-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Μάρτιο - Μάιο 2020 !
Dorotija
Member
- Μηνύματα
- 1.297
- Likes
- 701
- Επόμενο Ταξίδι
- Να είναι η Κρακοβία?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Yemen
Είναι μεγάλη μου χαρά, το χαζοκείμενο μου να γίνεται αφορμή για τόσο ενδιαφέροντα και άψογα τεκμηριωμένα ποστ όπως αυτό της Έρσης! 
Κι επειδή η ιστορία μου ελάχιστα θα σας χρησιμεύσει ακριβώς ως ταξιδιωτικός οδηγός, μιας που απουσιάζουν βασικά αξιοθέατα
(κάποιος σε κάποιο ποστ είχε γράψει πως: δεν νοείται να επισκεφτείς το Παρίσι χωρίς να περπατήσεις στη Champs Elysees..) ελπίζω να χρησιμεύσει ως αφορμή κατανόησης -είτε των Γάλλων, είτε κι εμάς των ιδιων!
Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια, μέσα στην ημέρα θα ανεβάσω και το δεύτερο κομμάτι. Πάω τώρα για διάβασμα και επανέρχομαι
Κι επειδή η ιστορία μου ελάχιστα θα σας χρησιμεύσει ακριβώς ως ταξιδιωτικός οδηγός, μιας που απουσιάζουν βασικά αξιοθέατα
(κάποιος σε κάποιο ποστ είχε γράψει πως: δεν νοείται να επισκεφτείς το Παρίσι χωρίς να περπατήσεις στη Champs Elysees..) ελπίζω να χρησιμεύσει ως αφορμή κατανόησης -είτε των Γάλλων, είτε κι εμάς των ιδιων! Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια, μέσα στην ημέρα θα ανεβάσω και το δεύτερο κομμάτι. Πάω τώρα για διάβασμα και επανέρχομαι
Dorotija
Member
- Μηνύματα
- 1.297
- Likes
- 701
- Επόμενο Ταξίδι
- Να είναι η Κρακοβία?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Yemen
Monmartre και Alesia
Ξέρω ότι βιάζεστε να φτάσουμε στην Μονμάρτρη, και δεν σας αδικώ. Όμως, ως γνήσια εκπρόσωπος της φυλής μου, είχα βγει το προηγούμενο βράδι για τσίπουρα, είχα πιεί ως να μην υπάρχει αύριο, και κατά τις 3 είχα γυρίσει σπίτι να φτιάξω όπως- όπως το σάκο γιατί η παλιο-easyjet πετούσε στις 6 τʼ άγριο χάραμα! Το μεσημέρι πια έχω αποκάμει, βάλτε που δεν μπορώ να κοιμηθώ στα αεροπλάνα, και προτού ξεκινήσω να οργώνω την πόλη χρειάζομαι επειγόντως ένα τετραπλό καφέ και κάτι να φάω. Θα κάνετε λίγη υπομονή, ναι;
Η μάχη της Alesia; Ποια μάχη της Alesia;
Αφήνουμε τη cite και ξεκινάμε να βολτάρουμε στην περιοχή Αλεζιά προς αναζήτησιν βρώσης. Υπολογίστε την περίπου κάτω από τη Monparnasse. Μια αδιάφορη περιοχή για τον ταξιδιωτικό μας οδηγό, που προσπαθεί να μας πείσει να κλειστούμε σε κάποιο μουσείο, πολύ ενδιαφέρουσα όμως για εμάς. Εδώ δεν θα βρεις τόσο εντυπωσιακά κτίσματα όσο αυτά στις όχθες του Σηκουάνα, αλλά εδώ το Παρίσι είναι πιο… ανθρωποκεντρικό, πιο ανθρώπινο. Πρώτη επαφή είναι θετική. Μεγάλοι δρόμοι, φαρδιά πεζοδρόμια, άνετο περπάτημα, πάνω σου βλέπεις τον ουρανό -έχεις.. χώρο, πως το λένε. Δεν ασφυκτιάς. Κόσμος πάει κι έρχεται, με μπαγκέτες να ξεπροβάλλουν από τη χαρτοσακούλα, με ποδήλατα, μητέρες με μωρά στα καρότσια, κόσμος που ψωνίζει ρούχα σε κινέζικα (!) Μάλιστα. Και γιατί όχι, στο κάτω κάτω. Είπαμε, δεν θα ήταν λογικό όλο το Παρίσι να ντύνεται με Luis Vuitton. Η Alesia, καθαρή και περιποιημένη, θεωρείται από τις πιο «λαϊκές» γειτονιές της πόλης, με την καλή έννοια. Φυσικά, οι φίλοι του Asterix θα θυμούνται τη μάχη της Αlesia –ξέρετε, εκείνη που ο Μαζεστίξ και ο Μαθουσαλίξ παριστάνουν πως δεν έγινε ποτέ γιατί οι Γαλάτες είχαν ηττηθεί από τους Ρωμαίους… Η μάχη εκείνη, για την οποία όποτε βρω χρόνο θα ανεβάσω κάποιο στοιχείο, είναι που ονομάτισε την συνοικία. Φτάνοντας πια στο Denfert Rochereau, ένας latte συνοδεία ενός crocque monsieur (δεν ξέρω αν το γράφω σωστά, Έρσηηηη..) τοστ ζαμπόν τυρί με ένα αβγό από πάνω είναι αυτό ακριβώς που χρειάζομαι για να συνεχίσω.
