galateia
Member
- Μηνύματα
- 11
- Likes
- 168
Ημέρα 1η - Δευτέρα 25 Ιουλίου 2022
Φτάσαμε στο λιμάνι της Ανάφης τα ξημερώματα της Δευτέρας, μετά από ένα ταξίδι 10+ ωρών, χωρίς βέβαια να ταλαιπωρηθούμε πολύ γιατί είχαμε επιλέξει να ταξιδέψουμε με καμπίνα. Η Ανάφη ήταν ο τελευταίος σταθμός του δρομολογίου, και από μακριά το μικρό νησάκι ήταν ελάχιστα φωτισμένο, σε αντίθεση με τους κοσμοπολίτικους γείτονες του, φτάνοντας ίσα που μπορέσαμε να χαζέψουμε τη χώρα που μας υποδέχτηκε από ψηλά.
Ο οικοδεσπότης μας ο Γιάννης από το Villa Galini, το οποίο είχαμε επιλέξει για τη διαμονή μας, μας υποδέχθηκε με το βανάκι του στο λιμάνι και μας μετέφερε μέχρι το δωμάτιο στη χώρα. Είχαμε επιλέξει να μην κάνουμε check-in από νωρίς το πρωί προκειμένου να αποφύγουμε την επιπλέον χρέωση. Η διαμονή μας στο Villa Galini για ένα απλό δίκλινο δωμάτιο με φανταστική θέα μας κόστισε 65€ ανά βραδιά και περιλάμβανε δωρεάν μεταφορά από και προς το λιμάνι.
Όταν καταφθάσαμε στη χώρα για την πρώτη μας αναγνωριστική βόλτα μέχρι την ώρα του check in, δεν είχε ξημερώσει καν ακόμη. Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ γαλήνια αλλά και ταυτόχρονα απόκοσμη, τα δρομάκια ήταν τελείως άδεια και τα περισσότερα μαγαζιά κλειστά. Τα μόνα σημεία ζωής ήταν οι υπόλοιποι ταξιδιώτες που είχαν καταφτάσει μαζί μας, αλλά και το Καταφύγιο, το 24ωρο μαγαζί με κάποια φαγώσιμα που αποτελεί κυριολεκτικά καταφύγιο για επισκέπτες που καταφθάνουν ή αποχωρούν από το νησί τις πρώτες πρωινές ώρες. Επιβαλλόταν λοιπόν να κάνουμε και εμείς μία στάση εκεί για να πάρουμε δυνάμεις.
Η Χώρα ήταν λιτή και γραφική, καθόλου τουριστική, σου έδινε μια αίσθηση μεγάλης οικειότητας, σαν να επέστρεφες στον τόπο σου, ακόμη και αν δεν έχεις βρεθεί ποτέ εκεί. Οι ντόπιοι ήταν πολύ φιλικοί από τη στιγμή που πατούσες το πόδι σου στο νησί, πολλοί μας καλημέριζαν καθώς περπατούσαμε, και νιώσαμε αμέσως πως δεν ήμασταν ξένοι στο νησί για αυτούς, αλλά ευπρόσδεκτοι στον τόπο τους.
Καθώς πλησίαζε η ανατολή, βρήκαμε ένα σημείο για να την απολαύσουμε, με φόντο τον επιβλητικό μονόλιθο της Ανάφης, τον Κάλαμο.
Αφού ξημέρωσε, συνεχίσαμε τις βόλτες, είδαμε τα μαγαζάκια του νησιού και την κεντρική πλατεία και τριγυρίσαμε στα δρομάκια περιμένοντας να ανοίξουν τα πρώτα μαγαζιά για να πάρουμε το πρωινό μας.
Κατά τις που 9 άρχισαν να ανοίγουν επιλέξαμε για πρωινό την Αργώ, ένα μαγαζάκι με υπερυψωμένο μπαλκονάκι με όμορφη θέα και σπιτικές επιλογές για πρωινό. Πήραμε δυνάμεις και πήγαμε τελικά προς το δωμάτιο.
Δεν είχαμε δικό μας μεταφορικό μέσο, οπότε το κτελ του νησιού ήταν ο βασικός μας τρόπος μετακίνησης. Είναι αρκετά αξιόπιστο και γρήγορο, είναι πάντα στην ώρα του και έχει τακτικά δρομολόγια. Έχει δύο γραμμές που καλύπτουν τις βασικές παραλίες στη νότια πλευρά του νησιού: Χώρα-Κλεισίδι-Λιμάνι και Χώρα-Ρούκουνας-Άγιοι Ανάργυροι-Μοναστήρι. Το μόνο περιοριστικό είναι ότι δεν αγγίζει καθόλου τα πιο δύσβατα σημεία στο βόρειο μέρος του νησιού.
Για το πρώτο μας μπάνιο επιλέξαμε την παραλία του Ρούκουνα, τη μεγαλύτερη και πιο γνωστή του νησιού. Πήραμε το κτελ από τη χώρα (εισητήριο 2,5€/ άτομο) και φτάσαμε πολύ γρήγορα. Κάναμε μία σύντομη κατάβαση με τα πόδια και φτάσαμε. Είχαμε ακούσει πως είναι δημοφιλές σημείο για ελεύθερο camping, όμως όταν καταφθάσαμε δεν συναντήσαμε τόσες πολλές σκηνές. H παραλία, όπως και όλες στο νησί, δεν είναι οργανωμένη, οπότε στήσαμε την τεντούλα μας σε ένα ήσυχο σημείο στην αριστερή πλευρά της παραλίας.
