Ρωσία Αρκτικός Κύκλος, Σιβηρία, Ταταρστάν, Βόλγας, Καύκασος κι άλλα κομμάτια της μητέρας Ρωσίας

[fotast]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 23
Roza Khutor & Sochi: ​

για παράδειγμα είναι γνωστό ότι ένα από τα χόμπι του ήταν να καίει τα δάχτυλα του γραμματέα του με χαρτάκια που έβαζε ανάμεσά τους και στα οποία έβαζε φωτιά.

Πυροφάνι ο σύντροφος Στάλιν ;

Πυροφάνι = καψόνι στον στρατό.Χαρτί τουαλέτας ανάμεσα στα δάκτυλα των ποδιών και φωτιά.΄Οταν κοιμάσαι βέβαια.

 

[alma]

​

εμένα μου αρέσουν κιόλας τα βουνά, ποια θέα θάλασσα και κουραφέξαλα, χώρα χωρίς βουνά χάνει αμέσως πόντους ποικιλοτρόπως.

Πάω να ψάξω τι βαθμό έβαλες σε χώρες που είναι αρκετά επίπεδες όπως οι Βαλτικές....Αν τις έβαλες στον πάτο της βαθμολογίας....

Για αυτό δεν έχεις πάει Μαλδίβες.....Θα βαριόσουν τη ζωή σου μάλλον...

Σοβαρά τώρα κι εμένα μου αρέσουν τα βουνά, αλλά και η θάλασσα. Αν μια χώρα τα έχει και τα 2, είναι εξαιρετικός συνδυασμός.

 

[Yorgos]

Πάω να ψάξω τι βαθμό έβαλες σε χώρες που είναι αρκετά επίπεδες όπως οι Βαλτικές....Αν τις έβαλες στον πάτο της βαθμολογίας....

Για αυτό δεν έχεις πάει Μαλδίβες.....Θα βαριόσουν τη ζωή σου μάλλον...

Σοβαρά τώρα κι εμένα μου αρέσουν τα βουνά, αλλά και η θάλασσα. Αν μια χώρα τα έχει και τα 2, είναι εξαιρετικός συνδυασμός.

Το θεμα με τα βουνα δεν ειναι αισθητικο για μένα. Είναι ότι δημιουργούν κοινότητες απομονωμένες και για αιώνες αυτό οδηγούσε σε μικροκλιματα, μικροκουλτουρες και μικροπολιτισμους, ενώ όπου το τερέν είναι φλατ υπήρξε άμεσα ομογενοιοποιηση αφού η γεωμορφολογια δεν ευνοούσε πολιτιστική απομόνωση.

Πέραν αυτού υπάρχουν και τα προσωπικά γούστα θάλασσα ή βουνό κλπ, αλλά αναφερόμουν στην πολιτιστική διάσταση του βουνού.

 

[turms]

Πάω να ψάξω τι βαθμό έβαλες σε χώρες που είναι αρκετά επίπεδες όπως οι Βαλτικές....Αν τις έβαλες στον πάτο της βαθμολογίας....

Για αυτό δεν έχεις πάει Μαλδίβες.....Θα βαριόσουν τη ζωή σου μάλλον...

Σοβαρά τώρα κι εμένα μου αρέσουν τα βουνά, αλλά και η θάλασσα. Αν μια χώρα τα έχει και τα 2, είναι εξαιρετικός συνδυασμός.

ελα δικος μας ο Yorgos...
το ειχα ψιλοκαταλαβει αλλα επισημη δηλωση δεν ειχα πετυχει ως τωρα...


PS ηθελα να κανω παραθεση το μηνζμα του Yorgos....τελος παντων...

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 24
Elista: Ρωσικές παγόδες, γενοκτονίες και η Alexandra η μογγολοβουδίστρια​

Κοιμήθηκα μια χαρά στο δωμάτιο, κι ας μην είχε παράθυρο. Έφυγα νωρίς πάντως, που απεδείχθη σωτήριο διότι με την κίνηση που έχει το Σότσι έκανα σχεδόν μιάμιση ώρα να φτάσω στο αεροδρόμιο, που είναι σοβαρό αεροδρόμιο παρεμπιπτόντως.

Η πτήση μου, με κόστος 15 ευρώ, είχε ως προορισμό το Mineralno Voda, ένα μέρος την ύπαρξη του οποίου αγνοούσα, η έγινε δε με ένα μικροσκοπικό αεροπλάνο της Utair, αλλά η θέα της Μαύρης Θάλασσας ήταν απογοητευτική (λασπουριά κι από ψηλά), παρά τον άψογο καιρό. Φτάσαμε με καθυστέρηση πάντως, οπότε έτρεξα να κάνω μετεπιβίβαση στην πτήση για την Elista, παίρνοντας το σάκο μου από τον ιμάντα, παρότι είχε tag για τον τελικό προορισμό. Όταν λέμε μετεπιβίβαση, εννοούμε ότι έπρεπε να βγω από ένα κτίριο και να κάνω σπριντ για το διπλανό κτίριο. Ήμουν ενθουσιασμένος που θα πήγαινα στην Elista, μια πόλη 100.000 κατοίκων περίπου, πρωτεύουσα της Kalmykia που μου τράβηξε την προσοχή από την πρώτη στιγμή ως ένα -πολιτιστικά τουλάχιστον- κομμάτι της Μογγολίας κοντά στις όχθες της Κασπίας, με βουδιστικό πληθυσμό ασιατικών χαρακτηριστικών κι ένα μαύρο παρελθόν.

