Dorotija
Member
- Μηνύματα
- 1.297
- Likes
- 701
- Επόμενο Ταξίδι
- Να είναι η Κρακοβία?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Yemen
Τα προάστια στις φλόγες…
Εισαγωγή
Όταν διαβάζω η μιλώ για το Παρίσι, δεν μπορώ να μη φέρω στο μυαλό μου την τελευταία εξέγερση των νέων και των μεταναστών πριν μερικά χρόνια, που τύλιξε τα προάστια στις φλόγες, κινητοποίησε ολόκληρη την αστυνομική και στρατιωτική δύναμη της πόλης και έστρεψε για περισσότερο από ένα μήνα τα φωτά όλου του κόσμου πάνω στους φτωχούς, τους μετανάστες, τους λογής «παρίες» της γαλλικής πρωτεύουσας. Δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι τι να συμβαίνει στα αχανή προάστια του Παρισιού. Υπάρχουν πράγματι γκέτο στις παρυφές της πόλης, η μήπως όλα είναι μια κινηματογραφική σεκάνς, μια υπερβολή των media? Πόση σχέση έχει η πραγματικότητα με την εξαιρετική ταινία «Το ΜΙΣΟΣ» του Ματιε Κασοβιτς με το Βενσαν Κασελ, και το μένος των κατοίκων των προαστίων «to kill a cop»; Ήθελα να τα ζήσω, ήθελα να δω τι παίζει. Όταν, λοιπόν, βρέθηκα στον τόπο του «εγκλήματος» ήξερα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μην αποτολμήσω μια βόλτα στον Παριζιάνικο βορρά. Η απόφαση είχε παρθεί ήδη από την Αθήνα.
Στόχος: προάστιο Σαν Ντενι. Από τους σκληροπυρηνικούς πρωταγωνιστές εκείνης της εξέγερσης. Μάλιστα ο αριθμός του, 93, υπήρξε εμβληματικός. Σήμερα, βεβαία, δεν θεωρείται από τα hardcore ghetto που βρίσκεις αν ανεβείς κι άλλο προς τα βόρεια. Δεν ξέρω ποιος από τους δυο λόγους (η σχετική ασφάλεια, η ιστορική φόρτιση?) ήταν που με τράβηξαν ως εκεί. Ευτυχώς που η παρέα μου, πλην μιας, είναι το ίδιο παλαβή με εμένα. Δεν χρειάστηκε καν να τις παρακαλέσω- για την ακρίβεια, ξεσηκώθηκαν αμέσως. Ομαδική αγνοία κίνδυνου όπως καταλαβαίνετε.
Βεβαίως, οι καλοθελητές βρίσκονταν παντού γύρω μας. «Κανέναν άντρα θα έχετε μαζί; Όχι; Και θα πάτε έτσι, πέντε (?) κορίτσια μονά σας; Τουλάχιστον να πάτε πρωί. Μη σας πιάσει η νύχτα εκεί πάνω…» και αλλά τέτοια μας έλεγαν οι σώφρονες. Τόσο που στο τέλος η μια πισωγύρισε. Δεν πάω, φοβάμαι. Εκεί καίγανε, εκεί σπάσανε, εκεί έβγαζαν μαχαίρια. Γκέτο. Εμείς όμως επιμέναμε. Και πήγαμε. Υποσχέσου μου τουλάχιστον, μου λέει σιγανά πριν φύγουμε, ότι δεν θα βγάζεις φωτογραφίες. Το υποσχέθηκα. Μα πως να το τηρησω;
Σαν Ντενι: Στην κάρδια της εξέγερσης
Όταν κατεβήκαμε στο Σαν Ντενι, ο καιρός είχε χαλάσει. Χοντρές ψιχάλες μας μαστίγωναν τα πρόσωπα και ο αέρας φυσούσε σαν τρελός. Άσχημοι δρόμοι, παλιά άχαρα κτήρια, μυστήριοι τύποι που σε κοιτούσαν στραβωμένα. Γκράφιτι στους τοίχους, σκουπίδια στους δρόμους, άνθρωποι κουκουλωμένοι να τρέχουν να προστατευτούν από τη βροχή. Περπατούσαμε χωρίς να μιλάμε- μόνο κοιτούσαμε. Προσπαθούσαμε να αφουγκραστούμε, να νιώσουμε τις δονήσεις. Ακόμα κι εγώ είχα επηρεαστεί από το όλο κλίμα, και φωτογράφιζα διακριτικά, με τη μηχανή χαμηλωμένη. Οι άνθρωποι είναι το αγαπημένο μου συνήθως φωτογραφικό μοτίβο, τώρα τους απέφευγα.
