Ρωσία Αρκτικός Κύκλος, Σιβηρία, Ταταρστάν, Βόλγας, Καύκασος κι άλλα κομμάτια της μητέρας Ρωσίας

[Smaragda53]

ν΄αγιάσει το στόμα σου! χρόνια τα λέω και εισπράττω ως απάντηση ότι είμαι ρατσίστρια.
΄Ακου ρατσίστρια! έλεος δηλαδή!

Χρόνια τα λες; Για τους Έλληνες, τους Πέρσες, Οθωμανούς, για όλους; Ρατσίστρια έναντι ποιων;

αστα καλύτερα, σε μια στιγμή παρόρμησης, έγραψα τον "πόνο" μου, δε νομίζω ότι πρέπει ν΄ανοίξουμε κουβέντα.

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 19
Nizhny-Vladimir: Το Gorky, ο Σαχάροφ και η κουκλίτσα​

Βγήκα στο σταθμό του Νίζνυ αγνοώντας ότι μόλις είχα τελειώσει την τελευταία μου διανυκτέρευση σε τραίνο. Ο σταθμός ήταν πολύ οργανωμένος, με πρίζες για να φορτίσει κανείς τις συσκευές του, ενώ το σάκο τον άφησα σε ένα κουτί που δούλευε με QR, κι ήμουν έτοιμος για εξόρμηση. Ήταν πολύ νωρίς, μόλις 8 το πρωί και Κυριακή, οπότε οι δρόμοι ήταν εντελώς άδειοι κι αποφάσισα αντί για Yandex να χρησιμοποιήσω τα ποδαράκια μου για τη 45λεπτη διαδρομή μέχρι το τελεφερίκ, ελπίζοντας ότι ο Σαχ έκανε λάθος όταν έλεγε πως δε λειτουργεί και περπατώντας κυριολεκτικά στη μέση σοβιετικών λεωφόρων.

Η πόλη είχε μια ντεκαντάνς πρέπει να πω: ατέλειωτες εργατικές πολυκατοικίες, λάσπες παρότι δεν είχε βρέξει, ετοιμόρροπα ξύλινα σπίτια και τα χειρότερα πεζοδρόμια που είδα σε ρώσικη πόλη. Το GPS με έστειλε πάντως σε ένα εργοτάξιο όπου ένας αγενής αρκουδιάρης με έδιωξε με μια κίνηση του χεριού και μια γκριμάτσα αηδίας “Trampolin;”, ρώτησε. Όχι, τελεφερίκ, απάντησα και με ξαναέδιωξε. Απομακρύνθηκα αλλά είπα να επιμείνω. Συνδέθηκα, κατέβασα μια φωτογραφία ενός τελεφερίκ, επέστρεψα, του την έδειξα και ω του θαύματος κατάλαβε και με έστειλε από την πίσω μεριά. Η είσοδος ήταν παρακμιακή, αλλά το τελεφερίκ λειτουργούσε. Αυτό που ήταν ημιτελές και υπό κατασκευή ήταν μια εξέδρα για άλματα σκιέρ, υποθέτω πως αυτό εννοούσε “trampolin” ο αρκουδιάρης.

Για κάποιο λόγο εκδίδονται μόνο εισιτήρια one way, οπότε με το που φτάνεις στην απέναντι πλευρά πρέπει να ξανακάνεις τη μικρή ουρά για να πάρεις ένα πανομοιότυπο εισιτήριο με το πρώτο, αλλά τέλος πάντων για 100 ρούβλια η αλήθεια είναι πως ήταν πολύ εντυπωσιακό, αφού “πετάς” πάνω από τον παγωμένο Βόλγα, όπου ψαράδες είχαν κάνει τρύπες στον πάγο κι έπιαναν ψαρούκλες, δίπλα σε ένα... εργοστάσιο τανκς. Χαχα, τι χώρα!

Πρέπει να διήρκησε γύρω στα 10 λεπτά η διαδρομή, οπότε και φτάσαμε στην απέναντι μεριά της πόλης, από την άλλη όχθη του Βόλγα, το Bor. Το οποίο Bor φαινόταν ένα απόλυτο σοβιετικό χάλι, οπότε έκανα μεταβολή και πήρα το τελεφερίκ της επιστροφής, μοιραζόμενος και πάλι το τελεφερίκ με ρώσικες οικογένειες που... ψιθύριζαν ο ένας στον άλλον για να μην ενοχλήσουν τους διπλανούς τους, να μην ακουστούν, δεν κατάλαβα. Καρα-άξιζε πάντως το τελεφερίκ και ικανοποιημένος κινήθηκα προς το Κρεμλίνο της πόλης, μέσω της όμορφης Malecon.

Πίσω από τα μακριά τείχη η αλήθεια είναι πως φαινόταν μεγαλοπρεπές, αλλά όταν μπήκα μέσα διαπίστωσα πως αφενός ένα μεγάλο κομμάτι του τελεί υπό ανακατασκευή, αφετέρου πως υπάρχει μια περίεργη μίξη ιστορικών κι εντελώς μοντέρνων κτιρίων. Δεν ήταν και το καλύτερο κρεμλίνο που είδα στη χώρα, αλλά απόλαυσα τη βόλτα μου και τον ωραίο καιρό και κατευθύνθηκα στο μεγαλοπρεπή κεντρικό πεζόδρομο, όπου υπήρχε διακόσμηση με... φτερωτά πόνι.