Είναι εντυπωσιακό να βλέπεις μια τόσο μεγάλη παραλία με αμμουδιά και υπέροχα γαλάζια νερά να είναι τόσο φυσική και να μην έχει καταπατηθεί με τη δημιουργία τουριστικών υποδομών, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες Κυκλάδες. Απολαύσαμε πολύ το μπάνιο μας εκεί, η θάλασσα ήταν πεντακάθαρη και δροσερή, η μέρα ήταν πολύ ζεστή και η ατμόσφαιρα απίστευτα χαλαρωτική.
Πριν αποχωρήσουμε, πήραμε ένα μονοπατάκι που ξεκινάει από την αριστερή πλευρά του Ρούκουνα και καταλήγει στην παραλία Καταλυμάτσα. Την είδαμε από ψηλά, ήταν ένα μικρό ήσυχο κολπάκι με λίγο κόσμο, όμως δεν είχαμε χρόνο για βουτιά.
Επιστρέψαμε με το κτελ στο δωμάτιο για ξεκούραση, όμως παρακοιμηθήκαμε, και ξεκινήσαμε τη βραδινή μας βόλτα κατά τις 12. Ευτυχώς προλάβαμε ανοιχτό Το Πέτρινο, ένα από τα δύο σουβλατζίδικα της χώρας και δοκιμάσαμε τις πίτες που δοκιμάσαμε ήταν νοστιμότατες. Επίσης, δεν νομίζω να έχουμε ξαναφάει σουβλάκι με τόσο ωραία απέραντη θέα στο Αιγαίο!
Σειρά στο πρόγραμμα είχε ένα ποτάκι. Είδαμε ότι ο Μονόλιθος είχε μαζέψει τον περισσότερο κόσμο και κινούνταν σε πολύ ζωντανούς ρυθμούς. Οι άλλες δύο βασικές επιλογές για διασκέδαση όπως είχαμε ακούσει ήταν το μπαρ Μύλος, λίγο έξω από τη χώρα, και οι Μάντρες, ένα πιο after μαγαζί κοντά στο λιμάνι. Όμως εμείς προτιμούσαμε κάτι πιο χαλαρό για τη βραδιά μας, έτσι πήγαμε σε ένα πιο χαλαρό μαγαζάκι, τον Γλάρο, όπου απολαύσαμε ένα κοκτειλάκι με χαλαρωτική μουσικούλα και όμορφη θέα.
Ημέρα Δεύτερη - Τρίτη 26 Ιουλίου 2022
Η δεύτερη μέρα στο νησάκι μας βρήκε πιο ξεκούραστους. Ξεκίνησε με μια πρωινή βόλτα στην χώρα για να εφοδιαστούμε με προμήθειες από τον φούρνο του νησιού Νικολή για την παραλία. Κάναμε και μία στάση στο ζαχαροπλαστείο Οδός Ειρήνης που είχαμε βάλει στο μάτι από την προηγούμενη μέρα, για να δοκιμάσουμε τα σπιτικά γλυκάκια τους.
Πήραμε το μεσημεριανό λεωφορείο, την άλλη γραμμή αυτή τη φορά, για να επισκεφθούμε την παραλία Κλεισίδι (εισιτήριο 2€/ άτομο). Χρειάστηκε και πάλι να κάνουμε μία μικρή κατάβαση από τη στάση του λεωφορείου μέχρι την παραλία, όμως το θέαμα της παραλίας από ψηλά ήταν πανέμορφο και ανυπομονούσαμε να φτάσουμε.
Ήταν αρκετά μεγάλη και δεν είχε πολύ κόσμο, ήταν ιδανικά. Το Κλεισίδι έχει απίστευτη αμμουδιά, κρυστάλλινα νερά που δεν βαθαίνουν απότομα και πάνω από όλα ηρεμία, ίσως και η πιο αγαπημένη μας παραλία από όσες επισκεφθήκαμε στο νησί. Οι παραλίες της Ανάφης έχουν κάτι μαγνητιστικό, η ενέργειά τους και η γαλήνη τους σε κάνουν να θες να μείνεις εκεί ξαπλωμένος όλη μέρα απολαμβάνοντας απλά τους ήχους της θάλασσας.
Μάθαμε ότι ένα σύντομο μονοπάτι συνδέει το Κλεισίδι με τη διπλανή παραλία, το Κατσούνι, κι έτσι δεν χάσαμε την ευκαιρία να την ανακαλύψουμε και αυτή. Η διαδρομή ήταν όντως σύντομη και μέτριας δυσκολίας. Στο Κατσούνι συναντήσαμε κυριώς κατασκηνωτές που έκαναν ελεύθερο κάμπινγκ και γυμνιστές.
Στην Ανάφη είναι γενικά πολύ διαδεδομένος ο γυμνισμός και παρατηρήσαμε γενικά μία ελευθερία ως προς το θέμα αυτό, δεν υπάρχουν συγκεκριμένες παραλίες γυμνιστών ή μη γυμνιστών, ο καθένας έχει την επιλογή να κάνει γυμνισμό σε όποια παραλία επιθυμεί. Η παραλία ήταν μικρή και όμορφη, αμμουδερή εξωτερικά αλλά με βράχια μέσα στη θάλασσα. Από μακριά, λίγο πιο πέρα μπορείς να δεις και την παραλία Φλαμουρού, όμως δεν την επισκεφθήκαμε. Κάναμε μία βουτιά στο Κατσούνι και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το Κλεισίδι και τη Χώρα.
