varsa
Member
- Μηνύματα
- 1.291
- Likes
- 128
- Ταξίδι-Όνειρο
- far away
Ερση, συγχαρητηρια!!! χαιρομαι που τα βλέπεις ολα με χιουμορ.... αλλωστε περασες καλα κι ας αλλαξες προρισμο... περιμενω εναγωνιως τον Νείλο!!!!
-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Μάιο - Σεπτέμβριο 2020 !
Αίγυπτος Αίγυπτος / Για αλλού κινήσαμε να πάμε κι αλλού η ζωή μας πάει!
- Thread starter ΕΡΣΗ
- Ημερομηνία δημιουργίας
vagantos
Member
- Μηνύματα
- 2.030
- Likes
- 1.618
- Επόμενο Ταξίδι
- Θιβέτ, K.Aμερική ή Αφρική
- Ταξίδι-Όνειρο
- στου Ν.Καββαδία τα μέρη
Kαλό... Μόνο που η "ασθένεια" ξαναφουντώνει.
Ταξίδι κι ας μας βγεί και ξίδι ( λέμε τώρα).
alexstef2
Member
- Μηνύματα
- 307
- Likes
- 170
Καλησπέρα ΈΡΣΗ, πολύ ωραία η ιστόρια κ το ταξίδι σου! Μπράβο και για τα κουράγια σου.. λογω αλλαγής!
ΕΡΣΗ
Member
Αχ βρε Βαγγέλη, η ασθένεια σου έγινε χρονία
Αχ βρε Βαγγέλη, εγώ θα ψάξω να σου βρω γιατρό
Αχ βρε Βαγγέλη, η ασθένειά σου κόλλησε και ‘μενα
Αχ βρε Βαγγέλη, αντίδοτο να ‘δούμε πού θα ‘βρω
Παραφράζοντας Γιοκαρίνη
ΕΡΣΗ
Member
Ευχαριστώ πολύ.
bloody mary
Member
Μπράβο Έρση μας ταξίδεψες σε άλλους τόπους και εποχές. Ελπίζω (κακό) απρόοπτο να μη σε ξαναβρει ειδικά σε ταξίδι.
Πες μας πως είναι τα κρουαζιερόπλοια στον Νείλο, μεγάλα πολυτελή, ή σκυλοπνίχτες?
Περιμένουμε εναγωνίως να λύσεις κάβους και να σαλπάρουμε ξανά.
Πες μας πως είναι τα κρουαζιερόπλοια στον Νείλο, μεγάλα πολυτελή, ή σκυλοπνίχτες?
Περιμένουμε εναγωνίως να λύσεις κάβους και να σαλπάρουμε ξανά.
ΕΡΣΗ
Member
Για να απαντήσω στην ερώτηση της BloodyMary:
Στον Νείλο κυκλοφορούν όλων των ειδών τα πλοία. Από μικρά κρουαζιερόπλοια με καμιά δεκαριά καμπίνες, πολύ intime και exclusive, μεγαλύτερα (καμιά τριανταριά καμπίνες) και εξαιρετικά πολυτελή με τεράστιες καμπίνες με μπαλκόνια, έως μαζικά με περισσότερες καμπίνες (καμιά 65 -70 περίπου) τα οποία είναι και πιο γκρουπάδικα. Και σε αυτά όμως υπάρχουν κατηγορίες. Από καλά έως χάλια. Και φυσικά και με αντίστοιχες τιμές. Ότι δίνεις παίρνεις. Πάντως τα πολυτελή δεν ήταν και φθηνά κάθε άλλο. Τα καλά πρακτορεία συνήθως επιλέγουν μια μεσαία, αξιοπρεπή κατηγορία για τα γκρουπ τους. Το δικό μας ήταν καλό, με την έννοια ότι ήταν καθαρό, δε μύριζε, το σέρβις ήταν πολύ εξαιρετικό, σκιζόντουσαν οι άνθρωποι να μας εξυπηρετήσουν, καθαριότητα στην καμπίνα δύο φορές την ημέρα (έλεος, αφήστε μας να βρωμίσουμε φωνάζαμε) το φαγητό πολύ καλό και πλούσιο. (Αυτό πάλι δεν ήταν και για καλό, γιατί στο πλοίο μας έπιασε λύσσα κακιά, κάθε που χτυπούσε η ώρα του φαγητού εμείς είχαμε βαλθεί να αποδείξουμε τη θεωρία του Παυλώφ, κουνούσαμε την ουρά μας και μας έτρεχαν τα σάλια, με συνέπεια να τρώμε τρία γεύματα την ημέρα και επί τρία και τα γλυκά. Δε θέλω ούτε να ανεβώ στη ζυγαριά μου, δεν την αντέχω την σύγχιση). Ήταν πολύ απλό στη διακόσμησή του, οπότε γλυτώσαμε και το πολύ κιτς αλλά οι στόφες του την ήθελαν την ανακαίνιση. Πισίνα είχε το πλοίο, αλλά εμάς τουλάχιστον και να μην υπήρχε δε θα μας χάλαγε. Και τα παράθυρα τεράστια, από το πάτωμα ως το ταβάνι, αλλά ούτε και αυτό ήταν απαραίτητο: Στον Νείλο αξίζει να βλέπεις και από τις δύο μεριές, όχι μόνο από τη μία. Οπότε ανεβαίνεις στο κατάστρωμα. Α, και υπήρχε και ο ικανότατος Ισαάκ που έκανε εξαιρετικά μασάζ. Αυτή ήταν από τις καλύτερες υπηρεσίες του πλοίου. Επομένως με το πλοίο μείναμε απολύτως ευχαριστημένοι. Τα σημεία που, εμένα τουλάχιστον δε μου άρεσαν, αφορούν γενικότερα θέματα και τα αναφέρω στο http://www.travelstories.gr/%E1%F6%...%E5%F2-%E3%E9%E1-%E1%DF%E3%F5%F0%F4%EF-3.html