Τέλος πάντων, δεν ήθελα να φύγω χωρίς να πάω στο σπίτι του Σαχάροφ, τη βιογραφία του οποίου είχα διαβάσει σε ένα ταξίδι στο Λάος, ακόμη θυμάμαι πώς μύριζε το καημένο το βιβλίο όταν έγινε μούσκεμα από βενζίνη κάτω από τη σέλα της μοτοσικλέτας μου. Με είχε μαγέψει πάντως (η γενναιότητα του Σαχάροφ, όχι η τζίνα).

10 χιλιόμετρα κι ένα Yandex μετά βρέθηκα στο κτίριο που κατά το GPS μου ήταν ο χώρος όπου η KGB τον είχε σε κατ' οίκον περιορισμό το Νομπελίστα από την έναρξη του πολέμου στο Αφγανιστάν (για τον οποίο διαμαρτυρήθηκε) μέχρι την απελευθέρωσή του από το Γκορμπατσόφ. Μόνο που το κτίριο ήταν μια απλή εργατική πολυκατοικία χωρίς καμία ταμπέλα. Στο ισόγειο υπήρχε ένα (ιδιωτικοποιημένο πια σίγουρα) μίνι μάρκετ, από αυτά τα “λαϊκά μαγαζιά” που είχαν στο ισόγειο πολλά σοβιετικά μπλοκ. Μπήκα και ρώτησα, αλλά κανείς δεν ήξερε κάτι για κάποιον Σαχάροφ. Συνδέθηκα μπας και βρω κάτι άλλο, μπα, αυτή ήταν η διεύθυνση, σε μια γειτονιά με ατελείωτα σοβιετικά διαμερίσματα. Έκανα το γύρο του κτιρίου και σε μια από τις εισόδους είδα μια καρφιτσωμένη ταμπέλα που όντως κάτι για το Σαχάροφ έλεγε, αναθάρρησα. Χτύπησα το κουδούνι, ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Περίμενα μέχρι να βγει κάποιος ένοικος, μπας και τουλάχιστον καταφέρω να μπω στο κτίριο.

Ένας συμπαθής παππούς κατέβηκε τις σκάλες και τον ρώτησα. Μου απάντησε στα Ρώσικα, οπότε και τον ξαναρώτησα κάνοντας παντομίμα, ρωτώντας τον πού είναι αυτό το διαμέρισμα του Σαχάροφ το οποίο φάνηκε να γνωρίζει. Η απάντησή του (με παντομίμα) ήταν μάλλον η πιο... κουφή που άκουσα σε όλο το ταξίδι: “κουφός είσαι;”. Δεν είμαι κουφός ρε άνθρωπε, μανιαμούνια ρούσκι νιετ, του είπα. Με κοίταξε όλο απορία (υπάρχουν και άνθρωποι που δε μιλάνε Ρώσικα; Πόσα κεφάλια έχουν; ) και με ρώτησε σε κάτι σάπια Γερμανικά αν είμαι Γερμανός. Δεν είμαι, αλλά το μιλάω το Ντόιτς, του απάντησα και άρχίσαμε να συνεννοούμαστε με το μπάρμπα: όλο καμάρι σε κατακρεουργημένα Γερμανικά μου είπε πως ήταν φίλος του Νομπελίστα επί 6 χρόνια, μου έδειξε την πόρτα του διαμερίσματος όπου φιλοξενείται το μουσείο, το οποίο όμως δυστυχώς είναι κλειστό εδώ και μήνες, μάλλον λόγω της πανδημίας. Απογοητεύτηκα αλλά ο θείος με πήρε από το χέρι και μου έκανε μια βόλτα το τετράγωνο. Έδειξε το μπαλκόνι του απέναντι κτιρίου που “έβλεπε” προς την πόρτα του Σαχάροφ: "dort, KGB” είπε όλο νόημα (εκεί, KGB). Μετά μου έδειξε στην άλλη πολυκατοικία ένα διαμέρισμα που βρισκόταν απέναντι από το διαμέρισμα του Σαχάροφ “KGB auch” είπε γελώντας (επίσης KGB). Μετά μου έδειξε άλλο ένα, που έβλεπε στην κουζίνα του Σαχάροφ και ξεράθηκε στα γέλια λέγοντάς μου πως μάλλον η KGB ήθελε να δει αν τρώει τα αβγά του τηγανητά ή βραστά για πρωινό. Χαχα, το συμπάθησα το θείο. Στο τέλος μου έδειξε και δυο δέντρα. Δεν κατάλαβα πολύ καλά, αρχικά νόμισα ότι τον έθαψαν εκεί το Σαχάροφ (γιατί μου έδειχνε κάτω από τις ρίζες) αλλά με τις κινήσεις που έκανε κατάλαβα ότι τα φύτεψε ο ίδιος ο πυρηνικός φυσικός κι ότι τα φρόντιζε καθημερινά με πολλή αφοσίωση.

