Ηνωμένο Βασίλειο Όχι μιά.....αλλά έξι βραδιές στο Notting Hill !!

[alexandra80]

Ζηλεύω πολύ να ξέρεις για τη διαμονή σου στο Μπαθ και για την επίσκεψή σου στο Stonehenge
Στον αρχικό σχεδιασμό του ταξιδιού (νόμιζα ότι οι μέρες σίγουρα με φτάνουν ) είχα εντάξει και εγώ μία ημερήσια εκδρομή στην περιοχή, αλλά όταν βάλαμε με τον γιο μου επί χάρτου όλες τις διαδρομές, τα μουσεία, την Tower Bridge και το Greenwich (spoiler για τη συνέχεια), το πρόγραμμα δεν έβγαινε με τίποτα, οπότε το αφήσαμε για επόμενη φορά.

Είμαι σίγουρη ότι ο γιος σου θα ενθουσιαστεί με τις γέφυρες και το London Eye, αν κάνετε την παραποτάμια διαδρομή. Σου προτείνω επίσης να επισκεφθείτε την Tower Bridge, για το γυάλινο πάτωμα που βλέπεις κάτω το ποτάμι, για τη θέα αλλά και για τον μηχανισμό λειτουργίας της.
Thanks again!

Γι αυτό θα "κλέψω" τις καλύτερες προτάσεις σου και σχεδιασμούς για ένα συντομότερο πρόγραμμα στο Λονδίνο!

 

[Klair]

Παρασκευή 9 Μαρτίου

H μέρα ήταν συννεφιασμένη αλλά όχι ακόμα βροχερή. Ξεκινήσαμε όπως κάθε πρωί τρώγοντας ένα καλό πρωινό στο ξενοδοχείο μας και βγήκαμε να πάρουμε το metro από τον σταθμό Notting Hill Gate, όπως κάνουμε κάθε μέρα. Κατεβήκαμε στον σταθμό Marble Arch, για να ξεκινήσουμε τη βόλτα μας από την Oxford Street. H Marble Arch είναι μια αψίδα από μάρμαρο του 19ου αιώνα, η οποία σχεδιάστηκε από τον John Nash το 1827, για να αποτελεί ακόμα μια είσοδο προς το παλάτι του Βuckingham. Μετά τη διεύρυνση όμως του πάρκου Lane μεταφέρθηκε και σήμερα βρίσκεται κάπως απομονωμένη στη νησίδα κυκλοφορίας των οδών: Oxford St., Park Lane και Edgware Rd.

Η αψίδα βρίσκεται επίσης κοντά στο “Speaker΄s Corner” του Hyde Park, το αγαπημένο σημείο των επισκεπτών του πάρκου.

H “Γωνία του Ομιλητή” δημιουργήθηκε ως απάντηση στις ταραχές που ξέσπασαν όταν η αστυνομία διέλυσε μια πολιτική συγκέντρωση. Αρκετοί ομιλητές έχουν παραβρεθεί στο συγκεκριμένο σημείο, ανάμεσά τους ο Vladimir Lenin, o George Orwell και ο Karl Marx.

Από την Marble Arch ξεκινήσαμε να περπατάμε την Oxford St., μια από τις πιο πολυσύχναστες οδούς όλης της χώρας, αλλά και της Ευρώπης γενικότερα.

Κάθε χρόνο από το 1959 και μετά, τα Χριστούγεννα, ο δρόμος στολίζεται μεγαλοπρεπώς με χιλιάδες φωτάκια και στολίδια. Αξίζει μια βόλτα σε αυτόν τον δρόμο μόνο και μόνο για να δει κανείς τις εκκεντρικές βιτρίνες των καταστημάτων, αλλά και για να επισκεφθεί το πολύ γνωστό πολυκατάστημα Selfridges.

Η Oxford St. συναντιέται επίσης και με άλλους Λονδρέζικους πολύ γνωστούς δρόμους, όπως η New Bond St., ένας δρόμος με πανάκριβα καταστήματα μεγάλων οίκων. Η New Bont Street αποτελεί σήμερα μια από τις πιο ακριβές και περιζήτητες τοποθεσίες με πανάκριβα ακίνητα από τον 18ο αιώνα.

O δρόμος άρχισε να γίνεται δημοφιλής για αγορές πολυτελείας από την αστική τάξη που ζούσε γύρω από το Mayfair. Η Bond St. έχει την υψηλότερη πυκνότητα καταστημάτων Haute Couture από οπουδήποτε στον κόσμο, προσελκύοντας φυσικά τους πλούσιους, τους διάσημους, αλλά και εμάς τους υπόλοιπους κοινούς ανθρώπους που θέλουμε να χαζέψουμε για λίγο όλες αυτές τις απλησίαστες βιτρίνες. Πάντως και εδώ συναντήσαμε έργα να βρίσκονται σε εξέλιξη με σκαμμένα κομμάτια σε διάφορα σημεία του δρόμου.

Ξαναβγήκαμε στην Οxford St. συνεχίζοντας το περπάτημα προς Oxford Circus Station. Φυσικά ο δρόμος δεν έχει μόνο αμέτρητα καταστήματα ένδυσης, υπόδησης, αξεσουάρ, κοσμημάτων και άλλων παρόμοιων ειδών αλλά είναι γεμάτος και με fast food, εστιατόρια αλλά και κιόσκια με φυσικούς χυμούς και σάντουιτς. Η κίνηση των αυτοκινήτων και των λεωφορείων είναι στην κυριολεξία ασταμάτητη.

Λίγα λόγια για την ιστορία του δρόμου:

O δρόμος ήταν αρχικά ένας ρωμαϊκός δρόμος. Kατά τον μεσαίωνα ήταν γνωστός και με το όνομα Tyburn Road και ήταν διαβόητος γιατί μέσω αυτού, μεταφέρονταν οι φυλακισμένοι από τη φυλακή του Νewgate προς δημόσια εκτέλεση. Ως Oxford Road και στη συνέχεια Oxford Street, έγινε γνωστός τον 19ο αιώνα, οπότε άρχισε να αλλάζει και χαρακτήρα. Από έναν οικιστικό δρόμο μετατράπηκε σιγά σιγά σε εμπορικό, προσελκύοντας εμπόρους δρόμου αλλά και πορνεία. Τα πρώτα πολυκαταστήματα εγκαινιάστηκαν στην οδό Oxford στις αρχές του 20ου αιώνα. Ο δρόμος υπέστη βαρύ βομβαρδισμό κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και αρκετά καταστήματα καταστράφηκαν ολοσχερώς.

Φτάσαμε πλέον στον Oxford Circus Station, στρίψαμε στην οδό Regent

και στη συνέχεια στην οδό Great Marlborough St. και βρεθήκαμε έξω από το πολυκατάστημα Liberty, στο West End. Πωλεί πολυτελή προϊόντα, όπως γυναικεία, ανδρικά και παιδικά ενδύματα, καλλυντικά και αρώματα, κοσμήματα, οικιακά σκεύη, έπιπλα και άλλα.

Η εταιρεία ιδρύθηκε πριν από 143 χρόνια, το 1875, και προσφέρει μέχρι σήμερα εκλεκτά και καινοτόμα προϊόντα εξυπηρετώντας ακόμα και τους πιο δύσκολους πελάτες. Το υπέροχο κτίριο της οδού Great Marlborough χτίστηκε το 1924 από τα ξύλα δύο πλοίων: του HMS Impregnable και του HMS Hindustan. Η πρόσοψη, επί της Great Marlborougt, έχει το ίδιο μήκος με το πλοίο Hindustan. Μερικά δωμάτια του καταστήματος είχαν τζάκια, τα οποία εξακολουθούν να υπάρχουν και σήμερα, προκειμένου να δημιουργείται η αίσθηση ότι ο πελάτης βρίσκεται στο σπίτι του.

Περνώντας αυτήν την αψίδα στα πλάγια του Liberty

μπήκαμε πλέον στην ευρύτερη περιοχή του Soho και συγκεκριμένα στην Carnaby Street.

Eδώ ήμασταν και το προηγούμενο βράδυ βιώνοντας τη νυχτερινή ζωή και τον παλμό της πόλης. Η ίδια ζωντάνια και κίνηση επικρατεί και τη μέρα αφού εδώ υπάρχουν παντού εστιατόρια και καφέ καθώς και καταστήματα με ιδιαίτερα ρούχα, παπούτσια και αξεσουάρ.

Η οδός έχει μακρά ιστορία, αφού πιθανότατα δημιουργήθηκε το 1685, ενώ αργότερα εδώ αναπτύχθηκε μια αγορά. Αυτή η περιοχή είναι αξιοσημείωτη για την επιδημία χολέρας του 1854. Από τη δεκαετία του 1960 η Carnaby ήταν δημοφιλής στους οπαδούς του στυλ mod και hippie με πολλές ανεξάρτητες μπουτίκ να πωλούν ρούχα ιδιαίτερων σχεδιαστών.

Διάσημα συγκροτήματα μεταξύ των οποίων και οι Rolling Stones εμφανίστηκαν στην περιοχή και δούλεψαν στο θρυλικό Marquee Club. Τον Οκτώβριο του 1973 ο δρόμος πεζοδρομήθηκε και υπήρξε αύξηση ροών πεζών κατά 30%. Στην οδό Kingly υπάρχει μια λιλιπούτεια τριώροφη κλειστή αγορά με πολύ ωραία μαγαζιά για φαγητό και καφέ.

Σήμερα η Carnaby Street εξακολουθεί να διαθέτει έναν αριθμό μοναδικών και μοντέρνων καταστημάτων που προσφέρουν είδη και αντικείμενα που δεν βρίσκεις πουθενά αλλού στην πόλη. Tο περπάτημα σε αυτόν τον δρόμο είναι άκρως απολαυστικό και τα μάτια σίγουρα δεν προλαβαίνουν να καταγράψουν, όλες αυτές τις ιδιαίτερες εικόνες, που ξεπροβάλλουν σε κάθε δρομάκι που στρίβεις και προχωράς.

Αξίζει να αφιερώσουμε ελάχιστο χρόνο ακόμα σε αυτόν τον δρόμο και να δούμε τις παρακάτω φωτογραφίες από την εποχή του 1960-1970:

26 amazing photos of Carnaby Street in the swinging 60s and 70s

Αφού εξαντλήσαμε όλη την περιοχή ξαναβγήκαμε στην Regent St.,

περάσαμε από το Hamleys,

το παλαιότερο και μεγαλύτερο κατάστημα παιχνιδιών σε ολόκληρο τον κόσμο, το οποίο θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα τουριστικά αξιοθέατα της πόλης, αλλά εμείς δεν είχαμε χρόνο να διαθέσουμε τριγυρνώντας στους ορόφους του καταστήματος και έτσι προχωρήσαμε περνώντας στην απέναντι πλευρά του δρόμου, για να χαζέψουμε ένα ακόμη διάσημο κατάστημα, το Godiva, αφιερωμένο αποκλειστικά στη σοκολάτα.

Εδώ μπήκαμε και μέσα, θαυμάζοντας τις επιδέξια φτιαγμένες σοκολατένιες δημιουργίες, οι οποίες ήταν τοποθετημένες σε φίνα και καλόγουστα κουτάκια μοιάζοντας με αληθινά κοσμήματα. Στη συνέχεια καταλήξαμε στο Piccadilly Circus, για ακόμη μια φορά.

Ο ουρανός είχε σχεδόν σκοτεινιάσει και η βροχή ήταν προ των πυλών. Ο κόσμος καθόταν στα σκαλάκια του θρυλικού αγάλματος, του φτερωτού Θεού Anteros. Το άγαλμα της πλατείας δεν είναι στην πραγματικότητα ο Έρως αλλά ο δίδυμος αδελφός του. Το μνημείο του Shaftesbury, όπως είναι το όνομά του, βρίσκεται στη νοτιοανατολική πλευρά της πλατείας. Ανεγέρθη το 1892-1893 για να τιμήσει τα φιλανθρωπικά έργα του Λόρδου Anthony Ashley Cooper, ο οποίος ήταν διάσημος Βικτωριανός πολιτικός και φιλάνθρωπος. Ήταν το πρώτο γλυπτό στον κόσμο που χυτεύτηκε σε αλουμίνιο και τοποθετήθηκε σε ένα χάλκινο σιντριβάνι.

Ο Λόρδος ήταν γνωστός για τις προσπάθειες που έκανε, ώστε να γίνουν μεταρρυθμίσεις στις πρακτικές παιδικής εργασίας, να βελτιωθεί η φροντίδα των “τρελών”, να σταματήσει η χρήση μικρών αγοριών ως καθαριστές καμινάδων, να σταματήσει το εμπόριο οπίου, αλλά και να βελτιωθεί το εκπαιδευτικό σύστημα. Μετά τον θάνατό του ήταν τέτοια η δημοτικότητά του, ώστε ανατέθηκε στον γλύπτη Alfred Gilbert, να δημιουργήσει ένα κατάλληλο μνημείο για τον Λόρδο. Έτσι γεννήθηκε η κρήνη, η οποία ήταν δημόσια βρύση με τη μυθική μορφή ενός Θεού, ευρέως ως Έρως, ο Έλληνας Θεός της αγάπης.

Το άγαλμα όμως δεν απεικονίζει καθόλου τον Έρωτα αλλά τον δίδυμο αδελφό του, Αντέρο, τον Θεό της αγανακτισμένης αγάπης, ο οποίος είχε τη συνήθεια να τιμωρεί την αγάπη που δεν ανταποκρίνεται. Ο Αντέρος είναι δηλαδή ο Θεός της ανιδιοτελούς αγάπης, ο οποίος αντιπροσωπεύει την αντανακλαστική και ώριμη αγάπη, όπως εξήγησε ο καλλιτέχνης, ενώ ο Έρως είναι επιπόλαιος και τύραννος. Το μοντέλο ήταν ο δικός του 16χρονος βοηθός στο εργαστήριο.

Τα αποκαλυπτήρια έγιναν από τον Δούκα του Westminster και αμέσως υπήρξαν δημόσιες καταγγελίες γιατί το γυμνό άγαλμα θεωρήθηκε υπερβολικά αισθησιακό και ακατάλληλο μνημείο για τον αξιοσέβαστο Λόρδο. Το όνομα επίσης του αγάλματος υπήρξε αντικείμενο δημόσιας σύγχυσης και ακόμη και σήμερα εξακολουθεί να μπερδεύει τους ανθρώπους. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου αφαιρέθηκε για λόγους προστασίας και επανήλθε στη θέση του το 1947. Καλλιτέχνες του δρόμου έδιναν αυτήν την ώρα τη δική τους παράσταση,

ενώ λίγο πιο κάτω ο γλυκύτατος αυτός κύριος είχε γίνει η ατραξιόν όλης της πλατείας.

Στην πλατεία Leicester γινόταν πάλι το αδιαχώρητο,

ενώ εμείς μπήκαμε στην China Town για βόλτα προσπαθώντας να εκμεταλλευτούμε το γεγονός ότι ακόμη δεν είχε ξεκινήσει η βροχή.

Περιπλανηθήκαμε μέρα αυτήν τη φορά, στην πολύχρωμη αυτή συνοικία, μαζί με μεγάλο πλήθος κόσμου, μέχρι που κάποια στιγμή (όταν είχαμε ευτυχώς σχεδόν ολοκληρώσει τη βόλτα μας) ξεκίνησε και το ψιλόβροχο.

Άνοιξαν οι ομπρέλες, αλλά η βροχή δυνάμωνε, οπότε είχε έρθει η ώρα για ένα μικρό διάλειμμα. Εκείνην τη στιγμή ήμασταν έξω από το Shake Shack, στην Leicester Square, οπότε δεν το πολυσκεφτήκαμε και μπουκάραμε μέσα. Δώσαμε την παραγγελία μας και όταν ετοιμάστηκε ανεβήκαμε στον επάνω όροφο. Καθίσαμε αρκετή ώρα να ξεκουραστούμε, αλλά και με την ελπίδα να περάσει η μπόρα, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε τη βόλτα μας. Όμως η βροχή επέμενε να πέφτει δυνατή.

Οπότε, τί είπαμε ότι κάνουμε σε αυτήν την περίπτωση?

Θα επισκεφθούμε κάποιο μουσείο φυσικά!

Αν δεν είναι τώρα η κατάλληλη στιγμή, πότε είναι?

Και αυτό το μουσείο είναι το Βρετανικό.

Δε θα πάρουμε όμως συγκοινωνία για να πάμε! Όχι βέβαια!

Σιγά μην πτοηθούμε από λίγη βροχή!

Με τα πόδια θα πάμε, να απολαύσουμε το βροχερό Λονδίνο, τον γκρίζο ουρανό και στη διαδρομή μας θα δούμε και την Soho Square, στην οποία δεν είχαμε φτάσει μέχρι τώρα. Ακολουθήσαμε την Wardour St., μέχρι που συναντήσαμε την Shaftesbury Avenue. Στη γωνία των δύο αυτών οδών βρίσκεται το Queen΄s Theatre, στο οποίο παίζεται το έργο, Les Miserables.

Περπατώντας στην Dean St. φτάσαμε στην πλατεία του Soho.

Πολύ όμορφη γειτονιά, με γοητευτικά κτίρια τριγύρω από την πλατεία.

Στο κέντρο της πλατείας είναι ένα μαύρο και άσπρο μικρό οκταγωνικό ξύλινο κιόσκι, που φτιάχτηκε για να κρύψει έναν υποσταθμό ηλεκτρικής ενέργειας, της Charing Cross Electricity Company.

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ο χώρος κάτω από την καλύβα ανέλαβε τον ρόλο του καταφυγίου το οποίο μπορούσε να χωρέσει 150-200 άτομα. Οι αρχικοί κάτοικοι της γύρω περιοχής ήταν σημαντικοί ιδιοκτήτες γης και έμποροι, οπότε έτσι εξηγούνται όλα αυτά τα όμορφα αρχοντικά οικοδομήματα που πλαισιώνουν την πλατεία. Παράλληλη της Dean St. (στα ανατολικά) είναι και η Ελληνική οδός, Greek Street, η οποία “ακουμπά” στην Soho Square και τελειώνει στην Shaftesbury Avenue. Πιθανότατα η ονομασία προέρχεται από μια αποικία εμπόρων από την Ελλάδα.

Αν δεν έβρεχε, θα μου άρεσε να μείνω για περισσότερη ώρα στην πλατεία και να εξερευνήσω καλύτερα τη γύρω περιοχή, αλλά τώρα έπρεπε να συνεχίσουμε την πορεία μας προς το Βρετανικό Mουσείο, το οποίο απέχει μόλις 10 λεπτά από την πλατεία Soho. Ακολουθώντας την Great Russell St. φτάσαμε έξω από το κτίριο που στεγάζει το Βρετανικό Mουσείο και το οποίο είναι χαρακτηριστικό δείγμα Ελληνικής Αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής, με 44 στήλες Ιωνικού ρυθμού ύψους 45 μέτρων.

Περάσαμε γρήγορα τον έλεγχο, αφού ο κόσμος ήταν λιγοστός εκείνην την ώρα, και βρεθήκαμε στην εσωτερική αυλή του Μουσείου, χαζεύοντας την εντυπωσιακή οροφή του κτιρίου, η οποία είναι κατασκευασμένη από γυαλί και ατσάλι και την καθιστά τη μεγαλύτερη καλυμμένη δημόσια πλατεία της Ευρώπης, δημιουργώντας περισσότερο φωτεινό χώρο για τα εκθέματα.

