Αρμενία Αρμένικη βίζιτα

[hydronetta]

Αυτά τα αρμένικα γελάδια μεταλλαγμένα θα είναι και προβατοφέρνουν λίγο

Χα χα έχεις απόλυτο δίκιο αλλά είχε και γελάδες, εκεί ο φακός τον έπιασε με τα προβατα

Συγχωρηστε μου την παρεμβαση αλλα κρινοντας μονο απο τις φωτογραφιες χωρις να εχω διαβασει τα κειμενα και επομενως να εχω αποψη για το συναισθηματικο μερος, δεν ειναι απο τα μερη που μου κανουν κλικ.

Δεν σε αδικώ.... βεβαια άλλη πάντα η αίσθηση ενός ταξιδιού. Δεν είναι αδιάφορη η Αρμενία αλλά δεν αποτελεί και προτεραιότητα. Ο Καύκασος γενικά όμως για κάποιον που αγαπά τη φύση στα βουνά σίγουρα ναι.

Καλα αυτο με την απεικονιση του δυστυχηματος στο γρανιτη, ποσο μακαβριο?

Δεν αποτελεί τον κανόνα. Προτιμάται απλώς η προσωπογραφία του αποδημήσαντος. Πάντως σαν στυλ (τι συζήτηση άνοιξα..) είναι της μόδας. Το ίδιο ακριβώς είχα δει και στο Αφγανιστάν.

 

[vagantos]

Καλα αυτο με την απεικονιση του δυστυχηματος στο γρανιτη, ποσο μακαβριο?

Ασχετο με την ιστορία.
Αυτή η"μόδα " με την απεικόνιση του μακαρίτη σε γρανίτη, υπάρχει και στα εδώ νεκροταφεία, εδώ και μια 10ετία περίπου.
Ισως να ήρθε απο κει το έθιμο, μιας και η περιοχή έχει πολύ κόσμο που εχει έρθει απο κείνα τα μέρη...

 

[Rosa]

Το 'χαρούμενο' νεκροταφείο του Sapanta, στην περιοχή Maramures της βόρειας Ρουμανίας. Στις ξύλινες ταφόπλακες απεικονίζονται σκηνές από τη ζωή του εκλιπόντος, συνοδευμένες με σατιρικά στιχάκια...

 

[hydronetta]

Aχ τι μου θύμισες Rosa μου
Μήπως να ανοίξουμε ένα πόστ: Cemeteries to die for !

 

[hydronetta]

Μ’ένα υπέρλαμπρο ήλιο που μας επέτρεψε να απολαύσουμε με διαύγεια τη θέα από το δωμάτιό μας, αποχαιρετήσαμε την Ελβετία της Αρμενίας! Ο taver πρότεινε να κάνουμε μια σύντομη βόλτα στο Dilijan, αλλά απογοητευμένοι από την εικόνα των πόλεων στην Αρμενία δεν το επιχειρήσαμε. Άλλωστε μια σύντομη στάση για αγορά χαζοσουβενίρ στο γραφείο του ΑΟΤ (σαν τον ΕΟΤ) δίπλα στο συμπαθητικό ποταμάκι επιβεβαίωσε την άποψή μου. Μια περιοχή που θα μπορούσε να βουλιάζει από καφετέριες, ταβέρνες και λοιπά μαγαζιά ήταν εντελώς αναξιοποίητη.

Η διαδρομή προς τα σύνορα της Γεωργίας ήταν η ίδια μέσω του φαραγγιού Debed.

Είναι δυνατόν στο τελευταίο κεφάλαιο να σας αφήσω χωρίς μοναστήρι; Ουχί. Έτσι για να σας τσαταλιάσω τα νεύρα

Το μοναστήρι Akhtala του 10ου αιώνα, σ’ένα ύψωμα στην άκρη του χωριού, λιγο πριν τα αρμενογεωργιανά σύνορα, ήταν για μένα ίσως από τις ελάχιστες εξαιρέσεις που δεν εμπίπτουν στο κανόνα: «μια απο τα ίδια».