Μονμάρτρη
Σκαλιά, ανηφορικά πλακόστρωτα, κι άλλα σκαλιά, κι άλλα πλακόστρωτα, μέχρι που την είδα. Σάκρε Κερ, η κατάλευκη, μαρμάρινη εκκλησία. Πραγματικά εντυπωσιακή, ειδικά έτσι όπως στέκει αγέρωχη στην κορυφή. Οπωσδήποτε λίγα «κλικ» σε ένα πραγματικό σήμα κατατεθέν (ειλικρινά πιστεύω ότι το Παρίσι είναι η πόλη με τα περισσότερα landmarks) και στη συνέχεια του γυρνάω επιδεικτικά την πλάτη. Όχι, όχι για την πανοραμική θέα της πόλης από εκεί ψηλά, που είναι πραγματικά υπέροχη, αλλά για τον πανέμορφο, χαριτωμένο Ναπολιτάνο που παίζει κιθάρα και κάνει show στο συγκεντρωμένο πλήθος. Συχνό σημείο συνάντησης των νεαρών Παριζιάνων για άραγμα και χάζι τα σκαλάκια μπροστά από τη Σακρε Κερ, συνοδεία συνήθως κάποιου μουσικού ή άλλου πλανόδιου καλλιτέχνη. Πάντα όμως, η ύβρις επιφέρει και τη νέμεση, και η εκκλησία δεν μου χαρίστηκε καθόλου που την απαρνηθηκα –λίγα βήματα μετά, στην προσπάθεια να αποφύγω ένα γκρουπ που ερχόταν κατά πάνω μου, πέφτω και στραμπουλάω άσχημα τον αριστερό αστράγαλο… Αυτοί οι τουρίστες, είναι πραγματικά καταστροφή!
Γενικώς η Μονμάρτρη παρά την χωρίς όρους και όρια τουριστικοποίηση της, διατηρεί ακόμα ένα γλυκό, μποέμ αέρα. Τα έχουν πει και άλλοι, καλύτερα από μένα. Αφήσαμε τους ζωγράφους στην πλατεία , που σχεδόν μας τραβάνε από το μανίκι να κάνουν το πορτρέτο μας, και περιπλανηθήκαμε για λίγο στα πλακόστρωτα στενά- ποιόν άραγε θα δούμε στην άλλη γωνία; Τον Πικάσο; Τον Τουλούζ Λοτρέκ; Δεν έχουν χαθεί. Ανάμεσα στα μαγαζάκια με τα σουβενίρ και τις brasserie κάπου βρίσκονται κρυμμένοι. Μην αφήσετε την επέλαση του τουρισμού να σας πάρει από κάτω. Η Μονμάρτρη είναι και ρομαντική είναι και μποέμ. Δεν χορταίναμε να περπατάμε. Στο τέλος, εξαντλημένοι –και πονεμένοι-, σωριαστήκαμε στο La Grolle de Monmartre και απολαύσαμε εξαιρετικό φοντί.