Έμεινα με το αμανάτι ότι δεν το είδα το μουσειάκι, οπότε θα επιστρέψω μια μέρα στο Νίζνυ, ή Gorky όπως την έλεγαν την πόλη όσο ζούσε εκεί ο Σαχάροφ κι ήταν εκτός πρόσβασης για τους αλλοδαπούς. Πήγα άνετα στο σταθμό του τραίνου διασχίζοντας τη μισή πόλη πληθυσμού άνω του ενός εκατομμυρίου και πήρα το τραινάκι μου για το Βλαντιμίρ. Γουάου τι τραίνο είναι αυτό, πολυτελείας, εξ ου και η σχετικά υψηλή τιμή. Γενικώς φαίνεται ότι πέριξ της Μόσχας (γιατί πια πλησίαζα αρκετά την πρωτεύουσα) είναι εντελώς διαφορετική η ποιότητα των τραίνων.

Το Βλαντιμίρ είναι μια από αυτές της πόλεις του Golden Ring που είναι σχετικά μικρές (400.000 κάτοικοι περίπου), σχετικά τουριστικές και σχετικά κουκλίστικες. Το τουριστικές εν μέσω πανδημίας μπορούσα να το ξεχάσω, αλλά το “κουκλίστικη” ήθελα να το δω, οπότε άφησα τα πράγματά μου στο Vladimirski κι έφυγα αμέσως, αφού φύσηξα τη μύτη μου πάνω από 15 φορές για να καθαρίσει, μιλάμε για χοντρό κρύωμα πια.

Η πόλη είχε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ κόσμο, Ρώσους βεβαίως-βεβαίως, ενδεχομένως κι εκδρομείς από καμία Μόσχα, άλλωστε ο καιρός ήταν άψογος κι ήταν Κυριακή. Μιλιούνια από ζευγάρια, οικογένειες και νεαρούς περπατούσαν, έτρωγαν κάτι στο χέρι, έπιναν τον καφέ τους, ορισμένοι χωρίς μπουφάν καν (εγώ με το φανελάκι ήμουν, αυτοί είναι οι κρυουλιάρηδες). Η κεντρική εκκλησία ήταν πολύ εντυπωσιακή, η πόλη όντως όμορφη με τα στενάκια και το street life της κι επειδή στο Νίζνυ Νόβγκοροντ είχα φάει μόλις ένα κρουασάν και κάτι σαπίλες από ένα φούρνο, είπα να φάω κάτι καλό και υγιές. Βρήκα λοιπόν μια συμπαθέστατη τρύπα που αυτοαποκαλούταν veggie cafe και πήρα μια ωραιότατη σούπα με καλαμπόκι και καρύδα, ένα πιάτο με φαλάφελ, tofu κι άλλα χορτοφαγικά νοστιμότατα και χτύπησα και μια λεμονάδα με τζίντζερ, ενώ έπιασα και κουβέντα σε καλά Αγγλικά. Αυτά είναι!

Περπάτησα την πόλη μέχρι τελικής πτώσεως, άλλωστε προσφέρεται για τέτοια, και πήγα στο ξενοδοχειάκι μου για να κάνω ένα ντους. Διαπίστωσα πως δεν είχα πετσέτα, οπότε πήρα τη ρεσεψιονίστ, της ζήτησα πετσέτα και μου έφερε... τέσσερα κωλόχαρτα, αθάνατος ρωσικός τουρισμός. Κοιμήθηκα νωρίς γιατί την επομένη θα έπρεπε να πάω στη Μόσχα και να πάρω την πτήση για το Πετροζαβόντσκ. Ή έτσι νόμιζα ο άμοιρος...

 

[Yorgos]

Το κρεβατάκι μου στο τραίνο.

Οι μάρκες για το μετρό.

Άδεια η πόλη, πού πήγαν όλοι;

Είχε και τα ωραία κομμάτια του το Νίζνυ.

Παρατημένα, αλλά πάντα όμορφα τα ξύλινα σπιτάκια.

Ντεκαντάνς η είσοδος στο τελεφερίκ.

Το τραμπολίνο που χτίζεται.

Και ξεκινάμε για να περάσουμε πάνω από το Βόλγα.

Από κάτω μας στρατόπεδο και χώρος συναρμολόγησης... τεθωρακισμένων.

Τώρα το κατάλαβα καλύτερα το τραμπολίνο.

Ψαράδες στον πάγο.

Άξιζε τον κόπο το τελεφερίκ.

Όλες αυτές οι βουλίτσες που βλέπετε είναι ψαράδες.

Οι οποίοι εκτός από πατημασιές, άφηναν και πολλές τρύπες στον πάγο.

Η Μαλεκόν.

Με τα ωραία της κτίρια.

Απέξω καλό φαινόταν το Κρεμλίνο, μέσα λίγα πράγματα.

Αρχοντικός ο κεντρικός πεζόδρομος.

Φτερωτά πόνι. Από μένα είναι όχι.

Μιλάμε για δρομάρα.

Να μας πουν οι Ρωσόφωνοι τι λέει εδώ, την ατυχία μου μέσα.

