Ιταλία Απ’ τον εξώστη της Βενετίας στα Επτάνησα

[Smaragda53]

Μα τι ομορφιά ήταν αυτή!

αυτό περίμενα τόσην ώρα να διαβάσω από σένα!!!

 

[Iris_90]

Ένα αληθινό ονειρεμένο μέρος επί γης είναι η Βενετία !!!

 

[psilos3]

Κεφάλαιο 2 – Η νύχτα στη Βενετία



Το πόσο «συμπυκνωμένη» σε αξιοθέατα ειν’ αυτή η πόλη, πρόκειται για κάτι που μπορεί να το αντιληφθεί κανείς από τις πρώτες κιόλας ώρες, κάτι που συνέβη φυσικά και σε μένα, περνώντας από απανωτά σημεία ενδιαφέροντος όπως η Chiesa di Santa Maria del Giglio, αξιοθέατα άλλοτε καταχωρημένα στη λίστα μου, άλλοτε πάλι όχι:

Ο πολυσύχναστος κι εμπορικός δρόμος της S. Moise με οδηγούσε ακριβώς στο κέντρο της Βενετίας, με τις εικόνες των –προφανώς ζάπλουτων- Ασιατών να βγαίνουν φορτωμένοι σακούλες από τα καταστήματα μόδας να με γυρνάνε κάποια χρόνια πίσω. Ξάφνου ο δρόμος έμοιαζε να τελειώνει στη χαρακτηριστική στοά με τις καμάρες της, βγάζοντας με στο γνωστότερο και ένα από τα ομορφότερα σημείο της πόλης:

Ήμουν τόσο γρήγορα κιόλας στη Piazza San Marco και το μεγαλείο της, προσπαθώντας να πάω όσο πιο πίσω γίνεται για να έχω ολοκληρωμένη λήψη:

Έκανα τις βόλτες μου χαζεύοντας άλλοτε τον κόσμο κι άλλοτε τους πάγκους με τα σουβενίρ, μέχρι που άκουσα κλασσική μουσική και κατευθύνθηκα προς τα δεξιά. Το περίφημο Café Florian του 18ου αιώνα, το πιο παλιό καφέ στην Ιταλία διέθετε και ορχήστρα στον εξωτερικό του χώρο.

Προσέγγισα, φωτογράφησα, είδα τον κατάλογο με τις τιμές που τσούζουν και αναχώρησα. Δε μου πάνε άλλωστε οι καφέδες στις εκδρομές:

Έστριψα προς την παραλία, έχοντας αριστερά μου το Palazzo Ducale και στο βάθος τις δύο περίφημες στήλες της Βενετίας, Colonna di San Marco & di San Todaro.

Περνούσα ακριβώς κάτω απ’ το θεόρατο καμπαναριό (που είναι επισκέψιμο), βλέποντας το παλάτι περιστοιχισμένο από σκαλωσιές, με τις εργασίες στολισμού της πόλης να έχουν ήδη ξεκινήσει:

Η παραλιακή βόλτα εκείνη την ώρα λίγες στιγμές πριν πέσει το σκοτάδι ήταν τολμώ να πω μαγική, με το φωτογραφικό φακό να προσπαθεί να συλλάβει κάθε εικόνα. Αρχικά αυτή της «Ponte dei Sospiri» ή γέφυρας των στεναγμών όπως είναι γνωστή στα Ελληνικά, μιας μικρής και κλειστής σκεπαστής γέφυρας του 16ου αιώνα, που συνέδεε το Δουκικό ανάκτορο των Ενετών με τις φυλακές της πόλης, προκειμένου να οδηγηθούν οι κρατούμενοι στην ιερά εξέταση:

Απέναντι ακριβώς στέκει εντυπωσιακή η εκκλησία San Giorgio Maggiore, ευρισκόμενη πάνω στο ομώνυμο νησάκι:

Έμεινα λίγο ακόμα να χαζέψω τις εικόνες της παραλιακής, με τον κόσμο να ναι τόσος όσος να μην ενοχλεί, έχοντας σύμμαχο τον καλό καιρό.

