Έχετε μετανιώσει ποτέ για κάποιο ταξίδι σας;

[mikrh tsopana]

Έψαξα αλλά δε βρήκα παρόμοιο θέμα, αν και κάτι μου λέει ότι υπάρχει και απλά μου ξεφεύγει.
Τώρα που οι μέρες μου στην ξενιτιά (δυστυχώς) τελειώνουν και κάνω τον απολογισμό μου συνειδητοποιώ ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου έχω μετανιώσει για ταξίδι και συγκεκριμένα για το Πόρτο Αλέγρε-Καταρράκτες Ιγουασού-Ασουνσιόν-Σάλτα και τα πέριξ. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν πέρασα καλά και ότι δεν είδα μέρη απίστευτα. Ο λόγος κυρίως είναι ο κακός προγραμματισμός που κάναμε και κάποιες ατυχίες που υπήρξαν.Πιο συγκεκριμένα:

1. Χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Το Πόρτο Αλέγρε με άφησε παγερά αδιάφορη, εκτός από τη νυχτερινή ζωή, την οποία μπορούσαμε να απολαύσουμε για μόνο μία μέρα(νύχτα) και όχι για τρεις όπως κάναμε. Αλλά πήγαμε τελευταία στιγμή και μες στις διακοπές των Χριστουγέννων να βγάλουμε εισιτήρια για την πόλη του Ιγουασού που είναι τουριστικότατη και φυσικά υπήρχε πληρότητα. Επίσης από Ασουνσιόν για Σάλτα είχαμε πολλές ώρες καθυστέρηση στον έλεγχο στα σύνορα Παραγουάη-Αργεντινή με αποτέλεσμα να χάσουμε το μοναδικό λεωφορείο για τον προορισμό μας και να μείνουμε 20 ώρες στο σταθμό κοντά στα σύνορα. Τέλος λόγω αδιαθεσίας έμεινα περίπου 5 μέρες παραπάνω στη Σάλτα και συγκεκριμένα μέσα στο χόστελ. Συνολικά το ταξίδι διήρκησε 23 μέρες και τα πράγματα που κάναμε και άξιζαν θα μπορούσαν να γίνουν, μαζί με τις μετακινήσεις για τις μεγάλες αποστάσεις που κάναμε με λεωφορείο καθώς και τα αεροπορικά, 13-17μέρες. (1 μέρα Πόρτο Αλέγρε, 2-3 μέρες Ιγουασού για επίσκεψη και από τις 2 πλευρές, 2- 3 μέρες Ασουνσιόν, 3 μέρες Σάλτα και τα πέριξ και 4-5 μέρες οι μετακινήσεις ). Έμεναν 7 μέρες στις οποίες θα μπορούσαμε να δούμε τουλάχιστον άλλες 2 πόλεις στην Αργεντινή (πχ Κόρδοβα, Μεντόσα) ή την έρημο Ατακάμα στη Χιλή.
2. Θεωρώ ότι το ταξίδι κόστισε υπερβολικά λεφτά για τη ζωή που έκανα, τα χόστελ που έμεινα και τα πράγματα που είδα. Επίσης εκτός από την Αργεντινή, το φαγητό σε νότια Βραζιλία και Παραγουάη είναι φθηνό, πολύ πιο φθηνό από το Εκουαδόρ. Συγκεκριμένα για 23 μέρες κόστισε 2000 ευρώ μαζί με τα αεροπορικά από και προς Κϊτο. Σε αυτό οφείλεται ότι τα αεροπορικά κλείστηκαν λιγότερο από ένα μήνα πριν την αναχώρηση και για την περίοδο των Χριστουγέννων( σχεδόν 1000 ευρώ) αλλά και την λανθασμένη μου ιδέα για την αναλογία του νομίσματος της Αργεντινής με το ευρώ.
Αν αναλογιστώ την πραγματική χρονική αξία του ταξιδιού, δηλαδή περίπου τις 15 μέρες, βγαίνει 133,33 ευρώ τη μέρα, πιο πολύ δηλαδή αν δεν απατώμεν από το ημερήσιο κόστος της Ισαβέλας για την Ισλανδία. Μόνο που από τις πόλεις που επισκεφτήκαμε η μόνη σχετικά ακριβή ήταν η Σάλτα. Και όταν λέω σχετικά ακριβή εννοώ τιμές Αθήνας άντε και ελάχιστα παραπάνω. Ακόμη όμως και να αναλογιστώ τον πραγματικό χρόνο, δηλαδή τις 23 μέρες/22 νύχτες βγαίνει 86,95 ευρώ τη μέρα. Αρκετά μεγάλο ποσό δεδομένου ότι πέρασα 6 νύχτες εκτός κρεβατιού (2 σε αεροδρόμια, 1 σε σταθμό λεωφορείων και 3 βραδιές διακριτές ταξιδεύαμε με λεωφορείο) καθώς και ότι τις 5 μέρες που ήμουν άρρωστη ξόδευα μάξιμουμ 3 ευρώ σε νερά και φρυγανιές.
Εν κατακλείδι ξόδεψα 2000 ευρώ για να δώ 2 μέρες τους καταρράκτες Ιγουασού, την όμορφη και πάμφθηνη Ασουνσιόν και για να πάω 2 μέρες στον βράχο των 7 χρωμάτων και στο χωριό Κατσί κοντά στη Σάλτα.Αυτά είναι που μου έμειναν από το ταξίδι.

