Ηνωμένο Βασίλειο Όχι μιά.....αλλά έξι βραδιές στο Notting Hill !!

[Klair]

Διαβαζοντας τις υπεροχες ιστοριες σας σχετικα με Λονδινο, ο αρχικος ενθουσιασμος μου καταρρέει, μιας και αντιλαμβανομαι πλεον οτι οι 6 ημερες που εχω, ειναι ελαχιστες.....
Και το ερωτημα ειναι (ρητορικο), τι αφηνεις χωρις να το μετανοιωσεις? Μαλλον τιποτα.....

Όπως είπαν και τα άλλα παιδιά μπορείς να δεις πάρα πολλά στο χρόνο που διαθέτεις.
Θέλει καλό προγραμματισμό, ώστε να μην χάνεις χρόνο με πολλές και άσκοπες μετακινήσεις και όπως συμπλήρωσε ο @yllos και συμφωνώ μαζί του, μην χάσετε πολύ χρόνο σε μαγαζιά και ψώνια.

Σίγουρα υπάρχουν ένα σωρό μουσεία που ο καθένας μας θέλει να επισκεφθεί αλλά για την πρώτη φορά, καλό είναι να γίνει μια συνετή επιλογή (ανάλογα με τα ενδιαφέροντά σου) και να χαρείς περισσότερο τις βόλτες στην πόλη.

Ένα είναι σίγουρο, ότι θα λιώσετε στο περπάτημα αλλά η πόλη θα σας συναρπάσει και θα σας ανταμείψει.

Η επιστροφή σε αυτή την πόλη είναι σχεδόν σίγουρη, οπότε μην αγχώνεσαι, ό,τι δεν προλάβεις αυτή τη φορά, θα το δεις την επόμενη και την μεθεπόμενη!

Να περάσετε τέλεια!

 

[Klair]

Αν Λονδινάρα, δεν σε αλλάζω με τίποτα! Τέλειες φωτογραφίες klair και η ιστορία γενικά σούπερ. Μπράβο!

Ευχαριστώ πολύ Γιάννη!
London for ever! Πόσο δίκιο έχεις!

 

[danev]

Αν Λονδινάρα, δεν σε αλλάζω με τίποτα! Τέλειες φωτογραφίες klair και η ιστορία γενικά σούπερ. Μπράβο!


Εγώ σε 4 μέρες είδα πάρα πολλά. Αυτά που βλέπεις την πρώτη φορά στο Λονδίνο και ίσως κάτι παραπάνω. Έφυγα υπερπλήρης χωρίς να νιώθω ότι έχασα κάτι. Σε 6 μέρες που έχεις εσύ, μην ακούω υπερβολές μπορείς να δεις πάρα πολλά και να απολαύσεις αυτή την απίστευτη μητρόπολη. Δεν είναι καθόλου λίγες.

Μην μιλάς εσύ! Χάχαχα. Έχω διαβάσει την ιστορία σου 20 φορές!

 

[giannismits]

Μην μιλάς εσύ! Χάχαχα. Έχω διαβάσει την ιστορία σου 20 φορές!

Ε άρα δεν θέλω απογοήτευση και προβληματισμό για το τι θα δεις σε 6 μέρες. Αφού με διάβασες θα είδες πως σε τέσσερις μέρες, την έτρεξα καλά την πόλη. Εννοείται χωρίς ψώνια και με δυο μουσεία μόνο. Για να γίνει αυτό έκανα πολύ καλό προγραμματισμό γιατί το Λονδίνο είναι τεράστιο κι έτσι έπρεπε να το μελετήσω καλά. Σε 6 μέρες εσείς θα είσαι πολύ πιο άνετοι.

 

[Klair]

@danev μα και εγώ στην ιστορία το πρόγραμμα 6 ημερών ουσιαστικά περιγράφω.
Από την έβδομη μέρα (της αναχώρησης), οι ωφέλιμες ώρες ήταν μέχρι τις 16:00, που γνωρίσαμε καλύτερα τη γειτονιά μας, το Notting Hill και προλάβαμε να πάμε και στην Little Venice.