Ξέρω ότι βιάζεστε να φτάσουμε στην Μονμάρτρη, και δεν σας αδικώ. Όμως, ως γνήσια εκπρόσωπος της φυλής μου, είχα βγει το προηγούμενο βράδι για τσίπουρα, είχα πιεί ως να μην υπάρχει αύριο, και κατά τις 3 είχα γυρίσει σπίτι να φτιάξω όπως- όπως το σάκο γιατί η παλιο-easyjet πετούσε στις 6 τʼ άγριο χάραμα! Το μεσημέρι πια έχω αποκάμει, βάλτε που δεν μπορώ να κοιμηθώ στα αεροπλάνα, και προτού ξεκινήσω να οργώνω την πόλη χρειάζομαι επειγόντως ένα τετραπλό καφέ και κάτι να φάω. Θα κάνετε λίγη υπομονή, ναι;
Η μάχη της Alesia; Ποια μάχη της Alesia;
Αφήνουμε τη cite και ξεκινάμε να βολτάρουμε στην περιοχή Αλεζιά προς αναζήτησιν βρώσης. Υπολογίστε την περίπου κάτω από τη Monparnasse. Μια αδιάφορη περιοχή για τον ταξιδιωτικό μας οδηγό, που προσπαθεί να μας πείσει να κλειστούμε σε κάποιο μουσείο, πολύ ενδιαφέρουσα όμως για εμάς. Εδώ δεν θα βρεις τόσο εντυπωσιακά κτίσματα όσο αυτά στις όχθες του Σηκουάνα, αλλά εδώ το Παρίσι είναι πιο… ανθρωποκεντρικό, πιο ανθρώπινο. Πρώτη επαφή είναι θετική. Μεγάλοι δρόμοι, φαρδιά πεζοδρόμια, άνετο περπάτημα, πάνω σου βλέπεις τον ουρανό -έχεις.. χώρο, πως το λένε. Δεν ασφυκτιάς. Κόσμος πάει κι έρχεται, με μπαγκέτες να ξεπροβάλλουν από τη χαρτοσακούλα, με ποδήλατα, μητέρες με μωρά στα καρότσια, κόσμος που ψωνίζει ρούχα σε κινέζικα (!) Μάλιστα. Και γιατί όχι, στο κάτω κάτω. Είπαμε, δεν θα ήταν λογικό όλο το Παρίσι να ντύνεται με Luis Vuitton. Η Alesia, καθαρή και περιποιημένη, θεωρείται από τις πιο «λαϊκές» γειτονιές της πόλης, με την καλή έννοια. Φυσικά, οι φίλοι του Asterix θα θυμούνται τη μάχη της Αlesia –ξέρετε, εκείνη που ο Μαζεστίξ και ο Μαθουσαλίξ παριστάνουν πως δεν έγινε ποτέ γιατί οι Γαλάτες είχαν ηττηθεί από τους Ρωμαίους… Η μάχη εκείνη, για την οποία όποτε βρω χρόνο θα ανεβάσω κάποιο στοιχείο, είναι που ονομάτισε την συνοικία. Φτάνοντας πια στο Denfert Rochereau, ένας latte συνοδεία ενός crocque monsieur (δεν ξέρω αν το γράφω σωστά, Έρσηηηη..) τοστ ζαμπόν τυρί με ένα αβγό από πάνω είναι αυτό ακριβώς που χρειάζομαι για να συνεχίσω.