Ο κεντρικός ναός, βασιλική μετά τρούλου, πιθανότατα του 11-13ου αιώνα, έχει σαφείς βυζαντινές επιρροές, εξ’ου και οι άριστα διατηρημένες τοιχογραφίες στο εσωτερικό του που χρονολογούνται από τον 13ο αιώνα. Όσο σκεφτόμουνα ότι την προηγούμενη μέρα σκαρφάλωνα το κατσικόδρομο μέσα στο ψιλόβροχο, για να δω τις ταλαιπωρημένες τοιχογραφίες στο μοναστήρι Kobayr, με έπιαναν τα νεύρα μου!

Η νεωκόρισσα, μια συμπαθητική κυριούλα, μου εξήγησε (ό,τι μπορεί να κατάλαβα δηλαδή στα ρώσικα) ότι στην περιοχή υπήρχε έντονη παρουσία ελληνικού στοιχείου. Πρόκειται όπως διάβασα εκ των υστέρων για οικογένειες που τον 18ο αιώνα μετακινήθηκαν από περιοχή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας για να εργαστούν ως μεταλλωρύχοι στα ορυχεία χρυσού και ασημιού στο Akhtala. Παρά το επικοινωνιακό χάσμα, η συζήτηση μαζί της περιείχε και ενδιαφέροντα στοιχεία. Η ίδια απολύθηκε από την εργασία της ως νοσηλεύτρια όταν έκλεισε το Νοσοκομείο της περιοχής. Ο μισθός που έπαιρνε, ανάλογος υποσαχάριας Αφρικής. Ψίχουλα. «Όλοι οι έλληνες τα μάζεψαν και έφυγαν» μου είπε. «Φτώχεια καταραμένη και καμία προοπτική» . Αυτό εξηγούσε πολλά για τη μίζερη εικόνα που αποκομίσαμε συνολικά από την Αρμενία.

Η διέλευση των συνόρων ήταν εύκολη διαδικασία τελικά. Τα γεωργιανά συνοριοφυλάκια ιδιαιτέρως οργανωμένα. Από κεί για την Τιφλίδα ήταν κάτι παραπάνω από μια ώρα δρόμος.

Δεν θα αναφερθώ στην Γεωργία. Ούτως ή άλλως μυρωδιά πήραμε από τη χώρα. Τους ενδιαφερόμενους θα σας παραπέμψω στην σχετική ταξιδιωτική ιστορία του kalspiros. Έχω δώσει υπόσχεση στον εαυτό μου ότι θα είναι ένα επόμενο ταξίδι όπου θα εκδράμω και στον μαγευτικό Καύκασο. Oι εντυπώσεις από την Τιφλίδα ήταν εξαιρετικές. Είναι μια πόλη ζωντανή, που με εξαίρεση τα σοβιετικού τύπου προάστια, το ιστορικό της κέντρο διαθέτει γοητεία κεντροευρωπαϊκής πόλης.

Η αντίθεση με την Αρμενία εμφανής: άριστοι αυτοκινητόδρομοι προς τις επαρχιακές πόλεις ενώ 3 στα 5 αυτοκίνητα ήταν... Mercedes (μάλλον ανθεί η παραοικονομία αφού η Γεωργία είναι η μόνη χώρα που τα έχει καλά με τους γείτονές της - με εξαίρεση τη Ρωσια).

Η Αρμενία μας άφησε μια γλυκόπικρη γεύση. Είναι ένας ιδιαίτερος ταξιδιωτικός προορισμός. Οι πόλεις και τα χωριά όμως αδιάφορα και ελαφρώς μίζερα. Σαν ο χρόνος να είχε σταματήσει δεκαετίες πριν, στην εποχή της Σοβιετίας. Η ορεινή φύση της είχε σε αρκετά σημεία κάποιο ενδιαφέρον. Η μακραίωνη ιστορία της αποτυπώνεται σχεδόν αποκλειστικά μόνο σε μοναστήρια κάτι που για κάποιον χωρίς το σχετικό ενδιαφέρον μπορεί να τον κάνει να βαρεθεί.