Θέλαμε να απολαύσουμε το ηλιοβασίλεμα στη χώρα, έτσι πριν καν επιστρέψουμε στο δωμάτιο, πήραμε ένα σπιτικό παγωτάκι από Τα Πλάγια κατευθυνθήκαμε προς την κεντρική πλατεία της Ανάφης. Εκεί, υπάρχει ένα παγκάκι, το οποίο βλέπει προς τη Δύση, και συγκεκριμένα προς τη γειτονική Σαντορίνη, το οποίο είναι κλασικό σημείο για να χαζέψεις το ηλιοβασίλεμα. Και πράγματι ήταν από τις πιο μαγικές εικόνες να βλέπεις την απέραντη θάλασσα γύρω από τα δύο νησιά και τον ήλιο σιγά σιγά να χάνεται πίσω από τη Σαντορίνη.
Ευχαριστηθήκαμε το θέαμα και κάναμε μια μικρή βόλτα στα δρομάκια της χώρας ως το δωμάτιο όσο σουρούπωνε.
Αργότερα ξαναβγήκαμε για την κλασική βραδινή μας βόλτα και στόχος μας ήταν να δειπνήσουμε κάπου ωραία. Ανάμεσα στις ταβέρνες της χώρας όπως το Αρμενάκι, το Λιοτρίβι κ.α. επιλέξαμε Το Στέκι το οποίο είχε αρκετές επιλογές σε κρεατικά και μαγειρευτά διότι δεν είμαστε ιδιαίτερα ψαροφάγοι. Συν ότι εκείνο το βράδυ είχε και ζωντανή μουσική! Ήμασταν τυχεροί και βρήκαμε τραπέζι, γιατί το μαγαζί παρ' ότι μεγάλο ήταν γεμάτο, κι έτσι απολαύσαμε την ατμόσφαιρα, τη μουσική και τα νοστιμότατα πιάτα. Ήταν ο ιδανικός τρόπος για να κλείσουμε αυτή την όμορφη και γεμάτη μέρα.
Ημέρα Τρίτη - Τετάρτη 27 Ιουλίου 2022
Το ξύπνημά μας ήταν σχετικά πρωινό για να μπορέσουμε να προλάβουμε να πάμε για μπάνιο, γιατί αργότερα μας περίμενε μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις του ταξιδιού.
Η επιλογή μας για μπάνιο ήταν η παραλία Μοναστήρι. Είναι η πιο μακρινή της νότιας ακτογραμμής της Ανάφης και βρίσκεται ακριβώς δίπλα στον Μονόλιθο.
Φτάσαμε εκεί με τη γραμμή του κτελ Χώρα – Ρούκουνας – Μοναστήρι (τιμή 3€/ άτομο). Η παραλία ήταν μεγάλη και πολύ φαρδιά με όμορφη αμμουδιά εξωτερικά και λίγα βράχια εσωτερικά τα οποία όμως δεν έκαναν τη ζωή μας δύσκολη. Είχε ελάχιστο κόσμο και λόγω του μεγέθους της κάθονταν αραιά, τόσο που ένιωθες σαν να είσαι μόνος σου σε ολόκληρη την παραλία, το αίσθημα ήταν πολύ απελευθερωτικό.
Κατά το μεσημεράκι επιστρέψαμε στη χώρα και εφοδιαστήκαμε με προμήθειες γιατί μας περίμενε μεγάλη βραδιά (να έχετε κατά νου ότι τις μεσημεριανές ώρες δεν λειτουργεί σχεδόν τίποτε στην χώρα της Ανάφης, με εξαίρεση το Καταφύγιο). Το σχέδιο μας ήταν να ανέβουμε στον Κάλαμο, τον Μονόλιθο της Ανάφης, τον δεύτερο μεγαλύτερο της Ευρώπης (μετά του Γιβραλτάρ), στην κορυφή του οποίου βρίσκεται το εκκλησάκι της Παναγίας Καλαμιώτισσας. Οι ντόπιοι λένε πως αν δεν έχεις ανέβει στον βράχο, καλύτερα να μην πεις πως επισκέφθηκες την Ανάφη.
Πολλοί ταξιδιώτες τον επισκέπτονται νωρίς το πρωί, όμως εμείς πήραμε την απόφαση να πάμε απογευματάκι για να δούμε το ηλιοβασίλεμα και να διανυκτερεύσουμε για να απολαύσουμε και την ανατολή τα ξημερώματα της επόμενης ημέρας, όπως συνηθίζουν οι πιο θαρραλέοι ταξιδιώτες.
Πήραμε το απογευματινό δρομολόγιο της γραμμής Χώρα-Ρούκουνας-Μοναστήρι που τερματίζει λίγο έξω από το λεγόμενο Κάτω Μοναστήρι, δηλαδή την εν λειτουργία μονή της Ζωοδόχου Πηγής στους πρόποδες του μονόλιθου. Από εκεί λοιπόν μαζί με αρκετούς ακόμη επισκέπτες πήραμε το μονοπάτι που οδηγεί στο Πάνω Μοναστήρι, στην Παναγία Καλαμιώτισσα. Η ανάβαση διαρκεί 1:30 ώρα και η διαδρομή είναι βατή αλλά αρκετά κουραστική διότι το έδαφος δεν είναι ομαλό και στο μεγαλύτερο μέρος της η πεζοπορία είναι ανηφορική.
Σε πολλές στιγμές νιώθεις ότι η κούραση σε καταβάλει, όμως το πανέμορφο άγριο φυσικό τοπίο πάνω στο βράχο και η προσμονή για την κατάκτηση του στόχου ενισχύουν την επιμονή σου.