Πριν προχωρήσουμε στις αίθουσες καθίσαμε να πάρουμε μια ανάσα στα παγκάκια που υπάρχουν κατά μήκος της εσωτερικής αυτής αυλής και άνοιξα τις σημειώσεις μου για να ξαναδιαβάσω και να θυμηθώ την ιστορία του Μουσείου.

Οι συλλογές του, οι οποίες αριθμούν περισσότερα από 7 εκατομμύρια αντικείμενα, είναι από τις μεγαλύτερες και πιο περιεκτικές στον κόσμο και προέρχονται από όλες τις Ηπείρους, απεικονίζοντας και καταγράφοντας την ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού, από την απαρχή του έως και σήμερα. Ιδρύθηκε το 1753 και άνοιξε τις πόρτες του στο κοινό στις 15 Ιανουαρίου του 1759, 17 δηλαδή χρόνια πριν τη διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ. Από την αρχή χορηγήθηκε ελεύθερη είσοδος για όλα τα “φιλομαθή και περίεργα άτομα”.

Έτσι οι αριθμοί των επισκεπτών αυξήθηκαν, από 5.000 τον χρόνο τον 16ο αιώνα, σε σχεδόν 6,5 εκατομμύρια σήμερα. Το Μουσείο είχε τη δική του στάση metro επί 30 χρόνια. Μind the gap, ακουγόταν από το 1900, όταν άνοιξε ο σταθμός του υπόγειου σιδηρόδρομου του Λονδίνου, στη στάση Βρετανικό Μουσείο. Ο σταθμός έκλεισε το 1930, όταν κατασκευάστηκε ο νέος σταθμός Holborn.

Μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα, το Μουσείο φωτιζόταν από το φυσικό φως της ημέρας. Τα κεριά, οι λάμπες πετρελαίου και οι γκαζόλαμπες, δεν ήταν λύση φωτισμού από τον φόβο της πυρκαγιάς και έτσι το Μουσείο αναγκαζόταν να κλείνει πολλές φορές νωρίς τις πόρτες τον χειμώνα, λόγω ελλιπούς φωτισμού. Αυτός ήταν και ο λόγος που το Μουσείο ήταν από τα πρώτα δημόσια κτίρια που ηλεκτροδοτήθηκαν το 1879.

Οι αίθουσες εκκενώθηκαν κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο σχεδιασμός για την εκκένωση των θησαυρών του Βρετανικού Μουσείου ξεκίνησε πολύ νωρίς, ήδη από το 1933, και για τον σκοπό αυτό σχεδιάστηκε ένα υπόγειο τούνελ, στο Aberystwyth. Στις 23 Αυγούστου του 1939 δόθηκε εντολή από το Υπουργείο Εσωτερικών για την εκκένωση των θησαυρών. Τα πιο βαριά γλυπτά που δεν μπορούσαν να μετακινηθούν φιλοξενήθηκαν σε έναν υπόγειο γειτονικό σταθμό του metro, στο Aldwych.

Ωστόσο δεν έγινε δυνατόν να αποφευχθούν οι απώλειες όταν το Μουσείο δέχτηκε σφοδρό βομβαρδισμό, μεταξύ Σεπτεμβρίου 1940 και Μαΐου 1941. Τότε χάθηκαν πάνω από 250.000 βιβλία που καταστράφηκαν από τις πυροσβεστικές αντλίες και το νερό, κατά το σβήσιμο της πυρκαγιάς.

Πηγή: Athens Voice, Μαρία Τσοσκούνογλου

Η επέκτασή του κατά τους επόμενους δυόμιση αιώνες ήταν κυρίως αποτέλεσμα της επεκτεινόμενης Βρετανικής αποικιοκρατίας και είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία πολλών παραρτημάτων, με πρώτο το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου.

Το Μουσείο χωρίζεται στα τμήματα: αρχαίας Αιγύπτου και Σουδάν, Ελλάδας και Ρώμης, Μέσης Ανατολής, Προϊστορίας και Ευρώπης, Ασίας, Αφρικής, Ωκεανίας και Αμερικής και πολλά άλλα τα οποία απαιτούν κουράγιο, υπομονή και μεγάλη άνεση χρόνου για να δει κάποιος έναν ικανοποιητικό αριθμό από όλα αυτά. Ανάμεσα στα εκθέματα βρίσκονται και τα πολυσυζητημένα γλυπτά του Παρθενώνα τα οποία αφαίρεσε ο Λόρδος Έλγιν κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας.

Αποφασίσαμε να δούμε τα τμήματα Ελλάδας και Ρώμης και Αρχαίας Αιγύπτου. Ξεκινήσαμε από μια αίθουσα στο ισόγειο στην είσοδο της οποίας έγραφε: στήλη της Ροζέττας, αλλά εδώ υπάρχει το αντίγραφο,

οπότε κάναμε ένα γρήγορο πέρασμα από αυτήν την αίθουσα και ανεβήκαμε στον επάνω όροφο, για να ξεκινήσουμε να βλέπουμε τα εκθέματα.

Η αυθεντική στήλη της Ροζέττας:

Η Στήλη της Ροζέττας είναι μια πέτρινη πλάκα από γρανοδιορίτη (και όχι από βασάλτη ή γρανίτη όπως συχνά αναφέρεται λανθασμένα), που προέρχεται από τον ναό του Πτολεμαίου Ε΄ του Επιφανούς. Χρονολογείται στον 2ο αιώνα π.Χ. και φέρει μια εγχάρακτη επιγραφή σε δύο γλώσσες: (Αιγυπτιακή και Ελληνική) και τρία συστήματα γραφής (Ιερογλυφικά, Δημώδη Αιγυπτιακή, Ελληνική). Το Ελληνικό μέρος της στήλης αρχίζει ως εξής: « Βασιλεύοντος του νέου και παραλαβόντος την βασιλείαν παρά του πατρός... ».

Το όνομά της προέρχεται από την πόλη Rachid (που εκγαλλίστηκε σε Rosette), της Κάτω Αιγύπτου, στο βορειοδυτικό τμήμα του Δέλτα του Νείλου. Βορειότερα της πόλης, γύρω από το οχυρό Φορ Ζυλιέν (Fort Jullien), ο Γάλλος αξιωματικός Πιέρ Φρανσουά Ξαβιέ Μπουσάρ (Pierre-François-Xavier Bouchard), που υπηρετούσε στο στράτευμα του Ναπολέοντα Α΄, ανακάλυψε τη στήλη τελείως τυχαία το 1799. Μελετώντας την όμως κατάλαβε την αξία της, καθώς έως τότε κανείς δεν είχε καταφέρει να αποκρυπτογραφήσει τα Αιγυπτιακά ιερογλυφικά. Η ανακάλυψη της τρίγλωσσης στήλης αποδείχθηκε θεμελιώδους σημασίας. Ο σπουδαίος Γάλλος μελετητής Ζαν-Φρανσουά Σαμπολιόν (1790-1832) (Jean-François Champollion), από τους πιο διακεκριμένους γλωσσολόγους της εποχής, κατάφερε, με βάση τα ονόματα των βασιλέων Πτολεμαίου και Αρσινόης που αναφέρονται στη στήλη, να βρει το κλειδί για να αποκρυπτογραφήσει τα Αιγυπτιακά ιερογλυφικά. Αυτή η ανεκτίμητης αξίας ανακάλυψη ήταν καθοριστική για την εξέλιξη της επιστήμης της Αιγυπτιολογίας. Το σύστημα που χρησιμοποίησε ο Σαμπολιόν για να αποκρυπτογραφήσει το κείμενο της στήλης, η οποία φυλάσσεται σήμερα στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου, αποτελεί σημαντικό οδηγό για όσους ενδιαφέρονται για τη μελέτη των αρχαίων συστημάτων γραφής.

Πηγή: Wikipedia

Η αίθουσα των γλυπτών του Παρθενώνα:

Ο Έλγιν, εξασφαλίζοντας φιρμάνι από τον Σουλτάνο, έκανε ότι ήθελε στον Ιερό βράχο. Με πυρετώδεις ρυθμούς, από το 1801 μέχρι και το 1804, μαζί με το συνεργείο του αφαίρεσαν 56 λίθους της ζωφόρου, 19 αετωματικές μορφές και 15 μετόπες. Ο συνολικός αριθμός φέρεται να έφτανε τα 253 ανάγλυφα και αγάλματα. Για να τα μεταφέρει χρησιμοποίησε πλοίο του Βρετανικού ναυτικού και χρειάστηκαν 17 αποστολές. Επιχείρησε να πουλήσει τα αρχαία στο Βρετανικό κράτος, ζητώντας 75 χιλιάδες λίρες. Η Βουλή των Κοινοτήτων, με ψήφους 82 υπέρ και 30 κατά, αποφάσισε την αγορά των αρχαιοτήτων έναντι 35 χιλιάδων λιρών. Από το 1816 τα τοποθέτησε στο Βρετανικό Μουσείο.

Ανακατασκευή της πρόσοψης του μνημείου των Νηρηίδων:

Η ληστεία του Λόρδου ήταν πρωτοφανής, ενώ οι φθορές που προκάλεσε στον ναό του Παρθενώνα ήταν μεγαλύτερες από εκείνες που προκάλεσε το πυροβολικό των Βενετών. Ο φιλέλληνας Λόρδος Βύρων κατέκρινε ανοιχτά τις πράξεις του Έλγιν και μάλιστα έγραψε το ποίημα: “Η κατάρα της Αθήνας”.

Πηγή: e-daily.gr

Συνεχίσαμε με το τμήμα της αρχαίας Αιγύπτου μια από τις μεγαλύτερες συλλογές Aιγυπτιακών αρχαιοτήτων στον κόσμο:

Eντυπωσιακές οι μoύμιες του 3400 π.Χ.:

British Museum

Όταν βγήκαμε από το Μουσείο η βροχή δεν είχε σταματήσει. Από τον σταθμό του Holborn πήραμε το metro και επιστρέψαμε στο Notting Hill, στο ξενοδοχείο μας, για λίγη ξεκούραση. Το πρόγραμμα της ημέρας είχε ολοκληρωθεί και η βροχή μας εμπόδιζε να κάνουμε κάτι επιπλέον για σήμερα.

Κατά τις 21:00 πεινάσαμε και μας ήρθε μια όρεξη για Fish & Chips. Πήραμε πληροφορίες από φίλη του γιου μας, μόνιμη κάτοικο του Notting Hill, ότι το εστιατόριο Hobson΄s Fish and Chips διαθέτει αξιοπρεπές φαγητό και είπαμε να ξεκινήσουμε για εκεί.

Hobson's Fish & Chips, Λονδίνο - Κριτικές εστιατορίων - Tripadvisor

Η βροχή εξακολουθούσε να πέφτει. Aκολουθήσαμε την Moscow Rd.,τον δρόμο του καταλύματός μας, και στρίψαμε στη γνωστή γωνία με την Queensway, όπου βρίσκεται το Santorini Restaurant, για το οποίο σας μίλησα στο προηγούμενο κεφάλαιο. Τώρα το μαγαζί ήταν ανοιχτό και γεμάτο με κόσμο. Προχωρώντας στην Queensway για λίγα ακόμη λεπτά, φτάσαμε στο Hobson΄s. Επιλέξαμε fish and chips και ψητό σολωμό. Δεν ξετρελαθήκαμε με το φαγητό αλλά ήταν αρκετά ικανοποιητικό.

Στην επιστροφή κάναμε και τα ψώνια μας από ένα συνοικιακό mini-market και έτσι έκλεισε και αυτή η μέρα.

 

[Klair]

Σάββατο 10 Μαρτίου

Πήραμε όπως κάθε μέρα το πρωινό μας και κατά τις 10:00 ξεκινήσαμε για τη σημερινή μας περιπλάνηση. Πρώτος σταθμός το Covent Garden η άκρως ιστορική αλλά και τουριστική πλατεία-αγορά της πρωτεύουσας. Η Λονδρέζικη αυτή γειτονιά λειτούργησε επί τρεις και πλέον αιώνες, ως η μεγαλύτερη αγορά φρούτων και λαχανικών της Βρετανικής πρωτεύουσας, μέχρι το 1974, όταν πλέον μεταφέρθηκε σε άλλο σημείο της πόλης.

Κατεβήκαμε στον σταθμό Covent Garden και φυσικά χρησιμοποιήσαμε το ασανσέρ για την έξοδό μας. Τώρα η αγορά αποτελεί ένα ζωντανό μέρος γεμάτο υπαίθρια μαγαζιά και καλλιτέχνες του δρόμου, οι οποίοι ξεκινούν από νωρίς το πρωί να δίνουν τις παραστάσεις τους, είτε έξω είτε μέσα στην αγορά.

Στο κέντρο βρίσκεται μια μικρή αγορά με αντίκες και διάφορα είδη χειροτεχνίας, η Apple Market.

Στον κάτω όροφο υπάρχουν πολλά καφέ και εστιατόρια ενώ καλλιτέχνες παίζοντας μουσική διασκεδάζουν τους θαμώνες των μαγαζιών.

Είναι ένα πολύ όμορφο και ζωντανό κομμάτι της πόλης, στο οποίο συναντήσαμε πραγματική κοσμοπλημμύρα, που σίγουρα αξίζει κάποιος να το εξερευνήσει και να περάσει λίγες χαλαρές ώρες εδώ, σε κάποιο εστιατόριο ή καφέ.

Καθίσαμε και εμείς σε ένα καφέ, έξω στον δρόμο, απέναντι από την Jubilee Market, απολαμβάνοντας την κίνηση και τη ζωντάνια της περιοχής. Μετά από λίγη ώρα τρωγόμουνα, δεν μπορούσα να βρω ησυχία. Άφησα λοιπόν στο καφέ τους συνταξιδιώτες μου και σηκώθηκα για μια πιο ενδελεχή εξερεύνηση της αγοράς. Βρέθηκα έξω από την St. Paul΄s Church, Αγγλικανική εκκλησία, η οποία φιλοτεχνήθηκε το 1633, γνωστή ως “The actor΄s Church”, καθώς εδώ προσεύχονταν αρκετοί ηθοποιοί μεταξύ των οποίων ο Charlie Chaplin και η Vivian Leigh.

Στην παρακάτω φωτογραφία βλέπετε την Jubilee Market με ένα σωρό πάγκους γεμάτους με ό,τι αντικείμενο μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου, από παλιές φωτογραφικές μηχανές και τηλέφωνα, μέχρι πίνακες ζωγαφικής, χειροτεχνίες, ρούχα, κοσμήματα και ένα σωρό άλλα απίστευτα αντικείμενα.

Το London Transport Museum:

Επέστρεψα στο καφέ ξεσηκώνοντας και τους υπόλοιπους! Στη συνέχεια θα εξερευνήσουμε όλη τη γειτονιά του Strad και του City.

Περάσαμε έξω από το θέατρο Royal Drury Lane,

συνεχίσαμε συναντώντας το Saint Clement Danes School, στην Drury Ln.,

η οποία είναι μια φοβερή γειτονιά, με κτίρια φτιαγμένα με το κόκκινο χαρακτηριστικό τουβλάκι και σιδερένιες εξωτερικές σκάλες, όπως αυτές που βλέπουμε σε ταινίες στον κινηματογράφο.

Στη γωνία Drury Lane και Strad Underpass είδαμε το Aldwych Theatre,

το ξενοδοχείο Waldorf,

και αμέσως μετά το θέατρο Novello, στο οποίο είχαμε παρακολουθήσει την παράσταση Mamma Mia, την πρώτη μας βραδιά στο Λονδίνο.

Επόμενο διάσημο θέατρο που συναντήσαμε στη διαδρομή μας είναι το Lyceum Theatre, στο οποίο παίζεται η παράσταση Lion΄s King.

Στο σημείο αυτό περάσαμε απέναντι, στην οδό Strad, για να βρεθούμε έξω από το Savoy Court, το μοναδικό σημείο στο Λονδίνο όπου τα αυτοκίνητα επιτρέπεται να κινούνται στη δεξιά πλευρά του δρόμου.

Aυτό το γεγονός επέτρεπε, σε όσους πήγαιναν στο θέατρο, να κατέβουν από το όχημά τους και να μπουν κατευθείαν στο Savoy Theatre.

Έξω από το Savoy ξεκινάμε ουσιαστικά την εξερεύνηση της Strad, μιας πολύ σημαντικής οδού στο Westminster, η οποία στη συνέχειά της γίνεται Fleet Street όταν μπαίνει στο City. Το όνομα Strad προέρχεται από το παλιό Αγγλικό “Strond”, που σήμαινε “την άκρη του ποταμού”, καθώς ιστορικά ο δρόμος έτρεξε δίπλα στη βόρεια όχθη του ποταμού Τάμεση. Ο δρόμος ήταν δημοφιλής στις Βρετανικές ανώτερες τάξεις, με πολλά ιστορικά αρχοντικά να χτίζονται μεταξύ του Strad και του ποταμού. Αρκετοί συγγραφείς, ποιητές και φιλόσοφοι έζησαν στην περιοχή, όπως ο Charles Dickens, ο Ralph Waldo Emerson αλλά και η Virginia Woolf. Ο δρόμος είναι ο κύριος σύνδεσμος μεταξύ του Westminster και του City και σηματοδοτεί το νότιο όριο της συνοικίας Covent Garden. Mετά από ελάχιστα λεπτά συναντάμε στα δεξιά μας, ένα τεράστιο νεοκλασικό κτίριο, το Somerset House, το οποίο υπήρξε κατοικία για Βασίλισσες κατά τον 16ο και 17ο αιώνα.

Από την αυλή του κτιρίου υπάρχει καταπληκτική θέα στο ποτάμι:

Στα μέσα του 18ου αιώνα το Λονδίνο είχε ανάγκη από μεγάλα δημόσια κτίρια. Έτσι το Κοινοβούλιο ψήφισε έναν νόμο με σκοπό την ίδρυση δημόσιων γραφείων στο Somerset House. Ο κατάλογος δημόσιων γραφείων που αναφέρονταν στον νόμο περιελάμβανε: “το γραφείο αλατιού”, “το γραφείο σφραγίδων”, “το φορολογικό γραφείο”, “το γραφείο Ναυτικού”, “το γραφείο λαχειοφόρων αγορών” και άλλα.

Tον 19ο αιώνα ανεγέρθη το King's College of London, ενώ η συνεχής αυξανόμενη ζήτηση χώρου οδήγησε σε ένα τελευταίο βήμα, όπου η Δυτική άκρη του χώρου καταλήφθηκε από μια σειρά σπιτιών που χρησιμοποιήθηκαν ως κατοικίες για αξιωματούχους. Τον 20ο αιώνα το κτίριο δοκιμάστηκε κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν 16 δωμάτια και η όμορφη στρογγυλή εσωτερική σκάλα καταστράφηκαν ολοσχερώς στη νότια πτέρυγα, ενώ άλλα 27 δωμάτια “τραυματίστηκαν” στη δυτική πτέρυγα.

Μόλις τη δεκαετία του 1950 η ζημιά στη νότια πτέρυγα επισκευάστηκε, καθώς το έργο απαιτούσε ειδικευμένους μαστόρους, των οποίων οι υπηρεσίες ήταν δύσκολο να βρεθούν τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Στα τέλη του 20ου αιώνα το κτίριο έγινε κέντρο για εικαστικές τέχνες και εκθέσεις. Η κεντρική αυλή χρησιμοποιείται ως χώρος συναυλιών το καλοκαίρι ενώ τους πρώτους μήνες του χειμώνα φιλοξενεί ένα δημοφιλές παγοδρόμιο.

