Ρουμανία Αναζητώντας τον κλειδοκράτορα….της εκκλησίας!

[Sassenach77]

Ημέρα 4η – 7 Νοεμβρίου
Μέρος 3ο

Βρισκόμενοι στον 182C, σε λιγότερο από 15 λεπτά, στρίψαμε δεξιά για να φτάσουμε στην είσοδο του χωριού Plopis.

Έχοντας μπεί πλέον στο χωριό, σ’ ένα σημείο υπήρχε μία πινακίδα που έλεγε να στρίψουμε αριστερά προς την εκκλησία των Αρχαγγέλων Μιχαήλ & Γαβριήλ. Σε 500 μέτρα θα την συναντούσαμε.

Wooden church Plopis - Unesco World Heritage Site

Το χωριό Plopis βρίσκεται στη κοιλάδα του ποταμού Cavnic. Η ξύλινη εκκλησία του χωριού είναι χτισμένη μεταξύ 1796 και 1798 και είναι αφιερωμένη στους Αρχαγγέλους Μιχαήλ & Γαβριήλ.
Οι τοίχοι της εκκλησίας από χοντρά δρύινα δοκάρια, οι αρμονικές αναλογίες δομής, η τεχνική της εκτέλεσης, η σκαλισμένη και βαμμένη διακόσμηση του εσωτερικού της και το περιβάλλον του χωριού, ήταν η αιτία να ενταχθεί στον κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco.
Τα θεμέλια της εκκλησίας αποτελούνται από μεγάλες πέτρινες πλάκες. Το σχέδιο της είναι το συνηθισμένο ορθογώνιο, με πενταγωνική αψίδα. Υπάρχει μια βεράντα μπροστά από την κύρια είσοδο, στη δυτική πρόσοψη, με έξι συμπαγείς πυλώνες που στηρίζουν τις δοκούς, που φέρουν το βάρος της οροφής. Οι ημικυκλικές καμάρες ενώνουν τους πυλώνες.
Ο πύργος πάνω από τον πρόναο έχει μπαλκόνι, με 16 κολόνες και καμάρες. Στις γωνίες της οροφής του πύργου υπάρχουν τέσσερα διακοσμητικά πυργάκια μικρού μεγέθους.

Τα παράθυρα της εκκλησίας είναι πολύ μικρά και είναι διατεταγμένα σε ζεύγη. Τα μικρότερα πάνω από τα ελαφρώς μεγαλύτερα. Το επάνω πλαίσιο των παραθύρων διαμορφώνεται σε ένα κομψό, μαρκαρισμένο αψιδωτό τόξο. Ο πρόναος είναι πολύ σκοτεινός, με μόνο ένα παράθυρο, ενώ υπάρχουν οκτώ παράθυρα στο ναό και έξι στο τέμπλο.
Οι τοιχογραφίες έγιναν το 1811 από τον Ştefan de Şişeşti, όπως φαίνεται από μια επιγραφή πάνω σε μια από αυτές, αλλά διατηρούνται μόνο αυτές στο ιερό και στο τέμπλο του ναού. Ο θόλος της εκκλησίας χωρίζεται σε τρία μέρη, τον κεντρικό θόλο πάνω από το κλίτος και τους δύο πλευρικούς. Πρόκειται για μια μοναδική δομή ανάμεσα στις ξύλινες εκκλησίες. Ο κεντρικός θόλος έχει στη μέση μια αναπαράσταση της Αγίας Τριάδας, με την Παναγία στο ανατολικό άκρο. Οι πλευρικοί θόλοι έχουν σκηνές από τη ζωή και τα πάθη του Χριστού.

Ο ίδιος ζωγράφος έχει φιλοτεχνήσει τα έργα ζωγραφικής της εκκλησίας στο γειτονικό χωριό Surdesti. Η εκκλησία στο Plopis μπορεί να θεωρηθεί ως η νεότερη αδελφή της εκκλησίας του Surdesti. Οι ομοιότητες περιλαμβάνουν όχι μόνο το ύφος της ζωγραφικής, αλλά και ορισμένα αρχιτεκτονικά στοιχεία, όπως ο ψηλός πύργος, με τα τέσσερα γωνιακά πυργάκια και ορισμένα γλυπτά διακοσμητικά στοιχεία, στις προσόψεις και τις τομές στα κιγκλιδώματα. Υπάρχουν, ωστόσο, διάφορα στοιχεία που διαφοροποιούν αυτήν την εκκλησία από τις άλλες στην περιοχή όπως: οι διπλές σειρές των παραθύρων και η τριπλή θόλος, που προκύπτουν από το γεγονός ότι οι τοίχοι δεν "κουμπώνουν" ελαφρώς προς τα μέσα, όπως στις περισσότερες άλλες εκκλησίες.

Μπροστά από την εκκλησία υπάρχει ελεύθερος χώρος πάρκινγκ για τους επισκέπτες. Δίπλα στο πάρκινγκ υπάρχουν τουαλέτες και ακριβώς απέναντι είχαμε συντροφιά τα χαρακτηριστικά δεμάτια της περιοχής των Μαραμούρων!!! Γύρω από την εκκλησία και τα νεκροταφεία της, υπάρχει ένας ΥΠΕΡΟΧΟΣ ξύλινος φράχτης, που περικλείει όλο αυτόν τον χώρο. Αργότερα θα έβλεπα και αλλού αυτόν, τον χαρακτηριστικά όμορφο φράχτη, που θα μου μείνει αξέχαστος, όπως αξέχαστα μου έμειναν και άλλα πράγματα σε αυτήν την μοναδική εκκλησία…!!!!

Ένα πέτρινο μονοπάτι οδηγεί στην είσοδο της εκκλησίας. Δεξιά και αριστερά υπάρχουν μνήματα διακοσμημένα με πολλά λουλούδια…με πάρα πολλά λουλούδια !!! Έκανα πρώτα βόλτα στο γύρω χώρο. Εκεί που είχα στο οπτικό μου πεδίο τον αδερφό μου, κάποια στιγμή τον έχασα…δεν δίνω σημασία!

Στη συνέχεια κατευθύνθηκα στην είσοδο της εκκλησίας. Εξακολουθούσα να μην βλέπω πουθενά τον αδερφό μου…πάλι δεν δίνω σημασία!
Μπαίνω στο μπροστινό μπαλκόνι της εκκλησίας και περιεργάζομαι τα πανέμορφα σχέδια της βεράντας και όλης της εισόδου

Επιχειρώ να ανοίξω την πόρτα…δεν ! Ψάχνω τηλέφωνο…δεν ! Βγαίνω από το μπαλκόνι της εκκλησιας, ψάχνω τον αδερφό μου…δεν!
- «Τι στο καλό;…» σκέφτομαι «που είναι;..»
Τότε βλέπω τον αδερφό μου να έρχεται παρέα με έναν κυριούλη, έναν χαμογελαστό κυριούλη! Για να ακριβολογήσω, και ο κυριούλης και ο αδερφός μου χαμογελούσαν!!!...Μες τη καλή χαρά ένα πράγμα και οι δύο
Μου δίνει το χέρι του ο κυριούλης και με χαιρετάει τόσο καλόκαρδα, που πραγματικά τον έβαλα στην καρδιά μου αυτόν τον άνθρωπο από την πρώτη στιγμή!!!! Μας κάνει νόημα και στους δύο να τον ακολουθήσουμε. Ε, ναι είχαμε τον κλειδοκράτορα μας

Τι είχε γίνει; : Το αδερφάκι μου που έλεγε, ότι δεν πειράζει που δεν είδαμε την πρώτη εκκλησία εσωτερικά, όση ώρα εγώ έκανα βόλτα στα νεκροταφεία, είχε επιχειρήσει να μπεί στην εκκλησία, βρήκε τη πόρτα κλειστή και βγήκε από το χώρο της εκκλησίας, πήγε στο πάρκινγκ και άρχισε να κάνει βόλτες εκεί τριγύρω για να βρεί…τον κλειδοκράτορα Το καλύτερο απ’ όλα ήταν, ότι όντως τελικά τον βρήκε !!!!...ή μάλλον, ο κυριούλης είδε τον αδερφό μου που έψαχνε και τον πήρε από τον ώμο και τον έφερε στην εκκλησία για να του την ανοίξει

Ο αγαπημένος μας κλειδοκράτορας!!!