Θεωρώ ότι θα μπορούσα να είχα ξοδέψει τα μισά ή ακόμη να άφηνα αυτό το ταξίδι για κάποια άλλη φορά που και άν θα βρισκόμουν πιο κοντά σε αυτά τα μέρη για να γλιτώσω τα πανάκριβα αεροπορικά(τα ίδια που έδωσε ο ξάδερφος για να έρθει από Ελλάδα) και να είχα κάνει το ταξίδι Περού-Βολιβία οδικώς από τα σύνορα με το Εκουαδόρ ή να πήγαινα στα Γκαλάπαγκος ή να έκανα το εκουαδοριανό κομμάτι του δρόμου των Ίνκας. Το πρόβλημά μου δηλαδή έγκειται όχι στο ίδιο το ταξίδι αλλά στο ότι αυτό το ταξίδι μου στέρησε ένα ή και περισσότερα, ενδεχομένως πιο αξιόλογα, ταξίδια.

Εσείς έχετε μετανιώσει ποτέ για κάποιο ταξίδι σας και για ποιόν λόγο;

 

[Triplover]

Στο ίδιο στυλ αλλα με πολύ μικρότερη "χασούρα" ήταν η εκδρομή μου στη Κωνσταντινούπολη. Ακατάλληλη παρέα. Βασικός ο ένας. ¨Ηταν κ το δεύτερό μου ταξίδι για εξωτερικό οπότε ήμουν και σχετικά απροετοίμαστος. Έμεινα 6 γεμάτες μέρες. Είδα πράγμα που σε άλλες εκδρομές τα βλέπω σε 2,5 μέρες. Φευγαμε από το χόστελ στις 12 το μεσημέρι. Βράδια περπατούσαμε στην Ιστικλάλ σαν τα χαζά. Ξεκινάμε να πάμε εκδρομή στα Πριγκηπόνησα και φύγαμε από το χόστελ στις 14,00, ενώ το τελευταίο καράβι γύριζε νομίζω 17-18,00.

 

[Yorgos]

Έμεναν 7 μέρες στις οποίες θα μπορούσαμε να δούμε τουλάχιστον άλλες 2 πόλεις στην Αργεντινή (πχ Κόρδοβα, Μεντόσα) ή την έρημο Ατακάμα στη Χιλή.

Έγκλημα. Χώρια ότι με τα χρήματα που λες πήγαινες Ατακάμα και Νησί του Πάσχα, που για μένα δε συγκρίνονται με τους προορισμούς που επισκέφθηκες.

βγαίνει 133,33 ευρώ τη μέρα

Όντως, πανάκριβα αλλά κάνεις το λάθος να συνυπολογίζεις το κόστος των εισιτηρίων, δε σχετίζεται με τα ημερήσια...επίγεια έξοδα για μένα.

Το πρόβλημά μου δηλαδή έγκειται όχι στο ίδιο το ταξίδι αλλά στο ότι αυτό το ταξίδι μου στέρησε ένα ή και περισσότερα, ενδεχομένως πιο αξιόλογα, ταξίδια.

Εν τέλει πάντως δε μετάνιωσες το ταξίδι που πήγες διότι ακριβά-ξεακριβά, είδες πράγματα, γνώρισες καταστάσεις. Το ότι δεν πήγες κάπου αλλού ή ξόδεψες περισσότερα από τα αναμενόμενα είναι δευτερεύον, αλλά επί της ουσίας δε μετάνιωσες αυτό που έκανες αλλά αυτό που... δεν έκανες. Το οποίον επιβεβαιώνει το σλόγκαν που υπεραγαπώ ότι "στη ζωή μετανιώνουμε μόνο αυτά που ΔΕΝ κάναμε".