Δεν είναι ότι είδαμε κάτι ιδιαίτερο στο Σαν Ντενι. Δεν ξέρω καν τι περιμέναμε να δούμε. Ίσως θέλαμε κανένα από αυτά τα αυτοκίνητα-κλισέ στις ταινίες, γεμάτα μαύρους ντυμένους με εμφανίσεις του NBA, με τη hip-hop στο τέρμα και με ανοιχτό τα παράθυρα… Ωστόσο, δεν πετυχαμε κάτι τέτοιο. Δεν μας επιτεθηκε κανεις, δεν μας περιμεναν με τα καλασνικοφ στις γωνίες, δεν πάθαμε τίποτε γενικώς. Η περιοχή απέπνεε μια φτώχεια και μια παρακμή. Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω το Σαν Ντενι με μια λέξη, αυτή θα ήταν «γκρι». Γκρίζοι δρόμοι, γκρίζος καιρός, γκρίζα κτήρια, ως και οι άνθρωποι μου φανήκαν γκρι. Το πες πες είχε κάνει καλά τη δουλεία του. Εκ των υστέρων που τα σκεφτόμουν, οι άνθρωποι στην πλειοψηφία τους ήταν μετανάστες, μαύροι κυρίως αλλά και διαφορές άλλες φυλές, που όμως, τα τελευταία χρόνια έχουν «σπάσει» από γάλλους χαμηλότερων εισοδημάτων που έφτασαν μέχρι εδώ προς αναζήτηση φθηνότερης στέγης. Δεν ήμουν ικανοποιημένη, περίμενα κάτι, κάτι να δω, κάτι που να θυμίζει εκείνες τις μέρες της φωτιάς. Περπατούσαμε συνεχώς, ολοένα και πιο βαθιά στο Σαν Ντενι, περνώντας τα όρια του, φτάνοντας σε ακόμα πιο βόρεια προάστια. Όπως και στο Σαν Ντενι έτσι κι εδώ ήταν, πρέπει να ομολογήσω λίγο… «φοβιστικα» -δεν ξέρω όμως αν αυτό οφείλεται στα ίδια τα προάστια η απλώς στη φήμη που τα συνοδεύει…
Όχι πως έκανα καμία κοινωνική ανάλυση, τι να καταλάβεις σε μια βόλτα, το σίγουρο είναι πως δεν φοβήθηκα, κάνεις δεν μας πείραξε, δεν είδαμε όπλα ναρκωτικά και όλα όσα φώναζαν οι σειρήνες- δεν λέω ότι δεν υπάρχουν, λέω ότι δεν σέρνονται ελεύθερα στους δρόμους. Αυτό που εγώ εισέπραξα από το Σαν Ντενι είναι πως αποτελεί μια γειτονία όπως πολλές άλλες, κακόφημη ναι, φτωχή ναι, αλλά όχι πια τόσο επικίνδυνη. Το «κλίμα» υπήρχε, αλλά δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν το προκαλούσαν τα φθαρμένα κτήρια και οι άνθρωποι, η η πλύση εγκέφαλου που είχε προηγηθεί. Πάντως αν περίμενα «μίσος» να βγαίνει από όλους τους πόρους του Σαν Ντενι, κάτι τέτοιο δεν έγινε. Αποφάσισα να απενοχοποιήσω ολόκληρο το προάστιο, και πριν φύγω, σήκωσα τη μηχανή και τράβηξα μια πανοραμική φωτογραφία της περιοχής πάνω από το ποτάμι.
