε 2-3 άλλους, περισσότερους πελάτες δεν συναπαντήσαμε. Η δε ρεσεψιονίστ (λες και το ξενοδοχείο ήταν υπερπλήρες) διερρύγνηε τα ιμάτιά της ότι η κράτηση ήταν για την επόμενη μέρα και μέχρι να λυθεί το ζήτημα καταναλώθηκε πολύτιμος χρόνος.
Ανασύνταξη κι εδώ δυνάμεων κι εφόσον είχαμε λίγο χρόνο πριν νυχτώσει, είπαμε να εκδράμουμε προς τα γειτονικά…. μοναστήρια (το βλέπω εγώ, είστε λίγο πριν τα πρόθυρα νευρικής κρίσης). Θα είμαι λακωνικός λοιπόν:

Μονή πρώτη, το Goshavank του 12ου αιώνα με τις τρείς εκκλησιές η μια δίπλα στην άλλη, στη καρδιά του σχετικά γραφικού χωριού Gosh. Σκαλωσιές κι εργασίες συντήρησης δεν μας επέτρεψαν να το απολαύσουμε . Υπήρξε σημαντικό πνευματικό κέντρο τηw Αρμενίας στην εποχή της ακμής του.

Η ετέρα μονή Haghartsin, που σημαίνει «ο χορός των αετών», ήταν σε εξαιρετικά γοητευτική τοποθεσία μέσα στο δάσος με τις ανθισμένες αμυγδαλιές. Οι πόρτες όμως των 3 εκκλησιών ήταν ερμητικά κλειστές κι έτσι αρκεστήκαμε να περιφερόμαστε στους εξωτερικούς χώρους. Παρά τη ιστορία της, η μονή έχει υποστεί τέτοια αναπαλαίωση, χορηγεία του Σεΐχη του Sharjah (ορθώς διαβάσατε), που τα κτίσματα φαντάζουν σχεδόν νεόδμητα.

Αφού εξασφαλίσαμε προμήθειες από τα πάμπολλα υπαίθρια μαγαζάκια (όπου η βότκα αφθονεί σε σχέση προς οτιδήποτε άλλο προς πώληση) καταλήξαμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Δειπνήσαμε στην σάλα με τις τεράστιες τζαμαρίες σχεδόν ολομόναχοι, συνοδεία ενός αδιάφορου ροζέ ημίγλυκου αρμένικου κρασιού.
Η επόμενη μέρα είχε (και σας επιφυλάσσει) ..... κι άλλα μοναστήρια……

​

Η διαδρομή μας:

​

 

[KLEOPATRA]

Υπεροχο αυτο το νεκροταφειο!!!
Οσο για την αλεπου στο νυφικο καπω..τι να πω ..ο Χριστος και ο Αποστολος!!!!!
Λοιπον τωρα που το καλοσκεφτηκα ..θα παω στην Αρμενια τελικα ...θα διαπρεψω αναμεσα στις μυτες ...διοτι η δικη μου μπροστα σε αυτο που περιγραφεις ,θα φανταζει...γαλλικη!

 

[hydronetta]

Εδώ κοντραρίστηκα εγώ που έχω μύτη μπουλντόζα… και έχασα κατά κράτος
Πάντως την τελευταία φωτό την έβαλα για χατήρι σου, που σου αρέσουν οι πρασινάδες. Τώρα θα μου πεις, πεσμένα είναι τα φύλλα, ε φαντάσου το εσύ καταπράσινο
Υποθέτω όμως ότι το φθινόπωρο με τα χιλιάδες χρώματα θα είναι πανέμορφο

 

[mariath]

Έβλεπα τον Αρμένη της Eurovision και θυμόμουνα τι έλεγες για τις μύτες. Και λίγα είπες τελικά

 

[jousis]

Ρε @hydronetta δεν μου αρέσει καθόλου ο προορισμός και βαριέμαι απίστευτα, αλλά έχεις πλάκα και το έχω διαβάσει όλο.
Είναι παθολογικό ή ψυχολογικό ;