Οπότε πραγματικά δεν υπάρχει κανένας λόγος να καταρρέει ο ενθουσιασμός σου, αντίθετα το πρόγραμμα και το δικό μου αλλά και του @giannismits θα πρέπει να σε ξεμπερδέψει και προσαρμόζοντας τις δικές σου επιθυμίες (προσθέτοντας ή αφαιρώντας πράγματα) σίγουρα θα προλάβεις να κάνεις και να δεις πολλά πράγματα.

 

[Dina Z]

Βλεπω οτι χρησιμοποιησες DLR στο CANARY WHARF.

Καθώς, ως γνωστόν, ο DLR δεν έχει μηχανοδηγό είναι ωραία να καθήσετε μπροστά-μπροστά ώστε να απολαύσετε την θέα περισσότερο.

Εμείς είχαμε κάρτα για ζώνες 1-2.

Κι εμείς την ίδια κάρτα είχαμε και για τον DLR.

 

[Klair]

Δευτέρα 12 Μαρτίου
συνέχεια

Πήραμε το metro από τον Camden Town Station και κατεβήκαμε στον σταθμό Tower Hill. Περπατήσαμε κατά μήκος του τείχους του Πύργου του Λονδίνου, επί της οδού Tower Hill, παρατηρώντας κηπουρικές εργασίες στο καταπράσινο γρασίδι που περιβάλλει το τείχος. Ένα μεγάλο τμήμα ήταν σκαμμένο, ενώ πουλιά σκάλιζαν το οργωμένο χώμα ψάχνοντας για τροφή.

Στρίψαμε δεξιά και αντικρίσαμε για ακόμη μια φορά το σύμβολο του Λονδίνου, την κινητή γέφυρα Tower Bridge.

Τα εισιτήρια για την επίσκεψη στους Πύργους και την έκθεση (με φωτογραφίες και προβολές για την ιστορία της γέφυρας), τα είχαμε κλείσει εξαργυρώνοντας μίλια της British Airways. Στην είσοδο δείξαμε την κράτηση, πήραμε τα εισιτήρια και μπήκαμε μαζί με ένα group Αμερικανών στο ασανσέρ, το οποίο με τη συνοδεία μιας ξεναγού, μας ανέβασε πρώτα στον βόρειο Πύργο, στις πεζογέφυρες με το γυάλινο δάπεδο, οι οποίες ενώνουν τους δύο Πύργους σε ύψος 34 μέτρων πάνω από τον δρόμο.

Κατά τη διάρκεια της ανόδου με το ασανσέρ η ξεναγός μας ενημέρωσε πως να κινηθούμε μέσα στους Πύργους. Μας είπε, ότι μπορούμε να περπατήσουμε και στις δύο πεζογέφυρες, έχοντας πανοραμική θέα με φόντο το δυτικό και το ανατολικό Λονδίνο.

Στη συνέχεια θα έπρεπε να κατεβούμε σιγά-σιγά με τις σκάλες, για να συναντήσουμε την έκθεση φωτογραφίας αλλά και video, με αφηγήσεις για την κατασκευή της γέφυρας και την ιστορία της. Μας εξήγησε επίσης, ότι όταν τελειώσουμε την περιήγησή μας και την κάθοδό μας με τις σκάλες, θα ξανασυναντηθούμε σε κάποιο σημείο του Πύργου, για να μας κατεβάσει με το ασανσέρ έξω στον δρόμο, ώστε να συνεχίσουμε προς το νότιο άκρο της γέφυρας, όπου βρίσκεται ο υπόγειος χώρος με το Βικτωριανό μηχανοστάσιο.

TIP: κρατήστε το εισιτήριο γιατί θα σας ζητηθεί ξανά για την είσοδό σας στο μηχανοστάσιο.

