Ρουμανία Αναζητώντας τον κλειδοκράτορα….της εκκλησίας!

[Sassenach77]

Πολύ ωραία ιστορία με πολλές ωραίες φωτογραφίες. Πολύ μου αρέσει που έχεις και τις διαδρομές κάθε μέρας. Περιμένω τη συνέχεια.

Ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια

 

[Sassenach77]

Λοιπόν είναι 2012. Κανονίζουμε με ένα φίλο να κάνουμε μια εκδρομή σε ένα παραδοσιακό οικισμό. Βουνό κτλ. Θα πάμε Μετσοβο.

Όλα μια χαρά μέχρι εδώ!

Κλείνουμε εκεί ξενώνα, φτάνουμε στο μέρος και παντού ζευγαράκια. Γαμώτο. Τι ψάχνουμε εμείς εδώ;

Ε ναι, έχει μεγάλη σημασία, το τι ακριβώς ψάχνατε εκεί

Παρκαρουμε το αμάξι και μας πιάνει νευρικό γέλιο. Ξεκινά ο άλλος με διάφορες ατάκες του γκουσγκουνη. Τι θα σκεφτούν τώρα που θα μας δουν μαζί. Φτάνουμε στη ρεσεψιον, ευτυχώς μόνο ο ιδιοκτήτης. Γρήγορα γρήγορα πριν μας δει κανείς, ξεκινάμε για το δωμάτιο. Μας ενημερώνει ο κύριος ότι το δωμάτιο είναι με διπλό κρεβάτι χαχαχα. Δεν πειράζει λέω. Σιγά. Πρώτη ούτε τελευταία φορά που κοιμομαστε με φίλο.

Προσωπικά, ποτέ δεν μου καίγεται καρφί για το τι θα σκεφτούν οι άλλοι!

Στην περίπτωση την δική μου με τον αδερφό μου, η κυριούλα είδε δύο ανθρώπους που δεν μοιάζουν μεταξύ τους καθόλου! Λογικό, θα πεί κανείς, να μας περάσει για ζευγάρι! Για μένα δεν θα ήταν λογικό όμως, γιατί αν ήθελα να ενώσω τα κρεβάτια, μπορούσα να το κάνω και μόνη μου, οπότε δε θα έπρεπε να την "κόφτει" πως θα "πνίξω εγώ το κουνέλι"
Οι προθέσεις της ήταν αγνές, αλλά ήταν αδιάκριτες αν το δούμε αντικειμενικά! Αλλά έχω μάθει να κατανοώ τους ανθρώπους πρίν τους κρίνω, οπότε το διασκέδασα

Μπαίνουμε στο δωμάτιο. Υπερδιπλο κρεβάτι, φουλ πέτρα και παράθυρο με θέα στο βουνό. Έχουμε αρχίσει να πεθαίνουμε στο γέλιο. Σε τέτοιο περιβάλλον θέλεις δεν θέλεις η ερωτική διάθεση φτάνει στα ύψη.

Συμφωνώ! Υπάρχουν πολλοί χώροι που πραγματικά εμπνέουν...πολλά και διάφορα!

Μας κοιτάζει ο κύριος. Με βλαμενα έμπλεξα, θα σκέφτηκε.

Αν σκέφτηκε κάτι τέτοιο τότε έχει πρόβλημα ο τύπος! Ας πάει να το λύσει μόνος του!

Ευτυχώς υπήρχε άλλο δωμάτιο και αλλάξαμε στο πι και φι

Αν αυτό σας έκανε να αισθάνεστε καλύτερα, οκ !
Εγώ το δωμάτιο δεν θα το άλλαζα. Αλλά δεν θα επεκταθώ εδώ στο γιατί!


Νομίζω, οτι σου έχω ξαναπεί οτι οι ιστορίες της παρέας σου με διασκεδάζουν
Είστε ώρες ώρες απίστευτοι

 

[Sassenach77]

Ημέρα 5η – 8 Νοεμβρίου
Μέρος 1ο

Η ώρα ήταν 08:00 όταν άνοιξα τα μάτια μου. Από το παράθυρο του δωματίου έμπαινε το φώς της μέρας και άκουγα μία μικρή, αλλά όχι ενοχλητική κινητικότητα από τα διπλανά δωμάτια. Ο αδερφός μου είχε σηκωθεί ήδη και ετοιμαζόταν. Σηκώθηκα και κοίταξα από το παράθυρο. Απέναντι μου απλώνονταν χωράφια και στα αριστερά μου έβλεπα μία ξύλινη εκκλησία και ένα μοναστήρι.

Μπαίνω στο ίντερνετ και ψάχνω να βρώ τι είναι. Είχα συνηθίσει πλέον τη θέα των ξύλινων εκκλησιών και μάλιστα το απολάμβανα αυτό το θέαμα! Είναι όντως μοναστήρι και ονομάζεται Peri Monastery. Είναι ένα συγκρότημα μοναστηριών με την ξύλινη εκκλησία του. Όπως διάβασα στο Lonely Planet, η εκκλησία αυτή τελικά είναι αυτή που χτίστηκε πρόσφατα και έχει ύψος 75μ και έχει ξεπεράσει αυτή του χωριού Surdesti! Εγκατέλειψα την ιδέα να το επισκεφτούμε, γιατί σήμερα το πρόγραμμα είχε μοναστήρι και μάλιστα ολόκληρο συγκρότημα μοναστηριών στο χωριό Barsana!

Ντύνομαι γρήγορα γρήγορα, μαζεύω τα πράγματα μου και ξεκινάμε για το πρωινό μας! Ο τετράποδος φίλος μου, μόλις με είδε με καλημέρισε με ένα γνέψιμο της ουράς του Ο αδερφός μου μπήκε στην αίθουσα του πρωινού και εγώ έκανα μία μικρή βόλτα στο περίβολο.

Να τος και ο νυχτερινός "γκρινιάρης"

Μα που τον έχω ξαναδεί αυτόν τον φράχτη;…μα φυσικά στο χωριό Plopis!!! Είναι ο περίτεχνα καμωμένος ξύλινος φράχτης που μου είχε αρέσει πολύ, την προηγούμενη μέρα, στο χωριό Plopis και κοσμούσε τον αυλόγυρο της ξύλινης εκκλησίας εκεί! Ένας ίδιος λοιπόν, χάραζε τα όρια του ξενοδοχείου!

