ΗΠΑ «Δεν πιστεύω να σας πηγαίνει ο Γιώργος σε τίποτα ερημιές…»

[Yorgos]

@GTS:
1. Ναι, δίκιο έχεις για την Πάρνηθα. Η ένστασή μου είναι σε αυτό το double or nothing που οι Αμερικανοί εφαρμόζουν κατά κόρον σε όλα, από τα τηλεπαιχνίδια γνώσεων σε ταξί μέχρι στο καζίνο, όπου βλέπεις κάποιον να κερδίζει χίλια δολάρια και να τα ξαναρισκάρει όλα με τη μία. Οι γκρουπιέρηδες μας είπαν πως οι πιο παρορμητικοί είναι οι Αμερικανοί και οι λατίνοι... οι Ευρωπαίοι και οι Ασιάτες τα παίρνουν και φεύγουν...
2. Το καζίνο κερδίζεται ποντάροντας πάντα το διπλάσιο στοίχημα στη ρουλέτα στο κόκκινο-μαύρο. Μαθηματικά θα κερδίσεις καθαρά ακριβώς το αρχικό ποσό πονταρίσματος, αρκεί να διπλασιάζεις μετά από κάθε χαμένο ποντάρισμα με γεωμετρική πρόοδο και να φύγεις μόλις πάρεις το αρχικό ποσό. Ίσως το πιο χρήσιμο από όσα μάθαμε στα Στατιστική Ι, ΙΙ και ΙΙΙ. Τέσσερις φορές έχω πάει σε καζίνο και τις τέσσερις κέρδισα με τον ίδιο μπακαλίστικο τρόπο.

Φίλε Γιώργο, έχω πάει στο Ντουμπάι, με έχουν ξεναγήσει Έλληνες φίλοι που μένουν ακόμη εκεί (διευθυντές ξενοδοχείων είναι). Τεχνητή πόλη, όπως και το Βέγκας, η Σιγκαπούρη και τα τοιαύτα. Στο Βέγκας η κιτσαρία είναι πιο χτυπητή κι άρα πιο ψυχαγωγική, η εκμετάλλευση των σύγχρονων δούλων λιγότερη, η πορνεία στα ίδια με το Ντουμπάι, το επιτυχημένο μάρκετινγκ και μάναντζμεντ και στις δύο πόλεις δημιούργησαν ανάπτυξη (καλώς και κακώς εννοούμενη) από το μηδέν κι αυτό εμένα που προκαλεί ενδιαφέρον. Πολύ παραπλήσιοι προορισμοί.

Φαντάζομαι ότι ο λόγος που "χτυπιέται" τόσο πολύ το Ντουμπάι έχει να κάνει με το γεγονός ότι προωθείται και ως αυτοτελής προορισμός, ότι υπάρχει δηλαδή κόσμος που φεύγει από τη χώρα του για να πάει στο Ντουμπάι για διακοπές, ενώ στο Βέγκας πας ο περαστικός ή ως συμπληρωματικό σε κάποιο ευρύτερο ταξίδι, τουλάχιστον δεν ξέρω κανέναν Ευρωπαίο που να διασχίζει τον Ατλαντικό για να πάει να δει μόνο ή κυρίως το Βέγκας (αν και θα υπάρχουν κι αυτοί, εδώ ο άλλος ευχαριστιέται να περνάει ώρες στο αεροπλάνο...). Αλλιώς, και τα δύο είναι -για μένα- σχετικά αδιάφορα, απλά στο Βέγκας πέρασα καλύτερα, ίσως επειδή αδυνατώ να κάνω ψώνια (το βρίσκω μαρτύριο), που είναι και από τις βασικές ατραξιόν του Ντουμπάι, κι επειδή η αρχιτεκτονική του είναι περισσότερο γελοία (σε αντίθετα με το Ντουμπάι που είναι απλά άσχημη και βαρετή, αλλά γούστα είναι αυτά). Δε θα ξαναπήγαινα σε κανένα από τα δύο επί τούτου, χάρηκα που τα είδα όμως, ό,τι βλέπεις στη ζωή καλό είναι. Γι' αυτό ταξιδεύουμε άλλωστε, για να ικανοποιούμε την περιέργειά μας και να βλέπουμε νέα πράγματα.