Η πρώτη εικόνα που αντικρίσαμε μπαίνοντας. Και ο πρόναος δεξιά και αριστερά με τα διπλά παράθυρα!

* Πρίν μπώ στο κύριο κλίτος, δεξιά είχε ένα καλαθάκι. Είδα χρήματα μέσα…Μέχρι τώρα δεν είχαμε πληρώσει τίποτα και πουθενά. Ο κυριούλης δεν μας ζήτησε τίποτα!!! Έβγαλα λοιπόν ένα χαρτονόμισμα των 10Lei και το άφησα στο καλαθάκι! Μέχρι να φύγουμε ο κυριούλης δεν μας ζήτησε κανένα αντίτιμο. Και αυτό έγινε σε όποια ξύλινη εκκλησία μπορέσαμε να μπούμε!!! Απλά αφήνεις ότι θές εσύ σε ένα καλαθάκι

Προχωράμε προς το κέντρο της εκκλησίας. Στα αριστερά είχε μία ξύλινη σκάλα που οδηγούσε σε ένα εσωτερικό μπαλκόνι της εκκλησίας (σε αυτό δεν ανέβηκα αν και μπορούσα), ευθεία είδα το τέμπλο, το οποίο ήταν γεμάτο εικόνες και παραδοσιακά κεντήματα, ο πολυέλαιος ήταν όλος ξύλινος και περίτεχνα σκαλισμένος και η πόρτα του ιερού ήταν ένα αριστούργημα!!! Ξύλινη φυσικά, με περίτεχνα σκαλίσματα παντού, είχε τσαμπιά σταφυλιών σκαλισμένα και ζωγραφισμένες μικρές εικόνες αγίων!!!! Ήταν αξιοθαύμαστη

Σήκωσα το κεφάλι μου να δώ τους θόλους….αυτό μάλιστα !!!!! Οι ζωγραφιές είχαν κάποια "αφέλεια", αλλά τα χρώματα τους ήταν γήινα και ταιριαστά μεταξύ τους!!! Στο κέντρο του θόλου υπάρχει η αναπαράσταση της Αγίας Τριάδας και γύρω γύρω άγγελοι που προαναγγέλλουν τη μέρα της Κρίσεως. Στα δεξιά της επόμενης φωτογραφίας φαίνεται το πέπλο που κρατά η Παναγία (δεν έχω ιδέα τι είναι αυτό…) και το άρμα που φαίνεται κάτω και στο κέντρο είναι ο Άγιος Ηλίας και το άρμα της…φωτιάς !(ούτε αυτό ξέρω τι είναι…).

Στην παρακάτω φώτο φαίνεται ο αρχάγγελος Μιχαήλ και κάτω αριστερά φαίνεται ένα θηρίο με 7 κεφάλια που συμβολίζει τις αρχαίες αυτοκρατορίες

Στις πλευρικές θόλους οι φιγούρες αναπαριστούν προφήτες και κάτω από αυτούς υπάρχουν ζωγραφισμένες σκηνές από τα πάθη του Χριστού.

Το εσωτερικό αυτής της εκκλησίας μου άρεσε πραγματικά !!!! Ήταν όλα άριστα δεμένα μεταξύ τους, που στο σύνολο τους δημιουργούσαν ένα αξιοθαύμαστο εσωτερικό διάκοσμο ναού!!! Είχα μείνει αρκετά λεπτά να κοιτώ γύρω μου τις λεπτομέρειες!!!

Βγαίνοντας από την εκκλησία ξεκίνησα τη βόλτα μου γύρω από αυτήν. Ήθελα να δώ και τις εξωτερικές λεπτομέρειες. Τα παράθυρα ήταν αυτά, που μου κέντρισαν πιο πολύ την προσοχή!!!

Κάποια στιγμή έπρεπε να φύγουμε….καθώς κατεβαίνουμε το πέτρινο δρομάκι με σκοπό να βγούμε έξω από το περίβολο, μας σταματάει ο κυριούλης και μου δείχνει με παντομίμα ότι θέλει να βγούμε φωτογραφία….ΜΑ ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΜΕ !!!!! Βγάλαμε, λοιπόν, τις φωτογραφίες μας, δώσαμε για άλλη μία φορά τα χέρια μας, ρίξαμε και μία γλυκιά αγκαλιά και κινήσαμε να φύγουμε Πριν μπώ στο αυτοκίνητο, είπα να ταιριάξω λίγο τα πράγματα μου στη θέση του συνοδηγού, που είχαν γίνει λίγο μπάχαλο από τα πολλά μπές-βγές στο αυτοκίνητο…εκείνη την ώρα ακούω τον κυριούλη που φωνάζει κάτι προς το μέρος μου. Γυρνώ να δώ τι θέλει και μου κάνει νόημα να πάω προς το μέρος του. Κρατούσε κάτι στο ένα χέρι και το είχε σηκώσει ψηλά! Τον πλησιάζω να δώ τι άλλη έκπληξη θα δώ και βλέπω ότι κρατάει δύο μήλα!!!! Μας έδωσε δύο μήλα, ένα για τον καθένα μας!!!

Μπορεί να ήταν χιλιοχτυπημένα, μπορεί σε κάποια σημεία να είχαν τρύπες, αλλά ήταν τα πιο γλυκά μήλα που μου χάρισαν ποτέ !!!! Αυτός ο κυριούλης θα μου μείνει αξέχαστος και εύχομαι να είναι πάντα καλά !!!!


* Σε όλες τις ξύλινες εκκλησίες που είναι ενταγμένες στην Unesco, εκτός από αυτή στο Rogoz, υπάρχει ελεύθερος χώρος πάρκινγκ και τουαλέτες για τους επισκέπτες!

Επόμενος προορισμός το χωριό Surdesti! Γυρίζουμε πίσω από τον 182G για να συναντήσουμε τον 182C. Στρίβουμε δεξιά και σε λίγα λεπτά συναντάμε τον 184. Στρίβουμε δεξιά προς το Surdesti

Συνεχίζουμε για λίγα μέτρα ακόμα μέχρι που φτάνουμε σε έναν ανοιχτό χώρο πάρκινγκ με τις γνωστές τουαλέτες της Unesco (έτσι τις είχα ονομάσει ). Παρκάρουμε και ξεκινάμε να δούμε μία από τις ψηλότερες ξύλινες κατασκευές στον κόσμο!!!

Wooden church Surdesti - Unesco World Heritage Site

Η ξύλινη εκκλησία του χωριού Surdesti είναι χτισμένη το 1766 και είναι μία ελληνο-καθολική εκκλησία αφιερωμένη στους Αρχαγγέλους Μιχαήλ & Γαβριήλ. Ο πύργος της είναι 54μ. και το συνολικό της ύψος είναι 72μ. Ήταν η ψηλότερη ξύλινη εκκλησία στην Ευρώπη μέχρι πριν λίγα χρόνια, όταν ανεγέρθηκε μία νέα εκκλησία στο χωριό Sapanta (78μ.). Η ξύλινη εκκλησία του χωριού Surdesti, είναι μία από τις οκτώ ξύλινες εκκλησίες που περιλαμβάνονται στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.

Παρότι ο πύργος είναι πολύ ψηλός, το σύνολο είναι αρμονικό και σχεδόν φτάνει την αισθητική της τελειότητας!
Η εκκλησία είναι ορθογώνια, με μια πολυγωνική αψίδα, όπως σε όλες τις ξύλινες εκκλησίες. Η οροφή έχει διπλές μαρκίζες που εκτείνονται περιμετρικά της εκκλησίας και η ενιαία οροφή καλύπτει και το τέμπλο. Υπάρχει μια δεύτερη σειρά παραθύρων ανάμεσα στις δύο μαρκίζες. Τα ξύλα που έχουν χρησιμοποιηθεί για το χτίσιμό της είναι από βελανιδιά και τα θεμέλια της είναι πέτρινα.
Στη μέση του πύργου υπάρχει ένα "χείλος" διακοσμητικό και 4 μικροί πυργίσκοι στην κορυφή του.

