Απροσδόκητα όμορφες χώρες/πόλεις και χώρες/πόλεις απογοήτευση..

[alice~]

Η Ουγγαρία και η Πολωνία εχει μεγάλη γκει κοινότητα, και ειναι φιλικοί οι κάτοικοι, στη Βουδαπέστη υπάρχουν γκει μαγαζιά και λειτουργούν ανενόχλητα, όπως και στη Πολωνία επίσης. συνιστώ ανεπιφύλακτα και τις δυο χώρες σε ΛΑΟΤΚΙ ζευγαρια η παρέες

Παρένθεση και ίσως λίγο άσχετη με το θέμα αλλά από γνωστούς και φιλους μου στην Πολωνία που ανήκουν στην ΛΑΟΤΚΙ κοινότητα έχω ακούσει για πολλά άσχημα περιστατικά και ξυλοδαρμούς γκει ζευγαριών. Ναι μεν μπορεί να υπάρχει μεγάλη κοινότητα και ίσως στις μεγάλες πόλεις που είσαι άγνωστος μεταξύ αγνώστων να μην νοιάζεται κανεις, και ναι, υπάρχουν γκει μαγαζιά αλλά σε μικρότερες πόλεις δεν είναι εύκολα τα πράγματα. Δηλαδή δεν περπατάς ανετα έξω χέρι χέρι με τ@ σύντροφ@ σου, ούτε είναι εύκολο να έχεις πιο ιδιαίτερη εμφάνιση (έντονα βαμμένα μαλλιά, έντονο μακιγιάζ και ρούχα, όλα αυτά συνδυαστικα μπορεί να χτυπάνε άσχημα σε αυτους μερικές φορές ). Γνωστές μου πχ άκουγαν πάντα άσχημα σχόλια στον δρόμο ενώ έναν φίλο μου τον είχαν χτυπήσει. Μπορεί να υπερβάλω αλλά θα προτεινα σε τέτοια ζευγάρια, τουλάχιστον μέχρι να αντιληφθούν τον παλμό της περιοχής, λίγη προσοχή…

 

[alma]

17 χρόνια νεώτερος και πραγματικά τότε και μόνο που είδα πραγματική έρημο για πρώτη φορά στη ζωή μου, Δεν είμαι όμως σίγουρος πια με τί μάτι θα το έβλεπα εάν πήγαινα τώρα....

Είμαι σίγουρη πως η ηλικία παίζει ρόλο και συχνά αναθεωρούμε με τα χρόνια απόψεις που είχαμε παλιότερα.
Για να κάνω ας πούμε την αυτοκριτική μου, είχα κάνει κάποια ταξίδια στην Τουρκία, χρόνια πριν.
Ξέρω πως υπάρχουν εκκλήσεις από Σύρους και Λίβυους, μέχρι Κύπριους, Αρμένηδες και φυσικά Κούρδους να μην πηγαίνουμε για τουρισμό εκεί.
Τότε που πήγα, αγγελόπαιδα δεν ήταν οι Τούρκοι και η εισβολή και κατοχή της Κύπρου συνεχιζόταν και οι Κούρδοι φυλακίζονταν και η ρητορική προς την Ελλάδα μπορεί να μην ήταν στα ακραία τωρινά επίπεδα, αλλά δεν ήταν και ποτέ φιλειρηνική.
Δεν θεωρώ την ερντογανική Τουρκία καλύτερη από τα Εμιράτα. Μπορώ να πω χειρότερη σε πολλά επίπεδα, μια και εισβάλλει επανειλημμένως σε άλλες χώρες, χώρια το πώς περνούν οι αντιπολιτευόμενοι μέσα, χώρια οι γενοκτονίες που έχει διαπράξει και συνεχίζει μάλιστα να μην παραδέχεται(αντίθετα π.χ. με τη Γερμανία) και ένα σωρό άλλα για τα οποία μπορώ να γράφω ώρες.

Έχω μετανιώσει για τις φορές που πήγα, αλλά δυστυχώς αλλιώς σκέφτεσαι στα 20, αλλιώς στα 30. Αυτή τη στιγμή θα αισθανόμουν πολύ χειρότερα να πάω Τουρκία, από το να πάω Εμιράτα(άσχετα αν ούτε αυτά είναι στα άμεσα ταξιδιωτικά μου σχέδια). Θα πω μόνο πως λιγότερο από 2 χρόνια πριν που ήμουν στη Γεωργία, έσκυψα το κεφάλι, όταν Κούρδος Γιεζίντι αναρωτήθηκε μπροστά μου, τι είδους άνθρωποι πάνε διακοπές και αφήνουν λεφτά στους σφαγείς.