Μετά από λίγο μπαίνω και εγώ στην αίθουσα του πρωινού για να φάω, γιατί έπρεπε σιγά σιγά να αναχωρούμε. Βρίσκω τον αδερφό μου να κάθεται και να προσπαθεί να σερφάρει στο ίντερνετ, χωρίς να τρώει….Κοίταξα γύρω μου και είδα τέσσερα ακόμα τραπέζια, με ένα ζευγάρι το καθένα, να κάθονται χωρίς να τρώνε Ρωτάω τον αδερφό μου τι γίνεται και μου δηλώνει άγνοια! Δεν έδωσα σημασία και βγήκα έξω για ένα τσιγάρο, καθώς είχα κάνει καφέ για μένα όπως έκανα κάθε πρωί στο δωμάτιο. Ξαναμπαίνω μέσα και βλέπω τον αδερφό μου να δυσανασχετεί…
- Π: Αν φάμε εδώ μέσα, εμένα να μου γράψεις…Δεν υπάρχει κανένας υπεύθυνος εδώ και η ώρα έχει πάει 9 παρά!
Εκείνη την ώρα βλέπω έναν κύριο, τον οποίο τον είχα δεί και χθές το βράδυ να τριγυρνάει στο ξενοδοχείο, να βγαίνει έξω στη βεράντα με έναν νεαρό, ο οποίος ήταν πελάτης (τον είχα δεί να βγαίνει από ένα δωμάτιο με μία κοπέλα). Βγαίνω και εγώ έξω. Μιλούσαν Ρουμάνικα. Ρωτάω τον κύριο, αν θα πάρουμε πρωινό και μου νεύει ότι δεν καταλαβαίνει…μου απαντάει όμως ο νεαρός στα αγγλικά και μου λέει ότι, περιμένουμε να έρθει η κόρη του κυρίου για το πρωινό και έχει αργήσει. Επίσης μου λέει ότι πρέπει να αναχωρήσουν αυτοί γιατί ήδη έχει περάσει η ώρα…Του λέω να πεί στον κύριο να πάρει τηλέφωνο την κόρη του και να μας πεί τι ώρα έχει σκοπό να έρθει (αφού μόνο με αυτή λειτουργεί το ξενοδοχείο και με κανέναν άλλον…). Παίρνει τηλέφωνο και μας λέει ότι έρχεται…

Μπαίνω μέσα και ενημερώνω τον Π. ο οποίος αρχίζει τα γέλια!
- Π: Δεν πρόκειται να φάμε πρωινό, θα δείς! Καλύτερα να πληρώσουμε και να φύγουμε, η ώρα περνάει…
Κοιτώ την ώρα και έχει πάει 9:20! Ξαναπάω στον κύριο και λέω στον νεαρό να του πεί ότι θέλω να πληρώσω για να φύγω! Λένε κάτι στα Ρουμάνικα και μου απαντάει το παιδί ότι πρέπει να έρθει η κόρη του για να πληρώσουμε και ότι και αυτός περιμένει να πληρώσει γιατί θέλει να φύγει άμεσα!! Αρχίζω να εκνευρίζομαι… Να λοιπόν, που κολλούσε το τηλέφωνο το χθεσινό…Αυτή που με πήρε τηλέφωνο την προηγούμενη μέρα ήταν η κόρη, που στην ουσία είναι αυτή που κάνει κουμάντο, είναι η μόνη που ξέρει να χειρίζεται "το ταμείο του μαγαζιού" και είναι η μόνη που ξέρει αγγλικά….και ήταν η μόνη που έλειπε! Η χθεσινή κυριούλα άφαντη… Τα λέω όλα αυτά στον αδερφό μου και μου λέει να ξεχάσω το πρωινό και ότι πρέπει να πληρώσουμε για να φύγουμε!!! Έχουμε σηκωθεί λοιπόν, όλοι από τα τραπέζια μας και περιμένουμε τη "λεγάμενη" να έρθει για να μπορέσουμε να φύγουμε….

Η κυρία αυτή εμφανίστηκε στις 09:45, ζητώντας συγνώμη για την καθυστέρηση και ότι της έτυχε κάτι έκτακτο ( οκ ρε κοπελιά, σου έτυχε κάτι έκτακτο…δεκτό!!! Άσε κανέναν άλλον στο πόδι σου….τι σόι τετράστερο κρατάς;;;…). Ξαφνικά τα πάντα ήταν αρνητικά και με ενοχλούσαν σε σημείο να μην δέχομαι δικαιολογίες γιατί απλά δεν υπήρχαν! Και η κυρία το κατάλαβε πολύ καλά όταν ήρθε η ώρα να πληρώσουμε…Το ύφος μου της έκοψε το γέλιο που είχε, όταν έφτασε η σειρά μας να πληρώσουμε και μας είπε καλημέρα!....Της πέταξα ότι εκτός του ότι δεν φάγαμε πρωινό, έχουμε αργήσει κιόλας στην αναχώρηση μας!!!! Με σκουντάει ο αδερφός μου και μου λέει να ηρεμήσω! Μας λέει ότι θα μας ετοιμάσει από ένα σάντουιτς για το δρόμο, όσο εμείς θα πληρώναμε….Εκείνη τη στιγμή ήθελα να ξεμπλέξω και να φύγω από εκεί μέσα, οπότε γυρνώ στην "επιχειρηματιάρα του αιώνα" και της λέω εντάξει, αλλά λίγο γρήγορα! Της δίνω την πιστωτική μου και μου λέει, ότι θα προσπαθήσει να την περάσει αλλά αν δεν έχει καλό ίντερνετ, ίσως να μην μπορεί να τη πάρει το μηχάνημα….Το περίμενα γιατί δεν είχε καλό σήμα το ίντερνετ στο ξενοδοχείο! Κοιτώ να δώ πόσο συνάλλαγμα έχουμε. Βλέπω ότι όντως δεν την παίρνει τη κάρτα το μηχάνημα. Την ρωτώ πόσο θέλει σε μετρητά και μου λέει 196 lei. Υπολογίζω την ισοτιμία και είμαστε οκ. Ευτυχώς είχα κάνει λίγο παραπάνω συνάλλαγμα για τον λόγο αυτόν! Πληρώνουμε, μας δίνει απόδειξη. Τα σάντουιτς…άφαντα! Της λέω ότι πρέπει να φύγουμε και μου ζητάει ξανά συγνώμη, λέγοντας μου ότι θα ήθελε να μας δώσει τα σάντουιτς για να επανορθώσει για το πρωινό! Ο αδερφός μου μέσα στο χαμόγελο, της λέει οκ θα περιμένουμε…του ρίχνω και αυτουνού ένα άγριο βλέμμα!!!

