Νεπάλ Έβερεστ

[ΕΡΣΗ]

Αααα! Καλα στραβωμαρα! Ου γαρ ερχεται μονον...

 

[traveladdict]

Το πρωί αφού ξύπνησα νωρίς, βγήκα μια βόλτα στο μονοπάτι για να ξαναβρώ τον γατούλη που μου κράτησε παρέα το χθεσινό απόγευμα.
Έκανε κρύο, γιατί το Mojo - όπως και όλα τα γύρω χωριά - είναι σε μια βαθιά κοιλάδα και ο ήλιος αργεί να ανέβει και να ζεστάνει την ατμόσφαιρα. Από την υγρασία του ποταμού, είχε σηκωθεί μια αχλύς σαν ομίχλη και το τοπίο φάνταζε ονειρικό με τα πανύψηλα μαύρα πέυκα και τα έλατα να δημιουργούν περίεργες σκιές στο σεντόνι της καταχνιάς.
Γάτος πουθενά.
Σηκώθηκαν και οι άλλοι και φάγαμε ομελέτες με τυρί. Τα φρούτα εδώ πάνω λείπουν και το μόνο που μπορούσαμε να φάμε ήταν κομπόστα, αν και όταν φυσικά είχαν οι ξενώνες.

Όταν ο ήλιος ξεπρόβαλε από την πλαγιά, είχαμε ήδη ξεκινήσει. Προορισμός μας σήμερα είναι το Namche Bazar, ένα κεφαλοχώρι στα 3.440 μέτρα.
Τώρα κεφαλοχώρι χωρίς δρόμο, καταλαβαίνετε.
Στην αρχή όλα πήγαιναν καλά. Το μονοπάτι ήταν ομαλό και σε ορισμένα σημεία πήγαινε κολλητά με το ποτάμι, πράγμα που μας επέτρεπε να βγάλουμε ωραίες φωτογραφίες. Γρήγορα φτάσαμε στα όρια του εθνικού δρυμού και στο φυλάκιο όπου θα έλεγχαν τις άδειες. Οι φύλακες, βλοσυροί και ψιλοάγριοι - εμφύλιος είναι αυτός - μας έλεγξαν και μπαίναμε πλέον στο πολυπόθητο κομμάτι της διαδρομής μας.
Η οποία διαδρομή αποδείχτηκε δυσκολότερη από ότι την περιμέναμε.
Σε κανα-δυό χιλιόμετρα από το φυλάκιο, περάσαμε μια θεαματική κρεμαστή γέφυρα, στη συμβολή δύο ποταμών.
Εδώ πρέπει να κάνω ακόμα μια εξήγηση:
Τα μονοπάτια συχνά έχουν κόσμο γιατί οι κοιλάδες κατοικούνται και οι χωρικοί ανεβοκατεβαίνουν για να πάνε σε παζάρια γειτονικών χωριών, ή να κουβαλήσουν προμήθειες στα δικά τους χωριά. Πολλές φορές πέφτεις σε ολόκληρα κονβόι από γιακ, που κουβαλάνε απίθανα πράγματα. Τα καταλαβαίνεις από μακριά, από τις κουδούνες που κρέμονται στο λαιμό τους και σε προειδοποιούν.
Γιατί αν δεν παραμερίσεις την πάτησες.
Τα γιακ έχουν τη νοοτροπία να θέλουν να έχουν προτεραιότητα και σε πατάνε, σε ΖΖμπρώχνουν και μπορεί και να σε πετάξουν κάτω. Την έχουν δει κάπως, αλλά τι να κάνεις?
Και εκτός από τα γιακ είναι και οι άνθρωποι. Αυτοί είναι ακόμα πιο φορτωμένοι, τους λυπάται η ψυχή σου. Δηλαδή τι να σου λέω. Βλέπεις ένα γιγαντιαίο δέμα να περπατάει και λες δεν μπορεί, νεραϊδοκρούομαι. Και μόνο δέματα? Είδα ολόκληρες πόρτες να περπατάνε, γιατί αυτοί που τις κουβαλάνε δεν φαινονται. Τι φορτία με ξύλα, τι δίμετρα καλάθια, μόνο περίπτερα δεν είδα να περπατάνε στο μονοπάτι.
Έτσι λοιπόν όταν είναι να περάσεις γέφυρα - και οι γέφυρες εκεί δεν είναι γεφυράκια, μερικές φορές ξεπερνούν τα 100 μέτρα - πρέπει να βεβαιωθείς ότι από απέναντι δεν έρχεται κανένας φορτωμένος που δεν βλέπει μπροστά του γιατί από το σκύψε βλέπει μόνο το χώμα κάτω, ή ακόμα χειρότερα, κανένα ανάγωγο γιακ, πράγμα δύσκολο γιατί το μονοπάτι από την απέναντι μεριά είναι συνήθως χαμένο στη βλάστηση και μπορεί το καραβάνι να ξεπροβάλλει την ώρα που εσύ είσαι στη μέση της γέφυρας, η οποία παρεπιπτόντως κουνιέται, γιατί πλην των άλλων είναι και κρεμαστή.
Μαντέψτε λοιπόν ποιος θα γυρίσει πίσω, θα περιμένει και θα ξαναπεράσει τη γέφυρα.