Και να πω κάτι για την Ανατολική Ευρώπη. Επειδή έχω φίλους από διάφορες χώρες εκεί. Έχω παρατηρήσει πως οι άνθρωποι είναι γενικά πολύ πιο συντηρητικοί και το βλέπω ανεξαρτήτως προσωπικού ερωτικού προσανατολισμού. Δηλαδή για τα pride έχω δει ομοφυλόφιλους να μιλούν πολύ αρνητικά, πιο αρνητικά από όσο περίμενα. Το ίδιο έχω δει και στις χώρες του Καυκάσου.

Επίσης μιλώντας σε ένα από τα ταξίδια μου στη Ρωσία, με μουσουλμάνους από χώρες των πρώην Σοβιετικών -σταν, εντυπωσιάστηκα τόσο από το πόσο νεότεροι παντρεύονται και κάνουν οικογένειες, όσο και από το πόσο ακόμα κι όταν μια γυναίκα είναι Χριστιανή ή Εβραία φαινόταν να την εκτιμούν παραπάνω, από αν ήταν άθεη. Και μιλάμε για ανθρώπους από χώρες που είναι πολύ πιο "προοδευτικές" με ή χωρίς εισαγωγικά από άλλες μουσουλμανικές και έχουν και ποσοστά αθέων.

Για το πόσο νιώθει ο καθένας ασφαλής σε ένα ταξίδι έχεις πολύ δίκιο. Παίζει ρόλο.

 

[alma]

υπάρχουν ένθερμοι υποστηρικτές της και θα κολλήσουμε στο Ντουμπάϊ και στη νότιο Κορέα;

Νομίζω πως για το καθεστώς της Βορείου Κορέας εξέφρασαν αντιρρήσεις, όχι για της Νοτίου. Τουλάχιστον στο παρόν θέμα.

 

[Borealis]

Είμαι σίγουρη πως η ηλικία παίζει ρόλο και συχνά αναθεωρούμε με τα χρόνια απόψεις που είχαμε παλιότερα.
Για να κάνω ας πούμε την αυτοκριτική μου, είχα κάνει κάποια ταξίδια στην Τουρκία, χρόνια πριν.
Ξέρω πως υπάρχουν εκκλήσεις από Σύρους και Λίβυους, μέχρι Κύπριους, Αρμένηδες και φυσικά Κούρδους να μην πηγαίνουμε για τουρισμό εκεί.
Τότε που πήγα, αγγελόπαιδα δεν ήταν οι Τούρκοι και η εισβολή και κατοχή της Κύπρου συνεχιζόταν και οι Κούρδοι φυλακίζονταν και η ρητορική προς την Ελλάδα μπορεί να μην ήταν στα ακραία τωρινά επίπεδα, αλλά δεν ήταν και ποτέ φιλειρηνική.
Δεν θεωρώ την ερντογανική Τουρκία καλύτερη από τα Εμιράτα. Μπορώ να πω χειρότερη σε πολλά επίπεδα, μια και εισβάλλει επανειλημμένως σε άλλες χώρες, χώρια το πώς περνούν οι αντιπολιτευόμενοι μέσα, χώρια οι γενοκτονίες που έχει διαπράξει και συνεχίζει μάλιστα να μην παραδέχεται(αντίθετα π.χ. με τη Γερμανία) και ένα σωρό άλλα για τα οποία μπορώ να γράφω ώρες.

Έχω μετανιώσει για τις φορές που πήγα, αλλά δυστυχώς αλλιώς σκέφτεσαι στα 20, αλλιώς στα 30. Αυτή τη στιγμή θα αισθανόμουν πολύ χειρότερα να πάω Τουρκία, από το να πάω Εμιράτα(άσχετα αν ούτε αυτά είναι στα άμεσα ταξιδιωτικά μου σχέδια). Θα πω μόνο πως λιγότερο από 2 χρόνια πριν που ήμουν στη Γεωργία, έσκυψα το κεφάλι, όταν Κούρδος Γιεζίντι αναρωτήθηκε μπροστά μου, τι είδους άνθρωποι πάνε διακοπές και αφήνουν λεφτά στους σφαγείς.

