Αθήνα – Ορμένιο ... ένα παπί δρόμος ...

[Vrasidas Cub]

25-08-2016

Η διαδρομή

https://www.google.gr/maps/dir/Πευκοχώρι/Λουτρά/Πετράλωνα/Φωτεινά/Λεπτοκαρυά/Στόμιο/@40.1501533,22.3142979,8z/data=!4m83!4m82!1m5!1m1!1s0x14a625d66b8edee3:0x621732ff66dd3229!2m2!1d23.6140148!2d39.9880319!1m10!1m1!1s0x14a6254f7ecbc2fb:0x88ec233587531080!2m2!1d23.5860574!2d39.9276561!3m4!1m2!1d23.3477406!2d40.1122532!3s0x14a7d56e2fb098bd:0xc1bdfb9d2dcb5d98!1m25!1m1!1s0x14a86f11a459f83d:0x560a71354fc64480!2m2!1d23.1596712!2d40.3689931!3m4!1m2!1d23.0891347!2d40.4954815!3s0x14a841fbed2402c1:0x5f28148597120a98!3m4!1m2!1d22.596841!2d40.4409619!3s0x1357e2b61fec3d0d:0x6b084fbe0fc5b183!3m4!1m2!1d22.6176619!2d40.3915696!3s0x1357fd80e6f2d967:0xfbfca34b72d7f573!3m4!1m2!1d22.6157308!2d40.3069894!3s0x1357ffd76e9ee2b5:0x9ae4c9c191ca0910!1m15!1m1!1s0x1358199fba67e4a9:0x2e7ed59d9427bbed!2m2!1d22.3137232!2d40.2204814!3m4!1m2!1d22.1828416!2d40.0127527!3s0x135841030d64d225:0x3d72e92be08ccf8f!3m4!1m2!1d22.3692737!2d39.9755615!3s0x13586c57cf74639f:0x2e4bbc0de797120d!1m15!1m1!1s0x13580be89b481967:0xfefdc4fd2fcd8fc3!2m2!1d22.5627377!2d40.0600581!3m4!1m2!1d22.61855!2d39.8918726!3s0x135875fe97506b1d:0xa10d5bc751e67a1e!3m4!1m2!1d22.7076797!2d39.9052687!3s0x14a78b828a8119f3:0x48365dfd4c9e0bd9!1m5!1m1!1s0x14a78944c1be4619:0x500bd2ce2ba8020!2m2!1d22.7269846!2d39.8690702!3e0?hl=el

Ανοίγω τα μάτια και αντικρίζω αυτό …

Άλλοι χαράματα αντικρίζουν το κάτω μέρος του κρεβατιού του από πάνω - ταβάνια – ορούς νοσοκομείων – το μουστάκι της γυναίκας τους που μεγάλωσε από εχθές – την χαμογελαστή φατσούλα του Πέτρου του Άγιου …
Βρασίδα μην μιλάς καθόλου … είσαι προνομιούχος και διάγεις βίον ανθόσπαρτον … και μην τολμήσεις ποτέ … μα ποτέ … να υποπέσεις στο 2ο βαρύτερο αμάρτημα από καταβολής κόσμου … ΤΗΝ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ …

Μιλάμε για κρεβατάρα πολλών αστέρων … με όλα τα κομφόρ και τις ανέσεις … Κάνω ζωάρα ... τέλος.

Πως και τι να περιγράψει κανείς …

Είναι πολύ πρωί και είμαι ήδη στον δρόμο ... κάπου θα βρω βρύση για να πλυθώ και ίσως μετά, μέρος για αναζωογονητικό καφεδάκι … Και έτσι και έγινε … ως προς το πρώτο σκέλος τουλάχιστον ….

Μπαίνω Λουτρό … τι γραφικό μέρος … τι ήσυχο … Πόσο ανθρώπινο όταν λείπουν οι άνθρωποι … Περνώ από τα μαγαζιά και πάω στην μικρή προβλήτα … Μέρος για ζωγράφους της φύσης … Φοβερό μέρος για πρωινό καφέ αλλά ανοικτό τίποτα … Όπως τα ταξί όταν τα χρειάζεσαι … Φεύγω με μαύρη καρδιά αλλά είπαμε … ποτέ, μα ποτέ μην πέσεις σε αχαριστία … Μόνο και μόνο η θέα και η αποτύπωση της εικόνας από την προβλήτα ήταν κάτι παραπάνω από αποζημίωση για καφέ …

Μέχρι Ν. Σκιώνη οι παραλίτσες αριστερά ήταν χάρμα οφθαλμών … Πόσο τυχεροί όσοι πέρασαν εκεί καλοκαιρινές ημέρες … Επιβεβαιώθηκε και η άποψη ότι οι δυτικές ακτές από και στα 3 πόδια της Χαλκιδικής είναι ομορφότερες από τις ανατολικές … τουλάχιστον, σε ότι αφορά το γούστο μου …

Στρίβω και πηγαίνω προς παραλία … Όμως, ο νόμος του Μέρφυ για τα ταξί και τους καφέδες αμείλικτος …

Σιγά μην κάτσω να σκάσω και βουρ για πιο βόρεια … Ησυχία – ωραία διαδρομή – δροσούλα … Τι άλλο (εκτός από καφέ) να θέλει κανείς … Αρχίζω και το διασκεδάζω με τον μαλάκα τον Μέρφυ … που να ήξερε ότι ούτε καπνίζω – ούτε είμαι αντίκτιβ του κόφυ και της καφεΐνης … Απλά γουστάρω την στιγμή της ρέμπελης κίνησης και άπλωμα κορμιού πάνω σε τρεις τουλάχιστον καρέκλες …

Μικρή παραφωνία για το λιμανάκι της Ν. Σκιώνης … Μπόιζς και γκέρλς, να ξυπνάτε λίγο νωρίτερα … είναι κρίμα να χάνονται τέτοιες στιγμές. Τα καφενεία μέσα στο χωριό ήταν ανοικτά με κόσμο … και στο λιμανάκι τίποτα.

Βγαίνω από το χωριό και χαζεύω τα εξοχικά κατά μήκος της διαδρομής … ειδικά αυτά στην αριστερή μεριά του δρόμου, κολλητά με την παραλία … Ωραία μικρά ξενοδοχεία και πανσιόν με ενοικιαζόμενα συμπληρώνουν την εικόνα. Όλα τακτοποιημένα- καθαρά – περιποιημένα …

Περνώ την Σκάλα Φούρκας και στην Σίβηρη δεξιά για Κασσανδρεία και να αφήσω πλέον την Χαλκιδική ... Ομολογώ πως μια μικρή ψιλοκατάθλιψη την πέρασα …

Το πέρασμα από την ισθμό της Ν. Ποτίδαιας είναι τελεσίδικο … Πάμε για άλλα Βρασίδα …

Σήμερα έχει Προϊστορική περιπλάνηση … και στρίβω προς Πετράλωνα … Πάντα ήταν στους στόχους μου αυτό το σπήλαιο … ότι θα το επισκεπτόμουν με παπί, δεν το περίμενα …

Διασχίζω ξανά χωράφια και χωριά … Λίγο υψόμετρο ρε παιδιά … έλεος … Και μετά από λίγη ώρα φτάνω έξω από τα Πετράλωνα στην διασταύρωση με το καφέ και την είσοδο προς το μουσείο … Για σπάσιμο παίρνω βυσσινάδα … παγωμένη και γευστική … αλλά όχι όπως από τα χεράκια της θειάς της Σούζης … Από αυτές με τα ολόκληρα κομμάτια μέσα … που τα αφήνεις μέσα για να ξαναβάλεις νερό και να φτιάξεις βυσσινάδα από την αρχή … και που μετά τα καταβροχθίζεις αλύπητα …

Ώρες ώρες σκέφτομαι πόσες μαλακίες έχω κάνει στην ζωή μου και πόσες βυσσινάδες θα είχα πιεί μέχρι τώρα … Αλλά είπαμε να μην είμαστε αχάριστοι … και το φαρμάκι καλό είναι …

Η είσοδος προς το μουσείο είναι αποκλεισμένη για τα οχήματα με μπάρα. Με πληροφορούν ότι ή πας επάνω με τα πόδια σε απόσταση 700 περίπου μέτρων ή περιμένεις το τραινάκι που μεταφέρει τον κόσμο … Κάνει πολύ ζέστη και δεν λέει περπάτημα και ανηφόρα … θα πάρω το τρένο … Πίνω την φανταστική μου βυσσινάδα και στο διπλανό τραπέζι παρέα από μέλλουσες τσεμπεροφόρες θεούσες, υπάλληλοι κάποιας δημόσιας υπηρεσίας που κάνει τουρ με πούλμαν, δεν είναι ότι τσιρίζουν με φωνή που και ο σκληρότερος κατάσκοπος θα τα ξέρναγε όλα αρκεί να τον έπαιρναν από εκεί … έχουν γυρίσει και την ασφάλεια στο κατά ριπάς σε ανούσιες παπαρολογίες … Από την τσιρίδα, υποχρεωτικά κάτι πιάνει το αυτή μου για υπουργεία εξωτερικών … Συνειρμικά και αυθόρμητα το μυαλό μου πάλι πάει στην Ελληνοφρένεια …
Αυτό ακριβώς και δεν κάνω πλάκα ...

Σαν αντίμετρα σκέφτομαι την Σούζη … Δεν ξέρω τι διάλο με έχει πιάσει αυτές τις μέρες αλλά έχω συνδέσει ότι φρούτο έχει πέσει στα χέρια μου και με μια θεϊκή ύπαρξη … ροδάκινα - σταφύλια - βύσσινα … και πίσω από το καθένα από αυτά και ένα βάσανο …

Ντόπιος που έπινε καφέ δίπλα με πλησιάζει, μου κόβει το όνειρο και μου λέει ότι το τρενάκι θα αργήσει … Να πάω με το παπί πάνω γιατί είναι κρίμα να περιμένω … Σε ευχαριστώ πατριώτη !! Περνώ δίπλα από την μπάρα και ανεβαίνω ... Κόβω εισιτήριο ακριβώς την στιγμή που το επόμενο γκρουπ ετοιμάζεται να μπει στο σπήλαιο ! Σε ευχαριστώ πατριώτη ακόμα μια φορά ! … Πάρτα κουφάλα Μέρφυ !!

Για το σπήλαιο τι να πει κανείς … τίποτα απολύτως … Απλά στέκεσαι μπροστά σε μια αδιαμφισβήτητη απόδειξη ότι είμαστε μια ακρούλα από πεσμένη τρίχα από τα παπάρια του χρόνου ... και μάλιστα τριχούλα που έπεσε κάποια εκατομμύρια χρόνια πριν … Αυτό το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε» αντηχεί συνεχώς στα αυτιά μου … Η ανθρώπινη ματαιοδοξία, πληγή που δεν θα κλείσει ποτέ … πύον με χαρακτηριστικά μεταδιδόμενης νόσου …
Οστά από ρινόκερους - λιοντάρια - αρκούδες και άλλα αρπακτικά και χορτοφάγα ζώα, με την βοήθεια της επιστήμης, συνθέτουν ένα παζλ εξέλιξης 600,000 χιλιάδων περίπου ετών … Ένα ανθρώπινο κρανίο επίσης … Οι ρινόκεροι, τα λιοντάρια και λοιπά ζωντανά, παρέμειναν όπως ακριβώς ήταν τότε … χωρίς να αλλάξουν παραδόσεις – συνήθειες - ήθη … σεβασμό προς την φύση … Για τους απογόνους των υπόλοιπων ευρημάτων δεν έχω την ίδια άποψη …

Ένας τύπος ονόματι Φίλιππος Χαντζαρίδης κατά λάθος ανακάλυψε μια τρύπα που έκρυβε αυτό το σπήλαιο ... και άλλαξε ολόκληρη η ιστορία … Πόσες ακόμα τρύπες περιμένουν για να ανατρέψουν μέρος της πλάνης που ζούμε …

Όσοι είστε σε απόσταση ανάξια να το συζητήσει κανείς και δεν έχετε πάει … τολμήστε το … Μπορεί να πετύχετε και εσείς πούλμαν με τσιρίδες και να διπλασιαστεί η αξία της εκπαιδευτικής εκδρομής … Θα δείτε ότι πολλοί από τους φίλους σας έχουν το ίδιο κρανίο με του αρχανθρώπου … Εγώ πάντως τον αισθάνομαι σαν μακρινό μου ξαδερφάκι … και εξέταση ντι εν έι όπως του Πασχάλη, δεν κάνω …

Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω … Σαλόνικα σου έρχομαι … Η διαδρομή χωρίς δάσος ή πυκνή βλάστιση ... μόνο χωράφια ... Μικρό υψόμετρο, ικανό όμως να δώσει θέα μέχρι πέρα μακριά στον Όλυμπο … Τελικά οι λέξεις είναι μεγάλη αυταπάτη … το «πέρα μακριά στον Όλυμπο» ακούγεται κάπως … Σωστά ?

Φλούδες … με το παπί σε 4 ώρες ήμουν ήδη εκεί … «στο πέρα μακριά» … και με στάσεις και διάσχιση του κέντρου της Θεσσαλονίκης … Ζούμε σε μια διάσταση απόλυτου μύθου … ο οποίος καθημερινά καταρρίπτεται …

Στάση για την βενζίνη της ημέρας – νερό και λίγη δροσιά … Ο πιτσιρικάς τσιμπάει με το ντεπόζιτο και αρχίζει τις ερωτήσεις … Με κοιτά με δυσπιστία … Ποιος ξέρει πόσες παπάτζες έχει ακούσει … Κανά δυό φωτογραφίες από το κινητό τον πείθουν και φωνάζει και τον άλλον πιτσιρικά … Κοιτάζουν με μια περίεργη έκφραση … από αυτές που χαίρομαι … Κάτι μου λέει ότι ήδη είναι πάνω στα παπιά τους και νοητά τριγυρίζουν σε τόπους φανταστικούς …

Νωρίς έξω από την Θεσσαλονίκη, η κίνηση έχει δείξει τα δόντια της … τα νεύρα μου τσίτα … τα αμάξια τόσο κοντά μεταξύ τους που δεν χωρά ανάμεσά τους, ούτε η ηρωική μέχρι τώρα πάπια … Η ζέστη αρχίζει και με ενοχλεί … ντάλα μεσημέρι και ο ήλιος βαρά αλύπητα … Το μυαλό μου ανασύρει τις παγωμένες βυσσινάδες της Σούζης … μαρτύριο διαχρονικών Σταλινικών πρακτικών …

 

[Vrasidas Cub]

Τα έργα – μάλλον του μετρό – κάνουν το σκηνικό ακόμα χειρότερο … αλλά όλα αυτά είναι ζήτημα χρόνου να έρθουν σε τάξη … Φτάνω μετά από κύκλο στον Πύργο τον Λευκό τον πολυτραγουδισμένο … Πόσες διαφορετικές φωτο έχω από εκεί … ολάκερης ζωής … Ακόμα μια για να συμπληρωθεί το άλμπουμ από το διάβα μου σε αυτόν τον κόσμο … και δύο ακόμη, για να φανεί αυτό το διάβα μακρύ … και να επιβεβαιωθεί η ματαιοδοξία μου …
Ακόμα μία στάση για φωτο στην πλατεία των στεναγμών και της καψούρας ... πόσοι και πόσοι δεν έφαγαν στήσιμο εκεί ... Πόσοι έρωτες δεν γεννήθηκαν αλλά και χάθηκαν για πάντα εκεί με ένα κλαμένο αντίο ... ίσως όχι πάντα ψεύτικο ...

Πριν το Πύργο αριστερά, πάνω στον δρόμο, υπάρχει ένα καφέ μπαρ με Χάρλεϋ παρκαρισμένες απ’ έξω … το έχω παρατηρήσει και σε παλαιότερες επισκέψεις μου στην Αρχόντισσα του Βορά … Ίσως κάποια μελλοντική στιγμή σταματήσω για καφέ ή μπυρίτσα.