Tο 1872 το Kοινοβούλιο της Αγγλίας εξέτασε ένα νομοσχέδιο, στο οποίο επρόκειτο να εγκριθεί η κατασκευή αυτής της γέφυρας. Παρά τις ενστάσεις, το Κοινοβούλιο αποφάσισε να υλοποιήσει αυτό το σχέδιο. Ο αρχιτέκτονας Horace Jones πρότεινε, η γέφυρα να είναι Γοτθικού ρυθμού και κρεμαστή, ώστε να παρέχει ελεύθερη διέλευση στα πλοία. Αυτό το χαρακτηριστικό πολλοί το θεωρούσαν εντελώς πρωτοποριακό. Ο Jones είχε κάνει πολλά ταξίδια και οι μικρές κρεμαστές γέφυρες που ενώνουν τα κανάλια στην Ολλανδία, του έδωσαν την ιδέα της ανυψωμένης γέφυρας με αντίβαρα. Τα τεράστια φύλλα της γέφυρας, που ανοίγουν προς τα πάνω, ζυγίζουν 1.200 τόνους το καθένα. Η υδραυλική ενέργεια ήταν εκείνη που σήκωνε τα φύλλα με τα αντίβαρα. Το νερό λοιπόν χρησιμοποιούνταν για τη λειτουργία της γέφυρας.

Κάτω από το νότιο άκρο της γέφυρας ήταν εγκατεστημένοι τέσσερις καυστήρες, οι οποίοι τροφοδοτούμενοι με γαιάνθρακα παρήγαγαν ατμό και έθεταν σε κίνηση δύο τεράστιες αντλίες.

Αυτές στη συνέχεια απελευθέρωναν νερό με πολύ μεγάλη πίεση, το οποίο αποθηκευόταν σε μεγάλους συσσωρευτές. Αυτοί οι συσσωρευτές τροφοδοτούσαν συνολικά 8 μηχανές, οι οποίες έθεταν σε λειτουργία τα αντίβαρα. Τα φύλλα άνοιγαν προς τα πάνω σε μόλις ένα λεπτό. Στις μέρες μας, ο ηλεκτρισμός έχει αντικαταστήσει τον ατμό.

Σε προηγούμενο κεφάλαιο ανέφερα ότι σταθήκαμε πολύ τυχεροί και είδαμε τη γέφυρα να ανοίγει για τη διέλευση ενός ιστιοφόρου και στη συνέχεια να κλείνει.

Το εισιτήριο δεν είναι ιδιαίτερα ακριβό (9,80 λίρες), οπότε είναι μια εμπειρία προσιτή οικονομικά, αλλά και πολύ εντυπωσιακή, οπτικά και ιστορικά.

Homepage | Tower Bridge

Tελευταίος προορισμός για βόλτα και φαγητό για σήμερα είναι το Shoreditch, μια περιοχή στο East End, της οποίας οι δρόμοι αποτελούν οπτική έμπνευση, αφού εδώ υπάρχει συγκεντρωμένη μεγάλη ποικιλία από αγαπημένα graffities.

H περιοχή επίσης είναι ένα πραγματικό χρυσωρυχείο για διασκέδαση, αφού διαθέτει κινηματογράφους, εστιατόρια αλλά και πολύ ιδιαίτερα bar, όπως για παράδειγμα το Bounce Ping Pong, που προσφέρει πραγματικά ιδιαίτερη εμπειρία, αφού είναι ένα bar γεμάτο με τραπέζια ping pong, που άνοιξε το 2015 προσφέροντας επίσης brunch τις Κυριακές.

Εδώ υπάρχουν μερικά από τα μεγαλύτερα clubs, όπως το Cargo,

αλλά και το πρώτο pop-up εμπορικό κέντρο το BoxPark, το οποίο φιλοξενεί δημοφιλή καταστήματα με ποικίλα πιάτα από όλο τον κόσμο, αλλά και parties με διάφορους djs.

To Shoreditch αποτελεί την πιο hip γειτονιά και περιλαμβάνει τις συνοικίες Ηoxton και Haggerston, ενώ μια πιθανή προέλευση για το όνομα είναι το “Sewer Ditch”, το οποίο αναφέρεται σε μια αποχέτευση ή ένα υδάτινο ρυάκι, που έρρεε στην κάποτε πλούσια συνοικία. Ιστορικά το Shoreditch ήταν πάντα γνωστό για την ψυχαγωγία του. Κάποτε για τους οίκους ανοχής και τα θέατρα και τώρα για τα νυχτερινά κέντρα και bar.