Νομίζω είναι μια εντελώς διαφορετική περίπτωση η Τουρκία, ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας μας είναι εκεί, εκατομμύρια Έλληνες έχουν τις ρίζες επίσης εκεί. Χωρίς να έχω ίχνος σωβινισμού νομίζω ότι η παρουσία μας, έστω σαν τουρίστες, είναι εντελώς απαραίτητη. Πολλά άγνωστα μικρότερης αξίας μνημεία σώθηκαν επειδή τα επισκέπτονταν Έλληνες και ενδιαφέρονταν για αυτά, πολλοί Έλληνες της πόλης βοηθήθηκαν από την παρουσία των τουριστών από την Ελλάδα. Στην ίδια κατηγορία θα έβαζα και τις υπόλοιπες χώρες της Μαύρης Θάλασσας και της Μεσογείου πολλές, αυτή είναι η πραγματική ''Μεγάλη'' Ελλάδα, υπόγεια.

 

[alma]

Νομίζω είναι μια εντελώς διαφορετική περίπτωση η Τουρκία, ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας μας είναι εκεί, εκατομμύρια Έλληνες έχουν τις ρίζες επίσης εκεί...Πολλά άγνωστα μικρότερης αξίας μνημεία σώθηκαν επειδή τα επισκέπτονταν Έλληνες και ενδιαφέρονταν για αυτά, πολλοί Έλληνες της πόλης βοηθήθηκαν από την παρουσία των τουριστών από την Ελλάδα. Στην ίδια κατηγορία θα έβαζα και τις υπόλοιπες χώρες της Μαύρης Θάλασσας και της Μεσογείου πολλές, αυτή είναι η πραγματική ''Μεγάλη'' Ελλάδα, υπόγεια.

Σωστά και για όλους αυτούς τους λόγους πολλοί έχουμε πάει και ξαναπάει, παρόλο που είμαστε αηδιασμένοι με το καθεστώς.
Μην ξεχνάμε βέβαια πως και άλλοι λαοί βρίσκονται σε παρόμοια διλήμματα, μιας και ούτως ή άλλως η Τουρκία είναι "χτισμένη" πάνω στα μνημεία των λαών που γενοκτόνησε. Σε παρόμοια διλήμματα βρίσκονται και άλλοι λαοί που μποϊκοτάρουν τόσο τον τουρισμό, όσο και τα προιόντα της συγκεκριμένης χώρας. Αρμένιοι που τα πολιτιστικά μνημεία τους είναι στα εδάφη που τους άρπαξε η σημερινή Τουρκία επίσης έχουν τα ίδια διλήμματα....

Η πολιτιστική κληρονομιά των Αρμένιων στην Τουρκία και το Ιράν. Σπάνιο φωτογραφικό οδοιπορικό στα μνημεία που δεν χάθηκαν από το μαχαίρι της γενοκτονίας - ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

 

[thanos75]

Αν και σε γενικές γραμμές έχουμε ξεφύγει λίγο από τα όρια του thread, θα πω το εξής: κάθε επιθυμία μας για ένα ταξίδι (και ειδικά μακρινό), υπαγορεύεται συνήθως από κάποιο ερέθισμα η παρόρμηση. Κάτι είδαμε, κάτι ακούσαμε, κάτι νιώσαμε, που μας εξίταρε να το κάνουμε. Και καλό είναι αυτές τις παρορμήσεις μας να μην τις "φιλτραρουμε" υπερβολικά, ούτε να τις "ποινικοποιουμε". Θα πω ένα παράδειγμα: Ισραηλινος φίλος μου από το πανεπιστήμιο, ανοιχτά gay, επισκέφθηκε πρόσφατα με το φίλο του την Κρακοβία για να δει το Άουσβιτς. Με άλλα λόγια το ερέθισμα να δει το μέρος που έχασαν τη ζωή τους οι παππούδες του "νίκησε" ας πούμε την οργή του για την ομοφοβια που διακατέχει την Πολωνία.
Είναι λοιπόν πολλών ειδών τα ερεθίσματα και τα θέλω που μπορεί στο τέλος να μας οδηγησουν να ταξιδέψουμε σε έναν προορισμό. Και φυσικά δεν θα πρέπει να ποινικοποιουνται. Καλύτερα να τα ακολουθούμε γιατί μπορεί να μας κάνουν πιο πλούσιους τόσο πνευματικά, όσο και σε εμπειρίες.