Ανυπομονώ να φύγω από τα τσιμέντα ... με πνίγουν … Η έξοδος της πόλης δεν είναι μακριά και η πάπια βοηθά σε αυτό με τον καλύτερο τρόπο … Η «υποχρεωτική» διαδρομή από τα διόδια των Μαλγάρων, καθώς το Δέλτα του Αξιού είναι απροσπέλαστο και η χωρίς κανένα οδηγικό ενδιαφέρον μέσα από τους παράπλευρους δρόμους και χωράφια διαδρομή είναι ανούσια, μου χαλάει την διάθεση … Δεν με νοιάζει τόσο το κόστος των διοδίων … όσο το ξεκάθαρο νταβατζιλίκι που εκπροσωπούν και επιβάλλουν … Και καλό θα ήταν να μην αρχίσει κανείς πυρηνικές αντιδράσεις θιγόμενος από αυτό το θέμα … Το προλαβαίνω, γιατί τόσα χρόνια στο κουρμπέτι έχω τους λόγους μου … και αφορά καθαρά και μόνο προσωπική μου άποψη χωρίς διάθεση να την συζητήσω …

Η γέφυρα του Αλιάκμονα μένει και αυτή γρήγορα πίσω και η έξοδος για Μακρύγυαλο με βγάζει από την βαρεμάρα της ΠΑΘΕ … Διασχίζω κάθετα το μεγάλο αυτό χωριό πέφτω στην παραλία του … Η ζέστη επιβάλει στάση για ανάσα δροσιάς σε παραλιακή καφετέρια δίπλα στην θάλασσα … Δεν κυκλοφορεί ψυχή ... όλοι σε κατάσταση σιέστας ?? Πως καταντήσαμε λοχία … μόνο τα παπιά έχουν μείνει στους δρόμους …

Κουβέντα με τον ιδιοκτήτη και παίρνω πληροφορίες για τις καλλιέργειες μυδιών της περιοχής. Μένω έκπληκτος για το τι κάνουν οι άνθρωποι εκεί … Τεράστια παραγωγή σε ποσότητες – πολύ καλή ποιότητα – ήδη πουλημένη κατά 95% σε αγορές του εξωτερικού … κυρίως Γαλλία πλευρά. Σκέφτομαι ότι μάλλον είναι μύθος τα περί μυδιών και αφροδισιακών ιδιοτήτων τους … απόδειξη οι Γάλλοι …
Μαθαίνω ότι ο έλεγχος της παραγωγής, από ατομικές επιχειρήσεις, έχει περάσει πλέον σε συγκεκριμένους ανθρώπους της αγοράς … όπως και οτιδήποτε έχει κέρδος άλλωστε …

Πριν κάποια χρόνια η αλήθεια είναι ότι το μακράν καλύτερο σαγανάκι με ντομάτα και μύδια που γεύθηκα ποτέ, ήταν δίπλα, στην παραλία της Κατερίνης. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση η διαφορά γεύσης με οτιδήποτε άλλο μέχρι τότε, αλλά η προσοχή μου τότε ήταν σχεδόν αποκλειστικά στραμμένη στα μπούτια της Σούζης … που μυαλό για ερωτήσεις για καλλιέργειες και μύδια …

Αρχαία Πύδνα - Αλυκή με τον λιμένα της – παραλία Κατερίνης … συνεχόμενα ωραίοι καλοκαιρινοί προορισμοί … με απίθανη θάλασσα και καταπληκτικό φαγητό … και σαγανάκι μύδια …

Πάω την παραλία Κατερίνης μέχρι τέρμα και την ξαναγυρίζω … Αυτή η Ελλάδα, κάθε γωνιά και μια ανάμνηση … καλή ή κακή δεν έχει σημασία … Την παραλία Κατερίνης την έχω συνδυάσει με ένα καλό και ένα κακό θυμικό …

Το καλό ήδη το ανέφερα … μύδια σαγανάκι συνοδευόμενο από μπουτάκια Σούζη … Το κακό είναι, ξόδεμα χρόνου και σάλιου κάποιων ημερών στην περιοχή, με κάποιον επίδοξο παραλίγο σώγαμπρο, που νόμιζε ότι του έκατσε η ευκαιρία και μέσα στην ματαιοδοξία του πίστεψε ότι θα του κτίσουν σπίτι στην παραλία και θα του πάρουν και φουσκωτό … αρκεί να νυμφευτεί το μπάζο … Την συνέχεια φυσικά την μαντεύετε … Το μπάζο το πήρε άλλος - ο ματαιόδοξος προικοθήρας έμεινε με το φουσκωτό στο χέρι και εγώ με μια κακή ανάμνηση.

Φτάνω στην πόλη της Κατερίνης από τον περιφερειακό της βόρεια και ακολουθώ τον λεγόμενο από τους ντόπιους Αγγλικό δρόμο, που πάει προς Όλυμπο. Η διασταύρωση που στρίβει προς Όλυμπο, είναι ακριβώς έξω από την Αστυνομική Διεύθυνση Κατερίνης και ο δρόμος ακολουθεί κυκλική διαδρομή βόρεια της πόλης … ευτυχώς Βρασίδα … δεν θα δεις πολλούς άνθρωπες …
Μέχρι Κάτω Μηλιά ο δρόμος διασχίζει κυρίως χωράφια και μικρά χωριά ή οικισμούς αλλά αρχίζοντας να αισθάνεσαι αλλαγή υψόμετρου αλλάζει και το τοπίο … Και το πανηγύρι αρχίζει ξανά … Δεν είναι Χαλκιδική … αλλά δεν μπορείς να μην θαυμάσεις τα όσα υπάρχουν γύρω ... Φύση απέραντη και πυκνή, δρόμος για όλα τα γούστα μηχανών … Με ότι και να ανέβεις εδώ πάνω - με ζούνταπ ή ακόμα και με τρακτέρ - θα το ευχαριστηθεί η ψυχή σου …

Από τα Φωτεινά και επάνω η κατάσταση ξεφεύγει τελείως … Όλυμπος, η κατοικία του Δία ... και δεν είναι τυχαίο. Κοιτώ προς την κορυφή και αναρωτιέμαι τι στα διάλα του έκανα και με κυνηγούσε στο Λειβαδίτη … Κάποια στιγμή θα λογαριαστούμε ούτως ή άλλως … Πινακίδα πληροφορεί προς Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Ολύμπου … Δεν είμαι ο μόνος που πήρε τα βουνά σε αυτήν την χώρα. Ελπίζω τα παπάκια τους εκεί, να μην έχουν ντεπόζιτα σαν και το δικό μου … Άντε να τους ψάχνεις σε ακτίνα 500 χιλιομέτρων …

Κλασσικά δεν έχω μυαλό για φωτογραφίες και έχω παρασυρθεί από την μαγεία του δρόμου. Πόσες στιγμές δυστυχώς δεν πάγωσα τον χρόνο με ένα απλό κλικ … με τί δύναμη να πατήσεις όμως φρένο … Κάποια στιγμή πιέστηκα και κλείνω το γκάζι … δεν έχει και μεγάλη διαδρομή η γκαζιέρα άλλωστε …

Αριστερά του δρόμου υψώνεται η βόρεια πλευρά του Ολύμπου … καταπράσινη με την επιβλητική κορυφή του Μύτικα πάνω στο βάθος και ψηλά … Διακρίνονται πολλά ζηλευτά μονοπάτια για πεζοπορία ή εντουράδα … Για το δεύτερο δεν ξέρω εάν επιτρέπεται ή αν είναι φυλασσόμενη περιοχή …

Μπροστά μου βρίσκεται ο ξαφνικός και απροσδόκητος επίγειος παράδεισος … Βρύση με παγωμένο τρεχούμενο νερό … και φορτηγάκι που πουλά φρέσκο χαλβά Φαρσάλων !!! Σιγά που δεν θα σταματήσω … Κομματάρα χαλβά αποκλειστικά και μόνο για πάρτη μου και αφήνω τον βαριεστημένο τύπο που τον πουλούσε στην ησυχία του , ο οποίος με τα πόδια ακουμπισμένα ψηλά αραχτός … περίμενε …. περίμενε … κοιτώντας το υπερπέραν …

Και κάθομαι δίπλα στην βρύση … και το μπουκάλι μου γεμίζει νέκταρ Ολύμπου … και το στομάχι μου απίθανο φρέσκο χαλβά ο οποίος μου στέλνει ηλεκτρικά σήματα ευχαρίστησης κάπου βαθειά στον εγκέφαλο … Και δεν θέλω να φύγω … και πόσο μαλάκας αισθάνομαι που ζω μαντρωμένος στα «κεντρικά» …

Αρχίζω και κινούμαι νοτιοδυτικά του ορεινού όγκου με απίστευτη όρεξη για οδήγηση … Σε κάποια σημεία το ζορίζω λίγο περισσότερο, αλλά δεν φταίω εγώ … η πάπια κρατά άνετα και σταθερά της τροχιά της και ο δρόμος μπροστά κόλαση στην κυριολεξία … Εκεί λίγο πριν τον Άγιο Δημήτριο αισθάνομαι μια μικρή ασάφεια από το πίσω λάστιχο … Στο βενζινάδικο του χωριού σταματώ για έλεγχο αέρα του πίσω … όντως ήθελε συμπλήρωμα … Μπορεί να ήταν και από τον χαλβά …

Μετά τον Άγιο Δημήτριο το τοπίο αλλάζει … Χαμηλή βλάστηση και λίγο πιο πάνω ξεραΐλα … Δεν μπορώ να καταλάβω σε τι υψόμετρο βρίσκομαι, αλλά σίγουρα αρκετά ψηλά … Η κατεύθυνση είναι εδώ και ώρα νότια και κινούμαι σε οροπέδιο με πολλά, πάρα πολλά χωράφια … Περνώ έξω από οικισμούς και χωριά μέχρι και την Καλλιθέα Ελασσόνας όπου και στρίβω πλέον ανατολικά για να ακολουθήσω την νότια πλευρά την κατοικίας των Θεών … Ο σπιτονοικοκύρης του βουνού ή με βαρέθηκε ή δεν πήρε πρέφα ότι βρισκόμουν στην αυλή του … Άλλη εξήγηση δεν βρίσκω για το πώς δεν έχω φάει ακόμα ριπές από κεραυνούς …

Ο κεντρικός δρόμος προς Καρυά είναι χάρμα οφθαλμών … Μέχρι και λίγο μετά την Ολυμπιάδα υπάρχουν ακόμα χωράφια ... Τα περνάς, ανεβαίνεις και ένα λόφο και από πίσω του το κάδρο ξαναγεμίζει με δάσος – πράσινο – εικόνες – μυρωδιές … κάτι να σε τραβά προς τα «εκεί» … Λίγο μετά, ακριβώς στην διασταύρωση προς Βρυσοπούλες, υπάρχει μια κανονική όαση για στάση – καφέ μέσα σε πλάτωμα με παμπάλαια πλατάνια και πανέμορφη φύση … Δεν ξέρω τι έπαθα και παραγγέλνω φραπέ … Πόσον καιρό είχα να πιώ αυτό το είδος δηλητήριου, ούτε που θυμάμαι … Φραπές = δηλητήριο για την υγεία … τόσο απλό και επιστημονικά αποδεδειγμένο … Αρκεί να ψάξει κανείς το πώς παρασκευάζεται ... από την συγκομιδή της πρώτης ύλης (που δεν είναι πρώτη … αλλά τέταρτη ίσως και πέμπτη) έως και το ποτήρι μας … Όπως λένε και οι ειδικοί : «κόψε τον αλλιώς θα στον κόψει ο γιατρός ούτως ή άλλως» …
Έγραψα 5 - 10 σημειώσεις καθισμένος σε έναν τεράστιο ξύλινο πάγκο … Τι ηρεμία ήταν αυτή … τι δροσιά …. Με πολύ βαριά καρδιά αρχίζω και ντύνομαι να φύγω … Υπόσχεση στον εαυτό μου να έρθω ξανά … και η λίστα με τα υπ’ όψιν μεγάλωνε ράιτ θρου ….

Μετά τι να πω και τι να πρωτοπεριγράψω … Ένα θα πω, ευτυχώς ήμουν με την πάπια και όχι με περισσότερα κυβικά … Η διαδρομή είναι σκέτη πρόκληση … όπως η ψυχή ... η Σούζη … Κάτι θα συμβεί με αυτήν … ίσως και ευχάριστο … δεν μπορεί να την μελετάω τόσο συχνά τυχαία … Αλλά δεν φταίω εγώ … ο δρόμος μπροστά μου είχε τόσες καμπύλες … και ανωφέρειες … και κατωφέρειες … και διαδρομές ανάμεσα σε μικρές κοιλάδες που σε οδηγούσαν στα ουράνια … Θέλω δροσερή βυσσινάδα επειγόντως …

Αρχίζω και ανεβαίνω προς Κρυόβρυση … στροφές και θέα συνθέτουν τον οπτικό μου ορίζοντα … Φτάνω στο χωριό και βλέπω … αυτό … Κανένα σχόλιο, σκεφτείτε ότι θέλετε … Στάβλος 5Χ5 …

Πλέον μπαίνω στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής … Κόλαση και παράδεισος μαζί … Αν ήταν δυνατόν θα έκανα τον κύκλο και από την ανάποδη … Η θέα απίστευτη, η φύση το ίδιο … Κουράστηκα από την ομορφιά … Ευτυχώς δεν υπάρχει στην περιοχή μαύρο Άουντι … με αλλοδαπές πινακίδες …

Στο βάθος διακρίνεται η διαδρομή που σκαρφαλώνει από Συκαμινέα προς Ρόδια ... Όποιοι τον έχουν περπατήσει, καταλαβαίνουν γιατί είναι αδύνατον να έχεις φωτο από εκεί ...

Στο βάθος πέρα από την θάλασσα, στα υψώματα που δεν διακρίνονται καθαρά, πριν λίγες ώρες έβγαζα αντίστοιχη φωτο προς τα εδώ ...

Το κάστρο του Πλαταμώνα στο βάθος στέκεται αιώνες τώρα αγέρωχο να παρατηρεί και να το παρατηρούν ... Σε ελάχιστο χρόνο αυτό θα συμβεί και από κοντά ...

 

[Vrasidas Cub]

Α ρε Πλαταμώνα … με τις χάρες σου – τα πλατάνια σου – την ωραία σου παραλία – τον σιδηροδρομικό σου σταθμό … Μια από τις γωνιές της Ελλάδας με σφραγίδα γνησιότητας. Όσες φορές κι αν πέρασα από εκεί πάντα τα ίδια έντονα συναισθήματα … και μια ανάμνηση κακής στιγμής που σχετίζεται με τον ματαιόδοξο προικοθήρα. Με Φίατ Ούνο και τέσσερα άτομα μέσα, μέσα στις στροφές του Πλαταμώνα, επιχείρησε να κάνει προσπέραση σε νταλίκα με συρόμενο … Κάποιος κατασκευαστής παρακείμενων εικονοστασίων, από κακή του τύχη, δεν έβγαλε μεροκάματο εκείνη την ημέρα … Το πρώτο που θυμάμαι κάθε φορά που περνώ από εκεί …

Ακολουθώ όσο πάει την παραλιακή οδό από Λεπτοκαρυά - Πλαταμώνα μέχρι και Ν. Πόρους. Υποχρεωτικά αφήνω την παραλιακή λόγω χωματόδρομου πλέον και μπαίνω στην ΠΑΘΕ για Τέμπη … Το κιόσκι με το επίσημο νταβατζιλίκι ζητά κεφαλικό φόρο διάσχισης με το παπί … Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά καλοί μου εργαζόμενοι στα κιόσκια συμπολίτες … η κατρακύλα δεν κάνει διακρίσεις … Αλλά η μέθοδος με τον βραστό βάτραχο έχει βρει απόλυτη εφαρμογή σε αυτήν την γωνιά του πλανήτη. Ένας πλανήτης που πάσχει από άνθρωπους και την ματαιοδοξία τους …

Αφήνω την πανέμορφη κοιλάδα των Τεμπών και στρίβω αριστερά για Στόμιο … τελικός προορισμός για σήμερα. Αριστερά μου για λίγα χιλιόμετρα, κυλά εδώ και πόσες χιλιάδες χρόνια ο Πηνειός ο οποίος μάλλον είναι υπεύθυνος για την απίστευτη ομορφιά της κοιλάδας. Άσε που έχει και το "πλοίο της Αγάπης" … στην Ελληνική του έκδοση φυσικά. Σουμέλα το έπιασες το υπονοούμενο … έτσι ?

Η πεδιάδα αριστερά δείχνει εύφορη και δεξιά μου υψώνεται η Όσσα, αυτή που έχει χάσει όλους τους τσαμπουκάδες με τον Όλυμπο …
Μπαίνω Στόμιο … ένα απλό παραθαλάσσιο χωριό, σίγουρα παραμελημένο σε σχέση με την δυναμική του. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως είναι καλύτερα να το αφήσουν στην ησυχία του … Το δημοτικό κάμπινγκ δίπλα στην θάλασσα με πολύ σκιά και με πολλές μόνιμες εγκατεστημένες σκηνές παραθεριστών. Κανονίζω τα της διανυκτέρευσης και φεύγω για κοντινή βόλτα και φαγητό στο χωριό. Εκτός του χαλβά δεν έχω φάει τίποτα από το πρωί … και δεν με νοιάζει καθόλου. Μπροστά στην «τροφή» που σου δίνουν τέτοια ταξίδια, ένα πιάτο με συνήθως άγνωστης προέλευσης θερμίδων δεν έχει και μεγάλη αξία ….