Με το που μπήκαμε μέσα στο πλοίο, η πόρτα έκλεισε πίσω μας, σηκώθηκε η άγκυρα και αποπλεύσαμε αμέσως! Ορμήσαμε στο κατάστρωμα να δούμε τον απόπλου. Όμορφο το τοπίο, ήμερο και ήσυχο. Έβλεπα τους χωρικούς στις ασχολίες τους, στα ψαρέματά τους, στις καλιέργεις στους και γνώριζα μια Αίγυπτο καταπράσινη πολύ διαφορετική από το ξερό και άγριο Σινά που είχα επισκεφθεί λίγα χρόνια πριν. Οι άνθρωποι χαλάρωναν και ξεκουράζονταν δίπλα στο ποτάμι, στην κάψα του μεσιμεριου. Χαλάρωσα κι εγώ και κατέβηκα στην καμπίνα να ξάπλωσω στο κρεβάτι με το παράθυρο ανοικτό για να παρακολουθώ το πανόραμα του Νείλου μπροστά μου. Με πήρε ο ύπνος φαίνεται, γιατί ξύπνησα έντρομη από τη μπουρού του πλοίου. Αμ δεν ήταν το δικό μας πλοίο, ήταν κάποιο άλλο που μας προσπερνούσε με όρτσα τα πανιά (λέμε τώρα) και οι ναύτες του κρεμασμένοι στις κουπαστές μας χαιρετούσαν και μας έστελναν φιλιά. Η δεύτερη απόπειρα να συνεχισθεί η σιέστα διεκόπη ακόμη πιο παράξενα.
Είχαμε φθάσει στην Έσνα, όπου εκεί υπάρχει φράγμα του Νείλου και θα έπρεπε το πλοίο να περιμένει τη σειρά του, ώστε να μπει στη δεξαμενή για να ανεβεί επίπεδο. Έτσι εξηγιόταν και το όλο ράλι των πλοίων στο Νείλο: όποιο έφθανε πρώτο θα περνούσε και πρώτο. Εκεί λοιπόν βρισκόντουσαν πολλά μα πάρα πολλά πλοία που περίμεναν τη σειρά τους και καθώς περιμέναμε όλο και προστίθεντο καινούργια στην παρέα. Στην Έσνα όμως υπάρχει και αρχαιολογικός χώρος, ίσως όχι και πολύ ιδιαίτερος, ο οποίος βγήκε, δεν ξέρω γιατί, από το τουριστικό πρόγραμμα των κρουαζιερόπλοιων, με αποτέλεσμα να μειωθούν τα έσοδα όλης της τουριστικής αγοράς της πόλης. Οι ευφάνταστοι έμποροι όμως βρήκαν άλλο κόλπο: Μια και δε μπορούσαν οι τουρίστες να επισκεφθούν την αγορά τους, μπήκαν σε βάρκες και πήγαν αυτοί να βρουν τους τουρίστες, ενώ τα κρουαζιερόπλοια περίμεναν τη σειρά τους για να μπουν στη δεξαμενή. Κάθε πλοίο λοιπόν περιτριγυρίζεται από πέντε έξι βάρκες οι οποίοι φωνάζουν: “Hola!” “Hallo!” “Sir, sir, hey, madam, madam” “Gallabiya, gallabiya, pashmina, towel, towel” κλπ. Αυτές οι φωνές με ξύπνησαν για δεύτερη φορά. Μια και η καμπίνα μου ήταν σε ψηλό επίπεδο δεν τους είχα δίπλα μου, αλλά ακριβώς από κάτω μου. Όμως τα δύο νεαρά αγόρια του γκρουπ είχαν μια καμπίνα ακριβώς πάνω στο επίπεδο του νερού. Είχαν ξαπλώσει και ξαφνικά ο ένας ξύπνησε από τα “Hola!, Hola!” και ξαφνιασμένος καθώς ήταν από τον ύπνο, με το που βλέπει μπροστά του τη φωνασκούσα φάτσα του Αιγυπτίου, αρπάζει το μαξιλάρι του και το εκτοξεύει εναντίον της για να την κάνει να πάψει. Όμως το παράθυρο ήταν ανοικτό και το μαξιλάρι εχάθη δια παντός στην απεραντοσύνη του Νείλου.