Πάει λοιπόν μέσα, φέρνει τα σάντουιτς σε λίγα λεπτά (μάλλον η ίδια τα ετοίμασε εκείνη τη στιγμή γιατί ήταν κάτι τελείως πρόχειρο), μας λέει ότι το τυρί και το αλλαντικό που έχει μέσα είναι της περιοχής και είναι πολύ νόστιμο (εγώ αυτήν ήθελα να "δαγκώσω" εκείνη τη στιγμή και μάλιστα άσχημα), της χαμογελάει ο αδερφός μου, την ευχαριστεί και αρχίζει αυτή να λέει στον αδερφό μου ότι εδώ που είμαστε, απέχουμε 800 μέτρα από τα σύνορα με την Ουκρανία, ότι στο πρώτο χωριό που συναντάς μετά τα σύνορα, οι περισσότεροι μιλάνε Ρουμάνικα, ότι υπάρχουν πολλοί Ουκρανοί στο Sapanta, ότι πρέπει να πάμε στα χαρούμενα νεκροταφεία να τα δούμε…και ο αδερφός μου να ακούει με μεγάλο ενδιαφέρον και να συμφωνεί ώσπου επεμβαίνω λέγοντας της ότι ήδη έχουμε αργήσει πολύ και έπρεπε να φύγουμε! Ωραία όλα αυτά που μας έλεγε, αλλά η ώρα είχε πάει 10:00....

Το μοναδικό καλό που είχε αυτό το κατάλυμα ήταν το ίδιο το κτίριο και η περιοχή! Κατά τ’ άλλα "μάπα το καρπούζι"…

Βγαίνουμε από το ξενοδοχείο για να πάμε στο αυτοκίνητο. Χαιρέτησα τον τετράποδο φίλο μου και ξεκινήσαμε. Ο χωματόδρομος που περάσαμε το προηγούμενο βράδυ για να φτάσουμε στο ξενοδοχείο

Βγήκαμε στο κεντρικό δρόμο του χωριού και κατευθυνθήκαμε νότια προς το "Χαρούμενο Νεκροταφείο"

Χαρούμενο νεκροταφείο - Cimitirul Vesel

Το χαρούμενο νεκροταφείο (Merry Cemetery) βρίσκεται στο χωριό Sapanta, στα βόρεια της κομητείας των Μαραμούρων. Το νεκροταφείο έγινε γνωστό για τους πολύχρωμους ξύλινους σταυρούς, τα περίτεχνα σκαλισμένα χρωματιστά πορτρέτα των εκλιπόντων και τα έξυπνα στιχάκια που τα συνοδεύουν, άλλοτε εκθειάζοντας τα θετικά στοιχεία αυτών και άλλοτε καυτηριάζοντας με χιουμοριστικό τρόπο τα αρνητικά τους. Όλα τα παραπάνω συνθέτουν μία εικόνα του νεκροταφείου, που σε καμία περίπτωση δεν παραπέμπει σε ένα συνηθισμένο νεκροταφείο.

Οι ρίζες του νεκροταφείου συνδέονται με τον Stan Ioan Pătraş, έναν τοπικό καλλιτέχνη του χωριού. Ο Pătraş γεννήθηκε το 1908 στο χωριό Sapanta και σε ηλικία 14 ετών, είχε ήδη ξεκινήσει να σκαλίζει τους πρώτους σταυρούς για το τοπικό νεκροταφείο. Το 1935 χάραξε τον πρώτο επιτάφιο πάνω σε σταυρό, που συνοδευόταν απο ένα περίτεχνα σκαλισμένο πορτρέτο του αποθανόντα. Έκτοτε καθιερώθηκε αυτός ο τρόπος ταφής. Κάθε φορά που πέθαινε ένας κάτοικος του χωριού, οι συγγενείς πήγαιναν στον Pătraş και του ζητούσαν να χαράξει έναν τέτοιο σταυρό-επιτάφιο. Ο Pătraş σκάλιζε έξυπνα και ειρωνικά στιχάκια, σε μια τραχιά τοπική διάλεκτο, για τον κάθε αποθανόντα και ζωγράφιζε τα πορτρέτα τους στους σταυρούς, τα οποία απεικόνιζαν συχνά τον τρόπο με τον οποίο πέθαναν ή τον τρόπο με τον οποίο είχαν ζήσει. Μέχρι την δεκαετία του 1960, είχαν εμφανιστεί πάνω από 800 τέτοιου είδους ξύλινοι χρωματιστοί σταυροί.

Ο Pătraş σύντομα ανέπτυξε έναν προσεκτικό συμβολισμό στο έργο του. Το πράσινο αντιπροσωπεύει τη ζωή, το κίτρινο αντιπροσωπεύει τη γονιμότητα, το κόκκινο είναι για το πάθος, το μαύρο για το θάνατο. Τα χρώματα ήταν πάντα τοποθετημένα σε ένα βαθύ μπλε πλαίσιο, γνωστό ως μπλε Sapanta, το οποίο ο Pătraş πίστευε ότι αντιπροσωπεύει την ελπίδα, την ελευθερία και τον ουρανό. Άλλοι συμβολισμοί είναι, τα λευκά περιστέρια που αντιπροσωπεύουν την ψυχή και το μαύρο πουλί που αντιπροσωπεύει έναν τραγικό ή ύποπτο θάνατο. Το χωριό Sapanta είναι μια μικρή κοινωνία και τα μυστικά είναι λιγοστά. Έτσι, συχνά οι βρώμικες λεπτομέρειες του κάθε αποθανόντα περιγράφονταν σε έναν τέτοιο σταυρό.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, το Cimitirul Vesel (καλό νεκροταφείο), όπως το χαρακτήρισε η τοπική κοινωνία, ανακαλύφθηκε από έναν Γάλλο δημοσιογράφο, ο οποίος και το έκανε γνωστό στον έξω κόσμο.
Ο Stan Ioan Pătraş πέθανε το 1977, έχοντας σκαλίσει το δικό του σταυρό και αφήνοντας το σπίτι και το εργαστήριο του στον πιο ταλαντούχο μαθητή του, τον Dumitru Pop. Ο Pop, μέχρι και σήμερα, συνεχίζει το έργο του δασκάλου του, χαράζοντας τους σταυρούς του νεκροταφείου και έχοντας μετατρέψει το σπίτι και εργαστήριο του, σε μουσείο του Χαρούμενου Νεκροταφείου. Το μουσείο αυτό βρίσκεται 400μ. μακριά από τα νεκροταφεία.