Οι γέφυρες λοιπόν, εκτός από κρεμαστές και πολυσύχναστες είναι και γεμάτες με πολύχρωμα πανιά, κορδέλες και κουρέλια με ρητά και ευλογίες του Βούδα, για προστασία των ταξιδιωτών και της γέφυρας και για να ξορκίσουν το κακό - με τόσα γιακ διόλου απίθανο να μας βρει το κακό.
Μετά από τις απαραίτητες φωτογραφίες, συνεχίσαμε την πορεία μας. Τι το θέλαμε?
Ακριβώς μετά τη γέφυρα, αρχίζει η ανηφόρα. Δεν νομίζω αλλού να είχα δει τέτοια ανηφόρα.
Να σταματάμε κάθε λίγο για ανάσα - και είμασταν και προπονημένοι μη χέσω - ενώ οι πόρτες και τα δέματα να μας προσπερνάνε και να πηγαίνουν σφήνα προς τα πάνω. Από τα 2.800 έπρεπε να ανέβουμε στα 3.440 μέτρα σε ένα απότομο μονοπάτι που πήγαινε κατευθείαν προς τα πάνω.
Η θέα εξαιρετική, αλλά ποιος την χάζευε, είμασταν όλοι με τις γλωσσάρες έξω σαν λαχανιασμένοι σκύλοι. Άλλοι να πετάνε τα σακίδια και να κάθονται στη σκόνη - που ήταν και γεμάτη σκατούλες από γιακ και ροχάλες από τους χαμάληδες, ένα ποιήμα δηλαδή - άλλοι να φωνάζουν νερό-νερό σαν τη Βλαχοπούλου στην έρημο, και η δικιά σου - ναι αυτή με τις φωτογραφίες - να γκρινιάζει γιατί ήταν άλουστη...
Την πήραμε πρέφα και αρχίσαμε το δούλεμα ομαδόν με τη μορφή παιδικού τραγουδιού: Τι κι αν είσαι άλουστο, θα λουστείς τον Αύγουστο...
Έξαλλη αυτή πήγε να το πει του αντρού της, αλλά και εκείνος δεν την άντεχε άλλο και κοιτούσε αλλού και σφύριζε. Από τότε που κουφάθηκε, ησύχασε. Έλεγα εγώ θα την πετάξει σε κανένα γκρεμό τώρα και θα πει, α συγνώμη δεν το ήθελα, κατά λάθος, έγινε, ήτο μοιραίον....