Το εμπόριο διηξήγετο ως εξής: πετούσαν, και μάλιστα πολύ ψηλά, μπορεί και τέσσερις ορόφους, μια κελεμπία ή μία πασμίνα ή κάποια πετσέτα θαλάσσης φωνάζοντας «no money sir, no money, just see, just see». Από εκεί και έπειτα ξεκινούσε το παζάρι. Δε συμφωνούσε ο τουρίστας και το ξαναπετούσε τη κελεμπία πίσω στη βάρκα. Ο βαρκάρης- έμπορος ξαναπετούσε την κελεμπία με κατεβασμένη την τιμή στον υποψήφιο πελάτη πάνω στο πλοίο. Ο πελάτης πίσω πάλι και ξανά και ξανά, μέχρι που τελικά η κελεμπία κατέληγε στον Νείλο.
Επειδή η αναμονή κρατούσε πολλές ώρες η ιστορία αυτή (και η φασαρία επίσης) μάκραινε. Αλλά όλοι έβγαιναν κερδισμένοι: οι τουρίστες διασκέδαζαν το χρόνο αναμονής στην Έσνα και οι έμποροι ήταν ευχαριστημένοι που είχαν τους τουρίστες επί τόση ώρα δικούς, στριμωγμένους χωρικά αλλά και ελεύθερους από αρχαιολογικές υποχρεώσεις και από τρεχάλες διάφορες.
Έτσι κι εμείς αγοράσαμε δύο κελεμπίες. Και άντε και καλά τη δικιά μου θα τη φορώ πάνω από το μαγιό στη θάλασσα, ο καλός μου τι θα κάνει τη δικιά που είναι λευκή και διπλή κιόλας; Αν δείτε κάποιον Αυγουστιάτικα να κυκλοφορεί με λευκή κελεμπία μη πείτε ότι αυξήσαμε το σαουδαραβικό τουρισμό μας, ο δικός μου θα είναι που θα προσπαθεί να βρει ένα τρόπο να χρησιμοποιήσει το απόκτημά του.
Με αυτά και με εκείνα έφτασε η σειρά μας να περάσουμε στη δεξαμενή, όμως είχε πια νυχτώσει, στα μέρη αυτά πέφτει ο ήλιος πολύ νωρίς, και πια χάθηκε η δυνατότητα να δούμε τη θέα.
Το πλοίο μας έτρεχε όλο το βράδυ και με τα παράθυρα ανοικτά απολαμβάναμε στον ύπνο μας τον ποταμίσιο αέρα. Πρέπει να φθάσαμε κατά το ξημέρωμα στο Εντφού. Αφού πήραμε το πρωινό μας, μας φόρτωσε ο ξεναγός σε διάφορα παετόνια και προχωρήσαμε προς το εσωτερικό της πόλης για να επισκεφθούμε τον ναό. Μια προσπάθεια που έκανα να τραγουδήσω το «καροτσέρη, καροτσέρη, ας το καμουτσίκι από το χέρι» έπεσε στο κενό. (Η προσπάθεια εννοώ, γιατί εγώ απειλήθηκα ότι αν συνέχιζα το άσμα μου θα έπεφτα στον Νείλο- Το ότι μου αποδόθη το προσωνύμιο Κακοφωνίξ το αποδίδω στη λατρεία μου για τον Αστερίξ).
Κατόπιν εφθάσαμε στον ναό του Ώρου. Κτίστηκε από τους Πτολεμαίους. Πρόκειται για τον πληρέστερο ναό, δεν του λείπει κανένα τυπικό αρχιτεκτονικό χαρακτηριστικό και δεν έχει γκρεμιστεί και τίποτε. Βλέπει κανείς τον πυλώνα της εισόδου, προχωρά στην περίστηλη αυλή, μπαίνει μέσα στον ναό και επισκέπτεται τις δύο υπόστηλες στοές, προχωρά να δει το άδυτο των αδύτων, εκεί που μόνο ο μέγας αρχιερέας του τόπου και ο Φαραώ είχαν το δικαίωμα να μπουν για να αλλάξουν στο άγαλμα του θεού τα ρούχα του σε καθορισμένες γιορτές του χρόνου και εκεί φρακάρει. Κάνει μεταβολή και τρέχει έξω να πάρει ανάσα. Ίσαμε τριάντα, σαράντα, μπορεί και παραπάνω, πλοία έχουν ξεβράσει συγχρόνως τους επιβάτες τους στο Ενφού για να γνωρίσουν τα μυστήρια της Αιγύπτου. Βάλτε με το μυαλό σας εσείς τρεις- τέσσερις χιλιάδες κόσμο, χώρια τα σχολεία «what’s your name, where are you from?» να περιφέρονται, γύρω και μέσα και πλάι, και κάτω (για να δουν το πηγάδι και τον Νειλομετρητή) από το ναό. Πανικός! Πολύ απογοητευτήκαμε μιας και ο ναός ήταν σε άριστη κατάσταση και πολύ όμορφος. Φεύγοντας μας την έπεσαν οι έμποροι, αλλά πόσες πια, ίδιες κελεμπίες, ναργιλέδες, πασμίνες, φουλάρια και φύλλα παπύρου και μπιμπελό με την Ισιδα και τη γάτα Μπαστέτ να αγοράσει πια κανείς;
Δρομαίως λοιπόν την κοπανίσαμε από τους επίμονους εμπόρους και μικροεμπόρους και πωλητές και επιστρέψαμε στην ασφάλεια του πλοίου το οποίο μόλις μας μάζεψε όλους απέπλευσε. Φρόντισα να περάσω δημιουργικά την ημέρα μου αφήνοντας το κουρασμένο μου σαρκίο στα έμπειρα χέρια του ικανότατου Ισαάκ. Και το καλύτερο: ο χώρος όπου γινόταν το μασάζ είχε ένα τεράστιο παράθυρο με θέα στον Νείλο! Η απόλυτη χαλάρωση και το τέλειο χουζούρι. Πολύ μου κακοφάνηκε όταν τελείωσε η διαδικασία. Μάζεψα τη ρόμπα μου και σκουντουφλώντας πήγα στην καμπίνα μου όπου την έπεσα για μεσημεριανή σιέστα. Δύσκολη ζωή!