Ξύλινος επιτάφιος του Stan Ioan Patras:

De cu tînăr copilaș - Από τότε που ήμουν μικρός
Io am fost Stan Ioan Pătraș - Ήμουν γνωστός ως ο Stan Ioan Pătraş
Să mă ascultaț oameni buni - Ακούστε με, σύντροφοι
Ce voi spune nu-s minciuni - Δεν υπάρχουν ψέματα σε αυτά που πρόκειται να πω
Cîte zile am trăit - Όλη τη διάρκεια της ζωής μου
Rău la nime n-am dorit - Δεν εννόησα κακό για κανέναν
Dar bine cît-am putut - Αλλά έκανα ότι καλύτερο μπορούσα
Orișicine mia cerut - Σε όποιον το ζήτησε
Vai săraca lumea mea - Ω, φτωχέ μου κόσμε
Că greu am trăit în ea - Επειδή ήταν δύσκολο να ζώ σε αυτόν

** Για τις μεταφράσεις κρατώ μία επιφύλαξη….εύχομαι να κόντεψα στο πρωτότυπο όσο πιο πολύ γίνεται!

Η εκκλησία των νεκροταφείων είναι αφιερωμένη στην κοίμηση της Θεοτόκου και έχει ένα στυλ…χαρούμενο!!! Η αρχιτεκτονική της μοιάζει με αυτή των ξύλινων εκκλησιών, αλλά δεν είναι ξύλινη. Από ότι κατάλαβα είναι νεόδμητη σχετικά. Έχει χαρούμενα χρώματα και σχέδια στην στέγη της και κάτω από την μαρκίζα της περιμετρικά έχει εικόνες αγίων. Είναι όμορφη!

Μόλις φτάσαμε, παρκάραμε έξω από το νεκροταφείο και ξεκινήσαμε την περιήγησή μας. Έξω από την είσοδο του νεκροταφείου υπάρχουν μπόλικα μαγαζάκια που πωλούν πολλά και διάφορα, από τοπικές ενδυμασίες μέχρι μαγνητάκια. Κάτι που παραπέμπει σε καθαρή εμπορευματοποίηση του αξιοθέατου!

Πρίν μπείς στο νεκροταφείο υπάρχει ένας ψηλός σταυρός με την χαρακτηριστική μορφή που διακρίνει όλο το νεκροταφείο. Πάνω σε αυτόν τον σταυρό είναι σκαλισμένη η σταύρωση του Χριστού και η Ανάσταση του. Ακόμα και σε αυτόν τον σταυρό υπάρχουν σκαλισμένα πορτρέτα με τα χαρακτηριστικά χρώματα Sapanta!

Φτάνουμε στην είσοδο. Μόλις μπαίνεις στα δεξιά υπάρχει ένα εκδοτήριο εισιτηρίων. Ένας ευγενικός κύριος, που δεν ήξερε καθόλου αγγλικά (είχα συνηθίσει πλέον) μας είπε ότι το εισιτήριο είναι 5Lei/άτομο. Τον πληρώσαμε και μας έδωσε ένα εισιτήριο που ανέγραφε το ποσό των 10Lei…Δεν ξέρω γιατί. Εμείς πληρώσαμε 10 Lei και οι δύο μαζί. Μόλις μου το έδωσε, άρχισε να μου λέει κάτι στα ρουμάνικα που φυσικά δεν καταλάβαινα…Τότε μου κάνει νόημα να τον ακολουθήσω και με πάει σε έναν τάφο που είχε μία στρόγγυλη κίτρινη ταμπέλα και έγραφε κάτι στα ρουμάνικα. Τότε κατάλαβα τι προσπαθούσε να μου εξηγήσει. Ήθελε να μου πεί να προσέξουμε αυτούς τους τάφους γιατί έχουν αξιοπερίεργα στιχάκια κάτι που το γνώριζα ήδη Ήταν συμπαθέστατος, χαμογελαστός και εξυπηρετικότατος!!! Παρόλο που είναι διάσημο το νεκροταφείο και παρόλο που έχει εμπορευματοποιηθεί, το εισιτήριο είναι χαμηλό και δεν ζητάνε επιπλέον χρήματα για φωτογραφίες!!!

Αρχίζουμε να εξερευνούμε τους τάφους. Πρώτα αυτούς με τις ταμπελίτσες

Crucea cu soacra Ο σταυρός με τη πεθερά

Sub această cruce grea - Κάτω από αυτόν το βαρύ σταυρό
Zace biata soacră-mea - Κείτεται η φτωχή πεθερά μου
Trei zile de mai trăia - Τρεις ακόμα μέρες έπρεπε να έχει ζήσει
Zăceam eu și cetea ea. - Θα έλεγα ψέματα, και θα το διάβαζε (σε αυτόν τον σταυρό)
Voi care treceți pă aici - Εσείς, που περνάτε από εδώ
Incercați să n-o treziți - Προσπαθήστε να μην την ξυπνήσετε
Că acasă dacă vine - Γιατί αν επιστρέψει στο σπίτι
Iarăi cu gura pă mine - Θα με επικρίνει περισσότερο
Da așa eu m-oi purta - Αλλά σίγουρα θα συμμορφωθώ
Că-napoi n-a înturna - Έτσι, δεν θα επιστρέψει από τον τάφο
Stai aicea dragă soacră-mea - Μείνε εδώ, αγαπητή μου πεθερά!

Αυτός ήταν δασοφύλακας

Να και ένας τραγουδιστής

Η ταμπέλα λέει: «Ένας άντρας την αναστάτωσε»

Να και ένας σημαιοφόρος…σε γάμους!

Υπάρχουν και σταυροί χωρίς κάποιο ταμπελάκι. Συνήθως εξιστορούν ανθρώπους στην εργασία τους ή νοικοκυρές στα σπίτια τους

Να και ένας σταυρός που παραπέμπει σε ειδύλλιο

copilarie ce am avut - Η παιδική ηλικία που είχα
prea putina mi o cazut - Πολύ λίγο μου ήταν
nu mo lasat satraiesc - Μην με αφήσεις να φύγω
parinti sa nui gru besc - Οι γονείς θα στεναχωρηθούν
mi o fost musai a pleca - Αναγκάστηκα να φύγω
ca sa mi parasesc sora - Να αφήσω την αδερφή μου
sora draga cit traiesti - Αγαπητή αδερφή καθώς ζείς
mormintul sa mil pliesti - Τον τάφο μου κατεύνασε
pe mormint sa mi pui flori - Στον τάφο μου να βάλεις λουλούδια
sa nuima uiti pina mori - Ας μην κοιτάξουμε το φεγγάρι
caiavut o sora buna - Ψάχνω για μια καλή αδελφή
sin am pututfi nreuna - Θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί
ca fost musai casa mor - Αυτό το σπίτι έπρεπε να πεθάνει
sa imi duceti a meu dor - Να πάρει την απώλεια μου

…ότι καταλάβατε, καταλάβατε

Υπάρχουν και κάποιοι σταυροί που δείχνουν το πώς πέθανε κάποιος!