Δίπλα από το χώρο του πάρκινγκ υπάρχει μία είσοδος ξύλινη, που οδηγεί σε ένα μονοπάτι που ανηφορίζει μέχρι την είσοδο της εκκλησίας. Στα αριστερά υπάρχει ένα οίκημα, που δεν μπόρεσα να καταλάβω τι είναι. Στην είσοδο που υπάρχει στον φράχτη, υπάρχει ένα χαρτί με ένα κλειδί ζωγραφισμένο επάνω και ένα τηλέφωνο!

Δεν πήραμε τηλέφωνο, γιατί ο χρόνος είχε κυλήσει και στο σημερινό πρόγραμμα είχα ακόμα δύο εκκλησίες…Είχα διαβάσει επίσης, ότι είναι παρόμοια με αυτή του Plopis εσωτερικά με τη μόνη διαφορά ότι αυτή είναι πιο μεγάλη. Αν μας έβλεπε ο κλειδοκράτορας και ερχόταν να μας ανοίξει καλώς, αλλά να περιμένουμε να έρθει δεν μας έπαιρνε χρονικά!
Οπότε την περιεργαστήκαμε εξωτερικά. Κάποια στιγμή είδα κάποιους ανθρώπους σε μία Α απόσταση, σε ένα σπίτι απέναντι (η εκκλησία βρισκόταν έξω από το χωριό, σε αντίθεση με όλες τις άλλες που ήταν μέσα στα χωριά τους), σήκωσα τα χέρια για να χαιρετίσω, με κοίταξαν, αλλά δεν σάλεψε κανένας,…

Περιεργάστηκα τις καμάρες στην είσοδο, μπήκα στο εξωτερικό μπαλκόνι. Γύρω γύρω υπήρχαν σχέδια με καρδούλες, όταν μπήκα μέσα είδα περίτεχνα σχέδια σχοινιών, κρεμάστρες για πανοφόρια και μία σκάλα.

Μετά έκανα το γύρω της εκκλησίας, είδα τα όμορφα παράθυρα της, που ήταν ίδια με αυτά της εκκλησίας του χωριού Plopis. Στην μία πλευρά της εκκλησίας υπήρχε ένας καρφωμένος μεγάλος ξύλινος σταυρός, καθώς και διάσπαρτοι άλλοι μικρότεροι σταυροί σε όλες τις πλευρές της!

Μετά έκανα μία βόλτα στους γύρω χώρους, έβγαλα τις φωτογραφίες μου, περιεργάστηκα τους περίτεχνους σταυρούς…

…και στο τέλος αποχωρήσαμε για να συνεχίσουμε οδεύοντας βορειότερα!

Βγαίνοντας από το χωριό Surdesti πήραμε τον 184 με κατεύθυνση προς τη πόλη Cavnic. Καθώς κινούμασταν προς το Cavnic, ο δρόμος άρχισε να ανηφορίζει και σιγά σιγά ανεβαίναμε πάλι στα Καρπάθια….ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ παίρναμε πάλι τα βουνά!!!!!

Το Cavnic είναι μία πρώην πόλη εξόρυξης, που εκτείνεται σε μία απόσταση 47 χλμ και ξεκινάει από υψόμετρο 500μ. έως 1050μ.!!!! Και όσο ανηφορίζαμε, χαζεύαμε το Cavnic και τα κτίρια του, το οποίο φαινόταν ατελείωτο….ανεβαίναμε…

…και ανεβαίναμε…και όσο ανεβαίναμε βλέπαμε και χιόνια!!!!

…ώσπου κάποια στιγμή φτάσαμε σε ένα σημείο, όπου ο δρόμος άρχισε να κατηφορίζει… Εκεί είδαμε ένα σπίτι, μόνο του μέσα στο δάσος! Κάναμε στάση, για βόλτα στο βουνό. Το υψόμετρο που ήμασταν ήταν περίπου 1200μ. Εκεί που τριγυρνούσα, άκουσα κάποια στιγμή τον ήχο κοπής ξύλων με τσεκούρι! Αυτόν τον ήχο είχα να τον ακούσω από τότε που ήμουν παιδί και κόβαμε ξύλα στο χωριό για το χειμώνα!!!! Είναι ένας πολύ οικείος ήχος που μου έφερε στο νού ωραίες εικόνες από τα παιδικά μου χρόνια!!!! Κινήθηκα προς το σπίτι, αλλά δεν είδα κανέναν…μάλλον ο ήχος προέρχονταν μέσα από το δάσος…κάποιος έκοβε ξύλα μέσα στο δάσος!!! Ξεκινάω να μπώ στο δάσος και τότε επενέβη ο αδερφός μου με φωνές και με "μάζεψε" να φύγουμε, λέγοντας μου ότι τα Καρπάθια έχουν άγρια πανίδα και μπλα μπλα μπλα…μία μικρή βόλτα ήθελα να κάνω…

Καθώς κατηφορίζαμε και εγώ είχα ακόμα κατεβασμένα μούτρα… τα χιόνια άρχισαν να εξαφανίζονται και στο διάβα μας συναντούσαμε τρακτέρ που κουβαλούσαν ξυλεία. Συνεχίσαμε στον 109F και σε λίγη ώρα θα φτάναμε στον επόμενο προορισμό μας!

Μας περίμενε άλλη μία ξύλινη εκκλησία και ένα πανέμορφο χωριό!!! Budesti...

Συνεχίζεται...

 

[yllos]

Υπέροχο ταξίδι, περιγραφή και φωτογραφίες!!!!!

 

[Sassenach77]

Υπέροχο ταξίδι, περιγραφή και φωτογραφίες!!!!!

Σε ευχαριστώ πολύ πολύ πολύ!!!

 

[giannismits]

Τόσες εκκλησίες και τόση κάψα για εκκλησίες, ούτε στην ιστορία του Hydronetta
https://www.travelstories.gr/community/threads/Αρμένικη-βίζιτα.49102/


Χρόνια πολλά

 

[Sassenach77]

Τόσες εκκλησίες και τόση κάψα για εκκλησίες, ούτε στην ιστορία του Hydronetta
https://www.travelstories.gr/community/threads/Αρμένικη-βίζιτα.49102/


Χρόνια πολλά

Αν με γνώριζες, θα είχες μεγαλύτερη απορία για όλες αυτές τις εκκλησίες....

Δεν τις βλέπω σαν εκκλησίες ως πιστή, αλλά ως αρχιτεκτονικα αριστουργηματα....
Είναι αξιοθαυμαστες!!! Και οι διαδρομές που κάνεις για να μεταβεις από τη μία στην άλλη, είναι μοναδικές!!!
Όλα αυτά βέβαια είναι γούστα...

Χρόνια πολλά

 

[Dina Z]

Μπορεί να ήταν χιλιοχτυπημένα, μπορεί σε κάποια σημεία να είχαν τρύπες, αλλά ήταν τα πιο γλυκά μήλα που μου χάρισαν ποτέ !!!! Αυτός ο κυριούλης θα μου μείνει αξέχαστος και εύχομαι να είναι πάντα καλά !!!

Πραγματικά πολύ ... ακριβά μήλα! Η συνάντηση με ένα τέτοιον άνθρωπο κάποιες φορές αποτελεί την πιο σημαντική στιγμή και ανάμνηση ολόκληρου του ταξιδιού
Έτσι κι εμένα μου έχει μείνει αξέχαστος ένας Σκωτσέζος που διέκοψε το σκάψιμο του κήπου του και βγήκε έξω για να μου δείξει την κατεύθυνση με νοήματα (τότε συνειδητοποίησα πως ήταν κωφάλαλος)!

