Ρωσία Αρκτικός Κύκλος, Σιβηρία, Ταταρστάν, Βόλγας, Καύκασος κι άλλα κομμάτια της μητέρας Ρωσίας

[Sam-chal]

Φαντάζομαι ότι αυτά δεν τα γράφεις από κάποιο γκουλάγκ της Σιβηρίας και έχεις επιστρέψει Ελλάδα!

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 22
Κρασνοντάρ & Roza Khutor: Meh ξανά & καθόλου meh​

Ο μουντός καιρός που επικρατούσε στο Κράσνονταρ δε με προϊδέαζε ότι θα απολάμβανα τη βόλτα μου, άλλωστε δεν είχα συνηθίσει σε βρεγμένους δρόμους και λάσπες στο ταξίδι, έχοντας υπάρξει πολύ τυχερός με τις καιρικές συνθήκες. Τα καραφλά δέντρα στο σταθμό τραίνου -όπου αποφάσισα να αγοράσω εισιτήριο για το Σότσι- ενέτειναν τη μελαγχολία της πόλης, αλλά μετά από δύο κρουασανάρες, ένα κέικ λεμόνι και μια ζεστή σοκολάτα αναθάρρησα, έστω κι αν τα βρήκα σε άλλο καφέ από εκείνο που μου συστήθηκε από την Αλιόνα (δεν είχε καθίσματα εκείνο κι έβρεχε).

Και το Κράσνονταρ, όπως και το Ροστόφ, έχει μια μάλλον ετερόκλητη μίξη αρχιτεκτονικής, χωρίς να μπορείς να το χαρακτηρίσεις “όμορφη πόλη”. Περπάτησα πολύ, με σκοπό να “κάψω” το πρωινό, και κάποια στιγμή άνοιξε και ο καιρός, οπότε αποφάσισα να πάω βόλτα στο ποτάμι, μιας που ήθελα να δω τον Kuban πριν φύγω και δεν είχα όρεξη για άλλο αδιάφορο περιφερειακό μουσείο. Μου έκανε εντύπωση πόσο μεγάλη ήταν η κοίτη του και πόσο μη εμπορευματοποιημένη. Μια ομάδα στρατιωτών έτρεχε μπροστά μου, με τον πιο χοντρούλη από αυτούς να μένει τελευταίος, όταν πέρασαν δυο τρεις Ρωσίδες και μου έκανε εντύπωση πως κανείς τους δε γύρισε να τις κοιτάξει από πίσω, όπως θα έκαναν όλοι οι σωστοί κουβανοί στρατιώτες.

Το τραίνο μου θα πήγαινε στο Adler, ένα μάλλον ξεπεσμένο θέρετρο που βρίσκεται 30 χιλιόμετρα από το νεότερο και πιο glamorous Σότσι, για το οποίο έλπιζα ότι θα έβρισκα μια σύντομη σύνδεση. Καινούρια τραίνα κι εδώ και φυσικά καμία μάσκα. Μάλιστα αποφάσισα να βάλω ένα στοίχημα με τον εαυτό μου: πόσα βαγόνια πρέπει να διασχίσω ώστε να βρω έναν επιβάτη με μάσκα; Στοιχημάτισα πως θα έβρισκα κάποιον στο τρίτο βαγόνι, αλλά τελικά χρειάστηκε να φτάσω στο όγδοο! Πιο ενδιαφέρουσα ήταν η διαδρομή, αφού οι ράγες του τραίνου πηγαίνουν παράλληλα και ακριβώς δίπλα στην ακτή της Μαύρης Θάλασσας, κάτι που δε θυμάμαι να έχω ξαναδεί, δηλαδή να πηγαίνω για τόσα χιλιόμετρα παραλιακά μέσα σε βαγόνι. Οι παραλίες πάντως φαίνονταν από μέτριες ως άθλιες, με τη ΜΑΥΡΗ θάλασσα να δικαιώνει το όνομά της. Από την άλλη πλευρά πάντως ο Καύκασος άρχισε να δείχνει τα θέλγητρά του, με καταπράσινους λόφους με εξοχικές κατοικίες.

Διαβάζοντας λίγο τον οδηγό μου και ψάχνοντας κατάλυμα (είπαμε, το ταξίδι δεν είχε προγραμματισμό με την κλασική έννοια), κατέληξα πως θα έμενα στο Roza Khutor, το χιονοδρομικό κέντρο και επειδή βρήκα ένα πολύ φτηνό κατάλυμα (29€ σε ξενοδοχειάρα) αλλά κι επειδή μου έκανε κλικ το τελεφερίκ που ανεβαίνει στις χιονισμένες πλαγιές και επιπλέον επειδή βόλευε χωροταξικά η επίσκεψη στη ντάτσα του Στάλιν την επομένη. Στο καπάκι βρήκα και μια κουφή αεροπορική ανταπόκριση από το Σότσι για την Ελίστα, μέσω ενός χωριού που δεν είχα ξανακαούσει, οπότε πλέον είχα πλάνο. Στο Adler κατέβηκαν πολλοί επιβάτες και, κοιτώντας την άθλια παραλία, απόρησα. Τι έρχονται να κάνουν εδώ; Περνώντας από το Σότσι έμεινα να κοιτάω τις τεράστιες ξενοδοχειακές μονάδες, αλλά εν τέλει το πρόβλημά μου ήταν άλλο: πώς διάολο φτάνει κανείς στο Roza Khutor; Το tutu δε μου έβγαζε καμία σιδηροδρομική σύνδεση κι εν τέλει συνειδητοποίησα πως τα τραίνα που πάνε εκεί είναι κάτι σαν προαστιακός που έφευγε σε 6 λεπτά. Οι ουρές στα εκδοτήρια ήταν τεράστιες από τις ρωσικές οικογένειες και τα ζευγαράκια που βρίσκονταν εκεί για διακοπές, αλλά εν τέλει τα κατάφερα σε ένα μηχάνημα εισιτηρίων κι έβγαλα εισιτήριο λίγο πριν την αναχώρηση, γλιτώνοντας έτσι τα περισσότερα από 20€ που θα στοίχιζε το yandexάκι μέχρι εκεί.