Προχώρησα μέχρι το μνημείο του Vittorio Emanuele II και έκανα μεταβολή γυρνώντας προς τα πίσω:

Μπήκα στο πρώτο διαθέσιμο στενάκι δεξιά μιας και δεν είχα κάτι άλλο στο πρόγραμμα της ημέρας και ήθελα απλά να κάνω καμιά βόλτα. Η ώρα είχε περάσει, πρόλαβα να δω αρκετά και να διψάσω ακόμη περισσότερο:

Μια ακόμα μπύρα Morreti από ένα γειτονικό Mini market με βρίσκει και πάλι στη πλατεία του Αγίου Μάρκου καθισμένο στα σκαλιά της, όπως όλος ο κόσμος άλλωστε. Ήταν στα σχέδια μου να τη δω και να τη φωτογραφίσω νύχτα, πόσο μάλλον στο άναμμα του φωτισμού της:

Οι αντίστοιχες νυχτερινές εικόνες από τη διαδρομή που έκανα λίγες ώρες πριν θεωρώ πως αποτυπώνουν ίσως καλύτερα την ομορφιά της πόλης:

Η κινητικότητα του κόσμου ήταν έντονη, με τα εστιατόρια, τα καφέ, τα aperitivo και τα wine bars να είναι σχεδόν κατάμεστα:

Ανέβηκα ξανά την Accademia που την είχα ήδη βαρεθεί μέσα σε λίγες ώρες, χωρίς να παραλείψω να φωτογραφίσω φυσικά το μεγάλο κανάλι υπό το φως των προβολέων:

Η έμμονη ιδέα που είχε καρφωθεί όμως εδώ και ώρα στο μυαλό μου και δεν έλεγε να φύγει δε μ’ άφηνε σε ησυχία, έτσι με χαρά μπήκα φουριόζος στο πρώτο aperitivo που βρήκα μπροστά μου. Campari-aperol σόδα και φέτα πορτοκάλι, το οποίο μάλιστα δεν ήθελα να το πιώ επιτόπου αλλά με φόντο το διπλανό κανάλι, όπως αρκετός ακόμη κόσμος:

Η πλατεία της Santa Margherita από την οποία περνούσα, είναι και το επίκεντρο τρόπον τινά της νυχτερινής ζωής του κέντρου της πόλης, με τα μπαράκια να έχουν αρχίσει ήδη να γεμίζουν από κόσμο:

Έφτασα γρήγορα στον πεζόδρομο και το ξενοδοχείο μου προς ανασύνταξη δυνάμεων, περασμένες 8 πλέον:

Να και το δωμάτιο μου που δε παρέλειψα αυτή τη φορά να φωτογραφίσω. Φοβερή η πατέντα με τον νεροχύτη μέσα στο δωμάτιο, κάτι που προέκυπτε από το πολύ μικρό και στενό μπάνιο, με τη βάση της ντουζιέρας επίσης κομμένη, στα μέτρα της οικονομίας χώρου. Δίπλα το κρεββάτι για κοντούς, λες και όσοι είμαστε άνω του 1.90 δεν έχουμε ψυχούλα να κοιμηθούμε άνετα…



Περασμένες δέκα και είμαι πάλι στο δρόμο προκειμένου ν’ ανακαλύψω τη βραδινή κίνηση της Βενετίας, την ώρα που τα περισσότερα εστιατόρια δείχνουν να υπολειτουργούν με τους εναπομείναντες πελάτες. Ανεβαίνω αυτή τη φορά βόρεια, έχοντας συγκεκριμένο σκοπό, περνώντας αρχικά πλάι από την Chiesa di San Nicola da Tolentino, που έτσι όπως την είδα μόνο για εκκλησία δε μου έκανε:

Περπατώ παράλληλα στο μικρό κανάλι, που κάποια στιγμή κάνοντας υποχρεωτικά δεξιά με βγάζει και πάλι στο Grand Canal, από τη πάνω πλευρά αυτή τη φορά σχεδόν στην αρχή του. Η γέφυρα Degli Scalzi είναι η δεύτερη από τις τρεις που συνδέουν τις όχθες πάνω από το μεγάλο κανάλι:

Περνάω τη γέφυρα κάνοντας ακόμα μια στάση για φωτογραφίες, λίγο πριν μπω στον πεζόδρομο Terà Lista di Spagna για να συνεχίσω. Γι’ ακόμα μια φορά αντιλαμβάνομαι το μεγαλείο αυτής της πόλης κοιτώντας προς το βάθος του καναλιού, δίπλα από την πανέμορφη εκκλησία Santa Maria di Nazareth και τον Stazione di Venezia Santa Lucia , κεντρικό σταθμό τρένων της Βενετίας:

Ο πεζόδρομος οδηγούσε σε ακόμα μια ωραία πλατεία (San Geremia) με ιδανικό φωτισμό, πλαισιωμένη από το Palazzo Labia & την ομώνυμη εκκλησία. Ακριβώς απέναντι με περίμενε καρτερικά η Ιρλανδική παμπ Santa Lucia, σταμπαρισμένη από καιρό:

Πόσες φορές και σε πόσες ιστορίες σας το ‘χω πει εξάλλου, κινδυνεύοντας να γίνω γραφικός; Σε όποια σχεδόν πόλη του κόσμου κι αν βρίσκεσαι, όσο κι αν νομίζεις ότι είσαι σε αδιέξοδο, οι Ιρλανδοί είναι πάντα εκεί να σου προσφέρουν τη θαλπωρή τους. Μπήκα, κάθισα στο μπαρ σ’ ένα σκαμπό που ήμουν σίγουρος εκ των προτέρων ότι με περίμενε και ξεκίνησα να δοκιμάζω τα εξαιρετικά βαρέλια τους, γνωστά τα περισσότερα:

Η ώρα κόντευε μια όταν διάβαινα και πάλι τη γέφυρα, με φόντο αυτή τη φορά τη Chiesa di San Simeon Piccolo, αφού έκανα πρώτα μια βόλτα στα φαγάδικα και στους πάγκους πώλησης αλκοόλ, χωρίς να ψωνίσω κάτι. Gelatto; Όχι ευχαριστώ…

Έφτασα στο στενάκι του ξενοδοχείου μου πολύ κουρασμένος και γεμάτος από τη στην πόλη, κάτι όμως με κρατούσε και δεν έκανα κίνηση να βγάλω το κλειδί απ’ τη τσέπη μου. Μία απροσδιόριστη περιέργεια δε μ’ άφηνε να ησυχάσω, θέλοντας να εξερευνήσω λίγο ακόμα τη Βενετσιάνικη νύχτα.

Κατηφόρισα προς τη πλατεία της Santa Margherita λίγα μόλις μέτρα μακριά, μιας και το ένστικτο μου έλεγε ότι θα συναντήσω ζωή, κάτι που επιβεβαιώθηκε εμφατικά μόλις πέρασα το γεφυράκι San Pantalon. Όπως μπορείτε να δείτε η νεολέρα της πόλης το γλεντούσε, με τον παραδοσιακό Ιταλικό τρόπο φυσικά μιας και τα μπαράκια τους είναι για τ’ ανάθεμα. Όλοι στο δρόμο με μπύρες, ποτά (και όχι μόνο) στα χέρια. Βρήκα κι εγώ ένα σημείο να σταθώ, απέναντι από τη Beer Banti προκειμένου να πιω τις Perroni μου, που δεν είχα δοκιμάσει όλη την ημέρα.

Έτσι μάλιστα, ήμουν 100% ολοκληρωμένος…

 

[Señor_Nada]

Σ'ευχαριστούμε για την ιστορία. Τι να λέμε. Δεν υπάρχει η πόλη!

Αυτό με το νεροχύτη εκτός μπάνιου, δίπλα στο παράθυρο(!) το έχω συναντήσει κι εγώ. Δεν θυμάμαι σε ποιο μέρος, σίγουρα όχι στην Ιταλία. Για δύο άτομα είναι βολικό πιστεύω. Για ένα δεν υπάρχει λογική!

