Αθήνα – Ορμένιο ... ένα παπί δρόμος ...

[Vrasidas Cub]

21-08-2016

Η διαδρομή

https://www.google.gr/maps/dir/39.682847,21.6534309/Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Αναπαυσά/Σέρβια/Έδεσσα/40.9091513,22.6486645/Δοϊράνη/Νέο Πετρίτσι/Σέρρες/@40.4164918,21.7720236,8.17z/data=!4m75!4m74!1m5!3m4!1m2!1d21.6493546!2d39.7142669!3s0x13590f96db8e9db3:0xb6fc6d88b1ccb7ee!1m15!1m1!1s0x0:0x908f12f68ece6011!2m2!1d21.6247569!2d39.7238763!3m4!1m2!1d21.6648294!2d39.7642689!3s0x13590f55a42ba0cb:0x340078276be3b974!3m4!1m2!1d21.9500119!2d39.985608!3s0x13584c2a114554a1:0x72c220abf27e2313!1m15!1m1!1s0x135830e0cf8c43b9:0x3decc3818dc7a5cc!2m2!1d22.002802!2d40.1858788!3m4!1m2!1d21.7863015!2d40.3022831!3s0x1359d26cb81ad277:0xc1d0469ddc540b90!3m4!1m2!1d21.7543088!2d40.6365907!3s0x135770d1c142b045:0x14f59e7872df75b9!1m10!1m1!1s0x1357a4cb093a4ff3:0xd25fa72d7a086386!2m2!1d22.0439798!2d40.8016803!3m4!1m2!1d22.7002206!2d40.7288188!3s0x14a828a68129a62d:0x480fc65e171571ca!1m5!3m4!1m2!1d22.5866696!2d40.991897!3s0x13562990a062b49d:0x8a92fa10a19b05cc!1m5!1m1!1s0x14a9e778d6b2d8a9:0x483ec36674fe09e6!2m2!1d22.7602316!2d41.1769975!1m5!1m1!1s0x14a983e3b1fb2b31:0x1bed4553a4b3a8b!2m2!1d23.2927645!2d41.275748!1m5!1m1!1s0x14a9718b6729e5d5:0x9dd7c70595ce357!2m2!1d23.5413198!2d41.090923!3e0?hl=el

Ξύπνημα με το πρώτο φως … Ησυχία – αρώματα – ωραία θερμοκρασία …Ντουζάκι με όλες τις ντουζιέρες για πάρτη μου … Ζωάρα κανονική … Ένα γρήγορο τίναγμα και μάζεμα της «υπαίθριας κρεβατοκάμαρας», δέσιμο (για να καταλάβουμε την αθλιότητα της ανθρώπινης φυλής, έχουμε αγάλματα για κάποιους οι οποίοι άφησαν πίσω τους όλεθρο και καταστροφή … και για αυτόν που ανακάλυψε τα χταπόδια και τους ελαστικούς ιμάντες, ούτε κουβέντα) με τρόπο που να υπάρχει στήριγμα για την μέση και δρόμο για βόρεια … Αυτά τα πρωινά, είναι σκέτη πρόκληση για οδήγηση σε άγνωστα μονοπάτια …

Η θέα των βράχων των Μετεώρων προκαλεί δέος, όσες φορές κι αν τους δεις ... όλες τις ώρες … όλες τις εποχές … από όλες τις γωνίες ...

Κάνω τον γύρο των βράχων … ο δρόμος πραγματικά προσεγμένος – με διαγραμμίσεις – ωραία άσφαλτο … Ίσως θα έπρεπε να σπείρουμε παντού μοναστήρια … δεν βλέπω άλλον τρόπο για να αποκτήσουμε Ευρωπαϊκό οδικό δίκτυο ... Παντού πούλμαν με «προσκυνητές» ή με κόσμο που κάνει τουρισμό και περιοδείες ... Σταματώ σε μια άκρη για να διορθώσω λίγο το δέσιμο των αποσκευών. Σε πολύ άκρη … δεν ενοχλούσα ούτε το παρακείμενο μονοπάτι των δουλευταράδων μερμηγκιών που κουβαλούσαν πραμάτειες στις δικές τους αγορές … Τσεμπεροφόρα ντόπια με κατάστημα – παράπηγμα από απέναντι μου φουνάζ’ εις την Αγγλικήν «νο παρκ χιαρ!!» … αν μου το ‘λεγε στα Ελληνικά, αναρωτιέμαι εάν θα καταλάβαινα λέξη …. Την αγνοώ τελείως και συνεχίζω την επιστημονική δέση των αποσκευών μου … Πλησιάζει τσαμπουκαλεμένη από απέναντι επαναλαμβάνοντας τα ίδια Αγγλικά …. Όταν έρχεται σε απόσταση βολής, της λέω :

- κρατάς το λάστιχο για να δέσω καλύτερα … ??

Από τις στιγμές που ήθελα κάμερα … Σταματά απότομα – ανοίγει στόμα …. Κάτι πάει να βγει σε ήχο από τον λάρυγγα … γυρίζει όπως ήρθε πίσω … και έμεινα με το λάστιχο στο χέρι ...

Κάποια μέρη πραγματικά έχουν μετατραπεί σε Μεγάλη Μπίζνα … Πάντως την τελευταία φορά ή μάλλον την προτελευταία, οι αναμνήσεις από αυτό το μέρος είναι από τις ευχάριστα χαραγμένες στην ψυχή … και μόνο γι’ αυτό, προσπερνώ όλες τις τσεμπεροφόρες αφήνοντάς τες στην μιζέρια της καθημερινότητάς τους …

Φεύγω με κατεύθυνση προς Σκεπάρι … Έχω φύγει πλέον από τα βουνά και το μεγαλείο τους … Η πάπια αυτό ίσως δεν το καταλαβαίνει, αλλά τι περιμένεις από πτηνά … το μόνο που τους νοιάζει είναι μαμ – κακά και νάνι …

Τα υψόμετρα εδώ δεν έχουν καμία σχέση με τις περιοχές της Ευρυτανίας - Αιτωλοακαρνανίας … παρ’ όλα αυτά δεν υστερούν σε θέα … Δεν υπάρχει το κλειστό στροφιλίκι (δυστυχώς για αρκετούς - ευτυχώς για άλλους) … απ’ όλα όμως έχει ο μπαξές …

Μέχρι να φύγουν από τον ορίζοντα οι βράχοι των Μετεώρων, παραμένουν ένα καταπληκτικό θέαμα.

Προσπερνώ το Σκεπάρι και στην διασταύρωση με τον ποταμό Ίων (μην φαντάζεστε κανέναν Δούναβη) στρίβω δεξιά για Δεσκάτη … Έκανα λάθος που δεν συνέχισα για λίγο ευθεία μέχρι το χωριό Γάβρος … Ψάχνοντας λίγο περισσότερο την διαδρομή αργότερα, κατάλαβα ότι είναι ένα από τα χωριά που πρέπει να επισκεφτεί κανείς καθώς περικλείεται από ωραίες συστάδες με βραχώδεις τεράστιους ογκόλιθους. Στα υπ’ όψιν και αυτό …

Ακολουθώ μια εύκολη διαδρομή ανάμεσα από χωράφια και λόφους δεξιά και αριστερά … οι ανηφόρες ελάχιστες και όταν υπάρχουν η κλίση είναι ελάχιστη … Κρατώ έναν χαλαρό ρυθμό στα ¾ του γκαζιού και παρ’ όλα αυτά τα χιλιόμετρα φεύγουν χωρίς να το καταλαβαίνω ή να κουράζουν … Το κόντεμα των σχέσεων έχει αποδειχθεί σωτήριο για την πάπια και το βάρος που κουβαλά … Καταλαβαίνεις αμέσως ότι δεν δυσανασχετεί και ότι το μοτέρ ακούει χωρίς κομπιάσματα στο άνοιγμα του γκαζιού … Τι κι αν έχω χάσει περίπου 10 – 15 χιλιόμετρα τελικής ... το όφελος στο βάθος της ημέρας είναι πολλαπλάσιο …

Η Κερασούλα και η Παρασκευή φεύγουν πίσω σύντομα και μπαίνω Δεσκάτη. Δεν κάνω τον γύρο του χωριού και μπαίνω πλατεία … Από το ντύσιμο των ανθρώπων στα καφενεία καταλαβαίνεις ότι είναι Κυριακή … Ένα από τα πράγματα που μου αρέσει στην επαρχία … Η Κυριακή είναι γιορτή … καλό ντύσιμο – γραβάτα – κουστούμι – επίσημο κόφυ πάρτυ στο καφενείο … Ίσως και οι κουβέντες να έχουν πιο επίσημη χροιά … ποιος ξέρει … Πάντως ζήλεψα …

Πινακίδα πολύ πριν οποιαδήποτε διασταύρωση για Δεσκάτη ή Γρεβενά ... Αναρωτιέμαι πόσα blanco χάλασε ο μπαγλαμάς για την καλλιγραφία και ποιός αποφάσισε να την βάλει εκεί ... Γι΄αυτό η Ελλαδάρα δεν θα χάσει ποτέ ... και ο νοών νοείτω ...

Αφήνοντας την Δεσκάτη (μεγαλοχώρι σε σχέση με το υπόλοιπα κοντινά – μέχρι και γηπεδάρα με γκαζόν είδα) αρχίζω να ψιλο-ανηφορίζω προς Λιβαδερό.

Το τοπίο πλέον λιγότερο πράσινο, περισσότερα χωράφια και ελαφριά ανηφόρα …

Φτάνω Λουτρό και στην μέση του χωριού λόγω αμφιβολίας για την κατεύθυνση ρωτώ έναν τύπο σε μπαλκόνι για Λιβαδερό … Παθαίνω πλάκα και αρχίζω πάλι να ψάχνω για κρυμμένη κάμερα … ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΤΙΠΟΤΑ !!! Του κάνω νόημα «θενγκς και ευχαριστώ πολύ» και με χαιρετά όλο χαρά επίσης … Αυτός έγραψε + μια καλή πράξη στο τεφτέρι του Άγιου Πέτρου και εγώ το πλήρωσα με ένα απίστευτο μπέρδεμα στο μυαλό μου … Το σκηνικό πάντως έχει απίστευτη πλάκα.

Πιο κάτω έξω από κρεοπωλείο ένα Ντατσούν με (πώς το λένε κορέκτ πλέον) Ρομά, κάτι εμποροδιαπραγματεύονται με την και τον κρεοπώλη …
Ρωτάω τα ίδια και … κουφάλα κάμερα αυτήν την φορά θα σε βρω … Κάποιος με έχει δει χαζό και με κοροϊδεύει …

Και εκεί που ετοιμάζομαι να φύγω με αυτό το ηλίθιο χαμόγελο στα χείλη, ακούω τον γύφτο να μου λέει :
-Φιλαράκι, θα πας ευθεία μέσα από χωριό χωρίς να βγεις από τον φαρδύ δρόμο … Στην πρώτη μεγάλη διασταύρωση έξω από το χωριό συνεχίζεις αριστερά και όχι πολύ μακρυά είναι η Άκρη … μετά την Άκρη και συνεχίζοντας ευθεία πάνω στο βουνό φτάνεις Λιβαδερό. Δεν είναι μακρυά.

Α ρε αθάνατη Ελλάδα ... μια ζωή θα με εκπλήσσεις …

Όντως το να ακολουθήσω την διαδρομή ήταν πανεύκολο και απορώ πώς διάλα είχα μπλοκάρει με τις κατευθύνσεις … Δεν χάθηκα μέσα στα βουνοκορφίδια και μπλόκαρα στην ισιάδα … Βρασίδα θες επειγόντως service εγκεφάλου ... (όχι το προτεινόμενο της αντιπροσωπείας ...) ...

Έξω από το Λουτρό αρχίζει ένα ανέβασμα βουνού, τόσο όσο χρειάζεται για να έχεις ωραία θέα και αρκετές στροφές για να μην βαριέσαι. Φτάνοντας Άκρη από το ύψωμα, βλέπεις πανοραμικά το χωριό, αρκετά γελάδια … Το ευχάριστο είναι ότι υπήρχε ποδηλατικός αγώνας με πολύ κόσμο και πολλά νέα παιδιά !! Από τα ευχάριστα που συμβαίνουν σε αυτόν το τόπο.
(βλέπεις και θάμνους επίσης ... μπροστά από την εικόνα του χωριού ... Αυτά τα κινέζικα τηλέφωνα πρέπει να καταργηθούν ... δεν βγάζουν καλές φωτο ...)

Από Λιβαδερό μέχρι Σέρβια η διαδρομή απλά σχεδόν αδιάφορη. Χαμηλή βλάστηση – χαμηλά υψόμετρα – λίγες στροφές … Εννοείται ότι σε ΟΛΑ αυτά τα χιλιόμετρα, η κίνηση ή η οποιαδήποτε ανθρώπινη παρουσία είναι σχεδόν ανύπαρκτη … Καταλαβαίνω αμέσως γιατί ζω σε δύο κράτη ταυτόχρονα … στο «παρακράτος» των Αθηνών και στο κράτος της Ελλάδας ….

Μπροστά μου η τεχνητή λίμνη Πολυφύτου και η μεγάλη της γέφυρα να την διασχίζει κάθετα.

Μπαίνω Κοζάνη και λέω καιρός να βάλουμε κάνα λίτρο καύσιμο . Ούτε που θυμάμαι πού είχα βάλει την τελευταία φορά. Ο βενζινάς έξω καρδιά … Μόνο τσίπουρα και λοιπούς συνοδευτικούς μεζέδες που δεν με κέρασε. Έχω μια θεώρηση για τους κάτοικους αυτής της χώρας, από την μέση και επάνω … η οποία σε κάθε ευκαιρία επιβεβαιώνεται … Οι βόρειες περιοχές κατοικούνται από διαφορετικούς στην ψυχή ανθρώπους … Όλες οι θάλασσες έχουν νερά ... δεν είναι όμως παντού το ίδιο καθαρά …
Η Κοζάνη σαν πόλη αν και ήταν γεμάτη ζωή και έδειχνε δραστήρια οικονομικά , μου φάνηκε αδιάφορη … ίσως γιατί ποτέ μου δεν συμπάθησα αυτό το μονότονα ίσιο.

Αρχίζω και ανεβαίνω προς Πτολεμαΐδα. Το τοπίο απελπιστικά άσχημο … Από τις λιγοστές στιγμές που μου έλειψαν τα κυβικά … ίσως η πραγματικά μοναδική. Καταλαβαίνω ότι πολλές φορές και η ασχήμια είναι απαραίτητη … Δεν μπορώ να μην έχω σεβασμό σε όσους σπαταλούν την ζωή τους σε τέτοια και αντίστοιχα μέρη, ώστε να μπορούν οι υπόλοιποι συμπολίτες τους να καλύπτουν τουλάχιστον στοιχειώδης ανάγκες επιβίωσης ή να εξασφαλίζουν εργαλεία για ανάπτυξη (π.χ. ρεύμα) …

 

[Vrasidas Cub]

Η υπομονή όμως ανταμείβει … Η έξοδος στην περιοχή Φιλώτα μου φάνηκε όαση ! Δεξιά για Έδεσσα, νότια της Λ. Βεγορίτιδας ... την οποία όμως σε όλη την διαδρομή δεν την βλέπεις καθόλου καθώς είναι κρυμμένη πίσω από μικρούς ορεινούς όγκους … Αναρωτιέμαι πώς να είναι τα παραλίμνια χωριά της …
Από την ώρα που έστριψα δεξιά για Έδεσσα, επιτέλους άνοιξε ξανά το μάτι μου! Πράσινο – καλλιέργειες – ψιλοστροφές … Για τις καλλιέργειες τι να πει κανείς ! Οι άνθρωποι εκεί πάνω είναι νοικοκυραίοι …. Περιποιημένα όλα – γεμάτα καρπούς και χρώματα … Οδηγείς μέσα σε έναν πίνακα της φύσης που προκαλεί τόσες αισθήσεις …

Αργά το βράδυ, διαπίστωσα ότι είχα τόσο πολύ παρασυρθεί από όσα ξετυλίγονταν γύρω μου, που δεν τράβηξα ούτε μια φωτογραφία ... Συχνό φαινόμενο σε αυτό το ταξίδι ... Κάθε λίγο και λιγάκι παθαίνω αναλαμπές για μέρη που πέρασα και δεν τα απαθανάτισα ή από κομμάτια σαν πίστα που δεν είχα την δύναμη να σταματήσω μην τυχόν και χάσω την στιγμή της απόλαυσης …

Για τις γεύσεις ένα θα πω … Όταν δοκίμασα τα ροδάκινα το πρώτο πράγμα που αναρωτήθηκα ήταν, τι διάλα μας ταΐζουν στο μαντρί της πόλης … Δεν είχα ποτέ μου γευθεί κάτι τέτοιο – δεν είχα ποτέ μου μυρίσει κάτι αντίστοιχο … Πρέπει εκτός από πολύ «δούλεμα» να πέφτει και πολύ «ψυγείο» …

Φτάνω στην αγαπημένη πόλη της Έδεσσας … μια από τις πόλεις όπου επίσης θα ήθελα να ζω … Ψηλά στο οροπέδιό της να αγναντεύει τον κάμπο και τους υποτακτικούς της … Και όλα αυτά με πολύ πράσινο και τρεχούμενο νερό … Οι καταρράκτες της όαση δροσιάς και θετικής ενέργειας. Αυτόν τον ήχο του νερού δεν μπορείς να τον βαρεθείς ποτέ … το θρόισμα των φύλλων επίσης … Υπάρχουν επίσης πολλά αλαλάζοντα δίποδα που κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να χαλάσουν την μαγεία της στιγμής ή των ατέλειωτων μαγικών στιγμών … αλλά η φύση επιδεικτικά τους αγνοεί … και ακολουθώ το παράδειγμά της … Πόσο τυχεροί οι κάτοικοι του βορρά … Μέσα σε λίγα χιλιόμετρα δεξιά τους και αριστερά, έχουν τόσες επιλογές για ταξίδι και ψυχοθεραπεία … Τόσες πόλεις τόσο κοντά η μια στην άλλη … η μία ωραιότερη από την άλλη. Και τόσες επιλογές διαδρομών. Σκέφτομαι ότι στην Αθήνα πρέπει να οδηγήσεις πάνω από 100 χλμ για να αρχίσει το πανηγύρι οδήγησης …

Αν και δεν είμαι γιός σταθμάρχη ... οι σιδηροδρομικοί σταθμοί πάντα με έλκυαν ... Ίσως τα ταξίδια με interrail εισιτήρια έχουν αφήσει κατάλοιπα ...

Αφήνω την Έδεσσα και χαζεύοντάς την πλέον από χαμηλά, τραβώ προς Γιαννιτσά.

Το ίδιο σκηνικό σε όλη την διαδρομή … προσεγμένες και ζηλευτές (με την καλή έννοια) καλλιέργειες καρποφόρων δέντρων … Αναφέρομαι περισσότερο στα δέντρα και όχι στις υπόλοιπες καλλιέργειες, ίσως γιατί πιτσιρικάς, έζησα αρκετά μέσα σε χωράφια από καρπούζια – ντομάτες – πατάτες – ελαιώνων - κτλ … και δεν μου κάνουν τόση εντύπωση … Μπορώ να κρίνω όμως ότι η καλλιέργεια των καρποφόρων δέντρων είναι κάτι το ξεχωριστό … απαιτεί μια άλλη τέχνη …

Είμαι στα πεδινά και κάνει ζέστη … Ο δρόμος δυστυχώς χωρίς στροφές … δυστυχώς και με αυτοκίνητα … Δεξιά και αριστερά πάνω στην διαδρομή, αραιά και που, υπάρχουν αρχαιολογικοί χώροι με Μακεδονικούς Τάφους. Πόσο αίμα έχει ποτίσει αυτήν την γη άγνωστο.