Το τραίνο ήταν υπερσύγχρονο κι έφτασα στην πόλη-θέρετρο που δε μου φάνηκε καθόλου κιτς, μάλλον upscale ήταν, με πολλά νέα κτίρια που προσπαθούσαν να δώσουν έναν ευρωπαϊκό αέρα. Το ξενοδοχείο ήταν 5,5 χιλιόμετρα από το σταθμό του τραίνου, με τη διαδρομή να χαρίζει απλόχερα θέα σε πανέμορφες χιονισμένες βουνοκορφές υπό το φως του ηλιοβασιλέματος. Το ξενοδοχείο είχε μια σοκαριστικά μικρή ρεσεψιόν, όπου η ρεσεψιονίστ μιλούσε Αγγλικά, φορούσε μάσκα και είχε και ειδικά διαμορφωμένο τζάμι που να τη χωρίζει από τους πελάτες. Πιάσαμε κουβεντούλα και μου εξήγησε πως η βασική πελατεία του ξενοδοχείου είναι επαγγελματικές ομάδες χειμερινών σπορ. Πήρα το κλειδάκι και, καθοδόν για το δωμάτιό μου, στον ανοιχτό χώρο μπροστά από τη ρεσεψιόν όπου σταμάτησα με το σάκο μου για να βγάλω μια φωτογραφία τα βουνά, με χαιρέτισαν δυο νεαροί Ρώσοι σε καλά Αγγλικά, ρωτώντας με από πού είμαι κι αν ήρθα για σκι. Πιάσαμε κουβεντούλα και μου είπαν πως ετοίμαζαν μπάρμπεκιου στο κοινόχρηστο γκριλ και με ρώτησαν αν ήθελα να κάτσω μαζί τους. Αμέ!

Σύντομα εμφανίστηκαν και οι δυο κοπέλες τους με πατάτες, πατατάκια, σαλάτα, σάλτσες και τα κρέατα που είχαν αγοράσει στην πόλη και ξεκίνησαν να στήνουν το γκριλ. Και κάπως έτσι πέρασα μερικές ώρες συζητώντας με τον K, το N, την K και τη Y, τέσσερις νέους Μοσχοβίτες που εργάζονταν σε υψηλές θέσεις από τη διαχείριση αποβλήτων της πόλης μέχρι ένα ιατρικό εργαστήριο, μια εταιρεία μόδας και το χρηματιστήριο. Ο Nikita, που εργάζεται σε εργαστήριο που ασχολείται και με την εξέταση δειγμάτων μου είπε πως βρίσκονταν σε τετραήμερη εξόρμηση για να ξεσκάσουν στα βουνά: “Με τον κορωνοϊό έχουμε τρελαθεί, είναι ατελείωτες οι ώρες εργασίας και τώρα που επιτέλους μου έδωσαν άδεια πήρα την κοπέλα μου κι ήρθαμε εδώ. Είναι τρελή η κατάσταση, να φανταστείς ότι κόλλησα κι εγώ. Το πέρασα εύκολα, αλλά μετά έκανα εξετάσεις και διαπίστωσαν πως έχασα το 17% των πνευμόνων μου. Μέτρα; Δεν υπάρχουν μέτρα, ούτε ενημέρωση. Εμβόλιο έκανα επειδή με υποχρέωσαν λόγω της δουλειάς μου, αλλά με τόση μυστικότητα γύρω από το Σπούτνικ κανείς δε θέλει να το κάνει, μην εκπλήσσεσαι, υπήρξαν μέλη της επιτροπής αδειοδότησης που διαφώνησαν με τα αποτελέσματα έγκρισης κι απομακρύνθηκαν, είναι μεγάλη ιστορία. Όσο για τις ανακοινώσεις και τα επιδημιολογικά στατιστικά της κυβέρνησης, προσωπικά δεν πιστεύω τίποτε, αρκεί να σου πω πως μόνο το δικό μας εργαστήριο, που δεν είναι καν το μεγαλύτερο της Μόσχας, βγάζει καθημερινά περισσότερα θετικά τεστ από όσα ανακοινώνει η κυβέρνηση για όλη την περιφέρεια, χαχα”, είπε με ένα πικρό χαμόγελο πίνοντας λίγη από τη μπύρα του.

Το ρόλο του ψήστη είχε αναλάβει ο Κ, ο πιο ομιλητικός, που μιλούσε κι εξαιρετικά Αγγλικά, άλλωστε είχε σπουδάσει στην Αγγλία, όπου οι εντυπώσεις του από τη χώρα ήταν παρόμοιες με τις δικές μου: “Κι εγώ πριν πάω φανταζόμουν κάποιο οργανωμένο, ασφαλές κράτος με κυρίως πλούσιους πολίτες. Ήταν μεγάλο σοκ για μένα εκεί όχι τόσο η φτώχεια, όσο ο βαθμός εγκληματικότητας αλλά και το πόσοι άνθρωποι ζουν παρατημένοι από τις αρχές, άθλιο βιοτικό επίπεδο, ακόμη και σε κομμάτια του Λονδίνου. Φοβερή αίσθηση να γυρίζεις σπίτι από το πανεπιστήμιο και να μην ξέρεις αν θα σε μαχαιρώσουν ή αν θα βρεις ληστές μέσα στο σπίτι, σε κάνει να εκτιμάς τη Μητέρα Ρωσία”.