Το παγανιστικό παρελθόν της χώρας πέραν του Garni είναι σχεδόν ανύπαρκτο.
Όμως το παρελθόν αυτό είναι άκρως ενδιαφέρον και...πικάντικο, όπως μου έγραψε μετά από σχετική συζήτηση η αγαπημένη φίλη pigi_dikaiou (που την ευχαριστώ δημόσια):
Ο Στραβων γραφει οτι οι Μηδοι και οι Αρμενιοι τιμουν τις ιερες τελετουργιες των Περσων. Εκεινες ομως τις ιερουργιες που τιμουν εξαιρετικα οι Αρμενιοι ειναι της Αναίτιδας προς τιμην της οποιας εχουν αναγειρει ναους σε διαφορα μερη και κυριως στην Ακιλισηνή. Στην περιοχη της Ακιλισηνης αφιερωνουν στην υπηρεσια της δουλους και δουλες. Κι αυτο βεβαια δεν ειναι κατι το αξιοπεριεργο. Εκεινο ομως που ειναι αξιοσημειωτο ειναι οτι οι επιφανεστεροι της φυλης αφιερωνουν στην Αναίτιδα τις κορες τους οταν ειναι παρθενες. Το εθιμο τους ειναι να εκπορνευθουν για αρκετο καιρο και μετα να τις παντρεψουν. Κανεις δε δεν αρνειται να παντρευτει μια τετοια γυναικα. Κατι αναλογο λεει και ο Ηροδοτος για τις Λυδες,οι οποιες πορνευονται ολες ανεξαιρετως. Και ειναι τοσο προθυμες (τοσο ευγενικα διατεθιμένες) απεναντι στους εραστες τους, ωστε οχι μονο τους ευχαριστουν φιλοξενα αλλα και ανταλλασουν δωρα μαζι τους και μερικες φορες προσφερουν περισσοτερα απο οσα λαβαινουν, ιδιαιτερα τα κοριτσια που προερχονται απο πλουσια σπιτια και εχουν επιχορηγηθει. Εντουτοις δεν δεχονται τον πρωτο τυχοντα απο τους ξενους αλλα προτιμουν εκεινους που βρισκονται σε ιση κοινωνικη βαθμιδα με αυτες...

Ένα είναι σίγουρο.
Παστουρμά, σουντζούκι και πρόθυμες ερωμένες δεν θα βρείτε. Από μύτες όμως άφθονες!

- ΤΕΛΟΣ -​

 

[elenara88]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες της Ευρώπης.

 

[hydronetta]

Θεέ μου και έλεγα ότι κάνω μακάβριο λογοπαίγνιο:

20 Beautiful Cemeteries That Are Absolutely To Die For

με το Α΄Νεκροταφείο Αθηνών να φιγουράρει στη λίστα

 

[pigi_dikaiou]

Γιατι οχι!!!Υπαρχουν αρκετα ενδιαφεροντα νεκροταφεια τοσο εδω π.χ. Σύρου,Τηνου ....,οσο και στην αλλοδαπή π.χ.Πορτο,Λιεγη..Παντα δε αντλεις πληροφοριες για το επιπεδο ζωης,ενασχολησεις κατοικων ....αλλα και την υστατη προσπαθεια υστεροφημιας και ματαιοδοξιας.Μνημεια που μαρτυρουν αλλοτινες δοξες....

 

[pigi_dikaiou]

Ευχαριστω πολυ για την Αρμενια σας(τα πολλα μοναστηρια με εβαλαν σε σκεψεις και επομενως αναζητησεις),την οποια μοιραστηκες μαζι μας .
Ευχομαι και στα επομενα καλυτερα!!!

