Ρωσία Αρκτικός Κύκλος, Σιβηρία, Ταταρστάν, Βόλγας, Καύκασος κι άλλα κομμάτια της μητέρας Ρωσίας

[fotast]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 15
Tobolsk: To Τολέδο της Σιβηρίας και ο Dr Snoopy​

Tα φλέματα του Ρώσου συνεπιβάτη μου συνεχίστηκαν όλο το βράδυ, όπως και ο ασταμάτητος βήχας του, ενώ εκτός από τις μάσκες δεν του είχαν μιλήσει ούτε για το Rexona.Τέλος πάντων, μια χαμογελαστή ταβάριτσα μας γνωστοποίησε πως φτάσαμε στο Τομπάλσκ, όπου και θα διανυκτέρευα.

Την πόλη την είχα επιλέξει ως πρώην πρωτεύουσα της Σιβηρίας, επειδή είναι σχετικά μικρή κωμόπολη (100.000 κάτοικοι) κι επειδή διάβασα πως το λευκό της Κρεμλίνο είναι από τα πιο όμορφα της χώρας. Με πλούσια ιστορία, αφού αποτέλεσε το κέντρο εποίκησης της Σιβηρίας το 16ο αιώνα, ήταν από τα βασικά χάιλάιτς που είχα σημειώσει, ενώ λίγες ώρες μακριά βρισκόταν και το Tyumen, από όπου θα μπορούσα να πάρω πτήση για τον επόμενο προορισμό μου (εκτός Σιβηρίας πια) τη μεθεπόμενη.

Είδα στο κινητό μου πως το ξενοδοχειάκι μου δεν ήταν και πολύ μακριά από το σιδηροδρομικό σταθμό, οπότε αποφάσισα να πάω με τα πόδια. Το κακό είναι πως πια είχα πολύ μεγάλη καταρροή, άρχισαν να βουλώνουν και τα αυτιά μου κι ένιωθα και μια σχετική δυσφορία. Το καλό ήταν πως ο καιρός ήταν ηλιόλουστος. Μπήκα μάλιστα σε ένα λεωφορείο, αλλά κατέβηκα σύντομα λόγω ζέστης, όντας και ζαλωμένος με το σάκο μου και φορώντας το μπουφάν μου ίδρωνα, μη έχοντας ιδέα πώς τα καταφέρνουν αυτοί οι σατανάδες οι Ρώσοι και δεν ιδρώνουν φορώντας κάτι παλτά από προβιές, μάλλινα γάντια και σκούφους που χωράνε δυο γάτες σε παστωμένα λεωφορεία.

Πράγματι, είδα όμορφα κτιριάκια και μια πολύ τακτοποιημένη πόλη μέχρι να φτάσω στο ξενοδοχείο μου, που όντως θα μπορούσε να είναι δικό μου, αφού ονομάζεται Georgievska. Δεν το περίμενα τόσο μεγάλο, αλλά η νταρντάνοβα που μου έκανε τσεκ ιν (χωρίς Αγγλικά φυσικά) με οδήγησε σε ένα δωμάτιο εκτός του κεντρικού κτιρίου. Θυμάμαι ότι ανεβαίνοντας τις σκάλες χάζεψα βλέποντας τις γάμπες της, πρέπει να ήταν 3-4 φορές σαν του Πύρρου Δήμα και φαινόταν πως έτσι ήταν από την κατασκευή τους, η γυναίκα πρέπει να ήταν μίνιμουμ 1.90, με περίεργη σωματοδομή και τεράστιο κεφάλι με θεόρατη μύτη και παλάμες σαν του Αντετοκούμπο, νταρντάνοβα όνομα και πράγμα δηλαδή.

Το δωμάτιό μου ήταν όμορφο, αλλά κυρίως είχε αξιοπρεπές ντους όπου πήγα σφαίρα, τόσο επειδή είχα περάσει την προηγούμενη στο τραίνο, όσο κι επειδή έλπιζα ότι με το ζεστό νερό θα κατάφερνα κάποια αποσυμφόρηση στη μύτη μου. Δυστυχώς αυτό δε συνέβη, αλλά είπα να μην πτοηθώ και να βγω να δω την πόλη, παρά τη δυσφορία που ένιωθα.