Αν μου βάζανε το πιστόλι στον κρόταφο, θα έπαιρνα το Βέγκας, όπου και καμιά καλή συναυλία μπορεί να δεις, και πολλές πιθανότητες να δεις ματσάρα μποξ έχεις, και είναι τίγκα στις γυναίκες με καυτά σορτς (αν κι επειδή μιλάμε για Αμερική αυτό δεν είναι πάντα καλό) και μπορείς να τζογάρεις και να δεις πλήθη να τζογάρουν ώστε να περάσει η ώρα και φυσικά να θαυμάσεις αλλά και να γελάσεις με το πιο χτυπητό κιτς.

 

[GTS]

Γιώργο, το καζίνο δε κερδίζεται Ό,ΤΙ και να κάνεις.....ας μη το αναλύσούμε εδώ (τι εστί γκανιότα, πώς υπολογίζεται κτλ)....ας πετάξω μόνο το τυράκι ότι το μόνο παιχνίδι που κερδίζεται (ή κερδιζόταν) είναι το blackjack..αλλά και εκεί τα καζίνο έχουν εξαλείψει το μαθηματικό πλεονέκτημα των ατσίδων και πάπαλα....είχα φάει μεγάλη περίοδο της ζωής μου να αναλύω τα μαθηματικά των τυχαρών παχνιδιών οπότε κάτι έχω αποκομίσει....και με το διπλασιασμό, τυχερός είσαι αν κερδίσεις....

Ενδιαφέρουσα η ανάλυση-σύγκριση των δύο προορισμών....για μένα αδικείς λίγο το Ντουμπάι στο θέμα της αρχιτεκτονικής, όχι διότι η πόλη έχει τέτοια συνολικά, αλλά διότι προσωπικά λατρεύω να βλέπω αυτούς τους υπέροχους και αρχιτεκτονικά γαμάτους ουρανοξύστες....δεν είναι απλά κουτιά από μπετόν και γυαλί, έτσι δεν είναι? Έχουν σπουδαία τέχνη μέσα τους (πέρα από το τεχνικό θαύμα) και εγώ όποτε πάω ζητάω μία ξενάγηση με το ταξί και τους θαυμάζω εκ παραθύρου....

Επίσης μου αρέσει να βλέπω και κάποια στοιχεία αραβικής αρχιτεκτονικής σε διάφορα κτίρια και σπίτια και με ιντριγκάρει η αντίθεση με το σύγχρονο κομμάτι....αυτά από έναν λοξό του Ντουμπάι.

Υ.Γ. Έφαγα και ένα πολύ καλό pad thai σε φαστφουντάδικο, i love dubai τελικά.....

 

[Yorgos]

Το επόμενο πρωί, ξυπνήσαμε αργά, στο τσακ προλάβαμε το μπουφέ, τεράστια ποικιλία, αλλά για άλλη μια φορά νιώθεις λίγο προβατοποιημένος, παρά την απίστευτη αποτελεσματικότητα, ήταν εντυπωσιακό το πόσους ανθρώπους εξυπηρετούσαν σε έναν αναλογικά μικρό χώρο και πόσο καθαρά ήταν τα πάντα. Παίξαμε στο καζίνο του MGM (την προηγούμενη είχαμε παίξει λίγο κι αλλού), κερδίσαμε πάλι με τη γνωστή μέθοδο κι ήρθε η ώρα να φύγουμε.