Νύχτωσε όμως και η βροχή ξανάρχισε! Ήμασταν πλέον πολύ κουρασμένοι και αναζητήσαμε την Old Spitalfields Market, μια κλειστή αγορά με ρούχα, κοσμήματα, αξεσουάρ αλλά και φαγητό. Όταν φτάσαμε εκεί, ο χώρος ήταν υπoφωτισμένος, σχεδόν σκοτεινός, τα μαγαζιά κλειστά και επικρατούσε ερημιά. Mόνο μια creperie ήταν ανοιχτή. Καθίσαμε για λίγο έξω, στις καρέκλες του μαγαζιού, για να ανασυνταχθούμε και να ψάξουμε άλλη λύση για φαγητό. Καταλήξαμε στο DF Μexico, στην Hanbury Street.

DF TACOS

Όταν καθίσαμε στο τραπέζι μας το μαγαζί ήταν σχεδόν άδειο. Μέσα σε μισή ώρα όμως γέμισε ασφυκτικά, λες και όλοι μαζί είχαν δώσει ραντεβού, να βρεθούν εδώ την ίδια ώρα. Το φαγητό καλό και αρκετά οικονομικό, όμως κάπου εδώ…... άρχισα να μη νιώθω καλά. Ρίγη, κρυάδες και απίστευτη εξάντληση! Χάλια μαύρα! Η συσσωρευμένη κούραση, η υγρασία και ο σημερινός βροχερός καιρός με κατέβαλαν. Ή μήπως τσίμπησα κάποιον Λονδρέζικο ιό? Ήταν από εκείνες τις στιγμές που λες: -“Αχ να υπήρχε ένα κουμπί, να το πατήσω και να βρεθώ στο δωμάτιό μου”!

Στηθήκαμε στη στάση, ενώ η βροχή εξακολουθούσε να πέφτει, και πήραμε το λεωφορείο μέχρι τον Aldgate Station και στη συνέχεια με το metro φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Έκανα ένα πολύ ζεστό μπάνιο και ξάπλωσα. Έβαλα θερμόμετρο και είχα ανεβάσει πυρετό! Χαπακώθηκα και κοιμήθηκα με την ελπίδα, ότι την επόμενη και τελευταία μας μέρα στο Λονδίνο, θα είμαι καλά! Και να μην ήμουν, δεν υπήρχε περίπτωση να μείνω στο κρεβάτι μέχρι την ώρα αναχώρησης για το αεροδρόμιο. Είχαμε να εξερευνήσουμε τη γειτονιά μας, το Notting Hill, και να πάμε στην Little Venice ακόμα!!

 

[Dina Z]

Έβαλα θερμόμετρο και είχα ανεβάσει πυρετό!
Χαπακώθηκα και κοιμήθηκα με την ελπίδα, ότι την επόμενη και τελευταία μας μέρα στο Λονδίνο, θα είμαι καλά!Και να μην ήμουν, δεν υπήρχε περίπτωση να μείνω στο κρεβάτι μέχρι την ώρα αναχώρησης για το αεροδρόμιο.

Χα,χα,χα! Αυτο ειναι "μεχρι τελικης πτωσεως" κυριολεκτικα!

 

[Klair]

Χα,χα,χα! Αυτο ειναι "μεχρι τελικης πτωσεως" κυριολεκτικα!

Δεν με σταματάει τίποτααααααα λέμε!!!!

 

[danev]

Δεν με σταματάει τίποτααααααα λέμε!!!!

Το θερμόμετρο γράφει 27 βαθμούς. Ο ήλιος καεί κυριολεκτικά. Τα πάρκα έχουν γεμίσει με ημίγυμνους ξαπλωμένους Λονδρέζους. Ευτυχώς έχω πάρει αρκετά κοντομάνικα μπλουζάκια μιας και δεύτερη μέρα δεν φοριούνται από τον ιδρώτα.... Ελπίζω να... Χαλάσει αύριο γιατί δεν βλέπω να την βγάζουμε!