Το Κρεμλίνο ήταν σε περπατήσιμη απόσταση, άλλωστε στην παλιά πόλη βρισκόμουν, και πράγματι ήταν εντυπωσιακό, τεράστιο και κατάλευκο, ενώ φτάνοντας στην άκρη του διαπίστωνε κανείς ότι η γεωγραφική θέση της παλιάς πόλης ήταν εξαιρετική, αφού το Κρεμλίνο είχε κτιστεί στην άκρη μιας χαράδρας, θυμίζοντας ολίγον από Τολέδο. Το καλύτερο μουσείο της πόλης υποτίθεται πως είναι το πρώην Αντικυβερνείο, που παρότι πολύ καλοδιατηρημένο ως κτίριο είχε μάλλον βαρετά εκθέματα, αν κι ακόμη κι έτσι έμαθα πραγματάκια, όπως για παράδειγμα ότι η Μεγάλη Αικατερίνη ήταν κακάσχημη και πολύ πιο νταρντάνα κι από τη ρεσεψιoνίστ του Georgievska. Επίσης έμαθα πως το Τομπάλσκ ήταν το ρποπύργιο της Ρωσίας στις εποχές της δόξας τους, κάτι σαν το τελευταίο σύνορο.

Περπάτησα κι άλλο, πείνασα κι ένα από τα όμορφα κτιριάκια που είδα ήταν το εστιατόριο Τρακτίρ, το οποίο και τίμησα. Χρησιμοποιώντας τις φωτογραφίες του μενού και το γούγλομεταφραστή κατάφερα μάλιστα να ζητήσω η σούπα μου να έρθει καυτερή, μπας και ξεβουλώσει κάποιο αυτί, αλλά ούτε τότε τα κατάφερα. Έφαγα πάντως καλά, με μια ωραία σαλάτα λαχανικών, ένα καλό ψάρι κι έκλεισα με το αγαπημένο πια στανταράκι της ημέρας, το σουφλέ σοκολάτας.

Στο ξενοδοχείο πάντως γύρισα καταπονημένος, με ενοχλούσε και η αφόρητη ζέστη στο δωμάτιο (έλεος με τη θέρμανση σε αυτή τη χώρα!) και ξάπλωσα για να ξυπνήσω λίγη αργότερα με την αίσθηση ότι ανέβαζα πυρετό. Πράγματι, το θερμόμετρο έδειξε δέκατα, ένιωσα πως ανέβαινε ο πυρετός και τον άφησα να δω μέχρι πού θα φτάσει, οπότε και άγγιξε το 37.4 . Οι οδηγίες που μας είχαν δώσει κατά την είσοδο στη χώρα έλεγαν να πάμε σε γιατρό μόνο αν έχουμε άνω του 38, αν χάσουμε την οσμή μας ή αν έχουμε βήχα, οπότε αποφάσισα να μην πανικοβληθώ, άλλωστε η καταρροή από μια γρήγορη ματιά που έριξε δεν αναφερόταν στα βασικά συμπτώματα covid. Είχα και πρησμένους αδένες, το οποίο το θεώρησα ύποπτο, αλλά ήθελα να ρωτήσω κι ένα γιατρό.

Πού βρίσκουμε γιατρό σε μια κωμόπολη της Σιβηρίας; Ε, στο travelstories. Θυμόμουν ότι είχα δει κάποια handles με “Dr” και όντως βρήκα τον... @DrSnoopy. Με όλο το θράσος λοιπόν του έστειλα μήνυμα με το καταπληκτικό περιεχόμενο “φίλε να σε ρωτήσω, είσαι όντως γιατρός;”. Επειδή το φόρουμ γιατρεύει πάσα νόσο και πάσα χαριτωμενιά, ο άνθρωπος όχι μόνο μου απάντησε αλλά τις επόμενες μέρες μου έδινε και πολύ χρήσιμες ιατρικές συμβουλές και με καθησύχαζε. Ένα δημόσιο ευχαριστώ στον άνθρωπο κι από εδώ, που να πω ότι στη -δυστυχώς- πολύ σοβαρή περιπέτεια που περνάω όχι απλά μου έχει σταθεί, αλλά του τα έχω κάνει τσουρέκια κι είναι πάντα εκεί, με καλή διάθεση, σύνεση και τις γνώσεις του. Αγαπητέ σε ευχαριστώ για όλα, από καρδιάς. Σου είμαι υπόχρεος για όλα όσα κάνεις για μένα, απόδειξη πως τα φόρουμ είναι κάτι παραπάνω από χώρος ανταλλαγής απόψεων, τουριστικών πληροφοριών και τσακωμών, είναι πάνω απ' όλα κοινότητες. Τώρα μην αρχίσετε και του γράφετε όποτε πάτε ταξίδι!!

Στα καλά παιδιά του φόρουμ είναι και ο @KonstantinosAlyona , στον οποίο κατέφυγα προκειμένου να μάθω πού μπορώ να βρω ένα rapid test ή self test στη Ρωσία για να σιγουρευτώ πως δεν έχω κορωνοιό. Αρχικά μου είπε πως είναι διαθέσιμα σε φαρμακεία, αλλά εντός ολίγων λεπτών η Alyona του είπε πως αν με βρουν θετικό θα πρέπει να μείνω 14 μέρες σε κρατική δομή απ' όπου θα μπορώ να βγω μόνο μετά από τρία αρνητικά τεστ, οπότε έκατσα στα αβγά μου.