Ώρα για ανάσα δροσιάς και ΑΚΟΜΑ ένα ροδάκινο … Έβρισκα συνέχεια δικαιολογίες για να σταματώ … και καλά για «ίσιωμα του προστάτη» … για λίγο νερό … για λίγα καύσιμα … ε, ας χτυπήσουμε και ένα ροδακινάκι … Το πλήρωσα αργότερα μέσα σε χωράφια (καθώς ήμουν νηστικός από το πρωί) … αλλά άξιζε τον κόπο …
Σταματώ σε ένα βενζινάδικο και πάρλα με τον βενζινά … μετά ροδακινίου στο στόμα …
Αυτή η κρεμασμένη σακούλα στο τιμόνι ... όσο πήγαινε και δυστυχώς λιγόστευε ... και τρύπια δεν ήταν.

Στο χωριό Γέφυρα στρίβω αριστερά προς Ευζώνους και ακολουθώ παράλληλα τον Ε75 από αριστερά.
Στην άκρη της Γέφυρας υπάρχει το Μουσείο Βαλκανικών Πολέμων. (φωτο) https://el.wikipedia.org/wiki/Μουσείο_Βαλκανικών_Πολέμων
Κρίμα που είναι κλειστό … στα υπ’ όψιν και αυτό. Τουλάχιστον έχω προς το παρόν φωτογραφία του απ’ έξω.

Το ανέβα προς Ευζώνους μια ατέλειωτη ευθεία μέσα από χωράφια .. Αριστερά μου ο Αξιός ποταμός και δεξιά η ΠΑΘΕ γεμάτη αυτοκίνητα κάθε είδους … μεταφέροντας εμπορεύματα και ανθρώπινες ψυχές … κάθε είδους επίσης …
Βρασίδα είσαι πολύ τυχερός που τους βλέπεις από απόσταση ασφαλείας …

Το Πολύκαστρο δεν αργεί να φανεί … Μπορεί η πάπια να έχει μόλις 8 αλογάκια … αλλά έχει περισσότερη ψυχή … Την ευθεία την έφαγε για πλάκα ... πάμε για άλλα τώρα …

Από Πολύκαστρο δεξιά για Κιλκίς … Σκέφτομαι εάν θα πρέπει να πάρω τηλέφωνο έναν φίλο από τον στρατό … Αθήνας κάτοικος μεν, αλλά στα πάτρια εδάφη του Κιλκίς τον περισσότερο καιρό. Αποφασίζω να μην κάνω την κίνηση γιατί μετά το βλέπω το σκηνικό να ξετυλίγεται μέσα από τσίπουρα και άλλες παραστάσεις … Ας φτάσω καλύτερα πιο ψηλά στον χάρτη νηφάλιος …
Συνεχίζω για Λ. Δοϊράνης μέσα από απέραντο κάμπο και χωράφια … Το τοπίο όμως σιγά σιγά αρχίζει να αλλάζει … Πιο πράσινο, να και κάτι δέντρα … ωπ !! Και λόφοι με βουνά στο βάθος … Βρασίδα, πάλι σου ‘φεξε !

Φτάνω Λίμνη Δοϊράνης … μια ταβέρνα … μερικές νταλίκες με οδηγούς που κοιμούνται … οχήματα που έρχονται από τον συνοριακό σταθμό με τα Σκόπια …. δυό τοπικοί κάγκουρες με χαίτη και σκούτερ παρτάλι … Απ’ όλα έχει ο μπαξές …

Αριστερά μου τα βουνά Μπέλλες – Σιδηρόπετρας – Πετριτσίου και ο δρόμος επιτέλους όπως τον προτιμώ περισσότερο … Πολύ πράσινο, τόσο που ούτε καν με απασχολούν οι ευθείες … Μετά από λίγο βλέπω ταμπέλα που με προκαλεί … κάτι σε βρύση … Όαση δροσιάς ξανά και ανεφοδιασμός νερού από βρύση. Συνεχίζω αναζωογονημένος προς Ν. Πετρίτσι . Στην Λ. Κερκίνη κάνω δεξιά και φτάνω μέχρι τις όχθες της.

Από λάθος εκτίμηση δεν κάνω τον γύρω της μέχρι το φράγμα της και μετά να συνεχίσω προς Στρυμονικό και μετά Σέρρες, αλλά γυρίζω πίσω με σκοπό να πάω στα Οχυρά Ρούπελ. Στην διαδρομή αντιλαμβάνομαι ότι είναι ήδη σχεδόν 20:00 η ώρα και η κίνηση αυτή είναι λάθος … Πώς να μην «χαθεί» το μυαλό σε τέτοιες διαδρομές … Κάποια στιγμή πιάνω τον εαυτό μου να μην θυμάται τί ημέρα είναι … Βρασίδα, μάλλον είσαι σε καλό «δρόμο» …

Μετά το Ν. Πετρίτσι φτάνω στην διασταύρωση για Προμαχώνα… Φεύγω δεξιά για Σιδηρόκαστρο και Σέρρες … Σέρρες, μια πόλη για να ζεις ... για πολλούς και εκλεκτούς λόγους … Ένας από αυτούς είναι : … έχουν πίστα …

Απόψε έχει καλοπέραση … που σημαίνει ξενοδοχειάκι – μπανάκι – μπυρίτσα μετά ριπών οφθαλμόλουτρου … :yew:
Είπαμε, Σέρρες … και ο νοών νοείτω ...

Η πόλη γεμάτη ενέργεια ... ο Βρασίδας επίσης … Τα περισσότερα μαγαζιά με κόσμο … νεολαία με διάθεση για ζωή … Διαλέγω μια ήσυχη γωνιά με θέα και απολαμβάνω την μπυρίτσα μου … παγωμένη όπως πρέπει …

Ετοιμάζω νοητά την επόμενη ημέρα … ήδη φαντάζει ενδιαφέρουσα έως συναρπαστική …

Γυρίζω ξενοδοχείο στο οποίο αν και στον 4ο όροφο η μουσική και τα χαχανητά από τους ξενύχτηδες φτάνουν έως επάνω και αυτό λειτουργεί ως νανούρισμα … Α, ρε Βρασίδα, αρχίζεις και μεγαλώνεις …

 

[chris7]

Πολύ ωραία γραφή, πολύ ωραία διαδρομή, Πολύ ωραίες φωτογραφίες.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[Vrasidas Cub]

Πολύ ωραία γραφή, πολύ ωραία διαδρομή, Πολύ ωραίες φωτογραφίες.
Περιμένουμε τη συνέχεια.
Μια παρατήρηση μόνο: Μετά το Ν. Πετρίτσι η διασταύρωση είναι για Προμαχώνα και όχι για Ευζώνους.

Θανγκς chris7 ! Ούτε που το είχα προσέξει !! Διορθώθηκε ....

 

[Vrasidas Cub]

22-08-2016

Η διαδρομή
https://www.google.gr/maps/dir/%CE%A3%CE%AD%CF%81%CF%81%CE%B5%CF%82/%CE%9A%CE%AC%CF%84%CF%89+%CE%9D%CE%B5%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%B9/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%B9/%CE%9B%CE%B5%CE%B9%CE%B2%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82,+%CE%9E%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CE%B7/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1/%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7/@41.0935458,24.1990113,8.62z/data=!4m78!4m77!1m5!1m1!1s0x14a9718b6729e5d5:0x9dd7c70595ce357!2m2!1d23.5413198!2d41.090923!1m10!1m1!1s0x14abe42501eb39b5:0x651db0900949d4ea!2m2!1d23.8682585!2d41.3422528!3m4!1m2!1d24.1528446!2d41.144196!3s0x14aeaad12a9a8749:0x6ac4d3dac6230404!1m5!1m1!1s0x14ac1794d07109c5:0x8a024afb2deddea8!2m2!1d24.5008777!2d41.267032!1m25!1m1!1s0x14ac399fbab77dfb:0x3dd3f9b28ed2a132!2m2!1d24.6690904!2d41.3057598!3m4!1m2!1d25.1542121!2d40.9534304!3s0x14add883ddc123ff:0x69660c04bf0045a4!3m4!1m2!1d25.1954716!2d40.9438203!3s0x14addf569905c729:0x1e139b8836d9e8ee!3m4!1m2!1d25.2370343!2d40.9699144!3s0x14adde558127aa8b:0xdca57be648714309!3m4!1m2!1d25.4226725!2d40.9046055!3s0x14ade260b605764d:0xf5a80bedced12a34!1m20!1m1!1s0x14ade4c807d42315:0x400bd2ce2b9b090!2m2!1d25.5171698!2d40.9044618!3m4!1m2!1d25.666336!2d40.9334965!3s0x14b2077d012590bb:0xc2c5285800211059!3m4!1m2!1d25.8253306!2d40.8521611!3s0x14b2036b94ec7909:0xfe4c3a1b1fe5f6b0!3m4!1m2!1d25.8253306!2d40.8521611!3s0x14b2036b94ec7909:0xfe4c3a1b1fe5f6b0!1m5!1m1!1s0x14b21c9f5c02c8d5:0xbab0f92b441e41e3!2m2!1d25.873962!2d40.8457193!3e0?hl=el

Πριν ανατείλει ο ήλιος, το ξύπνημα έρχεται γλυκά … ούτε ξυπνητήρια, ούτε άγχος … Ντουζάκι και λιτό πρωινό … Αν και Δευτέρα ο πεζόδρομος από κάτω άδειος … Φόρτωμα και αναχώρηση για Κάτω Βροντού οδηγώντας βόρεια της πόλης ενώ ο κόσμος έχει ήδη αρχίσει να κυκλοφορεί … Ένα χαρακτηριστικό υπάρχει τριγύρω, απουσία στρες – πίεσης – άγχους … όλοι είναι χαλαροί … Δεν ακούω κόρνες και ενοχλητικούς θορύβους … απίστευτη ηρεμία για Δευτέρα.

Κάποια στιγμή έχω την αίσθηση ότι μάλλον δεν πάω σωστά και ρωτάω έναν τύπο που έδειχνε να κάνει την πρωινή του βόλτα …

- Για Α. Βροντού καλά πάω ?

- Είσ’ ωραίος μου λέει … μόνο ευθεία …

- Σε ευχαριστώ πατρίδα …. Και συνεχίζω …

Κάτι όμως δεν κόλλαγε. Πήγαινα ανατολικά ενώ η Βροντού είναι καρα-βόρεια. Ρωτάω δεύτερον και μου λέει ότι είμαι τελείως λάθος … πρέπει να πάω πίσω και δεξιά. Γυρίζω και πετυχαίνω τον λεμέ που έκανε πλάκα με τις οδηγίες ..

- Φιλαράκο να σου πω λίγο ? … του λέω

Ο λεμές κατεβάζει το κεφάλι κάτω, περνά γρήγορα τον δρόμο απέναντι και διακτινίζεται … Ο μαλάκας της Δευτέρας έπεσε επάνω μου … αυτό όμως δεν αλλάζει την γνώμη μου για τις Σέρρες …

Αριστερά μου ο Λαϊλάς και ο δρόμος καταπληκτικός ανηφορίζει σαν φίδι μέσα στα δέντρα … Η άσφαλτος στρωμένη καλά, η κίνηση ανύπαρκτη … Έχω φύγει από την πόλη αρκετά νωρίς και η δροσιά κάνει το ταξίδι ακόμα καλύτερο.
Μια από τις διαδρομές που πραγματικά χαίρεται κανείς … Οι μπαγάσηδες οι Σερραίοι τυχεροί … πίστα μέσα στην πόλη … ο Λαϊλάς με τις διαδρομάρες του δίπλα και όπου δίπλα να κοιτάξεις παντού απίθανοι προορισμοί … Θεσσαλονίκη – Χαλκιδική – Δράμα – Νότια Βουλγαρία με την βόρεια οροσειρά της Ροδόπης … Πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται πώς κατάφερα να σπαταλώ κάθε δευτερόλεπτο της ζωής στο μάντρινο παρακράτος της πρωτεύουσας … Το τοπίο όμως είναι υπεράνω των μίζερων σκέψεων και επανέρχομαι στις μαγικές στιγμές – εικόνες και μυρωδιές που προσφέρει η φύση γύρω μου … Μυρωδιές, αυτό είναι που ήδη μου έχει λείψει από την στιγμή που γύρισα …

Πριν 10 χρόνια είχα κάνει την διαδρομή από Κ. Νευροκόπι προς Σέρρες μέσω Ορεινής και Χρυσοπηγής … τώρα τα έβλεπα από ψηλά αριστερά μου. Θυμάμαι και εκείνη την διαδρομή και το πόσο απίθανη ήταν.

Μπαίνοντας πιο βαθιά στην φύση να και τα πρώτα αγριογουρουνάκια !! … Δύο μαζί και μικρούλια, διασχίζουν τον δρόμο σβέλτα και χάνονται αριστερά στο δάσος. Ελπίζω να ζήσουν αρκετά από τις άγριες διαθέσεις κάποιων.

Πριν το Περιθώριο παλιό στρατιωτικό φυλάκιο θυμίζει άλλες εποχές, πιο σκληρές για τον τόπο τούτο … αν και σκέφτομαι ότι αυτές που έρχονται θα είναι ασύλληπτα σκληρότερες.

Σε όλη την διαδρομή από το τέλος του Λαϊλά μέχρι και Νευροκόπι ο ευλογημένος κάμπος με τις καταπληκτικές καλλιέργειες ντόπιας πατάτας είναι γεμάτος κόσμο που παλεύει με τα χώματα και το μεροκάματο … Αλλά οι καρεκλάκηδες λιμοκοντόροι των Αθηνών έχουν αποφασίσει ότι οι Αιγυπτιακές ή της Ζιλουάνδης είναι προτιμώμενες του Νευροκοπίου … η ίδια αντιμετώπιση όπως και της Νάξου. Είναι απίστευτο ότι το Υπουργείο Γεωργίας είναι στην Αχαρνών … Αναρωτιέμαι εάν οι περισσότεροι από αυτούς γνωρίζουν ότι η πατατιά δεν είναι δέντρο με καρπούς που κρέμονται ή εάν έχουν περπατήσει ποτέ ξυπόλητοι σε χώμα …

Μπαίνω Νευροκόπι και στην δυτική του είσοδο υπάρχει ένα μακάβριο μνημείο τριών παιδιών που στο άνθος της ηλικίας τους έχασαν την ζωή τους εκεί. Είναι το πρώτο αντίστοιχο σημείο που σταμάτησα σε όλο μου το ταξίδι … σημείο που σκύβεις το κεφάλι …
Στον μέχρι τώρα δρόμο μου σπάνια είδα χωριό που στην είσοδό του ή στην έξοδό του – συνήθως πάνω σε στροφή – δεν υπάρχει τουλάχιστον ένα εκκλησάκι στην μνήμη νεκρών από τροχαία. Κανονική εθνική τραγωδία … μιλάμε για εκατοντάδες ή χιλιάδες εκκλησάκια … Σε πολλά χωριά είδα στο ίδιο σημείο 3 και 4 μαζί … Απίστευτος ο πόνος και η απώλεια μαζί … και όλα αυτά γιατί ? … επειδή κάποια τσογλάνια που καθορίζουν πράγματα και καταστάσεις δεν σκύβουν το κεφάλι με πραγματικό ενδιαφέρον σε τόσο σοβαρό θέμα. Είτε από άγνοια, είτε από παντελή έλλειψη ενδιαφέροντος, είτε από ολοκληρωτική ανικανότητα … είτε από τέλεια απουσία καθαρής ψυχής και συνείδησης ...

Ανεφοδιασμός στο βενζινάδικο του κεντρικού δρόμου και επίσκεψη στα Οχυρά Λίσσε …

Τόπος που ανατριχιάζεις … Δεν μπορείς να μην φέρεις με την φαντασία σου σκηνές από όσα διαδραματίστηκαν σε αυτό το ύψωμα ... δεν μπορείς να μην υποκλιθείς στο μεγαλείο λίγων απλών ανδρών που πέρασαν από αυτήν την γη ... Ήρθαν και κατάφεραν επειδή έτσι το επέλεξε η μοίρα, αλλά και το μεγαλείο της ψυχής τους, να παραμείνουν αθάνατοι για λόγους μόνο ΤΙΜΗΤΙΚΟΥΣ και τίποτα άλλο ...

Η θέα με όλο τον κάμπο στα πόδια κάνει την φαντασία να οργιάζει … Φωτογραφία στο ίδιο σημείο με πριν 10 χρόνια … Είμαι περίεργος να δω συγκριτικά τις διαφορές .. Το άρμα είναι ακριβώς το ίδιο ... για τον Βρασίδα δεν ξέρω …

Δαβίδ και Γολιάθ ...

... μιλάμε ότι στην αυτονομία του ρίχνω στα αυτιά ... Αν μπορούσα να προσαρμόσω και το ντεπόζιτό του, θα γύρναγα πίσω συνταξιούχος ...

Από Νευροκόπι έως Προσοτσάνη ο κατηφορικός δρόμος είναι κανονικό λούνα παρκ … Ανοικτές παρατεταμένες - καλή άσφαλτος – ωραία χάραξη … Το χίλια εδώ θα οργίαζε ... Και μια Βουλγάρα με ένα PASSAT που την προσπερνώ σε κάθε στροφή … Πατάει συνεχώς φρένο 50 μέτρα πριν την κάθε παρατεταμένη αλλά όλο αυτό το σκηνικό έχει τα καλά του … Έχει ένα απίστευτο πρόσωπο με μια απίστευτη Γαλλική μυτούλα και ξανθό μαλλί … Βλέπω ένα εκκλησάκι σε στροφή και επανερχόμενος στην πραγματικότητα προσπερνώ για τελευταία φορά και φεύγω μακριά …. Με τον σατανά πίσω μου … (στη δημοτική) …

Φτάνοντας διασταύρωση Προσοτσάνης από δεξιά ένα άλογο έρχεται καλπάζοντας από τα χωράφια … ένας αλλόφρων το ακολουθεί τρέχοντας – μην έχοντας τόσα «άλογα» για να το προφτάσει – φωνάζοντας … Αμάξι έρχεται από απέναντι και το άλογο διασχίζει κάθετα στον δρόμο μπροστά του … Το αμάξι (το μοναδικό που υπήρχε σε ακτίνα χιλιομέτρου … αν η πουτ@ν@ η τύχη είναι με το μέρος σου) πέφτει στα φρένα και το άλογο την γλυτώνει … το κακόμοιρο όμως μπαίνει σε άπλωμα με κοπάδι πρόβατα – αγελάδες και 7 – 8 σκυλιά του ορμούν από όλες τις κατευθύνσεις. Τα πόδια του έχουν μπερδευτεί από την σέλα που έχει λυθεί και κρέμεται αριστερά του και τριποδίζει περίεργα … Έχω σταματήσει και λέω κοίτα να δεις που θα γίνει η ζημιά … Τσοπαναρέοι φωνάζουν στα σκυλιά, τους πετούν πέτρες και τα απειλούν με τις μαγκούρες … Σουρεαλισμός on real time … Ευτυχώς το άλογο σταματά και ηρεμεί. Πάει και αυτό … ο δρόμος περιμένει …

Ίσως σε άλλη μελλοντική ευκαιρία ...

