Νεπάλ Έβερεστ

[traveladdict]

Θα σας πω για ένα ταξίδι- αποστολή που έκανα τον Ιανουάριο του 2003 ανεβαίνοντας μέχρι το Everest Base Camp στα 5.525 μέτρα.
Το Everest Base Camp είναι το τέλος μια ςμεγάλης ορειβατικής διαδρομής με μέσο υψόμετρο τα 4.500 μέτρα και είναι επίσης η βάση από όπου οι μεγάλες ορειβατικές αποστολές ξεκινούν για την κατάκτηση του Έβερεστ. Η διαδρομή αυτή είναι δύσκολη το χειμώνα, αλλά αποζημιώνει και τον πιο δύστροπο γιατί σε φέρνει μπροστά στα ψηλότερα βουνά της γης και μέσα σε τοπία που ανήκουν σε έναν άλλο κόσμο.
Με την ορειβασία ασχολούμαι από μικρό παιδί, και είχα την ευκαιρία και την τύχη να ανέβω σε αρκετά βουνά της πατρίδας μας, αλλά και του εξωτερικού, όπως τα Πυρηναία, τον Άτλαντα, το Αραράτ, τα Άνδεις και τα Ιμαλάια. Την ευκαιρία την πήρα διαβάζοντας μια ταξιδιωτική ιστορία για τον Άτλαντα από τον AlexisK. Στον Άτλαντα είχα ανέβει πολύ παλιότερα και η ιστορία που διάβασα, μου θύμισε παλιές καλές εποχές.
Η επιλογή της εποχής για το Everest Base Camp ήταν λάθος, γιατί έκανε πολύ-πολύ κρύο και οι μέρες ήταν ακόμα μικρές. Επειδή όμως δεν μπορούσαμε άλλη εποχή, αναγκαστήκαμε να πάμε τότε. Πρέπει επίσης να πω ότι την εποχή εκείνη, το Νεπάλ ήταν στη δίνη ενός αιματηρού εμφύλιου ανάμεσα στο στρατό και τους Μαοϊστές αντάρτες που κατείχαν τα τρία τέταρτα των εδαφών της χώρας. Οι ιστορίες που ακούγαμε ήταν για “διόδια” που πλήρωναν οι ξένοι στους αντάρτες, αιματηρές συμπλοκές και γενικά μια αναρχία και μια ανασφάλεια στη χώρα αυτή.
Ακόμα να προσθέσω ότι ο σοβαρότερος λόγος που με έκανε να συμμετάσχω στην αποστολή αυτή ήταν ότι ήθελα να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου και να προπονηθώ για το εγχείρημα της επόμενης χρονιάς που ήταν η κορυφή Ακονγκάουα στις Άνδεις, ένα πολύ ψηλότερο βουνό και με πιο δύσκολες συνθήκες. Μεγάλο ατού ήταν ο αρχηγός μας, που ήθελα επίσης να τεστάρω, μια και θα ήταν αυτός που θα μας συνόδευε και στις Άνδεις τον επόμενο χρόνο.
Είμαστε συνολικά 8 άτομα, 7 + 1 αρχηγός. Η πτήση μας έγινε με την Αustrian Airlines, που τότε πετούσε κατευθείαν στο Κατμαντού και ήταν η μόνη ευρωπαϊκή εταιρεία που πετούσε στο Νεπάλ. Στο Νεπάλ είχα ξαναπάει και το Κατμαντού είναι από τις αγαπημένες μου πόλεις, θα μπορούσα πολύ άνετα να μένω εκεί.
Η πτήση ήταν πολύ καλή και μάλιστα το αεροπλάνο στο κομμάτι από Βιέννη για Κατμαντού ήταν άδειο – ποιος θα πήγαινε στο ανταρτοκρατούμενο Νεπάλ και μάλιστα χειμωνιάτικα?
Οι ετοιμασίες για το ταξίδι ήταν πολλές, έπρεπε να πάρουμε μαζί μας όλο τον εξοπλισμό, ρούχα χειμερινού βουνού, μπατόν, σακίδια και υπνόσακους για ακραίες θερμοκρασίες. Η ανάβαση δεν χαρακτηρίζεται σαν τεχνική, δηλαδή δεν έχει πολλές δυσκολίες, είναι μάλλον μια ορεινή πεζοπορία σε μεγάλα υψόμετρα και κάτω από δύσκολες καιρικές συνθήκες και διαρκεί περίπου 15 μέρες άνοδος και κάθοδος.
Με την άφιξη στο Κατμαντού, το πρώτο σοκ: Αφού παραλάβαμε τις αποσκευές μας, μας ενημερώνουν ότι ο δρόμος για την πόλη είναι κλειστός λόγω μαχών ανάμεσα σε στρατό και αντάρτες και κανένα αυτοκίνητο και ταξί δεν επιτρέπεται να φύγει από το πάρκινγκ του αεροδρομίου.
Α, πάρα πολύ ωραία, έκτακτα. Και τώρα?