Σε ήσυχη γωνιά στην άκρη του χωριού, μπυρίτσα – μια μερίδα γύρο και αναδρομή της ημέρας που πέρασε … Θεέ μου δεν είναι δυνατόν να έγιναν όλα αυτά … σαν παραμύθι … Σκέφτομαι τα αυριανά και με πιάνει απίστευτη προσμονή. Νύχτα είναι … θα περάσει …

 

[Vrasidas Cub]

27-08-2016

Η διαδρομή

https://www.google.gr/maps/dir/Στόμιο/Αγιόκαμπος/Καλαμάκι/Πορταριά/Χάνια/Ζαγορά/Χορευτό/Τσαγκαράδα/Μηλιές/Μηλίνα/@39.4940836,22.7866405,9.65z/data=!4m72!4m71!1m5!1m1!1s0x14a78944c1be4619:0x500bd2ce2ba8020!2m2!1d22.7269846!2d39.8690702!1m10!1m1!1s0x14a79b947dd69add:0x68bdbb7adfb54255!2m2!1d22.8753642!2d39.6978264!3m4!1m2!1d22.8936912!2d39.6287648!3s0x14a79dd2419ae085:0x35c1853087d1a2f9!1m10!1m1!1s0x14a7784ae543b9bd:0x478ce8e568f01d6e!2m2!1d22.7460915!2d39.5708136!3m4!1m2!1d22.8786748!2d39.471744!3s0x14a771a242f30055:0x4a6196e4d2654d4f!1m5!1m1!1s0x14a712d5571b8b47:0x400bd2ce2b99f10!2m2!1d22.9982253!2d39.3897164!1m5!1m1!1s0x14a712707703ba4b:0xcef18ec22440dcc9!2m2!1d23.0614947!2d39.3963211!1m5!1m1!1s0x14a70c14db5bed11:0x400bd2ce2b99ea0!2m2!1d23.1028193!2d39.4416384!1m5!1m1!1s0x14a70ec05e4c4691:0x93940ddfc792ee00!2m2!1d23.120004!2d39.4519579!1m5!1m1!1s0x14a70e47994be39b:0xebcaaf5b3b84e228!2m2!1d23.174311!2d39.3876414!1m5!1m1!1s0x14a710e12a87856f:0x69b81d814c976535!2m2!1d23.1506217!2d39.3280792!1m5!1m1!1s0x14a7231d7e52fe2f:0xf86dcc32df87b9a1!2m2!1d23.2211062!2d39.1711081!3e0?hl=el

Γράφοντας αυτές τις γραμμές και ήδη γνωρίζοντας τι έχει ακολουθήσει στην συνέχεια, έχω κολλήσει … Δεν ξέρω τι και πώς να το γράψω … Θα αδικήσω την πλάση και όσους θα ήθελαν πληροφορίες για τα μέρη αυτά … Όσοι πιστοί προσέλθετε … και καλοδεχούμενοι οι πάντες και τα πάντα …

Το πρωινό ξύπνημα μου επιφυλάσσει έκπληξη από αυτές που σου προκαλούν μούδιασμα και πτώση του ανδρισμού … Έχω χάσει το πορτοφόλι μου !! … βάζω το χέρι στην τσέπη και βρίσκω 25 ευρώ … Λεφτά για να γυρίσω υπάρχουν … συν τρεις τέσσερις μπάρες δημητριακών και υλικά ύπνου … Πάω μέχρι ρεσεψιόν μήπως το βρήκε κανείς … Πού τέτοια τύχη … Είναι πάρα πολύ νωρίς ακόμη και όλοι σχεδόν κοιμούνται … ίσως έχω ελπίδες να το βρω σε μέρος που πέρασα … Μέχρι και εχτές αργούτσικα που έκανα ντους το είχα μαζί μου … Κάνω όλη την διαδρομή πάνω κάτω – τουαλέτες – ντουζιέρες – ρεσεψιόν …. Ρωτώ κανά δυό μεγαλούτσικους που είχαν ήδη ξυπνήσει μήπως και … Νιέντε … Γυρίζω για τελικό έλεγχο στα πράγματά μου ... όλα έξω και ανάποδα … Νιέντε ξανά … Βρασίδα πιάστηκες μαλάκας … Μισή ώρα χαμένη, φορτώνω και φεύγω … Αναλαμπή και τέρμα τα φρένα !! … ανοίγω το μοναδικό σημείο που δεν έψαξα, η μικρή θήκη του μικρούλικου τανγκ μπαγκ … που δεν την χρησιμοποιώ ποτέ! … ο πορτόφολας με κοιτά καμαρωτός καμαρωτός … με τα φράγκα στην θέση τους … Το ηθικό μου επανήρθε ακμαιότατο ... όπως και ο ανδρισμός μου … Τι σου είναι μια χούφτα κωλόχαρτα …

Λοιπόν, ό,τι και να πω για την υπόλοιπη διαδρομή της ημέρας, δεν πλησιάζουν καν την πραγματικότητα … ούτε οι φωτογραφίες …

Βολιώτες – Λαρισαίοι – Φαρσαλιώτες και λοιποί μοτοσύντροφοι περιχώρων … Είστε μεγάλες κουφάλες ... από τις κωλόφαρδες … Από αυτές που όλοι ζηλεύουν και θα ήθελαν να είναι στην θέση τους … Μέσα σε αυτούς και εγώ …

Από την πρώτη στιγμή που άφησα το Στόμιο, το έργο ξεκίνησε με την καλύτερη σκηνοθεσία – φωτογραφία – σκηνικά – κουστούμια - σενάριο - μουσική ... και σε πρωταγωνιστικό ρόλο μια ταπεινή πάπια …

Αριστερά μου η θάλασσα – μπροστά μου απίθανος δρόμος και στο βάθος μια σειρά από δάση – βουνά με απίστευτες διαδρομές.
Είναι ακόμα πολύ πρωί με όση δροσιά χρειάζεται … και τον ήλιο σε γωνία που να μην ενοχλεί καμία από τις αισθήσεις …

Μέχρι Παλιουριά είσαι μεταξύ βουνού – πράσινου και θάλασσας ακολουθώντας κανονικό πιστάκι και ωραίες παραλίες. Από τα νεύρα μου με το περιστατικό με το πορτοφόλι, έχει σχιστεί ένας πράσινος σάκος που έχω τα είδη πρώτης χρήσης και χρειάζομαι κάποιον καινούργιο. Στο Μαλιμπού της Λάρισας (Αγίοκαμπο) υπάρχουν διάφορα τουριστικά μαγαζιά που κάτι θα βρω … Στο πρώτο τίποτα , αλλά σίγουρα στο δεύτερο κάτι θα βρεθεί …

Και βρέθηκε ! … ο άνθρωπός μου … ! … Γρηγόρης Ντάφης … ο γνήσιος Γρηγόρης της καρδιάς μας !! ... ο απόλυτος διοργανωτής καλλιστείων … όχι από αυτά που σε αφήνουν με την τσέπη άδεια , αλλά με την ψυχή γεμάτη …

Σταματώ σε ένα παράπηγμα που πουλά διάφορα είδη θαλάσσης και πολλά άλλα … Το μάτι πέφτει σε αναρτημένα αντίγραφα εφημερίδας και φωτογραφίες. Αμέσως καταλαβαίνω ότι θα έχει συνέχεια …

Ο Κος (με κεφαλαίο Κ) Γρηγόρης έξω καρδιά !! … αρχίζουμε τον χαβαλέ και κουβέντα με περισσότερο νόημα και ουσία από τις εμετικές σοβαροφανείς συζητήσεις που έχουν πνίξει ανθρωπότητα και όνειρα … Ο άνθρωπος αυτός έχει όνειρα και όραμα ... “Όνειρα” η μαγική λέξη κλειδί … μαζί με το “όραμα” … Έννοιες που απουσιάζουν πλήρως από τις εγκεφαλικές λειτουργίες της σημερινής φυλής, καθώς έντεχνα από τα πρώτα μαθητικά χρόνια της προμελετημένης αποχαύνωσης , έχουν αδρανοποιηθεί με τρόπους επιστημονικούς και δόλιους …

Μου κάνει μια μικρή αναδρομή των καλλιστείων … τον ακούω με προσοχή και θαυμάζω την ενεργητικότητά του ... αναντίστοιχη με την ηλικία του. Ο άνθρωπος δεν έχει εγκαταλείψει τα όνειρά του … ή το αντίθετο.

Μου δείχνει δημοσιεύματα και συνεντεύξεις … οι κινήσεις του ζωηρές ,το ίδιο το περπάτημα και ο λόγος του … μιλά και λάμπει … Ασυναίσθητα τον συγκρίνω με ναυάγια των ΚΑΠΗ, πολύ νεότερά του … Εκείνοι να είχαν όνειρα άραγες ?

Του λέω ότι κάνω σχεδόν τον γύρο της Ελλάδας με το μηχανάκι μου και αν τυχόν γράψω κάτι, θα τον αναφέρω … Μου ζητά να το κάνω και του δίνω υπόσχεση ... Βγαίνουμε και φωτο μαζί … Πολύ στεναχωρήθηκα που δεν είχε κάτι σε τσάντα ή σάκο … Θα το φύλαγα ως ενθύμιο με νόημα …http://www.vice.com/gr/read/kallistia-ilikiomenon-andron-fail

Παρεμπιπτόντως … τη χρησιμότητα της γέφυρας πάνω από το ρέμα του Αγιόκαμπου την κατάλαβα … το ίσως είναι το σήμα κατατεθέν το ίδιο … για την αισθητική της όμως έχω ακόμα απορίες …

Φτάνω Ρακοπόταμο και παραλία τέλος … Δεν με νοιάζει καθόλου, μπροστά μου έχει ανηφόρα – θέα – στροφές – δάσος … Από αυτά που λυσσάς να τα κάνεις πάνω κάτω … και πάλι από την αρχή …

Είμαι τόσο απορροφημένος που αφήνω τη διασταύρωση και μπαίνω στο χωριό Σκλήθρο. Καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά από τον τρόπο που με κοιτούν οι νοικοκυρές έξω από τα σπίτια τους και το πόσο στενεύει ο δρόμος … Δεν δίνω καμία σημασία όμως ... η θέα δεν με αφήνει να ασχοληθώ με άλλες γήινες λεπτομέρειες … Μέχρι που έφτασα σε αδιέξοδο … Πάλι πίσω και στην διασταύρωση πάω κανονικά … Όλο εκείνο το κομμάτι, είναι πλέον στα υπ’ όψιν - στα υπ’ όψιν - στα υπ’ όψιν …. Μέχρι το Καλαμάκι τουλάχιστον …

Εκεί ανεφοδιασμός και καφέ στο καφενείο του βενζινάδικου με παρέα 4 -5 άτομα … Ντόπιοι όλοι και ο ένας συνταξιούχος αστυνομικός που υπηρετούσε σχεδόν δίπλα στο σπίτι μου … Μια χούφτα ο κόσμος … ίσως και λιγότερο … Κάποτε με 200άρα βέσπα έκανε αυθημερόν Λάρισα – Αθήνα και πίσω δικάβαλος με την γυναίκα του για να δουν τη Λάρισα στα τελικά … 700 περίπου χιλίομετρα … Ακόμα το θυμάται με περηφάνια … Και γιατί να μην το κάνει άλλωστε … Άλλοι θυμούνται ταξίδια μέχρι την Λούτσα … από τους Αμπελοκήπους Αθηνών … με χιλιάρια … και ενδιάμεσους σταθμούς ξεκούρασης …
Φεύγοντας και στα μέσα περίπου της τεχνητής λίμνης, κλασσικά παίρνω λάθος δρόμο. Αντί να πάω ευθεία προς Γλαφυρά, στρίβω δεξιά ακολουθώντας την ακτογραμμή της λίμνης. Η περιοχή γεμάτη με αμυγδαλιές ... τι θα γίνεται εδώ τον Φεβρουάριο !!! Το λάθος δεν ήταν κάτι τραγικό, απλά υποχρεωτικά και για λίγο, θα ακολουθούσα τον κεντρικό δρόμο από Βελεστίνο μέχρι Βόλο… από αυτούς που «συμπαθώ» … Έχασα λίγα χιλιόμετρα με στροφές και λοιπές απολαύσεις αλλά είμαι σίγουρος ότι θα αποζημιωθώ λίγο αργότερα … ίσως και με τόκο υπερ-χιλιομετρίας …

Δεν μπαίνω καθόλου Βόλο και ακολουθώ τον περιφερειακό. Βρασίδα γρήγορα … το βουνό περιμένει .

 

[Vrasidas Cub]

Την τελευταία φορά που είχα έρθει Πήλιο ήταν παρόμοια εποχή και με μεγάλη μηχανή, κατευθείαν από την Αθήνα. Στάση μόνο για καύσιμα και νερό στη Λαμία και μετά στην αρχή του βουνού. Είχαμε κάνει δυό φορές τον γύρο του με αντίστροφη φορά … αν υπήρχε χρόνος θα γινόταν και τρίτη. Ήταν όμως μονοήμερη απόδραση αδρεναλίνης.

Τώρα οι συνθήκες είναι διαφορετικές απ’ όλες τις απόψεις και το σημαντικότερο με άλλους ρυθμούς.

Μέχρι Πορταριά θα έλεγα ότι η κίνηση ήταν σχεδόν ενοχλητική. Στενός δρόμος με πολλά παρκαρισμένα αυτοκίνητα δεξιά και αριστερά. Με σπίτια που κρύβουν την θέα από τον δρόμο και τουριστικές υποδομές που μοιάζουν να προσπαθούν τα αντιγράψουν τα πιο πάνω χωριά.

Οι πρώτες μου αναμνήσεις στο Πήλιο έχουν να κάνουν σημαντικούς σταθμούς της ζωής μου και αυτό σίγουρα επηρεάζει την κρίση και τα συναισθήματά μου. Μόλις στρίβω για Μακρυνίτσα ένα ένα αυτά τα συναισθήματα άρχισαν να βγαίνουν από την αποθήκη του υποσυνείδητου … Τη πρώτη φορά είχα φύγει από εδώ με ένα πανελλήνιο μετάλλιο … τη δεύτερη φορά νύχτα και επειγόντως για χειρουργείο … την τρίτη με ένα απίστευτο λουμπάγκο στη μέση και ένα πρήξιμο στους δίδυμους αδένες λίγο χαμηλότερα ... την τέταρτη δε, με αρκετή έκταση κνησμού στο πάνω μέρος του σώματός μου λόγω ζέστης και δερμάτινης στολής … Βρασίδα το νου σου … ο μαλάκας ο Μέρφυ στην έχει στημένη στην γωνία …

Ότι και να πει κανείς για τη Μακρυνίτσα ίσως είναι λίγο … Οι περισσότεροι στην Ελλάδα θα την έχουν επισκεφτεί καθώς το Πήλιο είναι προορισμός όλων των εποχών … όπως θα έπρεπε να συμβαίνει σε πάρα πάρα πάρα πολλά μέρη αυτής της χώρας …

Αφήνω την πάπια στη άκρη του πεζόδρομου πίσω από ένα φορτωμένο με σαμάρια TDM και πάω για βόλτα μέχρι την πλατεία με τον διάσημο πλάτανο και τη θέα προς τον Βόλο. Απλά περπατάς και χαζεύεις γύρω γύρω … Κάτι παρόμοιο φαντάζομαι, μόνο στην Ήπειρο και στα Ζαγοροχώρια μπορεί κανείς να συναντήσει. Αρκετός ο κόσμος, γεμάτα τα μαγαζιά … Μακάρι να είχα την άνεση χρόνου να περπατήσω όλο το χωριό. Ένα άγχος με τα πράγματα πάνω στο παπί η αλήθεια είναι ότι το έχω. Φτάνοντας πίσω ένα ζευγάρι ετοιμάζει τα πράγματά του στο TDM για να φύγει. Έχουν κάνει ήδη τον γύρο του Πηλίου και πάνε Όλυμπο. Ανταλλάσουμε πληροφορίες μιας και εγώ έρχομαι ακριβώς από εκεί, από τις διαδρομές που έχουν προγραμματίσει. Από τα ζευγάρια που τα χαίρεσαι.

Από την Μακρυνίτσα και έπειτα, αφού έχω αφήσει πίσω μου και την Πορταριά, έχεις πλέον την πραγματική εικόνα του Πηλίου. Ότι απλώνει μπροστά σου δεν μπορεί να περιγραφεί εύκολα … Τουλάχιστον εγώ δεν είμαι ικανός να το κάνω και αν το επιχειρήσω θα αδικήσω ένα μνημείο της φύσης.