Τα μωρά θέλανε να ψωνίσουν, εγώ ήθελα να πάμε σε κάποιο κιτς εκκλησάκι να δούμε γάμο α λα Έλβις ή κανένα στριπτιτζάδικο, τελικώς πήγαμε για ψώνια, όπου κατάφερα να μη γκρινιάξω. Οι καταναλωτές πάντως απεφάνθησαν ότι οι τιμές -αν και χαμηλότερες από την Ελλάδα, φυσικά- στα outlets του Λας Βέγκας ήταν σαφώς υψηλότερες από το Φοίνιξ. Για να το λένε, έτσι θα είναι. Το εκκλησάκι κλειστό, το στριπτιτζάδικο άδειο, φύγαμε βουρ για τα εθνικά πάρκα Zion και Bryce, ελπίζοντας ότι θα δούμε το πρώτο και θα κοιμηθούμε κάπου κοντά στο δεύτερο. Από αυτό το σημείο του ταξιδιού κι έπειτα δεν είχαμε κρατήσεις για πουθενά, ήμασταν as we go, πράγμα που μου αρέσει, κλείναμε τα δωμάτια το προηγούμενο βράδυ, όταν και υπολογίζαμε τι ακριβώς από το προσχέδιο προγράμματος θα κάναμε και τι όχι.

Η έξοδος από το Βέγκας ήταν βαρετή, έρημος και πάλι έρημος, μια ευθεία ατέλειωτη, αρχίσαμε να σκαρφιζόμαστε διάφορα παιχνιδάκια για να περάσει η ώρα, ενώ εγώ εντρυφούσα στα αίτια της πτώσης του υπαρκτού σοσιαλισμού... Μπαίνοντας όμως στο Zion πάθαμε την πλάκα μας! Είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς σε ένα τέτοιο ταξίδι, γεμάτο με διαφορετικά τοπία, την καλύτερη φύση, αλλά το Zion σίγουρα είναι στα κορυφαία κομμάτια. Από εκεί που ήμασταν στην έρημο, ξαφνικά το τοπίο γίνεται καταπράσινο και η διαδρομή περνάει σαν πίστα γκραν πρι ανάμεσα στις διάφορες βουνοκορφές. Τα σπίτια και τα ξενοδοχεία, πολύ αραιά, είναι όλα ξύλινα και σαν τεχνοτροπία θυμίζουν κάτι από τα οχυρά των καουμπόηδων με τους πασσάλους δεμένους μεταξύ τους. Κάθε στροφή και άλλη θέα, για πρώτη φορά στην Αμερική είδαμε πολύ πράσινο... η εισαγωγή στη Γιούτα ήταν φανταστική. Ήταν πολύ αργά το απόγευμα, δυστυχώς φωτογραφίες με τέτοιο φως δεν ήταν εύκολο να βγάλουμε, αλλά οι εικόνες που αποτυπώθηκαν στο μυαλό μου ήταν από τις πιο όμορφες σε όλο το ταξίδι, αν και ξαναλέω πως είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς την "εντυπωσιακότερη φύση" σε ένα τέτοιο ταξίδι με τόσα εθνικά πάρκα (επισκεφθήκαμε ή περάσαμε από τουλάχιστον 9). Η εντύπωση πάντως ήταν -για μένα τουλάχιστον- σαφώς πιο έντονη από το Grand Canyon.

Στο τέλος μας έπιασε η νύχτα, συνεχίσαμε πηγαίνοντας προς το Bryce, όπου είχαμε βρει κατάλυμα στο ίντερνετ την προηγούμενη, αλλά σε τέτοια ερημιά και με το GPS να μην έχει λεπτομέρειες για την κοινότητα όπου πήγαμε, χαθήκαμε. Οι μόνοι άνθρωποι που βρήκαμε δε μιλούσαν Αγγλικά, αλλά συνεννοηθήκαμε στα ισπανικά, τα οποία είναι πολύ χρήσιμα σε όλες τις νοτιοδυτικές πολιτείες. Το κατάλυμά μας είχε περιπέτεια για να το βρούμε, διότι όλα είχαν γελοιωδώς παρεμφερή ονόματα, αλλά κατά τα μεσάνυχτα φτάσαμε, βρέθηκε κι ο γκρινιάρης ρεσεψιονίστ, μας έδωσε το κλειδί για το δωμάτιο στιλ σαλέ και την πέσαμε ευθέως...

