Ρωσία Αρκτικός Κύκλος, Σιβηρία, Ταταρστάν, Βόλγας, Καύκασος κι άλλα κομμάτια της μητέρας Ρωσίας

[Yorgos]

ωραία η ταξιδάρα σου....από ρούχα και λοιπό εξοπλισμό για το κρύο τι πήρες?

Eίχα το ένα και ηρωικό μπουφάν που αγόρασα πριν 15 χρόνια στην Κίνα με 20 ευρώ και αγόρασα για τα χιόνια κάτι αδιάβροχα μποτάκια των 71 ευρώ (άουτς, δεν έχω ξαναξοδέψει τόσα). Πήρα μαζί μου και ένα ισοθερμικό πάνω και κάτω, αλλά δε χρειάστηκε πουθενά. Γενικά οι θερμοκρασίες ήταν μια χαρά, δροσούλα (το βράδυ ήθελε το μπουφάν του), χρήσιμος ο σκούφος, γάντια δε χρειάστηκαν. Τώρα οι τιμές των θερμοκρασιών μπορεί να φαίνονταν χαμηλές, αλλά εμένα οι 2 βαθμοί Κελσίου της Ρωσίας μου φάνηκαν ως αίσθηση 8-10 βαθμών στην Ελλάδα, τίποτε το φοβερό, ακόμη και μετά τα μεσάνυχτα με το απλό μπουφανάκι ήμουν μια χαρά. Μην κοιτάς τους Ρώσους στις φωτογραφίες, αυτοί είναι φοβερά κρυουλιάρηδες και ντύνονται σαν αρκούδες (περισσότερα γι αυτό αργότερα). Γενικώς η εποχή ήταν άψογη, αν και ειδικά για τη Βαϊκάλη θα ήταν optimal 2 εβδομάδες νωρίτερα, δηλαδή αρχές Μαρτίου, ίσως και τέλη Φλεβάρη.

 

[travelbreak]

Μην κοιτάς τους Ρώσους στις φωτογραφίες, αυτοί είναι φοβερά κρυουλιάρηδες και ντύνονται σαν αρκούδες

Μήπως είμαι Ρώσος και δεν το ξέρω;

 

[James]

Στη φώτο με τα ποτήρια τσαγιού, είδα στα αριστερά ένα σαμοβάρι ΑΚΡΙΒΩΣ ίδιο με της γιαγιάς μου.

Όσο για τα μακντόναλτς. Ποια Μακντόναλτς? Τα Burger King μπροστά τους είναι για αστέρια μισελέν.

 

[Yorgos]

Στη φώτο με τα ποτήρια τσαγιού, είδα στα αριστερά ένα σαμοβάρι ΑΚΡΙΒΩΣ ίδιο με της γιαγιάς μου.

Όσο για τα μακντόναλτς. Ποια Μακντόναλτς? Τα Burger King μπροστά τους είναι για αστέρια μισελέν.

Κρυφοκουμουνα η γιαγιά, μάλλον έπαιρνε τη σύνταξη του Αντρέα και τα έδινε κουπόνια στο κόμμα,.που σε αντάλλαγμα της έφερνε σεμεδακια από τη Μητέρα Ρωσία.

Κι εγώ ως γεύση προτιμώ τα ΒΚ, αλλά αυτοί οι αλήτες στα Mcdonalds βάζουν κάτι μυρωδιές που σπάνε τη μύτη.

 

[James]

Τώρα που το σκέφτομαι, είχαν κάνει ταξιδάκι προς Ρωσία μεριά, και βασικά πριν την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Ρε λες να ήταν φάση Americans ο παππούς και η γιαγιά??

Από μυρωδιές ναι, από γεύση μου θυμίζουν το "I'm a barbie girl". Life in plastic...