Φτάνοντας πια στην κορυφή του βράχου και στον περίβολο της μονής, τα χρώματα στον ουρανό είχαν ήδη αρχίσει να μωβίζουν και συναισθήματα ικανοποίησης, πληρότητας και γαλήνης μας κατέκλυσαν. Βρισκόμασταν ψηλά, μακριά από κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα σε μια τόσο γαλήνια ατμόσφαιρα και γύρω μας εκτεινόταν η θάλασσα απέραντη ως εκεί που φτάνει το μάτι και κάπου στο βάθος η μικρή χώρα της Ανάφης.
Συζητώντας και χαλαρώνοντας μαζί με τους υπόλοιπους συνταξιδιώτες μας έφτασε η ώρα του ηλιοβασιλέματος και ο ήλιος έπεσε κάπου πίσω από την Ανάφη.
Σιγά σιγά άρχισε να βραδιαζει, και όσο άναβαν λίγο λίγο τα φώτα της χώρας την οποία χαζεύαμε από μακριά, "άναβαν" και τα αστέρια στον ουρανό.
Δεν νομίζω να έχω δει ποτέ μου τον έναστρο ουρανό τόσο φωτεινό και τόσο καθαρό όσο εκείνο το βράδυ στην κορυφή του Κάλαμου, μακριά από κάθε τεχνητό φως. Κάπως έτσι ξαπλωμένοι κάτω από τα αστέρια κοιμηθήκαμε στον περίβολο της μονής περιμένοντας στην ανατολή. Μέσα στον ύπνο μου άνοιγα τα μάτια μου και – κάπως αποπροσανατολισμένη – βλέποντας τα αστέρια στον ουρανό συνειδητοποιούσα σε τι μαγικό μέρος βρισκόμουν.
Ημέρα Τέταρτη – Πέμπτη 28 Ιουλίου 2022
Ξυπνήσαμε όταν άρχισε να φωτίζεται ο ουρανός και στηθήκαμε όλοι μαζί πάνω στον βράχο, σαν σε σινεμά, περιμένοντας τον ήλιο να ξεμυτίσει δίπλα την Αστυπάλαια.
Αφού απολαύσαμε σχεδόν με κατάνυξη αυτό το μαγικό θέαμα, ξεκινήσαμε σιγά σιγά την κατάβαση από τον Κάλαμο η οποία ήταν πιο εύκολη και γρήγορη αλλά και κάπως μελαγχολική.
Φτάσαμε στο Κάτω Μοναστήρι γύρω στις 8:00 και αφού ξεκουραστήκαμε λίγο στη γαλήνη του προαύλιου χώρου του, επιστρέψαμε με ταξί στη χώρα και στο δωμάτιο (η διαδρομή κόστισε 13€ - εκείνη την ώρα δεν υπάρχει δρομολόγιο κτελ).
Μετά από έναν αναζωογονητικό ύπνο, ξεκινήσαμε και πάλι με το κτελ για τον Ρούκουνα για την τελευταία μας εξόρμηση σε παραλία. Αυτή τη φορά κάτσαμε στη δεξιά πλευρά της παραλίας, όπου ανακαλύψαμε ότι η αμμουδιά ήταν πιο λεπτή και χρυσαφένια. Κολυμπώντας από εκεί μια σύντομη απόσταση καταφέραμε να φτάσουμε και στον Μικρό Ρούκουνα, μια μικρή και λιγότερο πολυσύχναστη παραλιούλα. Η επίσκεψη στο Ρούκουνα ήταν ο καλύτερος τρόπος να αποχαιρετίσουμε τις παραλίες της Ανάφης που τόσο αγαπήσαμε και να τις απολαύσουμε μια τελευταία φορά.
Το απογευματάκι μας περιλάμβανε μια μικρή βόλτα στη χώρα, σουβλάκι για ακόμη μία φορά στο Πέτρινο με την υπέροχη θέα και ένα παγωτάκι στην Οδό Ειρήνης.
Όσο λιγόστευαν οι ώρες που μας έμεναν στο νησί η μελαγχολία μας μεγάλωνε, κι έτσι προσπαθήσαμε να απολαύσουμε την Ανάφη όσο περισσότερο γινόταν στην τελευταία βόλτα μας το βράδυ της Πέμπτης.
Φάγαμε μαμαδίστικους λουκουμάδες στο Κάπου στο Αιγαίο με το όμορφο μπαλκονάκι και κάναμε μία μεγάλη βόλτα στη χώρα, περνώντας από όλα τα αγαπημένα μας σημεία και αναπολώντας τις στιγμές αυτών των υπέροχων τεσσάρων ημερών που περάσαμε εκεί.
Την αγαπήσαμε πολύ την Ανάφη, είναι μία υπέροχη Κυκλάδα με μία λιτή και όμορφη χώρα και μαγικές φυσικές παραλίες. Είναι ένα μέρος που δεν συμμορφώνεται με τις τουριστικές απαιτήσεις και ευχόμαστε πραγματικά αυτό να μην αλλάξει στο μέλλον.
Είναι καθησυχαστικό να γνωρίζεις ότι υπάρχουν ακόμα νησιά στη χώρα μας που διατηρούν την αυθεντικότητά τους και στα οποία δεν νιώθεις απρόσωπος τουρίστας, αλλά μέλος της μεγάλης οικογένειας του νησιού, ακόμη και για λίγο.
Είναι μικρό νησί όμως, πίστεψε με, χρειάζεσαι αρκετές μέρες και ίσως παραπάνω από μία επισκέψεις για να απολαύσεις και να εκτιμήσεις το αίσθημα ελευθερίας που σου προσφέρει.