Με το που ξυπνήσαμε το πρωί διαπιστώσαμε πως ήμασταν σε μια καταπράσινη περιοχή και με θέα μια πανέμορφη λίμνη, πάνω στην οποία καθρεπτίζονταν τα έλατα. Αν σκεφθεί κανείς πως μόλις πριν λίγες ώρες ήμασταν στην έρημο... Φάγαμε ένα υπερτιμημένο πρωινό και πήγαμε στο Bryce. Το υψόμετρο είναι αρκετά μεγάλο, οπότε η θερμοκρασία ήταν πολύ ευχάριστη. Για άλλη μια φορά εκτίμησα το πόσο οργανωμένοι και καθόλου φραγκοφονιάδες είναι στα εθνικά τους πάρκα οι Αμερικανοί, αλλά βέβαια την παράσταση την έκλεψε και πάλι το φυσικό τοπίο: τι τοπίο! Ένα κατακόκκινο φαράγγι, στη χαράδρα του οποίου υπάρχει ένα δάσος από έλατα... Τα βράχια είχαν φανταστικούς σχηματισμούς σε αψίδες, κορυφές και σπειροειδή βουναλάκια, όπου το έντονο κόκκινο χρώμα κάνει φανταστική αντίθεση με το βαθύ γαλάζιο του ουρανού και το πράσινο του δάσους, παράδεισος. Τα viewpoints ήταν όλα πολύ εντυπωσιακά, είδαμε και γεράκια και κάναμε και καμιά ωρίτσα trekking, έτσι για να θυμηθούμε πώς είναι το περπάτημα.

 

[Yorgos]

Στη συνέχεια πήραμε πάλι την εντυπωσιακή αντί για τη γρήγορη διαδρομή από Boulder και Escalante για το Torrey. Ομολογώ πως δεν περίμενα από τα παιδιά να είναι τόσο ακούραστοι, ήξερα ότι τους αρέσει η οδήγηση, αλλά αυτοί μέχρι που τσακώνονταν για το ποιος θα οδηγήσει! Η διαδρομή μέχρι το χωριουδάκι Torrey ήταν απλά ονειρική: βράχια, έλατα, ποτάμια και στο τέλος μύλοι με ψηλό γκαζόν, φάρμες, μέχρι και βύσσωνες και άγρια άλογα mustang είδαμε, χώρια τα ελάφια της προηγούμενης ημέρας. Αλλά και το ίδιο το μικροσκοπικό Torrey των μερικών δεκάδων κατοίκων ήταν πανέμορφο, σαν το μικρό σπίτι στο λιβάδι. Αποφασίσουμε να κάτσουμε να δοκιμάσουμε και κάτι γκουρμέ στο εστιατόριο Diablo’s… Καταπληκτικό φαγητό, επιτέλους! Με φαντασία, εξαιρετική παρουσίαση και θέα backdrop τα βραχώδη όρη του Torrey, με άψογο σέρβις, πράγμα που συναντήσαμε σχεδόν παντού στις νοτιοδυτικές πολιτείες (και οπωσδήποτε όχι στη Νέα Υόρκη). Ευγενέστατοι οι Αμερικανοί, μας σκλάβωσαν, αν και τις γενικές παρατηρήσεις θα τις κάνω στο τέλος, επιφυλάσσομαι.