Ένα θα πω … μακάρι να είχα δυο τρεις μέρες περισσότερες. Αλλά η ζωή εκ προοιμίου είναι άδικη και σκληρή … Έχεις χρόνο – δεν έχεις χρήμα … έχεις χρήμα - δεν έχεις χρόνο … έχεις βενζίνα – δεν έχεις λάστιχα … και όλο τέτοιες αντιθέσεις που κάνουν θεούς και δαίμονες να πέφτουν κάτω από τα γέλια …



Η διαδρομή μέχρι τα Χάνια θεϊκή … αυτό μόνο. Φτάνω στη διασταύρωση που αριστερά πας προς Τσαγκαράδα και αριστερά προς Ζαγορά. Επιλέγω αριστερά καθώς όλες τις φορές απέφευγα τη διαδρομή προς τα εκεί. Αρχίζει η κατηφόρα μέσα από απίστευτα όμορφα και περιποιημένα περιβόλια με μήλα και ακτινίδια, σκαρφαλωμένα στις πλαγιές δεξιά και αριστερά του δρόμου. Τα κλαριά λυγισμένα από τους καρπούς … οι ποσότητες τεράστιες. Οι καστανιές γεμάτες σε όλη την διαδρομή από τα Χάνια επίσης. Σε πολλές περιπτώσεις απλά σταματάς στην άκρη του δρόμου και σηκώνεις το χέρι ψηλά … θα πιάσεις μήλο σίγουρα. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό … Σταμάτησα στην άκρη της ασφάλτου – χασμουρήθηκα – τεντώθηκα να ξεμουδιάσω … και ένα μήλο βρέθηκε στο χέρι μου κύριε Πρόεδρε … δεν είχα πρόθεση να κλέψω κάτι … έπεσε στο χέρι μου μόνο του … (δεν απέχει πολύ από την αλήθεια) …

Σταματώ σε σκιά με τρεχούμενο παγωμένο νερό δίπλα … πλένω το μικρούλι σε μέγεθος σε σχέση με ότι έχουμε συνηθίσει και δαγκώνω …. ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΜΑΣ ΤΑΪΖΟΥΝ ΣΤΟ ΜΑΝΤΡΙ ??? … τι σχέση έχει αυτό με αυτά που πωλούν εκεί κάτω ??? … έτσι είναι τα μήλα ?? … από την μια έχω ανεβάσει πίεση και στροφές με την κοροϊδία που μας σερβίρουν … από την άλλη δεν θέλω να χάσω τη στιγμή απόλαυσης … Τη βλέπω τη δουλειά … μέχρι το βράδυ θα χασμουριέμαι και θα τεντώνομαι … Προς πληροφόρηση των αρχών, κράτησα αυστηρά χαρακτήρα …

Όσο κατέβαινα τόσο ενθουσιαζόμουν με τη νοικοκυροσύνη των παραγωγών και τα περιβόλια τους … Ήταν επίσης εμφανές ότι η περιοχή σε εκείνη τη γωνιά του Πηλίου δεν έχει τις τουριστικές υποδομές της υπόλοιπης περιοχής. Οι άνθρωποι ασχολούνται με την πραγματική οικονομία … και ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΚΑΝΟΥΝ !

Έξω από τη Ζαγορά ένα πανέμορφο παραδοσιακό κτίσμα τραβά την προσοχή μου. Σταματώ και μπαίνω στην αυλή του. Ένα από τα σχολεία που ο Ρήγας έμαθε γράμματα … Πόση ιστορική αξία κρύβουν αυτοί οι τοίχοι και από την άλλη πόση ομορφιά χαρίζουν απλόχερα … Με πικρία σκέφτομαι, πόσοι από όσους έχουν προορισμό την ταβέρνα ή την παραλία θα “πετάξουν” λίγο από το χρόνο τους για να σταματήσουν σε αυτή τη γωνιά … Πόσοι θα αναγνωρίσουν την ιερότητα του χώρου … (και ο Ρήγας ΔΕΝ ήταν ποδοσφαιριστής ή τραγουδιστής σε πανηγύρια … )
http://www.visit-pilio.gr/pilio/to-sholeio-tou-riga-feraiou/

 

[Vrasidas Cub]

Οι καλλιέργειες άλλαξαν και οι μηλιές αντικαταστάθηκαν από ελαιώνες … άρα το υψόμετρο, άλλαξε αρκετά προς τα κάτω …

Μεγάλη μου παράληψη που αφορά τη Χαλκιδική … Δεν περίμενα ότι εκεί πέρα θα έβλεπα τόσους φανταστικούς ελαιώνες … Απίστευτη τάξη – περιποιημένοι – οργανωμένοι - κλαδεμένοι τέλεια … Με καρπούς ελιάς για παραγωγή λαδιού διαφορετικούς σε ότι ήξερα μέχρι τώρα, πολύ μεγαλύτερους ….

Η παραλία του Χορευτού σχεδόν άδεια και ο αέρας από το ανοικτό Αιγαίο να λυσσομανά … Μόνη ευκαιρία για ήρεμη βουτιά, στο μικρό προστατευμένο από την προβλήτα λιμανάκι στο τέλος της παραλίας. Αφήνοντας την παραλία για να αρχίσει ο ανήφορος με προορισμό την Τσαγκαράδα, παρατηρώ ότι έχουν αρχίσει εργασίες για κατασκευή κάμπινγκ σε ένα καταπληκτικό μέρος πνιγμένο στα δέντρα και τη σκιά … Με την φαντασία μου είμαι ήδη εκεί … αραχτός σε αιώρα και διαβάζω μια βιβλία και μια ταξιδιωτικές ιστορίες από διάφορα site…

Μέχρι λίγο μετά την Τσαγκαράδα η διαδρομή σου παίρνει τα μυαλά … Θέλεις απλά να οδηγείς και να μην τελειώνει … Να τραβάς κάθε 10 μέτρα φωτογραφίες … να σταματάς σε κάθε στροφή, σε κάθε πηγή, σε κάθε γωνιά με την απίστευτη βαθιά σκιά και δροσιά … Και αυτά τα ΒΑΖΑ με τα ΓΛΥΚΑ … αυτά τα βάζα … !!! Έδειξα όμως χαρακτήρα. Δεν πήρα ούτε ένα. Γιατί εάν έπαιρνα, εκτός από ότι θα το τσάκιζα με την πρώτη μπουκιά ... θα έπαιρνα και δεύτερο … και τρίτο … και άντε μετά με τέτοιο κορμί να ξαναπαρασύρεις τη Σούζη σε πλάνες ηδονικές …

Από Ξορύχτι και έπειτα το τοπίο αλλάζει ξανά. Λιγότερο πράσινο αλλά όχι λιγότερη ομορφιά. Απεριόριστη θέα στο Αιγαίο – απίστευτο στροφιλίκι με πιο φαρδύ δρόμο και καλύτερη ορατότητα στο απέναντι ρεύμα …

Φτάνω στις Μηλιές και περνώ πρώτα από το χωριό μια πάνω κάτω. Η πλατεία δίπλα στην εκκλησία των Παμμέγιστων Ταξιαρχών πανέμορφη – όπως και η εκκλησία – και γεμάτη κόσμο. Στρίβω για τον σιδηροδρομικό ιστορικό σταθμό και ανυπομονώ για στάση στο καφέ που έχω σταμπάρει χρόνια τώρα.

Ταξιδεύεις πίσω στον χρόνο σε αυτό το μέρος … Θέλεις δεν θέλεις πας πίσω … και αναρωτιέσαι τί πραγματικά έχει συμβεί …

Διπλός Ελληνικός με θέα τον σταθμό … Άντε γειά !! Η ώρα πλησιάζει 18:00 και δεν έχω πολύ χρόνο. Μακάρι να ήταν πρωί ή νωρίς το μεσημέρι … Ακόμα ένας ακόμα κύκλος θα γινόταν οπωσδήποτε ! …

Φεύγω γεμάτος εικόνες και με την ψυχή χαρούμενη … Ποτέ δεν ξέρεις φίλε μου Βρασίδα τι μας φυλάει η τύχη η κακούργα … Πολλές φορές άθελά της κάνει και μαλακίες … και τότε βρίσκεσαι ξανά εδώ … να κλείσεις λογαριασμούς και εκκρεμότητες …

Στρίβω για Νεοχώρι με προορισμό την Μηλίνα. Έχω ακούσει τα καλύτερα για το νότιο μέρος της Μαγνησίας και θέλω να τα δω από κοντά. Όλος ο νομός μια πίστα ηδονής … Το κατέβα εύκολο και γρήγορο. Πριν το παραθαλάσσιο Χόρτο, Στάρλετ πισωκούνα – με μάλλον τοπικό κάγκουρα –κολλάει προκλητικά πίσω μου σε πολύ στριφτερό κατηφορικό κομμάτι. Μετά από λίγο από τον καθρέπτη μου πιάνω την πιτσιρίκα συνοδηγό να χτυπιέται και να φωνάζει … Μα πώς κάνουν έτσι ?? … με πόσα μπορείς να πας σε λίγες στροφούλες ? … έλεος … Μπαίνοντας στο Χόρτο βλέπω ένα πανέμορφο γραφικό παραθαλάσσιο χωριό και σταματώ για λίγο στην άκρη του να το θαυμάσω … Μετά από έρχεται και το Στάρλετ … Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η συνοδηγός με κοίταξε έτσι … Παπί έχω …

Η διαδρομή μέχρι την Μηλίνα μια ζωγραφιά. Γεμάτη μικρούς παραδεισένιους κόλπους με πανέμορφες εικόνες και νερά. Κάπου εκεί τριγύριζε και ο Χείρωνας … Αν αληθεύει ότι ο συγκεκριμένος Κένταυρος ήταν σοφός, κάτι παραπάνω θα ήξερε για να είναι εκεί …
Το κάμπινγκ παραθαλάσσιο, μέσα σε ελαιώνα … χωρίς δείγμα χορταριού. Ευτυχώς έχω μαζί μου το φουσκωτό στρώμα … στο κάτω κάτω πόσο διαρκεί μια νύχτα …

Μια πείνα την έχω, τί να σου κάνει ένα μηλαράκι … Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως έπρεπε να έχω τεντωθεί περισσότερες από μία φορές … Τι διάολο, τόσες ώρες πάνω σε μηχανή πιάνεται κανείς ... Περιποίηση σώματος και βόλτα στο χωριό για αναπλήρωση θερμίδων … Σήμερα έχει λαχανοντολμάδες με μπόλικη σάλτσα και σπιτική τυροκαυτερή … Πώς να μην πιείς δυό μπυρίτσες … Μετά την καθιερωμένη μπυρίτσα, πέφτω πάνω σε μπαράκι με παρκαρισμένες απ’ έξω κλασσικές Guzzi… Μια Ελληνική και δυο Γερμανικές με καλάθι … Να μην μπω μέσα ?

Ένα ζευγάρι Αυστριακών (η σύζυγος μιλούσε Ελληνικά με μικρό λεξιλόγιο αλλά χωρίς λάθη) μου πιάνει την κουβέντα ρωτώντας με εάν το Guzzi απ’ όξω είναι δικό μου … Μάλλον έχω τη φάτσα Γκουζαίου … Με πέρασαν για το Γερμανό ιδιοκτήτη του που είχαν δει το πρωί πάνω στο καλαθάτο. Αυτό ήταν … να τα ούζα, να οι μπύρες, να τα μοχίτο … η ώρα πήγε πολύ κάτω του επιτρεπτού για συνεσταλμένους χαμηλών τόνων οδηγούς κινέζικων πτηνών. Οι Αυστριακοί έφυγαν σχεδόν παραπατώντας και εγώ μια αμαρτία σε ποτήρι την ήπια ακόμη …Η αλήθεια είναι ότι λίγο αλκοόλ βοηθά στον ύπνο, ειδικά όταν για στρώμα έχει καθαρό – πατημένο – με χαλικάκια – κόκκινο χωματάκι …

Κάποια στιγμή αισθάνομαι στον ύπνο μου κάτι να με σκουντά … Ανοίγω μάτια, τίποτα … κοιτώ λίγο καλύτερα, πάλι τίποτα … Βρασίδα λέω, στα υπ’ όψιν και ο γιατρός με ειδικότητα στα μεταμεσονύκτια σκουντήματα … Το πρωί, κάποιοι συζητούσαν για έναν σεισμό έξω από τον Βόλο τα ξημερώματα …

 

[Vrasidas Cub]

28-08-2016

Η διαδρομή

https://www.google.gr/maps/dir/Μηλίνα/Αγ. Κυριακη/39.1091772,23.0950647/Νεοχώρι/Κορόπη/Γλύφα/Μόνη Οσίου Δαυίδ Γέροντος/Πόρτο Ράφτη/@38.8508,23.2664573,14z/data=!4m60!4m59!1m5!1m1!1s0x14a7231d7e52fe2f:0xf86dcc32df87b9a1!2m2!1d23.2211062!2d39.1711081!1m10!1m1!1s0x14a739dbfba224f7:0xa91432ac0825a278!2m2!1d23.0692124!2d39.09276!3m4!1m2!1d23.0783051!2d39.10523!3s0x14a739eb697423fb:0xcda5bbe1beb5dcab!1m0!1m5!1m1!1s0x14a71a3c17025701:0xe4ffecabc5716380!2m2!1d23.2207655!2d39.3046388!1m5!1m1!1s0x14a716d8ce011ee9:0x25dd33b8ba3c1ef8!2m2!1d23.1427657!2d39.2933994!1m15!1m1!1s0x14a74ad27af72b91:0x1efec5df84419262!2m2!1d22.9664138!2d38.9532171!3m4!1m2!1d23.3610145!2d38.9839485!3s0x14a729caddaee9d5:0xf7f17ec7849bc656!3m4!1m2!1d23.2889523!2d38.8496197!3s0x14a0d482ec630e7f:0x1ce19623c8a7f403!1m5!1m1!1s0x14a0d37f39a1f715:0x3994752973c91655!2m2!1d23.2819771!2d38.8458271!1m5!1m1!1s0x14a18efaddaea2f1:0x6628ccc3f65b7d67!2m2!1d24.0026867!2d37.8911713!3e0?hl=el

Μέχρι στιγμής, σε όλη μου την περιπλάνηση στην Μαγνησία, ο Μέρφυ μου έχει φερθεί σαν κύριος που γλυκοκοιτά μυξοπαρθένα με σκοπό να την διακορέψει … κοινώς να την φυστικώσει …

Μου κάνει όλα τα χατίρια με το που ανοίγω το μάτι μου πριν τον τεμπέλη και αργοκίνητο ήλιο … Η θάλασσα ήρεμη – γαλήνια – πανέμορφη με απίστευτες πινελιές χρωμάτων στο κάδρο … ένας ευσεβής πόθος παρκαρισμένος σχεδόν δίπλα μου και μάλιστα σε χρώμα που προτιμώ …

Φορτωμένος ξεκινώ με διάθεση ΑΕΚτζή που είδε κύπελο. Τι φοβερή δροσιά … τι φοβερά κολπάκια … τι ωραία χάραξη … τι κούνημα ήταν αυτό … τι χάσιμο του πισινού τροχού … Στάση σε σκιά αριστερά και χωρίς να σκύψω ήδη αισθάνομαι πίσω μου κάτι από τον κύριο Μέρφυ …

Το πίσω έχει χάσει τον μισό του αέρα. Από την βαλβίδα δεν χάνει άρα αλλού είναι το πρόβλημα. Η τρόμπα ποδηλάτου λύνει προσωρινά το πρόβλημα … ότι συμβεί θα αντιμετωπιστεί εκείνη την ώρα. Το πολύ πολύ να λύνω τροχό στην μέση του δρόμου και να αλλάζω σαμπρέλα … κάτι που πάντα σιχαινόμουν. Τζιπάκι του Λιμενικού περνά από δίπλα μου και οι τύποι μέσα, ενώ είμαι κάπως που εμφανέστατα δείχνει ότι υπάρχει πρόβλημα και δεν έχω σταματήσει για ίσιωμα προστάτη, τελείως αδιάφορα με κοιτούν και συνεχίζουν στην προβλεπόμενη καθημερινή τους μιζέρια … Πόσες φορές σε καθημερινή βάση δεν μου επιβεβαιώνεται η πεποίθηση ότι αυτή η χώρα δεν έχει καμία, μα απολύτως καμία ελπίδα … Όταν χαλάσει ο αυτόματος πιλότος όλα θα καταρρεύσουν … αβίαστα - αβάδιστα – αβασάνιστα ... Και πολύ έχει αργήσει …