Άλλον τον χτύπησε αυτοκίνητο…

…και άλλον τον πάτησε τρακτέρ!

Σε άλλον του άρεσε να κάνει καντάδες…

…και σε άλλον του άρεσαν τα άλογα!

Και να μην το μεταφράσεις πολλές φορές η εικόνα πάνω στον σταυρό μιλάει από μόνη της! Συνεχίσαμε να περιεργαζόμαστε τους σταυρούς. Ήταν διασκεδαστικό! Αισθάνεσαι σαν τον κοτσομπόλη του χωριού ένα πράγμα

Μετά μπήκα μέσα στην εκκλησία. Περίμενα να δώ κάτι ανάλογο και φανταχτερό, αλλά…γίνονται εργασίες που δεν έχουν ολοκληρωθεί. Η εκκλησία έχει πολύ δουλειά ακόμα!

Βγήκα ξανά έξω. Ο αδερφός μου είχε κολλήσει με τους σταυρούς. Τους κοιτούσε έναν έναν
Περιεργάστηκα εξωτερικά την εκκλησία. Και εδώ έχει να γίνει πολύ δουλειά ακόμα!

Μπορώ να πώ ότι ήταν ένα ευχάριστο ξεκίνημα για την μέρα μας

Το να λές ότι η μέρα σου ξεκινάει ευχάριστα επειδή είδες ένα…νεκροταφείο, ακούγεται οξύμωρο! Και όμως, η ύπαρξη αυτού του νεκροταφείου καταδεικνύει την αντίληψη των ανθρώπων της περιοχής, για τον θάνατο. Γι αυτούς ο θάνατος είναι η αρχή ενός ταξιδιού και όχι το τέλος του!!! Έχουν βρεί έναν πολύ έξυπνο τρόπο για να υπερνικήσουν τον φόβο του θανάτου και αυτό κατατάσσει τους ανθρώπους αυτού του χωριού, ψηλά στην υπόληψή μου.-

******
Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και βγαίνουμε στο κεντρικό δρόμο του χωριού.

Παίρνουμε τον 19 με κατεύθυνση προς Sighetu Marmatiei.

Για να πάμε στο Μουσείο του χωριού, έπρεπε να διασχίσουμε την πόλη, να μπούμε στον 18 και ακριβώς έξω από τη πόλη υπάρχει μία πινακίδα που σε κατευθύνει αριστερά στη Strada Muzeului. Σε λίγα λεπτά είχαμε φτάσει στην πύλη του μουσείου.

Μουσείο του Χωριού – Sighetu Marmatiei

Tο μουσείο του χωριού ανήκει στο Εθνογραφικό Μουσείο Μαραμούρων από το 1981, ως υπαίθριο τμήμα. Αγροικίες, αχυρώνες αλλά και μία εκκλησία, έχουν μεταφερθεί εκεί από όλη την περιοχή των Μαραμούρων, με σκοπό να προβάλουν όσο το δυνατό περισσότερες πτυχές της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, της ρουμάνικης αυτής περιοχής!
Το μουσείο του χωριού, αφήνει την εντύπωση ενός τυπικού χωριού των Μαραμούρων. Ένας ίσιος δρόμος και αρκετά μονοπάτια, αποτελούν την εγγενή δομή του οικισμού και όλα αυτά συγκλίνουν, όπως σε όλα τα χωριά των Μαραμούρων, προς την εκκλησία.
Τα ξύλινα σπίτια, κατασκευασμένα από ξύλο που έχει λαξευτεί στο χέρι, αντιπροσωπεύουν κατοικίες Εβραίων, Σλάβων, Ούγγρων, Γερμανών και Ρουμάνων, από τον 17ο και 18ο αιώνα. Τα σπίτια διατηρούνται άθικτα τόσο μέσα όσο και έξω, με τα αρχικά τους σκαλίσματα στις πόρτες και τα γραπτά που υπάρχουν σε αυτά είναι κυριλλικά και αραβικά.

Παραθέτω την επίσημη ιστοσελίδα του μουσείου για όποιον θέλει περισσότερες πληροφορίες
http://muzeulmaramuresului.ro/

Περνώντας τη πύλη του μουσείου στα αριστερά είχε πάρκινγκ, στα δεξιά μας είχε ένα κέντρο πληροφοριών και ευθεία έναν χωματόδρομο που ανηφόριζε. Πήγαμε στο κέντρο πληροφοριών αλλά ήταν επτασφράγιστο…Από έξω είχε ένα χάρτη του χωριού.

Ξεκινάμε τον ανήφορο. Καθώς ανεβαίναμε στα αριστερά μας βλέπαμε όλη τη πόλη του Sighetu Marmatiei

Φτάνουμε τελικά σε ένα ίσιωμα και τριγύρω μας βλέπαμε παραδοσιακά σπίτια, περιτριγυρισμένα από φράχτες ξύλινους και αυλόπορτες. Δεν υπήρχε ψυχή εκεί πάνω! Κοιτιόμαστε με τον αδερφό μου και γελάμε….ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΠΑΛΙ!!!!

Καθώς στεκόμασταν και κοιτούσαμε τριγύρω εκφράζω μία απορία
- Ε: Όποιος θέλει μπαίνει και το βλέπει;…Δωρεάν είναι;;…
- Π: Γιατί σε χαλάει;;; Και μόνοι και τζάμπα!
- Ε: Δεν με χαλάει, αλλά είναι παράξενο….
Ξεκινάμε λοιπόν την εξερεύνηση του χωριού!