 

[Borealis]

Δεν αντέχω να μη παρατηρήσω (μπορεί να είναι και ιδέα μου μη το πάρετε σοβαρά) ότι η Σοβιετική εποχή θυμώνει και προκαλεί αγανάκτηση περισσότερο στον δυτικό κόσμο παρά σε αυτούς που την έζησαν.
Τα σπίτια του μουσείου πάντως καμιά σχέση με αυτά που πρόλαβα να δω σε άλλες γειτονικές σοσιαλιστικές χώρες, περισσότερο έθνικ μου φάνηκαν

 

[Sevro]

Δεν αντέχω να μη παρατηρήσω (μπορεί να είναι και ιδέα μου μη το πάρετε σοβαρά) ότι η Σοβιετική εποχή θυμώνει και προκαλεί αγανάκτηση περισσότερο στον δυτικό κόσμο παρά σε αυτούς που την έζησαν.
Τα σπίτια του μουσείου πάντως καμιά σχέση με αυτά που πρόλαβα να δω σε άλλες γειτονικές σοσιαλιστικές χώρες, περισσότερο έθνικ μου φάνηκαν

Αυτοι που την εζησαν δεν ειχαν αλλες επιλογες στη ζωη τους. Τους φαινοταν φυσιολογικο να θες αδεια απο την κυβερνηση για να φυγεις απο τη χωρα, να μην εχεις δικαιωμα να επιλεγεις ποιος σε κυβερνα, να ελεγχει το κρατος τα παντα.

Οσοι εχουν ζησει αλλιως τους φαινεται παλαβο και καταπιεστικο αυτο το καθεστως, λογικο δεν ειναι ;

Το ιδιο γινεται στη συγχρονη εποχη με την Κινα, σπανια θα βρεις Κινεζους να κραζουν το απολυταρχικο καθεστως τους που εχει banaρει τη Google, το Facebook, τις ταινιες κλπ. και εχει social score στους πολιτες και βασει αυτου τους επιτρεπει να μετακομισουν σε αλλη πολη ή να βγουν στο εξωτερικο, και κατασκοπευει ποιος κανει κριτικη στον Xi και τους κολαουζους του στο κινεζικο ιντερνετ.

Αλλα οι Κινεζοι τα βλεπουν μελι γαλα, "η Κινα ηταν φτωχη χωρα, ειχε λιμους και φτωχεια, τωρα δεν πειναμε, αυτο δουλευει στην Κινα". Κατι αντιστοιχο ισχυει και με την ΕΣΣΔ και τη Ρωσια.

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13
Τομσκ: Χιόνια, φοιτητές και τραμ​

Πήγα στον περιποιημένο σταθμό λεωφορείων για να βρω δρομολόγιο για το Τομσκ, 4 ώρες μακριά. Είχα διαβάσει πως επρόκειτο για φοιτητούπολη, με όμορφη αρχιτεκτονική και πως είναι κούκλα “ακόμη και χωρίς χιόνι”. Εισιτήριο βρήκα εύκολα, αν και ο οδηγός δεν ήταν και πολύ ευγενής, ούτε με μένα αλλά ούτε και με έναν γηραιό επιβάτη. Η διαδρομή πάντως ήταν κατάλευκη. Μιλάμε για πολύ χιόνι, όμορφο χιόνι, σε κάποια φάση έβλεπα μόνο λευκό, παρότι ο ουρανός ήταν καταγάλανος. Την καλύτερη εποχή ήρθα στη χώρα, σκέφτηκα.

Με την άφιξή μου στην πόλη, που δε μου φάνηκε και πολύ όμορφη από εκεί που μπήκαμε, είχα και το πρώτο epic fail με το Yandex, στήθηκα σε λάθος σημείο, έστησα και τον οδηγό, δεν μπορούσα να προσανατολιστώ με το χάρτη κι αναγκάστηκα να πάω σε άλλο σημείο και να ζητήσω άλλο όχημα. Ε... μου έτυχε ο ίδιος. Ο οποίος ως κλασικός Ρώσος ούτε μου μίλησε, αλλά ούτε και γκρίνιαξε που τον είχα στήσει στο προηγούμενο ραντεβού.