 

[isabelle]

Αγαπημένο γουρουνάκι, μόλις πέρασα μια απολαυστική ώρα … αρμενίζοντας και επιβεβαιώνοντας για μια ακόμη φορά το αδιαμφισβήτητο δύο διαχρονικών αξιωμάτων:
1. Είσαι σπουδαίος αφηγητής, πάει και τέλειωσε.
2. Δεν μπορούν ποτέ να υπάρξουν δυο ίδια ταξίδια, ακόμα κι από τον ίδιο άνθρωπο στην ίδια διαδρομή, πόσο μάλλον από διαφορετικούς ανθρώπους, έστω και με συγγενικά ταξιδιωτικά ενδιαφέροντα.
Κάνω αυτή την εισαγωγή γιατί οι εντυπώσεις μου από την επίσκεψη μου στην Αρμενία πριν από 11 μήνες είναι κάπως διαφορετικές και μάλλον αρκετά θετικότερες από τις δικές σου. Για την ακρίβεια, γύρισα σχεδόν ενθουσιασμένη, ίσως όχι τόσο απ’ αυτά που είδα (από ένα σημείο και πέρα, όσο ωραία κι αν είναι τα μοναστήρια, αναπόφευκτα αρχίζεις και τα βγάζεις απ’ τα’ αυτιά), όσο κυρίως απ’ όσα βίωσα και ένοιωσα εκεί. Να έπαιξε ρόλο η εποχή; Πιθανότατα. Ιούνιο μήνα που πήγαμε, η Yerevan ήταν μια πόλη ανθισμένη, ζωντανή, με πλανόδιους μουσικούς, υπαίθριους ζωγράφους, τον κόσμο στους δρόμους και ωραία χαρούμενα καφέ κάθε εκατό μέτρα, με πρώτο και καλύτερο εκείνο στην γωνία του Ιστορικού Μουσείου με θέα την υπέροχη Πλατεία της Δημοκρατίας. Με δεδομένη δε την cult συλλεκτική φωτομανία του ζεύγους Ζυρ-Ισαβ για οποιοδήποτε απομεινάρι της σοβιετικής εποχής όπως καταλαβαίνεις στην Yerevan βρήκαμε τον παράδεισό μας.
Μα δεν ήταν μόνο η Άνοιξη που σίγουρα έδωσε διαφορετική νότα στο δικό μας ταξίδι, με τ’ αγριολούλουδα να πνίγουν στο χρώμα τις διαδρομές και να πολιορκούν τον περίβολο των μοναστηριών - άσε πια τα τριαντάφυλλα στις αυλές των σπιτιών στο Σισιάν και στο Γκορίς (ποτέ στη ζωή μου δεν έχω δει τόσα πολλά!). Ήταν και η συγκίνηση από μια αίσθηση ιστορικότητας που μ’ ακολούθησε σε όλο το ταξίδι και για την οποία η επίσκεψη στο εν λειτουργία τότε Μουσείο της Γενοκτονίας υπήρξε οπωσδήποτε καταλυτική.
Ναι, η Γεωργία είναι γενικά πιο εντυπωσιακή , διαθέτει μεγαλύτερη ποικιλία αξιοθέατων, το δε άγριο μεγαλείο του Καυκάσου απλά δεν παίζεται. Από την άλλη, η Αρμενία είναι αγαπησιάρα, βγάζει (σε μένα τουλάχιστον) μια απίστευτη γλύκα και μια τρυφεράδα που δεν ένοιωσα ούτε στιγμή στην γείτονα. Και το λέω έχοντας ταξιδέψει και στις δυο χώρες με δημόσια μέσα και έχοντας μείνει σχεδόν πάντα σε σπίτια ντόπιων. Ε λοιπόν ως προς την αίσθηση που αποκόμισα από τους ανθρώπους, η ψήφος μου πάει στους Αρμένιους χωρίς δεύτερη σκέψη. Αν ήθελα να περιγράψω τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά που συνάντησα στην Αρμενία θα τα συνόψιζα στο τριπτυχο ευγένεια, σπιρτάδα, καλλιέργεια. Στην Γεωργία αντίθετα, βρεθήκαμε αρκετές φορές αντιμέτωποι με απότομες, αγενείς συμπεριφορές και όχι μόνο προς εμάς αλλά και ντόπιων μεταξύ τους (καυγάδες, φωνές, ακόμα και ξύλο). Θα μου πεις, μπορεί και να έτυχε. Ίσως. Υποκειμενικές εμπειρίες μεταφέρω.