Αποφάσισα να πέσω για ύπνο και να αποφασίσω την επόμενη τι θα έκανα, ενώ έκλινα προς το να πάω στο Tuymen, που τέλος πάντων και μεγαλύτερη πόλη είναι και αεροδρόμιο έχει. Η αλήθεια είναι ότι ψυχολογικά ήμουν ετοιμασμένος ότι ίσως κολλήσω κορωνοιό, ήξερα ότι το να ταξιδέψω δεν ήταν η πιο έξυπνη απόφαση αλλά ήταν ρίσκο υπολογισμένο. Τις επόμενες μέρες θα με έζωναν λίγο τα φίδια...

View attachment 359994 View attachment 359995 View attachment 359996 View attachment 359997 View attachment 359998 View attachment 359999 View attachment 360000 View attachment 360001 View attachment 360002

Γιατρός από το φόρουμ;Και μάλιστα στην Σιβηρία;Ειλικρινά πολλά μπράβο στον @Dr Snoopy για την καθοδήγηση και υποστήριξη που πρόσφερε

 

[STKF]

στη -δυστυχώς- πολύ σοβαρή περιπέτεια που περνάω

Μας ανησυχείς τώρα. Περαστικά!

 

[Smaragda53]

Μας ανησυχείς τώρα. Περαστικά!

μη μας τρομάζεις ατρόμητε ταξιδευτή - περαστικά κι από μένα, σύντομα καλά

 

[dbalats]

Το Νοβοσιμπιρσκ πολύ όμορφη πόλη, με εντυπωσίασε και εμένα. Ετυχε να είναι περίοδος καύσωνα και δυστυχώς αργία, με όλα τα μουσεία κλειστά.

 

[Delmem37668]

πολύ όμορφο ταξίδι, μπράβο.
εγώ πάλι φέτος είχα κλείσει ένα πολύ καλό ξενοδοχείο για ένα διήμερο στην ακριβώς απέναντι πλευρά με θέα το κανάλι μπιγκλ. αλλά δεν θα μπορέσει να γίνει γιατί έχουν ακυρωθεί οι πτήσεις. του χρόνου ευελπιστούμε.

 

[dbalats]

Ωραίο είναι και το Μουσείο των Romanov στο Yekaterinsburg, καθώς και η εκκλησία στον χώρο της δολοφονίας τους, κριμα που δεν πήγες. Tomsk και Tobolsk δεν πηγα. Από τις περιγραφές σου φαίνεται ότι αξίζουν, είναι στο bucket list της Ρωσίας.

 

[GKCAPO]

Γρήγορα περαστικά.

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 16
Tyumen: H πόλη που δεν είχα ακούσει ποτέ​

Αποχαιρέτισα τη ρεσεψιονίστ Νταρντάνοβα και μετά από ένα καλούτσικο πρωινό πήγα με Yandex στο σταθμό λεωφορείων, απύρετος. Η διαδρομή για το Tuymen διήρκησε 4 ωρίτσες αλλά ο μουντός καιρός και η καταρροή την έκαναν μάλλον δυσάρεστη. Κατάφερα να καταναλώσω ένα ολόκληρο πακέτο από χαρτοπετσέτες μέσα σε πέντε ώρες.

Για το Tyumen δεν είχα διαβάσει και τίποτε διθυραμβικά σχόλια: πόλη με πληθυσμό άνω του μισού εκατομμυρίου, με μοναδικά αξιοθέατα ένα ιστορικό μοναστήρι και μια παραλιακή οδό κατά μήκος του ποταμού Tura. Για μένα βέβαια το σημαντικό ήταν ότι διέθετε το κοντινότερο αεροδρόμιο στο Tobolsk και με πτήση για το Καζάν, που θα ήταν ο επόμενος σταθμός μου.

Πήρα ένα ταξάκι για το κατάλυμα που είχα κλείσει, που αποδείχθηκε πως βρισκόταν σε ένα σύμπλεγμα εργατικών πολυκατοικιών σοβιετικής έμπνευσης, Όση προσπάθεια κι αν έκανα, ανεβοκατεβαίνοντας με τα ασανσέρ και ρωτώντας όποιον βρήκα (κανείς δεν ήξερε Αγγλικά φυσικά), τη ρεσεψιόν δεν τη βρήκα ποτέ, ακόμη κι όταν μια ένοικος δέχθηκε να με βοηθήσει. Ε, άσταδιάλα, έκλεισα ένα άλλο,ονόματι Filton, το οποίο αποδείχθηκε πως ήταν ακριβώς δίπλα στο σταθμό λεωφορείου στον όποιο είχα αφιχθεί. Εκεί μια τεράστια Νταρντάνοβα στη ρεσεψιόν μου ζήτησε 3500 ρούβλια, της υπέδειξα πως η κράτησή μου ήταν για 2635, το δέχθηκε και... μου έδωσε λάθος ρέστα. Δεν ξεκινήσαμε καλά στο Tuymen, χώρια ότι μου ζήτησε και το registration card από το Tobolsk, το οποίο ευτυχώς είχα.