Και μετά το Torrey συνεχίστηκαν οι φάρμες, οι βύσσωνες, τα ρολά από σανό, τα κοκκινόχρωμα βουνά…πραγματικά φανταστική διαδρομή. Η όλη ημέρα ήταν μια πανδαισία φύσης, πραγματικά μοναδικά τοπία. Φτάσαμε στο Hanksville, όπου και κανονίσαμε να κοιμηθούμε. Αν δεν ξέρει κανείς πού είναι το Hanksville, αξίζει κανείς να το τσεκάρει… Στο δρόμο νότια για το Monument Valley περνάει κανείς πάνω από 200χλμ χωρίς να δει ίχνος πολιτισμού… Το μοτέλ το οποίο βρήκαμε ήταν βγαλμένο από αμερικάνικη ταινία… Στη μέση του πουθενά, πάνω στον ατέλειωτο δρόμο όπου περνούσε αμάξι κάθε δύο ώρες και τη διεύθυνσή του την είχαν… μορμόνοι (άλλωστε στη Γιούτα ήμασταν), όπως υποδήλωναν και οι τόμοι αντιτύπων της μορμονικής Βίβλου στη ρεσεψιόν. Πάντως, wifi internet είχαν εκεί, στη μέση του πουθενά… ακούς Φιντέλ; Το όλο σκηνικό ήταν σουρεάλ… Μια πόλη με 10 μοτέλ, δυο βενζινάδικα (ευτυχώς!), ένα σούπερ μάρκετ και κάτι τύπους που ζούσαν σε τροχόσπιτα στη μέση του πουθενά. Το βράδυ είχε debate στο δωμάτιο σχετικά με το τι θα έπρεπε να μείνει έξω από το πρόγραμμα… Για μένα το Taos ήταν αδιαπραγμάτευτο, διότι στις 11/7 ήταν η ετήσια συνάντηση όλων των Ινδιάνων της Αμερικής, αλλά για να φτάσουμε εκεί θα έπρεπε να μας βγει ο πάτος, εκτός κι αν αφήναμε κάποια πράγματα έξω… Τελικά, με αμοιβαίες υποχωρήσεις, πολλή κατανόηση κι ακόμη περισσότερο googlemaps, τη βρήκαμε τη λύση… και κοιμηθήκαμε.

Το πρωινό το πήραμε σε ένα σουρεάλ εστιατόριο (δεν είχε και πολλά στη μέση του πουθενά), όπου πουλούσαν μπλουζάκια «Where the Hell is Hanksville?”, μας σέρβιρε ένας εξηντάρης μαλλιάς με μούσια που θα πήγαινε ταξίδι στο Σουδάν και τη Ζάμπια και ήξερε την Κρήτη και το Μινωικό πολιτισμό (ναι, μόνιμος κάτοικος Hanksville) και είχε απίστευτη hick προφορά, αλλά από αυτές θα χορταίναμε αργότερα, στη νότια Αριζόνα και το Νιου Μέξικο…

Η θέα του ερημικού δρόμου με τα σύννεφα χαμηλά, λίγο πάνω από τον ορίζοντα και το οδόστρωμα ήταν βγαλμένη από ταινία. Αναμενόταν βαρετή διαδρομή μέχρι το πολυαναμενόμενο Monument Valley… και μας βγήκε το κάτι άλλο!!! Εξωπραγματικά τοπία που δεν έχω λόγια να τα περιγράψω… Ο Α θυμήθηκε μια αρχαία διαφήμιση των Marlboro με έναν καουμπόη που μάλλον πρέπει να γυρίστηκε εκεί κοντά, αυτή είναι η μόνη περιγραφή που μπορώ να δώσω… Εκατοντάδες χιλιόμετρα με λίμνες, βράχια, ποτάμια, απότομες στροφές, ανηφόρες, κατηφόρες, ξερές πεδιάδες… Αυτή θα ήταν η βαρετή διαδρομή; Δυο φορές πετύχαμε αμάξια όλες κι όλες και φυσικά τους ζητήσαμε να μας βγάλουν ομαδική φωτογραφία, δε χάνονται αυτές οι ευκαιρίες… Πραγματική αποκάλυψη η διαδρομή, παρότι δεν περάσαμε μέσα από το Canyonlands, το οποίο θυσιάστηκε ελέω Taos, αμφιβάλλω αν τα τοπία και μέσα στο εθνικό πάρκο είναι πολύ πιο εντυπωσιακά… Κρίμα που δε μπορώ να βάλω φωτογραφίες…

Ε, μετά φτάσαμε και στο Monument Valley… Γνωστό το τοπίο από ταινίες, διαφημίσεις, σήμερα είδα ότι μέχρι και η Βίσση γύρισε βίντεο κλιπ εκεί… Πάθαμε την πλάκα μας. Ειδικότερα δεν περίμενα ότι για άλλη μια φορά θα ήμασταν μόνοι μας, απολαμβάνοντας αυτό το μοναδικό θέαμα… Το ξεσκίσαμε: παρκάραμε κάθε 2χλμ για να βγάζουμε φωτογραφίες σαν τα μωρά, ξαπλώναμε στο οδόστρωμα, βγάζαμε φωτογραφίες στη μέση του δρόμου και κάναμε στην άκρη μόνο όταν περνούσε καμιά νταλίκα. Από τα πιο όμορφα τοπία που έχω δει.