Ξεκινάω να μπώ στο δάσος και τότε επενέβη ο αδερφός μου με φωνές και με "μάζεψε" να φύγουμε, λέγοντας μου ότι τα Καρπάθια έχουν άγρια πανίδα και μπλα μπλα μπλα…μία μικρή βόλτα ήθελα να κάνω…

Εντάξει, καιρός ήταν να σε μαζέψει και λίγο!!!

 

[Sassenach77]

Πραγματικά πολύ ... ακριβά μήλα! Η συνάντηση με ένα τέτοιον άνθρωπο κάποιες φορές αποτελεί την πιο σημαντική στιγμή και ανάμνηση ολόκληρου του ταξιδιού
Έτσι κι εμένα μου έχει μείνει αξέχαστος ένας Σκωτσέζος που διέκοψε το σκάψιμο του κήπου του και βγήκε έξω για να μου δείξει την κατεύθυνση με νοήματα (τότε συνειδητοποίησα πως ήταν κωφάλαλος)!


Εντάξει, καιρός ήταν να σε μαζέψει και λίγο!!!

I miss Scotland.....

Κακουργααααα

 

[Sassenach77]

Ημέρα 4η – 7 Νοεμβρίου
Μέρος 4ο

Διασχίζοντας τον 109F, σε πολύ λίγη ώρα φτάσαμε στη κοινότητα Budesti.

Σε λίγα λεπτά συναντάμε μία διασταύρωση. Στρίβουμε δεξιά στον 186Β.

Κατευθυνόμασταν στο κάτω μέρος του χωριού, στο Budesti Josani. Κατά την διαδρομή κοιτούσαμε τα σπίτια γύρω μας…όλα ήταν πανέμορφα!!! Με σκαλιστές ξύλινες περιφράξεις, με τις μεγάλες χαρακτηριστικές ξύλινες αυλόπορτες, άλλες πιο απλές και άλλες περίτεχνα σκαλισμένες με όμορφα σχέδια, με τις χαρακτηριστικές σκεπές τους, πολλά από τα σπίτια είχαν μεγάλες ξύλινες προσθήκες και γενικά κυριαρχούσε το ξύλο σε διάφορες μορφές και σχέδια! Είναι ένα από τα πιο όμορφα χωριά της βόρειας Ρουμανίας!!! Όσο πηγαίναμε βόρεια τόσο πιο έντονη ήταν η παρουσία των ξύλινων κατασκευών στα σπίτια των χωριών!!!!

Φτάνουμε κάποια στιγμή στο "πολιτιστικό σπίτι" του χωριού. Ήταν κλειστό…

Μπροστά μας είχαμε ένα χώρο πάρκινγκ και δίπλα σε αυτόν ένα κιόσκι πληροφοριών και τις γνωστές "τουαλέτες της Unesco"….είχαμε βρεί το αξιοθέατο μας!

Wooden church Budesti Josani- Unesco World Heritage Site

Το Budesti είναι μία από τις μεγαλύτερες κοινότητες στη κομητεία των Μαραμούρων, με δύο εκκλησίες σε δύο ξεχωριστές ενορίες. Βρίσκεται στην κοιλάδα του ποταμού Cosau, 25 χλμ νότια της πόλης Sighetu Marmatiei. Αποτελείται από δύο χωριά, το Budeşti και το Sârbi. Το πάνω Budesti ονομάζεται Susani και το κάτω Budesti ονομάζεται Josani. Ο διαχωρισμός αυτός έχει γίνει άτυπα από τους κατοίκους του χωριού. Το όνομα Budeşti σημαίνει "Οι συγγενείς του Bud", ένα πρόσωπο που αναφέρεται σε ένα έγγραφο του Μεγάλου Λουδοβίκου, το 1361. Αυτή είναι η πρώτη αναφορά στο χωριό, ακολουθούμενη από μια ολόκληρη σειρά άλλων εγγράφων, καθ’ όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα.

Η ξύλινη εκκλησία στο Budeşti Josani είναι αφιερωμένη στον Άγιο Νικόλαο και είναι μία από τις 8 ξύλινες εκκλησίες που έχουν ενταχθεί στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco. Η ανέγερση της χρονολογείται το 1643. Η εκκλησία αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της τοπικής ξυλογλυπτικής των Μαραμούρων, καθώς διατηρεί το αρχικό της σχήμα, ενώ οι διαστάσεις της είναι ελαφρώς μεγαλύτερες από το συνηθισμένο. Είναι μία από τις πρώτες ξύλινες εκκλησίες της περιοχής που πρόβαλε τα τέσσερα διακοσμητικά πυργάκια στη βάση της οροφής του κεντρικού πύργου, που αποτελούν χαρακτηριστικό στοιχείο των εκκλησιών στη περιοχή Lapus.

Το εσωτερικό δεν έχει αλλάξει πολύ, αλλά το 1922, όπως και σε πολλές άλλες εκκλησίες, έγιναν κάποιες τροποποιήσεις που επηρέασαν τις τοιχογραφίες. Έγιναν ανοίγματα στον τοίχο που χωρίζει τον πρόναο με το κυρίως κλίτος, για να μπορούν και οι γυναίκες να παρακολουθούν τη λειτουργία. Όλα τα παράθυρα διευρύνθηκαν και ένα μπαλκόνι προστέθηκε στο δυτικό τοίχο του ναού.

Η εκκλησία είναι διάσημη για τα αντικείμενα που ανήκαν σε δύο μαχητές της ελευθερίας, του 18ου αιώνα, κατά των Αυστριακών Αψβούργων: το παλτό ταχυδρομείου του Pintea the Brave, ενός θρυλικού εγκληματία των Μαραμούρων και η σημαία του Ferenc II Rákóczi, ενός Τρανσυλβανού ευγενή. Υπάρχουν επίσης εικόνες του 15ου-17ου αιώνα, ζωγραφισμένες σε ξύλο και γυαλί. Σε μία από αυτές υπάρχει η φράση, στη σλαβική γλώσσα: "Η εικόνα αυτή έγινε από τον πολύ αμαρτωλό Γκεόργκε".

Τα εσωτερικά τοιχώματα της εκκλησίας είναι ζωγραφισμένα με μικρές σκηνές, σχεδόν μικροσκοπικές, πλαισιωμένες με χρωματιστές ζώνες. Το 1762, ένας από τους πιο διάσημους ζωγράφους εικόνων και εκκλησιών, ο Alexandru Ponehalschi, ζωγράφισε τον πρόναο, τον ναό και το τέμπλο, καθώς και διάφορες εικόνες. Ο Ponehalschi, εκτός από αυτήν την εκκλησία, ζωγράφισε επίσης τις εκκλησίες της Budeşti Susani, Călineşti Căieni, Ieud Deal και Sârbi Susani. Οι πρώτες τοιχογραφίες ζωγραφίστηκαν σε κομμάτια υφάσματος, που εφαρμόστηκαν στους τοίχους και καλύφθηκαν με ένα προπαρασκευαστικό στρώμα ασβέστη. Οι τοιχογραφίες του 19ου αιώνα ζωγραφίστηκαν απευθείας πάνω στο ξύλο.

Μπροστά από το σημείο που παρκάραμε είχαμε την περίφραξη της εκκλησίας. Πίσω από το φράχτη υψώνεται ένας μικρός λόφος και πάνω στο λόφο βρίσκεται η ξύλινη εκκλησία, περιτριγυρισμένη από τάφους.

Περιεργαστήκαμε το φράχτη, την κεντρική είσοδο, τον σταυρό που βρίσκεται δίπλα από την είσοδο και την ένδειξη της Unesco….

….δίπλα από τον σταυρό στην είσοδο, υπάρχει μία στήλη με την χαρακτηριστική σκεπή και πάνω της υπήρχαν δύο ξύλινες πινακίδες, με ένα όνομα και ένα νούμερο σκαλισμένο στη κάθε μία. Δεν ξέρω τι σήμαινε αυτό….