Στο λεωφορείο της επιβίβασης στο αεροπλάνο με πλησίασε μια νεαρή επιβάτης με ασιατικά χαρακτηριστικά και με ρώτησε αν ταξιδεύω στην Ελίστα μόνος μου. Μου συστήθηκε ως Alexandra, 27 χρονών, χημικός, που μιλάει πολύ καλά Αγγλικά, έχει ταξιδέψει σε πάνω από είκοσι χώρες (ανάμεσά τους η Ελλάδα και η Σερβία) και που τα κανόνισε με τους υπόλοιπους επιβάτες ώστε να κάτσει δίπλα μου για να πιάσουμε την κουβέντα για την Kalmykia. “Όλοι εκεί μισούμε τον Πούτιν. Αν έχει πολλούς Βουδιστές; Καλέ όλοι Βουδιστές είμαστε εκεί!”, είπε περήφανα. Έμαθα πως επέστρεφε στην πόλη της μετά από 12 ημέρες στο Σότσι και την Αμπχαζία, πως λατρεύει την Ουκρανία “επειδή είναι όλοι ξανθοί, όχι όπως στον Καύκασο”, ενώ τα είχε με ένα Γερμανό αλλά κι έναν Έλληνα στο πρόσφατο παρελθόν με τον οποίο πήγαν και στο Σούνιο (εγώ δεν έχω πάει ποτέ!). Μάλιστα την παραξένεψε που ο Έλληνας της είπε -ειλικρινώς- ότι δεν τον ενδιέφερε κάποια σοβαρή σχέση γιατί ήταν μόλις 27 χρονών. “Μα 27 χρονών και να μη θέλει να παντρευτεί;”, απόρησε η Alexandra κι εγώ απόρησα που απόρησε.

Όσο παρατηρούσα τις ατελείωτες καλλιεργήσιμες εκτάσεις, η Alexandra μου πρότεινε να με πάει η μαμά της με το αυτοκίνητο στο ξενοδοχείο μου, αφού έτσι κι αλλιώς θα ερχόταν να την παραλάβει από το αεροδρόμιο. “Δυστυχώς εργάζομαι μέχρι τις 8, αλλά αν θες αργότερα μπορούμε να βρεθούμε. Επίσης σου προτείνω να περπατήσεις όσο περισσότερο μπορείς σήμερα διότι αύριο ο καιρός θα είναι χάλια”, ήταν η συμβουλή της, που αποδείχθηκε εξαιρετική.

Στην προσγείωση συνειδητοποίησα πως ήμουν ο μοναδικός άνθρωπος στο αεροδρόμιο χωρίς ασιατικά χαρακτηριστικά, ενώ με το που παρέλαβα το σάκο μου είδα τη μαμά της Alexandra να με περιμένει χαμογελαστή. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και πήραμε το χωραφόδρομο για την πόλη. Δεν έχασα την ευκαιρία να ζητήσω από την Alexandra να ρωτήσει τη μαμά της για την κομουνιστική εποχή. Η Alexandra της μετέφρασε την ερώτηση κι εκείνη γύρισε, με κοίταξε σχεδόν με νοσταλγία και είπε “Εμένα μου άρεσε”. Στην ερώτηση τι ακριβώς αναπολεί η απάντηση ήταν “τους ανθρώπους. Σήμερα έχουμε περισσότερες ευακιρίες, αλλά τότε οι άνθρωποι ήταν αλλιώς. Ήταν καλύτεροι”, είπε με ένα τόνο θλίψης.

Τις ευχαρίστησα για το ride, με άφησαν στο ξενοδοχείο μου, όπου και κατάφερα να συνεννοηθώ και με την ξανθιά και με τη Μογγόλα ρεσεψιονίστ, ζητώντας registration “αλλιώς η polis θα μου κόψει το λαιμό”. Άφησα το σάκο μου στο δωμάτιο και ξεχύθηκα αμέσως, να εκμεταλλευτώ όσο το δυνατόν καλύτερα τις ώρες που είχα μπροστά μου. Ο συνδυασμός εργατικών κατοικιών σοβιετικού τύπου και βουδιστικών ναών και μνημείων συν τα αποκλειστικά μογγολικά πρόσωπα ήταν πιο σουρεάλ κι από το Kyzyl. Θεώρησα πως η πρώτη παγόδα που είδα ήταν η κεντρική, η δεύτερη δέσποζε δίπλα σε ένα άγαλμα του Λένιν, δίπλα από τον οποίο περνούσε μια ηλικιωμένη κυρία παραδοσιακά – και βουδιστικά- ντυμένη κι απόρησα από τι είδους event να ερχόταν.