Φτάσαμε στο λιμάνι της Ανάφης τα ξημερώματα της Δευτέρας, μετά από ένα ταξίδι 10+ ωρών, χωρίς βέβαια να ταλαιπωρηθούμε πολύ γιατί είχαμε επιλέξει να ταξιδέψουμε με καμπίνα. Η Ανάφη ήταν ο τελευταίος σταθμός του δρομολογίου, και από μακριά το μικρό νησάκι ήταν ελάχιστα φωτισμένο, σε αντίθεση με τους κοσμοπολίτικους γείτονες του, φτάνοντας ίσα που μπορέσαμε να χαζέψουμε τη χώρα που μας υποδέχτηκε από ψηλά.
Ο οικοδεσπότης μας ο Γιάννης από το Villa Galini, το οποίο είχαμε επιλέξει για τη διαμονή μας, μας υποδέχθηκε με το βανάκι του στο λιμάνι και μας μετέφερε μέχρι το δωμάτιο στη χώρα. Είχαμε επιλέξει να μην κάνουμε check-in από νωρίς το πρωί προκειμένου να αποφύγουμε την επιπλέον χρέωση. Η διαμονή μας στο Villa Galini για ένα απλό δίκλινο δωμάτιο με φανταστική θέα μας κόστισε 65€ ανά βραδιά και περιλάμβανε δωρεάν μεταφορά από και προς το λιμάνι.
Όταν καταφθάσαμε στη χώρα για την πρώτη μας αναγνωριστική βόλτα μέχρι την ώρα του check in, δεν είχε ξημερώσει καν ακόμη. Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ γαλήνια αλλά και ταυτόχρονα απόκοσμη, τα δρομάκια ήταν τελείως άδεια και τα περισσότερα μαγαζιά κλειστά. Τα μόνα σημεία ζωής ήταν οι υπόλοιποι ταξιδιώτες που είχαν καταφτάσει μαζί μας, αλλά και το Καταφύγιο, το 24ωρο μαγαζί με κάποια φαγώσιμα που αποτελεί κυριολεκτικά καταφύγιο για επισκέπτες που καταφθάνουν ή αποχωρούν από το νησί τις πρώτες πρωινές ώρες. Επιβαλλόταν λοιπόν να κάνουμε και εμείς μία στάση εκεί για να πάρουμε δυνάμεις.
Η Χώρα ήταν λιτή και γραφική, καθόλου τουριστική, σου έδινε μια αίσθηση μεγάλης οικειότητας, σαν να επέστρεφες στον τόπο σου, ακόμη και αν δεν έχεις βρεθεί ποτέ εκεί. Οι ντόπιοι ήταν πολύ φιλικοί από τη στιγμή που πατούσες το πόδι σου στο νησί, πολλοί μας καλημέριζαν καθώς περπατούσαμε, και νιώσαμε αμέσως πως δεν ήμασταν ξένοι στο νησί για αυτούς, αλλά ευπρόσδεκτοι στον τόπο τους.
Καθώς πλησίαζε η ανατολή, βρήκαμε ένα σημείο για να την απολαύσουμε, με φόντο τον επιβλητικό μονόλιθο της Ανάφης, τον Κάλαμο.
Αφού ξημέρωσε, συνεχίσαμε τις βόλτες, είδαμε τα μαγαζάκια του νησιού και την κεντρική πλατεία και τριγυρίσαμε στα δρομάκια περιμένοντας να ανοίξουν τα πρώτα μαγαζιά για να πάρουμε το πρωινό μας.
Κατά τις που 9 άρχισαν να ανοίγουν επιλέξαμε για πρωινό την Αργώ, ένα μαγαζάκι με υπερυψωμένο μπαλκονάκι με όμορφη θέα και σπιτικές επιλογές για πρωινό. Πήραμε δυνάμεις και πήγαμε τελικά προς το δωμάτιο.
Δεν είχαμε δικό μας μεταφορικό μέσο, οπότε το κτελ του νησιού ήταν ο βασικός μας τρόπος μετακίνησης. Είναι αρκετά αξιόπιστο και γρήγορο, είναι πάντα στην ώρα του και έχει τακτικά δρομολόγια. Έχει δύο γραμμές που καλύπτουν τις βασικές παραλίες στη νότια πλευρά του νησιού: Χώρα-Κλεισίδι-Λιμάνι και Χώρα-Ρούκουνας-Άγιοι Ανάργυροι-Μοναστήρι. Το μόνο περιοριστικό είναι ότι δεν αγγίζει καθόλου τα πιο δύσβατα σημεία στο βόρειο μέρος του νησιού.
Για το πρώτο μας μπάνιο επιλέξαμε την παραλία του Ρούκουνα, τη μεγαλύτερη και πιο γνωστή του νησιού. Πήραμε το κτελ από τη χώρα (εισητήριο 2,5€/ άτομο) και φτάσαμε πολύ γρήγορα. Κάναμε μία σύντομη κατάβαση με τα πόδια και φτάσαμε. Είχαμε ακούσει πως είναι δημοφιλές σημείο για ελεύθερο camping, όμως όταν καταφθάσαμε δεν συναντήσαμε τόσες πολλές σκηνές. H παραλία, όπως και όλες στο νησί, δεν είναι οργανωμένη, οπότε στήσαμε την τεντούλα μας σε ένα ήσυχο σημείο στην αριστερή πλευρά της παραλίας.
