dimosf
Member
- Μηνύματα
- 2.302
- Likes
- 5.900
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΝΟΡΒΗΓΙΑ-ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 2η ημέρα
- 3η ημέρα(α)][B]α) Στο Αρχαιολογικό Μουσείο[/B
- 3η ημέρα(β)
- 3η ημέρα(γ)
- 4η ημέρα]Το πρωινό ήταν αφιερωμένο στη συνάντησή μας. Πρώτα στο σχολείο για λίγη δουλειά και μετά επίσημη συνάντηση με τον Δήμαρχο του διαμερίσματος Sehitkamil της πόλης, στο οποίο βρίσκεται το σχολείο. Η συνάντηση ήταν εγκάρδια, δώσαμε στο Δήμαρχο και κάποιο δώρο από Ελλάδα και μετά όλοι μαζί πήγαμε στο πολύ καλό [URL="http://www.asinagaziantepmutfagi.com/index.htm"]εστιατόριο[/URL
- 5η ημέρα][B][/B
Günaydın! Buenos Días! Dzień Dobry! Bună dimineaţa! Good morning! Καλημέρα!
Συνάντηση στο εστιατόριο, πλούσιο πρωινό, λίγες κουβέντες και κατεβαίνουμε στο λόμπι του ξενοδοχείου. Το λεωφορείο που έχει παραχωρήσει ο Δήμος της περιοχής που βρίσκεται το σχολείο μας περιμένει απ’ έξω. Είμαστε όλοι φορτωμένοι με τα δώρα που έχουμε φέρει για συναδέλφους και παιδιά. Η μέρα έχει ξημερώσει θαυμάσια και όπως θα αποδειχθεί θα είναι ηλιόλουστη και αρκετά ζεστή. Σχεδόν καλοκαιρινή. Τελευταία ρουφηξιά από τους θεριακλήδες της παρέας (απαρέγκλιτα το κάπνισμα απαγορεύεται σε κλειστούς χώρους!!) και ξεκινάμε.
Το ξενοδοχείο βρίσκεται στο κέντρο της πόλης και το σχολείο προς τα ανατολικά. Όσο πάμε προς τα εκεί οι εικόνες αλλάζουν.
Οι πλούσιες συνοικίες δίνουν γρήγορα τη θέση τους σε φτωχομαχαλάδες.
Φτωχόσπιτα, χωμάτινοι δρόμοι, κρεμασμένες μπουγάδες αλλά σε όλα τα σπίτια δορυφορικά πιάτα και ηλιακοί θερμοσίφωνες (!!!). Προφανώς αυτά τα δύο πρέπει να χρηματοδοτούνται από το κράτος. Δεν εξηγείται αλλιώς. Και ξαφνικά οικόπεδα ισοπεδωμένα με χαλάσματα. Και δίπλα γιαπιά με πολυκατοικίες θηρία, σαν αυτές που είχαμε δει πολλές και παντού. Φαίνεται ότι οι αρχές (τοπικές ή κεντρικές, αδιάφορο) δεν θέλουν τις εικόνες που είχαμε δει λίγο πριν και γκρεμίζουν τις φτωχογειτονιές και κατασκευάζουν αυτά τα απρόσωπα, ομοιόμορφα «σπίτια» για να στοιβάξουν ανθρώπους, πραμάτειες, όνειρα. Και όλα αυτά χωρίς ορίζοντα! Άλλωστε σε αυτή τη γωνιά της αχανούς αυτής χώρας στοιβάζονται οι Κούρδοι πρόσφυγες, μιας και βρισκόμαστε στις παρυφές της ταραχώδους πατρίδας αυτού του βασανισμένου λαού. Οι εικόνες λοιπόν αυτές έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με τις «ευρωπαϊκές» εικόνες που είχαμε ως εκείνη την ώρα για την πόλη. Περνάμε έναν υπαίθριο σταθμό λεωφορείων που μου θύμισε περισσότερο χωράφια που διάλεγαν να στήσουν τα τσίρκα που είχα δει παιδί. Και μάλιστα στην κατάσταση που τα άφηναν όταν έφευγαν. Άθλια! Αλλά στην είσοδο η ΑΨΙΔΑ ήταν ιδιαίτερα μεγαλοπρεπής!!!! Στην επόμενη γωνία το αποκορύφωμα. Το λεωφορείο σταματά να περάσει ένα κοπάδι πρόβατα (!!!!) Ναι πρόβατα! Μερικά τετράγωνα ακόμα μέσα στη φτωχογειτονιά και βλέπουμε το σχολείο. Ακούγονται ζουρνάδες και νταούλια. Φτάνουμε και σταματάμε έξω από την είσοδο. Πάνω από 800 μαθητές 5-15 ετών μαζεύονται γύρω από την κεντρική είσοδο. Μάταια οι δάσκαλοί τους προσπαθούν να τους συγκρατήσουν. Η έξαψή τους μεγάλη. Όλοι προσπαθούν να βρεθούν δίπλα μας, να μας σφίξουν το χέρι.