Πείνασα και πήγα στο Chippolino, ένα μικροσκοπικό εστιατόριο που μου σύστησε η Alexandra και παρήγγειλα το mix menu που μου πρότεινε, δηλαδή ένα ποτ πουρί της κουζίνας της Kalmykia, από τα οποία θυμάμαι τη βραστή κατσίκα με noodles, ένα είδος dumpling και μπόλικες σουπίτσες, από τις οποίες η κορυφαία ήταν μια που έμοιαζε πάρα πολύ στη μαγειρίτσα, οπότε και ζήτησα και δεύτερη. Στο τέλος πλάκωσα κι ένα σούσι, ήρθαν και τα γλυκά και μάλλον το παράκανα, αλλά ο καιρός ήταν θεϊκός οπότε βγήκα να περπατήσω να τα κάψω.

Συνέχισα να επισκέπτομαι βουδιστικά μνημεία, αλλά εκεί που έπαθα πλάκα ήταν στη Μεγάλη Παγόδα, γουάου, τύφλα να έχει το Θιβέτ, στα ξεκούδουνα πετάχτηκε μπροστά μου ένας πελώριος ναός που έπιανε ένα οικοδομικό τετράγωνο ολόκληρο, και μάλιστα από τα μεγάλα, τα σοβιετικά. Μπήκα στην περίμετρο του ναού κι αρχικά νόμισα πως είναι κλειστός, αλλά μετά που υπέδειξαν πως η είσοδος είναι από τη (μη κεντρική) οδό Λένινα, οπότε μπήκα. Οι φωτογραφίες απαγορεύονταν, αλλά έβγαλα στα κλεφτά μια του τεράστιου αγάλματος του Βούδα, πριν κάνω μια γύρα το εσωτερικό του ναού για να θαυμάσω τη διακόσμηση όσο έμπαινε μέσα κόσμος και προσευχόταν με ευλάβεια. Καταπληκτικό μέρος, πολύ ατμοσφαιρικό.

Συνέχισα τη βόλτα μου στην πόλη, περπάτησα χιλιόμετρα από εργατικές πολυκατοικίες, κάποιες εκ των οποίων είχαν γκραφίτι κάποιων ντόπιων ηρώων, περπάτησα δίπλα σε παράταιρα δέντρα κι εν τέλει έφτασα κατά το σούρουπο στο Μνημείο Εξόδου κι Επιστροφής σε ένα περίεργο λοφίσκο. Το μνημείο αναφέρεται στο δράμα -επαναλαμβανόμενο κιόλας- των Kalmykians, που είναι μια ιστορία συνεχούς ξεριζωμού. Πρόκειται για τους απογόνους των Oirats, ενός μογγολικού φύλου που διέσχισε χιλιάδες χιλιόμετρα σε μια απίθανη μαζική μετανάστευση προς αναζήτηση καλλιεργήσιμης γης, για να καταλήξουν στις όχθες του Βόλγα στα τέλη του 17ου αιώνα . Αργότερα δέχθηκαν πιέσεις από Γεμρανούς και Ρώσους που διεκδίκησαν κομμάτι της γης τους και αποφάσισαν να κάνουν ταξίδι επιστροφής στη Μογγολία, με 20.000 από τις οικογένειες να μένουν πίσω λόγω του ότι ο Βόλγας δεν είχε παγώσει αρκετά ώστε να μπορέσουν να διαφύγουν όσοι έμεναν στη δυτική όχθη, ενώ τα 2/3 των 160.000 οικογενειών που αποπειράθηκε να ολοκληρώσει το ταξίδι δολοφονήθηκε κατά τη διάρκειά του από εχθρικά φύλα. Οι εναπομείναντες έμειναν σε αυτό το ξεχασμένο κομμάτι της Ρωσίας χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, μέχρι που ήρθαν οι μπολσεβίκοι για να καταστρέψουν τους βουδιστικούς ναούς, να συλλάβουν τους μοναχούς και να εθνικοποιήσουν τη γη τους, με αποτέλεσμα δυο δεκαετίες αργότερα οι “καμένοι” από τον κομουνισμό Kalmykians να στηρίξουν τα στρατεύματα του Χίτλερ στην εισβολή των Γερμανών το 1942, πράγμα που πλήρωσαν ακριβά με τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου: οι Σοβιετικοί τους έβαλαν όλους σε τραίνα σε άθλιες συνθήκες και τους έστειλαν -όσους επιβίωσαν τουλάχιστον- στη Σιβηρία, όπου εργάστηκαν μέχρι εξόντωσης στα γκουλάγκ. Χρειάστηκε να αναλάβει ο Χρουστσόφ για να τους επιτραπεί να επιστρέψουν στην περιοχή όπου βρισκόμουν, με λιγότερους από τους μισούς να τα καταφέρνουν και με κάθε οικογένεια να έχει ζήσει ιστορίες τρόμου και θανάτου από την εποχή της Σιβηρίας και τη μεταφορά προς και από αυτήν.