Επειδή είχα διαβάσει πως πρόκειται περί φοιτητούπολης, είχα την εσφαλμένη εντύπωση πως το Τομσκ θα ήταν κάποια κωμόπολη. Έπεσα λίγο έξω γιατί έχει πληθυσμό άνω του μισού εκατομμυρίου, αλλά καθώς κατευθυνόμασταν προς το ξενοδοχειάκι που είχα κλείσει, άρχισα να βλέπω πολύ όμορφα κτίρια. Η κυρία στη ρεσεψιόν ήταν πολύ φιλότιμη. Είχα κάνει ένα αίτημα να μου σερβίρουν το πρωινό που περιλαμβανόταν στην τιμή του δωματίου την επόμενη στις 5, αλλά δε μου είχε απαντήσει, λόγω περιορισμένων Αγγλικών. Από κοντά όμως και με παντομίμα το κατάλαβε, συμφώνησε και μου έγραψε στο google translate “φυσικά και θα σε ταϊσω στις 5!”, που μου φάνηκε αρκετά αστείο, ένιωσα ως κατοικίδιο. Το δωμάτιο ήταν πολύ προσεγμένο, ενώ για άλλη μια φορά σε ρωσικό ξενοδοχείο υπήρχαν φίλτρα με νερό παντού (σε όλους τους διαδρόμους, στη ρεσεψιόν) και... υπερβολική θέρμανση. Το βράδυ ξανακοιμήθηκα με ανοιχτά παράθυρα... στη Σιβηρία με χιόνι έξω.

Γενικώς αυτό το θέμα με το κρύο και τους Ρώσους με προβλημάτισε. Δεν είναι μόνο που έβαζαν τη θέρμανση τόσο δυνατά, αυτό ας πούμε ότι είναι αναμενόμενο σε λαούς με κλιματολογικά απωθημένα, βλέπε Κούβα και κλιματισμό (πολικό ψύχος στους περισσότερους κλειστούς χώρους). Είναι και το ότι ντύνονταν απίστευτα χοντρά για θερμοκρασίες που τέλος πάντων δεν ήταν και πολικές. Κι όχι μόνο φορούσαν κάτι παλτά που τους έκαναν να φαίνονται μπαμπούσκες, αλλά όταν έμπαιναν σε κλειστούς χώρους δεν τα έβγαζαν και δεν καταλάβαινα πώς δεν ίδρωναν. Στα διάφορα μετρό για παράδειγμα, εγώ έσκαγα ακόμη και με το φούτερ, ίδρωνα, κι έβλεπα τους πάντες να φοράνε σκούφο , κασκόλ, παλτάρα από βίσωνα, πουλόβερ, άλλο μακρυμάνικο, φανέλα και κάθονταν ατάραχοι. Το συζήτησα αργότερα και με Ρώσους και μου είπαν αυτό που φανταζόμουν: “αυτό ότι οι Ρώσοι δεν κρυώνουμε είναι μεγάλος μύθος, πρακτικά είμαστε φοβερά κρυουλιάρηδες”.

Το μπόλικο και στρωμένο χιόνι έδενε υπέροχα με τα μπόλικα ξύλινα σπιτάκια κι εγώ πήρα το δρόμο για το πανεπιστήμιο της πόλης, ένα πολύ όμορφο κατάλευκο κτίριο. Επισκέφθηκα τους βοτανικούς του κήπους, που ήταν πολή όμορφη βόλτα με το χιόνι, αλλά προφανώς δε βλέπεις και πολλά φυτά υπό αυτές τις συνθήκες. Υπάρχουν θερμοκήπια, που είναι μια πολύ εξωτική εικόνα στη Σιβηρία , ειδικά αν σκεφθεί κανείς ότι περιέχουν και τροπικά φυτά, αλλά είχα διαβάσει πως η πρόσβαση είναι σε διαφορετικές ημέρες από την Δευτέρα που ήμουν εγώ, ωστόσο πήγα να κλαφτώ, αλλά η μπαμπούσκα στην πόρτα ήταν ανένδοτη. Παρόλα αυτά, μια ματιά από το σημείο... της κλάψας κατάφερα να πάρω και της απέσπασα κι ένα χαμόγελο. Είναι κι αυτό ένα από τα θετικά της μουντρουχίλας: όταν σου χαμογελάει κάποιος το εκλαμβάνεις ως μετάλλιο.