Αντε, δεν θα φτάσουμε ποτέ????
Τι να φτάσουμε, πηγαίναμε και πηγαίναμε και δεν φτάναμε ποτέ. Θα ανεβαίναμε 3-4 ώρες.
Με τα πολλά φτάσαμε. Δηλαδή δεν φτάσαμε, στο φυλάκιο πριν το χωριό φτάσαμε. Ναι, βέβαια έχει και φυλάκιο, κάθε χώρα με εμφύλιο που σέβεται τον εαυτό της, πρέπει να έχει φυλάκια πριν τα ορεινά χωριά στου διαόλου τη μάνα, που δεν πατάνε οι αντάρτες...
Άντε ξανά έλεγχος, που πάτε, να εδώ πιο κάτω, ο αρχηγός να τάχει πάρει με τη βλακεία τους καθ' ότι είχαν και εξουσία, αλλά και με τον οδηγό που σκάλιζε αρειμανίως τη μύτη του και τραγουδούσε νεπαλέζικα άσματα με ψιλή φωνή. Να το βλέπεις και να μη το πιστεύεις, ούτε στην Ανίτα Πάνια τέτοια πλάκα. Τι Κατέλης και τι Ταμπάκης, εμείς είχαμε ατραξιόν λάιβ μαζί μας. Χολιντέι ον άις.
Ο αρχηγός να θέλει να του χυμήξει, λέω θα έχουμε δράματα τώρα, μια η άλουστη και μια η Μπεζαντάκου, πόσο να αντέξει ένας άνθρωπος, καταπληκτική εικόνα δίναμε ως γκρουπ. Όχι ότι είχε και κανένα άλλο, αλλά τι σημασία εχει?
Και επιτέλους φτάσαμε! Μπροστά μας το Namche Bazar ένα πέτρινο χωριό που απλώνεται αμφιθεατρικά στην πλαγιά σαν νησιώτικη Χώρα. Πληθυσμός 1500 άτομα.
Ο αρχηγός ηρέμησε, ο δύστυχος ανησυχούσε μη πάθει κανείς μας τίποτα, εγώ κατά βάθος πιστεύω ότι φοβόταν μην ο άλλος πνίξει τη γυναίκα του στο μονοπάτι και μετά τι θα κάναμε με το πτώμα στις ερημιές????? Ηρεμήσαμε όλοι, επιτέλους θα ξεκουραστούμε.
Αμ δεν τέλειωσε το μαρτύριο! Από τους δέκα χιλιάδες ξενώνες του χωριού, εμείς μέναμε στον πιο πάνω, στην κορυφή, εκεί που αν ήταν νησιώτικη Χώρα θα ήταν το ξωκλήσι.
Ακολούθησαν κατάρες και λόγια ακατάλληλα για ανηλίκους. Τι τις θέλαμε τις εξοχές και τα λοιπά βουκολικά? Δεν καθόμασταν στο σπιτάκι μας να βάζαμε νόβα να τα βλέπαμε σε ντοκιμαντέρ???
Όταν φτάσαμε φτύνοντας και βήχοντας, καταλάβαμε πόσο σοφή ήταν η επιλογή. Μια απίστευτη θέα μας περίμενε, το χωριό στα πόδια μας και γύρω τεράστια χιονισμένα βουνά που υψώνονται κατακόρυφα και χάνονται στα σύννεφα.
Ο ξενώνας πολύ καλός για τα δεδομένα της περιοχής. Εμείς είχαμε ενάμισι εκατοστό σοβά πάνω μας από τον ιδρώτα και τη σκόνη και φαντάζεστε τις χαρούμενες ιαχές μας όταν μάθαμε ότι μας είχαν ζεστάνει νερό για να κάνουμε μπάνιο. Εκεί γνωρίσαμε και δυο άτομα από τη Σλοβενία που περπατούσαν στα Ιμαλάια για δυο μήνες.
Ο ύπνος ήρθε γρήγορα μετά από τόση κούραση.

