Τουρκία Ένα μπακλαβά και ένα κιουνεφέ παρακαλώ!

[dimosf]

5η ημέρα

Τελευταία μέρα της συνάντησης και του ταξιδιού μας. Πρωτομαγιά και οι φίλοι μας είχαν κανονίσει πολύ όμορφη εκδρομή. Αυτοί μαζί με γυναίκες και παιδιά και εμείς οι υπόλοιποι γεμίσαμε το λεωφορείο. Προορισμός μας η νοτιότερη πόλη της Τουρκίας. Η Αντιόχεια. Antakya ή Hatay τη λένε σήμερα οι Τούρκοι.
Ιδρύθηκε από τους Σελευκίδες το 300 π.. και πέρασε περιόδους μεγάλης ακμής αλλά και καταστροφών, κυρίως από σεισμούς, και παρακμής. Η Τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και μεγάλο Χριστιανικό κέντρο. Μέχρι το 1939 που έγινε Τούρκικο έδαφος ήταν κομμάτι της Συρίας (γαλλικό προτεκτοράτο τότε) και ο πληθυσμός της ακόμα και σήμερα φέρει τα αραβικά στοιχεία κυρίως στη γλώσσα, την κουζίνα αλλά και στα χαρακτηριστικά του προσώπου. Αν και η σύγχρονη πόλη δεν είναι κάτι το καταπληκτικό το μίγμα όλων αυτών των στοιχείων της προσδίδει μια ιδιαίτερη γοητεία.

Ο ποταμός Ορόντης (Ασί στα Τούρκικα) την κόβει στα δύο με το παλιό κομμάτι στα ανατολικά και το σύγχρονο στα δυτικά.
Ξεκινήσαμε μετά το πρωινό. Κινηθήκαμε προς τα νοτιοδυτικά περνώντας μέσα από εύφορα εδάφη γεμάτα φιστικιές και χωράφια με ελιές και αμπέλια. Μόνο που εδώ έβλεπα κάτι παράδοξο. Στο ίδιο χωράφι εναλλάξ μια ρίζα ελιά, μια αμπέλι!! Μεγάλες εκτάσεις με τέτοια κτήματα. Κάποιος από την παρέα μας μου είπε ότι παλιότερα σε κάποια μέρη και εδώ στην Ελλάδα φύτευαν τα χωράφια με το ίδιο τρόπο. Ρώτησα τους Τούρκους γιατί τόσα αμπέλια αφού δεν έχουν κρασιά και μου είπαν ότι παράγουν σταφίδα. Βέβαια κάτι πονηρό στο βλέμμα τους όταν μου έδιναν αυτή την απάντηση με άφησε να πιστέψω ότι και το κρασάκι τους πρέπει να το έβγαζαν στα κρυφά! Εκτός από τις καλλιέργειες είδαμε και μεγάλα έργα οδοποιίας όπως τούνελ και μεγάλο αριθμό από γέφυρες τη μία μετά την άλλη.
Φτάσαμε μετά από 2 ώρες στην περιοχή της Αντιόχειας αλλά δεν πήγαμε στην πόλη αλλά σε ένα από τα σπουδαιότερα αξιοθέατά της.

Τρία χμ. στα βορειοανατολικά της πόλης είναι η σπηλιά με το ναό του Αγίου Πέτρου. Σύμφωνα με την παράδοση ιδρύθηκε από τον Ευαγγελιστή Λουκά και εκεί κήρυξαν οι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος και εκεί χρησιμοποίησαν για πρώτη φορά τον όρο «χριστιανός». Έτσι η Αντιόχεια μπορεί να καυχιέται για τον πρώτο Καθεδρικό του κόσμου. Αναστηλώθηκε από τους σταυροφόρους που έχτισαν την πρόσοψη και σήμερα είναι υπό την επίβλεψη Καπουτσίνων μοναχών.

Από το προαύλιο του ναού η θέα προς την πόλη είναι υπέροχη.
Μετά την επίσκεψη, και όση ώρα οι υπόλοιποι κατέβαιναν, εγώ, δίνοντας ένα μικρό μπαξίσι σε ένα νεαρό Τούρκο τον ακολούθησα σε ένα κακοτράχαλο μονοπάτι που μετά από λίγες δεκάδες μέτρα με έφερε μπροστά σε ένα τεράστιο πορτρέτο σκαλισμένο στο βράχο.

Πάντα σύμφωνα με την παράδοση είναι το πορτρέτο του Χάροντα, αλλά μάλλον πρόκειται για κάποιο από τα μέλη των Σελευκιδών που ίδρυσαν την πόλη.
Γύρισα και βρήκα τους υπόλοιπους και πήγαμε αυτή τη φορά στα νότια της πόλης, στο χωριό Harbiye (Δάφνη). Σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία είναι ο τόπος που ο Δίας μεταμόρφωσε τη νύμφη Δάφνη σε φυτό, όταν αυτή τον παρακάλεσε, για να γλυτώσει από την αφόρητη πολιορκία του Απόλλωνα!

Είναι μια κατάφυτη ρεματιά με πολλά τρεχούμενα νερά και πολλές ταβέρνες που σερβίρουν πέστροφες που εκτρέφουν εκεί. Πολλοί πάγκοι με μπιχλιμπίδια αλλά και προϊόντα με δαφνέλαιο (σαπούνια, καλλυντικές κρέμες κλπ) ήταν η αιτία για πολλές στάσεις κατά τη διάρκεια της ολόδροσης βόλτας μας μέσα στη ρεματιά. Γυρίσαμε στο λεωφορείο και ανεβήκαμε σε ένα ύψωμα με πανοραμική θέα στην πόλη για να φάμε.