Συνέχισα τη βόλτα μου στο πανεπιστήμιο, έκανα και μια στάση στο καφέ... Starbooks, όπου ήπια τη ζεστή μου σοκολάτα, χάζεψα τους ευγενείς, αθώους σχεδόν φοιτητές (και πολύ συντηρητικά ντυμένους, πανεπιστήμιο χωρίς σκουλαρίκι, ούτε καν ένα σκισμένο τζιν, σαν κατηχητικό ήταν), οι οποίοι μου φάνηκαν και πολύ πολύ πιτσιρικάδες, δηλαδή άνω των 21-22 δεν πρέπει να ήταν κανείς. Τριτοκοσμικοί οι Ρώσοι, δεν είδα αφίσες, καταληψίες, εμπόριο ναρκωτικών, φοιτητές-συνδικαλιστές 48 ετών καραφλοχαιτάδες, δεν ξέρω τι γίνεται, έχουν μείνει πίσω οι άνθρωποι, ούτε ένα γκραφίτι, αίσχος.

Ακόμη κι εκτός πανεπιστημίου τα κτίρια ήταν πολύ όμορφα, το Τομσκ είναι σίγουρα στο τοπ-5 πιο όμορφων πόλεων που έχω δει στη Ρωσία. Ωραίες λεωοφόροι παντού, προσεγμένα τα κτίρια και φυσικά δεν μπορούσε να λείψει ένα μεγαλοπρεπές μνημείο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ είδα γονείς να το επισκέπτονται με τα παιδάκια τους, να τους εξηγούν κάποια πράγματα και μετά να στέκονται σιωπηλά, ωραίες εικόνες. Η θέα πάντως πίσω από μνημείο ήταν ακόμη επιβλητικότερη με ένα θεόρατο παγωμένο ποταμό και την αναμενόμενη... ποταμοmalecon.

Έμεινα με το φανελάκι γιατί ίδρωσα με τόση ζέστη και περπάτησα μεγάλες αποστάσεις, άλλωστε η πόλη ήταν απόλαυση, εν τέλει πάντως πήρα ένα (αμίλητο) yandex για να πάω στο Marle Bua το εστιατόριο που είχα επιλέξει, που αποδείχθηκε κλειστό. Κλειστό ήταν και το μουσείο για τα εγκλήματα επί ΕΣΣΔ, αλλά δεν καιγόμουν και πολύ γι' αυτό, τα ξέρουμε, μας τα διηγήθηκαν αυτοί που τα έζησαν, τα διαβάσαμε, πάμε παρακάτω.

Τελικώς διάλεξα εστιατόριο μέσω κριτικών google, που δεν το έχω ξανακάνει, το Inzhir. Έστριψα στην οδό... Γκαγκάρινα δεξιά, ανέβηκα μια σκοτεινή σκάλα και γουάου, μια εξωτική αίθουσα με όμορφη οριεντάλ διακόσμηση με προϊδέαζε για κάτι καλό. Αν μη τι άλλο, οι Ρώσοι ξέρουν να στήνουν εστιατόρια και καφέ, το στιλ δε λείπει (για τις βιτρίνες των μαγαζιών έχω να πω το εντελώς αντίθετο). Ασιατική κουζίνα έψαχνα, ε τη βρήκα: πολύ ωραίο κοτόπουλο με ανανά, εξαιρετικό κυρίως με νουντλς, οι δυο καλύτερες λεμονάδες της χώρας και ωραίο πιάτο γλυκών με μπακλαβά και χαλβά, έσκασα με 14€.

Το τραμ της επιστροφής ήταν επικά ρετρό, ειδικά κοιτώντας πίσω την απότομη χιονισμένη κατηφόρα, και με άφησε και κοντά στο ξενοδοχείο μου. Και τα δύο μουσεία που ήθελα να δω ήταν κλειστά, αλλά η πόλη ήταν σκέτη αποκάλυψη, αναθεωρώ και τη βάζω στο τοπ-2 του ταξιδιού από πλευράς ομορφιάς. Κι επιπλέον, δε χρειαζόταν να επιστρέψω στο Νοβοσιμπίρσκ με το 4ωρο λεωφορείο, αλλά επειδή υπήρχε αεροδρόμιο έκλεισα μια πτήση για... Εκατερίνεμπουργκ μέσω Μόσχας, από όπου θα έπαιρνα νυχτερινό τραίνο για Τομπόλσκ, σε ένα δρομολόγιο που δεν έβγαζε πολλή λογική χιλιομετρικά, αλλά οικονομικά και από πλευράς αξιοθέατων μου φάνηκε ενδιαφέρον και το έκλεισα. Άνοιξα το παράθυρό μου με θέα το ατελείωτο χιόνι για να ανακουφιστώ από τους 35 βαθμούς του δωματίου μου και κοιμήθηκα γυμνός (και πάλι ίδρωσα!).