Καλά να είσαι, ταξίδια θα ξανακάνεις μπόλικα και στην Αμερική και αλλού, καλή επιστροφή στην Ελλάδα.

Φευγαμε από το χόστελ στις 12 το μεσημέρι.

Α εγώ θα τον παράταγα. Ας με έπαιρνε τηλέφωνο όταν ξυπνούσε βρε αδερφέ. Αλλά πάλι επί της ουσίας δε νομίζω να μετάνιωσες που πήγες στον προορισμό και έκανες το ταξίδι, όσο για αυτά που ΔΕΝ είδες. Είμαι της άποψης ότι ακόμη και το χειρότερο ταξίδι δεν μετανιώνεται.

 

[depy!!!]

Ισως πιο σωστο ειναι να πουμε, οχι μετανιωνω για το ταξιδι, αλλα μετανιωνω για τον τροπο που εγινε. Εγω πχ μετανιωνω για τον τροπο που πηγα στην Κουβα. Για την παρεα που ειχα και για το οτι πηγα οργανωμενα, η παρεα δεν πηγαινε αλλιως. Θεωρω οτι εχασα πολλα απο την ατμοσφαιρα της Αβανας, το χωρις προορισμο περπατημα στους δρομους. Μου φανηκαν αχρηστες οι 3 μερες στο Βαραδερο που γυρνουσαμε με τα βραχιολακια στα χερια, ενω θα μπορουσαμε να ειχαμε μεινει παραπανω στο Τρινιδαδ. Και εννοειται τα λεφτα ηταν παρα πολλα για το ταξιδι.

 

[dorita18]

Συμφωνω με depy και εγω στο ταξιδι μου στο Παρισι μερες Χριστουγεννων παντου τοση ο ομορφια..αλλα κακια παρεα κακη οργανωση ηταν και εμενα απο τα πρωτα ταξιδια...δε το ευχαριστηθηκα καθολου. Επισης θα ηθελα να πω οτι πραγματικα παιζει μεγαλο ρολο η παρεα γιατι και στο ποιο ομορφο μερος να εισαι αν εισαι κακια παρεα θα σου φαινετε χαλια και το αντιστροφο αν εχεις καλη παρεα και εδω διπλα να πας θαναι ολα ομορφα

 

[hydronetta]

Επειδή τα περισσότερα παράπονα εστιάζονται στο ότι η παρέα καταστρέφει το ταξίδι.
Συνιστώ πάντα να είναι ξεκάθαροι οι όροι ταξιδιού. Αν ο ένας θέλει ψώνια, ο άλλος nightlife, ο τρίτος να τρώει πρωί μεσημέρι βράδυ, ο τέταρτος βαριέται τα μουσεία, ο πέμπτος θέλει να πίνει μπύρες και καφέδες ολημερίς και βαριέται το περπάτημα, ο έκτος δεν μπορεί τη μπίχλα κλπ κλπ ε άκρη δε βγάζεις. Έτσι χαλάνε φιλίες και σχέσεις.
Κι έπειτα γιατί να κινείται η ομάδα σαν μπουλούκι; Θες κύριε να ξεκινάς από το χόστελ στις 12 το μεσημέρι. Ε, εμείς φεύγουμε από τις 8 κι έλα να μας βρεις στο τάδε μέρος. Δοξα τω Θεώ υπάρχουν και τα κινητά.
Προσωπικά φροντίζω να ξέρω από πριν τους ρυθμούς και τις αντοχές που κινούνται οι λοιποί της παρέας για να το αποφασίσω. Και το μυστικό είναι φουλ σχεδιασμός και πρόγραμμα. Αν το αφήσετε στο χαλαρό (πάμε βλέποντας) δεν θα δείτε ούτε τα μισά…