Συνεχίζω την πορεία μου πάνω σε απίθανη διαδρομή !! να μην χορταίνει το μάτι μου … Το πίσω λάστιχο ξεχάστηκε από την ομορφιά και προς το παρόν κρατά … Αλατάς και Πρασούδι τα νησάκια που συμπληρώνουν τον πίνακα της φύσης …. Φτάνω σε διακλάδωση προς Αγία Κυριακή. Αποφασίζω τον αριστερό κύκλο με θέα την Εύβοια … και δεν το μετάνιωσα καθόλου … Αγία Κυριακή, χωριό που σου θυμίζει Ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του ΄60 … παραθαλάσσιους καφενέδες – έρωτες με τουρίστριες (και όχι μόνο) … κυνηγητά με ‘μύγδαλα … Το “Ένα πρωινό” ήδη χαϊδεύει τα αυτιά μου … πόσο εύκολα μπορεί να ερωτευτεί κανείς σε αυτήν την παραθαλάσσια γωνιά … ή να ζήσει στιγμές με τον υπάρχοντα σύντροφό του …

Στάση για καφέ σε παραθαλάσσιο καφενέ – ταβερνάκι με ανακατεμένους ντόπιους και σκαφάτους τουρίστες, ντυμένους με ακριβά χύμα ρούχα και ξυπόλυτους … προσπάθεια να ζήσουν ζωή άλλων … πιο ξέγνοιαστη … Από την Λονδρέζικη προφορά καταλαβαίνει κανείς πολλά … ειδικά εάν τους έχει ζήσει λίγο μέσα στα σαλόνια τους … Κι όμως η μικρή Άναμπελ κάθεται απέναντι … θλιμμένη … Πού να πήγε τόσος έρωτας … ?? Ίσως και να γνωρίζω, μικρέ μου ξανθέ άγγελε … αλλά την αλήθεια την αντέχουν ελάχιστοι …

Με ΠΟΛΥ ΒΑΡΙΑ καρδιά αλλά και με υπόσχεση στον εαυτό μου να ξαναγυρίσω, ντύνομαι να φύγω … Η παραλία κάπου βαθειά στο νοτιοανατολικό Αιγαίο με στοιχειώνει ξανά … μάλλον μέχρι να αποχαιρετίσω αυτόν τον κόσμο …

Το πίσω λάστιχο κάνει πάλι τα δικά του … αλλά μπροστά στην Άναμπελ, ξεφτίλα εγώ δεν γίνομαι …

Ούτως ή άλλως το Τρίκερι δεν είναι μακριά ... έχει ΚΑΙ βενζινάδικο … Όσο σκαρφαλώνεις τον ανηφορικό τόσο ομορφότερη θέα έχεις … και προς το χωριό και προς την θάλασσα και προς την Αγ. Κυριακή. Όλα 3 σε 1 … Πόση ομορφιά να αντέξει κανείς ?

Το Τρίκερι γραφικότατο … με δικό του χρώμα … δική του αισθητική. Μπαίνω πλατεία και θα ήθελα να έχω περισσότερο χρόνο … από τις πλατείες που προκαλούν το διαβάτη για στάση, με ούζο – καλή παρέα – ξεγνοιασιά … με φώτα το βράδυ και μουσική … Κάνω όλον το γύρο του χωριού και ενδιάμεσα στενά. Πόσο όμορφα ! Βγαίνω στον κεντρικό και πάω προς το βενζινάδικο … στην επαρχία είναι πάντα ανοικτά … και ήταν … αλλά ρε Μέρφυ ... ρε Μέρφυ !!! Ένας τύπος με κατακόκκινη μούρη προσπαθεί να στηριχθεί σε ένα παπί … Τον ρωτάω πού έχει αέρα …

- Θες αέριο ?? … φυσικό αέριο ?? … μου απαντά ο Ορέστης Μακρής … Με το ζόρι κρατώ το στομάχι μου από τα γέλια …

- Όχι αδερφέ … είμαι γεμάτος … Μήπως υπάρχει αέρας για τα λάστιχα ?

- Μια στιγμή, μου λέει .. και πάει από πίσω παραπατώντας …

- Πάρε … μου λέει … και μου δίνει ένα σπασμένο “κάτι” με λάστιχο στην άκρη και χαλασμένο ακροφύσιο … Ευτυχώς από την τύφλα του δεν πρόσεχε το πρόσωπό μου …

- Ήσουν στο γάμο ?? .. με ρωτά …

- Είχατε γάμο ? … ρωτώ τον Ορέστη … Γι΄ αυτό η βαβούρα στην πλατεία ?? ... ποιός ήρωας παντρεύτηκε ??

- Ένα ξαδερφάκι μου …

- … και τον αφήσατε ?? … ελπίζω να το κάψατε εχθές το χωριό !!!

- … μωρέ του γ@μής@με τη μάνα !! … απαντά με μάτι που γυάλιζε !! … από την έκφραση και μόνο καταλαβαίνω τι έγινε εχθές …

- Πολύ κράσο ?? … ρωτώ…

- … και τσίπουρα και μπύρες και ουίσκια. Μέχρι πριν λίγο ….

Ο τύπος κανονικός νεροχύτης … ό,τι του έδιναν το έπινε … Εν τω μεταξύ έχει κολλήσει τη μούρη του σχεδόν πάνω μου για να δει τι κάνω με την τρόμπα στα χέρια και προσπαθεί ταυτόχρονα να στηριχθεί και από κάπου … αλλά το κέντρο βάρους του, επηρεασμένο από άγνωστη ποσότητα μπύρας, δεν βοηθά … Βενζινάδικος σουρεαλισμός … τί να το περιγράφω και τί να το ζει κανείς …

Η διαδρομή μέχρι και έξω από την Αργαλαστή τελείωσε χωρίς να το καταλάβω … Συνεχώς ερχόταν στο μυαλό μου στο σκηνικό στο βενζινάδικο και δεν μπορούσα να κρατηθώ από τα γέλια … Το βλαμμένο με το παπί για όσους με έβλεπαν … Πάλι λάθος και στρίβω δεξιά προς Νεοχώρι … Ένα από τα καλύτερα λάθη μου μέχρι τώρα. Πέφτω πάνω σε απίθανη γωνίτσα, δίπλα ακριβώς στον δρόμο … Αυτήν την πνιγμένη στα πλατάνια και τη σκιά … από αυτές με το ωραίο γούστο.

Κάθε καρέκλα είχε γραμμένο πίσω της και ένα τσιτάτο ... έξυπνο ! Αναψυκτικό και ομελέτα πλούσια – χορταστική και έγευστη συμπληρώνουν το καρέ … Δίπλα κάθονται δυό τύποι με γαλότσες … απέναντι μια παρέα με τρεις κοπελιές … Από αυτές με το άσπρο δέρμα … της πόλης … Και οι αγριάθρωπες δίπλα βγάζουν την αντρίλα για να εντυπωσιάσουν … Από τον έναν σουρεαλισμό στον άλλον σήμερα … πόσο το διασκεδάζω … Οι δυνατές ομιλίες στο κινητό τηλέφωνο με έτερους αγριάνθρωπες .. τα φφφφσς … τα οουυυυυιιιιι … τα άααιιιι …. πάνε και έρχονται …. Δεν θέλω να φύγω … Παραγγέλνω και ένα κλαμπ ... και αναψυκτικό από την αρχή. Τέτοιο σκηνικό δεν το χάνω με τίποτα … ελπίζω να μην παραγγείλω και βραδινό …

Η ώρα πιέζει … Στις 15:00 έχει έκτακτο δρομολόγιο από Γλύφα για απέναντι στην Εύβοια … και το λάστιχο έχανε αέρα ράιτ θρου …

Πάλι με βαριά καρδιά ετοιμάζομαι να φύγω … Λίγο τρομπάρισμα για να ζεσταθούν τα γράδα και δρόμο! Στον διαδρομή για Βόλο και περίπου στην περιοχή Καλών Νερών από την απέναντι κατεύθυνση είδα τις ΔΕΥΤΕΡΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΜΗΧΑΝΕΣ όλου του μέχρι τώρα ταξιδιού μου … Σε δύο δόσεις δυο παρέες μηχανών … 3 και 5 αντίστοιχα εάν πρόλαβα καλά να δω … η πρώτη ήταν το TDM στην Μακρυνίτσα … Πάνω από 4.000 χλμ μοτοσικλετιστικής ερημιάς … Δυστυχία κανονική για χώρα με 300+ ημέρες ηλιοφάνειας …

Από περιφερειακό Βόλου στην ΠΑΘΕ και ας μην γράψω καλύτερα τι σκέφτομαι … Στάση στα ΣΕΑ μετά τον Αλμυρό για λίγο ξεμούδιασμα και νερό και η έξοδος για Γλύφα πολύ γρήγορα εμφανίζεται εμπρός μου. Η ώρα κοντεύει 15:00 και έχω 10 άγνωστα χιλιόμετρα μέχρι το λιμάνι … όπως και ένα υπόλοιπο ζωής με άγνωστα χιλιόμετρα – διαδρομές και γεμάτη ευχάριστες και δυσάρεστες εκπλήξεις.

Μπροστά μου ένα μικρό παλιό αυτοκινούμενο τροχόσπιτο πάει μαλιοκούβαρα … Δεν κόβει ούτε στα κλειστά κατηφορικά, ούτε πουθενά … 2-3 φορές σε αριστερές οι δεξιού τροχοί βγαίνουν από το δρόμο … Μένω λίγο πίσω του για να προλάβω να δω που θα σταματήσουν στο γκρέμι δεξιά … Μάλλον πρέπει να προλάβει και αυτό το καράβι των 15:00 ... και τελικά έτσι ήταν. Φτάνουμε μαζί στο λιμάνι και κατεβαίνουν από το τροχόσπιτο μια παρέα από τύπους αμερικανικής χίπικης ταινίας … Λέτσοι – βρώμικοι και ξυπόλυτοι … χαχαχαχαχα ... ρε Βρας … τί συμβαίνει σήμερα !!?? Μάλλον ψάχνονται πού θα βρουν εισιτήρια … τους σφυρίζω κουνώντας το χέρι μου … Καταλαβαίνουν το νόημα και όλα καλά.

Επιβίβαση και ουσιαστικά στο μυαλό μου και στη διάθεσή μου ο κύκλος του ταξιδιωτικού μου σχεδόν έκλεισε … Βλέπω το καράβι απέναντι και μια γλυκιά θλίψη με πλημμυρίζει … Βρας, είσαι ΑΧΑΡΙΣΤΟΣ ?? … και μόνο με την ερώτηση εξέρχομαι από τον βούρκο της αμαρτίας … Η Εύβοια από απέναντι μου κλείνει το μάτι ..

 

[Vrasidas Cub]

Σε μισή ωρίτσα τα πατούμενα της πάπιας κυλούν στη Βόρεια Εύβοια με πρόθεση να καλύψουν τη βορειανατολική της πλευρά έως και Παπάδες. Από τα πρώτα χιλιόμετρα παθαίνω σοκ … Είχα ξεχάσει πώς είναι να οδηγείς σε δρόμους με λακούβες !! … το οδικό δίκτυο επιεικώς απαράδεκτο ! Από τη μια υπάρχουν κομμάτια με ωραία θέα και πράσινο που θα μπορούσες να ευχαριστηθείς οδήγηση … από την άλλη, η προσοχή στραμμένη όλη στο οδόστρωμα … Λες και μπήκα σε άλλη χώρα. Η βλάστηση επίσης τελείως διαφορετική … άγριο πευκοδάσος πολύ κοινό με κομμάτια της Αττικής. Η ματιά πέφτει συνεχώς στην απέναντι πλευρά, εκεί που ήμουν πριν λίγες ώρες … Α ρε Μαγνησία … είσαι ζημιά μεγάλη … όπως και η ψυχή με τις φακιδούλες και το κοφτερό μυαλό … και τις απίθανες ατέλειωτες συζητήσεις … και τα τσιτάτα δασκαλίστικα ξεσπάσματα.
Κάποτε υπήρχε ακτοπλοϊκή γραμμή από Αγ. Κυριακή προς Ωρεούς στην Εύβοια … Θα ήταν καταπληκτικό να υπήρχε ακόμη. Θα ήταν ιδανική ευκαιρία για ολοήμερες εξορμήσεις στην γειτονιά των Κενταύρων. Τώρα από Ε.Ο. Αθηνών – Λαμίας – Φαρσάλων ούτε να το σκέφτομαι …

Υπάρχει ένα άγχος μην τυχών και χάσω απότομα το πίσω λάστιχο με συνέπειες απρόβλεπτες και οδηγώ συνετά και πολύ προσεκτικά. Φτάνω Παπάδες και 2η στάση εντός Εύβοιας για συμπλήρωμα αέρα στο βενζινάδικο της περιοχής. Κουβεντούλα με τον πρατηριούχο με πληροφορίες για την περιοχή και ευκαιρία για καφεδάκι. Συνεχίζω προς Όσιο Δαυίδ μέσα από μια πανέμορφη περιοχή με πυκνό πευκοδάσος – που δεν έχουν κάψει ακόμη - αλλά μέσω ενός βομβαρδισμένου οδικού δικτύου … Βρας, καλόμαθες και πρέπει επειγόντως να επιστρέψεις στην πραγματικότητα των νότων περιοχών …
Φτάνω Καταρράκτες Δρυμώνα και μου δίνουν την εντύπωση καλού ημερήσιου εκδρομικού προορισμού. Πολύ πράσινο – νερά – απλώματα για πικ νικ και αποφόρτιση κακής ενέργειας … Μέχρι τον Όσιο Δαυίδ αγανάκτησα από τις λακκούβες … οι οποίες ως δια μαγείας μετά εξαφανίστηκαν … Τα πούλμαν μεταφοράς κυρίως τσεμπεροφόρων υποκριτών δεν ακολουθούν αυτό το δρομολόγιο … Δεν βρίσκω άλλη σοβαρή δικαιολογία … Το μοναστήρι του Όσιου Δαυίδ πάντως, το συνιστώ ως προορισμό που πρέπει να μπει στο πρόγραμμα. Θα καλύψει τις προσδοκίες των περισσότερων πιστών ή μη … από όλες τις απόψεις.