 

[yllos]

Το θερμόμετρο γράφει 27 βαθμούς. Ο ήλιος καεί κυριολεκτικά. Τα πάρκα έχουν γεμίσει με ημίγυμνους ξαπλωμένους Λονδρέζους. Ευτυχώς έχω πάρει αρκετά κοντομάνικα μπλουζάκια μιας και δεύτερη μέρα δεν φοριούνται από τον ιδρώτα.... Ελπίζω να... Χαλάσει αύριο γιατί δεν βλέπω να την βγάζουμε!

Μπες Primark και παρε μπλουζακια να βολευτεις.Να περνατε καλα και να απολαμβανετε το Λονδινο με τετοιο καιρο!!!

 

[Klair]

Τρίτη 13 Μαρτίου

Σήμερα ξύπνησα νιώθοντας καλύτερα! Ή μάλλον έπεισα τον εαυτό μου, ότι δεν ήταν τίποτα σπουδαίο το χθεσινό και όλα πέρασαν! Έφαγα ένα γερό πρωινό στο ξενοδοχείο και πήρα πάλι δύο Depon, για να είμαι σίγουρη ότι θα βγάλω τη μέρα, η οποία θα ήταν πολύ μεγάλη, αφού είχαμε να βολτάρουμε στο Notting Hill, έπειτα στη Little Venice και στη συνέχεια να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο, να πάρουμε τις αποσκευές μας, και να αναχωρήσουμε για το Heathrow.

Η πτήση μας ήταν στις 19:30 και η προβλεπόμενη άφιξή μας στο Ελευθέριος Βενιζέλος θα ήταν περίπου στη 1:30 μετά τα μεσάνυχτα, ώρα Ελλάδας. Άρα δεν υπήρχαν περιθώρια για πυρετούς και αδιαθεσίες, έπρεπε να διατηρηθώ ακμαία και ζωηρή μέχρι το τέλος.

Notting Hill λοιπόν σήμερα και η αρχή θα γίνει από τον διάσημο Portobello Road και την αγορά του.

O δρόμος ξεκινάει από την Pembridge Square, μόλις ελάχιστα λεπτά από το ξενοδοχείο μας, και φιλοξενεί την πιο διάσημη αγορά του Λονδίνου, κυρίως με αντίκες.

Αρχικά δεν ήταν παρά ένα μονοπάτι γνωστό ως Green Lane. Το σημερινό του όνομα το πήρε από την Porto Bello Farm, ένα αγρόκτημα που χτίστηκε στην περιοχή που σήμερα γνωρίζουμε, ως Golborne Road. Tο αγρόκτημα πήρε το όνομά του από την πόλη Porto Bello του Παναμά. Για μεγάλο χρονικό διάστημα ο Portobello Road παρέμενε μια απλή Εθνική λωρίδα, που συνέδεε τις περιοχές του Notting Hill στον νότο, με το Kensal Green στον βορρά.

Στα μέσα του 20ου αιώνα έμεναν Ιρλανδοί και μετανάστες από τις Αντίλλες. Ήταν μια φτωχή συνοικία, με εμπόριο ναρκωτικών, ρατσιστική βία και καθημερινές επιθέσεις εναντίον μεταναστών. Με την πάροδο του χρόνου άρχισε όλο και περισσότερη οικιστική ανάπτυξη στην περιοχή, με εντυπωσιακά Βικτωριανά σπίτια, με ωραίους κήπους που χτίστηκαν για πλούσιους ανθρώπους της εποχής. Επίσης χτίστηκαν σπίτια που ενοικιάστηκαν στους κατοίκους της εργατικής τάξης, που βρήκαν δουλειά στην περιοχή ως οικιακοί υπάλληλοι στα πλούσια σπίτια.