Με το που ετοιμάστηκαν και τα κρεατάκια (εξαιρετικά φιλέτα Angus και κοτόπουλου, όπως και μπιφτέκια γαλοπούλας), η συζήτηση στράφηκε στην πολιτική. Ειδικά ο Ν είχε πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις και -υποκειμενικά πάντα- μου φάνηκαν κι εξαιρετικά ώριμες για παιδί 26 ετών: “Ο Πούτιν για μένα είναι καλός ηγέτης. Αλλά δημιούργησε μια δομή που ξέρει ότι χωρίς αυτόν το κράτος δεν μπορεί να λειτουργήσει και το έκανε επίτηδες, ώστε να είναι αιώνια απαραίτητος. Δεν υπάρχει καμία απολύτως δυνατότητα αλλαγής κυβέρνησης. Το βασικότερο πρόβλημα της χώρας είναι η διαφθορά, είμαστε μια χώρα πλούσια, με καλό ανθρώπινο δυναμικό, αρκετά καλή παιδεία, αλλά όλα σταματούν στη διαφθορά”. Ρώτησα αν δεν επιρρίπτει ευθύνες για τη διαφθορά στον Πούτιν. Γέλασε δυνατά: “Χαχα, μα το 80-90% της διαφθοράς ΕΙΝΑΙ ο Πούτιν. Φυσικά και είναι δική του η ευθύνη, είναι πίσω από όλα. Αυτό δεν αναιρεί πως έχει το δυνατό χέρι που απαιτείται για να κυβερνηθεί η χώρα, έτσι όπως τα κατάφερε μόνο από αυτόν μπορεί να κυβερνηθεί, αλλιώς μιλάμε για κατάρρευση σαν αυτή της δεκαετίας του '90”. Ρώτησα για τη ζωή επί κομουνισμού. “Υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή, που λέγεται Χρουστσόφ. Άλλη η ζωή πριν κι άλλη μετά το Χρουστσόφ. Επί Στάλιν η ζωή ήταν ένα μαρτύριο, από το Χρουστσόφ και μετά έφτιαξαν πολλά. Θεωρώ πως οι γονείς μου έζησαν ευτυχισμένα χρόνια, οι δεκαετίες 60, 70, 80 είναι απόδειξη πως οι άνθρωποι μπορούν να είναι ευτυχισμένοι και με τα λίγα. Αρκεί να μην ξέρεις τι υπάρχει παραέξω, όταν συνειδητοποιείς πως σε κοροϊδεύουν όλα τελειώνουν. Αλλά μέχρι το 90 νομίζω πως ζούσαν ευτυχισμένοι, με χρόνο για την οικογένειά τους και με αλληλεγγύη. Το 90 διαλύθηκαν τα πάντα. Μοίρασαν μετοχές των δημοσίων εταιρειών σε ανθρώπους που δεν ήξεραν τι είναι η οικονομία. Ο θείος μου, που εξαγόρασε τα πακέτα μετοχών πολλών γειτόνων έβγαλε πολλά λεφτά από την άγνοιά τους, αλλά τελικά βρέθηκε δολοφονημένος με τσεκούρι μέσα στο σπίτι του. Παίχτηκαν χοντρά παιχνίδια, σε κάθε γειτονιά κάποιοι πλούτισαν γρήγορα όταν άλλοι έχασαν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Αν ρωτήσεις τους γονείς μου θα σου πουν πως στα νιάτα τους δεν έζησαν καμία καταπίεση, ο Χρουστσόφ είναι πολύ υποτιμημένος”, είπε και συμφώνησα απολύτως, για μένα ο Χρουστσόφ είναι από τις πιο αδικημένες μορφές της ιστορίας, με την αποσταλινοποίηση και το κλείσιμο των γκουλάγκ να είναι μόνο μερικά από τα ευεργετήματά του. “Ήθελε να κάνει τη χώρα ένα καλύτερο μέρος για να ζει κανείς και γλίτωσε τον πλανήτη από τον Τρίτο Παγκόσμιο, δεν ξέρω πώς μπορεί κανείς να το παραγνωρίσει αυτό”.

Η σαλάτα που έφτιαξαν τα παιδιά ήταν εξαιρετική, το κρύο πολύ ευχάριστο, όπως και η συζήτηση με θέα το χιόνι, που έλαμπε κάτω από το λίγο φως που είχε απομείνει. Χτύπησα και δυο κοτοπουλάκια πριν ρωτήσω για το Γκορμπατσόφ. “Θα του πιστώσω το τέλος του ψυχρού πολέμου, που έτσι κι αλλιώς θα τον χάναμε. Νομίζω είχε καλά κίνητρα. Ο Γέλτσιν έπεσε σε μια εποχή πανδύσκολη, παίζονταν πολλά στο παρασκήνιο, δεν είχε τόση δύναμη όση νομίζει ο κόσμος. 'Ηταν άρρωστος, αυτό σίγουρα είναι ελαφρυντικό, αλλά πάντα θα τον κατηγορώ ότι παρέδωσε τη χώρα στον αρχηγό της KGB κι έτσι βρισκόμαστε εδώ που είμαστε τριάντα χρόνια μετά, σε αδιέξοδο.” Ρώτησα και για το Ναβάλνι, μιας που έπαιζε πολύ στην επικαιρότητα: “Δε μου αρέσει καθόλου αυτός ο τύπος. Καταρχήν να ξέρεις πως είναι ακόμη πιο ακροδεξιός κι από τον Πούτιν. Κάνει συνέχεια ρατσιστικά σχόλια, δίνει το προφίλ ενός ακραιφνούς χριστιανού, δεν τον βλέπω ως λύση, πρόβλημα είναι. Όχι, δεν είμαι ευτυχισμένος εδώ. Θέλω να ζήσω αλλού, δεν ξέρω πού, αλλά σίγουρα κάπου με λιγότερη διαφθορά και βρωμιά”.

Συνειδητοποίησα ότι οι κοπέλες δε μιλούν Αγγλικά αρκετά καλά ώστε να παρακολουθούν τη συζήτηση κι είπα να πάμε σε πιο ανάλαφρα θέματα, όπως τα ταξίδια. Ρώτησα πού θα ήθελαν να ταξιδέψουν και η χώρα που έπαιξε ομόφωνα ήταν η Νέα Ζηλανδία. “Η Ασία δε μου αρέσει, τη βρίσκω βρώμικη. Πάρε την Ινδία για παράδειγμα, τόση ιστορία και κουλτούρα αλλά είναι τόσο βρώμικη που με σοκάρει” είπε η Κ. Η Υ είπε πως το όνειρό της είναι να ταξιδέψει κι αυτή στη Νέα Ζηλανδία και τον Καναδά, από θερμές χώρες της άρεσε η Ταϊλάνδη, αλλά προτιμά τα ψυχρά κλίματα. Απόρησα γιατί κάποιος Ρώσος να θέλει να πάει πάλι σε ψυχρό κλίμα. “Έχουμε μεγαλώσει με σκι, κυνήγι και λίμνες, σίγουρα μου άρεσε η Ιταλία, έχω κάνει μπάνια στην Ταϊλάνδη, αλλά εν τέλει οι ρίζες μου είναι στα χιόνια, αυτό έμαθα από μικρός, όπως εσείς μάθατε ότι διακοπές ίσον μπάνια”.