Ο γείτονας του Σαχάροφ.

Και τα δεντράκια που φύτεψε ο Αντρέι.

Η ταμπέλα του μουσείου.

Και το κτίριο του κατ' οίκον περιορισμού του.

Και στο βάθος κήπος, εεε εκκλησία.

Ο ναός της Αναλήψεως (νομίζω) στο Βλαντιμίρ.

Έλα πάλι οι Ρωσόφωνοι... Τι λέει, έχω περιέργεια με τις σοβιετίλες.

Ωραία στενάκια το Βλαντιμίρ.

Μπήκα στον πειρασμό να ψωνίσω λαμπάδες (πολυελαίους; ) για το σαλόνι μου.

Πολύ ωραία έφαγα στο χορτοφαγικό.

Που ήταν ένα από αυτά τα μαγαζάκια-τρύπες που πρέπει να ανακαλύψεις για να τη γλιτώσεις από τα πελμενοειδή.

 

[space9000]

Όπως το κατάλαβες ανακαίνιση έκαναν.
Το 1993 στο Νίζνυ να έβλεπες πως μας κοίταγαν. Ήταν κατι λιγότερο από 2 χρόνια που είχε ανοίξει στον τουρισμό.

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 20
Σαν βγεις στον πηγαιμό για Petrozadovsk να εύχεσαι να είναι τα ρώσικα σου καλά: Αν τη ρωσική δεν ομιλείς, άντε τράβα να πνιγείς, Ρωσία-Τουρισμός 2020​

Ξύπνησα νωρίς για να πάρω το (βολικό και σχετικά πολυτελές) τραίνο των 7.30 προς Μόσχα. Φυσικά κανείς δε φορούσε μάσκα, ενώ μπορούσες να φορτίσεις το κινητό σου... στην οροφή, πριν φτάσεις στον κεντρικό σταθμό Kurskiy (μα πόσα ιστορικά ονόματα μπορεί να αντέξει κανείς ΠΧΙΑ στη μητέρα Ρωσία). Πριν πάρω Yandex για το Vnukovo απ' όπου (νόμιζα πως θα) έφευγε η πτήση μου, άρπαξα στα όρθια ένα “XXL ρολό”. Μάλλον υποτίμησα το “XXL” του πράγματος, ήταν κυριολεκτικά μισό μέτρο σάντουιτς (γεμάτο τυρί, λουκάνικα, ζαμπόν και άλλα υγιεινά καλούδια) και στα 4 ευρώ μου περιλαμβανόταν και μια Κοκα Κόλα (χωρίς ζάχαρη, μην ξεχνιόμαστε) του μισού λίτρου.

Έφτασα στο Vnukovo 2 ώρες πριν την πτήση της Pobeda, η οποία μου είχε στοιχίσει μόλις 29 ευρώ και θα με πήγαινε στο πολυπόθητο Petrozavodsk, απ' όπου θα έπρεπε να βρω ένα τρόπο να πάω στο εντυπωσιακό ξύλινο σύμπλεγμα μοναστηριών στο νησί Kizhi. Παρότι είναι από τα βασικά αξιοθέατα της χώρας, είχε τις αμφιβολίες μου για το αν θα τα κατάφερνα, αφού το ξενοδοχείο στο οποίο θα έμενα μου είχε διαμηνύσει πως ούτε οι πάγοι ήταν σταθεροί για να πάρω το σύνηθες hovercraft, ούτε είχαν λιώσει τόσο ώστε να μπορέσω να φτάσω με βάρκα και πως, παρότι βρήκαν βαρκάρη διατεθειμένο να με πάει, δεν το συνιστούσαν για λόγους ασφαλείας. Τίμιοι. Είχα επικοινωνήσει και το με το τοπικό γραφείο τουριστικών πληροφοριών και δύο ταξιδιωτικά γραφεία, κανείς τους δεν μπόρεσε να μου βρει εκδρομή, μάλιστα οι τουριστικές πληροφορίες μου έγραψαν “φοβούμαστε πως είστε ο μόνος τουρίστας στην πόλη, δε βρήκαμε κανέναν παρότι επικοινωνήσαμε με όλα τα ξενοδοχεία”!

Τέλος πάντων, αφού αποφάσισα πως θα πάω θα πήγαινα και κάτι θα έβρισκα επιτόπου, σκέφτηκα όσο μασαμπούκωνα κάτι γλυκάκια στο δεύτερο όροφο του αεροδρομίου. Η πτήση θα έφευγε στις 2, έκανα τσεκ ιν και πήγα στη θύρα επιβίβασης, όπου πληροφορήθηκα πως η πτήση θα έφευγε στην ώρα της και η επιβίβαση θα ολοκληρωνόταν στις 13.40 . Στην πύλη ήταν ελάχιστοι επιβάτες, αλλά δε με παραξένευσε, αφού την πτήση την είχα κλείσει λίγες μέρες πριν κι έκανε μόλις 29€, μάλλον άδεια θα ήταν. Πήγε 13.35, η πύλη δεν είχε ανοίξει, η οθόνη έλεγε πως όντως θα έφευγε από εκείνη την πύλη, είδα και τους υπόλοιπους επιβάτες που ήταν μαζί μου στο τσεκ-ιν να κάθονται δίπλα μου και δεν ανησύχησα... μέχρι που ένας από αυτούς μάζεψε τα πράγματά του κι άρχισε να τρέχει σαν παλαβός. Πήγα στο μεγάλο καντράν και διαπίστωσα πως η πύλη είχε αλλάξει, οπότε άρχισα να τρέχω πίσω από τον πανικόβλητο και είδα πως πίσω μου έτρεχαν κι άλλοι 5!