Μόλις μπήκαμε στην πρώτη αγροικία και καθώς περιεργαζόμασταν τους εσωτερικούς χώρους, έρχεται ένας κύριος και μας χαιρετάει στα ρουμάνικα. Ανταποδίδουμε τον χαιρετισμό στα αγγλικά. Ξεκινάει να μιλάει αγγλικά! Μας είπε ότι πρέπει να πληρώσουμε εισιτήριο για να δούμε το μουσείο.
- «Είπα και εγώ…τζάμπα…πολύ πάει!» Σκέφτομαι

Μας λέει ότι το εισιτήριο είναι 4Lei/άτομο και αν θέλαμε να βγάλουμε φωτογραφίες, έπρεπε να πληρώσουμε άλλα 4lei. Πληρώνουμε και πηγαίνει σε ένα αυτοκίνητο που υπήρχε λίγο πιο πέρα παρκαρισμένο (δεν το είχα προσέξει) και μας φέρνει τα εισιτήρια μας. Τον ευχαριστούμε και ξεκινάει να μας δίνει οδηγίες πως να το δούμε το χωριό! Μπαίνει μαζί μας στην πρώτη αγροικία και όσο εμείς την περιεργαζόμασταν, αυτός μας έκανε…ξενάγηση!!! Ξανακοιτιόμαστε με τον αδερφό μου…
- Π: Περιλαμβάνει και ξεναγό το εισιτήριο;;;

Τι τα θέλαμε τα γέλια….Εκεί που μας εξηγούσε τι είναι αυτό το σπίτι που βλέπουμε, τι περιέχει κτλ, μας ρωτάει ξαφνικά από που είμαστε. Του λέμε Ελλάδα.
-Ξ: Ααααα αγαπώ την Ελλάδα και έχω έρθει στην Ελλάδα!!!
Του λέμε ότι χαιρόμαστε πολύ γι’ αυτό!
- Ξ: Έχω φίλους και συγγενείς στην Ελλάδα. Εκεί βρίσκεται ο αδερφός του κουμπάρου μου και ο κουμπάρος μου….είχα πάει μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα…. Και ο κουμπάρος μου είναι στην Ελλάδα αρκετά χρόνια και μπλά μπλα μπλα μπλα….
- Ε: Ε ρε που μπλέξαμε…

Το κακό ήταν ότι εμείς ξεκινήσαμε να προχωράμε προς το χωριό και μας ακολουθούσε μιλώντας μας συγχρόνως. Εγώ τον παράτησα κάποια στιγμή στον αδερφό μου και με γοργό βήμα μπήκα σε ένα δεύτερο σπίτι, το οποίο ήταν αρκετά μεγάλο. Εκεί υπήρχε και ένα σύστημα ελαιοτριβής

Μπαίνει και ο αδερφός μου μαζί με τον "ξεναγό" μας και ξεκινάει να μας λέει για το πώς λειτουργούσε όλο αυτό και πως παρήγαγαν το λάδι. Ευτυχώς είχε ξεχάσει τον κουμπάρο του και μας έλεγε κάτι χρήσιμο! Το κακό ήταν ότι δεν προχωρούσε μαζί μας και έτσι χάναμε χρόνο….το χωριό ήθελε χρόνο για να το δείς και εγώ ήθελα να το δώ!!!

Τους παρατάω ξανά και συνεχίζω την εξερεύνηση μόνη μου. Κατευθύνθηκα προς το κυρίως σπίτι της αγροικίας. Έξω από τη πόρτα υπήρχε μία ταμπέλα που ανέγραφε το όνομα του σπιτιού, την χρονολογία του, είχε ένα δισδιάστατο barcode και κάτω δεξιά είχε την ένδειξη ακουστικών ξενάγησης! Άρα παρέχονταν ξενάγηση…μόνο που εμείς την είχαμε live από έναν υπάλληλο που έβγαλε εισιτήρια από το αυτοκίνητό του και όχι από τα εκδοτήρια…Τι στο καλό;;;…

Συνεχίζω και γύρω απο το σπίτι

Υπήρχαν αχυρώνες και άλλοι βοηθητικοί χώροι

Είδα και το τον χώρο για τις κοτούλες και τα γουρουνάκια

Βλέπω κάποια στιγμή τον αδερφό μου να έρχεται. Είχε καταφέρει να "ξεμπλέξει". Μπαίνουμε στο επόμενο σπίτι της αγροικίας μαζί

Συνεχίζουμε, βγαίνοντας από εκεί και κατευθυνόμενοι στα ενδότερα του χωριού. Υπήρχαν και πολλά άλλα σπίτια τα οποία ήταν κλειστά. Γύρω από αυτά υπήρχαν όλοι οι απαραίτητοι βοηθητικοί χώροι! Μου άρεσαν πάρα πολύ τα σκαλιστά σχέδια που υπήρχαν γύρω από το πλαίσιο της κάθε πόρτας!!!

Εργαλεία ξυλογλυπτικής

Πανέμορφη πόρτα!!!

Κάποια στιγμή φτάνουμε σε έναν αχυρώνα ο οποίος φιλοξενούσε μία έκθεση φωτογραφίας!!! Πέταξα από τη χαρά μου μόλις το είδα Μέσα υπήρχαν ασπρόμαυρες φωτογραφίες που απεικόνιζαν διάφορα άτομα, κάποιες δεκαετίες πρίν και δίπλα υπήρχε φωτογραφία τους μετά απο κάποια χρόνια. Ήταν τέλειες!!!

Το φώς αντανακλούσε πάνω στις φώτο και αναγκαστικά τις έβγαζα είτε απο το πλάι, είτε με την αντανάκλαση

Αφού έκανα αρκετή ώρα να "ξεσκαλώσω" από τις φωτογραφίες, βγήκα και κατευθύνθηκα προς τον λόφο, όπου βρίσκονταν η εκκλησία του χωριού

Δίπλα από την εκκλησία υπήρχε το καμπαναριό. Μέσα υπήρχαν σταυροί και η καμπάνα…στο πάτωμα!

Η πόρτα της εκκλησίας

Και μιάς και ήταν το ψηλότερο σημείο του χωριού είπα να βγάλω και μία πανοραμική

Βγαίνοντας από τον χώρο της εκκλησίας συνέχισα στον δρόμο που είχα πάρει πριν μπώ στην εκκλησία. Οδηγούσε σε ένα σημείο όπου στα δεξιά μου και χαμηλά υπήρχε μία λίμνη!

Γυρνώντας είδα και προβατάκια με περμανάντ Ένα χωριό με τα όλα του!!!

Είδα και τον αποθηκευτικό χώρο για τα καλαμπόκια

Συνέχισα απο έναν άλλον δρόμο

Με τον αδερφό μου ξαναβρεθήκαμε στο σημείο που είχαμε ξεκινήσει. Ο κύριος ήταν άφαντος. Είχε έρθει η ώρα να φύγουμε. Ήμασταν τουλάχιστον μιάμιση ώρα στο Μουσείο του Χωριού, αλλά άξιζε!!!!