Το απόγευμα φθάσαμε στο Κομόμπο. Εδώ ο ναός βρίσκεται πάνω σε ένα ύψωμα δίπλα στην προκυμαία που δένουν τα καράβια. Ο ναός βρίσκεται σε σαφώς χειρότερη κατάσταση από τον ναό του Ώρου. Πτολεμαϊκός ναός και αυτός. Όμως ίσως επειδή δεν είχαν φθάσει τα πλοία όλα μαζί, ίσως επειδή είχαμε αρκετό χρόνο επίσκεψης η κατάσταση δεν ήταν τόσο αφόρητη όσο το πρωί (Μια απορία: εμείς επισκεφθήκαμε αυτά τα μέρη γύρω στις 15-20 Μαρτίου. Βεβαίως high season, αλλά όχι peak season. Τι να γίνεται άραγε από κόσμο τα Χριστούγεννα και το Πάσχα; Και μη μου πείτε ότι το Ορθόδοξο Πάσχα δεν έχει τόση περάσει γιατί πληροφορήθηκα για τις καραβανιές Ρώσων που τα τελευταία χρόνια καταπλέουν στην Αίγυπτο).
Εδώ συνέβη το εξής: Ο ναός αυτός ήταν αφιερωμένος στο θεό Σομπέκ ο οποίος είχε ως σύμβολο τον κροκόδειλο. Ο Νείλος πλέον δεν έχει κροκόδειλους. Προφανώς έγιναν όλοι αξεσουάρ LouisVuiton. Η μόνη πιθανότητα να αντικρίσουμε κάποιον in der naehe, που λένε και οι γερμανοί που είναι φίλοι μας, είναι σε μορφή μούμιας από τα χρόνια της Κλεοπάτρας. «Γρήγορα» μας λέει ο ξεναγός μας δείχνοντάς μας μια αίθουσα κλεισμένοι με κάγκελα «πηγαίνετε εκεί γρήγορα πριν γεμίσει με κόσμο, για να δείτε τις μούμιες των κροκοδείλων». Μπροστά μου, έχουν προλάβει δύο γιαπωνέζοι. Κοιτούν εμβριθώς μέσα, βγάζουν τις φωτογραφικές μηχανές, τραβάνε μερικές φωτογραφίες και κατόπιν, αφού ρίξουν και μια τελευταία ματιά αποχωρούν. Ακολουθώ, ρίχνω μια ματιά, πουθενά οι κροκόδειλοι, ρίχνω και μια δεύτερη μπας και κάτι μου διέφυγε, πάλι πουθενά τα ερπετά και βγάζω το συμπέρασμα ότι σχετικά πρόσφατα θα μετανάστευσαν σε κάποιο εργαστήριο συντήρησης για τόνωση, ενυδάτωση, pealing, lifting, botox, υαλουρικά οξέα κ.οκ, ώστε να εμφανιστούν ξανά μια μέρα άψογοι στους τουρίστες. Το ίδιο κάνανε και καναδυό από το γκρουπ μας, οι υπόλοιποι μόλις μάθανε ότι η αίθουσα ήταν κενοί πλέον ούτε καν την προσέγγισαν. Ε, το γιαπωνέζικο γκρουπ που ακολούθησε, όλοι έδωσαν το παρόν και καθόταν ο κάθε ένας από αυτούς επί ένα λεπτό περίπου μπροστά στην άδεια πλέον αίθουσα, και αποχωρούσε αφού πρώτα φωτογράφιζε που παλαιότερα εκτίθοντο οι κροκοδειλέ μούμιες. Θαμάξαμε. Αυτοί οι λαοί μαθαίνουν και εκ του κενού.