Συνεχίσαμε κι επισκεφθήκαμε το Four Corners, ένα τουριστικό χαζομέρος όπου τέμνονται τα όρια των τεσσάρων πολιτειών (Γιούτα, Κολοράντο, Αριζόνα και Νιου Μέξικο), οπότε μπορεί κανείς να έχει από ένα άκρο σε κάθε πολιτεία και να πει πως στέκεται και στις τέσσερεις… Χμ, καλά, δε συγκινήθηκα κιόλας, πάμε παρακάτω, καλή χαζομαρίτσα. Στα κλου μια απύθμενη χέστρα, οι απίθανες ινδιάνικες φάτσες (η παχυσαρκία φαίνεται πως χτυπά τους Ινδιάνους ακόμη περισσότερο κι από το μέσο Αμερικάνο) και οι κλασικοί αμερικανοί τουρίστες με τα σορτς και τις λευκές κάλτσες με τα λευκά αθλητικά παπούτσια.

Φτάσαμε στο Κορτές πολύ νωρίτερα του αναμενομένου, το googlemaps είχε πέσει πολύ έξω στους υπολογισμούς του, ευτυχώς προς όφελός μας. Μείναμε σε ένα φθηνό μοτέλ, αλλά κι αυτό πεντακάθαρο ήταν, προσέφερε δωρεάν πρωινό και wifi, ενώ είχε και πισίνα. Μας έκανε εντύπωση πόσο καθαρά ήταν όλα τα μοτέλ στα οποία μείναμε, ενώ η ευγένεια και η φιλικότητα ήταν παραδειγματικές. Στο Κορτές φάγαμε σε ένα γκουρμέ ονόματι Nero’s, καλό φαγητό… Έχουμε αρχίσει και χτυπάμε «ψαγμένα» εστιατόρια διότι τις πρώτες μέρες δεινοπαθήσαμε, ακόμη και τα περίφημα BBW steaks χάλια ήταν… Γελάσαμε με ένα τύπο ντυμένο γορίλα που διαφήμιζε μια πιτσαρία (φοιτητής πρέπει να ήταν, τι δουλειά κι αυτή, να φοράς προβιά μες στη ντάλα της ερήμου και να κάνεις τον καραγκιόζη σε κάθε περαστικό αμάξι χοροπηδώντας στο πεζοδρόμιο) και αράξαμε στο μοτέλ, άλλωστε το Κορτές δεν είχε και πολλά να δείξει πέραν κάποιων καταστημάτων με καραμπίνες (είχε και εκπτώσεις, δεν κάνω πλάκα). Την επομένη θα είμαστε στο κοντινό Mesa Verde, έναν από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους της Βορείου Αμερικής…

 

[axinos]

Και μετα, και μετα?

 

[eva kas]

καλημερα γιωργο!
εκτος απο τον καφε μου σημερα παραγγειλα και ενα πανκεικ για να ειμαι στο αμερικανικο κλημα που διαβασα!
οσο για τον τζογο.......κερδισμενος ειναι αυτος που δεν παιζει!!!!ετσι τουλαχιστον λεω εγω που την τελαυταια φορα που επαιξα καθομουν σε μια καρεκλα για 18 ωρες και ας ειχε και παραθυρα διπλα μου και ας κερδισα και στο τελος.

