Γαλλία Ένα Παρίσι και για μένα!

[Dorotija]

Τα προάστια στις φλόγες…

Εισαγωγή

Όταν διαβάζω η μιλώ για το Παρίσι, δεν μπορώ να μη φέρω στο μυαλό μου την τελευταία εξέγερση των νέων και των μεταναστών πριν μερικά χρόνια, που τύλιξε τα προάστια στις φλόγες, κινητοποίησε ολόκληρη την αστυνομική και στρατιωτική δύναμη της πόλης και έστρεψε για περισσότερο από ένα μήνα τα φωτά όλου του κόσμου πάνω στους φτωχούς, τους μετανάστες, τους λογής «παρίες» της γαλλικής πρωτεύουσας. Δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι τι να συμβαίνει στα αχανή προάστια του Παρισιού. Υπάρχουν πράγματι γκέτο στις παρυφές της πόλης, η μήπως όλα είναι μια κινηματογραφική σεκάνς, μια υπερβολή των media? Πόση σχέση έχει η πραγματικότητα με την εξαιρετική ταινία «Το ΜΙΣΟΣ» του Ματιε Κασοβιτς με το Βενσαν Κασελ, και το μένος των κατοίκων των προαστίων «to kill a cop»; Ήθελα να τα ζήσω, ήθελα να δω τι παίζει. Όταν, λοιπόν, βρέθηκα στον τόπο του «εγκλήματος» ήξερα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μην αποτολμήσω μια βόλτα στον Παριζιάνικο βορρά. Η απόφαση είχε παρθεί ήδη από την Αθήνα.

Στόχος: προάστιο Σαν Ντενι. Από τους σκληροπυρηνικούς πρωταγωνιστές εκείνης της εξέγερσης. Μάλιστα ο αριθμός του, 93, υπήρξε εμβληματικός. Σήμερα, βεβαία, δεν θεωρείται από τα hardcore ghetto που βρίσκεις αν ανεβείς κι άλλο προς τα βόρεια. Δεν ξέρω ποιος από τους δυο λόγους (η σχετική ασφάλεια, η ιστορική φόρτιση?) ήταν που με τράβηξαν ως εκεί. Ευτυχώς που η παρέα μου, πλην μιας, είναι το ίδιο παλαβή με εμένα. Δεν χρειάστηκε καν να τις παρακαλέσω- για την ακρίβεια, ξεσηκώθηκαν αμέσως. Ομαδική αγνοία κίνδυνου όπως καταλαβαίνετε.

Βεβαίως, οι καλοθελητές βρίσκονταν παντού γύρω μας. «Κανέναν άντρα θα έχετε μαζί; Όχι; Και θα πάτε έτσι, πέντε (?) κορίτσια μονά σας; Τουλάχιστον να πάτε πρωί. Μη σας πιάσει η νύχτα εκεί πάνω…» και αλλά τέτοια μας έλεγαν οι σώφρονες. Τόσο που στο τέλος η μια πισωγύρισε. Δεν πάω, φοβάμαι. Εκεί καίγανε, εκεί σπάσανε, εκεί έβγαζαν μαχαίρια. Γκέτο. Εμείς όμως επιμέναμε. Και πήγαμε. Υποσχέσου μου τουλάχιστον, μου λέει σιγανά πριν φύγουμε, ότι δεν θα βγάζεις φωτογραφίες. Το υποσχέθηκα. Μα πως να το τηρησω;


Σαν Ντενι: Στην κάρδια της εξέγερσης

Όταν κατεβήκαμε στο Σαν Ντενι, ο καιρός είχε χαλάσει. Χοντρές ψιχάλες μας μαστίγωναν τα πρόσωπα και ο αέρας φυσούσε σαν τρελός. Άσχημοι δρόμοι, παλιά άχαρα κτήρια, μυστήριοι τύποι που σε κοιτούσαν στραβωμένα. Γκράφιτι στους τοίχους, σκουπίδια στους δρόμους, άνθρωποι κουκουλωμένοι να τρέχουν να προστατευτούν από τη βροχή. Περπατούσαμε χωρίς να μιλάμε- μόνο κοιτούσαμε. Προσπαθούσαμε να αφουγκραστούμε, να νιώσουμε τις δονήσεις. Ακόμα κι εγώ είχα επηρεαστεί από το όλο κλίμα, και φωτογράφιζα διακριτικά, με τη μηχανή χαμηλωμένη. Οι άνθρωποι είναι το αγαπημένο μου συνήθως φωτογραφικό μοτίβο, τώρα τους απέφευγα.