Παρά την ασταμάτητη καταρροή και το ενοχλητικό βούλωμα των αυτιών, περπάτησα στο μοναστήρι της Αγίας Τριάδας, που ήταν απλά χαριτωμένο και έκανα τη βόλτα μου στον καταθλιπτικό καιρό κατά μήκος του ποταμού, όπου δε βρισκόταν σχεδόν κανείς, ούτε στην παραλιακή, ούτε μέσα στο ποτάμι, αφού ήταν παγωμένο. Στο κέντρο της πόλης είχε κάποια πιο χαριτωμένα κτίρια, κάποια ξύλινα σπιτάκια, τουλάχιστον δυο πανεπιστημιακά ιδρύματα κι έφαγα και το wok μου σε ένα εστιατοριάκι ασιατικής κουζίνας παρατηρώντας από τη τζαμαρία του καταστήματος τους Ρώσους να περπατάνε συνοφρυωμένοι. Σταμάτησα και σε ένα καφέ βιεννέζικου τύπου, έφαγα ένα καλό γλυκάκι και γύρισα στο ξενοδοχείο μου αποφασίζοντας πως πλέον είμαι γεμάτος από Σιβηρία, δεν έχω κάτι άλλο να δω εδώ, χαρούμενος που την επομένη θα βρίσκομαι στο Ταταρστάν.

Αυτό που δε με χαροποίησε καθόλου ήταν ότι πάλι είχα δέκατα, αλλά ακολούθησα τις οδηγίες του ιντερνετικού μου γιατρού και είπα να μην ανησυχήσω εφόσον δεν έχω βήχα. Έκανα ένα ζεστό ντουσάκι κι έλπιζα να είμαι καλύτερα για την αυριανή πρωινή πτήση.

Tο Μοναστήρι της Αγίας Τριάδας

Η κάθοδος προς τη Μαλεκόν.

Ακινητοποιημένα τα πλοία στον παγωμένο ποταμό.

Στο κέντρο της πόλης υπήρχαν και κάποια αξιόλογα κτίσματα, αλλά τέλος πάντων highlight της Σιβηρίας δεν τη λες την πόλη.

Και μια εκκλησίτσα ακόμη, στο εσωτερικό τους πάντως όλες αδιάφορες ήταν.

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 17
Καζάν: Οι Τάταροι, ο ιμάμης και ο νέος Παναθηναϊκός​

Η σημερινή μου πτήση με την Utair (απίθανες εταιρείες, δεν τις είχα ακούσει καν, για τον κύριο @taver τις γράφω) είχε την ιδιαιτερότητα ότι, λόγω της διαφοράς ώρας ανάμεσα στο Tyumen της Σιβηρίας και το Καζάν του Ταταρστάν, έφθασα στον προορισμό μου... πριν από την αναχώρηση! Προσγειώθηκα λοιπόν 10 λεπτά πριν από την απογείωση στο Καζάν, την πρωτεύουσα των Τατάρων.

Διάβασα πως πρόκειται για άλλη μια πόλη 1,5 εκατομμυρίου κατοίκων (καλά “κόφτη” έχουν βάλει στη Ρωσία στο 1,5εκ; ), της οποίας το όνομα προέρχεται από τη γνωστή μας λέξη “καζάνι”, αφού η γλώσσα των Τατάρων τουρκοφέρνει. Αφού μιλάμε για Τάταρους μιλάμε και για Ισλάμ, μιναρέδες κι ένα μίγμα χριστιανών και μουσουλμάνων, σε μια πόλη που ζει από τα ατέλειωτα κοιτάσματα πετρελαίου της επαρχίας.

Φτάνοντας στο αεροδρόμιο αντίκρυσα μια τεράστια αφίσα με δυο μπειγουότσες που το αγαπημένο τους ηφαίστειο είναι ο Βυζούβιος να προσκαλούν τους επισκέπτες στο εστιατόριο Twin Peaks, του οποίου η ονομασία δεν οφείλεται σε καμία κορυφή όπως καταλάβατε. Τη συμπάθησα την πόλη με τη μία.