 

[hydronetta]

Ρε @hydronetta δεν μου αρέσει καθόλου ο προορισμός και βαριέμαι απίστευτα, αλλά έχεις πλάκα και το έχω διαβάσει όλο.
Είναι παθολογικό ή ψυχολογικό ;

Υγιές!
Πού να δεις εγώ που τα γράφω και είμαι στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Απορώ δε πώς και είχαμε τόση υπομονή εκεί. Αλλά άλλη η ψυχολογία του ταξιδιού. Τέλος πάντων, πρέπει να υπάρχουν ιστορίες και φωτογραφίες για όσα μέρη μπορούμε ώστε ο επίδοξος ταξιδιώτης του φόρουμ να διαβάζει, να βλέπει και να κρίνει αν ταιριάζει με τα ενδιαφέροντά του.

Έβλεπα τον Αρμένη της Eurovision και θυμόμουνα τι έλεγες για τις μύτες. Και λίγα είπες τελικά

ναι άρτιο δείγμα αν και σχετικά κομψό θα έλεγα

 

[hydronetta]

Σοβαρές διαβουλεύσεις είχαν γίνει το προηγούμενο βράδυ.
Είχαμε ακόμα δύο μέρες/μια νύχτα να περάσουμε στο έδαφος της Αρμενίας κι αποφασίσαμε να επανεξετάσουμε το αρχικό πρόγραμμα. Είχαμε πάθει κι εμείς overdosing από μοναστήρια κι επειδή το πρόγραμμα δεν προέβλεπε και τίποτ’αλλο .. από μοναστήρια, καταλήξαμε να περιοριστούμε στα απολύτως ενδιαφέροντα και να φτάσουμε μια ώρα νωρίτερα στη Τιφλίδα.
Η πυξίδα λοιπόν έδειξε προς το φαράγγι Debed όπου βρίσκονται κάποιες από τις ιστορικότερες μονές της Αρμενίας, δύο εξ’αυτών και στη λίστα παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Ο καιρός νεφοσκεπής με υποψία βροχής, δεν ήταν ο καλύτερος σύμμαχος.

Η διαδρομή των 90 χλμ μέχρι τον απώτατο στόχο μας, μας περνούσε αρχικά από την κωμόπολη Vanadzor. Η εντολή για αποφυγή του κέντρου της πόλης ανάγκασε το gps να μας πηγαίνει μέσα από καρόδρομους πάνω σε λόφους δίπλα σε γελάδες που έβοσκαν μακάρια, φάρμες, να διασχίζουμε γραμμές τραίνου δίπλα στο ρέμα, γενικώς δηλαδή ένα οδηγικό αλαλούμ, πριν καταφέρουμε να ξαναβγούμε στον κεντρικό δρόμο.

​

Ευτυχώς δηλαδή διότι εκεί στο πουθενά καταφέραμε να απαθανατήσουμε αυτή την αξιομνημόνευτη σκηνή, ίσως από τις ελάχιστες σε μια πρώην σοβιετική δημοκρατία, όπου οι ιδεολόγοι του κομμουνισμού κι οι εκφραστές του σοβιετικού παρελθόντος έχουν αποκαθηλωθεί.

H διαδρομή δίπλα από το ρέμα του ποταμού ήταν σκέτη απόλαυση.

Προσπεράσαμε τη κωμόπολη Alaverdi (όπου ο taver εδήλωσε ότι θα γίνει στην επιστροφή υποχρεωτικά στάση για φωτογράφηση) ανηφορίσαμε τις πλαγιές του φαραγγιού για τη πρώτη στάση στο μοναστήρι Haghpat

Τώρα την σύντομη περιγραφή για το μοναστήρι δεν την γλυτώνετε. Kάτι ξέρει παραπάνω η UNESCO που το ενέταξε στη λίστα της. Άλλωστε αν ποτέ (λέω αν ποτέ ) βρεθείτε κατά Αρμενία μεριά, είναι από τα μέρη που υποχρεούστε να επισκεφθείτε.