Τη δεκαετία του 1960, όταν ξεκίνησε το καρναβάλι του Notting Hill προς τιμήν των κατοίκων που προέρχονταν από τα νησιά της Καραϊβικής, η συνοικία άλλαξε και έγινε “μόδα”. Σήμερα θεωρείται γειτονιά πλουσίων, με πολύ ακριβά ενοίκια. Αλλά η μουσική, τα χρωματιστά κτίρια, τα ζωντανά καφέ και τα μαγαζιά την κάνουν μια γειτονιά εναλλακτικής κουλτούρας.

Μέχρι τη δεκαετία του 1940, η αγορά του Portobello Rd. ήταν σαν πολλές άλλες αγορές του Λονδίνου και κυρίως πωλούσε τρόφιμα. Ωστόσο στη συνέχεια, όλο και περισσότεροι έμποροι άρχισαν να πωλούν τα είδη τους, με αποκορύφωμα τις αντίκες, που έγιναν το πιο γνωστό είδος προς πώληση στην αγορά. H κύρια μέρα αγοράς αντικών είναι το Σάββατο και είναι η μεγαλύτερη αγορά με αντίκες στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Από την αρχή του κιόλας ο δρόμος μας εντυπωσίασε με τα υπέροχα χρωματιστά σπίτια του. Το πρώτο μαγαζί που συναντήσαμε μας τράβηξε την προσοχή, με τα χιλιάδες αντικείμενα που υπήρχαν μέσα και έξω. Φάγαμε αρκετή ώρα μέχρι να διαλέξουμε και να αποφασίσουμε τί θα αγοράσουμε.

Στη συνέχεια τα μαγαζιά γίνονταν όλο και περισσότερα, με αρκετό κόσμο να μπαινοβγαίνει από το ένα στο άλλο. Σήμερα Τρίτη που περπατάμε στον διάσημο δρόμο, απολαμβάνουμε καλύτερα τη βόλτα μας, χωρίς πολλούς τουρίστες. Κυρίως κυκλοφορούν κάτοικοι της περιοχής, οι οποίοι κάνουν τα ψώνια τους στα γνωστά τους καταστήματα, πιάνοντας κουβεντούλα με τους μαγαζάτορες.

Ο Portobello Road εκτός από μαγαζιά με ρούχα, αξεσουάρ, δερμάτινα, παλιά αντικείμενα, κοσμήματα, σουβενίρ διαθέτει και φούρνους, φαγάδικα και μικρά καφέ. Επίσης πολλοί πάγκοι είναι στημένοι στην άκρη του δρόμου και διαθέτουν φρούτα, λαχανικά αλλά και λουλούδια. Το μέρος έγινε επίσης γνωστό με την ταινία, “Μιά βραδιά στο Notting Hill”, από την οποία εμπνεύστηκα τον τίτλο της ιστορίας μου, κάνοντας μια μικρή παραλλαγή, αφού εμείς απολαύσαμε τη διαμονή μας στην κουκλίστικη αυτή περιοχή για έξι ολόκληρες μέρες. Πάντως δεν μπήκαμε στη διαδικασία να αναζητήσουμε το περιβόητο βιβλιοπωλείο που πρωταγωνιστεί στην ταινία, αντιθέτως είδαμε αρκετά άλλα, ατμοσφαιρικά και όμορφα βιβλιοπωλεία.

Περπατήσαμε σχεδόν όλο τον δρόμο και στη συνέχεια εξερευνήσαμε τον Westbourn Grove, έναν άλλο δρόμο στην καρδιά του Notting Hill, με επίσης ωραία χρωματιστά σπίτια, πολλά εστιατόρια και φυσικά πολυτελή και μοδάτα καταστήματα. Από ένα τμήμα αυτού του δρόμου περνάει και το καρναβάλι του Notting Hill.

Eδώ είδαμε και την Καθολική εκκλησία, St. Mary of the Angels.

Όμορφα επίσης σπίτια πλαισιώνουν το ήσυχο δρομάκι στο οποίο βρίσκεται η είσοδος του ναού.

Κάπου είχα διαβάσει ότι must αξιοθέατο της περιοχής είναι και η Churchill Arms Pub και ήθελα πολύ να την επισκεφτώ, έστω και εξωτερικά.