Πήρα το λατρεμένο yandex μου και ξεκίνησα τη διαδρομή για το ξενοδοχείο Bulak. Τα προάστια της πόλης θύμιζαν έντονα ΕΣΣΔ, για παράδειγμα περάσαμε μπροστά από ένα τεράστιο σοβιετικής εμπνεύσεως κτίριο που στέγαζε φοιτητικές εστίες και πάνω στο οποίο υπήρχε μια θεόρατη επιγραφή “Καλώς Ήρθατε στο Καζάν”, μόνο που ακριβώς μπροστά από τις εστίες υπήρχαν τρία πελώρια εργοστασιακά φουγάρα ο καπνός των οποίων έμπαινε κυριολεκτικά στους δύο τελευταίους ορόφους των εστιών. Αθάνατη ΕΣΣΔ!

Στο ξενοδοχειάκι, παρότι μέσω μέιλ μου είχαν πει πως δυστυχώς δε θα ήταν δυνατό το early checkin, όχι μόνο μου έδωσαν δωμάτιο αμέσως, αλλά οι ρεσεψιονίστ ήταν χαμογελαστές, ήξεραν έστω 5 λέξεις Αγγλικά και για πρώτη (και τελευταία) φορά στο ταξίδι είδα και να παίρνουν στα σοβαρά τα μέτρα για τον κορωνοιό: μου πήραν θερμοκρασία, με έβαλαν να υπογράψω μια υπεύθυνη δήλωση πως δε βήχω ή δεν είχα πυρετό άνω του 38 (ίσχυαν και τα δύο), είχαν τζελ παντού και φορούσαν τις μάσκες τους ευλαβικά, μη σας πω ότι μου έδωσαν και πλαστικά γάντια για να υπογράψω τη δήλωση. Μου υποσχέθηκαν πως θα μου έβγαζαν και registration γιατί δεν ήθελα άλλα ντράβαλα με συμπαθείς αστυνομικούς.

Το θερμόμετρο έδειχνε μόλις 2 βαθμούς Κελσίου, αλλά εγώ ένιωθα καλά, παρά την ασταμάτητη καταρροή. Ο φορουμιστικός γιατρός μου συνέστησε να το πάρω ήρεμα, αλλά εγώ δεν κρατιόμουν και μετά από ένα σύντομο ζεστό ντουσάκι κατευθύνθηκα στην κεντρική αγορά. Το μεγαλύτερο της κομμάτι ήταν σκεπαστό και πολύ τακτοποιημένο, μπόλικες πηγουνομασκόφσκαγιες φυσικά, ατελείωτοι πάγκοι με λαχανικά και... ψεύτικα λουλούδια (εξακολουθούσα να μην κατανοώ τη μανία των Ρώσων με το συγκεκριμένο προϊόν), ενώ οι πάγκοι με τα γλυκά ανατολίτικης καταγωγής και τα αξεσουάρ για μουσουλμάνες έδιναν μια αίσθηση Κωνσταντινούπολης, East meets West φάση. Πέραν των hijab και των μπακλαβοειδών, ακόμη και η ανατομία των μισών περίπου κατοίκων υποδήλωνε άλλα εθνoτικά χαρακτηριστικά, ειδικά τα εμφανώς τετραγωνοειδή κρανία.

H πόλη είναι αναπάντεχα όμορφη, με πολλά όμορφα κτίρια και μεγάλους πεζόδρομους, στον κεντρικότερο εκ των οποίων συνάντησα και το Twin Peaks αλλά -ντρέπομαι που το λέω- δεν το τίμησα. Οι εκκλησίες είναι πολλές και πολύ διαφορετικών αρχιτεκτονικών στιλ και, περπατώντας χωρίς ιδιαίτερο πρόγραμμα, έφτασα να αντικρύσω και το Κρεμλίνο. Γουάου! Τεράστιο, κατάλευκο, πανέμορφο, ενώ από το λόφο όπου βρίσκεται η αντίθεση με το κέντρο της σύγχρονης πόλης είναι εντυπωσιακή: το υπερσύγχρονο γήπεδο χόκεϊ, ένα τερατώδες εμπορικό κέντρο, μοντέρνα πολυκτίρια με γραφεία κι εταιρείες.