 

[Borealis]

Αυτό με την Πολωνία που για δεκαετίες λειτουργούσε σαν παράρτημα του Βατικανού κανένας δεν το είχε πάρει χαμπάρι? τουλάχιστον ίσως τώρα με αφορμή τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων γίνει κατανοητό το παιχνίδι που παίχτηκε στη χώρα από την εποχή του ανεκδιήγητου αυστραλοπίθηκου των ναυπηγείων
οφίσιαλι είμαστε οφ τόπικ, οπότε γράφω και εγώ τον καημό μου..

 

[Sassenach77]

οπότε γράφω και εγώ τον καημό μου..

Ε τότε να γράψω και εγώ το δικό μου καημό...έχω να ανέβω σε αεροπλάνο 21 μήνες

 

[Delmem37668]

Παρένθεση και ίσως λίγο άσχετη με το θέμα αλλά από γνωστούς και φιλους μου στην Πολωνία που ανήκουν στην ΛΑΟΤΚΙ κοινότητα έχω ακούσει για πολλά άσχημα περιστατικά και ξυλοδαρμούς γκει ζευγαριών. Ναι μεν μπορεί να υπάρχει μεγάλη κοινότητα και ίσως στις μεγάλες πόλεις που είσαι άγνωστος μεταξύ αγνώστων να μην νοιάζεται κανεις, και ναι, υπάρχουν γκει μαγαζιά αλλά σε μικρότερες πόλεις δεν είναι εύκολα τα πράγματα. Δηλαδή δεν περπατάς ανετα έξω χέρι χέρι με τ@ σύντροφ@ σου, ούτε είναι εύκολο να έχεις πιο ιδιαίτερη εμφάνιση (έντονα βαμμένα μαλλιά, έντονο μακιγιάζ και ρούχα, όλα αυτά συνδυαστικα μπορεί να χτυπάνε άσχημα σε αυτους μερικές φορές ). Γνωστές μου πχ άκουγαν πάντα άσχημα σχόλια στον δρόμο ενώ έναν φίλο μου τον είχαν χτυπήσει. Μπορεί να υπερβάλω αλλά θα προτεινα σε τέτοια ζευγάρια, τουλάχιστον μέχρι να αντιληφθούν τον παλμό της περιοχής, λίγη προσοχή…

αυτά που λες συμβαίνουν και στην Ελλάδα του 2021.
δεν περπατάς στην Αθήνα χέρι χέρι με τον την γκέι σύντροφο σου ούτε σε μια μικρή επαρχιακή πολη περνάς απαρατήρητος και χωρίς χλευασμούς αν είσαι λίγο διαφορετικός/η. επίσης και εδώ δέρνουν βρίζουν και κάνουν μπουλινγκ.
στο θέμα μας... ναι το ντουμπαι είναι όμορφος (ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΣ) προορισμός. το συνιστώ ανεπιφύλακτα για τη ΛΑΟΤΚΙ κοινότητα. με λίγη προσοχή βέβαια.

 

[Sevro]

Αν και σε γενικές γραμμές έχουμε ξεφύγει λίγο από τα όρια του thread, θα πω το εξής: κάθε επιθυμία μας για ένα ταξίδι (και ειδικά μακρινό), υπαγορεύεται συνήθως από κάποιο ερέθισμα η παρόρμηση. Κάτι είδαμε, κάτι ακούσαμε, κάτι νιώσαμε, που μας εξίταρε να το κάνουμε. Και καλό είναι αυτές τις παρορμήσεις μας να μην τις "φιλτραρουμε" υπερβολικά, ούτε να τις "ποινικοποιουμε". Θα πω ένα παράδειγμα: Ισραηλινος φίλος μου από το πανεπιστήμιο, ανοιχτά gay, επισκέφθηκε πρόσφατα με το φίλο του την Κρακοβία για να δει το Άουσβιτς. Με άλλα λόγια το ερέθισμα να δει το μέρος που έχασαν τη ζωή τους οι παππούδες του "νίκησε" ας πούμε την οργή του για την ομοφοβια που διακατέχει την Πολωνία.
Είναι λοιπόν πολλών ειδών τα ερεθίσματα και τα θέλω που μπορεί στο τέλος να μας οδηγησουν να ταξιδέψουμε σε έναν προορισμό. Και φυσικά δεν θα πρέπει να ποινικοποιουνται. Καλύτερα να τα ακολουθούμε γιατί μπορεί να μας κάνουν πιο πλούσιους τόσο πνευματικά, όσο και σε εμπειρίες.