Η ευθεία μέχρι την Δράμα ανιαρή … η πόλη όμορφη με επαρχιακή ατμόσφαιρα … ένα συναίσθημα που δεν νομίζω να είναι πλήρες αντιληπτό από τους μόνιμους κατοίκους τέτοιων περιοχών.
Αν ήμουν με περισσότερα κυβικά (όχι απαραίτητα πάνω από 500) ή αν είχα περισσότερες ημέρες στην διάθεσή μου, θα πήγαινα Παρανέστι όχι μέσω Δράμας αλλά από Νευροκόπι δεξιά, μέσω Μικροκλεισούρας – Σιδηρόνερου – Σκαλωτής , ακολουθώντας τον Νέστο παράλληλα από την βόρεια του πλευρά. Μόνο η θέα του χάρτη σε παρακινεί να μπεις σε αυτά τα δάση χωρίς δεύτερη σκέψη. Στα υπ’ όψιν και αυτό …

Ανηφορίζω προς Παρανέστι μέσα από Νικηφόρο. Ο δρόμος όμορφος εύκολος με στροφούλες και αρκετό πράσινο σε κάποια σημεία. Μέσα στον Νικηφόρο και πάνω στον κεντρικό του δρόμο με λύπη βλέπω εγκαταλειμμένα παλιά κτίρια άλλων εποχών … Πολύ κρίμα να τα ισοπεδώνει ο χρόνος χωρίς καμία φροντίδα …

 

[Vrasidas Cub]

Πριν το Παρανέστι πινακίδα με προκαλεί να βγω από τον δρόμο μου … Έτσι για την μυρουδιά παρεκκλίνω βόρεια της πορείας μου ακολουθώντας για λίγο την πινακίδα φτάνω μέχρι το Τέμενος μέσα από καταπράσινη διαδρομή με τον Νέστο κάπου δεξιά και κοντά μου … Ξέρω ότι αν παρασυρθώ με το ζόρι γυρίζω πίσω … Είπαμε, στα υπ’ όψιν …

... ο παράδεισος κάπου στο βάθος ... εκεί ψηλά ...

Αρχίζω και αναρωτιέμαι τι συμβαίνει και όπου κινούμαι, η ανθρώπινη παρουσία είναι ΑΠΕΙΡΟΕΛΑΧΙΣΤΗ ... Δεν κυκλοφορεί ψυχή στην επαρχία ... ή πάω σε λάθος μέρη ... ή κάτι άλλο συμβαίνει ... Τροφή για σκέψη για αργότερα ... ίσως με παγωμένη μπυρίτσα και ωραία παρέα ... από αυτές που ακόμα μπορούν και σκέφτονται ...

Η ζέστη αρχίζει να χτυπά κόκκινο και μια διασταύρωση με βρύση – δέντρο σκιά και εκκλησάκι μοιάζει σαν από μηχανής Θεού pit stop … Ξάπλα για περίπου μισάωρο – φρέσκο νεράκι δροσερό … και δυστυχώς, πάει και το τελευταίο ροδάκινο … Το οποίο καταβροχθίστηκε με ιεροτελεστία κανονική … Αν με ρωτήσετε τι μου έχει λείψει περισσότερο μεταξύ της περατζάδας στους πεζόδρομους των Σερρών και των ροδάκινων … η απάντηση είναι ξεκάθαρη … ΡΟΔΑΚΙΝΑ ΕΔΕΣΣΑΣ … γευστικά και χυμώδη .. με απίστευτο άρωμα - χρώμα και ωραίο μέγεθος ... (σόρρυ Σερραίες ...:inlove

Ακολουθώντας την πορεία προς Ξάνθη μέσα στην κοιλάδα του Νέστου, το μάτι δεν χορταίνει εικόνες … Αν και δεν είναι Άνοιξη όπως την τελευταία φορά που βρέθηκα εδώ πάνω, παρ’ όλα αυτά η φύση τριγύρω εξακολουθεί να οργιάζει.

Αποφασίζω πριν την Δαφνώνα να στρίψω αριστερά για Λειβαδίτη. Θυμάμαι έναν ωραίο ορεινό προορισμό με ό,τι ακριβώς ζητά κάποιος με μηχανή. Μπροστά και ψηλά ο ορεινός καταπράσινος όγκος προκαλεί να τον ανέβεις …
Πιο πάνω ακριβώς μαύρα πυκνά σύννεφα κλείνουν το μάτι πονηρά … Τί διάολο, λέω … έχω χρόνο …
Φτάνω Άνω Καρυόφυτο και κάτι πινακίδες με αξιοθέατα με προκαλούν να στρίψω δεξιά προς Κάτω Καρυόφυτο …
Υπάρχει δροσερή γωνιά μέσα στο χωριό με παραδοσιακό πέτρινο γεφυράκι και νερόμυλο … και τα σύννεφα πλησίαζαν … Ανάσα δροσιάς με φωτογραφία και γυρίζω προς Λειβαδίτη.

Ξαφνικά η ανηφόρα γίνεται ΑΝΗΦΟΡΑ … οκ σκέφτομαι ... μετά όμως θα έχω ΚΑΤΗΦΟΡΑ και χαμογελώ … Ίσως είναι η δεύτερη φορά που θυμάμαι σε κάποιες στιγμές να ζορίστηκε η πάπια … και τα σύννεφα πλησίαζαν … Ακόμα δεν έχω καταλάβει εάν με πλησίαζαν αυτά ή εγώ …

Σε τυφλή αριστερή στροφή τζιπάκι της δασονομίας μπαίνει σχεδόν μπροστά μου μαλιοκούβαρα … Μέχρι και για αρκετή απόσταση πιο πάνω ο τόπος βρώμαγε από καμένα φρένα … Τίποτα δεν είναι τυχαίο σε ό,τι αφορά τα εκκλησάκια … αλλά να γίνω εκκλησάκι εκεί πάνω μου φάνηκε λίγο βαρύ … Και τα σύννεφα πλησίαζαν …

Λίιιιγο πριν φτάσω Λειβαδίτη …. Γκράοουυυυ … κεραυνίδι σκάει καμιά 100στή μέτρα μακρυά μου … Σχεδόν μου έφυγε το τιμόνι από τα χέρια … Γκράοουυυυ ... και δεύτερο … Πάρε και μία ταληροψιχάλα κατακέφαλα … Πάρε και τρίτο γκράοουυυυ … Κουφάλα Δία σήμερα βρήκες να το κάνεις πεδίο βολής κεραυνών ?? … Μεταβολή και δρόμο … Η βρόχα να με κυνηγά … οι κεραυνοί επίσης … Φαντάζομαι τον Δία να σπάει πλάκα μαζί μου … ο μαλάκας πάνω στο όχημα που αποτελεί κινούμενο στόχο ... όπως στο λούνα παρκ στον πάγκο σκοποβολής με τα στραβά αεροβόλα … Με λίγα λόγια ... τα μεταξωτά βρακιά μου έγιναν για δεύτερη φορά μούσκεμα … τουλάχιστον … Έτσι όμως έλυσα το πρόβλημα της αφόρητης ζέστης μέχρι και Ξάνθη …

 

[Vrasidas Cub]

Φτάνω Σταυρούπολη και προβληματίζομαι για το εάν θα πάω Ξάνθη μέσω Κρωμνικού ακολουθώντας την φορά του Νέστου ή θα συνεχίσω ευθεία την κλασσική διαδρομή … Η κλασσική με κέρδισε … εάν πήγαινα από την άλλη θα έπρεπε πιθανότατα – από τελείως λάθος εκτίμηση τελικά, δεν ισχύει αυτό και κακώς δεν πήγα - να μπω Εγνατία και μόνο η σκέψη άρχισε να καίει εγκεφαλικά κύτταρα … και είμαι σε ηλικία που δεν αναπληρώνονται εύκολα … όπως πολλά ακόμα άλλωστε …

Στην διαδρομή λίγες ψιχάλες μου αναπτέρωσαν το ηθικό ότι ίσως δροσιστούμε οι δυό μας … Νομίζω ότι κάποιες στιγμές η πάπια άρχισε να φωνάζει για λίγη δροσιά … Η στάση στο σταυροδρόμι ίσως ήταν σωτήρια …

Στον δρόμο πετυχαίνω έτερη πάπια στην ίδια κατεύθυνση με την δική μου, με ένα ζευγαράκι επάνω χωρίς αποσκευές και με κοντομάνικα … Άρα η Ξάνθη είναι κοντά … Ακολουθώ για λίγο τον ρυθμό τους αλλά δείχνουν ότι δεν ανήκουν στην παπιοκοινότητα, οπότε απομακρύνομαι διακριτικά ..

Μπαίνω τροπαιοφόρος στην όμορφη πόλη της Ξάνθης … Μπαγάσηδες βόρειοι σας ζηλεύω … Κάνω μικρή περατζάδα στην πόλη και κατευθύνω κορμί και παπί προς Παλιά Πόλη … Στην είσοδο της Παλιάς με διπλαρώνει από αριστερά πιτσιρικάς κάτω των 20 ντιλιβεράς … Από αυτά τα παιδιά που τα χαίρεσαι … τα γρήγορα στο μυαλό – στην γλώσσα – στο μάτι - στην ατάκα … που δείχνουν ότι δεν κωλώνουν … Με την ωραία «αλητεία» …

- Πές μου ότι πας και εσύ Κίνα … μου λέει …

- Μου βάζεις ιδέες ?? … απαντώ …

- Πες μου ρε συ ... επιμένει με ενδιαφέρον, με κάψα … Πού πας ?? … Το πρόσωπο έλαμπε …

- Πιο κοντά ρε πατρίδα … του λέω … Έναν ταπεινό γύρο της Ελλάδας … Καφέ πού θα πιώ ??

- Όπως πας … ίσια. Καλό δρόμο !

- Θένγκς μπόι ! … καλή δουλειά !

Αναρωτιέμαι εάν έβγαζα το κράνος και φαινόταν η γέρικη (σε σχέση με τον πιτσιρικά ) μουτσούνα μου, ποια θα ήταν η αντίδρασή του …

Το παπί έχει ένα βασικό πλεονέκτημα … περνάς απαρατήρητος … Άχρωμος – άγευστος – άοσμος – σχεδόν αόρατος … έτσι εξασφαλίζεις την ησυχία σου και την ηρεμία σου … Ο πιτσιρικάς όμως στάμπαρε λεπτομέρειες … Πινακίδα από αλλού – το ντεπόζιτο – υπερβολικά μπαγκάζια για παπί … τσίμπησε αμέσως … Πόσοι άλλοι δεν πήραν χαμπάρι τίποτα ... πόσοι δεν ανταπέδωσαν χαιρετισμό από απέναντι … Στον γκιώνη μου όμως, εγώ βενζίνα είχα … και προορισμό χωρίς συγκεκριμένη κατάληξη … ή ανάποδα …
Μικρός κύκλος στην Παλιά Πόλη και παγωμένος καφές … Άπλωμα ρούχων για στέγνωμα από τον ιδρώτα και επανασχεδιασμός της διαδρομής στην σκιά … Απέναντι ένας περιεργάζεται το παπί …

Παρατηρητικότητα Ξάνθης Vs παρατηρητικότητας λοιπής Ελλάδας : 1 – 0

Η παλιά πόλη

Η ώρα περνά γρήγορα στην σκιά … ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί ο χρόνος αντέχει την ζέστη ενώ στην σκιά τρέχει με 6η και κοντό γρανάζωμα … Στέγνωσαν τα ρούχα… σχόλασε κι ο γάμος … Βρασίδα ντύσου να φύγουμε …

Γειά σου Ξάνθη με τα ωραία σου .. ελπίζω κάποτε και σε άλλον καφέ … ίσως και μεζεδάκι …
Ακολουθώ νότια την διαδρομή προς Πόρτο Λάγος … Περνώ δίπλα από την καντίνα της Φιλιώς … κρίμα που δεν έχω όρεξη … έχω ακούσει τα καλύτερα για σαντουϊτσάρες και άλλα κολάσιμα εδέσματα …

Βαφέϊκα ή Βιστονίδα σταματώ για να ελέγξω τον χάρτη … Από λίγο πιο κάτω ένα BMW GS F800 πορτοκαλί – μαύρο πλησιάζει και χαιρετά …
- Ωχ φιλαράκι συγγνώμη μου λέει … Σε πέρασα για έναν γνωστό μου που έχει ένα ίδιο παπί!
- Ίδιο αποκλείεται … του λέω χαμογελώντας ... και κουβέντα στην κουβέντα με ρωτάει από πού έρχομαι …
Του λέω για την βροχή και τις αστραπές στον Λειβαδίτη … και ότι πάω προς Αλεξανδρούπολη …
Είχε σκοπό να πάει ακριβώς εκεί – Λειβαδίτη - σε ένα εξοχικό που έχουν για να το ελέγξει και αλλάζει γνώμη …

- Θα έρθω μαζί σου, μου λέει … Πάμε μαζί μέχρι Μαρώνεια παραλιακά για βόλτα και βλέπουμε !

Φοβερός τύπος και χαρακτήρας ο Στέργιος … με την πρώτη ματιά καθαρός άνθρωπος …
Στάση για χυμό στο Πόρτο Λάγος σε καφετέρια φίλου του ο οποίος είχε καταφέρει πριν λίγες ημέρες από στάση, να φέρει το VARADERO καπάκι … Απίστευτο τί μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος … Άλλοι δεν μπορούν ούτε παπάκι να σηκώσουν … Αν κατάλαβα καλά, ευτυχώς ο άνθρωπος δεν έπαθε κάτι σοβαρό.
Η αλυσίδα του ήταν στεγνή οπότε κέρασα γρασάρισμα με το σπρέι ... το απόλυτο τίποτα μπροστά στο κέρασμα του Στέργιου και την παρέα του για τόσα χιλιόμετρα ... Μπροστά ο Στέργιος και πίσω εγώ, τον ακολουθώ σε όλη την παραθαλάσσια διαδρομή μέχρι Μαρώνεια. Οι παραλίες ήταν άψογες … δεν ήξερες πού να πρωτοσταματήσεις … Το χάλι με τις ομπρέλες σχεδόν απουσίαζε ή τουλάχιστον δεν ενοχλούσε …

Συμπαθητικοί παραθαλάσσιοι οικισμοί και μερικά «φορτωμένα» εξοχικά σπίτια …

Η περιοχή μετά τον Λίσσιο ποταμό – τον οποίο διασχίσαμε μέσα από διαδρομές που εγώ δεν θα έβρισκα εύκολα – ήταν χάρμα οφθαλμών για καλοκαιρινές ήσυχες διακοπές δίπλα στην θάλασσα … Προφήτης Ηλίας – Κρυονέρι – Αλκυώνα – Πλατανίτης – Άγιος Χαράλαμπος, οι βασικοί παραθαλάσσιοι οικισμοί … Όλοι ένας κι ένας …

Φτάνουμε Μαρώνεια και οι δρόμοι μας χωρίζουν … Ανταλλάσουμε κινητά και ευχές …
Να είσαι πάντα καλά Στέργιο και καλούς δρόμους σε όλη σου την ζωή ! Ελπίζω να ανταποδώσω κάποτε …

Άγιος Νικόλαος - Πόρτο Λάγος

Λίσσιος ποταμός

Η αρχή της παραλίας Προφήτης Ηλίας και στο βάθος πάνω βουνό η Μαρώνεια

Η Μαρώνεια μου άρεσε πολύ ! Το ανέβα προς αυτήν με άπλετη θέα στο Θρακικό Πέλαγος … το κατέβα προς Κρωβύλη ένα ωραίο στριφτερό μονοπάτι – πιστάκι κανονικό … Από τα χωριά προορισμούς για καφέ – βόλτα – μεζεδάκι … Αυτός ο τεράστιος πλάτανος στην πλατεία του χωριού με την φανταστική του σκιά και τα τραπεζάκια με τα καρό τραπεζομάντηλα από κάτω ... μόνο που πέρασα από δίπλα, μου άνοιξε την όρεξη !! Τόσα μέρη, πού να πρωτοπάει κανείς …

Ακολουθώ την διαδρομή μέσω Κρωβύλης για Μεστή κάτω από την Εγνατία. Την Εγνατία πλέον την έχω αριστερά μου και την ακολουθώ από ψηλότερο επίπεδο … Η παράλληλη οδός κανονική πίστα … φαρδύς δρόμος με ωραία χάραξη και άσφαλτο που κρατά, με καμπύλες που προκαλούν περισσότερο από την Σούζη, τρελή γειτόνισσα από τα εργένικα χρόνια μου, γεμάτη υποσχέσεις, όπως ακριβώς και αυτές οι στροφές … από τα κομμάτια που ήθελα το χίλια … Αριστερά παρακολουθείς την “βαρεμάρα” – Εγνατία από δεξιά ακολουθείς την “διασκέδαση” μετά θέας και στριψίματος – “παράδρομο” …

Όχι ότι ο πάπιος δεν με ικανοποιούσε, αλλά δεν μπορείς να τα έχεις όλα … Δεξιά μου αρχαιολογικές πινακίδες που σε ενημερώνουν ότι βρίσκομαι σχεδόν πάνω στην Αρχαία Εγνατία Οδό … Βγαίνω από τον δρόμο και για λίγο ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΓΝΑΤΙΑ … χωράφια μεν, αλλά το παλιό πέτρινο οδόστρωμα ακόμα διακρίνεται … Το συναίσθημα φοβερό … ανατριχιάζω ακόμα που το σκέφτομαι … Σαν να είδα και μια σκιά από μόνιππο άρμα εκεί πίσω … αλλά δεν μπορεί, επηρεάζομαι εύκολα ούτως ή άλλως …

Φοβεροί πάντως οι μάστορες εκείνης της εποχής … εάν μπορούσαν να δουν τα χάλια και τις κακοτεχνίες (ηθελημένες ή μη ) των σημερινών δρόμων, θα είχαν κατουρηθεί από τα γέλια … αν και τίποτα δεν μας επιβεβαιώνει ότι ήδη δεν το κάνουν βλέποντας από ψηλά “εκεί” … Μεγάλη διαφορά να είσαι μάστορας, από μάστουρας …

Όνειρο ανεκπλήρωτο μέχρι τώρα : να πάρω το ιδιωτικό αυτοκίνητο – κατά προτίμηση ακριβό – συγκεκριμένων δημάρχων, συγκεκριμένων περιοχών και με τους ίδιους μέσα να πάμε μια βόλτα με οδηγό εμένα … Γυρίζοντας πίσω, να περιμένουν φωτογράφοι απαθανατίζοντας την στιγμή που τους παραδίδω τα κλειδιά του αυτοκινήτου … καθώς και τα ψαλίδια – τις ζάντες – τα αμορτισέρ – τις βάσεις μηχανής …. Καποδιστριακός σουρεαλισμός …

Μάκρη και Ν. Χιλή περνούν γρήγορα … Λίγο πριν, τα Δίκελλα φαντάζουν ως ωραίος παραθαλάσσιος προορισμός …

Είμαι στην ευθεία στην αρχή της Αλεξανδρούπολης και το Δημοτικό Κάμπινγκ δεξιά μου … Τί να κάνω ο ταλαίπωρος, μπήκα μέσα … Βρίσκω γωνίτσα με λίγο χορταράκι και στρώνω κρεβατοκάμαρα αρχοντική και ανεπανάληπτα δροσερή … Ήθελα να ήξερα, αυτήν την σκηνή ... γιατί την κουβαλώ τόσες ημέρες από εδώ και από εκεί … ?? Θα μου πεις, εδώ το παπί κουβαλά το κορμί σου … Πέφτει και σχετική μπουγάδα γιατί τα καθαρά ρούχα τελειώνουν απελπιστικά γρήγορα ... Γυρίζοντας από το πλυσταριό ακούω θόρυβο (γνώριμο από τα παιδικά χρόνια) και κλάμα παιδιού. Ένα κοριτσάκι κάνει ποδήλατο μαζί με τον μπαμπά του και έχει πέσει ... Μικρή μελανίτσα στο γόνατο και μια στάλα αιματάκι ... όσο ακριβώς χρειάζεται για να μάθει κανείς στα πρώτα του βήματα στην ζωή ... να μάθει να σηκώνεται ... και να αρχίσει να γελά ... κοροϊδεύοντας την κάλπικη πλευρά της ζωής ...
Πλησιάζω και βοηθώ ... Η μια και μοναδική βοηθητική ρόδα έχει φύγει από την θέση της ... Πολλές φορές στην ζωή, τα "βοηθήματα" σου ρίχνουν μία και σε πετάνε κάτω ... με μίσος και αγριότητα ... Πάω στο παπάκι της ιεροαποστολικής κοινότητας και φέρνω τα εργαλεία σωτηρίας ... Σφίξιμο στα παξιμάδια και το χαμόγελο της πιτσιρίκας μια σκλαβιά ... Τίποτα πιό ιερό από μια ευτυχισμένη φατσούλα ... Σίγουρα δεν μετάνιωσα για το επιπλέον βάρος των εργαλείων ...
Γδύσιμο – μαγιό και πλάτσα πλούτσα στα νερά της παραλίας του κάμπινγκ … ακριβώς λίγο πριν ο ήλιος βουτήξει και αυτός. Στα δικά του νερά όμως … σε πιο καθαρά ….