Το Somerset House είναι επίσης δημοφιλής τοποθεσία για κινηματογραφικές παραγωγές, ενώ ο εξωτερικός χώρος έχει χρησιμοποιηθεί σε διάφορες ταινίες όπως, 2 ταινίες του James Bond, στην ταινία Sherlock Holmes, σε ταινία του Tim Burton και πολλές άλλες.

Aμέσως μετά το Somerset House υπάρχει μια νησίδα στη μέση του δρόμου, πάνω στην οποία υψώνεται η Παριζιάνικη εκκλησία St. Mary-le-Strad,

και αμέσως μετά, πάνω σε μια μεγαλύτερη νησίδα, μια άλλη Αγγλικανική εκκλησία η St. Clement Danes, ορθώνεται μεγαλόπρεπα έξω από τα Βασιλικά Δικαστήρια. Υπάρχουν διάφορες θεωρίες ως προς τη σχέση Δανών και την προέλευση της εκκλησίας. Eπικρατέστερη είναι η θεωρία ότι τον 9ο αιώνα οι Δανοί αποίκισαν το χωριό Aldwych που βρισκόταν στο ποτάμι, μεταξύ της πόλης του Λονδίνου και της μελλοντικής τοποθεσίας Westminster. Οι Δανοί ίδρυσαν μια εκκλησία και έτσι προκύπτει το όνομα Clement Danes, η οποία ήταν αφιερωμένη στον προστάτη των ναυτικών. Στο πέρασμα των αιώνων η εκκλησία ανακατασκευάστηκε πολλές φορές, βάζοντας πάλι το χεράκι του ο Christopher Wren, για να υποστεί σημαντικές ζημιές από τους Γερμανικούς βομβαρδισμούς το 1941.

Tα εξωτερικά τοιχώματα, ο πύργος και το καμπαναριό επέζησαν από τον βομβαρδισμό, αλλά το εσωτερικό εξουδετερώθηκε από τη φωτιά. Ως αποτέλεσμα 10 καμπάνες της εκκλησίας έπεσαν στο έδαφος. Μετά την έκκληση της Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας για κεφάλαια, η εκκλησία αποκαταστάθηκε πλήρως, και έγινε η κεντρική εκκλησία της Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας. Συχνά διοργανώνονται εκδηλώσεις για να τιμήσουν τις υπηρεσίες της RAF και των συνδεδεμένων οργανισμών της. Υπάρχουν χαρακτηριστικά, μέσα και έξω από το κτίριο, που μνημονεύουν ανθρώπους και μονάδες της RAF.

Έξω από την εκκλησία στέκονται τα αγάλματα δύο ηγετών της RAF κατά τη διάρκεια των πολέμων. Του Arthur “Bomber’ Harris

και του Hugh Dowding.

Βρισκόμαστε πλέον σε ένα από τα ωραιότερα, κατά τη γνώμη μου, σημεία του Strad,

στο Royal Courts of Justice, ένα τεράστιο, επιβλητικό, γκρίζο, πέτρινο οικοδόμημα σε Βικτωριανό Γοτθικό στυλ που χτίστηκε το 1870 και εγκαινιάστηκε από τη Βασίλισσα Βικτωρία.

Στεγάζει το Ανώτατο Δικαστήριο και το Εφετείο της Αγγλίας και της Ουαλίας, ένα από τα μεγαλύτερα Δικαστήρια στην Ευρώπη. Το κτίριο περιλαμβάνει πολλούς πύργους και περισσότερα από 1.000 δωμάτια με περίτεχνα έπιπλα και διακοσμητικά. Τα Δικαστήρια χρειάστηκαν περισσότερα από 8 χρόνια για να ολοκληρωθούν, κατά τη δεκαετία του 1870, και αυτό οφειλόταν κυρίως στο γεγονός, ότι οι μαστόροι των κτιρίων έκαναν απεργία κατά το ήμισυ της διαδικασίας κατασκευής.

Εδώ μπορούν και επισκέπτες να παρακολουθήσουν τις δικαστικές υποθέσεις και να δουν τους δικηγόρους να φορούν αυτές τις ιδιαίτερες και ίσως αστείες περούκες που βλέπουμε στις ταινίες. Τα Βασιλικά Δικαστήρια ασχολούνται μόνο με πολιτικά ζητήματα και η πλειονότητα των περιπτώσεων αφορούν θέματα όπως οικονομικές ή οικογενειακές διαφορές, καθώς και ακροάσεις για άσυλο ή απέλαση.

Απέναντι από τα Δικαστήρια βρίσκεται ένα γλυκούλικο καφέ, το Soho, στο οποίο κάναμε τη δεύτερη στάση μας για ξεκούραση, σάντουιτς, γλυκά και καφέ.

Δίπλα στο Soho καφέ στέκεται και αυτό το πολύ όμορφο κτίριο που είναι Pub-Restaurant:

Έξω από το Δικαστήριο υπάρχει ακόμα μια νησίδα πάνω στην οποία στέκεται το Temple Bar Memorial. Αρχικά εδώ υπήρχε μπαρόκ θολωτή πύλη τον 17ο αιώνα, που σχεδιάστηκε από τον Christopher Wren, διατηρήθηκε μέχρι το 1878 και αποτελούσε την τελετουργική είσοδο στο City από το Westminster. Η αψίδα αυτή, όπως θα δούμε στη συνέχεια της ιστορίας, έχει μεταφερθεί δίπλα στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Παύλου, στην πλατεία Paternoster.

Μετά την κατεδάφιση (αποσυναρμολόγηση πιο σωστά) της πύλης του Wren, ο Horace Jones, αρχιτέκτονας και επιθεωρητής του Δήμου του Λονδίνου, σχεδίασε ένα μνημείο το οποίο αποκαλύφθηκε το 1880. Στέκεται μπροστά από τα Βασιλικά Δικαστήρια σε περίτεχνο βάθρο, νεοαναγεννησιακού στυλ και χρησιμεύει ως βάση για ένα γλυπτό που ονομάζεται Griffin. Στην πραγματικότητα είναι ένας δράκος, το σύμβολο του City.

Από αυτό το σημείο και μετά η Strad ονομάζεται Fleet Street. Εμείς όμως δε θα προχωρήσουμε ακόμα προς την Fleet street, αλλά θα κάνουμε λίγα βήματα προς τα πίσω, γιατί από τον περίβολο της εκκλησίας Clement Danes ξεκινά η Essex Street

και θα την ακολουθήσουμε για να εξερευνήσουμε την περιοχή Temple, μια από τις κύριες νομικές περιοχές της πρωτεύουσας και αξιοσημείωτο κέντρο του Aγγλικού Δικαίου, τόσο ιστορικά, όσο και στη σημερινή εποχή. H περιοχή αποτελείται από το Inner Temple και το Middle Temple, τα οποία είναι δύο από τα τέσσερα Πανεπιστημιακά Δικαστήρια και λειτουργούν ως τοπικές αρχές του City of London Corporation. H περιοχή έχει επίσης πολλά δικηγορικά γραφεία, γραφεία συμβούλων και διάφορους νομικούς φορείς. Αυτά τα Πανεπιστήμια ιδρύθηκαν στα μέσα του 14ου αιώνα. Η περιοχή κάποτε ανήκε στους Ναΐτες Ιππότες για πάνω από 150 χρόνια. Οι Ιππότες εξαπλώθηκαν στη γύρω περιοχή χτίζοντας διάφορα μοναστήρια, τα σημερινά Inner και Middle Temple.

H επέκταση αυτή, αλλά και η απόκτηση πολλών κτημάτων και τεράστιων εσόδων, έκανε επιτακτική την ανάγκη παροχής υπηρεσιών δικηγόρων, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στην περιοχή. Οι Ιππότες μίσθωναν αίθουσες σε δικηγόρους οι οποίοι έτσι παρέμειναν στην περιοχή και μετά τη διάλυση των Ιπποτών.

Περνώντας την πύλη της Essex St. και κατεβαίνοντας μερικά σκαλάκια

βγήκαμε στη λεωφόρο Victoria Embankment, δίπλα στο ποτάμι, και στρίψαμε αριστερά. Περπατώντας στην αριστερή πλευρά του πεζοδρομίου συναντούσαμε το ένα μετά το άλλο τα επιβλητικά κτίρια και τους κήπους τους. Πρώτο κτίριο το Middle Temple προφυλαγμένο πίσω από τεράστιους σιδερένιους φράχτες με τα αντίστοιχα οικόσημα στις πύλες εισόδου.

Στη συνέχεια το Inner Temple και οι κήποι του:

Άλλος ένας δράκος που σηματοδοτεί την είσοδο στο City,

ενώ τώρα έχουμε θέα στην απέναντι πλευρά του ποταμού και στον OXO Tower.

Το υπέροχο αυτό κτίριο είναι το Hamilton House, με 12 αίθουσες συσκέψεων, συμπεριλαμβανομένης και μιας μεγάλης αίθουσας συνεδρίων, ιδανικό περιβάλλον για εταιρικές και ιδιωτικές εκδηλώσεις.

Στρίψαμε αριστερά στην Temple Avenue

και περιπλανηθήκαμε για κάμποση ώρα σε στενά δρομάκια με υπέροχα Βικτωριανά κτίρια της περιοχής του Temple.

Δεν καταφέραμε όμως να βρούμε τον δρόμο που οδηγεί στην είσοδο του ναού Temple, τον οποίο ήθελα πάρα πολύ να επισκεφθώ και εσωτερικά, αφού είναι μια εκκλησία του 12ου αιώνα, που χτίστηκε από τους Ναΐτες Ιππότες, ως το αρχηγείο τους. Μάλλον η πρόσβαση θα ήταν κλειστή, λόγω Σαββάτου ή απορροφηθήκαμε από τις υπέροχες εικόνες και τα επιβλητικά κτίρια της περιοχής και ξεχαστήκαμε. Πάντως αξίζουν λίγα λόγια για την ιστορία του ναού:

Είναι διάσημη για το στρογγυλό της σχήμα και για τα πέτρινα ομοιώματα, του 13ου και 14ου αιώνα, που βρίσκονται στο εσωτερικό της. Ο ναός χρησίμευε επίσης ως πρώιμη Τράπεζα καταθέσεων, χωρίς να μπορεί το Στέμμα να πάρει τα χρήματα των ευγενών, που τα είχαν εμπιστευτεί στον χώρο αυτό. Σήμερα η εκκλησία ασκεί τακτικές εκκλησιαστικές υπηρεσίες και πραγματοποιεί γάμους αλλά μόνο για μέλη των Inner και Middle ναών. Η εκκλησία διέφυγε από τη ζημιά στη μεγάλη φωτιά του 1666. Παρόλα αυτά ανακαινίστηκε από τον Wren, αλλά δεν κατάφερε να γλιτώσει από τους βομβαρδισμούς του B΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι οποίοι κατέστρεψαν τη στέγη της στρογγυλής εκκλησίας και η φωτιά εξαπλώθηκε γρήγορα στον ναό και στο ξωκλήσι. Αποκαταστάθηκε όμως πλήρως.

Οι τέσσερις φωτογραφίες του ναού είναι από το Internet.

Home - Temple Church

Βγήκαμε ξανά στην Fleet Street έξω από τα κτίρια της Goldman Sachs International

και της Daily Express.

Είμαστε πλέον στο City of London, την περιοχή του κεντρικού Λονδίνου, η οποία μολονότι κατά τον μεσαίωνα συνιστούσε ολόκληρο σχεδόν το Λονδίνο, στις μέρες μας αποτελεί ένα μόνο μέρος της Μητρόπολης. Τα σύνορά του έχουν διατηρηθεί αμετάβλητα σχεδόν από συστάσεώς του. Η τοπική αρχή για το City, η City of London Corporation, αποτελεί εξαίρεση στο Ηνωμένο Βασίλειο, απολαμβάνοντας μοναδικές αρμοδιότητες για Βρετανική αρχή τοπικής αυτοδιοίκησης. Έτσι, για παράδειγμα έχει τη δική της Αστυνομική δύναμη, την αστυνομία του City of London.

Επιπλέον κάποιες από τις ευθύνες της εκτείνονται και πέραν των ορίων της πόλης. Η εταιρεία διευθύνεται από τον Λόρδο Δήμαρχο του City, αξίωμα εντελώς διαφορετικό από αυτό του Δημάρχου του Λονδίνου. Το City αποτελεί μείζον επιχειρηματικό και χρηματοοικονομικό κέντρο, καταλαμβάνοντας μαζί με τη Νέα Υόρκη, την πρώτη θέση σε αυτούς τους τομείς σε όλο τον κόσμο. Η άλλη μεγάλη χρηματοοικονομική περιοχή του Λονδίνου είναι το Canary Wharf, το οποίο βρίσκεται περίπου 4 χιλιόμετρα ανατολικά και θα το επισκεφθούμε μια από τις επόμενες μέρες. Πολλά τραπεζικά και ασφαλιστικά ιδρύματα έχουν την έδρα τους στο City.

Το London Stock Exchange,

η ασφαλιστική εταιρεία Lloyds και φυσικά η Τράπεζα της Αγγλίας βρίσκονται στο City.

Πάνω από 500 άλλες τράπεζες έχουν τα γραφεία τους εδώ. Πολλές επιχειρήσεις και νομικοί οίκοι παγκόσμιας εμβέλειας εδρεύουν στο City. Το Λονδίνο είναι η μεγαλύτερη αγορά συναλλάγματος στον κόσμο με μεγάλο μέρος του εμπορίου να διεξάγεται στο City.

Προχωρώντας προς τον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Παύλου, το μάτι μου έπεσε στην πρόσοψη ενός ναού, χωμένου ανάμεσα στα μεγάλα κτίρια της οδού Fleet.

Πλησίασα κοντά και είδα αναρτημένες στα κάγκελα δύο επιγραφές: μια αριστερά, που έγραφε: “The Cathedral of Fleet Street” και μια άλλη δεξιά, που έγραφε: “The world famous journalists΄ Church”. Χωρίς να το πολυσκεφτώ μπήκα στην αυλή της εκκλησίας,

και στη συνέχεια άνοιξα την πόρτα και μπήκα στο εσωτερικό της, στον προθάλαμο. Αμέσως άκουσα ωραία μελωδία από εκκλησιαστικό όργανο χωρίς όμως να έχω οπτική επαφή με τον χώρο. Χάρηκα γιατί θα είχα την ευκαιρία να απολαύσω για μερικά λεπτά τον ναό υπό τους ήχους του υπέροχου εκκλησιαστικού οργάνου. Η χαρά μου όμως κράτησε μόνο για λίγα δευτερόλεπτα, αφού με το που μπήκα, με πλησίασε αμέσως μια ευγενής Αγγλίδα, η οποία με ρώτησε αν είμαι καλεσμένη στον γάμο!!

Η αλήθεια είναι ότι ξαφνιάστηκα και αμέσως απάντησα: - "Όχι, όχι….. ήθελα μόνο να δω το εσωτερικό του ναού". Τότε εκείνη μου είπε, ότι στο υπόγειο υπάρχει Κρύπτη, την οποία μπορώ να επισκεφθώ, αλλά από τη μια ντράπηκα και από την άλλη σκέφτηκα ότι οι συνοδοιπόροι μου με περιμένουν έξω στον δρόμο οπότε βγήκα αμέσως και έφυγα. Αργότερα έψαξα πληροφορίες για αυτήν την εκκλησία και βρήκα πως η ονομασία της είναι: Saint Bride΄s Church (η Eκκλησία της Αγίας Νύφης), η οποία και αυτή σχεδιάστηκε από τον Christopher Wren, το 1672, και αποτελεί μια από τις αρχαιότερες εκκλησίες της πόλης.

Kαι αυτή η εκκλησία καταστράφηκε από τη μεγάλη πυρκαγιά του 1666 και μια νέα εκκλησία ξαναχτίστηκε από τον Wren, σε αντικατάσταση της παλιάς. Tη νύχτα της 29ης Δεκεμβρίου του 1940 η εκκλησία βομβαρδίστηκε. Εκείνο το βράδυ, χίλιες πεντακόσιες πυρκαγιές ξεκίνησαν στο Λονδίνο από τους βομβαρδισμούς, ένα γεγονός που ονομάστηκε “δεύτερη μεγάλη φωτιά του Λονδίνου”.

Η Κρύπτη που μου είπε η Αγγλίδα ότι υπάρχει στο υπόγειο περιέχει μια σειρά από αρχαία κειμήλια, όπως Ρωμαϊκά νομίσματα και βιτρώ και είναι ανοιχτή στο κοινό. Η μουσική που άκουσα και με έσπρωξε να μπω στον ναό προέρχεται από ένα όργανο, κατασκευασμένο από την John Compton Organ Company, το οποίο θεωρείται το καλύτερο έργο τους. Διάβασα επίσης ότι υπάρχει και χορωδία, με σοπράνους και τενόρους, η οποία τραγουδά κάθε Κυριακή και σε ειδικές περιστάσεις, προφανώς και στους γάμους. Όσο για την επιγραφή “The world famous journalists΄ Church”, που είχα δει στα κάγκελα υπάρχει εξήγηση, αφού η εκκλησία ξεκίνησε να συνεργάζεται με δημοσιογράφους, όταν ο Wynkyn de Worde το 1500, ίδρυσε δίπλα τυπογραφείο.

Όταν ο De Worde ξεκίνησε την επιχείρηση αυτή, σπουδαίοι συγγραφείς συνέρρεαν και άρχισαν να ζουν γύρω από την εκκλησία, για να είναι κοντά στους εκδότες τους. Μια έκθεση που καταγράφει τη στενή σχέση της εκκλησίας με τον Τύπο βρίσκεται επίσης στην Κρύπτη. Μαθαίνοντας εκ των υστέρων όλες αυτές τις πληροφορίες για τον ναό μετάνιωσα που δεν αφιέρωσα λίγο χρόνο για να επισκεφθώ την Κρύπτη.

 

[danev]

Ουτε παραγγελια να ειχα την αφηγηση σου, λιγες μολις ημερες πριν το ταξιδι μου!
Εχεις κανει φοβερη δουλεια!
Ελπιζω μονο να σταθω εγω πιο τυχερος στην αναζητηση της εκκλησιας των Ναιτων, γιατι ειναι , για μενα ,απο τα πανω πανω σημεια ενδιαφεροντος.

 

[Klair]

Ουτε παραγγελια να ειχα την αφηγηση σου, λιγες μολις ημερες πριν το ταξιδι μου!
Εχεις κανει φοβερη δουλεια!
Ελπιζω μονο να σταθω εγω πιο τυχερος στην αναζητηση της εκκλησιας των Ναιτων, γιατι ειναι , για μενα ,απο τα πανω πανω σημεια ενδιαφεροντος.

Χαίρομαι πολύ που η ιστορία μου αποτελεί βοήθεια για το ταξίδι σου στο Λονδίνο και σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

Όσον αφορά στην Εκκλησία των Ναϊτών, ίσως κάναμε λάθος εκτίμηση, θεωρώντας ότι η πρόσβαση είναι κλειστή, αφού όλες οι μεγάλες σιδερένιες πύλες που συναντήσαμε στη διαδρομή μας ήταν ερμητικά κλειστές, απομονώνοντας τους Inner και Middle Temples.

Μάλλον θα έπρεπε να επιμείνουμε περισσότερο, αναζητώντας άλλη πρόσβαση από την Fleet St., αφού από την Temple Avenue δεν βγάλαμε άκρη.

Anyway, next time!