Επανέρχομαι στο τόπικ και θα έλεγα μετά βεβαιότητας: Νέα Ζηλανδία.
Οι λόγοι:
Όντας στην άλλη άκρη του χάρτη και με ακριβά εισιτήρια, δεν λές πάω και ξαναπάω. Άρα τη γυρίσαμε σε 3 βδομάδες για να εξαντλήσουμε ότι μπορεί να δει κανείς και στο βορειο και στο νότιο νησί.
Σαν φύση, ήταν όμορφη αλλά δεν με ενθουσίασε. Δεν είδα κάτι που να μην υπάρχει αλλού και καλύτερο. Δεν ένοιωσα την ανάταση όπως στο Πακιστάν, στην Ισλανδία, στην "γνώριμη" χώρα μας κι αλλού. Πιθανότατα το γεωθερμικό πάρκο στη Rotorua και η περιοχή πέριξ του Queenstown να ήταν ό,τι με κέρδισε περισσότερο.
Aλλά αν αποζητάς υπέροχα βουνά, παγετώνες της προκοπής, γεωθερμικά πάρκα, φιορδ, σε συνδυασμό με παραλίες, ε σε 3 βδομάδες κάνεις ολίγον από Ισλανδία, Νορβηγία, Άλπεις και ρίχνεις και μερικές βουτιές στο Αιγαίο.
Κι επειδή το κίνητρο ήταν τα τοπία στον LOTR, σ'αυτά δεν υπήρχε πρόσβαση, εκτός από το Shire στο βόρειο νησί (που ούτε κι αυτό είδαμε)
Αρχιτεκτονικά αδιάφορη, από κουλτούρα δε Μαορί πιό τουριστίλα δεν γίνεται. Κάτι σαν τους τσολιάδες που χορεύουν προς τέρψιν τουριστών στην Πλάκα. Μόνη εξαίρεση το εξαιρετικό Μουσείο στο Wellington.
Τουριστικές δραστηριότητες πάμπολλες αλλά πανάκριβες.
Κοινώς και να μην την είχα δει , δεν θα το μετάνοιωνα. 3 βδομάδες πχ στην Ινδία θα είχαν δει τα ματάκια μου πράματα και θάματα.

Κι η φιλική σύστασή μου: ο κόσμος αλλάζει γρήγορα. Προλάβετε ό,τι ακόμα διατηρεί ψήγματα αυθεντικότητας.
Το ταξίδι (όπως το φαντάζεται κανείς) σημαίνει πολλά για να αφήνουμε τους άλλους να μας το καταστρέφουν καθ'οιονδήποτε τρόπο (εξαίρεση η ασθένεια).

 

[Triplover]

Με χαροποιεί που ένας τόσο έμπειρος ταξιδιώτης όπως ο @hydronetta μιλάει για πρόγραμμα. Και εγώ πηγαίνω με πλήρες πρόγραμμα σε όλα τα ταξίδια και διαβάζοντας διάφορα για ταξιδιώτες και τουρίστες κτλ είχα αρχίσει να έχω μερικές πίσω σκέψεις. Αλλά θα συνεχίσουμε στο ίδιο τέμπο. Στο μοναδικό μεγάλο μου ταξίδι κατάλαβα αυτό που ειπατε για την χαλαρότητα που προκαλεί η έλλειψη συγκεκριμένου προγράμματος. Δύο βδομάδες στις ΗΠΑ, καθε μερα και ένα πρόγραμμα, είχε επέλθει αρκετή ψυχολογική κούραση ιδιαίτερα για μας που είμαστε συνηθισμένοι στα ταξίδια της μίας βδομάδας. Αλλά η ύπαρξη συγκεκριμένου προγράμματος και η "προσήλωσή" μας σε αυτό λειτούργησε πολύ θετικά.

 

[karfitsa]

Δεν έχω μετανιώσει για κανένα ταξίδι που έχω κάνει.
Αν έχω μετανιώσει για κάτι είναι,ίσως,για κάποιο αξιοθέατο η περιοχή,που δεν γνώριζα και διαβάζοντας τις ιστορίες σας κατάλαβα,εκ των υστέρων,ότι έπρεπε να εχω πάει.

 

[isabelle]

Βλέποντας αρχικά τον τίτλο του ποστ ομολογώ ότι ταλαντεύτηκα αν έπρεπε να γράψω ή όχι καθώς "ταξίδι για το οποίο έχω μετανιώσει" δεν έχω κάνει. Όχι τουλάχιστον με την έννοια μιας ολικής αποτυχίας (πλήρης διάψευση προσδοκιών, πεταμένα λεφτά, χαμένος χρόνος). Άσε που ακόμα και από το "χειρότερο" ταξίδι έχεις να μάθεις πολλά και, συν τω χρόνω, να μετατρέψεις σε γνώση και την πιο δυσάρεστη εμπειρία, αλλά αυτό είναι αντικείμενο άλλης συζήτησης.

Μπορώ ωστόσο να μιλήσω για ταξίδι κατώτερο των προσδοκιών μου. Και μάλιστα "στην άλλη άκρη της Γης", όπως αυτό του Hydronetta στη Νέα Ζηλανδία, μόνο που το δικό μου είχε προορισμό την Παταγονία.