-Hello! What’s your name?
-Dimos. What is your’s?
-Ahmet
-Aise
-Fatme
Εκεί εξαντλούνται τα αγγλικά τους. Όχι όμως το χαμόγελό τους. Και έτσι με χαμόγελα συνεχίζεται η «κουβέντα» μας. Πόσα είπαμε σ’ αυτή την κουβέντα! Όσο πιο μπαλωμένα είναι τα ρουχαλάκια τους, όσο πιο πολύ χάσκουν τα ξεχαρβαλωμένα παπούτσια τόσο πιο εύγλωττα είναι τα χαμόγελά τους.
Η εικόνα των αγορίστικων, κουρεμένων, κεφαλιών μου φέρνει στο μυαλό τον εαυτό μου πάνω από τέσσερις δεκαετίες πριν.
Ανάμεσα στο πλήθος ξεχωρίζουμε τα «δικά» μας παιδιά. Η Μέρβε, η Ντιλάρα, ο Αχμέτ και ο Γιουνούς που δυο μήνες πριν ήταν στην Αθήνα. Αγκαλιές, φιλιά και κανονίζουμε στο τέλος της επίσκεψης να έρθουν να τους δώσουμε τα δωράκια που τους φέραμε. Δεν θέλαμε να τους τα δώσουμε μπροστά σε όλα τα παιδιά. Φτωχά παιδάκια και λογικό ήταν να πληγωθούν, να ζηλέψουν.
Εν τω μεταξύ ουρλιάζει ο ζουρνάς, βροντάει το νταούλι. Οι συνάδελφοι μας σφίγγουν θερμά το χέρι, ψηλά πάνω από την είσοδο του κεντρικού κτιρίου ανεμίζει η Τουρκική σημαία και δίπλα της το τεράστιο πορτρέτο του Κεμάλ. Δίπλα το πανό με τον λογότυπο του προγράμματός μας και το «καλωσόρισες» σε όλες τις γλώσσες των χωρών που συμμετέχουν σε αυτό. Ένας κόμπος σφίγγει το λαιμό αλλά οι Τούρκοι συνάδελφοι φροντίζουν να τραβήξουν την προσοχή μας. Τα όργανα σταματούν, λέει λίγα λόγια ο διευθυντής στα Τούρκικα με μετάφραση από τον φίλο μας τον Μεχμέτ και αρχίζει το πανηγύρι.
Φωτιά στα όργανα και οι συνάδελφοι στήνουν το χορό. Δεν έχει τελειώσει το πρώτο τραγούδι και έχουμε μπει κι εμείς. Ένας χορό κυκλικός που θυμίζει ποντιακό αλλά και Κούρδικο. Και άλλος, και άλλος! Άλλος κυκλικός, άλλος καρσιλαμάς.
Οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι τα βρίσκουν σκούρα, για εμάς παιγνιδάκι! Τι σου είναι η συνύπαρξη αιώνων. Μπήκε στα «γονίδιά» μας!
Ακολούθησαν διάφορα παραδοσιακά παιγνίδια και πάμε για επίσκεψη σε μερικές τάξεις.
Η συμπεριφορά των παιδιών όπως όταν πρωτοφτάσαμε. Να μας σφίξουν το χέρι, να μας ακουμπήσουν, να μας πουν μια κουβέντα. Πήγαμε και στο γραφείο των δασκάλων για ένα καφέ. Έχει περάσει η ώρα και η πρώτη βάρδια σκολάει. Έχουν έρθει τα μεγαλύτερα παιδιά της απογευματινής βάρδιας.
Έρχεται να μας δει ο Μουσταφά, ο συνάδελφος που είχαμε γνωρίσει στη συνάντηση στην Πολωνία. Με αυτά και με κείνα πέρασε η ώρα και έπρεπε να φύγουμε. Το λεωφορείο μας αφήνει στο κέντρο της πόλης, σε ένα πάρκο όπου έχουν στήσει μια ολόκληρη «πόλη» με ήρωες κόμικς και λαϊκών παραμυθιών.
Ο Αλαντίν αλλά και ο Ποπάϋ. Η χιονάτη αλλά και ο Ναστραντίν Χότζας!