 

[Smaragda53]

Απίθανα και τα περισσότερα άγνωστα για μας τα αντικείμενα..Βέβαια για αυτούς ορισμένα να είχαν και την τραγική τους πλευρά...Πολύ αστεία η τσιγαροθήκη με τα "πεταχτά" τσιγάρα...

είχαμε και στην Αθήνα τέτοια τσιγαροθήκη εμείς οι "παλιοί"!
Γιώργο ως κομισάριος είσαι όλα τα λεφτά!

 

[Yorgos]

Δεν αντέχω να μη παρατηρήσω (μπορεί να είναι και ιδέα μου μη το πάρετε σοβαρά) ότι η Σοβιετική εποχή θυμώνει και προκαλεί αγανάκτηση περισσότερο στον δυτικό κόσμο παρά σε αυτούς που την έζησαν.

Το αντίθετο θα έλεγα εγώ, μιλάς με κόσμο πχ στη Βαλτική και η όποιες μνήμες στα όσα έζησαν επί ΕΣΣΔ τους εξαγριώνει. Αντίθετα, η πιο ρομαντική εκδοχή της ζωής στην ΕΣΣΔ επικρατεί πιο πολύ στις αριστερίζουσες δυτικές κοινωνίες "αχ τι όμορφα που ήταν, είχαν δωρεάν υγεία, δεν είχε κίνηση, δεν είχαν διαφημίσεις, ζωή χωρίς καπιταλισμό, μακάρι να το ζούσα κι εγώ".

Οι ίδιοι οι Ρώσοι μάλλον το αντιμετωπίζουν ως μια φάση της ζωής τους που πέρασε, το έζησαν, καλό-κακό αυτό ήταν (και ήταν κι από τα δύο), πάμε παρακάτω, μάλλον έχουν σημαντικότερα πράγματα να κάνουν από το να ασχολούνται με το αν ήταν καλό ή κακό το παρελθόν τους, το οποίο ήταν δεδομένο, δεν υπήρχε δυνατότητα επιλογής. Πχ μου έχει κάνει εντύπωση με τους (πολλούς, πάρα πολλούς, εύκολα γράφω βιβλίο από τις συνεντεύξεις μαζί τους) πρώην ΕΣΣΔίτες που έχω μιλήσει στην Κούβα ότι η εξοστράκιση/φυλάκιση/βασανισμός/εξαφάνιση συγγενών ως αποτέλεσμα πολιτικών διώξεων (και σχεδόν όλοι είχαν τέτοια περιστατικά στις οικογένειές τους) αντιμετωπίζεται ως κάτι δεδομένο, όπως αντιμετωπίζουμε τους σεισμούς στην Ελλάδα, δεν ήταν προϊόν επιλογής ή κάτι που μπορούσε να αποφευχθεί, ήταν κομμάτι της δεδομένης καθημερινότητας, δεν κάθεσαι να αναλύσεις αν ήταν στα καλά ή τα κακά της εποχής όπως εγώ δε σκέφτομαι κάθε πρωί που ξυπνάω αν είμαι άτυχος που γεννήθηκα σε χώρα που έχει σεισμούς ή ο Κουβανός δε σκέφτεται τι κακό που τον βρήκε που έχει σοβαρό ενδεχόμενο να αντιμετωπίσει τυφώνες κάθε χρόνο, είναι κάτι που ήρθε "πακέτο" με το χώρο που γεννήθηκε.