Μια χαρα ειναι η Κρακοβια, οπως και η Βαρσοβια. Η επαρχια της Πολωνιας και η Ανατολικη Πολωνια (Μπιαλιστοκ π.χ.) ειναι οι προβληματικες περιοχες.
Κατι αντιστοιχο ισχυει με Βουδαπεστη vs υπολοιπη Ουγγαρια.
Αντικατοπτριζεται και στα εκλογικα αποτελεσματα αυτο.

 

[Παρίσακτος]

Έχοντας επιστρέψει πρόσφατα από ταξίδι στη Νάπολη και στην Καμπανία, είπα να ταράξω λίγο τα φορουμικά νερά με τη μάλλον μεγαλύτερή μου μέχρι στιγμής ταξιδιωτική απογοήτευση: την ακτή Αμάλφι.

Τι περίμενα: να επισκεφτώ αυτό που κι εδώ στο φόρουμ έχει συχνά διαφημιστεί ως «ένα από τα ομορφότερα μέρη στον κόσμο» και «η ομορφότερη ακτή της Ευρώπης». Από τα παραπάνω ανέμενα έναν ωραίο συνδυασμό εντυπωσιακού φυσικού τοπίου και γραφικών οικισμών. Δεν θα το επισκεπτόμουν υπό ιδανικές συνθήκες (δηλαδή όχι ως μέρος roadtrip σε χαλαρούς ρυθμούς αλλά ως μονοήμερη με βάση τη Νάπολη, με ΜΜΜ, ό,τι βγει), αλλά στην τελική τα όμορφα μέρη είναι όμορφα όπως κι αν τα δεις, όχι;

Τι συνάντησα: Έχοντας επισκεφτεί Ποζιτάνο, Αμάλφι και Ραβέλλο, δηλαδή τα τρία βαριά πυροβολικά της κοστιέρας, καθώς και ορισμένα πιο άσημα χωριά που ένωνε το Μονοπάτι των Θεών (όπου πεζοπόρησα), το οποίο ήταν και το αγαπημένο μου σημείο της εκδρομής, όλα αυτά μια ηλιόλουστη φθινοπωριάτικη καθημερινή, ακολουθούν οι εντυπώσεις μου:

Στα θετικά, εντυπωσιακή η διαδρομή με το αυτοκίνητο και πανέμορφα τα τοπία, από φυσικής άποψης, δύσκολα θα μείνει κανείς ασυγκίνητος.

Στα αρνητικά, οι βασικοί οικισμοί που επισκέφτηκα μου φάνηκαν μετριότητες για τα ιταλικά δεδομένα. Έχοντας επισκεφτεί αντίστοιχους οικισμούς σε Τοσκάνη, Σικελία και Λιγουρία, νομίζω ότι η σύγκριση είναι αστεία από αρχιτεκτονική σκοπιά. Ιδίως τα Τσίνκουε Τέρρε, που είναι και τα πλησιέστερα αισθητικά στην κοστιέρα Αμαλφιτάνα σε σχέση με ό,τι έχω δει, δηλαδή χωριά σκαρφαλωμένα σε βράχια πλάι στη θάλασσα, εξίσου τουριστικά, τα είχα βρει σκάλες ανώτερα σε όλους τους τομείς πλην roadtrip factor (είχα πάει με τρένο, δεν ξέρω τι τοπία συναντά κανείς οδηγώντας) και μάλλον παραλιών (στην κοστιέρα είναι περισσότερες κι ενδεχομένως καλύτερες, χωρίς όμως να εντυπωσιάζουν κάποιον που έρχεται από την Ελλάδα). Ήταν απόλαυση να περπατάς τα Τσίνκουε Τέρρε, να χάνεσαι στα καρούτζι τους, να βλέπεις τους ντόπιους να απλώνουν τη μπουγάδα τους στην άκρη του γκρεμού, κάτι που δεν ισχύει π.χ. για το Ποζιτάνο, που δεν το βρήκα περπατήσιμο, δεν κατάλαβα καν αν υπάρχουν ντόπιοι που όντως να μένουν εκεί. Ίσως να φταίει που οι πέντε γαίες ξεκίνησαν τουριστικά ως πεζοπορικοί παράδεισοι από backpackers, ενώ οι οικισμοί στην Αμάλφι ως θέρετρα για εύπορους.