 

[vagantos]

Απολαυστική η αφήγηση. Ευχαριστώ ( κι ευχαριστιέμαι)

 

[romantic woman]

Νάσαι καλά traveladdict!!!Ιδιαίτερη ιστορία και με το εξαιρετικό χιούμορ που την περιγράφεις την κάνεις ακόμα πιό συναρπαστική!:xmas_smile:

 

[ΕΡΣΗ]

Αφου γλιτωσατε το φονικο...φθηνα τη βγαλατε...

 

[ioanna karagianni]

Και εγώ σε ευχαριστώ και περιμένω με αγωνία την συνέχεια. Καθώς ανέκαθεν υπήρξα γιαλατζί ορειβάτης θυμάμαι την έκλπηξη μου όταν έβλεπα τους ντόπιους να ανεβαίνουν κατακόρυφα μονοπάτια που μόνο αυτοί τα έβλεπαν, με υποτυπώδη παπούτσια και φορτωμένοι με τα περίπτερα που περιγράφεις στην πλάτη, η ιστορία σου μου φαίνεται ότι πρέπει για Χριστούγεννα μπροστά στο τζάκι. Οι εικόνες που περιγράφεις υπέροχες. Α ναι και Καλά Χριστούγεννα.

 

[traveladdict]

Η επόμενη πέρασε με πεζοπορία στα γύρω χωριά. Επειδή είμασταν στα 3.440 μέτρα, έπρεπε να μείνουμε μια ολόκληρη μέρα σ'αυτό το υψόμετρο για να προσαρμοστούμε.

Η διαδικασία ανόδου σε μεγάλα υψόμετρα έχει ως εξής:
Κάθε 300 - 400 μέτρα ανόδου πρέπει να γίνεται διανυκτέρευση, γιατί αλλιώς το σώμα δεν μπορεί να ανταποκριθεί στη μεγάλη πίεση που δέχεται και μπορείς να πάθεις την ασθένεια του υψόμετρου.
Κάθε 2-3 μέρες πρέπει επίσης να σταματάς και να κάνεις 2 διανυκτερεύσεις στο ίδιο μέρος, για να δώσεις την ευκαιρία στον οργανισμό να αναταποκριθεί στις απαιτήσεις του μεγάλου ύψους. Τώρα τα 300-400 υψομετρική διαφορά μπορεί να σας φαίνονται τίποτα, αλλά δεν είναι. Για παράδειγμα μπορεί να περπατάς και να ανεβοκατεβαίνεις μια ολόκληρη μέρα για να φτάσεις στο τελικό προορισμό, που είναι μόλις 300 μέτρα πιο ψηλά από το μέρος που διανυκτέρευσες την προηγούμενη.