Είναι εντυπωσιακό να βλέπεις μια τόσο μεγάλη παραλία με αμμουδιά και υπέροχα γαλάζια νερά να είναι τόσο φυσική και να μην έχει καταπατηθεί με τη δημιουργία τουριστικών υποδομών, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες Κυκλάδες. Απολαύσαμε πολύ το μπάνιο μας εκεί, η θάλασσα ήταν πεντακάθαρη και δροσερή, η μέρα ήταν πολύ ζεστή και η ατμόσφαιρα απίστευτα χαλαρωτική.
Πριν αποχωρήσουμε, πήραμε ένα μονοπατάκι που ξεκινάει από την αριστερή πλευρά του Ρούκουνα και καταλήγει στην παραλία Καταλυμάτσα. Την είδαμε από ψηλά, ήταν ένα μικρό ήσυχο κολπάκι με λίγο κόσμο, όμως δεν είχαμε χρόνο για βουτιά.
Επιστρέψαμε με το κτελ στο δωμάτιο για ξεκούραση, όμως παρακοιμηθήκαμε, και ξεκινήσαμε τη βραδινή μας βόλτα κατά τις 12. Ευτυχώς προλάβαμε ανοιχτό Το Πέτρινο, ένα από τα δύο σουβλατζίδικα της χώρας και δοκιμάσαμε τις πίτες που δοκιμάσαμε ήταν νοστιμότατες. Επίσης, δεν νομίζω να έχουμε ξαναφάει σουβλάκι με τόσο ωραία απέραντη θέα στο Αιγαίο!
Σειρά στο πρόγραμμα είχε ένα ποτάκι. Είδαμε ότι ο Μονόλιθος είχε μαζέψει τον περισσότερο κόσμο και κινούνταν σε πολύ ζωντανούς ρυθμούς. Οι άλλες δύο βασικές επιλογές για διασκέδαση όπως είχαμε ακούσει ήταν το μπαρ Μύλος, λίγο έξω από τη χώρα, και οι Μάντρες, ένα πιο after μαγαζί κοντά στο λιμάνι. Όμως εμείς προτιμούσαμε κάτι πιο χαλαρό για τη βραδιά μας, έτσι πήγαμε σε ένα πιο χαλαρό μαγαζάκι, τον Γλάρο, όπου απολαύσαμε ένα κοκτειλάκι με χαλαρωτική μουσικούλα και όμορφη θέα.
Ημέρα Δεύτερη - Τρίτη 26 Ιουλίου 2022
Η δεύτερη μέρα στο νησάκι μας βρήκε πιο ξεκούραστους. Ξεκίνησε με μια πρωινή βόλτα στην χώρα για να εφοδιαστούμε με προμήθειες από τον φούρνο του νησιού Νικολή για την παραλία. Κάναμε και μία στάση στο ζαχαροπλαστείο Οδός Ειρήνης που είχαμε βάλει στο μάτι από την προηγούμενη μέρα, για να δοκιμάσουμε τα σπιτικά γλυκάκια τους.
Πήραμε το μεσημεριανό λεωφορείο, την άλλη γραμμή αυτή τη φορά, για να επισκεφθούμε την παραλία Κλεισίδι (εισιτήριο 2€/ άτομο). Χρειάστηκε και πάλι να κάνουμε μία μικρή κατάβαση από τη στάση του λεωφορείου μέχρι την παραλία, όμως το θέαμα της παραλίας από ψηλά ήταν πανέμορφο και ανυπομονούσαμε να φτάσουμε.
Ήταν αρκετά μεγάλη και δεν είχε πολύ κόσμο, ήταν ιδανικά. Το Κλεισίδι έχει απίστευτη αμμουδιά, κρυστάλλινα νερά που δεν βαθαίνουν απότομα και πάνω από όλα ηρεμία, ίσως και η πιο αγαπημένη μας παραλία από όσες επισκεφθήκαμε στο νησί. Οι παραλίες της Ανάφης έχουν κάτι μαγνητιστικό, η ενέργειά τους και η γαλήνη τους σε κάνουν να θες να μείνεις εκεί ξαπλωμένος όλη μέρα απολαμβάνοντας απλά τους ήχους της θάλασσας.
Μάθαμε ότι ένα σύντομο μονοπάτι συνδέει το Κλεισίδι με τη διπλανή παραλία, το Κατσούνι, κι έτσι δεν χάσαμε την ευκαιρία να την ανακαλύψουμε και αυτή. Η διαδρομή ήταν όντως σύντομη και μέτριας δυσκολίας. Στο Κατσούνι συναντήσαμε κυριώς κατασκηνωτές που έκαναν ελεύθερο κάμπινγκ και γυμνιστές.
Στην Ανάφη είναι γενικά πολύ διαδεδομένος ο γυμνισμός και παρατηρήσαμε γενικά μία ελευθερία ως προς το θέμα αυτό, δεν υπάρχουν συγκεκριμένες παραλίες γυμνιστών ή μη γυμνιστών, ο καθένας έχει την επιλογή να κάνει γυμνισμό σε όποια παραλία επιθυμεί. Η παραλία ήταν μικρή και όμορφη, αμμουδερή εξωτερικά αλλά με βράχια μέσα στη θάλασσα. Από μακριά, λίγο πιο πέρα μπορείς να δεις και την παραλία Φλαμουρού, όμως δεν την επισκεφθήκαμε. Κάναμε μία βουτιά στο Κατσούνι και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το Κλεισίδι και τη Χώρα.