Για μένα αν δεν έχεις σκοπό να τα σκάσεις πολύ χοντρά για να ξυπνάς με μια εντυπωσιακή θέα ή έστω για να φας ένα γεύμα στον γκρεμό, το Ποζιτάνο είναι καλό μόνο για το Ίνσταγκραμ. Η Αμάλφι μου φάνηκε κάπως καλύτερη, στο σύντομό μου πέρασμα, με έναν εντυπωσιακό καθεδρικό, αλλά και πάλι χωρίς να συγκλονίζει. Το Ραβέλλο συμπαθητικό και με ωραίες θέες, αλλά κι εδώ έχουμε δει πολύ ομορφότερα χωριά σε Ιταλία και Γαλλία. Άσχημο τίποτα δεν ήταν, απλώς όλα υπερεκτιμημένα.

Αν κανείς συνυπολογίσει και το κόστος, την ενδεχόμενη ταλαιπωρία (δεν θέλω να φανταστώ πώς θα είναι καλοκαιριάτικα), και κυρίως τις προσδοκίες που συνοδεύουν τον συγκεκριμένο προορισμό, νομίζω ότι η ακτή Αμάλφι φλερτάρει έντονα με την τουριστοπαγίδα (το μόνο μέρος στο ταξίδι μου που σου μιλούσαν κατευθείαν στα αγγλικά). Έχω χρησιμοποιήσει αρκετές φορές τη φράση «Η Ιταλία ποτέ δεν απογοητεύει», μάλλον πλέον θα πρέπει να προσθέτω κι ένα «σχεδόν».


Υ.Γ. Προφανώς κι είναι ωραίο μέρος (λόγω τοπίου) κι αξίζει να το επισκεφτεί κανείς, με πιο συγκρατημένες προσδοκίες, μιας και συνήθως αυτές είναι που οδηγούν σε απογοητεύσεις· ακόμη κι εγώ μάλλον θα του έδινα δεύτερη ευκαιρία, ως μέρος διαδρομής roadtrip στον ιταλικό νότο, επισκεπτόμενος περισσότερα λιγότερο γνωστά χωριά. Αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι αν η μαγεία του μέρους ήταν ανάλογη της φήμης του, μάλλον η απογοήτευσή μου θα ήταν που του έδωσα λίγο χρόνο κι όχι που πήγα.

 

[osfialgia]

Έχοντας επιστρέψει πρόσφατα από ταξίδι στη Νάπολη και στην Καμπανία, είπα να ταράξω λίγο τα φορουμικά νερά με τη μάλλον μεγαλύτερή μου μέχρι στιγμής ταξιδιωτική απογοήτευση: την ακτή Αμάλφι.

Τι περίμενα: να επισκεφτώ αυτό που κι εδώ στο φόρουμ έχει συχνά διαφημιστεί ως «ένα από τα ομορφότερα μέρη στον κόσμο» και «η ομορφότερη ακτή της Ευρώπης». Από τα παραπάνω ανέμενα έναν ωραίο συνδυασμό εντυπωσιακού φυσικού τοπίου και γραφικών οικισμών. Δεν θα το επισκεπτόμουν υπό ιδανικές συνθήκες (δηλαδή όχι ως μέρος roadtrip σε χαλαρούς ρυθμούς αλλά ως μονοήμερη με βάση τη Νάπολη, με ΜΜΜ, ό,τι βγει), αλλά στην τελική τα όμορφα μέρη είναι όμορφα όπως κι αν τα δεις, όχι;

Τι συνάντησα: Έχοντας επισκεφτεί Ποζιτάνο, Αμάλφι και Ραβέλλο, δηλαδή τα τρία βαριά πυροβολικά της κοστιέρας, καθώς και ορισμένα πιο άσημα χωριά που ένωνε το Μονοπάτι των Θεών (όπου πεζοπόρησα), το οποίο ήταν και το αγαπημένο μου σημείο της εκδρομής, όλα αυτά μια ηλιόλουστη φθινοπωριάτικη καθημερινή, ακολουθούν οι εντυπώσεις μου:

Στα θετικά, εντυπωσιακή η διαδρομή με το αυτοκίνητο και πανέμορφα τα τοπία, από φυσικής άποψης, δύσκολα θα μείνει κανείς ασυγκίνητος.