Εισαγωγή
Όταν διαβάζω η μιλώ για το Παρίσι, δεν μπορώ να μη φέρω στο μυαλό μου την τελευταία εξέγερση των νέων και των μεταναστών πριν μερικά χρόνια, που τύλιξε τα προάστια στις φλόγες, κινητοποίησε ολόκληρη την αστυνομική και στρατιωτική δύναμη της πόλης και έστρεψε για περισσότερο από ένα μήνα τα φωτά όλου του κόσμου πάνω στους φτωχούς, τους μετανάστες, τους λογής «παρίες» της γαλλικής πρωτεύουσας. Δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι τι να συμβαίνει στα αχανή προάστια του Παρισιού. Υπάρχουν πράγματι γκέτο στις παρυφές της πόλης, η μήπως όλα είναι μια κινηματογραφική σεκάνς, μια υπερβολή των media? Πόση σχέση έχει η πραγματικότητα με την εξαιρετική ταινία «Το ΜΙΣΟΣ» του Ματιε Κασοβιτς με το Βενσαν Κασελ, και το μένος των κατοίκων των προαστίων «to kill a cop»; Ήθελα να τα ζήσω, ήθελα να δω τι παίζει. Όταν, λοιπόν, βρέθηκα στον τόπο του «εγκλήματος» ήξερα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μην αποτολμήσω μια βόλτα στον Παριζιάνικο βορρά. Η απόφαση είχε παρθεί ήδη από την Αθήνα.
Στόχος: προάστιο Σαν Ντενι. Από τους σκληροπυρηνικούς πρωταγωνιστές εκείνης της εξέγερσης. Μάλιστα ο αριθμός του, 93, υπήρξε εμβληματικός. Σήμερα, βεβαία, δεν θεωρείται από τα hardcore ghetto που βρίσκεις αν ανεβείς κι άλλο προς τα βόρεια. Δεν ξέρω ποιος από τους δυο λόγους (η σχετική ασφάλεια, η ιστορική φόρτιση?) ήταν που με τράβηξαν ως εκεί. Ευτυχώς που η παρέα μου, πλην μιας, είναι το ίδιο παλαβή με εμένα. Δεν χρειάστηκε καν να τις παρακαλέσω- για την ακρίβεια, ξεσηκώθηκαν αμέσως. Ομαδική αγνοία κίνδυνου όπως καταλαβαίνετε.
Βεβαίως, οι καλοθελητές βρίσκονταν παντού γύρω μας. «Κανέναν άντρα θα έχετε μαζί; Όχι; Και θα πάτε έτσι, πέντε (?) κορίτσια μονά σας; Τουλάχιστον να πάτε πρωί. Μη σας πιάσει η νύχτα εκεί πάνω…» και αλλά τέτοια μας έλεγαν οι σώφρονες. Τόσο που στο τέλος η μια πισωγύρισε. Δεν πάω, φοβάμαι. Εκεί καίγανε, εκεί σπάσανε, εκεί έβγαζαν μαχαίρια. Γκέτο. Εμείς όμως επιμέναμε. Και πήγαμε. Υποσχέσου μου τουλάχιστον, μου λέει σιγανά πριν φύγουμε, ότι δεν θα βγάζεις φωτογραφίες. Το υποσχέθηκα. Μα πως να το τηρησω;
Σαν Ντενι: Στην κάρδια της εξέγερσης
Όταν κατεβήκαμε στο Σαν Ντενι, ο καιρός είχε χαλάσει. Χοντρές ψιχάλες μας μαστίγωναν τα πρόσωπα και ο αέρας φυσούσε σαν τρελός. Άσχημοι δρόμοι, παλιά άχαρα κτήρια, μυστήριοι τύποι που σε κοιτούσαν στραβωμένα. Γκράφιτι στους τοίχους, σκουπίδια στους δρόμους, άνθρωποι κουκουλωμένοι να τρέχουν να προστατευτούν από τη βροχή. Περπατούσαμε χωρίς να μιλάμε- μόνο κοιτούσαμε. Προσπαθούσαμε να αφουγκραστούμε, να νιώσουμε τις δονήσεις. Ακόμα κι εγώ είχα επηρεαστεί από το όλο κλίμα, και φωτογράφιζα διακριτικά, με τη μηχανή χαμηλωμένη. Οι άνθρωποι είναι το αγαπημένο μου συνήθως φωτογραφικό μοτίβο, τώρα τους απέφευγα.