Εκεί ήταν που άρχισα να εκτιμώ τον αρχηγό μας. Γνώστης του Νεπάλ και εμπειρότατος γενικά, ήταν αυτός που ένωσε και κράτησε την ομάδα, γιατί οι περισσότεροι θα είχαν λακίσει. Να πω εδώ ότι συνολικά ήμασταν πέντε άντρες και τρεις γυναίκες, όλοι σχετικοί με την ορειβασία εκτός από έναν, αλλά ήταν γυμνασμένο παλληκάρι και δεν θα μας δημιουργούσε πρόβλημα. Ο αρχηγός λοιπόν μας καθησύχασε, μας είπε ότι σε λίγο θα τέλειωνε η ιστορία όπως και έγινε. Αφού πέρασε μια ώρα, μας ειδοποιούν ότι ο δρόμος άνοιξε μετά από κάτι εκκαθαρισούλες του στρατού. Επιτέλους ξαναπατούσα στο Κατμαντού. Λόγω του πολέμου, δεν υπήρχε κανένας ξένος και γενικά υπήρχε μια παράξενη ησυχία. Τώρα για το Κατμαντού τι να γράψω… Για τους ναούς του, για την ατμόσφαιρα του για τα παρακμιακά του μπαράκια? Απλά δεν περιγράφεται.
Μια και δυο πάμε στο ξενοδοχείο μας, το Radisson, μια όαση πολυτέλειας σε μια πόλη που περίμενε με αγωνία από τη μια μέρα στην άλλη να πέσει ο βασιλιάς και οι μαοϊστές να καταλάβουν την εξουσία. Το ξενοδοχείο σούπερ με ωραία δωμάτια, αλλά λίγο έξω από το κέντρο, όχι ότι δεν μπορείς να πας με τα πόδια, αλλά δεν είναι και δίπλα.
Η δεύτερη ημέρα πέρασε με τις δικές μας επιθέσεις στα μαγαζιά του Ταμέλ, της περιοχής όπου κινούνται όλοι οι ξένοι. Υπήρχε η φήμη ότι τα ορειβατικά καταστήματα του Ταμέλ είχαν πληθώρα από είδη ορειβασίας και σε φοβερές τιμές μάλιστα και εμείς ως γνήσιοι έλληνες πέσαμε με τα μούτρα σαν λιμάρια σε μπουφέ ξενοδοχείου. Άδικα ο αρχηγός μας προειδοποιούσε ότι τα Northface, Salewa, Mamuth και Lowe Alpine που βλέπαμε με γουρλωμένα μάτια, δεν ήταν αυθεντικά, αλλά φερμένα από την άλλη πλευρά των Ιμαλαίων, την Κίνα δηλαδή. Όσοι πήραν και τα χρησιμοποίησαν κατά τη διάρκεια της πεζοπορίας, γρήγορα κατάλαβαν πόσο δίκιο είχε. Τα μόνα καλά υλικά που μπορεί να βρει κανείς είναι αυτά που αφήνουν πίσω τους οι αποστολές, αλλά και αυτά πλέον σπανίζουν. Εγώ πάντως τσίμπησα ένα ζευγάρι αυθεντικά ορειβατικά γυαλιά, μια χαρούλα.
Στο Ταμέλ τώρα να γίνεται χαμός. Έχουν πάρει πρέφα οι μαγαζάτορες ότι κατέφθασε γκρουπ με ξένους και έχουν αμολήσει τους κράχτες για παγανιά. Ο πόλεμος φέρνει και αναδουλειές και αυτοί είχαν ξεπεράσει από πολλού τα όρια τους. Μας έβλεπαν με τις μαύρες σακούλες για τα ψώνια, γεμάτες με ορειβατικά και σου λέει έχουν λεφτά αυτοί ας τους προσελκύσουμε. Μόνο γκόμενες που δεν μας έριξαν… Οι ξένοι γενικά ελάχιστοι, μόνο κάτι στοκ του 70, που ζητιάνευαν για να παρατείνουν τη διαμονή τους στο Νεπάλ.
Το μεσημέρι φάγαμε φιλέτο από γιακ με τηγανητές πατάτες σε ένα εστιατόριο στο Ταμέλ και συμφωνήσαμε να αφήσουμε τα υπόλοιπα ψώνια για την επιστροφή μας από το βουνό.
Το απόγευμα ο αρχηγός μας πήγε να παραλάβει τις άδειες για την ανάβαση. Όπως στα περισσότερα μέρη της Ασίας, έτσι και στο Νεπάλ η γραφειοκρατία βασιλεύει. Χρειάζονται δύο άδειες: Μια για την ανάβαση και μια για την είσοδο στον εθνικό δρυμό του Έβερεστ, γιατί το κράτος έχει ανακηρύξει όλη την περιοχή γύρω από το Έβερεστ και την κοιλάδα Κούμπου σε εθνικό δρυμό. Για δυο από μας ήθελε ακόμα μια άδεια. Δεν θα επιστρέφαμε αμέσως, αλλά θα πηγαίναμε και στην κορυφή Island Peak στα 6.189 μέτρα, για την οποία χρειαζόταν ακόμα μια άδεια. Όλες οι κορυφές πάνω από 6.000 μέτρα στο Νεπάλ χρειάζονται άδεια, με πληρωμή φυσικά, για να μη ξεχνιόμαστε κιόλας.
Μετά λοιπόν το όργιο των αγορών, το τσιμπούσι με το γιακ και τις πολυπόθητες άδειες στο χέρι, επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση και ύπνο. Μετά τις 7 κυκλοφορία γιοκ, επιβάλλεται απαγόρευση της κυκλοφορίας λόγω της κατάστασης που αντιμετωπίζει η χώρα. Δεν μας πειράζει όμως, γιατί την επόμενη πρέπει να ξυπνήσουμε στις 4. Η πτήση μας για την Λούκλα, στην καρδιά των Ιμαλαίων είναι στις 8 και δεν μπορεί να περιμένει, ούτε μπορούμε να πετάξουμε αργότερα, όλες οι πτήσεις για εκεί γίνονται το πρωί λόγω των ατμοσφαιρικών συνθηκών στα Ιμαλάια.