Στα αρνητικά, οι βασικοί οικισμοί που επισκέφτηκα μου φάνηκαν μετριότητες για τα ιταλικά δεδομένα. Έχοντας επισκεφτεί αντίστοιχους οικισμούς σε Τοσκάνη, Σικελία και Λιγουρία, νομίζω ότι η σύγκριση είναι αστεία από αρχιτεκτονική σκοπιά. Ιδίως τα Τσίνκουε Τέρρε, που είναι και τα πλησιέστερα αισθητικά στην κοστιέρα Αμαλφιτάνα σε σχέση με ό,τι έχω δει, δηλαδή χωριά σκαρφαλωμένα σε βράχια πλάι στη θάλασσα, εξίσου τουριστικά, τα είχα βρει σκάλες ανώτερα σε όλους τους τομείς πλην roadtrip factor (είχα πάει με τρένο, δεν ξέρω τι τοπία συναντά κανείς οδηγώντας) και μάλλον παραλιών (στην κοστιέρα είναι περισσότερες κι ενδεχομένως καλύτερες, χωρίς όμως να εντυπωσιάζουν κάποιον που έρχεται από την Ελλάδα). Ήταν απόλαυση να περπατάς τα Τσίνκουε Τέρρε, να χάνεσαι στα καρούτζι τους, να βλέπεις τους ντόπιους να απλώνουν τη μπουγάδα τους στην άκρη του γκρεμού, κάτι που δεν ισχύει π.χ. για το Ποζιτάνο, που δεν το βρήκα περπατήσιμο, δεν κατάλαβα καν αν υπάρχουν ντόπιοι που όντως να μένουν εκεί. Ίσως να φταίει που οι πέντε γαίες ξεκίνησαν τουριστικά ως πεζοπορικοί παράδεισοι από backpackers, ενώ οι οικισμοί στην Αμάλφι ως θέρετρα για εύπορους.

Για μένα αν δεν έχεις σκοπό να τα σκάσεις πολύ χοντρά για να ξυπνάς με μια εντυπωσιακή θέα ή έστω για να φας ένα γεύμα στον γκρεμό, το Ποζιτάνο είναι καλό μόνο για το Ίνσταγκραμ. Η Αμάλφι μου φάνηκε κάπως καλύτερη, στο σύντομό μου πέρασμα, με έναν εντυπωσιακό καθεδρικό, αλλά και πάλι χωρίς να συγκλονίζει. Το Ραβέλλο συμπαθητικό και με ωραίες θέες, αλλά κι εδώ έχουμε δει πολύ ομορφότερα χωριά σε Ιταλία και Γαλλία. Άσχημο τίποτα δεν ήταν, απλώς όλα υπερεκτιμημένα.

Αν κανείς συνυπολογίσει και το κόστος, την ενδεχόμενη ταλαιπωρία (δεν θέλω να φανταστώ πώς θα είναι καλοκαιριάτικα), και κυρίως τις προσδοκίες που συνοδεύουν τον συγκεκριμένο προορισμό, νομίζω ότι η ακτή Αμάλφι φλερτάρει έντονα με την τουριστοπαγίδα (το μόνο μέρος στο ταξίδι μου που σου μιλούσαν κατευθείαν στα αγγλικά). Έχω χρησιμοποιήσει αρκετές φορές τη φράση «Η Ιταλία ποτέ δεν απογοητεύει», μάλλον πλέον θα πρέπει να προσθέτω κι ένα «σχεδόν».


Υ.Γ. Προφανώς κι είναι ωραίο μέρος (λόγω τοπίου) κι αξίζει να το επισκεφτεί κανείς, με πιο συγκρατημένες προσδοκίες, μιας και συνήθως αυτές είναι που οδηγούν σε απογοητεύσεις· ακόμη κι εγώ μάλλον θα του έδινα δεύτερη ευκαιρία, ως μέρος διαδρομής roadtrip στον ιταλικό νότο, επισκεπτόμενος περισσότερα λιγότερο γνωστά χωριά. Αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι αν η μαγεία του μέρους ήταν ανάλογη της φήμης του, μάλλον η απογοήτευσή μου θα ήταν που του έδωσα λίγο χρόνο κι όχι που πήγα.

Αριτεκτονικα δηλαδή το Ραβέλλο, με βίλα Ρούφολο, Βίλα Σιμπρόνε (έστω και μόνο αυτά) και τόσα άλλα σε απογοήτευσε?