Με έχει πιάσει μια απίστευτη άρνηση να κυκλοφορώ ταυτόχρονα και ανακατεμένος με πολύ κόσμο. Βαριέμαι θανάσιμα να πάω βόλτα στην πόλη … ούτε ή άλλως κυκλοφορούν άνθρωποι εκεί έξω … Με τον χάρτη μου και το μπλοκάκι μου πάω στην ψησταριά του κάμπινγκ … Η μπύρα είναι προκλητικά παγωμένη και τα «σουβλάκια» (θα πρέπει πλέον να είμαι προσεκτικός πώς παραγγέλνω σε αυτές τις γωνιές της χώρας) τρυπάνε την μύτη … Για σπάσιμο παίρνω από το μπαρ και δύο «καλαμάκια» … έτσι για το γαμώτο …
Σου - βλά - κια ... πάμε πάλι από την αρχή μέχρι να το εμπεδώσουμε ... σου - βλά - κια ...

Η μια μπύρα φέρνει την άλλη και κολλάει και ένα ζευγάρι Γερμανών … Γειά σου ρε Μάρκο και … (πού θα πάει θα την θυμηθώ) … Τα τελευταία 20 χρόνια κάνουν διακοπές συνεχόμενα ΚΑΙ στην Ελλάδα … Βγαίνουν οι χάρτες και αισθάνομαι μαλάκας … Έχουν πάει και σε μέρη εντός Ελλάδας που ΔΕΝ έχω πάει … Και καυχιόμουν για το αντίθετο … (τα νησιά που δεν έχουν πάει, δεν μετράνε) …. Έχουν προς το παρόν ένα MERCEDES 208 που το έχουν μετατρέψει σε αυτοκινούμενο τροχόσπιτο … Χωρίς περιττά μπιχλιμπίδια και λοιπά παρανοϊκά κουλτουριάρικα δήθεν … Το πρωί τους έσπασαν το τριγωνικό τζαμάκι και ανοίγοντας την πόρτα τους «ψείρισαν» μια HD κάμερα … Είδαν τον κλέφτη από μακριά και προσπάθησαν να τον κυνηγήσουν, αλλά ήταν ήδη αργά … Την επομένη είχαν ήδη ραντεβού για να τους βάλουν το νέο τζάμι … Στα 20 χρόνια η πρώτη αναποδιά που τους τύχαινε σε αυτήν την χώρα …

Τελικά το “less is best” ισχύει στην τραγική πλειονότητα των περιπτώσεων … Ίσως εάν είχαμε λιγότερα άχρηστα υλικά πράγματα, να ήμασταν περισσότερο χρήσιμοι άνθρωποι … Το καντάρι της ψυχής δεν μετριέται ούτε σε κυβικά, ούτε σε τραπεζικούς λογαριασμούς ούτε σε μεγάλα άδεια κουτιά από τούβλα περιτυλιγμένα με σοβά …

Το έχω ξαναπεί και λίγοι το καταλαβαίνουν … ίσως αυτοί που το έζησαν μαζί μου … Το πρώτο μου μηχανάκι ήταν ένα μεταχειρισμένο 6βολτο μπλε C50 … Αρκετές φορές τρικάβαλο με όλα τα καλά του «Αβραάμ και του Ισαάκ» στο πίσω μέρος της σέλας … ενίοτε και στο μπροστά … Οι τότε στιγμές αξέχαστες … όσο πιο άδεια η τσέπη τόσο απίστευτα πιο όμορφα τα ηλιοβασιλέματα … και δεν ευθύνεται η πρεσβυωπία ή η υπερμετρωπία πλέον γι’ αυτό …

Κοίτα να δεις πως γυρίζει ο τροχός φίλε μου πασόκε … Ο δολοφόνος πάντα γυρίζει στον τόπο του εγκλήματος … αυτήν την φορά πάνω σε κινέζικο άθλιας κατασκευής παπί … (πιο σοφός και προετοιμασμένος καλύτερα όμως …)

Η καλή παρέα και η μπύρα πάντα έσπρωχνε τους δείκτες των ρολογιών μπροστά … Η ώρα ήταν ήδη 01:30 και η αυριανή ημέρα ήθελε ξεκούραστο σκληρό δίσκο για να μπορεί να έχει καθαρές εγγραφές … Το χορταράκι αποδείχθηκε όσο μαλακούλι χρειαζόταν για να ισιώσει ο δίσκος ... όχι του μυαλού, ο άλλος …

Ο Φάρος της Αλεξανδρούπολης, πώς να είναι άραγες το πρωί ??

 

[Vrasidas Cub]

23-08-2016

Η διαδρομή

https://www.google.gr/maps/dir/Αλεξανδρούπολη 681 00/Αισύμη/Μικρό Δέρειο/Πεντάλοφος/Ορμένιο/Σουφλί/Λουτρός/Καβάλα/Camping Alexandros/@41.1503005,25.5102814,8.75z/data=!4m66!4m65!1m5!1m1!1s0x14b21c9f5c02c8d5:0xbab0f92b441e41e3!2m2!1d25.873962!2d40.8457193!1m5!1m1!1s0x14b2147a48c1316d:0x8e6ea05960de82e0!2m2!1d25.955423!2d41.0171751!1m5!1m1!1s0x14b25f71d75f481b:0xddd1db2ca0436cfb!2m2!1d26.1006252!2d41.3156676!1m5!1m1!1s0x14b2c3aac0329d9b:0x87c125681b0c8436!2m2!1d26.1823718!2d41.6452907!1m5!1m1!1s0x14b2c502d5e9e6cb:0x500bd2ce2bb1a30!2m2!1d26.2123505!2d41.719727!1m15!1m1!1s0x14b25148037d782d:0x210ab6e8383ca778!2m2!1d26.2992566!2d41.1943451!3m4!1m2!1d26.1864895!2d41.1833716!3s0x14b25afd34089cf7:0x8f51b1b43f0bfd9a!3m4!1m2!1d26.1075347!2d41.0987226!3s0x14b24161b0780481:0xd8602858e510cd10!1m5!1m1!1s0x14b222a8cf0e5a07:0x29f6c7ee21b8d6d2!2m2!1d26.045885!2d40.8806112!1m5!1m1!1s0x14aebb729066fc01:0xf567e137446a476c!2m2!1d24.412866!2d40.937607!1m5!1m1!1s0x0:0xf4cc422daa2ea5af!2m2!1d24.5163731!2d40.9591853!3e0?hl=el

Το καλό με το την ταπεινή καταγωγή της πάπιας, είναι ότι δεν την απασχολούν ανίερες κομπλεξικές πράξεις και ψυχολογικές πρακτικές της ανώτερης τάξης. Ένα παπί μπορεί άνετα να υποδυθεί με χαρά τον ρόλο της απλώστρας ρούχων … και με μεγάλη επιτυχία μάλιστα, να συναγωνίζεται παρακείμενους θάμνους … Ίσως αργότερα σκεφτώ κάποια πατέντα με αφαιρούμενες αναδιπλούμενες αντηρίδες, με γαλβανισμένα σύρματα για να μην σκουριάζουν. Ό,τι βρεγμένο και να βάλεις επάνω … σε δύο – τρία χιλιόμετρα θα έχουν στεγνώσει …

Αυτά τα πρωινά … σκέτη μαγεία … ως και η φύση κάθεται ήρεμη για να τα απολαύσει …

Πληρωμή, αποχαιρετισμός και πάμε για κέντρο … Φυσικά τέτοια ώρα αν και καθημερινή δεν δουλεύει σχεδόν τίποτα … Τα καφέ όλα κλειστά, ακόμα και τα κεντρικά γύρω από τον Φάρο … Δεν πειράζει, καφέ κάπου σε ένα βουνό … δεν είναι μακριά άλλωστε …

Έξω από την Αλεξανδρούπολη θυμάμαι ότι πρέπει κάποτε να βάλω βενζίνη, οπότε στο πρώτο χωριό ανεφοδιασμός. Πρέπει με κάθε δυνατό τρόπο να ενισχύουμε την μικροοικονομία των εγκαταλειμμένων γωνιών αυτής της χώρας … ένας καφές – ένα κουλούρι – μια μικροαγορά ίσως είναι κάτι σημαντικό εκεί πάνω … Ίσως ένας μικρός λόγος να μην εγκαταλείψουν και αυτοί …
Στον Άβαντα βενζίνη και λάδωμα αλυσίδας … Κουβέντα με την πρατηριούχο … ακόμα ένας που έχει ανθρώπους της φαμίλιας εγκλωβισμένους στο παρακράτος της Αθήνας …

Ήδη από τα πρώτα χιλιόμετρα αρχίζει κανείς και καταλαβαίνει πόση φύση έχει μπροστά του … Σαν κάτι να σε ρουφάει να πας πιο ψηλά … πιο βαθειά στο δάσος … Δεν είναι τυχαίο που όλα τα παραμύθια που έβαζαν την φαντασία στην περιοχή των κόκκινων και πολλές φορές πέρα από αυτή, είχαν μέσα και από ένα δάσος …

Θυμάμαι που το βράδυ στο κάμπινγκ πριν κολλήσει η παρέα με τους Γερμανούς, ρώτησα μια παρέα ντόπιων πληροφορίες για το εάν συγκεκριμένη διαδρομή μέσα στην Δαδιά είναι χωματόδρομος ή όχι … Η προφορά τους βαριά και χαρακτηριστική … Φαντάζομαι εγώ θα ακουγόμουν στα αυτιά τους όπως ο Τόλης, όταν πρωτοεμφανίστηκε στο πεντάγραμμο … Αφού είδαν στον χάρτη τα σημεία που ενδιαφερόμουν, με κοίταξαν με οίκτο – λύπη και σαν μακαρίτη μαζί …

- Πού πάς εκεί πάνω ?? … έχει άγρια ζώα !! … θα πάθεις κακό και ζημιά μαζί !! … δεν πας από τον κεντρικό δρόμο καλύτερα ?? … είναι άγρια τα πράγματα εκεί πάνω … δεν είναι για σένα …

Τους ρώτησα τί ζώα έχει η περιοχή και μου απάντησαν αρκούδες και λύκους … Φαντάζομαι τί θα έλεγαν του Τόλη εκείνα τα χρόνια …

Αφού τους είπα ότι έχουν δίκιο και ότι η Εθνική οδός έχει πολλά ενδιαφέροντα πράγματα να δει κανείς (από μέσα μου ήδη έβλεπα τα διάσημα σκυλάδικα εθνικών οδών και παραποτάμιων παράδρομων και η φαντασία μου οργίαζε ...) τους καληνύχτισα ευχαριστώντας τους που μου έσωσαν την ζωή … μία την έχουμε άλλωστε …

Ο Έβρος δεν φημίζεται για τα ορεινά του ύψη … 600 μέτρα το πολύ ? … δεν νομίζω περισσότερο … η φύση και η βλάστηση όμως είναι πανέμορφη έως προκλητικά υπέροχη … Το ανέβα προς Αισύμη το επιβεβαιώνει χιλιόμετρο με χιλιόμετρο …

Μπαίνω Αισύμη και βλέπω με ανακούφιση Μουσείο Σαρακατσάνικης Παράδοσης … Αναλαμπή του θυμικού και με πιάνουν τα γέλια … ευτυχώς δεν είχε ψυχή γύρω … Χρόνια πριν κάπου βόρεια την είχε πέσει κορασίδα που γλυκοκοίταζε την προοπτική της Αθήνας … και εκεί που προέβαλε τα προσόντα και τις χάρες της πετάει την ατάκα : «Είμι μια Σαρακατσάν’ ιγουώ ..!!»
Τι να κάνει αυτή η ψυχή άραγες … Μακάρι να είναι σε καλύτερη θέση και έξω από κάθε είδους αστικών μαντριών …

Το μουσείο κλειστό οπότε συνεχίζω προς κέντρο χωριού … Στην πλατεία στάση για καφέ και πληροφορίες από ντόπιους γέροντες και άλλους που απολάμβαναν την πρωινή τους κουβέντα με καφέ …

Η συζήτηση που εξελίχθηκε ενδιαφέρουσα και με ενίσχυση των πεποιθήσεων που έχω για αυτήν την χώρα και την κατάντια της … Ο τόπος αφημένος στην τύχη του … παραμελημένος … ό,τι απόφαση και να παρθεί από τα «κεντρικά», πάντα εις βάρος του … Οι άνθρωποι με παράπονα … με πικρία στα χείλη και στο πρόσωπο … Πρόσωπα δουλεμένα από τον ήλιο - τον ιδρώτα – την κούραση … Τα χέρια το ίδιο … φαντάσου τι έχει γίνει στην ψυχή ...

Το χωριό την δεκαετία του ΄80, δηλαδή μόλις εχθές, είχε 5 μόνιμους δασκάλους … 4 αστυνομικούς μόνιμη δύναμη … 2 δασοφύλακες … 2 αγροφύλακες … παπά … και πάνω από 100.000 κεφάλια αιγοπρόβατα ….

Σήμερα ??? …. Από όλα τα παραπάνω κρατήστε μόνο τα αιγοπρόβατα … και αυτά όχι πάνω από 1.000 …..

Για απλά πράγματα πρέπει να μετακινηθούν στην Αλεξανδρούπολη … βενζίνες – υπέρογκα έξοδα – χαμένος χρόνος …

Κλασσικό παράδειγμα τα σιτηρά τους … Έχουν κοστολόγιο παραγωγής 15 λεπτά του ευρώ ανά κιλό μέσα στο χωράφι. Από Ουκρανία παραδομένο στην πόρτα, 14 λεπτά το κιλό … Η οικονομία τους καταρρέει, μαζί και ό,τι έχουν να προσφέρουν αυτά τα ευλογημένα μέρη … και τα «κεντρικά» σφυρίζουν προκλητικά αδιάφορα …

Για να επισκεφτούν ένα νησί όπως ο υπόλοιπος κόσμος, κάτι απόλυτα φυσιολογικό για τον περισσότερο κόσμο, θέλουν μια μικρή περιουσία μόνο για να φτάσουν στο λιμάνι του Πειραιά … Η Σαμοθράκη και η Θάσος δηλαδή μονόδρομος … Κάποιοι μιλούσαν για την Αθήνα σαν όνειρο … Πώς να τους αλλάξεις γνώμη ? …

Η δεκαετία του ΄80 ίσως για τους μελλοντικούς ιστορικούς θα αναφέρεται σαν παράδειγμα για το πώς μπορείς γρήγορα και εύκολα να σκάψεις κάτω από τα θεμέλια ενός «κράτους» … Πετάς 2-3 μίζες στους κατάλληλους άνθρωπες … βγάζεις 2 περιοδικά τύπου κλικ – κλακ - κλουκ … ρίχνεις λίγη μπάλα ανακατεμένη με σκυλάδικα και πρωινατζούδες … εξυμνείς κάνα δυό νησιά τύπου Συγγρού … και ρίχνεις λίγο λάσπη βγάζοντας μαλάκα όποιον κερδίζει το ψωμί του με ιδρώτα … Γεμίζεις υπηρεσίες με χρήσιμους ηλίθιους ρεμπεσκέδες κομματοφρουρούς … και έχεις μια χώρα παραδομένη άνευ όρων στο πιάτο. Φροντίζεις επίσης να υποβαθμιστεί και η Παιδεία μερικά υπόγεια πιο κάτω από τα υπόγεια ώστε να έχεις τα νώτα σου καλυμμένα … και είσαι πασάς στο νότιο άκρο των Βαλκανίων …

Ο καφές ήταν ό,τι πρέπει … ίσως και ο προβληματισμός που τον συντρόφεψε … Οι δε πληροφορίες για την διαδρομή ήταν άκρως χρήσιμες. Έμαθα ότι οι αρκούδες και οι λύκοι έχουν μια φυσική φοβία για τα παπιά οπότε είχα ήδη εξασφαλίσει το επόμενο πρωινό μου ξύπνημα σε αυτά τα χώματα των Βαλκανίων … Οι επόμενοι περαστικοί δεν γνωρίζω … ελπίζω να έχουν παπιά … Η αρχική μου επιλογή ήταν λάθος καθώς θα διέσχιζα 15 χιλιόμετρα χωματόδρομο, οπότε επί τόπου αλλαγή σχεδίων … και δεν με χάλασε καθόλου …

Εγκάρδιοι χαιρετισμοί και αναχώρηση για την γη των άγριων ζώων … Α, ρε άνθρωποι της πόλης ξύλο που θέλετε ώρες ώρες … Βλέπετε σαμιαμίδι και νομίζετε ότι μπροστά σας είναι ο δράκος του Κομόντο …

Η διαδρομή προς Λεπτοκαρυά απίστευτη … δάσος – δάσος και δάσος … με στροφές και στροφές … και θέα … Ψυχοθεραπεία κανονική … Παραφωνία σε όλο αυτό το σκηνικό τα Αιολικά πάρκα που βιάζουν την εικόνα της φύσης … Η ανάπτυξη πάνω απ’ όλα …

Παραφωνία επίσης και η ανθρώπινη γαϊδουριά που την επιδεικνύουν με κάθε τρόπο … Μια απίστευτα όμορφη και δροσερή γωνιά ξεκούρασης – αναψυχής – προορισμού για πικ νικ στο δάσος … γεμάτη από σκουπίδια και κουτιά κόκα κόλας – μπύρας … και από τις δύο μεριές του δρόμου , γιατί εάν κάνεις κάτι, πρέπει να το κάνεις σωστά και ολοκληρωμένα ...
Οι άνθρωπες που ανέβηκαν έως εδώ σίγουρα είχαν αμάξι με πορτ μπαγκάζ και σακούλες … Παιδεία δεν είχαν … αυτοσεβασμό επίσης … Πώς να πλησιάσουν λύκοι και αρκούδες σε τέτοια βρωμιά …

Σκέφτομαι με ανακούφιση ότι την φύση δεν μπορείς να την ταρακουνήσεις ... Όταν δει ότι πράγματι κινδυνεύει, δίνει μια και ισοπεδώνει ... και τα ξανακτίζει από την αρχή ... με άλλους μάστορες και χρήστες στην δούλεψή της ... μέχρι να τους ισοπεδώσει και αυτούς ξανά και ξανά ...