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 7

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 7

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[romantic woman]

Ακρως ενδιαφέρουσα η ιστορία σου!πόσο ισχυρό πρέπει νάναι το πάθος για κάτι.. στη συγκεκριμένη περίπτωση για την ορειβατική αυτή αποστολή ώστε να παρακάμψετε το γεγονός του εμφύλιου και των συμπλοκών και να βρεθείτε απτόητοι εκεί;
Περιμένουμε τη συνέχεια!

 

[ΕΡΣΗ]

Μια ακομη ενδιαφερουσα ιστορια ξεκινα... Πηρα το σκαμνακι μου, εκατσα και περιμενω τη συνεχεια...

 

[eleni70]

μια το εμπόλεμο πακιστάν, μια το εμπόλεμο νεπάλ ξέρεις να μας κρατάς το ενδιαφέρον traveladdict... περιμένω με αγωνία τη συνέχεια να ανεβούμε μαζί σου στο έβερεστ...

 

[traveladdict]

Μα εκεί είναι το ενδιαφέρον αγαπητή eleni70. Τι να γράψω? για το Σαββατοκύριακο στη Ρώμη?

Συνεχίζω.
Η πτήση για τη Λούκλα κρατάει περίπου μια ώρα. Το αεροπλάνο, ελικοφόρο 20, ή 25 θέσεων δεν θυμάμαι, έκανε εκκωφαντικό θόρυβο, τόσο που μας έδωσαν βαμβάκι να βάλουμε στα αυτιά μας. Στην αρχή πετούσαμε πάνω από μαι πεδιάδα, αλλά γρήγορα φάνηκαν τα βουνά.
Το αεροπλάνο πετούσε τόσο κοντά στα βουνά, που νόμιζες ότι θα απλώσεις τα χέρια σου και θα τα πιάσεις. Έβλεπα τα έλατα σε απόσταση μισού χιλιομέτρου από κάτω και έλεγα, όπου νάναι θα πέσουμε δεν υπάρχει περίπτωση να γλυτώσουμε.
Και τότε φάνηκε ο διάδρομος προσγείωσης. Και τι διάδρομος! Θα σας εξηγήσω αμέσως.
Η Λούκλα είναι ένα μικρό χωριό σε υψόμετρο 2.800 μέτρα, 117 μέτρα πιο χαμηλά από τον Όλυμπο δηλαδή. Ο διάδρομος προσγείωσης βρίσκεται μέσα στο χωριό και είναι τόσο μικρός που οι πιλότοι κάνουν καθημερινούς άθλους για να προσγειώσουν τα αεροπλάνα.
Ο διάδρομος είναι σαν μπαλκόνι, κρέμεται στην κυριολεξία πάνω από ένα χαώδη γκρεμό, που αν στην προσγείωση ο πιλότος δεν υπολογίσει και το εκατοστό, το αεροπλάνο θα συντριβεί στην απότομη πλαγιά κάτω από το διάδρομο.
Η απογείωση φαίνεται πιο εύκολη: ο διάδρομος είναι κατηφορικός προς το γκρεμό, έτσι ώστε το αεροπλάνο να παίρνει τη φόρα που χρειάζεται και να βρεθεί με τη μία πάνω από το χαώδες κενό.
Στη Λούκλα λοιπόν κατεβήκαμε και προσπαθούσαμε να συνέλθουμε απο το σοκ της προσγείωσης. Στη Λούκλα μας περίμεναν και οι αχθοφόροι που θα κουβαλούσαν τα πολλά. Εκεί βρήκαμε και τον οδηγό βουνού που όπως αποδείχτηκε περισσότερο κοιτούσε την πάρτη του παρά εμάς, έτσι ώστε ο αρχηγός να τον υποσκελίσει και να κάνει κουμάντο εκείνος, ευτυχώς.
