Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.955
- Likes
- 52.369
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
@GTS:
1. Ναι, δίκιο έχεις για την Πάρνηθα. Η ένστασή μου είναι σε αυτό το double or nothing που οι Αμερικανοί εφαρμόζουν κατά κόρον σε όλα, από τα τηλεπαιχνίδια γνώσεων σε ταξί μέχρι στο καζίνο, όπου βλέπεις κάποιον να κερδίζει χίλια δολάρια και να τα ξαναρισκάρει όλα με τη μία. Οι γκρουπιέρηδες μας είπαν πως οι πιο παρορμητικοί είναι οι Αμερικανοί και οι λατίνοι... οι Ευρωπαίοι και οι Ασιάτες τα παίρνουν και φεύγουν...
2. Το καζίνο κερδίζεται ποντάροντας πάντα το διπλάσιο στοίχημα στη ρουλέτα στο κόκκινο-μαύρο. Μαθηματικά θα κερδίσεις καθαρά ακριβώς το αρχικό ποσό πονταρίσματος, αρκεί να διπλασιάζεις μετά από κάθε χαμένο ποντάρισμα με γεωμετρική πρόοδο και να φύγεις μόλις πάρεις το αρχικό ποσό. Ίσως το πιο χρήσιμο από όσα μάθαμε στα Στατιστική Ι, ΙΙ και ΙΙΙ. Τέσσερις φορές έχω πάει σε καζίνο και τις τέσσερις κέρδισα με τον ίδιο μπακαλίστικο τρόπο.
Φίλε Γιώργο, έχω πάει στο Ντουμπάι, με έχουν ξεναγήσει Έλληνες φίλοι που μένουν ακόμη εκεί (διευθυντές ξενοδοχείων είναι). Τεχνητή πόλη, όπως και το Βέγκας, η Σιγκαπούρη και τα τοιαύτα. Στο Βέγκας η κιτσαρία είναι πιο χτυπητή κι άρα πιο ψυχαγωγική, η εκμετάλλευση των σύγχρονων δούλων λιγότερη, η πορνεία στα ίδια με το Ντουμπάι, το επιτυχημένο μάρκετινγκ και μάναντζμεντ και στις δύο πόλεις δημιούργησαν ανάπτυξη (καλώς και κακώς εννοούμενη) από το μηδέν κι αυτό εμένα που προκαλεί ενδιαφέρον. Πολύ παραπλήσιοι προορισμοί.
Φαντάζομαι ότι ο λόγος που "χτυπιέται" τόσο πολύ το Ντουμπάι έχει να κάνει με το γεγονός ότι προωθείται και ως αυτοτελής προορισμός, ότι υπάρχει δηλαδή κόσμος που φεύγει από τη χώρα του για να πάει στο Ντουμπάι για διακοπές, ενώ στο Βέγκας πας ο περαστικός ή ως συμπληρωματικό σε κάποιο ευρύτερο ταξίδι, τουλάχιστον δεν ξέρω κανέναν Ευρωπαίο που να διασχίζει τον Ατλαντικό για να πάει να δει μόνο ή κυρίως το Βέγκας (αν και θα υπάρχουν κι αυτοί, εδώ ο άλλος ευχαριστιέται να περνάει ώρες στο αεροπλάνο...). Αλλιώς, και τα δύο είναι -για μένα- σχετικά αδιάφορα, απλά στο Βέγκας πέρασα καλύτερα, ίσως επειδή αδυνατώ να κάνω ψώνια (το βρίσκω μαρτύριο), που είναι και από τις βασικές ατραξιόν του Ντουμπάι, κι επειδή η αρχιτεκτονική του είναι περισσότερο γελοία (σε αντίθετα με το Ντουμπάι που είναι απλά άσχημη και βαρετή, αλλά γούστα είναι αυτά). Δε θα ξαναπήγαινα σε κανένα από τα δύο επί τούτου, χάρηκα που τα είδα όμως, ό,τι βλέπεις στη ζωή καλό είναι. Γι' αυτό ταξιδεύουμε άλλωστε, για να ικανοποιούμε την περιέργειά μας και να βλέπουμε νέα πράγματα.
Αν μου βάζανε το πιστόλι στον κρόταφο, θα έπαιρνα το Βέγκας, όπου και καμιά καλή συναυλία μπορεί να δεις, και πολλές πιθανότητες να δεις ματσάρα μποξ έχεις, και είναι τίγκα στις γυναίκες με καυτά σορτς (αν κι επειδή μιλάμε για Αμερική αυτό δεν είναι πάντα καλό) και μπορείς να τζογάρεις και να δεις πλήθη να τζογάρουν ώστε να περάσει η ώρα και φυσικά να θαυμάσεις αλλά και να γελάσεις με το πιο χτυπητό κιτς.