Στην τρεχάλα από την πύλη 19Α μέχρι την 7Α κόντεψα να αφήσω την τελευταία μου ανάσα, αλλά καταφέραμε να φτάσουμε στις 13.41 για να διαπιστώσουμε πως... μόλις είχε κλείσει. Μια ξινή είπε στους υπόλοιπους επιβάτες (στα Ρώσικα εννοείται) μάλλον πως δεν κατάφεραν να φτάσουν στην ώρα τους, αυτοί διαμαρτυρήθηκαν εντόνως γιατί η αλλαγή της πύλης δεν αναγραφόταν στην οθόνη της αρχικής πύλης και η κυρία απλά τους έγραψε στα παλιά της τα παπούτσια και τους έστειλε στον πάνω όροφο, να πάνε στα γραφεία της Pobeda να βρουν το δίκιο τους, ή αυτό υπέθεσα (σωστά) ακολουθώντας τους, αφού κανείς δεν ασχολήθηκε να μου μεταφράσει κάτι στα Αγγλικά. Ρώτησα την ξινή “πού μπορώ να παραλάβω τη βαλίτσα μου” και μου είπε “Νο Ίνγλις”. “Μπαγκάζ;” τη ρώτησα και η απάντηση ήταν “Νο Ίνγκλις”. Ε α στα διάλα, μια φορά κι εγώ τσεκάρισα το σάκο μου και δεν επιβιβάστηκα. Ακολούθησα τους άλλους που έτρεχαν στα γραφεία της Pobeda, μπας και πείσουν κανέναν ότι το να κατεβάσουν τις βαλίτσες μας θα ήταν απείρως πιο χρονοβόρο από το να ανοίξουν την πόρτα να επιβιβαστούμε.

Στα γραφεία της Pobeda οι υπόλοιποι παρολίγον επιβάτες άρχισαν να ουρλιάζουν, εγώ πιο ψύχραιμα, αφού βρήκα έναν αγγλόφωνο χαρτογιακά, προσπάθησα να βρω μια λύση. “Δική σας ευθύνη που δεν ήσασταν στη σωστή πύλη”, μου είπε. “Αφού στη λάθος πύλη δε γράψατε ότι έγινε αλλαγή πύλης”, διαμαρτυρήθηκα. “Ναι, αλλά κάναμε ανακοίνωση από τα μεγάφωνα”, ανταπάντησε. “Σε ποια γλώσσα;” ρώτησα. “Ε, στα Ρώσικα, δε σας φταίμε αν δεν έχετε μάθει τη γλώσσα της χώρας που βρίσκεστε”, είπε αυτός, αγνοώντας ότι κι οι υπόλοιποι που έχασαν την επιβίβαση για ένα ολόκληρο λεπτό Ρωσόφωνοι ήταν. Τέλος πάντων, επόμενη πτήση την ίδια μέρα δεν υπήρχε, ο τύπος με εκνεύρισε πολύ με την απάθειά του “για αποζημίωση μιλήστε με το δικηγόρο σας, αλλά εμείς μπορούμε να σας βάλουμε στην αυριανή πτήση με 50€ πρόστιμο” και πλέον ασχολήθηκα απλά να βρω τη αποσκευή μου και να αλλάξω προορισμό.