To μοναστήρι Haghpat του 10ου αιώνα, υπήρξε σημαντικό κέντρο μάθησης στον Μεσαίωνα, περιγράφεται ως αριστούργημα της θρησκευτικής αρχιτεκτονικής που αναπτύχθηκε από την ανάμειξη στοιχείων της βυζαντινής εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής και της παραδοσιακής λαϊκής αρχιτεκτονικής της περιοχής του Καυκάσου. Ο Lonely Planet προσθέτει ότι η θέα προς το φαράγγι αρκεί για να βρεθεί κανείς εδώ. Το μυαλό μου φαντασίωνε τη μονή να επικρέμεται με το κενό να χάσκει από κάτω της. Οι γνωστές υπερβολές των οδηγών... Χτίστηκε στα μισά ενός λόφου, μέσα στη καρδιά του χωριού, για την προστασία από ... αδιάκριτα βλέμματα.
Ο περιβάλλων χώρος ήταν πολύ περιποιημένος, με το καλοκουρεμένο γρασίδι του και τουαλέτες για το κοινό.
Κι εδώ η εκκλησιές ήταν η μια δίπλα ή και μέσα στην άλλη. Η συνολική εικόνα δικαιολογεί το χαρακτηρισμό της μονής, με θολωτούς διαμπερείς τρούλους. σκεπαστούς διαδρόμους, ανάγλυφες πυλες, ταφόπλακες για πάτωμα, εξαιρετικά και πρωτότυπα katchkars, μόλις υποσημαινόμενες τοιχογραφίες. Μια ιδιαιτερότητά του ήταν το ξεχωριστό καμπαναριό, αλλά κι ο εσωτερικός χώρος της βιβλιοθήκης (άγνωστο τι θέλανε οι τρύπες με τα θαμένα κιούπια)

Παίρνοντας το δρόμο προς το επόμενο μοναστήρι, το Sanahin, ξαναπεράσαμε από την πολίχνη Alaverdi όπου δεσπόζει το τεράστιο εργοστάσιο και τα ορυχεία χαλκού. To σκηνικό κατενθουσίασε τον taver, που απαίτησε στάση εδώ και τώρα καταμεσίς του δρόμου για να το απαθανατήσει. Όχι ότι κι ο δικός μου ενθουσιασμός περίσσευε (σκέτη διαστροφή φίλοι μου)

Το Μοναστήρι Sanahin, ίδιας χρονολογίας με το Haghpat, βρίσκεται στο ομώνυμο χωριό πάνω σε ένα πλάτωμα στο φαράγγι. Μας υποδέχθηκαν ελκυστικότατες πολυκατοικίες και μια άσκοπη περιφορά στα στενά δρομάκια του χωριού καθώς εναποθέσαμε τις μοίρες μας στο gps αντί να εντοπίσουμε το μοναστήρι δια του γυμνού οφθαλμού. Άλλωστε σχεδόν από μπροστά του περάσαμε πριν χαθούμε.

Εδώ σε αντίθεση με το Haghpat τα πράγματα ήταν λιγότερο φροντισμένα. Μια μεταλλική κατασκευή στον προαύλιο χώρο, αγνώστου χρησιμότητας, κατέστρεφε εντελώς την εξωτερική εικόνα της κατα τα άλλα γοητευτικής μονής, μνημείο κι αυτή της UNESCO.

photo by snapper​

​

Αρχιτεκτονικά σχέδια της μονής δεν έχω για να αναλύσω τη διάταξή της, αφήστε που νομίζω αν το εμβαθύνω ακόμα περισσότερο με τα μοναστήρια, θα μου πάθετε νευρική κρίση μπροστά στο μόνιτορ. Πάντως ανακαλώ το περιστύλιο πριν την είσοδο στο ναό και τη βιβλιοθήκη που είχε την ευγενή καλοσύνη να μας ανοίξει για να δούμε η κλειδοκράτωρ κυρία (που προς τιμήν της αρνήθηκε έστω και φιλοδώρημα αν και χάλασε τη μεσημεριανή της βόλεψη για να μην αφήσει παραπονούμενους 4 ταξιδιώτες).