Η διαδρομή συνεχίζει να συναρπάζει μέτρο με το μέτρο – χιλιόμετρο με χιλιόμετρο … Αισθάνομαι πολύ τυχερός που ήρθα με την πάπια … Με το άλλο σίγουρα θα είχα πολλές στιγμές απόλαυσης … παρατεταμένης όμως αμφιβάλω … Είμαι ξεκούραστος – χαλαρός – ήρεμος – χωρίς να μου λείπει η ταχύτητα τις περισσότερες φορές … Μπορώ και παρατηρώ ότι συμβαίνει γύρω μου … βλέπω πράγματα που με το άλλο θα περνούσαν χωρίς την παραμικρή αποτύπωση στον σκληρό του μυαλού …

Στο μυαλό μου συνεχώς έρχονται εικόνες από διαβάσματα σε διάφορα σχετικά με μοτοσικλέτες και ταξίδια sites… Οι πυρηνικοί μοτοεπιστήμονες και κατέχοντες την απόλυτη γνώση, έχουν ήδη μιλήσει και αποφασίσει …. «Τα παπιά είναι αυστηρά και ΜΟΝΟ για αστική μετακίνηση και ΤΙΠΟΤΑ άλλο» …. «Τα παπιά είναι επικίνδυνα για ταξίδι» … «Ταξίδια γίνονται μόνο με κυβικά, γιατί χωρίς αυτά δεν μπορείς να ταξιδέψεις» … και ήδη έχω αρχίσει να μπαίνω σε διαδικασία σχεδιασμού για το επόμενο ταξίδι και τις απαραίτητες ίσως μετατροπές …

Το χαμόγελο πίσω από τα αυτιά ξεχειλωμένο …. Παράδεισος κανονικός, προσφορά Κινέζικου εργοστασίου άθλιων κατασκευών … Και ακριβώς εκεί είναι το καυτό σημείο … Μα με μια άθλια κατασκευή μπορείς να έχεις όλα τα πιο πάνω ???

… η απάντηση είναι μία : … Θεέ μου τί είχα χάσει τόσα χρόνια … ??

Μπροστά μου ένα κοπάδι από μουλάρια και δύο αναβάτες πάνω σε σαμάρια … Σταματώ στην άκρη και τους χαζεύω … εικόνες από άλλες εποχές … Χαιρετιόμαστε …

- Πού πάνε αυτά ??
- Δουλειά …
- Ξύλα ??
- Ναι για ! … χαρακτηριστική απάντηση τοπικής διαλέκτου !
- Καλή δουλειά !
- Καλό δρόμο !

Έμεινα να τους χαζεύω για λίγο ... Πότε θα ξαναδώ κάτι τέτοιο … ? .. με πιάνει μια ψιλομελαγχολία … συνειρμικά μου έρχονται στο θυμικό εικόνες με εμένα πιτσιρικά πάνω στο γαϊδούρι πισοκάπουλα … Στο σαμάρι δεξιά και αριστερά κρεμασμένα τα κοφίνια από το αμπέλι μετά τον τρύγο … Τέτοια εποχή πρέπει να ήταν …

Από ψηλά το Μέγα Δέρειο απλώνεται μπροστά μου … ένας μιναρές και μια εκκλησιά ξεχωρίζουν δυό παράλληλους κόσμους … Δυό κόσμοι χωρισμένοι συνήθως από την ανθρώπινη ηλιθιότητα - την αγραμματοσύνη - τον καλλιεργούμενο τυφλό φανατισμό - τα προσωπικά πάθη και κυνήγι αυτοκαταστροφής - το επιτηδευμένο και χρόνια αποδεδειγμένο διαίρει και βασίλευε των λιμοκοντόρων καρεκλάκηδων ...
Σταματώ στο βενζινάδικο που είχα σταματήσει πριν 10 χρόνια για καύσιμα ... τώρα για αέρα … Η συνομιλίες μεταξύ των ντόπιων στην Τούρκικη γλώσσα … Αυτός ο τόπος δυο βιβλιοθήκες καταγραμμένης ιστορίας ... και λίγο είναι …

Σε όλη την διαδρομή υπάρχει διακριτική πλέον παρουσία στρατού την οποία παρατηρώ έως και την ολοκλήρωση του γύρου του Έβρου μέχρι και το Σουφλί που ξαναμπήκα στο Δάσος της Δαδιάς … Πώς έχουν αλλάξει οι εποχές .. Οι παλαιότεροι καταλαβαίνουν τι λέω και τι περιγράφω … Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ' αυτό μένειν … το είπε και ο Ηράκλειτος κάποιες χιλιάδες χρόνια πριν … Ο Ρασούλης το έκανε και τραγούδι …

Το Μικρό Δέρειο έρχεται γρήγορα … δυό τσιγάρα δρόμος με το αμάξι ή με μαστόδοντο γκόλντ γουίντ … Με το παπί απλά απόλαυση … Μετά τους Μεταξάδες το τοπίο αλλάζει … Φεύγει το δάσος και απλώνει ο κάμπος … καλλιέργειες και ερημιά … Βαμβάκια παντού … και άπλα … και κίτρινο χρώμα του καλοκαιριού πάνω στην δουλεμένη γη … Ο Ερυθροπόταμος και ο Άρδας ευλογία για τούτο το τόπο …

Στο Λάδη αριστερά για Κυπρίνο και ο στόχος για το Ορμένιο μια γειτονιά διαφορά … Θεέ μου πόσο απλά είναι τα πράγματα ... Τόσο απλά που δεν χωρούν στο θολωμένο μυαλό εγωπαθών και μολυσμένων με Μυκονίαση δίποδων και άλλων όντων της πλάσης … Το ότι βρίσκομαι εκεί πάνω φαντάζει τόσο φυσιολογικό, όσο και το να πάει κανείς μέχρι τον φούρνο για το καθημερινό καρβέλι … και δεν κάνω καθόλου πλάκα … Στο νου μου έρχεται η ατάκα του τύπου, που σε μια φωτο του γαλαξία μας, χωμένος κάπου εκεί βαθειά λέει : - Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε ??? ... και επανέρχομαι στην πραγματικότητα …

Οι ορεινοί όγκοι αριστερά μου φυσικό σύνορο με την Βουλγαρία τους οποίους ακολουθώ συνέχεια με βόρεια κατεύθυνση. Το ένα χωριό – αν και δεν είναι πολλά – διαδέχεται το άλλο … το έδαφος ομαλό και γλυκές ανηφόρες και διάσπαρτους λόφους … και το Ορμένιο πλησίαζε … Στα Πετρωτά η θέα του ρημαγμένου σχολείου δείχνει μια μικρή πτυχή της κατάστασης - της αδιαφορίας - της εγκατάλειψης ... Πόσους σημαντικούς ανθρώπους να ανέθρεψαν αυτές οι τάξεις ... πόσους επιστήμονες που διέπρεψαν σε άλλες πολιτείες και γωνιές του πλανήτη ... Πόσοι και πόσοι ικανοί άνθρωποι που πέρασαν από αυτά τα θρανία, εκδιώχθηκαν με ύπουλο και προσβλητικό τρόπο από την πατρίδα τους ... Στο μυαλό μου έρχονται όλοι οι γνωστοί μου μετανάστες από Βόρεια Ελλάδα ... Ρήμαξε ο τόπος κάποτε ... και τα ξαναζούμε από την αρχή για να μην ξεχνάμε ποιός είναι το αφεντικό ...

Για πότε έφτασα Ορμένιο ούτε που το κατάλαβα … Μπαίνω στο χωριό … ερημιά απίστευτη … Είχα σκοπό να πάρω έναν χάρτη της Βουλγαρίας γιατί κάτι με έτρωγε να μπω στην άλλη χώρα και να γυρίσω από την πίσω μεριά της οροσειράς Ροδόπης και να μπω από Κ. Νευροκόπι ξανά Ελλάδα. Το μόνο που μπορούσε κάποιος να αγοράσει ήταν ερημιά ... και αυτό τζάμπα ... Ούτε σκυλί – ούτε γατί κυκλοφορούσε … νιέντε καθ’ όλα … Φωτο στο χαρακτηριστικό εκκλησάκι της πλατείας και δρόμο για τα σύνορα …

Δεν ήξερες όμως Βρασίδα … δεν ρώταγες ?? Φτάνω σε 6 χιλιόμετρα στα σύνορα … Να αγοράσω χάρτη ??? … πλάκα έχουμε μεσημεριάτικα … από πού ??? … Θα ρωτήσω σκέφτομαι τους συνοριοφύλακες πόσα χιλιόμετρα μακριά είναι η έξοδος για Νευροκόπι μέσω Βουλγαρίας ώστε να υπολογίσω τους χρόνους μου … η ώρα είναι ήδη σχεδόν 14:00 και δεν θέλω να διανυκτερεύσω εκτός Ελλάδας … Ένας φιλότιμος τελωνιακός έτρεχε πάνω κάτω για να ελέγξει τα αυτοκίνητα προς Βουλγαρία … μια άλλη πιτσιρίκα μιλούσε στο κινητό της μέσα σε ένα γραφείο χωρίς να μου δίνει απολύτως καμία σημασία … δυό άλλοι με στολή σε ένα διπλανό γραφείο με κοίταξαν με αδιαφορία κουνώντας μου τους ώμους με νόημα ότι δεν ξέρουν … Η προσωποποίηση της σιέστας ... Ο φιλότιμος που έτρεχε σαν παλαβός για να τους προλάβει όλους σταματάει έναν ταξιτζή που έμπαινε εκείνη την ώρα στην Ελλάδα …

- Ο άνθρωπός σου… μου λέει … Ξέρει τα πάντα για την Βουλγαρία ….

Τελικά δεν ήξερε …

Αποφασίζω ότι το μενού δεν έχει Βουλγαρία σήμερα … αλλά μέρος από το δάσος της Δαδιάς που δεν είδα … Η Βουλγαρία όμως μπήκε στα υπ’ όψιν ΚΑΙ αυτή …

Παίρνω την αντίθετη κατεύθυνση με μια άλυτη προς το παρόν απορία ... Η πινακίδα των συνόρων μπαίνοντας στην γείτονα χώρα ... θα είναι το ίδιο άθλια όπως η δική μας ?? ... αλλά τι μου φταίνε οι πινακίδες ...

 

[Vrasidas Cub]

Ο γύρος του Έβρου από την άλλη πλευρά, την ανατολική, περνά από γνωστές πόλεις (αλλά και χώρες !! ... τουλάχιστον μια πινακίδα έτσι με πληροφόρησε) με δρόμο χωρίς μεγάλο ενδιαφέρον και κατά τόπους οδικά έργα …

Σταματώ στο ίδιο βενζινάδικο με πριν 10 χρόνια για ανάσα δροσιάς και λίγο ξεμούδιασμα … Παρέα μου στα παγκάκια με την σκιά 2 πανέξυπνα κοπράκια τα οποία πλάκα πλάκα και μπουκιά μπουκιά, μου έφαγαν τα πατατάκια μου … Το ένα δίπλα στο άλλο περίμεναν με σειρά να τους δώσω από ένα κομμάτι την φορά … Φατσούλες για χάιδεμα …

Ο κάμπος αν και βαρετός, η Ορεστιάδα προσπεράστηκε χωρίς να το καταλάβω … Φτάνοντας Διδυμότειχο, είχα ξεχάσει το πόσο κοντά είναι η πόλη στον ποταμό Έβρο … Τα τελευταία σπίτια σχεδόν πάνω στην Εθνική Οδό και το ποτάμι ούτε στο χιλιόμετρο … Υπερυψωμένες σκοπιές – παλιά σιδερένια γέφυρα – δίπλα πολυβολείο … μνημεία της αγριότητας των ανθρώπων … πολλές φορές ίσως υποχρεωτικής, για επιβίωση ….
Υπομονή το Σουφλί δεν είναι μακριά … ούτε ο παράδεισος της Δαδιάς …

Σε λίγη ώρα η πινακίδα που ειδοποιεί για το τέλος της βαρεμάρας εμφανίζεται μπροστά μου … Προς Δαδιά δεξιά … σιγά που δεν θα ’στριβα …
Και το πανηγύρι αρχινά ξανά … Είναι από της φορές που έχεις την αίσθηση ότι ο Θεός σου κάνει πλάκα …. Από την μια σε βυθίζει σε έναν ανθρώπινο βούρκο και από την άλλη σε βυθίζει στον παράδεισο της φύσης … Δάσος - δάσος – δάσος … και στροφές … Είναι απίστευτη η προσμονή για το τι κρύβεται πίσω από την επόμενη στροφή … δύναμη να σταματήσεις για φωτογραφία δεν υπάρχει … θα χαθεί η αίσθηση, η στιγμή …

Μπαίνω - δυστυχώς - γρήγορα στο χωριό Δαδιά … στο σταυροδρόμι στην αρχή της πλατείας με την ωραία εκκλησία, ακολουθώ πινακίδα με κατεύθυνση Δρυμός Δαδιάς … Κάτι δεν κολλά … Γυρίζω πίσω στην πλατεία και πάλι έχω την αίσθηση ότι πήγα σωστά … Βλέπω ντόπιο λίγο πιο κάτω και τον προλαβαίνω.

Η κλασσική ερώτηση για τον σωστό δρόμο ακολουθείται από το κλασσικό ψάξιμο για κρυμμένη κάμερα και την πλάκα που μου έχουν στήσει … Ο παππούκος χωρίς δόντια και αυτός … Κατάφερα όμως να καταλάβω ότι πρέπει να ρωτήσω στο ξύλινο σπίτι … “προς τα κατ΄”…. Πόσο θα ήθελα φωτο από την φάτσα μου τέτοιες στιγμές … καλά τα δάση και τα βουνά, αλλά κάτι τέτοιο ….
Πάω «προς τα κατ’» και φτάνω στο κτήριο διαχείρισης του πάρκου … Μια ευγενική κοπελίτσα μου δίνει τον χάρτη του Δάσους με όλων των ειδών διαδρομές του ... http://dadia-np.gr/?page_id=3136

Στην καρδιά του δρυμού δεν μπαίνεις με όχημα. Ευτυχώς ... Ακολουθώ την διαδρομή προς χώρο αναψυχής Κατρατζήδων και δεν υπάρχει χώρος στο μυαλό για τίποτα άλλο εκτός από τα όσα συμβαίνουν γύρω μου … Η πλάκα του Θεού συνεχίζεται … Αργά, πολύ αργά προς το τέλος καταλαβαίνω ότι ΔΕΝ έβγαλα ούτε μία φωτογραφία … Ο λόγος εμφανής μόνο εάν βρεθεί κάποιος “εκεί” … ή ίσως γιατί, στο πίσω μέρος του θολωμένου μου μυαλού, υπήρχαν λύκοι και λοιπά οικόσιτα του άγριου δάσους .... Περνώ το πάρκο αναψυχής Κατρατζήδων μέσα από πυκνό δασικό δρόμο καλά στρωμένο … Δεν θυμάμαι σε όλη την διαδρομή από την πρώτη ημέρα να με ενόχλησαν λακκούβες ή επικίνδυνες κακοτεχνίες και ειλικρινά απορώ … Οι αναρτήσεις αν και είναι πολύ σκληρότερες από της άθλιες μαμά, παρ’ όλα αυτά δεν κοπάνησαν ποτέ …
Το υψόμετρο παραμένει χαμηλό … αναρωτιέμαι εάν αυτή η φύση ήταν κτισμένη 600 μέτρα ψηλότερα ….όπως στην Ευτανία.

Φτάνω στην διασταύρωση προς Λευκίμη και με πιάνει κατάθλιψη … το τέλος της διαδρομής πλησιάζει … Μένει για κερασάκι στην τούρτα ο Δρυμός Νίψας και μετά ξαναμπαίνω στον “μπουολιτισμό” … δυστυχώς … Κάπου εκεί θυμήθηκα τις φωτογραφίες … η μία και μοναδική από την Δαδιά και όχι στο καλύτερο σημείο …. Σε όλη την διαδρομή δεν συναντήθηκα ούτε με έναν άνθρωπο ... ούτε ένα αυτοκίνητο … Που είναι οι άνθρωποι ??

Η βλάστηση αραιώνει, το πέλαγος από ψηλά διακρίνεται κάτω, μακριά … περνώ κάτω από την Εγνατία και στην διασταύρωση με πινακίδα για Λουτρά, στάση στην σκιά για νερό και επανασχεδιασμό της διαδρομής … Τηλέφωνο και στα πιτσιρίκια που κάθε φορά με ρωτούν με λαχτάρα που έχω φτάσει … Πόσο χαίρομαι που ίσως έχουν το μικρόβιο του “φεύγα” από νωρίς …

Θα μου εξηγήσει κάποιος το νόημα του να πυροβολούν πινακίδες κατευθύνσεων ... ?? ... υπάρχουν και κομμάτων ...

Υπάρχει μόνο ένα κομμάτι που δεν έχω εξερευνήσει, βόρεια της Κομοτηνής προς Εχίνο … Σίγουρα οι διαδρομές εκεί πάνω θα είναι καταπληκτικές. Η ώρα είναι πέντε παρά και προβληματίζομαι … Όπου πάω πρέπει να είναι ημέρα ... να χορτάσει το μάτι μου … Με βαριά καρδιά αποφασίζω να πάω απ’ ευθείας Καβάλα … αυτός ο κύκλος πάνω από την Κομοτηνή μπαίνει στα υπ’ όψιν … Ήδη το νέο οδοιπορικό έχει σχεδιαστεί μόνο και μόνο από τα “υπ’ όψιν” που έχουν μαζευτεί μέχρι τώρα … και δεν με χαλά καθόλου …

Αλεξανδρούπολη – Καβάλα (δυστυχώς από Εγνατία … αυτά που κορόιδευα …) 2 ώρες ακριβώς με δύο στάσεις … Μία σε βενζινάδικο πριν την Αλεξανδρούπολη για Μπυράλ και καύσιμα … και μια κάπου μετά την Ξάνθη σε άνοιγμα της Εγνατίας για νερό και μπάρες δημητριακών …
Στον πρατήριο καυσίμων, πίνοντας (2 παρακαλώ) Μπυράλ, ξεσπάω ξαφνικά σε γέλια σαν χαζό … Ο πιτσιρικάς του βενζινάδικου με κοιτά παράξενα …

- Την Ελληνοφρένεια την ξέρεις του λέω ? …
- Όχι … μου απαντά με ύφος που δεν καταλαβαίνει τι του λέω και τι εννοώ …
- Θα σου πω στον γυρισμό … του απαντώ χαμογελώντας …



Απολαμβάνοντας την θέα του πάπιου με Μπυράλ στο χέρι ... η οποία μου άρεσε ΠΟΛΥ !