Η διαδρομή μέχρι Μαντούδι περνά από τον κλασσικό δρόμο μέσω Ροβιών – Λίμνης – Στροφυλιάς ... ο μισός παραλιακός, ο υπόλοιπος μέσα από ωραία τοπία με πράσινο και ωραίο οδόστρωμα. Διαδρομή χιλιοφορεμένη καθώς είναι κοντινός και ευχάριστος προορισμός. Η κίνηση μηδενική παρά του ότι αύριο είναι Δευτέρα και εργάσιμη … Οι υπήκοοι των Αθηνών θα έπρεπε να ήταν ήδη στον δρόμο του γυρισμού … μάλλον κάτι έχω χάσει στις τόσες μέρες ξεγνοιασιάς …

Μετά το Μαντούδι ακολουθεί αυτός ο σύντομος οδικός παράδεισος μέχρι και την από πίσω πλευρά του Άγιου … Στις ημερήσιες εκδρομές μας με σκοπό την ψυχοθεραπεία και την αποβολή άγχους με λιώσιμο ελαστικών και καύση βενζίνης, το καφέ “Αλεξίου” πάντα ήταν προορισμός ανταλλαγής πολιτισμένων απόψεων για το ποιος είναι μεγαλύτερη κουλομαρία και έχει το χειρότερο χρέπι στην παρέα … Ο γυρισμός επιβεβαιώνει συνήθως το ψήφισμα της ομήγυρης των ματαιόδοξων σαλιγκαρόπουλων …

Στάση στον Αι Γιάννη τον Ρώσο για συμπλήρωμα αέρα και βόλτα στην πλατεία με την εκκλησία και το σκήνωμα του Αγίου … Η μπίζνα και εδώ βγάζει μάτι ... δημιουργεί και ένα αλλόκοτο είδος θλίψης που δεν μπορώ να περιγράψω με ακρίβεια, τουλάχιστον όχι αυτήν τη στιγμή ... Λίγα χλμ πιο κάτω ακόμα ένα σημείο που πάντα σταματώ … Στην άκρη του δρόμου ένα μνημείο άδικου χαμού … τόσο νέο παιδί, τόσα πολλά πικραμένα «γιατί» … Αυτό το κομμάτι της διαδρομής είναι ένα από αυτά που είχα γράψει κάποια στιγμή πιο πάνω ... Από αυτά που από τη μια ο παντοδύναμος Θεός σε βουτά στον βούρκο των ανθρώπων ... και από την άλλη σε βουτά στην άλλη του δημιουργία ... αυτήν της πανέμορφης φύσης ... Κρατήστε τα και αυτά για πιο κάτω …

Μετά τη Χαλκίδα ο δρόμος είναι βαρετός και βαρύς ... όπως και η ψυχή μου … Μόνο το σώμα μου είναι εκεί. Ο νους ταξιδεύει σε άλλους δρόμους και άλλα υψόμετρα , μακριά από ανθρώπους και τσιμέντο … Μερικές φορές αναρωτιέμαι γιατί στα σχολεία αποχαύνωσης μας έλεγαν ότι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος από χώμα και νερό … από πυλό. Λάθος κυρά μου … μέγα λάθος … ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος από τσιμέντο … με βαρύ οπλισμό και μάλιστα σύμφωνα με τον τελευταίο οικοδομικό αντισεισμικό κανονισμό … Αλλιώς δεν θα υπήρχαν τόσα εκατομμύρια μπετόβλακες διάσπαρτοι εδώ και εκεί … Σκεφτόμενος το πρόβλημα με όρους μαθηματικών μεγεθών, διαπιστώνει κανείς ότι η κρίσιμη μάζα των χρήσιμων ηλιθίων είναι ανίκητη … Κρατήστε το και αυτό για παρακάτω …

Με αυτές τις σκέψεις και όχι με την καλύτερη διάθεση φτάνω έξω από το σπίτι μου … Πριν μπω στο υπόγειο γκαράζ σταματώ και σβήνω την πάπια … Το λάστιχο αν και τραυματισμένο, ποιος ξέρει από τι, δεν με πρόδωσε ούτε με ξάφνιασε … Όταν χρειάστηκε με προειδοποίησε κάθε φορά που ήταν απαραίτητο … Η πάπια στάθηκε στο ύψος της και μερικά σκαλιά ακόμη ψηλότερα … Είναι απίστευτο το δέσιμο πλέον μαζί της … Σκέφτομαι την έκφραση των πυρηνικών επιστημόνων που κατέχουν την απόλυτη γνώση και που πριν φύγω μου είχαν ήδη κάνει κηδεία και σαράντα μαζί .. 2 σε 1 μαζί και αυτό Χ 2 … για εμένα και την πάπια … και απλά χαμογελώ θλιμμένα … Κάπως θα πρέπει να δικαιολογήσουν πράγματα που αν τα γράψω όπως πραγματικά θα ήθελα, για πολλά χρόνια θα ήμουν οικονομικός ευεργέτης δικηγόρων και παρεμφερών επαγγελμάτων … Παρ’ όλο που θα δω τα πιτσιρίκια μου που μου έχουν λείψει τρελά, είμαι θλιμμένος … Γυρίζω το βλέμμα στον βορρά … πιέζω τη μανιβέλα και πατώ το κουμπί να ανοίξει η γκαραζόπορτα … Πρέπει σύντομα να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη … μαζί και όλα όσα έμαθα πάνω σε ένα ταπεινό άθλιο κινέζικο παπί …
Συνεχίζεται ...

 

[Vrasidas Cub]

Θέλω να κλείσω τη ταξιδιωτική μου εμπειρία με κάποιες προσωπικές σκέψεις και συμπεράσματα ... Τί ουσιαστικά αποκόμισα μέσα σε αυτές τις 10 ημέρες ... αν άξιζε τον κόπο τον τρόπο και τον χρόνο ... Άξιζε άραγες ?

Επειδή το ταξιδιωτικό στόρυ είναι πολύπλευρο - παράπλευρο - ανισοσκελές και μάλιστα σε επικλινές έδαφος, άρα όταν το κοιτάς από ψηλά δεν έχει την ίδια οπτική από χαμηλά, ούτε από την μέση δυτικά ... δεν είναι και τόσο εύκολο να μπουν οι σκέψεις μου σε τάξη … αλλά έχουν περίπου ως εξής :

Ας ξεκινήσω από τα εύκολα.

Ημέρες … 10

Χιλιόμετρα … κάτι λιγότερο από 4.500 και πάντα βάση κοντέρ.

Μέσος Όρος … 450 χλμ / ημέρα περίπου

Καύσιμα … 150 ευρώ

Λοιπά έξοδα : κάμπινγκ και ένα ξενοδοχείο – ένα γεύμα την ημέρα – μπύρες – μπύρες - μπύρες (και πάντα στο τέλος της ημέρας …) - σπήλαιο και μουσείο – νερά, αναψυκτικά, καφέδες – μικροέξοδα : 300 ευρώ.

Διαδρομές … επαρχιακό δίκτυο με προτίμηση ορεινές διαδρομές και προορισμοί όσο το δυνατόν έξω από τα καθιερωμένα (εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις υποχρεωτικής χρήσης Εθνικής Οδού)

Είχα σκοπό από την αρχή χωρίς να μου λείψει κάτι, να ξοδέψω ελάχιστα χρήματα ανά ημέρα και προφανώς η πάπια βοήθησε σε αυτό τα μέγιστα . Με συνολικά 450 ευρώ περίπου, μπορείς να γνωρίσεις κυρίως καλοκαιρινούς μήνες, ένα τεράστιο κομμάτι της Ελλάδας με ασφάλεια και άνεση … όχι και άσχημα.

Μύθος 1ος : Χρειάζονται ένα σωρό χρήματα για να κάνεις διακοπές. Καταρρίπτεται …

Ο μίνι γύρος Ελλάδας έγινε για αποκλειστικούς δικούς μου προσωπικούς λόγους ευχαρίστησης και αναζήτησης.
Σκοπός και στόχος σε καμία περίπτωση δεν ήταν να αποδείξω απολύτως τίποτα και σε κανέναν ... Εδώ και χρόνια έχω πετύχει να μου είναι πλήρως αδιάφορη η γνώμη των άλλων για εμένα και πολύ περισσότερο ανθρώπων που ούτε γνωρίζω, ούτε έχω δει ποτέ στην ζωή μου. Το ίδιο σχεδόν ισχύει και για τους περισσότερους που έχω γύρω μου. Δεν το εννοώ σε καμία περίπτωση με κακία ή αλαζονεία, αλλά κατάλαβα επιτέλους, έστω και αρκετά αργά, ότι κάτι τέτοιο αποτελεί απίστευτη τροχοπέδη στην σταδιακή βελτίωση της ανθρώπινης υπόστασης και εξέλιξης ...

Με τις μεγάλες μηχανές την έχω ούτως ή άλλως γυρίσει σχεδόν όλη … Αυτό που έλειπε όταν η διαφορετική οπτική … το κάτι που θα συμπληρώσει … που θα σε πάει λίγο πιο κάτω. Λίγο η ωριμότητα – λίγο τα όσα έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια – λίγο η κάθε λογής και άνευ ουσίας παπαρολογία που ακούω καθημερινά σε ότι έχει να κάνει με τον πλανήτη μοτοσυκλέτα, πολλές φορές με έχουν βάλει σε περίεργες σκέψεις, λίγο έξω από τα καθιερωμένα … Κάπου είχα διαβάσει ότι ο λογικός άνθρωπος προσπαθεί να προσαρμοστεί με το περιβάλλον του … ενώ ο παράλογος προσπαθεί να προσαρμόσει το περιβάλλον σε αυτόν … γι’ αυτό και η εξέλιξη του ανθρώπου, εξαρτάται από τον παράλογο. Ισχύει …

Και το : "ρε Βρας κόψε τις μαλακίες ... αυτά που λες και σχεδιάζεις δεν γίνονται" ... έγινε καθημερινότητα … Πώς να εξηγήσεις τώρα στον άλλον, ότι ήδη εγώ ήμουν «εκεί» … ήδη έβλεπα τον κόσμο από ψηλά περάσματα και μονοπάτια αλλιώτικα …

Πριν χρόνια είμαι ανάσκελα στο στρώμα με τα πόδια ψηλά στον τοίχο - περίπου όπως άρεσε να κάθεται η Σούζη – και παρατηρούσα τον κρεμασμένο χάρτη της Ελλάδας που είχα πάνω από το κρεβάτι … Σε κάθε σημείο που είχα πάει από μικρός και που το είχα συνδέσει με κάθε λογής αναμνήσεις, το είχα σημαδέψει με χρωματιστές πινέζες … Σαν κι αυτές που χρησιμοποιούν για εκβιασμό κάθε είδους κομματόσκυλα ή κατέχοντες οποιουδήποτε είδους εξουσία, για να κάνουν συνήθως τη δουλειά τους … Σκέφτομαι πόσες οι χρήσεις μιας πινέζας και ανατριχιάζω …

Ξαφνικά σηκώνομαι και χωρίς να πω κουβέντα σε κανέναν στην οικογένεια, πάω την ίδια ημέρα και βγάζω εισιτήρια για Πάτρα – Ανγκώνα με ανοικτή ημερομηνία επιστροφής – πράσινη κάρτα – συνάλλαγμα … Την επόμενη ημέρα φορτώνω το Τενερέ και ετοιμάζομαι να φύγω …

- Πού πάς ? … ρωτά η μάνα μου …

- Ιταλία …

- Ναι, καλά … μου λέει … Αυτή η αιώνια αμφισβήτηση για οτιδήποτε του μυαλού φαίνεται μεγάλο …

Μετά από καμιά 10ριά ημέρες παίρνω τηλ στο σπίτι να ξέρουν ότι είμαι ζωντανός …

- Πού είσαι ? … ρωτά η μάνα μου …

- Ρίμινι …

- Και πού είναι αυτό το νησί παρακαλώ ? … ρωτά η μάνα μου …

- Δεν είναι νησί … πόλη Ιταλίας ….

… πάρε ένα ακόμα μίνι εγκεφαλικό … κατ’ επανάληψη και κατ’ εξακολούθηση και με πρόθεση να ξαναματαγίνει …(τελικά έφτασα τελείως απρογραμμάτιστα σύνορα Δανίας)

Περίεργα αυτά τα πλάσματα ... τα ανθρώπινα … Πάντα ήμουν υπέρ της αμφισβήτησης, ένα από τα ισχυρότατα όπλα, ο φόβος και ο τρόμος των λιμοκοντόρων καρεκλάκηδων υπαλληλίσκων, αλλά υπάρχουν και όρια και διακριτικές νοητές γραμμές … Γραμμές που ακόμα κανείς δεν μπόρεσε να οριοθετήσει με ακρίβεια και διακριτικότητα …

Ήδη μου έχει λείψει η ηρεμία μου … αυτήν που μόνο με μοναχικό διάβα μπορείς να απολαύσεις … Το ταπεινό μου δίτροχο, εκτός από μεγάλη αυτονομία χιλιομέτρων, μου εξασφάλισε μια σειρά από επιπλέον ευεργετήματα. Ρυθμούς που μπορείς να αφοσιωθείς στις σκέψεις σου – για το παρελθόν αλλά και για το μέλλον σου … Πόσες φορές στην μέση του ταξιδιού μου δεν σχεδίασα ήδη το επόμενο … Ρυθμούς που σου επιτρέπει να δεις πράγματα που είχες προσπεράσει – γωνιές που δεν είχες δώσει σημασία – λεπτομέρειες σε πρόσωπα ανθρώπων… από το βλέμμα που σε κοίταζαν μέχρι της χαρακιές τις ζωής στο πρόσωπο. Στάσεις χωρίς να βαρυγκωμώ … εύκολες και γρήγορες … Περάσματα χωρίς να με ενοχλούν ή να με δυσκολεύουν «άνθρωποι» …

Δεν είχα άγχος για ζημιά η οποία θα μου δημιουργούσε οικονομικό πρόβλημα … και η απλότητά του, σου δημιουργεί ένα αίσθημα ότι μπορείς να αντιμετωπίσεις επί τόπου ότι συμβεί από μηχανική βλάβη.

Η θέση οδήγησης με συνδυασμό την ζώνης μέσης και δεμένα πίσω πράγματα να την στηρίζουν καλύτερα, δεν με κούρασε καθόλου … μα καθόλου όμως.

Σε μακρινά ταξίδια ένας βασικός παράγοντας που μετρά, είναι η διάρκεια και η συνέχεια … Οι 300σάρες τελικές μέσα στο βουνό είναι παντελώς άχρηστες … γιατί θα πρέπει να το εξηγήσουμε αυτό ? Το ότι καμιά 20αριά άλογα θα ήταν ευπρόσδεκτα για ανηφόρες και ευθειούλες δεν χωρά καμία συζήτηση … και οι ανηφόρες όμως τελειώνουν κάποτε, όπως και οι ευθείες. Έχουν και αυτές τη χάρη τους ... τη μαγεία τους …
Γιατί θα πρέπει όλα να είναι εύκολα – άνετα – ασφαλή ?? Πόσοι από όσους ασχολούνται με δραστηριότητες ή αθλήματα που παράγουν συναισθήματα πληρότητας, το κάνουν με συνθήκες ασφάλειας – άνεσης – ευκολίας ?
Κρατώντας ρυθμό με ήρεμη αλλά σβέλτη συνεχόμενη οδήγηση, το παπί σου εξασφαλίζει ξεκούραστη διάρκεια …
Δεν είναι τυχαίο που στο 36ωρο αρκετοί με μεγάλης ιπποδύναμης (και βάρους) μηχανές, πολύ σύντομα εγκαταλείπουν από κούραση … Είναι σαν να κρατάς ένα ποτήρι γεμάτο νερό με το χέρι τεντωμένο εμπρός … Παιχνιδάκι ! … για λίγο όμως … αν το κρατήσεις έτσι για κάποιες ώρες, τα χέρι σου αισθάνεται ότι κρατά την υπέρβαρη θειά της Σούζης , η οποία κουβαλά και δυό μεγάλα βάζα βυσσινάδα πάνω της. Απλοί νόμοι της Φυσικής ... όσο λιγότερο βάρος έχεις να διαχειριστείς , τόσο λιγότερη ενέργεια καταναλώνεις ή χρειάζεσαι …

Λόγω περιορισμένου χώρου φόρτωσης, σου επιβάλει να πάρεις μαζί σου μόνο τα απαραίτητα … και πάλι από αυτά τα μισά θα χρησιμοποιήσεις … Πόσες φορές γυρίζοντας πίσω δεν χαμογελάσαμε πικραμένα για την προίκα που κουβαλήσαμε τόσα χλμ άδικα ?

Συνήθως λέγεται ότι, τις ανέσεις που δεν σου προσφέρει η μικρή μοτοσυκλέτα, τις αντιμετωπίζεις με πολύ καλή φυσική κατάσταση ή μικρή ηλικία για να αντέχεις … Μύθος όλα … να είχαμε να λέγαμε … Είμαι σχεδόν 50άρης ο οποίος έχει να ανέβει περπατώντας 2 ορόφους από τις σκάλες, από τότε που η Σούζη έμενε σε 3όροφο με την κουτσομπόλα σπιτονοικοκυρά να μένει στο απέναντι διαμέρισμα … η οποία κάθε φορά που κάποιος πάταγε το κουμπί του ανσασέρ, έβγαινε στην είσοδο να δει ποιος είναι … Φύλακας και φρουρός μαζί, αξιοπρέπειας άγαμων καλλίγραμμων με γεμάτες υποσχέσεις καμπύλες, τίμιων κορασίδων …

Ο άλλος εκφράζει απόλυτα αρνητική άποψη για ταξίδι με παπί ή μικρής ιπποδύναμης μοτοσικλέτας, γιατί χωρίς πολλά κυβικά και άλογα ταξίδι δεν νοείται … και στο τέλος κλείνει με το “εγώ ούτως ή άλλος δεν μπορώ να ανέβω επάνω σε παπί και δεν το έχω κάνει ποτέ μου και ούτε θα το κάνω γιατί είμαι πάρα πολύ ψηλός και δεν βολεύομαι” …. Φφφφφςςςςςςτ μπόινγκ !! …. Κανονική Ελληνική ταινία γυρισμένη στην πραγματική ζωή …
Ο παραδίπλα, αυτός με την χειρότερη άποψη … έχει πάει μόνο μέχρι τους Γαργαλιάνους και αυτό με το ΚΤΕΛ …

Εκπροσωπώντας μόνο τον εαυτό μου - ο οποίος ήταν και είναι κάτοχος και χρήστης μεγάλου κυβισμού μοτ/των, η χρήση των οποίων ουδέποτε περιορίστηκε σε αποστάσεις καφετέριας - μιλώντας εκ του αποτελέσματος και όχι θεωρητικά … έμαθα ότι γίνονται φανταστικά και αξέχαστα (μικρά ή μεγάλα) ταξίδια με μικρές μηχανές ή παπιά …

Μύθος 2ος : Χρειάζονται κυβικά και μεγάλων δυνατοτήτων μοτοσυκλέτες για να κάνεις ταξίδι - διακοπές. Καταρρίπτεται …

Συνεχίζεται ...

