Rosa
Member
- Μηνύματα
- 1.635
- Likes
- 1.966
- Ταξίδι-Όνειρο
- Trobriand Islands...
Εννοείται πως δε σου φτάνουν με τίποτα...Τα καλύτερα βρισκονται στην ενδοχώρα, όπου με 4 μέρες δεν προλαβαίνεις να πας, αλλά και να πας, δεν προλαβαίνεις να 'νιώσεις'...
Και η Πορτογαλία έχει πολύ πράγμα, ειδικά στο βορρά. Άσε που ακόμη πιο βόρεια βρίσκεται και η πιο όμορφη πόλη του κόσμου (καλά είμαι αδιόρθωτος, το Σαντιάγο θα το προτείνω ακόμη και στα ποστ για τη Μογγολία).
Τόσο πολύ, βρε Γιώργο?Αυτό είναι αχχχχ (ήχος νοσταλγίας). Αν ο παράδεισος ήταν πόλη θα ήταν η Κομποστέλα.
Τι να σου πω; Ο μόνος λόγος που δεν έμεινα εκεί είναι ότι θέλω να δω τον κόσμο και ξέρω ότι μένοντας εκεί η οποιαδήποτε "φαγούρα" για ταξίδι σου κόβεται διότι η πόλη απλά είναι ένα όνειρο. Ξέρω, μερικοί θα πουν ότι είμαι συναισθηματικά δεμένος επειδή σπούδασα εκεί (έχει ένα από τα πιο αξιόλογα και παλιότερα πανεπιστήμια της Ισπανίας). Λάθος! Το πράγμα έγινε αντίστροφα: όταν γύριζα την Ισπανία και αντίκρυσα το Σαντιάγο είπα "δεν ξέρω τι θα σπουδάσω, αλλά ό,τι κι αν έχει εδώ θα μείνω, ακόμη κι αν είναι κτηνιατρική τροπικών ερπετών".
Η πόλη δεν περιγράφεται με λόγια, η ατμόσφαιρα είναι όσο πιο μεσαιωνική γίνεται, το φαγητό της είναι πάμφθηνο και εκπληκτικό, η πόλη είναι ολοζώντανη με το 50% να είναι φοιτητές, ελάχιστος τουρισμός και η όλη ιστορία του pilgrimage της δίνει έναν αέρα ατμοσφαιρικότητας. Είμαι ο πιο αντιχριστιανός άνθρωπος του πλανήτη, αλλά εκεί πήγαινα εκκλησία κάθε εβδομάδα μόνο και μόνο για το θέαμα, τη μουσική, την ομίχλη, τους προσκυνητές που κλαίνε μετά από μήνες πεζοπορίας, το θυμιατήρι των 250 κιλών να ανεμίζει πάνω από το κεφάλι μου... Το κέλτικο στοιχείο είναι ολοζώντανο, ο απέναντί μου έκανε πρόβα τη γκάιντά του στο μπαλκόνι σε σταθερή βάση, τα έθιμα καλά κρατούν, οι ντόπιοι δε θέλουν να μιλάνε λέξη ισπανικά... Τώρα που το σκέφτομαι, κακώς το διαφημίζω, είναι από τα καλύτερα κρυμμένα μυστικά της Ευρώπης... ας πηγαίνει ο κόσμος στην υπερτουριστική Βαρκελώνη, το εκπληκτικό αλλά χωρίς ψυχή Τολέδο και την αδιάφορη Μαδρίτη. Εγώ θα αγοράσω το σπιτάκι μου σε 3-4 χρόνια να μένω με την κοπέλα μου και τον μικρό και θα κάθομαι να βλέπω τη βροχή να χτυπάει τις πλάκες της οδού Xelmirez, λίγο πάνω από το συντριβάνι, με θέα την Praza Platerias, τρώγοντας σουπιές με pimientos de Padron στην οδό Preguntoiro.
Μπροστά στο Σαντιάγο, ακόμη και η Αβάνα ωχριά (κι αυτό θέλει προσπάθεια)...