Τα κτίρια εντός των τειχών του Κρεμλίνου ήταν πανέμορφα, ενώ ενδιαφέρον είχε και η απεικόνιση του συμβόλου της πόλης, δηλαδή του δράκου. Περιέργως δεν είχα όρεξη για μουσεία, μου τράβηξε όμως το βλέμμα το τζαμί κι αποφάσισα να μπω. Ο φύλακας στην είσοδο προσπάθησε να με προειδοποιήσει για κάτι που δεν κατάλαβα, έγνεψα πως συμφωνώ και μπήκα. Πολύ εντυπωσιακό το κτίριο στο ισόγειο, ενώ μέσα σε ένα πλεξιγκλάς υπήρχε μια πολύ όμορφη μακέτα του τζαμιού και σε ένα άλλο... ήταν κλεισμένος ο ψάλτης που έψελνε. Δυο λεβέντες τράβηξαν μια κορδέλα μπροστά από κάτι σκαλιά και με ρώτησαν αν θα ανέβαινα στο δεύτερο όροφο. Ε βέβαια είπα, κι ανέβηκα, για να διαπιστώσω πως στο δεύτερο όροφο βρισκόταν ο χώρος προσευχής, από τη σκάλα που ανέβηκα εγώ για τους άντρες, από την απέναντι πλευρά μάλλον για τις γυναίκες. Έβγαλα τα παπούτσια μου όπως όλοι και μπήκα στην αίθουσα, καθήμενος στο εντυπωσιακό χαλί, βρίσκοντας λίγο χώρο. Ελάχιστα λεπτά αργότερα, χώρος πλέον δεν υπήρχε, ασφυκτικά γεμάτο το τζαμί, με τους γύρω μου να προσεύχονται ο καθένας μόνος του, οπότε απόλαυσα κι εγώ κάποια λεπτά αν όχι κατάνυξης, σίγουρα ησυχίας και στοχασμού, ενώ -βλέποντας πως κάποιοι χάζευαν στα κινητά τους- έβγαλα και τον οδηγό μου για να δω πού θα πάω να φάω.

Και κάπου εκεί, μπήκε ο ιμάμης. Σηκώθηκαν όλοι, έκαναν τις χαρακτηριστικές κινήσεις, τους μιμήθηκα κι εγώ και... ξεκίνησε η ομαδική προσευχή. Πώς δεν το σκέφτηκα πιο πριν; Παρασκευή είναι, στο κεντρικό τζαμί μιας πόλης με πλειοψηφία μουσουλμάνων, προφανώς αυτό μου είπε ο φύλακας αλλά και οι πιτσιρικάδες στις σκάλες: “αν μπείτε να προσευχηθείτε δε θα μπορέσετε να βγείτε μέχρι να τελειώσει η προσευχή”. Το κήρυγμα ξεκίνησε κι εγώ πια το παρακολούθησα ολόκληρο. Όποτε έψελναν η ατμόσφαιρα γινόταν πιο “κάπως”, ενώ όταν έκαναν τις κινήσεις ιεροτελεστίας του μιμούμουν κι εγώ, παρακολουθώντας το κοινό: σχεδόν όλοι νέοι, ορισμένοι με πολύ ανοιχτές πλάτες, κάποιοι ντυμένοι ως ράπερ, δυο ως μεταλάδες, μερικοί με αθλητικά, άλλοι με κουστούμια, αλλά άπαντες συγκεντρωμένοι και με ευλάβεια. Το τι έλεγε το κήρυγμα (που προφανώς δεν ήταν καν στα Ρώσικα) δεν το κατάλαβα, αλλά σίγουρα ήταν πολύ πιο μειλίχιο από εκείνο που πριν μερικά χρόνια είχαμε παρακολουθήσει στο Μεγάλο Τζαμί στην Ισφαχάν, όταν ένας πιτσιρικάς μας έβαλε μέσα και βρεθήκαμε ανάμεσα σε εκατοντάδες ανθρώπους που ούρλιαζαν ρυθμικά τα προστάγματα ενός μουλά χτυπώντας το στήθος τους, με τον πιτσιρικά να μας γράφει στο κινητό του πως φώναζαν “Φωτιά στο Ισραήλ, θάνατος στους Αμερικανούς”. Καμία σχέση, εδώ υπήρχε αγαλλίαση, η δε φωνή του ψάλτη ήταν τρομερά μελωδική, ούτε κατάλαβα πότε πέρασε η μιάμιση ωρίτσα.

Έκανα τη βόλτα μου και στο υπόλοιπο σύμπλεγμα, έκανε πολύ κρύο, οπότε ήπια ένα ζεστό κακάο από ένα αυτόματο μηχάνημα στο... πορτ-μπαγκάζ ενός αυτοκινήτου, τρομερή πατέντα. Από το πολύ το Κύριε Ελέησον (ή έστω το Αλά-ου-άκμπαρ) με είχε κόψει και λόρδα, οπότε είπα να πάω προς την παλιά πόλη για να δοκιμάσω τατάρικη κουζίνα. Καλομαγειρεμένο το άλογο, ωραίες οι ιδιαίτερες γεύσεις, κλασικά απογοήτευση το chak chak, είπα μπας και στο Καζάν έχει καλύτερη γεύση από αλλού, αλλά το ίδιο αδιάφορο μου φάνηκε ως γλυκό.