Πρίν μπώ στον εσωτερικό χώρο, πήγα στο κιόσκι πληροφοριών…κλειστό! Άρα κλειδί γιόκ….Πρίν τελειώσει η σημερινή περιήγησή μας, ήθελα να δώ άλλη μία εκκλησία εσωτερικά και υπολόγιζα να δώ αυτή….

Παραμερίζουμε την μικρή πόρτα, στην κεντρική ξύλινη είσοδο και ξεκινάμε να ανεβαίνουμε τα σκαλιά. Γύρω μας τάφοι με λουλούδια και μπροστά μας ορθώνονταν η ξύλινη εκκλησία

Γύρω της η εκκλησία έχει πλακόστρωτο περίβολο.

Η είσοδος της βρίσκεται στην πίσω πλευρά του λόφου, προς τη δύση, με το ξύλινο πύργο από πάνω της. Τα σκαλιστά σχέδια και όλος ο διάκοσμος της εισόδου είναι πραγματικά μοναδικός! Έμεινα αρκετά λεπτά να τα παρατηρώ. Κρίμα που δεν μπορούσα να μπώ μέσα….

Έκανα μία βόλτα γύρω απο την εκκλησία, παρατηρώντας τις εξωτερικές λεπτομέρειες. Τα κάτω παράθυρα είναι αρκετά μεγάλα σε σχέση με τα παράθυρα στο πάνω διάζωμα που είναι πολύ μικρά. Γύρω από την εκκλησία και λίγο ψηλότερα από τα κάτω παράθυρα, υπάρχουν εικόνες που δείχνουν την πορεία του Ιησού προς το Γολγοθά και τη σταύρωση του.

Στη συνέχεια έκανα μία βόλτα στον υπόλοιπο περίβολο και τα νεκροταφεία. Παρατήρησα τα σπίτια του χωριού που υπάρχουν τριγύρω, με τις ξύλινες σκεπές

Δεν υπήρχε κάτι άλλο να δούμε, αφού η εκκλησία ήταν κλειστή…Η ώρα ήταν 16:00 και είχε απομείνει ένα ακόμα αξιοθέατο για την σημερινή μέρα (μαντέψτε τι αξιοθέατο ήταν ).

Βγήκαμε από το χωριό, παίρνοντας πάλι το 109F

Ο δρόμος ανηφόριζε και γύρω μας βλέπαμε χωράφια με τα χαρακτηριστικά δεμάτια των Μαραμούρων, τα οποία είναι σήμα κατατεθέν της περιοχής! Υπάρχουν και πιο νότια, αλλά τα συναντάς σπάνια, ενώ στην περιοχή αυτή είναι παντού!!!!

Κάποια στιγμή συναντήσαμε τον 185 στα αριστερά μας και συνεχίσαμε μέχρι τον 18, όπου και θα στρίβαμε αριστερά για να βρούμε το χωριό Desesti!
Σε όλη αυτή την διαδρομή συναντήσαμε πολύ μικρά χωριουδάκια και βλέπαμε τριγύρω στα χωράφια πολλές μικρές φωτιές αναμμένες…πάρα πολλές!

Φτάνοντας στο Desesti είχαμε εισπνεύσει μπόλικη αιθάλη (που να ‘ξερα ποια θα ήταν η συνέχεια). Είδαμε την νεόδμητη ξύλινη εκκλησία του χωριού, με τη χαρακτηριστική αρχιτεκτονική της περιοχής και κάποια στιγμή στρίψαμε δεξιά και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε, περνώντας από σπίτια με όμορφες περιφράξεις και αυλόπορτες, ώσπου φτάσαμε στο πάρκινγκ της ξύλινης εκκλησίας που ψάχναμε με τις χαρακτηριστικές "τουαλέτες της Unesco"

Wooden church Desesti- Unesco World Heritage Site

Το χωριό Desesti βρίσκεται στην κοιλάδα του ποταμού Mara, 41 χλμ. βορειοανατολικά του Baia Mare και 26 χλμ. νότια του Sighetu Marmatiei.
Η ξύλινη εκκλησία του χωριού χτίστηκε το 1770 και είναι αφιερωμένη στην Αγία Παρασκευή. Λόγω του αρμονικού συνόλου και των καλοδιατηρημένων έργων ζωγραφικής, η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής έχει συμπεριληφθεί στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco.
Τα ξύλα, από τα οποία έχει κατασκευαστεί, είναι παχιά τετράγωνα δρύινα δοκάρια και τα θεμέλια της είναι από πέτρες ποταμών. Οι άνω δοκοί είναι μακρύτεροι και σχηματίζουν σταθερές βάσεις που στηρίζουν την ψηλή και βαριά οροφή. Η οροφή, με διπλές μαρκίζες, καλύπτει το κύριο ορθογώνιο τμήμα της εκκλησίας, ενώ μια ξεχωριστή οροφή με μία μαρκίζα, καλύπτει το πολυγωνικό τμήμα του ιερού.

Η πόρτα της εισόδου βρίσκεται στη δυτική πρόσοψη. Το πλαίσιο της πόρτας είναι φαρδύ, διακοσμημένο με ένα ξύλινο σχοινί. Η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής είναι μία από τις λίγες εκκλησίες, των οποίων το σχέδιο δεν έχει τροποποιηθεί με την προσθήκη βεράντας.

Στην εκκλησία υπάρχει μια επιγραφή που μας λέει ότι ο Radu Munteanu από το χωριό Ungureni ζωγράφισε τους εσωτερικούς τοίχους το 1780. Ο Munteanu ξεκίνησε την καριέρα του ζωγραφίζοντας εικόνες στη Χώρα του Lapus. Μια από τις πιο όμορφες και πλήρεις τοιχογραφίες του, βρίσκεται εδώ στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, στο Desesti. Ο διάσημος καλλιτέχνης Alexandru Ponehalschi ζωγράφισε το τέμπλο και τις άλλες εικόνες στην εκκλησία μεταξύ 1778-1780. Το ημικυκλικό τμήμα του τέμπλου κυριαρχείται από το θέμα της Σταύρωσης. Από τις δύο πλευρές του σταυρού βρίσκονται οι μορφές της Παναγίας και του Αγίου Ιωάννη του Ευαγγελιστή. Πιο κάτω είναι η φιγούρα του Θεού, που πλαισιώνεται από τους Προφήτες, που είναι διατεταγμένοι ανα δύο μέσα σε σχήμα καρδιάς σαν μενταγιόν. Κάτω από αυτούς είναι οι Απόστολοι, επίσης ανα δύο, που περιβάλλουν τον Ιησού Χριστό τον Αρχιερέα.

Στο χαμηλότερο τμήμα του τέμπλου υπάρχουν τέσσερις αυτοκρατορικές εικόνες. Στη μαρκίζα, πάνω από τα αυτοκρατορικά εικονίδια, υπάρχει μία επιγραφή στα ρουμανικά με κυριλλικά γράμματα, που λέει: "Αυτό το ιερό μετωπικό τμήμα, πληρώθηκε από τον Πάπα Ianus και τη σύζυγό του Marica και τους γιους τους Stephen και τους γονείς τους Pop Grigorie Axenie για την αιώνια μνήμη τους".

Αφήνουμε το αυτοκίνητο και κάνουμε μία μικρή βόλτα έξω από τη περίφραξη. Βρίσκουμε μία δευτερεύουσα είσοδο και αποφασίζουμε να μπούμε από εκεί. Το πρώτο που βλέπουμε είναι ένα μικρό δρομάκι που οδηγεί ψηλά στην εκκλησία και στα αριστερά ένα δεμάτιο από άχυρα!

Φτάνουμε στην είσοδο…κλειστή! Το περίμενα άλλωστε, γιατί στην προηγούμενη εκκλησία είχε ολόκληρο κτίριο πληροφοριών και ήταν κλειστό…ε, δεν θα ήταν κλειστά και εδώ;…..Είχε όμως τηλέφωνο γραμμένο. Ήταν η τελευταία εκκλησία για σήμερα, οπότε δεν βιαζόμουν, είχα χρόνο! Έκανα μία βόλτα τριγύρω από την εκκλησία και ο αδερφός μου κατευθύνθηκε προς την κύρια είσοδο για να βρεί τον κλειδοκράτορα!