 

[hydronetta]

Τέλεια! ο αντίλογος που... περίμενα.
Ευρισκόμενος εκεί αλλά και σαν έγραφα την ιστορία, ανακαλούσα μέσα μου τη κουβέντα που είχαμε κάνει για τις δικές σου εμπειρίες στην Αρμενία. Η αίσθησή μου είναι ότι η φύση σαν μπαίνει η άνοιξη μεταμορφώνει και την ίδια τη χώρα αλλά και τη διάθεση του επισκέπτη πχ σε διαβεβαιώ τριαντάφυλλα δεν είδαμε πουθενά. Παρά τα σοβιετικά απομεινάρια που κι εμένα με γοητεύουν, δεν μπορώ να πω ότι το Yerevan με κέρδισε. Αν και ο καιρός ήταν καλός δεν είδαμε happenings στους δρόμους του. Ούτε και πάρα πολύ κόσμο στα καφέ τα οποία άνοιγαν και μετά τις 10 το πρωί! Καμία όμως άλλη πόλη ή χωριό δεν μπορώ να ανακαλέσω με αναστενασμό. Τα γυμνά δέντρα σε συνδυασμό με την μονότονη πέτρα και η έλλειψη χώρων να κάθεται ο επισκέπτης για να πιεί ένα καφέ, μου φάνηκαν μουντά. Ατυχώς το μουσείο της γενοκτονίας που περίμενα κι εγώ πώς και πώς να δω ήταν κλειστό.
Όσο για το κόσμο. Όντας παρέα, μένοντας σε ξενοδοχεία και μετακινούμενοι με δικό μας μέσο, δεν ήρθαμε σε επαφή όσο θα έπρεπε, όμως γενικά δεν συνάντησα τις ενθουσιώδεις αντιδράσεις που περίμενα και που είχα πχ στο γειτονικό Ιράν. Σε καμία περίπτωση δεν διαπίστωσα και γω αγένεια, ούτε έλλειψη καλλιέργειας, αλλά για τη σπιρτάδα δεν βάζω και το χέρι μου στο ευαγγέλιο… Ο δε συνήγορος του διαβόλου travelogatos συμπληρώνει: "σπιρτάδα; σουρωμένοι ή ασούρωτοι; "
Στην ιστορία μεταφέρω τις εντυπώσεις μου όπως τις βίωσα και προσπάθησα να είμαι όσο το δυνατόν πιο συνεπής σ'αυτό που εισέπραξα (μια ιστορία είναι υποκειμενική άλλωστε). Πιθανότατα να αδικώ τη χώρα... Οι φωτογραφίες τώρα έχουν μια σχετική αντικειμενικότητα (αν κι αυτές φέρουν την οπτική του φωτογράφου, το ξέρεις καλύτερα από μένα). Θα με ενδιέφερε να αντιπαραβάλουμε φωτογραφικά ότι είδα, αλλά ντυμένο στα χρώματα της άνοιξης! Το συμπέρασμα; αν είστε ανήσυχη ταξιδιωτική φύση πηγαίνετε στην Αρμενία. Όμως να έχει μπει η άνοιξη.

 

[KLEOPATRA]

Θεέ μου και έλεγα ότι κάνω μακάβριο λογοπαίγνιο:

20 Beautiful Cemeteries That Are Absolutely To Die For

με το Α΄Νεκροταφείο Αθηνών να φιγουράρει στη λίστα

Και ομως ξερεις ποσο ηθελα να παω στο Παρισι σε αυτο το διασημο νεκροταφειο le cimetiere du pere lachaise,οπου ειναι θαμμενες διαφορες προσωπικοτητες.Αλλα οι συνταξιδιωτες μου με κοιτουσαν σα να ημουν τρελη.....