Αφού συστηθήκαμε, χαίρετε πως είσαστε τι κάνουν τα παιδιά, αρχίσαμε την πεζοπορία. Το περπάτημα είναι εύκολο μέσα από αραιή και αλλού από πυκνή βλάστηση. Το μονοπάτι είναι φτιαγμένο εδώ και αιώνες για να εξυπηρετεί τα ορεινά χωριά της περιοχής και είναι όλο άγριο και στενό καλντερίμι, που ρημάζει τα άρβυλα. Σε πολλά σημεία είναι και χώμα, αλλά στις ανηφόρες έχουν βάλει μεγάλες πέτρες που χρησιμεύουν και σαν σκαλοπάτια.
Στην αρχή το διασκεδάσαμε, δεν είχε πολλά απότομα, στα δεξιά μας είχαμε το ποτάμι που αφρισμένο κατέβαινε από τους παγετώνες των Ιμαλαίων και πρόσφερε μοναδικές θέες σε συνδυασμό με τα δασωμένα βουνά.
Περάσαμε μικρά χωριά, φτιαγμένα από πέτρα και ξύλο, με πολλά παιδάκια που έπαιζαν στα χώματα και αρκετές κρεμαστές γέφυρες, όλες σύγχρονες και με συρματόσχοινα, δείγμα ότι η κυβέρνηση προσπαθούσε να φροντίσει αυτή τη περιοχή που τόσο απέφερε στον κρατικό κορβανά. Και ήταν από τις λίγες περιοχές που οι Μαοϊστές δεν είχαν επικρατήσει. Προορισμός μας ήταν το χωριό Mojo, στο οποίο θα φτάναμε σε 5-6 ώρες. Κάθε διακόσια μέτρα και οικισμός, όλοι φτωχικοί και πέτρινοι με σκύλους, πολλές κότες και χαμογελαστούς ανθρώπους.
Στα διαλείμματα τσιμπούσαμε σοκολάτες και ξηρούς καρπούς και ακούγαμε τον αρχηγό που μας έλεγε ιστορίες για την περιοχή και άλλα ενδιαφέροντα, πρέπει να είχε πάει 5 φορές και λίγες λέω.
Οι αχθοφόροι πάντα λίγο πιο παράμερα, σεμνά παιδιά μικροκαμωμένα με σαγιονάρες ο ένας, με άθλια παπούτσια ο άλλος, με ότι θέλεις ο παράλλος. Καλά πως περπατάνε σε τέτοια κακοτράχαλα μονοπάτια? Και πιο πάνω δεν θα κρυώσουν? Εκεί έμαθα ότι είναι τόσο σκληραγωγημένοι, που δεν νοιάζονται, πολλές φορές θέλουν τα άρβυλα των ορειβατών όταν τελειώνουν οι αποστολές, πιο πολύ για να πουλάνε μούρη στους υπόλοιπους.
Στο Mojo δεν φτάσαμε ούτε σε 5, ούτε σε 6 ώρες, αλλά σε 7 γεμάτες ωρίτσες, γιατί είχαμε μια τρελή που έβγαζε φωτογραφία κάθε παιδάκι σε κάθε δυνατή πόζα. Και τα παιδάκια εκεί είναι πάρα πολλά. Μετά έβγαζε και τις γυναίκες που έπλεναν, που μάζευαν ξύλα, που τάιζαν τα παιδάκια και ούτω καθεξής. Στο τέλος έφαγε και κράξιμο, γιατί ήταν η μόνη που μας έπρηζε με το υψόμετρο, με τα ζωύφια, με το νερό, με το