Η Pub είναι άμεσα αναγνωρίσιμη από τις πολλές γλάστρες με φυτά και λουλούδια που στολίζουν ολόκληρο το κτίριο. Διάβασα επίσης πως η Churchill Arms ισχυρίζεται, ότι είναι η πρώτη Pub στο Λονδίνο, στην οποία λειτούργησε ταϊλανδέζικο εστιατόριο, πριν από 25 χρόνια. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι η Pub αγοράζει πολλά λουλούδια. Εκείνο που μπορεί όμως να μας εκπλήξει είναι το γεγονός, ότι το συνολικό ετήσιο κόστος είναι περίπου 25.000 λίρες. Η συλλογή ξεκίνησε, ως ένα ζευγάρι κρεμασμένων καλαθιών, για να καταλήξει σε πάρα πολλές γλάστρες, που καλύπτουν ολόκληρο το κτίριο, ενώ τα Χριστούγεννα περίπου 90 χριστουγεννιάτικα δέντρα και 21.000 φωτάκια στολίζουν την Pub.

Από το 1800, οι παππούδες του Winston Churchill παρευρίσκονταν τακτικά στο μαγαζί. Αυτό το γεγονός οδήγησε στη βάπτιση του μαγαζιού με αυτό το όνομα, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Με αυτήν την ιστορική, πρωτότυπη και εντυπωσιακή Pub ολοκληρώσαμε την περιήγησή μας στο υπέροχο Notting Hill. Πριν αλλάξουμε περιοχή αποφασίσαμε να κάνουμε ένα διάλειμμα, σε ένα μαγαζί που γνωρίζαμε από προηγούμενο ταξίδι μας στο Λονδίνο. Αυτό το μαγαζί βρίσκεται στην Uxbridge Street και ονομάζεται Eggbreak.

Έχει μια όμορφη χαλαρή ατμόσφαιρα, σερβίρει ιδιαίτερα πιάτα και συνήθως είναι δύσκολο να βρεις τραπέζι σε ώρες αιχμής. Εμείς σταθήκαμε τυχεροί! Tην ώρα που μπήκαμε στο μαγαζί ένα τραπέζι άδειαζε και καθίσαμε αμέσως.

Two eggs on toast

Cornflake French toast with caramelised banana, blueberries and brown butter maple syrup.

Fluffy pancakes with berries, sour cream and maple syrup.

Eggbreak, Λονδίνο - Κριτικές εστιατορίων - Tripadvisor

Tο διάλειμμα και τα γλυκάκια στο Eggbreak μας έδωσαν την ώθηση που χρειαζόμασταν για να αλλάξουμε εντελώς κλίμα και περιοχή και να βρεθούμε ξανά κοντά σε νερό, κανάλια, βάρκες και πουλιά.

Mεταφερθήκαμε λοιπόν στη Μικρή Βενετία με τα όμορφα κανάλια, που βρίσκεται στα βόρεια του Paddington, στην περιοχή που συναντώνται δύο από τα μεγαλύτερα κανάλια του Λονδίνου, το Grand Union και το Regent.

Είναι μια πολύ γραφική και ήσυχη γειτονιά, που φιλοξενεί καφετέριες, εστιατόρια αλλά και κατοικίες μέσα σε ειδικά διαμορφωμένες βάρκες.

Μια γέφυρα ενώνει τις δύο πλευρές της συνοικίας,

ενώ στους γύρω δρόμους είναι χτισμένα πανέμορφα αρχοντικά σπίτια, που προσφέρουν στους ενοίκους τους εκπληκτική θέα στο κανάλι.

Μια τριγωνική λιμνούλα σχηματίζεται πριν τη γέφυρα, με μια μικρή νησίδα στο κέντρο της γεμάτη με ιτιές, γνωστή ως νησί Browning (από τον ποιητή Robert Browning), ο οποίος έζησε εδώ κοντά. Η νησίδα Browning λοιπόν προσφέρει καταφύγιο στα πουλιά που ζουν στο κανάλι.