Μονμάρτρη
Σκαλιά, ανηφορικά πλακόστρωτα, κι άλλα σκαλιά, κι άλλα πλακόστρωτα, μέχρι που την είδα. Σάκρε Κερ, η κατάλευκη, μαρμάρινη εκκλησία. Πραγματικά εντυπωσιακή, ειδικά έτσι όπως στέκει αγέρωχη στην κορυφή. Οπωσδήποτε λίγα «κλικ» σε ένα πραγματικό σήμα κατατεθέν (ειλικρινά πιστεύω ότι το Παρίσι είναι η πόλη με τα περισσότερα landmarks) και στη συνέχεια του γυρνάω επιδεικτικά την πλάτη. Όχι, όχι για την πανοραμική θέα της πόλης από εκεί ψηλά, που είναι πραγματικά υπέροχη, αλλά για τον πανέμορφο, χαριτωμένο Ναπολιτάνο που παίζει κιθάρα και κάνει show στο συγκεντρωμένο πλήθος. Συχνό σημείο συνάντησης των νεαρών Παριζιάνων για άραγμα και χάζι τα σκαλάκια μπροστά από τη Σακρε Κερ, συνοδεία συνήθως κάποιου μουσικού ή άλλου πλανόδιου καλλιτέχνη. Πάντα όμως, η ύβρις επιφέρει και τη νέμεση, και η εκκλησία δεν μου χαρίστηκε καθόλου που την απαρνηθηκα –λίγα βήματα μετά, στην προσπάθεια να αποφύγω ένα γκρουπ που ερχόταν κατά πάνω μου, πέφτω και στραμπουλάω άσχημα τον αριστερό αστράγαλο… Αυτοί οι τουρίστες, είναι πραγματικά καταστροφή!
Γενικώς η Μονμάρτρη παρά την χωρίς όρους και όρια τουριστικοποίηση της, διατηρεί ακόμα ένα γλυκό, μποέμ αέρα. Τα έχουν πει και άλλοι, καλύτερα από μένα. Αφήσαμε τους ζωγράφους στην πλατεία , που σχεδόν μας τραβάνε από το μανίκι να κάνουν το πορτρέτο μας, και περιπλανηθήκαμε για λίγο στα πλακόστρωτα στενά- ποιόν άραγε θα δούμε στην άλλη γωνία; Τον Πικάσο; Τον Τουλούζ Λοτρέκ; Δεν έχουν χαθεί. Ανάμεσα στα μαγαζάκια με τα σουβενίρ και τις brasserie κάπου βρίσκονται κρυμμένοι. Μην αφήσετε την επέλαση του τουρισμού να σας πάρει από κάτω. Η Μονμάρτρη είναι και ρομαντική είναι και μποέμ. Δεν χορταίναμε να περπατάμε. Στο τέλος, εξαντλημένοι –και πονεμένοι-, σωριαστήκαμε στο La Grolle de Monmartre και απολαύσαμε εξαιρετικό φοντί.
Attachments
varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.108
- Likes
- 10.812
Κι εγώ Alesia έμενα και λόγω μπατιροκατάστασης (φοτήτρια) αυτό το τοστ με το αυγό τσάκιζα 5 μέρες συνέχεια!!!
Dorotija
Member
- Μηνύματα
- 1.297
- Likes
- 701
- Επόμενο Ταξίδι
- Να είναι η Κρακοβία?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Yemen
Αυτό μου το ρωτήσαν και άλλοι!
Τόσο SOS ήταν τα μύδια; Όχι! Δεν τα τρώω, για να είμαι ειλικρινής. Και άλλωστε, επαθα τέτοιο σοκ με το νερό που έκανε ?2 και το κις λορέν που κόστιζε ?3,20, που δεν διαννοήθηκα να φάω κάτι που δεν υπήρχε σε σετ μενού. και έφαγα και ?70 περισσότερα από τα υπολογισμένα... 
getxowoman
Member
- Μηνύματα
- 2.207
- Likes
- 1.290
Πολυ ωραια μας τα λες! Αν και γω αυτη την περιοχη δεν επισκεφτηκα,την επομενη φορα. Δωροθεα μας ειχες προειδοποιησει για τα συχνα σου στραμπουληγματα...
Dorotija
Member
- Μηνύματα
- 1.297
- Likes
- 701
- Επόμενο Ταξίδι
- Να είναι η Κρακοβία?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Yemen
Λούβρος, Eiffel… και μια διαδήλωση!