Μου έκανε εντύπωση σε όλο το ταξίδι πόσο σοβαροί και ώριμοι είναι οι Ρώσοι αλλά και πόσα παιδιά έχουν υπεύθυνες θέσεις από μικρή ηλικία. “Έτσι είναι. Στην Ευρώπη μπορεί να σπουδάζετε μέχρι τα 30 και να μένετε με τους γονείς σας μέχρι τα 35, εδώ είναι αλλιώς. Στα 21-22 δουλεύεις και, με δεδομένο πως η προηγούμενη γενιά είναι εγκεφαλικά καμένη από τον κομουνισμό και δεν έχει ηθική εργασίας και ικανότητες, έχεις πολλές δυνατότητες ανέλιξης, όσο μικρός κι αν είσαι. Προωθούνται πολύ οι νέοι, ακόμη περισσότερο αν έχουν βύσμα. Στα 25-26 αν είσαι καλός και με γνωριμίες έχεις πια σοβαρή θέση σε κάποιον οργανισμό, η δε κοινωνία περιμένει από σένα στα 28 να έχεις οικογένεια και παιδιά. Ο Ρώσος ωριμάζει πολύ γρήγορα, πάω σε συναντήσεις και βλέπω Ευρωπαίους που στα 35 τους ακόμη σπουδάζουν και δεν έχουν κάνει μια σοβαρή σχέση, σα να ζουν φοιτητική ζωή μέχρι τα 40. Στη Μόσχα είναι ακριβή η ζωή, είμαι πεπεισμένος πια πως αν βγάζεις 1000€/μήνα εκεί είσαι αρκετά κάτω από το μέσο όρο. Αντίθετα με αυτά τα λεφτά στην επαρχία είσαι βασιλιάς και σε κυνηγάνε όλες οι κοπελίτσες”.

Ο Ν μου είπε για την οικογένειά του: “ο πατέρας μου είναι από τη Σιβηρία, πέρασα κι εγώ εκεί τα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Έβγαλε λεφτά από τα βάουτσερ που έδιναν στους συνταξιούχους με τις μετοχές της ΔΕΗ και του ΟΤΕ, πλέον έχει μια μεγάλη φάρμα και 2 μαγαζιά δικά του, με αυτά με σπούδασε και με έστειλε στη Μόσχα πριν καν τελειώσω το γυμνάσιο, για να έχω καλύτερες πιθανότητες. Μου λείπει καμία φορά η ζωή στη Σιβηρία, αλλά πια η ζωή μου είναι στη Μόσχα. Ο κομουνισμός; Η μητέρα μου τον θυμάται με νοσταλγία αλλά για μας δεν είναι λύση, οπισθοδρόμηση είναι, δεν μπορεί να προχωρήσει ένα σύστημα που σε θέλει τυφλό και σε ευνουχίζει. Το πρόβλημα είναι πως στη Ρωσία δεν έχουμε καν καπιταλισμό, έχουμε ολιγαρχία με αίσθηση καπιταλισμού, αλλά κι αυτό προτιμότερο είναι από τον κομουνισμό”.

Η συζήτηση στράφηκε στα ταξίδια, στην Κούβα, στο... κανάλι youtube που επέμεναν ότι πρέπει να κάνω με τις εμπειρίες μου (μου έκανε εντύπωση πόσους vlogger παρακολουθούν, εγώ δεν αντέχω ούτε δύο λεπτά), στο πόσο είναι μύθος ότι οι Ρώσοι αντέχουν το κρύο. “Όπως τα λες, φοράμε δυο πουλόβερ και δυο μπουφάν γιατί είμαστε κρυουλιάρηδες, η θέρμανση στο φουλ, αυτό είναι ο Ρώσος, όχι κάποιος σκληραγωγημένος που αντέχει το κρύο. Και ναι, είναι και λίγο γκρινιάρης κι αντικοινωνικός, δεν είμαστε συμπαθής λαός, ούτε συμπαθούμε και τους άλλους. Αλλά πιστεύω ότι είμαστε ξεχωριστός λαός, με προσωπικότητα”.

Περασμένα μεσάνυχτα κι ακόμη δεν είχα πάει στο δωμάτιό μου. Πλύναμε το μπάρμπεκιου και χαιρετηθήκαμε. Τους προειδοποίησα πως θα γράψω ιστορία για τη συνάντηση και χάρηκαν. Να μας τη στείλεις, θα τη βάλουμε στο google translate!

Το δωμάτιό μου ήταν εξαιρετικό και το ζεστό ντους απόλαυση. Έπεσα για ύπνο ικανοποιημένος από τη γνωριμία και τη συζήτηση. Την επόμενη ήταν η ώρα να γνωρίσω τις κορυφές του Καυκάσου.

Δεν σε προϊδέαζε το Κρασνοντάρ για μεγάλα πράγματα.

Αλλά εντάξει, μετά από μια επίσκεψη σε ένα καλό φούρνο, όλα γίνονται.

Όμορφη πόλη δεν τη λες. Κι ας έχει χαρακτήρα.

Έχει και τη σοβιετίλα της.

Αυτό το ζευγάρι από σκυλάκια υποτίθεται ότι είναι το σύμβολο της πόλης.

Αρκετά διαφορετικά αρχιτεκτονικά στιλ.

Και μου έκανε εντύπωση σε πόσα παράθυρα είχαν χαρτόνια αντί για τζάμια.

Άλλοι βέβαια είχαν σεμεδάκια.

Χαρακτήρας δε λείπει.

Ιδού κι ο ποταμός.

Να κι οι φαντάροι που δεν κοιτάνε κωλαράκια.

Εντάξει, ψιλοχάλια είναι αυτό το κομμάτι.

Βαγόνι που ανοίγεις την πόρτα και κάνεις μπλουμ δεν είχα ξαναδεί.

Το ξενοδοχείο μου.

Και η θέα στα βουνά.

Ο ψήστης.

 

[alma]

Οι οπεράτοι ήταν όλων των ηλικιών, με μεγάλο ποσοστό νέων ζευγαριών (γενικά τη νεολαία της Ρωσίας πολύ ζευγαράτη την έβλεπα, ρε τι σχεσάκηδες είναι αυτοί), φαντάρων ή στρατιωτών, κυριών που είχαν έρθει με τις φίλες τους και όλοι τους ήταν από καλά έως τρίκαλα ντυμένοι.

Πάντως για τους πιτσιρικάδες της Ρωσίας έχω να πω πως γενικά στη χώρα μου φάνηκαν πολύ ευπρεπείς, δεν είδα πουθενά αλητείες, συμμορίες, αποκλίνουσες συμπεριφορές, καβγάδες, στραβοκοιτάγματα, τσαμπουκάδες, ακόμη και στο ντύσιμο συντηρητικοί ήταν, με μια αίσθηση πως ωριμάζουν πολύ γρήγορα, πράγμα που θα συζητούσα στη συνέχεια του ταξιδιού με άλλους Ρώσους που γνώρισα. Όσο για το αλκοόλ, για το οποίο διάβασα πως ο πρόεδρος Πούτιν έκανε προσωπικό αγώνα να μειωθεί η υπέρμετρη κατανάλωση, δεν το είδα πουθενά, ούτε ένα μεθύστακα, ούτε ένα καβγά, ούτε ένα ξερατό, να τα ακούν αυτά οι ξερατοΑγγλάρες και οι κρασοκανατοΣκανδιναβοί. Τα σωστά να τα λέμε.