 

[paefstra]

Για πες πως νιωθεις μετα απο τοσες επισκεψεις στην Ιταλια που ειδες τωρα ΑΥΤΟ?

 

[matsas78]

Απ’ τον εξώστη της Βενετίας στα Επτάνησα​

«Κι απ’ τον εξώστη εκείνο βλέπω την ίδια ταινία
κάθε καλοκαίρι το "θάνατο στη Βενετία"
κι αναρωτιέμαι πάλι οι προσευχές μου πού πάνε
κι αν έχουν γίνει πουλιά προς τα πού πετάνε».

Που κολλάνε οι -πάντα μπροστά απ’ την εποχή τους- ΣτΕρΕο ΝόΒα με τη Βενετία; Και που κολλάει η Βενετία με τα -σαφώς επηρεασμένα απ’ αυτήν- Επτάνησα; Παντού και πουθενά είναι η απάντηση, απλώς άθελα να κάνω την εισαγωγή μέσω ενός αγαπημένου τραγουδιού που σκέφτομαι κάθε φορά που υπάρχει αναφορά στη Βενετία, στην ακόλουθη τριγωνική ιστορία που εμπλέκει φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους μέρη. Νομίζω βέβαια πως το τι είναι άσχετο και τι σχετικό ταξιδιωτικά κανείς δε μπορεί να το ορίσει, ειδικότερα με τέτοιες εύκολες εδώ και καιρό συνδέσεις εντός Ευρώπης.

Πως έγινε όμως η αρχή; Μα με «απειλές» εκατέρωθεν, δεν υπήρχε άλλος τρόπος! Η Κ. και ο Χ., φίλοι εδώ και χρόνια που έμεναν Θεσσαλονίκη μου το ‘χαν θέσει ορθά-κοφτά:

• Λοιπόν, στο λέμε 11 μήνες πριν επειδή ξέρουμε τι είσαι, 29 Οκτωβρίου θα έρθεις στο γάμο μας στην Κέρκυρα, χωρίς πολλά – πολλά, σε προλάβαμε εγκαίρως.

Είχε προηγηθεί βέβαια και η δική μου προειδοποίηση, αρκετό καιρό πριν και σε ανύποπτο χρονικό διάστημα, ανάμεσα σε κάτι ποτά:

• Κανονίστε τη πορεία σας, είστε και οι δυο νησιώτες από διαφορετικά μάλιστα νησιά και μένετε πλέον σε νησί, ασχέτως αν αγαπάτε τη Σαλονίκη κι έχετε περάσει υπέροχα χρόνια σ’ αυτήν μη τυχόν και τολμήσετε να κάνετε κανένα γάμο εδώ. Αν δω καμιά «Παναγία Δέξια» στο προσκλητήριο θα το αγνοήσω επιδεικτικά. Απαιτώ νησάκι!

Να λοιπόν που η επιθυμία μου εισακούστηκε και προφανώς δε μπορούσα να αθετήσω το λόγο μου, όσο κι αν το πενθήμερο της 26/28 Οκτωβρίου μου έδινε το περιθώριο για πολλά και ενδιαφέροντα σχέδια. Πενθήμερο αγαπητοί φίλοι μιας και τα έχουμε ξεκαθαρίσει αυτά, η 27η είναι του αγίου ανάμεσα (μεγάλη η χάρη του), με το Σαββατοκύριακο να έπεται, κι εμένα να ψάχνω να συνδυάσω χώρες και αεροδρόμια καθώς δεν είχα σκοπό να ξοδέψω 5 ολόκληρες μέρες στην Ελλάδα σε νησί μάλιστα που έχω επισκεφτεί πολλάκις, παρόλο που το αγαπώ κάθε φορά και περισσότερο.

Κατόπιν τούτου είχα όλα τα απαραίτητα στοιχεία στα χέρια μου προκειμένου να κάνω αυτό που μ’ αρέσει περισσότερο ίσως, να ερευνήσω ώστε να σχεδιάσω ένα ταξίδι με αρκετά σκέλη στη συγκεκριμένη περίπτωση, ξεκινώντας από το ενδιάμεσο που ήταν και το βασικό ζητούμενο, το νησί της Κέρκυρας. Έψαχνα καιρό πριν όλες τις πτήσεις που φτάνουν σ’ αυτό τις μέρες του Οκτωβρίου που μ’ ενδιέφεραν, καταλήγοντας μετά από αρκετή μελέτη στη Λιθουανία, έχοντας βέβαια τις εναλλακτικές μου.