Δεν είναι ότι είδαμε κάτι ιδιαίτερο στο Σαν Ντενι. Δεν ξέρω καν τι περιμέναμε να δούμε. Ίσως θέλαμε κανένα από αυτά τα αυτοκίνητα-κλισέ στις ταινίες, γεμάτα μαύρους ντυμένους με εμφανίσεις του NBA, με τη hip-hop στο τέρμα και με ανοιχτό τα παράθυρα… Ωστόσο, δεν πετυχαμε κάτι τέτοιο. Δεν μας επιτεθηκε κανεις, δεν μας περιμεναν με τα καλασνικοφ στις γωνίες, δεν πάθαμε τίποτε γενικώς. Η περιοχή απέπνεε μια φτώχεια και μια παρακμή. Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω το Σαν Ντενι με μια λέξη, αυτή θα ήταν «γκρι». Γκρίζοι δρόμοι, γκρίζος καιρός, γκρίζα κτήρια, ως και οι άνθρωποι μου φανήκαν γκρι. Το πες πες είχε κάνει καλά τη δουλεία του. Εκ των υστέρων που τα σκεφτόμουν, οι άνθρωποι στην πλειοψηφία τους ήταν μετανάστες, μαύροι κυρίως αλλά και διαφορές άλλες φυλές, που όμως, τα τελευταία χρόνια έχουν «σπάσει» από γάλλους χαμηλότερων εισοδημάτων που έφτασαν μέχρι εδώ προς αναζήτηση φθηνότερης στέγης. Δεν ήμουν ικανοποιημένη, περίμενα κάτι, κάτι να δω, κάτι που να θυμίζει εκείνες τις μέρες της φωτιάς. Περπατούσαμε συνεχώς, ολοένα και πιο βαθιά στο Σαν Ντενι, περνώντας τα όρια του, φτάνοντας σε ακόμα πιο βόρεια προάστια. Όπως και στο Σαν Ντενι έτσι κι εδώ ήταν, πρέπει να ομολογήσω λίγο… «φοβιστικα» -δεν ξέρω όμως αν αυτό οφείλεται στα ίδια τα προάστια η απλώς στη φήμη που τα συνοδεύει…

Όχι πως έκανα καμία κοινωνική ανάλυση, τι να καταλάβεις σε μια βόλτα, το σίγουρο είναι πως δεν φοβήθηκα, κάνεις δεν μας πείραξε, δεν είδαμε όπλα ναρκωτικά και όλα όσα φώναζαν οι σειρήνες- δεν λέω ότι δεν υπάρχουν, λέω ότι δεν σέρνονται ελεύθερα στους δρόμους. Αυτό που εγώ εισέπραξα από το Σαν Ντενι είναι πως αποτελεί μια γειτονία όπως πολλές άλλες, κακόφημη ναι, φτωχή ναι, αλλά όχι πια τόσο επικίνδυνη. Το «κλίμα» υπήρχε, αλλά δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν το προκαλούσαν τα φθαρμένα κτήρια και οι άνθρωποι, η η πλύση εγκέφαλου που είχε προηγηθεί. Πάντως αν περίμενα «μίσος» να βγαίνει από όλους τους πόρους του Σαν Ντενι, κάτι τέτοιο δεν έγινε. Αποφάσισα να απενοχοποιήσω ολόκληρο το προάστιο, και πριν φύγω, σήκωσα τη μηχανή και τράβηξα μια πανοραμική φωτογραφία της περιοχής πάνω από το ποτάμι.