Το να βρω την αποσκευή μου ήταν άλλη μια μικρή Οδύσσεια στην οποία θα είχα την αρωγή της ρωσικής γλωσσομάθειας κι ευγένειας. Με έστειλαν στις πληροφορίες αεροδρομίου, όπου δε μιλούσαν Αγγλικά. Αχά. Ακόμη κι έτσι, δίνοντας το tag της βαλίτσας κι εξηγώντας πως έχασα την πτήση πίστεψα ότι θα με καταλάβαιναν (τι άλλο μπορεί να ζητάει ένας άνθρωπος που σου δείχνει το tag αποσκευής πτήσης που έφυγε; ), αλλά μου κούνησαν το κεφάλι οι δυο κυράτσες και με έδιωξαν! Βασικά δε με έδιωξαν απλώς, άρχισαν να εξυπηρετούν τους επόμενους πελάτες, χαχα. Ρώτησα αν κάποιος στην ουρά μιλάει Αγγλικά, μπα, κανείς, ούτε και φάνηκαν να ασχολούνται. Εκείνη την ώρα έγινε αλλαγή βάρδιας με δυο άλλες κυράτσες, οπότε έγραψα στο google translate τι ήθελα και μια από αυτές με πήρε από το χέρι και με πήγε σε μια πύλη... όπου καθόταν μια ανήλικη που μάλλον ήταν συγγενής της επιβάτης που μιλούσε Αγγλικά και μέσω αυτής της κοπελίτσας μου είπαν τι έπρεπε να κάνω για να πάρω την αποσκευή μου: να πάω στο τέλος του διαδρόμου... και να σηκώσω ένα κίτρινο τηλέφωνο που ήταν στον τοίχο. Ε πήγα, το σήκωσα... και ήταν στα Ρώσικα. ΕΚΝΕΥΡΙΣΤΗΚΑ. Έχω κι εγώ όρια. Δώστε μου τον τιμημένο σάκο μου να φύγω από αυτό το μπουρδελάκι, άρχισα να φωνάζω στην τύπισσα στο τηλέφωνο. Ξαφνικά αυτή έμαθε Αγγλικά και μου είπε να... πατήσω ένα κόκκινο κουμπί που υπήρχε... στον απέναντι τοίχο. Πάω, το πατάω όλο δύναμη, ανοίγει μια πόρτα πίσω του και βγαίνει μια χοντρή. Κυριολεκτικά “πατάω το κουμπί και βγαίνει μια χοντρή” δηλαδή. Τη ρώτησα αν ξέρει Αγγλικά “νιετ” μου είπε και... μου γύρισε την πλάτη. Κάπου εκεί είδα πίσω της πως ήταν ο εσωτερικός ιμάντας των αποσκευών του αεροδρομίου όπου προφανώς κατέληγαν οι απολεσθείσες αποσκευές και όρμηξα στο δωμάτιο πίσω της. Άρχισε να φωνάζει (μάλλον ότι δεν έχω δικαίωμα να είμαι εκεί) αλλά ω του θαύματος εμφανίστηκε ο σάκος μου στον ιμάντα, τον άρπαξα, έδωσα μια σπρωξιά στο παγόβουνο που μου μπλοκάριζε την έξοδο και με δυο αποχαιρετιστήρια κουβανικά μπινελίκια απελευθερώθηκα, όχι πολύ ψύχραιμος.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και αποφάσισα ότι χρειάζομαι μια ώρα ανασύνταξης. Πήγα στον πάνω όροφο, παρήγγειλα ένα τσάι να ηρεμήσω κι άρχισα να μιλάω με τον @KonstantinosAlyona να ηρεμήσω σιχτιρίζοντας τους Ρώσους και το φοβερό τους σέρβις. Για τρελό πρέπει να με πέρασε, αλλά ηρέμησα. Εν τέλει αποφάσισα ότι στο Petrozavodsk δε θα πάω, άλλωστε θα έπρεπε να χάσω μια μέρα και χωρίς εγγύηση ότι θα έφτανα στο Kizhi, κι ως εκ τούτου άρχισα να βλέπω τι επιλογές είχα: Βλαδιβοστόκ, Ροστόφ, Σότσι, Κράσνονταρ, Γιακούτσκ και άλλα μέρη που δεν είχα προγραμματίσει. Αποφάσισα ότι με την Pobeda δε θα πήγαινα πουθενά, οπότε σε μια πράξη αυτοτιμωρίας κατέληξα στο να αλλάξω αεροδρόμιο και να πετάξω μεσάνυχτα για το Ροστόφ, να περάσω ένα βράδυ εκεί, να πάω στο Κρασνοντάρ της συντρόφισσας Alyona και μετά να κινηθώ από εκεί προς Elista, που δεν ήθελα να το χάσω με τίποτε... με όποιο τρόπο έβρισκα.

Πήρα λοιπόν yandexάκι, έφτασα στην άλλη άκρη της πόλης στο DME, αγόρασα εισιτήριο για Ροστόφ κι έκατσα στο αγαπημένο πλέον ιταλικό εστιατόριο και παρήγγειλα ψαράκι, φιλοδωρώντας την ξύπνια κι εξυπηρετική ξανθιά σερβιτόρα που δεν είχα φιλοδωρήσει την προηγούμενη φορά κι είχα τύψεις (Ρώσο που χαμογελάει, μιλάει Αγγλικά και κάνει καλά τη δουλειά του πρέπει να του αφήνεις τιπ, αλλιώς θα σε χτυπήσει το πουτινικό κάρμα) . Είχα ηρεμήσει πια, ήταν και καλό το γλυκό και σκέφτηκα ότι το πετρωμένο στη γη αδύνατον, κάποιος λόγος θα υπάρχει που με στέλνει νότια η μοίρα. Ας πάμε στη νότια Ρωσία να δούμε τι έχει κι εκεί, περιπέτεια ήθελα, θα την είχα.