Το μεγαλύτερο μουσείο του κόσμου
Την επόμενη μέρα, δεν γινόταν άλλο, έπρεπε να κάνουμε και λίγο τους τουρίστες γιατί αλλιώς οι φίλοι μου στην Αθήνα δεν θα πίστευαν ότι είχα πάει πράγματι Παρίσι και όχι κάπου αλλού… Κινήσαμε λοιπόν οι μισές (γιατί οι υπόλοιπες μισές δεν την παλέψανε να σηκωθούνε μετά την κραιπάλη της προηγούμενης βραδιάς) για το μουσείο του Λούβρου με τον κλασικό πια RER και την all time classic στάση Chatelet την οποία θα χρησιμοποιήσετε άπειρες φορές κατά τη διαμονή σας εδω. Ούτε ουρές βρήκαμε όπως μας τρομοκρατούσαν, ούτε τα 9 αντίτιμο εισόδου πληρώσαμε γιατί ήμασταν νέοι 18-24 από χώρες-μέλη της ΕΕ (τιπ για όσους νέους σκοπεύουν να επισκεφτούν σύντομα το μουσείο- όσοι αισθάνονται νέοι νομίζω δεν απολαμβάνουν το συγκεκριμένο προνόμιο…) και μπήκαμε κουνιστές και λυγιστές μέσα. Δεν θα επεκταθώ σχετικά με το μουσείο, αφενός μεν γιατί σίγουρα τα έχουν πει κι άλλοι καλύτερα από μένα, αφετέρου γιατί δεν είδα και πολλά πράγματα –ούτε τρεις ώρες καλά καλά δεν είχαν περάσει και το πόδι μου άρχισε να με σφάζει οπότε τα παράτησα και βγήκα αναζητώντας ένα φαρμακείο. Θα πω μόνο κάτι που μου έκανε εντύπωση, κι ελπίζω να μην παρεξηγηθεί: δεν ξέρω τι θα ήταν το Λούβρο χωρίς τα Αιγυπτιακες και Ελληνικές αρχαιότητες και την Ιταλική ζωγραφική! Καταλαμβάνουν τον περισσότερο χώρο και προσελκύουν πλήθη επισκεπτών! Αυτή η Μόνα Λίζα, μπορεί να είναι το πιο ωραίο έργο του κόσμου, δεν ξέρω- εγώ τσαλαπατησα τουλαχιστον 40 ανθρωπους στην προσπαθεια μου να τη φτασω!
Η Πόλη της Βροχής και ο Πύργος του Άιφελ
Ακολούθησε κούτσα κούτσα εξερεύνηση της γύρω περιοχής που έφτασε μέχρι την Κομεντί Φρανσέζ (η κάπως ετσι). Εκεί βρεθήκαμε ξανά όλες μαζί για να πάμε περπατητό όοοοοολο κάτω μέχρι τον Πύργο του Άιφελ. Η διαδρομή κατά μήκος του ποταμού είναι πραγματικά απολαυστική, και το Παρίσι μοιάζει με υπαίθριο μουσείο. Ουτε στα μισα της διαδρομής δεν ειμασταν όταν αρχισε να ψιλοβρεχει.
Δεν ξέρω γιατί το Παρίσι λέγεται Πόλη του Φωτός -εμένα μου φάνηκε απείρως πιο γοητευτικό και ρομαντικό κάτω από το πέπλο της βροχής που το τύλιγε. Θύμιζε ρετρό φωτογραφία, ήταν πραγματικά ερωτεύσιμο! Ο πύργος του Άιφελ εντυπωσιακός ακριβώς όπως τον περίμενα, μόνο που αρνήθηκα να περιμένω στην τεράστια ουρά για να ανεβώ επάνω να δω τη θέα και μια τσούρμα έλληνες μαστόρους-μπογιατζήδες που κυκλοφορούσαν στις σιδεριές- δεν πειράζει, μια άλλη φορά, άλλα δυο χρόνια διδακτορικό εδώ θασαι καλή μου, θα ξανάρθουμε –κι έτσι τις ξεσήκωσα όλες να πάμε να φύγουμε –μετά το ολοήμερο κούτσα κούτσα περπάτημα στηριγμένη στον χρώματος μωβ -μελιτζανί υπερφυσικό αστράγαλο, χρειαζόμουν απεγνωσμένα ένα mojito να συνελθω…
Η πλατεία ήταν γεμάτη…