Μπαίνω από ψηλά Καβάλα … πόλη για να μείνεις επίσης … Η θέα της είναι για φωτογραφία ... στο κλασσικό πλάτωμα του δρόμου … όπως χρόνια πριν … Τότε η Εγνατία ήταν ακόμα υπό κατασκευή. Με τα χιλιάρια είχαμε λυσσάξει … Ο δείκτης βενζίνης κατέβαινε όπως η Σούζη τις σκάλες στον σεισμό του ΄99 … Κάποια στιγμή στην μέση του πουθενά, ανάβει το καταραμένο λαμπάκι της ρεζέρβας … με χαλαρή οδήγηση άντε 20 – 30 χλμ ακόμα … Περνούν τα χιλιόμετρα και τίποτα … ούτε βενζινάδικο ούτε έξοδος … Ταμπέλα για βενζινάδικο σε 5 χλμ αναπτερώνει το ηθικό και ανοίγει το γκάζι ... στα 10 χλμ ούτε βενζινάδικο, ούτε ίχνος ελπίδας … Πάλι θα σπρώχνω … Πάλι πινακίδα για βενζινάδικο σε 5 χλμ !!!! Σωθήκαμε ! … Παπάρια μάντολες … Ελλάδα, η χώρα που τα βεζνινάδικα υπάρχουν όταν τα χρειάζεσαι, μόνο σε πινακίδες …

Το φάρδος όμως ή η εξαργύρωση μέρους των καλών πράξεων που έχω κάνει σε αυτόν τον κόσμο, κάνει το μοτέρ να σβήσει ακριβώς την στιγμή που έχω στρίψει για Καβάλα δεξιά και πιάνω κατηφόρα !! …. Σβηστός μέχρι το βενζινάδικο της πόλης κάτω αριστερά … αν και ανεφοδίαζε εκείνη την ώρα, δεν με πείραξε καθόλου … Το πρατήριο υγρών σωτηρίας ήταν ακόμα στην ίδια θέση όταν πέρασα για κάτω …
Έχει σχεδόν νυχτώσει και η πόλη δείχνει φανταστική … Η περατζάδα υπέροχη … γεμάτη ζωή … και πολλοί που κάνουν τζόκινγκ … Κάποιος πρέπει να τους ενημερώσει ότι υπάρχουν παπιά … Παρ’ όλα αυτά τους ζηλεύω …

Ρωτώ για κάμπινγκ … Ν. Καρβύλη, 12 χλμ πίσω … Μια χαρά … σε 10 λεπτά ήμουν εκεί … Πεινώ σαν λύκος ... όχι από αυτούς που τρώνε κακά παιδιά και παπιά στα “άγρια μέρη” βόρεια της Αλεξανδρούπολης, τους άλλους … Δεν μπορώ να μην χαμογελάσω με διάθεση ειρωνείας …

Απόψε θα το ρίξουμε έξω … Βλέπω στο διπλανό τραπέζι του εστιατορίου του κάμπινγκ (οικογενειακή επιχείρηση που την διαχειρίζονται οι ίδιοι) κάτι μεριδάρες … σαν και αυτές που περιγράφονται με την λέξη «συμπάθιο» …
Μόνο “συμπάθιο” κυρά μου …???
Το παστίτσιο σπιτικό … η μπύρα φυσικά μόνο Βεργίνα (όπως και η δεύτερη) και η χωριάτικη … αυτή η σαλάτα … ακούγεται υπερβολικό, όμως ήταν η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΑΚΡΑΝ από όλες όσες έχω φάει μέχρι τώρα … Και δεν μιλάει ο κακός πεινασμένος λύκος … Πιστέψτε με κάτι γνωρίζω από φαγητό …

530 χλμ σήμερα ... όχι και άσχημα … με τα βουνά της – τις πεδιάδες της – τα ποτάμια της - τα δάση της – τις κρυμμένες κάμερες … Μια χαρά την περνάει ο πάπιος … και ο Βρασίδας επίσης … και ας ήταν το χορταράκι λιγότερο από τις άλλες φορές … Καληνύχτα Ντάκ … καληνύχτα Σούζη … όπου κι αν είσαι …

 

[Vrasidas Cub]

24-08-2016

Η διαδρομή

https://www.google.gr/maps/dir/Camping Alexandros/Καβάλα/Παραλία Βρασίδας/Beach Bar OASIS Kavala/Αμφίπολη/Lion of Amphipolis/Σταυρός/Στρατώνι/Ταξιάρχης/Ουρανούπολη/@40.5550305,23.732639,9.57z/data=!4m92!4m91!1m5!1m1!1s0x0:0xf4cc422daa2ea5af!2m2!1d24.5163731!2d40.9591853!1m10!1m1!1s0x14aebb729066fc01:0xf567e137446a476c!2m2!1d24.412866!2d40.937607!3m4!1m2!1d24.3733333!2d40.909683!3s0x14aeba31e6d0c9b7:0xa42db49fa85e8d93!1m5!1m1!1s0x0:0x208395245f56e588!2m2!1d24.3344978!2d40.8271987!1m5!1m1!1s0x0:0x3fc12666e1e93071!2m2!1d24.2700105!2d40.8022832!1m5!1m1!1s0x14a93c88692a3bdb:0x6e0af76283fd600!2m2!1d23.8470507!2d40.8236803!1m20!1m1!1s0x0:0xc4d9d34c5cf3d8e4!2m2!1d23.8425408!2d40.803074!3m4!1m2!1d23.8307608!2d40.7840224!3s0x14a92336f11e1ce9:0x9c1ede90d158097f!3m4!1m2!1d23.6163099!2d40.6575583!3s0x14a8e2f657ecde43:0x8b76493d88eb599d!3m4!1m2!1d23.6199938!2d40.6833344!3s0x14a8e2816d28fe37:0xe7ad527e1787f05a!1m5!1m1!1s0x14a8e1dec326651b:0x2adc92537a884400!2m2!1d23.6960989!2d40.6641845!1m10!1m1!1s0x14a8dc5bbe13d239:0x98549aa4bcba9f44!2m2!1d23.8254879!2d40.5141742!3m4!1m2!1d23.4528964!2d40.5031991!3s0x14a8f6be10f7fe5f:0x47ddb9475f422061!1m10!1m1!1s0x14a8f302d99683d9:0x65d8d22a6775b5cb!2m2!1d23.5235075!2d40.4244204!3m4!1m2!1d23.6809286!2d40.5102906!3s0x14a8e8a58e24f49f:0xd4f2522301e2f87c!1m5!1m1!1s0x14a8c8fbbefb5a17:0x3949424c546c20d3!2m2!1d23.9813901!2d40.3258678!3e0?hl=el

Ξύπνημα νωρίς για ακόμη μια φορά … αβίαστα – αβάδιστα - ακούραστα που λένε οι ξενέρωτες αγγελίες. Τί σου είναι να πέφτεις για ύπνο χαλαρός – με γεμάτη ημέρα – με υπερβολικό όγκο εικόνων, που ο ορίζοντάς τους δεν σταματά στην απέναντι γωνία με το φανάρι και το σκουπιδιάρικο … Λίγες ώρες ύπνος είναι αρκετός για ολική επαναφορά των αμπερωρίων …

Μάζεμα του στρώματος – ντουζάκι γιατί εχθές το βράδυ η βαρεμάρα ήταν στην κλίμακα για τιμητική πλακέτα απόδοσης συνήθους δημόσιου … και βουρ για την ρεσεψιόν … Εδώ ρεσεψιόν, εκεί ρεσεψιόν … πού είναι η ρεσεψιόν ? Περιμένω, κάνω ακόμα μια βόλτα στην πανέμορφα ήρεμη και ήσυχη παραλία και ξαναγυρίζω … Ούτε φωνή ούτε ακρόαση από κανέναν … ακόμα και από όσους έκαναν διακοπές … Η ώρα πλησιάζει 07:30 και αποφασίζω να φύγω … Θα επικοινωνήσω αργότερα μαζί τους (όπως και έγινε) να μου δώσουν τον τραπεζικό τους λογαριασμό.

Αυτές οι επαρχιακές πόλεις νωρίς το πρωί … ειδικά εάν σε λένε Καβάλα … Προτιμώ όμως μια ήσυχη απομονωμένη γωνιά για τον καφέ μου … Κάπου θα βρεθεί σίγουρα, βόρεια Ελλάδα είμαι …

Όλη η παραθαλάσσια διαδρομή από Καβάλα μέχρι Ν. Πέραμο γεμάτη απίθανα κολπάκια με όμορφες καλόγουστες κατοικίες που δεν βιάζουν την αισθητική και δεν έχουν κατασπαράξει το πράσινο … Απλά ακολουθείς την ακτογραμμή και χορταίνουν οι αισθήσεις σου … Πόσο τυχεροί όσοι μένουν εκεί …

Η Ν. Πέραμος πιο τουριστική … χμ … αρχίζω και την συγκρίνω ασυναίσθητα με τα λίγο πιο πριν τοπία … Το μέρος για καφέ δεν έχει βρεθεί ακόμα … ίσως τελικά και να το προσπέρασα …
Στην νότια άκρη του κλειστού κόλπου φαίνεται το κάστρο … ίσως να αξίζει να πάει κανείς μέχρι εκεί σκέφτομαι … και τελικά άξιζε … Βρασίδα είσαι Θεός … Θυμήθηκα κάποτε στην Μαλαισία που ήμασταν με την ομώνυμη παρέα στην χερσόνησο Μαλάκα … Αυτές οι συμπτώσεις, αλάτι στην ζωή και στο θυμικό του θολωμένου μου υποσυνείδητου …

Η παραλία "Βρασίδας" όμως είναι βατή μόνο από κακοτράχαλο χωματόδρομο και ο πάπιος διαμαρτύρεται … Περίπου 3 + 3 χλμ πήγαινε έλα δεν ήταν κάτι που μου δημιουργούσε ασφάλεια για τα συγκεκριμένα λάστιχα … Φάνηκα τυχερός στην περιοχή νότια του Πλαστήρα … μην το παρατραβάμε όμως … Επιστροφή και επίσκεψη στο κάστρο … και ο Βρασίδας beach στα υπ’ όψιν … Στα υπ' όψιν και η επίσκεψη στον οφθαλμίατρο ... βλέπω τι φωτο τράβηξα μερικές φορές και στο σημειωματάριο έγινε ήδη σημείωση για επίσκεψη ...

Αμέσως μετά ακολουθεί ο Άγιος Αθανάσιος … μια μικρή Μύκονος από beach bars κολλητά το ένα ακριβώς δίπλα στο άλλο … και φασαρία … και σημαίες που οριοθετούν τα beachόρια … και ομπρέλες … και ξαπλώστρες … και κορμιά … πολλά κορμιά … και φρέντο – καπουτσίνο ή εσπρέσο ή μακιάτο ή φρεντοτσίνο … που και που και φραπέ ... Που να χωρέσει ο Ελληνικός σε τόσα στρινγκ …
Ίσως και να γράφω λίγο αναχρονιστικά ή κακιασμένα … δεν ξέρω.

Θυμάμαι πάντως πως η μισή μου ψυχή είναι ακόμα σε μια παραλία πολύ χαμηλά στο νοτιο-ανατολικό Αιγαίο … κλειστή, ήρεμη, με βοτσαλάκι και θάλασσα βαθιά και κρυστάλλινη … με ψαροκάικο στην μέση … και ο ήλιος να την τιμά κάθε ημέρα ανατέλλοντας ακριβώς στην μέση μεταξύ των δύο ακριανών της βράχων … και την ανατολή να την βλέπουν 4 μάτια … και κάπου πίσω να περιμένει υπομονετικά ένα μπλε C50 … και όχι Κινέζικο … και σε λίγο κουφάλες θα βάλω τα κλάματα …

Θυμάμαι τα αμπέλια που ακολουθούν την παραλία μέχρι και μετά την Αγία Μαρίνα και στις δύο πλευρές του δρόμου και επανέρχομαι στην πραγματικότητα … Πάλι τα ίδια με την Έδεσσα … Ωραίες περιποιημένες καλλιέργειες γεμάτες λαχταριστούς καρπούς … Πολλά κιόσκια δίπλα σε κάθε κτήμα, πωλούν την πραμάτεια τους απ’ ευθείας από το χωράφι … Σταματώ σε ένα με μια συμπαθητική κυρία … Διαλέγω μερικά απίθανα τσαμπιά με καταπληκτικές ρώγες … Ανυπόμονα πάω στην δίπλα βρύση να τα πλύνω αμέσως … Σταματά και ένα Audi άσπρο … βγαίνουν δυο άγγελοι … μπερδεύομαι για λίγο ως προς την καταγωγή τους γιατί χαιρέτησαν στα Ελληνικά με ένα μελιστάλακτο «καλημέρα» … αλλά συνεχίζουν να μιλούν μεταξύ τους την γλώσσα των αγγέλων στα Βουλγαρικά … Γέρνω το κεφάλι στο αμάξι τους … Πινακίδες Βουλγαρικές … ξαναγέρνω το κεφάλι από την άλλη και για λίγο η προσοχή μου, δεν ήταν απορροφημένη από τις ρόγες των σταφυλιών … Έρμα μου νιάτα …

Συνεχίζω προς Αμφίπολη σε έναν ήσυχο με θέα στην θάλασσα και σχεδόν έρημο από αυτοκίνητα δρόμο, τρώγοντας ταυτόχρονα μικρά απίθανα τσαμπάκια …

Αριστερά μου υπάρχει ήσυχο beach bar, υπερυψωμένο από την παραλία … Βρασίδα εδώ είμαστε … καφές …
Μπαίνω σε ένα πλάτωμα με σκιά από μικρό ελαιώνα … ενδιάμεσα στις ελιές τραπεζάκια με αναπαυτικές καρέκλες και θέα στην από κάτω φανταστική παραλία που αντιστέκεται στην μόδα της Μυκόνου … επίγειος απρόσμενος παράδεισος … Στην βεράντα του κτίσματος στρωματσάδα κοιμούνται δυό κοπελιές … Μια κοπέλα δηλαδή και μια μεγαλοκοπέλα … Το παπί βαρά εγερτήριο … Γρήγορα γρήγορα σηκώνονται και τους κάνω νόημα να μην βιαστούν … με την ησυχία τους … Εξ’ άλλου έχω θέα μπόλικη και απίστευτη … και ώρα για σκότωμα επίσης …

Καφές και δυο τρεις χαζοκουβέντες με την ευγενική κοπελιά, φυσικά βόρεια … Καλοκαιρινές διακοπές και δουλειά μαζί ... κάτι τέτοιο κατάλαβα … Από τους πρωινούς καφέδες με συνοδεία λουκουμάκι που χαίρεσαι και που αφήνουν την δική τους χαρακιά στην μνήμη …
Φεύγω ανανεωμένος γεμάτος φρέσκο αέρα και ενέργεια … και λερωμένος από λουκουμόσκονη ... Γλυφόμουν κάνα μισάωρο .

Σειρά έχει η Αμφίπολη … όλος ο τόπος σου εμπνέει κάτι … Όπως το συναίσθημα που έχει κάποιος στους Δελφούς … Υπάρχει κάτι που δεν μπορείς να προσδιορίσεις αλλά είναι εκεί, υπάρχει …

Ακολουθώ τον Στρυμώνα από τα δεξιά του … Το τοπίο γεμάτες θύμισες … αλλά δεν είναι για αυτήν την στιγμή …

Η είσοδος της Αμφίπολης χαρακτηρίζεται από τον υπό αποκατάσταση Βυζαντινό Πύργο Μαρμαρίου … Συνειρμικά οι φαντασία πάει χρόνια πίσω … Ο Πύργος στην άκρη του λόφου επιβλητικός να προκαλεί δέος … Δεν ήθελαν και πολύ οι άνθρωποι εκείνων των εποχών … Το αρχαιολογικό μουσείο ένα απλό κτήριο με ωραία αυλή και φρεσκοκουρεμένο χορτάρι … Μέσα μέρος της Ιστορίας των Μακεδόνων … πώς να χωρέσει σε τέσσερις τοίχους

Παλεύω μέσα μου για το αν θα πάω λίγο πιο έξω … στον Τύμβο … Τύμβος ιερός για την χώρα και τα χώματά της, με ότι συμβολίζει, ορίζει και σηματοδοτεί … Το ξέρω ότι θα συγχυστώ … Θα μου έρθουν οι εικόνες λιμοκοντόρων που τον εκμεταλλεύτηκαν για προσωπική προβολή και άλλα φαιδρά συμφέροντα και θα αναγουλιάσω … Θυμάμαι ατελείωτες ώρες με πυρηνικούς επιστήμονες να ασχολούνται τόσο βαθιά με το θέμα … Θα έλεγε κανείς ότι γεννήθηκαν εκεί … τότε. Σκέτη αναγούλα … απόδειξη η συνέχιση του θέματος όταν έκλεισαν τα φώτα του θεάτρου … τα συμφέροντα άλλαξαν γειτονιές και τα φώτα έσβησαν… Πόσο καλύτερα έτσι… τα πνεύματα που κατοικοεδρεύουν στην περιοχή επιτέλους ησύχασαν …

Δεν πάω … γυρίζω πίσω προς το Λιοντάρι … Τελευταία φορά που το είχα δει, βρισκόμουν στο πίσω μέρος ενός Stayer… Aκόμα θυμάμαι την έκπληξή μου όταν εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά μου … Πώς να μην ξαφνιαστεί κανείς … Στέκεται εκεί από τον 4ο π.Χ. αιώνα … να φυλά ποιος ξέρει τί και ποιόν …

Ο δρόμος συνεχίζει μέσα στο πράσινο με λίγη περισσότερη κίνηση … Μπαίνω Ασπροβάλτα και παραλία Βρασνών … Ποτέ μου δεν συμπάθησα το τουριστικό χρώμα της συγκεκριμένης περιοχής, αν και έχω δυνατές αναμνήσεις από κέντρο – δισκοθήκη – ντισκοτέκ – μπαρ ονόματι Αλκατράζ αν θυμάμαι καλά ... με πισίνα μέσα και τίγκα κόσμο από τα Βαλκάνια … Γιουγκοσλαβία μεριά τότε … με Yugo Zastava, κυρίως κόκκινα … Στιγμές σουρεαλιστικής πραγματικότητας … Υπαίθρια καφετέρια και στην TV να δείχνει αγώνες Κατς από Αμερική … Οι Γιουγκοσλάβοι τουρίστες, έγκλειστοι τότε στα σύνορα του υπαρκτού σοσιαλισμού, δεν είχαν ξαναδεί κάτι παρόμοιο και είχαν μαζευτεί όρθιοι περιμετρικά της καφετέριας (δεν καθόντουσαν ποτέ για καφέ) και παρακολουθούσαν αποσβολωμένοι τα "χτυπήματα" – τις τούμπες – τις λαβές …. χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι οι αγώνες αυτοί είναι στημένοι και κανονικό θέατρο … Είχαν κάνει και αντίπαλες ομάδες με φανατικούς οπαδούς !!! Φωνές - κραυγές !! ... σύγχιση και αγωνία εάν ο άλλος θα επιζήσει …!!! … να γυρίζουν το πρόσωπο όταν ο άλλος από τα σχοινιά του ρινγκ έκανε άλμα για να σκάσει στο κεφάλι το αντίπαλου !! …. Δεν πίστευα στα μάτια μου ….!!