Εύχομαι να επισκεφθείς το ναό και αν τελικά τα καταφέρεις, θα ήθελα πολύ να θυμηθείς και να μας γράψεις δυό λόγια για την πρόσβαση σε αυτόν, αλλά και για όλη την εμπειρία γενικότερα, γιατί θεωρώ ότι θα είναι κάτι διαφορετικό σε σχέση με άλλους ναούς.

Καλό ταξίδι και καλά να περάσετε!

Σύντομα έρχεται η συνέχεια της ιστορίας.

 

[vanessachai]

Ο σταθμός στον οποίο θα κατεβαίναμε ήταν ο Paddington, όπου θα εκδίδαμε τις 7ήμερες travel cards με την προσφορά 2 for 1 για τις ζώνες 1-2.

Ζω στο Λονδίνο και δεν ήξερα ότι υπάρχει αυτή η προσφορά έτσι! Μου άνοιξες τα μάτια! Ευχαριστώωωω!!

 

[Klair]

Σάββατο 10 Μαρτίου
συνέχεια

Από μακριά φάνηκε τώρα ο Καθεδρικός Ναός του Αγίου Παύλου, η Μητροπολιτική Εκκλησία του Λονδίνου, που αποτελεί το κορυφαίο αριστούργημα του μεγάλου Άγγλου αρχιτέκτονα Christopher Wren. Είναι ένα εξαίσιο και μοναδικό δείγμα ναού, μπαρόκ ρυθμού, στην Αγγλία.

Ο πρώτος χριστιανικός ναός, στη θέση που υψώνεται και σήμερα ο Καθεδρικός Ναός του Αγίου Παύλου, χτίστηκε το 604 μ.Χ. Ο πρώτος αυτός Καθεδρικός Ναός του Λονδίνου ήταν μια ξύλινη κατασκευή που καταστράφηκε από πυρκαγιά. Ξαναχτίστηκε από πέτρα, όμως ξανακαταστράφηκε με τις επιδρομές των Vikings, κατά τον 9ο αιώνα.

Ο ναός στη συνέχεια ανοικοδομήθηκε και καταστράφηκε και άλλες φορές, έως ότου τον 12ο με 13ο αιώνα ολοκληρώθηκε το οικοδόμημα, που έγινε γνωστό ως ο “παλαιός” Άγιος Παύλος. Ήταν η πιο μεγάλη εκκλησία στην Αγγλία και από τους ευρωπαϊκούς καθεδρικούς ναούς, μόνον εκείνοι της Σεβίλλης και του Μιλάνου την ξεπερνούσαν σε μέγεθος.

Τον Σεπτέμβριο του 1666 ξεσπά η μεγάλη πυρκαγιά του Λονδίνου, η φοβερότερη στην ιστορία της πόλης, και καταστρέφονται 87 ενοριακές εκκλησίες και ο Ναός του Αγίου Παύλου. Στις 21 Ιουνίου του 1675 μπαίνει ο θεμέλιος λίθος, στον 5ο κατά σειρά, Καθεδρικό Ναό του Αγίου Παύλου. 35 χρόνια αργότερα ο Sir Christopher Wren, στα 78 του χρόνια, αξιώνεται να δει το αριστούργημά του ολοκληρωμένο.

Η Κρύπτη του Καθεδρικού λέγεται πως είναι η μεγαλύτερη στην Ευρώπη. Σε μια επιβλητική σαρκοφάγο, από μαύρο μάρμαρο, είναι θαμμένος ο Nelson που σκοτώθηκε στη ναυμαχία του Trafalgar το 1805. Στην Κρύπτη βρίσκεται και ο τάφος του Wellington, ενώ “στη γωνία των ζωγράφων” είναι θαμμένος ο Φλαμανδός καλλιτέχνης Van Damme. Eδώ υπάρχουν μνημεία και για άλλους Άγγλους ζωγράφους. Στον ναό έγιναν και οι κηδείες του Winston Churchill και της Λαίδης Diana, όπως και ο γάμος της με τον Κάρολο.

Home - St Paul's Cathedral

Εμείς δεν επισκεφθήκαμε το εσωτερικό του ναού, αλλά μπήκαμε στον περίβολο με τον κήπο, πήραμε μερικές φωτογραφίες

και στη συνέχεια ακολουθώντας ένα πολύ στενό δρομάκι βγήκαμε στην Paternoster Square.

Δίπλα λοιπόν στον Καθεδρικό του Αγίου Παύλου βρίσκεται η Paternoster Square, με κύριο μνημείο μια στήλη 23 μέτρων, Κορινθιακού ρυθμού, γεμάτη με χρυσά φύλλα στην κορυφή της, τα οποία συμβολίζουν τις φλόγες των δύο πυρκαγιών που κατέστρεψαν την περιοχή το 1666 και το 1940. Η στήλη χρησιμεύει επίσης ως άξονας εξαερισμού για τον δρόμο που βρίσκεται κάτω από την πλατεία. Στα σκαλιά του μνημείου υπάρχουν σχάρες για να λειτουργεί αυτό το σύστημα του εξαερισμού.

Το όνομα της πλατείας προέρχεται από τον μεσαιωνικό δρόμο που υπήρχε σε αυτήν την περιοχή. Μετά τη μεγάλη πυρκαγιά του 1666 έσβησε ένας τεράστιος αριθμός καταστημάτων που υπήρχαν εδώ. Η πλατεία καταστράφηκε και από τον εναέριο βομβαρδισμό με την ονομασία Τhe Blitz κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η σύγχρονη ανάπτυξή της ανήκει την Mitsubishi Εstate Co.

Στο βόρειο άκρο της πλατείας βρίσκεται το χάλκινο άγαλμα Shepherd and sheep. Το γλυπτό του βοσκού με τα πρόβατα είναι μια αναφορά στην αγορά κρέατος της Νewgate η οποία βρισκόταν σε αυτό το σημείο από τα τέλη του 17ου αιώνα έως το 1868. Η χρήση των προβάτων είναι επίσης ένα θρησκευτικό νεύμα στην εγγύτητα του Καθεδρικού Ναού.

Ένα άλλο γλυπτό στην πλατεία είναι τα Paternoster Vents, που συχνά αναφέρονται ως στόμια ή φτερά αγγέλου, και είναι ένα γλυπτό από ανοξείδωτο χάλυβα από το 2002, το οποίο παρέχει αερισμό σε έναν υπόγειο ηλεκτρικό σταθμό.

H πύλη Temple Bar, που έστεκε κάποτε στην οδό Fleet, αποσυναρμολογήθηκε προσεκτικά επειδή εμπόδιζε την κυκλοφορία και πωλήθηκε στον Sir Henry Menx, ο οποίος την τοποθέτησε στο αρχοντικό του, στο πάρκο Theobalds, μέχρι που μια εταιρεία του Λονδίνου την αγόρασε το 2001 και τελικά στήθηκε στην πλατεία Paternoster το 2004.

Ακολουθώντας στη συνέχεια τον δρόμο St. Martin΄s-le-Grand βλέπουμε στο βάθος τον κόμβο που βρίσκεται το Museum of London,

αλλά εμείς στρίβουμε πιο πριν, στην Gresham St., γιατί ο προορισμός μας είναι άλλος: το Guildhall,

το οποίο έχει χρησιμοποιηθεί ως Δημαρχείο για αρκετές εκατοντάδες χρόνια και εξακολουθεί να είναι το τελετουργικό και διοικητικό κέντρο του City. Ο όρος Guildhall αναφέρεται τόσο στο σύνολο του κτιρίου, όσο και στο κεντρικό του δωμάτιο, το οποίο είναι μια μεσαιωνική μεγάλη αίθουσα. Το συγκρότημα περιλαμβάνει αρκετούς άλλους ιστορικούς εσωτερικούς χώρους, εκτός της μεγάλης αίθουσας, συμπεριλαμβανομένων των μεγάλων μεσαιωνικών κρυπτών, της παλιάς βιβλιοθήκης και του τυπογραφείου, τα οποία σήμερα χρησιμοποιούνται ως αίθουσες εκδηλώσεων.

Ένας μαύρος κύκλος που σηματοδοτεί το περίγραμμα της Ρωμαϊκής Σκηνής είναι σχηματισμένος στην αυλή, μπροστά από το κτίριο.

Αριστερά στη φωτογραφία διακρίνεται ένα μικρό τμήμα του κύκλου.

Το πρώτο κτίριο κατασκευάστηκε τον 12ο αιώνα όταν ο Δήμαρχος συναγωνίστηκε τον Μονάρχη για επιρροή και κύρος. Χτίστηκε τον 15ο αιώνα, για να αποδείξει τη συνεχή δύναμη των εμπόρων της πόλης του Λονδίνου (City of London), οι οποίοι ρύθμιζαν το εμπόριο. Στη μεγάλη αίθουσα έχουν πραγματοποιηθεί βασιλικά και κρατικά γεγονότα για πάνω από 600 χρόνια. Η είσοδος στην gallery και το Ρωμαϊκό αμφιθέατρο είναι δωρεάν. Κατά τη διάρκεια των Ρωμαϊκών χρόνων ήταν ο τόπος του μεγαλύτερου Ρωμαϊκού αμφιθεάτρου στη Μεγάλη Βρετανία, τα ερείπια του οποίου βρίσκονται σε δημόσια έκθεση στο υπόγειο της gallery τέχνης Guildhall.

Περάσαμε τον έλεγχο στην είσοδο και μπήκαμε στο κτίριο, ξεκινώντας από την gallery.

Στη συνέχεια με ασανσέρ κατεβήκαμε στο υπόγειο. Είδαμε το εντυπωσιακό Ρωμαϊκό αμφιθέατρο με φωτισμένα τα απομεινάρια του τείχους, ενώ με τα πράσινα φώτα έχουν δημιουργήσει μια εικονική αναπαράσταση του θεάτρου.

Guildhall London Events

Συνεχίζουμε τη διαδρομή μας φτάνοντας πλέον στην καρδιά του City, έναν κόμβο γύρω από τον οποίο υπάρχουν εμβληματικά ιστορικά και πανέμορφα κτίρια τα οποία φιλοξενούν την Bank of England, το Mansion House και το Royal Exchange.

Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις!!

Τί να πρωτοθαυμάσεις και τί να πρωτοφωτογραφίσεις!!

Όλα τα κτίρια πραγματικά κοσμήματα!!

Το Mansion House, είναι η επίσημη κατοικία του Λόρδου Δημάρχου του Λονδίνου και διατηρητέο κτίριο. Οι φιλανθρωπικές και επιχειρηματικές οργανώσεις χρησιμοποιούν επίσης αυτό το μοναδικό κτίριο για εκδηλώσεις συγκέντρωσης χρημάτων, δεξιώσεις και δείπνα. Σήμερα το αρχοντικό φιλοξενεί επίσης μια υπέροχη συλλογή έργων τέχνης, συμπεριλαμβανομένων και των 84 Ολλανδικών έργων της Harold Samuel Art Collection.

Μέχρι τα μέσα του 18ου αιώνα οι Λόρδοι Δήμαρχοι χρησιμοποιούσαν δικά τους σπίτια ή αίθουσες για την εργασία τους ως επικεφαλής των κυβερνητικών δικαστικών και πολιτικών λειτουργιών του Δήμου. Η ιδέα μιας μόνιμης κατοικίας ήρθε μετά τη μεγάλη φωτιά του 1666, για να προσφέρει ένα σπίτι στον Λόρδο Δήμαρχο που δεν είχε δική του κατοικία για έδρα. Η ιδέα βέβαια άργησε πολύ να υλοποιηθεί, με την πρώτη πέτρα να τοποθετείται το 1739, και το 1752 ο Δήμαρχος Sir Crispin Gascoigne μπόρεσε να εγκατασταθεί στο Mansion House.

Η μεγάλη είσοδος του κτιρίου διαθέτει μια στοά με έξι Κορινθιακούς κίονες και είναι σχεδιασμένο με το αρχιτεκτονικό στυλ των κλασικών Ελληνικών και Ρωμαϊκών ναών, που ήταν πολύ δημοφιλές τον 17ο και 18ο αιώνα. Η κατασκευή επιβραδύνθηκε από την ανακάλυψη πηγών στην περιοχή πράγμα που σήμαινε ότι τα θεμέλια έπρεπε να βυθιστούν πιο βαθιά μέσα στο έδαφος.

https://www.cityoflondon.gov.uk/about-the-city/mansion-house/Pages/default.aspx

Απέναντι ακριβώς από το Mansion House, ορθώνεται ένα άλλο επιβλητικό κτίριο το Royal Exchange, το οποίο λειτουργεί ως εμπορικό κέντρο, αφού είδαμε διάφορα επώνυμα και φυσικά πανάκριβα καταστήματα να λειτουργούν εδώ.

Μπροστά από το κτίριο στέκεται το Troops War Memorial που τιμά τους άντρες του Λονδίνου που πολέμησαν στον Α΄ και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το μνημείο είναι μια πέτρινη στήλη ύψους 7,5 μέτρων, με βάσεις πάνω στις οποίες υπάρχουν χάλκινα αγάλματα στρατιωτών, που κρατούν όπλα και αντιπροσωπεύουν τους βασιλικούς πυροβολητές. Το μνημείο αποκαλύφθηκε μπροστά σε μεγάλο πλήθος μια ομιχλώδη μέρα, την 12η Νοεμβρίου 1920.

Εδώ υπάρχει και το μνημείο του James Henry Greathead, ο οποίος ήταν πολιτικός μηχανικός, γνωστός για την εργασία του στον υπόγειο σιδηρόδρομο του Λονδίνου και εφευρέτης ενός συστήματος που κατέστησε δυνατή την κοπή των σηράγγων στα βαθιά σημεία του συστήματος των tubes (σωλήνων).

Αριστερά εκτείνεται το τεράστιο κτίριο που αποτελεί την Κεντρική Τράπεζα του Ηνωμένου Βασιλείου και το μοντέλο πάνω στο οποίο βασίζονται οι περισσότερες από τις σύγχρονες μεγάλες Κεντρικές Τράπεζες.

Ιδρύθηκε το 1694 και κατέχει το μονοπώλιο στην έκδοση χαρτονομισμάτων στην Αγγλία και την Ουαλία, αλλά όχι στη Σκωτία και τη Βόρεια Ιρλανδία. Η “Επιτροπή Νομισματικής Πολιτικής” (Monetary Policy Committee) της Τράπεζας έχει αναλάβει την ευθύνη ή (την ανεξαρτησία όπως συχνά αποκαλείται) για τη διαχείριση της νομισματικής πολιτικής της χώρας. Είναι επίσης γνωστή και με την ονομασία η “Γηραιά Κυρία της οδού Threadneedle”.

Στην ανατολική πλευρά του κτιρίου βρίσκεται το μουσείο, που δημιουργήθηκε για να εξιστορήσει τα επιτεύγματα, ίσως της πιο ιστορικής Τράπεζας του κόσμου. Μέσα σε μια θαυμάσια συλλογή περιλαμβάνονται βιβλία, έγγραφα, πίνακες ζωγραφικής, κέρματα, χαρτονομίσματα αλλά και πλούσιο φωτογραφικό υλικό, μέσω του οποίου οι επισκέπτες, με τη βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας που παρέχεται μπορούν να μάθουν τα πάντα για την ιστορία αλλά και τον ρόλο της Τράπεζας της Αγγλίας. Η είσοδος είναι ελεύθερη με κράτηση in advance (εκ των προτέρων).

Home

Συνεχίζουμε να περπατάμε στην οδό Cornhill, όπου μετά από λίγο βλέπουμε σφηνωμένο ανάμεσα σε ψηλά κτίρια, τον ναό του Saint Michael, μια μεσαιωνική εκκλησία. Το αρχικό κτίσμα χάθηκε στη μεγάλη φωτιά του Λονδίνου και αντικαταστάθηκε από το σημερινό κτίριο που παραδοσιακά αποδόθηκε και αυτό στον Wren. Kάποιοι άλλοι όμως συγγραφείς, (των οδηγών κτιρίων της Αγγλίας για τις εκκλησίες της πόλης) πιστεύουν ότι ο Wren δεν είχε ανάμειξη με αυτήν την εκκλησία. Ο ναός αυτός πάντως διέφυγε από σοβαρές ζημιές κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και ορίστηκε διατηρητέο κτίριο το 1950.

Λίγο πιο κάτω φτάνουμε στην Leadenhall market, όπου σκοπεύουμε να βρούμε ένα ωραίο εστιατόριο για να φάμε και να ξεκουραστούμε, αφού αυτή η αγορά φημίζεται για τα καταστήματά της με τυροκομικά είδη, για τα κρεοπωλεία της και τα εστιατόριά της.

Η απογοήτευσή μας ήταν μεγάλη όταν μπαίνοντας μέσα στην κλειστή αγορά συνειδητοποιήσαμε ότι ήταν Σάββατο, γύρω στις 16:00 το απόγευμα και σχεδόν όλα τα καταστήματα αλλά και τα εστιατόρια ήταν κλειστά. Βλέπετε οι κουστουμαρισμένοι γιάπηδες δεν εργάζονται το Σάββατο για να κάνουν διάλειμμα για φαγητό στην αγορά. Μείναμε να χαζεύουμε, την ομολογουμένως όμορφη αυτή αγορά, η οποία χρονολογείται από τον 14ο αιώνα και είναι συνήθως ανοιχτή τις καθημερινές από τις 10:00 έως τις 18:00. Βρίσκεται ουσιαστικά στο σημείο που ήταν το κέντρο του Ρωμαϊκού Λονδίνου. Είναι πολύ όμορφα σχεδιασμένη με εντυπωσιακή οροφή, ψηλούς τοίχους και βαμμένη με μπορντό και πετρόλ χρώματα, πράγμα το οποίο την καθιστά πολύ ζεστή και ατμοσφαιρική.

Έχει χρησιμοποιηθεί σαν σκηνικό, σε πολλές ταινίες αλλά και μουσικά video clips. Αποτέλεσε επίσης μέρος της πορείας του Μαραθωνίου των Ολυμπιακών Αγώνων του 2012. Μόνο μια Pub ήταν ανοιχτή αλλά δεν είχε ελεύθερο τραπέζι για να καθίσουμε και φύγαμε απογοητευμένοι.

Περπατώντας στην Gracechurch Street, ξαφνικά βλέπουμε σε ένα μικρό στενάκι, στα αριστερά μας, ένα υπέροχο μαγαζί χωμένο ανάμεσα σε άλλα ψηλά κτίρια.

Ρωτήσαμε αν μπορούμε να φάμε αυτήν την ώρα και η απάντηση ήταν θετική, οπότε κυριολεκτικά ορμήσαμε μέσα στο μαγαζί γεμάτοι χαρά και ανεβήκαμε στον επάνω όροφο. Στο ισόγειο ήταν μαζεμένοι Άγγλοι οι οποίοι έπιναν μπίρες και έβλεπαν ποδόσφαιρο στη μεγάλη τηλεόραση του καταστήματος. Φάγαμε καλά, ξεκουραστήκαμε και αναχωρήσαμε πλήρεις.

Στη συνέχεια θέλαμε να καταλήξουμε στην Lower Τhames Street και να κάνουμε τη βόλτα μας δίπλα στον Tάμεση. Πριν όμως από αυτό είχε μείνει ένα τελευταίο αξιοθέατο στην περιοχή του City, το οποίο επιθυμούσαμε να δούμε και δεν είναι άλλο, από το Monument to the Great Fire of London.