Ακόμα, για να αποφύγεις-όσο μπορείς - τις επιπτώσεις από το υψόμετρο, πρέπει να διανυκτερεύεις λίγο χαμηλότερα από το ψηλότερο σημείο που πέρασες στη διάρκεια της ημέρας.
Εξηγούμαι: Αν για παράδειγμα περάσεις μια ορεινή διάβαση 5.000 μέτρων για παράδειγμα, δεν είναι και πολύ έξυπνο να κοιμηθείς στα 5.000 μέτρα, αλλά στα 4.700.
Το υψόμετρο δεν αστειεύεται, γι'αυτό πρέπει να έχεις οργανώσει πολύ καλά την αποστολή, ή να απευθυνθείς σε έναν σωστό επαγγελματία, που θα φροντίσει να πάνε καλά όλα.
Να πούμε επίσης, ότι στα μεγάλα υψόμετρα η πίεση μειώνεται ( το αντίθετο απ'αυτό που συμβαίνει στο βυθό) και επειδή η εσωτερική μας πίεση είναι αυξημένη είμαστε σαν ένα μπουκάλι με αεροζόλ - έτοιμοι να σκάσουμε δηλαδή. Οι σφυγμοί ανεβαίνουν στους 150 - 170 την ώρα του ύπνου, η όρεξη κόβεται, και η ακτινοβολία είναι πολύ έντονη με αποτέλεσμα να χρησιμοποιείς αντιηλιακά με δείκτη 50 και πάλι να καίγεσαι.
Επειδή η ακτινοβολία δεν είναι φυσιολογική, το χρώμα που παίρνεις είναι ένα πολύ σκούρο καφέ-μπλε. Τα μάτια πρέπει να προστατεύονται με ειδικά ορειβατικά γυαλιά, γιατί η αντανάκλαση είναι τόσο ισχυρή, που τα μάτια παθαίνουν εγκαύματα και υπάρχει κίνδυνος τύφλωσης. Από τα 4.500 μέτρα και πάνω αρχίζουν οι ναυτίες.
Η ανυπαρξία όρεξης σε συνδυασμό με την υπερβολική καύση θερμίδων - πέρα από το σώμα που δουλεύει στο φουλ 24 ώρες, λόγω της χαμηλής ατμοσφαιρικής πίεσης, αλλά και της διαρκούς κίνησης - έχει σαν αποτέλεσμα θεαματική απώλεια βάρους. Αυτή η απώλεια δεν είναι φυσιολογική, μπορεί να χάσεις 10 κιλά σε 10 μέρες και το σώμα επιβαρύνται από αυτό. Η έντονη ναυτία σε κάνει να μην ανέχεσαι τίποτα στο στόμα σου και μια μπουκιά φαγητού, ή μια γουλιά νερού μπορεί να εξελιχτεί σε μαρτύριο. Η κατανάλωση νερού όμως είναι επιβεβλημένη γιατί σ'αυτές τις συνθήκες η αφυδάτωση καραδοκεί και πρέπει να αποφευχθεί με κάθε θυσία.
Αυτά που αναφέρω είναι τα πρώτα στάδια της ασθένειας του υψόμετρου. Αν είσαι τυχερός μπορεί και να μη πάθεις τίποτα. Αν είσαι άτυχος μπορεί και να σε πιάσει από τα 3.500 μέτρα ( σπάνιο αυτό). Δεν έχει σημασία αν είσαι αθλητικός ή όχι, υπέρβαρος, ή αν έχεις αντοχή.
Το υψόμετρο είναι σαν τη ναυτία στο αυτοκίνητο: Ή σε πειράζει, ή όχι. Βλέπεις γεροδεμένους αθληταράδες να καταρρέουν και μεσόκοπους 60άρηδες να πηγαίνουν απτόητοι.
Τα έγραψα όλα αυτά, γιατί αν πάρει κανείς τα μέτρα του, οι επιπτώσεις είναι πολύ λιγότερες. Και είναι ο λόγος που αν πάει μόνος στο Everest Base Camp, θα πρέπει να προσέξει πολύ τους χρόνους παραμονής σε διαφορετικά υψόμετρα, αν πάει οργανωμένα - που το συνιστώ - θα πρέπει να έχει οδηγούς αητούς.

Και έρχομαι στο θέμα μας: Ο οδηγός - Ταμπάκης.
Αυτός που λέτε, καθόλου δεν ήθελε να είναι οδηγός βουνού. Πολύ θα προτιμούσε να πήγαινε σε διαγωνισμούς ταλέντων, ή να διαφήμιζε σαμπουάν σε αργή κίνηση, φυσώντας χνούδια από κοτσάνια.
Πίστευε ότι ήταν σπουδαίο ταλέντο και ότι χαραμιζόταν με το τσόκαρο στο καλντερίμι, να ανεβοκατεβάζει αργόσχολους στα κορφοβούνια.
Και βαριόταν να μας πει το παραμικρό, μάλιστα ήθελε να ξεμπερδεύει τόσο γρήγορα που αποφάσισε να αλλάξει το πρόγραμμα και να κοιμηθούμε αλλού - και προσέξτε: σε διαφορετικό υψόμετρο από το προγραμματισμένο -για να γυρίσουμε νωρίτερα στη Λούκλα.
Ο τύπος έμενε στη Λούκλα και είμαι σίγουρος ότι θα είχε το παρατσούκλι το Δάκρυ της Λούκλα, το Λουλούδι της Ανατολής ή κάτι παρόμοιο, ανατολίτικον και ποιητικόν.