φαγητό, με το κρύο, με τα άρβυλα που την χτυπούσαν κλπ κλπ και αντί να συμμαζευτεί που μας έκανε το βίο αβίωτο, μας καθυστερούσε για άχρηστες φωτογραφίες, ή για κατούρημα στις πιο ακατάλληλες στιγμές. Πρέπει να σας πω ότι οι αποστολές αυτές είναι κάτι σαν το big brother, δηλαδή είσαι 24 ώρες το 24ωρο και για πολλές μέρες με συγκεκριμένους ανθρώπους, σε ένα ξένο περιβάλλον από το οποίο δεν μπορείς να φύγεις.
Πρέπει λοιπόν να τόχεις πάρει απόφαση ότι έτσι είναι, να σέβεσαι τους άλλους και να μη γκρινιάζεις, ούτε να το παίζεις ξερόλας.
Βέβαια τα μέρη που περάσαμε ήταν τόσο όμορφα που ξεχνούσα την ανόητη αυτή ( ελπίζω να είναι μέλος στο travelstories και να διαβάζει την ιστορία αυτή, για να καταλάβει πόσο μας δυσκόλεψε).
Φτάσαμε λοιπόν στο Mojo και τακτοποιηθήκαμε σε ένα ξενώνα σαν καταφύγιο, με ξύλινα δωμάτια χωρίς θέρμανση, τουλάχιστον είχα μονόκλινο και μπορούσα να κάνω ότι θέλω στο μικροσκοπικό μου δωμάτιο. Η θέα ήταν μαγευτική, το παράθυροέβλεπε προς το ποτάμι που το στεφάνωναν τα αιωνόβια δάση. Και ο ήλιος καθώς χαμήλωνε, έδινε ένα ιδιαίτερο χρώμα στην ατμόσφαιρα.
Ιδρωμένοι και αποκαμωμένοι, πλυθήκαμε όπως όπως σε μια μεγάλη τσίγκινη λεκάνη και μετά καθαριστήκαμε και με υγρά χαρτομάντιλα - για μπανιο ούτε λόγος, παγωμένα νερά παντού. Το υποτυπώδες αυτό πλύσιμο και τα στεγνά ρούχα με έκαναν να χαλαρώσω και να βγω στην αυλή. Κάθησα στον πέτρινο μαντρότοιχο, που ήταν ακόμα ζεστός από τον ήλιο και άρχισα να ρεμβάζω, παρέα με έναν γιγαντιαίο γάτο που ήρθε γουργουρίζοντας στα πόδια μου. Μα που το καταλαβαίνουν τα σκασμένα ότι τα αγαπάω? Αυτό το μυστήριο ποτέ δεν μπόρεσα να το λύσω, όπου πάω έρχονται από πίσω μου.
Πίσω στην τραπεζαρία, το μόνο μέρος του ξενώνα με θέρμανση, μια μασίνα με ξύλα. όπως διαπίστωσα όλοι οι ξενώνες στη διαδρομή είναι στο ίδιο στυλάκι: Μια τραπεζαρία-καθιστικό με μια σόμπα στη μέση και παγωμένα δωμάτια. Τρεχούμενο νερό δεν υπάρχει, πλένεσαι με κανάτα στη λεκάνη. Και στην τουαλέτα έχουν βαρέλι με νερό όπου βουτάς λεκάνη για να ρίξεις νερό στην τρύπα. Για ηλεκτρικό ούτε λόγος βέβαια. Κάποιοι ξενώνες έχουν κάτι υποτυπώδη φωτοβολταϊκά και έτσι μπορείς να φορτίσεις και καμιά μπαταρία επί πληρωμή βέβαια. Ύπνος νωρίς, τι άλλο να κάνεις μετά το φαγητό άλλωστε? Αύριο θα είνα ιδύσκολη μέρα με πολλές και απότομες ανηφόρες.