Συνήθως οι εξωτερικοί παρατηρητές είμαστε αυτοί που υπεραναλύουμε τις δεδομένες καταστάσεις ενός τόπου/συστήματος, αυτά που δεν μπορείς να αλλάξεις δεν τα τριβιλίζεις στο μυαλό σου κάθε μέρα όταν τα ζεις. Όταν πάψεις να τα ζεις είναι που κάνεις τη σύγκριση και με τα θετικά που έχασες και με τα αρνητικά που "γλίτωσες" αλλά κι αυτό γίνεται για ένα χρονικό διάστημα μόνο, δεν κρατάει πολύ. Πόσες φορές σκέφτεσαι σήμερα "τι καλά που δε ζω τους εμφυλίους που έζησε η γιαγιά μου;" στην καθημερινότητά σου; Θα έκανα και παραλληλισμούς με την Κούβα τώρα, αλλά λέω να το αποφύγω. Το πιο ενδιαφέρον παράδειγμα μάλλον πάντως είναι οι κοινωνίες που διχάστηκαν και οι οικογένειες που έζησαν η μισή τον κομουνισμό και η άλλη μισή τον καπιταλισμό, εκεί ναι, οι συγκρίσεις είναι καθημερινότητα. Οι Ανατολικο/Δυτικο- Γερμανοί, οι Κουβανοί (σε Μαϊάμι και Αβάνα πχ) ή οι Κορεάτες είναι άνθρωποι που αυτές τις αναλύσεις (απ' όσο τους έχω ζήσει, τους Κορεάτες πολύ λιγότερο, αλλά έχω γνωστούς κι εκεί) ναι, τις κάνουν καθημερινά γιατί σε κάποιο βαθμό είχαν την επιλογή ή τέλος πάντων η άλλη επιλογή ως πραγματικό ενδεχόμενο ήταν ορατή, απέναντι ή δίπλα τους, την έζησαν οι δικοί τους (και σε πολλές περιπτώσεις, που είναι και οι πιο ενδιαφέρουσες) τις έζησαν οι ίδιοι.

Ωραία συζήτηση είναι αυτή, αλλά θα κομματικοποιηθεί ως συνήθως, οπότε ας την αφήσουμε. Άσχετα των θετικών-αρνητικών της περιόδου ΕΣΣΔ και το πώς έχει μείνει στη συνείδηση όσων την έζησαν, απλά ήθελα να πω ότι λίγοι κάθονται να το ψυχαναλύσουν, δική μας (των εξωτερικών παρατηρητών εννοώ) ψύχωση είναι αυτή. Ενδιαφέρουσα αναζήτηση, αλλά όχι δική τους, ούτε ο κομουνισμός θα ξαναέρθει (τουλάχιστον ως άμεσο ορατό ενδεχόμενο), ούτε να αλλάξουν το παρελθόν τους μπορούν, πιο πολύ ασχολούνται με αυτά που μπορούν να επηρεάσουν.

 

[Yorgos]

Ατέλειωτο λευκό στη διαδρομή.

Ξαναλέω ότι αν πας σε επιλεγμένα μέρη, σε κάθε πόλη βρίσκεις να φας ωραία και οικονομικά. Αλλά όταν δεν επιλέγεις, όπως εδώ στη στάση στο... "Λεβέντη" ή "Μπασιάκο" της εθνικής , οι ρώσικες επιλογές είναι πιο περιορισμένες. Τίγκα στο λάδι το "τσεμπουρέκ", κανένα λουκάνικο με άθλια σάλτσα κι Άγιος ο Θεός. Χάλια δεν είναι, δεν είπαμε ότι είναι και το Τόγκο, αλλά πρέπει να επιλέγεις πού πας.

Μπόλικο το χιόνι στο Τομσκ.

Το οποίο χιόνι έδενε πολύ ωραία με τις ξύλινες κατασκευές.

Πολλές εκ των οποίων ήταν πολύ όμορφες, με χρώμα και ωραία σχέδια.

Το Πανεπιστήμιο του Τομσκ.

Το οποίο περιβάλλεται από δάσος.

Στους βοτανικούς του κήπους βρίσκονται και τα θερμοκήπια που δεν μπόρεσα να επισκεφθώ.

Kατάλευκο το πανεπιστήμιο, από όλες τις απόψεις.

Starbooks.

Φοιτητόκοσμος.

Η αίσθηση που έδινε το πανεπιστήμιο ήταν αυτή των red birck universities: παλιό, παραδοσιακό, με ιστορία.

Αυτός ο Γκαγκάριν παντού είναι, μετά από τόσες δεκαετίες.

Απόλαυση η βόλτα στην πόλη.

Το μνημείο του Δευτέρου Παγκοσμίου.

Κι ως ρώσικη πόλη που σέβεται τον εαυτό της, έχει μια ποταμάρα.

Τεράστια η θυσία των Σοβιετικών στο Δεύτερο Παγκόσμιο.