 

[ΕΡΣΗ]

Εξαιρετικό! Μπράβο! Πολύ ενδιαφέρον!

 

[taver]

Δηλαδή για να καταλάβω, πήγες στο St-Denis, και δεν είδες ούτε το Stade de France, ούτε τη Βασιλική του St-Denis (με τους επιβλητικούς τάφους όλων των βασιλιάδων)?

 

[XRISTOS71]

Dorojita μπράβο πολύ καλές περιγραφές ...ΕΝΑ άλλο Παρίσι

ο taver να πάρει τα χάπια του γιατι δεν τόν βλέπει να αντέχει άλλο ........

 

[getxowoman]

Πραγματικα σε ευχαριστω για τις εικονες που μας μετεφερες,πολυ ωραιο το ρεπορτο απο το Σαν Ντενι,μου αρεσει το δικο σου Παρισι.

 

[varioAthens]

Μπράβο Dorotija!!!

 

[chrikky]

γεια σου ρε dorothy με το παρίσι σου που πήρε φόρα!

κάπου πήρε το αυτί μου ότι έχεις κάτι κενάκια αυτές τις μέρες στο χρόνο σου... άντε συνέχισε!...

(για καλό και για κακό θα απομακρύνουμε και τον taver από το pc )

 

[Rosa]

Μπράβο, βρε Ντόροθυ! Τέτοια Παρίσια θέλω, έξω από τα καθιερωμένα!!!

 

[mariath]

Να μια άλλη εικόνα από το "γνωστό" Παρίσι. Πολύ ενδιαφέρουσα ματιά!

 

[Dorotija]

Canal san Martin & Oberkampf

Κυριακή του Πάσχα, και ότι θα ξυπνουσα στο Παρισι με κλαρινα και μια ελαφρα τσικνα να φτανει μεχρι το παραθυρο μου, σιγουρα δεν το περιμενα… Ανακλαδιστηκα, μισανοιξα τα ματια προσπαθωντας να αποφυγω τον ηλιο που μου ερχοταν καταμουτρα από το παραθυρο, κι ενώ κατεβαλλα υπερανθρωπη προσπαθεια να συνειδητοποιησω που βρισκομαι (στο Παρισι; στο Μεσολογγι; ) η πορτα ανοιγει και μπαινει ο Αργυρης με μια στοιβα πλαστικα ποτηρια και μια τσαντα μπιρες στα χερια. Τι εννοειτε «ποιος είναι ο Αργυρης»; Ο Αργυρης μας εμαθε πολλα «κολασμενα» μυστικα του Παρισιου, και αυτό προς το παρον σας είναι αρκετο… Πινουμε τις πρωτες τζουρες, ντυνομαστε όπως όπως και κουτρουβαλαμε τις σκαλες. παραδοσιακο εορτασμο του Πασχα εχει διοργανωσει η ελληνικη εστια στο παρισι, και η κατασταση μας για να καταλαβετε εχει ως εξης: Ξαπλα στα γρασιδια που περιβαλλουν το κτηριο, να λιαζομαστε στον ηλιο, ψησταρια με εκλεκτα κοψιδια (ειδικα εμεις παιρναμε τα εκλεκτοτερα, καθαρισε ο Αργυρης βλεπετε… ωραιο πραγμα να εισαι γυναικα), ελληνικες σαλατες και φετα (!) κρασια και μπιρες ένα γυρω, κλαρινα στο τερμα, αυτοσχεδιες χορευτικες ομαδες να στηνουν κυκλους μεσα στη σαλα η και εξω, ελληνες φοιτητες και μη που ζουν στο Παρισι να ερχονται «για ένα γεια» και βεβαια, το πιο διασκεδαστικο απ όλα, οι υπολοιποι φοιτητες της εστιας να περνουν και να κοιτουν απορημενα καμια πενηνταρια και περιπλεον παλαβους Ελληνες… Καλο, γνησιο ελληνικο φολκλορ, και χαιρομαι πολύ που το εζησα!