 

[Yorgos]

Η μετάβαση στο φυσικό και αρχαιολογικό πάρκο του Mesa Verde (είμαστε πια στο Κολοράντο) μας πήρε περισσότερο από όσο περιμέναμε, αφού βρίσκεται πάνω σε βουνό με πολλές στροφές. Φτάνοντας εκεί είδαμε πως για να επισκεφθούμε το κομμάτι που μας ενδιέφερε περισσότερο (το Cliff Palace) έπρεπε να πάρουμε οργανωμένο τουρ, το επόμενο διαθέσιμο όμως ήταν σε δύο ώρες. Αποφασίσαμε να δούμε πρώτα το μουσείο, το οποίο ήταν καταπληκτικό με διαφωτιστικές μακέτες και ζωγραφιές, καθώς και εκθέματα που έδειχναν τον τρόπο ζωής των Pueblo. Εγώ ειδικά που έχω τρέλα με την αρχαιολογία, αποβλακώθηκα. Πολύ καλά οργανωμένο μουσείο, με διαδραστικές δραστηριότητες για τα πιτσιρίκια, λογική σειρά και σε βάζει στο τριπάκι να "παρακολουθήσεις" την καθημερινή ζωή των Pueblo πριν εξαφανιστούν το 14ο αιώνα μ.Χ. Έπειτα κάναμε ένα ωραίο trek για να δούμε το Spruce Tree, με καλοδιατηρημένα σπίτια, αποθήκες, εργαστήρια και λοιπά κτίρια των Pueblo, χαριτωμένο ήταν αλλά δεν καταλάβαμε και πολλά. Ε, ήρθε η ώρα να πάρουμε το οργανωμένο τουρ στο Cliff Palace με τον τοπικό ranger και καταλάβαμε! Το όλο σύμπλεγμα βρίσκεται "σκεπασμένο" από τεράστιες οριζόντιες πλάκες και ταυτόχρονα είναι χτισμένο σε μια απόκρημνη πλαγιά. Το 80% των εντυπωσιακά καλοδιατηρημένων κτιρίων είναι χωρίς ανακατασκευή και η ξενάγηση του ranger ήταν μεστή αλλά μας έλυσε όλες τις απορίες, πλην αυτών που δεν έχουν λύσει ούτε οι αρχαιολόγοι. Το όλο σκηνικό είναι σαν ένα μικρό Μάτσου Πίτσου, λιγότερο εντυπωσιακό βέβαια, αλλά φοβερά ενδιαφέρον. Ποιος είπε πως δεν υπάρχει αρχαιολογία στις ΗΠΑ;

Φύγαμε πολύ ικανοποιημένοι, εγώ ειδικά ήμουν στη συνήθη χαζοχαρουμενιά που με διακρίνει όποτε δω έστω και μια αρχαία πέτρα. Η συνέχεια προέβλεπε να πάμε στο Silverton, όπου και θα κοιμόμασταν, αλλά κάνοντας ένα μεγάλο κύκλο μέσω Telluride και Ouray για να δούμε αλπικά τοπία. Για άλλη μια φορά η φύση μας άφησε άφωνους, αυτή τη φορά στο πιο ελβετικό πάντως. Δύσκολο να συνηθίσει κανείς τις τόσο γρήγορες εναλλαγές, η κοιλάδα της Mesa Verde ήταν ξεραϊλα και μέσα σε λίγα λεπτά βρισκόμαστε σε αλπικό τοπίο με ελάφια, οερινά ράντσα, εγκαταλελειμμένα ορυχεία χρυσού και πολύ μα πολύ δάσος, τόσο που τα δέντρα στις πλαγιές έκρθβαν τον ήλιο.

Το Telluride είναι μια όμορφη μικρή κωμόπολη με κάποια παλιά κτίρια, πολύ "ψαγμένα" μαγαζιά και μπόλικο πλούτο, ο οποίος απορρέει από τα γύρω χιονοδρομικά κέντρα και resorts, τα οποία εξωτερικά φαινόταν να είναι και πολυτελέστατα. Το βιοτικό επίπεδο πολύ υψηλό, με τις οικογένειες να κάνουν ποδηλατάκι παράλληλα με το ποτάμι, μεγάλα σπίτια με όμορφους κήπους και γενικά μια άπλα που παρέπεμπε σε ελβετικό χωριό. Για άλλη μια φορά την εικόνα τη χαλάνε τα τερατώδη αυτοκίνητα, τα οποία πάντως είναι ααπραίτητα, φαντάζομαι πως το χειμώνα με το χιόνι χωρίς αυτά δε γίνεται δουλειά, αλλά θες να βγάλεις μια φωτογραφία ενός βικτωριανού κτιρίου και το μισό κρύβεται πίσω από κάτι τζιπ που είναι τριπλάσια από αυτά που βλέπουμε στην Ευρώπη. Στην έξοδο της πόλης το GPS ψιλοτρελάθηκε, μας πέρασε μέσα από κάτι τεράστια resorts, πραγματικά όμορφη αλπική αρχιτεκτονική, αλλά το μέγεθος των κατασκευών που φάνηκε λίγο too much, μιλάμε για ολόκληρες πολιτείες στο βπουνό, οι οποίες δε φαίνονταν από το κέντρο της μικρής κωμόπολης.