Κάτσαμε λίγο εκεί και ξανά στο λεωφορείο. Αυτή τη φορά πάμε σε ένα άλλο σχολείο. Πως ήταν το πρώτο; Καμιά σχέση! Το καλύτερο, ιδιωτικό σχολείο της πόλης. Χλιδή και πολυτέλεια. Γρανίτες στις τουαλέτες των μαθητών, ξύλινη επένδυση στα γραφεία και μια αίθουσα εκδηλώσεων που θα τη ζήλευαν πολλά συνεδριακά κέντρα στον τόπο μας. Γι αυτήν άλλωστε ήμασταν εκεί. Ο διευθυντής του ιδιωτικού σχολείου μας παρέθεσε ένα πλούσιο σε ποσότητα και ποιότητα γεύμα αλλά τόσο φτωχό και κρύο σε αισθήματα. Η σύγκριση αναπόφευκτη. Νάναι πάντως καλά οι άνθρωποι. Ότι μπορούσαν έκαναν.
Μετά το φαγητό πήγαμε στην αίθουσα εκδηλώσεων, κάναμε τις παρουσιάσεις μας και ακολούθησε μια καταπληκτική συναυλία παραδοσιακής μουσικής από μια ορχήστρα αποτελούμενη από εκπαιδευτικούς και μαθητές.
Φυσικά οι Τούρκοι τόριξαν και πάλι στο χορό. Χειρότεροι από μας. Και με τον ήχο του τηλεφώνου, που λέει ο λόγος, χορεύανε!!!!!
Η εκδήλωση τελείωσε, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και επειδή είχαμε λίγο χρόνο πριν το δείπνο, βγήκαμε βόλτα στη γύρω περιοχή. Ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο, διάφορα καταστήματα με ρούχα, ηλεκτρικά και ηλεκτρονικά είδη, ότι δηλαδή βλέπει κανείς και στο κέντρο των δικών μας πόλεων. Σε αυτό που διέφερε ήταν τα πολλά εργαστήρια-καταστήματα μπακλαβά και άλλων γλυκισμάτων από φιστίκι «Αιγίνης». Λίγο χάζεμα λοιπόν, λίγα ψώνια και επιστροφή στο ξενοδοχείο όπου στο δείπνο βρισκόμαστε όλοι και ανταλλάσσουμε εντυπώσεις από την πολύ πλούσια σε τέτοιες μέρα που έφτανε στο τέλος της. Καληνυχτούμε στο τέλος όλους και ο καθένας στο δωμάτιό του. Λίγη ώρα να συμμαζέψω το νου μου, να κρατήσω λίγες σημειώσεις, να δω λίγο τις φωτογραφίες που τράβηξα και ψόφιος από την κούραση της ημέρας πέφτω σε ένα βαθύ, ήρεμο ύπνο!! Iyi Geceler!! Καληνύχτα!
Συνάντηση στο εστιατόριο, πλούσιο πρωινό, λίγες κουβέντες και κατεβαίνουμε στο λόμπι του ξενοδοχείου. Το λεωφορείο που έχει παραχωρήσει ο Δήμος της περιοχής που βρίσκεται το σχολείο μας περιμένει απ’ έξω. Είμαστε όλοι φορτωμένοι με τα δώρα που έχουμε φέρει για συναδέλφους και παιδιά. Η μέρα έχει ξημερώσει θαυμάσια και όπως θα αποδειχθεί θα είναι ηλιόλουστη και αρκετά ζεστή. Σχεδόν καλοκαιρινή. Τελευταία ρουφηξιά από τους θεριακλήδες της παρέας (απαρέγκλιτα το κάπνισμα απαγορεύεται σε κλειστούς χώρους!!) και ξεκινάμε.
Το ξενοδοχείο βρίσκεται στο κέντρο της πόλης και το σχολείο προς τα ανατολικά. Όσο πάμε προς τα εκεί οι εικόνες αλλάζουν.
Οι πλούσιες συνοικίες δίνουν γρήγορα τη θέση τους σε φτωχομαχαλάδες.
-Hello! What’s your name?
-Dimos. What is your’s?
-Ahmet
-Aise
-Fatme
Εκεί εξαντλούνται τα αγγλικά τους. Όχι όμως το χαμόγελό τους. Και έτσι με χαμόγελα συνεχίζεται η «κουβέντα» μας. Πόσα είπαμε σ’ αυτή την κουβέντα! Όσο πιο μπαλωμένα είναι τα ρουχαλάκια τους, όσο πιο πολύ χάσκουν τα ξεχαρβαλωμένα παπούτσια τόσο πιο εύγλωττα είναι τα χαμόγελά τους.