Θέλαμε να απολαύσουμε το ηλιοβασίλεμα στη χώρα, έτσι πριν καν επιστρέψουμε στο δωμάτιο, πήραμε ένα σπιτικό παγωτάκι από Τα Πλάγια κατευθυνθήκαμε προς την κεντρική πλατεία της Ανάφης. Εκεί, υπάρχει ένα παγκάκι, το οποίο βλέπει προς τη Δύση, και συγκεκριμένα προς τη γειτονική Σαντορίνη, το οποίο είναι κλασικό σημείο για να χαζέψεις το ηλιοβασίλεμα. Και πράγματι ήταν από τις πιο μαγικές εικόνες να βλέπεις την απέραντη θάλασσα γύρω από τα δύο νησιά και τον ήλιο σιγά σιγά να χάνεται πίσω από τη Σαντορίνη.
Ευχαριστηθήκαμε το θέαμα και κάναμε μια μικρή βόλτα στα δρομάκια της χώρας ως το δωμάτιο όσο σουρούπωνε.
Αργότερα ξαναβγήκαμε για την κλασική βραδινή μας βόλτα και στόχος μας ήταν να δειπνήσουμε κάπου ωραία. Ανάμεσα στις ταβέρνες της χώρας όπως το Αρμενάκι, το Λιοτρίβι κ.α. επιλέξαμε Το Στέκι το οποίο είχε αρκετές επιλογές σε κρεατικά και μαγειρευτά διότι δεν είμαστε ιδιαίτερα ψαροφάγοι. Συν ότι εκείνο το βράδυ είχε και ζωντανή μουσική! Ήμασταν τυχεροί και βρήκαμε τραπέζι, γιατί το μαγαζί παρ' ότι μεγάλο ήταν γεμάτο, κι έτσι απολαύσαμε την ατμόσφαιρα, τη μουσική και τα νοστιμότατα πιάτα. Ήταν ο ιδανικός τρόπος για να κλείσουμε αυτή την όμορφη και γεμάτη μέρα.
Ημέρα Τρίτη - Τετάρτη 27 Ιουλίου 2022
Το ξύπνημά μας ήταν σχετικά πρωινό για να μπορέσουμε να προλάβουμε να πάμε για μπάνιο, γιατί αργότερα μας περίμενε μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις του ταξιδιού.
Η επιλογή μας για μπάνιο ήταν η παραλία Μοναστήρι. Είναι η πιο μακρινή της νότιας ακτογραμμής της Ανάφης και βρίσκεται ακριβώς δίπλα στον Μονόλιθο.
Φτάσαμε εκεί με τη γραμμή του κτελ Χώρα – Ρούκουνας – Μοναστήρι (τιμή 3€/ άτομο). Η παραλία ήταν μεγάλη και πολύ φαρδιά με όμορφη αμμουδιά εξωτερικά και λίγα βράχια εσωτερικά τα οποία όμως δεν έκαναν τη ζωή μας δύσκολη. Είχε ελάχιστο κόσμο και λόγω του μεγέθους της κάθονταν αραιά, τόσο που ένιωθες σαν να είσαι μόνος σου σε ολόκληρη την παραλία, το αίσθημα ήταν πολύ απελευθερωτικό.
Κατά το μεσημεράκι επιστρέψαμε στη χώρα και εφοδιαστήκαμε με προμήθειες γιατί μας περίμενε μεγάλη βραδιά (να έχετε κατά νου ότι τις μεσημεριανές ώρες δεν λειτουργεί σχεδόν τίποτε στην χώρα της Ανάφης, με εξαίρεση το Καταφύγιο). Το σχέδιο μας ήταν να ανέβουμε στον Κάλαμο, τον Μονόλιθο της Ανάφης, τον δεύτερο μεγαλύτερο της Ευρώπης (μετά του Γιβραλτάρ), στην κορυφή του οποίου βρίσκεται το εκκλησάκι της Παναγίας Καλαμιώτισσας. Οι ντόπιοι λένε πως αν δεν έχεις ανέβει στον βράχο, καλύτερα να μην πεις πως επισκέφθηκες την Ανάφη.
Πολλοί ταξιδιώτες τον επισκέπτονται νωρίς το πρωί, όμως εμείς πήραμε την απόφαση να πάμε απογευματάκι για να δούμε το ηλιοβασίλεμα και να διανυκτερεύσουμε για να απολαύσουμε και την ανατολή τα ξημερώματα της επόμενης ημέρας, όπως συνηθίζουν οι πιο θαρραλέοι ταξιδιώτες.
Πήραμε το απογευματινό δρομολόγιο της γραμμής Χώρα-Ρούκουνας-Μοναστήρι που τερματίζει λίγο έξω από το λεγόμενο Κάτω Μοναστήρι, δηλαδή την εν λειτουργία μονή της Ζωοδόχου Πηγής στους πρόποδες του μονόλιθου. Από εκεί λοιπόν μαζί με αρκετούς ακόμη επισκέπτες πήραμε το μονοπάτι που οδηγεί στο Πάνω Μοναστήρι, στην Παναγία Καλαμιώτισσα. Η ανάβαση διαρκεί 1:30 ώρα και η διαδρομή είναι βατή αλλά αρκετά κουραστική διότι το έδαφος δεν είναι ομαλό και στο μεγαλύτερο μέρος της η πεζοπορία είναι ανηφορική.
Σε πολλές στιγμές νιώθεις ότι η κούραση σε καταβάλει, όμως το πανέμορφο άγριο φυσικό τοπίο πάνω στο βράχο και η προσμονή για την κατάκτηση του στόχου ενισχύουν την επιμονή σου.