Ο λοφίσκος ήταν ατμοσφαιρικός με τη δύση του ηλίου, αλλά το μνημείο ήταν λίγο αινιγματικό. Χρειάστηκε να το πλησιάσω πολύ για να καταλάβω πως απεικόνιζε ένα λαό ποδοπατημένο από εισβολείς, τραίνα και τανκς. Κοιτώντας τα σοβιέτ κτίρια απέναντι αναλογίστηκα πόσα πέρασαν μαζικά αυτοί οι άνθρωποι, όταν στο λόφο έφτασαν μερικά παιδάκια κι άρχισαν να παίζουν βόλεϊ και δύο από αυτά να χορεύουν με φόντο το ηλιοβασίλεμα, που μου φάνηκε ωραίος συμβολισμός για το καλύτερο μέλλον που έρχεται. Χειρότερο από το παρελθόν μια φορά δεν μπορεί να είναι.

Κατέβηκα το λόφο και συνέχισα το περπάτημα. Τα πάρκα ήταν γεμάτα από παιδάκια, άλλωστε ήταν Παρασκευή, ενώ κατέληξα σε ένα πεζόδρομο με μικρά μαγαζάκια που πωλούσαν κινέζικα παιχνιδάκια, παγωτά και ζαχαρωτά. Στο βάθος υπήρχε μια μικρή παγόδα κι από πίσω μια απέραντη στέππα, αφού εκεί τελείωνε ξαφνικά η πόλη, σα να είχε τραβήξει κάποιος μια αόρατη γραμμή.

Αποφάσισα να περπατήσω μέχρι την Chess City ( ε ρε χιλιόμετρα που έκανα σήμερα, πολύ πάνω από 20 νομίζω), για την οποία διάβασα πως ήταν το πνευματικό παιδί του Ιλιομζίνοφ, του ηγέτη της επαρχίας που οραματίστηκε ένα προάστιο αφιερωμένο στο σκάκι, ενώ κατάφερε να διοργανώσει και τη Σκακιστική Ολυμπιάδα του 1998. Διάβασα πως το μέρος πλέον είναι παρατημένο κι όντως το μουσείο έχει εγκαταληφθεί, αλλά η γειτονιά εξακολουθεί να είναι ενδιαφέρουσα με διάφορες σκακιστικές αναφορές.

Ήμουν πτώμα από το πολύ περπάτημα κι έπρεπε να φτάσω και στην ώρα μου για τη συνάντηση με την Alexandra, οπότε κάλεσα ένα yandex. O οδηγός ήταν ένας τεράστιος -και φυσικά μογγολικής καταγωγής- ωραίος τύπος που ήξερε Αγγλικά κι είχε όρεξη για κουβεντούλα, άλλωστε εδώ στη νότια Ρωσία είναι πολύ πιο ομιλητικοί μου φαίνεται. “Έζησα 4 χρόνια στη Μόσχα, δεν είναι για μένα, τώρα πια είμαι προγραμματιστής και περιστασιακά εργάζομαι και με το yandex. H οικονομία εδώ και 10 χρόνια είναι κακή, δεν είναι ο κορωνοϊός το πρόβλημα, ο Πούτιν είναι, στην αρχή ήταν καλός τώρα είναι πνιγμένος στη διαφθορά, δεν καταλαβαίνει τίποτε από οικονομία. Η Chess City; Μπα, ούτε τουρνουά δεν κάνουν πια. Απορώ που ήρθες μέχρι εδώ, εδώ μας έχει ξεχάσει και ο Θεός ο ίδιος. Εγώ θέλω να φύγω, να πάω στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά πώς να βγάλω βίζα; Την Ευρώπη; Να σου πω δεν το σκέφτηκα ποτέ ως επιλογή, ίσως πρέπει να αρχίσω να το κοιτάω”. Του ζήτησα να κάνει μια στάση να βγάλω μια φωτογραφία τη μικρότερη παγόδα που ήταν όμορφα φωτισμένη, πριν γυρίσω να κάνω ένα ντους στα πεταχτά και να αγοράσω εισιτήριο για το Στάλινγκραντ, οπότε και έλαβα το μήνυμα της Alexandra για να συναντηθούμε, παρότι ήταν προχωρημένη η ώρα