Ανέβασα πάλι λίγα δέκατα, αλλά είπα να μη μασήσω και πήγα προς το γραφείο τουριστικών πληροφοριών, ψάχνοντας για κάποια εκδρομή για την επόμενη για το Bolgar, ένα σημείο ιστορικής και αρχαιολογικής σημασίας για τους Τάταρους, που προστατεύεται από την UNESCO. Οι κοπελίτσες στο γραφείο μιλούσαν Αγγλικά, μου είπαν πως για αγγλόφωνο ξεναγό θα έπρεπε να πληρώσω ένα ακριβό τουρ, αν όμως δεν είχα θέμα με χαρά θα με έβαζαν σε ένα βανάκι με Ρώσους για 21€, συμπεριλαμβάνοντας το μεσημεριανό και την ξεναγό που δε θα καταλάβαινα. Το πήρα χωρίς δεύτερη σκέψη και πήγα στο ξενοδοχείο Tatarstan για να κλείσω την εκδρομή, όπου Αγγλικά δε μιλούσαν αλλά και την κράτηση έκανα και κατάλαβα ότι θα δέχονταν να κρατήσουν τις αποσκευές μου μέχρι να επιστρέψω από την εκδρομή.

Συνέχισα τη βόλτα μου στην πόλη και, κοιτώντας λίγο το σάιτ της Ευρωλίγκας, διαπίστωσα πως σε λίγες ώρες έπαιζε η Ουνίξ Καζάν με την Κίντερ Μπολόνια ημιτελικό του Eurocup, με το νικητή να προκρίνεται στην Ευρωλίγκα της επόμενης σαιζόν. Μπήκα στο σάιτ της ομάδας, με τα χίλια ζόρια κατάφερα να δω πως έχει εισιτήρια αλλά... το σάιτ δεχόταν μόνο ρώσικες πιστωτικές. Επέστρεψα λοιπόν στις τουριστικές πληροφορίες για να παρακαλέσω τις κοπελίτσες να με βοηθήσουν. Ευγενέστατες και χαμογελαστές δέχτηκαν να μου αγοράσουν το εισιτήριο αυτές με τη δική τους κάρτα και να τις πληρώσω εγώ μετρητοίς. Τι καλές! Το δε εισιτήριο στα 7€ και στη θέση που μου βρήκαν ήταν σκέτη κλοπή, τους άφησα το αντίτιμο των 10€ και με κυνηγούσαν να μου τα δώσουν πίσω.

Το ματσάκι ήταν σε τρεις ώρες, οπότε γύρισα στο ξενοδοχείο για μπανάκι, θερμομέτρηση, σταγόνες για την καταρροή κι έφυγα για το Basket Hall. Η τοπική ομάδα (γνωστή σε όσους ξέρουν από μπάσκετ) είχε μπόλικο ελληνικό χρώμα, με τον Πρίφτη για κόουτς, αρκετούς Έλληνες μαζί του στο σταφ κι επειδή τώρα που γράφουμε αυτές τις γραμμές ο Πρίφτης (μετά την επιτυχημένη σαιζόν) υπέγραψε στον Παναθηναϊκό, έφερε και τον Οκάρο Γουάιτ μαζί του και μάλλον και τον Γουόλτερς, η δε Unics πήρε το Χεζόνια από τον Παναθηναϊκό. Χωρίς να το ξέρω, είδα ολίγον από τον Παναθηναϊκό του μέλλοντος, απέναντι στο μεγάλο φαβορί, την Κίντερ Μπολόνια, με γνωστούς NBAers, όπως ο Μπελινέλι και ο Τεόντοσιτς. Μη σας κουράζω, ματσάρα είδα και μάλιστα κέρδισε η τοπική ομάδα σε ματς-θρίλερ με υψηλό σκορ και φοβερό θέαμα.

Το πιο ενδιαφέρον όμως ήταν η ατμόσφαιρα. Σε ένα όμορφο γηπεδάκι που πάντως δεν ήταν φίσκα παρότι δεν υπήρχαν περιορισμοί covid, υπήρχε τοπική μπάντα που τζαζοροκάριζε πριν και κατά τη διάρκεια του ματς, φυσικά γκαρνταρόμπα, ωραίος παλμός, πολλά ζευγαράκια, κόσμος που ξέρει από μπάσκετ αλλά κι ένας “ανιματέρ” με μικρόφωνο που στα δικά μου αυτιά ήταν πολύ εκνευριστικός, ευτυχώς τον έκρυβαν οι τσιρλίντερ πού και πού. Τσιμπιόμουν και δεν το πίστευα ότι έβλεπα και μπασκετάκι από κοντά μετά από τόσους μήνες καραντίνας και κλεισούρας, χώρια ότι έπιασα και τα στοιχήματα που έπαιξα.