Ένας δωρικός κίονας τιμά τη μεγάλη πυρκαγιά του Λονδίνου το 1666, η οποία ξεκίνησε περίπου από αυτό το σημείο και σταμάτησε κοντά στο Smithfield. Κατασκευάστηκε μεταξύ 1671 και 1677, εκεί που ήταν χτισμένη η εκκλησία της Αγίας Μαργαρίτας, η οποία ήταν και το πρώτο κτίριο που καταστράφηκε από τη μεγάλη φωτιά. Το μνημείο καταλήγει σε επιχρυσωμένη τεφροδόχο και σχεδιάστηκε από τον Christopher Wren και τον Robert Hooke.

Το ύψος των 62 μέτρων σηματοδοτεί την απόσταση από το κατάστημα του Thomas Farriner, του βασιλικού αρτοποιού, απ΄ όπου ξεκίνησε η μεγάλη πυρκαγιά. Υπάρχει πλατφόρμα κοντά στην κορυφή του μνημείου στην οποία φτάνει ο επισκέπτης από μια ελικοειδή σκάλα 311 σκαλοπατιών. Στα μέσα του 19ου αιώνα τοποθετήθηκε πλέγμα γύρω από την πλατφόρμα για να αποφευχθούν οι αυτοκτονίες, αφού έξι άνθρωποι είχαν αυτοκτονήσει εκεί, μεταξύ 1788 και 1842.

Τρεις πλευρές της βάσης φέρουν επιγραφές στα Λατινικά. Η μια, στη νότια πλευρά, περιγράφει δράσεις που είχαν αναληφθεί από τον Βασιλιά Κάρολο Β΄ μετά την πυρκαγιά, όπως ότι οι εκκλησίες θα ξαναχτιστούν, οι γέφυρες, οι πύλες αλλά και οι φυλακές θα γίνουν από την αρχή, οι αποχετεύσεις θα καθαριστούν, οι δρόμοι θα γίνουν ευθείς, οι φόροι θα διαγραφούν και θα δαπανηθεί δημόσιο χρήμα για την αποκατάσταση των ζημιών. Στη βόρεια πλευρά, η επιγραφή περιγράφει πως ξεκίνησε η φωτιά, πόσο μεγάλη ζημιά προκάλεσε και πως τελικά έσβησε.

Homepage | The Monument

Η καρδιά μου έλεγε να ανέβω μέχρι την πλατφόρμα και μάλιστα την ώρα που βρεθήκαμε εκεί ανέβαιναν οι τελευταίοι τολμηροί επισκέπτες της ημέρας, αλλά τα πόδια θεωρώ πως δεν θα άντεχαν τα 311 σκαλιά και θα το πλήρωνα τις επόμενες μέρες που επίσης ήταν πολύ σημαντικές και με πολύ περπάτημα. Όμως και να το αποφάσιζα τελικά να ανέβω, δεν θα μπορούσα, αφού το μνημείο δέχεται μόνο μετρητά για το εισιτήριο και εμείς σε αυτό το ταξίδι στο Λονδίνο δεν ακουμπήσαμε ούτε μια λίρα, αφού όλες τις συναλλαγές μας τις κάναμε με τις κάρτες μας. Αυτό λοιπόν το γεγονός ήταν μια πολύ καλή δικαιολογία, η οποία με ανακούφισε, γιατί ομολογώ πως θα το στριφογύριζα στο μυαλό μου και θα ένιωθα τύψεις που δεν ανέβηκα.

Από ένα στενό δρομάκι είδαμε να ξεπροβάλλει στο βάθος, ο ουρανοξύστης Shard:

Ήταν καλή ώρα να φτάσουμε στο ποτάμι για να προλάβουμε το ηλιοβασίλεμα. Σε δέκα λεπτά φτάσαμε στο παραποτάμιο μέτωπο και συγκεκριμένα στον σταθμό των ferries, Tower (Millennium) Pier, ακριβώς απέναντι από το καταδρομικό Belfast και το Δημαρχείο.

Για καλή μας τύχη πετύχαμε την Tower Bridge ανοιχτή,

αφού μόλις είχε διέλθει ένα μεγάλο ιστιοφόρο το οποίο έκανε ελιγμούς για να δέσει λίγο μετά την προβλήτα Tower Pier.

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας προς την Tower Bridge, ενώ στα αριστερά μας εκτεινόταν το Βασιλικό Παλάτι και φρούριο της Αυτής Μεγαλειότητας, ο Πύργος του Λονδίνου.

Το ιστορικό αυτό κάστρο, στην όχθη του Τάμεση, ιδρύθηκε προς το τέλος του 1066, ως μέρος της Νορμανδικής κατάκτησης της Αγγλίας. Αρχικά κατασκευάστηκε ως φρούριο από τον Γουλιέλμο τον κατακτητή, για να εδραιώσει την εισβολή του, το 1066.

Αργότερα διάφοροι βασιλείς το επέκτειναν και το οχύρωσαν με πύργους, για να αποτελέσει ένα ασφαλές κάστρο για τη διαμονή τους αλλά και για να φυλακίζουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Σήμερα είναι τόπος φύλαξης των κοσμημάτων της Βασιλείας. Οι φύλακές του φορούν έως και σήμερα τις παραδοσιακές στολές. Στον Πύργο υπάρχει το προσωπικό οπλοστάσιο των βασιλέων και συχνά γίνονται αναπαραστάσεις σημαντικών γεγονότων.

Σταθμός metro: Tower Hill (γραμμές: Circle και District).

Tower of London

Πάρα πολύς κόσμος απολάμβανε αυτήν την ώρα τη βόλτα του σε αυτόν τον πλακόστρωτο δρόμο ή ξεκουραζόταν στα παγκάκια. Καθίσαμε και εμείς σε κάποιο παγκάκι για να απολαύσουμε το τοπίο και να πάρουμε μερικές ανάσες.

Από ένα άνοιγμα μεταξύ των κτιρίων του Πύργου του Λονδίνου φαινόταν ο Gherkin Tower (30 St. Mary Axe), γνωστός με το παρατσούκλι “αγγουράκι τουρσί”. Ο εμπορικός αυτός Πύργος στο City του Λονδίνου ολοκληρώθηκε τον Δεκέμβριο το 2003 και άνοιξε τον Απρίλιο του 2004. Έχει ύψος 180 μέτρα και βρίσκεται στις πρώην τοποθεσίες της Βαλτικής Ανταλλαγής (συγκρότημα μιας παγκόσμιας αγοράς σχετικά με τις πωλήσεις και τις μεταφορές πλοίων) και του Ναυτιλιακού Επιμελητηρίου, τα οποία υπέστησαν μεγάλη ζημιά το 1992, από την έκρηξη μιας βόμβας που τοποθετήθηκε από τον IRA, στον St. Mary Axe, τον δρόμο από τον οποίο έχει πάρει το όνομά του ο Πύργος.

H κατασκευή ανατέθηκε στην Swiss Re, αντασφαλιστική εταιρεία, και για αυτό στην αρχή ονομαζόταν Swiss Re Building. Το κτίριο σχεδιάστηκε από τον φημισμένο αρχιτέκτονα Norman Foster. Καλύπτεται ομοιόμορφα με γυάλινες πλάκες και έχει έναν θόλο στην κορυφή που χρησιμεύει ως χώρος παρατήρησης. Ο σχεδιασμός είναι γεμάτος με ενεργειακή απόδοση και υπάρχουν πολλά χαρακτηριστικά που ενισχύουν την αποτελεσματικότητά του, όπως οι ανοιχτοί άξονες που χτίστηκαν μεταξύ κάθε ορόφου, ώστε να λειτουργούν ως εξαερισμοί για το κτίριο.

Οι άξονες, βγάζουν ζεστό αέρα από το κτίριο κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και χρησιμοποιούν τη θερμότητα του ήλιου για να φέρουν ζέστη στο κτίριο κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Αυτοί οι ανοικτοί άξονες επιτρέπουν επίσης στο διαθέσιμο φως του ήλιου να διεισδύσει βαθιά μέσα στο κτίριο για να μειώσει το κόστος φωτισμού. Σήμερα είναι κυρίως ένα κτίριο γραφείων. Ένα από τα υψηλότερα lounge bar του Λονδίνου βρίσκεται στην κορυφή του κτιρίου αλλά δυστυχώς είναι ανοιχτό μόνο για τους ενοικιαστές και τους καλεσμένους τους. Ο μοναδικός και τολμηρός σχεδιασμός του έχει κερδίσει πολλά βραβεία.

Ο ήλιος άρχισε να δύει πίσω από τα κτίρια βάφοντας με πορτοκαλί και ροζ χρώματα τα σύννεφα.

Το τελευταίο φως έπεσε πάνω στην Tower Bridge και μετά όλα άρχισαν σιγά-σιγά να σκοτεινιάζουν.

Προχωρήσαμε περνώντας κάτω από τη γέφυρα

και φτάσαμε στην St. Katharine Docks Marina.

Αυτές οι αποβάθρες ήταν εμπορικές που εξυπηρετούσαν τη βόρεια πλευρά του Τάμεση. Ήταν μέρος του λιμανιού του Λονδίνου, στην περιοχή που τώρα είναι γνωστή ως Docklands, και πλέον είναι ένα δημοφιλές συγκρότημα κατοικιών και χώρων αναψυχής. Οι δεξαμενές υπέστησαν σοβαρές ζημιές από τη Γερμανική βομβιστική επίθεση κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Όλες οι αποθήκες καταστράφηκαν και η περιοχή παρέμεινε εγκαταλελειμμένη μέχρι τη δεκαετία του 1990.

Σήμερα η περιοχή διαθέτει πλέον γραφεία, σπίτια, ένα ξενοδοχείο, καταστήματα, εστιατόρια και φυσικά μαρίνα για γιοτ και κότερα. Είναι επίσης ένας δημοφιλής προορισμός αναψυχής.

Ένα ηλιακό ρολόι

και ένα σιντριβάνι κοσμούν επίσης τη μαρίνα.

Όταν επιστρέψαμε πάλι απέναντι τα φώτα της πόλης είχαν αρχίσει να ανάβουν και το θέαμα ήταν άκρως εντυπωσιακό, ενώ λίγο ροζ και πορτοκαλί χρώμα είχε μείνει ακόμα, στολίζοντας σαν δαντέλα την άκρη μερικών σύννεφων!

 

[Klair]

Σάββατο 10 Μαρτίου
συνέχεια

Από τη στάση Tower of London (stop TA) πήραμε το λεωφορείο Νο 15 και κατεβήκαμε στη στάση Charing Cross στην πλατεία Trafalgar. Εδώ θα αλλάξουμε λεωφορείο με τελικό προορισμό το πολυκατάστημα θρύλο Harrod΄s. Εκμεταλλευτήκαμε βέβαια την ευκαιρία αυτή, κάνοντας μiα βραδινή βόλτα στην πλατεία, στην οποία όμως η κίνηση ήταν υποτονική και ο φωτισμός των κτιρίων και των μνημείων όχι ιδιαίτερα εντυπωσιακός.

Από τη στάση Trafalgar Square (stop S) πήραμε το λεωφορείο Νο 9 και κατεβήκαμε στη στάση Knightsbridge Station Harrod΄s (stop KE). Μετά από λίγα μέτρα φάνηκε, υπέρλαμπρα φωτισμένο, το μεγαλύτερο και παλαιότερο πολυκατάστημα ολόκληρου του πλανήτη! Το πολυκατάστημα που τα «έχει όλα», πέρα από μια ασύγκριτη πληθώρα καταναλωτικών αγαθών, διαθέτει και μια λαμπρή και μυθική ιστορία. Το Harrod’s αποτελεί ένα ακόμη «μνημείο» της Βρετανικής πρωτεύουσας που οι επισκέπτες τιμούν καθημερινά με την παρουσία τους.

Το πιο αναγνωρίσιμο σήμα-κατατεθέν του Λονδίνου, συνολικής έκτασης 93.000 τετραγωνικών μέτρων, με την κομψή Εδουαρδιανή πρόσοψη, που το βράδυ φωτίζουν 11.500 λαμπάκια και τη μοναδική αρχιτεκτονική, επισκέπτονται καθημερινά 35.000 άτομα για να ψωνίσουν από τα 330 καταστήματα και να εξυπηρετηθούν από τους 4.000 ευγενέστατους υπαλλήλους! Τα ομολογουμένως εντυπωσιακά νούμερα αρκούν από μόνο τους για να μεταφέρουν το Harrod’s στην σφαίρα του μύθου.

Όταν το 1824 ο Charles Henry Harrod κληρονόμησε από τον πατέρα του ένα εγκαταλελειμμένο μπακάλικο, στο μικρό χωριό Knightsbridge, ούτε που φανταζόταν πως το όνομά του θα φιγουράριζε σε μια φωτεινή πινακίδα και τους ταξιδιωτικούς οδηγούς ανά τον κόσμο χρόνια μετά. Ο ταπεινός και καθόλου φιλόδοξος Charles Harrod, επέδειξε για πρώτη φορά στη ζωή του απίστευτη τόλμη, αποφασίζοντας να επαναλειτουργήσει το μπακάλικο. Και αυτό γιατί στα μάτια των συμπατριωτών του μια επένδυση στο άγνωστο και κακόφημο χωριό Knightsbridge δεν έμοιαζε καθόλου συνετή κίνηση.

Ο πάντα συγκρατημένος Charles, ξεκινά την επιχείρησή του πουλώντας σαπούνια, μπισκότα, κεριά και τσάι και τα κέρδη του έφταναν μόλις τις 20 λίρες την εβδομάδα. Με προσεκτικές και συνετές κινήσεις, ο Harrod, εγκατέστησε την οικογένειά του σε έναν όροφο πάνω από το μαγαζί, και με την πάροδο του χρόνου παρακολουθούσε την αλλαγή του απομονωμένου Knightsbridge σε μια κομψή κωμόπολη. Η μεγάλη έκθεση του 1851, που έλαβε χώρα στο κοντινό Hyde Park, έφερε έναν αέρα ανανέωσης στην περιοχή που αναδείχθηκε σε πλούσιο προάστιο με σημαντική εμπορική δραστηριότητα. Ο Harrod συνέχισε να διοικεί το μαγαζί του συνετά και χωρίς πολλές φιλοδοξίες μέχρι που το 1861 το πούλησε στον 20χρονο γιο του, Charles Digby, για 500 λίρες!

Ο φιλόδοξος γιος συμφώνησε να πληρώνει γραμμάτια στον μικρόψυχο πατέρα του και έπειτα από 3 χρόνια τον ξεχρέωσε και ξεκίνησε γεμάτος όνειρα την επιχείρησή του. Χάρη στο επιχειρηματικό του δαιμόνιο δεχόταν μόνο μετρητά και όχι πίστωση, όπως οι ανταγωνιστές του, αλλά λάνσαρε πρώτος τις «εκπτώσεις» στα προϊόντα του και διαισθανόμενος από νωρίς την παντοδυναμία των media, διαφημιζόταν κάθε εβδομάδα στην τοπική εφημερίδα, πράγμα που τότε εθεωρείτο αδιανόητο.

Τα αποτελέσματα των σωστών κινήσεών του δεν άργησαν να φανούν και σύντομα το κατάστημα που είχε πια 5 υπαλλήλους κέρδιζε 1.000 λίρες την εβδομάδα! Ο Charles Digby, απολαμβάνοντας τους καρπούς των κόπων του, μετέφερε την οικογένειά του σε μια πλούσια γειτονιά και επέκτεινε το κατάστημά του χρησιμοποιώντας και τον χώρο του πρώην σπιτιού του που βρισκόταν πάνω από το μαγαζί.

Οι καινοτομίες του δαιμόνιου Charles Digby ήταν κάτι παραπάνω από πρωτοπόρες για την εποχή. Πρώτος αυτός έφερε στο κατάστημά του αρώματα και τύπωσε έναν διαφημιστικό κατάλογο 65 σελίδων που μοιραζόταν στα σπίτια! Οι πελάτες του είχαν τη δυνατότητα να παραγγείλουν αγαθά στο σπίτι τους (με την προϋπόθεση να πληρώσουν μετρητά) και σε ελάχιστο χρόνο ένας υπάλληλος τους έφερνε την παραγγελία. Τα αυξανόμενα κέρδη οδήγησαν τον φιλόδοξο Charles Digby να χτίσει στον κήπο του μαγαζιού του, άλλους δύο ορόφους, μεγαλώνοντας έτσι το κατάστημά του που τώρα διέθετε και μαγειρεμένα φαγητά, γλυκά και πορσελάνες.

Αγόρασε ένα άλογο με άμαξα για τις μακρινές παραγγελίες και στη συνέχεια, άρχισε να πουλά προϊόντα δικής του παραγωγής αυξάνοντας κατακόρυφα τον τζίρο του μαγαζιού του, που έχει πλέον μετατραπεί σε πολυκατάστημα. Ο αυστηρός αλλά και συνάμα δίκαιος χαρακτήρας του τον οδήγησε στην επιτυχία. Σύντομα, το κατάστημά του απασχολούσε 100 υπαλλήλους, στους οποίους πλήρωνε υπερωρίες σε μια εποχή που δεν υπήρχε καν αυτή η έννοια, αλλά ταυτόχρονα τους κρατούσε μερικά σελίνια από το μισθό τους, αν αργούσαν να έρθουν το πρωί στη δουλειά.

Μεταχειριζόταν ιδιαίτερα τους καλούς πελάτες, δωρίζοντάς τους μερικά προϊόντα, ενώ πάντα δώριζε φαγητό στους άπορους. Όταν τα Χριστούγεννα του 1883, μια φωτιά κατέστρεψε την περιουσία του Harrod, εκείνος ψύχραιμος όπως πάντα, αντί να θρηνήσει πάνω στα ερείπια, έστειλε επιστολές στους πελάτες του, ζητώντας συγγνώμη για την καθυστέρηση της παραγγελίας τους και ενημερώνοντάς τους πως θα έβρισκε τρόπο να στείλει τα ψώνια τους σε δύο ημέρες. Και πραγματικά κράτησε τον λόγο του νοικιάζοντας την ίδια μέρα νέα κτίρια! Το νέο κατάστημα άνοιξε τον Σεπτέμβριο του 1884, απασχολώντας πλέον 200 υπαλλήλους, και έχοντας κερδίσει την πλήρη εμπιστοσύνη των καταναλωτών. Και παρά την εμμονή του Harrod για πληρωμή σε μετρητά, στο νέο κατάστημα, λίγοι και εκλεκτοί πελάτες είχαν το προνόμιο ενός ανοιχτού λογαριασμού που τους έδινε τη δυνατότητα να ψωνίζουν με δόσεις. Ανάμεσα στους τυχερούς ήταν και ο Όσκαρ Ουάιλντ.

Η κακή κατάσταση της υγείας του Charles Digby Harrod τον οδήγησε στη συνταξιοδότηση το 1889. Όπως αναμενόταν, ο πάντα πιστός στα μετρητά Harrod, πήρε ένα σεβαστό ποσό για την αλλαγή ιδιοκτησίας, φρόντισε όμως να ζητήσει και κάποιες μετοχές της τις οποίες εξαργύρωσε μετά από χρόνια σε μια τιμή πολύ μεγαλύτερη από την αρχική. Για τη διοίκηση του Harrod’s συστάθηκε ένα έμπειρο διοικητικό συμβούλιο με πρόεδρο τον ιδιοφυή Richard Burbidge και τους δύο διαδόχους του, που κράτησαν τα ηνία του Harrod’s για 70 χρόνια, και το εκτόξευσαν στην κορυφή της επιτυχίας.