Βρεθήκαμε στο Cippolino και τα είπαμε με τις ώρες, πάνω από 4 smoothies. H Alexandra εργάζεται στη Danone ως χημικός, ψάχνεται κι αυτή για δουλειά στο εξωτερικό, για 27χρονη έχει εντυπωσιακό βιογραφικό με πολύ μεγάλη εργασιακή εμπειρία (εργάζεται από δευτεροετής, αυτά που λέγαμε για τους νεαρούς Ρώσους) και άπειρα σεμινάρια, ενώ πέρα από τις καλύτερες εργασιακές συνθήκες, θέλει να φύγει από την Elista γιατί δεν τη χωράει ο τόπος. “Θέλω να ταξιδέψω, να δω τον κόσμο. Νιώθω πιο πολύ Ρωσίδα απ' ό,τι Kalmykian, αν και το έχω μέσα μου: είμαι βουδίστρια και μεγάλωσα με τις ιστορίες της γιαγιάς μου, που έχασε τη μητέρα της στο τραίνο για τη Σιβηρία και η αδελφή της έχασε τα πόδια της από το κρύο. Έχω στείλει βιογραφικά στη Βιέννη, περιμένω απαντήσεις πώς και πώς, άλλωστε μόλις πήρα και το πτυχίο μου στα Γερμανικά, ενώ έκανα και μια πρακτική εκεί για 3 μήνες. Ναι, σε 2-3 χρόνια θα ήθελα να κάνω και παιδιά, πιστεύω πως οι άνθρωποι θα πρέπει να γίνονται γονείς νωρίς, οι Ρώσοι ωριμάζουμε γρήγορα. Θέλω να γυρίσω τον κόσμο, να κάνω καριέρα, να είμαι μια πετυχημένη μητέρα, πιστεύω πως γίνονται όλα, αρκεί να είσαι συγκεντρωμένος στο στόχο σου”. Μιλήσαμε για ταξίδια, για τον Πούτιν, για μουσική, πέρασε πολύ ευχάριστα η ώρα. Το βράδυ με γύρισε στο ξενοδοχείο μου με το αυτοκίνητο, κάνοντάς μου κι ένα τουρ. Γεμάτη μέρα η σημερινή, από όλες τις απόψεις. Το καταλαβαίνεις ότι πέρασες καλά όταν έχεις τόσο food for thought που πέφτεις για ύπνο χαμένος στις σκέψεις.

 

[fotast]

Δόξες το Σούνιο με ειδύλλιο Μογγαλοβουδίστριας και ΄Ελληνα

Φυσικά τα σοβαρά στο ποστ είναι άλλα...' Αλλη μια άγνωστη δίωξη από τον "μεγάλο πατερούλη".....

 

[Yorgos]

To αεροδρόμιο της Ελίστα.

Η Alexandra και η μαμά της.

Η πόλη είναι μια μίξη βουδιστικών και σοβιετικών στοιχείων, σε βαθμό που σε μπερδεύει.

Παιδάκια παντού.

Υπάρχουν στιγμές που νομίζεις ότι είσαι στη ΝΑ Ασία.

Και μετά σου πετάγεται ένας Λένιν δίπλα σε κάποια παγόδα.

Ήρωες της Σοβιετικής Ένωσης με μογγολικά χαρακτηριστικά.

Όλα τα λεφτά ήταν η μαγειρίτσα.

Η Μεγάλη Παγόδα.

Από μπροστά φαινόταν κλειστή.

Το μέγεθος είναι... είναι.

Nα και τα Prayer Wheels.

Στα κλεφτά κι ο Βούδας μέσα.

Ιδού και η είσοδος.

Με ευλάβεια η είσοδος αλλά και η έξοδος.

H σοβιετίλα πάει σύννεφο, με διακόσμηση από ήρωες στους τοίχους.

Το μνημείο Εξόδου κι Επιστροφής.

Ο πεζόδρομος με τα κινέζικα μαγαζάκια και στο βάθος κήπος... εε παγόδα και η στέππα.

Κάθε πολυκατοικία και ήρωας-ηρωίδα.

Και η Chess City.

Δυστυχώς το μουσείο της "πόλης" ήταν κλειστό.

Ενδιαφέρον -κι όχι αναμενόμενο- ότι στις διαφημίσεις έβλεπες να επικρατούν πρόσωπα που μοιάζουν με τους κατοίκους.

Το Cippolino.

Αγαπάμε Elista.

 

[Yorgos]

Επίκαιρο: Εξαιρετικές εκλογές Πούτιν στη Ρωσία

 

[alma]

“Μα 27 χρονών και να μη θέλει να παντρευτεί;”, απόρησε​

Ε, για τα ρώσικα δεδομένα δεν είναι και μικρός.
Μάλιστα σε άλλες χώρες της πρώην ΕΣΣΔ παντρεύονται ακόμα μικρότεροι.

Είχα συζήτηση με έναν Ουζμπέκο κι έναν Κιργίσιο.