Αφού απολαύσαμε το ναό με τα χρώματα του δειλινού επιστρέψαμε στο πλοίο το οποίο απέπλευσε για το Ασσουάν. Μες το βράδυ φάνηκε μαγικά φωτισμένη η γέφυρα που ενώνει τις δύο όχθες του Νείλου και μιά ώρα αργότερα αντικρίσαμε τα φώτα του Ασσουάν. Είχαμε φθάσει!
Στον Νείλο κυκλοφορούν όλων των ειδών τα πλοία. Από μικρά κρουαζιερόπλοια με καμιά δεκαριά καμπίνες, πολύ intime και exclusive, μεγαλύτερα (καμιά τριανταριά καμπίνες) και εξαιρετικά πολυτελή με τεράστιες καμπίνες με μπαλκόνια, έως μαζικά με περισσότερες καμπίνες (καμιά 65 -70 περίπου) τα οποία είναι και πιο γκρουπάδικα. Και σε αυτά όμως υπάρχουν κατηγορίες. Από καλά έως χάλια. Και φυσικά και με αντίστοιχες τιμές. Ότι δίνεις παίρνεις. Πάντως τα πολυτελή δεν ήταν και φθηνά κάθε άλλο. Τα καλά πρακτορεία συνήθως επιλέγουν μια μεσαία, αξιοπρεπή κατηγορία για τα γκρουπ τους. Το δικό μας ήταν καλό, με την έννοια ότι ήταν καθαρό, δε μύριζε, το σέρβις ήταν πολύ εξαιρετικό, σκιζόντουσαν οι άνθρωποι να μας εξυπηρετήσουν, καθαριότητα στην καμπίνα δύο φορές την ημέρα (έλεος, αφήστε μας να βρωμίσουμε φωνάζαμε) το φαγητό πολύ καλό και πλούσιο. (Αυτό πάλι δεν ήταν και για καλό, γιατί στο πλοίο μας έπιασε λύσσα κακιά, κάθε που χτυπούσε η ώρα του φαγητού εμείς είχαμε βαλθεί να αποδείξουμε τη θεωρία του Παυλώφ, κουνούσαμε την ουρά μας και μας έτρεχαν τα σάλια, με συνέπεια να τρώμε τρία γεύματα την ημέρα και επί τρία και τα γλυκά. Δε θέλω ούτε να ανεβώ στη ζυγαριά μου, δεν την αντέχω την σύγχιση). Ήταν πολύ απλό στη διακόσμησή του, οπότε γλυτώσαμε και το πολύ κιτς αλλά οι στόφες του την ήθελαν την ανακαίνιση. Πισίνα είχε το πλοίο, αλλά εμάς τουλάχιστον και να μην υπήρχε δε θα μας χάλαγε. Και τα παράθυρα τεράστια, από το πάτωμα ως το ταβάνι, αλλά ούτε και αυτό ήταν απαραίτητο: Στον Νείλο αξίζει να βλέπεις και από τις δύο μεριές, όχι μόνο από τη μία. Οπότε ανεβαίνεις στο κατάστρωμα. Α, και υπήρχε και ο ικανότατος Ισαάκ που έκανε εξαιρετικά μασάζ. Αυτή ήταν από τις καλύτερες υπηρεσίες του πλοίου. Επομένως με το πλοίο μείναμε απολύτως ευχαριστημένοι. Τα σημεία που, εμένα τουλάχιστον δε μου άρεσαν, αφορούν γενικότερα θέματα και τα αναφέρω στο http://www.travelstories.gr/%E1%F6%...%E5%F2-%E3%E9%E1-%E1%DF%E3%F5%F0%F4%EF-3.html
Με το που μπήκαμε μέσα στο πλοίο, η πόρτα έκλεισε πίσω μας, σηκώθηκε η άγκυρα και αποπλεύσαμε αμέσως! Ορμήσαμε στο κατάστρωμα να δούμε τον απόπλου. Όμορφο το τοπίο, ήμερο και ήσυχο. Έβλεπα τους χωρικούς στις ασχολίες τους, στα ψαρέματά τους, στις καλιέργεις στους και γνώριζα μια Αίγυπτο καταπράσινη πολύ διαφορετική από το ξερό και άγριο Σινά που είχα επισκεφθεί λίγα χρόνια πριν. Οι άνθρωποι χαλάρωναν και ξεκουράζονταν δίπλα στο ποτάμι, στην κάψα του μεσιμεριου. Χαλάρωσα κι εγώ και κατέβηκα στην καμπίνα να ξάπλωσω στο κρεβάτι με το παράθυρο ανοικτό για να παρακολουθώ το πανόραμα του Νείλου μπροστά μου. Με πήρε ο ύπνος φαίνεται, γιατί ξύπνησα έντρομη από τη μπουρού του πλοίου. Αμ δεν ήταν το δικό μας πλοίο, ήταν κάποιο άλλο που μας προσπερνούσε με όρτσα τα πανιά (λέμε τώρα) και οι ναύτες του κρεμασμένοι στις κουπαστές μας χαιρετούσαν και μας έστελναν φιλιά. Η δεύτερη απόπειρα να συνεχισθεί η σιέστα διεκόπη ακόμη πιο παράξενα.