Απ' 'ολα έχει η πόλη.

Και παλιά τρόλεϊ-τραμ διαθέτει.

Υπάρχουν 5-6 ονόματα δρόμων που είναι στάνταρ σε όλες τις ρώσικες πόλεις. Δεν πιστεύω να υπάρχει κάποια που να μη διαθέτει οδό Γκαγκάρινα.

Πολλά υποσχόμενη η είσοδος.

Χτύπησα και το μπουφέ με τα γλυκά, αν και το χάιλάιτ ήταν τα κυρίως.

 

[Smaragda53]

Κρυφοκουμουνα η γιαγιά, μάλλον έπαιρνε τη σύνταξη του Αντρέα και τα έδινε κουπόνια στο κόμμα,.που σε αντάλλαγμα της έφερνε σεμεδακια από τη Μητέρα Ρωσία.

Κι εγώ ως γεύση προτιμώ τα ΒΚ, αλλά αυτοί οι αλήτες στα Mcdonalds βάζουν κάτι μυρωδιές που σπάνε τη μύτη.

Ατέλειωτο λευκό στη διαδρομή.
View attachment 354962

Ξαναλέω ότι αν πας σε επιλεγμένα μέρη, σε κάθε πόλη βρίσκεις να φας ωραία και οικονομικά. Αλλά όταν δεν επιλέγεις, όπως εδώ στη στάση στο... "Λεβέντη" ή "Μπασιάκο" της εθνικής , οι ρώσικες επιλογές είναι πιο περιορισμένες. Τίγκα στο λάδι το "τσεμπουρέκ", κανένα λουκάνικο με άθλια σάλτσα κι Άγιος ο Θεός. Χάλια δεν είναι, δεν είπαμε ότι είναι και το Τόγκο, αλλά πρέπει να επιλέγεις πού πας.
View attachment 354963

Μπόλικο το χιόνι στο Τομσκ.
View attachment 354964

Το οποίο χιόνι έδενε πολύ ωραία με τις ξύλινες κατασκευές.
View attachment 354965

Πολλές εκ των οποίων ήταν πολύ όμορφες, με χρώμα και ωραία σχέδια.
View attachment 354966

Το Πανεπιστήμιο του Τομσκ.
View attachment 354967

Το οποίο περιβάλλεται από δάσος.
View attachment 354968

Στους βοτανικούς του κήπους βρίσκονται και τα θερμοκήπια που δεν μπόρεσα να επισκεφθώ.
View attachment 354969

Kατάλευκο το πανεπιστήμιο, από όλες τις απόψεις.
View attachment 354970

Starbooks.
View attachment 354971

Φοιτητόκοσμος.
View attachment 354972

Η αίσθηση που έδινε το πανεπιστήμιο ήταν αυτή των red birck universities: παλιό, παραδοσιακό, με ιστορία.
View attachment 354973 View attachment 354974 View attachment 354975

Αυτός ο Γκαγκάριν παντού είναι, μετά από τόσες δεκαετίες.
View attachment 354976


Απόλαυση η βόλτα στην πόλη.
View attachment 354977 View attachment 354978 View attachment 354979 View attachment 354980

Το μνημείο του Δευτέρου Παγκοσμίου.
View attachment 354981 View attachment 354982

Κι ως ρώσικη πόλη που σέβεται τον εαυτό της, έχει μια ποταμάρα.
View attachment 354983

Τεράστια η θυσία των Σοβιετικών στο Δεύτερο Παγκόσμιο.
View attachment 354984

Απ' 'ολα έχει η πόλη.
View attachment 354985

Και παλιά τρόλεϊ-τραμ διαθέτει.
View attachment 354986 View attachment 354987

Υπάρχουν 5-6 ονόματα δρόμων που είναι στάνταρ σε όλες τις ρώσικες πόλεις. Δεν πιστεύω να υπάρχει κάποια που να μη διαθέτει οδό Γκαγκάρινα.
View attachment 354988

Πολλά υποσχόμενη η είσοδος.
View attachment 354989

Χτύπησα και το μπουφέ με τα γλυκά, αν και το χάιλάιτ ήταν τα κυρίως.
View attachment 354990 View attachment 354991

ρούσικο παραμύθι οι φωτογραφίες σου!