Έκλεισα κι ένα ξενοδοχειάκι ονλάιν κι επιβιβάστηκα στην ασφυκτικά γεμάτη πτήση της S7με τους αμάσκωτους Ρώσους που τους έδιναν μάσκα στην επιβίβαση κι αυτοί τις πετούσαν στο πάτωμα επιδεικτικά, καθήμενος δίπλα σε μια ροχαλίζουσα σοβιετική αρκούδα που ήταν φτυστή ο Αχιλλέας Μπέος και καταλάμβανε και το μισό από το δικό μου κάθισμα. Δεν είχα άλλο κουράγιο για καβγάδες, απλά περίμενα να προσγειωθούμε, το οποίο έγινε στις 3 το πρωί, οπότε και έλαβα ένα περίεργο SMS στα Ρώσικα από το ξενοδοχείο που είχα κάνει την κράτηση και όταν το γκουγκλάρισα μου πετάχτηκαν τα μάτια έξω: “Δυστυχώς σας ειδοποιούμε πως δεν είμαστε σε θέση να φιλοξενούμε αλλοδαπούς στο κατάλυμά μας!”. Απίστευτο, εν μέσω διαδρομής με το yandex βρήκα ένα άλλο (ξενοδοχειάρα, αλλά κόστισε 22€ αντί για 13€, χαλάλι του) οπότε κι έφτασα κατάκοπος στης 4.15, αφού στο Ροστόφ έχουν μετακομίσει σε νέο αεροδρόμιο (Platov) που είναι 50' έξω από την πόλη. Έπεσα ξερός για ύπνο μετά από όλη αυτή την ταλαιπωρία που υπέστη επειδή δεν είμαι Ρώσος και δε μιλάω Ρώσικα. Καλά να πάθω. Μου ήθελα και τουρισμό στη Ρωσία ο γύφτουλας.

Περιττό να σας πω πως οι μόνες φωτογραφίες της ημέρας είναι από το φαγητό στο αεροδρόμιο και την παραλαβή της αποσκευής μου στο Ροστόφ (τόσο που την περίμενα) :

Αλλά πάρτε και μια ιδέα του τι έχασα στο Kizhi...

 

[isabelle]

Είσαι απίστευτος αφηγητής! ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ

Αν δεν ήμουν μια φοβερη τεμπέλα θα είχα σχολιάσει δεκάδες πράγματα εδώ και τόσα κεφάλαια, αλλά αυτό δεν γινόταν να μην το πω. Στο κάτω κάτω ακαμάτρα είμαι, όχι όμως και αγνώμων. Ενα μεγάλο спасибо γι αυτήν την πρωινή ψυχοθεραπεία γέλιου

 

[KonstantinosAlyona]

ούτε οι πάγοι ήταν σταθεροί για να πάρω το σύνηθες hovercraft, ούτε είχαν λιώσει τόσο ώστε να μπορέσω να φτάσω με βάρκα και πως, παρότι βρήκαν βαρκάρη διατεθειμένο να με πάει, δεν το συνιστούσαν για λόγους ασφαλείας.

Για να φτάσουν στο σημείο Ρώσοι να σου πουν για μέτρα ασφαλείας και να νιώθουν επικίνδυνα, να είσαι σίγουρος ότι καλά που δεν πήγες.

Κατά τα λοιπά, ζωγραφίζεις στην περιγραφή ρε μπαγάσα, γελάω, συχωρα με.

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 21
Ροστόφ: Meh​

Κοιμήθηκα στις 4 και ξύπνησα στις 9. Τρίτη και 13 σήμερα, βρήκε μέρα να μη λειτουργεί το tutu, κάποια βλάβη είχε η εφαρμογή, οπότε για να βγάλω το εισιτήριο του τραίνου για το Κράσνονταρ έπρεπε να πάω στο σταθμό του τραίνου, να έχω αναμονή άνω της μιας ώρας αλλά και να καταφέρω να συνενοηθώ αποτελεσματικά με την κυριούλα στο εκδοτήριο, με τη μέθοδο “βγάζω screenshot το δρομολόγιο που με ενδιαφέρει και το κυκλώνω”.

Ε, έτοιμος ήμουν, αφού άφησα τη βαλίτσα μου, να κάνω και μια βόλτα στο Ροστόφ, για το οποίο δεν είχα και ιδιαίτερες προσδοκίες, και η Αλιόνα άλλωστε μου είπε πως δεν είναι κάτι το αξιόλογο. Βέβαια ως πόλη με πληθυσμό (πάλι) άνω του εκατομμυρίου, διαφημιζόμενη ως η πιο “κοσμοπολίτικη” της νότιας Ρωσίας και χτισμένη πάνω στον ποταμό Ντον (για το Rostov on don μιλάμε, όχι για το Rostov Veliky), κάτι θα είχε, δεν μπορεί, άλλωστε εδώ σπούδασε και ο κουμπουροφόρος πρόεδρος του ΠΑΟΚ (άσχετο).

Μπόλικη η κίνηση στους δρόμους, καλός ο καιρός, ευχάριστοι οι δρόμοι και παρότι η όλη δεν είναι όμορφη με την κλασική καρτποσταλική έννοια, δεν της έλειπαν τα ενδιαφέροντα κτίρια. Βρήκα κι ένα ωραίο καφέ-φούρνο με εξαιρετικά κρουασανάκια σολωμού, κεκάκι αμύγδαλο κι άλλο ένα κεκάκι κάστανο και γουρούνιασα, ήπια και μια σοκολάτα, επιτέλους μετά από 7 μέρες περιορίστηκε η καταρροή, ε ήμουν σε καλή διάθεση. Και τον Ιβάν να έβλεπα, θα τον φιλούσα.