Είχαμε φθάσει στην Έσνα, όπου εκεί υπάρχει φράγμα του Νείλου και θα έπρεπε το πλοίο να περιμένει τη σειρά του, ώστε να μπει στη δεξαμενή για να ανεβεί επίπεδο. Έτσι εξηγιόταν και το όλο ράλι των πλοίων στο Νείλο: όποιο έφθανε πρώτο θα περνούσε και πρώτο. Εκεί λοιπόν βρισκόντουσαν πολλά μα πάρα πολλά πλοία που περίμεναν τη σειρά τους και καθώς περιμέναμε όλο και προστίθεντο καινούργια στην παρέα. Στην Έσνα όμως υπάρχει και αρχαιολογικός χώρος, ίσως όχι και πολύ ιδιαίτερος, ο οποίος βγήκε, δεν ξέρω γιατί, από το τουριστικό πρόγραμμα των κρουαζιερόπλοιων, με αποτέλεσμα να μειωθούν τα έσοδα όλης της τουριστικής αγοράς της πόλης. Οι ευφάνταστοι έμποροι όμως βρήκαν άλλο κόλπο: Μια και δε μπορούσαν οι τουρίστες να επισκεφθούν την αγορά τους, μπήκαν σε βάρκες και πήγαν αυτοί να βρουν τους τουρίστες, ενώ τα κρουαζιερόπλοια περίμεναν τη σειρά τους για να μπουν στη δεξαμενή. Κάθε πλοίο λοιπόν περιτριγυρίζεται από πέντε έξι βάρκες οι οποίοι φωνάζουν: “Hola!” “Hallo!” “Sir, sir, hey, madam, madam” “Gallabiya, gallabiya, pashmina, towel, towel” κλπ. Αυτές οι φωνές με ξύπνησαν για δεύτερη φορά. Μια και η καμπίνα μου ήταν σε ψηλό επίπεδο δεν τους είχα δίπλα μου, αλλά ακριβώς από κάτω μου. Όμως τα δύο νεαρά αγόρια του γκρουπ είχαν μια καμπίνα ακριβώς πάνω στο επίπεδο του νερού. Είχαν ξαπλώσει και ξαφνικά ο ένας ξύπνησε από τα “Hola!, Hola!” και ξαφνιασμένος καθώς ήταν από τον ύπνο, με το που βλέπει μπροστά του τη φωνασκούσα φάτσα του Αιγυπτίου, αρπάζει το μαξιλάρι του και το εκτοξεύει εναντίον της για να την κάνει να πάψει. Όμως το παράθυρο ήταν ανοικτό και το μαξιλάρι εχάθη δια παντός στην απεραντοσύνη του Νείλου.
Το εμπόριο διηξήγετο ως εξής: πετούσαν, και μάλιστα πολύ ψηλά, μπορεί και τέσσερις ορόφους, μια κελεμπία ή μία πασμίνα ή κάποια πετσέτα θαλάσσης φωνάζοντας «no money sir, no money, just see, just see». Από εκεί και έπειτα ξεκινούσε το παζάρι. Δε συμφωνούσε ο τουρίστας και το ξαναπετούσε τη κελεμπία πίσω στη βάρκα. Ο βαρκάρης- έμπορος ξαναπετούσε την κελεμπία με κατεβασμένη την τιμή στον υποψήφιο πελάτη πάνω στο πλοίο. Ο πελάτης πίσω πάλι και ξανά και ξανά, μέχρι που τελικά η κελεμπία κατέληγε στον Νείλο.
Επειδή η αναμονή κρατούσε πολλές ώρες η ιστορία αυτή (και η φασαρία επίσης) μάκραινε. Αλλά όλοι έβγαιναν κερδισμένοι: οι τουρίστες διασκέδαζαν το χρόνο αναμονής στην Έσνα και οι έμποροι ήταν ευχαριστημένοι που είχαν τους τουρίστες επί τόση ώρα δικούς, στριμωγμένους χωρικά αλλά και ελεύθερους από αρχαιολογικές υποχρεώσεις και από τρεχάλες διάφορες.
Έτσι κι εμείς αγοράσαμε δύο κελεμπίες. Και άντε και καλά τη δικιά μου θα τη φορώ πάνω από το μαγιό στη θάλασσα, ο καλός μου τι θα κάνει τη δικιά που είναι λευκή και διπλή κιόλας; Αν δείτε κάποιον Αυγουστιάτικα να κυκλοφορεί με λευκή κελεμπία μη πείτε ότι αυξήσαμε το σαουδαραβικό τουρισμό μας, ο δικός μου θα είναι που θα προσπαθεί να βρει ένα τρόπο να χρησιμοποιήσει το απόκτημά του.