Συνεχίσαμε την καταπληκτική διαδρομή, είδαμε κι ένα άγριο αλπάκα (πού βρέθηκε αυτό; ) και φτάσαμε στο Silverton. ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ! Μόλις 500 κάτοικοι, η "πόλη" δεν έχει ούτε καν άσφαλτο πλην του κεντρικού δρόμου (το "κεντρικός" είναι ευφημισμός, 6-7 δρόμους είχε το χωριουδάκι), σαλούν, παλιά φωτογραφεία, ποτάδικα και σπιτάκια καουμπόηδων συνέθεταν το σκηνικό ενός αυθεντικού χωριού που δε φαίνεται να πολυασχολείται με τον τουρισμό. Ασχολείται όμως με τη γαστρονομία και πολύ σοβαρά μάλιστα, όπως φάνηκε από το Handlebars, ένα απίστευτο εστιατόριο-σαλούν με πινακίδες από το Old West, κεφάλια ταράνδων και βύσσωνα στους τοίχους, σερβιτόρα με κότσο και ποδιά και το καλύτερο BBQ ribs που φάγαμε πλην του ράντσου στη Σάντα Φε. Παραγεμίσαμε τα στομάχια μας με κάτι τερατώδη γλυκά, γεμίσαμε και το ρεζερβουάρ και φύγαμε για το Durango...

Μας πήρε η νύχτα και φτάσαμε τα μεσάνυχτα. Είχαμε κλείσει δωμάτιο στο ιστορικό σαλούν Strater (Durango Colorado - The Historic Strater Hotel), ένα πραγματικό κόσμημα, αν κι εγώ το βρήκα λίγο υπερβολή το να κοιμηθούμε εκεί, θα μπορούσαμε απλώς να πάμε για δείπνο ή για βόλτα, αλλά είπαμε κι οι υπερβολές μέσα στο πρόγραμμα είναι. Το σαλόνι τους ήταν απίστευτο, με πιανίστα από την εποχή των καουμπόηδων, σερβιτόρα ντυμένη Τσάρλεστον, πολυελαίους εποχής και μουσικούλα "μην πυροβολείτε τον πιανίστα". Ένας καβγάς στο μπαρ έλειπε ή μια ληστεία από τους Daltons... Παρασκευή βράδυ ήταν, οπότε υπήρχε μπόλικη νεολαία στην πόλη, αρκετή νυχτερινή ζωή και ο φωτισμός της ήταν πανέμορφος, το ευχαριστηθήκαμε το περπάτημα. Πάντως το δικό μου το μυαλό έμεινε κολλημένο στο Silverton...

 

[LULLU]

καλημερα .. μας περασες μεσα απο κοκκινα βουνα και λαγκαδια απο το πουθενα....για το ολα....περιμενουμε..

 

[varsa]

μωρε!!!! ανασα δεν μας αφηνεις να παρουμε... φτου φτου φτου...συνέχισε, συνέχισε

 

[alexstef2]

Τζορτζ ωραία τα λες!! Θα μας βάλεις κ καμμιά φωτό!?

 

[KIKI]

εχω παθει πλακα ...
τι ωραιο ταξιδι εκανες .... μπραβο Γιωργο ,παντα τετοια .....

 

[go2dbeach]

Δεν πιστευω να τελειωσει συντομα αυτο το καταπληκτικο road trip!