Κανουμε ένα πέρασμα από το Τροκαντερό για να φωτογραφίσουμε το Συμβολο του Παρισιού από μακριά, μερικά ακόμα ααααα και ωωωωω μπροστά στον Πύργο… αλλά… κάτι συμβαίνει… Τι είναι αυτές οι φωνές που έρχονται από πίσω μας; Άνθρωποι μαζεμένοι, αγριεμένοι, κουνανε σημαίες, φωνάζουν συνθήματα. Τι συμβαίνει; Βουταω την Canon και τρέχω, μπουρδουκλώνομαι λίγο στο πλήθος και εύκολα βρίσκω κάποιον που μιλαει σε ένα βαθμό αγγλικά. Πρόκειται για την παύση των κυβερνητικών στρατιωτικών επιχειρήσεων στη Σρι Λάνκα. Με κόπο αλλά ενδιαφέρον μαθαίνω πως η κυβέρνηση της χωράς εδώ και μέρες σφυροκοπά αδιάκοπα το βόρειο τμήμα της χώρας που υπό τους αντάρτες Ταμιλ έχει αποσχιστικές τάσεις -σφυροκόπημα που στο πέρασμα του, εκτός από τους πολεμιστές, παίρνει μαζί δεκάδες κεφάλια αμαχων… Τη μέρα εκείνη που εμείς αμέριμνες βολτάραμε στο Σηκουάνα, η κυβέρνηση στη Σρι Λανκα είχε αφήσει έναν τριψήφιο αριθμό νεκρών με μια κίνηση. Φορτώνομαι με φυλλάδια και μπροσούρες, ανταλλασσω email και φεύγοντας σκέπτομαι πως, στο Παρίσι διακοπες πηγα, σε πολιτική συγκέντρωση έπεσα..
Τέλος πάντων, σας κούρασα με την άσχετη παρένθεση μου, απλώς έτυχε το ταξίδι μου ναναι γεμάτο από ένα σωρό διαφορετικές, πολύχρωμες ψηφίδες που έφτιαξαν ένα πίνακα μοναδικό και ανεπανάληπτο!
Που είχαμε μείνει; Α ναι. Πεινάμε και θέλουμε και mojito.
Το μεγαλύτερο μουσείο του κόσμου
Την επόμενη μέρα, δεν γινόταν άλλο, έπρεπε να κάνουμε και λίγο τους τουρίστες γιατί αλλιώς οι φίλοι μου στην Αθήνα δεν θα πίστευαν ότι είχα πάει πράγματι Παρίσι και όχι κάπου αλλού… Κινήσαμε λοιπόν οι μισές (γιατί οι υπόλοιπες μισές δεν την παλέψανε να σηκωθούνε μετά την κραιπάλη της προηγούμενης βραδιάς) για το μουσείο του Λούβρου με τον κλασικό πια RER και την all time classic στάση Chatelet την οποία θα χρησιμοποιήσετε άπειρες φορές κατά τη διαμονή σας εδω. Ούτε ουρές βρήκαμε όπως μας τρομοκρατούσαν, ούτε τα 9 αντίτιμο εισόδου πληρώσαμε γιατί ήμασταν νέοι 18-24 από χώρες-μέλη της ΕΕ (τιπ για όσους νέους σκοπεύουν να επισκεφτούν σύντομα το μουσείο- όσοι αισθάνονται νέοι νομίζω δεν απολαμβάνουν το συγκεκριμένο προνόμιο…) και μπήκαμε κουνιστές και λυγιστές μέσα. Δεν θα επεκταθώ σχετικά με το μουσείο, αφενός μεν γιατί σίγουρα τα έχουν πει κι άλλοι καλύτερα από μένα, αφετέρου γιατί δεν είδα και πολλά πράγματα –ούτε τρεις ώρες καλά καλά δεν είχαν περάσει και το πόδι μου άρχισε να με σφάζει οπότε τα παράτησα και βγήκα αναζητώντας ένα φαρμακείο. Θα πω μόνο κάτι που μου έκανε εντύπωση, κι ελπίζω να μην παρεξηγηθεί: δεν ξέρω τι θα ήταν το Λούβρο χωρίς τα Αιγυπτιακες και Ελληνικές αρχαιότητες και την Ιταλική ζωγραφική! Καταλαμβάνουν τον περισσότερο χώρο και προσελκύουν πλήθη επισκεπτών! Αυτή η Μόνα Λίζα, μπορεί να είναι το πιο ωραίο έργο του κόσμου, δεν ξέρω- εγώ τσαλαπατησα τουλαχιστον 40 ανθρωπους στην προσπαθεια μου να τη φτασω!