Τα τραπέζια γέμισαν με τους πολύχρωμους μεζέδες και τα στομάχια μας πεντανόστιμα φαγητά. Το επιδόρπιο όμως ήταν το καλύτερο. Η Αντιόχεια είναι γνωστή για το καλύτερο κιουνεφέ της ανατολής.

Όπως θα βλέπαμε στη συνέχεια μέσα στην πόλη παντού υπήρχαν μαγαζιά που πούλαγαν και σέρβιραν το νοστιμότατο αυτό κανταΐφι με τη γέμιση τυριού και το μπόλικο σιρόπι.

Έτσι και στο εστιατόριο, μόλις φάγαμε ήρθε ένα μεγάλο σινί (το μπακιρένιο ρηχό ταψί) με κιουνεφέ, καυτό ακόμα, μιας και έτσι σερβίρεται. Ένας σερβιτόρος έκοβε και σέρβιρε και εμείς αναλάβαμε την κατανάλωση και απόλαυσή του!! Μοναδική λιχουδιά. Είχα δοκιμάσει κάποτε στην Πόλη και θυμόμουνα την ουράνια γεύση του. Μια φορά στην Αθήνα ήταν σκέτη απογοήτευση. Ευτυχώς τα πράγματα αποκαταστάθηκαν στην Αντιόχεια.

Μετά το γεύμα κατεβήκαμε στην πόλη. Ελεύθεροι να κάνουμε ότι θέλαμε ξεκινήσαμε ο καθένας γι αυτό που τον ενδιέφερε. Πήγα λοιπόν στο Αρχαιολογικό Μουσείο για το οποίο είχα διαβάσει τόσα.

Βρίσκεται στην ανατολική πλευρά της πόλης δίπλα στο ποτάμι και στη ρωμαϊκή γέφυρα Ρανά, που είναι σε χρήση και σήμερα και μάλιστα από αυτοκίνητα!

Είναι πράγματι μοναδικό.

Φιλοξενεί μια τεράστια συλλογή ρωμαϊκών ψηφιδωτών που μόνο αυτή του Ζεύγματος στο Γκαζιαντέπ είναι ίσως πιο σπουδαία.

Τεράστια σε μέγεθος στην πλειοψηφία τους με υπέροχα θέματα από την ελληνική μυθολογία σε μαγεύουν.

Είναι ευρήματα από όλη τη γύρω περιοχή αλλά κυρίως από οικοδομήματα της περιοχής της Δάφνης (Harbiye).

Σε μια αίθουσα έχει και ευρήματα των Χετταίων.

Στην καταπράσινη αυλή έχει αρκετά γλυπτά αλλά και ψηφιδωτές επιγραφές στα ελληνικά!

Βγήκα από το μουσείο. Απέναντι έχει μια όμορφη πλατεία με πολλά λουλούδια και το πανταχού παρόν άγαλμα του Κεμάλ! Πέρασα τη γέφυρα και χώθηκα στην αγορά. Λιγότερο ενδιαφέρουσα από αυτή του Γκαζιαντέπ αποτέλεσε απλά το θέμα κάποιων φωτογραφικών μου λήψεων.

Εκεί τέλειωσε και η εκδρομή μας. Η επιστροφή είχε κάτι το πολύ συγκινητικό. Ξεκίνησαν οι Τούρκοι και ακολουθήσαμε και οι υπόλοιποι με τραγούδια από τον τόπο του ο καθένας, αλλά και κοινά δικά μας και των Τούρκων που τα τραγουδάγαμε εναλλάξ στα Τούρκικα και τα Ελληνικά!! Καταπληκτικές στιγμές. Στο ξενοδοχείο κάτσαμε όλοι μαζί για το αποχαιρετιστήριο δείπνο και τα πράγματα δεν ήταν εύκολα. Ένας κόμπος στο λαιμό και ένα δάκρυ στα μάτια όταν μετά φιληθήκαμε και αποχαιρετιστήκαμε, ξέροντας ότι πολλούς από αυτούς δεν θα τους βλέπαμε ξανά, έκανε τα πράγματα πολύ δύσκολα! Είπαμε γεια στους φίλους μας και ανεβήκαμε στα δωμάτιά μας να ετοιμαστούμε. Στις 1.30 τη νύχτα ένα μίνι μπας πήρε εμάς και τους Ισπανούς για το αεροδρόμιο. Στις 4.00 με τις τούρκικες αερογραμμές (Türk Hava Yollari) απογειωθήκαμε για Κωνσταντινούπολη και στη συνέχεια για Αθήνα όπου φτάσαμε στις 9.00 το πρωί. Το καυσαέριο της πόλης μας δύσκολα θα σκέπαζε τα αρώματα της Ανατολής και το γκρίζο τα χρώματά της! Καλώς ήρθαμε στην πραγματικότητα. Πότε άραγε θα συναντήσουμε το παραμύθι ξανά;


Περισσότερες φωτογραφίες:
Λευκώματα Ιστού Picasa - ahfcp.turkey - TURKEY-Gazian...

 

[KIKI]

Σε ευχαριστω Δημο για το ωραιο οδοιπορικό και τις όμορφες φωτογραφίες ...

 

[spor_os]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες της Ευρώπης.

 

[xelidoni]

εκπληκτική αφήγηση Δήμο! ετοιμάζομαι να πάω σε ένα σεμινάριο στο Γκαζιαντεπ και βρήκα πολύ περισσότερες και ομορφότερες πληροφορίες στο άρθρο σου από ότι στο διαδίκτυο.

μήπως πήγες και Ισκεντερουμ?

 

[dimosf]

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
Δυστυχώς σε αυτή την περιοχή πήγαμε μόνο στην Αντιόχεια.
Καλά να περάσεις στο Γκαζιαντέπ.