"Ξέρεις εγώ παντρεύτηκα μικρός", μου λέει ο ένας. "22 ήμουν"

"Ε, όχι ρε και μικρός 22 ετών άντρας" του λέει ο άλλος. "Πρόσφατα παντρεύτηκε ο 17χρονος ανιψιός μου. Εσύ στα 22, ήσουν και μεγάλος μη σου πω"

"Μα, εννοώ για τα δεδομένα της Ευρώπης από όπου είναι η κοπέλα", λέει δείχνοντας με.
"Αυτοί παντρεύονται μεγάλοι".

Να σημειώσω εδώ πως και τα 2 παιδιά, με τα οποία μιλούσα, είναι ανώτατης μόρφωσης, με διδακτορικό ο ένας, ο άλλος με μεταπτυχιακό και επιχειρηματίας επιτυχημένος.

 

[fotast]

Θυμήθηκα την ιστορία καθώς πόσταρα για τις νέες πτήσεις της Nordwind από Ελλάδα του χρόνου το καλοκαίρι.Δεν είναι ώρα να ποστάρουμε (πληθυντικός μεγαλοπρέπειας... ) κάτι καινούριο και φρέσκο;

 

[Φώτης/Ταξιδιωτης]

Σε περίεργες ερημιές μας ταξιδεύει ο Yorgos. Σχεδόν όλα τα διάβασα πριν γίνω μέλος και ήταν ενας λόγος ο χρήστης για να γίνω μέλος εδώ,
Τέσπα πολύ ενδιαφέρουσα η όλη ταξιδιωτική εκστρατεία μάλιστα εξεπλάγην ευχάριστα που σχετικά φτηνά μπορεί να ταξιδέψει κανείς αεροπορικώς εντός Ρωσία αν και έχω κάποιες αμφιβολίες για την ασφάλεια κάποιων Ρωσικών εταιριών.
Η Ρωσία μαζί με την Λευκορωσία και την Ισλανδία(+Αζερμπαϊζάν) είναι απο τις ελάχιστες Ευρωπαϊκές χώρες που δεν έχω ταξιδέψει. Τα αίτια που με αποθαρρύνουν να ταξιδέψω εκεί είναι η περίεργη και ακριβή βίζα αλλά και η ασφάλεια. Εχω ενδοιασμούς αν είναι φιλική ως προς τον ξένο ταξιδιώτη αυτή η αχανής χώρα.
Τώρα και με την πανδημία δυσκολεύει για μένα να πάρω την απόφαση για εκεί μια και δεν περιορίζουν καθόλου τα κρούσματα κορωνοιού.
Πάντως κάπου θυμάμαι οτι αναφέρθηκε για κάποιες βαθμολογίς που βάζεις σε κάποιες χώρες. Που βρίσκονται συγκεντρωμένα αυτά.
Και την Ρωσία που την τοποθετείς σαν ταξιδιωτικό προορισμό?
Ελπίζω να προλάβω να ταξιδέψω εκεί.

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 25
Elista και προς Βόλγκογκραντ: Παγόδες #2 και ο βανιέρης της καρδιάς μας
​

Δίκιο είχε η Alexandra, ψιλόβρεχε όταν ξύπνησα κι όταν βγήκα είδα ότι φυσούσε κιόλας. Ορθώς λοιπόν είχα αφήσει τα... αξιοθέατα κλειστού χώρου της Elista για σήμερα.

Ξεκίνημα από τη Μεγάλη Παγόδα για την πρωινή προσευχή. Λίγος αλλά ευλαβής ο κόσμος, οι μοναχοί έψελναν με αυτό το μονότονο έως αταβιστικό τρόπο που κουράζει, διαφορετικά από ό,τι σε Νεπάλ ή Θιβέτ. Πήρα τη βουδιστική μου τζούρα και σειρά είχε ένας ναός στα προάστια της πόλης. Αρκετά μεγάλη η απόσταση, αρκετούτσικα χιλιόμετρα, αλλά βρήκα ένα yandex που με πέταξε μέχρι εκεί, Ο ουρανός παραείχε γίνει γκρίζος, αλλά ο ναός φαινόταν εξαιρετικά ενδιαφέρων, στη μέση του πουθενά, μετά από χιλιόμετρα από βοσκοτόπια, με μερικές διάσπαρτες... καμήλες. Στη Ρωσία αυτά, να θυμίσω.

Ήξερα ότι ο ναός θα είναι κλειστός, είχα διαβάσει όμως πως είχε εξαιρετικές τοιχογραφίες στην εξωτερική του πλευρά, τις οποίες μάλλον είχε έρθει να δει κι ένα σχολείο, με την καυκάσια δασκάλα να επεξηγεί -αν κατάλαβα καλά- τα βασικά περί βουδισμού και τα καυκάσια παιδάκια να δείχνουν αξιοσημείωτη προσοχή. Η άλλη παρουσία στον κατά τ' άλλα άδειο χώρο ήταν οι λίγοι (μη καυκάσιοι προφανώς) ντόπιοι που ερχόντουσαν να αφήσουν προσφορές στις εξωτερικές στούπες. Το όλο σκηνικό με το γκρίζο ουρανό, τα χαρακτηριστικά βουδιστικά πολύχρωμα υφάσματα να κρέμονται και τις καμήλες στο βάθος ήταν πολύ ασιατικό.