Ανεβαίνω Βρασνά, περνώ έξω από Βαμβακιά … Νότια των Βρασνών υπάρχει μια δασώδης περιοχή, ποτισμένη με πολύ ιδρώτα … και περπάτημα … Στην τριγύρω περιοχή υπάρχει ένα ιδιαίτερο μέρος ειδικευμένο στο αδυνάτισμα του σώματος και στο δυνάμωμα της ψυχής … Spa με λασπόλουτρα και κατασκήνωση και κολύμπι μαζί … και που λειτουργεί 12 μήνες τον χρόνο... Κάποιοι που διαβάζουν ίσως έχουν περάσει από το συγκεκριμένο Spa… Ίσως έχουν φάει και τις ομελέτες του Μανώλη …
Βγαίνω Μικρή Βόλβη και φτάνω Ρεντίνα … πάω στο πάλαι ποτέ καφενείο του Μανώλη με τις Θεϊκές ομελέτες … Το καφενείο κλειστό … τρείς μεγάλοι άντρες κάθονται έξω … Γνωστές φυσιογνωμίες οι δυο και ο τρίτος, από αυτούς που δεν τους ξεχνάς εύκολα …. Ρωτώ τον τρίτο :

- Με θυμάσαι ? …

Με κοιτάζει … με περιεργάζεται … και μου λέει :

- Έχεις βάλει κιλά … αλλά είσαι αυτός που έπιανε τις μύγες στον αέρα !!! … και λέει το επίθετό μου …

Α ρε ψυχή … και πέρασαν σχεδόν τριάντα χρόνια …

Κουβέντα και ανταλλαγή πληροφοριών για κοινούς γνωστούς – φίλους … τι άλλαξε στην περιοχή και τόσα άλλα …
Δυστυχώς το κακό το ριζικό, του είχε χτυπήσει άγρια το σπίτι … Το είχα μάθει χρόνια πριν, αλλά δεν είχα την δύναμη να σηκώσω το τηλέφωνο για συλλυπητήρια …
Πήγαμε σπίτι του για μεσημεριανό και έφαγα την πιο καυτερή φασολάδα ever!!! … με μπόλικη βόρεια καυτερή πράσινη πιπεριά μέσα … ικανή να σβήσει όλες τις μνήμες του εγκεφάλου και να μείνει μόνο η δική της …
Ωραία κουβέντα και εξιστόρηση του ταξιδιού … Είχα περάσει και από την ιδιαίτερη πατρίδα του, 4-5 χωριά κάτω από το Ορμένιο.
Η ώρα πέρασε και η ώρα του αποχαιρετισμού προκαλεί σε μένα τουλάχιστον θλίψη …

Με περιμένει όμως ένα από τα πολυαγαπημένα μου βουνά …

 

[Vrasidas Cub]

Φεύγω από Σταυρό και πάω νότια, παραλιακά … το μπλε από την μια … το πράσινο από την άλλη … Αν επιλέξεις αυτά τα χρώματα σε ρούχα, θα μοιάζεις με κλόουν … Με την φύση όμως είναι αλλιώς … Όσο περνούν τα χιλιόμετρα τόσο πιο βαθιά θες να μπεις σε αυτά … Λίγο πριν είχα μια γλυκιά θλίψη … τώρα όμως όλα αυτά έχουν μείνει πίσω … Και ο δρόμος μπροστά σε ρουφάει … Όλος ο τόπος μια ιστορία … Φτάνω Ολυμπιάδα και με το ζόρι δεν στρίβω δεξιά για Βαρβάρα … Όποιος βρεθεί σε εκείνα τα μέρη και δεν τα επισκεφτεί ενώ έχει χρόνο, διαπράττει ιεροσυλία … Μπορείς να είσαι μια ολόκληρη εβδομάδα εκεί μέσα και να μην βαριέσαι ποτέ … απλά να τριγυρίζεις όλη μέρα καίγοντας βενζίνη …

Αναρωτιέμαι οι τύποι από την Αλεξανδρούπολη, που ζήτησα πληροφορίες για την Δαδιά, εάν είχαν ποτέ έρθει εδώ … πώς θα περιέγραφαν το ¨άγριο¨ … ??

Συνεχίζω ευθεία για Στρατώνι … κάνω στάση για ανεφοδιασμό και μάλλον πρέπει να ξέχασα τα ρέστα από 10άρικο … Χαλάλι τους αν όντως έτσι είναι …

Στροφιλίκι και πράσινο … και ευτυχώς ερημιά … Δεν με ενοχλεί κανείς και τίποτα … όλη μου η προσοχή μην χάσω ούτε ένα μέτρο απόλαυσης … Αναρωτιέμαι εάν η πάπια είχε λαλιά τι θα έλεγε … έχει και αυτή το μερίδιό της … Ξέρω ότι κάπου δεξιά μου – και ευτυχώς δεν έχω οπτική επαφή με τον κακό χαμό - κάτι τσογλάνια κάνουν το παν για να καταστρέψουν το μνημείο αυτό της Φύσης … Πόσο εφήμερα κορόιδα είναι …

Στρατονίκη και Στάγειρα φεύγουν γρήγορα, αφήνοντας την πλατεία με το άγαλμα του μεγάλου παιχταρά στην παγκόσμια ιστορία της διανόησης … Ούτως ή άλλως αν δεν συμβεί κάτι στον δρόμο, από εκεί θα επιστρέψω …

Η φύση ηρεμεί για λίγο στο διάβα από Νεοχώρι και Παλαιοχώρι … Καλλιέργειες καλμάρουν τον οργασμό του δάσους … Μπαίνω Αρναία … όπως την θυμόμουν, ίσως λίγο περισσότερο τουριστική …

Στην έξοδό της το μνημείο από την απελευθέρωσή της το ΄12 … περασμένες δόξες. Αναρωτιέμαι πόσα από αυτά δεν ήταν απλά προγραμματισμένα από τα παγκόσμια αφεντικά …

Ακολουθώ τον φαρδύ με παρατεταμένες ευθείες κεντρικό δρόμο προς Θεσσαλονίκη … Στιγμές που το χίλια λείπει … Η θέα δεξιά προς Λ. Βόλβη όμως αποζημιώνει … Αριστερά στο βάθος τα πυκνά δάση και ο Χολομώντας ... Από εκεί ψηλά με τόσο καθαρή ατμόσφαιρα και το μάτι να φτάνει σε τόσο βάθος, αντιλαμβάνεσαι πόσο μικρός είναι ο κόσμος … μια χούφτα γης είμαστε … και δεν το σεβόμαστε …

Φτάνω Παλαιόχωρα και κολλητά μπαίνω Ρίζα δεξιά … Αυτόν τον παλιό χάρτη κάποια στιγμή θα τον πετάξω … είναι όμως προσωπικό κειμήλιο … έπρεπε να προχωρήσω απλά καμιά εκατοστή μέτρα ευθεία και όχι να μπω στο χωριό … Βλέπω έναν τύπο ξυπόλητο, με χάντρες στο λαιμό και ράστα, να κατεβαίνει τον δρόμο προς τα κάτω … Δικός μου είναι σκέφτομαι … Τον ρωτάω από που για Ταξιάρχης … Χα !! … αυτήν την φορά κατάλαβα τα πάντα με την μία, αλλά παπάρια μάντολες για πολλοστή φορά … ήταν ξένος τουρίστας και έψαχνε και αυτός μαγαζί για να πάρει καμιά μπύρα …. Το φελέκι μου μέσα …. Κουφάλα τζι πι ες … δεν σε βγάζω που να χτυπιέσαι …

Γυρίζω πίσω, στρίβω δεξιά και μετά από λίγο δίπλα σε καφενείο με κόσμο, βλέπω σε διασταύρωση μια μικρή απλή πινακίδα προς δασικό δρόμο ο οποίος διασχίζεται με ευθύνη του οδηγού!! Άψογα !! εδώ ακριβώς είναι μια από τις Πύλες του Παραδείσου και στρίβω με απίστευτη ανυπομονησία !!

Αρχίζει το ανέβα για την κυκλική διαδρομή του Όρους Χολομώντας και το πανηγύρι συνάμα !!!

Η οποιαδήποτε μισή ή λάθος ή ανακριβής ή οτιδήποτε άλλη περιγραφή πλέον της απολύτου ακριβής, αποτελεί ιεροσυλία και ύβρις και λέρωμα της φύσης … Πόσο θα ήθελα να ήταν 07:00 ή άντε 08:00 το πρωί … Θα έκανα τον κύκλο 2 ή τρεις φορές … ξανά και ξανά … Μεγάλη ζήλια και αναμνήσεις έπεφτε επίσης κάθε φορά που έβλεπα δεξιά και αριστερά μονοπάτι για πεζοπορία να χώνονται μέσα στο δάσος … Δεν παν’ να είχε λύκους και αρκούδες … εγώ θα χωνόμουν εκεί μέσα … Το έχω ξανακάνει … αλλά με άλλες συνθήκες …

Ο κύκλος δυστυχώς τελειώνει βγαίνοντας στην Αρναία, ακριβώς δίπλα στο μνημείο της απελευθέρωσης του ΄12 … Πίσω πάλι για Στρατώνι … Πάντοτε ο γυρισμός από τον ίδιο δρόμο φαίνεται πιο σύντομος …

Σταματώ για φωτο στο άγαλμα του Αριστοτέλη όπου είναι και ο τάφος της τέφρας του… Ερημιά και έχω ανασφάλεια που θα αφήσω το παπί με τα πράγματά μου … Έχει και ένα σχετικό περπάτημα χωρίς οπτική επαφή με το πτηνό … Έχω ξαναέρθει και δεν το ρισκάρω να γίνει καμιά ζημιά από ξαφνική απώλεια …

Το κατέβα προς Στρατώνι ήταν επεισοδιακό … Είχα που είχα ζεσταθεί μέσα στον Χολομώντα, ήρθε και εκείνο το Audi… το μαύρο … με τις ξένες πινακίδες να κολλήσει πίσω μου την ώρα που ρέμβαζα …
Στην έδρα μου φιλαράκι … ?? … και με κλειστές κατηφορικές … ?? … και με καλό λάστιχο και καθώς πρέπει αναρτήσεις … ?? … και έπεσε λύσσα κακιά … Στο τέλος πριν την κεντρική διασταύρωση έπεσαν οι σχετικές χαιρετούρες … η πίεση και οι ρυθμοί των καρδιακών παλμών επίσης …

Ακολουθώ νότια τη διαδρομή προς Ιερισσό και Ουρανούπολη … Για να είμαι ειλικρινής από την συγκεκριμένη διαδρομή δεν θυμάμαι πολλά πράγματα όσο κι αν προσπαθώ να βοηθηθώ από το Googlemap… Η διαδρομή έχει καπελωθεί από το όργιο οδήγησης στον Χολομώντα και μετά με το Audi… και μιλώ με μεγάλη σοβαρότητα και ειλικρίνεια …

Θυμάμαι ότι έφτασα γρήγορα πριν την Ουρανούπολη σε ένα συμπαθητικό κάμπινγκ … Το κλασσικό ντουζάκι και ετοιμασία του παπιού για την επομένη … Έλεγχος λαδιού – λάδωμα αλυσσίδας (το οποίο γινόταν ούτως ή άλλως σχεδόν σε κάθε στάση κατά την διαδρομή) – στρώσιμο υπαίθριας κρεβατοκάμαρας … Και η απορία για το κουβάλημα της σκηνής έπεφτε ξανά στο τραπέζι …

Το κάμπινγκ οικογενειακή επιχείρηση και αυτή … δίπλα στην θάλασσα με απίστευτο ηλιοβασίλεμα … και ο γιός με GS F800 … άπειρος σε ότι αφορά τον χώρο μοτοσυκλέτας γενικά αλλά με πολύ ζέστη στο να μάθει και να ακούσει πράγματα … Μια καλή συζήτηση ... και δυό – τρεις μπυρίτσες έκλεισαν την βραδιά … Ανυπομονώ να την πέσω στο (σκληρό αυτήν την φορά) στρώμα, να βρω πάλι την ανάσα μου μετά από ότι έζησα λίγες ώρες πριν … Προβλέπεται νυχτερινή απόψε … στα λιμέρια του Μορφέα … και ας είναι Τετάρτη …

 

[Vrasidas Cub]

25-08-2016
Η διαδρομή
https://www.google.gr/maps/dir/Ουρανούπολη/Καλαμίτσι/Πευκοχώρι/@40.2108044,23.3569353,9.75z/data=!4m60!4m59!1m15!1m1!1s0x14a8c8fbbefb5a17:0x3949424c546c20d3!2m2!1d23.9813901!2d40.3258678!3m4!1m2!1d23.6722427!2d40.3140363!3s0x14a8947709ecf577:0xab526fa7534f2d7e!3m4!1m2!1d23.9845415!2d40.1129996!3s0x14a8afbcd30217d1:0x3d661223b9ef7f3e!1m35!1m1!1s0x14a8a82f69996ffd:0xc718e0c853bc39aa!2m2!1d23.990713!2d39.9915326!3m4!1m2!1d23.9469132!2d39.9618233!3s0x14a61d2e9f98ccc5:0x9530ddad584e5810!3m4!1m2!1d23.895009!2d39.9902488!3s0x14a61d91b0e684f9:0xd4a4074eb76de61e!3m4!1m2!1d23.8451658!2d40.0210783!3s0x14a8a0a65d0fc0ef:0x75122a86ca47574a!3m4!1m2!1d23.8136843!2d40.0280283!3s0x14a8a080d9357229:0xc1b7fce4c0646eb4!3m4!1m2!1d23.7972937!2d40.0599291!3s0x14a8a04e1d90de11:0xb8f795c278f37df2!3m4!1m2!1d23.7963148!2d40.077627!3s0x14a8a1bab7c89197:0xe307fa6ffd2619c1!1m5!1m1!1s0x14a625d66b8edee3:0x621732ff66dd3229!2m2!1d23.6140148!2d39.9880319!3e0?hl=el

Από τις λίγες «νυχτερινές» που θυμάμαι χωρίς κούραση … Ο ύπνος βαρύς και μονοκόμματος … Το πρώτο φως με ξυπνά με μεγάλη διάθεση … Έχω πληρώσει από το βράδυ για να μην έχω πάλι τα ίδια, γρήγορο σωματικό service και δεν αργώ να φύγω .
Βόλτα μέχρι το λιμάνι της Ουρανούπολης και ίσως στάση για ένα πρωινό καφεδάκι … Μπαίνω μετά από λίγο στην πόλη και δεν μου αρέσει καθόλου … Τουριστίλα και μπίζνα μυρίζει από μακριά. Μπίζνα για θέματα που δεν θα έπρεπε στο συγκεκριμένο μέρος και για συγκεκριμένα πράγματα …
Στο μικρό λιμάνι και γύρω από αυτό, αρκετοί με μαγκούρες στα χέρια και δισάκια στους ώμους, περιμένουν το καραβάκι για το Άγιο Όρος. Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν όψη διαφορετική από τις συνηθισμένες … σαν να βρίσκονται σε κόσμους δικούς τους … και ίσως αυτό να είναι μια λύση για να είναι η ψυχή ήρεμη …
Πόσες φορές δεν σκέφτηκα ότι είναι ένας προορισμός ζωής αυτό το Όρος … και αυτό δεν μπήκε απλά στο συρτάρι των «υπ’ όψιν» … Μπήκε στην στίβα των προσωπικών μου υποχρεώσεων πάνω πάνω …

Θέλω μια φωτο με εμένα και το παπί μπροστά από τον Πύργο της Ουρανούπολης … Ζητώ από έναν διπλανό καταστηματάρχη να μου βγάλει μία. Όπου και να βρεθώ μέχρι τώρα για φωτο, είμαι μόνος μου .. εγώ και η πάπια, και οι ρημάδες δεν μπορούν να βγάλουν φωτο της προκοπής … ευκαιρία να έχω και κάπου τον εαυτό μου σκέφτομαι … Ο τύπος αγχώνεται … κρατά το κινητό σαν να έχει στα χέρια του απασφαλισμένη χειροβομβίδα …

- Διν τα ξερ’ ιγώ αυτά … μου λέει … (σίγουρα μου κάνει πλάκα ο καλός Θεούλης των ταξιδευτών με παπιά …) … θα φωνάξ’ τη Βούλα πουν’ καλή σε αυτά … συμπληρώνει.

- Βούλαααααα …..

Εμφανίζεται ο σωτήρας που ακούει στο όνομα Βούλα … Πρόσχαρη και ευγενική …

- Εδώ της λέω … πατάς το στρογγυλό κουμπάκι στην οθόνη … Αν μπορείς σε παρακαλώ με ολόκληρο τον Πύργο από πίσω μου …

- Ιντάξ’…. μου λέει ….. σε έβγαλα!

Σε ευχαριστώ πολύ Βουλίτσα μου, της λέω, είσαι άγγελος …. Παίρνω το κινητό και βλέπω τι έβγαλε …. Κάτι κατάλαβα ότι πάταγε συνέχεια … αλλά λέω, δεν μπορεί … Την ίδια στάση 9 φορές … και «όπως» την ζήτησα … αλλά η πρόθεση μετράει …

Τους τύπους από πίσω μου τους έχω σε όλη τους την διαδρομή ... από πίσω στο βάθος μέχρι το πεζοδρόμιο τέρμα δεξιά ... (φωτο)

Δυό – τρεις φώτο και φεύγω όσο πιο γρήγορα μπορώ … Πριν προχωρήσει αρκετά το πρωί, ίσως βρω κατάλληλο μέρος για καφεδάκι και αναδρομή του τι έχει γίνει μέχρι τώρα …

Ξέχασα να πω ότι από την αρχή του ταξιδιού μου δεν είχα την παραμικρή επικοινωνία σε ότι αφορά τον έξω κόσμο … Δεν διάβασα απολύτως τίποτα – δεν άκουσα απολύτως τίποτα – δεν ρώτησα απολύτως τίποτα – δεν είδα απολύτως τίποτα … Ούτως ή άλλως η τηλεόραση είναι κλειστή εδώ και χρόνια, μόνο παιδικά για τα πιτσιρίκια και ντοκιμαντέρ … αραιά και που καμιά ταινιούλα να ψιλοχαζέψει το μυαλό … Με το διαδίκτυο δεν τα πάω καλά μέσω κινητού, οπότε είχα βρει την ηρεμία μου …

Σε τυχαία συζήτηση με φίλο έμαθα για τον σεισμό στην Ιταλία και αυτό διότι είχε προσωπικό ενδιαφέρον ο ίδιος … Συγκλονιστικό !! … σκέφτηκα ότι στην παραμύθα του φατσοβιβλίου τώρα όλοι οι νεοέλληνες θα γίνουν «Ιταλοί» με σημαίες και άλλα … Πριν λίγο διάστημα ήταν όλοι «Γάλλοι» … μετά «Γερμανοί» … Πόσες φυλές θα αλλάξουν ακόμα, μόνο ο Θεός το ξέρει … Το είμαστε όμως όλοι «άνθρωποι», δεν νομίζω να προλάβω να ζήσω να το δω …

Η διαδρομή από Ουρανούπολη προς το δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής, μοιραία πέφτει στην άνιση σύγκριση με τη χθεσινή. Όχι ότι δεν είναι όμορφη με ωραία χάραξη και σημεία ενδιαφέροντος … αλλά Χολομώντας δεν είναι …

Μπαίνω Τρυπητή και είναι καιρός για ανεφοδιασμό καυσίμων. Γεμίζω και πληρώνοντας μου πέφτει το κράνος από τη σέλα … Πέφτοντας εκσφενδονίζονται τα κλιπς της ζελατίνας από τη θέση τους και σκορπίζουν τριγύρω … Μισή ώρα τρεις νοματαίοι να έχουμε φάει τον τόπο και το ένα από αυτά να μην βρίσκεται … Από καθαρή τύχη και μόνο, το βρίσκω στην άλλη άκρη του βενζινάδικου !! Και να θέλεις να το στήσεις δεν μπορείς … Η ζελατίνα ακολούθησε έως το τέλος του ταξιδιού από την θέση του συνεπιβάτη ... Πόσα έντομα γλύτωσε ... Για να δούμε η συνέχεια τι εκπλήξεις μας επιφυλάσσει …

Ακολουθούν τα Νέα Ρόδα – η περιοχή όπου ο Ξέρξης,καθώς τριβόταν στην γκλίτσα του τσοπάνου, έσκαψε διώρυγα για τα πλοία του …. Που να ήξερε και αυτός τις εκπλήξεις της συνέχειας …

Στην Ιερισσό στρίβω αριστερά και μπαίνω ξανά στην ενδοχώρα … Καταπράσινα λοφάκια και χωράφια σε όλη τη διαδρομή μέχρι και παραλία Σαλονικιού που αρχίζει πλέον η σχεδόν παραθαλάσσια διαδρομή.