​

​

Εκεί στο κοιμητήριο της μονής φωτογραφίσαμε και μία ταφόπλακα οικογενειακού τάφου όπου πολύ γραφικά παριστάνεται και η αιτία της αποδήμηησης εις Κύριον: Αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Το συγκεκριμένο στυλ με την φυσιογνωμία του εκλιπόντος πάνω σε μαύρο γρανίτη είναι της μόδας στην Αρμενία (κατά πώς φαίνεται τα katchkars ή κοστίζουν περισσότερο ή δεν είναι τόσο στη μοδάτα).

Έχοντας δει τα δύο must-to-see μοναστήρια της περιοχής, η πολίχνη Odzun με την εκκλησιά της, απλωμένηπάνω σ’ένα πλάτωμα στο φαράγγι Debed, φάνταζε εκ του περισσού, όμως μιας και χρόνος υπήρχε είπαμε να της δώσουμε μια ευκαιρία. Δεν αντιλέγω ενδιαφέρων ο ναός, αλλά τα παρελκόμενα πιο ενδιαφέροντα. Και αναφέρομαι σε ένα παραπλήσιο μνημείο που οι ντόπιοι θεωρούν ότι εμπνέει ...γονιμότητα. Αρχικά θεώρησα ότι το προαναφερόμενο μνημείο αναφέρεται σε μια ενδιαφέρουσα σύνθεση μ’ένα σφυροδρέπανο αλλά απέκλεισα αμέσως την πιθανότητα, σύμβολα του σοβιετικού καθεστώτος να λειτουργούσαν κι αφροδοσιακά. Το εν λόγω μημείο ήταν παραπλευρως της εκκλησίας κι ουδεμία παραπομπή υπάρχει πάνω του στη γονιμότητα πέραν μιας σειράς ανάγλυφων μορφών αγίων. Είπα μπας και η θεραπευτικές του ιδιότητες επεκτείνονται και σε νόσους του ουροποιογεννητικού συστήματος, αλλά φρούδες οι ελπίδες μου.

Ο LP έκανε μνεία και για ένα εκκλησάκι στο τέρμα του χωριού. Πήρα οδηγίες από έναν ντόπιο νεαρό που οδηγούσε μια BMW και συνόδευε νεάνιδα τινά εκ Μόσχας (για να ξομπλιάσω και λίγο: πώς συνδέονται νέος δίκην ψυχρών υδάτων κι άνευ αρμένικης μύτης, μια ρωσίς εκλείπουσας σλάβικης γοητείας εντός μιας BMW σε μια χώρα όπου κυριαρχούν τα Lada και τα Volga;;. Υπήρξε όμως ο μόνος άνθρωπος που συνάντησα στην Αρμενία που μπόρεσα να συνεννοηθώ με άνεση στα αγγλικά. Ενθουσιασμό στο άκουσμα Ελλάδα δεν έδειξε (η έννοια του για την ρωσίς θα έφταιγε). Με πληροφόρησε απλώς στεγνά ότι στην περιοχή κατοικούσαν παλαιότερα αρκετοί έλληνες οι οποίοι με την προοπτική καλύτερης ζωής στην Ελλάδα εγκατέλειψαν τις εστίες τους.
Το another church at the edge of the cliff που περιέγραφε ο LP ήταν η δεύτερη αποκάλυψη του ταξιδιού. Μικρη η παλιά εκκλησιά και μισογκρεμισμένη, αλλά αφενός η πλαγιά του βουνού έμοιαζε να΄ναι ντυμένη μ’ένα καταπράσινο χαλί, αφετέρου από την άκρη απολάμβανες μια εκπληκτική θέα του φαραγγιού Debed

Καθ'υπόδειξιν του νεαρού και της ρωσίδος συνοδού του, είδαμε από μακρυά και το μοναστήρι Ηoromayri χτισμένο καταμεσίς του κοφτού βράχου (εξ'ού και η φωτό που φαίνεται να βγάζουν όλοι οι τραβελστορι-παπαράτσι).