Είπα να πλησιάσω τις καμήλες, που αποδείχθηκε πως ήταν βακτριανές, δηλαδή μαλλιαρές, τεράστιες και με δύο ύβους. Παραδίπλα υπήρχε μια γιούρτα και -αδιάκριτος όπως πάντα- μπήκα να δω τι ρόλο βαράει. Ήταν εστιατόριο-καφέ, με ευγενέστατους ιδιοκτήτες (με ασιατικά χαρακτηριστικά, λογικό), με καλά Αγγλικά αλλά χωρίς ζεστή σοκολάτα, που ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν. Yandex δεν έβρισκε η εφαρμογή μου εκεί στις ερημιές, οπότε στήθηκα μέσα στο ψιλόβροχο απέναντι από ένα μοναχικό μνημείο ενός τοξοβόλου να κάνω ωτοστόπ. Με λυπήθηκε ο Βούδας και πριν πάθω πνευμονία με πήρε ένα όχημα που εκτελούσε χρέη shared taxi αν κατάλαβα καλά κι έφτασα στην πόλη, πληρώνοντας μάλιστα λιγότερο από 1€.

Είχα άπλετο χρόνο μπροστά μου και -ως φανατικός μουσειάκιας- πήγα και στο τοπικό (εθνολογικό κυρίως) μουσείο που διέθετε από αναπαράσταση παραδοσιακής γιούρτας και φωτογραφικό υλικό μέχρι μια μάλλον ανατριχιαστική αίθουσα για τις διώξεις, εξόδους, επιστροφές και εξορίες που υπέστησαν οι Καλμύκιοι. Ειδικά το θέαμα με τους νεκρούς στα ατέρμονα σιδηροδρομικά ταξίδια μου μαύρισε την ψυχή.

Ε τι να κάνω κι εγώ μαυρισμένος άνθρωπος; Πήγα πάλι στο Cippolino να χλαπακιάσω, από ψαράκι μέχρι ένα σούπερ γλυκάκι που δεν κατάλαβα τι παρίστανε αλλά ήταν νοστιμότατο. Είχε έρθει η ώρα να αφήσω πίσω την Ελίστα και να πάρω το βανάκι που είχα κλείσει μέσω tutu για το Στάλινγκραντ. Έφτασα στο σταθμό των λεωφορείων, όπου μια γκρινιάρα μου έδειξε ποιο είναι το βαν μου, δυο (ευγενείς) στρατιώτες ζήτησαν τα χαρτιά μου και ένας απίστευτα αγενής βανιέρης (κατά το νταλικιέρης) βαριεστημένα με οδήγησε στο πορτ μπαγκάζ για να βάλω πίσω την αποσκευή μου. Περίμενα να ανοίξει την πόρτα, αλλά αυτός άρχισε να μου ουρλιάζει σε άπταιστα Ρώσικα ότι πρέπει πρώτα να του δώσω το σάκο μου και μετά να ανοίξει την πόρτα. Ε φτάνει πια με την αγένειά τους! Κατέβασα τη μάσκα και του έριξα κάτι Χριστοπαναγίες σε άπταιστα Ελληνικά που μας άκουσε όλος ο σταθμός, μαζί και οι στρατιωτικοί. Έβαλε το σάκο μέσα αλλά όχι δίπλα στις υπόλοιπες αποσκευές, παρά κολλητά σε κάτι ύποπτα μπιτόνια με λάδι. Του τα έδειξα και με μια δεξιοτεχνική παντομίμα του εξήγησα ότι έτσι και μου λερώσει την αποσκευή θα του κόψω τα οικογενειακά κοσμήματα που έχει μέσα στο παντελόνι του και θα τον βάλω να τα φάει. “Και άντε μπράβο! Μπες μέσα και οδήγα τώρα!” του φώναξα εκτός εαυτού.