1. Ναι, δίκιο έχεις για την Πάρνηθα. Η ένστασή μου είναι σε αυτό το double or nothing που οι Αμερικανοί εφαρμόζουν κατά κόρον σε όλα, από τα τηλεπαιχνίδια γνώσεων σε ταξί μέχρι στο καζίνο, όπου βλέπεις κάποιον να κερδίζει χίλια δολάρια και να τα ξαναρισκάρει όλα με τη μία. Οι γκρουπιέρηδες μας είπαν πως οι πιο παρορμητικοί είναι οι Αμερικανοί και οι λατίνοι... οι Ευρωπαίοι και οι Ασιάτες τα παίρνουν και φεύγουν...
2. Το καζίνο κερδίζεται ποντάροντας πάντα το διπλάσιο στοίχημα στη ρουλέτα στο κόκκινο-μαύρο. Μαθηματικά θα κερδίσεις καθαρά ακριβώς το αρχικό ποσό πονταρίσματος, αρκεί να διπλασιάζεις μετά από κάθε χαμένο ποντάρισμα με γεωμετρική πρόοδο και να φύγεις μόλις πάρεις το αρχικό ποσό. Ίσως το πιο χρήσιμο από όσα μάθαμε στα Στατιστική Ι, ΙΙ και ΙΙΙ. Τέσσερις φορές έχω πάει σε καζίνο και τις τέσσερις κέρδισα με τον ίδιο μπακαλίστικο τρόπο.
Φίλε Γιώργο, έχω πάει στο Ντουμπάι, με έχουν ξεναγήσει Έλληνες φίλοι που μένουν ακόμη εκεί (διευθυντές ξενοδοχείων είναι). Τεχνητή πόλη, όπως και το Βέγκας, η Σιγκαπούρη και τα τοιαύτα. Στο Βέγκας η κιτσαρία είναι πιο χτυπητή κι άρα πιο ψυχαγωγική, η εκμετάλλευση των σύγχρονων δούλων λιγότερη, η πορνεία στα ίδια με το Ντουμπάι, το επιτυχημένο μάρκετινγκ και μάναντζμεντ και στις δύο πόλεις δημιούργησαν ανάπτυξη (καλώς και κακώς εννοούμενη) από το μηδέν κι αυτό εμένα που προκαλεί ενδιαφέρον. Πολύ παραπλήσιοι προορισμοί.
Φαντάζομαι ότι ο λόγος που "χτυπιέται" τόσο πολύ το Ντουμπάι έχει να κάνει με το γεγονός ότι προωθείται και ως αυτοτελής προορισμός, ότι υπάρχει δηλαδή κόσμος που φεύγει από τη χώρα του για να πάει στο Ντουμπάι για διακοπές, ενώ στο Βέγκας πας ο περαστικός ή ως συμπληρωματικό σε κάποιο ευρύτερο ταξίδι, τουλάχιστον δεν ξέρω κανέναν Ευρωπαίο που να διασχίζει τον Ατλαντικό για να πάει να δει μόνο ή κυρίως το Βέγκας (αν και θα υπάρχουν κι αυτοί, εδώ ο άλλος ευχαριστιέται να περνάει ώρες στο αεροπλάνο...). Αλλιώς, και τα δύο είναι -για μένα- σχετικά αδιάφορα, απλά στο Βέγκας πέρασα καλύτερα, ίσως επειδή αδυνατώ να κάνω ψώνια (το βρίσκω μαρτύριο), που είναι και από τις βασικές ατραξιόν του Ντουμπάι, κι επειδή η αρχιτεκτονική του είναι περισσότερο γελοία (σε αντίθετα με το Ντουμπάι που είναι απλά άσχημη και βαρετή, αλλά γούστα είναι αυτά). Δε θα ξαναπήγαινα σε κανένα από τα δύο επί τούτου, χάρηκα που τα είδα όμως, ό,τι βλέπεις στη ζωή καλό είναι. Γι' αυτό ταξιδεύουμε άλλωστε, για να ικανοποιούμε την περιέργειά μας και να βλέπουμε νέα πράγματα.
Αν μου βάζανε το πιστόλι στον κρόταφο, θα έπαιρνα το Βέγκας, όπου και καμιά καλή συναυλία μπορεί να δεις, και πολλές πιθανότητες να δεις ματσάρα μποξ έχεις, και είναι τίγκα στις γυναίκες με καυτά σορτς (αν κι επειδή μιλάμε για Αμερική αυτό δεν είναι πάντα καλό) και μπορείς να τζογάρεις και να δεις πλήθη να τζογάρουν ώστε να περάσει η ώρα και φυσικά να θαυμάσεις αλλά και να γελάσεις με το πιο χτυπητό κιτς.