Η Πόλη της Βροχής και ο Πύργος του Άιφελ
Ακολούθησε κούτσα κούτσα εξερεύνηση της γύρω περιοχής που έφτασε μέχρι την Κομεντί Φρανσέζ (η κάπως ετσι). Εκεί βρεθήκαμε ξανά όλες μαζί για να πάμε περπατητό όοοοοολο κάτω μέχρι τον Πύργο του Άιφελ. Η διαδρομή κατά μήκος του ποταμού είναι πραγματικά απολαυστική, και το Παρίσι μοιάζει με υπαίθριο μουσείο. Ουτε στα μισα της διαδρομής δεν ειμασταν όταν αρχισε να ψιλοβρεχει.
Δεν ξέρω γιατί το Παρίσι λέγεται Πόλη του Φωτός -εμένα μου φάνηκε απείρως πιο γοητευτικό και ρομαντικό κάτω από το πέπλο της βροχής που το τύλιγε. Θύμιζε ρετρό φωτογραφία, ήταν πραγματικά ερωτεύσιμο! Ο πύργος του Άιφελ εντυπωσιακός ακριβώς όπως τον περίμενα, μόνο που αρνήθηκα να περιμένω στην τεράστια ουρά για να ανεβώ επάνω να δω τη θέα και μια τσούρμα έλληνες μαστόρους-μπογιατζήδες που κυκλοφορούσαν στις σιδεριές- δεν πειράζει, μια άλλη φορά, άλλα δυο χρόνια διδακτορικό εδώ θασαι καλή μου, θα ξανάρθουμε –κι έτσι τις ξεσήκωσα όλες να πάμε να φύγουμε –μετά το ολοήμερο κούτσα κούτσα περπάτημα στηριγμένη στον χρώματος μωβ -μελιτζανί υπερφυσικό αστράγαλο, χρειαζόμουν απεγνωσμένα ένα mojito να συνελθω…
Η πλατεία ήταν γεμάτη…
Κανουμε ένα πέρασμα από το Τροκαντερό για να φωτογραφίσουμε το Συμβολο του Παρισιού από μακριά, μερικά ακόμα ααααα και ωωωωω μπροστά στον Πύργο… αλλά… κάτι συμβαίνει… Τι είναι αυτές οι φωνές που έρχονται από πίσω μας; Άνθρωποι μαζεμένοι, αγριεμένοι, κουνανε σημαίες, φωνάζουν συνθήματα. Τι συμβαίνει; Βουταω την Canon και τρέχω, μπουρδουκλώνομαι λίγο στο πλήθος και εύκολα βρίσκω κάποιον που μιλαει σε ένα βαθμό αγγλικά. Πρόκειται για την παύση των κυβερνητικών στρατιωτικών επιχειρήσεων στη Σρι Λάνκα. Με κόπο αλλά ενδιαφέρον μαθαίνω πως η κυβέρνηση της χωράς εδώ και μέρες σφυροκοπά αδιάκοπα το βόρειο τμήμα της χώρας που υπό τους αντάρτες Ταμιλ έχει αποσχιστικές τάσεις -σφυροκόπημα που στο πέρασμα του, εκτός από τους πολεμιστές, παίρνει μαζί δεκάδες κεφάλια αμαχων… Τη μέρα εκείνη που εμείς αμέριμνες βολτάραμε στο Σηκουάνα, η κυβέρνηση στη Σρι Λανκα είχε αφήσει έναν τριψήφιο αριθμό νεκρών με μια κίνηση. Φορτώνομαι με φυλλάδια και μπροσούρες, ανταλλασσω email και φεύγοντας σκέπτομαι πως, στο Παρίσι διακοπες πηγα, σε πολιτική συγκέντρωση έπεσα..
Τέλος πάντων, σας κούρασα με την άσχετη παρένθεση μου, απλώς έτυχε το ταξίδι μου ναναι γεμάτο από ένα σωρό διαφορετικές, πολύχρωμες ψηφίδες που έφτιαξαν ένα πίνακα μοναδικό και ανεπανάληπτο!
Που είχαμε μείνει; Α ναι. Πεινάμε και θέλουμε και mojito.
Attachments
Εκπομπές Travelstories