Πήγα μια βολτίτσα στο πάρκο Gorky, όπου είχε τα συνήθη αγάλματα (Λένιν και Σία), στο Μουσείο της Περιφέρειας που ήταν αδιάφορο αλλά πάντα κάτι βρίσκεις, κι έκανα την περατζάδα μου και στην παραλιακή, βλέποντας τα πλοιαράκια να φεύγουν για κοντινές διαδρομές με τους εγχώριους τουρίστες, δε μου φάνηκαν και πολύ ελκυστικές να σας πω (δεν το έχω και με το νερό, αυτό το να είσαι μέσα σε λεωφορείο του νερού και να βλέπεις τα ακούνητα νερά σα να κοιτάς μέσα σε λεκάνη ποτέ δε με τραβούσε).

Ξαναπείνασα και χτύπησα μια εξαιρετική πάπια και μια σουπίτσα τομ γκα σε ένα ασιατικό για 8€ και η μόνη αποτυχία ήταν η... κόκκινη λεμονάδα (πού τα σκέφτονται!) και το ότι δεν είχαν ρέστα, δε δέχονταν κάρτα και μετά από μισή ώρα περιήγησης του σερβιτόρου βρήκαν ρέστα... μείον 250 ρούβλια “κι αν δε με πειράζει να τους τα αφήσω φιλοδώρημα”. Με πείραζε και τους υπέδειξα ότι απέναντι είχε τράπεζα και δυο σουβλατζίδικα, αυτοί επέμεναν ότι εκεί δεν τους χαλούσαν χιλιάρικο οπότε πήγα και τα έκανα εγώ σε λιγότερο από ένα λεπτό κι έχασαν το φιλοδώρημα οι λεβέντες. Αλλά η πάπια ήταν άψογη, να τα λέμε αυτά.

Yandexάκι για το τραίνο, που με μετέφερε στο Κράσνονταρ, όπου κατευθύνθηκα στο Hotel Teatr, η είσοδος του οποίου θύμιζε μπαρ άλλης εποχής και τα δωμάτια θεατρόφερναν, καλή επιλογή αν εξαιρέσεις πως η μόνη υπάλληλος/μπαργούμαν/ρεσεψιονίστ/καθαρίστρια δεν ήξερε Αγγλικά, δεν ήξερε τον κωδικό για το ίντερνετ, δε δεχόταν κάρτες, δεν είχε ρέστα, αλλά τουλάχιστον ήταν φιλότιμη. Με τόσο λίγο ύπνο δεν είχα κουράγιο να βγω για περπάτημα βραδιάτικα, οπότε άφησα την πόλη για την επόμενη, μη μας πάρει και με τις πέτρες η Αλιόνα ότι δεν είδαμε την πόλη της.

Όμορφο δεν το λες ακριβώς το Ροστόφ, αλλά έχει διάφορα αρχιτεκτονικά στιλ, πολλές φορές παράταιρα.

Αυτός πρέπει να είναι ο Ιβάν Σαββίδης.

Κι αυτός ο Ιβάν Σαββίδης είναι.

Ρωσική πόλη χωρίς κεντρικό πεζόδρομο δε νοείται.

Καλά φάγαμε εδώ. Να πάτε.

Τώρα με 25 βαθμούς γιατί φοράνε μπουφάν οι Ρώσοι δεν ξέρω, εγώ με φανελάκι ήμουν. Βέβαια εγώ αρρώστησα κιόλας, οπότε να μη με ακούτε και πολύ.

Μύκονοοοοοοοοοος

Προσεγμένα τα μαγαζάκια τους.

Το περιφερειακό μουσείο. Χασμουρήθηκα.

Η παραλιακή δεν ήταν κακή.

Τέτοια θέλουμε.

Να και το ασιατικό, πολύ καλό φαγητό.

 

[James]

Καλά, ακόμα δεν έχεις καταλάβει τι είχε γίνει??? Ο ένας σου λέει "να δεν έχει πάγους, δεν ξέρω, δεν βρίσκω βαρκάρη", ο άλλος "δε μπορούμε να φιλοξενήσουμε αλλοδαπούς", μεγάλε επικηρυγμένος ήσουν και δεν το είχες αντιληφθεί! Black list.

Ελπίζω σε επόμενα κεφάλαια να μην έχει τίποτα επισκέψεις σε κρατητήρια....

 

[psilos3]

Ελπίζω σε επόμενα κεφάλαια να μην έχει τίποτα επισκέψεις σε κρατητήρια....

Εγώ δεν ελπίζω, έτσι όπως πάει είμαι σίγουρος...

 

[EviTan]

Η αγωνια ειναι εκδηλη στο αναγνωστικό κοινό... Κρυολογηματα, αρρωστιες, κρατητηρια, πρακτορες τον παρακολουθουν στα μαυρα, να φωτογραφιζει σφυροδρέπανα και νομιζει οτι οι Ρωσοι κρυωνουν (!!;!!) , τι θα γινει μετα;;

 

[duty_free]

απαπαπα, τί στὸρυ, τι ταξὶδι, ὸλα εὶναι вερигуд!