 

[dpapatsimpas]

Βρασιδα εισαι μεγαλη αποκαλυψη.Γραφε ποιο συχνα,το εχεις φιλε

 

[Vrasidas Cub]

Προσπαθώ μέρες τώρα να κάνω απολογισμό … Δεν είναι εύκολο. Όχι γιατί είναι κάτι πολυσύνθετο, αλλά γιατί ασυνείδητα ή συνειδητά το αποφεύγω … Φυσική αντίδραση του μυαλού εμπρός σε κάτι δυσάρεστο, αντίδραση η οποία μέχρι σήμερα με είχε νικήσει. Αλλά σήμερα δεν κάνω πίσω ...

Μετά από σχεδόν 4.500 χλμ οδοιπορικού … τί μου έμεινε από τη χώρα ? … κάθε φορά που το σκέφτομαι το βλέμμα σκοτεινιάζει ... όπως και η ψυχή μου …

Προσπαθώ να εκφράσω με μια μόνο λέξη το τι μου έμεινε για κάθε ένα πράγμα ξεχωριστά που μου έκανε εντύπωση, αλλά το λεξικό με τα παράγωγα της θλίψης δεν βοηθά … Θα αρκεστώ μόνο στην λέξη «εγκατάλειψη» … Σκεφτείτε ό,τι θέλετε για αυτήν την χώρα … θα δείτε όμως ότι πάντα κάπου σε αυτές στις σκέψεις κολλά σε κάποια γωνίτσα και η λέξη “εγκατάλειψη” …

Από το σχολείο θυμάμαι ότι χώρα μας χαρακτηριζόταν ως «γεωργική – κτηνοτροφική - αλιευτική – τουριστική» … και αν θυμάμαι λάθος κάποιος να με διορθώσει. Μιλάμε λοιπόν για πλήρη γεωργική και κτηνοτροφική εγκατάλειψη … και από τα ακούσματα που έχω για την αλιεία, δεν πάει και αυτή πίσω … Τα εκατοντάδες μόνο καΐκια που διέλυσαν για κάποια χάρτινα ψίχουλα, φτάνει …

Η επαρχία έχει εγκαταλειφτεί στην τύχη της ... Εκτάσεις και βοσκότοποι μια απέραντη ερημιά … Αλλά με τι χέρια να δουλευτούν και να αποδώσουν … Όταν μια χώρα έχει σαν πρότυπα λιμοκοντόρους, δεν μπορείς να ελπίζεις σε πολλά ...Το Ελληνικό όνειρο - αντίστοιχα με το άλλο της Αμερικής – βρήκε κατάλληλο χωράφι και έπιασε τόπο … “γεμάτη τσέπη – άδεια ζωή” … και ποιος γ@μεί το αύριο … ας κοιτάξουν οι επόμενοι να περάσουν καλά και αυτοί …
Περνούσα ενδιάμεσα από διάσπαρτα μοναχικά χωριά και κοινότητες και δεν κυκλοφορούσε ψυχή ... Τα πάντα κλειστά, χωριά φαντάσματα ...

Άδειασε και εξακολουθεί να αδειάζει η επαρχία … Βλέπεις αυτήν την απίστευτη δυναμική που έχει ο τόπος σε αυτούς τους τομείς και το μυαλό μουδιάζει με την απίστευτη ηλιθιότητα αυτού του λαού … Να έχεις το καρδάρι γεμάτο γάλα και για ένα κόμπλεξ ή έλλειψη οράματος, να το κλωτσάς με μανία να το χύσεις κάτω … Χωριά και τοποθεσίες που θα μπορούσαν να είναι προορισμοί 12 μήνες τον χρόνο … Να έχουν γεμίσει οι επαρχιακοί μας δρόμοι με μοτοσικλέτες από όλη την Ευρώπη … Σε κάθε γωνιά Β&Β και από κάτω οργανωμένες απλές καταστάσεις για τουρισμό με σκοπό τη φόρτωση των μπαταριών της ψυχής … Θα γύριζαν πίσω οι κρυόκωλοι και θα παινεύονταν ότι άρμεξαν και 10 γίδια … ότι μάζεψαν τα αυγά τους απ’ ευθείας από το κοτέτσι … Ότι είδαν πράμματα και θάματα διαφορετικά από τις χώρες τους … Ότι άρχισαν να καταλαβαίνουν τις έννοιες των λέξεων φιλότιμο – φιλοξενία- κέφι – γνήσιο χαμόγελο – γεύση …

Το κάθε χωριό έπρεπε να είναι μια οργανωμένη αυτόνομη οικονομικά κοινότητα. Τα τρακτέρ σαπίζουν ενώ θα ‘πρεπε κάθε κοινότητα να έχει το πολύ 5 καλούς γεωργικούς ελκυστήρες (τρακτέρ) και να τα δουλεύουν από το πρωί έως το βράδυ με χωράφια ενωμένα … Κόστος και συντήρηση μηχανημάτων ανάλογα με τα στρέμματα του καθενός … το ίδιο και σε ότι αφορά τα έσοδα … Το ίδιο και με τους ελαιώνες ….τα αμπέλια (όσα τουλάχιστον έχουν διασωθεί ακόμα) … Κάθε κοινότητα έχει νέους που μιλούν μια ξένη γλώσσα … μια βόλτα στην Ευρωπαϊκή αγορά και κλείνουν απ’ ευθείας την παραγωγή τους στις έξω αγορές πετώντας από πάνω τους νταβατζιλίκια και εξαρτήσεις …
Έβλεπα τις οργανωμένες καλλιέργειες των καρποφόρων δέντρων στην Β. Ελλάδα και ζήλευα απίστευτα …

Τι να πει κανείς για την κτηνοτροφία … Απέραντα βοσκοτόπια έρημα … Ο νεοέλληνας όμως προτίμησε αντί να διαχειρίζεται ο ίδιος τα μαντριά του … να μπει ο ίδιος σε ένα από αυτά και να τον διαχειρίζονται «βοσκοί» άλλοι … Απέκτησε διατροφικές συνήθειες των ζωντανών που κάποτε ο ίδιος τάιζε … και ο σανός μπήκε στο καθημερινό του πιάτο … ήδη μασημένος και χωνεμένος από χαζοκούτια και φυλλάδες … Μπήκε σε άπληστα απρόσωπα μαντριά διαλέγοντας για τσοπάνηδες, χασάπηδες … Τα οράματα και οι ιδέες ολόκληρου λαού στηρίζονται πλέον στις “δόσεις” από το εξωτερικό … Όλη η χώρα ένα τεράστιο μαντρί … πόση θλίψη … Η μυρουδιά του ξεπεσμού αποπνικτική … Η Ελλάδα πολλές φορές έχει πέσει στο παρελθόν. Η διαφορά του να “πέφτω” με τον “ξεπεσμό” όμως τεράστια … Το ότι δεν υπάρχει πλέον χρόνος για χάσιμο είναι εμφανές όπου και γύριζα το μάτι μου … και ο χρόνος δεν έχει χειρόφρενο, ούτε μπορείς να του σβήσεις τη μηχανή ή να γυρίσεις τα χιλιόμετρα πίσω … Αναρωτιέμαι συνεχώς, ποιά θα είναι η τύχη του χωριού στον Έβρο που ήπια καφέ στον καφενέ της πλατείας του …

Απίστευτο κι όμως αληθινό … σε 10 μέρες οδικής περιπλάνησης, συνάντησα έξω από πόλεις μόνο 3 φορές περιπολικά … Μια στο μοναστήρι στο Προυσό – μία έξω από το Γομάτι Χαλκιδικής και μια στο Μαυροβούνι στην Όσσα Μαγνησίας … Το τζιπ του λιμενικού που δεν σταμάτησε στην μέση του πουθενά να ρωτήσει εάν θέλω κάποια βοήθεια, δεν μετρά … Τα συμπεράσματα δικά σας …

Υπάρχει όμως μια ακόμη ανοικτή πληγή στην ψυχή μου … Η πληγή που άνοιξαν τα εκατοντάδες εικονοστάσια στις άκρες των δρόμων … ακόμα και των πιο ερημικών. Μέχρι τώρα – στο σχετικό forum - ανάρτησα μόνο δύο φωτογραφίες σχετικές με τα όσα γράφω. Αυτήν με τις τρεις ψυχούλες έξω από το Νευροκόπι … και του πιτσιρικά έξω από το Προκόπι στην Εύβοια. Στην πραγματικότητα μέσα σε 10 ημέρες έχω τραβήξει άπειρες τέτοιες φωτογραφίες. Έχω φωτο που σε μια στροφή έξω ακριβώς από το χωριό, υπάρχουν έξι εικονοστάσια … έξι ρε !! Μιλάμε για κανονική γενοκτονία !! Τα περισσότερα αφορούν νέους ανθρώπους … Αναλογίζεσαι τον πόνο πίσω από κάθε εικονοστάσι και τη φυσική καταστροφή που δεν το χωρά ο νους … Πόσα αγέννητα παιδιά που δεν θα συμπληρώσουν αυτόν τον τόπο εξ' αιτίας τόσων θανατηφόρων τροχαίων ατυχημάτων … Πόση Εθνική καταστροφή … και σκύβοντας λίγο πιο κάτω … πόσοι χαροκαμένοι γονείς … πόσες κατεστραμμένες φαμίλιες … Κάθε χωριό έχει τον τρελό του και πολύ περισσότερους σκοτωμένους από άγνοια – έλλειψη Παιδείας και ενδιαφέροντος της “μύξας” που λέγεται Πολιτεία … Σκέφτομαι ότι όλο αυτό το σκηνικό συμβαίνει εδώ και τόσες δεκαετίες σε καθημερινή βάση και πλέον έχει θρονιάσει στην συνείδησή μας σαν κάτι φυσιολογικό …. Ακούς ειδήσεις και μαθαίνεις ότι σήμερα σκοτώθηκαν πέντε ... όπως και εχθές και παραπροχτές … και λες πέντε ?? .. ρε μπράβο !!?? … και αλλάζεις το κανάλι μην χάσεις σκηνή από εκπομπάρα που βγάζει ταλεντάρες … Και το θεμελιώδες ερώτημα βασανίζει το σανοταϊσμένο μυαλό : “Αλήθεια, ποιός να βγει άραγες πρώτος ??” … Πώς να μην υπάρχει μίσος για τους ηθικούς αυτουργούς …

Μια ακόμη αλήθεια είναι ότι κουράστηκα … Κουράστηκα να μην φέρομαι με αγάπη και ενδιαφέρον στον εαυτό μου … και αυτό βγήκε σε αυτό το ταξίδι … Το μοναχικό αυτό οδοιπορικό μόνο μοναχικό δεν ήταν … είχα ξεχάσει πόσο πολύ τα βρίσκω με τον Βρασίδα. Είχα αγνοήσει επιδεικτικά πόσο τον είχα παραμελήσει … και έχω ανοικτά γραμμάτια πλέον μαζί του … Αντιλαμβάνομαι μια παραπλανητική ικανοποίηση μικροματαιοδοξίας καθώς μέχρι τώρα έχω γυρίσει καμιά 10αριά γωνιές σε αυτόν τον πλανήτη. Θα έπρεπε όμως, να έχω γυρίσει 50 ακόμη ... και αυτό έγινε αντιληπτό εξ' αιτίας του ταξιδιού με την πάπια … Δεκάδες χιλιάδες ξοδεύτηκαν σε ανούσια πράγματα … π.χ. σε ακριβά μηχανήματα που κυλούν πάνω σε δύο ή τέσσερις ρόδες … Μαλακία γκράντε, Βρασίδα … Αν είχες ξοδέψει ένα απειροελάχιστο ποσό από αυτά σε ένα αξιόπιστο ταπεινό όχημα, με τα υπόλοιπα θα είχες ταξιδέψει μαζί του σε μέρη που τώρα μόνο με το μυαλό σου έχεις πάει ή πιθανότητα θα μπορέσεις να πας … Πόσο σημαντικό είναι η σωστή διαχείριση των χρημάτων … πόσο σημαντικό να επενδύεις με αυτά σε εικόνες – εμπειρίες – γεύσεις – μυρωδιές – γνωριμίες που θα σε ακολουθούν ή θα στιγματίσουν την υπόλοιπη ζωή σου … δηλαδή να επενδύεις στην πραγματική ζωή και πέρασμα από αυτόν τον πλανήτη. Όποιοι σκέφτονται να ρίξουν καμιά 20αριά χιλιάρικα σε σούπερ ντούπερ μοτο, ας το ξανασκεφτούν διπλά … Τί εικονικό θα κερδίσουν και τι πραγματικό θα χάσουν …. Πόσα ταξίδια θα χάσουν με αυτά τα χρήματα … πότε πραγματικά θα τα αποσβέσουν … και το κυριότερο … με ποιόν τρόπο …

Στο μοναχικό μου ταξίδι, κατάλαβα και κάτι ακόμα ... ότι η δεξαμενή της υπομονής μου για πολλά πράγματα έχει στεγνώσει εδώ και πολύ καιρό … Με τις αναθυμιάσεις τσούλαγε το πράμα … Όχι πια υπομονή με αγενείς κάφρους … όχι πια υπομονή με ασεβείς ραγιάδες … όχι πια υπομονή με πυρηνικούς επιστήμονες … όχι πια υπομονή σε ανόητες και γεμάτες κόμπλεξ συζητήσεις … όχι πια υπομονή σε οτιδήποτε πληγώνει ή σκοτώνει όνειρα και οράματα ... πόσο μάλλον σε αντίστοιχες συμπεριφορές …

Το συμπέρασμα είναι, ότι οι πάπιες εκτός από φανταστικά εδέσματα … προκαλούν και προϋποθέσεις για πραγματικούς απολογισμούς ζωής ...

Συνεχίζεται ...

 

[Vrasidas Cub]

Για το τέλος άφησα ό,τι αφορά το ηρωικό πτηνό και πιστό σύντροφο στο ταξίδι …

Ό,τι γράψω αφορά το δικό μου όχημα και κανενός άλλου … Που σημαίνει ότι –χωρίς την παραμικρή κακοπροαίρετη διάθεση για αντιπαράθεση ή παρεξήγηση - όποιοι έχουν αντιρρήσεις για τις μηχανολογικές μου ή άλλες παρεμβάσεις και τον τρόπο που το συντηρώ, ας τις κρατήσουν για τον εαυτό τους εκτός και αν αποδεδειγμένα και τεκμηριωμένα έχουν να πουν κάτι που να μην είναι προκλητικό.