Αυτόν ο αρχηγός μας δεν τον καλοείδε από την αρχή, έκοβε το μάτι του, τόσες φορές πήγε στα Ιμαλάια, οπότε το βράδυ στο Mojo του εξηγήθηκε, το και το, κάνε την πλάκα σου και άσε με να κάνω τη δουλειά μου, γιατί σε παρατάω και συνεχίζω μόνος με το γκρουπ. Να πω επίσης εδώ, ότι αν έχεις επικεφαλής άνθρωπο που ξέρει, δεν χρειάζεσαι τον οδηγό του βουνού - αν κα επιβάλεται, ιδίως για τις πάνω από τα 6.000 μέτρα κορυφές.
Ο οδηγός πρέπει να είναι σαΐνι, να ξέρει τα περάσματα, τα κατατόπια, τους ξενώνες και εκείνος δεν ήξερε τίποτα. Αν τον ρωτούσες όμως για τη Σακίρα και τη Μαντόνα, τα ήξερε όλα.
Για το μόνο που τον χρειαζόμασταν ήταν να αναλαμβάνει τα πολλά-πολλά με τους στρατιώτες στα φυλάκια, επειδή αυτοί δεν ξέρουν αγγλικά.
Από την άλλη, ο αρχηγός ήξερε τα πάντα: Τις ώρες που θα περπατούσαμε, που ήταν πιο επικίνδυνα, μας ενθάρρυνε και όπως προείπα μας κράτησε ενωμένους, γιατί κάποιες στιγμές κοντέψαμε να πλακωθούμε μεταξύ μας, λόγω πολλών αιτιών, της εξής μίας: της άλουστης.
Κάναμε λοιπό μια 4ωρη πεζοπορία πάνω από το Namche Bazar, η άλουστη έμεινε για να πάει για ψώνια. Τι να πει κανείς...
Συναντήσαμε και μια νεαρή Νεοζηλανδή, που ήρθε μέχρι εδώ ολομόναχη για να δει τα μέρη που μεγάλωσε. Πως το είπατε αυτό?
Λοιπόν αυτή είχε μια ωραία ιστορία να μας διηγηθεί:
Η Νέα Ζηλανδία έχει ας πούμε "υιοθετήσει" την περιοχή, λόγω του Νεοζηλανδού Χίλαρι που ήταν ο πρώτος που κατέκτησε το Έβερεστ, μαζί με τον Τενζίνγκ Νοργκάυ, Σέρπα αυτός.
Η Ν.Ζ.λοιπόν στέλνει φάρμακα και γιατρούς στους Σέρπα και στήνει ιατρεία, με αποτέλεσμα η Κοιλάδα του Κούμπου, η κοιλάδα δηλαδή που ανεβαίνει από τη Λούκλα μέχρι το Έβερεστ, να είναι η πιο προνομιούχα περιοχή των Νεπαλέζικων Ιμαλαίων.
Οι χωρικοί έχουν τα μέσα διαβίωσης, έχουν και περίθαλψη.
Στις γειτονικές κοιλάδες όμως, μαύρη μαυρίλα. Χολέρα και κασίδα.
Όταν λοιπόν η κοπελίτσα ήταν μικρή, οι γονείς της ήρθαν εδώ σαν γιατροί και έμειναν δέκα χρόνια. Το κορίτσι μεγάλωσε με τα σερπάκια, έμαθε τη γλώσσα τους και πήγαινε σε νεπαλέζικο σχολείο. Η οικογένεια επέστρεψε στη Νέα Ζηλανδία, η κοπέλα πήγε στο κολέγιο και μόλις τελείωσε, επέστρεψε στα Ιμαλάια για να δει τους παλιούς της φίλους και να μείνειτο χειμώνα εδώ.
Και περπατούσε σαν το κατσίκι στα βράχια, αέρινη, όμορφη σαν ξωτικό των βουνών.
Σαν τις δικές μας που δεν ξεκολλάνε από το κινητό και το σεσουάρ και αναστενάζουν για χαμένους έρωτες στα εντεχνάδικα τα σαββατόβραδα. ( Κορίτσια μη βαράτε, οι παρούσες εξαιρούνται βεβαίως!!!!)
Πολύ τη χάρηκα τη μικρή και για ακόμα μια φορά βλαστήμησα την τύχη μου που είχαμε την άλουστη μαζί μας. Σ'όλο το τρεκ γκρίνιαζε συνέχεια και ζήλευε και την άλλη την κοπέλα που είχαμε μαζί μας και ήταν μια χαρά κορίτσι.
Στο τέλος μεγάλωσε και το μουστάκι της, γιατί πείτε μου που θα έκανε αποτρίχωση εκεί πάνω, εεε?? που?
Λοιπόν ό Θεός όταν θέλει να κάνει πλάκες, γίνεται σαν τον Ντένις τον Τρομερό.

Επιστρέψαμε στον ξενώνα νωρίς το απόγευμα και το βραδάκι πήγαμε για μπύρες στο μοναδικό μπαράκι του χωριού, που έπαιζε Μπανάναραμα και όπου συναντήσαμε ορειβάτες που κατέβαιναν από το Έβερεστ και μας είπαν πολύ ενδιαφέροντα πράγματα.
Ες αύριον τα σπουδαία.

 

[romantic woman]

Φοβερός!Μ΄αρέσει που μας δίνεις και τη χιουμοριστική πλευρά του θέματος,με την άλουστη... και τη σύγκριση νεοΖηλανδής με δικά μας κορίτσια!

Θα μου επιτρέψεις να δώσω κάποιες επεξηγήσεις σχετικά με τα συμπτώματα που ανέφερες λόγω ύψους...
Το μπλέ χρώμα που αναφέρεις που παίρνει το δέρμα δεν είναι λόγω της ακτινοβολίας,η ακτινοβολία αυτή καθ΄εαυτή μαυρίζει,σκουραίνει,και φυσικά σε τέτοια υψόμετρα κάνει πολύ γρήγορα και εγκαύματα,γιαυτό πολύ σωστά ανέφερες είναι απαραίτητη η χρήση αντιηλιακού και η προστασία ματιών...
Το μπλε, μπλαβί χρώμα είναι η κυάνωση του δέρματος που οφείλεται στην μείωση οξυγόνωσης του αίματος λόγω της ελάττωσης του οξυγόνου στον αέρα,.. όσο πιο μεγάλο είναι το υψόμετρο...μπορεί να μειωθεί στο μισό έως και το ένα τρίτο στα πολύ μεγάλα υψόμετρα!
Ο οργανισμός όμως για να λειτουργήσει και να επιβιώσει έχει ανάγκη τα επίπεδα οξυγόνου που είχε και στο φυσιολογικό υψόμετρο,πριν δηλαδή,οπότε τι γίνεται;Αυτό το πετυχαίνει με την δυνατότητα προσαρμογής που έχει μέσα από μια σειρά βιολογικών διεργασιών,όπως αύξηση συχνότητας και εύρους των αναπνοών, (οπότε αποβάλλεται περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα και αυξάνει η ποσότητα του οξυγόνου) αύξηση του αριθμού των ερυθρών αιμοσφαιρίων στο αίμα,μεταβολές σε ορμόνες,χημικές μεταβολές κλπ ..που όλα αυτά χρειάζονται κάποιο χρονικό διάστημα για να επιτευχθούν,γι αυτό πολύ σωστά ανέφερες ότι χρειάζεται ένα πρόγραμμα ,ένα πλάνο για να πηγαίνεις ψηλά σιγά σιγά.
Η αφυδάτωση που όπως είπες καραδοκεί!,οφείλεται και στην αυξημένη εφίδρωση και στο ότι η απώλεια νερού ακόμα και με την αναπνοή είναι αυξημένη!λόγω της ταχύπνοιας δηλ του αυξημένου αριθμού των αναπνοών και του κρύου και ξηρού αέρα που υπάρχει στα μεγάλα ύψη και επιβάλλεται ο ορειβάτης να πίνει πολύ νερό ακόμα και αν δεν έχει την αίσθηση της δίψας.
Επίσης η υποξία(το μειωμένο οξυγόνο)έχει αντίκτυπο σέ όλα τα συστήματα του σώματος...στο πεπτικό με αποτέλεσμα μειωμένη απορρόφηση της τροφής!την στιγμή που οι ανάγκες σε πρόσληψη ενέργειας-θρεπτικών συστατικών είναι αυξημένες,καθώς και στις εγκεφαλικές λειτουργίες με αποτέλεσμα μειωμένη αντίληψη,μη σωστή κρίση,(για να μην πάμε σε πιο σοβαρές καταστάσεις σύγχυση,ψευδαισθήσεις κλπ).

 

[ΕΡΣΗ]

Πολυ ενδιαφερον και το σημερινο κομματι. Ευχαριστουμε!
(αμα σου τυχει κανενας αχωνευτος...ο θεος να τον φυλαει απο το στομα σου παλικαρι μου...).

 

[Menia21]

Και έρχομαι στο θέμα μας: Ο οδηγός - Ταμπάκης. Αυτός που λέτε, καθόλου δεν ήθελε να είναι οδηγός βουνού. Πολύ θα προτιμούσε να πήγαινε σε διαγωνισμούς ταλέντων, ή να διαφήμιζε σαμπουάν σε αργή κίνηση, φυσώντας χνούδια από κοτσάνια.
Πίστευε ότι ήταν σπουδαίο ταλέντο και ότι χαραμιζόταν με το τσόκαρο στο καλντερίμι, να ανεβοκατεβάζει αργόσχολους στα κορφοβούνια.

Πολύ τη χάρηκα τη μικρή και για ακόμα μια φορά βλαστήμησα την τύχη μου που είχαμε την άλουστη μαζί μας. Σ'όλο το τρεκ γκρίνιαζε συνέχεια και ζήλευε και την άλλη την κοπέλα που είχαμε μαζί μας και ήταν μια χαρά κορίτσι. Στο τέλος μεγάλωσε και το μουστάκι της, γιατί πείτε μου που θα έκανε αποτρίχωση εκεί πάνω, εεε?? που?

:xmas_lol::xmas_lol::xmas_lol: Να' σαι καλά βρε Traveladdict με την ιστορία σου, έχω ξεπατωθεί στο γέλιο και περνάει ευχάριστα η βάρδια μου! Αυτός ο Ταμπάκης έχει μπει στην καρδιά μου!:xmas_cheesygrin:

 

[traveladdict]

(αμα σου τυχει κανενας αχωνευτος...ο θεος να τον φυλαει απο το στομα σου παλικαρι μου...).

Ε μη το λες! Μου έχουν τύχει πολλοί.
Είπα τίποτα εδώ μέσα για κανέναν??? :xmas_mrgreen::xmas_mrgreen::xmas_mrgreen:

 

[Dva Srca]

Σπάνια διαβάζω τα travelstories μέχρι τέλους, γιατί με κουράζει πολύ η οθόνη του υπολογιστή και δε μπορώ να διαβάζω μεγάλα συνεχόμενα κείμενα με ευκολία! Τη δική σου όμως ιστορία τη διάβασα σερί μέσα σε περίπου μισή ώρα, μου κράτησε το ενδιαφέρον, με έκανε να γελάσω και γενικά τη θεωρώ μια από τις πιο ιδιαίτερες που έχω διαβάσει όχι μόνο εδώ, αλλά γενικότερα! Συγχαρητήρια, περιμένουμε και τη συνέχεια και το τέλος!