Ίσως φταίει ότι είχα διαβάσει πολύ Σεπούλβεδα, Τσάτγουιν και Ημερολόγια Μοτοσικλέτας στα νιάτα μου και είχα σχηματίσει άλλες εικόνες στο μυαλό μου. Και σίγουρα φταίει που φαντασιώθηκα το ταξίδι αυτό για πολλά, πάρα πολλά χρόνια, πριν τελικά το πραγματοποιήσω. Το τελευταίο ήταν και το μεγαλύτερο λάθος μου. Αν ήθελα να προλάβω την Παταγονία των ονείρων μου έπρεπε να της είχα δώσει προτεραιότητα, έστω σε βάρος άλλων προορισμών, και να κάνω τα αδύνατα δυνατά να τη γνωρίσω έγκαιρα τη δεκαετία του ‘90. Διότι το 2006 ήταν πια αργά.

Εντάξει, η Φύση είναι πάντα φύση, άλλο όμως το δέος να αντικρίζεις (για παράδειγμα) το Περίτο Μορένο με μόνους επισκέπτες κάποιους ελάχιστους τυχερούς φευγάτους σαν κι εσένα κι άλλο παρέα με τις ορδές των πούλμαν. Για να μην μιλήσω για την ακραία τουριστίλα στο Μπαριλότσε. Σκέτη Αράχωβα, και λίγα λέω. Ευτυχώς που τα γόνατά μου βαστάγανε ακόμα καλά τότε και τουλάχιστον αποζημιώθηκα με την αναβαση στα Τόρρες ντελ Πάινε στην χιλιανή Παταγονία.

Εντάξει, μ’ αυτό δεν θέλω να πω ότι η Παταγονία δεν αξίζει τον κόπο – μη τρελαθούμε κι όλας! - και σίγουρα δεν μετανιώνω που πήγα. Δεν ήταν όμως αυτό που περίμενα.

Από την άλλη, έχω προλάβει τους Παπούα γυμνούς στην Γουαμένα, τους Ντογκόν στο Μαλί όταν δεν τους ήξερε ούτε η μάνα τους, την Καμπότζη πριν γίνει ιν, το Μάτσου Πίτσου πριν γίνει μαστ, το Μπαλί πριν γίνει Μύκονος, την Χαλικιάδα στο Αγκίστρι γυμνιστική και την Γαύδο πριν την ηλεκτροδότηση. Δεν το λες και άσχημα.

Α ναι, και το Πακιστάν πριν χαλάσει κι αυτό από τον @Yorgos

 

[mikrh tsopana]

Έχετε δίκιο ο τίτλος του τόπικ δεν αποδίδει αυτό ακριβώς που είχα στο μυαλό μου. Ίσως απλά επειδή τώρα μου μένει λίγος χρόνος για κάποια κοντινά ταξίδια και δυστυχώς λόγω έλλειψης χρημάτων πρέπει να επιλέξω, ρίχνω κάπου το φταίξιμο. Αν και η αλήθεια είναι ότι αν ήξερα να διαχειρίζομαι τα λεφτά μου όπως κάνουν οι συγκάτοικοι Γάλλοι και Γερμανοί ακόμη και με αυτό το ταξίδι θα μπορούσα να κάνω πολλά ακόμη που τώρα δε μπορώ. Αλλά ναι, είδα πολλά πράγματα, ενεργοποιήθηκαν συναισθήματα που νόμιζα πως δεν έχω και φυσικά έμαθα από τα λάθη μου(πχ σταμάτησα να το παίζω το κορίτσι του Μάη και πια βάζω λουκέτο στα πράγματά μου). Κάποια λάθη τα επανέλαβα και πιστεύω πως δεν είμαι η μοναδική που επαναλαμβάνω λάθη αν και προτιμώ να τα ονομάζω "αχίλλειος πτέρνες".

Με το ροζ γουρουνάκι θα συμφωνήσω, πρέπει όλα να ξεκαθαρίζονται από την αρχή πριν το ταξίδι. Με κάτι φίλες μου σταματήσαμε να πάμε διακοπές μαζί για να διατηρήσουμε τη φιλία μας. Το άλλο θέμα σχετικά με το ότι ο κόσμος αλλάζει και το ότι μπορείς σήμερα να πας εκεί και αύριο εκεί είναι επίσης πολύ σημαντικό. Όπως λένε και τα Μωρά στη Φωτιά "ο χρόνος είναι τώρα και ο τόπος είναι εδώ", δυστυχώς όμως μερικές φορές δεν είναι επιλογή σου. Θέλω να πω, το χρηματικό κομμάτι παίζει δυστυχώς μεγάλο ρόλο και μερικές φορές αναβάλλεις προσωρινά ή δια παντός ταξίδια μόνο και μόνο λόγω του κόστους.