Τα χρόνια κυλούσαν και η φήμη του Harrod’s απλώθηκε σε όλη την Ευρώπη. Το κομψό πολυκατάστημα μεγάλωνε διαρκώς τόσο σε όγκο, όσο και σε παρεχόμενες υπηρεσίες, και πολλοί ήταν αυτοί που το χαρακτήριζαν ως το «κέντρο του εμπορίου». Στις αρχές του 20ου αιώνα απασχολούσε 4.000 υπαλλήλους ενώ οι καινοτομίες του συνέχισαν να προκαλούν τους εκλεκτικούς πελάτες. Στις εγκαταστάσεις του δημιουργήθηκε το πρώτο τηλεφωνικό κέντρο εξυπηρέτησης πελατών στον κόσμο, που λειτουργούσε μέρα και νύχτα, ενώ οι παραδόσεις κατ΄οίκων διαφόρων προϊόντων γίνονταν πλέον σε όλη την Αγγλία, την Ουαλία, τη Σκωτία και την Ιρλανδία. Οι επιτυχίες διαδέχονται η μια την άλλη, μέχρι που το 1959 και ο τελευταίος απόγονος της δυναμικής οικογένειας Burbidge αποσύρεται και τη θέση του προέδρου του διοικητικού συμβουλίου του Harrod’s αναλαμβάνει ο Hugh Fraser και κατόπιν, ο διάδοχός του Sir Hugh Fraser, ένας φιλόδοξος και πολλά υποσχόμενος νεαρός.

Οι καινοτομίες δεν σταματούν ενώ ταυτόχρονα οι πολλαπλοί μέτοχοι της εταιρείας αγοράζουν και πωλούν τα μερίδιά τους σε εξωπραγματικές τιμές. Έπειτα από αλλεπάλληλες συσκέψεις των μετόχων και σημαντικές διαφωνίες για τον τρόπο διαχείρισης των κερδών η εταιρεία των αδερφών Αλ Φαγιέντ αγοράζει το μυθικό πολυκατάστημα έναντι του ποσού των 615 εκατ. λιρών. Ο νέος πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου, ο Μοχάμεντ Αλ Φαγιέντ-πατέρας του αδικοχαμένου Ντόντι Αλ Φαγιέντ, του αγαπημένου της πριγκίπισσας Νταϊάνα-διέθεσε τεράστια ποσά προκειμένου να χαρίσει στο Harrod’s την παλιά του λάμψη αλλά και να διατηρήσει τη μοναδικότητα του παλιότερου πολυκαταστήματος του κόσμου. Τελευταία φορά το Harrod’s αλλάζει χέρια στις 8 Μαίου 2010, όταν ο Αλ Φαγιέντ το πούλησε στην Qatar Holdings έναντι του εξωπραγματικού ποσού των 1,5 δισ. λιρών.

Το κυριότερο χαρακτηριστικό του Harrod’s είναι οι μοναδικές καινοτομίες του που κέντρισαν την έμφυτη περιέργεια των καταναλωτών και αύξησαν κατακόρυφα τον τζίρο του καταστήματος. Ο δαιμόνιος πρόεδρός του, Richard Burbidge, παρατηρώντας για μέρες την συμπεριφορά των καταναλωτών μέσα στο κατάστημα, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι πελάτες όταν χρειαστεί να ανέβουν πολλές σκάλες δεν το αποφασίζουν, και έτσι απογοητευμένοι εγκαταλείπουν και τις αγορές και το κατάστημα. Έτσι λοιπόν το 1898 έφερε στο Harrod’s την πρώτη κυλιόμενη σκάλα που εμφανίστηκε στο Λονδίνο και οι πελάτες σχημάτιζαν «ουρές» προκειμένου να δουν από κοντά το νέο θαύμα και φυσικά να ψωνίσουν στο πολυκατάστημα των εκπλήξεων.

Μια άλλη μοναδική στο είδος της καινοτομία ήταν, ελλείψει κλιματιστικών, η παροχή ψυχρού αέρα το καλοκαίρι σε όλο το πολυκατάστημα. Τεράστια κομμάτια πάγου τοποθετούνταν σε ειδικά καλούπια που με τη βοήθεια μιας γεννήτριας διοχέτευαν κρύο αέρα μέσα στο κτίριο. Ο αέρας αυτός ανανεωνόταν 8 φορές την ημέρα προσφέροντας στους πελάτες ένα ήρεμο και δροσερό περιβάλλον για να κάνουν τα ψώνια τους. Σήμερα, το Harrod’s φημίζεται για την αυτάρκειά του σε πρώτες ύλες με κυρίαρχο το νερό, που με τη βοήθεια γεωτρήσεων παράγει δύο τόνους την ημέρα για την συντήρηση των τροφίμων στον πάγο, στους καταψύκτες κ.λπ.

Όμως το πιο εντυπωσιακό σύστημα που χρησιμοποίησε ποτέ το μυθικό Harrod’s, το 1935, ήταν ένα ιδιόμορφο σύστημα περίπλοκων σωληνώσεων, συνολικού μήκους 63 χλμ., από τις οποίες «έπεφταν» τα χρήματα από τα ταμεία των ορόφων στο υπόγειο και από εκεί κάποιοι υπάλληλοι τα μετρούσαν και με τον ίδιο τρόπο έριχναν τα ρέστα που ανέβαιναν και πάλι στα ταμεία μέσα από σωλήνες!

Πέρα όμως από τις τεχνολογικές καινοτομίες του Harrod’s που πραγματικά άφησαν εποχή, εξίσου σημαντικό ήταν και παραμένει μέχρι σήμερα, το ανθρώπινο δυναμικό του. Σκοπός του προέδρου Burbidge ήταν να προσλαμβάνει ανθρώπους με όραμα και κέφι για τη δουλειά και όχι υπαλληλίσκους που κοιτούσαν με αγωνία το ρολόι μέχρι να σχολάσουν. Για τον λόγο αυτό, δημιούργησε ειδικές υποτροφίες για το προσωπικό του, που εκπαιδευόταν δωρεάν στις ξένες γλώσσες, στην εμπορική αλληλογραφία και τη γραφομηχανή, ενώ χαρακτηριστική είναι και η κίνηση της διοίκησης του Harrod’s που δεν δίστασε, παρά τις προκαταλήψεις της εποχής, να προσλάβει γυναίκες υπαλλήλους σε μια εποχή που η θέση της γυναίκας ήταν αυστηρά στο σπίτι.

Αλλαγές έγιναν όμως, όχι μόνο στο προσωπικό, αλλά και στον τρόπο λειτουργίας του καταστήματος. Ενώ επιθυμία του ιδρυτή Harrod ήταν οι πελάτες να πληρώνουν τοις μετρητοίς, οι ανάγκες των καιρών έφεραν την αλλαγή και στο διάσημο πολυκατάστημα, το οποίο σήμερα διαθέτει 200.000 πελάτες που ψωνίζουν βάσει εταιρικού διακανονισμού. Ταυτόχρονα, το 1917, το πρωτοπόρο Harrod’s εκδίδει μια εφημερίδα, τη «Harrod’s news», για την ενημέρωση των πελατών για τα νέα προϊόντα και τις τιμές τους, ενώ σήμερα διαθέτει το δικό του lifestyle περιοδικό που αποστέλλεται σε εκλεκτούς πελάτες.

Πιστό πάντα στην πλήρη εξυπηρέτηση των πελατών του, το Harrod’s, από την εποχή που ο ιδρυτής του συνέλαβε την ιδέα να μεταφέρονται οι παραγγελίες με άμαξες και άλογα, συνεχίζει την παράδοση των παραγγελιών του κατ’ οίκον και σήμερα με 40 φορτηγά που κάνουν περίπου 7.000 διανομές την εβδομάδα ενώ για χάρη του παλιού καιρού διατηρεί και μια παραδοσιακή άμαξα που μεταφέρει με χάρη στους δρόμους του Λονδίνου τις κοντινές παραγγελίες και «αιχμαλωτίζει» τα φωτογραφικά φλας των τουριστών.

Δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυριστούμε ότι το Harrod’s υπήρξε για χρόνια το στέκι της Βρετανικής ελίτ. Όλοι οι ξένοι βασιλείς που επισκέπτονταν τη Γηραιά Αλβιώνα, έκαναν τα ψώνια τους στο κομψό πολυκατάστημα, το οποίο είχε κερδίσει την εύνοια και της Βρετανικής Βασιλικής οικογένειας. Η Βασίλισσα Μαρία επισκεπτόταν συχνά το Harrod’s για να αγοράσει χαλιά και πορσελάνες ενώ ο πρίγκιπας Κάρολος αγόρασε από το διάσημο πολυκατάστημα το δώρο των δεύτερων γενεθλίων του. Η Βασίλισσα Ελισάβετ παραγγέλνει ακόμη και σήμερα ρούχα από το Harrod’s, ενώ οι γιοι της αδικοχαμένης Νταϊάνα, ο Ουίλιαμ και ο Χάρι, αγόραζαν από εκεί τα videogames τους.

Στο παρελθόν, οι αριστοκρατικές δεσποινίδες της Βρετανίας, που απολάμβαναν τις βόλτες τους στο Hyde Park, αγόραζαν τα κρινολίνα τους από το Harrod’s, το οποίο φημιζόταν και για τα περίφημα παρασόλια (τις ομπρέλες του ήλιου) που κρατούσαν οι κυρίες της καλής κοινωνίας. Η αφρόκρεμα της Βρετανικής πρωτεύουσας έδινε ραντεβού για τσάι στο διάσημο «Grand Restaurant» του Harrod’s, ενώ πολλά ειδύλλια μεταξύ γαλαζοαίματων και δεσποινίδων ευγενικής καταγωγής πλέχτηκαν στα σαλόνια του μυθικού καταστήματος.

Σήμερα, στο τμήμα βιβλίων του Harrod’s, διασημότητες όπως η Τζόαν Κόλλινς ή η συγγραφέας του Χάρι Πότερ Τζ. Ρόουλινγκ, υπογράφουν τα βιβλία τους, ενώ πελάτες του μπορεί να είναι απλοί πολίτες ή δισεκατομμυριούχοι Σαουδάραβες, η Βασίλισσα της Αγγλίας ή το κορίτσι της διπλανής πόρτας. Όλοι αυτοί, τόσο διαφορετικοί και συνάμα τόσο ίδιοι, με μοναδικό τους κοινό σημείο το καλό γούστο και το γεγονός ότι αντιμετωπίζονται με τον ίδιο πάντα σεβασμό: ως εκλεκτοί πελάτες του διάσημου Harrod’s.

Όμως, ένα πολυκατάστημα-μύθος όπως το Harrod’s, δεν θα μπορούσε παρά να παίξει σημαντικό ρόλο, όχι μόνο στη διαμόρφωση του καλού γούστου των καταναλωτών, αλλά και στην πορεία της παγκόσμιας ιστορίας. Το σήμα κατατεθέν του Λονδίνου τροφοδότησε για πρώτη φορά τον Βρετανικό Στρατό το 1899 με στολές και τρόφιμα κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Νότια Αφρική.

Στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, περίπου 2.000 υπάλληλοι του καταστήματος κατατάχθηκαν στον στρατό, ενώ το Harrod’s συνέχισε να συντηρεί με δικά του έξοδα τις οικογένειές τους και προσέλαβε αρκετές γυναίκες για να καλύψουν τις κενές θέσεις προσφέροντας σημαντικούς μισθούς σε μια πραγματικά δύσκολη εποχή.

Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και πάλι οι υπάλληλοι του Harrod’s κατατάχθηκαν στο πλευρό του Βρετανικού Στρατού, ενώ ταυτόχρονα η διοίκηση του πολυκαταστήματος αποφάσισε να τροφοδοτήσει τον στρατό με πολύτιμα εφόδια που πακετάριζαν οι γυναίκες υπάλληλοι μετά τη λήξη της βάρδιας τους και διοργάνωσε κάποια ιδιόμορφα «σεμινάρια» μαγειρικής, με τα ελάχιστα προϊόντα που υπήρχαν εκείνη τη δύσκολη περίοδο, προκειμένου να διευκολύνει τη ζωή των ευγενών πελατών του που δεν ήξεραν να μαγειρεύουν, επειδή ως τότε είχαν υπηρέτριες.

Το ίδιο το Harrod’s, δοκιμάστηκε σκληρά από μια έκρηξη βόμβας πολύ κοντά στις εγκαταστάσεις του το 1944, όπου όμως οι ζημιές αποκαταστάθηκαν γρήγορα, ενώ κατά τη διάρκεια της σύγχρονης ιστορίας και συγκεκριμένα στις 21 Δεκεμβρίου του 1974, ένα παράξενο «πακέτο» που περιείχε μια βόμβα εξερράγη στο τμήμα κηπουρικής του καταστήματος, το οποίο είχε εγκαίρως εκκενωθεί και έτσι υπήρξαν μόνο υλικές ζημιές και ευτυχώς όχι θύματα.

Στις 17 Δεκεμβρίου του 1973, ο IRA τοποθέτησε εκρηκτικά σε κάποια αυτοκίνητα που βρίσκονταν έξω από το Harrod’s, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν τρεις πελάτες και να τραυματιστούν άλλοι 93. Και στις τρεις παραπάνω περιπτώσεις το απόλυτα αφοσιωμένο προσωπικό του Harrod’s, με τις χαρακτηριστικές πράσινες στολές, θυσίασε την Κυριακάτικη αργία του και δούλεψε νυχθημερόν για να αποκαταστήσει τις ζημιές, προκειμένου να λειτουργήσει το κατάστημα στην ώρα του την επόμενη μέρα και να διατηρηθεί η μοναδική του φήμη.

Αν κοιτάξουμε με ιδιαίτερη προσοχή τον τεράστιο θόλο της Εδουαρδιανής πρόσοψης του Harrod’s, θα παρατηρήσουμε το λατινικό ρητό «Omnia omnibus ubique», που σημαίνει «Τα πάντα για όλους και παντού» και αντιπροσωπεύει πλήρως τον πληθωρικό χαρακτήρα του Harrod’s. Το πολυκατάστημα που πραγματικά διαθέτει τα πάντα για όλα τα γούστα και μπορεί να ικανοποιήσει και τον πιο απαιτητικό πελάτη στο πιο απομακρυσμένο σημείο της γης, αποτελεί έναν σύγχρονο ναό του καταναλωτισμού, όπου οι επιθυμίες πραγματώνονται μέσα σε δευτερόλεπτα. Τα 330 καταστήματα που φιλοξενούνται μέσα στο Harrod’s διαθέτουν ό,τι μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους.

Από καταστήματα μόδας μέχρι ταχυδρομείο, από τράπεζα μέχρι 5 εστιατόρια, από αντικερί μέχρι βιβλιοπωλείο και τμήμα πορσελάνης, καθώς και έπιπλα, τμήμα ρολογιών, κτηματομεσιτικό γραφείο, εταιρείες catering, κομμωτήριο, είδη δώρων, κοσμήματα, γλυκά και είδη κουζίνας. Η συνέχεια περιλαμβάνει αθλητικά είδη, μουσικά όργανα, παιδότοπο, τμήμα καλλυντικών και αρωμάτων, είδη σπιτιού, υλικά οικοδομών, εταιρείες μεταφορών, παπούτσια, παιχνίδια, γραφεία ταξιδιών, pet shop, εταιρείες ενοικίασης αυτοκινήτων και τμήμα με στολές κάθε είδους.

Όσο για τα πιο περίεργα καταστήματα που θα βρείτε στο Harrod’s, μην παραξενευτείτε αν βρεθείτε κατά λάθος στο ειδικό τμήμα όπου οι επισκέπτες αφήνουν τα κατοικίδια ζώα τους ενώ ψωνίζουν, ή στο… γραφείο τελετών για κηδείες πολυτελείας με τη σφραγίδα του Harrod’s! Και αν ψάχνετε την ιδανική περίοδο για να επισκεφθείτε το μυθικό πολυκατάστημα που σημάδεψε με την παρουσία του έναν ολόκληρο κόσμο εδώ και 188 χρόνια, επιλέξτε την περίοδο των εκπτώσεων, όπου στο Harrod’s επικρατεί πραγματική φρενίτιδα.

Οι πελάτες στην προσπάθειά τους να βρουν την καλύτερη ευκαιρία κυριολεκτικά βιαιοπραγούν μεταξύ τους ή… σέρνονται κάτω από τραπέζια προκειμένου να παρακάμψουν τις ατελείωτες ουρές. Οι απίστευτες προσφορές οδηγούν σε πραγματικό ντελίριο καθώς στο τέλος των εκπτώσεων περίπου 2,5 εκατομμύρια πράσινες σακούλες με χρυσά γράμματα (το σήμα κατατεθέν του καταστήματος) έχουν «εγκαταλείψει» το Harrod’s. Άλλωστε ποιος μπορεί να αντισταθεί στο κάλεσμα ενός μύθου;

Το άρθρο για την ιστορία του Harrod΄s δημοσιεύτηκε στο travelstyle.gr, απ΄ όπου και το μετέφερα στην ιστορία μου, γιατί διαβάζοντάς το πραγματικά εντυπωσιάστηκα. Οι φωτογραφίες όμως είναι δικές μου. Με τη βόλτα μας σε αυτό το θρυλικό κατάστημα έκλεισε μια ακόμα πολύ-πολύ γεμάτη μέρα!

 

[Klair]

Κυριακή 11 Μαρτίου

Σήμερα έχει πρωινή βόλτα στο Westminster και στη συνέχεια θα ακολουθήσει το highlight αυτού του ταξιδιού, δηλαδή η βαρκάδα στον Τάμεση με προορισμό το Greenwich. Eκεί θα επισκεφθούμε το Αστεροσκοπείο, θα κάνουμε βόλτα στο πάρκο και την πόλη, και στη συνέχεια θα εξερευνήσουμε μια περιοχή που πριν καν την επισκεφθώ, έχω την πεποίθηση ότι θα με συναρπάσει, αφού αποτελεί το δεύτερο οικονομικό κέντρο του Λονδίνου και περιλαμβάνει μερικά από τα ψηλότερα κτίρια της Ευρώπης. Αναφέρομαι φυσικά στο Canary Wharf.

Έχουμε και σήμερα σύμμαχο τον καιρό, αφού δεν βρέχει, και έτσι ευελπιστώ να συνεχίσει, γιατί σήμερα είναι μια ημέρα ιδιαίτερη και πλούσια σε αξιοθέατα και περιηγήσεις. Μακάρι να εισακουστούν οι επιθυμίες μου και ο καιρός να παραμείνει καλός για να μπορέσουμε να ευχαριστηθούμε την ημερήσια εξόρμησή μας σε έναν προορισμό που μου προκαλεί μεγάλο ενδιαφέρον, ανυπομονησία και λαχτάρα να βρεθώ εκεί. Αυτήν τη φορά, δε θα πάρουμε το metro αλλά το λεωφορείο, για να φτάσουμε στο Westminster και συγκεκριμένα στην Victoria Street απ΄ όπου θα ξεκινήσουμε την πρωινή μας βόλτα. Έτσι θα μπορέσουμε να δούμε, έστω και μέσα από το λεωφορείο, ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι της πόλης, αφού η διαδρομή είναι 5 χιλιόμετρα και θα διαρκέσει περίπου μισή ώρα. Θα κινηθούμε παράλληλα με το Hyde Park, βλέποντας έστω και από μακριά τους Italian Gardens, και στη συνέχεια διατρέχοντας την Grosvenor Pl, θα δούμε τους κήπους του παλατιού Buckingham και το κτίριο που στεγάζονται οι βασιλικοί στάβλοι, the Royal Mews.