Canal San Martin
Όλα τα ωραια καποτε τελειωνουν, ευτυχως για να ερθουν τα ακομη ωραιοτερα, κι ετσι αποφασιζω πως αρκετα με τους Ελληνες για σημερα, μας περιμενουν οι Γαλλοι… Σηκωνομαστε λοιπον και παιρνουμε το μετρο που θα μας βγαλει στο βορρα –που κοντευει να γινει δευτερη φυση μας- και συγκεκριμενα στο CanalStMartin- ενας πραγματικος ερωτας!

Για να φτασει κανεις εκει, κατεβαινει με το μετρο στη Republique–νομιζω βγαινει και από GareduNord. Εμεις καναμε ένα στοπ στη Belleville. Οι μισες, πιστα ακολουθωντας τον τοπικο «κωδικα» πηραν τα ποδηλατακια που βρισκονται δεμενα εξω από το μετρο και κινησαν- οι υπολοιπες το κοψαμε με τα ποδαρια μας, περνωντας μεσα από αυτή την τοσο ιδιαιτερη πολυχρωμη γειτονια που ακουει στο ονομα Belleville για να φτασουνε στον προορισμο μας. Το CanalSanMartin το ερωτευτηκα κεραυνοβολα, από την πρωτη στιγμη που πατησα το ποδι μου στην περιοχη, και όταν ξαναγυρισω στο Παρισι (γιατι θα ξαναγυρισω), ας με συγχωρεσουν οι φιλοι της Μονμαρτρης, αλλα εδώ θαρθω πρωτα πρωτα να υποβαλλω τα σεβη μου…

Εκανα την πρωτη μου βολτα κατά μηκος του ησυχου καναλιου ρουφωντας εικονες, αρωματα, χρωματα. Παλια σπιτια πλαισιωναν το ποταμι, δινοντας μια ελαφρια ρετρο αυρα στην περιοχη, ενώ στο ισογειο τους, πολυχρωμα café restoδινουν μια νεανικη, ζωηρη νοτα. Τα κτηρια, τα δεντρα καθρεφτιζονται στα ησυχα νερα του καναλιου, και τα παιγνιδισματα που προκαλουσαν με αναγκαζαν να βλεπω τα παντα μεσα από τη φωτογραφικο μου φακο… πώς να τραβηξω το χερι μου, πώς να αφησω να περασουν τοσο μοναδικες, μαγικες εικονες? Στη σειρα οι γεφυρες, η μια μετα την άλλη, σε συνδυασμο με το νερο, δημιουργουσαν τοσο ομορφα δαχτυλιδα που ηθελα να φωναξω: Ido! Τα πεζουλια πλαι στο καναλι ηταν γεματα με κάθε λογης κοσμο: ενας παχουλος κυριος εκανε γυμναστικη, μια κοπελια με καπελακι διαβαζε αμεριμνη το βιβλιο της, ένα ζευγαρι καθοταν αγκαλιασμενο… Βεβαιως, ο περισσοτερος κοσμος εδώ ηταν πιο ωραιος αλλα και πιο… underground απ αυτόν που συναντησα στο υπολοιπο Παρισι. Εναλλακτικοι τυποι με ραστακια, παρεες που πινανε μπιρες και παιζανε κιθαρα, μυστηριοι τυποι στριφογυριζαν ένα τσιγαριλικι -αργοτερα, όταν θα νυχτωνε, θα με πετυχαιναν παρακατω και θα προσφεραν μια τζουρα «στο κοριτσι με τη φωτογραφικη(!)» γενικοτερα μια φαση μποεμ και χαλαρη που μας συνεπηρε και συνεχισαμε τη βολτα μας νωχελικα κατά μηκος του καναλιου.