Αν και ξεφεύγω αρκετά από το θέμα θέλω να πω πως σε ό,τι αφορά στην αυθεντικότητα τουλάχιστον από το κομμάτι του Αμαζονίου που βρίσκεται στο Εκουαδόρ, έχω απογοητευτεί πλήρως. Πλέον ο δυτικός πολιτισμός έχει εισχωρήσει ανεπιστρεπτί στις φυλές και αυτό είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό και κατανοητό για μένα αλλά όχι και μη κατακριτέο από τη στιγμή που αυτό που φυλές και ταξιδιωτικά γραφείά πουλάνε πολύ ακριβά στους ταξιδιώτες τους δεν είναι παρα η ίδια η αυθεντικότητα. Με μεγάλο σεβασμό στους ανθρώπους αυτούς που σε αρκετές περιοχές (πχ Γιασουνί, Σαραγιάκου) πολεμάνε ενάντια στην καταστροφή της φύσης από τις πετρελαϊκές, υπάρχουν άλλες περιοχές στις οποίες ο πολιτισμός τους είναι το ίδιο σκάρτος με των υπόλοιπων εκουαδοριανών. Μία φίλη μου που για χρόνια συνεργάζεται με τη φυλή Γουαοράνι μου λέει για παράδειγμα πως ενώ οι γυναίκες αγωνίζονται κόντρα στην καταστροφή της φύσης και προσπαθούν να ενισχύσουν την τοπική οικονομία πουλώντας σοκολάτες που οι ίδες φτιάχνουν, την ίδια στιγμή ο φυλάρχης, που είναι άντρας και διαχειρίζεται όλα τα κονδύλια που φτάνουν από Ε.Ε και Αμερική για την ενδυνάμωση των κοινοτήτων αυτών, ξοδεύει τα λεφτά σε αλκόολ. Και μιλάμε για λεφτά που προορίζονται για σχολεία και ιατρική περίθαλψη. Και αυτό δεν είναι κάτι σπάνιο στην περιοχή.

Επίσης η φυλή Κέτσουα που καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος των Άνδεων και μεγάλο μέρος του Αμαζονίου έχει εδώ και χρόνια καταστρέψει την περιοχή της και είναι μια πλήρως δυτικοποιημένη φυλή, κάτι που δε θα ήταν τόσο κακό αν ο κάθε επισκέπτης δεν πλήρωνε ένα σωρό λεφτά για να δεί από κοντά την ανύπαρκτη αυθεντικότητα της φυλής. Κι ενώ είμαι 100% της λογικής δώσε τα λεφτά σου σε κάποιον ντόπιο κι έχω μάθει να καθαρίζω τη συνείδησή μου για τα λεφτά που ξοδεύω με το γεγονός ότι ενισχύω την τοπική οικονομία, όταν πήρα τηλέφωνο το γραφείο που διευθύνεται από ιθαγενείς για να επισκεφτούμε το χωριό Σαραγιάκου, μου ζήτησαν για 4 μέρες 615 δολάρια το άτομο γιατί λέει το κανό κόστιζε 75 το άτομο και 120 το άτομο για το υδροπλάνο. Όταν τους ζήτησα να πάμε και να γυρίσουμε με κανό μου είπαν πως δε γίνεται και ότι τουλάχιστον μία φορά πρέπει να πάρουμε το υδροπλάνο. Η φίλη μου που ασχολείται χρόνια με τις φυλές γενικά μου είπε πως η ίδια την προηγούμενη χρονιά είχε πληρώσει 30 δολάρια το κανό και ότι φυσικά μπορείς να πας και να γυρίσεις με κανό και ότι το υδροπλάνο που έχει 4 επιβατικές θέσεις κοστίζει 160 δολάρια η συνολική ενοικίασή του, δηλαδή 40 δολάρια το άτομο και ότι φυσικά επειδή δεν είμαι ντόπια ήθελαν να με χρεώσουν τόσο. Τελικά κλείσαμε ταξίδι στη φυλή Σουάρ με 240 το άτομο για 4 μέρες και ενώ η τιμή ήταν ΟΚ, εμείς ξεκαθαρίσαμε από την αρχή ότι αυτό που θέλουμε περισσότερο είναι να γνωρίσουμε τη φυλή, πήγαμε την τελευταία μέρα για 2 ώρες στη φυλή, βλέποντας όλα τα όνειρά μας να γκρεμίζονται. Το τελικό σοκ ήρθε όταν η "βασίλισσα της φυλής" που απλά είναι μία έφηβη που επιλέγουν καθε χρόνο μας ρώτησε αν έχουμε φέσμπουκ για να μας κάνει φίλους.