 

[Menia21]

Traveladdict προσκυνάω,αυτές οι ιστορίες έχουν ΤΟ ενδιαφέρον! Παραγγέλνω σουβλάκια και αναμένω τη συνέχεια...:xmas_mrgreen:

 

[Lyda]

απιστευτος....πολλα πολλα μπραβο

 

[romantic woman]

Ωραία η περιγραφή σου!καί συνεχίζω να σε παρακολουθώ....,αλλά (καλοπροαίρετα πάντα)δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστο αυτό που έγραψες στην αρχή απευθυνόμενος στην Ελένη....ότι"' εκεί είναι το ενδιαφέρον,τι να γράψω για το σαβκύριακο στη Ρώμη;".
Δεν είμαστε όλοι τού ρίσκου και των δύσκολων ταξιδιών με αποτέλεσμα να περιοριζόμαστε άλλος σε ιστορία από σακύριακο στη Ρώμη,άλλος από μια βόλτα στην Ακρόπολη,κλπ και η κάθε ιστορία (και το λέω επειδή αφιερώνω χρόνο και διαβάζω όσο πιό πολλές μπορώ)έχει να δώσει πράγματα!!!Προσωπικά έτυχε με ιστορίες μελών πολύ απλές και σύντομες να "γεμίσω"τόσο πολύ συναισθηματικά που μέσα μου τις κατέταξα πολύ πιο πάνω από άλλες πιό αναλυτικές και ιστορίες εξωτικών προορισμών κλπ.

Ασφαλώς και περιμένω τη συνέχεια της ιστορίας σου!

 

[traveladdict]

Αγαπητή romantic woman φοβάμαι πως με παρεξήγησες! Δεν υποβαθμίζω κανένα ταξίδι, απλά επειδή έκανα και σαββατοκύριακα στη Ρώμη και στο Παρίσι και στην Πόλη, θεώρησα πως είναι πιο ενδιαφέρον να γράψω για το Έβερεστ, γιατί εδώ μέσα ήδη υπάρχουν πολλές πληροφορίες για τη Ρώμη.
Ασφαλώς και θα συνεχίσω την ιστορία μου.

 

[romantic woman]

:xmas_lol::xmas_lol:παρεξήγησα,sorry..

 

[ΕΡΣΗ]

Ποια χρονια εγινε το ταξιδι αυτο;

 

[amsterdam]

Ποια χρονια εγινε το ταξιδι αυτο;

Στην πρώτη σειρά της ιστορίας το γράφει,Ιανουάριο 2003.......