Μετά από λίγη ώρα πήγα προς την κύρια είσοδο για να βρώ τον αδερφό μου. Τον βρήκα να παίρνει τηλέφωνο. Εκείνη την ώρα βλέπω μία κυρία να πλησιάζει και μας κάνει νόημα να κατεβάσουμε το τηλέφωνο Είχαμε βρεί την κλειδοκράτορα μας !!!!! Ήθελα πολύ να δώ άλλη μια εκκλησία εσωτερικά και χαιρόμουν πολύ που θα είχα αυτή την δυνατότητα!!!
Ακολουθήσαμε την κλειδοκράτορα μας πίσω στην εκκλησία. Κάποια στιγμή εγώ παρέκαμψα από το μονοπάτι για να κάνω βόλτα σε ένα άλλο τμήμα των νεκροταφείων μέχρι να ανοίξει η εκκλησία! Είχε ένα πολύ ωραίο ηλιοβασίλεμα, που έδινε μία περίεργα όμορφη όψη στο νεκροταφείο….

Η πρώτη εικόνα που αντίκρισα μόλις μπήκα στη εκκλησία

Ο πρόναος είχε πολύ ενδιαφέρουσες τοιχογραφίες, με δράκους, περίτεχνα σχέδια και αγίους γύρω γύρω. Στο πάτωμα και στα στασίδια που βρίσκονται περιμετρικά του πρόναου, υπήρχαν μάλλινα καλύμματα και κάθε σπιθαμή του πατώματος ήταν καλυμμένη με χοντρά μάλλινα χαλιά!

Προχωρώντας στο κυρίως κλίτος, το πρώτο που θαύμασα ήταν η θόλος με τις ζωγραφιές. Είχα αρχίσει να συνηθίζω αυτού του είδους τις ζωγραφιές και μου άρεσαν πολύ!!! Μετά κατευθύνθηκα προς το τέμπλο, το παρατήρησα από πάνω μέχρι κάτω και περιεργάστηκα τις λεπτομέρειες στην ξυλόγλυπτη είσοδο του ιερού!

Γυρνώντας προς τα πίσω, είδα το μπαλκόνι μέσα στο ναό, στο οποίο ανεβαίνεις από μία ξύλινη σκάλα. Αυτό δεν θα το άφηνα με τίποτα γιατί δεν ήξερα να θα κατάφερνα να ξαναμπώ σε ξύλινη εκκλησία και επίσης είχα άπλετο χρόνο μπροστά μου. Ήθελα να τη περιεργαστώ καλά! Όταν ανέβηκα είδα τα ίδια χαλιά στο πάτωμα. Περιμετρικά είχε πάγκους με χοντρά μάλλινα καλύμματα και από το μπαλκόνι μπορούσες να δείς καλύτερα τη θόλο και το τέμπλο.

Πήγα δίπλα στα μικρά παράθυρα…όταν κοίταξα έξω είδα μία ομίχλη….Τότε μου "χτύπησε" τη μύτη και η μυρωδιάκάπνα! Το ηλιοβασίλεμα σε συνδυασμό με την αιθαλομίχλη δημιουργούσε μία ατμόσφαιρα περίεργη…ότι πρέπει για να "οργιάσει" η φαντασία μου….spooky!!!

Όταν βγήκαμε έξω από την εκκλησία δεν μπορούσαμε να πάρουμε ανάσα...η κάπνα είχε αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην μπορείς να διακρίνεις σε απόσταση παραπάνω των 200 μέτρων! Απορώ πως ζούνε έτσι, οι άνθρωποι της περιοχής, με όλη αυτή τη κάπνα και κυρίως γιατί την δημιουργούν…δεν μπόρεσα να το καταλάβω…και είναι άκρως ρυπογόνο για το περιβάλλον!!! Κάτι που με ενόχλησε πολύ….!

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο να φύγουμε γρήγορα, γιατί πρώτον δεν μπορούσαμε να πάρουμε ανάσα και δεύτερον τα ρούχα μας και τα μαλλιά μας είχαν βρωμίσει!

Πήραμε τον 18 με κατεύθυνση προς Sighetu Marmatiei. Περάσαμε από διάφορα χωριά…

….περάσαμε την γέφυρα του ποταμού Iza…

….και σε λίγη ώρα είχαμε μπεί στο Sighetu Marmatiei.

Είχε έρθει η ώρα να φάμε!!! Μετά από μία γεμάτη και πολύ αξιόλογη μέρα έπρεπε να έχουμε και το ανάλογο δείπνο Σταματάμε στην άκρη του δρόμου, ανοίγω τις σημειώσεις μου και βρίσκω το εστιατόριο που είχα σημειώσει. Είναι το παρακάτω
http://www.casaiurca.ro/
Βάζουμε την διεύθυνση στο google map και σε λίγα λεπτά ήμασταν από έξω! Παρκάρουμε λίγα μέτρα πιο κάτω παίρνουμε τα απαραίτητα μαζί μας και ξεκινάμε για το εστιατόριο, στο οποίο ανυπομονούσα να κάτσουμε, γιατί ήθελα να χαλαρώσω επιτέλους με φαγάκι και μπυρίτσα!

Δίπλα από το εστιατόριο, υπήρχε ένα αξιοθέατο που είχα σημειώσει, αλλά δεν το είχα στο πρόγραμμα μας ούτε για σήμερα (λόγω ώρας), ούτε για αύριο, γιατί δυστυχώς πρέπει να διαλέγεις….Ήταν το σπίτι του Elie Wiesel!

Η ώρα ήταν 17:15 και φυσικά ήταν κλειστό.

O Elie Wiesel, γεννήθηκε στη Ρουμανία και ήταν Εβραίος συγγραφέας, καθηγητής, δημοσιογράφος και πολιτικός ακτιβιστής, τιμημένος με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 1986. Συνέγραψε 57 βιβλία, μεταξύ των οποίων και το "Η νύχτα", που είναι βασισμένο στις εμπειρίες του, ως κρατουμένου στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως του Άουσβιτς και του Buchewald.
Σε αυτό το σπίτι, ο Elie Wiesel πέρασε τα πρώτα 15 χρόνια ζωής του. Το 1944, μαζί με την οικογένειά του και άλλους 38.000 εβραίους από την περιοχή των Μαραμούρων, απελάθηκαν στο Άουσβιτς, το Birkenau και το Buchewald, υπο το καθεστώς των Ναζί.
Τον Αύγουστο του 2002, ο ίδιος ο Elie Wiesel άνοιξε τις πόρτες του σπιτιού. Εδώ μπορείτε να βρείτε μια μεγάλη συλλογή φωτογραφιών, επίπλων και άλλων προσωπικών αντικειμένων που ανήκουν στην εβραϊκή κοινότητα των Μαραμούρων.

Κάνω για άλλη μία φορά την ξεναγό και με μεγάλη επιτυχία…..
- Π: Θα έρθουμε να το δούμε αύριο το πρωί!
- Ε: Αύριο θα δούμε άλλο αξιοθέατο στην περιοχή αυτή!
- Π: Ποιό;;;;
- Ε: Το Μουσείο του χωριού
- Π: Ε ωραία, θα δούμε και τα δύο μουσεία!!!
Όπως καταλάβατε μας αρέσουν ΚΑΙ τα μουσεία στην οικογένεια μας…..
- Ε: Το Μουσείο του χωριού είναι υπαίθριο…θέλουμε λίγο παραπάνω ώρα για να το δούμε και έχουμε και άλλες 3 ξύλινες εκκλησίες να δούμε αύριο και τα χαρούμενα νεκροταφεία!!!
- Π: Τα ποια;;;…
- Ε: Θα σου εξηγήσω, όταν κάτσουμε να φάμε!
- Π: Προλαβαίνουμε να τα δούμε όλα!!!
- Ε: Νομίζεις….
- Π: Πόση ώρα θα κάνουμε για να δούμε ένα σπίτι;…
- Ε: Γιατί πρέπει να συζητήσουμε όρθιοι αυτό;;;; Πεινάω….
- Π: Που είναι το εστιατόριο;
- Ε: Να το…
Και του δείχνω την διπλανή πόρτα από το σπίτι-μουσείο!