Αν και με αργούς ρυθμούς, διαβάζω λίγο-λίγο αυτή την εξαιρετική ιστορία!

Σωστότατες οι παρατηρήσεις σου! Οι νέοι Ρώσοι είναι εξαιρετικά πιο ώριμοι από συνομήλικους τους νέους σε Ελλάδα και σε άλλες χώρες της Ευρώπης.
25χρονοι φαίνονται ξεκάθαρα άντρες και όχι αγοράκια. Και δεν το λέω μόνο επειδή τελειώνουν εγκαίρως τα πανεπιστήμια τους(στα 25 μπορεί να είναι ήδη στο διδακτορικό), ούτε μόνο λόγω εμφάνισης(πολλοί είναι εξαιρετικά γυμνασμένοι και με τέτοιες πλάτες δείχνουν μεγαλύτεροι).

Το λέω κυρίως λόγω συμπεριφοράς. Ιπποτικοί, κύριοι, σοβαροί και μετρημένοι. Και συντηρητικοί όπως λες.

Απόλυτα σωστή και η παρατήρηση για το αλκοολ. Εξαιρετική μείωση στην κατανάλωση τα τελευταία χρόνια και όσο πιο νέοι τόσο πιο σπάνιο να πίνουν. Απέχουν έτη φωτός από Σκανδιναβούς, Γερμανούς και Άγγλους.

Η ρώσικη νεολαία γενικά, μου είναι από τις συμπαθέστερες της Ευρώπης!

 

[fotast]

Πολύ ωραία και ενδιαφέρουσες οι απόψεις των νέων καθώς και η ωριμότητα τους.

 

[Sevro]

Αρκεί να μην ξέρεις τι υπάρχει παραέξω, όταν συνειδητοποιείς πως σε κοροϊδεύουν όλα τελειώνουν.

Εμ δε το λες και "μικρο" θεμα αυτο, οτι ηταν ενα συστημα που οποιος εβλεπε τις εναλλακτικες, ετρεχε να φυγει και επρεπε να κρατανε κλειστα τα συνορα. Το γνωστο " we have never had to put a wall up to keep our people in, to prevent them from leaving us"

Σωστες οι αποψεις του Ρωσου παντως, ευτυχως υπαρχουν και τετοιοι στη Ρωσια, δυστυχως ειναι μειοψηφια, η πλειοψηφια ειναι ανθρωποι σαν τον τυπο που ειχε συναντησει νωριτερα στην ιστορια ο Yorgos που εχουν παντελη ελλειψη επιγνωσης πολιτικης, ιστοριας, δημοκρατιας, οικονομιας κλπ.

 

[fotast]

Πάντως είναι το μοναδικό(καθώς δεν έγραψε κάτι παρόμοιο κάποιος άλλος) ίσως ταξίδι με live και on line υποστήριξη από άλλα μέλη.

Ιατρική υποστήριξη by @Dr Snoopy

Ρωσόφωνη υποστήριξη by @KonstantinosAlyona

 

[dbalats]

Πολύ ωραία και ενδιαφέρουσα η περιγραφή σου. Μου έκανε και εμένα εντύπωση η μεγάλη διαφορά των νέων, ιδιαίτερα αυτών κάποιου επιπέδου, με τους μεγαλύτερους, "καμένους" από το καθεστώς. Συνάντησα στα βάθη της Ρωσίας αρκετούς νέους με πολύ καλά Αγγλικά, φιλικούς, ευγενικούς, πρόθυμους να σε βοηθήσουν. Αν επισκεφθεί κανείς μόνο την Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη, όπως γίνεται συνήθως, παίρνει μια πολύ λανθασμένη εντύπωση για τον Ρωσικό λαό.

 

[KonstantinosAlyona]

Πολύ ωραία και ενδιαφέρουσα η περιγραφή σου. Μου έκανε και εμένα εντύπωση η μεγάλη διαφορά των νέων, ιδιαίτερα αυτών κάποιου επιπέδου, με τους μεγαλύτερους, "καμένους" από το καθεστώς. Συνάντησα στα βάθη της Ρωσίας αρκετούς νέους με πολύ καλά Αγγλικά, φιλικούς, ευγενικούς, πρόθυμους να σε βοηθήσουν. Αν επισκεφθεί κανείς μόνο την Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη, όπως γίνεται συνήθως, παίρνει μια πολύ λανθασμένη εντύπωση για τον Ρωσικό λαό.

Λίγο πολύ παντού δεν ισχύει αυτό, όμως; Σαν να πάει κάποιος 5 μέρες Νέα Υόρκη, ή ένα διήμερο Αθήνα ξέρω γω, τι ιδέα μπορεί να σχηματίσει για τους ντόπιους και τη χώρα;
Απλά κάποιες χώρες είναι πιο δύσκολες να τις γνωρίσεις εκτός πόλεων, άρα και πιο ενδιαφέρουσες

 

[dbalats]

Λίγο πολύ παντού δεν ισχύει αυτό, όμως; Σαν να πάει κάποιος 5 μέρες Νέα Υόρκη, ή ένα διήμερο Αθήνα ξέρω γω, τι ιδέα μπορεί να σχηματίσει για τους ντόπιους και τη χώρα;
Απλά κάποιες χώρες είναι πιο δύσκολες να τις γνωρίσεις εκτός πόλεων, άρα και πιο ενδιαφέρουσες

Έχεις ένα δίκιο, αλλά στη Ρωσία πιστεύω ότι οι διαφορές είναι πολύ μεγαλύτερες (φυσικά, εσύ θα το γνωρίζεις καλύτερα). Αντίθετα σε πολλές περιοχές του πλανήτη δεν ισχύει αυτό, και μιλάω πάντα για την πολιτιστική πλευρά μιας χώρας, π.χ. παίρνεις μια πολύ καλή γεύση της Ταϊλάνδης επισκεπτόμενος την Bangkok, του Λάος επισκεπτόμενος την Luang Prabang ή την Vientiane, της Κούβας επισκεπτόμενος την Αβάνα ή της Γουατεμάλας επισκεπτόμενος την Antigua ή την Γουατεμάλα Σίτυ. Η Αμερική είναι άλλη περίπτωση, στην πραγματικότητα δεν είναι μια χώρα αλλά διαφορετικά States, δεν έχει κανένα νόημα να συγκρίνεις την Νέα Υόρκη και την Καλιφόρνια, με το Νew Mexico ή την Λουϊζιάνα για παράδειγμα.