Η περιήγηση ξεκίνησε από τον Westminster Cathedral στην Victoria Street, το μεγαλύτερο καθολικό εκκλησιαστικό κτίριο στην Αγγλία και την Ουαλία και έδρα του Αρχιεπισκόπου του Westminster, ένα αριστούργημα σε νεοβυζαντινό στυλ, με ριγέ τούβλα και πέτρα, σε ένα περίπλοκο μοτίβο συγκόλλησης. Δυστυχώς όμως ο ναός ήταν κλειστός για να μπορέσουμε να επισκεφθούμε το εσωτερικό του.

Ακριβώς απέναντι βρίσκεται το εμπορικό κέντρο Cardinal Place, ένα γυάλινο μεγαθήριο. Aμέσως μετά ορθώνεται το Victoria Palace Theatre, απέναντι από τον σταθμό τρένων Victoria. Το θέατρο άρχισε τη ζωή του ως μια μικρή αίθουσα συναυλιών, πάνω από τους στάβλους ενός μικρού ξενοδοχείου και ταβέρνας, που χτίστηκε το 1832. O ιδιοκτήτης Jonh Moy διεύρυνε το κτίριο και μέχρι το 1850 έγινε γνωστό ως Moy΄s Music Hall. Αργότερα άλλαξε ιδιοκτήτη, ανακαινίστηκε και μετονομάστηκε σε Royal Standard Music Hall.

Το κτίριο αυτό κατεδαφίστηκε και ξαναχτίστηκε στα πλαίσια μιας γενικής επέκτασης της περιοχής όταν ο σταθμός τρένων Victoria έγινε συγκοινωνιακός κόμβος. Το 1910 κατεδαφίστηκε άλλη μια φορά, για να ανοίξει τελικά ξανά στη θέση που βρίσκεται σήμερα, στις 6 Νοεμβρίου του 1911, με το όνομα Victoria Palace διατηρώντας τη μουσική παράδοση του Royal Standard Music Hall και παρουσιάζοντας ποικίλες παραστάσεις. Μόνο στα τέλη της δεκαετίας του 1980 το θέατρο άρχισε να συνδέεται πλήρως με το μουσικό θέατρο. Ένα επιχρυσωμένο άγαλμα της μπαλαρίνας Άννα Πάβλοβα είναι τοποθετημένο στην κορυφή του θεάτρου.

Τι κρίμα που έξω από τον σταθμό τρένων Victoria αλλά και το θέατρο γίνονται εκτεταμένα έργα και ασχημαίνει τόσο πολύ αυτό το όμορφο και ιστορικό κομμάτι της πόλης. Τα έργα βέβαια γίνονται πάντα για την καλυτέρευση και την αναβάθμιση των κτιρίων ή των δρόμων μιας πόλης, αλλά όσο να΄ ναι για τους επισκέπτες δεν αποτελούν και το καλύτερο θέαμα.

Πάνω στη νησίδα, στη διασταύρωση των οδών Vauxhall Bridge Road και της οδού Victoria, στέκεται ο Little Ben, ο μικρός μαύρος πύργος ρολογιών από χυτοσίδηρο. Το σχέδιο μιμείται τον γνωστό Big Ben και είναι μια χειρονομία Γαλλοβρετανικής φιλίας.

Ο Victoria Station είναι κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός και συνδέεται με τον σταθμό του υπογείου σιδηροδρόμου. Βρίσκεται στη ζώνη 1 της Travelcard και της Oyster και είναι ένας από τους πλέον πολυσύχναστους σταθμούς στο Λονδίνο.

Συνεχίζουμε να περπατάμε στην Victoria Street συναντώντας δεξιά μας το πολυκατάστημα House of Fraser, και αριστερά μας το επίσης τεράστιο γυάλινο Westminster City Hall, έδρα του δημοτικού συμβουλίου του Westminster.

Ρίχνω το βλέμμα σε ένα μικρό στενάκι και βλέπω έναν πολύ ιδιαίτερο συνδυασμό, το κλασικό με το μοντέρνο. Κόκκινα κλασικά κτίρια και ένα γλυπτό μοντέρνας τέχνης να κοσμεί το μικρό άπλωμα.

Στη γωνία των οδών Victoria Street και Buckingham Gate, στη σκιά των τεράστιων μοντέρνων γυάλινων κτιρίων στέκεται η Pub Albert, χωρίς να πτοείται καθόλου από τα μεγαθήρια που της κρύβουν ακόμη και τον ήλιο.

Εξακολουθεί να λειτουργεί και είναι πανέμορφη. Όταν είδα αυτό το σκηνικό, δεν ξέρω γιατί, αλλά μου ήρθε αμέσως στον νου το παιδικό τραγουδάκι που λέει: - “Πού πας καραβάκι με τέτοιον καιρό”? Εγώ θα το παραφράσω και θα πω: - “Πού πας βρε Pub-άκι μες τον χαμό”?

Όταν η Victoria Street τελειώνει και γίνεται Broad Sanctuary αυτό σημαίνει ότι έχουμε φτάσει στην καρδιά του Westminster, όπου βρίσκονται, όχι ένα, όχι δύο, αλλά τρία Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. Πρώτο το Westminster Abbey, ανεξάρτητη εκκλησία, η οποία αποτελεί τόπο στέψης των βασιλιάδων του Ηνωμένου Βασιλείου, αλλά και τελευταία διαμονή του σκηνώματός τους.

Είναι Γοτθικού ρυθμού στα δυτικά των Ανακτόρων. Βρίσκεται υπό τον έλεγχο του Βασιλικού Οίκου της Αγγλίας. Από το 1450 μέχρι και το 1550 υπήρξε Καθεδρικός Ναός. Ο σημερινός Ναός άρχισε να κατασκευάζεται από τον Ερρίκο Γ΄ το 1245, ως τόπος ταφής του. Αρχικά χτίστηκε από τους Βενεδικτίνους μοναχούς ως τόπος λατρείας του Αγίου Πέτρου.

Εντός του Αβαείου εκτίθεται ανεκτίμητης αξίας θησαυρός με έργα τέχνης χρονολογούμενα από τον 12ο αιώνα. Άλλα διάσημα εκθέματα είναι το άγαλμα της Παναγίας με το θείο βρέφος και ο τάφος του Άγνωστου Στρατιώτη. Εδώ έγινε και ο βασιλικός γάμος του πρίγκιπα William και της Kate Middleton.

A royal church | Westminster Abbey

Απέναντι από τη δυτική είσοδο του Αβαείου υψώνεται η στήλη Crimea and Indian Mutiny Memorial, μια ψηλή μαρμάρινη και πέτρινη στήλη του 1861, η οποία μνημονεύει τους πρώην μαθητές της σχολής του Westminster που έχασαν τη ζωή τους στον Κριμαϊκό πόλεμο 1854-56 και τον Ινδικό πόλεμο 1857-58. Στην κορυφή στέκεται το άγαλμα του Αγίου Γεωργίου που σκοτώνει τον δράκο. Τέσσερα λιοντάρια κοσμούν τη βάση της στήλης.

Στρέφω το βλέμμα μου απέναντι, στη γωνία των οδών Tothill και Storey΄s Gate, και θαυμάζω το επιβλητικό κτίριο Methodist Central Hall, έναν χώρο πολλαπλών χρήσεων. Aποτελεί κυρίως εκκλησία Mεθοδιστών αλλά και συνεδριακό κέντρο. Xρησιμοποιείται επίσης ως αίθουσα τέχνης αλλά στεγάζονται και γραφεία. Εδώ υπάρχουν και αίθουσες συνεδρίων και σεμιναρίων.

Δίπλα στο Αβαείο βρίσκεται η St. Margaret΄s Church, το δεύτερο Μνημείο που ανήκει στην Παγκόσμια Πολιτιστική Κληρονομιά της UNESCO. H ενοριακή εκκλησία της Βουλής των Kοινοτήτων, όπως αποκαλείται, ιδρύθηκε τον 12ο αιώνα από Bενεδικτίνους μοναχούς.

St Margaret's Church | Westminster Abbey

Βγήκαμε στην St. Margaret΄s Street, στην πίσω πλευρά του Αβαείου,

ενώ απέναντι εκτείνεται το παλάτι, το τρίτο UNECSO Μνημείο.

Στην Parliament Square στέκεται το άγαλμα του Winston Churchill.

Μόλις περάσαμε το Big Ben, στο ξεκίνημα της γέφυρας Westminster, στρίψαμε αριστερά και σε 5 λεπτά φτάσαμε στο Westminster Pier, απ΄ όπου θα πάρουμε το ferry της γραμμής για το Greenwich.

Tα δρομολόγια εκτελούνται από την mbna Thames Clippers και το εισιτήριο κοστίζει 9,60 λίρες η μονή διαδρομή. Για τους κατόχους Travel ή Oyster cards το αντίτιμο είναι 6,40 λίρες η μονή διαδρομή.
Μπήκαμε στο ferry το οποίο δεν είχε ακόμα πολύ κόσμο και στην αρχή καθίσαμε μέσα.

Όταν όμως ξεκινήσαμε βγήκαμε έξω, στο πίσω μέρος αφού δεν έκανε κρύο, για να απολαύσουμε καλύτερα τη θέα και τη διαδρομή. Όλο το Λονδίνο άρχισε να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας. Μια διαφορετική οπτική επαφή με όλα τα αξιοθέατα και τις διαδρομές που είχαμε ήδη κάνει. Τελικά ήταν πολύ σωστή επιλογή να κάνουμε αυτήν την εξόρμηση με το καραβάκι, προς το τέλος του ταξιδιού, αφού είχαμε ολοκληρώσει όλες τις διαδρομές που είχαμε στο πρόγραμμά μας, γιατί έτσι ξαναβλέπαμε όλα τα γνώριμα πλέον μέρη της παραποτάμιας βόλτας μας, από την πλευρά του ποταμού αυτήν τη φορά.

Αφήνοντας πίσω μας το London Eye

την Tate Modern

τον St. Paul και τη Millennium Bridge

την Anchor Pub

το Winchester Wharf

το Golden Hind

τον Shard

το London Bridge Hospital

το Belfast

την Hey΄s Galleria

Φτάνοντας στην Tower Bridge

στο City Hall

στο Tower Pier

στον Tower of London

Περνώντας κάτω από την Tower Bridge

Αφήνοντας πίσω μας την Tower Bridge

το Concordia Wharf

Γκαζώνουμε μέχρι την επόμενη στάση

το Columbia wharf

Στάση στο Canary Wharf. Άλλος για τη βάρκα μας…...

Φτάσαμε στο Greenwich Pier

Έτοιμοι για αποβίβαση

Το πρώτο καταπληκτικό αξιοθέατο που συναντήσαμε δεν ήταν άλλο από το διάσημο ιστιοφόρο πλοίο Cutty Sark. Το Bρετανικό ιστιοφόρο πλοίο, κατασκευασμένο το 1869, ήταν ένα από τα τελευταία πλοία που κατασκευάστηκαν και ένα από τα πιο γρήγορα, το οποίο χρησιμοποιήθηκε για μεταφορά τσαγιού. Όμως το άνοιγμα της διώρυγας του Σουέζ σήμαινε, ότι τα ατμόπλοια έκαναν πλέον μια πολύ πιο σύντομη διαδρομή προς την Κίνα, για τη μεταφορά του τσαγιού. Έτσι το Cutty Sark, μετά από λίγα χρόνια στο εμπόριο τσαγιού, πέρασε στη συνέχεια στο εμπόριο μαλλιού από την Αυστραλία.

Οι βελτιώσεις όμως στην τεχνολογία του ατμού σημαίνουν ότι σταδιακά τα ατμόπλοια ήρθαν επίσης να κυριαρχήσουν και στη μεγαλύτερη ιστιοδρομική διαδρομή προς την Αυστραλία. Οπότε το πλοίο πουλήθηκε στην Πορτογαλική Εταιρεία Ferreira & Co το 1895 και μετονομάστηκε σε Ferreira. Το 1922 αγοράστηκε από τον συνταξιούχο καπετάνιο Wilfred Dowman, ο οποίος το χρησιμοποίησε ως εκπαιδευτικό πλοίο, που λειτουργούσε από το Falmouth της Kορνουάλης. Μετά τον θάνατό του, το πλοίο μεταφέρθηκε στο Κολέγιο Ναυτικής εκπαίδευσης του Τάμεση, όπου έγινε βοηθητικό εκπαιδευτικό σκάφος. Στη συνέχεια έπαψε να είναι χρήσιμο και μεταφέρθηκε στη μόνιμη αποβάθρα του Greenwich για δημόσια προβολή.

H μέγιστη καταγραφείσα ταχύτητα για το Cutty Sark ήταν 17,5 κόμβοι (32,4 Km/h). Η ταχύτητα ενός ιστιοφόρου σκάφους, δεν είναι τόσο απλή όσο ενός ατμόπλοιου καθώς οι άνεμοι ποικίλουν, αλλά επίσης εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό και από την ικανότητα του καπετάνιου και του πληρώματος. Η μέγιστη καταγεγραμμένη απόσταση, σε 24 ώρες, ήταν 363 ναυτικά μίλια (672 Km ή 418 μίλια).

Στο πρώτο του ταξίδι το Cutty Shark αντιμετώπισε σημαντικό ανταγωνισμό από τα ατμόπλοια. Η διαδρομή από την Άπω Ανατολή στο Λονδίνο, αλλά και σε πολλά άλλα Ευρωπαϊκά λιμάνια μέσω της διώρυγας του Σουέζ, ήταν μικρότερη κατά 3.300 χιλιόμετρα, σε σύγκριση με την ιστιοπλοΐα γύρω από το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας. Ενώ ήταν δυνατόν ένα ρυμουλκό να τραβήξει ένα ιστιοφόρο σκάφος μέσω του καναλιού, αυτό ήταν δύσκολο και ακριβό. Επιπλέον το ασφάλιστρο για ένα φορτίο τσαγιού σε ένα ατμόπλοιο ήταν σημαντικά μικρότερο απ΄ ότι για ένα ιστιοφόρο σκάφος. Το Cutty Sark ήταν το ταχύτερο πλοίο στο εμπόριο μαλλιού για 10 χρόνια. Τελικά τα ατμόπλοια άρχισαν να κυριαρχούν και στο εμπόριο μαλλιού.

Cutty Sark

 

[Klair]

Κυριακή 11 Μαρτίου
συνέχεια

Δίπλα στο ιστιοφόρο Cutty Sark εκτείνεται το Old Royal Naval College και το Royal College Chapel. Το Βασιλικό Ναυτικό Κολέγιο ήταν ένα Εκπαιδευτικό Ίδρυμα το οποίο παρείχε μαθήματα σε ναυτικούς αξιωματικούς. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το Κολέγιο αύξησε τον αριθμό των αξιωματικών και των δύο φύλων που εκπαιδεύτηκαν και περίπου 35.000 άνδρες και γυναίκες αποφοίτησαν. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου το Κολέγιο ιδρύθηκε σε κτίρια που σχεδιάστηκαν από τον Sir Christopher Wren. Στη συνέχεια τα κτίρια προορίζονταν να λειτουργήσουν ως το Νοσοκομείο Greenwich.

Μπήκαμε στο εσωτερικό του Μουσείου στο οποίο φιλοξενούνται πολλά ιστορικά αντικείμενα καθώς και αρχαιολογικά ευρήματα από το παλάτι των Tυδώρ. Υπάρχουν πολλά διαδραστικά εκθέματα για παιδιά, γι΄ αυτό και το Μουσείο είχε πολλούς μικρούς επισκέπτες. Στο παρεκκλήσι δεν μπήκαμε.

History Worth Exploring - Old Royal Naval College

Συνεχίσαμε την εξερεύνησή μας μπαίνοντας στο τεράστιο πάρκο Royal Park από αυτήν την επιβλητική είσοδο,

και ακολουθώντας την College Way αμέσως συναντήσαμε τα τεράστια δίδυμα επιβλητικά κτίρια του Old Royal Naval College που αρχικά εδώ λειτουργούσε το Bασιλικό Nοσοκομείο των συνταξιούχων ναυτικών.

Ανάμεσα στα κτίρια του Old Royal Naval College βρίσκεται το Queen΄s House, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κτίρια της χώρας, σημαντικό αρχιτεκτονικά και διάσημο για τους πρώην κατοίκους και τη συλλογή έργων τέχνης. Αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα κτίρια της Βρετανικής αρχιτεκτονικής ιστορίας, το πρώτο συνειδητά κλασικό κτίριο που κατασκευάστηκε στη χώρα. Περιτριγυρίζεται από μια έκταση 500 εκταρίων και είναι ένα μικρό παλάτι, το οποίο η UNESCO κατέταξε στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς.

Είναι το πρώτο έργο Ιταλικής αρχιτεκτονικής που εισήχθη στο Ηνωμένο Βασίλειο. Χτίστηκε το 1616 και σήμερα είναι ένα είδος Μουσείου με πίνακες, με ιδιαίτερα δωμάτια, με πορτρέτα Βρετανών βασιλιάδων κ.α.

Αμέσως μετά το Queen΄s House εκτείνεται το National Maritime Museum, το κορυφαίο Ναυτικό Μουσείο. Μπορεί να είναι και το μεγαλύτερο Μουσείο του είδους του στον κόσμο.

Τα ιστορικά κτίρια αποτελούν μέρος του θαλάσσιου χώρου της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς του Greenwich και σε αυτά ενσωματώνονται επίσης, το Bασιλικό Αστεροσκοπείο και το Queen΄s House. Το Mουσείο έχει τις πιο σημαντικές συλλογές της ιστορίας της Βρετανίας στη θάλασσα και περιλαμβάνει περισσότερα από 2 εκατομμύρια αντικείμενα όπως: επιστημονικά όργανα, όργανα πλοήγησης, χάρτες, χειρόγραφα, πορτρέτα Καπετάνιων και Ναυάρχων και πολλά άλλα. Υπάρχει εκτεταμένη συλλογή με τον τίτλο Nelson Navy Nation, η οποία εξιστορεί την ένδοξη πορεία του Ναυάρχου Nelson μέχρι την ήττα του Ναπολέοντα κατά τη μάχη του Τrafalgar, όταν τραυματίστηκε θανάσιμα.

National Maritime Museum

Στην αίθουσα Ahoy υπάρχει ένα μοντέλο καταστρώματος,

ένα ολόκληρο "χρυσό πλοίο",

ένα διαστημικό σκάφος,

μια μηχανή με τον τροχό του πλοίου,

αλλά και οι φιγούρες ναυτικών και πειρατών.

Στο πίσω μέρος του κτιρίου (που βλέπει στο πάρκο) υπάρχει αντίγραφο του πλοίου του Nelson μέσα σε ένα τεράστιο μπουκάλι.

Πίσω από όλα τα κτίρια απλώνεται το τεράστιο και καταπράσινο πάρκο του Greenwich με πολλά μονοπάτια και διαδρομές για μακριές, ατελείωτες βόλτες αλλά και ποδηλατάδες.

Ακολουθώντας την απότομη αυτή ανηφόρα μαζί με πλήθος κόσμου

φτάσαμε στην κορυφή του λόφου όπου δεσπόζει το Royal Observatory, άλλο ένα έργο του Christopher Wren. Στο εσωτερικό του κτιρίου υπάρχει χαραγμένος στο ξύλινο πάτωμα ο Πρώτος Μεσημβρινός με γεωγραφικό μήκος ΟΟο ΟΟ΄ ο οποίος ορίστηκε το 1851.