Ενώ η μέρα είχε ξεκινήσει λίγο….στραβά στο κατάλυμα μας, κατά την διάρκεια της εξελισσόταν σε μία πάρα πολύ ενδιαφέρουσα μέρα!!! Και έμελλε να γίνει ακόμα καλύτερη….!

Συνεχίζεται…

 

[Sassenach77]

**** Διόρθωση****

Για όσους διάβασαν μέχρι αυτή τη στιγμή την ιστορία έχω να σημειώσω μία διόρθωση.
Στην αρχή του 1ου μέρους - Ημέρα 5η, είχα γράψει, ότι το πρόγραμμα της μέρας συμπεριλαμβάνει επίσκεψη σε συγκρότημα μοναστηριών που ανήκει στην Unesco. Αναφερόμουν στο συγκρότημα μοναστηριών που βρίσκεται στο χωριό Barsana. Το συγκρότημα των μοναστηριών δεν είναι ενταγμένο στην Unesco....Ενταγμένη είναι μόνο η παλιά ξύλινη εκκλησία του χωριού! Θα αναφερθώ στην συνέχεια σε αυτό.

Ζητώ συγνώμη για τη λάθος πληροφορία!

 

[maria91]

Ποο τα σπιτακια τελειαα!πηγαμε και εμεις στο village museum στο Βουκουρεστι,την πρωτη μερα που φτασαμε και ηταν φανταστικα!ειχε και παρα πολλα σπιτακια απο maramures αλλα δυστηχως ειμασταν ατυχοι και δε βρηκαμε ουτε ενα ανοικτο,αν και θα το θελα να δω ενα εσωτερικα!τα δα απο τις φωτογραφιες σου τουλαχιστον!

 

[vasiliss]

Ποο τα σπιτακια τελειαα!πηγαμε και εμεις στο village museum στο Βουκουρεστι,την πρωτη μερα που φτασαμε και ηταν φανταστικα!ειχε και παρα πολλα σπιτακια απο maramures αλλα δυστηχως ειμασταν ατυχοι και δε βρηκαμε ουτε ενα ανοικτο,αν και θα το θελα να δω ενα εσωτερικα!τα δα απο τις φωτογραφιες σου τουλαχιστον!

Παρομοίως κι εμείς επισκεφτήκαμε το μουσείο του χωριού στο Σιμπίου. Το βρήκαμε εξίσου φανταστικό. Τόσο πολύ μας άρεσε, ώστε το επισκεφτήκαμε και δεύτερη ημέρα για να το απολαύσουμε περισσότερο.
@Sassenach77 εξαιρετική και όσο χρειάζεται αναλυτική η ιστορία σου. Περιμένουμε και άλλες ιστορίες από παλαιότερα ταξίδια σου.

 

[Sassenach77]

Ποο τα σπιτακια τελειαα!πηγαμε και εμεις στο village museum στο Βουκουρεστι,την πρωτη μερα που φτασαμε και ηταν φανταστικα!

Το Μουσείο του Χωριού ήταν απο τα καλύτερα αξιοθέατα του ταξιδιού! Και το καλύτερο απ' όλα ήταν οτι το βλέπαμε μόνοι μας!!!

ειχε και παρα πολλα σπιτακια απο maramures αλλα δυστηχως ειμασταν ατυχοι και δε βρηκαμε ουτε ενα ανοικτο,αν και θα το θελα να δω ενα εσωτερικα!τα δα απο τις φωτογραφιες σου τουλαχιστον!

Άρα συμπληρώθηκε η εικόνα και για το εσωτερικό

 

[Sassenach77]

Παρομοίως κι εμείς επισκεφτήκαμε το μουσείο του χωριού στο Σιμπίου. Το βρήκαμε εξίσου φανταστικό. Τόσο πολύ μας άρεσε, ώστε το επισκεφτήκαμε και δεύτερη ημέρα για να το απολαύσουμε περισσότερο.
@Sassenach77 εξαιρετική και όσο χρειάζεται αναλυτική η ιστορία σου.

Θέλω να ξαναπάω στο Σιμπίου....!
Ευχαριστώ καλέ μου Βασίλη!!!

Περιμένουμε και άλλες ιστορίες από παλαιότερα ταξίδια σου.

Αυτή τη φορά δεν υπόσχομαι, αλλά για σένα κάτι θα κάνω
Κάτσε να τελειώσω πρώτα αυτήν...

 

[Italitsa]

Tελικά, διαβάζοντας την ιστορία σου (της οποίας τη συνέχεια αναμένω όπως περίμενα μικρή τον Άη Βασίλη), συνειδητοποιώ ότι έπρεπε να εκφράσω τον ενθουσιασμό μου έτσι : Γκοοοοοοολ!!!!

Σχετικά με το αυτοκίνητο, θα παραθέσω και εγώ το τι κάναμε μήπως φανεί χρήσιμο σε κάποιον ταξιδιώτη.
Αρχικά κλείσαμε απευθείας από το site της KlassWagen. Το αυτοκίνητο είναι ένα τύπου Focus, που φοράει χιονολάστιχα. Το αυτοκίνητο χωρίς επιπλέον ασφάλιση και χωρίς δεύτερο οδηγό έβγαινε περίπου 70 ευρώ για 6 ημέρες. (Οι τιμές θα είναι λίγο στο περίπου γιατί τα γράφω από μνήμης και έχει περάσει κάμποσος καιρός από την κράτηση).

Οι επιλογές που είχαμε ήταν 3.

• Να πληρώσουμε + €26/ημέρα ήτοι +€156,00 με μηδέν ρίσκο σε εμάς και χωρίς κανένα έξτρα ποσό να κρατηθεί στην κάρτα μας ως εγγύηση.
• Να πληρώσουμε +€12/ημέρα ήτοι +€72,00 με μερικό ρίσκο, κράτηση ως εγγύηση €300,00 και σε περίπτωση που το επιστρέφαμε άθικτο επιστροφή των χρημάτων της εγγύησης.
• Να μην πληρώσουμε τίποτα επιπλέον, όλη η ευθύνη σε εμάς, κράτηση ως εγγύηση από 900 έως 1000κάτι ευρώ.