Φτάνω Γομάτι και πέφτω πάνω σε διαφημισάρα διαχρονική και all time επίκαιρη … Διαβάζοντας την πινακίδα, δεν μου κάνει και πολύ εντύπωση … Με τόσα γίδια που κυκλοφορούν σε τόσο μικρό γεωγραφικό χώρο …

Από τα υψώματα πριν τον Α. Ιωάννη Πρόδρομο … στο βάθος το νησάκι Αμμουλιανή ... Έμαθα ότι είναι φοβερός ψαρότοπος ...

Στην παραλία Σαλονικιού είδα και κάτι που μου έκανε εντύπωση … Γιατί όταν ό άλλος θέλει να δουλέψει, θα βρει τον τρόπο … Δύο μικρά van γεμάτα ταψάκια με μπουγάτσες με κρέμα – με τυρί – με κιμά – με χόρτο … (μην μου πείτε ότι δεν είμαι καλός μαθητής ...) γύριζαν μέσα στις γειτονιές με τα εξοχικά και ο κόσμος αγόραζε έξω από την πόρτα του, ότι τραβούσε η ψυχή του σε μπου – γά – τσες …. Οι τυρόπιτες εξάλλου είναι για τους ξενέρωτους …

Φτάνω μετά από ομολογουμένως ωραία διαδρομή στον όρμο Παναγιάς και Λαγονήσι. Κάνω το λάθος και κατεβαίνω παραλία Λαγονήσι για καφέ … αφού την είχα ψιλιαστεί την τουριστίλα … τί το ήθελα … Ο καφές χάλια όπως και ο αέρας που εκείνες τις ημέρες έκανε χαλάστρα σε πολύ κόσμο τελικά … Ούτε καν τον τελείωσα και φεύγω άρον άρον …
Λίγα χλμ πιο κάτω στο Στηθούρι, σταματώ στο μνημείο των τριών αδικοχαμένων χειριστών της Πολεμικής Αεροπορίας ... Άλλη μια συνεχιζόμενη τραγωδία και πονεμένη ιστορία αυτής της χώρας …. Γυρίζοντας σπίτι και σκαλίζοντας λίγο το θέμα έπεσα πάνω σε αυτήν την σελίδα του Υπ. Αμύνης που επιβεβαιώνει το αίσθημα της τραγωδίας …http://www.ellinikos-stratos.com/aeroporia/atiximata_1.asp

Πράσινο και ομαλές στροφές μου φτιάχνουν την διάθεση μετά την αποτυχία του καφέ … Δύο στραβές μέχρι τώρα για σήμερα ... Ελπίζω να μην τριτώσει. Και ξαφνικά ο διάσημος Αρμενιστής στην στροφή μπροστά μου ! Όταν είχε ανεχτεί την παρουσία μου, είχα φτάσει εκεί με ένα ΧΤ 600 ... δύο μοντέλα πριν το Benetton … με ταμπούρο πίσω … και flying μπουφάν … Από αυτά που ήδη με πρώτη, σε ταρακούναγαν δεξιά και αριστερά ... Ήθελε μπράτσα για να μπορείς να οδηγήσεις ... κανονικό flying δηλαδή ... ευτυχώς χωρίς χαίτη στο μαλλί … Καγκουριά καραμπινάτη … αλλά ποιος έδινε σημασία … Όπως έλεγε και ο Χορν στην ταινία με τον διάολο … “εγώ είμαι νέος !!” ….
Κατεβαίνω μέχρι την πύλη να θυμηθώ τα νιάτα μου ... Η ίδια ουρά όπως και τότε ... Κάποια πράγματα δεν χάνουν την αίγλη τους ...

Η διαδρομή συνεχίζεται ακολουθώντας έναν πανέμορφο φιδίσιο δρόμο … Αραιά και που υπάρχουν έξοδοι για μικρά απομονωμένα κολπάκια και παραλίες … Σε αρκετές από αυτές η θέα από τον δρόμο ψηλά είναι προκλητική … τόσο που να θέλεις να κατέβεις και να γίνεις ένα με την αλμύρα της θάλασσας … όπως η ακτή Ονείρου …

Και η θεϊκή γωνία σε πλάτωμα με θέα εμφανίζεται εμπρός μου … σε δεξιά στροφή … Ήρθε τόσο απότομα που δεν πρόλαβα να σταματήσω έγκαιρα και πήγα πιο κάτω μην προκληθεί ατύχημα …. Γυρίζω πίσω και πιάνω πρώτο τραπέζι θέα. Από κάτω η παραλία Πλατανίτσι χτυπιέται από τα κύματα και τον αέρα … ποιός νοιάζεται όμως … Αναψυκτικό για να στρώσει το στομάχι μετά την αηδία καφέ που υπέστη και άπλωμα πόδια … και χέρια στην διπλανή καρέκλα … Ο κανονισμός απλώματος σε καφέ με θέα, επιβάλλει άπλωμα σε τουλάχιστον τρεις καρέκλες …

Και καταφθάνει παρέα με time sharing χαζογκόμενες Σλαβικής προέλευσης … Ακριβώς εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα κάτι σταφύλια με υπέροχες ρόγες που είχαν πέσει στα χέρια μου πριν δυό μέρες … Παράξενο εργαλείο ο εγκέφαλος, εντελώς αυθαίρετα και αυτόνομα κάνει συνειρμούς και συγκρίσεις χωρίς την άδεια του ιδιοκτήτη … Στο κιόσκι με τα σταφύλια, οι δύο απρόκλητοι αλλά καλοδεχούμενοι από την ευγενική κυρία (και από εμένα) άγγελοι, τραγουδούσαν μελωδίες που μάγευαν σχεδόν όλες τις αισθήσεις … αυτές οι δύο κακάριζαν σαν την τσεμπεροφόρα θειά της Σούζης όταν ερχόταν από το χωριό για εξετάσεις … και μάσαγαν τσίχλα ... και οι ξυρισμένοι συνοδοί τους τις κοίταζαν όλο καμάρι … και σάλια … Κοιτώ τις πινακίδες των δύο σούπερ ντούπερ με ζαντολάστιχα κάρα, μεταφοράς ζωντοβολιδίων … Κατάλαβα …

Όλο αυτό το σκηνικό όμως, πόσο αδύναμο μπροστά στο μεγαλείο της φύσης που απλώνεται ξεδιάντροπα μπροστά μου … Στιγμές που δεν έχω ακόμα καταλάβει γιατί δεν έχω πάρει μια αξιοπρεπή φωτογραφική μηχανή … Τι να σου αποδώσει ένα χαζοκινέζικο κινητό … Αισθάνομαι όπως τότε στο γυμνάσιο – λύκειο με τις Κόντακ Μάτικ … Βρασίδα πρέπει να εκσυγχρονιστείς κάποτε … Κινέζικα παπιά – κινέζικα κινητά – κινέζικα τζιν … δεν είναι πρέπουσα ζωή αυτή … Αφύσικη ησυχία από τα time sharing χαζογκομενίδια με κάνει να γυρίσω το κεφάλι από περιέργεια …. Τι άλλο, έχουν πέσει και χλαπακιάζουν κάτι που δεν μπόρεσα να καταλάβω … Βρασίδα ώρα να την κάνεις για άλλες πολιτείες …

Μπαίνω Σάρτη και πετυχαίνω διαδοχικά τις δύο πρώτες μηχανές με ξένους τουρίστες σε όλη της διαδρομή έως τώρα … Φορτωμένοι μέχρι το πατάρι … Ήθελα να ήξερα πόσες μέρες θα τριγυρίζουν στις γωνιές του κόσμου … ήθελα να ήξερα πόση ζήλια μπορώ να αντέξω …

Συνεχίζω, προσπερνώ το Καλαμίτσι … Το τοπίο έχει αλλάξει αρκετά σε σχέση με πιο πριν … Σαφώς λιγότερο πράσινο με ωραία διαδρομή όμως … Διαδοχικά ωραίες γωνίτσες και ευκαιρίες για φωτο με χαρακτηριστικά σημεία από την περιοχή, με βάζουν σε συνεχή πειρασμό για σταμάτημα ...

Το πράσινο ξαναμπαίνει στο κάδρο αρχίζοντας η βόρεια πορεία. Το Πόρτο Κουφό είναι μαγικό. Ενώ οι άνεμοι των τελευταίων ημερών έκαναν πολύ κόσμο να χάσει τα μπάνια του, οι λουόμενοι στον κλειστό κόλπο του Κουφού δεν έχασαν ούτε λεπτό, ούτε μια βουτιά … Στου Κουφού την πόρτα ... όσο θέλεις φύσα …

Λοιπόν, μέχρι Γερακινή έχουμε μια ακτογραμμή από τις ωραιότερες που έχω δει σε αυτήν την χώρα. Γεμάτη από μικρά απομονωμένα κολπάκια και παραλίες … μικρές παραδεισένιες οάσεις η μία μετά την άλλη. Ενώ οι άνεμοι στην ανατολική πλευρά της Σιθωνίας ήταν δυνατοί και ενοχλητικοί, στην δυτική πλευρά της όλα ήταν ήρεμα. Οδηγούσα πολύ χαλαρά παρατηρώντας όσα περισσότερα μπορούσα. Δεν μπορούσα να αποφασίσω σε ποια όλες τις παραλίες θα ήθελα να μείνω από το πρωί έως το βράδυ … και η μία τόσο κοντά με την άλλη ….

Ο κατάλογος των «υπ’ όψιν» όσο πάει και μεγαλώνει …

Δεξιά μου απλώνονται οι διάσημοι αμπελώνες της Χαλκιδικής ... πολλοί από αυτούς βιολογικής καλλιέργειας. Όπως θα έπρεπε να είναι οι περισσότερες καλλιέργειες.

Διαδοχικά συναντώ πολλές τέτοιες γωνιές ...

... που φέρνουν διαδοχικά τα εγκεφαλιά το ένα μετά το άλλο ...

Ο Νέος Μαρμαράς μένει πίσω μου καθώς συνεχίζω βόρεια. Η πρώτη πρώτη επαφή μου με τη Χαλκιδική είχε στο μενού Ν. Μαρμαρά. Είχα ανέβει Χαλκιδική με ένα ΧΤ 600 όπως είπα πιο πριν, λίγο πάνω από τα μέσα του ΄80, με πρώτη στάση εκεί … Δεν έχω τις καλύτερες αναμνήσεις από αυτό το μέρος και δεν έχει να κάνει με τον τόπο ή τους ανθρώπους της …

Τελειώνει η βόρεια διαδρομή και αρχίζει η κίνηση να πυκνώνει η κίνηση ενοχλητικά. Μπαίνω Ν. Μουδανιά και ο κατήφορος με φέρνει πιο κοντά σε παρέα φίλων που περιμένει στο Πευκοχώρι.

Ο νέος δρόμος αν και καλοφτιαγμένος γρήγορος, μου χαλά την διάθεση. Παράταιρος με τις διακοπές μου …

Στον Ισθμό Ν. Ποτίδαιας κάποτε η στάση για φώτο ήταν επιβαλλόμενη, τώρα αδύνατη λόγω κατασκευής του δρόμου … Στρίβω για Καλλιθέα, η οποία είναι πνιγμένη από κόσμο και επιτέλους ακολουθώ παραλιακό δρόμο με χωρίς τσιγκουνιές πράσινου. Η κίνηση δεν ενοχλεί και απίστευτο αλλά αληθινό, μέχρι τώρα δεν έχει συμβεί κάτι κατά την κίνηση οχημάτων που να με ενοχλήσει ή που να μου δημιουργήσει πρόβλημα … Καμιά περίεργη προσπέραση – κανένα κλείσιμο από αλλαγής πορείας – καμία κόρνα … Βρασίδα ανήκεις στην Ευρωπαϊκή οικογένεια … τέλος.

Το κάμπινγκ της Κρυοπηγής ανασύρει από το ντουλάπι των αναμνήσεων απίστευτες ημέρες ξεγνοιασιάς – ήλιου – αγκαλιάς και γέλιου … Οι καταπληκτικότερες γυαλιστερές που έχω μέχρι τώρα γευθεί … Και ένας γείτονας τρελά όμοιος με τον συγχωρεμένο Ψωμιάδη ... αλλά χωρίς πούρο.
Για πρώτη φορά είχα πάρει πατατάκια με ξύδι στο μίνι μάρκετ του συγκεκριμένου κάμπινγκ και έχω κολλήσει με αυτά από τότε … Και με άλλα σχετικά πράγματα … αλλά ποιος νοιάζεται …
Α ρε Σουμέλα … είσαι μεγάλη ζημιά … και αφήστε να ξέρω μόνο εγώ τι εννοώ …

Μπαίνω Χανιώτη και το ντουλάπι με τις αναμνήσεις ανοίγει ξανά … αλλά από το διπλανό συρτάρι … αυτό με αποθηκευμένα όσα δεν είναι και πολύ ανάγκη να θυμάται κανείς … μόνο όταν επιβάλλεται για να συνετιστεί και να ξαναμπεί στην κανονική ρότα ψυχής … Κάποια αρνητικά γεγονότα και καταστάσεις καλώς μας συμβαίνουν στην ζωή… ίσως με αυτόν τον τρόπο γλυτώνεις τα απείρως χειρότερα όταν αυτά στην έχουν στημένη στη γωνία …

Απ’ όλα έχει ο μπαξές σε αυτό το οδοιπορικό ... τουλάχιστον δεν έχει χτυπήσει το Αλτσχάιμερ ακόμη … Θυμάμαι ...

Φτάνω Πευκοχώρι και αράζω στο καφέ του παραθαλάσσιου ξενοδοχείου των φίλων που ήδη βρίσκονται εκεί από την περασμένη εβδομάδα. Με τα (τελικά χρήσιμα) κλειδιά στα χέρια – για πολλοστή φορά από την πρώτη ημέρα αγοράς του παπιού - επιδιορθώνω το άθλιο αντίβαρο του αριστερού τιμονιού … Αφού δεν μου έπεσε στον δρόμο, ήμουν τυχερός.

Ο αέρας παραμένει δυνατός … άλλωστε έχω αλλάξει «πόδι» στην Χαλκιδική και οι παραλίες βλέπουν πλέον Ανατολικά …
Μια ακόμα παρατήρηση σε ότι αφορά τις παραλίες … οι δυτικές μου αρέσουν πολύ περισσότερο …

Η παρέα έρχεται από την παραλία, ο καφές τελειώνει και αρχίζουν οι μπύρες. Το βράδυ απειλεί ότι θα έρθει σύντομα οπότε ευκαιρία για αποθήκευση θερμίδων και ουσιών που κάνουν τον εγκέφαλο χαρούμενο … Αυτά που λένε για να ευχαριστηθεί το στομάχι, είναι παπαριές … τα πάντα αφορούν τον εγκέφαλο και αυτός καθορίζει (και καθαρίζει) τα πάντα ... Σουμέλα ακούς ??

Πάμε σε διπλανό «σαντουιτσάδικο» και αρχίζει το πανηγύρι … με μπύρες φυσικά. Άντε τώρα να παραγγείλεις και να μην σε κοιτούν σαν βλαμμένο… Και το τελειωτικό χτύπημα ήρθε με το “τι αλοιφή να βάλω??” …

Με είχαν προειδοποιήσει σχετικά, αλλά είναι διαφορετικά να το ζεις … Και τι αλοιφή να πρωτοδιαλέξει κανείς …
Διάλεξα αυτήν για εγκαύματα εγκεφάλου, με έξτρα σεροτονίνη …
Η σαντουϊτσάρα θεϊκή … μεριδάρα χορταστική, με αλοιφή άσπρη … Από αυτήν που βλέπουν διαιτολόγοι – φαρμακοποιοί – γυμναστές και άλλες επαγγελματικές σχετικές επαγγελματικές ομάδες και ζηλεύουν … Ίσως να βγάζουν και σπυράκια αναφυλαξίας … όπως αυτά που βγήκαν με τη θέα συγκεκριμένης συνομοταξίας δίποδων που ανεβοκατέβαιναν το νυφοπάζαρο του Πευκοχωρίου …

Μια πλαστικοποιημένη βυζού, με χείλη που οι ροφοί θα έσκαγαν από την ζήλεια … Απορώ πως έβλεπε τα τεράστια μπομπόνια της με τέτοια χείλη … Η άλλη με ένα μαλλί … ατύχημα σε χρωματοπωλείο … Από αυτό που προκύπτει όταν καταρρεύσει ράφι με κουτιά χρωμάτων …
Κάθε λογής τακουνοφόρες με στιλιστική διάθεση "με λένε Σούζη, τα κάνω όλα και δεν σιχαίνομαι" ... ραμμένο στην ούγια ... δίπλα στις οδηγίες "πλύσιμο μόνο με βραστό νερό" ...
Εισαγόμενος βάκιλος παρηκμασμένων νησιών του Αιγαίου, γενετικά μεταλλαγμένος, σουλατσάρει βόρεια ...

Και ερωτευμένους νέους … πολύ ερωτευμένους … Χέρι χέρι και βλέμμα μπλαζέ του τύπου “κοιτάτε ρε τι κυκλοφοράω !!” … Το ορθόν είναι “τι σέρνω” φιλαράκι … και κάποιος πρέπει να σου εξηγήσει τη διαφορά του «μοιράζομαι ψυχή» με το «time sharing» κωλομερίων … Κρίμα που δεν αποθανάτισα σκηνές απίστευτης «ρομαντζάδας» …

Και φυσικά με την παρέα έπεσε κοινωνική συζήτηση … Αρχίσαμε και φιλοσοφικές διαλέξεις διανθισμένες με τα «αφού – με – σε - σουβλάκι - καλαμάκι – αλοιφή» με οργανωτή του πάνελ τη μία Σαλονικιά, που κατείχε την απόλυτη γνώση του θέματος …

Εγώ να σημειώνω διάφορα και να τη ρωτώ με πόσα λάμδα γράφεται ...

- Με ένα !!
- Εγώ δύο άκουσα ....

Και πότε η βραδιά μπήκε βαθειά στους δείκτες του ρολογιού, δεν το κατάλαβε κανείς …
Από τις πραγματικά ευχάριστες βραδιές του ταξιδιού …

Χαιρετούρες και δρόμο με την πάπια για αναζήτηση νυχτερινού καταλύματος. Έξω από το Πευκοχώρι νότια, είναι η παραλία Παλιουρίου … με κάμποσα beach bars με βραδινούς φύλακες και ξαπλώστρες με ωραίο στρωματάκι … Δίπλα ακριβώς στο κύμα …
Ο ύπνος ήρθε χωρίς να το καταλάβω παρά τον αέρα και τις φωνές με γέλια και πειράγματα από παρέα πιτσιρικάδων λίγα μέτρα πιο πέρα … δεν μπορώ να πω ότι δεν ζήλεψα ...

Τα κουνούπια δεν είχαν πολλές ελπίδες εκείνη την βραδιά … ο Λεβάντες το φρόντισε με διακριτικότητα ...