Πριν όμως μπούμε στο εσωτερικό του κτιρίου θα θαυμάσουμε την εξαιρετική πανοραμική θέα που προσφέρει ο λόφος σε όλο το καταπράσινο πάρκο, στο Queen΄s House και τα υπόλοιπα εμβληματικά κτίρια, αλλά και στους ουρανοξύστες του Canary Wharf και του City.

Μπήκαμε στο εσωτερικό του Αστεροσκοπείου το οποίο αποτελεί ένα από τα ιστορικότερα Αστεροσκοπεία του κόσμου και το ωραιότερο Αγγλικό.

Ιδρύθηκε το 1675 από τον Βασιλιά Κάρολο Β΄, λίγα χιλιόμετρα έξω από το κέντρο του Λονδίνου, του οποίου ο θεμέλιος λίθος τέθηκε στις 10 Αυγούστου εκείνου του έτους. Σήμερα δεν υφίσταται ως επιστημονικός οργανισμός ή ίδρυμα, αφού διαλύθηκε το 1998, μετά τη μεταφορά των αστρονομικών οργάνων στο Αστεροσκοπείο του Sassex. Το Αστεροσκοπείο ήταν η πρώτη οικοδομή που ανεγέρθη με αποκλειστικό σκοπό την επιστημονική έρευνα στη Μεγάλη Βρετανία.

Δύο ρολόγια εγκαταστάθηκαν στην Οκταγωνική Αίθουσα, το κύριο δωμάτιο του Αστεροσκοπείου, σε ύψος 6 μέτρων. Ο σχεδιασμός τους ήταν ασυνήθιστος, με εκκρεμές μήκους 3,95 μέτρων το καθένα, τοποθετημένα πάνω από τις πλάκες των ρολογιών. Τα εκκρεμή αυτά είχαν περίοδο 4 sec και ακρίβεια 7 sec/ημέρα που ήταν κατόρθωμα χωρίς προηγούμενο. Σήμερα υπάρχουν πολλά ρολόγια στις διάφορες αίθουσες του Μουσείου.

Επί αιώνες οι Βρετανοί αστρονόμοι χρησιμοποίησαν το Βασιλικό Αστεροσκοπείο ως βάση για μετρήσεις. Ο Πρώτος Μεσημβρινός (γνωστός και ως Μεσημβρινός του Greenwich) ορίστηκε το 1851 και υιοθετήθηκε σε ένα διεθνές συνέδριο του 1884. Επί πολλές δεκαετίες σημειωνόταν με μια μπρούντζινη λωρίδα,

η οποία ξεκινά από το εσωτερικό του κτιρίου, ακριβώς κάτω από το μεγάλο αυτό τηλεσκόπιο

και στη συνέχεια εκτείνεται έξω, στην αυλή.

Η αρχική μπρούτζινη λωρίδα της αυλής αναβαθμίστηκε σε μια λωρίδα από ανοξείδωτο χάλυβα.

Την εποχή που το Greenwich ήταν ενεργό Αστεροσκοπείο, οι γεωγραφικές συντεταγμένες αναφέρονταν σε ένα τοπικό σφαιροειδές, το datum, του οποίου η επιφάνεια οριζόταν με βάση την τοπική μέση στάθμη της θάλασσας. Αρκετά τέτοια γεωειδή χρησιμοποιούνταν σε όλον τον κόσμο και το καθένα βασιζόταν σε διαφορετικό σφαιροειδές, καθώς η μέση στάθμη της θάλασσας αποκλίνει μέχρι και 100 μέτρα. Τα σύγχρονα γεωδαιτικά συστήματα αναφοράς χρησιμοποιούν ένα ενιαίο γεωκεντρικό σφαιροειδές. Η μετάβαση από τα πολλά στο ένα παγκόσμιο σφαιροειδές προκάλεσε τη μετατόπιση όλων των γεωγραφικών συντεταγμένων κατά πολλά μέτρα. Σε μερικές περιπτώσεις πάνω από 400.

Ο Πρώτος Μεσημβρινός αυτών των συστημάτων, των σύγχρονων δηλαδή, απέχει περί τα 100 μέτρα ανατολικά από τον αστρονομικό μεσημβρινό του Greenwich, που αναπαριστά η μεταλλική λωρίδα. O μέσος χρόνος Greenwich (GMT) βασιζόταν κάποτε σε αστρονομικές παρατηρήσεις προσδιορισμού του χρόνου που γίνονταν στο Αστεροσκοπείο του Greenwich ως το 1954. Mετά o GMT προσδιοριζόταν από παρατηρήσεις που γίνονταν σε άλλα Αστεροσκοπεία. Ο GMT ονομάζεται πλέον επισήμως, Παγκόσμιος Χρόνος (UT), και αστρονομικά υπολογίζεται από παρατηρήσεις εξωγαλαξιακών ραδιοπηγών.

Το ρολόι της πύλης Shepherd, έξω από την πύλη του Αστεροσκοπείου, αποτελεί ένα από τα αρχαιότερα δείγματα ηλεκτρικού ρολογιού.

Ανεβήκαμε και στον θόλο όπου βρίσκεται επίσης ένα πολύ μεγάλο τηλεσκόπιο.

Βγαίνοντας από το Αστεροσκοπείο δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε στην υπέροχη θέα και πήραμε μερικές ακόμη φωτογραφίες του Πάρκου και των ουρανοξυστών του Canary Wharf.

Ξεκουραστήκαμε για λίγο στα παγκάκια έξω από το Royal Observatory

και συνεχίσαμε με το υπέροχο κατακόκκινο κτίριο Peter Harrison Planetarium.

Στην είσοδο μας καλωσόρισε το αρχαιότερο αντικείμενο του κόσμου.

Περιηγηθήκαμε στις διάφορες αίθουσες του κτιρίου στις οποίες υπάρχει όλη η ιστορία της γέννησης του Σύμπαντος. Σε μια αίθουσα σαν μικρό θέατρο υπάρχουν προβολές για το πώς γεννιούνται τα αστέρια και οι πλανήτες, για τη θέση μας στο σύμπαν, αλλά και για τις παρατηρήσεις των αστρονόμων, οι οποίοι καλούνται να ξεδιπλώσουν τα μυστήρια του κόσμου μας.

Παρακολουθήσαμε πώς σχηματίστηκε το Σύμπαν, από το Big Bang έως τώρα, πώς το Σύμπαν επεκτάθηκε και πώς σχηματίστηκε το Ηλιακό μας σύστημα. Πάρα πολύ ενδιαφέροντα και διαδραστικά πράγματα συμβαίνουν μέσα σε αυτό το υπέροχο κτίριο.

Royal Observatory

Κατηφορίσαμε τον λόφο και κάναμε μια μεγάλη βόλτα στο επίπεδο και καταπράσινο Πάρκο, καταλήγοντας στη συνέχεια στον κεντρικό δρόμο, King William Walk.

Πανέμορφα σπίτια και μαγαζιά πλαισιώνουν αυτόν τον δρόμο και πολύς κόσμος πηγαινοέρχεται ασταμάτητα. Eίναι Κυριακή οπότε Bρετανοί και τουρίστες έχουν ξεχυθεί στα εστιατόρια και τα καφέ της πόλης και γεμίζουν ασφυκτικά όλα τα μαγαζιά. Αυτό θα κάνουμε και εμείς σε λίγο, αλλά πρώτα ας γνωρίσουμε την όμορφη πόλη του Greenwich.

Περπατώντας στην οδό Nelson είδαμε την κλειστή αγορά, Greenwich Market, και φυσικά δε χάσαμε την ευκαιρία να την επισκεφθούμε.

Eδώ υπήρχαν πάγκοι με ένα σωρό ποικίλα πράγματα και φυσικά κιόσκια με φαγητό και φρούτα. Μαγνητάκια όμως για τη συλλογή μας δε βρήκαμε. Εδώ τα τουριστικά καταστήματα πωλούν κατά κόρον, ναυτικά είδη: καραβάκια, ιστιοφόρα, πυξίδες και άλλα, όλα σε τσιμπημένες τιμές. Mας άνοιξε η όρεξη με όλες αυτές τις μυρωδιές των φαγητών στην αγορά και έτσι αποφασίσαμε να καθίσουμε κάπου για φαγητό και ξεκούραση. Βρήκαμε τραπέζι στην King΄s Arms Pub στην King William Walk.

Το μαγαζί ήταν γεμάτο με οικογένειες Άγγλων με μωρά, αλλά και μεγαλύτερα σε ηλικία παιδιά, και στον χώρο επικρατούσε μεγάλη ζωντάνια έως οχλαγωγία θα έλεγα. Ο σερβιτόρος μας ενημέρωσε ότι η αναμονή για την ετοιμασία του γεύματός μας μπορεί να φτάσει και τη μια ώρα, αλλά δεν υπήρχαν άλλες εναλλακτικές λύσεις, οπότε θα αναμέναμε. Η παραγγελία τελικά ήρθε νωρίτερα, το φαγητό ήταν μέτριο, αλλά όχι και χάλια.

Κυρίως όμως ξεκουραστήκαμε και τονωθήκαμε για να συνεχίσουμε τη μέρα μας. Στην πλατεία που βρίσκεται το Cutty Sark ο κόσμος εξακολουθούσε να βρίσκεται σε διαρκή κίνηση και να είναι πολύς.

Μπήκαμε στο κόκκινο σφαιρικό κτίριο με τον θόλο, απ΄ όπου ξεκινάει το Greenwich Foot Tunnel, ένα τούνελ που περνάει κάτω από τον Τάμεση και βγαίνει στην απέναντι πλευρά του ποταμού, στο Isle of Dogs και συγκεκριμένα στο πάρκο Island Gardens.

H σήραγγα αντικατέστησε ένα ακριβό και μερικές φορές αναξιόπιστο πορθμείο που επέτρεπε στους εργαζόμενους που ζουν νότια του Τάμεση να φτάσουν στους χώρους εργασίας τους, στις αποβάθρες και τα ναυπηγεία του Λονδίνου. Το τούνελ άνοιξε στις 4 Αυγούστου 1902. Μέσα στο κόκκινο κτίριο υπάρχει ελικοειδής σκάλα που επιτρέπει την πρόσβαση στους πεζούς στη σήραγγα, αλλά εμείς επιλέξαμε να χρησιμοποιήσουμε το τεράστιο ασανσέρ για να γλιτώσουμε λίγη κούραση.

Η σήραγγα από χυτοσίδηρο έχει μήκος 370,2 μέτρα, βάθος 15,2 μέτρα και εσωτερική διάμετρο περίπου 2,74 μέτρα.

Το βόρειο άκρο υπέστη βλάβες από βόμβες κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και οι επισκευές περιελάμβαναν μια χοντρή εσωτερική επένδυση από χάλυβα και σκυρόδεμα, η οποία μειώνει σημαντικά τη διάμετρο σε αυτό το σημείο.

Αν και υπάρχουν ταμπέλες που απαγορεύουν τη διέλευση των ποδηλάτων, εμείς είδαμε πολλούς ποδηλάτες να διασχίζουν το τούνελ, άλλοι πάνω στο ποδήλατο, και άλλοι περπατώντας και κυλώντας δίπλα το ποδήλατό τους.

Βγαίνοντας στους Island Gardens μας υποδέχθηκε ένας άλλος καιρός, δηλαδή βροχή! Η αλήθεια είναι ότι πριν περάσουμε το τούνελ o ουρανός στο Greenwich είχε σκοτεινιάσει και μαυρίσει πολύ, αλλά δεν έβρεχε. Τώρα όμως έπρεπε να κάνουμε μερικές μικρές αλλαγές στο πρόγραμμα γιατί η βροχή όλο και δυνάμωνε. Το αρχικό σχέδιο είχε ως εξής: από τον Island Garden Station θα παίρναμε τον υπέργειο σιδηρόδρομο DLR και θα κατεβαίναμε στην επόμενη στάση, Mudchute, για να ξεκινήσουμε από κει τη μεγάλη μας βόλτα στις αποβάθρες του Isle of Dogs.

Συγκεκριμένα θα ξεκινούσαμε από το Millewall Outer Dock, θα περπατούσαμε παράλληλα με την αποβάθρα και θα φτάναμε στην Pepper Street, τον δρόμο-γέφυρα που ενώνει τις δύο αποβάθρες (Millwall Outer Dock και Millwall Inner Dock). H αλλαγή που κάναμε, λόγω βροχής, ήταν να κατέβουμε στο σταθμό Crossharbour, ο οποίος είναι πολύ πιο κοντά στον δρόμο-γέφυρα Pepper Street. Στη θέα δεν άλλαξε κάτι σημαντικό, η διαφορά ήταν στο περπάτημα.

Ο υπέργειος σιδηρόδρομος DLR για αυτήν τη διαδρομή περιλαμβάνεται στην travelcard, οπότε δε χρειάζεται επιπλέον εισιτήριο. Όλη η περιοχή Isle of Dogs ήταν αραιοκατοικημένος βάλτος πριν από την αποστράγγιση και τη φύτευση κατά τον 13ο αιώνα. Μια καταστροφική πλημμύρα έλαβε χώρα το 1488 με αποτέλεσμα η περιοχή να επιστρέψει στην προηγούμενη ελώδη κατάσταση. Αυτή η κατάσταση παρέμεινε μέχρι τον 17ο αιώνα όταν Ολλανδοί μηχανικοί αποστράγγισαν εκ νέου την περιοχή.

Η περιοχή χρησιμοποιήθηκε σαν βοσκότοπος βοοειδών, αλλά κατασκευάστηκαν και πολλοί ανεμόμυλοι στη δυτική πλευρά του νησιού, η οποία ήταν γνωστή με το όνομα Millwall. H αστικοποίηση του νησιού πραγματοποιήθηκε τον 19ο αιώνα, μετά την κατασκευή των αποβαθρών της Δυτικής Ινδίας, η οποία άνοιξε το 1802. Αυτό σηματοδότησε την πιο επιτυχημένη περίοδο της περιοχής, όταν έγινε σημαντικό κέντρο εμπορίου. Οι αποβάθρες μεγάλωναν και λιμενεργάτες εγκαταστάθηκαν στο νησί και μέχρι το 1901 ζούσαν εδώ 21.000 άνθρωποι εξαρτώμενοι σε μεγάλο βαθμό από το εμπόριο.

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι αποβάθρες αποτελούσαν βασικό στόχο και ένας αριθμός πολιτών σκοτώθηκε, ενώ προκλήθηκαν εκτεταμένες ζημιές, με πολλές αποθήκες να καταστρέφονται εντελώς και μεγάλο μέρος του συστήματος των αποβαθρών να τίθεται εκτός δράσης για μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι αποβάθρες έκλεισαν προοδευτικά κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ΄70, με τις τελευταίες της Δυτικής Ινδίας και του Millwall να κλείνουν το 1980. Σήμερα η περιοχή έχει αναπτυχθεί και έχουν δημιουργηθεί γραφεία, εμπορικοί χώροι, νέες κατοικίες και το νησί έχει γίνει μέρος μιας επιχειρησιακής ζώνης.

Μόλις φτάσαμε στην Pepper Street άνοιξαν κυριολεκτικά οι ουρανοί και ένας δυνατός άνεμος άρχισε να φυσάει.

Βρήκαμε καταφύγιο κάτω από την πύλη του δρόμου, κλείσαμε τις ομπρέλες, κρύψαμε τη φωτογραφική μηχανή και περιμέναμε να δούμε αν θα κοπάσει το μπουρίνι….

Πράγματι μέσα σε 10 λεπτά όλα είχαν τελειώσει! Η βροχή σταμάτησε, ο αέρας κόπασε και όλα γαλήνεψαν, καθώς άρχισε να πέφτει το σκοτάδι! Οι ωραιότερες στιγμές του ταξιδιού μόλις είχαν αρχίσει να εκτυλίσσονται μπροστά μας. Μουντάδα, ομίχλη, γκρίζα νερά, μουσκεμένοι στενοί δρόμοι, σχεδόν απουσία ανθρώπινης ύπαρξης, κλασικά τούβλινα οικοδομήματα αλλά και μοντέρνα γυάλινα κτίρια, κίτρινα φωτάκια που δειλά-δειλά άρχισαν να ανάβουν…...πραγματική μαγεία!

Οι ωραιότερες εικόνες που έχω αποτυπώσει στο μυαλό μου από αυτό το ταξίδι είναι αυτές από τις αποβάθρες του Isle of Dogs και τους ουρανοξύστες του Canary Wharf να χάνονται μέσα στην ομίχλη και την υγρασία. Κάναμε μια μεγάλη βόλτα και φτάσαμε στην πεζογέφυρα South Quay Bridge η οποία ενώνει το Isle of Dogs με το Canary Wharf.

Περνώντας την πεζογέφυρα βρεθήκαμε στο επίσης σχεδόν έρημο από κόσμο Canary Wharf.

Κυριακή και τα πάντα είναι κλειστά, δεν κυκλοφορεί ψυχή, σε αντίθεση με τις καθημερινές που γίνεται πραγματικός πανικός από κόσμο, αφού εδώ εργάζονται χιλιάδες άνθρωποι σε γραφεία και επιχειρήσεις. Στο παρελθόν το Canary Wharf ήταν μια προβλήτα στο λιμάνι του Λονδίνου και ένα από τα πιο πολυσύχναστα μέρη της Βρετανίας. Tώρα είναι ένα από τα δύο κύρια οικονομικά κέντρα του Ηνωμένου Βασιλείου, μαζί με το City of London, και περιλαμβάνει μερικά από τα ψηλότερα κτίρια της Ευρώπης συμπεριλαμβανομένου του δεύτερου ψηλότερου κτιρίου στη Μεγάλη Βρετανία, του One Canada.

Περίπου 105.000 άνθρωποι εργάζονται σε γραφεία και επιχειρήσεις και είναι η έδρα πολλών μεγάλων Τραπεζών αλλά και Επιχειρήσεων και οργανισμών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης.

Κάναμε βόλτα στην Cabot Square και θαυμάσαμε τον ουρανοξύστη One Canada, το δεύτερο ψηλότερο κτίριο στο Ηνωμένο Βασίλειο, που περιλαμβάνει 50 ορόφους. Το κτίριο είναι επενδεδυμένο με αυθεντικό ανοξείδωτο χάλυβα και ένα από τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά του είναι η πυραμίδα, η κορυφή της οποίας είναι 240 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Το κτίριο αποτελεί ορόσημο για το Λονδίνο.

Από τον σταθμό Canary Wharf Station πήραμε πάλι τον DLR (ο οποίος κινείται χωρίς μηχανοδηγό) και στον σταθμό Bank στο City αλλάξαμε παίρνοντας το metro με προορισμό τον Oxford Circus Station.

Θέλαμε πάλι Soho, βλέπετε…. Δε φτάναν όλα αυτά τα χιλιόμετρα που είχαμε περπατήσει όλη μέρα, θέλαμε και συνέχεια! Πώς όμως να αντισταθείς σε ένα ακόμη πέρασμα από το Soho! Δε γίνεται, πάλι εδώ λοιπόν….

Τριγυρίσαμε, φάγαμε κάτι σε ένα Pret a Manger και τελικά το πήραμε απόφαση ότι πρέπει να μαζευτούμε στο ξενοδοχείο. Kαι αύριο μέρα είναι! Έχουμε ακόμα...

 

[danev]

Εχεις κανει φοβερη δουλεια!

 

[Klair]

Εχεις κανει φοβερη δουλεια!

Ευχαριστώ.
Χαίρομαι πολύ που σου αρέσει η ιστορία.
Ελπίζω να σε βοηθάει στο επικείμενο ταξίδι σου.