Σταση για καφε στο πολύ καλο Bar Ourcq και μετα τα πρωτα κερασμενα σφηνακια και ποτα φευγουμε γρηγορα, προτου ο καφες εξελιχθει σε τεκιλοποσια ανευ οριων… Λιγο παρακατω τρακαρουμε μερικους κυριους που παιζουν πετανκ –τυπικο γαλλικο παιχνιδι με σιδερενιες μπαλες και μια μικρη ξυλινη- και μας καλουν να συμμετασχουμε –και ποιος λεει όχι σε μια παρεα γοητευτικων γαλλων σαρανταρηδων? Τελειωνει όμως και το αθλητικο κομματι, ευτυχως χωρις να στειλουμε κανενα μπαλακι στα νερα του ποταμου…- για να λιωσουμε, εξαντλημενες στο Point Ephemere έναν πολυχωρο στο τελος του CanalStMartin, με funky χαρακτηρα, πολυχρωμο décor, worldmusic στη διαπασων, διαφορα events– τη στιγμη που φτασαμε μολις τελειωνε ένα liveιρανικης μουσικης!- χαρουμενη διαθεση και υπεροχη, παγωμενη μπιρα, πλαι στο καναλι, με τον ηλιο που δυει να βαφει την αρυτιδωτη επιφανεια του νερου με παλ αποχρωσεις….

Oberkampf
Αν βρεθειτε στο Παρισι και δεν περασετε από την περιοχη Oberkampf, γυρω από τον ομωνυμο σταθμο του μετρο, απλως θα εχετε χασει! Δεν εχω να πω πολλα εδώ, γιατι την περιοχη βραδυ την ειδα και σκοταδι την περπατησα –και όταν λεμε την περπατησα, εννοουμε εμπαινα από το ένα μαγαζι στο άλλο… (taverσε προειδοποιω, μη διαβασεις παρακατω!) Δεν ξερω ειλικρινα τι άλλο μπορει να υπαρχει εδώ, στο 11ο διαμερισμα οσον αφορα τα μουσεια η τα πασης φυσεως αξιοθεατα, ξερω όμως στα σιγουρα ότι εδώ υπαρχουν επιλογες του Παριζιανικου nightlife. Αν και νταλα σκοταδι όταν εφτασα, δεν διεφυγαν της προσοχης μου στενοσοκακα με μικρα χαριτωμενα café που εκλειναν εκεινη την ωρα η ειχαν κλεισει προ πολλου… Οι οδηγοι και το ιντερνετ λενε πως δεν θα βρειτε τοση ζωη οση στο κεντρο- εγω παλι, όταν πηγα, σε όλα τα μαγαζια χρειαστηκε να στριμωχτω και να πατησω για να καταφερω να φτασω στο μπαρ… σιγουρα ο κοσμος είναι αρκετος, ακομπλεξαριστος και πολύ κεφατος! ΜΕτα από αρκετο στριμωγμα και μπες βγες, καταληγουμε στο εξαιρετικο alimentation generale:::ALG (δεν ξερω γαλλικα-ελπιζω να εδωσα το σωστο Linκ.. Προκειται για μουσικη σκηνη- bar- club- λιγο απ όλα και τιποτε από όλα αυτά, παντως είναι οσο ethnic και γεματο από ολες τις φυλες της γης πρεπει, για να αισθανθω αμεσως σαν στο σπιτι μου! Από τα ηχεια παιζει τερμα ρυθμικη salsa, λικνιζομαστε ηδη με το που καθομαστε, και λιγο πριν αφησω το ρυθμο, και αυτόν τον πολύ συμπαθητικο φοιτητη από το Μαλι που γνωρισαμε στο προηγουμενο μαγαζι, να με παρασυρουν στην πιστα, το πολυποθητο mojito προσγειωνεται επιτελους στο τραπεζι μου…

 

[varioAthens]

Τελικά έχω αρκετά κενά από Παρίσι...πρέπει να ξαναπάω μου φαίνεται γαι να τα καλύψω :roll:
Υ.Γ. Πάσχα ανεπανάληπτο πάντως!!!

 

[ΕΡΣΗ]

ΑΧ! Χρωματα και αρωματα παριζιανικα! Και τσικνα ελληνικη!