Εναλλακτικές που οι δεύτερες σκέψεις και το άστατο πτητικό καλοκαίρι με έκαναν να τις χρησιμοποιήσω σχετικά σύντομα. Μια απλή καθυστέρηση, πόσο μάλλον μια αναβολή/ακύρωση θα μ’ έκανε να χάσω το γάμο που ήταν ο σκοπός του ταξιδιού, κάτι που δεν έπρεπε να γίνει με τίποτα, οδηγώντας με έτσι στα «γνώριμα» μονοπάτια της Βόρειας Ιταλίας, που εκτός των άλλων είχε αεροπορικές επιλογές ασφαλείας.

Μόνο που αυτή τη φορά δεν είχα να κάνω με τις κλασσικές πόλεις στα πέριξ του Μιλάνου ή της Μπολόνια ως συνήθως, αλλά με την εκμετάλλευση του δρομολογίου της Ryan προς το αεροδρόμιο του Τρεβίζο, αποφασίζοντας ότι ήρθε η ώρα να δω μια από τις διασημότερες πόλεις αυτής της γης με έντονο ιστορικό & πολιτιστικό ενδιαφέρον, κάτι που εν τέλει έπαιξε το ρόλο του στην τελική απόφαση μου.

View attachment 410417

Το πρόγραμμα λοιπόν είχε καταρτιστεί, με τις κρατήσεις να είναι γεγονός αρκετούς μήνες μάλιστα πριν, κάτι που εκτός των άλλων σημαίνει και χαμηλές τιμές. Βενετία, Κέρκυρα και Θεσσαλονίκη έπρεπε να συνδυαστούν αρμονικά και χωρίς αναποδιές, 26, 28 & 30 Οκτωβρίου αντίστοιχα, με μερικές επιπλέον ενδιάμεσες στάσεις που θα αναλύσω στη συνέχεια της -σύντομης θέλω να πιστεύω- ιστορίας.

Εφικτό; Σαφέστατα, μιλώντας πλέον και εκ του αποτελέσματος, για ένα ταξίδι που χαρακτηρίστηκε λόγω της ιδιαιτερότητας του αλλά και των ημερών από έντονα και πολύ όμορφα συναισθήματα.

Φύγαμε!

Διπλό like για ιστορία και Stereo Nova !

 

[psilos3]

Αυτό με το νεροχύτη εκτός μπάνιου, δίπλα στο παράθυρο(!) το έχω συναντήσει κι εγώ. Δεν θυμάμαι σε ποιο μέρος, σίγουρα όχι στην Ιταλία. Για δύο άτομα είναι βολικό πιστεύω. Για ένα δεν υπάρχει λογική!

Να σαι καλά!

Δεν ήταν από άποψη αλλά βρωμούσε λαμογιά η ιστορία με τον νεροχύτη, υποψιάζομαι ότι μίκρυνε τα δωμάτια του για να χωρέσει περισσότερα στο ίδιο ξενοδοχείο. Γι αυτό και το μπάνιο ήταν εντελώς παράξενο τύπου 2 μέτρα μήκος με 80 εκατοστά πλάτος. Αν το 'βλεπα στην Ελλάδα θα ήμουν 100% σίγουρος, τώρα δε ξέρω. Είχε πλάκα πάντως.

Για πες πως νιωθεις μετα απο τοσες επισκεψεις στην Ιταλια που ειδες τωρα ΑΥΤΟ?