Με αυτά και με εκείνα έφτασε η σειρά μας να περάσουμε στη δεξαμενή, όμως είχε πια νυχτώσει, στα μέρη αυτά πέφτει ο ήλιος πολύ νωρίς, και πια χάθηκε η δυνατότητα να δούμε τη θέα.
Το πλοίο μας έτρεχε όλο το βράδυ και με τα παράθυρα ανοικτά απολαμβάναμε στον ύπνο μας τον ποταμίσιο αέρα. Πρέπει να φθάσαμε κατά το ξημέρωμα στο Εντφού. Αφού πήραμε το πρωινό μας, μας φόρτωσε ο ξεναγός σε διάφορα παετόνια και προχωρήσαμε προς το εσωτερικό της πόλης για να επισκεφθούμε τον ναό. Μια προσπάθεια που έκανα να τραγουδήσω το «καροτσέρη, καροτσέρη, ας το καμουτσίκι από το χέρι» έπεσε στο κενό. (Η προσπάθεια εννοώ, γιατί εγώ απειλήθηκα ότι αν συνέχιζα το άσμα μου θα έπεφτα στον Νείλο- Το ότι μου αποδόθη το προσωνύμιο Κακοφωνίξ το αποδίδω στη λατρεία μου για τον Αστερίξ).
Κατόπιν εφθάσαμε στον ναό του Ώρου. Κτίστηκε από τους Πτολεμαίους. Πρόκειται για τον πληρέστερο ναό, δεν του λείπει κανένα τυπικό αρχιτεκτονικό χαρακτηριστικό και δεν έχει γκρεμιστεί και τίποτε. Βλέπει κανείς τον πυλώνα της εισόδου, προχωρά στην περίστηλη αυλή, μπαίνει μέσα στον ναό και επισκέπτεται τις δύο υπόστηλες στοές, προχωρά να δει το άδυτο των αδύτων, εκεί που μόνο ο μέγας αρχιερέας του τόπου και ο Φαραώ είχαν το δικαίωμα να μπουν για να αλλάξουν στο άγαλμα του θεού τα ρούχα του σε καθορισμένες γιορτές του χρόνου και εκεί φρακάρει. Κάνει μεταβολή και τρέχει έξω να πάρει ανάσα. Ίσαμε τριάντα, σαράντα, μπορεί και παραπάνω, πλοία έχουν ξεβράσει συγχρόνως τους επιβάτες τους στο Ενφού για να γνωρίσουν τα μυστήρια της Αιγύπτου. Βάλτε με το μυαλό σας εσείς τρεις- τέσσερις χιλιάδες κόσμο, χώρια τα σχολεία «what’s your name, where are you from?» να περιφέρονται, γύρω και μέσα και πλάι, και κάτω (για να δουν το πηγάδι και τον Νειλομετρητή) από το ναό. Πανικός! Πολύ απογοητευτήκαμε μιας και ο ναός ήταν σε άριστη κατάσταση και πολύ όμορφος. Φεύγοντας μας την έπεσαν οι έμποροι, αλλά πόσες πια, ίδιες κελεμπίες, ναργιλέδες, πασμίνες, φουλάρια και φύλλα παπύρου και μπιμπελό με την Ισιδα και τη γάτα Μπαστέτ να αγοράσει πια κανείς;
Δρομαίως λοιπόν την κοπανίσαμε από τους επίμονους εμπόρους και μικροεμπόρους και πωλητές και επιστρέψαμε στην ασφάλεια του πλοίου το οποίο μόλις μας μάζεψε όλους απέπλευσε. Φρόντισα να περάσω δημιουργικά την ημέρα μου αφήνοντας το κουρασμένο μου σαρκίο στα έμπειρα χέρια του ικανότατου Ισαάκ. Και το καλύτερο: ο χώρος όπου γινόταν το μασάζ είχε ένα τεράστιο παράθυρο με θέα στον Νείλο! Η απόλυτη χαλάρωση και το τέλειο χουζούρι. Πολύ μου κακοφάνηκε όταν τελείωσε η διαδικασία. Μάζεψα τη ρόμπα μου και σκουντουφλώντας πήγα στην καμπίνα μου όπου την έπεσα για μεσημεριανή σιέστα. Δύσκολη ζωή!
Το απόγευμα φθάσαμε στο Κομόμπο. Εδώ ο ναός βρίσκεται πάνω σε ένα ύψωμα δίπλα στην προκυμαία που δένουν τα καράβια. Ο ναός βρίσκεται σε σαφώς χειρότερη κατάσταση από τον ναό του Ώρου. Πτολεμαϊκός ναός και αυτός. Όμως ίσως επειδή δεν είχαν φθάσει τα πλοία όλα μαζί, ίσως επειδή είχαμε αρκετό χρόνο επίσκεψης η κατάσταση δεν ήταν τόσο αφόρητη όσο το πρωί (Μια απορία: εμείς επισκεφθήκαμε αυτά τα μέρη γύρω στις 15-20 Μαρτίου. Βεβαίως high season, αλλά όχι peak season. Τι να γίνεται άραγε από κόσμο τα Χριστούγεννα και το Πάσχα; Και μη μου πείτε ότι το Ορθόδοξο Πάσχα δεν έχει τόση περάσει γιατί πληροφορήθηκα για τις καραβανιές Ρώσων που τα τελευταία χρόνια καταπλέουν στην Αίγυπτο).