Δεν είναι ότι είδαμε κάτι ιδιαίτερο στο Σαν Ντενι. Δεν ξέρω καν τι περιμέναμε να δούμε. Ίσως θέλαμε κανένα από αυτά τα αυτοκίνητα-κλισέ στις ταινίες, γεμάτα μαύρους ντυμένους με εμφανίσεις του NBA, με τη hip-hop στο τέρμα και με ανοιχτό τα παράθυρα… Ωστόσο, δεν πετυχαμε κάτι τέτοιο. Δεν μας επιτεθηκε κανεις, δεν μας περιμεναν με τα καλασνικοφ στις γωνίες, δεν πάθαμε τίποτε γενικώς. Η περιοχή απέπνεε μια φτώχεια και μια παρακμή. Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω το Σαν Ντενι με μια λέξη, αυτή θα ήταν «γκρι». Γκρίζοι δρόμοι, γκρίζος καιρός, γκρίζα κτήρια, ως και οι άνθρωποι μου φανήκαν γκρι. Το πες πες είχε κάνει καλά τη δουλεία του. Εκ των υστέρων που τα σκεφτόμουν, οι άνθρωποι στην πλειοψηφία τους ήταν μετανάστες, μαύροι κυρίως αλλά και διαφορές άλλες φυλές, που όμως, τα τελευταία χρόνια έχουν «σπάσει» από γάλλους χαμηλότερων εισοδημάτων που έφτασαν μέχρι εδώ προς αναζήτηση φθηνότερης στέγης. Δεν ήμουν ικανοποιημένη, περίμενα κάτι, κάτι να δω, κάτι που να θυμίζει εκείνες τις μέρες της φωτιάς. Περπατούσαμε συνεχώς, ολοένα και πιο βαθιά στο Σαν Ντενι, περνώντας τα όρια του, φτάνοντας σε ακόμα πιο βόρεια προάστια. Όπως και στο Σαν Ντενι έτσι κι εδώ ήταν, πρέπει να ομολογήσω λίγο… «φοβιστικα» -δεν ξέρω όμως αν αυτό οφείλεται στα ίδια τα προάστια η απλώς στη φήμη που τα συνοδεύει…
Όχι πως έκανα καμία κοινωνική ανάλυση, τι να καταλάβεις σε μια βόλτα, το σίγουρο είναι πως δεν φοβήθηκα, κάνεις δεν μας πείραξε, δεν είδαμε όπλα ναρκωτικά και όλα όσα φώναζαν οι σειρήνες- δεν λέω ότι δεν υπάρχουν, λέω ότι δεν σέρνονται ελεύθερα στους δρόμους. Αυτό που εγώ εισέπραξα από το Σαν Ντενι είναι πως αποτελεί μια γειτονία όπως πολλές άλλες, κακόφημη ναι, φτωχή ναι, αλλά όχι πια τόσο επικίνδυνη. Το «κλίμα» υπήρχε, αλλά δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν το προκαλούσαν τα φθαρμένα κτήρια και οι άνθρωποι, η η πλύση εγκέφαλου που είχε προηγηθεί. Πάντως αν περίμενα «μίσος» να βγαίνει από όλους τους πόρους του Σαν Ντενι, κάτι τέτοιο δεν έγινε. Αποφάσισα να απενοχοποιήσω ολόκληρο το προάστιο, και πριν φύγω, σήκωσα τη μηχανή και τράβηξα μια πανοραμική φωτογραφία της περιοχής πάνω από το ποτάμι.