Ήδη από τις πρώτες στιγμές, μιλούσα με την αδερφή μου και της λέω μάλλον είναι ότι καλύτερο έχω δει στην Ιταλία και το πιο ξεχωριστό. Καλύτερα από Ρώμη με ρωτάει; Καλύτερα κι από Φλωρεντία; Ετσι νομίζω είπα αν και δειλά στην αρχή.
Περιμένω να περάσει λίγος καιρός βέβαια γιατί πρέπει, αλλά θεωρώ ότι έχω κατασταλάξει τουλάχιστον σε θέμα ομορφιάς, ασχέτως τι σου βγάζει η καθε πόλη.

Διπλό like για ιστορία και Stereo Nova !

Σ' ευχαριστώ πολύ, είναι η μουσική επένδυση της.

 

[Sassenach77]

Να και το δωμάτιο μου που δε παρέλειψα αυτή τη φορά να φωτογραφίσω. Φοβερή η πατέντα με τον νεροχύτη μέσα στο δωμάτιο, κάτι που προέκυπτε από το πολύ μικρό και στενό μπάνιο, με τη βάση της ντουζιέρας επίσης κομμένη, στα μέτρα της οικονομίας χώρου. Δίπλα το κρεββάτι για κοντούς, λες και όσοι είμαστε άνω του 1.90 δεν έχουμε ψυχούλα να κοιμηθούμε άνετα…

Έχω γελάσει τόσο πολύ με αυτό το δωμάτιο

 

[psilos3]

Έχω γελάσει τόσο πολύ με αυτό το δωμάτιο

Φαντάσου πόση εντύπωση μου έκανε για να το σχολιάσω.
Παραδόξως δεν ήταν καθόλου κακό, αξιοπρεπέστατο, με πολλά κουσούρια.

 

[psilos3]

Κεφάλαιο 3 – Ημέρα δεύτερη, από νωρίς



Χορταστικός ο ύπνος, δυνατός ο καφές, αλλά δε μπορώ να πω το ίδιο για το πρωινό του ξενοδοχείου μιας και θα ‘θελα περισσότερο. Άφησα το δωμάτιο στις 10 και στρώθηκα σ’ ένα τραπεζάκι δίπλα στη reception έχοντας δημιουργήσει αναστάτωση ανοίγοντας laptop και τηλέφωνα, μη και περάσει μια άδεια χωρίς να δουλέψω λίγο, κάτι θα πάθω.

Ευτυχώς στις 11 και κάτι ήμουν και πάλι πάνω σε μια γεφυρούλα χαζεύοντας το κανάλι προκειμένου να χαλαρώσω, ντυμένος με κοντομάνικο μιας και ο φανταστικός καιρός που επικρατούσε δεν ήταν για παραπάνω:

Είχα αρχικά σχεδιάσει να κινηθώ κεντρικά, στην περιοχή του San Polo, αν και η εμπειρία μου από την ούτε μια μέρα στην πόλη μου έλεγε ότι θα περισσέψει χρόνος για όλα:

Αυτό που μ’ ενδιέφερε ίσως περισσότερο απ’ το να τσεκάρω τα σημεία της λίστας μου, ήταν να χαθώ για λίγο αμέριμνος μέσα σε στενάκια, κανάλια και πλατείες, βολτάροντας & φωτογραφίζοντας:

Η πρώτη στάση λοιπόν της ημέρας (μαζί με εσπρεσάκι) έγινε στην Basilica S.Maria Gloriosa dei Frari,

Εξερευνώντας παράλληλα τη πλατεία και τους χώρους του πανεπιστημίου Iuav di Venezia – Badoer:

Η επόμενη στάση, όχι πολύ μακριά, έγινε στην καταπληκτική εκκλησία του 15ου αιώνα San Giovanni Evangelista, φημισμένη για τη μαρμάρινη είσοδο της:

Ο ελάχιστος κόσμος που κυκλοφορούσε σ’ αυτό το σημείο της πόλης μου έδινε τη δυνατότητα να έχω πλήρη ευελιξία και να κινούμαι ακόμα πιο γρήγορα σε όλα.