 

[KonstantinosAlyona]

Έχεις ένα δίκιο, αλλά στη Ρωσία πιστεύω ότι οι διαφορές είναι πολύ μεγαλύτερες (φυσικά, εσύ θα το γνωρίζεις καλύτερα). Αντίθετα σε πολλές περιοχές του πλανήτη δεν ισχύει αυτό, και μιλάω πάντα για την πολιτιστική πλευρά μιας χώρας, π.χ. παίρνεις μια πολύ καλή γεύση της Ταϊλάνδης επισκεπτόμενος την Bangkok, του Λάος επισκεπτόμενος την Luang Prabang ή την Vientiane, της Κούβας επισκεπτόμενος την Αβάνα ή της Γουατεμάλας επισκεπτόμενος την Antigua ή την Γουατεμάλα Σίτυ. Η Αμερική είναι άλλη περίπτωση, στην πραγματικότητα δεν είναι μια χώρα αλλά διαφορετικά States, δεν έχει κανένα νόημα να συγκρίνεις την Νέα Υόρκη και την Καλιφόρνια, με το Νew Mexico ή την Λουϊζιάνα για παράδειγμα.

Σωστά...βασικά σκέφτηκα το Βιετνάμ αφού πόσταρα, συμφωνώ μαζί σου.

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 23
Roza Khutor & Sochi: Κορυφές και χλίδα, μια άλλη Ρωσία​

Ξύπνησα για να δω ότι η θέα από το μπαλκόνι μου στις γύρω χιονισμένες βουνοκορφές ήταν εξαιρετική. Ακόμη πιο εξαιρετικά, το πρωινό που υποτίθεται ότι θα μου κόστιζε 500 ρούβλια μου προσφέρθηκε δωρεάν από τη γερμανόφωνη (αλλά όχι αγγλόφωνη!) κοπελίτσα στο μπουφέ, έστω κι αν λόγω covid ήταν a la carte.

Πριν αφήσω την αποσκευή μου στη ρεσεψιόν, ζήτησα τη βοήθεια της ρεσεψιονίστ για την αγορά ενός εισιτηρίου για τους τελικούς του πρωταθλήματος χόκεϊ που γίνονταν στη Μόσχα και σε ημερομηνία που θα βρισκόμουν εκεί για την πτήση της επιστροφής. Όπως σε όλα στη Ρωσία, ήταν δύσκολη η διαδικασία αγοράς τους ονλάιν, αφού η εφαρμογή δε δεχόταν μη ρωσικές κάρτες. Ευγενικά αρνήθηκε να τα αγοράσει για μένα και να την πληρώσω μετρητά (όπως είχε γίνει με τον αγώνα μπάσκετ στο Καζάν), το οποίο και κατανοώ. Τέλος πάντων, άφησα το σάκο μου στη ρεσεψιόν με σκοπό να κατέβω στην πόλη, να πάρω το τελεφερίκ για το χιονδρομικό κέντρο, να κάνω τις βόλτες μου εκεί και να επιστρέψω για να πάρω τα συμπράγκαλά μου και να συνεχίσω για το Σότσι. Μάλιστα το ξενοδοχείο είχε δωρεάν βανάκι για την πόλη, του οποίου ο οδηγός -παρότι δε μιλούσε Αγγλικά βέβαια- έκανε φιλότιμες προσπάθειες να γίνει κατανοητός. Γενικώς στο νότο μου φάνηκε ότι ήταν πιο επικοινωνιακός και χαμογελαστός ο κόσμος.

Αποφάσισα να πάρω το τελεφερίκ μέχρι το ανώτερο σημείο, δηλαδή το Roza Peak. Με είχαν προειδοποιήσει οι χθεσινοβραδινοί συνδαιτημόνες μου πως ήταν ακριβό, και η αλήθεια είναι πως τα 22€ δε μου φάνηκαν και τρομερή ευκαιρία, αλλά με το που μπήκα και ξεκίνησε η διαδρομή μου φάνηκαν και λίγα: τι εργάρα έκαναν εδώ οι Ρώσοι, τι διαδρομή, τι θέα, τι απόσταση, τι αλφαδιά, σε κάποια φάση πετούσαμε πάνω από ένα πυκνό δάσος, ανάμεσα σε χιονισμένες κορυφές ήταν και καταγάλανος ο ουρανός, μοναδικό το θέαμα.

Η πρώτη στάση του τελεφερίκ ονομάζεται Olimpia κι αν κατάλαβα καλά εκεί βρισκόταν το αλπικό ολυμπιακό χωριό για τους χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2014. Στη συνέχεια ξαναέμπαινες σε άλλο τελεφερίκ με το QR του αρχικού εισιτηρίου και πλέον αρχίζεις να βλέπεις (εξαιρετικής ποιότητας) χιόνι. Μου φάνηκαν όλα πολύ οργανωμένα και θαυμαστά, άλλωστε δεν έχω και πολλή εμπειρία από αλπικό τουρισμό, τουλάχιστον όχι το σχετιζόμενο με το σκι. Η διαδρομή ήταν απλά φανταστική, εμένα μου αρέσουν κιόλας τα βουνά, ποια θέα θάλασσα και κουραφέξαλα, χώρα χωρίς βουνά χάνει αμέσως πόντους ποικιλοτρόπως.

Έφτασα και στο τρίτο και τελευταίο επίπεδο όπου με το που βγαίνεις βρίσκεσαι κατευθείαν στην πίστα και στα 10 μέτρα ξεκινάνε την κατάβασή τους οι σκιέρ, όλο χάρη, αρμονία και ταχύτητα, ενώ από την πίσω πλευρά μια μπαλκονάρα δίνει πανοραμική θέα στις γύρω κορυφές . Βοήθησα δυο Ρωσίδες ινσταγκράμερ να βγάλουν μερικές απίστευτα χαζές φωτογραφίες κι αναλώθηκα στο να βγάζω το τοπίο. Την καταευχαριστήθηκα την ανάβαση, οπωσδήποτε άξιζε τον κόπο και σαν τοπίο και σαν εγχείρημα. Στην κάθοδο ήμουν μόνος στο τελεφερίκ οπότε κατέβηκα τραγουδώντας, βλέποντας και μια τεχνητή λίμνη, όπου υπέθεσα πως θα έγιναν επίσης αγωνίσματα κατά τους Χειμερινούς Ολυμπιακού Αγώνες του Σότσι. Δηλαδή όλες αυτές οι εγκαταστάσεις έγιναν μόνο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και πιο πριν δεν υπήρχε τίποτε;