Αγοράστηκε καινούργιο ένα χιλιάρικο … Από την πρώτη στιγμή δεν ακολούθησα το προγραμματισμένο σέρβις του κατασκευαστή διότι έχω σοβαρότατες υποψίες και ενδοιασμούς ότι ακολουθώντας το, με μαθηματική ακρίβεια σε συγκεκριμένο χρόνο και συγκεκριμένα χιλιόμετρα αρχίζουν συγκεκριμένες βλάβες … Πρέπει και αυτοί να ζήσουν … μέσω της προκαθορισμένης χρονικής βιωσιμότητας των αντικειμένων που παράγουν …

Π.χ απαγόρευσα στο κατάστημα που αγόρασα το παπί να βάλουν εμπρός τον κινητήρα μέχρι να πάω για να το παραλάβω. Θέλω να πιστεύω ότι το σεβάστηκαν … Μόλις έφτασα τους είπα να πετάξουν το λάδι από το εργοστάσιο και να μου βάλουν νέο 15W-50. Με ρώτησαν γιατί και τους είπα επειδή δεν θέλω τα πρώτα χιλιόμετρα λειτουργίας του να τα κάνει με όλο αυτό το γρέζι που έχει μέσα ο κινητήρας ήδη από το εργοστάσιο … και ειδικά με το πρώτης τοποθέτησης ψιλό λάδι στρωσίματος … Το τί άκουσα ?? … το πόσα ειρωνικά χαμόγελα εισέπραξα ??? … μέχρι που ξεβίδωσαν την τάπα λαδιού … και τα γρέζια έτρεχαν ράιτ θρου … και η απάντηση ήταν όλο έκπληξη … “αυτό δεν το έχουμε ξαναδεί !!!” … Το ορθόν φίλε μου είναι ότι "δεν το έχετε ξανακάνει" …
Σημείωση : όταν λέμε γρέζια, δεν εννοούμε αυτό που φαντάζονται οι περισσότεροι, δηλ τα γρέζια που δημιουργούνται όταν με το τρυπάνι ανοίγουμε τρύπες σε μέταλλα, αλλά κάτι πολύ πολύ μικρότερο που φαίνεται πολύ καθαρά με συγκεκριμένο φωτισμό και ακόμα καλύτερα στο φως του ήλιου. Μην το κάνουμε θέμα όμως …

Είχαμε και ένα ακόμα θεματάκι όταν τους είπα να βάλουν όλο το λίτρο μέσα … αλλά με την επίδειξη της άδειας κυκλοφορίας που γράφει το όνομά μου επάνω, το θέμα ξεπεράστηκε … Ήθελαν να βάλουν μόνο 750 ml μέσα …

Κάνω 50 χλμ ευλαβικά και σταματώντας συχνά πυκνά και για λίγα λεπτά την φορά …

Πάω στο συνεργείο του Στέλιου, το μηχανάκι κρυώνει τελείως σε πάνω από 5 ώρες … μετρώ συμπίεση και διάκενα βαλβίδων …. Οι βαλβίδες κλειστές !! και η συμπίεση για τον Μπέο τον καραμπουζουκλή … Φαντάσου τι ξεπέτα γίνεται στα εργοστάσια ... Εννοείται ρύθμιση βαλβίδων και ξανά μέτρηση συμπίεσης, η οποία ήρθε στην πράσινη περιοχή του μανόμετρου και αλλάζω ξανά λάδια … και τα γρέζια έτρεχαν όπως τα σάλια της Σούζης όταν έφτανε η αγαπημένη της παραγγελία με τα σουβλάκια …
Άρα σύμφωνα με τον κατασκευαστή, μέχρι τα πρώτα χίλια χλμ του πρώτου σέρβις θα ήμουν με κλειστές βαλβίδες .. !!
Μέχρι τα πρώτα 1.000 χλμ έκανα έξι αλλαγές λαδιών … Σε όλες τις αλλαγές υπήρχε σημαντική ποσότητα γρεζιού … όπως άλλωστε σε όλα τα καινούργια μηχανήματα που κατά καιρούς έχω αγοράσει και που εφαρμόζω τον ίδιο κανόνα με τις αλλαγές των λαδιών και το στρώσιμο και μάλιστα όχι μηχανήματα Κινέζικων εργοστασίων ...
Μην αρχίσετε τις καφρίλες … Η άδεια κυκλοφορίας γράφει το όνομά μου … αν θέλω και το καίω …

Φτάνω τα πρώτα χίλια και λέω, δεν κάνω και ένα τηλέφωνο να συνεννοηθώ για το “πρώτο σέρβις” – εδώ γελάμε – με την αντιπροσωπεία ? Τους λέω ότι θα ήθελα να το κάνω στο δικό μου συνεργείο το οποίο είναι ένα νομιμότατο συνεργείο με όλες του τις προϋποθέσεις κτλ …..
Γείωση κανονική και μου προτείνουν χωρίς την παραμικρή διάθεση συζήτησης δικό τους, κέντρο Αθήνα … Πάω εκεί περισσότερο από περιέργεια και όχι γιατί θα τους χρησιμοποιούσα ποτέ. Ακόμα και όταν έβγαλε βλάβες εντός εγγύησης δεν τους χρησιμοποίησα ποτέ ... Η εμπιστοσύνη κερδίζεται κύριοι, δεν χαρίζεται …

Το εξουσιοδοτημένο δεν έκανε τίποτα περισσότερο από έναν τυπικό έλεγχο και σφιξίματα … Με τον κινητήρα κρύο, μου αλλάζουν λάδια (αφού έπεσε πρώτα μια ψιλομάχη για την ποσότητα που θα έβαζαν μέσα) και μου λένε έτοιμος … Λέω τί έτοιμος ?? ... Συμπίεση – βαλβίδες ?? … δεν θα ελέγξουμε ? …

Απάντηση πρώτη : Έλα ρε φίλε … ένα χιλιάρικο κάνει το παπί σου …

Απάντηση δεύτερη : Φιλαράκο το μηχάνημα είναι καινούργιο … στα 6.000 χλμ χρειάζεται πρώτη ρύθμιση βαλβίδων ….

Με ψιλομάχη - επιχειρήματα και πίεση που δεν μπορούσαν να αρνηθούν ... μα με πολύ μεγάλη αρνητική διάθεση όμως … ανοίγουν καπάκια … βάζουν φίλερ … κλειστές οι βαλβίδες !! Άρα σύμφωνα με τους εξουσιοδοτημένους ειδήμονες, θα έκανα 6.000 χλμ με τις βαλβίδες κλειστές …. Όσοι έχουν σχετικές γνώσεις καταλαβαίνουν τι θα σήμαινε αυτό … Έμαθα επίσης, πελάτης νοείται μόνον ο πελάτης ο οποίος είναι κάτοχος πολλών κυβικών και άνω του χιλιάρικου αξίας μηχανής … Οι υπόλοιποι είναι για τον πάλαι ποτέ δήμαρχο Αθηνών ... τον Μπέο …

Εννοείται ότι δεν ξαναείδαν ούτε την σκιά μου … και ούτε πρόκειται …

Ο κατασκευαστής για την ταχύτητα κίνησης κατά το στρώσιμο συνιστά στο βιβλίο σερβις και συντήρησης, κάτι παρανοϊκές ταχύτητες … και μάλιστα έχοντας τοποθετήσει ένα κοντέρ που η απόκλισή του ξεπερνά τις προεκλογικές προγραμματικές δηλώσεις των εκάστοτε μαριονέτων σε σχέση με το τι πραγματικά κάνουν …

Π.χ. …. 125 χλμ στο κοντέρ … 91 χλμ στο GPS … κανονικό τσίρκο ….

Μα πόσο αιρετικός είσαι, ρε Βρας ??? … αμφισβητείς ολόκληρη εργοστασιάρα ?? …ΝΑΙ … τα αμφισβητώ όλα … και μάλιστα σε απίστευτα μεγάλο βαθμό … Και μιλώ εκ του αποτελέσματος και όχι επειδή έτσι γράφουν τα βιβλία …

Μέχρι και σήμερα από τα 1.500 χλμ και ύστερα, ακολουθώ πιστά αλλαγή λαδιών κάθε 1.000 χλμ, και κάθε δεύτερη αλλαγή κάνω μέτρηση συμπίεσης - ρύθμιση βαλβίδων και ξανά μέτρηση συμπίεσης για να δούμε και στην πράξη αν σφράγισε καλά ο κινητήρας μετά την ρύθμιση.

Με μόνη εξαίρεση το ταξιδιωτικό μου … που έβαλα πάρα πολύ καλής ποιότητας λάδι πριν φύγω. Μόλις γύρισα το πρώτο που έκανα ήταν να πετάξω τα λάδια και ό,τι μέσα τους έσερναν - δηλαδή γρέζι, κατάλοιπα καύσης κτλ - και να ξαναρυθμίσω βαλβίδες. Αν θυμάστε φεύγοντας τις είχα ανοίξει ένα νούμερο περισσότερο λόγω των χιλιομέτρων που θα έκανα … Ο έλεγχος μετά το ταξίδι έδειξε συμπίεση 8 μπαρ και μόνο μία βαλβίδα (εξαγωγής) περισσότερο κλειστή από το κανονικό. Όταν ρυθμίστηκαν όλα κανονικά η συμπίεση πήγε σχεδόν στα 14 μπαρ. Άρα οι βαλβίδες πατούν σωστά και σφραγίζουν όπως πρέπει τον κινητήρα.

Κάπου αλλού, κάποιοι πυρηνικοί αναλυτές μηχανολογίας, μου είπαν ότι τα μοτέρ που βγάζουν γρέζι είναι ήδη διαλυμένα και από στιγμή σε στιγμή καταρρέουν δηλαδή όπως και το δικό μου, απλά εγώ δεν το ξέρω ακόμη … και ότι ούτως ή άλλως το γρέζι παρακρατείται στο φίλτρο … Σε αυτό ακριβώς το σημείο έμαθα ότι πολύς κόσμος κυκλοφορεί με κινητήρες που δεν έχουν ανακαλυφθεί ακόμη … δηλαδή με τριβές που δεν παράγουν γρέζια …

Ως γνωστόν, τα περισσότερα παπιά δεν έχουν φίλτρο λαδιού όπως οι μεγαλύτερες μηχανές … υπάρχει ένα φυγοκεντρικό φίλτρο – το οποίο δεν έχω γνωρίσει κάποιον να ανοίγει μοτέρ για να το καθαρίσει – και μια λεπτή σήτα για να σταματήσει ότι μπορεί, μέχρι και ένα μέγεθος φυσικά … Όλα τα υπόλοιπα περνούν μέσα στον κινητήρα τρώγοντας λίγο λίγο όλα τα μέταλλα εξ’ αιτίας της μεταξύ τους τριβής (δίσκοι συμπλέκτη - ρουλεμάν - κύλινδρος με μπιστόνι - γρανάζια κιβώτιου ταχυτήτων - υπολλείματα καύσης κτλ) … Συχνές αλλαγές = αποβολή σε ό,τι περίεργο κυκλοφορεί μέσα στον κινητήρα μέσω του λαδιού = ελαχιστοποίηση των φυσιολογικών φθορών άρα και ζημιών = περισσότερα χιλιόμετρα χωρίς ανάγκη επισκευής κινητήρα = λιγότερα έξοδα σε συνεργεία = περισσότερα περισσευούμενα χρήματα για ταξίδια και βόλτες …

Επιπλέον όλων αυτών – από την πρώτη στιγμή τοποθετήθηκε ένα πολύ καλής ποιότητας ψυγείο λαδιού ώστε να είναι το μοτέρ όσο το δυνατόν περισσότερο προστατευμένο από τις υψηλές θερμοκρασίες. Το ψυγείο βοήθησε επιπλέον στο να αυξηθεί ο όγκος του λαδιού που χρησιμοποιώ, από τα 750 ml που προτείνει ο κατασκευαστής στα 1.250 ml. Περισσότερος όγκος λαδιού = μεγαλύτερη απαγωγή θερμότητας από τον κινητήρα = καλύτερη λίπανση κινούμενων μερών = πιο αραιή κυκλοφορία υπάρχοντος γρεζιού λόγω περισσότερου όγκου λαδιού, = λιγότερες ζημιές.

Έχω ακούσει από ειδικούς που δεν με ξέρουν καν ή δεν έχουν δει ποτέ τις μηχανές μου και σε τι φυσική κατάσταση βρίσκονται, ότι με τόση ποσότητα λαδιού ο κινητήρας μου έχει ήδη σκάσει τσιμούχες – φλάτζες και έχει ανατινάξει καπάκια – κυλίνδρους – μπιέλες ... μέχρι και τα καπάκια από τα βάζα βυσσινάδας της θειάς της Σούζης … Απλά εγώ δεν το ξέρω ακόμα, έστω και αν έχουν περάσει καμιά 20αριά χρόνια χωρίς την παραμικρή ζημιά και παρά το στύψιμο των μοτέρ … Πού θα πάει όμως, κάποια στιγμή θα το μάθω και αυτό ...

Επειδή όμως έχω κουραστεί αφάνταστα να αποδεικνύω ότι δεν είμαι χαρούμενο ελεφαντάκι με ροζ βουλίτσες που ανέμελα τριγυρνά στο “άγριο δάσος” της Δαδιάς … αυτά αφορούν - αποκλειστικά και μόνο - τις δικές μου μηχανές και κανενός άλλου …

Σε ό,τι αφορά τα ηλεκτρολογικά του, του έχω προσθέσει με παράλληλη σύνδεση ακόμα μια μπαταρία από TDM 900, και υπάρχουν ήδη παράλληλα τοποθετημένα και έτοιμα για χρήση με μόνο μια αλλαγή φύσας σε περίπτωση που χαλάσουν, πολλαπλασιαστής – ηλεκτρονική και ανορθωτής … Ο ανορθωτής και το ζευγάρι του έχει μετακομίσει από την αρχική του θέση – που ήταν πάνω από το μοτέρ σε θέση που η ζέστη είναι αφόρητη και εγκλωβισμένη μέσα στα πλαστικά – πίσω από την μπροστινή μάσκα, μακριά από πηγές θερμότητας και σε θέση που αερίζεται … Σε περίπτωση βλάβης του, δεν χρειάζεται να λυθεί το μισό μηχανάκι για αλλαχθεί … σε σχέση με εκεί που βρισκόταν αρχικά … Το θέμα του ανύπαρκτου φωτισμού καλύφθηκε με προσθήκη ενός προβολέα LED 18W και έχουμε φως ακόμα και για κυνήγι …

Το μοτέρ το σεβάστηκα και με σεβάστηκε … Το φρόντισα και με φρόντισε … και αυτή η σχέση θα έπρεπε να διακρίνει και τους ανθρώπους μεταξύ τους …

Τα γράφω όλα αυτά για δύο λόγους .. Ο ένας για να πω ότι με λίγο κόστος και ψάξιμο μπορείς ένα χρέπι να το κάνεις αξιόπιστο και μαζί του να κάνεις με ασφάλεια πολλά πολλά πράγματα … Πολύ περισσότερα από τα όσα το μυαλό τα θεωρεί μακρινά και μεγάλα ...

Ο δεύτερος είναι ότι πολλοί αμφισβητούν ότι όλο αυτό έγινε ή μπορεί να γίνει με ένα μαμά κινέζικο μοτέρ … Ναι έγινε και μάλιστα με απίστευτη αίσθηση ασφάλειας και εμπιστοσύνης … Αν δεν έκανα όλα τα παραπάνω σε ό,τι αφορά την αξιοπιστία του? … όχι, με το συγκεκριμένο δεν θα τολμούσα να πάω ούτε μέχρι τη νέα της κατοικία της Σούζης, στις άκρες της Αττικής …

Για τις αναρτήσεις τα έχω ήδη γράψει … Τα λάστιχα που έβαλα – δοκιμασμένα σε πιο απόλυτη χρήση – κορυφαία … Οπότε ανέβασα τον δείκτη συμπεριφοράς στον δρόμο πολύ πάνω από τον μέσο όρο …

Τακάκια στο μπροστινό σίγουρα όχι τα Κινέζικα του εργοστασίου ... Αυτά είναι για όσους έχουν αυτοκτονικές τάσεις …
Εφτά αλλαγές σε γρανάζια εμπρός και πίσω για να βρω ακριβώς την σχέση που με καλύπτει περισσότερο ... Τα γρανάζια είναι πάμφθηνα, οπότε εκτός από χρόνο δεν θέλει πολλά περισσότερα από ότι πολλοί πιστεύουν … Το παιχνίδι με τους πειραματισμούς είναι απίστευτο ... Ακριβώς όπως τα προκαταρτικά χάδια ... αλλά προφανώς δεν είναι για όλους ...

Για το ντεπόζιτο είναι ήδη γνωστά … Επίσης, έχω τοποθετήσει και μια παροχή ρεύματος για να μην μείνει ποτέ το κινητό ή άλλη συσκευή από μπαταρία και νομίζω ότι έχω εξασφαλίσει ένα πολύ καλό - φτηνό και λειτουργικό πακέτο ταξιδιάρικου παπιού … το οποίο προκύπτει και από το αποτέλεσμα …

Νομίζω ότι έφτασε η ώρα για να κλείσει αυτό το κεφάλαιο … Ζητώ συγγνώμη για την ακατάσχετη πολυλογία αλλά προσπάθησα να μην αφήσω κενά και ύποπτες χαραμάδες. Ίσως κάποιους να τους στεναχώρησα ή να τους θύμωσα ή να προκάλεσα ειρωνικά βλέμματα ... αλλά έχω ήδη γράψει γι' αυτό ...

Κατά την άποψή μου, το ζητούμενο είναι μετά από κάθε ταξίδι να γυρίζουμε λίγο διαφορετικοί από ότι φύγαμε … Πιο ώριμοι, πιο ταπεινοί, πιο χορτασμένοι , πιο χρήσιμοι, με μεγαλύτερους ανοικτούς ορίζοντες για νέες ανακαλύψεις … και μια δίψα να γυρίσεις πίσω … να ανακαλύψεις τί είχε πίσω από εκείνην τη στροφή που προσπέρασες … που πάει προς εκείνο το δάσος, με το σπιτάκι στην αρχή του … με τις βυσσινιές …

Καλή σου νύχτα Σούζη … καλή σου τύχη Σουμέλα με τις φακιδούλες … να είστε πάντα πρόσχαρες και ευτυχισμένες …

… και εμείς πάντα όρθιοι - χαρούμενοι και με γεμάτα ρεζερβουάρ … (ίσως και με λίγο περισσότερο λαδάκι στον κινητήρα – ρυθμισμένες βαλβίδες και συμπίεση στον Θεό …)