isabelle
Member
- Μηνύματα
- 904
- Likes
- 4.190
Όσα μεταφερει η Μικρή Τσοπάνα (ή αλλιώς Τσο) από την εμπειρια της με τις φυλές είναι τραγικά όχι μόνο σαν γεγονός αλλά - το χειρότερο - επειδή περιγράφει μια γενικότερη αληθεια. Το φαινόμενο δεν περιορίζεται δηλαδή στο Εκουαδόρ αλλά λίγο πολύ η κατάσταση προχωράει έτσι παντού, απλά με διαφορετικούς ρυθμούς. Έτσι, το μόνο στην ουσία που μας εχει απομείνει ημών των περίεργων είναι ν' αναζητούμε περιοχές της γης όπου το κακό έχει κάπως καθυστερήσει και η ολική άλωση δεν έχει ακόμα συντελεστεί. (Καλά, για "αυθεντικότητα" δεν το συζητάω καν, ας μιλήσουμε έστω για λιγότερο αλλοτρίωση).Αν και ξεφεύγω αρκετά από το θέμα θέλω να πω πως σε ό,τι αφορά στην αυθεντικότητα τουλάχιστον από το κομμάτι του Αμαζονίου που βρίσκεται στο Εκουαδόρ, έχω απογοητευτεί πλήρως. Πλέον ο δυτικός πολιτισμός έχει εισχωρήσει ανεπιστρεπτί στις φυλές και αυτό είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό και κατανοητό για μένα αλλά όχι και μη κατακριτέο από τη στιγμή που αυτό που φυλές και ταξιδιωτικά γραφείά πουλάνε πολύ ακριβά στους ταξιδιώτες τους δεν είναι παρα η ίδια η αυθεντικότητα. Με μεγάλο σεβασμό στους ανθρώπους αυτούς που σε αρκετές περιοχές (πχ Γιασουνί, Σαραγιάκου) πολεμάνε ενάντια στην καταστροφή της φύσης από τις πετρελαϊκές, υπάρχουν άλλες περιοχές στις οποίες ο πολιτισμός τους είναι το ίδιο σκάρτος με των υπόλοιπων εκουαδοριανών. Μία φίλη μου που για χρόνια συνεργάζεται με τη φυλή Γουαοράνι μου λέει για παράδειγμα πως ενώ οι γυναίκες αγωνίζονται κόντρα στην καταστροφή της φύσης και προσπαθούν να ενισχύσουν την τοπική οικονομία πουλώντας σοκολάτες που οι ίδες φτιάχνουν, την ίδια στιγμή ο φυλάρχης, που είναι άντρας και διαχειρίζεται όλα τα κονδύλια που φτάνουν από Ε.Ε και Αμερική για την ενδυνάμωση των κοινοτήτων αυτών, ξοδεύει τα λεφτά σε αλκόολ. Και μιλάμε για λεφτά που προορίζονται για σχολεία και ιατρική περίθαλψη. Και αυτό δεν είναι κάτι σπάνιο στην περιοχή.
Επίσης η φυλή Κέτσουα που καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος των Άνδεων και μεγάλο μέρος του Αμαζονίου έχει εδώ και χρόνια καταστρέψει την περιοχή της και είναι μια πλήρως δυτικοποιημένη φυλή, κάτι που δε θα ήταν τόσο κακό αν ο κάθε επισκέπτης δεν πλήρωνε ένα σωρό λεφτά για να δεί από κοντά την ανύπαρκτη αυθεντικότητα της φυλής. Κι ενώ είμαι 100% της λογικής δώσε τα λεφτά σου σε κάποιον ντόπιο κι έχω μάθει να καθαρίζω τη συνείδησή μου για τα λεφτά που ξοδεύω με το γεγονός ότι ενισχύω την τοπική οικονομία, όταν πήρα τηλέφωνο το γραφείο που διευθύνεται από ιθαγενείς για να επισκεφτούμε το χωριό Σαραγιάκου, μου ζήτησαν για 4 μέρες 615 δολάρια το άτομο γιατί λέει το κανό κόστιζε 75 το άτομο και 120 το άτομο για το υδροπλάνο. Όταν τους ζήτησα να πάμε και να γυρίσουμε με κανό μου είπαν πως δε γίνεται και ότι τουλάχιστον μία φορά πρέπει να πάρουμε το υδροπλάνο. Η φίλη μου που ασχολείται χρόνια με τις φυλές γενικά μου είπε πως η ίδια την προηγούμενη χρονιά είχε πληρώσει 30 δολάρια το κανό και ότι φυσικά μπορείς να πας και να γυρίσεις με κανό και ότι το υδροπλάνο που έχει 4 επιβατικές θέσεις κοστίζει 160 δολάρια η συνολική ενοικίασή του, δηλαδή 40 δολάρια το άτομο και ότι φυσικά επειδή δεν είμαι ντόπια ήθελαν να με χρεώσουν τόσο. Τελικά κλείσαμε ταξίδι στη φυλή Σουάρ με 240 το άτομο για 4 μέρες και ενώ η τιμή ήταν ΟΚ, εμείς ξεκαθαρίσαμε από την αρχή ότι αυτό που θέλουμε περισσότερο είναι να γνωρίσουμε τη φυλή, πήγαμε την τελευταία μέρα για 2 ώρες στη φυλή, βλέποντας όλα τα όνειρά μας να γκρεμίζονται. Το τελικό σοκ ήρθε όταν η "βασίλισσα της φυλής" που απλά είναι μία έφηβη που επιλέγουν καθε χρόνο μας ρώτησε αν έχουμε φέσμπουκ για να μας κάνει φίλους.
Κάτω απ' αυτό το πρίσμα, κι εφόσον κάποιος θέλει να προλάβει να δει ορισμένες πολιτισμικές ιδιαιτερότητες πριν σβήσουν από το χάρτη και κάποιες σπάνιες φυσικες ομορφιες πριν αυτές γίνουν εύκολα προσβάσιμες και πνιγούν από παρδαλά γκρουπ, συμφωνώ κι εγώ με το γουρουνάκι ότι δεν αξίζει τον κόπο να βάζει κανείς στις προτεραιότητές του μέρη που έχουν έτσι κι αλλιώς ήδη τουριστικοποιηθεί ή/και δυτικοποιηθεί. Μ' αυτό το σκεπτικό έχω αφήσει την Ευρώπη στην άκρη για όταν γεράσω (κι άλλο), μπορώ να ζήσω μια χαρά χωρίς να πατήσω ποτέ το πόδι μου στις ΗΠΑ αλλά θα λυπηθώ αφάνταστα αν δεν φτιάξει στοιχειωδώς η κατασταση για να πάω στην Υεμένη ή στον Νιγηρα.