 

[Yorgos]

Εγώ με τα προγράμματα δεν τα πηγαίνω και πολύ καλά, τα αντιπαθώ. Παρότι έχωμια ιδέα του τι θέλω να δω σε κάθε προορισμό εκ των προτέρων, θεωρώ ότι ένα αυστηρό πρόγραμμα μου στερεί την ευελιξία που είναι το αλατοπίπερο του ταξιδιού, δηλαδή την ευκαιρία να ακολουθήσω έναν οδηγό που με πήρε στο ωτοστόπ, να πάω σε ένα χωριό που άρεσε σε 2 τρέκερς που συνάντησα τυχαία, να κάτσω μια μέρα κάπου γιατί μου είπαν ότι αύριο έχει παραδοσιακό πανηγύρι κλπ κλπ. Αν έχεις κάνει κρατήσεις ξενοδοχείων, μουσείων, τουρ αυτοκινήτων, εστιατορίων κλπ, όλα αυτά -που εν πολλοίς είναι και αυτά που σου χαρίζουν την επαφή με τους ντόπιους- πάνε περίπατο. Από κει και πέρα το θέμα του ρυθμού του ταξιδιού είναι βασικό και συμφωνώ με τον hydronetta, με όποιον κι αν ταξιδεύω το ξεκαθαρίζω ότι θα είμαστε μαζί όσο μπορούμε να συμβιβάζουμε το ρυθμό μας και να βρισκόμαστε στα διαστήματα που έχουμε κοινό ενδιαφέρον. Αλλά πρόγραμμα από πριν αδυνατώ να κάνω επακριβώς, όπως αντιπαθώ και το να προσλαμβάνω τοπικά πρακτορεία και οδηγούς διότι μου στερεί το στοιχείο της έκπληξης και του απρόσμενου, ενώ περιορίζει την ουσιαστική μου επαφή με έναν δύο ντόπιους, αν και κάποιες φορές είναι απαραίτητο να χρησιμοποιήσω τις υπηρεσίες τους, που συχνά αποδεικνύονται και καλές.

Η άποψη του @hydronetta για τη ΝΖ με έχει επηρεάσει πολύ, θα είχα πάει εδώ και πολλά χρόνια διαφορετικά. Θα πάω κάποια στιγμή με το καλάθι άδειο από προσδοκίες. Για Την Παταγονία δεν είχα ποτέ υψηλές προσδοκίες

Από την άλλη, έχω προλάβει τους Παπούα γυμνούς στην Γουαμένα, τους Ντογκόν στο Μαλί όταν δεν τους ήξερε ούτε η μάνα τους, την Καμπότζη πριν γίνει ιν, το Μάτσου Πίτσου πριν γίνει μαστ, το Μπαλί πριν γίνει Μύκονος, την Χαλικιάδα στο Αγκίστρι γυμνιστική και την Γαύδο πριν την ηλεκτροδότηση. Δεν το λες και άσχημα.

Έτσι είναι.
Δυστυχώς ή ευτυχώς ο κόσμος προχωράει, εδώ προχωράνε οι πόλεις που ζούμε και δεν τις αναγνωρίζουμε (όχι πάντα θετικά, ούτε πάντα αρνητικά, με πιάνει μια μελαγχολία για την πόλη μου, αλλά χαίρομαι και απεριόριστα για το πόσο πιο υποφερτή γίνεται η ζωή για τους γύρω μου σε σχέση με πριν... 2 χρόνια π.χ.). Τυχεροί όσοι ταξίδεψαν σε προηγούμενες δεκαετίες, κι εγώ νιώθω τυχερός για κάποια και ζηλεύω θανάσιμα αυτούς που ταξίδεψαν το '60 και το '70, μη σου πω και το 1880. Σε 10-20 χρόνια δεν ξέρω τι θα βλέπει ο κόσμος, θα πηγαίνεις δηλαδή στην Αφρική για να δεις αν η τάδε φυλή έχει το τελευταίο μοντέλο κινητού ή έμεινε στο προτελευταίο;

 

[hydronetta]