Φτάνοντας πια στην κορυφή του βράχου και στον περίβολο της μονής, τα χρώματα στον ουρανό είχαν ήδη αρχίσει να μωβίζουν και συναισθήματα ικανοποίησης, πληρότητας και γαλήνης μας κατέκλυσαν. Βρισκόμασταν ψηλά, μακριά από κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα σε μια τόσο γαλήνια ατμόσφαιρα και γύρω μας εκτεινόταν η θάλασσα απέραντη ως εκεί που φτάνει το μάτι και κάπου στο βάθος η μικρή χώρα της Ανάφης.
Συζητώντας και χαλαρώνοντας μαζί με τους υπόλοιπους συνταξιδιώτες μας έφτασε η ώρα του ηλιοβασιλέματος και ο ήλιος έπεσε κάπου πίσω από την Ανάφη.
Σιγά σιγά άρχισε να βραδιαζει, και όσο άναβαν λίγο λίγο τα φώτα της χώρας την οποία χαζεύαμε από μακριά, "άναβαν" και τα αστέρια στον ουρανό.
Δεν νομίζω να έχω δει ποτέ μου τον έναστρο ουρανό τόσο φωτεινό και τόσο καθαρό όσο εκείνο το βράδυ στην κορυφή του Κάλαμου, μακριά από κάθε τεχνητό φως. Κάπως έτσι ξαπλωμένοι κάτω από τα αστέρια κοιμηθήκαμε στον περίβολο της μονής περιμένοντας στην ανατολή. Μέσα στον ύπνο μου άνοιγα τα μάτια μου και – κάπως αποπροσανατολισμένη – βλέποντας τα αστέρια στον ουρανό συνειδητοποιούσα σε τι μαγικό μέρος βρισκόμουν.
Ημέρα Τέταρτη – Πέμπτη 28 Ιουλίου 2022
Ξυπνήσαμε όταν άρχισε να φωτίζεται ο ουρανός και στηθήκαμε όλοι μαζί πάνω στον βράχο, σαν σε σινεμά, περιμένοντας τον ήλιο να ξεμυτίσει δίπλα την Αστυπάλαια.
Αφού απολαύσαμε σχεδόν με κατάνυξη αυτό το μαγικό θέαμα, ξεκινήσαμε σιγά σιγά την κατάβαση από τον Κάλαμο η οποία ήταν πιο εύκολη και γρήγορη αλλά και κάπως μελαγχολική.
Φτάσαμε στο Κάτω Μοναστήρι γύρω στις 8:00 και αφού ξεκουραστήκαμε λίγο στη γαλήνη του προαύλιου χώρου του, επιστρέψαμε με ταξί στη χώρα και στο δωμάτιο (η διαδρομή κόστισε 13€ - εκείνη την ώρα δεν υπάρχει δρομολόγιο κτελ).
Μετά από έναν αναζωογονητικό ύπνο, ξεκινήσαμε και πάλι με το κτελ για τον Ρούκουνα για την τελευταία μας εξόρμηση σε παραλία. Αυτή τη φορά κάτσαμε στη δεξιά πλευρά της παραλίας, όπου ανακαλύψαμε ότι η αμμουδιά ήταν πιο λεπτή και χρυσαφένια. Κολυμπώντας από εκεί μια σύντομη απόσταση καταφέραμε να φτάσουμε και στον Μικρό Ρούκουνα, μια μικρή και λιγότερο πολυσύχναστη παραλιούλα. Η επίσκεψη στο Ρούκουνα ήταν ο καλύτερος τρόπος να αποχαιρετίσουμε τις παραλίες της Ανάφης που τόσο αγαπήσαμε και να τις απολαύσουμε μια τελευταία φορά.
Το απογευματάκι μας περιλάμβανε μια μικρή βόλτα στη χώρα, σουβλάκι για ακόμη μία φορά στο Πέτρινο με την υπέροχη θέα και ένα παγωτάκι στην Οδό Ειρήνης.
Όσο λιγόστευαν οι ώρες που μας έμεναν στο νησί η μελαγχολία μας μεγάλωνε, κι έτσι προσπαθήσαμε να απολαύσουμε την Ανάφη όσο περισσότερο γινόταν στην τελευταία βόλτα μας το βράδυ της Πέμπτης.
Φάγαμε μαμαδίστικους λουκουμάδες στο Κάπου στο Αιγαίο με το όμορφο μπαλκονάκι και κάναμε μία μεγάλη βόλτα στη χώρα, περνώντας από όλα τα αγαπημένα μας σημεία και αναπολώντας τις στιγμές αυτών των υπέροχων τεσσάρων ημερών που περάσαμε εκεί.
Την αγαπήσαμε πολύ την Ανάφη, είναι μία υπέροχη Κυκλάδα με μία λιτή και όμορφη χώρα και μαγικές φυσικές παραλίες. Είναι ένα μέρος που δεν συμμορφώνεται με τις τουριστικές απαιτήσεις και ευχόμαστε πραγματικά αυτό να μην αλλάξει στο μέλλον.
Είναι καθησυχαστικό να γνωρίζεις ότι υπάρχουν ακόμα νησιά στη χώρα μας που διατηρούν την αυθεντικότητά τους και στα οποία δεν νιώθεις απρόσωπος τουρίστας, αλλά μέλος της μεγάλης οικογένειας του νησιού, ακόμη και για λίγο.
Είναι μικρό νησί όμως, πίστεψε με, χρειάζεσαι αρκετές μέρες και ίσως παραπάνω από μία επισκέψεις για να απολαύσεις και να εκτιμήσεις το αίσθημα ελευθερίας που σου προσφέρει.
Attachments
Last edited:
