Τουρκία Ένα μπακλαβά και ένα κιουνεφέ παρακαλώ!

[dimosf]

Τελευταία μέρα της συνάντησης και του ταξιδιού μας. Πρωτομαγιά και οι φίλοι μας είχαν κανονίσει πολύ όμορφη εκδρομή. Αυτοί μαζί με γυναίκες και παιδιά και εμείς οι υπόλοιποι γεμίσαμε το λεωφορείο. Προορισμός μας η νοτιότερη πόλη της Τουρκίας. Η Αντιόχεια. Antakya ή Hatay τη λένε σήμερα οι Τούρκοι.
Ιδρύθηκε από τους Σελευκίδες το 300 π.. και πέρασε περιόδους μεγάλης ακμής αλλά και καταστροφών, κυρίως από σεισμούς, και παρακμής. Η Τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και μεγάλο Χριστιανικό κέντρο. Μέχρι το 1939 που έγινε Τούρκικο έδαφος ήταν κομμάτι της Συρίας (γαλλικό προτεκτοράτο τότε) και ο πληθυσμός της ακόμα και σήμερα φέρει τα αραβικά στοιχεία κυρίως στη γλώσσα, την κουζίνα αλλά και στα χαρακτηριστικά του προσώπου. Αν και η σύγχρονη πόλη δεν είναι κάτι το καταπληκτικό το μίγμα όλων αυτών των στοιχείων της προσδίδει μια ιδιαίτερη γοητεία.

Ο ποταμός Ορόντης (Ασί στα Τούρκικα) την κόβει στα δύο με το παλιό κομμάτι στα ανατολικά και το σύγχρονο στα δυτικά.
Ξεκινήσαμε μετά το πρωινό. Κινηθήκαμε προς τα νοτιοδυτικά περνώντας μέσα από εύφορα εδάφη γεμάτα φιστικιές και χωράφια με ελιές και αμπέλια. Μόνο που εδώ έβλεπα κάτι παράδοξο. Στο ίδιο χωράφι εναλλάξ μια ρίζα ελιά, μια αμπέλι!! Μεγάλες εκτάσεις με τέτοια κτήματα. Κάποιος από την παρέα μας μου είπε ότι παλιότερα σε κάποια μέρη και εδώ στην Ελλάδα φύτευαν τα χωράφια με το ίδιο τρόπο. Ρώτησα τους Τούρκους γιατί τόσα αμπέλια αφού δεν έχουν κρασιά και μου είπαν ότι παράγουν σταφίδα. Βέβαια κάτι πονηρό στο βλέμμα τους όταν μου έδιναν αυτή την απάντηση με άφησε να πιστέψω ότι και το κρασάκι τους πρέπει να το έβγαζαν στα κρυφά! Εκτός από τις καλλιέργειες είδαμε και μεγάλα έργα οδοποιίας όπως τούνελ και μεγάλο αριθμό από γέφυρες τη μία μετά την άλλη.
Φτάσαμε μετά από 2 ώρες στην περιοχή της Αντιόχειας αλλά δεν πήγαμε στην πόλη αλλά σε ένα από τα σπουδαιότερα αξιοθέατά της.

Τρία χμ. στα βορειοανατολικά της πόλης είναι η σπηλιά με το ναό του Αγίου Πέτρου. Σύμφωνα με την παράδοση ιδρύθηκε από τον Ευαγγελιστή Λουκά και εκεί κήρυξαν οι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος και εκεί χρησιμοποίησαν για πρώτη φορά τον όρο «χριστιανός». Έτσι η Αντιόχεια μπορεί να καυχιέται για τον πρώτο Καθεδρικό του κόσμου. Αναστηλώθηκε από τους σταυροφόρους που έχτισαν την πρόσοψη και σήμερα είναι υπό την επίβλεψη Καπουτσίνων μοναχών.

Από το προαύλιο του ναού η θέα προς την πόλη είναι υπέροχη.
Μετά την επίσκεψη, και όση ώρα οι υπόλοιποι κατέβαιναν, εγώ, δίνοντας ένα μικρό μπαξίσι σε ένα νεαρό Τούρκο τον ακολούθησα σε ένα κακοτράχαλο μονοπάτι που μετά από λίγες δεκάδες μέτρα με έφερε μπροστά σε ένα τεράστιο πορτρέτο σκαλισμένο στο βράχο.

Πάντα σύμφωνα με την παράδοση είναι το πορτρέτο του Χάροντα, αλλά μάλλον πρόκειται για κάποιο από τα μέλη των Σελευκιδών που ίδρυσαν την πόλη.
Γύρισα και βρήκα τους υπόλοιπους και πήγαμε αυτή τη φορά στα νότια της πόλης, στο χωριό Harbiye (Δάφνη). Σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία είναι ο τόπος που ο Δίας μεταμόρφωσε τη νύμφη Δάφνη σε φυτό, όταν αυτή τον παρακάλεσε, για να γλυτώσει από την αφόρητη πολιορκία του Απόλλωνα!

Είναι μια κατάφυτη ρεματιά με πολλά τρεχούμενα νερά και πολλές ταβέρνες που σερβίρουν πέστροφες που εκτρέφουν εκεί. Πολλοί πάγκοι με μπιχλιμπίδια αλλά και προϊόντα με δαφνέλαιο (σαπούνια, καλλυντικές κρέμες κλπ) ήταν η αιτία για πολλές στάσεις κατά τη διάρκεια της ολόδροσης βόλτας μας μέσα στη ρεματιά. Γυρίσαμε στο λεωφορείο και ανεβήκαμε σε ένα ύψωμα με πανοραμική θέα στην πόλη για να φάμε.

Τα τραπέζια γέμισαν με τους πολύχρωμους μεζέδες και τα στομάχια μας πεντανόστιμα φαγητά. Το επιδόρπιο όμως ήταν το καλύτερο. Η Αντιόχεια είναι γνωστή για το καλύτερο κιουνεφέ της ανατολής.

Όπως θα βλέπαμε στη συνέχεια μέσα στην πόλη παντού υπήρχαν μαγαζιά που πούλαγαν και σέρβιραν το νοστιμότατο αυτό κανταΐφι με τη γέμιση τυριού και το μπόλικο σιρόπι.

Έτσι και στο εστιατόριο, μόλις φάγαμε ήρθε ένα μεγάλο σινί (το μπακιρένιο ρηχό ταψί) με κιουνεφέ, καυτό ακόμα, μιας και έτσι σερβίρεται. Ένας σερβιτόρος έκοβε και σέρβιρε και εμείς αναλάβαμε την κατανάλωση και απόλαυσή του!! Μοναδική λιχουδιά. Είχα δοκιμάσει κάποτε στην Πόλη και θυμόμουνα την ουράνια γεύση του. Μια φορά στην Αθήνα ήταν σκέτη απογοήτευση. Ευτυχώς τα πράγματα αποκαταστάθηκαν στην Αντιόχεια.

Μετά το γεύμα κατεβήκαμε στην πόλη. Ελεύθεροι να κάνουμε ότι θέλαμε ξεκινήσαμε ο καθένας γι αυτό που τον ενδιέφερε. Πήγα λοιπόν στο Αρχαιολογικό Μουσείο για το οποίο είχα διαβάσει τόσα.

Βρίσκεται στην ανατολική πλευρά της πόλης δίπλα στο ποτάμι και στη ρωμαϊκή γέφυρα Ρανά, που είναι σε χρήση και σήμερα και μάλιστα από αυτοκίνητα!

Είναι πράγματι μοναδικό.

Φιλοξενεί μια τεράστια συλλογή ρωμαϊκών ψηφιδωτών που μόνο αυτή του Ζεύγματος στο Γκαζιαντέπ είναι ίσως πιο σπουδαία.

Τεράστια σε μέγεθος στην πλειοψηφία τους με υπέροχα θέματα από την ελληνική μυθολογία σε μαγεύουν.

Είναι ευρήματα από όλη τη γύρω περιοχή αλλά κυρίως από οικοδομήματα της περιοχής της Δάφνης (Harbiye).

Σε μια αίθουσα έχει και ευρήματα των Χετταίων.

Στην καταπράσινη αυλή έχει αρκετά γλυπτά αλλά και ψηφιδωτές επιγραφές στα ελληνικά!

Βγήκα από το μουσείο. Απέναντι έχει μια όμορφη πλατεία με πολλά λουλούδια και το πανταχού παρόν άγαλμα του Κεμάλ! Πέρασα τη γέφυρα και χώθηκα στην αγορά. Λιγότερο ενδιαφέρουσα από αυτή του Γκαζιαντέπ αποτέλεσε απλά το θέμα κάποιων φωτογραφικών μου λήψεων.

Εκεί τέλειωσε και η εκδρομή μας. Η επιστροφή είχε κάτι το πολύ συγκινητικό. Ξεκίνησαν οι Τούρκοι και ακολουθήσαμε και οι υπόλοιποι με τραγούδια από τον τόπο του ο καθένας, αλλά και κοινά δικά μας και των Τούρκων που τα τραγουδάγαμε εναλλάξ στα Τούρκικα και τα Ελληνικά!! Καταπληκτικές στιγμές. Στο ξενοδοχείο κάτσαμε όλοι μαζί για το αποχαιρετιστήριο δείπνο και τα πράγματα δεν ήταν εύκολα. Ένας κόμπος στο λαιμό και ένα δάκρυ στα μάτια όταν μετά φιληθήκαμε και αποχαιρετιστήκαμε, ξέροντας ότι πολλούς από αυτούς δεν θα τους βλέπαμε ξανά, έκανε τα πράγματα πολύ δύσκολα! Είπαμε γεια στους φίλους μας και ανεβήκαμε στα δωμάτιά μας να ετοιμαστούμε. Στις 1.30 τη νύχτα ένα μίνι μπας πήρε εμάς και τους Ισπανούς για το αεροδρόμιο. Στις 4.00 με τις τούρκικες αερογραμμές (Türk Hava Yollari) απογειωθήκαμε για Κωνσταντινούπολη και στη συνέχεια για Αθήνα όπου φτάσαμε στις 9.00 το πρωί. Το καυσαέριο της πόλης μας δύσκολα θα σκέπαζε τα αρώματα της Ανατολής και το γκρίζο τα χρώματά της! Καλώς ήρθαμε στην πραγματικότητα. Πότε άραγε θα συναντήσουμε το παραμύθι ξανά;


Περισσότερες φωτογραφίες:
Λευκώματα Ιστού Picasa - ahfcp.turkey - TURKEY-Gazian...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7

First Προηγούμενη 7 of 7

Go to chapter

Go

[NTINA]

Το τελευταίο πράγμα που θα με απασχολήσει,
όταν έχω μπροστά μου μπακλαβά είναι, αυτό που σε ρώτησε
ο κύριος με την ροζ γραβάτα.

 

[muya]

Πολυ ωραια αρχη! Για συνεχισε... Εχω να κανω και ερωτησεις αλλα αργοτερα!

 

[Lyda]

Βρε παιδια δεν ειναι κατασταση αυτη. Ο Χρηστος με τα ινδικα γλυκα και εσυ με τους μπακλαβαδες.
Παω στο περιπτερο για σοκοφρετα

 

[renata]

dimosf
τι ωραία πράγματα που μας λές!!!
πάντα έλεγα οτι τουρκία δεν είναι μόνο η κωνσταντινούπολη!! τουρκία είναι όλα τα άλλα..αυτόν τον γύρο τον έκανα για πρώτη φορά με την μοτοσυκλέτα μου το 1988 παρακαλώ!! ακολούθησαν και άλλοι γύροι μετά που ξεψάρωσα..
σε κάθε γωνιά,σε κάθε χωριό ένιωσα το άρωμα και την φιλοξενία των τούρκων!
τα καλύτερα γλυκά και φαγητά τα έφαγα σε απλά καφενεία,που τα είχαν φτιάξει οι γυναίκες τους...τι γκουρμέ και χάι εστιατόρια μου λένε...
αυτό που ψάχνεις το βρίσκεις μπροστά σου και είναι το καλύτερο!!!
σε παρακολουθώ!

 

[romantic woman]

Προβλέπεται πολύ ωραία ιστορία αν κρίνω από το ξεκίνημα!!
Μια χαρά μας βάζεις στο κλίμα και με τα...τηλεοπτικά αλλά και με τους μπακλαβάδες!
Περιμένω κι εγώ τη συνέχεια!

 

[dimosf]

2η ημέρα
Günaydın! Buenos Días! Dzień Dobry! Bună dimineaţa! Good morning! Καλημέρα!
Συνάντηση στο εστιατόριο, πλούσιο πρωινό, λίγες κουβέντες και κατεβαίνουμε στο λόμπι του ξενοδοχείου. Το λεωφορείο που έχει παραχωρήσει ο Δήμος της περιοχής που βρίσκεται το σχολείο μας περιμένει απ’ έξω. Είμαστε όλοι φορτωμένοι με τα δώρα που έχουμε φέρει για συναδέλφους και παιδιά. Η μέρα έχει ξημερώσει θαυμάσια και όπως θα αποδειχθεί θα είναι ηλιόλουστη και αρκετά ζεστή. Σχεδόν καλοκαιρινή. Τελευταία ρουφηξιά από τους θεριακλήδες της παρέας (απαρέγκλιτα το κάπνισμα απαγορεύεται σε κλειστούς χώρους!!) και ξεκινάμε.
Το ξενοδοχείο βρίσκεται στο κέντρο της πόλης και το σχολείο προς τα ανατολικά. Όσο πάμε προς τα εκεί οι εικόνες αλλάζουν.


Οι πλούσιες συνοικίες δίνουν γρήγορα τη θέση τους σε φτωχομαχαλάδες.

Φτωχόσπιτα, χωμάτινοι δρόμοι, κρεμασμένες μπουγάδες αλλά σε όλα τα σπίτια δορυφορικά πιάτα και ηλιακοί θερμοσίφωνες (!!!). Προφανώς αυτά τα δύο πρέπει να χρηματοδοτούνται από το κράτος. Δεν εξηγείται αλλιώς. Και ξαφνικά οικόπεδα ισοπεδωμένα με χαλάσματα. Και δίπλα γιαπιά με πολυκατοικίες θηρία, σαν αυτές που είχαμε δει πολλές και παντού. Φαίνεται ότι οι αρχές (τοπικές ή κεντρικές, αδιάφορο) δεν θέλουν τις εικόνες που είχαμε δει λίγο πριν και γκρεμίζουν τις φτωχογειτονιές και κατασκευάζουν αυτά τα απρόσωπα, ομοιόμορφα «σπίτια» για να στοιβάξουν ανθρώπους, πραμάτειες, όνειρα. Και όλα αυτά χωρίς ορίζοντα! Άλλωστε σε αυτή τη γωνιά της αχανούς αυτής χώρας στοιβάζονται οι Κούρδοι πρόσφυγες, μιας και βρισκόμαστε στις παρυφές της ταραχώδους πατρίδας αυτού του βασανισμένου λαού. Οι εικόνες λοιπόν αυτές έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με τις «ευρωπαϊκές» εικόνες που είχαμε ως εκείνη την ώρα για την πόλη. Περνάμε έναν υπαίθριο σταθμό λεωφορείων που μου θύμισε περισσότερο χωράφια που διάλεγαν να στήσουν τα τσίρκα που είχα δει παιδί. Και μάλιστα στην κατάσταση που τα άφηναν όταν έφευγαν. Άθλια! Αλλά στην είσοδο η ΑΨΙΔΑ ήταν ιδιαίτερα μεγαλοπρεπής!!!! Στην επόμενη γωνία το αποκορύφωμα. Το λεωφορείο σταματά να περάσει ένα κοπάδι πρόβατα (!!!!) Ναι πρόβατα! Μερικά τετράγωνα ακόμα μέσα στη φτωχογειτονιά και βλέπουμε το σχολείο. Ακούγονται ζουρνάδες και νταούλια. Φτάνουμε και σταματάμε έξω από την είσοδο. Πάνω από 800 μαθητές 5-15 ετών μαζεύονται γύρω από την κεντρική είσοδο. Μάταια οι δάσκαλοί τους προσπαθούν να τους συγκρατήσουν. Η έξαψή τους μεγάλη. Όλοι προσπαθούν να βρεθούν δίπλα μας, να μας σφίξουν το χέρι.
-Hello! What’s your name?
-Dimos. What is your’s?
-Ahmet
-Aise
-Fatme
Εκεί εξαντλούνται τα αγγλικά τους. Όχι όμως το χαμόγελό τους. Και έτσι με χαμόγελα συνεχίζεται η «κουβέντα» μας. Πόσα είπαμε σ’ αυτή την κουβέντα! Όσο πιο μπαλωμένα είναι τα ρουχαλάκια τους, όσο πιο πολύ χάσκουν τα ξεχαρβαλωμένα παπούτσια τόσο πιο εύγλωττα είναι τα χαμόγελά τους.

Η εικόνα των αγορίστικων, κουρεμένων, κεφαλιών μου φέρνει στο μυαλό τον εαυτό μου πάνω από τέσσερις δεκαετίες πριν.
Ανάμεσα στο πλήθος ξεχωρίζουμε τα «δικά» μας παιδιά. Η Μέρβε, η Ντιλάρα, ο Αχμέτ και ο Γιουνούς που δυο μήνες πριν ήταν στην Αθήνα. Αγκαλιές, φιλιά και κανονίζουμε στο τέλος της επίσκεψης να έρθουν να τους δώσουμε τα δωράκια που τους φέραμε. Δεν θέλαμε να τους τα δώσουμε μπροστά σε όλα τα παιδιά. Φτωχά παιδάκια και λογικό ήταν να πληγωθούν, να ζηλέψουν.

Εν τω μεταξύ ουρλιάζει ο ζουρνάς, βροντάει το νταούλι. Οι συνάδελφοι μας σφίγγουν θερμά το χέρι, ψηλά πάνω από την είσοδο του κεντρικού κτιρίου ανεμίζει η Τουρκική σημαία και δίπλα της το τεράστιο πορτρέτο του Κεμάλ. Δίπλα το πανό με τον λογότυπο του προγράμματός μας και το «καλωσόρισες» σε όλες τις γλώσσες των χωρών που συμμετέχουν σε αυτό. Ένας κόμπος σφίγγει το λαιμό αλλά οι Τούρκοι συνάδελφοι φροντίζουν να τραβήξουν την προσοχή μας. Τα όργανα σταματούν, λέει λίγα λόγια ο διευθυντής στα Τούρκικα με μετάφραση από τον φίλο μας τον Μεχμέτ και αρχίζει το πανηγύρι.

Φωτιά στα όργανα και οι συνάδελφοι στήνουν το χορό. Δεν έχει τελειώσει το πρώτο τραγούδι και έχουμε μπει κι εμείς. Ένας χορό κυκλικός που θυμίζει ποντιακό αλλά και Κούρδικο. Και άλλος, και άλλος! Άλλος κυκλικός, άλλος καρσιλαμάς.

Οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι τα βρίσκουν σκούρα, για εμάς παιγνιδάκι! Τι σου είναι η συνύπαρξη αιώνων. Μπήκε στα «γονίδιά» μας!
Ακολούθησαν διάφορα παραδοσιακά παιγνίδια και πάμε για επίσκεψη σε μερικές τάξεις.


Η συμπεριφορά των παιδιών όπως όταν πρωτοφτάσαμε. Να μας σφίξουν το χέρι, να μας ακουμπήσουν, να μας πουν μια κουβέντα. Πήγαμε και στο γραφείο των δασκάλων για ένα καφέ. Έχει περάσει η ώρα και η πρώτη βάρδια σκολάει. Έχουν έρθει τα μεγαλύτερα παιδιά της απογευματινής βάρδιας.

Έρχεται να μας δει ο Μουσταφά, ο συνάδελφος που είχαμε γνωρίσει στη συνάντηση στην Πολωνία. Με αυτά και με κείνα πέρασε η ώρα και έπρεπε να φύγουμε. Το λεωφορείο μας αφήνει στο κέντρο της πόλης, σε ένα πάρκο όπου έχουν στήσει μια ολόκληρη «πόλη» με ήρωες κόμικς και λαϊκών παραμυθιών.

Ο Αλαντίν αλλά και ο Ποπάϋ. Η χιονάτη αλλά και ο Ναστραντίν Χότζας!

Κάτσαμε λίγο εκεί και ξανά στο λεωφορείο. Αυτή τη φορά πάμε σε ένα άλλο σχολείο. Πως ήταν το πρώτο; Καμιά σχέση! Το καλύτερο, ιδιωτικό σχολείο της πόλης. Χλιδή και πολυτέλεια. Γρανίτες στις τουαλέτες των μαθητών, ξύλινη επένδυση στα γραφεία και μια αίθουσα εκδηλώσεων που θα τη ζήλευαν πολλά συνεδριακά κέντρα στον τόπο μας. Γι αυτήν άλλωστε ήμασταν εκεί. Ο διευθυντής του ιδιωτικού σχολείου μας παρέθεσε ένα πλούσιο σε ποσότητα και ποιότητα γεύμα αλλά τόσο φτωχό και κρύο σε αισθήματα. Η σύγκριση αναπόφευκτη. Νάναι πάντως καλά οι άνθρωποι. Ότι μπορούσαν έκαναν.
Μετά το φαγητό πήγαμε στην αίθουσα εκδηλώσεων, κάναμε τις παρουσιάσεις μας και ακολούθησε μια καταπληκτική συναυλία παραδοσιακής μουσικής από μια ορχήστρα αποτελούμενη από εκπαιδευτικούς και μαθητές.

Φυσικά οι Τούρκοι τόριξαν και πάλι στο χορό. Χειρότεροι από μας. Και με τον ήχο του τηλεφώνου, που λέει ο λόγος, χορεύανε!!!!!
Η εκδήλωση τελείωσε, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και επειδή είχαμε λίγο χρόνο πριν το δείπνο, βγήκαμε βόλτα στη γύρω περιοχή. Ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο, διάφορα καταστήματα με ρούχα, ηλεκτρικά και ηλεκτρονικά είδη, ότι δηλαδή βλέπει κανείς και στο κέντρο των δικών μας πόλεων. Σε αυτό που διέφερε ήταν τα πολλά εργαστήρια-καταστήματα μπακλαβά και άλλων γλυκισμάτων από φιστίκι «Αιγίνης». Λίγο χάζεμα λοιπόν, λίγα ψώνια και επιστροφή στο ξενοδοχείο όπου στο δείπνο βρισκόμαστε όλοι και ανταλλάσσουμε εντυπώσεις από την πολύ πλούσια σε τέτοιες μέρα που έφτανε στο τέλος της. Καληνυχτούμε στο τέλος όλους και ο καθένας στο δωμάτιό του. Λίγη ώρα να συμμαζέψω το νου μου, να κρατήσω λίγες σημειώσεις, να δω λίγο τις φωτογραφίες που τράβηξα και ψόφιος από την κούραση της ημέρας πέφτω σε ένα βαθύ, ήρεμο ύπνο!! Iyi Geceler!! Καληνύχτα!

 

[Bahari]

Μπράβο Δήμο! Υπέροχη η ιστορία σου! Έχεις καταφέρει να μας μεταδώσεις εικόνες και συναισθήματα από ένα διαφορετικό από τα συνηθισμένα ταξίδι. Περιμένω με αγωνία λεπτομέρειες και φωτογραφίες από τους μπακλαβάδες, τους κιουνεφέδες και όλα τα συναφή... Εντωμεταξύ, λιώνω και μόνο που τα σκέφτομαι...

 

[Lyda]

Οι φωτογραφιες Δημο ειναι ολα τα λεφτα. Πολυ ωραια και η συνεχεια της ιστοριας σου

 

[ioanna karagianni]

Ναι Δήμο συμφωνώ με την Λύδα οι φωτογραφίες σου είναι πολύ καλές και αντιπροσωπευτικές των λόγων σου. Όμορφη ιστορία γεμάτη συναισθήματα και συγκίνηση. Θα πάρω έναν αργιλέ και θα κάτσω να παρακολουθήσω την συνέχεια παρέα με έναν μπακλαβά
.

 

[Glosoli]

Πολύ καλή η ιστορία σου δήμο!!!
Μου θύμισες και εμένα τα 3 χρόνια που πήγα σχολείο στην Τουρκία που για το μαλλί κανονικά δεν υπήρχε νόμος που να λέει να είναι κουρεμμένο αλλά το είχαν όλα τα αγόρια αρκετά κοντό. Πήγα εκεί στα 14 με ένα μαλλί λες και ήμουν ιαπωνικό καρτούν, μέσα σε 2 μέρες το είχα κουρέψει και εγώ, κάθε μέρα με τη στολή στο σχολείο και σε κάθε αίθουσα πορτρέτο του Ατατούρκ.

Οι φωτογραφίες σου επίσης αντιρποσοπευτικές...σαν να ήμασταν εκεί

 

[dimosf]

3η ημέρα
α) Στο Αρχαιολογικό Μουσείο
Η μέρα ξεκίνησε όπως και οι άλλες, Καλό πρωινό, κουβεντούλα με τους φίλους μας και έτοιμοι. Σήμερα η μέρα είναι αφιερωμένη στην πόλη και τα αξιοθέατά της. Αρχή από το Αρχαιολογικό Μουσείο Gaziantep!! Λίγες μέρες πριν το ταξίδι μας και εντελώς τυχαία είχα δει κάποια άρθρα σε κάποιο blog σχετικά με αυτό το μουσείο και τα εκθέματά του. Μοναδικοί ανεπανάληπτοι θησαυροί.

Αλλά ας πιάσουμε την ιστορία από την αρχή. Γύρω στα 65 χμ ανατολικά, στις όχθες του ποταμού Ευφράτη, υπάρχουν τα ερείπια της Ελληνιστικής πόλης Ζεύγμα. Αν και η περιοχή κατοικείται από τη Νεολιθική εποχή, η πόλη ιδρύθηκε από τον Σέλευκο Α΄ Νικάτορα το 300 π.Χ. όταν αυτός ένωσε (έζευξε) τις πόλεις Σελεύκεια και Απάμεια που ήταν χτισμένες στις δύο όχθες του ποταμού φτιάχνοντας μια γέφυρα με λέμβους. Έτσι προέκυψε και το όνομα της πόλης. Η πόλη αυτή άκμασε και κατά τη διάρκεια εκείνων των χρόνων αλλά και μετά στα Ρωμαϊκά χρόνια, όταν επί Τραϊανού η γέφυρα έγινε λίθινη. Οι κάτοικοί της τη στόλισαν με όμορφα δημόσια και ιδιωτικά κτίρια.
Όταν οι αρχαιολόγοι, αρχικά το 1917 και στη συνέχεια το 1970, έφεραν στο φως τα ερείπια των κτιρίων αυτών δεν πίστευαν στα μάτια τους βλέποντας τα υπέροχα και πολύ καλά διατηρημένα ψηφιδωτά τους.

Και ενώ τα σπουδαία ευρήματα εντυπωσιάζουν όλο τον κόσμο, οι κρατούντες στη γείτονα χώρα αποφασίζουν να φτιάξουν στην περιοχή ένα μεγάλο φράγμα. Το φράγμα Birecik. Ο κίνδυνος να αφανιστούν για πάντα οι θησαυροί αυτοί είναι περισσότερο από ορατός. Είναι προ των πυλών. Μάταια γίνονται διαμαρτυρίες σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Μάταια διεθνείς οργανισμοί όπως η UNESCO ζητούν από την Άγκυρα να αναθεωρήσει τις αποφάσεις της. Δε μένει τίποτα άλλο από επείγουσες σωστικές εργασίες για να σωθεί ότι γίνεται περισσότερο. Σα λύση για τη στέγαση των θησαυρών αποφασίζεται το Μουσείο της κοντινότερης μεγάλης πόλης. Έτσι τα υπέροχα έργα τέχνης βρίσκουν φιλόξενη στέγη στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Gaziantep ενώ από το 2000 το 80% της αρχαίας πόλης βρίσκεται κάτω από τα νερά.
Αυτούς τους θησαυρούς ήρθαμε να δούμε εκείνη τη μέρα του Απριλίου. Ψηφιδωτά!!

Υπέροχα, μοναδικά ψηφιδωτά με θέματα από την Ελληνική μυθολογία και ελληνικές επιγραφές.

Η αίσθηση να είσαι αυτός, μέσα σε μια πολυεθνική ομάδα ανθρώπων, μακριά από τον τόπο σου, που αναγνωρίζει σαν οικεία αυτά που βλέπει είναι τουλάχιστον εξαιρετικά παράξενη. Να μην πω μοναδική και συγκινητική!!

Ο Ωκεανός και η Τηθύς, ο Δαίδαλος κι ο Ίκαρος, ο Αχιλλέας στην αυλή του βασιλιά Λυκομήδη, ο Γάμος του Διόνυσου με την Αριάδνη (βρέθηκε το 1992 και το 1998 κλάπηκε ένα τμήμα του που αντιπροσωπεύει τα 2/3 του έργου!!). Θεότητες της θάλασσας, τόσο μακριά από αυτή, αλλά και σκηνές από την καθημερινότητα εκείνης της εποχής στολίζουν δάπεδα και τοίχους οικιών.

Οι Τούρκοι αρχαιολόγοι, αν και έπρεπε να βιαστούν για να προλάβουν την πλημύρα, έκαναν εξαιρετική δουλειά! Έστησαν ολόκληρες οικίες με ψηφιδωτά δάπεδα και όσες από τις τοιχογραφίες διασώθηκαν.

Εκτός από τα ψηφιδωτά και τις τοιχογραφίες, πολλά κινητά ευρήματα συμπληρώνουν τους θησαυρούς του Μουσείου.
Με ανοικτό στόμα και ανείπωτο θαυμασμό βλέπω αυτούς τους θησαυρούς. Γυρνώ ανάμεσα σε ανακατασκευασμένα δωμάτια, περνάω πάνω από τα ψηφιδωτά δάπεδα σε καλοφτιαγμένες υπερυψωμένες «γέφυρες», θαυμάζω και τραβάω συνεχώς φωτογραφίες. Φυσικά χωρίς φλας, μιας και απαγορεύεται, γι αυτό και αυτές βγήκαν σχετικά σκοτεινές. Ψάχνω όμως και για το αριστούργημα του Μουσείου. Ένα ψηφιδωτό (ή πιο σωστά ένα μικρό μέρος από ένα ψηφιδωτό) με δυο υπέροχα μάτια. Ίσως τα πιο εκφραστικά μάτια που έχω δει ποτέ σε έργο τέχνης. Τελικά το βρίσκω σε μια ξεχωριστή αίθουσα, στην οποία οδηγεί ένα κατηφορικός διάδρομος. Στην αίθουσα αυτή δεν έχει ψηφιδωτά.

Έχει διάφορα αριστουργήματα μεταλλουργίας από τον ίδιο αλλά και άλλους αρχαιολογικούς χώρους, καθώς και ευρήματα των Χετταίων.

Στη μια πλευρά όμως της αίθουσας μόνο του το σπάραγμα της ψηφιδωτής τέχνης, η κατά πολλούς «Τζοκόντα του Γκαζιαντέπ». Πρόκειται για το πάνω μισό του προσώπου μιας φιγούρας που μάλλον είναι γυναικεία. Κάποιοι βέβαια έχουν υποθέσει ότι απεικονίζει τον Μεγάλο Στρατηλάτη!! Άλλοι ότι πρόκειται για το πρόσωπο μιας νεαρής τσιγγάνας (συνηγορεί σ’ αυτό το μαντήλι στα μαλλιά). Όποιον ή όποια και αν απεικονίζει η παράσταση αυτή, τα μαύρα εκφραστικά μάτια κάνουν αυτό το «πορτρέτο» ένα από τα ομορφότερα πορτρέτα που έγιναν ποτέ!! Αισθάνομαι βαθιά «ερωτευμένος» με την καλλονή αυτού του ψηφιδωτού!!
Πρέπει όμως να ξεκολλήσω κάποτε από εκεί. Με βαριά καρδιά ανεβαίνω στην μεγάλη, κεντρική αίθουσα με τα πολλά ψηφιδωτά. Στο κέντρο της, πάνω σε ένα βάθρο, ένα πολύ καλοδιατηρημένο μπρούτζινο άγαλμα προκαλεί έκπληξη με το θέμα του. Ο Θεός Άρης κρατώντας στο ένα χέρι το δόρυ (σύμβολο πολέμου) και στο άλλο ένα άνθος (σύμβολο γονιμότητας)!!! Τέτοιο πράγμα δεν έχει ξαναβρεθεί ποτέ! Τελικά οι Αρχαίοι πάντα θα μας εκπλήσσουν!! Ήταν όλο ανατροπές! Και πάντα βρίσκονταν καλλιτέχνες που με τον τρόπο τους εκφράζανε το διαφορετικό!!
Με τα μάτια, το νου και την καρδιά γεμάτα όμορφα συναισθήματα ετοιμαζόμαστε να φύγουμε. Ήμαστε όμως και παιδιά του σύγχρονου καταναλωτικού κόσμου και δε γίνεται να μην περάσουμε από το πωλητήριο του Μουσείου. Κάναμε λοιπόν τα ψώνια μας, και γραμμή για το ιστορικό κέντρο της πόλης.