Εγώ με τα προγράμματα δεν τα πηγαίνω και πολύ καλά, τα αντιπαθώ. Παρότι έχωμια ιδέα του τι θέλω να δω σε κάθε προορισμό εκ των προτέρων, θεωρώ ότι ένα αυστηρό πρόγραμμα μου στερεί την ευελιξία που είναι το αλατοπίπερο του ταξιδιού, δηλαδή την ευκαιρία να ακολουθήσω έναν οδηγό που με πήρε στο ωτοστόπ, να πάω σε ένα χωριό που άρεσε σε 2 τρέκερς που συνάντησα τυχαία, να κάτσω μια μέρα κάπου γιατί μου είπαν ότι αύριο έχει παραδοσιακό πανηγύρι κλπ κλπ. Αν έχεις κάνει κρατήσεις ξενοδοχείων, μουσείων, τουρ αυτοκινήτων, εστιατορίων κλπ, όλα αυτά -που εν πολλοίς είναι και αυτά που σου χαρίζουν την επαφή με τους ντόπιους- πάνε περίπατο. Από κει και πέρα το θέμα του ρυθμού του ταξιδιού είναι βασικό και συμφωνώ με τον hydronetta, με όποιον κι αν ταξιδεύω το ξεκαθαρίζω ότι θα είμαστε μαζί όσο μπορούμε να συμβιβάζουμε το ρυθμό μας και να βρισκόμαστε στα διαστήματα που έχουμε κοινό ενδιαφέρον. Αλλά πρόγραμμα από πριν αδυνατώ να κάνω επακριβώς, όπως αντιπαθώ και το να προσλαμβάνω τοπικά πρακτορεία και οδηγούς διότι μου στερεί το στοιχείο της έκπληξης και του απρόσμενου, ενώ περιορίζει την ουσιαστική μου επαφή με έναν δύο ντόπιους, αν και κάποιες φορές είναι απαραίτητο να χρησιμοποιήσω τις υπηρεσίες τους, που συχνά αποδεικνύονται και καλές.

Η άποψη του @hydronetta για τη ΝΖ με έχει επηρεάσει πολύ, θα είχα πάει εδώ και πολλά χρόνια διαφορετικά. Θα πάω κάποια στιγμή με το καλάθι άδειο από προσδοκίες. Για Την Παταγονία δεν είχα ποτέ υψηλές προσδοκίες


Έτσι είναι.
Δυστυχώς ή ευτυχώς ο κόσμος προχωράει, εδώ προχωράνε οι πόλεις που ζούμε και δεν τις αναγνωρίζουμε (όχι πάντα θετικά, ούτε πάντα αρνητικά, με πιάνει μια μελαγχολία για την πόλη μου, αλλά χαίρομαι και απεριόριστα για το πόσο πιο υποφερτή γίνεται η ζωή για τους γύρω μου σε σχέση με πριν... 2 χρόνια π.χ.). Τυχεροί όσοι ταξίδεψαν σε προηγούμενες δεκαετίες, κι εγώ νιώθω τυχερός για κάποια και ζηλεύω θανάσιμα αυτούς που ταξίδεψαν το '60 και το '70, μη σου πω και το 1880. Σε 10-20 χρόνια δεν ξέρω τι θα βλέπει ο κόσμος, θα πηγαίνεις δηλαδή στην Αφρική για να δεις αν η τάδε φυλή έχει το τελευταίο μοντέλο κινητού ή έμεινε στο προτελευταίο;

Η ιστορία και οι φωτογραφίες που έχω ποστάρει εκεί για τη ΝΖ μιλάνε από μόνες τους. Βιομηχανία τουρισμού στο έπακρο. Αν όμως έχει κάποιος σκοπό να γυρίσει το κόσμο κάποια στιγμή θα περάσει κι απο κει. Απλά μην περιμένει να δει κάτι που κινδυνεύει να χαθεί/αλλάξει. Είναι κάτι σαν Ευρώπη ή Αμερική. Άρα καλύτερα να ρίξει το βάρος αλλού ή να το συνδυάσει και με κάτι άλλο.
Σε ότι αφορά τα προγράμματα @Yorgos μου θα συμφωνήσω μαζί σου, αλλά δυστυχώς όταν δεν έχεις παρά περιορισμένα χρονικά πλαίσια σε ένα ταξίδι ο στοιχειώδης σχεδιασμός είναι απαραίτητος αν θες να δεις τα περισσότερα απ'αυτά που θες. Αν δε, πας με μεγάλη παρέα, θα έλεγα απαραίτητος για να μη κάνει ο καθένας του κεφαλιού του. Γι'αυτό τουλάχιστον τα σχεδιάζω εγώ ή και τα τροποποιώ επί τόπου ανάλογα με τις ορέξεις. Μόνο μια φορά όσο θυμαμαι πήρα οργανωμένο πακέτο κι αυτό γιατί δεν γινόταν αλλοιώς (Τσαντ).
Μακάρι να μπορούσα να πω "φεύγω" κι όποτε χορτάσω κι αναπολήσω την εστία μου, γυρίζω… Είναι οι εργασιακές υποχρεώσεις βλέπεις. Θεωρώ τον εαυτό μου προνομιούχο που τουλάχιστον παίρνω άδεια όποτε θέλω.