Πήγα και μια βολτίτσα στο -ξεκάθαρα τουριστικό αλλά καθόλου κιτς- νεότευκτο χωριό Roza Khutor, που διαθέτει και αρχαιολογικό μουσείο, αλλά δεν το επισκέφθηκα διότι είχα αργήσει ήδη κι έπρεπε να επισκεφθώ και τη ντάτσα του Στάλιν σήμερα! Επέστρεψα στο ξενοδοχείο για να πάρω το σάκο μου και στη συνέχεια έψαξα να δω πώς θα μεταβώ στη ντάτσα (παραθεριστική κατοικία) του Στάλιν, αλλά τραίνο δεν έβρισκα. Στάθηκα όμως μάλλον τυχερός αφού βρήκα επιτόπου ένα λεωφορείο που κατευθυνόταν προς τα εκεί και μπήκα, παρότι μέσα ήταν κανονικό κορωνοπάρτι: τρομερός συνωστισμός και καμία μάσκα πλην της δικής μου...

Μετά από μιάμιση ώρα βρέθηκα στη Zelenaya Roscha και με ένα yandexάκι βρέθηκα στην πύλη του μουσείου, που μάλλον δε θα έβρισκα ποτέ μόνος μου. Πολύ όμορφη η φύση τριγύρω, ενώ ήδη στην είσοδο σκέφτηκα το φίλο μου το Τζόρντι, τον μεγαλύτερο aficionado δικτατόρων που γνωρίζω, ξέρει τα πάντα για οποιοδήποτε δικτάτορα της ιστορίας, από τον Περίανδρο μέχρι το Σαντάμ, με τόνους βιβλίων να κοσμούν το σπίτι του στη Βαρκελώνη. Του έστειλα ένα μήνυμα και μου απάντησε άμεσα πως ζηλεύει και ζήτησε φωτογραφίες κι εντυπώσεις.

Στο γραφείο αγοράς εισιτηρίων πωλούσαν ημερολόγια, κούπες, μπρελόκ και άλλα σουβενίρ με τη μάπα του Στάλιν, η κοπέλα φυσικά δε μιλούσε Αγγλικά, αλλά με τη βοήθεια ενός ξεναγού της εξήγησα πως θα ήθελα μια ξενάγηση στα Αγγλικά. Δυστυχώς αγγλόφωνο γκρουπ δεν υπήρχε (λογικό, οι μόνοι τουρίστες που είδα στη χώρα ήταν οι τρεις Γιαπωνέζοι στη Βαϊκάλη), οπότε πέραν του εισιτηρίου των 350 ρουβλίων, θα έπρεπε να πληρώσω άλλα... 2.000 για να έχω πριβέ ξενάγηση στα Αγγλικά, δηλαδή το μαλλί έβγαινε σχεδόν 30 ευρώ, οι ... χαρές του να ταξιδεύεις μόνος. Τι να κάνω, ως σοβιετομανής τα πλήρωσα, γιατί χωρίς ξεναγό δεν ξέρω τι θα καταλάβαινα, μια βίλα θα έβλεπα. Άλλωστε δεν μπορούσα να απογοητεύσω και το Τζόρντι.

Μου είπαν πως θα έπρεπε να περιμένω, αφού η μοναδική αγγλόφωνη ξεναγός βρισκόταν σε τουρ στα Ρωσικά, οπότε έκατσα στο προαύλιο, που θύμιζε εντόνως το σπίτι του Χέμινγουεϊ στην Κούβα, κι έφαγα ένα dulce de leche να περάσει η ώρα.

Ήρθε τελικώς η μικροσκοπική ξεναγός Λίλι, που είχε μόλις 6 μήνες στο μουσείο κι ως εκ τούτου ήμουν ο πρώτος ξένος που συναντούσε, αφού λόγω κορωνοιού δεν είχε πάει άλλος. Η προσωπική της ιστορία ήταν ενδιαφέρουσα: σπούδασε μαθηματικός, είναι από το Ροστόφ, πήγε για τουρισμό στο μουσείο με το φίλο της, είδε την αγγελία για αγγλόφωνο ξεναγό ακι σκέφτηκε “να' μαι!”, όταν της ανακοίνωσαν πως έγινε δεκτή χοροπηδούσε από τη χαρά της.

Ξεκινήσαμε λοιπόν να περιφερόμαστε ανά τη βίλα (αυτό είναι πρακτικά η “ντάτσα”, οι εξοχικές κατοικίες των απαράτσικ σοβιετικών), το ξύλο της οποίας ήταν εξαιρετικής ποιότητας και οι κήποι καταπράσινοι, αλλά σε καμία περίπτωση δεν τη λες εξωφρενικά πολυτελή. Είχε μια παλιά αρχοντιά, αλλά μέχρι εκεί. Η Λίλι ήταν συμπαθητική, με γνώσεις αλλά και πολύ μετριόφρων, δεν είχε τη συνήθη φανφαρολογία των ξεναγών που ξέρουν ότι ξέρουν.

Ο Στάλιν λοιπόν πρέπει να είχε μείνει όλες κι όλες 10 φορές στη συγκεκριμένη ντάτσα, αφού διέθετε πολλές άλλες και μοίραζε το χρόνο του αναλόγως, οι δύο αγαπημένες του είναι στη γειτονική Αμπχαζία, η μία τουλάχιστον είναι κι επισκέψιμη μάλιστα. Γνωστός για την παρανοϊκότητά του, απαιτούσε οι στρατιώτες να φοράνε πάντα μπότες και να μην υπάρχουνχ αλιά, ώστε να τους ακούσει όταν τον πλησιάζουν, οι δε κλειδαριές ήταν ειδικά σχεδιασμένες ώστε να μην έχουν τρύπες για να μην μπορούν να το δηλητηριάσουν με κάποιο αέριο. Του άρεσαν πολύ η μουσική αλλά και οι ταινίες, ενώ ήταν φανατικός σκακιστής, το οποίο κι εξηγούσε το πελώριο σκάκι, το οποίο πάντα έπαιζε όρθιος, αφού είχε πρόβλημα στις αρθρώσεις από μικρός. Η πισίνα, που σήμερα είναι σκεπαστή, τότε ήταν ανοιχτή, όπως και τα μπαλκόνια που πλέον έχουν μετατραπεί σε ημίκλειστους χώρους. Ως λάτρης της φύσης αγαπούσε τη θέα στο δάσος και τη θάλασσα (αγαπάμε Καύκασο).