Εδώ συνέβη το εξής: Ο ναός αυτός ήταν αφιερωμένος στο θεό Σομπέκ ο οποίος είχε ως σύμβολο τον κροκόδειλο. Ο Νείλος πλέον δεν έχει κροκόδειλους. Προφανώς έγιναν όλοι αξεσουάρ LouisVuiton. Η μόνη πιθανότητα να αντικρίσουμε κάποιον in der naehe, που λένε και οι γερμανοί που είναι φίλοι μας, είναι σε μορφή μούμιας από τα χρόνια της Κλεοπάτρας. «Γρήγορα» μας λέει ο ξεναγός μας δείχνοντάς μας μια αίθουσα κλεισμένοι με κάγκελα «πηγαίνετε εκεί γρήγορα πριν γεμίσει με κόσμο, για να δείτε τις μούμιες των κροκοδείλων». Μπροστά μου, έχουν προλάβει δύο γιαπωνέζοι. Κοιτούν εμβριθώς μέσα, βγάζουν τις φωτογραφικές μηχανές, τραβάνε μερικές φωτογραφίες και κατόπιν, αφού ρίξουν και μια τελευταία ματιά αποχωρούν. Ακολουθώ, ρίχνω μια ματιά, πουθενά οι κροκόδειλοι, ρίχνω και μια δεύτερη μπας και κάτι μου διέφυγε, πάλι πουθενά τα ερπετά και βγάζω το συμπέρασμα ότι σχετικά πρόσφατα θα μετανάστευσαν σε κάποιο εργαστήριο συντήρησης για τόνωση, ενυδάτωση, pealing, lifting, botox, υαλουρικά οξέα κ.οκ, ώστε να εμφανιστούν ξανά μια μέρα άψογοι στους τουρίστες. Το ίδιο κάνανε και καναδυό από το γκρουπ μας, οι υπόλοιποι μόλις μάθανε ότι η αίθουσα ήταν κενοί πλέον ούτε καν την προσέγγισαν. Ε, το γιαπωνέζικο γκρουπ που ακολούθησε, όλοι έδωσαν το παρόν και καθόταν ο κάθε ένας από αυτούς επί ένα λεπτό περίπου μπροστά στην άδεια πλέον αίθουσα, και αποχωρούσε αφού πρώτα φωτογράφιζε που παλαιότερα εκτίθοντο οι κροκοδειλέ μούμιες. Θαμάξαμε. Αυτοί οι λαοί μαθαίνουν και εκ του κενού.
Αφού απολαύσαμε το ναό με τα χρώματα του δειλινού επιστρέψαμε στο πλοίο το οποίο απέπλευσε για το Ασσουάν. Μες το βράδυ φάνηκε μαγικά φωτισμένη η γέφυρα που ενώνει τις δύο όχθες του Νείλου και μιά ώρα αργότερα αντικρίσαμε τα φώτα του Ασσουάν. Είχαμε φθάσει!
Dorotija
Member
- Μηνύματα
- 1.297
- Likes
- 701
- Επόμενο Ταξίδι
- Να είναι η Κρακοβία?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Yemen
Γενναία δόση και σήμερα.. Ευχαριστούμε Έρση για τις όμορφες ιστορίες!
go2dbeach
Member
- Μηνύματα
- 6.021
- Likes
- 9.813
- Επόμενο Ταξίδι
- Λατινική Αμερική
- Ταξίδι-Όνειρο
- Λατινική Αμερική
Εξαιρετικη αφηγηση! Απολαμβανω κρουαζιερα 
Τραβα μπρος Ερση για αλλα ταξιδια και καθε εμποδιο για καλο!!
Τραβα μπρος Ερση για αλλα ταξιδια και καθε εμποδιο για καλο!!
Pandora
Member
- Μηνύματα
- 2.803
- Likes
- 961
- Επόμενο Ταξίδι
- θα δείξει...
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
΄Οπως κάθε φορά...η περιγραφή σου είναι τόσο απολαυστικήκαι παράλληλα, τόσο ενημερωτική, ώστε να μη θέλω να τελειώνει...το κάθε κεφάλαιο!
(Φαντάσου και να μην είχα πάει στην Αίγυπτο, τί πλάκα...θα πάθαινα, με αυτά, που μας περιγράφεις
)
και παράλληλα, τόσο ενημερωτική, ώστε να μη θέλω να τελειώνει...το κάθε κεφάλαιο!(Φαντάσου και να μην είχα πάει στην Αίγυπτο, τί πλάκα...θα πάθαινα, με αυτά, που μας περιγράφεις
)Εκπομπές Travelstories