Περνώντας τη πόρτα, βρίσκεσαι σε μία στοά και στα αριστερά έχει άλλη μία ξύλινη πόρτα με όμορφα σχέδια

Μέσα ήταν όλα από ξύλο!!! Χόρταινες με το μάτι εκεί μέσα!!! Λέμε τώρα…

Κάτσαμε, δώσαμε την παραγγελία μας σε έναν ευγενέστατο άνθρωπο, μας έφερε τις μπύρες μας (επιτέλους χαλάρωση!!!) και μετά από λίγη ώρα ήρθε και το φαγάκι μας!!! Είχαμε πεί ότι θα φάμε παραδοσιακά σήμερα!
Ένα Ratu Popii για τον αδερφό μου. Είναι κάτι σαν πίτσα, έχει δηλαδή ζύμη από κάτω και από πάνω λουκάνικα, τυριά λιωμένα και πίκλες…. "Εξαφανίστηκε" μέχρι να πώ κύμινο!!!

….και μία σούπα φασόλια με αλλαντικά σε ψωμί για μένα! Ήταν πάαααρα πολύ νόστιμο, αλλά αυτό το πράγμα ήταν για τρία άτομα φαγανά !!! Έφαγα το 1/3 και τερμάτισα….πόσο να φάω η δόλια;…είπαμε, είμαι φαγανή, αλλά όχι και έτσι!!!

Εκεί που καθόμαστε χαλαρά και πίνουμε τις μπύρες μας, εξηγώντας στον αδερφό μου τι είναι τα χαρούμενα νεκροταφεία, χτυπάει το τηλέφωνο μου. Ήταν ρουμάνικο νούμερο…το σηκώνω και ήταν από το ξενοδοχείο….Ήταν μία κυρία που με ρώτησε αν θα πάμε τελικά να μείνουμε; (ευτυχώς μιλούσε αγγλικά) Και γιατί να μην δεν έρθουμε; ρωτάω εγώ… Γιατί η ώρα έχει περάσει μου λέει…Μάλιστα! Της εξηγώ που είμαστε και ότι τρώμε και τι ώρα θα είμαστε περίπου στο ξενοδοχείο…Υπάρχει πρόβλημα; Ρωτάω…Όχι δεν υπάρχει πρόβλημα, απλά ήθελα να ξέρω τι ώρα θα έρθετε….Κάτι που είχαμε ήδη σημειώσει στο booking όταν κάναμε τη κράτηση!
Εμένα κάτι δεν μου άρεσε σε όλο αυτό, αλλά δεν έδωσα σημασία! Κατάλαβα τι "παίζει" την άλλη μέρα το πρωί…

Αφού φάγαμε και ήπιαμε (πληρώσαμε περίπου 20€ με κάρτα), ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο, μέσω του 19, που οδηγεί στο χωριό Sapanta. Φτάνουμε στο χωριό και πρέπει να βρούμε τώρα το ξενοδοχείο…Το χωριό ήταν θεοσκότεινο Το "αγαπημένο" μου GPS δεν αναγνώριζε τα στενάδια…μόνο τους κεντρικούς δρόμους!!! Τελείως για τ’ ανάθεμα ήταν το ρημάδι Βάζουμε google maps και βρίσκουμε το φώς μας! Μπαίνουμε σε ένα στενό χωματόδρομο…(που πάμε;;;…) και κάποια στιγμή τα σπίτια του χωριού τελειώνουν και μετά το χάος…Συνεχίζω να οδηγώ ακάθεκτη…και κάποια στιγμή βλέπω κάτι φώτα!! Μόλις είδα το κτίριο, ησύχασα! Ήταν έξω από το χωριό, βόρεια και την άλλη μέρα μάθαμε ότι βρίσκεται 800 μέτρα από τα σύνορα με την Ουκρανία! Είναι αυτό
https://www.booking.com/hotel/ro/plai-cu-peri.el.html?aid=357006;label=gog235jc-hotel-XX-ro-plaiNcuNperi-unspec-gr-com-L:el-O:windowsS10-B:chrome-N:XX-S:bo-U:XX-H:s;sid=40044fa4e370325ecb64320a6e317dfa;dist=0&sb_price_type=total&type=total&

Μπαίνουμε στο χώρο του ξενοδοχείου, βλέπω το κτίριο…ουυυαααοουυυ!
Παρκάρουμε δίπλα από 3-4 αυτοκίνητα που υπήρχαν ήδη εκεί και μόλις βγαίνουμε μας υποδέχονται κάτι γαβγίσματα που έκαναν τον αδερφό μου να παγώσει… Υπήρχε ένα "σκυλάκι", δεμένο, σε ένα σπιτάκι…Ρίχνω δύο λόγια στον σκύλαρο…και ησυχάζει κάπως! Παίρνουμε τα πράγματα και κατευθυνόμαστε στο κέντρο του κτιρίου, όπου βρίσκονταν και η reception-bar…
Μπαίνουμε μέσα και βλέπω μπροστά μου δύο μικρά κοριτσάκια, τα οποία φορούσαν παραδοσιακή φορεσιά !!!! Κοιτώ γύρω μου…τα πάντα ήταν ξύλινα!!! Σε λίγα λεπτά, έρχεται μία κυρία, νταρντάνα γυναίκα, με παραδοσιακή φορεσιά και ένα χαμόγελο ΝΑ!!! Μας καλωσορίζει στα Ρουμάνικα και αρχίζει η παντομίμα…Δεν ήξερε γρί αγγλικά… Την ρωτάω που είναι η κυρία που μιλούσα στο τηλέφωνο;…Με τα πολλά μου εξηγεί ότι είναι κόρη της, μου λέει πως την λένε (το έχω ξεχάσει το όνομα, αλλά ήταν ωραίο όνομα!) και μπαίνει μέσα στη reception-bar….παίρνει ένα μπουκάλι και τρία ποτήρια σφηνάκια…τα γεμίζει και μας τα προσφέρει!!! Κατάλαβα ότι είναι για το καλωσόρισμα! Έτσι όπως είχα πιεί ήδη τις μπύρες μου εγώ, το αρπάζω και το κατεβάζω με τη μία…Ήταν σκέτο οινόπνευμα!!!!!! Η κυριούλα είχε πιεί το δικό της και χαμογελούσε!!! Παίρνω μία ανάσα, γυρνώ προς τον αδερφό μου και τον βλέπω να έχει δοκιμάσει λίγο και να το έχει αφήσει στο μπάρ….παίρνω το σφηνάκι του και το κατεβάζω και αυτό…Χαμογελάω και στους δύο….Είχα γίνει "πύραυλος".-
Η κυριούλα μόλις με είδε "ζεστή" πάει να βάλει και άλλο…Νοοοοο Νοοοοο Νοοοοο enough, φτάνει!!! Με τα πολλά και μεσ’ την τρελή χαρά εγώ, μας δίνει το κλειδί και ξεκινάμε όλοι μαζί για το δωμάτιο!
Βγαίνεις από την reception-bar, και προχωράς κατά μήκος του κτιρίου στα δεξιά. Όλα τα δωμάτια είναι ισόγειο και το ένα δίπλα στο άλλο!

Εμείς ήμασταν στο 4, το έγραφε σε ένα μεταλλικό αχλαδάκι, καρφωμένο πάνω στο περβάζι του παραθύρου, του δωματίου μας!