Η πρώτη του σύζυγος πέθανε, όπως και ο γιος του που ήταν πιλότος αλλά και μέθυσος και πέθανε στον πόλεμο, ενώ είδα και μιας φωτογραφίας της εγγονής του που κατέληξε να γίνει πανκιό στις ΗΠΑ. Το υπνοδωμάτιο του συντρόφου Στάλιν τελούσε υπό συντήρηση, αλλά τα έπιπλά του είχαν μεταφερθεί στο σαλόνι, όπου μπόρεσα να δω το μικρό κρεβάτι στο οποίο κοιμόταν, το μπιλιάρδο με την ειδική στέκα (ο Στάλιν είχε παράλυση στο αριστερό του χέρι), το γραφείο του γραμματέα του, τον οποίο κακομεταχειριζόταν συχνά, για παράδειγμα είναι γνωστό ότι ένα από τα χόμπι του ήταν να καίει τα δάχτυλα του γραμματέα του με χαρτάκια που έβαζε ανάμεσά τους και στα οποία έβαζε φωτιά. Κατά τα λοιπά, απ' ό,τι λέγεται ήταν μάλλον εσωστρεφής, , εργατικότατος κι ευγενής (εκτός από όταν γινόταν σκνίπα οπότε κι έβαζε τους υπουργούς να του χορεύουν και υπήρξε και περίπτωση εκκαθάρισης υπουργάρας που δεν έπινε αρκετά) και μάλιστα τον γνώρισε και η μαμά της Λίλι, που ήταν από τους εργάτες που έβαφαν μια από τις ντάτσα του στην Αμπχαζία, κι είχε τα καλύτερα να πει γι αυτόν.

Ευχαρίστησα τη Λίλι, κάλεσα ένα yandex κι έφυγα για το Σότσι, αυτό το θέρετρο της Μαύρης Θάλασσας με το ημιτροπικό κλίμα, τις θερμές (το καλοκαίρι) παραλίες και τη διέξοδο προς τα χιονοδρομικά του Καυκάσου με τους 400.000 κατοίκους. Ο ταξιτζής με άφησε στην είσοδο ενός μονόδρομου και δυσκολεύτηκα λίγο να βρω το κατάλυμά μου, όπου μια μουντρούχα ρεσεψιονίστ μάλλον με σιχτίρισε στα Ρώσικα, αμάν με αυτούς τους τουρίστες που έρχονται, έχουν και ξένα διαβατήρια και μας ταλαιπωρούν στην καταγραφή. Όταν μάλιστα της ζήτησα και registration μου γρύλισε ένα “νιετ” κι έφυγε. Στο καλό και με τη νίκη.

Βγήκα για βόλτα κι εντυπωσιάστηκα και με το πόσο κόσμο είχε να περπατάει στην πόλη (ντόπιους αλλά και τουρίστες, εγχώριους εννοείται), το πόσο καλόγουστα είναι τα κτίρια αλλά και τα μαγαζιά, ενώ και κάποια πολυτελή καταστήματα έδειχναν στις βιτρίνες τους προϊόντα η τιμή των οποίων με εξέπληξε, αλλά δεν είμαι και κανένας ειδικός στα είδη πολυτελείας, προφανώς πάντως υπάρχει πολύς κόσμος που ψωνίζει Λουί Βιτόν και Ρόλεξ. Χωρίς αμφιβολία πρόκειται για την πιο πλούσια πόλη της χώρας που επισκέφθηκα σε αυτό το ταξίδι.

Κατευθύνθηκα στην παραλία όπου, παρότι είχε πέσει πια ο ήλιος, πολύς κόσμος καθόταν στην (τεχνητή; )άμμο σε φάση πικνίκ, άλλοι είχαν βάλει σκηνές κι έτρωγαν, ενώ τα παραθαλάσσια εστιατόρια ήταν τίγκα. Καλά, για μάσκες και μέτρα ούτε λόγος, Ρωσία είσαι αφού. Το πιο εντυπωσιακό για μένα πάντως ήταν η βλάστηση στο εσωτερικό της πόλης με μάλλον αειθαλή δέντρα σε καλοσυντηρημένα πάρκα, απόλαυση το περπάτημα. Το χρήμα ρέει, όπως είναι προφανές κι από τα ολοκαίνουρια διαμερίσματα, ενώ ακόμη από τα παγκάκια, τις υπόγειες διαβάσεις και τα πεζοδρόμια είναι προφανές πως η πόλη έχει πόρους.

Βρήκα ένα γεωργιανό εστιατόριο κι έκατσα να φάω, καλό το φαγητό, ακόμη καλύτερο το σέρβις, με το μενού να είναι στα Ρώσικα αλλά το σερβιτόρο να μιλάει πολύ καλά Αγγλικά και να κάνει καλές συστάσεις. Βάρυνα λίγο (δεν τη λες κι ελαφριά τη γεωργιανή κουζίνα), οπότε είπα να περπατήσω άλλες δυο ωρίτσες για να τα κάψω. Η επόμενη μέρα θα ήταν από τις συναρπαστικότερες του ταξιδιού.

 

[Yorgos]

H θέα από το μπαλκόνι μου.

Το χωριό από χαμηλά.

Ξεκινάμε με το τελεφερίκ.

Φτάνοντας στο Ολυμπιακό Χωριό.

Κι ανεβαίνουμε πάλι.

Φτάσαμε στο Roza Peak.

Αρχίσανε οι κιτσαρίες.

Και συνεχίζονται, προφανώς,

Η κατάβαση ήταν πιο εντυπωσιακή.

Δεν είναι άσχημο το χωριό.

Είμαστε Ρώσοι, τηρούμε όλα τα μέτρα.

Ωραίοι δρόμοι.

Φτάσαμε στη ντάτσα.

Ανατρίχιασα.

Περιμένοντας τη Λίλι, ίδιο με το σπίτι του Χέμινγουεϊ είναι, ίδιας εποχής πάνω-κάτω άλλωστε.

Ο σύντροφος ήταν μουσικόφιλος.

Και σκακιστής.

Για την εποχή της δεν ήταν άσχημη η πισίνα.

Το ξύλο σε τοίχους και σκάλες εξαιρετικό.

Και δάσος και θάλασσα, κρίμα που ήταν μουντός ο καιρός.

Σεμνή και η τραπεζαρία.

Οικογενειακές φωτογραφίες.

Και το γραφείο του πατερούλη.

Πάντως πολύ πλαταράς δεν ήταν.

Ένα μπιλιαρδάκι το έπαιζα.

Άλλη πόλη το Σότσι.