Στην ανατολική πλευρά της λιμνούλας εκτείνεται το μικρό πάρκο Rembrandt Gardens, το οποίο δημιουργήθηκε το 1975, για να τιμήσουν την 700η επέτειο από την ίδρυση της πόλης του Άμστερνταμ, της “Βενετίας του Βορρά”. Μια από τις πλέον γνωστές επιπλέουσες επιχειρήσεις είναι το Waterside Cafe.

Η ιστορία των καναλιών του Τάμεση πάει μέχρι τον μεσαίωνα και η διάνοιξή τους έγινε για να μεταφέρονται ευκολότερα τα εμπορεύματα μέσα στην πόλη. Σήμερα στο κανάλι γίνονται βαρκάδες για λόγους αναψυχής, οι οποίες ξεκινάνε από εδώ και καταλήγουν μετά από 45 λεπτά στο Camden Lock.

Η Little Venice όμως δεν είναι μόνο η γραφική γειτονιά, με τα σπίτια-βάρκες και τα κανάλια. Περπατώντας μόλις λίγα μέτρα από τη γραφική λίμνη, κατά μήκος του καναλιού

βρεθήκαμε στην Sheldon Square, η οποία περιβάλλεται από ψηλά, μοντέρνα, γυάλινα κτίρια και μαγαζιά.

Ένα αμφιθέατρο είναι χτισμένο γύρω από μια πράσινη έκταση, στο οποίο γίνονται μουσικές παραστάσεις το καλοκαίρι.

Η Ελλάδα είναι παντού ακόμα και στο κέντρο της πλατείας Sheldon.

Εδώ αράξαμε και εμείς για να πάρουμε μερικές ανάσες πριν αποχαιρετήσουμε οριστικά το Λονδίνο. Ή μάλλον, έχουμε λίγο χρόνο ακόμα, για να ασχοληθούμε με λίγα ψώνια τα οποία είχαμε εντελώς αγνοήσει όλες αυτές τις μέρες. Με το λεωφορείο, από Westbourne Terrace κατεβήκαμε Marble Arch (stop L) και μπήκαμε στο πολυκατάστημα Primark. Κάναμε κάποιες αγορές, κυρίως δωράκια για φίλους και στη συνέχεια επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, πήραμε τις αποσκευές μας και αναχωρήσαμε για το Heathrow.

Χρησιμοποιήσαμε πάλι τις ανέπαφες χρεωστικές κάρτες μας στα μηχανήματα των σταθμών, για να γίνει η χρέωση των εισιτηρίων. Φτάσαμε με άνεση χρόνου στο αεροδρόμιο, παραδώσαμε τις αποσκευές μας και χαρήκαμε ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα από τις μεγάλες τζαμαρίες.

Κατεβήκαμε με τις κυλιόμενες σκάλες σε μια αποβάθρα, απ΄ όπου ένας συρμός μας μετέφερε στην πύλη αναχώρησής μας. Η πτήση κύλησε ομαλά και φτάσαμε στην ώρα μας στο Ελευθέριος Βενιζέλος. Μαζί με τις φανταστικές εικόνες και εμπειρίες που κουβάλησα μέσα μου από αυτό το αλησμόνητο ταξίδι, μετέφερα τελικά και έναν Αγγλικό ιό, ο οποίος με καθήλωσε στο κρεβάτι για τις επόμενες τρεις-τέσσερις μέρες, με 39 πυρετό και απίστευτο βήχα.

Δε θυμάμαι να έχω ξανα-αρρωστήσει στη ζωή μου τόσο βαριά. Εννοείται ότι τέθηκα σε “καραντίνα” στην κρεβατοκάμαρα, υπομένοντας εκτός από την αρρώστια μου και την καζούρα από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς μου, για το “Αγγλικό κοξάκι”, που εισήγαγα στη χώρα. Μου πήρε κάμποσες μέρες για να συνέλθω εντελώς και να σταθώ κανονικά στα πόδια μου.

Και εις άλλα με υγεία!!
Βyeeeeee…...