Πήρα τη θέση μου στο βανάκι, ανάμεσα σε δυο γιαγιούλες. Η μία μου χαμογέλασε (φυσικά μάσκα δε φορούσε) και μου χτύπησε φιλικά το γονατό. Αρχικά νόμισα ότι μου είπε “ηρέμησε γιόκα μου” αλλά σύντομα κατάλαβα ότι εννοούσε “καλά του τα είπες του μ...κα” γιατί αποδείχτηκε ότι κακομεταχειριζόταν και τις γιαγιάδες το ζώον ο βανιέρης. Μάλιστα μια τρίτη γιαγιά μπήκε στο βαν, δεν μπορούσε να κλείσει καλά την πόρτα και της γάβγισε. Με ευγενείς χειρονομίες του είπα να πάει να την κλείσει αυτός, δε βλέπει ότι η γυναίκα είναι στην ηλικία της γιαγιάς του; Κάτι μου γρύλισε και του είπα (σε άπταιστα Ελληνικά πάντα) να σκάσει και να οδηγήσει, για να αποθεωθώ με χειροκροτήματα από τις γιαγιάδες. Παραλίγο να βγάλω πάλι γκόμενα ο μπαγάσας. Με έβγαλε από τα ρούχα μου πάντως ο οδηγός, η αγένεια πολλών Ρώσων στη δουλειά τους (όχι Καλμύκιων ή από τα Καύκασο πάντως) ήταν παροιμιώδης σε διάφορα σημεία στο ταξίδι.

Η διαδρομή ήταν μάλλον αδιάφορη, πλην της μιας γιαγιάς που μου έδωσε δύο σοκολατάκια και μόλις είδε πώς τα καταβρόχθισα, έβγαλε άλλα 15 και τα έβαλε στις χούφτες μου γελώντας. Μια λιγότερο διακριτική με ρωτούσε συνεχώς κάτι για μια Ζήνα, που άργησα να καταλάβω ότι δε μιλάει για τη Warrior Princess με τα κουνγκ φου και τις αφέλειες Κλεοπάτρας, αλλά για το αν έχω γυναίκα ή αν είμαι στη Ρωσία για γυναίκα ή... αν είμαι γυναίκα; You never know σε αυτές τις εποχές που ζούμε, αλλά τέλος πάντων της έδειξα μια φωτογραφία της κοπέλας μου στο κινητό, η οποία έκανε θραύση, με αποτέλεσμα το κινητό μου να κάνει το γύρο του βαν 3 φορές και τα επιφωνήματα να δίνουν και παίρνουν. “Άφρικα;” με ρώτησε μία ξανθιά γιαγιά. “Κουμπάνσκα” είπα εγώ, και ενθουσιάστηκαν. Καλή φήμη έχουν οι Κουβανές εις τας στέπας φαίνεται, οπότε έστειλα ένα μήνυμα στην κοπέλα μου να χαρεί. Δε μου έκοψε όμως να βγάλω μια φωτογραφία με τις γιαγιάδες, αφού κατέβηκαν όλες πριν από μένα, που έμεινα να ταξιδεύω στα σκοτάδια με το βανιέρη. Φτάσαμε στον τερματισμό, το σταθμό του Βόλγκογκραντ, με αποχαιρέτισε με ένα γρύλλισμα, του έδωσα εγκάρδια χαιρετίσματα για τη μάνα του κι έμεινα ολομόναχος σε ένα σκοτεινό σταθμό να περιμένω yandex, το οποίο ήρθε με ολίγη καθυστέρηση κι αφού είχαν μαζευτεί καμιά δεκαριά νοματαίοι και με κοιτούσαν σα να είχα κεραίες στο κεφάλι και πολλά λεφτά στην τσέπη. Αργότερα διάβασα πως η πόλη είναι από αυτές με την υψηλότερη εγκληματικότητα στη χώρα.

Έφτασα στο ξενοδοχείο μου αργά, για να διαπιστώσω πως η είσοδος είναι από μια αίθουσα δεξιώσεων. Το οποίο δε θα ήταν θέμα αν δε γινόταν γλέντι γάμου εκείνη τη στιγμή (χωρίς μάσκες φυσικά, μη χαλάσουμε και τις συνήθειες, θυμίζω το ταξίδι έγινε την εποχή του απόλυτου λοκντάουν στην Αθήνα), οπότε και στριμώχτηκα να σκουντουφλάω με το σάκο μου ανάμεσα σε όλους τους καλεσμένους λέγοντας “πρασού πρασένια” ή κάτι τέτοιο που νομίζω ότι σημαίνει "συγγνώμη", ή “ψάχνω πράσινα πράσα” ή “έλα μάγκες να φτάσω στη ρεσεψιόν γιατί σκυλοβρωμάω και πρέπει να κάνω και ντους”.

Ευγενέστατη η ξναθούλα ρεσεψιονίστ, συνεννοηθήκαμε με κάποιο τρόπο και μου είπε πως όντως θα μου βγάλει και το πολυπόθητο χαρτί της αστυνομίας το επόμενο πρωί, για να μην έχω και θέματα με κανέναν ευδιάθετο αστυνομικό. Το γλέντι από κάτω συνεχιζόταν, εγώ πλάκωσα τα σοκολατάκια της γιαγιάς κι έκατσα να ξεκουραστώ, διότι η αυριανή προβλεπόταν να είναι “επική” ημέρα, λόγω σκηνικού και ιστορίας. Βόλγκογκραντ είναι αυτό, όχι παίξε γέλασε.