Αυτή η άπλα είχε μια μοναδική αίσθηση ελευθερίας. Σαν να ήθελες να τρέξεις και ν’απογειωθείς πάνω από τα βουνά και το φαράγγι. Είμασταν μόνο εμείς κι ένας βοσκός με τα γελάδια του...

Το Μοναστήρι Kobayr στο ομώνυμο χωριό πάνω ακριβώς στο ποτάμι, φάνταζε εξαιρετικά ενδιαφέρον λόγω ύπαρξης τοιχογραφιών, μόνο που υπήρχε μια μικρή δυσκολία. Δεν είχε οδική πρόσβαση κι έπρεπε να πάρεις τον κατσικόδρομο για να φτάσεις. Όπερ και εγένετο. Μόνο που τότε θυμήθηκε να πιάσει ψιλόβροχο κάτι που έκανε την άνοδο επίπονη πάνω στις γλυστερές πέτρες και το χώμα. Ατυχώς κι εδώ πέσαμε σε έργα συντήρησης. Οι τοιχογραφίες στο μισογκρεμισμένο ιερό ήταν γεμάτες σκαλωσιές. Τουλάχιστον μας αποζημίωσαν η θέση του μοναστηριού κάτω από τον επιβλητικό γκρεμό και η θέα προς το φαράγγι του ποταμού.

Οι προσπάθειές μου να πείσω τον taver να διαβεί μια ετοιμόρροπη ξύλινη γέφυρα πάνω από το ποτάμι αφότου πρώτα υπογράψει μια απλή, τυπική, διαθήκη παραχώρησης όλων των περιουσιακών του στοιχείων στ’όνομά μου σε περίπτωση... μοιραίου ατυχήματος, απέβησαν άκαρπες. Δεν το αποτόλμησε, όπως άλλωστε ουδείς εξ’ημών πλην του travelogatou. Αλλά γάτος είν'αυτός!

Kόντευε πια να νυχτώσει όταν επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, όπου γευματίσαμε συνοδεία ενός αδιάφορου λευκού ξηρού αρμένικου κρασιού.
Το ίδιο βράδυ αρχίσαν τα παρατράγουδα καθώς κάποια κολοβακτηρίδια αποφάσισαν ν’αποικίσουν το έντερό μου κι απελευθερώνοντας την τοξίνη τους να φροντίσουν να περάσω τη νύχτα μου αγκαλιά με τη λεκάνη της ευφάνταστης φίρμας... Pordaeus!

H διαδρομή μας:

 

[varioAthens]

Καλα αυτο με την απεικονιση του δυστυχηματος στο γρανιτη, ποσο μακαβριο?

 

[Sokratis]

Συγχωρηστε μου την παρεμβαση αλλα κρινοντας μονο απο τις φωτογραφιες χωρις να εχω διαβασει τα κειμενα και επομενως να εχω αποψη για το συναισθηματικο μερος, δεν ειναι απο τα μερη που μου κανουν κλικ.

 

[mariath]

Αυτή η άπλα είχε μια μοναδική αίσθηση ελευθερίας. Σαν να ήθελες να τρέξεις και ν’απογειωθείς πάνω από τα βουνά και το φαράγγι. Είμασταν μόνο εμείς κι ένας βοσκός με τα γελάδια του...

Αυτά τα αρμένικα γελάδια μεταλλαγμένα θα είναι και προβατοφέρνουν λίγο