Συμφωνώ και επαυξάνω με όσα λες. Ήταν ένα συγκλονιστικό γεγονός προκάλεσε «σοκ και δέος» και για μέρες μονοπώλησε τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Η ένστασή μου αφορά αποκλειστικά στο αν αποκομίσει κανείς κάτι από την επίσκεψη μέσα στο κατεστραμμένο κτίριο. Ακόμη και χωρίς να λάβω υπ’ όψη τον παράγοντα του κινδύνου ή του κόστους ενός τέτοιου ταξιδιού. Θα μπορούσε π.χ. το εργοστάσιο να είχε για καύσιμο φυσικό αέριο και να ανατιναζόταν με τον ίδιο αριθμό θυμάτων, παθαίνοντας την ίδια ακριβώς καταστροφή στις κτιριακές του εγκαταστάσεις. Θα σκεφτόταν τότε κανείς να το μετατρέψει σε τουριστικό αξιοθέατο ; Η ειδοποιός διαφορά εδώ είναι το ραδιενεργό καύσιμο. Με άλλα λόγια πιστεύω ότι αυτό που έχει να πει ή να διδάξει κάτι στον απλό άνθρωπο είναι το ίδιο το γεγονός της διαφυγής ραδιενέργειας και τα ολέθρια αποτελέσματά της, όχι ο χώρος του κτιρίου.... Το ατύχημα του αντιδραστήρα είχε συγκλονίσει τον κόσμο τότε -το θυμάμαι κι εγώ που ήμουν μικρή. (ακόμα θυμάμαι ότι δε μας έβγαζαν όταν έβρεχε!)
Είχε προκαλέσει μεγάλο δέος. Ήταν ουσιαστικά η πρώτη φορά που έμαθαν όλοι -με το χειρότερο τρόπο- πόσο επικίνδυνη μπορεί να είναι η ραδιενέργεια.
Ήταν σοκαριστικό. Μπορεί να μην έχει την ιστορική αξία ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης πχ, είναι όμως μια ιστορική στιγμή στην ιστορία της Ευρώπης που άγγιξε πολύ κόσμο και όχι μόνο επιστήμονες.