Κατά την επιστροφή σκεφτόμουν τον Πρίφτη και την “εξορία” του στο Καζάν. Πώς να είναι η ζωή ενός Έλληνα κόουτς εκεί; Η πόλη είναι όμορφη, ασφαλής, με καλή οικονομία, αλλά ταυτόχρονα με δύσκολο κλίμα, μακριά από τα πάντα αλλά και πολύ ιδιαίτερη λόγω Τατάρων, ενώ από ζωή έχει τα πάντα, από πολύ καλή ομάδα χόκεϊ μέχρι όπερα, θέατρα, διεθνές αεροδρόμιο, πρόσβαση στα Ουράλια, όμορφη φύση και σχετικά φτηνή ζωή (καμία σχέση με τη Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη). “Κάτεργο” δεν είναι σίγουρα, οι συνθήκες δουλειάς καλές, αναρωτήθηκα σε ποιο σχολείο να πηγαίνουν τα παιδιά του, πώς να είναι η καθημερινότητά του εκτός μπάσκετ, αν θα επέστρεφε Ελλάδα... ε τελικά επέστρεψε, καλή του επιτυχία στον Παναθηναϊκό.

Η νυχτερινή μου βόλτα ήταν πολύ ευχάριστη παρά το κρύο, βρήκα κι ένα καθαρότατο “βρώμικο” να φάω ένα shawarma και γύρισα στο δωμάτιό μου πλήρης εικόνων και μπασκετάρας. Αύριο θα είχε και αρχαία (ε όχι τόοοσο αρχαία, αλλά αρκετά), τι άλλο να ζητήσω; Α, να πέσει ο πυρετός...

 

[fotast]

Μια μικρή παρατήρηση.Στο κεφ.15 δεν έχεις βάλει υπότιτλους στις φωτογραφίες.

 

[Yorgos]

Ωραία υποδοχή, τη συμπάθησα την πόλη.

Η κεντρική αγορά του Καζάν.

Έντονη αίσθηση Ανατολής.

Ναι, στη Ρωσία είμαστε ακόμη.

Το εξωτερικό κομμάτι της αγοράς είναι πιο παραδοσιακό.

Ρωσική πόλη χωρίς ποτάμι δε νομίζω να υπάρχει.

Αρχιτεκτονικά επίσης προσφέρει πολλά το Καζάν.

Δεν μπήκα κι έμεινα με την περιέργεια αν οι κοπέλες της αφίσας υπάρχουν ή αν έχει νταρντάνοβες μέσα.

Στα ίδια πλαίσια, το εστιατόριο δείχνει και πολιτιστικές ταινίες.

Επιστρέφουμε στα αρχιτεκτονικά ενδιαφέροντα, μη μας περάσουν και για ληγουρόφσκαγιες.

Πλέι οφ χόκεϊ, θα το δούμε κι αυτό αργότερα.

Πολύ ενδιαφέρουσα εκκλησία κι αυτή.

Φυσικά στο εσωτερικό καθίσματα δεν υπάρχουν. Είσαι πιστός; Ε να πάθεις και μια φλεβίτιδα.

Πρώτη θέα του Κρεμλίνου του Καζάν.

Κρεμλίνο δεξιά, νέα πόλη αριστερά.

Ο δράκος του Καζάν.

Αυτή η Αικατερίνη στο μεταξύ είχε σπάσει και καρδιές εκείνη την εποχή...

Και το τζαμί του Κρεμλίνου.

Το λες κι εντυπωσιακό.

Αυτό το έργο είναι μακέτο;

Πολυτελές και το εσωτερικό του ισογείου.

Μπήκα όσο ακόμη υπήρχε χώρος για να κάτσεις.

Πλάκωσε κι ο ιμάμης.

Γενικώς το Κρεμλίνο ήταν εκτενές κι όμορφο.

Κινητή μηχανή ροφημάτων.

Είχε πάει και στο Καζάν ο Χέμινγουει;

Ένα ψοφόκρυο το έκανε.

Κάπου εδώ έφαγα το άλογο.

Στο βάθος η Basket Hall. Στο προσκήνιο πρέπει να είναι κάποιος αρχαίος Τάταρος προπονητής που στοχάζεται αν θα παίξει με αλλαγές ή όχι στα σκριν.

Ωραίο το γηπεδάκι. Καλώς ήρθατε και στην Ευρωλίγκα παιδιά από φέτος.

Ωραίο χαβαλέ έκαναν αυτοί.

Είχα και καλή θέση.

Μίλος Τεόντοσιτς, τα έσπασε στο συγκεκριμένο ματς.

Οι μανίτσες.

Η μασκότ και ο ανιματέρ παπάρας.

 

[Yorgos]

Μια μικρή παρατήρηση.Στο κεφ.15 δεν έχεις βάλει υπότιτλους στις φωτογραφίες.

Ευχαριστώ πολύ, διορθώθηκε.