Μέσα από λαβύρινθους (απορώντας πως βγάζουν άκρη), μικρά και μεγαλύτερα στενάκια, έφτανα σε φανταστικά σημεία για φωτογράφηση, από δρόμους που ουσιαστικά κατέληγαν σε κανάλια:

Κατέβηκα στοχευμένα προς την πλατεία της περιοχής «Campo San Polo», με αρκετό κόσμο να ‘χει γεμίσει ήδη τα καταστήματα εστίασης προκειμένου να γευματίσει ή να πιεί τον καφέ του:

Ήταν μια υπέροχη βόλτα που δεν ήθελα να τελειώσει, βλέποντας μια ειδυλλιακά ηλιόλουστη πόλη. Όσο κατέβαινα ο κόσμος άρχισε να πυκνώνει, μέχρι που κατάλαβα το γιατί όταν βρέθηκα και πάλι μπροστά στο μεγάλο κανάλι:

Με πολύ μεγάλη δυσκολία βρήκα μια ακρούλα στο πλήρως κατειλημμένο από γονδολιέρηδες και καταστήματα εστίασης πεζοδρόμιο, προκειμένου να φωτογραφήσω τη γέφυρα Rialto, την τρίτη και τελευταία γέφυρα του μεγάλου καναλιού, απείρως πιο όμορφη και ξακουστή βέβαια από τις άλλες δύο:

Ορίστε και μια ινσταγκραμική, με το μαγνητάκι που χα αγοράσει νωρίτερα:

Έφτασα στη βάση της γέφυρας και ξεκίνησα ν’ ανεβαίνω τα σκαλιά, βλέποντας τους ινφλουένσερ επί τω έργω:

Με μεγάλη δυσκολία και αναμονή βρήκα ένα σημείο προκειμένου να φωτογραφίσω πάνω από τη γέφυρα προς τη μία και την άλλη κατεύθυνση:

Ήταν βλέπετε πολύς ο κόσμος, περισσότερος ίσως από κάθε άλλο σημείο που είχα συναντήσει έως εκείνη την ώρα στην πόλη, γεγονός που αντιλήφθηκα πλήρως όταν άρχισα να κατεβαίνω.

Πήγα και από την άλλη γωνία, περιμένοντας μερικά λεπτά στην ουρά, για μια πιο καθαρή φωτογράφιση δίχως παρεμβολές:

Μεσημεράκι πλέον κατηφόρισα τον πεζόδρομο S. Bortolomio, διαπιστώνοντας ότι έχω διψάσει και έπρεπε επειγόντως να κάνω ένα διάλειμμα

Ευτυχώς βρισκόμουν -ίσως όχι τυχαία- στην κατάλληλη περιοχή, μπαίνοντας δεξιά στο στενάκι όπου φιλοξενείται η Pub «Devils Forest» που εκτός από πολύ ωραίο όνομα και παγωμένα βαρέλια, είχε και καταπληκτική διακόσμηση:

Ε να μη την κάνω τη στάση;

 

[thanos75]

Αχ...βρε ψηλέ με γύρισες σε ωραίες στιγμές του περασμένου Ιουλίου και μου υπενθύμισες ωραίες εικόνες. Σε ένα στενάκι κοντά στη basilica s.maria gloriosa dei frari έμενα και τα πρωινά έπινα το εσπρεσακι μου στο cafe της πλατείας της. Από τις ομορφότερες γειτονιές και δεν θα ξεχάσω πως Κυριακή πρωί ειδα αρκετές- ηλικιωμένες κυρίως- Βενετσιανες να πηγαίνουν να παρακολουθήσουν τη λειτουργία. Πόλη που λάτρεψα, και - θα συμφωνήσω μαζί σου- πολύ πιο εύκολη απ' όσο νόμιζα στην περιήγησή της.

 

[Iris_90]

Αυτή είναι η μαγεία και η αληθινή ομορφιά της Βενετίας , να χαθείς στα όμορφα στενάκια της , όλο και κάτι θα ανακαλύψεις , μια όμορφη πλατεία , ένα ρομαντικό κανάλι , μια ιστορική γειτονιά , ένα εξαίσιο μνημείο !!! Όλα τα λεφτά η φωτογραφία με το μαγνητάκι και τη γέφυρα Ριάλτο , παίζει να αγόρασα από τη Βενετία και επτά μαγνητάκια φέτος !!!