Ανάμεσα στο πλήθος ξεχωρίζουμε τα «δικά» μας παιδιά. Η Μέρβε, η Ντιλάρα, ο Αχμέτ και ο Γιουνούς που δυο μήνες πριν ήταν στην Αθήνα. Αγκαλιές, φιλιά και κανονίζουμε στο τέλος της επίσκεψης να έρθουν να τους δώσουμε τα δωράκια που τους φέραμε. Δεν θέλαμε να τους τα δώσουμε μπροστά σε όλα τα παιδιά. Φτωχά παιδάκια και λογικό ήταν να πληγωθούν, να ζηλέψουν.
Εν τω μεταξύ ουρλιάζει ο ζουρνάς, βροντάει το νταούλι. Οι συνάδελφοι μας σφίγγουν θερμά το χέρι, ψηλά πάνω από την είσοδο του κεντρικού κτιρίου ανεμίζει η Τουρκική σημαία και δίπλα της το τεράστιο πορτρέτο του Κεμάλ. Δίπλα το πανό με τον λογότυπο του προγράμματός μας και το «καλωσόρισες» σε όλες τις γλώσσες των χωρών που συμμετέχουν σε αυτό. Ένας κόμπος σφίγγει το λαιμό αλλά οι Τούρκοι συνάδελφοι φροντίζουν να τραβήξουν την προσοχή μας. Τα όργανα σταματούν, λέει λίγα λόγια ο διευθυντής στα Τούρκικα με μετάφραση από τον φίλο μας τον Μεχμέτ και αρχίζει το πανηγύρι.
Ακολούθησαν διάφορα παραδοσιακά παιγνίδια και πάμε για επίσκεψη σε μερικές τάξεις.
Η συμπεριφορά των παιδιών όπως όταν πρωτοφτάσαμε. Να μας σφίξουν το χέρι, να μας ακουμπήσουν, να μας πουν μια κουβέντα. Πήγαμε και στο γραφείο των δασκάλων για ένα καφέ. Έχει περάσει η ώρα και η πρώτη βάρδια σκολάει. Έχουν έρθει τα μεγαλύτερα παιδιά της απογευματινής βάρδιας.
Μετά το φαγητό πήγαμε στην αίθουσα εκδηλώσεων, κάναμε τις παρουσιάσεις μας και ακολούθησε μια καταπληκτική συναυλία παραδοσιακής μουσικής από μια ορχήστρα αποτελούμενη από εκπαιδευτικούς και μαθητές.
Φυσικά οι Τούρκοι τόριξαν και πάλι στο χορό. Χειρότεροι από μας. Και με τον ήχο του τηλεφώνου, που λέει ο λόγος, χορεύανε!!!!!
Η εκδήλωση τελείωσε, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και επειδή είχαμε λίγο χρόνο πριν το δείπνο, βγήκαμε βόλτα στη γύρω περιοχή. Ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο, διάφορα καταστήματα με ρούχα, ηλεκτρικά και ηλεκτρονικά είδη, ότι δηλαδή βλέπει κανείς και στο κέντρο των δικών μας πόλεων. Σε αυτό που διέφερε ήταν τα πολλά εργαστήρια-καταστήματα μπακλαβά και άλλων γλυκισμάτων από φιστίκι «Αιγίνης». Λίγο χάζεμα λοιπόν, λίγα ψώνια και επιστροφή στο ξενοδοχείο όπου στο δείπνο βρισκόμαστε όλοι και ανταλλάσσουμε εντυπώσεις από την πολύ πλούσια σε τέτοιες μέρα που έφτανε στο τέλος της. Καληνυχτούμε στο τέλος όλους και ο καθένας στο δωμάτιό του. Λίγη ώρα να συμμαζέψω το νου μου, να κρατήσω λίγες σημειώσεις, να δω λίγο τις φωτογραφίες που τράβηξα και ψόφιος από την κούραση της ημέρας πέφτω σε ένα βαθύ, ήρεμο ύπνο!! Iyi Geceler!! Καληνύχτα!
Υπέροχη η ιστορία σου! Έχεις καταφέρει να μας μεταδώσεις εικόνες και συναισθήματα από ένα διαφορετικό από τα συνηθισμένα ταξίδι. Περιμένω με αγωνία λεπτομέρειες και φωτογραφίες από τους μπακλαβάδες, τους κιουνεφέδες και όλα τα συναφή... Εντωμεταξύ, λιώνω και μόνο που τα σκέφτομαι... 