Διαλέξαμε να κάνουμε το πρώτο για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο σε κάθε περίπτωση και να μην μας δεσμεύσουν και ένα τόσο μεγάλο ποσό στην κάρτα που μπορεί να χρειαστεί σε άλλα πράγματα. Εξάλλου, συνολικά το αυτοκίνητο με την φουλ έξτρα αυτή ασφάλεια για 6 ημέρες έβγαινε και κατά 20 ευρώ φθηνότερο από αυτό που νοικιάσαμε για τις ίδιες μέρες στην Αμοργό το καλοκαίρι!!

Αυτή ήταν η εμπειρία μου κατά την κράτηση, τώρα σε λίγες μέρες θα μπορώ να σας επιβεβαιώσω αν όλα πήγαν ρολόι.

Ήταν πολύ σημαντικό το ότι μας έγραψες με τόση λεπτομέρεια τη διαδικασία μέχρι να παραλάβετε το αυτοκίνητο. Εμένα τουλάχιστον μου φάνηκε πολύ χρήσιμο.

Περιμένω και εγώ τη συνέχεια με λαχτάρα!!

Σε συνέχεια του παραπάνω post μου, θέλω να σας μεταφέρω τη συνολική εντύπωση που αποκομίσαμε από την όλη συνεργασία με την Klasswagen και η οποία ήταν νομίζω από τις καλύτερες. Μέχρι τώρα στα οδικά μας έξω χρησιμοποιούσαμε τις κλασσικές Hertz, Avis που, εντάξει, ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Δεν είχαμε ποτέ κάποιο πρόβλημα, τη δουλειά μας την κάναμε μια χαρά, απλά ήταν όλη η διαδικασία πιο "απρόσωπη". Για να μην πλατειάζω όμως, πάμε στην Klasswagen.

H διαδικασία, όπως την είχε αναλύσει και η Sassenach, φτάνουμε και μας περίμενε στο flower shop εκπρόσωπος της εταιρείας, μας δίνει το καρτελάκι με τον χάρτη και τις οδηγίες για να βγούμε από το αεροδρόμιο και να φτάσουμε στο σημείο που θα μας περιμένει το βανάκι της εταιρείας. Όλα μια χαρά, βρίσκουμε εύκολα το βανάκι και μας μεταφέρουν στα γραφεία όπου γίνεται η γνωστή διαδικασία. Πληρώνουμε, ρωτάμε και για έξτρα επιβεβαίωση τι ακριβώς παίζει με την ασφάλεια που έχουμε πληρώσει και μας λένε ότι με την φουλ αυτή ασφάλεια είμαστε καλυμμένοι ακόμη και αν σηκώσουν όλο το αυτοκίνητο αρκεί να έχουμε το κλειδί και τα χαρτιά του συμβολαίου. Πολύ φιλικό και εγκάρδιο όλο το σκηνικό και οι πρώτες εντυπώσεις πολύ πολύ θετικές.

Την επόμενη μέρα μας πήρανε και τηλέφωνο να ρωτήσουν αν είναι όλα καλά με το αυτοκίνητο, αν είχαμε κάποιο πρόβλημα, πώς μας φάνηκε η εξυπηρέτηση και πώς είναι το ταξίδι μας μέχρι τώρα.

Κατά την παράδοση του αυτοκινήτου επίσης όλα μια χαρά, το ίδιο βανάκι μας μετέφερε πάλι στο αεροδρόμιο, όλοι τους πολύ ευγενικοί και φιλικοί. Α! Να σημειώσω ότι σε απόσταση βολής από τα γραφεία της εταιρείας βρίσκονται 3 βενζινάδικα οπότε όλα υπέρ-κομπλέ.

Αυτά παιδιά μου! Ελπίζω να βοηθήσει το ποστ μου όποιον σκέφτεται να επισκεφθεί τη Ρουμανία (μετά την ιστορία της Sassenach σίγουρα θα είναι πολλοί αυτοί). Πρώτη φορά νοικιάσαμε με κάποια τοπική εταιρεία και όχι με τις γνωστές και πραγματικά αποκομίσαμε τις καλύτερες εντυπώσεις!

 

[tupacgr13]

Είχα μείνει λίγο πίσω στην ιστορία σου, σήμερα όμως ολοκλήρωσα την έως τώρα ανάγνωση. Πώς γίνεται να μην έφαγες αυτήν την σουπάρα !!! Χαίρομαι πολύ που διάβασα την περιγραφή και είδα τις φωτογραφίες για τα χαρούμενα νεκροταφεία καθώς είχα ακούσει πολλά για αυτά. Το σφηνάκι που ήπιατε και ήταν σκέτο αλκοόλ λογικά θα ήταν "παλίνκα", ένα τοπικό είδος αλκοόλ που η περιεκτικότητα του φτάνει μέχρι και 70% απ' ότι ξέρω. Υπάρχει και η "τσούικα" που παράγεται σε εκείνα τα μέρη που είναι ακόμα πιο δυνατή και φτάνει μέχρι 80%. Λογικό να πιάσεις συζήτηση με τον σκύλο μετά από αυτά! Περιμένω εναγωνίως την συνέχεια της ιστορίας!

 

[whoknows]

Ανοιξα την σελιδα σημερα για να συνεχισω την ιστορια μου, και κατεληξα ολη μερα να προσπαθω να βρισκω χρονο στο γραφειο για να τελειωσω το διαβασμα της ιστοριας σου...περιγραφικοτητα και υπεροχες φωτογραφιες.

Αν και γενικα οταν ταξιδευω για αναψυχη, προτιμω λεωφορεια και τρενα ωστε να εχω την ανεση να διαβαζω και καποιος βιβλιο, τολμω να πω οτι ζηλεψα αφενος που δεν γυρισα την Ρουμανια και εγω με αμαξι, και κατα δευτερον συνειδητοποίησα ποσα πραγματα και μερη αξιζει να παω να δω ξανα σε αυτη την ομορφη χωρα.

Μιας και δεν ανεβηκες στον Πύργο του Συμβουλίου, στην Σιμπιου, αφιερωμενες 2 φωτογραφιες με θεα απο τον πυργο.

Αναμενω την συνεχεια της ιστοριας με μεγαλο ενδιαφερον

 

[chris7]

Ανοιξα την σελιδα σημερα για να συνεχισω την ιστορια μου, και κατεληξα ολη μερα να προσπαθω να βρισκω χρονο στο γραφειο για να τελειωσω το διαβασμα της ιστοριας σου

Όλο δικαιολογίες είσαι. Δεν γράφεις τη συνέχεια της ιστορίας σου και μας αφήνεις σε αγωνία.