Μας ανοίγει, βάζουμε τα πράγματα μέσα και εδώ αρχίζει "το γέλιο της αρκούδας"….Για να έχετε την εικόνα…το δωμάτιο ήταν αυτό

Μπαίνουμε μέσα, αφήνουμε πράγματα και ξεκινάει η κυριούλα να μας δείχνει διάφορα μέσα στο δωμάτιο. Μέχρι εδώ όλα καλά…Αρχίζει να ρωτάει διάφορα, κάνοντας παντομίμα πάντα! Από που είμαστε, που θα πάμε αύριο, πόσο καιρό θα κάτσουμε…ήταν παραστατικότατη με τις ερωτήσεις και πιάναμε το νόημα!!! Μέσα στη τρελή χαρά, αρχίζω και εγώ τις ερωτήσεις πόσα χρόνια ζεί εκεί, αν είναι δικό της το ξενοδοχείο… "πατάει" στη λέξη ξενοδοχείο και αρχίζει να λέει κάτι που έμοιαζε με: "είναι ήσυχο μέρος"…"έξω από το χωριό"…"είστε όμορφα παιδιά…"... Γυρνάω προς τον αδερφό μου και του λέω "Τι λέει;;;" Και εκείνη την ώρα πιάνει η κυριούλα το ένα κρεβάτι (μιλάμε για ξύλινο κρεβάτι και μάλιστα πολύ βαρύ..) και το σπρώχνει προς το άλλο για να τα ενώσει…..

- Π: Νοοοοο Νοοοοο Νοοοοο δεν ήρθαμε να "πνίξουμε το κουνέλι"!!!! Αδέρφια είμαστε!!!!

Η κυριούλα δεν καταλάβαινε τίποτα!!! Συνέχισε να σπρώχνει….Δεν μπορούσα να κρατήσω τα γέλια μουΉταν απίστευτο το σκηνικό, να βλέπω τον αδερφό μου να της λέει ότι είμαστε αδέρφια σε αγγλικά και ελληνικά και αυτή να λέει κάτι στα ρουμάνικα και να σπρώχνει το ένα κρεβάτι προς το άλλο!!!

Και έρχεται η επιφώτηση! Το πως κατάφερα να θυμηθώ, μέσα στη ζαλούρα μου και τα γέλια μου, μετά από 30 χρόνια, πως λέγεται ο "αδερφός" στη σλάβικη διάλεκτο που χρησιμοποιούμαι στο χωριό που μεγάλωσα, ήταν ΑΘΛΟΣ….

- Ε: Brate, Brate, Brateeeee

Και σταματάει!!!...Αρχίζει να ζητάει συγνώμη και να της λέμε εμείς, ότι δεν πειράζει !!!! Ήταν τόσο καλή!!!! Φεύγοντας, με πιάνει από το χέρι και μου λέει κάτι….απο όλο αυτό που μου είπε "έπιασα" μόνο το "ντόμπρο μομιτσε" (κάπως έτσι, τέλος πάντων) που σημαίνει "καλό κορίτσι"….Την ευχαρίστησα και μας καληνύχτισε!!! Ένας ακόμα άνθρωπος, σε αυτήν την όμορφη χώρα, που θα μου μείνει αξέχαστος

Αφού ηρεμήσαμε από τα γέλια, μπαίνω στο μπάνιο και τι να δώ….δεν υπάρχει σεσουάρ για τα μαλλιά
- Ε: Και πως στο κόρακα θα λούσω τα μαλλιά μου;;;;
Πρώτο μείον και μάλιστα μεγάλο, όταν τα μαλλιά μου μύριζαν κάπνα, από όλο αυτό το νέφος αιθάλης, που κατακλύζει όλη την περιοχή των Μαραμούρων, από τις 16:00 το απόγευμα και μετά…..Το "πνίγω" και κάνω ένα ντούς! Μέχρι να πλυθεί και ο αδερφός μου, ανοίγω μία μπύρα που είχαμε αγοράσει από το Targu Lapus…ήταν η πιο απαίσια μπύρα που έχω πιεί στη ζωή μου!!! Ξενέρωσα, μετά από τόσο ωραία οινοποσία, στο εστιατόριο αρχικά και μετά μαζί με την κυριούλα !!! Το "πνίγω" και αυτό…. παίρνω το ποτήρι μου και βγαίνω έξω να καπνίσω. Απέναντι μου είχα τον συμπαθέστατο τετράποδο φίλο μου, που άρχισε την "γκρίνια" μόλις με είδε….Ξεκίνησα και εγώ να του εξιστορώ τα σώψυχα μου και σε λίγη ώρα είχε ησυχάσει, κοιτώντας με μόνο και κουνώντας μου την ουρά….
Τα λατρεύω τα σκυλιά!!!!

Η διαδρομή που είχαμε κάνει εκείνη τη μέρα, είναι η παρακάτω

Άλλη μία όμορφη μέρα είχε τελειώσει!

Καληνύχτα....

 

[giannismits]

Μπορεί να μη συγκράτησα πολλά από τις εκκλησίες, αλλά την ιστορία με τη Ρουμάνα ρεσεψιονίστ μια χαρά την κατάλαβα Αλλά και σας τι σας πείραζε... ας ένωνε τα κρεβάτια κι ας νόμιζε ότι ήθελε.
Της το χαλάσατε

 

[Sassenach77]

Μπορεί να μη συγκράτησα πολλά από τις εκκλησίες, αλλά την ιστορία με τη Ρουμάνα ρεσεψιονίστ μια χαρά την κατάλαβα Αλλά και σας τι σας πείραζε... ας ένωνε τα κρεβάτια κι ας νόμιζε ότι ήθελε.
Της το χαλάσατε

Ήταν ένα ευχάριστο και χαριτωμένο γεγονός, απο αυτά που συμβαίνουν κάποιες φορές, όταν έρχεσαι σε επαφή με τους ανθρώπους που ζούν στα μέρη που επισκέφτεσαι
Και αυτό είναι ένα απο τα καλύτερα που μπορούν να συμβούν σε ένα ταξίδι! Ανεκτίμητης αξίας.-

Η συγκεκριμένη κυριούλα μου θύμισε τα εφηβικά μου χρόνια, τότε που μου έδιναν οδηγίες για το πώς "θα πνίξω το κουνέλι" ....όμορφα χρόνια και αθώα!

 

[chris7]

Πολύ ωραία ιστορία με πολλές ωραίες φωτογραφίες. Πολύ μου αρέσει που έχεις και τις διαδρομές κάθε μέρας. Περιμένω τη συνέχεια.

 

[Triplover]

Λοιπόν είναι 2012. Κανονίζουμε με ένα φίλο να κάνουμε μια εκδρομή σε ένα παραδοσιακό οικισμό. Βουνό κτλ. Θα πάμε Μετσοβο. Κλείνουμε εκεί ξενώνα, φτάνουμε στο μέρος και παντού ζευγαράκια. Γαμώτο. Τι ψάχνουμε εμείς εδώ;
Παρκαρουμε το αμάξι και μας πιάνει νευρικό γέλιο. Ξεκινά ο άλλος με διάφορες ατάκες του γκουσγκουνη. Τι θα σκεφτούν τώρα που θα μας δουν μαζί. Φτάνουμε στη ρεσεψιον, ευτυχώς μόνο ο ιδιοκτήτης. Γρήγορα γρήγορα πριν μας δει κανείς, ξεκινάμε για το δωμάτιο. Μας ενημερώνει ο κύριος ότι το δωμάτιο είναι με διπλό κρεβάτι χαχαχα. Δεν πειράζει λέω. Σιγά. Πρώτη ούτε τελευταία φορά που κοιμομαστε με φίλο.
Μπαίνουμε στο δωμάτιο. Υπερδιπλο κρεβάτι, φουλ πέτρα και παράθυρο με θέα στο βουνό. Έχουμε αρχίσει να πεθαίνουμε στο γέλιο. Σε τέτοιο περιβάλλον θέλεις δεν θέλεις η ερωτική διάθεση φτάνει στα ύψη.
Μας κοιτάζει ο κύριος. Με βλαμενα έμπλεξα, θα σκέφτηκε. Ευτυχώς υπήρχε άλλο δωμάτιο και αλλάξαμε στο πι και φι.